ตอนที่ 12 # ความจริงในใจ
ทุกอย่างเปลี่ยนไป หลังจากที่ผมร้องไห้ในวันนั้น... พี่สุทิน จากเดิมที่ต้องออกไปกับเจ้านายตลอดเวลา ตอนนี้กลายเป็นคนที่ต้องอยู่ติดบ้าน และมีหน้าที่หลักคือ อุ้มผมขึ้นลงจากชั้นสอง... เป็นเวลาสองอาทิตย์แล้ว ที่ต้องเป็นแบบนี้ สองอาทิตย์ที่ผมไม่เห็นแม้แต่เงาของใครคนนั้น สองอาทิตย์ที่ทำให้ผมรู้สึกเหมือน...
ถูกทิ้ง “ว่าไง คุณโซ่ มารอเจ้านายเหรอ” ผมถามมันพร้อมกับเอามือขยี้ขนเกรียนๆบนหัวของสิ่งมีชีวิตที่นั่งอยู่บนตักของผม มันจะกระโดดขึ้นมานั่งแบบนี้ทุกครั้งที่เห็นผมเข็นรถออกมาข้างนอก
มันลู่หู หลับตาลงแล้วครางเบาๆ พอผมแกล้งหยุดมือ มันก็เอาจมูกมาดุนมือผมให้ทำอีก ผมนั่งเล่นกับมันอยู่อย่างนั้นจนป้าเรืองเดินมาเรียก
“คุณนิด เข้าบ้านดีกว่านะคะ ดึกมากแล้ว”
ใช่... ดึกมากแล้วอย่างที่ป้าเรืองว่า อันที่จริงผมควรจะเข้านอนตั้งแต่เมื่อสามชั่วโมงที่แล้ว
“ผมอยากรอ...” ผมบอก สายตามองไปทางประตูเลื่อนบานใหญ่หน้าบ้าน ผมนั่งมองมานาน นานพอจนผมคิดว่าหากผมมีพลังจิต ผมคงจะสั่งให้ประตูมันเปิดปิดเองได้ไปแล้ว
“เข้าไปรอในบ้านดีกว่านะคะ ยุงมันชุมนะ ป้ากลัวจะไม่สบายเอา” ป้าเรืองคะยั้นคะยอ ถ้าผมไม่เข้า ป้าก็จะพลอยลำบากโดนยุงกัดไปด้วย แต่ผมอยากอยู่เป็นเพื่อนคุณโซ่... ผมมองมัน ตัดสินใจว่าจะเอายังไงดี มันเงยหน้าทำตาบ้องแบ๊วใส่ผม ผมหลุดขำเบาๆกับความน่ารักของมันที่ผมเพิ่งมองเห็นเป็นครั้งแรก
“ผมต้องเข้าบ้านแล้วคุณโซ่” ผมบอกมัน ให้มันลงจากตักผม ป้าเรืองกำลังจะดุเมื่อมันอิดออดไม่ยอมลง แต่ผมบอกแกว่าอย่า
“น่านะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมมาเล่นด้วยเหมือนเดิม” คราวนี้มันรับฟัง มันเดินย่ำเท้าบนหน้าขาของผมไปมา ก่อนจะกระโดดลง ถ้าขาของผมยังมีความรู้สึก... มันคงจะรู้สึกดีไม่น้อย
โซ่ยังยืนมองผม ตอนที่ป้าเรืองเข็นรถพาผมเข้าไปในตัวบ้าน ผมรู้ ว่ามันเหงา ตอนเด็กๆมันคงถูกดูแลเอาใจใส่มาเป็นอย่างดี พอโตขึ้นมา ไม่น่ารักเหมือนเก่า ก็โดนละเลย... ผมก็คงเหมือนกันสินะ
ผมบอกป้าเรืองว่าอยากดูทีวี เพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามีรายการโปรด ให้ป้าเข้านอนก่อนเลย ป้าแกก็ถอนหายใจเบาๆเหมือนรู้ว่าผมโกหก และผมก็โกหกจริงๆ สรุปสุดท้าย ป้าเรืองก็ทนผมรบเร้าไม่ไหว ต้องไปเข้านอนจนได้ เหลือผมนั่งกดรีโมตเปลี่ยนช่องไปมาอย่างเลื่อนลอย และหลับไปบนรถเข็นทั้งอย่างนั้น…
ผมปรือตาขึ้น เมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังเคลื่อนไหว สิ่งที่สายตาเห็นเป็นอันดับแรกเลยคือ... สูทและเนกไทสีดำสนิท เห็นดังนั้นจึงเงยหน้าถามคนที่อุ้มผมขึ้นบันไดด้วยน้ำเสียงที่งัวเงีย
“ทำไมกลับดึกจังครับ...” ไม่รู้ว่าทำไมถึงถามออกไปแบบนั้น ทั้งๆที่สองอาทิตย์ก่อนหน้านี้ยังปฏิเสธสัมผัสของคนตรงหน้าอยู่เลย ผมคิดว่าด้วยความง่วง เลยทำให้ผมถามไปตามสัญชาตญาณ เพราะผมก็เคยถามคุณยามของผมแบบนี้
ไม่มีเสียงตอบจากคนถูกถาม ผมก็ดื้อพอที่จะเอาคำตอบจากมันให้ได้ ตอนที่มันจะวางตัวผมลงกับเตียง ผมเลยเอามือคล้องคอมันไว้แน่น ไม่ยอมลง
“บอกก่อน ทำไมกลับดึก” เสียงงัวเงียของผมถามซ้ำ ตาจะปิดอยู่แล้วแต่อดทนไว้ และมันคงเห็นว่าผมไม่ยอมปล่อยมือง่ายๆ เลยโถมลงมาทั้งตัว ปลายจมูกที่ชนแก้มผมไม่รู้ว่าตั้งใจหรือไม่ตั้งใจกันแน่ มันนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น จนผมทนไม่ไหว หลับไปก่อนอย่างยอมแพ้
.
.
.
“คุณหนูเธอจัดห้องให้คุณนิดใหม่นะคะ อยู่ข้างล่าง ขึ้นลงจะได้ไม่ลำบาก” ป้าเรืองพูดแล้วยิ้มให้ แต่คนฟังอย่างผมที่กำลังช่วยป้าเรืองเช็ดจาน ชะงักกับประโยคที่ว่า จนเกือบจะทำจานหลุดมือตกแตก
ไหนบอกไม่ให้ผมนอนคนเดียวไง... ผมตั้งคำถามซ้ำไปซ้ำมาในหัว และทางออกสุดท้ายทำได้เพียงยอมรับมันเท่านั้น
.
.
.
“ตำรวจจับคนที่ชนมึงได้แล้วนะไอ้นิด”
ผมนิ่งค้าง มองแขกผู้มาเยือนที่กำลังปอกมะม่วงให้ผมนิ่งงัน
“หมายความว่ายังไงครับคุณจิต” ผมถามเสียงสั่น
“อ้าว ไอ้นี่ โดนชนจนสมองกระเทือนไปด้วยรึไง คนที่ชนมึงอะ เสือกเอารถที่ชนออกมาขับ คงคิดว่าผ่านไปสามเดือนกว่าเรื่องคงเงียบ แต่ไอ้ประธานที่ช่วยมึงเขาตามเรื่องกับตำรวจตลอด สรุปเลยจับได้”
แล้วที่เขาปล่อยให้ผมเข้าใจมาตลอดมันคืออะไร... “แต่มึงก็ทำเรื่องไว้เยอะนะ ไม่มีใบขับขี่ ขับรถไม่เป็นยังเสือกไปขับ โง่ฉิบหาย ขอกูตบหัวให้หายโง่ทีซิ” ไอ้จิตว่า ก่อนจะทำอย่างที่พูดจริงๆ
“
โอ้ย...เจ็บนะครับ” ผมแสร้งร้องแสดงความเจ็บปวดไปอย่างนั้น ตอนนี้น้ำตาผมไหลออกมา ไม่ใช่เพราะเจ็บจากการโดนไอ้จิตตีหัว แต่เจ็บเพราะอย่างอื่น เพราะอะไรผมเองก็ไม่รู้...
ทุกคนในบ้านต่างทักว่าวันนี้ผมเงียบผิดปกติ รวมถึงพี่เชนก็ด้วย แต่ผมไม่มีอารมณ์จะสนใจสิ่งรอบตัวนัก ผมเฝ้ารอมันทั้งวันหลังจากฟังเรื่องที่ภูมิจิตเล่า อยากจะถามให้แน่ชัดว่าตกลงเรื่องราวมันเป็นยังไงกันแน่
ในที่สุดมันก็กลับมาถึงบ้าน ดึกกว่าครั้งล่าสุดที่ผมนั่งหลับรอมันเสียอีก แต่วันนี้หากเรื่องที่มันคาใจไม่ถูกคลี่คลายออกไป ผมคงนอนไม่หลับไปทั้งคืนแน่
“ทำไมไม่บอกผม...เรื่องที่เขาโดนจับ” ผมก้มหน้า กลั้นใจถามสิ่งที่อยากรู้ตอนที่มันกำลังจะเดินเลยผ่าน
มันยืนนิ่งค้าง ไม่มีเสียงตอบใดๆกลับมา
“ทำไมปล่อยให้ผมเข้าใจว่าคุณ...”
“บอกไปมันก็ไม่ได้ทำให้เราเลิกเกลียดกันอยู่ดี” มันรีบตัดบท ก่อนที่จะเดินขึ้นชั้นสองไป ทิ้งผมให้อยู่ด้านล่าง จมอยู่กับความคิดของตัวเองคนเดียว...
“อย่างน้อยก็จะได้ไม่เกลียดกันเพิ่มขึ้นไง” ผมพึมพำกับตัวเอง น้ำตาหยดแหมะลงบนมือที่กำแน่น...
.
.
.
“วันนี้ให้พี่นอนค้างเป็นเพื่อนไหมน้องนิด สีหน้าไม่ดีเลย” พี่เชนทักเป็นรอบที่สามของวันนี้ ผมส่ายหัว ยืนยันคำเดิม
“ตัวรุมๆนะ” พี่แกอดไม่ไหว เดินเอามือมาอิงหน้าผากผมดูอีกรอบ
“ไม่เป็นไรครับผมอยู่ได้...กินยาของหมอเชน หวัดตายเรียบแน่นอน” ผมตอบ ยักคิ้วให้ทะเล้นๆ พี่เชนยีหัวผมเบาๆ ก่อนจะกำชับให้กินยาแล้วเข้านอนให้ไว
ยาผมกินแน่ แต่เข้านอนให้ไว ตอนนี้คงทำให้ไม่ได้...
ผมเฝ้ารอมันกลับบ้านอยู่ทุกวัน อยากคุย อยากถาม อยากทำให้ระหว่างเรามันดีขึ้น ถึงมันทำอะไรร้ายๆไว้กับผม แต่มันก็ช่วยชีวิตผมด้วยเหมือนกัน อย่างน้อยก็ถือว่าเราหายกันแล้ว ผมมานั่งคิดดู คนอย่างผมคงไม่มานั่งโกรธใครทั้งชีวิตได้แน่ เพราะฉะนั้น จะยื้อเวลาในการให้อภัยกันออกไปนานๆทำไม ในเมื่อผลลัพธ์ตอนสุดท้ายมันไม่ได้ต่าง...
ได้ยินเสียงรถขับเข้ามา ผมชะเง้อชูคอ มันกลับมาแล้ว... ผมยิ้ม กำลังนึกคำพูด จะทักมันว่ายังไงดี แต่เสียงแหลมเล็กของผู้หญิงทำให้ผมหุบยิ้มลงทันที
“ให้ปัดนอนที่ไหนคะ” ผู้หญิงที่ผมเคยเห็นที่ออฟฟิศ เดินซบไหล่เคียงคู่มากับมัน
“เดี๋ยวนอนห้องผมแล้วกัน” มันตอบ ก่อนจะหันมายืนนิ่งเมื่อเจอผมนั่งอยู่ แต่ก็เพียงชั่วครู่เท่านั้น ทั้งสองคนพากันขึ้นไปบนชั้นสอง...ไม่มีแม้แต่คำทักทายใดๆให้ผมสักคำ ผมคอตก ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะเข็นรถพาตัวเองกลับเข้าห้อง...
.
.
.
ตื่นเช้ามาก็เห็นมันขับรถออกไปส่งคุณปัด ความรู้สึกของผมตอนนี้มันบอกไม่ถูก ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรดี เสียแรงที่รอ เสียแรงที่กำลังจะพยายาม แล้วก็ล่มไม่เป็นท่าตั้งแต่ยังไม่เริ่ม แต่ที่ร้ายแรงที่สุดคงรู้สึกเสียใจ... ผมเข็นรถออกมานั่งมองดอกบัวในสระอยู่นาน วันนี้ไม่เห็นคุณโซ่ สงสัยไปเล่นซนคลุกตัวกับแปลงผักแปลงใหม่ของลุงทัชแน่ๆ
ไม่รู้ว่านานขนาดไหนที่ผมนั่งค้างอยู่อย่างนั้น เพราะได้ยินเสียงรถของคนที่ออกไปตั้งแต่เช้ากลับเข้ามา ผมนึกถึงภาพเมื่อคืนแล้วอยากจะหนีมันไปให้พ้นๆ จึงออกแรงเข็นรถ ใจจริงไม่ได้อยากไปไหน แต่แค่อยากให้ลืมภาพนั้นเท่านั้นเอง
ไม่รู้เมื่อไหร่ที่ล้อรถเข็นมันมาหยุดอยู่ตรงสะพานไม้ยาวที่ทอดไปยังศาลาที่อยู่กลางสระน้ำ ผมนึกอยากลองไปให้ถึงตรงนั้น มันคงจะสงบไม่น้อย จึงตัดสินใจเข็นรถไป แต่แรงเสียดทานจากไม้ที่ไม่เรียบสม่ำเสมอ ทำให้การเข็นของผมเป็นไปอย่างลำบาก มาถึงแค่ครึ่งสะพานก็เหนื่อยเสียแล้ว... ผมพักหายใจเฮือกหนึ่งแล้วลงมือเข็นต่อ ก่อนที่จะต้องตกใจร้องออกมาสุดเสียงเมื่อล้อเล็กๆสองคู่ด้านหน้าแฉลบเพราะไม้ที่เกยออกมา ทำให้รถเข็นทั้งคันเสียหลักตกลงจากสะพาน
“เหวอออ”
ตูมม! “นิด!” เสียงสุดท้ายที่ได้ยินคือเสียงน้ำในสระที่แตกกระจาย กับเสียงเรียกชื่อของผม ตัวผมกำลังจมสู่ก้นสระเรื่อยๆ เพราะขาไม่สามารถช่วยให้ตัวเองโผล่พ้นน้ำได้ และผมกำลังจะขาดอากาศหายใจ...
“นิด!...นิดฟื้นสิ! นิด!” แรงตบเบาๆแต่หลายๆทีข้างแก้มทำให้ผมเจ็บจนต้องลืมตาขึ้นมา พอตื่นขึ้นได้ก็สำลักยกใหญ่ ผมมองสำรวจบริเวณโดยรอบ สภาพของตัวผมเองเปียกปอน และตอนนี้ผมกำลังนอนอยู่ภายในอ้อมกอดของคนที่มีสภาพไม่ต่างกันกับผม
“ทำอะไรแต่ละอย่าง เคยห่วงตัวเองบ้างไหม!” มันตะคอกผมเสียงดังกว่าครั้งไหนๆ เสียงดังจนพี่สุทินกับป้าเรืองที่วิ่งมาแต่ไกลยังชะงักฝีเท้า...
แต่ผมไม่ได้สนใจเสียงที่มันตะคอก... เท่ากับน้ำจากตัวมันที่กำลังหยดลงบนใบหน้าผม...ไม่รู้ว่าเป็นน้ำที่เปียกลู่จากการลงไปช่วยผม หรือน้ำตาของมันกันแน่... หรืออาจจะทั้งสองอย่าง...
ผมยกมือขึ้นเกลี่ยน้ำจากดวงตานั่นช้าๆ ก่อนที่มันจะเสหน้าหลบเมื่อพี่สุทินกระหืดกระหอบวิ่งมาหยุดอยู่ข้างๆ
“พาคุณนิดเข้าบ้านไปล้างตัวหน่อย” มันบอก พี่สุทินพยักหน้าเข้าใจแล้วมาช้อนตัวผมออกไป
พี่สุทินพาผมเดินมาใกล้จะถึงตัวบ้าน ผมก็ได้ยินเสียงใครกระโดดน้ำลงไปอีก มองตามไปก็เห็นว่ามันลงไปงมรถเข็นของผมขึ้นมา มีป้าเรืองยืนคอยอยู่บนสะพานช่วยรับส่ง
.
.
.
“คุณนิดนั่งรอป้าอยู่นี่ก่อนนะคะ” ผมที่อาบน้ำอาบท่าใหม่เรียบร้อยโดยป้าเรืองพยักหน้ารับคำอย่างเชื่อฟัง มองออกไปจากห้องนั่งเล่น เห็นคนที่ช่วยชีวิตผมเป็นครั้งที่สองกำลังใช้สายยางฉีดล้างโคลนตมที่เกาะบนรถเข็นของผมออก ตัวมันเองก็ยังคงเปียกอยู่... เห็นมันฉีดเช็ดล้างอยู่นาน เสร็จก็เอาอุปกรณ์การช่างมาเช็คข้อต่อของล้อต่างๆวนซ้ำไปมา จนผมที่เป็นคนมองยังเวียนหัว
สักพักมันก็เดินกลับเข้ามาในบ้าน มันปรายตามองมายังผมที่นั่งอยู่ ผมรู้สึกประหม่าจนต้องหลบสายตา... ก่อนที่มันจะเดินเลยผ่านหน้าผมไป ผมเลยพูดเบาๆขึ้นมาว่า...
“ขอบคุณนะครับ...” ไม่รู้ว่ามันได้ยินรึเปล่า แต่ผมขอเดาว่ามันได้ยินแล้วกัน เพราะมันหยุดเท้าชั่วครู่ ก่อนจะเดินไปล้างตัวในห้องน้ำ
ผมนั่งอยู่อย่างนั้น ไม่มีรถเข็นก็ไปไหนไม่ได้ ตอนนี้ในหัวรู้สึกร้อนและเบลอ ตาเริ่มลาย ผมคิดว่าไข้ขึ้นแน่ๆ... ผ่านไปสักพักเห็นคนที่ไปล้างตัว ออกมาพร้อมชุดใหม่ ผ้าเช็ดตัวโปะอยู่บนผมที่ยังไม่แห้งดี มันเดินมาหาผมที่นั่งอยู่ เอามือแนบหน้าผากของผมเบาๆ
“นอนพักไหม” มันถาม ผมพยักหน้าให้ มันจึงช้อนตัวผมขึ้นจากโซฟา
“ข้างบน...” ผมบอกเสียงเหนื่อยๆ เมื่อเห็นมันจะพาผมไปนอนห้องข้างล่าง มันหยุดฝีเท้า เหมือนไม่เข้าใจสิ่งที่ผมพูด
“ผมอยากนอนห้องข้างบนของคุณ” ผมพูดอีกครั้ง ก่อนจะเอามือคล้องคอมันแล้วซบหน้าลงกับอกแกร่ง รู้สึกเหนื่อย อยากจะหลับ และเมื่อเห็นมันทำตามที่ผมบอก ผมเลยหลับคาอกมันไปทั้งอย่างนั้นจริงๆ...
........................................................................................
สงสาร อิยาม บ้าง เถิด หนา ทุกคนน
หัวข้อ: 【Office Worker】เผลอรักหนุ่ม OT พิเศษ - เชน & ภูมิจิต 4 (จบ) - p.117 (8/4/57) (อ่าน 775716 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก