ตอนที่ 17 # แกล้ง เงียบกริบกันทั้งร้านเลยครับ คนในร้านต่างพากันมองมายังพวกเรา แต่ผมไม่ห่วงสายตาคนพวกนั้นเท่ากับคนสองคนตรงหน้า ความลับที่ไม่อยากให้ทั้งสองคนรู้ ดันเสือกมารู้พร้อมกันอีก เวรกรรมจริงกู
“เชิญนั่งก่อนสิครับ” พี่ป้อมว่า สีหน้าเรียบเฉย
“หวา!” ผมรีบถลันไปกอดเอวคนที่ยืนอยู่ก่อนที่มันจะถึงตัวพี่ป้อม มันหันมามองหน้าผมเพียงนิด ผมเลยออกแรงดึงตัวมันให้เข้ามาหา มันก็ยอมโอนอ่อนผ่อนตาม เอาตัวมายืนแนบชิดข้างๆโดยมีผมเกาะเอวมันเอาไว้
“กลับบ้านกันนะครับ” ผมบอก กอดแน่นขึ้นเมื่อต่างคนต่างจ้องหน้ากันไม่ลดละ ผมไม่ได้กลัวพี่ป้อมจะโดนต่อยนะ เพราะไม่เกี่ยวกับกู... แหม เลวอีกแล้วครับผม
ในที่สุดคุณฉกาจก็หันมาอุ้มตัวผมขึ้นจากรถเข็น เห็นพี่ป้อมมองตามด้วยสีหน้าผิดหวัง ผมยิ่งลำบากใจ แต่ไม่ลำบากใจเท่ากับคนที่นิ่งลงจนผิดสังเกต ตลอดการเดินทางกลับ มันได้แต่นั่งนิ่ง ไม่ถาม ไม่โวยวายอะไรทั้งสิ้น จนพี่สุทินขับรถมาจอดเทียบลานหน้าบ้าน มันถึงขยับตัวลงจากรถมาอุ้มผม
“อยากนั่งอ่าครับ” ผมบอกตอนที่มันพาผมเข้ามาในห้อง มันวางตัวผมลงบนขอบเตียง แต่ผมไม่ยอมลง คล้องแขนกักคอมันเอาไว้
“อยากนั่งตักคุณฉกาจ” ผมกระซิบบอกเขินๆ มันยอมทำตามอย่างว่าง่าย นั่งลงบนเตียง ก่อนจัดท่าทางให้ผม แล้วคลายมือออก มีแต่ผมเท่านั้นที่ยังกอดคอมันไว้ แล้วนี่จะนั่งเงียบอีกนานไหมครับคุณ
“นิด!” ไม่ใช่เสียงมันหรอกครับ เสียงผมเอง ผมแกล้งทำเสียงใหญ่ๆเลียนแบบเวลามันดุ มือก็จับริมฝีปากมันให้เผยอประหนึ่งว่ามันเป็นคนพูด ส่วนกูเป็นคนพากย์ ฮ่าๆ
“รู้ตัวด้วยเหรอว่าทำผิด” มันถาม
“อย่าโมโหเลยน้า” ผมว่าแล้วเอาหัวไถกับอกมันไปมา มันเห็นว่าตัวผมหยุกหยิกเลยบ่นออกมาเบาๆว่าให้นั่งดีๆ ก่อนจะเอาแขนมากักเอวผมเอาไว้เพราะกลัวผมตก พอได้ทีผมเลยโน้มใบหน้ามันลงมาฟัด
“ไม่ได้ผลหรอกนะ” พูดเสร็จมันก็ดีดหน้าผากของผมพอเป็นพิธี
แหม เมื่อกี้กูเห็นนะว่าแอบยิ้ม ผมก็เนียนๆครับ เอนตัวพิงมันจนหลังเอนแนบไปกับที่นอน แล้วเกยคางกับอกของมัน คนโดนทับเอามือมาลูบแก้มผมเบาๆ
“ทำไมไม่บอกผม รู้รึเปล่าว่าเป็นห่วงแค่ไหน” มันว่า ผมนอนฟังเงียบๆ หลบสายตาหนีความผิด
“เรื่องไอ้ป้อมนั่นอีก ถ้าไอ้เชนไม่บอก ผมคงไม่มีวันรู้เลยสินะ”
“ผมกลัวคุณโกรธนี่ครับ” ผมบ่นอุบ ฟุบหน้าลงกับแผงอก มันกระชับอ้อมกอดรัดตัวผมแน่นขึ้น
“ผมโกรธจริง แต่ไม่เท่าเรื่องที่คุณปิดบังหรอกนะ ถ้าออกไปแล้วเกิดอันตรายกับคุณอีก ผมจะทำยังไง สองครั้งที่ผ่านมาก็มากเกินพอแล้ว... จะทำอะไรไปไหนกับใครผมไม่ว่า แต่ขอให้บอกกัน เราเป็นแฟนกันแล้วนะ” มันพูด น้ำเสียงที่เจือไปด้วยความเป็นห่วงทำเอาผมรู้สึกผิด
“ผมขอโทษครับ” ผมพูดเสียงหงอย มันเอามือลูบผมของผมไปมา แล้วปลอบประโลมว่าไม่เป็นไร
“แล้วตกลงไอ้ป้อมมันเป็นใคร ขอโดยละเอียด”
“เอาตั้งแต่เกิดเลยไหม” ผมประชดขำๆ
มันหัวเราะ แล้วพลิกตัวให้ผมลงไปอยู่ด้านล่างแทน ผมเลยสารภาพความจริงออกไป แต่ไม่บอกหรอกนะว่าพี่ป้อมเคยชอบผม อันนี้ไม่นับว่าโกหกนะ แค่...บอกไม่ครบ
“ยังอยากให้ผมทำงานอยู่ไหมครับ” ผมถาม เมื่อมันไม่ซักไซ้ไล่เลียงอะไรอีก มันนิ่งอยู่นานก่อนจะตอบออกมาแบบฝืนๆ
“จริงๆก็ไม่อยาก เพราะไม่ชอบหน้าไอ้ป้อม แต่ถ้านิดอยากทำผมก็ไม่ห้าม” มันบอก แต่ผมตัดสินใจแล้วว่า...
“ผมบอกยกเลิกกับพี่ป้อมดีกว่า คุณจะได้สบายใจ”
.
.
.
เรื่องเมื่อวานจบลงด้วยดีครับ แต่ตอนนี้ผมกำลังร้อนใจ เพราะติดต่อพี่ป้อมไม่ได้ สีหน้าผิดหวังของพี่ป้อมผุดขึ้นมาในความคิด เคยไปต่อว่าเขาเอาไว้ว่าไม่ชอบ... และรังเกียจสัมผัสของผู้ชาย แต่ลงท้ายผมกลับมาเป็นเสียเอง รู้แบบนี้แล้วใครก็ต้องโกรธ แต่ช่วยไม่ได้ หากพี่ป้อมไม่รู้ตอนนี้ วันข้างหน้าก็ต้องรู้อยู่ดี และผมจะไม่ว่าเลย หากพี่ป้อมจะเกลียดผม
“อ๊ะ...รับแล้ว” ผมอุทานกับตัวเองเบาๆเมื่อคนปลายสายกดรับ
“พี่ป้อม...” ผมเรียกผ่านโทรศัพท์ออกไป คนรับนิ่งเงียบ สักพักจึงตอบกลับมา
“ครับ ขอโทษนะที่ไม่ได้รับสาย พอดีพี่ติดสอน”
พี่ป้อมโกหก... ผมรู้ดีว่าพี่ป้อมโกหก ถ้าติดสอนจริง คงไม่ปล่อยให้ผมโทรหาตั้งแต่เย็นเมื่อวานจนถึงช่วงสายของวันนี้หรอก...
“เมื่อวานผมขอโทษนะครับ และผมคงไม่สะดวกที่จะทำงานให้พี่แล้ว...” ผมบอกความต้องการออกไป คนปลายสายพูดแทรกขึ้นมาทันควัน
“
หึ...เพราะมันเหรอ”
“ไม่เกี่ยวกับเขาหรอกครับ ผมตัดสินใจเอง ผมต้องขอโทษด้วย พี่จะเกลียดผมก็ได้ ผมไม่ว่า...” ถึงจะบอกว่าให้เกลียดได้ แต่ผมก็รู้สึกเสียใจอยู่ดี รู้สึกผิดด้วย ทำให้เขาเสียเวลา เสียการเสียงาน แล้วยังเสียความรู้สึกอีก... ผมเห็นปลายสายนิ่งเงียบไป จนคิดว่าพี่ป้อมคงไม่อยากคุยกับผมแล้ว เลยกะว่า จะบอกสวัสดี ลาแต่เพียงเท่านี้ แต่เสียงถอนหายใจหนักๆทำให้ผมชะงักเสียก่อน
“พี่ไม่เกลียดนิดหรอกนะ อย่าคิดมาก พี่ไม่เป็นไร... ไม่เป็นไรจริงๆ” พี่ป้อมบอกว่าอย่าคิดมาก แต่เสียงแผ่วๆที่ตอบมาตอนท้ายมันยิ่งทำให้ผมคิดหนัก
“ผมขอโทษครับ” ผมบอกออกไปตามความรู้สึก
“ถ้ายังไง วันนี้พี่ไปรับนิดที่บ้าน ไปจัดการเรื่องเอกสารว่าจ้างแล้วกันนะ เรื่องจะได้จบๆ”
พี่ป้อมว่า ผมรับคำ ก่อนที่พวกเราจะวางสาย หลังจากนั้นผมเลยโทรไปบอกคุณฉกาจว่าจะออกไปจัดการเรื่องเอกสารกับพี่ป้อม เจ้าตัวก็ไม่ว่าอะไร บ่นนิดบ่นหน่อยพอเป็นพิธี แล้วกำชับให้ผมรีบกลับบ้านทันทีเมื่อเสร็จธุระ ห้ามแวะเด็ดขาด
สักพักพี่ป้อมก็มารับผมที่บ้าน ระหว่างเดินทาง ผมรู้สึกถึงความอึดอัดที่แผ่ออกมาจากตัวพี่ป้อม เราสองคนไม่ได้เอ่ยปากคุยอะไร เหตุการณ์ในอดีตมันเหมือนตามมาหลอกหลอน ผมได้แต่นั่งกังวลในรถ จนมาถึงที่คณะ พี่ป้อมเริ่มพูดกับผมนั่นแหล่ะ ผมถึงได้เบาใจ
“กินนี่รองท้องก่อนนะ เที่ยงแล้ว รอสักพักเดี๋ยวก็ได้กลับบ้านแล้วล่ะ” พี่ป้อมพูดก่อนจะส่งน้ำกับขนมปังให้ผม ผมระบายยิ้มให้ แล้วรับมาทานเพราะเริ่มรู้สึกหิวจริงๆ ไม่นาน เอกสารทั้งหมดก็เสร็จเรียบร้อย โชคดีที่เรื่องยังไม่ถึงคณะบดี เลยจัดการอะไรได้ง่ายๆ
.
.
.
Rrrr ! ผมลืมตาโพลง เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ ก่อนจะคว้าออกมาจากตัวเสื้อ เมื่อเห็นว่าคนที่โทรมาเป็นใครจึงกดรับ
“ครับ”
“นิดอยู่ไหน!” มันถาม ผมเอียงคออย่างงงๆ ก่อนจะกรอกเสียงกลับไป
“อยู่บ้านไงครับ...” ผมตอบ แต่เมื่อมองไปรอบๆแล้ว...
“เฮ้ย” ผมร้องออกมาด้วยความตกใจ กวาดสายตาไปทั่วบริเวณแล้วพบว่าไม่ใช่ที่บ้าน แถมข้างนอกยังมืดแล้วอีกต่างหาก... ผมหันรีหันขวาง มองไปก็เห็นพี่ป้อมนั่งอยู่ตรงโซฟา ในใจพยายามนึกว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
“สงสัยผมเผลอหลับไป พี่ป้อมเลยพามาที่บ้านเขานะครับ คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะ เดี๋ยวผมกลับแล้ว” ผมพูดกับคนในสายเสียงเนือยๆ เพราะรู้สึกมึนหัวชอบกล มันทำเสียงฮึดฮัดบ่นอะไรที่ผมฟังไม่เข้าใจ ก่อนจะตัดสาย กลับไปสงสัยต้องง้อยาวอีกแน่เลยกู...
“พอดีว่าพี่แวะมาเอาของที่บ้าน เห็นนิดหลับเลยปล่อยให้นอนยาว ขอโทษที่ไม่ได้ปลุก” พี่ป้อมพูด ก่อนจะเก็บของอะไรบางอย่างที่ถืออยู่ในมือเข้าตู้
“ไม่เป็นไรครับพี่ นั่นอะไรครับ” ผมถามถึงของที่พี่ป้อมถือเมื่อสักครู่ พลางพยุงตัวเองลุกขึ้นพิงหัวเตียง
“อัลบั้มรูปครับ มีรูปนิดกับภูมิจิตตอนไปเที่ยวกับพวกรุ่นพี่ด้วยนะ” อ้อ... ผมพยักหน้าเข้าใจ อยากดู แต่ไม่มีอารมณ์มาดูตอนนี้ ต้องรีบกลับบ้านก่อน ไว้ค่อยขอดูวันหลัง
พอกลับถึงบ้าน เห็นใครบางคนยืนหน้าบูดรออยู่ ผมนี่รีบเข็นรถเข้าไปหาเลยครับ
“กลับมาแล้วคร้าบ” ผมว่า เอื้อมมือไปกอดเอวหนา แล้วฝังหน้าลงกับกล้ามท้องนั่น พี่ป้อมเดินตามหลังมาสมทบ แล้วพูดกับมัน
“อย่าว่านิดเลยนะ ผมเป็นคนพาเขาออกไปเอง นี่ครับ... เผื่อคุณไม่เชื่อว่าผมพาน้องไปจัดการเรื่องเอกสารมา ไม่ได้พาไปทำอะไรอย่างอื่น” พี่ป้อมบอก ผมลืมเรื่องเอกสารไปเสียสนิทเลย ดีนะที่พี่แกถือมาด้วย
“พี่ไปนะ แล้วจะมาเยี่ยมบ่อยๆ” พี่ป้อมว่าก่อนจะยื่นมือมายีหัวของผม แต่โดนใครบางคนปัดมือออกเสียก่อน มันจ้องพี่ป้อมตาขวาง ผมหันไปยิ้มให้พี่ป้อมแหยๆ แล้วโบกไม้โบกมือบอกลา
“มึนหัวจัง พาไปนอนหน่อยนะครับ” ผมหันกลับมาบอก มันมึนหัวไม่หายสักที
“เพิ่งจะนอนมาไม่ใช่รึไง” มันว่าเสียงดุ แต่ก็ยังมาอุ้มผมเข้าห้องตามที่บอก ระหว่างเดินก็บ่นอะไรอีกยาวเหยียด อยากจะชะโงกหน้าไปจูบมันหนึ่งทีให้เลิกบ่น แต่ไม่ไหวแล้ว มึนหัว จะอ้วกด้วย และพอหัวผมถึงหมอนก็นอนหลับเลยครับ อืม... ไว้ค่อยตื่นมาฟังมันบ่นต่อพรุ่งนี้แล้วกัน
.
.
.
ผมบิดตัวตื่นอย่างขี้เกียจ แต่ทำได้ไม่ถนัดเพราะติดอ้อมแขนของคนที่นอนอยู่ด้วย ลืมตาขึ้นมาก็เห็นมันตื่นอยู่ก่อนแล้ว ผมกะพริบตาปริบ มองคนที่จ้องผมนิ่งๆ สงสัยยังโกรธเรื่องเมื่อคืนอยู่แน่ๆ
“ตื่นไวจังครับ” ผมทักแล้วหอมแก้มมันเบาๆ
“ยังไม่ได้นอนต่างหาก” มันว่า
“เครียดเหรอ” ผมรีบผละออกมา จ้องหน้ามันแล้วถาม
“อืม” มันตอบ สีหน้าจริงจังของมันทำให้ผมนอนนิ่ง รอฟังว่ามันจะพูดอะไรต่อ
“นิดเลิกยุ่งกับไอ้ป้อมได้ไหม”
หือ... “เลิกติดต่อ เลิกให้มันมาหา อย่าไปข้องเกี่ยวกับมันอีกได้ไหม” มันพูดรัว ผมไม่เข้าใจในสิ่งที่ตัวเองเข้าใจเอาเสียเลย
“ทำไมจู่ๆถึง...”
“ช่างเถอะ” มันตัดบท ก่อนจะคว้าตัวผมเข้าไปกอดแน่น ผมกอดตอบ ลูบหลังคนตัวโตอย่างเอาใจ
“เราไปเที่ยวกันนะ”
หา... “ที่ไหนครับ” ผมแปลกใจ อารมณ์ไหนถึงมาชวนไปเที่ยว
“ก่อนอื่นต้องไปทำวีซ่า”
“ไกลขนาดนั้นเลยเหรอ” ผมถามงงๆ มันพยักหน้ารับ ก่อนจะพูดเสียงแข็ง
“ไม่อยากเที่ยวทับรอยไอ้ป้อม” มันตอบ ผมหน้าเหวอ ไม่เข้าใจว่าพี่ป้อมมาเกี่ยวอะไร แต่ความคิดก็พลันหายไปเมื่อมันหัวเราะกับท่าทีของผม ผมเลยแกล้งตีไหล่คนบ้าแก้เขิน ในใจก็รอวันที่จะได้ไปเที่ยวกับมันแทบไม่ไหว
.......................................................................
มีอีกตอนอยู่ที่หน้า 45 นะคะ
หัวข้อ: 【Office Worker】เผลอรักหนุ่ม OT พิเศษ - เชน & ภูมิจิต 4 (จบ) - p.117 (8/4/57) (อ่าน 775576 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก