หัวข้อ: [Short Fic Harry ??/??] Why I... by suisui

[suisui]

ความจริงก็ลงฟิคอยู่บอร์ดกริมโมลด์อ่ะค่ะ แต่เข้ามาบอร์ดนี้แล้ว เลยเอามาลงด้วยซะเลย อิอิ
ยังไงก็ ลองอ่านกันดูนะคะ เนื้อหาก็ออกใสๆนิดนึง (มั้ง)
อ้อ อันที่เอามาลงนี่ เป็นอันที่ปรับปรุงใหม่นะคะ (ก็แค่แก้คำผิดอ่ะนะ)

Title: Why I...
Author: SuiSui
Category: อืมนั่นสินะ แบบหนายหว่า
Pairing: อันนี้คนแต่งก้อม่ะยู้ แง...
Rating: ...
Spoilers: ไม่มีแน่น๊อน บายจายหายห่วงเด๊อ
Disclaimer: แม่เจเค เจ้าค่ะ อิชั้นขอแอบหยิบนิดหยิบหน่อยมาจับมาเขียนเล่นเพียงเท่านั้นนะเจ้าค่ะ ทุกอย่างยังเป็นของแม่มิมีเปลี่ยน
Summary: ~-~ ... ?

[suisui]

"ขอโทษครับ" เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างสุภาพ
"ไม่ทราบว่าตรงนี้มีคนนั่งอยู่ไหมครับ" เค้าถามกลับมาด้วยท่าทางที่ยังคงความสุภาพไว้
"ไม่มีหรอก" ผมตอบกลับโดยที่ยังไม่ละสายตาจากหนังสือพิมพ์ตรงหน้า
"งั้นผมขอนั่งด้วยคนได้ไหม วันนี้คนแน่นจริงๆ"
"ก็ตามใจ" สายตาก็ยังวนเวียนอยู่ที่หน้าข่าวเศรษฐกิจไม่เปลี่ยนแปลง
"ขอบคุณครับ"

ผมเงยหน้าขึ้นมองผ่านๆ สาบานว่าแค่ผ่านๆจริงๆนะ ก็มันแปลกใจนี่นา คนอะไรจะสุภาพได้ปานนั้น เห็นอยู่แวบๆ อายุอานามน่าจะไม่ต่างจากตัวผมเท่าไหร่ แต่แค่เห็นแล้วมันรู้สึกหงุดหงิดยังไงชอบกล ก็เค้าคนนั้นน่ะ ตัวก็สูง หุ่นก็ดี หน้าตาก็... มันผ่านๆน่ะ เลยเห็นไม่ชัด แล้วดูตัวผมสิ ตัวก็เล็กนิดเดียว หน้าก็สวยยิ่งกว่าผู้หญิง (เฮ้เจ๊ หลงตัวเองไปแล้วนะ เพลาๆหน่อย) ถึงจะสูงอยู่บ้าง แต่เพราะตัวบางนิดเดียว มันก็เลยดูตัวเล็ก ว่าแล้วก็ชักตะหงิดๆใจนึกถึงใครบางคนขึ้นมา...

"เอ่อ... ขอโทษนะครับ" เค้าพูดกับผมใช่ไหมนะ เพราะไม่แน่ใจ ผมเลยไม่ตอบอะไรกลับไป
"คือว่า แก้วนี้คุณสั่งใช่ไหมครับ" ผมงง เพราะงั้นเลยละสายตาจากข่าวแฟชั่น ลากสายตาขึ้นมองคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม
"อ๊ะ นะ นาย ทะ ทำไม..." ด้วยความช็อค ทำให้ความสามารถในการพูดของผม ลดฮวบจนน่าใจหาย

ผมมองเค้าด้วยอาการตกตะลึง พูดออกมาไม่เป็นภาษา ก็เค้า ไม่ใช่สิ หมอนี่ ไม่เจอกันตั้งนาน จะว่ายังไงดีล่ะ ตอนที่เคยเรียนด้วยกัน กัดกันแทบเป็นแทบตาย คิดไม่ถึงว่าจะได้มาเจอกันอีก หลังจากจบมาหลายปีแล้ว แต่สิ่งที่ทำให้ผมตะลึงงันยิ่งขึ้นไปอีก ก็หมอนั่นมันทำหน้างงเป็นไก่ตาแตกยิ่งกว่าผมซะอีก ดูเหมือนกับว่ามันไม่เคยรู้จักผมซะงั้น ก็เลยงงที่ผมทักไปอย่างนั้น

"เอ่อ... ขอโทษนะครับ คุณรู้จักผมด้วยเหรอครับ" นั่นไง ทำไมล่ะ ผมเองยังจำเค้าได้ แต่ทำไมเค้าถึง...
"นายอย่าบอกนะ ว่าไม่รู้จักชั้น" น้ำเสียงของผมที่พูดออกไป แสดงออกถึงความน้อยใจอย่างที่สุด
"ล้อเล่นกันใช่ไหม อย่างชั้นนี่นะ นายจะไม่รู้จัก" ผมขึ้นเสียงโดยไม่รู้ตัว
"อ่ะ เอ่อ ขอโทษครั..."
"พูดเป็นอยู่อย่างเดียวหรือไงกันเล่า ขอโทษครับเนี่ย" โทสะของผมพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว ฟังมานานแล้ว มันน่าโมโหเป็นบ้า ผมควักเงินวางไว้ที่โต๊ะแล้วลากเค้าออกไปทันที โดยไม่สนว่าสายตากี่คู่ต่อกี่คู่จะมองมาที่พวกเราก็ตามแต่
"ขะ ขอ..."
"หุบปากของนายซะ แล้วตามชั้นมาเงียบๆ" ผมพูด โดยที่ยังไม่ลดความเร็วของฝีเท้าและก็แรงฉุดที่ข้อมือคนตัวใหญ่กว่า

เวลาผ่านไปอีกซักประมาณ 10 นาทีเห็นจะได้ แล้วพวกเราก็เดินมาถึงสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง บรรยากาศร่มรื่นเหมาะแก่การมานั่งปิกนิคซะจริง ผมคิด แล้วก็นึกขึ้นได้ว่านี่ไม่ใช่เวลามาทำเรื่องอย่างนั้น (ถึงจะอยากอยู่ก็เหอะนะ ก็แหม...) ผมหันไปจ้องคู่กรณี ที่ตอนนี้หน้าตาก็ยังคงไม่หายเอ๋อ จนเหมือนว่าจะทนกับแรงกดดันไม่ไหว

"ขอโทษ...ครับ" เมื่อเห็นว่าผมจ้องเขม็งยิ่งขึ้น เลยทำให้การกล่าวคำติดตัวของหมอนั่นชะงักไปนิดนึง
"เอาล่ะ นายมีอะไรก็ว่ามา" ผมพูดออกไป โดยไม่ยอมพลาดทุกการเคลื่อนไหวของคนตรงหน้า เกาะติดขอบสนามวิมเบอร์ดันเลยล่ะ
"คือ...แล้ว จะให้ผมพูดอะไรล่ะครับ ใน...เมื่อ แม้แต่ชื่อคุณผมก็ยังไม่รู้จัก อย่าว่าแต่เรื่องของคุณเลย ผมจะไปมีอยู่ในหัวได้ยังไง ขอโทษทีเถอะครับ แต่ว่าคุณเป็นฝ่ายฉุดผมออกมาเองนะ แสดงว่าคุณ เอ่อ อาจจะ รู้จัก ผม คุณต่างหากล่ะครับที่ต้องเป็นฝ่ายพูด ผมขอโทษจริงๆนะครับ ที่ทำตามที่คุณบอกไม่ได้" ผมยกคิ้วอย่างประหลาดใจอยู่ในที ใครจะไปคิด ว่าพอเปิดโอกาสให้พูดหน่อย หมอนี่มันจะพล่ามได้ยาวขนาดนั้น ดูสิ หอบเลยเห็นไหม เหนื่อยล่ะสิถ้า สม

[suisui]

"นั่นสิ...นะ เอาล่ะ ชั้นจะพูดแค่สั้นๆ ชัดๆ แต่ได้ใจความ" จริงของมัน ผมต้องเป็นฝ่ายพูดสินะ ใช่ไหม
"ชั้นไม่เชื่อว่านายจะจำชั้นไม่ได้"
"แต่... ผมไม่รู้จักคุณจริงๆนะครับ"
"ชั้นไม่สน แต่นายจะทำเป็นเหมือนว่าไม่รู้จักชั้นไม่ได้" ไม่รู้ล่ะ เรื่องอะไรจะต้องให้หมอนี่มาเอาเปรียบ เค้าเองยังจำได้ แต่หมอนี่กลับจำไม่ได้แม้เพียงนิด ขี้โกงชะมัด
"แต่... เฮ้อ แล้วคุณจะให้ผมทำยังไง" ตอบมาอย่างปลงตก ดูท่ารั้นไป เค้าก็ผิดอยู่วันยังค่ำใช่ไหม แต่มันไม่รู้จักจริงๆนี่นา ทำไงได้
"มายืนตรงนี้ซิ" ผมสั่ง นิ้วชี้ชี้ไปตรงตำแหน่งที่อยู่ด้านหน้าผม ห่างไปไม่ถึงก้าว หมอนั่นเดินเข้ามาอย่างว่าง่าย (ทำตัวว่าง่ายก็เป็นนี่) แต่ดูเหมือนว่าระยะห่าง ที่คิดว่าคงพอมีบ้าง มันกลับอันตธานหายไปโดยสิ้นเชิง

ผมโน้มคอของเค้าลงมา ดูท่าว่าการกระทำของผมจะทำให้หมอนี่เขียนงองูอยู่ในหัวเต็มไปหมด แต่ผมไม่สน สายตาของผมสบเข้าไปในดวงตาอีกคู่อย่างมุ่งมั่น ริมฝีปากของผมประทับลงไปที่ริมฝีปากของเค้าอย่างแผ่วเบา ผมเห็นดวงตาคมนั่นปิดลงอย่างช้าๆ ลมหายใจร้อนๆ ทำเอาผมแทบหยุดยั้งตัวเองไว้แทบไม่อยู่ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่ตอนนี้ปลายลิ้นของผมกำลังไร้เลียไปที่ริมฝีปากน่าหลงใหลนั่น แต่ก่อนที่อะไรมันจะเกินเลยไปกว่านี้ ก่อนที่ผมจะห้ามใจตัวเองไม่อยู่ ผมก็ผลักเค้าออกไป ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงทำไปแบบนั้น ก็แค่คิดว่านี่จะทำให้หมอนี่จำผมได้ ก็เคยได้ยินมานี่นา ว่าถ้าทำให้ช็อคมากๆ ความทรงจำจะกลับมา โดนผู้ชายด้วยกันจูบ (ถึงจะแค่เบาๆก็เหอะนะ) ไม่ช็อคก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว

"ทีนี้... นายจำชั้นได้รึยังล่ะ" ผมเอ่ย พลางมองเข้าไปในดวงตาเพ้อๆคู่นั้น ผมหัวเราะเบาๆ รอคอยฟังคำตอบ
"ผะ ผม..."
"หืม ว่าไงล่ะ จำได้แล้วใช่ไหม ต้องใช่แน่นอน" ผมเอ่ยอย่างตื่นเต้น พลางลุ้นคำต่อไปจนตัวโก่ง
"คือ จำไม่ได้ครับ"
"ชั้นนึกแล้ว ว่านายต้องจำได้" ผมกระโดดเข้ากอดอย่างลืมตัว พลางนึกดีจังที่ในที่สุด ก็ไม่ใช่ผมที่จำเค้าได้อยู่คนเดียว
"มะ ไม่ใช่ครับ คุณ เข้าใจผิด"
"หา อะไรนะ นายจะเลี้ยงข้าวชั้นเหรอ ได้สิ ไปกันเลย" ผมหันหลัง จะเดินนำเค้าไป แต่ก็โดนฉุดไว้ ที่ปลายแขนเสื้อ
"อะไร หรือจะวันหลังก็ได้นะ ว่าไงล่ะ"
"ฟัง ผมก่อนนะ คือว่า ผมจำไม่ได้จริงๆนะ ว่าคุณเป็นใคร แต่..."
"ห๊า อะไรนะ ฮะ ฮะ นาย ไม่เอาน่า ชั้นอุตส่าห์ ลงทุน เปลืองตัวไปขนาดนั้นแล้วนะ แล้วนะ นาย จะบอกว่ายังจำไม่ได้นี่นะ!"
"ใช่ ผมจำไม่ได้ แต่..." สายตาซุกซนมองไปที่ริมฝีปากของผม
"ผมขอจูบคุณได้ไหม" ตายล่ะหว่า เอาแล้วไง ตายแน่คราวนี้
"มะ เอ่อ ชะ ชั้นต้องไปแล้ว คิดได้ว่ามีธุระด่วนน่ะ" ตอนนั้นก็ทำไปแล้วนะ อีกครั้งผมไม่เอานะ ผมไม่ได้ชอบผู้ชายซะหน่อย
ว่าแล้ว จะรีรออะไรอยู่ล่ะ หนีสิครับพี่น้อง ผมถอยหลังมาอย่างเกรงๆ หมอนั่นก็ก้าวตามอย่างไม่ลดละ เห็นท่าไม่ดีแน่ ผมหันหลังเข้าจุดสตาร์ท ฟังสัญญาณเตรียมออกวิ่ง แล้ว ปัง!! วิ่งจากไปอย่างไม่คิดชีวิต ทิ้งหมอนั่นให้ยืนมองตามแบบเอ๋อหลุดโลก

บ้า บ้า บ้า เพราะคิดอะไรพิเลนน่ะสิ ทำให้ช็อควิธีนั้น คิดเข้าไปได้ไงกัน ดูซิเกือบเอาตัวไม่รอด ให้ตายเหอะ ผมเป็นอะไรไปแล้วนี่ เครียดจัดแหงเลยพักนี้ หุ้นก็ตก เสียจูบแรกให้หมอนั่นซะอีก (แกประเคนให้เค้าเองม่ะใช่รึไง) กาแฟที่สั่งก็ไม่ได้ดื่มซักอึก ตายแล้ว สายแล้วๆ ไม่รีบไปโดนเด้งจากตำแหน่งแน่ วันนี้มันเป็นอะไรนะ ตัวผมเป็นอะไรไปนี่ โอ้พระเจ้า ทำไมผมทำอะไรอย่างนั้นลงไปได้ อยากแทรกแผ่นดินหนีซะจริง แต่หลังจากจบประชุมก่อนแล้วกัน ไม่งั้นได้เงินเดือนไม่ครบ แบบนั้นก็ไม่เอาเหมือนกัน

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

"หึ หึ ฮะ ฮ่าๆๆๆ" ชายหนุ่มเอามือกุมท้อง ที่ทรมานมาจากการต้องกลั้นหัวเราะอย่างทรหดอดทน
"หมอ หมอนั่น เชื่อว่าชะ ชั้น จำไม่ได้จริงๆหรือไงกัน ฮ่าๆๆ" สายตาคมจ้องมองแผ่นหลังร่างบาง ที่ตอนนี้วิ่งทำลายสถิติโลกไปถึงไหนแล้ว
"รอก่อนเถอะน่า คราวหน้า ชั้นไม่ปล่อยนายไปง่ายๆ แบบคราวนี้แน่" กว่าจะหยุดหัวเราะได้ (เฮ้อ เหนื่อยสายตัวแทบขาด) ร่างสูงกล่าวอย่างมุ่งมั่น มีสายลมและแสงแดดยามบ่ายอ่อนๆเป็นพยาน ว่าคราวหน้า เค้าจะเปลี่ยนแผน จากแกล้งลืม เป็นรุกไม่ยั้ง จนรายนั้นจะไม่มีทางลืมเค้าลงอย่างแน่นอน เสียงหัวเราะสยดสยองก็ดังสะท้อนก้องไปทั่วสวนสาธารณะ เหล่าคนมุงที่ห้อมล้อมอย่างแน่นหนาเพื่อชมละครสด เริ่มสลายตัวไปด้วยความสยอง ระคนสงสาร ครั้งต่อไป ร่างบางไม่รอดเงื้อมมือชายหนุ่มผู้นี้เป็นแน่แท้

จบจ้า จบขอรับ จบแล้วเจ้าค่ะ

ไงๆ ก็แนะนำติชมกันเข้ามานะคะ
แล้วจะเอาเรื่องอื่นที่แต่งไว้มาลงด้วย ถ้าชอบกันนะคะ

[THIP]

มาต้อนรับเรื่องใหม่จ้า 

[Mp_qM]

 

ลาลาลาฮาฮาฮา

[luv_yabu]

สนุกดีๆ

มาต่อเร็วๆนะ

[a3486377]

แป้กสุดยอดเลยคับ

55+

[doonut_kabpom]

หงะ  สั้นจัง

ยาว ๆ หน่อยมะได้หรอคับ 

[cartoons]

  ชอบบบบบบ...แต่...ค้างๆคาๆ ไงไม่รู้เนาะ อยากอ่านต่อจางเลย หุหุ




 

[kungyung]

 
อย่าบอกนะ!!! ว่ามันจบแล้วอ่ะ

[fungfung]

จบจริงอะ 

[fay_13]

สั้นไปมั้ยคะ??? 

มันน่าจะมีภาคต่อสิ......แง้....... 

[hephzibah]

มันเป็นฟิคชั่นแบบไม่รู้ที่มาที่ไป ไม่รู้ว่าใครเป็นใครเลยนะเนี่ย -  -''

แล้วมันเป็นใครกัน สองตัวเนี้ย -  -'' 

[sang som]

เอิ่ม สนุกดีค่ะแต่ว่าสั้นไปไหม

[Devil_Angle]

thank you makmak

[boran]

สั้นไปจิงๆด้วย 55
แต่สนุกดีค้าบขอบคุนมาก

[KuMaY]

 
สั้นไปมั้ยอ่ะ สั้นจนไม่รู้ว่า 2 คนนั้น มันเป็นใครอ่า

[maykiz]

สนุกดี แต่สั้นไปหน่อย เฮ่อ!! มาต่ออีกได้มั้ยคะ?

[dekthuem]

มาต่อเหอะนะรออยู่

[wargroup]

สั้นมากที่สุด...แต่สนุก...แล้วถ้าอยากอ่านต่อต้องทำยังไงกันล่ะทีนี้ เหอๆๆๆ