ตอนที่ 15 # ชุดยาม วันนี้เป็นวันที่คุณหมอนัดตรวจร่างกายครับ ผมออกมาจากบ้านพร้อมคุณฉกาจแต่เช้า ตอนนี้คนที่กำลังเข็นรถให้ผมยิ้มหน้าบานยิ่งกว่าตัวผมเองเสียอีก
‘สภาพร่างกายทั่วไปถือว่าฟื้นตัวเร็วมาก กระดูกสันหลังที่ดามไว้ก็ไม่มีปัญหา ไม่มีการกดทับหรือยุบตัวเพิ่มเลย ตอนนี้รอแค่ให้ระบบประสาทซ่อมแซมตัวเอง แต่คงต้องใช้เวลานานหน่อยนะครับ...’ สาเหตุที่ทำให้มันยิ้มไม่หุบก็ตามนั้นครับ นี่ถ้าไม่บอกกูนึกว่ามึงเป็นคนป่วยแทนนะเนี่ย
“อ้าว ปัด...พี่อาร์มด้วย สวัสดีครับ” มันทักใครบางคนระหว่างทางเดิน ผมเลยมองตาม เห็นคุณปัดเธอเดินมากับคนที่ผมไม่รู้จัก
“อ้าว อีฉกาจ มาทำอะไรยะ
ว้าย น้องนิดก็มาด้วยเหรอคะ” ผมงงกับเสียงแหลมๆที่ใช้สรรพนามเปลี่ยนไป ก่อนจะหน้าเหวอเมื่อคุณปัดหันมายิ้มให้ผม อะไรวะ คราวก่อนยังจะตบกูอยู่เลย
“แหม อย่ามองหน้าพี่ปัดอย่างนั้นสิคะ คราวที่แล้วพี่ขอโทษนะ พี่แค่แกล้งเล่น นี่พี่อาร์มสามีพี่ค่ะ น้องนิดมาตรวจขาเหรอ เป็นยังไงบ้าง ท่านประธานยิ้มอย่างนี้แสดงว่าผลตรวจออกมาดีละสิ ใช่ไหมยะ” พี่แกพูดรัวจีบปากจีบคอจนผมอึกอักทำตัวไม่ถูก แล้วหันไปสะบัดหน้าถามคนที่ยืนอยู่ข้างหลังผมในประโยคสุดท้าย
“ปัด น้องกลัวนะถามอะไรรัวขนาดนั้น” ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างคุณปัดถามเสียงเบา เดี๋ยวนะ... เมื่อกี้บอกว่าสามี ถ้าอย่างนั้นแสดงว่า...
“โธ่ พี่อาร์ม ก็ปัดนึกว่าจะไม่ได้เจอน้องแล้วนะสิ อีนี่มันหวงยิ่งกว่าอะไรดี แกล้งนิดแกล้งหน่อย ทำเป็นหวง... เอาเป็นว่าน้องนิดไปกินข้าวกับพี่ไหม นี่พี่กับพี่อาร์มก็กำลังจะไปกัน ถือว่าพี่ขอไถ่โทษคราวก่อนๆด้วยเลย” พี่ปัดพูด โทนเสียงปรับเปลี่ยนรวดเร็วจนผมตามไม่ทัน และทันทีที่พูดจบ คนที่จับรถเข็นของผมอยู่ก็สวนขึ้นเสียงแข็งทันควัน
“ไม่ได้”
“ฉันชวนน้อง ไม่ได้ชวนแก ไสหัวไป” พี่ปัดตวาดแวด
“หักเงินเดือน” มันขู่
“น้องนิดไปเถอะนะ” พี่ปัดไม่ได้สนใจ หันมาบีบเสียงให้แหลมเล็กกว่าเดิมแล้วมองหน้าผมอ้อนๆ แล้วคนอย่างผมจะทนไหวหรือ
“ดะ...ได้ครับ”
พี่แกร้องออกมาด้วยความดีใจ จนผู้ชายอีกสองคนที่เหลือต้องส่ายหัวแบบเอือมๆ
.
.
.
“นิดรออยู่นี่นะ เดี๋ยวผมไปตักมาให้” มันบอก ร้านที่เรามากินข้าวกันต้องบริการตัวเองครับ พี่ปัดกับพี่อาร์มตักอาหารกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว เหลือแต่ของผมกับของคุณฉกาจที่ช้าหน่อย เพราะมันคนเดียวต้องตักเผื่อถึงสองคน ตอนนี้ทั้งโต๊ะอาหารเลยมีแค่ผม พี่ปัด แล้วก็พี่อาร์ม นั่งรอมันอยู่
“พี่ปัดมาทำอะไรที่โรงพยาบาลครับ” ผมเอ่ยปากถาม ระหว่างเดินทางพี่ปัดชวนผมคุยตลอด จนตอนนี้ผมหายเกร็งแล้ว
“พี่มาตรวจครรภ์จ้ะ พี่ท้องได้สามเดือนกว่าแล้ว” พี่ปัดว่ายิ้มๆ ทำเอาผมต้องยิ้มตามกับคำตอบที่ได้ยินไปด้วย
“ยินดีด้วยนะครับ” ผมว่า พี่ปัดกับพี่อาร์มยิ้มตอบ
“ไม่เจอฉกาจตั้งนาน เจออีกทีไม่คิดว่ามันจะมีแฟนน่ารักขนาดนี้นะนี่” พี่อาร์มบอก เหมือนจะดีในความหมาย แต่รูปประโยคทำให้ผมชะงักกับคำว่า
‘แฟน’... ผมหุบยิ้มนิดหน่อย กำลังจะเอ่ยปากบอกพี่ๆเขาไปว่าผมไม่ใช่แฟนของมัน แต่พี่อาร์มชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน
“น่ารักกว่าแฟนคนไหนๆของมันตอนสมัยเรียนอีกนะปัด” แกพูดแล้วเอาสีข้างสะกิดภรรยาเบาๆ
“แหม อย่าให้บอก แฟนมันแต่ละคนเจอปัดแกล้งจนทนไม่ไหว ต้องเลิกทุกราย แต่อีฉกาจมันไม่เคยจริงจังกับใครอยู่แล้วด้วย คบเล่นๆไปอย่างนั้นละ”
ไม่เคยจริงจังกับใคร... คบเล่นๆ... อย่างนั้นเหรอ “แต่น้องนิดน่ารักเกินไปจนพี่ไม่อยากแกล้ง รอดตัวไปนะเรา” พี่ปัดว่าแล้วหัวเราะเสียงแหลม ผมได้แต่ยิ้มฝืนๆ
“ดูมันยืนเลือกอาหารให้นิดสิ จะจริงจังไปไหน กว่าจะได้กินร้านปิดพอดี... น้องนิดถ้าหิวก็กินของพี่ก่อนเลยก็ได้นะจ้ะ” พี่ปัดบ่นแล้วหันมา บอก ผมรับคำเบาๆ ในใจตอนนี้มันวูบโหวงยังไงบอกไม่ถูก อยากกลับบ้านแล้ว...
.
.
.
พอแยกกันจากร้านอาหาร มันก็ขับรถมาส่งผมที่บ้าน ระหว่างทางผมนั่งเงียบ คิดอะไรอยู่คนเดียว มันถามคำผมก็ตอบคำ ความร่าเริงในตอนเช้าหดหายไปหมด
“วันนี้ผมมีประชุม คงกลับดึก นิดนอนก่อนเลยนะไม่ต้องรอ” มันว่าตอนที่รถจอดเทียบลานหน้าบ้าน ผมพยักหน้าตอบ
“เป็นอะไร ทำไมซึมๆ ไม่สบายเหรอ” มันเอามือมาทาบที่หน้าผากและคอของผม ผมค่อยๆจับมือมันออกช้าๆ
“เปล่าครับ” ผมหลบสายตาแล้วตอบกลับไป ก่อนเบี่ยงหน้าหลบคนที่กำลังจะกดจมูกลงกับแก้มของผม ผมรีบหันไปเกาะตัวพี่สุทินแทน
ระหว่างที่พี่สุทินอุ้มผมลงมานั่งที่รถเข็น ผมลอบมองคนบนรถ เห็นมันทำสีหน้าไม่เข้าใจ ผมหลบสายตาที่มองมา ก่อนจะบอกให้พี่สุทินเข็นรถพาผมเข้าไปในบ้านหน่อย เสร็จแล้วพี่แกก็กลับขึ้นรถขับพาเจ้านายออกจากบ้านไป
ตกกลางคืนผมล็อกห้อง วันนี้รู้สึกอยากนอนคนเดียว ผมนอนใช้ความคิดอยู่บนเตียง...
‘แฟน’ อย่างนั้นเหรอ ผมกับมันไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะใช้คำนั้นได้ ที่เป็นอยู่ตอนนี้มันอาจจะแค่อยากรับผิดชอบผมก็เท่านั้น ไม่ก็เป็นแค่ละครฉากหนึ่งที่มันสร้างขึ้นมาเพื่อให้ผมตายใจ
‘ไม่เคยจริงจังกับใคร...’
‘ผมแค่อยากลองเอาเล่นๆ…’
‘สถานะของเรามันต่างกัน…’ คำพูดของพี่ปัดกับคำพูดที่มันเคยว่าร้ายผมไว้ผุดขึ้นมาในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า น้ำตาของผมไหลออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ผมคงต้องหัดเผื่อใจเอาไว้บ้างสินะ...
.
.
.
เมื่อคืนผมหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ รู้สึกตัวตื่นอีกทีเพราะความหนักของแขนที่พาดเอวอยู่ ผมหันไปมองคนที่นอนซ้อนอยู่เบื้องหลัง เห็นมันตื่นอยู่ก่อนแล้ว
“เมื่อคืนล็อกห้องทำไม” มันเปิดปากถามก่อน ผมพยายามแกะมือที่กอดรัดนั่นออก แต่มันกลับกอดแน่นมากกว่าเดิม
“แล้วร้องไห้ทำไม โดนปัดแกล้งเหรอ” มันกระซิบถามข้างหูผมที่นอนนิ่ง
“ปล่อยก่อนครับ” ผมบอก พยายามแกะมือหนาออกอีกครั้ง
“ตอบก่อนสิ” มันบอกก่อนจะจูบต้นคอผมหลายๆที... ข้อร้องเถอะ ถ้าไม่ได้รักกันอย่าแสดงออกแบบนี้ ทุกวันนี้แค่มาดูแล ผมก็ใจอ่อนมากพออยู่แล้ว...
“ไม่เกี่ยวกับพี่ปัดหรือใครทั้งนั้น ปล่อยผมก่อนนะครับ” ผมตอบเสียงเบา มันคลายอ้อมกอดออกก่อนจะจับใบหน้าผมให้หันไปจ้องกัน
“มีอะไรให้บอกกันนะ อย่าเก็บไว้คนเดียว...” ผมหลบตา พยักหน้าช้าๆ แต่ในใจไม่รับปาก ผมไม่กล้าถาม เพราะกลัวคำตอบเหลือเกิน... คำตอบของมัน ที่เคยทำให้ผมเจ็บมาแล้ว...
หลังจากวันนั้น เราก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก และไม่ว่าผมจะล็อกห้องยังไง มันก็จะเข้ามานอนด้วยทุกครั้งไป ทุกเช้าผมต้องโดนมันกอดรัด ไม่เว้นแม้แต่เช้าวันนี้... ผมตื่นนานแล้ว แต่ว่าแสร้งหลับไปอย่างนั้นเอง
“คุณนิดครับ ตื่นได้แล้ว สายแล้วนะ” เสียงเรียกข้างหูทำให้ผมต้องเบิกตาโพลง ก่อนจะหันไปหาคนที่นอนซ้อนอยู่ด้านหลัง ด้วยความรีบทำให้จมูกของผมชนแก้มมันอย่างจัง
“คะ...คุณยาม” ผมพูดเพ้อ ตาจ้องภาพที่เห็นไม่กะพริบ สักพักน้ำตาก็คลอหน่วยจนภาพชายหนุ่มในเครื่องแบบที่ผมคุ้นเคยเบื้องหน้าเบลอไปหมด
“ร้องไห้อีกแล้ว” มันบอกตอนที่ยกหน้าขึ้นจูบจมูกของผม ผมโผเข้ากอด มันได้แต่ลูบหลังผมเบาๆ
“ทำไมถึงใส่ชุดนี้” ผมถามเสียงสั่น มือสั่นๆก็ลูบโครงหน้าของคนตรงหน้าไปด้วย
“เพิ่งออกเวรนะสิ เมื่อคืนนอนเฝ้าใครก็ไม่รู้ร้องไห้ทั้งคืน” มันว่าแล้วยิ้มบางๆก่อนจะเอามือลูบหัวผมเบาๆ
“คุณฉกาจเขาฝากผมมาบอกว่า ไม่ชอบให้คุณนิดร้องให้ เพราะฉะนั้นเลิกร้องไห้นะครับคนดี” เสียงทุ้มที่ผมชอบฟังเอ่ยออกมา เจ้าตัวค่อยๆใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาออกให้ผม
“วันนี้ขอกรณีพิเศษนะ มันดีใจ” ผมว่า เราสองคนหัวเราะออกมาเบาๆแล้วนอนกอดก่ายกันอยู่อย่างนั้น
“คุณฉกาจฝากผมมาบอกคุณนิดอีกว่า ขอโทษ...” จู่ๆมันก็พูดขึ้นหลังจากที่ผมหยุดร้องไห้ ผมเงยหน้ามอง เลิกคิ้วขึ้นถามอย่างสงสัย มันเลยพูดต่อ
“ขอโทษสำหรับเรื่องทุกอย่างที่ทำให้คุณนิดเสียใจ ขอโทษที่...” ผมพยักหน้ารับรู้แล้วยกมือขึ้นปิดปากมัน แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว ถ้าพูดมากกว่านี้ผมคงต้องร้องไห้อีกแน่ๆ พอโดนปิดปากอย่างนั้น มันเลยดึงมือของผมไปกดจูบแทน
“คุณยาม...รักผมรึเปล่า” ในที่สุดผมก็กลั้นใจถามออกไป มันกอดรัดผมแน่นกว่าครั้งไหนๆแล้วตอบออกมา คำตอบของมันทำให้ผมน้ำตาร่วงอีกครั้ง
“รัก...รักมาก หวง แล้วก็ห่วงมากด้วย”
“อึก...แล้วคุณฉกาจล่ะ รักผมไหม” ผมปาดน้ำตาไปพลางแล้วขำเบาๆกับคำถามของตัวเอง ผมเหมือนคนโลภ อยากได้ยินคำว่า รัก บ่อยๆ
“คุณฉกาจฝากมาบอกว่า... ให้ไปถามเขาเอง” มันพูดแล้วกระซิบใส่หูผมในประโยคสุดท้าย
“ขี้งก ฝากถามหน่อยก็ไม่ได้” ผมทิ้งตัวทับมันแล้วจุ๊บริมฝีปากของคนที่อยู่ด้านล่างอย่างรักใคร่ ก่อนจะโดนกดท้ายทอยแล้วถูกบดจูบอย่างจริงจัง งานนี้สงสัยนอกจากตาบวมแล้ว ปากก็คงไม่ต่างกัน
.
.
.
“แกจะไปทำงานชุดนี้จริงๆเหรอ” ลุงทัชกลั้นขำแล้วถามขึ้น
“เดี๋ยวใส่สูททับครับพ่อ” มันบอก
“ทานนี่สิ อร่อยนะครับ” ผมพูดอ้อนๆ แล้วตักอาหารใส่จานมันอย่างเอาใจ วันนี้ผมแลกที่กับพี่สุทินมานั่งข้างมัน แล้วสาเหตุที่ทำให้ทุกคนบนโต๊ะอาหารต้องกลั้นขำนั้นเกิดจากเมื่อหลายชั่วโมงก่อนหน้านี้...
‘ถึงจะฝากมาขอโทษ แต่ผมไม่ให้อภัยคุณฉกาจง่ายๆหรอกนะ’
‘แล้วทำยังไงถึงจะหายโกรธ’
‘ผมยังไม่อยากคุยกับเขา แต่ถ้าเป็นคุณยาม ผมยอมนะ’
สรุป ใครบางคนเลยต้องใส่ชุดยามมานั่งทานอาหารรวมถึงใส่ไปทำงานด้วยเสียเลย
.
.
.
“กูต้องไปประจำสาขาที่ญี่ปุ่นจนกว่าจะอยู่ตัว คงมาหามึงไม่ได้แล้วนะ” ภูมิจิตพูดหลังจากมาหาผมหลังเลิกงาน แล้วคำว่าจนกว่าจะอยู่ตัวนี่หมายถึงไม่มีกำหนดกลับสินะ...
“หยุดทำหน้าเหมือนกูจะไปตายเดี๋ยวนี้นะไอ้นิด เดี๋ยวกูตบหัวทิ่ม” ไอ้จิตบอกแล้วทำหน้าขึงขัง
“คร้าบ” ผมตอบรับไปอย่างเซ็งๆ กูกะว่าจะทำซึ้งเพื่อมึงเลยนะ
“เออ มึงอยู่ว่างๆลองไปเป็น ทีเอ ที่คณะเราไหม” มันบอก... ทีเอ ผู้ช่วยอาจารย์นะเหรอ
“ผมไปไหนมาไหนด้วยตัวเองไม่ได้นะครับ”
“แต่คนนี้เขาสนใจทาบทามมึงโดยเฉพาะเลยนะ มึงไม่ต้องไปทำงานที่มหาวิทยาลัยก็ได้ แค่รับงานเด็กมาตรวจกับกรอกคะแนนอยู่บ้านแล้วส่งให้เขาก็พอ” ผมฟังภูมิจิตพูดแล้วคิด... น่าสนใจแฮะ จะได้ไม่ต้องอยู่บ้านเฉยๆ แถมยังมีรายได้อีกต่างหาก
“อาจารย์คนไหนครับ เคยสอนพวกเราเหรอ” ผมถามออกไปด้วยความสงสัย
“เออน่า มึงติดต่อไปเดี๋ยวก็รู้เองว่าใคร...”
ก่อนกลับไอ้จิตมันทิ้งเบอร์ของอาจารย์คนที่ว่าไว้ให้ผม แต่ปัญหาตอนนี้คือ ผมไม่มีโทรศัพท์ครับ…
“วันหยุดพาผมไปซื้อโทรศัพท์หน่อยนะครับ” ผมบอกมัน
“เอาไปทำอะไร”
“เอาไว้โทรหาคุณจิตครับ” ผมสาธยายว่าคุณจิตจะไปทำงานที่ญี่ปุ่น เลยอยากได้โทรศัพท์ไว้โทรติดต่อ แต่จุดประสงค์ของผมคือเอาไว้ติดต่อเรื่องงานนั่นแหล่ะ แต่ขืนบอกความจริงไปโดนบ่นไปเจ็ดแปดวันแน่... มันก็ตกลงไปตามระเบียบ
ช่วงบ่ายของอีกวันโทรศัพท์ก็มาเลยครับ พี่สุทินขับรถเอามาให้ถึงบ้าน ใหม่แกะกล่อง แต่พอเปิดเครื่องผมก็ต้องหลุดขำออกมากับความบ้าของใครบางคนที่เอารูปตัวเองตั้งเป็นพื้นหลังโทรศัพท์ของผม... ไอ้บ้านี่มัดมือชกที่สุด
“สวัสดีครับ ผมนิธานครับ” ผมกรอกเสียงใส่โทรศัพท์เมื่อคนปลายสายรับ คนรับดูเหมือนจะอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนจะตอบกลับมา
“ครับ ผมนึกว่าคุณจะไม่ติดต่อกลับมาซะแล้ว” เสียงคุ้นๆ แต่ดันนึกไม่ออกว่าใคร
“ผมโทรมาติดต่อเรื่องงานนะครับ” ผมบอกจุดประสงค์ออกไป
“
อ๋อ พรุ่งนี้คุณว่างไหมครับ ผมจะเอางานไปให้คุณที่บ้าน แล้วคุยรายละเอียดกันนิดหน่อย” เขาตอบกลับมา... ที่บ้านเหรอ ยังไงดี ฉกาจมันออกไปทำงานแต่เช้า ให้เขาแวะเอางานมาให้ครู่เดียวคงไม่เป็นไรหรอก
“ได้เลยครับ สายๆหน่อยแล้วกันนะครับ” ผมบอกที่อยู่ไปด้วย ก่อนจะกล่าวขอบคุณแล้ววางสาย
“อ้าว ลืมถามเลยว่าชื่ออะไร” ผมพึมพำกับโทรศัพท์เบาๆ แต่ช่างมัน เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ได้เจอ…
.
.
.
“ชอบโทรศัพท์รึเปล่า” มันถามระหว่างที่นั่งนวดขาให้ผม
“ชอบทุกอย่าง...ยกเว้นพื้นหลัง” ผมแกล้งตอบ มันทำหน้ามุ่ย
“คุณก็ต้องเปลี่ยนเป็นรูปของผมด้วยสิ เพื่อความเท่าเทียม” ผมอ้อมแอ้มบอกออกไป
“เปลี่ยนนานแล้วเถอะครับ” มันยิ้มขำ แล้วตั้งหน้าตั้งตานวดขาให้ผมต่อ
“ไหนขอดูหน่อย” ผมแบมือยื่นไปหาคนตรงหน้า
“สัญญาก่อนว่าถ้าเห็นแล้วห้ามบอกให้ผมเปลี่ยนเป็นรูปอื่น” ผมพยักหน้าหงึก มันจึงค่อยๆละมือจากขาของผมไปล้วงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อมาส่งให้ ผมกดเปิดหน้าจอ แล้วหน้าแดงจัดกับภาพที่เห็น... มันเป็นภาพของผมกำลังนอนหลับ และที่สำคัญ
เปลือย ไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้น!
“อะไร ไม่พอใจเหรอ เดี๋ยวผมเปลี่ยนรูปหน้าจอของคุณเป็นรูปเปลือยของผมด้วยก็ได้นะ จะได้เท่าเทียมกัน… มาๆ ถ่ายสดเดี๋ยวนี้เลย ท่าไหนมุมไหนสั่งได้” มันพูดพลางถอดสูท ถอดเสื้อเชิ้ตออก ผมรีบฟาดมือกับลาดไหล่ของมันก่อนที่จะลามกกันไปมากกว่านี้ มันหัวเราะ หยุดมือ แล้วหันมาสนใจขาของผมแทน
ตอนเช้า คุณฉกาจก็ไปทำงานตามปกติ ผมบอกป้าเรืองว่าวันนี้จะมีแขกมาหาผม แต่ห้ามไม่ให้ป้าบอกคุณหนูของป้าเด็ดขาด ป้าเรืองรับคำ ก่อนที่ผมจะออกไปรอตรงลานหน้าบ้านเมื่อใกล้ถึงเวลานัด สักพักก็ได้ยินเสียงกดกริ่ง ผมเลยเข็นตัวเองไปที่ประตูหน้าบ้าน เห็นใครบางคนยืนอยู่ไกลๆ แต่พอเข้าไปใกล้ได้เห็นหน้าชัดๆ แทนที่จะยิ้มต้อนรับผู้มาใหม่ ใบหน้าของผมกลับซีดเผือด...
“พี่ป้อม!”...................................................................................
หัวข้อ: 【Office Worker】เผลอรักหนุ่ม OT พิเศษ - เชน & ภูมิจิต 4 (จบ) - p.117 (8/4/57) (อ่าน 775823 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก