รักรั่วๆของ..พรต&รัน
Part 29
(Special Run) เสียงต่างๆ เงียบไปได้สักพักใหญ่ ผมกอดไอ้รั่วกลมดิ๊ก ชนิดมันกับผมหลอมเป็นร่างเดียวกันได้ คงกลายเป็นเนื้อเดียวกันไปแล้ว
รับรู้ลมหายใจและหน้าอกกระเพื่อมอย่างสม่ำเสมอค่อยเบาใจ บรรยากาศอึดอัดพอสมควร ลืมตาดูกลับมืดสนิท
เรียกได้ว่ามืดตึ๊ดตื๋อ ไม่มีแสงช่วยให้มองเห็นว่าเราอยู่สภาพไหน ถ้าให้คาดเดานอนกอดกันกลม
สัมผัสใบไม้กิ่งไม้เศษหิมะเต็มแผ่นหลังผมที่เอาตัวบังมันไว้ แต่ยังไม่มั่นใจเพราะรู้สึกเหมือนไม่มีอะไรกดทับ
“พรต..มึงโอเคไหม”
“กะ..กู..หนาว..กึกๆ!!!” ตอบกระท่อนกระแท่นริมหู ฟันกระทบกึกๆ พลอยทำผมใจเสีย
มันเสียเลือดไปพอสมควร ร่างกายชุ่มน้ำฝนอีก ยูกาตะช่วยไม่ได้สักนิด ยังมานอนบนพื้นหิมะยิ่งหนัก..
สภาพแวดล้อมเลวร้ายสุดๆ ทนมาได้ขนาดนี้ถือว่าอึดโคตร ไม่เพราะชอบออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ
ร่างกายแข็งแรงเป็นทุนอยู่ก่อน มันอาจน๊อคไปแล้ว
“ทำใจดีดี..กูกำลังหาวิธีแก้ปัญหา..มืดมาก” ผมพูดชิดใบหน้ามัน สัมผัสคางสากมีไรหนวดทิ่มหน้าผมด้วย
“อื้อ..หนะ..หนาวสัด..กึกๆ” มันเริ่มสั่น ไข้กำลังถามหา ต่อให้ทรหดเหล็กขนาดไหน ย่อมหนีไม่พ้นไข้จับ
“โอเค..รอแป๊บ” นึกถึงชุดไฟในเสื้อโค้ท ค่อยเถิบตัวลุกยืน
“โป๊ก!..เชี้ย!” กลับต้องกุมหัวแทน ดันชนเข้ากับท่อนไม้เล่นเอาเจ็บ จนสติชัดแจ๋วกันเลย
“มะมึง..เป็นไร..กึกๆ!!” มันถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไร มึงไม่ต้องพูดอยู่นิ่งๆ” ผมคุกเข่าคร่อมมันแทน..ยืนไม่ได้มีท่อนไม้อยู่เหนือหัว
ล่วงเสื้อโค้ทค้นเจอแท่งไฟที่ทันยัดให้สองแท่ง ไฟแช็ค 1 อัน เหมือนหมอนั่นจะรู้ล่วงหน้า ว่าผมได้ใช้ประโยชน์แน่
ถ้าเป็นอย่างนั้น น่าเปิดตำหนักดีกว่าเป็นยากูซ่า รับรองรวยลูกศิษย์ลูกหาเพียบ
แต่ไม่น่าใช่ทันคงรู้สภาพภูมิอากาศมาจากข่าวอย่างไอ้รั่ว พวกมืออาชีพย่อมมีการเตรียมพร้อมเสมอ..
“แช๊ะ!..พรึ่บ!” ไฟสว่างโร่ ขับไล่ความมืดจนเห็นสภาพที่เราอยู่ ไอ้รั่วนอนขดกับพื้น
ตัวเปียกชื้นหน้าซีดปากสั่นจนชักจะเขียว มันหนาวจนมือไม้ซีดไปหมด น่าเป็นห่วงสุดๆ อาจหนาวตายเอาได้..
หัวผมกระแทกคือต้นสน ซึ่งหักโค่นจากแรงถล่มของหิมะ โชคช่วยดันหักทิ่มพื้นตีมุมเป็นจั่ว
กิ่งสนแผ่กันพวกเราไว้ ด้านบนขาวโพลนด้วยหิมะหนาปกทับ เหลือพื้นที่เป็นโพรงได้จั่วค้ำเท่านั้น
ดีที่ลำต้นมีขนาดใหญ่ ถ้าไม่บังเอิญแทยงมุมสามเหลี่ยม ไม่แน่อาจล้มทับผมสองคนดับอนาถไปแล้วทั้งคู่
กิ่งสนระเกะระกะกลับเป็นหลังคาไม่ให้หิมะกลบฝังพวกเรา เหมือนอยู่ในโพรงใต้ดินแคบๆ
ไม่มีพื้นที่ให้ขยับตัวมากนัก แค่ผมนั่งคุกเข่าหัวเกือบชนท่อนสนแล้ว เหลือระยะไม่ถึงคืบ มีพื้นที่ขยับตัวเล็กน้อย
นอกนั้นเป็นหิมะปิดคลุมทุกด้าน มิน่าถึงมืดสนิทไม่มีแสงรอดให้เห็น
โชคเข้าข้างที่มีอากาศหายใจ ไม่งั้นขาดอากาศตายกันพอดี ส่วนหนึ่งคงเป็นออกซิเจนที่ต้นสนคายออกมา
หรือไม่คงมีรูระบายอากาศที่ไหนสักแห่ง ผมยังไม่รู้มาจากตรงไหน มองไม่เห็นอะไรนอกจากต้นสนขนาดใหญ่
และหิมะที่คลุมทับเราอยู่ สรุปคืออยู่ใต้หิมะที่ทับถล่มลงมาแน่นอน..
เรื่องอื่นไว้ทีหลัง สำคัญไอ้รั่วต้องได้รับการดูแลเร่งด่วน ไม่รอช้าเสียบแท่งไฟกับกิ่งสน
ถอดสกีออกจากเท้าเพื่อสะดวกในการเคลื่อนไหว เอาซ้อนไว้ รูดซิบถอดโค้ทตัวหนา
แค่พ้นร่างอากาศเย็นก็กระแทกใส่จังๆ ขนหัวลุกซู่..ไอ้รั่วมันทนได้ยังไงตั้งนาน
“พรต..กูถอดชุดมึงนะ..มันเปียก” บอกให้มันรู้ตัว
หน้าซีดจัดหลับตาพริ้มขดตัวงอเป็นดักแด้ไปแล้ว สั่นเทิ้มเหมือนกำลังเข้าทรง
“กู..หนาว..กึกๆ” มันพูดประโยชน์เดิม ผมจับถอดยูกาตะที่ชุ่มน้ำฝน มันใส่บ๊อกเซอร์ข้างใน
ซึ่งก็เปียกแต่ไม่ชุ่ม ผมจึงไม่ถอด สวมโค้ทที่มีไออุ่นของผมให้แทน จัดการรูดซิปมิดใต้คาง
ดึงฮู้ดคลุมหัวให้ด้วย หันมาปลดสกีจากเท้าทั้งสองข้างมันออก นำไปซ้อนทับของผม
“อืม..” เสียงมันครางต่ำในคอ คงพอใจที่รู้สึกอุ่นขึ้น โชคดีโค้ทกันน้ำ
หนังด้านนอกเป็นของแท้น้ำฝนไม่สามารถผ่านเข้าข้างใน ทำให้ขนสัตว์ที่บุอยู่ข้างในไม่เปียก
ไอ้รั่วหลังได้รับโค้ทตัวยาวคงโอเคกว่าเดิม
แต่จะให้นอนบนหิมะคงไม่ได้ มองหาวัสดุที่สามารถช่วยแก้ปัญหา
มีทางเดียวคือหักกิ่งสนระเกะระกะนี่แหละเอามารองพื้น
โคตรลำบาก ยังดีได้ถุงมือสกีช่วยไม่งั้นมือพอง ผมหักกิ่งเล็กกิ่งน้อยเท่าที่สามารถหักได้
เอามาปูพื้นรองทับด้วยยูกาตะของไอ้รั่วที่บิดจนหมาด เป็นจังหวะมันลืมตามามอง หลังนอนขดตัวสั่นก่อนหน้า
ผมช้อนอุ้มขยับให้มันขึ้นนอนบนกิ่งไม้ที่ทำไว้
“ไหวไหม..ดีขึ้นหรือเปล่า” ต้องกัดฟันถาม ตอนนี้คนที่หนาวจนควันพุ่งออกปากคือผมแล้ว
“อืม..ดีกว่าเดิม..แต่มึงกำลังจะแย่” มันยังอุตส่าห์เป็นห่วงอีก
“กูยังไหว..มึงเสียเลือดจับไข้แน่ ถ้าไม่มีใครมาช่วย..เราคงลำบาก” บอกไปตรงๆ
ลองเอามือผลักหิมะดูแล้วไม่กะเทาะแม้แต่น้อย ไม่รู้ปกทับเราหนามากแค่ไหน ที่แน่ๆ ผมดันสุดแรงไม่มีการเขยื้อน
“อืม..ก่อนใครจะมาช่วย กูว่าเราหนาวตายพอดี” มันพูดก็ถูก
ไม่รอช้ารีบล้วงโทรศัพท์ออกมา หมดกันแบตหมด..หน้าจอดับสนิท
“โทรศัพท์แบตหมด” เสียงอ่อยอย่างสำนึกผิดที่ไม่รอบคอบ
“ไม่ใช่ความผิดมึง ไม่ต้องทำเสียงเหมือนกำลังใกล้ตาย” มีหน้าพูดให้ฮาอีก ชั่วโมงนี้ฮาไม่ออกจริงๆ
“ไว้ใจกูไหม..กูมีทีมที่พามาช่วยมึง มีคนไทยด้วยชื่อทัน หมอนี่คงมาช่วยเราเร็วๆ นี้”
แม้ปากบอกไปอย่างนั้น แต่ผมกลับไม่แน่ใจ ทันเองตอนฉุกละหุกสาดกระสุนสู้พวกมัน
ไม่รู้เป็นตายร้ายดียังไง ปานนี้จะออกตามหาพวกผมหรือบาดเจ็บกันระนาวก็ยังไม่รู้
“คึคึ! มาสามคน รับมือเป็นโขยง” ไอ้รั่วตัดความหวังไม่เหลือ
“เท่าที่เห็นมี 7 “ ผมค้าน
“ตามมาอีกร่วมสิบ” มันเฉลย
“เรื่องมันยังไง เล่าให้ฟังซิ” ถือโอกาสให้มันเล่าดีกว่า อยากรู้พลาดท่าได้ยังไง
“เรื่องมันยาว เล่าจบกลายเป็นศพเพราะหนาวตาย สำคัญกูคอแห้งอยากดื่มน้ำ” จริงของมัน
“เดี๋ยวกูหาน้ำให้มึง ส่วนเรื่องหนาวกูทนได้ ว่าแต่มึงไหวไหมหืม” ผมปากแข็งไปอย่างนั้น
ทั้งที่ตอนนี้หนาวจับหัวใจ ยังดีเท้าสวมบูทเอาไว้ มือมีถุงมือ นุ่งกางเกงยีนส์กับเสื้อเชิ้ตขาดรุงริ่งเพราะฉีกรัดแผลให้ไอ้รั่ว
สรุปส่วนบนเกือบเปลือย คิดดูว่าหนาวแค่ไหน
“มึงจะหาน้ำให้ลำบากทำไม แดกหิมะนี่แหละ” พูดจบมันกอบหิมะตรงพื้นจะเอาเข้าปาก ผมต้องจับมือรั้งไว้
“ใจเย็นพรต มันสกปรก ร่างกายมึงอ่อนแออาจติดเชื้อเข้า ถ้าจะกิน เอาที่นี่ดีกว่า”
ไม่รอช้าโกยหิมะซึ่งค้างกิ่งสนมาป้อนใส่ปากให้ คงกระหายมากกลืนแทบไม่รอละลาย
มันทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย เสียเลือดบาดเจ็บ ต้องการน้ำเป็นเรื่องปกติ
“ชู่วว!!..ใจเย็นรอละลายก่อน ไม่งั้นร่างกายมึงจะไม่ไหวเอานะพรต” ผมปราม มันยอมอย่างว่าง่าย
หลังกินหิมะแทนน้ำจนพอใจ ก็จ้องตาผม แม้แววตาสีหน้ามันจะดูย่ำแย่เอาการ แต่ความทรนงดื้อรั้นก็ฉายชัด
บอกถึงความอดทนอดกลั้นไม่โอดโอยคร่ำครวญ พอถึงจุดนี้ผมต้องยอมรับว่า..ไอ้รั่วจิตใจแข็งแกร่งจริงๆ
“รัน..ไม่ใช่กูลามกนะ แก้ผ้ากอดกันเถอะ”
“บ้าหรือเปล่า แก้ผ้ายิ่งหนาวเข้าไปใหญ่ ต่อให้กอดไม่มีไฟผิงคงหนาวตาย ถึงหาวัสดุก่อไฟได้
แต่เราจะสำลักควันตายเสียก่อน ทำให้หิมะละลายกูคิดจะเอากิ่งสนเปียกก่อไฟ ค่อยกระเสือกกระสนออกไปข้างนอก
พอดูพื้นที่แล้ว ได้ตายก่อนพอดี” ผมอธิบาย
“กูไม่ได้ให้ก่อไฟ ที่บอกแก้ผ้ากอดกัน หมายถึงถอดเสื้อแล้วกอดกูไว้ โค้ทตัวที่กูใส่เอาคลุมทั้งคู่
ช่วยกูและมึงไม่ต้องหนาวตายก่อนใครพบศพ” ผมเริ่มเข้าใจความต้องการของมันแล้ว
โค้ทตัวที่ใส่อยู่มีขนสัตว์บุภายในหนามากทีเดียว แต่ก็ใช่จะตัวใหญ่ถึงกับคลุมผู้ชายร่างยักษ์สองคนได้
นอกเสียจากนอนกอดกันเหมือนตอนที่ผมรวบมันหลบหิมะ แล้วคลุมร่างเราแทนผ้าห่มคงพอได้
ประเด็นผมจะนอนทับมันคงไม่สะดวก มันบาดเจ็บแผลที่ได้คงอักเสบ
นอกเสียจากผมนอนด้านล่างให้มันนอนทับผมแทน..
“ถ้างั้นมึงนอนบนตัวกู คงไม่ต้องถอดเสื้อ เชิ้ตของกูด้านหลังไม่ขาด
มีแค่ส่วนหน้าที่กูฉีกมัดแผลให้มึง กูจะปลดกระดุมออกกอดกูเอาไว้
ห่มทับด้วยโค้ทอีกที..ตกลงไหม” ผมบอกวิธี
“อืม..กูขยับไม่ไหว จัดการเองนะ” รู้มันทรมาน ที่แข็งใจคงไม่อยากเป็นภาระให้ผมกังวล
มันถึงพยายามฝืนไม่แสดงอาการ หน้าซีดจนไร้สีเลือดคงไม่ต้องเดา ว่ามันสาหัสแค่ไหนในสถานการณ์เลวร้ายนี้
“สัญญาณ GPS ยังอยู่ในกางเกงใช่ไหม” ถามไปด้วย ระหว่างรูดซิบเสื้อโค้ทถอดออกจากตัวมัน
“ยังอยู่” มันตอบพร้อมกับห่อตัว เมื่อผิวกระทบอากาศเย็นบาดจิต
“เอาล่ะนอนคว่ำบนตัวกู..ค่อยๆ ขยับอย่าให้แผลกระเทือน” ผมช่วยพยุงมันให้เลื้อยขึ้นมานอนคว่ำบนตัวผม
แกะกระดุมเผยแผ่นอกเปลือยให้มันทาบทับ ถึงมันจะรวบกอดซุกหน้าซอกคอ แต่ยังรู้แอบสะดุ้งเมื่อสัมผัสกับร่างเย็นผมเข้า
กว่าจะอุ่นได้ต้องรอสักพักเมื่ออุณหภูมิในร่างกายเราถ่ายเทให้กัน พอจัดท่านอนเข้าที่เข้าทางคลี่เสื้อโค้ทห่มให้มัน
เหมือนได้ห่มผ้านวมขนสัตว์ พร้อมกับเอาฮู้ดคลุมหัวให้ด้วย
“สักพัก คงอุ่นขึ้น” ปากบอกบังคับเสียงไม่ให้สั่น ร่างกายไอ้รั่วร้อนเหมือนจะมีไข้
กลับช่วยผมคลายหนาวพอสมควร ผมกระชับกอดมันแน่น สภาพนี้มันคงหนาวมาก ยิ่งไข้กำเริบด้วยล่ะก็
“ทนนิดพรต ไอ้โต๋ ไอ้กาน ไอ้บอมย์ โทนี่ ตะเกียง ไอ้วิน ไอ้ชัด ไอ้หน่อง ไอ้ต้าร์ กำลังเดินทางมากัน
พวกมันต้องช่วยเราออกไปจากที่นี่ได้” กระซิบบอกข้างหู ก้มดูมันหลับตาพริ้ม
“อืม..หวังว่าพวกมันมาทันก่อนเราแข็งตาย”
“ไอ้กานถึงก่อน ติดต่อกูไม่ได้มันคงไม่นิ่งนอนใจ มึงก็รู้มันไม่ปล่อยให้เราตายน่า ตอนนี้คงลงเครื่องแล้ว
กำลังเดินทางมา” ผมให้กำลังใจมัน มั่นใจว่าไอ้กานต้องมาช่วย หากรู้สถานการณ์ที่พวกผมเผชิญจากทัน
หรือพวกเรจิ มินวะ คนใดคนหนึ่งมันต้องหาวิธีตามหา อย่างน้อยสัญญาณ GPS ในตัวไอ้รั่วต้องบอกจุดให้มันตามจนเจอ
“มึงไหวไหม..เล่าให้ฟังดิเกิดอะไรขึ้น” ชวนคุย ไม่อยากให้มันหลับ เว้นเสียแต่มันจะหายหนาว
ไม่อย่างนั้นอันตรายถ้ามันหลับโดยควบคุมตัวเองไม่ได้ กลัวมันจะไม่ตื่น
“กลับจากห้องมึง..กูเข้านอนไม่ถึงสิบนาที ไม่ทันหลับซาซิจังก็มาเคาะเรียก..บลาๆๆ” มันเล่าเหตุการณ์ให้ฟัง
“แอบแปลกใจ แต่กูก็ยอมเลื่อนประตูเปิด เธอยื่นกระดาษมีโน้ตภาษาอังกฤษสั้นๆ
ใจความให้มาพบโซไดที่ห้องหนังสือ มีปัญหาสินค้าของลูกค้ารอคำตอบอยู่ กูชั่งใจไปเรียกมึงดีหรือเปล่า
ใจหนึ่งอยากให้พักผ่อน ถ้ามีปัญหาจริงกูไปรับรู้ค่อยปรึกษามึงทีหลังก็ได้
ขอให้รู้ข้อมูลว่าเกิดอะไรค่อยว่ากัน ดีกว่าให้มึงมาแหกตาตื่นดึกๆ ความประมาทของกู
คิดว่าอยู่ในบ้านแค่ห้องหนังสือ ไม่เอาอะไรติดตัวไป ตั้งใจไปรับรู้ซักถามให้กระจ่าง
เกินกำลังพรุ่งนี้ค่อยหารือกับมึงว่าจะแก้ไขกันยังไง ไปถึงห้องหนังสือ กับพบคนที่ไม่คาดหมายแทนที่จะเป็นโซได
มึงลองเดาซิใคร" มันหยุด ถามผมแทน
“คุณคิม” ผมตอบโดยไม่ลังเล
“อืม..ถูกแค่หนึ่ง อีกคนคือพลัส” ไอ้รั่วเฉลย
“พลัสมาทำอะไร”
“กูก็แปลกใจ..แต่ก็คิดว่าคนที่นำปัญหาลูกค้ามาแจ้งคงเป็นพลัส เลยทำปกติไม่แสดงความแปลกใจ
ที่เห็นเด็กนั่นในห้องนั้น เพิ่งกลับจากงานเลี้ยงหรือตามมาก็ไม่แน่ใจ”
“แล้วยังไง” ผมเร่ง อยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น
“โซไดตายแล้ว”
“ห๊ะ!..” เสียงผม เดาว่าเบื้องลึกเบื้องหลังไม่มากก็น้อยโซไดรู้เห็น พอมันพูดมาแบบนี้หลุดปากสิครับ
“ใครฆ่า”
“คิม..เธอโยนความผิดให้กู..บลาๆ” แล้วมันก็เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ผมฟัง
ภาพจำลองย้อนหลังในคืนเกิดเหตุ
“ตามผมหรือครับคิม แล้วพลัสมาอยู่ที่นี่ เรื่องเดียวกันหรือเปล่า”
“ต้องขอโทษที่รบกวน พลัสมาเพราะฉันให้มา” คิมเป็นคนตอบ
“ตกลงมีปัญหาอะไร คุณโซไดอยู่ไหน” ไอ้รั่วมองหาเจ้าของโน้ตที่เรียกมันมาพบ
“แบมือมาสิ..ฉันจะให้บางอย่าง ค่อยพบว่าที่สามีฉัน” เธอยังคงมีท่าทางปริศนาใส่มัน
“ทำไมผมต้องแบมือ” มันไม่ยอมหลงกลง่ายๆ
“เครื่องประดับที่มีปัญหา คือสร้อยไพลินล้อมเพชรที่ประมูลในงาน ฉันจะให้คุณ” เธอบอก
พอมันฟังก็ไม่เอะใจ ยื่นมือไปให้เธอ พร้อมกับแบมือออกให้ด้วย จากท่ายืนมือไขว้หลังของเธอ
ที่แท้ซ่อนสิ่งนี้ไว้ ก่อนจะนำออกมาวางบนมือไอ้รั่ว แถมกุมมือมันกระชับกำอีกต่างหาก
“ปืน!!..เล่นอะไรของคุณ” ปืนพกสั้นลูกโม่อัตโนมัติ
“เปล่า..แค่อยากรู้คุณจะตกใจไหม ควบคุมตัวเองได้ดีนี่..มาเถอะ” เธอแย่งปืนในมือคืน
ก่อนหย่อนใส่ถุงพลาสติกใส ถือติดมือเดินนำออกไป ออกจากห้องหนังสือตรงไปทางด้านขวา
พลัสไม่พูดไม่จาตามหลังไปติดๆ สรุปห้องที่เธอพาไปคือห้องนอน ภาพที่เห็นทำไอ้รั่วเบิ่งตากว้าง
“คุณโซไดถูกยิง..เรียกรถพยาบาลเร็วคิม” มันกระโจนเข้าหาร่างที่นอนหงายในชุดยูกาตะบนฟูกกลางห้อง
เลือดแดงฉานเต็มไปหมด
“ไม่จำเป็นต้องเรียก ช่วยไม่ทันแล้ว” เพิ่งรู้สึกว่าร่างนี้ไร้สัญญาณการมีชีวิตไปแล้ว
“ใครฆ่าเขา..ตายในห้องนอน ไม่มีคนดูแลความปลอดภัยเหรอคิม คุณต้องรีบแจ้งตำรวจ มีกล้องวงจรปิดไหม
ผมจะบอกรันก่อน คุณแจ้งคนในบ้านให้รู้ว่ามีคนร้ายแอบเข้ามายิงโซได” ไอ้รั่วสั่งการเป็นเรื่องเป็นราว
“ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น นั่งนิ่งๆ” แล้วมันก็ตกใจเป็นครั้งที่สอง เมื่อคิมจ่อปืนสั้นใส่มัน
สั่งเสียงดุไม่ออกอาการล้อเล่น จนมันงง?
“คิดจะทำอะไรคิม” แต่ก็ทำใจดีสู้เสือ ขณะนี้มีชายแปลกหน้าโผล่เข้ามาสามคน
แต่ละคนมีปืนในมือยืนคุมเชิงห่างๆ
“คนร้ายที่คุณตามหา ก่อนหน้าคือฉันที่ปลิดชีวิตโซได ปัจจุบันไม่ใช่ เปลี่ยนเป็นคุณพร้อมปืนของกลาง
มีรอยนิ้วมือคุณเป็นหลักฐานมัดตัวแน่นหนา” ผมฟังถึงตอนนี้ ถึงกับมุมปากกระตุก แต่ไม่ขัดปล่อยมันเล่าต่อ
“ผมไม่เข้าใจ คุณฆ่าเขาทำไม แล้วป้ายความผิดให้ผม อย่าบอกปืนกระบอกที่คุณยัดใส่มือผม..คือปืนที่ใช้ฆ่าเขา”
“ลำดับเหตุการณ์ได้เร็วดี เหตุผลที่ฉันฆ่าเขา เพราะเขาลวนลามฉัน พอฉันไม่ยอมกลับจะใช้กำลัง
สมควรตายสำหรับการกระทำอุกอาจ การที่ฉันโอนอ่อนยอมนอนด้วย ไม่ได้แปลว่ายอมให้ลวนลามตามใจชอบ
ถึงแม้ฉันจะเป็นว่าที่ภรรยา มอบสินสอดราคาแพงที่เขาประกาศในงานวันนี้ ไม่ได้แปลว่าฉันพอใจให้เขามีเซ็กส์ด้วย
ตรงกันข้ามมันเข้าแผนที่ฉันตั้งใจจัดฉากให้เกิดพรุ่งนี้ ตอนเราไปเล่นสกี แผนการฉันวางไว้แล้ว
เพียงแต่ดันลงมือเร็วขึ้นเท่านั้น เพราะตัณหาของโซไดล้วนๆ” ไอ้รั่วบอกแววตาเธอดูแข็งกร้าวไม่มีความอ่อนไหวให้เห็น
บ่งบอกว่าเธอใจเด็ด ส่วนพลัสที่ยืนอยู่ในห้องกลับหน้าซีดเผือดไร้สีเลือดกัดริมฝีปากแน่น ไม่กล้าสบตาด้วยซ้ำ
“เธอร่วมมือด้วยหรือพลัส” ไอ้รั่วหันไปถาม
“คิกคิกๆ!!..การทำให้ตำรวจเชื่อ ต้องมีพยานว่าใครคือคนฆ่าโซได ฉันไม่เห็นพยานที่ไหนเหมาะเท่าพลัส”
คิมเป็นคนเฉลย พร้อมเสียงหัวเราะขันที่เห็นไอ้รั่วตกที่นั่งลำบาก
“พี่ไม่คิดว่าพลัสจะเป็นคนแบบนี้ มันไม่ถูกต้องจะยอมให้เขาชักจูงไม่ได้นะพลัส” ไอ้รั่วพยายามหว่านล้อม
“ไม่มีประโยชน์พรต เพื่อความรัก คนเราบางครั้งก็ต้องแลก” คิมยังคงดักทางไว้ ไม่ให้ไอ้รั่วโน้มน้าวพลัสสำเร็จ
“คุณใช้อะไรล่อเขา..คิม” มันไม่รักษาน้ำใจ เสียงแข็งใส่แล้ว
“อรัญไงล่ะ..ฉันรับปากจัดฉากช่วยพลัสสมหวัง ดูไม่ออกหรือพรต ว่าพลัสรักเพื่อนสนิทคุณ..
โอ้! ไม่ใช่สิคนรักถึงจะถูก นึกว่าฉันโง่จนดูสายตาพวกคุณที่มองกันไม่ออกงั้นสิ” ผมไม่แปลกใจ
สัมผัสบางอย่างเธอคงรู้ว่าผมกับไอ้รั่วเป็นมากกว่าเพื่อน
“ที่ทำเพราะแค้นผมเหรอคิม คุณต้องการเอาคืนด้วยการทำลายผม แค่ผมตอบสนองความรักคุณไม่ได้
ถึงกับลงมือจัดฉากระยำนี้ ผมยอมรับเสียความรู้สึกมาก ไม่นึกว่าคุณจะคิดตื้น ที่คุณทำไม่เรียกว่ารักหรอกคิม
เขาเรียกเห็นแก่ตัว ประสาอะไรโซไดรักคุณมาก รอคุณมานาน คุณยังฆ่าเขาได้ลงคอ จิตใจคุณผิดปกติไปแล้ว
ผมว่าคุณต้องไปพบจิตแพทย์”
“คึคึ! ถ้าฉันจะผิดปกติล้วนเป็นเพราะคุณ..คุณนั่นแหละผลักดันให้ฉันต้องทำอย่างนี้
คุณตัดสัมพันธ์ฉันยังไม่เจ็บปวดเท่าคุณหยามศักดิ์ศรีฉันไม่มีชิ้นดี กล้าดียังไงถึงคบผู้ชาย
ที่ผ่านมาหมายความว่าฉันเสียบริสุทธิ์ให้กับเกย์อย่างนั้นเหรอพรต..ฮะฮ่าๆ คุณรู้ตัวว่ามีรสนิยมแบบนี้
มาทำร้ายฉันทำไม ทำให้ฉันรักมีความหวังเพื่อมาพบความจริงอันโหดร้ายเหรอพรต ใครกันที่เลวทรามต่ำช้า
คุณต่างหากเป็นต้นเหตุปัญหาทั้งหมด”
ไอ้รั่วมันบอกพอฟังแบบนี้พูดไม่ออก เหมือนน้ำท่วมปาก ให้มันค้านว่าก่อนหน้าไม่คิดจะมีแฟนผู้ชายคงไม่มีประโยชน์
เมื่อเธอปักใจเชื่อไปแล้ว ยากที่จะพูดให้เข้าใจ เรื่องมันละเอียดอ่อนเกินกว่าชี้แจงในภาวะอารมณ์ที่ไม่ปกติอย่างตอนนี้
มันมั่นใจแล้วว่าเธอเป็นโรคจิตเข้าขั้นรุนแรง คนปกติไม่อาฆาตพยาบาทขนาดนี้หรอก
“คุณคิดจะทำยังไงกับผม” มันมองไม่เห็นทางรอด คิดใช้วิธีต่อรอง
“ถ้าคุณไม่อยากติดคุกหัวโต ทำตัวดีๆ พรุ่งนี้รับรองข่าวใหญ่ คุณจะเป็นฆาตกรหรือเป็นผู้บริสุทธิ์
ทุกอย่างอยู่ในกำมือฉัน” เธอยื่นข้อเสนอที่มันเองก็ไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอต้องการ
“คุณต้องการให้ผมทำอะไร”
“ไปกับฉัน”
“ที่ไหน”
“ภูเขาฟูจิ”
“ไปทำไม”
“ไม่ต้องถาม”
“ผมไม่ตามคุณไปไหนทั้งนั้น ถ้าไม่บอกความจริง” มันยืนกราน
“คุณมีสิทธิ์เลือกเหรอพรต..อย่าลืมว่าคุณเป็นผู้ต้องหาฆาตกรรมนักธุรกิจหนุ่มในบ้านเขา
สาเหตุเพราะสิเน่หาว่าที่ภรรยาเขา เลยลงมือฆ่า” มันอึ้งเมื่อได้ฟังประโยคนี้จากปากเธอ
“คุณเอาอะไรมาพูดห๊ะ! ผมเนี่ยะนะสิเน่หา ถึงกับหน้ามืดฆ่าโซไดเพราะหึงหวงคุณ”
“หึหึ! คุณไม่มีทางแก้ตัว ฉันมีหลักฐานอยากเห็นไหม ดูให้เต็มตา” พูดจบเธอเอาโทรศัพท์ออกมาเปิดไฟล์รูป
เป็นภาพที่เธอจูบมันในรถ ซึ่งผมเพิ่งรู้เช่นกันว่ามันโดนเธอขโมยจูบ คงจับสัญญาณผมได้ว่ารู้สึกยังไง
รีบชี้แจงใหญ่ว่าเป็นการแตะปากเฉยๆ ไม่ได้มีอะไรลึกซึ้ง เธอคงต้องการหลักฐานมากกว่าถึงถ่ายรูปนี้
ไม่คิดว่าจะเอามาใช้แบบนี้
“คุณสกปรกมากคิม ไม่เหมาะกับการเป็นศิลปิน ผมเสียดายความรู้ความสามารถที่คุณมี หยุดทำเรื่องบ้าๆ นี้ซะ
มอบตัวกับตำรวจโทษหนักอาจกลายเป็นเบา อย่างน้อยคุณมีข้อแก้ต่างให้ตัวเอง ทำไปเพื่อป้องกันตัว
เพราะคุณถูกล่วงละเมิดทางเพศ” มันพยายามใช้โอกาสที่เหลือ โน้มน้าวให้เธอเปลี่ยนความตั้งใจ
“อย่าหลอกฉันเสียให้ยาก ฉันไม่ใช่เด็กสองขวบที่คุณจะเป่าหูพรต ทุกอย่างกำหนดไว้แล้ว
ต่อให้คุณไม่แนะนำฉันก็มีวิธีเอาตัวรอด เรื่องทั้งหมดฉันเตรียมการเป็นอาทิตย์ ไม่เห็นเหรอว่าคนของโซไดคือคนของฉัน
คุณขาดความรอบคอบเอง นับตั้งแต่วางแผนเปลี่ยนที่พักของคุณแล้วพรต ล้วนอยู่ในแผนฉันทั้งหมด” ไอ้รั่วถึงกับคิ้วกระตุก
เมื่อเธอเฉลยแบบนี้ มันเพิ่งเข้าใจว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ไม่ใช่เป็นความผิดพลาด คือความตั้งใจที่วางแผนไว้ดิบดี
“คุณแน่ใจตำรวจจะเชื่อ” แต่มันก็ยังพยายามหลอกล่อ
“หึหึ! ระหว่างฉันที่เป็นเสมือนคนในครอบครัวโซได ควบตำแหน่งว่าที่ภรรยามีกำหนดเข้าพิธีเดือนหน้า
แล้วคุณซึ่งเป็นแค่คู่ค้าทางธุรกิจ ซ้ำมีอดีตกับว่าที่ภรรยาผู้ตาย แถมลงมือสังหารเขาคาบ้าน หลักฐานลายนิ้วมือบนกระบอกปืน
พยานบุคคลคือลูกน้องในบริษัทฯ รวมถึงคนในบ้าน ใครมีความน่าเชื่อถือกว่ากัน ไม่ต้องรวมฉันที่สามารถเล่นละครตบตาได้ด้วยซ้ำ
แค่นี้คุณก็ดิ้นไม่หลุดแล้วพรต”
“แต่ปืนนั่นคุณจับเหมือนกัน แถมเป็นผู้ร้ายตัวจริง ลายนิ้วมือของคุณก็ต้องมีด้วย” มันยันอย่างที่เห็นว่าเธอเองก็จับ
“ฮะฮ่าๆ..บางครั้งคุณก็โง่ ฉันวางแผนมาขนาดนี้ จะพลาดให้ตัวเองเข้าซังเตทำไม ไม่รู้ก็ดูไว้ซะ”
พูดจบเธอดึงที่ข้อมือ กลายเป็นสวมถุงมือบางแนบเนื้อทั้งสองข้าง ถ้าเธอไม่ดึงออกมาไม่มีทางรู้
ทำจากซิลิโคนอย่างดีเนื้อบางใส สวมแล้วหลอกตาเหมือนไม่ได้สวม
“นี่คุณ..” มันพูดไม่ออก ได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างหัวเสีย มันบอกผมว่าโคตรเจ็บใจ ที่เสียรู้เธอ
“ตกลงอยากรอดหรือยากติดคุกหัวโต” เธอวกมาเรื่องทางเลือก
“บอกได้ไหม ให้ผมไปทำไม” มันเห็นว่าดื้อเพ่งคงไม่มีประโยชน์ ยอมอ่อนให้เธอตายใจ
ค่อยหาจังหวะเอาตัวรอด ถ้าเจอผมย่อมมีทางออก มันเชื่อผมต้องหาทางแก้ไขเรื่องนี้ได้ ตอนนี้มันมืดแปดด้าน
“ฉันจะพาคุณไปตามโปรแกรมเดิมไม่ให้มีพิรุธ แค่ทำตัวดีๆ ว่าง่าย สำคัญเลิกกับอรัญซะ
ยอมแต่งงานกับฉันเรื่องทั้งหมดจบด้วยดี ฉันมั่นใจคุณยังคงมีความเป็นลูกผู้ชาย ถ้าได้มีอะไรกับผู้หญิงอีก ต้องหูตาสว่าง”
เธอบ้าแล้วจริงๆ ที่พูดแบบนี้ ผมกับไอ้รั่วคิดไม่ต่างกัน มันก็ยืนยันว่าเธอบ้าไปแล้ว เข้าขั้นผิดปกติรุนแรง
แต่มันต้องใจเย็นไม่วู่วาม เมื่อมีช่องทางเพียงเล็กน้อย จึงตัดสินใจคว้าโอกาสนี้ หากยอมอ่อนให้เธอ
อย่างน้อยก็พอมีทางหนีทีไล่ สามารถถ่วงเวลาได้ ผมต้องผิดสังเกต เมื่อผิดสังเกตก็ต้องออกตามหามัน
จากสัญญาณ GPS ที่ใส่ในกางเกงตามคำสั่ง
ถึงตอนนี้ ผมรู้ว่ามันฉลาดเอาตัวรอดคำนวณไม่พลาด แต่ดันพลาดตอนนาทีสุดท้าย
ขณะพวกผมกำลังวางแผนช่วยมันออกมา
“หลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น ทำไมมึงเปลี่ยนใจไม่รอกู พุ่งทะลุหน้าต่างแถมใส่สกีพร้อมสรรพ
เหมือนมึงเตรียมจะหนี” ผมเป็นฝ่ายถาม
“เธอพากูออกจากบ้านคืนนั้น มาถึงเนินเขาประมาณตีสาม ถ้ากูเดาเวลาไม่ผิด สำคัญคือเธออ่อนให้กูพอสมควร
เพียงแค่กูพูดดีด้วยไม่หัวแข็ง จัดอาหารให้ ยกเว้นเสื้อผ้าเธอไม่ประมาทให้ชุดปกติ อย่างน้อยยูกาตะเนื้อบาง
คงเป็นอุปสรรคหากคิดหนีท่ามกลางหิมะ แถมเปิดข่าวพยากรณ์อากาศจะเกิดพายุหิมะถล่มวันนี้
เหมือนบอกเป็นนัย คิดหนีไม่มีประโยชน์”
“มึงก็รู้เธอวางแผนดักมึงหมด ทำไมตัดสินใจเสี่ยง ไม่อย่างนั้นมึงอาจตายได้ ที่หนีห่ากระสุนโดยไม่ห่วงชีวิต”
ผมอดเสียงห้วนใส่ไม่ได้ ที่ทำอะไรไม่ห่วงตัวเอง ถึงเหตุการณ์จะผ่านมาแล้วก็เถอะ แต่มันก็โดนยิง
“กูกะรอมึงมาช่วย ถ้าหากพลัสไม่ดันไปรู้ความลับเข้าเสียก่อน พลัสแอบไปได้ยินแผนการของคิม
เธอตั้งใจเก็บมึง หลังรู้มึงออกจากบ้านไม่สอบถามการหายตัวของกู เก็บกระเป๋าฝากรปภ.
ทำให้เธอรู้มึงต้องลงมือทำอะไรบางอย่าง เอามึงไว้ไม่ได้แผนที่ทำมาอาจล้มไม่เป็นท่า
เธอกำชับลูกน้องอีกกลุ่มที่กำลังเดินทางมาสมทบร่วมสิบคน ว่าเห็นมึงที่ไหนเก็บได้ทันที
แล้วจะป้ายความผิดการตายของโซไดให้มึงรับแทน โดยใช้กล้องวงจรปิดที่มึงเก็บกระเป๋าออกจากบ้าน
ไม่ล่ำลาใครแม้แต่เธอเพื่อเชื่อมเข้ากับคดี พอพลัสมันรู้ว่าคิมคิดฆ่ามึง มันก็มาปรึกษากู หันหัวเรือเป็นกูแทน
เพื่อจะให้กูส่งข่าวให้มึงรู้
พลัสโดนยึดโทรศัพท์ อุปกรณ์ติดต่อทุกอย่างยึดหมด เธอไม่ไว้ใจ แม้แต่พลัสก็ไม่ยกเว้น
ดังนั้นมันไม่สะดวกจะปลีกตัวไปแจ้งข่าวให้มึง ทางเดียวที่เราเห็นตรงกันคือ ให้กูหนีออกไปบอกมึง
มันช่วยกูได้คือเอาสกีที่เก็บอยู่ในบ้านมาให้กู ขณะที่พวกนั้นกำลังปรึกษากันนอกห้องที่ขังกู พลัสอ้างกับเธอว่า
จะอยู่คุยเป็นเพื่อนกูไม่ให้เครียด เธอประมาทกูถึงได้พุ่งตัวทะลุหน้าต่างหลบออกมาอย่างที่เห็น”
ผมเข้าใจแล้ว มันเสี่ยงเพราะอะไร พอฟังแอบน้ำตาซึม มันยอมอดทนอดกลั้นมาทั้งคืน
แต่พอรู้ผมตกอยู่ในอันตรายกลับยอมเสี่ยงชีวิต เพื่อจะหนีออกมาบอกผม หรือไม่ก็ไม่ยอมตกเป็นเครื่องมือล่อผมไปติดกับ
อ้อมแขนผมกระชับกอดแน่น มันคงรู้สึกได้ ค่อยเงยหน้ามาสบตาผมกำลังจ้องมันอยู่
ระหว่างเราไม่มีคำพูด มีแต่แววตาถ่ายทอดให้กันแทน ก่อนผมจะเชยคางมันเงยรับจูบอ่อนโยน..
“กูรักมึง..พรต”
“กูก็รักมึง..รัน”
“กูรับปาก จะไม่ให้มึงเป็นอะไร เราต้องรอดไปจัดการเธอ”
“อืม..ถึงแม้ต้องตาย ได้ตายในอ้อมกอดมึงกูไม่เสียใจสักนิดเหอะ”
ผมรีบมือตะครุบปากมันไว้ ห้ามไม่ให้พูดเรื่องไม่เป็นมงคล
“ไม่มีใครตายทั้งนั้นพรต เชื่อกู..อดทนอีกนิดไอ้กานมันกำลังรีบมา” ไม่มีคำพูดอะไรอีก
นอกจากประกบปากมอบจูบปลอบโยนแทนคำสัญญา ผมไม่มีวันยอมให้มันตาย
จะต้องพามันรอดออกไปจัดการตัวแม่ที่ทำให้เรื่องเลวร้ายนี้เกิดขึ้น..?
มาต่อแล้วนะคะ
ตอนหน้าจบแล้วนะคะ
ขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอด
ขอบคุณที่จองหนังสือกัน..อิอิ
รักคนอ่านทุกคน...
Luk.
หัวข้อ: @@@โดย Luk {รักรั่วๆของ..พรต & รัน}มีแฟนคลับทำสารบัญให้ที่หน้า 44 ง่ายแก่การอ่าน (อ่าน 297615 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก