หัวข้อ: 【Office Worker】เผลอรักหนุ่ม OT พิเศษ - เชน & ภูมิจิต 4 (จบ) - p.117 (8/4/57)

[Arancia]

คุณยามต้องมีเหตุผลใช่มั้ย เราเชื่อน้าาา

กลับมารักกันเร็วๆเถ้อออ สงสารทั้งคู่เลยอะ

[m_pop91]

มาม่าชามโต

[ชัดเจนกาบ]

เฮ้อ เจ็บขนาดนี้ ทุกข์ใจขนาดนี้ ปวดใจขนาดนี้ สุดท้ายมันจะหวานชื่นใจไหม ไม่ใช่ตายก่อนถึงจะสุข นี้ก็สองครั้งแล้วเหอะ

[AfternoonTea]

เฮ้ออออออ อ่านจบแล้วขอเฮ้ออออออออ

เอายามฉกาจคืนมานะ รักกันสักทีเห้อออ สงสารคุณนิดจะแย่แล้วว

ฉกาจต้องมีเหตุผลอะไรสักอย่างใช่มั้ย เรามั่นใจ 

ปล. คุณโซ่น่าร๊ากกกก 555

[ReiiHarem]

เอาเป็ดไปค่ะ

[DrSlump]

continue please

จะลงแดง

แม้จะแค่วันเดียวก็ตาม

[EARTHYSS :)]

เลวจริงจริง...ขอโห้โดนพี่เชนงาบไปเหอะ

[konnarak]

ยังไงเราก้ยังไม่ให้อภัยฉกาจหรอก   อ่านตอนนี้รุ้สึกสงสารคุณนิด

[ben]

ตามอ่านทันแล้วววว
...เชียร์พี่เชนนนนนนนนนนนโว้ยยย  :katai2-1:อิผักกาดดดดดดดดดดดดดดดดไม่เอาแล้วว

[luvsin]

คุณผู้แต่งขาาา คุณนิดยังเจ็บ ยังเสียใจได้มากกว่านี้อีกค่ะ เอาอีกๆ


ปล.สำหรับคุณฉกาจ

[bulldog17]

เข้ามาเดิน(?)เล่น

[why yyy]

รอแล้วได้อะไรคุณนิด?   

[gumrai3]

สงสารคุณนิด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

เกลียดอิยามผักกาดชั่ว!!!!!!!!!!!!!!!! 

[Lovecartoon1996]

รวดเดียวเลยสนุกมากๆค่ะ
รอตอนต่อไปนะคะสู้ๆค่ะ

[zabzebra]

ค้างอีกแล้วนะ ยามฉกาจ

นิดไม่ต้องง้อแล้ว ทำไมชอบทำไรให้นิดเสียใจห๊ะ

โอยย มาต่อไวๆเลย

[RainingTime]

อยากอ่านต่อแล้วววว~~
มาไวไวนะคะ ไม่งั้นเราจะเชียร์พี่เชนมาเป็นพระเอก 55555 

[romeno]

อย่าม่าได้ม้ายยยยยยยยยยยย 

[forbidden]

อยากให้ตอนหน้าเป็นยามเล่ามั่งอ่ะ 
เป็นกำลังใจให้นิดเสมอจ้ะ 
มาต่อเถอะนะเค้ารออยู่ 
ปล.ชอบคุณโซ่มากน่ารักอ่ะ 

[Pedkung]

ไม่อยากจะสงสารหรอก

อธิบายก็ไม่ทำ แถมยังพายัยปัดมาที่บ้านอีก

แกจะเอาไงกะคุณนิดฮ่ะ ?! 

บรรยากาศครึ่มๆแบบนี้ไม่ชอบเลย

[yeyong]

คุณนิดยอมลง ยอมอ่อนให้เยอะเลยนะเนี่ย
อิยามจะเข้าใจไหม

[Witchuda]

     นี่!!นายผักกาด ฉันไม่รู้หรอกนะว่าใจนายคิดอะไรอยู่ ทำไมถึงได้ทำร้ายคุณนิดได้ขนาดนั่น
การกระทำสำคัญกว่าคำพูด ประโยคนี้ใช้กับ คุณนิดไม่ได้นะ มันต้อง ทั่งการกระทำและคำพูด
การที่เราจะเจอคนที่รักมันไม่ใช่เรื่องง่ายนะ อิผักกาดเน่า =_= ในเมื่อนายยังโลเล
ก็ปล่อยคุณนิดของฉันไปสิ
     ต่อไปหนูนิด หนูเองก็เหมือนกันเคยเจ็บมาแล้วนิ ทำไมถึงอยากได้กับไปเจ็บซ้ำอีก
บางที่ เราก็ควรรักตัวเองให้มากกว่าที่จะไปรัก ไอผักกาดเน่านั่นนะ
ตอนนี้ ทุกอย่างมันดูแย่ มันดร่ามามันแซด มันหน่วงไปหมด ทำอะไรก็คิดถึงใจตัวเองบางหนูนิด
รีบๆหาย รีบๆไปจากไอผักกาดเน่านั่นซะ ไปเจอคนดีๆ ไปเจอคนที่รักเรา

ไอผักเน่านั่นนะ !!!! จะไปตายไหนก็ไป!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

(ตรูอินมาก  )

[MeepadA]

หัวผักกาด เมื่อไรจะทำตัวดีๆ ห๊า............

[wi_OoO_wi]

เพิ่งมาอ่านเรื่องนี้อ้ะ เฮ้ยยยยยยยยยยยย ดาวไปหลบอยู่ที่ไหนมาาาา ทำไมพลาดเรื่องนี้ไปได้ 

ชอบที่สุดตอนคุณหมอบอกอาการของนิด มันต้องยั้งงี้สิว้าาา มันถึงจะดูจริงหน่อย ไม่ใช่
เดินไม่ได้ครับขาได้รับการกระทบกระเทือน ถุ้ยยย
ชอบๆๆๆๆ บรรยายเหตุการณ์สนุกมากๆๆ ดาวปลื้มมม
ช่วงเเรกๆที่คุณยามโผล่มา ดาวคิดไว้เเล้วว่านายไม่ใช่ยามเเน่ๆ แต่ไม่รู้เลยว่าจะมาร้าย คิดว่าจะมาดี มันเนียนมากเลยอ้ะ
ชอบบบบบบบบบบบบบ <พิมได้เเค่นี้อ้ะ คิดคำอื่นไม่ออกกกกกกกกกกกก>

สงสารไอ้คุณกาดเหรอ?????

บุ้ยยยย บ้ซิโตนมันดอกเด้ออออ คนเเนวนั้น เอามันไปทิ่มมม น้องนิดบักตาฮักโตยังเฮ็ดได้เนอะ ห่ากินหัวมึงนิ

 

[403]

ตอนที่ 13 # สับสน


          “ไม่ลงไปง้อเหรอยะ” เสียงแหลมๆของคนที่นั่งอยู่บนเตียงถามขึ้น ปัดเป็นเลขา รวมถึงเป็นเพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยของผม และยังเป็นภรรยาของพี่รหัสผมด้วย ตอนนี้พี่แกอยู่ต่างประเทศ แล้วคนท้องอ่อนๆที่นั่งบ่นกระปอดกระแปดเป็นแม่ผมนี่ก็ไม่ยอมตามไป พี่รหัสเลยฝากให้ผมดูแลเป็นพิเศษ ผมจะปล่อยให้คนท้องกลับบ้านดึกๆคนเดียวทั้งที่นั่งเคลียร์งานช่วย ก็คงจะใจร้ายไปหน่อย เลยพากลับมาที่บ้านด้วย เพราะผมขี้เกียจขับรถหลายต่อ แล้วก็ไม่คิดว่าจะมาเจอนิดรออยู่   

          “น่าสงสารจัง โดนฉันแกล้งจนหน้าหงอยขนาดนั้น” เมื่อเห็นว่าผมไม่ตอบอะไร คนที่นั่งอยู่บนเตียงเลยบ่นออกมาอีก ผมถอนหายใจพลางปิดหนังสือ... นิสัยขี้แกล้งถือว่าเป็นนิสัยประจำตัวของปัดไปแล้ว

          “นอนไปเลยไป พร่ำเพ้ออยู่ได้” ผมหันไปบ่น

          “ชิ แกนอนพื้นไปเลยนะไอ้บ้า บอกไว้ก่อนว่าฉันไม่นอนพื้นเด็ดขาด เตียงนี้ฉันยึด” คนท้องบอกแล้วลมตัวลงนอนแรงๆกับเตียงของผม

          “ถ้าผมจะนอนที่นี่ วันนี้คุณไม่ได้มานอนห้องนี้หรอกครับ” ผมว่า ก่อนจะเบี่ยงตัวหลบหมอนที่ปามา แต่ยังช้ากว่า เห็นเจ้าตัวหัวเราะสะใจ ผมเลยได้แต่ส่ายหัวแล้วเปิดประตูออกไปนอกห้อง

          .
 
          .

          .

          หลายอาทิตย์ที่ผ่านมา ผมพยายามหลบหน้าใครบางคน เพราะกลัวว่าถ้าหากเห็นหน้าผมแล้วเขาจะร้องไห้อีก และผมคงทนเห็นภาพนั้นไม่ได้ แม้จะไม่รู้ว่าทำไม แต่มันจะรู้สึกเสียดในอกทุกครั้งที่ได้เห็น แล้วยิ่งมาเจอเจ้าตัวหลับบนรถเข็นวันนั้น ยิ่งทำให้ผมรู้สึกหนักใจ จนต้องยอมแยกห้องนอนให้ตามที่เขาขอไว้แต่แรก ผมคิดว่าเขาอาจจะไม่ชอบให้สุทินอุ้ม หรือไม่อยากนอนห้องของผม จนต้องประชดนอนบนรถเข็นทั้งอย่างนั้น...

          เดินลงมาข้างล่าง ไม่มีใครอยู่แล้ว คงเข้าห้องไปแล้วสินะ ผมมองลอดผ่านช่องประตูตรงพื้นด้านล่าง เห็นว่าไฟปิด แต่...อาจจะยังไม่หลับก็ได้ เลยเดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้อง มือแตะลูกบิดประตูครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่ยอมหมุนเข้าไปเสียที อาการแบบนี้เกิดขึ้นทุกคืนตั้งแต่ที่ย้ายนิดลงมานอนข้างล่าง... เพราะตัวผมแอบมานอนด้วยทุกวัน

          ในที่สุด ผมจึงตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปแผ่วเบา แม้จะมั่นใจว่าประตูที่ผมสั่งทำใหม่จะไม่ลั่นเอียดอาดให้เกิดเสียงแน่ๆ แต่กันไว้ดีกว่าแก้

          ผมเดินย่องเข้าไปชะโงกหน้ามองคนที่นอนตะแคงหันหลังให้... หลับแล้วจริงๆ ผมถอนหายใจออกมาด้วยความโล่ง เพราะถ้าได้หลับแล้ว เจ้าตัวจะตื่นยากมาก ไม่ว่าจะทำอะไรก็จะไม่รู้สึกตัว นิดเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร

          ผมเดินไปพลิกตัวคนที่นอนตะแคงให้นอนหงาย ลอบมองใบหน้าเนียนนั่น แสงจันทร์ที่ส่องเข้ามาทำให้ผมเห็นคราบน้ำตากับหมอนที่เปียกชื้น... อีกแล้ว ร้องไห้อีกแล้ว การที่ผมแยกตัวเองออกมาแบบนี้มันไม่มีความหมายเลยใช่ไหม

          ผมถอนหายใจ แล้วค่อยๆจับขาเรียวของคนที่นอนอยู่ยืดขึ้นแล้วงอ สลับกันไปมาช้าๆ ทำตามวิธีที่จำมาจากหนังสือ พลางมองหน้าของคนที่นอนหลับไปด้วย กลัวว่าจะตื่น ผมทำแบบนี้เป็นประจำเวลาที่นิดหลับ ถึงจะทำไม่ได้ดีเท่าไอ้เชน แต่ผมก็อยากมีส่วนร่วมบ้าง

          เกือบยี่สิบนาทีผ่านไป ผมคิดว่าควรพอได้แล้ว เพราะผมก็เริ่มง่วงแล้วเหมือนกัน อีกอย่าง ผมต้องรีบลุกก่อนที่นิดจะตื่น ผมเลยนอนลงบ้าง สอดแขนเข้าไปดึงรั้งให้คนที่นอนนิ่งเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด ระวังไม่ให้ขาตัวเองทับขาของอีกฝ่าย รู้สึกว่าคนที่นอนอยู่ตัวรุมๆ ตื่นตอนเช้าเดี๋ยวบอกป้าเรืองทำโจ๊กให้คนหลับทานดีกว่า ผมคิดแล้วฝังจมูกลงกับกลุ่มผมหอมนุ่มนิ่มนั่น ก่อนที่จะหลับตานอน...

          .

          .

          .
     
          เช้านี้ผมตื่นก่อนตามแผน จัดการธุระอะไรเสร็จเรียบร้อยก็พาปัดไปส่งบ้าน ก่อนออกจากบ้านผมเห็นนิดตื่นแล้ว เห็นมองสระบัวอยู่นาน แต่ผมไม่ได้ถามอะไรออกไป คิดว่ารีบไปส่งปัดแล้วจะได้กลับมากินข้าวเช้าด้วย

          แต่พอกลับมา คนที่ผมเห็นแต่เช้าก็ยังนั่งอยู่ที่เดิม ผมเดินเข้าไปช้าๆ หวังจะเข้าไปดูว่าหลับ เหนื่อย เพลีย เพราะพิษไข้รึเปล่า แต่แรงเข็นที่ถอยหนีทำให้ผมรู้ว่าเจ้าตัวไม่ได้เป็นอย่างที่ผมกังวล เลยตัดสินใจยืนนิ่ง และมองดูอยู่ไกลๆ

          ผมเห็นว่านิดเข็นรถไปที่ศาลากลางน้ำนั่น ใจผมมันกังวล กลัวว่าจะตกจากสะพาน จะเดินเข้าไปเรียก แต่เกรงว่าเจ้าตัวจะเข็นรถหนี แล้วยิ่งจะไปกันใหญ่ เห็นหยุดรถอยู่กลางสะพานอยู่นาน ลุ้นให้เข็นรถไปให้ถึงแต่...

          ตูม!

          “นิด!”

          ผมตะโกนออกไปในทันทีพร้อมกับออกตัววิ่งไปที่สะพานนั่น กระโดดลงน้ำในตำแหน่งคนตกแบบไม่ต้องคิดอะไรให้เสียเวลาอีก แม้น้ำที่ค่อนข้างลึกและขุ่นจะทำให้ยากต่อการค้นหา แต่แสงสะท้อนของโลหะจากรถเข็นคนไข้ ทำให้ผมหาเจอได้ไม่ยาก

          ผมคว้าตัวนิด แล้วพาขึ้นมาบนสะพาน เริ่มลนลานเมื่อเห็นว่าร่างเล็กที่นอนอยู่หยุดหายใจ จึงตัดสิ้นใจผายปอดแล้วปั๊มหัวใจให้อยู่นาน จนเจ้าตัวสำลักน้ำออกมา

          “นิด!...นิดฟื้นสิ! นิด!” ผมบอก ช้อนตัวคนที่นอนอยู่ขึ้นเล็กน้อย นิดยังคงสำลักน้ำออกมาเรื่อยๆ แต่ยังไม่ยอมลืมตาขึ้นมาเสียที ผมตบข้างแก้มเบาๆเพื่อเรียกสติ จนเจ้าตัวลืมตาขึ้นช้าๆ

          “ทำอะไรแต่ละอย่าง เคยห่วงตัวเองบ้างไหม!” ไม่…ไม่ใช่ ผมไม่ได้ต้องการพูดออกไปแบบนั้นสักนิด แต่ด้วยอะไรหลายอย่างทำให้ผมพูดออกไปแบบไม่คิด ผมตกตะลึง กลัวคนฟังจะเสียใจ อยากขอโทษ แต่มือเล็กนั่นยื่นขึ้นมาจับใบหน้าของผมก่อน ทำให้ผมเพิ่งรู้ว่าตัวเองกำลัง...ร้องไห้

          “นะ... นายครับ” เห็นสุทินวิ่งหอบมา ผมเลยหันหน้าหลบ

          “พาคุณนิดเข้าบ้านไปล้างตัวหน่อย” ผมว่า ปล่อยให้สุทินอุ้มนิดเข้าไป ผมมองตามจนเห็นว่าไม่น่าจะมีอะไรแล้ว...

          “คุณหนู...” ป้าเรืองที่เดินมาหาผม พูดขึ้นเบาๆ

          “ไม่เป็นไรครับป้า ไม่มีอะไรแล้ว... ป้ายืนรอสักครู่นะครับ” ผมบอกป้าเรือง ก่อนจะกระโดดลงสระไปงมรถเข็นขึ้นมา จริงๆจะซื้อใหม่ก็ได้ แต่คงเสียเวลาไปเลือกซื้อมาอีกเกือบวัน เวลาของผมจะเสียไปเท่าไหร่ก็ไม่ว่า แต่คนที่ไปไหนมาไหนด้วยตัวเองไม่ได้น่าเป็นห่วงกว่า

          พอผมเอารถเข็นขึ้นมาได้ เลยบอกให้ป้าเรืองไปดูแลนิด ส่วนตัวเองเอารถของคนไข้ไปชะล้างโคลนตมอยู่ตรงลานหน้าบ้าน แล้วเช็ดดูว่ามีข้อต่อส่วนไหนหลุดหรือมีส่วนแตกหักรึเปล่า พอแน่ใจว่าไม่มีอะไรแล้วก็ว่าจะเข้าบ้านไปล้างตัวบ้าง จริงๆตัวผมเริ่มแห้งแล้ว แต่อาบน้ำใหม่น่าจะดีกว่า

          เดินเข้าไปก็เห็นคนที่เพิ่งจมน้ำมาหมาดๆนั่งอยู่ ผมปรายตามองคนนั่งก้มหน้า เห็นว่าไม่เป็นอะไรมากค่อยเบาใจหน่อย กำลังจะเดินผ่านไปแต่เสียงพูดเบาๆทำให้ผมชะงัก...

          “ขอบคุณนะครับ...” ผมอยากจะหันไปพูดด้วย แต่กลัว...กลัวว่าตัวเองจะเผลอตะคอกแบบเมื่อกี้อีก เลยตัดสินใจไปอาบน้ำสงบสติอารมณ์ก่อน แล้วค่อยคิดว่าจะทำยังไงต่อไป

          เดินออกมา เห็นคนที่ขยับไปไหนไม่ได้นั่งปรือตา เหมือนจะเพลียๆ ผมเลยเดินไป เอามือทาบที่หน้าผาก เห็นว่าตัวร้อนกว่าเมื่อคืน

          “นอนพักไหม” ผมถามออกไป เห็นเจ้าตัวพยักหน้าให้ เลยอุ้มขึ้นมาจะพาไปนอนที่ห้อง

          “ข้างบน...” เสียงพูดเบาๆนั่นทำให้ผมยืนนิ่ง กำลังคิดว่าตัวเองหูฝาด

          “ผมอยากนอนห้องข้างบนของคุณ” พูดเสร็จคนพูดก็เอามือคล้องคอผม แล้วซบหน้าลงมาเบาๆ ผมใจเต้นแปลกๆเป็นครั้งแรก เปลี่ยนฝีเท้าเดินขึ้นข้างบนแล้วก็แอบยิ้มออกมา จรดจมูกลงบนกระหม่อมของคนที่หลับไปแล้ว ก่อนจะเอาเท้าดันประตูเข้าไปเบาๆ กำลังคิดว่าจะยังไงดี ก็ตัดสินใจวางคนที่หลับลงบนโซฟาก่อน แล้วเปลี่ยนผ้าปูที่นอนหมอนมุ้งให้ใหม่ กลิ่นหอมๆของที่นอนจะได้ทำให้คนหลับสดชื่น

          ผมวางนิดลงบนที่นอนเบาๆ แล้วลงไปหยิบแผ่นเจลลดไข้ที่ฝากป้าเรืองซื้อมาตอนไปตลาด มาแปะลงบนหน้าผากของคนหลับ ห่มผ้าให้จนถึงคอ แล้วนั่งมองอยู่ข้างเตียง มือผมลูบไปมาอยู่ที่ผมนุ่มนิ่มนั่นไม่หยุด ไม่รู้สิ มันหยุดมือไม่ได้

          ถ้านับรวมตอนที่ผมปลอมตัวด้วย ก็ครบหกเดือนเต็มที่นิดอยู่กับผม และวันนี้เป็นวันแรกในรอบหลายเดือนที่ทำให้ผมยิ้ม...ยิ้มกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง แม้ว่าจะเป็นช่วงเวลาเพียงชั่วครู่ ที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้เท่านั้น ผมคิดแล้วอดใจไม่ไหวที่จะก้มลงไปจูบคนที่นอนหลับเบาๆ...

          “แอ่ะ ทำอะไรไอ้ลูกชาย” ผมสะดุ้ง หันไปมองคนที่มาใหม่แล้วครางออกมา ไม่ชอบใจนักที่ถูกขัดจังหวะ

          “พ่อ...” คนสูงวัยกว่ายิ้มกวนๆ ก่อนจะเดินมานั่งลงที่ริมเตียงแล้วเอามือลูบหัวนิดเบาๆ

          “ไม่หวงนะ” พ่อหันมาหรี่ตากระซิบถามผม

          “พ่อจะทำอะไรก็เชิญ นิดกับผมไม่ได้เป็นอะไรกันอยู่แล้ว” ผมตอบ ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

          “แน่ใจนะ” คนแก่ถามกลับ เอาเอาศอกกระทุ้งอกผมเบาๆ

          “อืม...” ผมครึมครางตอบออกไป เริ่มหงุดหงิด

          “รักเขารึเปล่า”

          “เปล่า”

          “ตอบเร็วแบบนี้มีพิรุธ... ถ้าอย่างนั้น ไม่ได้รักละสิ”

          ผมไม่ตอบ จะตอบว่าใช่ แต่ปากเหมือนถูกถ่วง ไม่อยากจะพูดออกไป

          “ผม...ไม่รู้” ผมบอกออกไปแบบนั้น เพราะรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ได้ยินแต่เสียงพ่อถอนหายใจออกมาเบาๆ

          “แกกลัวฉันผิดหวังในตัวแกเหรอ ขอบอกเลยนะว่าฉันเลิกหวังเรื่องที่แกจะมีลูกมีเมียตั้งแต่แกบอกฉันว่าแกเกลียดเด็กแล้ว” ผมมองคนพูด สีหน้าของผมตอนนี้คงตลกน่าดู

          “หรือเป็นเพราะเรื่องที่บริษัท เรื่องงานหรือเงินมันไม่ได้ทำให้ตัวแกมีความสุขได้ตลอดไปหรอกนะ ตอนนี้ฉันคิดว่าบริษัทเราอยู่ตัวแล้ว ฉันดีใจที่แกดึงมันกลับมาได้ แม้จะไม่ชอบใจวิธีที่แกใช้ก็เถอะ ถ้าแกอยากมีความสุข ก็อย่าเอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับงาน...”

          “พ่ออย่ามายัดเยียดหน่อยเลย” ผมกระซิบเถียงออกไป

          “แกน่าจะดูฉันเป็นตัวอย่างได้นะ ดูฉันสิ ทำงานจนไม่มีเวลาดูแลแม่แก แม้แต่ป่วยระยะสุดท้ายฉันก็ไม่ได้เหลียวแล ท้ายที่สุด ต้องมานั่งบ้าทำสวนแทนแม่แกอยู่นี่ไง จะเอาแบบนั้นเหรอ”

          “ผม...” คำพูดมันจุกอก ไม่รู้จะสรรหาคำใดๆมาเถียงได้

          “อย่าสับสนนานนักนะ” พ่อบอกแล้วตบบ่าผมแรงๆสองสามที ก่อนจะลุกเดินออกจากห้องไป ทิ้งผมให้นั่งมองหน้าคนหลับอยู่อย่างนั้น

          จะทำยังไงกับความรู้สึกที่มันจุกในอกนี้ดี...
 

........................................................................

ตอนที่แล้วคุณนิดซวยยิ่งกว่าตกน้ำ โดนทุกคนถล่ม 

งงเรื่องเวลาบ้างเปล่า เรื่องนี้ค่อนข้างเร็ว 3 เดือนคือเวลาที่คุณฉกาจปลอมเป็นยาม 1 เดือนกว่าๆ คือช่วงที่นิดอยู่ รพ ไม่คุยด้วย 2 เดือนคือตอนที่อยู่บ้านน้า

[bulldog17]

สะสะสะสั้น
/โดนคนเขียนเตะออกจากกระทู้

โดดกลับมาพิมต่อ
นึกว่าคุณผักกาดจะใจไม้ไส้ระกำ
ที่แท้อยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ
แอบไปฝูมฟักลับๆนี่เอง
ซึนจริงๆพ่อคู๊ณณณ
 

[patloom]

นายยามของฉันยังอยู่ในสินะ T^T ชอบตอนนั้นมากเลยค่ะ
เหมือนมันเป็นธรรมชาติดี บทที่สองคนเริ่มรักกัน เอาใจช่วยยยย สู้ตายยยยนะน้องนะ

[~มือวางอันดับ1~]

   กระดิ๊บ ๆ มากดเป็ด เป็นกำลังใจนู๋นิด

[Zliezen]

ยามฉกาจคนเดิมจะกลับมาแล้วชิมิ รอหวานๆกับคุณนิดอยู่นะ คิดถึง

[วงกลม]

มาเตรียมปูเสื่อกางมุงรอตอนต่อไป 

[iforgive]

สั้นจัง  ไม่ว่าจะยังงัยก็ให้อภัยง่าย ๆ ไม่ได้หรอกนะ นิดนะ