รักรั่วๆของ..พรต&รัน
Part 22
(Special Run) ผมขับรถมาปทุมธานีขึ้นทางด่วนยิงยาว จุดหมายปลายทางคือร้านอาหารริมน้ำเจ้าพระยา ค้นข้อมูลจากเน็ตอาศัย GPS นำทาง ลงทางด่วนผ่านฟิวเจอร์ปาร์ครังสิต
เลี้ยวเข้าถนนซอยลัดไปอำเภอสามโคกก็ถึงจุดหมาย หาไม่ยากใช้เวลาชั่วโมงเศษ
“มาซะไกล ตั้งใจเดทจริงดิ” ไอ้รั่วถามหลังจอดรถสนิท เราต่างปลดเข็มขัดนิรภัย
ผมหันไปยิ้มให้..จ้องหน้าหล่อที่มองอยู่ก่อน ใช่หลงความหล่อจนตาค้าง แค่ดีใจการกระทำของมันเป็นพิเศษ
แม้จะดูแรงพอสมควรที่หักดิบคุณคิม คิดอีกแง่ดีกว่ารักษาน้ำใจ แล้วเธอตีความเข้าข้างตัวเองจะแย่กว่ามาก
ถือเป็นการทำร้ายเธอเปล่าๆ
“อืม..อยากเดทกับคนรัก” ตอบยิ้มๆ มันเฉหลบตา แต่ปากกลับถาม ดูก็รู้กำลังเขินผมแน่ๆ
“เพี้ยนไร” อาการนี้ไม่ต้องเดา หน้าแดงหูแดงผมพลอยกลั้นขำอย่างลำบาก กลัวหลุดหัวเราะเดี๋ยวมันตีรวนเหวี่ยงเข้าให้
“ทำไม..อยากเดทกับคนรักเพี้ยนเลยเหรอ ถ้างั้นคู่รักที่เขาเดทกันคงเพี้ยนไปหมด”
แม้จะฝืนไม่ให้ขำแต่ก็อดกวนไม่ได้ การปะทะฝีปากกับมันกลายเป็นความสุขของผมไปแล้ว
“คนอื่นคงปกติ แต่มึงพากูเดทนี่สิ กินยาผิดหรือเปล่ารัน” หันมาจ้องหน้าผมเหมือนไม่เชื่อ
ต้องการคำตอบที่มีเหตุผลฟังขึ้นกว่านี้มั้ง
“แค่อยากเดทไม่มีอะไรหรอกน่า..ไม่ชอบหรือไงหืม” ตัดบทดื้อๆ จะให้บอกยังไง
ขืนหลุดปาก..ดีใจที่มันตัดความหวังคุณคิมไม่จูบเธอ เจตนาทำให้เธอโมโหตัดใจ
ได้รู้กันพอดีว่าผมแอบส่อง..ศพคงไม่สวยนัก
“กูแค่แปลกใจ จู่ๆ พามาเดท นึกครึ้มอะไรของมึง” ยังไม่จบ สงสัยพฤติกรรมหวานไม่เข้ากับผม
อย่างที่เคยบอกเราต่างแมนกันทั้งคู่ ให้มาหวานใส่ลืมไปได้เลย พอทำอะไรแบบนี้..มันแอบสงสัยเป็นเรื่องปกติ
“พามาฉลองที่จบงานเรียบร้อย อีก 2 วันเราต้องบินไปญี่ปุ่น อยากใช้เวลาดินเนอร์กับมึง
ท่ามกลางบรรยากาศริมน้ำกูแปลกตรงไหน” พอหาเหตุผลได้ไหลเลย สีหน้ามันยอมรับในสิ่งที่ผมยกมาอ้าง
“ค่อยฟังขึ้น ลงเถอะ” พูดจบเปิดประตูลงไปก่อน ผมรีบตามไปติดๆ ไม่ลืมล็อครถด้วยรีโมทตรวจดูให้เรียบร้อย
ค่อยเดินตีคู่มันเข้าไปในร้าน พนักงานต้อนรับรีบมารับหน้าทันที
“สวัสดีค่ะ มากันกี่ท่านคะ” เธอยิ้มหวานตามที่ได้รับการอบรมมา
“สองที่ครับ ขอส่วนตัวริมน้ำมีว่างไหม?” วันนี้เป็นวันศุกร์สุดสัปดาห์ โลเกชั่นที่ต้องการอาจจะไม่ได้
ผมไม่ได้โทรจองล่วงหน้าด้วยสิ
“มีค่ะ..ลูกค้าที่จองไว้ยกเลิกไม่ถึง 5 นาที เชิญตามมาทางนี้เลยค่ะ” โชคเข้าข้างวันนี้เจอแต่เรื่องดีๆ
บทจะราบรื่นก็ดีไปหมด เราเดินตามเธอไป บรรยากาศดีมากทำระเบียงยื่นเข้าไปในเจ้าพระยาลมเย็นสบาย
ย่านนี้จราจรทางน้ำไม่พลุกพล่านวุ่นวายเหมือนในกรุงเทพฯ มีบ้านเรือนปลูกริมฝั่งกลางแม่น้ำมีเรือพ่วงบรรทุกสินค้า
แล่นประปราย เรือด่วนเรือเล็กไม่ยักมีให้เห็น บรรยากาศสวยงามไปอีกแบบ ไอ้รั่วขยับไปยืนเกาะราวระเบียง
มองเรือบรรทุกทรายอย่างให้ความสนใจ
“สั่งอาหารเลยไหมค่ะ” พนักงานต้อนรับคนเดิมถาม
“ขอรายการอาหารทิ้งไว้ก่อน เดี๋ยวผมสั่งทีหลัง” เธอยิ้มรับ หันไปส่งสัญญาณให้พนักงานเสิร์ฟนำเมนูมาวางให้บนโต๊ะ
ปล่อยพวกเราอยู่ลำพังไม่เร่งรับออร์เดอร์สมเป็นร้านขึ้นชื่อ บางแห่งเร่งลูกค้าด้วยวิธีมายืนรอ ร้านนี้ให้ความเป็นส่วนตัว
จนกว่าลูกค้าพร้อมสั่งเองนั่นแหละ
“ดูมึงสนใจ” ผมเดินเข้าไปยืนข้างมัน มองไปยังเรือบรรทุกสินค้าที่กำลังแล่นกลางน้ำ
“กูแปลกใจ ดูเหมือนจมรอมร่อน้ำปริ่มขอบเรือหวาดเสียวแทนว่ะ” มันพูดไม่เกินจริง เรือบรรทุกทรายที่เห็นกลางแม่น้ำ
พ่วงเป็นแถวยาวกว่าหกช่วงคัน กราบเรือปริ่มน้ำแต่ไม่ยักจม ดูเหมือนน้ำจะปริ่มเข้าเรือด้วยซ้ำ
“อืม..น่าทึ่ง คนเราถนัดในอาชีพตัวเอง ประสบการณ์พวกนี้ต่อยอดกันมานานคงไม่จมหรอก
ลองดูโน้นเห็นที่แล่นกลับนั่นไหม น่าทึ่งไหมล่ะ” ผมพยักเพยิดให้มันดูเรืออีกชุดที่วิ่งทวนกลับ
เรือพ่วงสร้างจากเหล็กสูงลิ่วกะคร่าวๆ น่าจะพอกับตึกสองชั้น
“โห! อย่าบอกเป็นเรือแบบเดียวกับไอ้ที่จมขอบนั่น” ว่าแล้วมันต้องตะลึงตามคาด
เพราะลำที่เห็นตอนนี้ดำทะมึนพ่วงกันมาใหญ่โตใช่เล่น
“อืม..เรือพ่วงนั้นแหละ” ผมยืนยัน มันอ้าปากอึ้งไปเลย
“น่าทึ่งสุดๆ มึงดูเรือลากลำเล็กนิดเดียว สามารถลากเรือพ่วงลำเท่าตึกแถมพ่วงตั้งห้าหกลำ
ของที่บรรทุกหนักจนน้ำปริ่มกาบเรือ ยังมีแรงลากได้อีกเนอะ” ผมยิ้มกับท่าทางให้ความสนใจของมันที่แสดงออกเปิดเผย
บางครั้งคนระดับมันก็ไม่มีโอกาสมาเห็นแบบนี้ สำหรับคนทั่วไปมองชินตา ทำให้รู้ว่ามนุษย์เราไม่มีใครรู้มากกว่าใคร
ขึ้นอยู่ว่าสิ่งที่เรียนรู้คือสิ่งที่พวกเขาได้สัมผัสมากกว่า
“ของมีน้ำหนัก พออยู่ในน้ำช่วยลดแรงต้าน มึงคิดว่าคนเราสามารถลากเรือที่อยู่บนบกเพียงลำพังไหวไหม
ขณะเดียวกันพอเรืออยู่ในน้ำแรงคนเพียงคนเดียวลากขึ้นฝั่งได้” มันพยักหน้าเข้าใจกับสิ่งที่ผมยกตัวอย่าง
“นั่งเถอะ จะได้สั่งอาหาร” ผมหันมาชวน มันเดินมานั่งลงหยิบเมนูขึ้นพิจารณา ผมก็ทำแบบเดียวกัน
“กินกุ้งแม่น้ำกัน มาแบบนี้ต้องกุ้งแม่น้ำ” ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดนี้
“กุ้งแม่น้ำทอดกระเทียมพริกไทย ต้มยำปลาคัง ยำถั่วพู” มันร่ายรายการอย่างเพลิน
ผมได้แต่ส่งสัญญาณให้พนักงานมาจดรายการอาหาร ตบท้ายสิงห์สดเหยือกหนึ่งเป็นอันเสร็จสิ้น
“คิดยังไงพากูมา มึงรู้จักเหรอ” ผมไม่ได้บอกรายละเอียดมันก่อน
“เปล่า..กูหาจากเน็ต อยากหาทานริมน้ำ ในกรุงเทพฯ พลุกพล่านวุ่นวายอยากได้ที่เงียบๆ เจอร้านนี้ลองพามึงมาดู”
มันมองผมนิ่ง
“ชอบไหม” อดถามไม่ได้
“อืม..ไม่คิดว่ามึงจะโรแมนติก” ว่าแล้วต้องโดนแซว
“ทำไม..กูดูไม่เข้าหรือไง” ถามยิ้มๆ ไม่ได้จริงจังอะไร
“เปล่า!..หลายอย่างมึงก็โรแมนติก แต่กูไม่ชินไง ตั้งแต่อยู่กันมาส่วนใหญ่จะเป็นกู
จำครั้งแรกที่กูวางแผนจัดดินเนอร์ตรงระเบียงห้องได้เปล่า กะเอาคืนมึงลงทุนซะหรูดื่มด่ำใต้แสงเทียน
เหมือนหม้อสาวเลยนั่น” มันพูดพร้อมกับสายตารำลึกความหลังสมัยมัธยม
“มึงลืมไปข้อ” ผมเกริ่น
“ลืมอะไร” ว่าแล้วมันต้องสงสัย
“มึงแอบวางยากู” มันหน้าเหวอไปเลย
“อาการมึงไม่เหมือนคนโดนเหอะ แอบเปลี่ยนแก้วกู” ผมหัวเราะร่วนเลยคราวนี้ นึกว่ามันไม่รู้เสียอีก
“รู้เหรอว่ากูสับเปลี่ยน” ผมถาม
“กูไม่ใช่เด็กอนุบาล ร้อนรุ่มโดนมึงครึ่งโหล คึกขนาดนั้นไม่โดนยาเองไม่รู้จะว่าไงแล้ว ต่อให้เสี้ยนสุดติ่ง
ก็ไม่บ้าให้มึงมาปู้ยี่ปู้ยำขนาดนั้น” ผมหัวเราะคำพูดมันจนไหล่สั่น
“ขำทำซาก แต่มึงก็คงโดนไปบ้างแหละ ไม่งั้นจะมีแรงทอยกูขนาดนั้นเชียวเหรอวะ”
ผมหัวเราะไม่หยุดกับคำพูดกึ่งไม่แน่ใจ เรื่องผ่านมาสิบสองปีกว่า สีหน้ามันต้องการคำยืนยันมาก
“เปล่า..กูไม่ได้แตะแก้วที่มึงวางยาสักหยด” ผมเฉลย
“โห! ทำไมมึงคึกขนาดนั้น” มันอึ้งตาค้าง
“เพราะมึงคือยาปลุกกูล้วนๆ” คำตอบของผม ทำเอามันค้อนแมนๆ อย่างหมั่นไส้
เผลอยิ้มไม่หุบกับท่าทางของมันอีกจนได้
“กูพูดจริง แค่มึงคึกกูพลอยคึกตามไปด้วย” บอกความรู้สึกไม่ถูก ย้อนนึกถึงเหตุการณ์ตอนนั้น
ยอมรับรักมันโดยไม่รู้ตัว อารมณ์ตอนนั้นดูคึกคักเป็นพิเศษ
“สรุปได้ข้อเดียว มึงหลงกูจนโงหัวไม่ขึ้น” เหมาเองเสร็จสรรพ
“อืม..น่าจะจริง” ผมยอมรับหน้าตาย เรื่องจริงนี่ครับ
“ปฏิเสธบ้างก็ได้ ตรงไปไหม” ค้อนผมอีกแล้ว
“อ้าว! พูดความจริงทำไมต้องให้ปฏิเสธ” แอบสงสัย
“เห็นใจกูหน่อย หัวใจกูเต้นผิดจังหวะ” ยิ้มปากฉีกเลยผม
มันเขินจนเมินหน้าไปมองแม่น้ำ ใบหน้าด้านข้างแก้มขึ้นสีหูแดงแปร๊ด
“ชอบไหม” อดแหย่จนได้ มันไม่ตอบอาศัยเงียบแทน
“เขินกูเหรอ” ผมยังแกล้งไม่เลิก ยิ่งมันเขินผมยิ่งมีความสุข
“แม่ง! ได้ทีแซวกูใหญ่” หันมาแหวใส่ เรียกรอยยิ้มจนขากรรไกรแทบข้าง อาการของมันทำผมมีความสุขจนล้นอก
จังหวะอาหารมาลงโต๊ะเราเลยหยุดแค่นั้น ลงมือทานไปคุยไปชนเบียร์สลับบ้าง ไม่ได้ตั้งใจดื่มเท่าไหร่เหยือกเดียวเรียกน้ำย่อย
เน้นอาหารเป็นพิเศษ รสชาติอร่อยพากันเจริญอาหารน่าดู
“ญี่ปุ่นช่วงนี้อากาศไม่หนาว เอาเสื้อโค้ทไปไหม” ไอ้รั่วถาม เริ่มเพลาการทานแล้วหลังรู้สึกอิ่ม
อาศัยนั่งชิวๆ ให้อาหารย่อยไปพลางๆ
“เอาไปเผื่อไว้ก็ดี ไหนมึงอยากไปเล่นสกี” ผมถาม
“ช่วงนี้ไม่ใช่ปลายปีต้นปี จะมีหิมะให้เล่นเหรอ” ผมยิ้ม
“ภูเขาฟูจิหิมะปกคลุมทั้งปี ไม่ห่างโตเกียวเท่าไหร่ อยากเล่นเสร็จงานพักต่ออีก 2 วันลองไปดูไหม” ผมเสนอความคิด
“แน่ใจเขาให้เล่น เป็นสถานที่ต้องห้ามไม่ใช่เหรอ”
“ไม่ได้ขึ้นไปปลายยอดสักหน่อย ถามโซไดคงได้คำแนะนำล่ะน่า” โซไดคือเจ้าภาพฝั่งญี่ปุ่นที่เราดิวงานด้วย
“เออจริง ถ้างั้นกูเอาไปเผื่อมึงนะ” ผมพยักหน้ารับ ใครจะปล่อยให้มันไปเล่นคนเดียว กูก็ห่วงเหอะ..
“มึงกับคุณคิมได้จูบเธอตามข้อตกลงหรือเปล่า” เนียนถามเหมือนไม่รู้เห็นเหตุการณ์มาก่อน
“มึงคิดว่ากูจูบไหมล่ะ” มันไม่ตอบกลับถามผมเฉย
“กูไม่รู้ มึงบอกให้เชื่อใจกูก็ต้องเชื่อ” มันจ้องผมนิ่ง
“ขอบใจที่เชื่อใจกัน กูไม่ได้ทำ” ผมยิ้มกับคำตอบที่มันยืนยันเอง
“คิดว่าไง เธอจะหยุดไหม” ลองถามความคิดเห็นดู ความจริงไม่ได้อยากให้มันกลับไปคิดเรื่องนี้
บรรยากาศกำลังดีเห็นว่ามันอารมณ์ดีจนเป็นปกติไม่น่ามีอะไรสะกิดได้แล้ว อยากรู้มันคิดเผื่อไว้ไหม
หากเธอทำอย่างที่กล่าวอาฆาตทิ้งท้ายจริงๆ
“ตอบไม่ได้..กูไม่รักไม่ชอบคงทำอะไรไม่ได้ ผู้หญิงที่ดีไม่ควรวิ่งตามผู้ชาย ควรให้ผู้ชายวิ่งตาม
เช่นขโมยกระเป๋าตังค์กูแล้ววิ่งหนี กูจำต้องวิ่งตามเห็นๆ ทำไมเธอไม่คิดแบบนี้วะ” ผมขำพรืดกับความคิดรั่วๆ ของมัน
“มึงไม่หายรั่วสักที” ขำไปด้วย ติงมันไปด้วย
“กูรั่วตรงไหน หรือมึงว่ากูพูดไม่ถูก แทนที่จะวิ่งตามกูหาทางให้กูวิ่งตามยังจะดีกว่า มึงเห็นผู้หญิงชนผู้ชายก่อน
แล้วสมหวังไหม น้อยต่อน้อยให้กูเดา ส่วนใหญ่ผู้ชายจีบผู้หญิงที่เข้าถึงยาก” มันพูดมีเหตุผล ผู้ชายร้อยทั้งร้อยชอบของง่าย
ไว้แก้เหงา แต่จะให้รักจริงมักเป็นฝ่ายวิ่งเข้าหาเลือกจีบเอาเองมากกว่า จะยอมให้ผู้หญิงตามตะครุบ
“กูไม่เถียง แค่ตลกความคิดมึง มีอย่างที่ไหนให้ขโมยกระเป๋าตังค์”
ผมพูดพร้อมกับขำจริงๆ มันก็หัวเราะท่าทางของผมด้วย
“เรื่องจริงนี่หว่า หรือมีคนขโมยกระเป๋ามึงไม่วิ่งตาม ใจกว้างให้เอาไปดื้อๆ หืม” เถียงไม่ออก
ได้แต่ส่ายหน้าให้พร้อมอาการขำไม่หยุดของผม ชอบรั่วสร้างบรรยากาศผ่อนคลาย..ทำให้ผมมีความสุขจริงๆ
“ดีใจที่มึงดูมีความสุข กูอยากให้คิมเข้าใจความรักแท้จริง คงยากที่จะชี้แนะ เธอยึดติดผิดๆ”
มันเปรยเบาๆ น้ำเสียงฟังหดหู่ไม่น้อย ยังไงมันก็รู้สึกแย่กับเรื่องนี้
“คิดมากน่า..ชนแก้วสั่งเพิ่มหรือจะไปต่อที่บ้าน” ผมหันเหเปลี่ยนความสนใจของมัน
“ต่อที่บ้านดีกว่า สามทุ่มแล้ว ไม่น่าเชื่อเรานั่งกันเพลินเลยเนอะ”
ผมพยักหน้ารับ มาถึงห้าโมงกว่าเกือบหกโมง ถึงขณะนี้สามทุ่มเข้าไปแล้ว
“อืม..งั้นหมดแก้ว เรียกเก็บตังค์เลยนะ” มันพยักหน้า หยิบแก้วชนกับผมกระดกหมดแก้ว
ผมส่งสัญญาณให้พนักงานเคลียร์ค่าเสียหาย ระหว่างรอพนักงานนำบิลมา มันยิ้มให้พูดขึ้นว่า
“ขอบคุณสำหรับสิ่งดีๆ ที่ทำให้กูวันนี้” ผมอดยิ้มให้มันไม่ได้
“กูสมควรขอบคุณมึงมากกว่า ทำให้กูมีความสุขสุดๆ ขอบใจพรต” ความจริงจากใจ
ผมต่างหากสมควรขอบคุณมันที่รักษาคำพูด รักษาใจกันไม่ให้บอบช้ำ
“เวลาคนเราคบใคร อย่าดูว่าเราชอบเขาไหม ควรดูเราชอบตัวเองหรือเปล่าตอนอยู่กับเขา นั่นคือความรู้สึกรักจากใจ
กูอยู่กับมึงมีความสุข คงไม่ต้องอธิบายนะ ว่ากูรักมึงไหม บางครั้งก็อยากให้คนที่เขาคิดว่ารักกู เข้าใจแบบเดียวกัน”
ผมอุ่นวาบกับบทสรุปปิดท้ายของมัน ไม่อยากเชื่อว่ามุมความคิดของมันเป็นแบบนี้ กลับเป็นปรัชญาที่ไม่สามารถเถียงได้จริงๆ
ไอ้รั่วพูดถูก คนเรามักหาเหตุผลว่าชอบคนนี้หรือไม่ ถามตัวเองแต่คำเหล่านี้ จนลืมสำรวจแท้จริงเราชอบตัวเราไหม
ตอนอยู่กับเขา มันอธิบายได้เห็นภาพเพียงคำพูดไม่กี่ประโยค หากเราชอบตัวเราแสดงว่าเราไม่ต้องสร้างภาพ ไม่ต้องเปลี่ยนอะไร
ให้ตัวเองอึดอัด แปลว่าคนที่เราอยู่ด้วยคือคนที่เราชอบ เขาเองก็ต้องชอบเราด้วย ถึงทำให้เราชอบตัวเราเอง..?
ตอนรับการเปิดเทอมของนิสิตใหม่ และนักศึกษาเก่าทุกคน
ขอให้มีความสุขถ้วนหน้า รักษาสุขภาพกับอากาศที่เปลี่ยนแปลงบ่อยกันหน่อย
Luk.
หัวข้อ: @@@โดย Luk {รักรั่วๆของ..พรต & รัน}มีแฟนคลับทำสารบัญให้ที่หน้า 44 ง่ายแก่การอ่าน (อ่าน 297639 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก