รักรั่วๆของ..พรต&รัน
Part 20
(Special Run) “เออ!..มึงมันหล่อ คนรักเป็นร้อย คนเกลียดเป็นล้าน” เสียงไอ้หน่อง กัดไอ้รั่วดังมาจากห้องอาหาร ผมตื่นมาไม่เจอมัน อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย
เดินลงมาชั้นล่าง..เสียงพวกมันเถียงกันแว่วให้ได้ยิน
“คนเกลียดเป็นล้าน ไม่สะท้านว่ะ!..กูไม่ได้ขอคนเป็นล้านแดก ระวังมึงจะปากแตก..เพราะแดกส้นตีนกู”
ไอ้รั่วโต้ เสียงหัวเราะของพวกเพื่อนดังตามคำพูดมัน ผมลงมาช้ากว่าใคร เมื่อคืนดื่มเยอะจัดไปหน่อย
ได้รับการปรนนิบัติแสนร้อนเร่าสองรอบ พานหลับสนิท..แถมมันไม่คิดจะปลุกผมอีก ไอ้รั่วคึกจัดแต่กลับมีแรงตื่นแต่เช้า
ซ้ำดูมันอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ตีฝีปากเป็นเรื่องสนุกสนาน
“มาพอดี..จัดการอบรมเมียมึงหน่อย หน้าระรื่นกวนกูเนี่ยะ” พอเห็นผมโผล่เข้าไปไอ้หน่องรีบฟ้องทันที
“กินข้าวต้มรัน” ไอ้รั่วเมินคำพูดมันไม่สนใจ หันมาพยักเพยิดให้ผมนั่งที่ว่างติดกัน
ทำหูทวนลมเหมือนคำพูดไอ้หน่องเป็นอากาศ ท่ามกลางสายตายิ้มกริ่มของบรรดาเพื่อนพร้อมหน้า
“หวานฉิบ..กินข้าวต้มรัน บรรยากาศของเมียดูแลผัว!” ไอ้ต้าร์แซวหันไปยิ้มให้ไอ้หน่อง
ไอ้สองตัวนี่เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย คงสนุกสำหรับพวกมันที่ได้รวมหัวแกล้งไอ้รั่ว
“เรื่องปกติของเมียดูแลผัว พวกมึงอิจฉาเพราะไม่มีใครมาคอยดูแล นิสัยตอแหลแบบนี้
รอวัวออกไข่คงมีใครเอาใจใส่มึงขึ้นมาบ้างล่ะน่า อิจฉาได้แต่อย่าตาร้อนนะ ลามเข้าหัวใจเกิดหยุดเต้นกลางคัน
ไม่มีใครช่วยผายปอดเรื่องคงเศร้า..ฮะฮ่าๆๆ” ไอ้รั่วไหลเป็นคุ้งเป็นแคว หัวเราะปิดท้ายพาพวกที่เหลือขำตามไปด้วย
มันสามารถตีฝีปากสู้หนึ่งต่อสอง โดยไม่มียอม..
“เต็มปากเต็มคำ ‘เมีย’ โด่! เอาเหอะไอ้รันมันเทพ ล่ออดีตลูกพี่กูเป็นเมียมาสิบปีกว่า กูกราบคารวะงามๆ
ด้วยความชูฮกจากใจ” ไอ้ชัดทำไอ้รั่วใบ้กินไปเลย โดนสายตาล้อเลียนจากพวกที่เหลือเป็นของแถมต่างหาก
“จะล้อเมียกูกันอีกนานไหม เห็นใจมันหน่อยพวก ดูสิอายหน้าแดงแล้วเห็นป่ะ” ผมโอบไหล่ไอ้รั่วโชว์
ทำทีเป็นห้ามแต่ปากกลั้นขำ รวมหัวเพื่อนแกล้งมันอย่างครึกครื้น ถือเป็นการแสดงออกว่าทุกคนรักมันมากในแบบของพวกเรา
“มึงจะย้ำทำซาก” ไอ้รั่วเพิ่งนึกได้ หันมาแหวผมไม่จริงจัง เรียกเสียงหัวเราะกระจาย
ความสุนทรีย์ยามเช้าก่อนส่งพวกมันเดินทางกลับ เป็นภาพประทับใจของเช้าวันนี้
“โชคดีวะพวกมึง ถึงแล้วไลน์มาบอกกูด้วย ดูไอ้โต๋กับตะเกียงเป็นตัวอย่าง ถึงแล้วมันไลน์มาบอกทันที”
ไอ้รั่วกำชับ เราส่งบางคนที่สนามบิน ไอ้บอมย์ต้องกลับบ้านไปเจอหน้าพ่อแม่ โทนี่บินกลับอเมริกา ไอ้วินกลับเชียงใหม่
ไอ้กานกลับญี่ปุ่น พวกที่อยู่กรุงเทพฯ พอส่งพวกนี้ขึ้นเครื่องเสร็จ ก็ต้องแยกย้ายบ้านใครบ้านมัน
ไม่รู้เมื่อไหร่มีโอกาสรวมกลุ่มกันพร้อมหน้าพร้อมตาแบบนี้อีก...
หลังพวกมันเข้าเก็ทผู้โดยสายไปแล้ว พวกเราค่อยแยกย้ายกลับ ผม..ไอ้รั่วดิ่งมาที่รถ
สีหน้ามันดูเหงาลงไปถนัด เห็นนิสัยบ้าบอรั่ว แต่มันเป็นคนเซนซิทีฟสุดๆ
“เป็นอะไร ดูซึมๆ” ถามหลังเคลื่อนรถออกจากสนามบิน
“ใจหายนิดหน่อย อยู่กับพวกมันมาสองคืน ต่างคนต่างกลับ โหวงยังไงไม่รู้เนอะ” หันมาเนอะกับผม
“ธรรมดา กลับจากญี่ปุ่นค่อยนัด อาจไม่ครบเหมือนครั้งนี้ แต่ก็ช่วยให้หายคิดถึงได้น่า มึงหาของฝากมาล่อ
ก๊วนเหยี่ยวมึงขี้คร้านมากันหมด ที่ติดคงมีโทนี่ ไอ้บอมย์ ไอ้กาน ลำบากพวกมันอยู่ต่างประเทศ ส่วนไอ้โต๋กับตะเกียงไม่แน่
หากมาได้มันมาเจอมึงอยู่แล้ว ตะเกียงติดมึงแจไม่ใช่หืม” ผมแนะ มันพยักหน้าลอยๆ ตามองไกล เหมือนมีเรื่องกวนใจอยู่
หากเป็นเรื่องคุณคิม วันนี้คงครั้งสุดท้ายที่เจอกัน จบงานนี้ผมไม่ให้มันติดต่อ กันไว้ดีกว่าแก้..
“หวัดดีค่ะบอส วัดดีค่ะท่านรอง” คุณสมศรียกมือไหว้เราสองคน ทางไปห้องทำงานมันต้องผ่านหน้าห้องผมก่อน
“หวัดดีครับ..มีงานด่วนไหม” ผมถาม
“ของบอส..ศรีเตรียมเอกสารไว้ให้แล้วค่ะ ส่วนท่านรองพี่ณีฝากสมศรีไว้ ถ้าท่านรองมาถึงให้ไปห้องรับรองดาราฉาย
คุณหญิงเพ็ญจันทร์กับลูกสาวมารอได้ครึ่งชั่วโมงแล้ว” คุณสมศรีรายงาน มันทำสีหน้าแปลกใจขึ้นมาทันที
“ทำไมพี่ณีไม่โทรบอกผมก่อนนะ” มันเปรย ไม่ได้เจาะจงถามเอาคำตอบ ถึงยังไงคุณสมศรีก็เลขาส่วนตัวผม
เธอไม่รู้รายละเอียดหรอก
“น่าจะไม่ได้นัดนะคะ พี่ณีบอกมากะทันหัน หากท่านรองไม่เข้าคงมาเสียเที่ยวเปล่าๆ
ดูเหมือนคุณหญิงมาดูเครื่องประดับชิ้นใหม่ต้องการเจอท่านรองเพื่อขอราคาพิเศษหรือเปล่า..ศรีไม่แน่ใจ”
เลขาผมรายงานปร๋อเชียว ผมจึงหันไปบอกมัน หลังยืนคิ้วขมวดทำสีหน้าลังเลไม่เลิก
“ไปดูเค้าหน่อย ลูกค้าวีไอพีเชียวนะ” มันหันมาสบตา
“แต่กูต้องไปดูงานเพ้นท์คุณคิม นัดส่งบ่ายนี้” นี่ก็งานสำคัญด้วยสิ
“เรื่องนั้นไว้เสร็จธุระจากคุณหญิง ค่อยจัดการก็ได้ ยังไงเธอก็รอน่า ค่าจ้างส่วนที่เหลือก็ยังไม่ได้เคลียร์
ต้องให้เราตรวจรับงานตามข้อตกลงก่อน เรียงลำดับความสำคัญคุณคิมรอได้ แต่คุณหญิงไม่ควรให้ลูกค้ารอนาน”
ผมตัดสินใจแทนมัน พอฟังผมแนะนำ มันเลยเลือกเดินหันหลังตรงไปยังห้องรับรองลูกค้า
แทนที่จะเข้าห้องทำงานตามจุดมุ่งหมายแรก
“คุณคิมมาหรือยัง” ผมหันไปถามเลขา ถ้าเธอมาต้องผ่านห้องผม คุณสมศรีย่อมเห็น
“มาตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ ก่อนหน้าบอสมาถึง น้องพลัสไปพบเธอยังไม่กลับออกมาเลยค่ะ” ผมพยักหน้า
ค่อยขอตัวเข้าห้องทำงาน จัดการเปิดกล้องสอดแนม ไม่ลืมกำชับคุณสมศรีถ้าใครมาขอพบ ให้แจ้งผมก่อนได้รับอนุญาต
ไม่ให้ผลีผลามเข้ามาโดยผละการ กันไว้เผื่อเป็นไอ้รั่ว โผล่มาคงได้รู้กันพอดี ว่าผมติดกล้องสอดแนมห้องมัน..
“พี่คิมตั้งใจแน่ใช่ไหมครับ” ภาพขึ้นหน้าจอ พลัสนั่งโซฟาตรงข้ามคุณคิมกำลังคุยกันอยู่
ชิ้นงานเพ้นท์ซากุระวางเรียงบนโต๊ะทำงานของไอ้รั่ว แสดงว่าพร้อมส่งแล้วทุกชิ้น
เนื้องานไม่สะดุดตา เท่าการแต่งกายเธอวันนี้ ไม่ใช่ยีนส์ตัวเก่งสไตล์อาร์ตตัวแม่อย่างที่เห็นชินตา
แต่เป็นชุดแซ็กสีดำคว้านลึกเต้าตูมโผล่พ้นคอเสื้อขาวอล่างฉ่าง ขาเรียวสวยโชว์ผ่านรอยแยกของกระโปรงรัดรูปผ่าข้าง
ใบหน้าแต่งมาจนดูสวยผิดหูผิดตา ถ้าผมไม่รู้จักเธอมาก่อน อาจเข้าใจผิดคิดว่าผู้หญิงที่เห็นผ่านกล้องไม่ใช่คุณคิม
ดูเป็นสาวมั่นเซ็กซี่ไปเลย ไม่เหลือคราบอาร์ตตัวแม่คนเดิม อย่าบอกว่าเธอลงทุนทำมาทั้งหมด พิเศษเพื่อไอ้รั่วคนเดียว?
“ไม่ใช่แค่นั่นหรอกพลัส พี่ไม่ปล่อยโอกาสหลุดมือเป็นครั้งที่สองแน่ ต้องขอบคุณพลัสด้วย ทำให้พี่เจอเขาอีกครั้ง
ถ้าให้พี่บอกความรู้สึกคงต้องพูดว่ามันก้าวข้ามคำว่าแน่ใจนานแล้วนับสิบกว่าปี วันนี้พี่ต้องทำให้สำเร็จ”
เธอตอบด้วยแววตามุ่งมั่น ผมแอบรู้สึกฮึกเหิมตาม
“อย่างนั้นพลัสก็ขออวยพรให้พี่ประสบความสำเร็จตามที่หวัง เรื่องขอบคุณไม่ต้องหรอกครับ พลัสไม่ได้ช่วยพี่เท่าไหร่
ที่พี่ได้เจอเขาอีกครั้ง หากเชื่อเรื่องพรหมลิขิต ถือเป็นวาสนาพี่สองคนมากกว่า พลัสเองก็ต้องพยายามเหมือนกัน”
หนุ่มหน้าใสประกายตามุ่งมั่นไม่แพ้กัน ผมกลับหนาวแปลกๆ หลังฟังคำพูดของพลัส
“พี่อวยพรให้พลัสโชคดีเช่นกัน อย่าปล่อยโอกาสผ่านไปเหมือนอดีตของพี่เชียวนะ หน้าตาน่ารักอย่างพลัส
ต้องมัดใจเขาได้แน่ พี่เชื่อแบบนั้น ถึงไม่รู้ว่าเขามีรสนิยมแบบนี้หรือไม่ อุปสรรคย่อมพ่ายแพ้ต่อความตั้งใจและความจริงใจ
พี่เป็นกำลังใจให้” เธอจับบ่าของพลัส พูดให้กำลังใจ คนฟังคงรู้สึกดีมากทีเดียว
“ขอบคุณครับพี่คิม มีอะไรผมติดต่อพี่อีกที” ล่ำลาเล็กน้อย พลัสเป็นฝ่ายขอตัวกลับไปทำงาน
ปล่อยเธอจมอยู่กับความคิดพักใหญ่ๆ เห็นหยิบโทรศัพท์มากดดูอะไรซักอย่าง รอยยิ้มสวยผุดขึ้นบนเรียวปาก
ฉาบลิปสติกสีสด เหมือนเธอกำลังได้รับพลังงานชาร์ตแบตเตอร์รี่ชนิดพิเศษเข้า สังเกตสีหน้าอิ่มเอิบมีความสุข
อย่างเห็นได้ชัด ประกายตาที่ใช้มองหน้าจอโทรศัพท์ ซึ่งกล้องไม่สามารถซูมภาพได้
เดาเอาว่าน่าจะเป็นรูปประทับใจบางอย่าง มันฉายความสุขออกมาวิ้งค์ๆ
“ขอบคุณที่รอกันค่ะ..พรต” ผมถึงกับชะงักกึก สะดุดคำพูดประโยคนี้เข้าอย่างจัง หมายความว่าไง
ระหว่างสองคนนัดเจอกันมีข้อตกลงอะไรที่ผมไม่รู้บ้าง ไอ้รั่วปิดบังอะไรผมอยู่ กลายเป็นผมเสียเอง ในหัวตีกันวุ่น..
ผมเปิดกล้องค้างไว้ จมอยู่กับคำถามที่ผุดขึ้นมั่วไปหมด อยากรู้ว่าที่เธอพูดมีความหมายอะไร
พวกเขาสัญญาอะไรกันอีก สำคัญไอ้รั่วขอให้ผมเชื่อใจ ผมควรเชื่อใจใช่ไหม แต่ก็แอบค้านลึกๆ
แล้วสิ่งที่เธอหลุดปากคืออะไร ‘ขอบคุณที่ยังรอกัน’
“บอสคะ ท่านรองเชิญที่ห้องทำงานค่ะ” โฟนอินจากคุณสมศรี
ดึงผมออกจากความคิด เอามือนวดขมับค่อยตอบเธอไป
“ครับ..แจ้งท่านรองผมไปเดี๋ยวนี้แหละ”
“รับทราบค่ะบอส” เธอรับคำก่อนตัดสาย ลุกเข้าห้องน้ำภายในห้องทำงาน สำรวจใบหน้าตัวเอง
แทบไม่อยากเชื่อภาพใบหน้าที่มองตอบมาดูเครียดเป็นพิเศษ ฝืนยิ้มเหนือยๆ พูดให้กำลังใจตัวเอง
‘ไม่มีอะไรน่า มันไม่ปิดบังแน่ ต้องเชื่อใจกัน’ ค่อยรู้สึกดี พร้อมไปพบมันที่ห้องทำงาน
“คุณรันมาแล้วค่ะ” พี่ณีโฟนเข้าไปบอก หลังผมมายืนอยู่หน้าห้องเป็นที่เรียบร้อย
“ให้คุณรันเข้ามาเลยครับพี่ณี” เสียงไอ้รั่วตอบมา เธอรับคำก่อนหันมาผายมือยิ้มให้ผมหลังได้รับอนุญาต
ผมยิ้มรับแทนการขอบคุณ ค่อยผลักประตูเข้าไป มันกำลังยืนสำรวจชิ้นงานวางโชว์บนโต๊ะ โดยคุณคิมประกบข้างกายไม่ห่าง
นมเต่งสองเต้าที่ล้นทะลักเบียดไหล่แกร่งอย่างจงใจ
“รัน..ตรวจงานกัน” พอได้ยินเสียงผมผลักประตู มันหันมาพูดด้วยสีหน้าปกติ ผมพยักหน้าให้
ยิ้มรับการทักทายจากคุณคิมที่ส่งยิ้มมาก่อน โดยไม่มีคำพูดระหว่างเรา ผมตรงเข้าไปยืนตีคู่อีกฝั่ง
หยิบแก้วคริสตัลที่เราใช้ครอบตะเกียงขึ้นพิจารณาอย่างละเอียด
ลายเส้นของฝีมือการเพ้นท์ ยอมรับแบบไม่มีข้อกังขาประณีตบรรจงแลดูมีชีวิตชีวา
กิ่งซากุระตรงหน้าเหมือนเป็นของจริง ไม่มีความกระด้าง กลับให้ความรู้สึกคล้ายสัมผัสได้ด้วยซ้ำ
“ลองดูสักอัน” บอกสั้นๆ ไอ้รั่วมันพยักหน้าเข้าใจ จัดการปิดมูลี่หมด ผมนำคริสตัลครอบลงฐานตะเกียงไซค์เล็ก
ฝ่ายผลิตส่งเป็นตัวอย่าง ไอ้รั่วปิดไฟทำให้ในห้องมืดเหมือนห้องฉายหนัง เสียบปลั๊กตัวตะเกียงกดสวิทย์ เปิดแสงสีเหลืองนวลตา
ส่องประกายทันที ความงามของตัวตะเกียงที่แสงรอดผ่านลายเส้นซากุระ ยิ่งขับเน้นลวดลายของดอกให้มีชีวิตชีวาอีกเท่าตัว
สมเป็นผลงานโบว์แดง อัญมณีราคาแพงที่ประดับตัวตะเกียงกระทบแสงไฟวูบวาบเป็นประกาย เราทั้งหมดต่างผุดยิ้ม
โดยไม่ต้องนัด เมื่อผลงานงามจับตาตรงหน้าควรค่าในการชื่นชม
“เยี่ยมยอด..ผ่านไหม” มันเปรยเบาๆ หันมาถามผม
“อืม..ผ่าน” ผมบอก มันยิ้มหันไปพยักหน้าให้คุณคิม ซึ่งยืนกอดอกพิศดูผลงานตัวเองอย่างมีความสุข
“ขอบคุณค่ะ” เสียงหวานนุ่มเปล่งออกมา พร้อมแววตาหวานฉ่ำที่ช้อนมองมันอย่างมีความหมาย
เป็นการสื่อสารแทบไม่ต้องคาดเดาว่าเธอไม่ได้ขอบคุณเฉพาะคำชม ผมทนมองภาพนี้ไม่ได้
เบือนสายตาหนีเลี่ยงเดินมาเปิดมูลี่ให้คืนสภาพเดิม ไอ้รั่วจัดการปิดสวิทย์ตะเกียง
“พี่ณี..ติดต่อแผนกแพ็คมาเอาไปด้วย เช็คของให้เรียบร้อยก่อนที่บริษัทฯ รักษาความปลอดภัยจะมารับพรุ่งนี้..
อย่าลืมให้หัวหน้าแผนกบัญชีโอนเงินค่าจ้างส่วนที่เหลือเข้าบัญชีคุณคิมให้เรียบร้อย” มันกดโฟนสั่งงานพี่ณีเป็นขั้นตอน
ผมยืนฟังนิ่งๆ รอจนมันจัดการทุกอย่างเสร็จสิ้น
“เรายังมีข้อตกลงกันอยู่นะคะ” หมดธุระปุ๊บ คุณคิมเธอประจันหน้า ด้วยความสูงของไอ้รั่ว
ถึงเธอจะใส่ส้นสูงแหลมปรี๊ดยังต้องแหงนมอง
“อืม..ผมไม่ลืมน่า” มันพูดกับเธอ ค่อยหันมาบอกผม
“เออ..กูมีธุระส่วนตัวนิดหน่อย” ประโยคสั้นๆ ที่ไม่ต้องแปล ต้องการความเป็นส่วนตัว ให้ผมออกไปก่อน
ไม่รู้สีหน้าผมเป็นแบบไหน แต่ภายในใจกระตุกวูบ..เงื่อนไขจูบนะเหรอ กันออกมาแบบนี้ พวกเขาจูบกันใช่ไหม
จูบจริงหรือพรต ชำเลืองมองร่างในชุดแซกสีดำคว้านลึกผ่าข้างโชว์ผิวขาวๆ บวกหุ่นซ่อนรูปดูยั่วยวนเป็นพิเศษของคุณคิมวันนี้
พาใจแกว่งโดยไม่ทราบสาเหตุ ถึงยังไงไอ้รั่วก็ผู้ชายที่เคยมีอดีตกับเธอ มันไม่หวั่นไหวใช่ไหม..แล้วทำไมเธอถึงขอบคุณมัน
คำพูดปริศนาที่บอกว่ายังรอเธออยู่ มีความแคลงใจมากมายผุดในหัว แต่สิ่งที่ผมทำได้อย่างไม่มีทางเลือก
เมื่อเจ้าของห้องออกปากตามมารยาท..
“กูกลับไปทำงานล่ะ” บอกแค่นั้น ตัดใจหันหลังเดินจากมา ทันเห็นสายตาที่อ่านยากของมันส่งท้าย
พร้อมสายตาลิงโลดของคุณคิม เหมือนสมหวังในอะไรซักอย่าง..ชั่วโมงนี้บอกไม่ถูก อึดอัดหน่วงจนปวดหนึบ
อยากเดินให้ถึงห้องไวๆ เพื่อไปดูผ่านกล้องสอดแนม
อีกใจดันถามตัวเองว่า หากเห็นภาพที่มันจูบคุณคิม ทนมองได้หรือ ผมทำใจรับสภาพได้ไหม
หากจูบที่แสดงออกลึกล้ำดูดดื่ม ไม่ใช่ทำตามเงื่อนไขเพราะรักษาคำพูดอย่างที่จำเป็นต้องทำ เผลอกำหมัดแน่น
ผลักประตูเข้าห้องทำงานด้วยสีหน้าแบบไหนไม่รู้ตัว สังเกตได้ว่าคุณสมศรีหลบตาสีหน้าตระหนก
อย่างที่ไม่เคยเห็นเธอแสดงมาก่อน
นี่ผมดูน่ากลัวมากสินะ..ไม่สำคัญว่าในหัวตอนนี้กังวลสุดๆ กลัวที่จะได้เจอภาพบาดตา แต่ก็อยากพิสูจน์
ปากสวยที่ผมบดจูบมาสิบกว่าปี สดๆ ร้อนๆ เมื่อคืนมันกับผมเราจูบกันเร่าร้อนดูดดื่ม แทบกลืนกินอีกฝ่าย
กำลังจะจูบกับผู้หญิงที่เคยเป็นอดีตของมัน ผมกำลังกลัว...?
แอบภาวนาไปด้วย บอกผ่านความรู้สึกส่งให้ถึงมัน ‘อย่าพรต อย่าทำเด็ดขาด แม้แต่จูบกูยอมไม่ได้
อย่าให้ปากของมึงที่กูครอบครองตลอด ต้องสัมผัสกับเธอ อย่านะพรต..? กูขอร้อง’ ไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมตั้งใจส่งถึงมัน
ผ่านกระแสความคิด มันจะรับรู้หรือไม่ แต่ที่แน่ๆ มือผมที่กำหมัดแน่นกำลังสั่นสุดๆ เกร็งจนข้อขึ้นโปน
เมื่อภาพที่ปรากฏในจอคอมฯ ตรงหน้า คือคุณคิมนั่งโซฟา มีไอ้รั่วคุกเข่าอยู่ด้านล่าง เหมือนภาพของชายหนุ่ม
กำลังขอความรักจากหญิงสาว ใบหน้าสวยที่แต่งแต้มสีสันของเธอขวยเขิน แต่ดวงตากับเปล่งประกายวิบวับมีความสุขฉายชัด
ในขณะที่ทั้งคู่ต่างจ้องสบตากันนิ่ง และที่ทำให้ผมตัวสั่นมากๆ คือมือของมันกำลังกุมมือเธออยู่ ภาพนี้มันฟ้องการกระทำ
พร้อมกับหน้าหล่อๆ ของมันกำลังเคลื่อนเข้าหาใบหน้าเธอ ที่ค่อยพริ้มตาลงช้าๆ..เผลอกัดฟันกรอดอย่างเหลืออด
อยากมีพลังพิเศษยื่นมือเข้าไปกระชากพวกเขา ซึ่งเคลื่อนเข้าหากันเหมือนมีแม่เหล็กดึงดูดให้แยกออก หัวใจผมตอนนี้
กำลังทุรนทุรายถูกฉีกกระชากกับภาพตรงหน้า ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหยดน้ำใสๆ กำลังปริ่มหางตา ผมห่างหายไม่สัมผัสกับน้ำตาตัวเอง
มานานมาก จนลืมไปด้วยซ้ำว่า ร้องไห้ล่าสุดเมื่อไหร่ แล้วดูตอนนี้ผมกำลังหลั่งน้ำตากับนาทีลุ้นระทึก..?
สงสารสิงห์รัน ต้องมาทนเจอกับภาพบาดจิต
ปล.ฝากให้ไปตามอ่านผลงานการเขียนนิยายของพี่วีเรื่องแรกด้วยนะคะ
รับอัพให้พี่เค้าค่ะ เพิ่งจะมา Intro แต่ก็อยากอ่าน รอพี่เค้าส่งตอนแรกเหมือนกัน
ติดตามได้ที่กระทู้เก่าของพี่กลนะคะ พี่เค้าให้โพสฯต่อกระทู้นั้นเลย เปลี่ยนชื่อเป็น
ของพี่วี นิยายเรื่อง 'มะขามหวาน..น้ำตาลเปรี้ยว' ลองดูว่ามันซี๊ดซ๊าดขนาดไหน
ช่วยไปเป็นกำลังใจให้พี่เค้ากันหน่อย Fc กล&วี
Luk.
หัวข้อ: @@@โดย Luk {รักรั่วๆของ..พรต & รัน}มีแฟนคลับทำสารบัญให้ที่หน้า 44 ง่ายแก่การอ่าน (อ่าน 297591 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก