รักรั่วๆของ..พรต&รัน
Part 31
(Special Run) “รัน..คุณวิทยาให้เปิดช่อง CNN” ไอ้กานพูดหลังออกไปคุยโทรศัพท์นอกห้อง ตอนนี้พวกเรามาพักบ้านมันที่ฮอกไกโด
ภรรยาญี่ปุ่นเพื่อนสะใภ้เธอพูดภาษาไทยได้พอสมควร ดีกว่าจุงเบเยอะ ต้อนรับขับสู้พวกเราสิบกว่าชีวิตไม่ให้ขาดตกบกพร่อง
บ้านมันแม้ไม่ใหญ่โตเท่าไหร่ แต่ก็มีห้องหับเพียงพอ มันยกห้องโถงรับแขกให้กลุ่มไอ้วินพัก ส่วนห้องเธียเตอร์
มีไอ้บอมย์ โทนี่ ไอ้โต๋ ตะเกียงพักรวมกัน ผมกับไอ้รั่วได้สิทธิ์ห้องรับรองส่วนตัว ไอ้รั่วออกโรงบาลหลังจากฟื้นมาได้สองวัน
พวกเราตกลงพักอีกสามวัน ระหว่างนี้ช่วยกันคิดหาทางคลี่คลายคดีที่ผมสองคนตกเป็นผู้ต้องหา
พ่อแม่ไอ้รั่วมาวันก่อน ตอนนี้บินกลับไปดูแลงานแทนพวกเราแล้ว หลังหมดห่วงได้หลายเรื่อง
อาศัยบารมีพ่อผมยื่นเรื่องประกันตัวไม่ต้องให้พวกเราถูกควบคุมตามข้อหาที่คิมฟ้องฆาตกรรมโซได
โดยผมสมรู้ร่วมคิดร่วมมือกับไอ้รั่ว พ่อส่งทนายมือดีมาช่วยสู้คดี
สรุปต่างเห็นตรงกัน..พยานคนในคือกุญแจสำคัญเหมือนที่ผมคิดไว้แต่แรก การไปเชิญตัวจุงเบไม่ง่าย
นอกจากตามตัวไม่เจอ คนของคุณวิทยายังไม่สามารถเข้าบ้านโซไดด้วยซ้ำ มีการ์ดอารักขาแน่นหนา
ทำให้ได้แต่รอดูสถานการณ์ กระทั่งคุณวิทยาโทรหาไอ้กาน มันเดินเข้ามาบอกให้เปิดข่าว
เรารวมตัวห้องเธียเตอร์พร้อมหน้า เพิ่งทานน้ำชากับของว่างยามบ่ายไปหยกๆ
ผมเป็นลูกมือไอ้หมอวินทำแผลให้ไอ้รั่วเสร็จไปเมื่อครู่นี้เอง แผลมันสมานตัวได้ดี ไอ้วินบอกไม่ถึงอาทิตย์คงหาย
ดูมันสดใสขึ้นมาก ไม่เหลืออาการป่วยอีก ยกเว้นแผลกระสุนที่ต้องดูแลรักษาเท่านั้น
“ข่าวด่วนอะไร” ไอ้หน่องแทรกถาม
“เปิดก่อน..เร็ว” ไอ้กานไม่ตอบแต่เร่งให้ใครสักคนเปลี่ยนช่องทีวีจอยักษ์ที่
พวกมันกำลังดูรายการเกมส์โชว์อยู่ ไอ้ต้าร์ถือรีโมทเปลี่ยนช่องทันที
ภาพที่ปรากฏบนจอ เป็นรายงานข่าวการเสียชีวิตคูมิโกะ หรือคิมคาบ่อน้ำร้อนในบ้านพักโซได
นักข่าวรายงานว่า..เธอเสียชีวิตเพราะฉีดโคเคนเข้าเส้นเกินขนาดจนช็อค พร้อมคำให้สัมภาษณ์ของคนรับใช้ส่วนตัวซาซิจัง
ว่านายสาวเข้าไปอาบน้ำร้อนตามลำพัง เห็นหายไปนานจนเธอผิดสังเกต พอมาพบกลายเป็นศพเสียชีวิตเรียบร้อย
พร้อมหลักฐานอุปกรณ์เข็มฉีดยาและโคเคนบางส่วนในที่เกิดเหตุ ให้เจ้าหน้าที่ใช้เป็นข้อสันนิษฐาน
ส่วนรายละเอียดการตายคงต้องรอผลการตรวจพิสูจน์จากแพทย์อีกครั้ง..
“หึหึ! กรรมติดจรวด สวรรค์มีตา” ไอ้บอมย์ตบเข่าฉาดใหญ่
“อะไรวะ!..แบบนี้ไม่แย่หนัก ด่วนตายกะทันหันไอ้พรตกับไอ้รันไม่ต้องกลายเป็นผู้ต้องหาที่ไม่มีโอกาสพ้นผิดนะสิ
ผู้ร้ายตัวจริงดันจบชีวิตลง” ไอ้ชัดโวยวายฟังมีเหตุผล ผมกับไอ้รั่วสบตาอย่างลำบากใจ แบบนี้ความยุ่งยากของเราหนักขึ้นไปอีก
คิมดันตายปริศนา ผมนึกภาพไม่ออกว่าเธอจะฉีดยาเข้าเส้นจนช็อคจริงหรือ เราไม่รู้ตื้นลึกหนาบาง ศิลปินเล่นยามีอยู่เกลื่อน
พวกนี้โลกส่วนตัวสูงอาร์ตอีกต่างหาก ถ้าหากเธอเล่นยาก็ไม่แปลก แต่ถึงขั้นฉีดจนเกินขนาดดูมีเงื่อนงำน่าสงสัย
หรือเธอเครียดจัดต้องการหาทางออกโดยอาศัยโคเคนช่วย จนเผลอใช้ยาเกินขนาดก็มีความเป็นไปได้สูงเช่นกัน
“เวลา..คือคำตอบทุกอย่าง” ไอ้หน่องเปรยขึ้น
“พ่องมึง..ถ้าเวลาคือคำตอบ ตอนสอบมึงไม่ตอบ..นาฬิกาวะ” ไอ้รั่วเบรกพาฮาหัวเราะกระจาย
“ฮะฮ่าๆๆ..ปากดีสัด..รั่วใส่กูอีก” มันกัดไอ้รั่วคืน คู่นี้ไม้เบื่อไม้เมาขากัดเจ้าประจำ
“มึงพูดมั่วเองนี่หว่า” มันไม่ยอมเหมือนกัน
“เรื่องนี้มีปมน่าสงสัย” ไอ้หล่อเทพพูดหน้านิ่งเสียงขรึม เบรกพวกมันให้เงียบได้ชะงัด
“ทำไมมึงคิดแบบนั้น” ไอ้โทนี่ถาม
“มึงว่าคนที่วางแผนซับซ้อนอย่างคิม จะตายน้ำตื้น” มันตอบหน้านิ่ง
“เธอถูกฆาตกรรม” ไอ้บอมย์สรุป ผมเองก็คิดเช่นกัน ดูเธอด่วนตายง่ายดายเกินไป
“อืม” มันขานรับเสียงทุ้มต่ำ หน้าหล่อไม่แสดงอาการใดๆ
“แล้วใครทำ หรือหักหลังกันเอง” ไอ้กานตั้งข้อสังเกต
“น่าจะเป็นการแก้แค้นมากกว่า” ตะเกียงเสนอความเห็นบ้าง
“ทำไมคิดว่าเป็นการแก้แค้น” ไอ้รั่วถามผู้ที่ช่วยชีวิตมัน นั่งหน้าสวยปล่อยออร่ากระจายท่ามกลางผู้ชายร่างถึกนับสิบ
“ญี่ปุ่นเลือดนิยมเข้มข้น รวมถึงเลือดจงรักภักดีก็รุนแรงเช่นกัน ถ้าหากจับได้ว่าเธอคือคนฆ่าโซได
บริวารที่รับไม่ได้ย่อมแก้แค้นให้นายตัวเอง ส่วนเรื่องจัดฉากเพื่อกลบเกลื่อนคดี เบี่ยงเป็นการเสพโคเคนเกินขนาด
เธออาจถูกบังคับให้เสพโคเคนจนช็อค ไม่ได้ต้องการเสพเอง” ฟังน้องให้เหตุผล ผมกลับยอมรับมีความเป็นไปได้มากทีเดียว
คิมไม่ใช่คนโง่นอกเสียจากเธอจะพลาดเพราะประมาททำให้จบชีวิตลง ขณะที่ทุกคนกำลังใช้หัววิเคราะห์
นาโอมิจังเมียรักของไอ้กานก็เข้ามาบอก
“คนไทยชื่อทันพาเพื่อนมาสี่คน..ขอพบพวกคุณค่ะ” พูดชัดทีเดียว
“ขอบคุณมากครับ..มิจัง” ชื่อเล่นเธอ ไอ้วินเป็นคนเอ่ย
“ไม่เป็นไรค่ะ มิจังให้เขารอหน้าห้องรับแขก” ห้องรับแขกกลายเป็นห้องนอนของพวกไอ้วิน
เธอจึงไม่พาแขกเข้าไปในนั้น ให้นั่งหน้าชานแทน
“พวกเราจะออกไปเดี๋ยวนี้ครับ” ผมบอก เธอค้อมหัวยิ้มหวานมาให้
ถือว่าไอ้กานได้ศรีภรรยาที่ดีคนหนึ่ง มันเลือกไม่ผิดจริงๆ
จากนั้นทุกคนพร้อมใจกันออกมาพบทัน ซึ่งผมคุ้นเคยดี ว่าแต่คนที่มาด้วยคงเป็นพลัส เรจิและมินวะ
ไม่ได้เจอสามวันตั้งแต่ที่ร่วมเหตุการณ์กันครั้งนั้น พอมาถึงผมแปลกใจไม่น้อยที่คาดผิด คนที่เจอคือทัน พลัส..
แต่อีกสองคนกลับเป็นจุงเบมากับชายญี่ปุ่นอีกคน
“หวัดดีครับ..ดีครับ” พวกเราทักทายกันไปมา ทันทักก่อนแต่พลัสไม่กล้าแม้กระทั่งสบตา
น้องเหลือบมองนิดนึงก่อนจะก้มหลบ นั่งเจี๋ยมเจี้ยมเหมือนรู้ตัวดีว่าทำผิดอะไรไว้
“คอนนิจิวะ..ไฮ!” จุงเบกับชายญี่ปุ่นค้อมหัวทักทายพวกผม
“คอนนิจิวะ” พวกเราค้อมหัวทักทายกลับ
“ดีใจได้พบคุณจุงเบ ผมต้องการพบคุณมาก” ผมบอก
“ผมต่างจายมาพบคุงรัน..คุงพด ที่ช้าเพาะมีเรื่องต้องทำกอดคับ” เขาบอกเหตุผลมา
“งั้นว่าธุระของคุณมาก่อนครับ” ผมรับหน้าที่สนทนา เพราะคุ้นเคยรู้จักกันดีอยู่แล้ว
ส่วนเพื่อนๆ เพิ่งเจอจุงเบครั้งแรก ไม่มีเวลาแนะนำกันมาก ไม่ใช่สิ่งที่ต้องสนใจทำเท่าไหร่ในขณะนี้
“ผมต้องขอโทด..ที่คุงรัน..คุงพดเดือดร้อน ตองนี้ผมได้นำหลากถานไปให้ตำรวดเรียบร้อย
เป็นวงจอนปิดบันทึกภาพโซไดจังถูกฆ่าตายคืนนั้น คนฆ่าคือคูมิโกะ เธอมายรู้มีกล้องซ่อนอีกจุด
จึงม่ายด้ายทำลายหลักฐาน ด่างน้าน..คุงสองคนคือผู้บอริสุด ไม่ต้องเป็นผู้ร้ายแร้ว..ความจริงท้างหมด
โซไดจังเองมายด้ายปะมาด ทุกอย่างได้บอกผมไว้กอด ผมคือทานายปลาจำตะกูดของโซไดจัง ที่ไม่เปิดเผยแต่แรก
เพาะเป็งความปราสงของโซได แนะนำผมเป็งล่าม ความจริงผมเป็นทานายและเลขามือขวา เรื่องคูมิโกะวางแผนการณ์
โซไดจังมายช่ายว้ายจายเธอหมด ตั้งแต่เธอกับจากไทย ยอมรับปากแต่งงานกับโซไดจังก็มีพิรุด ผมจึงตามดูห่างๆ
แต่โซไดจังก็พลาดท่าเพาะรักเธอมากป่าย ผมเตือนก็ม่ายฟัง ทำห้ายต้องตายเพาะเธอ”
พวกเรารับฟังจุงเบเล่าทั้งหมดด้วยความหดหู่ใจ สุดท้ายคนที่น่าสงสารคือนักธุรกิจหนุ่มที่อาภัพรัก
ต้องจบชีวิตด้วยน้ำมือผู้หญิงที่รักอย่างบริสุทธิ์ใจโดยที่เขาไม่ควรตายด้วยซ้ำ ความรักบางครั้งไม่ได้สวยงามเสมอ
คิมเองก็ได้รับกรรมที่ก่อไว้
“ผมเพิ่งดูข่าว เธอตายแล้ว” ไอ้รั่วบอก
“คับ..เธอตายเพื่อชดช่ายในสิ่งที่ทำ” จุงเบพูดแบบนี้ ไม่ต้องคาดเดาให้เสียเวลาว่าเธอตายเพราะอะไร
“พวกคุณจัดการ” แต่ไอ้รั่วก็ยังอยากรู้ตามนิสัย ซึ่งผมห้ามไม่ทันว่ามันไม่สมควรล้วงลึก
จุงเบไม่ได้แสดงสีหน้าไม่พอใจ นอกจากยิ้มอย่างมีปริศนา แล้วพูดว่า
“พวกเรารักนาย..บุญคุงเป็นเรื่องญ่าย” ประโยคสั้นๆ คือคำตอบทั้งหมด
ที่ไอ้โต๋สันนิษฐานว่าทุกอย่างคือการจัดฉาก..ถูกเผ็ง
“พวกผมพ้นข้อกล่าวหา” เป็นผมย้ำกับจุงเบ
“คับ..หลากซับที่ปลากันตัว เจ้าหน้าที่จะเชิญพวกคุงไปถอนคดีคับ ผมมาขออภัยโด้ยตัวเอง
เพื่อให้โซไดจังไปสบาย เขารู้สึกดีกับคุงสองคน โซไดจังเคยบอกกับผม เขาชอบคุงสองคนมากๆ”
“ผมเองก็ชอบเขาเช่นกัน เรื่องพิธีศพ..เสียใจด้วยที่พวกเราไม่ได้ไปร่วมงาน เพราะผมได้รับบาดเจ็บ”
ไอ้รั่วออกตัว ซึ่งเป็นเรื่องจริงทั้งสิ้น
“ผมเข้าจ่ายไม่ต้องเกรงใจ คุงสองคนคือผู้เสียหาย บาดเจ็บกันด้วย ในฐานะตัวแทนโซไดจังและคนญี่ปุ่น
ขอห้ายอภัยโด้ย” พูดจบเขาคุกเข่าค้อมศีรษะต่ำ ซึ่งชายญี่ปุ่นอีกคนก็ทำตาม ทำเอาพวกผมอึ้งทำอะไรไม่ถูก
ต้องรีบก้มหัวตอบทุลักทุเลแทบจะลนลานไปเลย ไม่คิดว่าเขาจะทำขนาดนี้
“พอเถอะครับจุงเบ แค่คุณช่วยให้ผมสองคนเป็นผู้บริสุทธิ์พ้นจากคดีความ ถือเป็นการตอบแทนแสดงน้ำใจแล้ว
ทุกอย่างไม่ใช่ความผิดของคุณตั้งแต่ต้น คุณก็สูญเสียโซไดจัง หลังจากนี้คงมีภาระหน้าที่รับผิดชอบรออยู่ไม่น้อย”
ไอ้รั่วพูดได้ดี จุงเบเงยหน้ายืดอกนั่งตรงแด่ว สบตาซาบซึ้ง
“คุงพ่อคุงแม่โซไดจัง ท่านรับเรื่องท้างหมดคับ” พวกเราพยักหน้าเข้าใจพร้อมกัน
อย่างน้อยยังมีพ่อแม่โซไดจังเหลืออยู่ ถึงจะไม่เหลือทายาทให้สืบทอด แต่ลูกหลานคงพอมี เรื่องนี้พวกเราไม่รู้หรอก
“หมดธุระสำคัญของผมแร้ว ขอตัวกอดนะคับ” พูดจบค้อมหัวให้ แต่ไอ้หน่องบ้าจี้ลุกพรวดเข้าไปกอดจุงเบรัดซะแน่น
แถมหอมไปที่แก้มอิ่มอีกต่างหาก ท่ามกลางสายตาตะลึงพึงเพริดของพวกเราไม่คิดว่ามันจะบ้าทำ
สำคัญจุงเบตาเหลือกค้างไปแล้วเรียบร้อย
“ผมกอดตามที่คุณขอ เพื่อแสดงการขอบใจสุดซึ้งแทนเพื่อนรักผมทั้งสองที่มันกอดคุณไม่สะดวก ขอบคุณจริงๆ”
พวกเราฮาแตกไปตามกันกับความทะเล้นไม่เลือกสถานที่ของมัน จุงเบเขินหน้าขึ้นสีกุลีกุจอขอตัวกลับไปพร้อมคนของเขา
เหลือทันกับพลัสยังอยู่ ทุกสายตาจ้องไปที่พลัสเป็นจุดเดียว น้องยังก้มหน้านิ่ง..เป็นทันที่เอ่ยขึ้น
“ผมพาอดีตเด็กในความปกครองมากราบขอโทษครับ” ทันบอกแต่ผมฟังดูประโยคมันพิกลอยู่บ้าง
“หมายความว่าไง อดีตเด็กในความปกครอง” ไอ้รั่วถาม
“หมายความตามนั้นครับ พลัสกลายเป็นอดีตพนักงานคุณไปแล้ว เขาคงไม่สามารถกลับไปทำงานเป็นลูกน้อง
พวกคุณอีก” ทันชิงพูดเสียหมดไม่ปล่อยให้เจ้าของเรื่องที่นั่งก้มหน้านิ่งตอบด้วยซ้ำ
“ลาออกแล้วเหรอ ผมไม่ได้คิดจะไล่คุณออกเลยพลัส อย่างน้อยคุณคือคนที่กลับใจช่วยผม”
ไอ้รั่วถามครับ เป็นสาเหตุให้หน้าใสที่ดูหมองเศร้าผิดหูผิดตายอมเงยขึ้นสบตามัน
“ครับ..ผมลาออกแล้วคุณพรต ต่อให้คุณยังรับผมไว้ ผมคงละอายใจที่หลงผิดชั่ววูบไปกับพี่คิม
พูดไปคุณพรตอาจว่าผมแก้ตัว ความจริงแล้วผมไม่ได้ร่วมมือกับพี่คิม แค่กลายเป็นเครื่องมือแบบตกกระไดพลอยโจน
โดยไม่ทันตั้งตัวด้วยซ้ำ คืนนั้นหลังพวกคุณกลับออกจากงานเลี้ยง ผมโทรหาพี่คิมถามว่าถึงบ้านหรือยัง
แค่ต้องการรู้ถึงโดยสวัสดิภาพก็พอใจแล้ว” พูดถึงตรงนี้ ตาวาวรื้นคลอน้ำ มองมาที่ผมโดยไม่ต้องเดาว่าหมายถึงใคร
ผมเห็นแล้วอดสะท้อนใจไม่ได้ แอบเห็นสีหน้าของทันดูตึงๆ เมื่อเห็นพลัสแสดงท่าทางแบบนั้น
“พี่คิมกลับชวนผมมาพักที่บ้าน บอกพรุ่งนี้ถ้าไม่มีทริปจะชวนไปเล่นสกีด้วย ถือเป็นการตอบแทนที่ผมแนะนำงานให้เธอ
ผมกลับตื่นเต้นที่จะได้มีโอกาสไปเล่นสกี จึงกลายเป็นพลาดมาเห็นศพคุณโซได พร้อมการขู่แกมบังคับให้เป็นพยานว่า
คุณพรตเป็นคนลงมือ ไม่อย่างนั้นผมจะถูกอุ้มอีกคน หากผมให้ความร่วมมือ เธอจะจัดฉากให้สมหวังในสิ่งที่ผมปรารถนาด้วย”
พูดถึงตรงนี้ ตาวาวใสปริ่มน้ำไหลอาบแก้มมองผมอีกครั้ง ครั้งนี้ทนดูไม่ได้ ยอมรับว่าสงสาร เด็กยังไงก็ยังคงเด็ก
ต่อให้มีวุฒิภาวะแต่การหลงผิดด้วยสิ่งล่อยวนใจ ย่อมกลายเป็นเหยื่อได้ไม่ยาก
“แต่ผมก็รู้สึกผิดไม่สบายใจแม้แต่น้อย แต่ทำอะไรไม่ได้อย่างที่คุณพรตเห็น ผมก็แค่หมากตัวหนึ่งที่เธออาศัยยืมมือ
มารู้ว่าไม่มีประโยชน์เมื่อพี่คิมคิดจะทำร้ายแรงกับคนที่ผมรัก จึงเสี่ยงช่วยพี่หนี พี่คิมรู้เป็นฝีมือผม คิดจะฆ่าด้วยซ้ำ
ผมโชคดีที่รอด..ได้พี่ทันเขาช่วยเอาไว้” พูดมาถึงตรงนี้ พลัสหันไปสบตาใบหน้าเข้มแบบชายไทย ที่นั่งหน้าตึงข้างๆ
อย่างสำนึกในบุญคุณ ทำให้สีหน้าของทันดูผ่อนคลายลงเล็กน้อย
“พลัสควรสรุปเสียที” ทันพูดเสียงนิ่ง ฟังแกมบังคับนิดๆ ผมแอบสบตาไอ้กาน ซึ่งมันก็มองตอบหลังเห็นพิรุธ
“ผมมากราบขอโทษคุณพรต..และคุณรัน” พูดจบน้องก้มกราบลงบนพื้นจริงๆ ไอ้รั่วรีบยื่นมือไปจับไหล่ปรามเอาไว้
“พอเถอะครับ พี่ไม่ได้ถือโทษเป็นความผิดของพลัส ถึงแม้ทีแรกจะแอบโมโห แต่ก็รู้ว่าตกอยู่ในภาวะจำยอม
พี่อภัยให้จริงไหมรัน บอกน้องดิ” มันหันมาพยักเพยิดให้ผมพูด
“ครับ..พี่ยกโทษให้” ผมตอบไป
“ขอบคุณครับที่ยกโทษให้ ผมมีเรื่องขอร้องคุณรันครั้งสุดท้าย ขอผมคุยเป็นการส่วนตัวสักครู่ได้ไหม”
จู่ๆ พลัสก็พูดขึ้น ทุกสายตามองผมแทน ไอ้รั่วมันกลับส่งสายตาบังคับกลายๆ ให้รับปาก
“ครับ..ถ้างั้นทางนี้” ผมจำต้องลุกนำลงจากชาน ไปยังสวนลานบ้าน ห่างจากจุดที่ทุกคนนั่งพอสมควร
ชำเลืองเห็นพลัสสบตาทันก่อนลุกเดินตามผมมา หน้าคมเข้มของทันดูตึงๆ แต่ก็ไม่พูดอะไร
พอน้องตามมาในระยะที่คำพูดเราจะไม่ดังไปถึงคนที่เหลือ..ผมก็หยุดหันมาเผชิญหน้าตรงๆ
“ขอบคุณครับ..ที่ยอมให้ผมพูดกับพี่..ผมเรียกพี่นะครับ” พยักหน้าอนุญาต ไม่ได้ตอบอะไร
“พี่คงรู้ว่าผมคิดยังไง..รู้สึกแบบไหนกับพี่” ผมพยักหน้าให้อีก
“แต่พี่คงไม่รู้ว่า..ผมไม่ได้เพิ่งเริ่มชอบพี่ มันเกิดขึ้นตั้งแต่ผมเรียนปี 1 มีโอกาสเจอพี่มาที่คณะติดต่อธุระสักอย่าง
วันนั้นผมตกหลุมรักพี่ไปแล้ว ติดตามข้อมูลจนรู้พี่เป็นศิษย์เก่ารุ่นพี่ เคยเป็นเดือนคณะควบตำแหน่งเดือนมหา’ลัย
วีรกรรมของพี่เป็นที่รู้จักจนเป็นตำนาน ผมพยายามตามฝัน ที่จะได้มาทำงานในบริษัทที่พี่บริหาร ไม่ได้ต้องการอะไร
มาถึงตอนนี้ผมรู้แล้วว่า ผมไม่มีสิทธิ์จะยืนข้างพี่ในฐานะที่ฝันแม้แต่น้อย อย่าว่าแต่ผม..แม้แต่ใครก็คงทำไม่ได้
ที่ตรงนั้นมีเจ้าของและมีมานานแล้วด้วย
ผมดันโง่ที่คิดว่าตัวเองอาจทำได้ ที่พูดกับพี่ครั้งนี้ เพื่อขอระบายความรู้สึกที่เก็บมานานให้พี่รู้ไว้
หลังจากนี้คงไม่ได้เจอกัน ผมรักพี่ครับพี่รัน..อึกๆ..ฮือๆๆ” ไม่ทันตั้งตัว น้องโผร่างที่สะอื้นทั้งน้ำตาเข้าซบอก
ได้แต่ยืนเป็นหินให้ร่างบางสั่นสะท้านร้องไห้ซุกโดยไม่คิดผลักออก ผมเข้าใจพลัส และเข้าใจสายตากึ่งไม่พอใจของทัน
ที่มองมา รังสีบางอย่างส่งถึงผม จึงได้แต่ยืนปล่อยมือข้างกายนิ่ง ให้เขารู้ว่าผมไม่ได้ทำอะไรนอกจากเป็นเสาหลัก
ให้พลัสเช็ดน้ำตาเท่านั้น
“ฟังพี่นะ..ตำแหน่งในหัวใจพลัสอาจไม่ได้ไป แต่หากเป็นน้องชายของพี่ล่ะก็ พี่ยินดีอ้าแขนรับไว้เสมอ”
สิ่งนี้คงพอเยียวยาหัวใจที่บอบช้ำ กับความผิดหวังของเด็กคนนี้ได้ไม่มากก็น้อย
“ฟึดดด!! ฮึกๆ..ขอบคุณครับ ไว้ผมทำใจได้มากกว่านี้ วันนั้นผมจะกลับมาขอตำแหน่งน้องชายของพี่..อึกๆ”
เสียงสูดน้ำมูก กับมือขาวๆ ป้ายน้ำตาอาบแก้ม มองสบตาผมผ่านม่านน้ำตา โดยผมส่งยิ้มจริงใจไม่เสแสร้ง
จะว่าไปพลัสไม่ผิดที่จะหลงรักผม และผมคงทำอะไรไม่ได้นอกจากให้ความรู้สึกได้แค่น้องชาย
ความรักถ้าใครไม่เจอกับตัวไม่รู้หรอก ใช่จะทำใจกันง่ายๆ กรณีพลัสผมทิ้งท้ายแกมหยอกเล็กน้อยให้น้องเอาไปคิด
“ไปเถอะ ก่อนที่พี่จะเป็นศพ เพราะสายตาทิ่มแทงของใครบางคน ถ้าร่างพี่พรุนได้คงเป็นรูไปแล้ว”
ผมแหย่แค่นี้ พลัสถึงกับบู้หน้าทำปากยื่น แต่ดูน่ารักเหมาะกับหน้าใสๆ ก่อนชำเลืองไปยังใบหน้าคมเข้มของทัน
แล้วหันมายิ้มเขินให้ผม แค่นี้ก็เป็นคำตอบทุกอย่างแล้ว ระหว่างสองคนนี้มีอะไรเกิดขึ้นในช่วงที่ทันเอาพลัสไปดูแล
แน่นอนมันต้องเป็นเรื่องดีมากกว่าจะเป็นเรื่องร้าย..
พวกเขากลับไปกันแล้ว เราทั้งหมดโล่งอกเบาสบาย ปัญหาทุกอย่างคลี่คลายลงได้ด้วยดี
บางครั้งปัญหาหนักมาไม่ให้ตั้งตัว บทจะคลี่คลายก็เกิดขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อเช่นกัน พวกเราตกลงกันว่า
พรุ่งนี้จะไปเล่นสกีทิ้งทวนสั่งลาการอยู่ญี่ปุ่น แน่นอนไอ้รั่วคงเล่นไม่ได้ แต่ก็จะไปดูเพื่อนเล่น
มันอยากไสสกีตั้งใจไว้แต่แรกมาแล้วต้องเล่น ดันเสือกได้ไสจริงๆ แถมจมอยู่ใต้หิมะให้หายอยาก..เข็ดไปอีกนานทีเดียว..
เหตุการณ์ร้ายๆ สุดท้ายได้มาซึ่งมิตรภาพยั่งยืน พร้อมกับความรู้สึกของหัวใจ ยามที่เรารู้ว่าอาจมีการสูญเสีย
มันทำให้เห็นคุณค่ารู้ใจตัวเองมากขึ้นไปอีก เหมือนผมตอนนี้ ที่รู้ซึ้งว่าไอ้รั่วมีคุณค่าต่อจิตใจผมแค่ไหน
ผมไม่คิดจะเล่นสกี แค่ต้องการนั่งข้างๆ ดูแลมันให้ดีที่สุด ที่ผ่านมาผมยังบกพร่อง
หลังจากนี้จะไม่ให้มีแบบนี้เป็นอันขาด สำคัญผมควรต้องปรึกษาจริงจังสักที ว่าความสัมพันธ์ของเราควรเปิดเผยบางกลุ่ม
เพื่อตัดปัญหาที่จะเกิด ตราบใดมันยังหล่อไม่สร่าง และผมที่ไม่ได้ยอตัวเองดันมีเสน่ห์อยู่พอสมควร อาจทำให้มีปัญหาในอนาคต
ยกเว้นพวกเขารู้ว่าเราคือคนรักกัน จะช่วยได้พอสมควร คนกลุ่มนั้นคือพนักงานบริษัท
ขึ้นอยู่กับมันจะกล้าพอหรือเปล่าที่จะประกาศว่าผมคือคนรัก ส่วนผม..พร้อมแล้วครับ!
“คิดอะไรอยู่” ผมถาม หลังมันนอนลืมตาโพลงไม่ยอมหลับ
“กูผิดเอง” มันเปรยขึ้นมาเบาๆ
“ไม่มีใครผิด” ผมปลอบ
“มีสิ..อย่างน้อยกูจุดประเด็นปัญหา ถ้าตอนนั้นใจแข็งไม่สงสารเธอ เรื่องราวคงไม่ลุกลามใหญ่โต
ดันคิดว่าการมีแฟนเหมือนกินกล้วยแขกปกติ ไม่คิดว่าผ่านมาสิบกว่าปีจะกลายเป็นปัญหาข้ามชาติ”
ผมงง..ไม่เข้าใจ มันดันเปรียบอะไรกับกล้วยแขก
“เกี่ยวอะไรกับกล้วยแขกวะ” งง? จริงๆ
“อ้าว! แม้แต่มึงก็นึกไม่ถึง..ที่พูดหมายถึงมีแฟนก็เหมือนกล้วยแขก ตอนรักกันก็ทอดแดก พอน้ำแตกก็ทอดทิ้ง เข้าใจยัง”
เท่านั้นแหละ กลายเป็นเสียงฮาหัวเราะจนท้องเกร็งของผมก่อนนอน บ้าเอร้ย! บทจะรั่วก็พาขำไม่เลือกเวลา..กูละหลงมึงสุดๆ
รั่วไม่มีลิมิต..พรตรั่วของผม!
ชี้แจง..การที่จบโดยที่หนุ่มๆ มือไม่เปื้อนเลือด เพราะคิมเป็นผู้หญิง
เราไม่อยากให้หนุ่มๆ ที่แสนจะดีประเสริฐศรีทำอะไรเหมือนไปรังแกเธอ จึงมีจุดจบแบบนี้
กรณีกรองกุมภ์ยกเว้น เพราะเธอคือปีศาจ...555!!!
ส่วนของพลัส ถือว่าความผิดยังไม่เกิดเป็นรูปธรรม แค่หลงผิดจึงมีโอกาสแก้ไข
คนเราบางทีควรให้โอกาส ใช่ว่าเราท่านจะไม่เคยทำผิด แต่พวกเรายังได้รับโอกาสแก้ไข
ฉันนั้นพลัสควรได้รับโอกาสเช่นกัน เพื่อจะเป็นคนดีในวันข้างหน้า
ซึ่งมีทันเป็นคนพร่ำสอน (ดีหรือเปล่าหว่า? ดันเจอยากูซ่า)
เรื่องนี้จบลงแล้ว ส่วนใครอยากติดตามความเป็นไป ต้องอ่านตอนพิเศษในหนังสือ
จะมีทั้งเรื่องของทันกับพลัส ให้ได้ฟินด้วย เกิดจากการเล่าของพรตรั่ว
รวมถึงใครคิดถึงน้องจอมคนทรนง ก็จะหายคิดถึงเพราะจะข้ามช็อตมาโผล่ในตอนพิเศษเช่นกัน
ปิดท้ายจะสรุปชีวิตความเป็นอยู่ของหนุ่มๆ ทุกคนทุกคู่ในตอนพิเศษ เพราะจะพับเก็บ
ไตรภาคย์แสนยาวของเรื่องนี้ไว้แต่เพียงเท่านี้แล้วค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามกันมา ขอบคุณแฟนนิยายทุกท่านที่อ้าแขนโอนตังค์เพื่อกอดเรื่องนี้อีกหนึ่งชุด
ปล.ผลงานเรื่องหน้าจะอัพเร็วๆ นี้ เป็นเรื่องราวของทีมฟุตบอลลีกสโมสรไทย
เนื้อหาเป็นการดำเนินชีวิตปกติสัมผัสได้ คล้ายกับแนวการเขียน My..Love
ไว้รอติดตามกันนะคะ
Thanks.
Luk.
หัวข้อ: @@@โดย Luk {รักรั่วๆของ..พรต & รัน}มีแฟนคลับทำสารบัญให้ที่หน้า 44 ง่ายแก่การอ่าน (อ่าน 316920 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก