ตอนที่ 14 # ป่วย ผมตื่นขึ้นมาอีกวัน รู้สึกเวียนหัว ตัวหนักอึ้ง พร้อมกับปวดเมื่อยไปหมดทั้งตัว อยากจะลุกขึ้นก็ลุกไม่ไหว ผมหันไปมองด้านข้าง เห็นคุณฉกาจถือผ้าชุบน้ำอยู่ในมือ ทำตัวยึกยักเหมือนทำอะไรไม่ถูก ผมอยากจะพูด แต่ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาสักนิด เจ็บคอจนไม่อยากกลืนน้ำลาย
“น้ำไหม” เห็นคนถามกุลีกุจอรินน้ำจากเหยือกใส่แก้วแล้วพยุงตัวผมให้นั่งเพื่อยกขึ้นจิบ แต่ผมไม่ได้อยากกินน้ำ มันขมคอมากตอนนี้ แล้วก็คลื่นเหียนสุดๆ
“หะ...” ผมพยายามพูดแล้ว แต่พูดออกมาไม่เป็นคำ สุดท้ายต้องรีบยกมือสั่นๆชี้ไปที่ห้องน้ำ
“ห้องน้ำเหรอ รู้แล้วๆ” คนตัวโตกว่าอุ้มผมขึ้นจากเตียงแล้วก้าวไปที่ห้องน้ำ แต่ขายาวๆนั่นช้ากว่าผม ผมอาเจียนออกมาหมดไส้หมดพุง เปรอะทั้งตัวเอง ทั้งคนที่อุ้ม
ผมคอพับคออ่อน รู้สึกตัวแค่ว่า ถูกพาไปล้างตัวในห้องน้ำ ได้ยินคนล้างตัวให้บ่นออกมาว่าจะพาหมอมาฉีดยาลดไข้ เสร็จสรรพก็พาผมกลับมานอนที่เตียงเหมือนเดิม ผมรู้สึกตัวตื่นอีกทีก็เห็นว่าค่ำแล้ว ตัวเองเริ่มมีแรงนิดๆ มองไปเห็นใครบางคนนั่งถือปรอทวัดไข้ฟุบหลับอยู่ข้างเตียง ก่อนจะรู้สึกตัวเมื่อผมขยับตัวลุกขึ้น
“หิวไหม” มันถาม สีหน้าดูไม่ค่อยดีนัก... ผมพยักหน้าให้ เพราะหิวจริงๆ ก็อ้วกออกไปหมดพุงซะขนาดนั้น
“เดี๋ยวมา” มันบอกก่อนจะลุกขึ้นเดินเซๆออกไปนอกห้อง สักพักก็กลับเข้ามาพร้อมกับชามโจ๊กร้อนๆ มันตักขึ้นมานิดหน่อยพอให้ติดปลายช้อน แล้วชิมก่อน ก่อนจะตักอีกช้อนขึ้นมาเป่าให้หายร้อนแล้วส่งให้ผม
ผมกินเข้าไปแล้วต้องส่ายหน้า ไม่ใช่ว่าไม่อร่อยนะ ถ้าเป็นปกติผมกินได้ทั้งหม้อแน่ แต่ไม่ใช่ตอนที่ลิ้นผมไม่รับรสอาหารแบบนี้ ผมอยากทานแบบจืดๆมากกว่า
“ไม่อร่อยเหรอ” มันถาม
“ผมอยากกินแบบจืดๆ แบบนี้ผมกินไม่ไหว” ผมส่ายหน้าแล้วตอบออกไปด้วยเสียงแหบเหน่อขาดๆหายๆ
“รอเดี๋ยว” มันว่าแล้วหายไปอีก ผมหันไปมองนาฬิกาที่ฝาผนัง ตีหนึ่งกว่าแล้ว หวังว่ามันคงไม่ได้ไปปลุกป้าเรืองขึ้นมาทำให้ผมหรอกนะ แค่ผมคนเดียวทำให้คนอื่นเดือดร้อนไปทั่ว…
มันกลับเข้ามาพร้อมกับชามใบใหม่ ภายในมีโจ๊กเหมือนเดิม แล้วมันก็ทำแบบเมื่อกี้ ต่างกันตรงที่รสชาตินี้ผมกินได้ และกินจนหมดชาม เห็นมันยิ้มดีใจก่อนจะส่งน้ำให้ผมดื่ม
“คุณปลุกป้าเรืองให้มาทำอาหารเหรอ” ผมถาม ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงตอนเช้าผมคงต้องขอโทษป้าเรืองแล้วล่ะ
“เปล่า ป้าเขาทำไว้ตอนเย็น ผมแค่ลงไปอุ่นเติมน้ำเพิ่มให้มันจืดกว่าเดิม” มันตอบ วางยาหลังอาหารกับรินน้ำไว้ให้ผม ก่อนจะเดินออกจากห้องเอาชามไปเก็บ
ฤทธิ์ยาทำให้ผมง่วงจนหลับไปอีก ตื่นมาอีกทีเห็นท้องฟ้าสว่างแล้ว อาการมึนหัวยังมีอยู่ เห็นคนที่ดูแลผมนั่งหลับอยู่ที่เดิม ผมพยายามขยับตัวให้อีกคนรู้สึกตัวตื่นเจ้าตัวก็ไม่ลุก ยื่นหน้าเข้าไปดูใกล้ๆเห็นว่าเหงื่อผุดซึมเต็มหน้าผากของคนนั่งหลับเต็มไปหมด… เอาไงดีวะกู จะลุกก็ไม่ได้ จะตะโกนเรียกใครก็ไม่ได้ เสียงไม่มี ถึงตะโกนไปก็ไม่มีใครได้ยิน เลยได้แต่นั่งเขย่าตัวมันอย่างนั้น แต่ก็ไม่เป็นผลอะไรขึ้นมาเลย จนผ่านไปหนึ่งชั่วโมงกว่า ผมเริ่มร้อนใจแล้ว นึกได้ว่ามันอาจจะวางโทรศัพท์ไว้แถวๆหัวเตียง จะได้โทรเรียกใครให้ขึ้นมาบนห้อง แต่มองหาเท่าไหร่ก็ไม่มี จนป้าเรืองเปิดประตูเข้ามาเท่านั้นแหล่ะ...
“ป้าเรือง” เสียงแหบเหน่อของผมเอ่ยออกไป แล้วชี้นิ้วให้มาดูคนป่วยอีกคน ป้าเรืองมาจับตัวคนที่นั่งฟุบไม่ได้สติดู แล้วอุทานออกมา บอกผมให้รอสักครู่ ขอไปเรียกพี่สุทินก่อน ก่อนจะกลับขึ้นมาพร้อมกัน แล้วให้พี่สุทินพยุงตัวเจ้านายลงมานอนข้างๆผม
เหอะ ดูแลคนอื่นแต่ไม่ยอมดูแลตัวเอง... ผมบ่นในใจ ก่อนจะมองใบหน้าโทรมนั่นนิ่งๆ สักพักคุณหมอก็มาฉีดยาให้คนป่วยอีกคน พร้อมกับดูอาการของผมด้วย หมอบอกว่าผมไม่เป็นอะไรมากแล้ว ทานยาให้ครบก็จะหายเป็นปกติ
ตกบ่าย พี่เชนก็ขึ้นมาหา พี่เชนบอกว่ามาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่วันนี้ไม่คิดว่าจะมีคนป่วยเพิ่ม ผมไม่คิดว่าพี่แกตกใจหรอกนะที่เห็นคุณฉกาจป่วย แต่พี่แกดูสะใจมากกว่า ผมบอกแล้ว ว่าพี่เชนน่ากลัวกว่าใคร
“น้องนิดเช็ดตัวรึเปล่า” พี่เชนถาม
“ก็ดีครับ” ผมบอกออกไป รู้สึกเหนียวตัวมาก ทั้งกลิ่นเหงื่อกลิ่นยา พี่เชนหายไปเอาผ้าขนหนูกับกะละมังใบเล็กใส่น้ำมา ผมเลยถอดเสื้อรอ
“หะ...หยุดนะไอ้เชน มึง” เสียงแหบแห้งดังขึ้นข้างๆผม มือไม้ยื่นมาปัดแขนพี่เชนสะเปะสะปะ ปัดถูกบ้างไม่ถูกบ้าง ซึ่งส่วนใหญ่แล้วมันจะปัดไม่ถูก
“เหี้ยไรมึง ไม่ต้องอิจฉา เดี๋ยวกูก็จะเช็ดให้มึงเหมือนกัน จะเช็ดให้ขี้ไคลหลุดเป็นแผงเลยละครับ” พี่เชนบอกก่อนจะลงมือเช็ดแขนผมก่อน
“อะ...ไอ้เหี้ย...เชน...หะ...ห้าม...โดนตัวนิดนะ... ออกไป” มันบอก ผมสงสารนะ แต่...
“กูไม่เช็ดแล้วจะให้ใครเช็ด มึงมีปัญญาลุกมาเช็ดเองไหมล่ะ” นั่นแหล่ะครับ ขาโหดแกไม่ได้สนใจ แล้วยังแกล้งไล้ผ้ากับหน้าอกของผมนานๆ จนคนที่นอนอยู่ข้างๆต้องเอื้อมมาตีมือนั่นแหล่ะ ถึงจะหยุด แม้จะไม่ได้แรงนัก แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้พี่เชนระเบิดเสียงหัวเราะได้
“ไม่ต้องมาเช็ดให้...กู” คนป่วยอีกคนบอก เมื่อพี่เชนเอื้อมมือไปยกแขนหวังจะเช็ดตัวให้
“ตามใจมึง” พี่เชนบอกแล้วปาผ้าลงกับอกมัน คนโดนกระทำชูนิ้วกลางใส่ ก่อนที่พี่เชนจะหัวเราะแล้วเดินออกจากห้องไป ผมหันไปมอง เห็นมันเอาผ้าเปียกๆนั่นเช็ดตัวเอง กำลังจะเอื้อมมือไปช่วย แต่พี่เชนกลับขึ้นมาเสียก่อน
“กินข้าวนะครับ” พี่เชนบอก ก่อนจะค่อยๆใช้ช้อนป้อนผม
“มือไม่มีรึไง” มันว่า ก่อนจะโยนผ้าลงกะละมังประชด แล้วพลิกตัวนอนตะแคงหันหลังให้
“น้องนิดอย่าไปมองมันครับ คนขี้อิจฉา” พี่เชนว่าแล้วจับหน้าผมให้หันกลับมาทางตัวเอง แหมพี่ ดูมีความสุขจริงนะวันนี้
แต่ความสุขของพี่เชนต้องหมดลง เมื่อถึงเวลากลับ ก่อนกลับผมบอกให้พี่เชนเรียกป้าเรืองมาดูคนที่นอนหลับให้ด้วย มันยังไม่ได้เช็ดตัว ไม่ได้กินข้าวกินยาตั้งแต่คุณหมอมาฉีดยาให้
ป้าเรืองเดินขึ้นมาพร้อมกับชามข้าว แกดูงงๆ นึกว่าพี่เชนป้อนข้าวป้อนยาให้คุณหนูของป้าแล้ว ป้าคิดผิดมากครับ ผมว่าคุณฉกาจมันจะตายก็เพราะพี่เชนนี่แหล่ะ
ป้าเรืองปลุกเท่าไหร่คนตัวโตก็ไม่ยอมตื่น ได้ยินแต่เสียงครางเบาๆ ไม่ใช่ว่าไข้ขึ้นอีกนะ เห็นป้ารออยู่นานจนจะถึงเวลาเข้านอนแล้ว ผมเลยบอกป้าให้ไปอุ่นโจ๊กใหม่ให้หน่อย แล้วเอากะละมังกับผ้าชุบน้ำมาวางใกล้ๆผม เดี๋ยวมันตื่นแล้วผมดูแลเอง
พอป้าเรืองเตรียมของให้ผมเสร็จ อีกหนึ่งชั่วโมงถัดมามันก็ขยับตัวตื่นจริงๆครับ ผมเลยปิดหนังสือที่อ่านอยู่ วางไว้บนหัวเตียง แล้วลอบมองปฏิกิริยาคนที่นอนข้างๆ เห็นว่ามันเอามือปาดเหงื่อที่ผุดซึมตามร่างกาย คงจะเหนียวตัวไม่น้อย ผมเลยเอื้อมมือไปหยิบผ้าชุบน้ำแล้วเขยิบไปใกล้ เห็นมันเขยิบตัวออก ผมก็ตามไปตะครุบแขนมัน มันก็สะบัดออก
“อย่า...มาโดนตัว เดี๋ยวติดไข้” มันบอกเสียงแหบแห้ง
“ผมก็เป็นอยู่เหมือนกัน คุณก็เป็น ลบกับลบเจอกันเป็นบวก ไม่รู้เหรอ ช่วยกันจะได้หายทั้งสองคนไง” ผมแถออกไป
“ตรรกะบ้าอะไร” มันบอก แต่ก็ถอดเสื้อให้กูเช็ดนะ แหม
ผมเขยิบตัวเองลงไปปลายเตียง เปิดผ้าห่มของคนที่ป่วยหนักกว่าออก แล้วจัดการถอดกางเกงของเจ้าตัว แต่ยังไม่ทันได้ถอด มือก็โดนคว้าหมับไว้อย่างเหนียวแน่น
“ไม่ต้องเช็ดแล้ว” มันว่า ได้ยังไงวะ ทีกูมึงยังแกล้งได้เลย คราวนี้ตากูบ้าง
ผมไม่พูดพร่ำทำเพลง ตอนนี้แรงผมมีมากกว่ามัน เหนือกว่าทุกด้านเห็นๆ เลยรีบคว้ากางเกงคนตัวโตกระชากลง เห็นมันเอามือตะครุบอะไรที่ผมไม่ควรเห็นไว้
หนอย ปกติชอบโชว์ไม่ใช่เหรอ
ผมส่งเสียงไม่พอใจในลำคอ ก่อนปัดมือมันออก แล้วเริ่มบรรจงเช็ดตั้งแต่สะโพกลงมา ผมอายนิดๆแต่ถามว่ามีอารมณ์ไหม ไม่อ่าครับ มันคงจะเหี้ยมากที่คิดอะไรแบบนั้น ป่วยอยู่ด้วยกันทั้งคู่
“จะ...ดีมาก ถ้าเลียให้ด้วย” มันบอก ผมมองตามตรงที่มือมันชี้ แล้วถลึงตาใส่ ไอ้เหี้ย คงมีกูคนเดียวสินะที่ไม่คิดอะไรเหี้ยๆหน่ะ
.
.
.
“กินข้าวหน่อยนะครับ” ผมบอกตอนที่เช็ดตัวให้มันเสร็จแล้ว มันพยายามลุกขึ้นพิงหัวเตียงอยู่นาน จนในที่สุดก็สำเร็จ ผมตักโจ๊กให้มัน ไม่ต้องเป่า เพราะมันชืดหมดแล้ว กินไปได้สองสามคำมันก็ส่ายหัว
“ไม่ได้ คุณต้องกินยาหลังอาหารนะ แบบนี้จะหายได้ไง” ผมบ่นออกไป
“ไม่หายก็ดี เป็นแบบนี้ก็ดี” มันว่า
“ก็ได้... ต่อไปนี้เดี๋ยวให้พี่เชนมาดูแลผมแทน” ผมบอกแล้วหันตัวกลับจะเอาชามวางที่โต๊ะหัวเตียงตามเดิม แต่โดนมือใหญ่รั้งไว้
“เอามา เดี๋ยวจะกินให้หมดเลย” เสียงแหบๆพูดขึ้น ผมป้อนมันแล้วก็ต้องแอบยิ้ม ท่าทางมันเหมือนเด็ก ที่เวลาใครชมเด็กอีกคนมากกว่าแล้วเกิดอาการอิจฉาอะไรอย่างนั้น
มันกินจนหมดอย่างที่ว่าไว้จริงๆ ผมวางชามเปล่าไว้กับโต๊ะหัวเตียงแล้วส่งยาให้ มันกินยาหมดแล้วก็ล้มตัวลงนอน
“คัดจมูก” เจ้าตัวว่า ผมเลยควานหายาทาแก้คัดจมูกที่อยู่ใต้หมอนแล้วยื่นให้
“เปิดไม่ออก” มันรับไปสักครู่ก่อนจะส่งคืนผม
“ทาให้ด้วย” มันรีบบอกเมื่อเห็นผมเปิดฝาได้ อ้อ... เมื่อกี้นี้กล้ามเนื้ออ่อนแรงเฉียบพลันสินะ
ผมเอานิ้วแตะเนื้อครีมแต่พอประมาณ ก่อนจะยื่นไปที่ใต้จมูกของคนป่วย แต่มันกลับดึงมือผมไป สูดหายใจหอมเสียงดัง ผมเลยสะบัดมือออก เห็นมันยักคิ้วกวน ผมเลยแตะเนื้อครีมใหม่ อย่าเรียกว่าแตะครับ เรียกว่ากูควักเลยดีกว่า และเป้าหมายผมไม่ใช่ที่ปลายจมูกมันครับ…
“
โอ้ย แสบๆ” มันว่าพลางเอามือป้ายเนื้อครีมที่อยู่ใต้ตาทั้งสองข้างออก นอนร้องไห้ไปทั้งคืนเหอะมึง!
.
.
.
ผมเข็นรถออกมาตรงลานหน้าบ้านเมื่อหายป่วยแล้ว ออกมาก็เจอคุณโซ่กระดิกหางให้ยิกๆ ป้าเรืองบอกมันมานั่งตรงนี้หลายวันแล้ว วันละหลายๆชั่วโมงเสียด้วย สงสัยมารอผม พอเจอหน้า มันเลยกระโดดขึ้นมานั่งตักเลย แล้วก็ตามแบบฉบับของมัน ต้องเดินย่ำขี้ดินให้เปื้อนหน้าขาของผมก่อนแล้วค่อยนั่งลง เอ่อ ถึงขากูจะไม่รู้สึกอะไร แต่ใจกูคิดว่ามันเปื้อนนะโซ่นะ...
ผมพาตัวเองมาหยุดที่สระน้ำ ไม่ได้จะไปยังจุดเกิดเหตุนั่นหรอกนะ แต่แปลกใจเพราะเห็นรั้วไม้แบบที่กั้นตามฟาร์มกั้นตลอดแนวสระน้ำ แล้วยังตลอดแนวสะพานนั่นอีก รู้สึกสะพานก็ถูกรื้อใหม่ ดูแปลกตาไป เพราะมันกว้างกว่าเดิม
“นี่อะไรครับป้า” ผมถามป้าเรืองที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
“คุณหนูเธอให้ช่างมาทำค่ะ เดี๋ยวคุณนิดตกน้ำอีก ต่อไปนี้ถ้าจะไปตรงศาลานั่นให้เรียกป้านะคะ เดี๋ยวป้าพาไปเอง”
ผมหันหน้าหนีป้าเรืองแล้วแอบยิ้มเพราะนึกถึงคนที่ไปทำงาน ถึงจะหนีป้าเรืองพ้น แต่ไม่พ้นคุณโซ่ครับ มันหรี่ตามองผมแปลกๆ ถ้ามันเป็นคนคงด่าว่าผมบ้าแล้วล่ะ
ตกบ่ายพี่เชนก็เข้ามาทำกายภาพบำบัดให้ผมเหมือนปกติครับ
“เก่งขึ้นนี่ ขึ้นลงรถเข็นเองได้ แล้วยังพาตัวเองขึ้นไปนั่งบนเตียงได้ด้วย” พี่เชนเอ่ยปากชมเปาะ ผมก็เพิ่งจะมาช่วยเหลือตัวเองได้ก็ตอนที่มันแยกห้องนอนให้ผมนี่แหล่ะ คนเราก็ต้องหัดช่วยตัวเองบ้าง ให้คนอื่นช่วยตลอดมันไม่ดีใช่ไหมล่ะ
“คุณหมอนัดตรวจอีกทีเมื่อไหร่” พี่เชนถามเมื่อผมนอนลงให้พี่เขาทำกายภาพให้
“เดือนหน้าครับ” ผมว่า มองตามมือพี่เชนที่ขยับขาของผมไปมา
“แล้วตอนนี้ ที่ขารู้สึกยังไงบ้าง”
“ก็… ชาครับ ไม่ถึงกับเจ็บเหมือนเวลาเป็นตะคริวนะ แต่มันชามากกว่า” แค่รู้สึกชา ขาของผมยังไม่รู้สึกอะไรนอกเหนือจากนั้นเหมือนเดิม
“ปวดหลังไหม”
“ไม่ครับ” ผมตอบ จะว่าไปตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลมา ผมรู้สึกเฉยๆกับบาดแผลทั้งหลายมาก แต่เรื่องขานี่ไม่แน่ ถ้าผมไม่เป็นอัมพาต อาจจะรู้สึกเจ็บเวลาเดินก็ได้ ซึ่งนั่นอาจจะทรมานมากกว่าเก่า
“โชคดีมากที่ไม่ปวดหลัง แต่ไปให้หมอตรวจดูนะว่ากระดูกสันหลังที่ดามไว้มันเคลื่อนหรือยุบตัวไปกดทับไขสันหลังเพิ่มรึเปล่า แต่เดาว่ากรณีของนิดน่าจะไม่ ดูท่าฟื้นตัวเร็วมากแบบนี้” พี่เชนว่าแล้วยกยิ้มให้กำลังใจ
“คนทำกายภาพให้เขาเก่ง ก็เลยหายเร็วแบบนี้อ่าครับ” ผมเอ่ยปากชม ในใจก็คิดดีใจที่พี่เชนบอกว่าผมฟื้นตัวเร็ว
“ยังไงก็แล้วแต่ห้ามชะล่าใจเด็ดขาด” พี่แกแกล้งว่าดุๆแล้วยิ้มให้ผมอีกที ผมเลยรับคำแล้วยิ้มตอบตาแทบปิดให้แก
“ครับ”
.
.
.
“นิดนอนข้างล่างเถอะ” มันบอกตอนกำลังอุ้มผมเข้านอน โดยมันพาไปห้องข้างล่างที่ผมเคยอยู่ครับ
“ทำไมละครับ” ผมถาม ด้วยความสงสัยปนตกใจ
“วันไหนผมกลับดึกจะได้นอนก่อนเลย ไม่ต้องรอ” มันตอบแล้ววางผมลงบนเตียง...
มานอนด้วยกันได้รึเปล่า... ประโยคนี้ผมได้แต่คิดในใจ ไม่กล้าถามออกไป
มันผละจากตัวผม แต่ไม่ได้เดินไปไหน... เพราะเดินไปไม่ได้ มือกูคว้าอยู่ที่ชายเสื้อมันนั่นเอง เวร มือมันไปเองนะ ไม่ได้ตั้งใจ แต่จะให้ปล่อยก็ยังไม่อยากปล่อย
“เดี๋ยวมา จะไปเอาหมอนกับผ้าห่มมานอนด้วย” มันว่า ผมเลยปล่อยมือ
พอมันเดินออกไปแล้ว ผมได้แต่ถอนหายใจ ตัวมันยังมีอะไรหลายอย่างที่ไม่ชัดเจน แต่การที่ผมเลิกตั้งแง่แบบนี้ มันทำให้เราไม่ทะเลาะกัน ไม่เกลียดกัน มันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ
“มาแล้ว” มันว่าพลางทิ้งตัวลงนอนข้างๆ ก่อนที่ผมจะโดนดึงตัวเข้าไปกอด
“นอนด้วยกันทุกวันนะ” ผมบอกเสียงเบาชิดกับอกของมัน มันไม่ตอบอะไร เพียงแต่ดึงตัวผมเข้าไปกอดรัดแน่นขึ้นแล้วดันหัวผมให้แนบชิด ผมคิดเองเออเองแล้วกันนะว่ามันกำลังบอกว่า อืม...
ดูแลกันไปเรื่อยๆแบบนี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับผมตอนนี้ พอขาหายค่อยคิดอีกที ว่าจะอยู่ หรือไปจากที่นี่...
............................................................
ไอ้ผักช่างอาภัพ ขนาดทำดียังโดน
หัวข้อ: 【Office Worker】เผลอรักหนุ่ม OT พิเศษ - เชน & ภูมิจิต 4 (จบ) - p.117 (8/4/57) (อ่าน 775638 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก