ตอนที่ 18 # Aloha Au Ia’oe(คำเตือน : เลี่ยนมาก) “ตกลงจะพาผมไปไหนครับ” ผมถามคนที่อุ้มผมลงจากรถเป็นรอบที่ร้อย จากวันนั้นจนถึงป่านนี้มันยังไม่ยอมปริปากบอกสักคำ ก่อนมามันแค่พาผมไปถ่ายรูปทำวีซ่า หลังจากนั้นมันก็จัดการอะไรเองเสร็จสรรพ หวังว่าคงไม่พากูไปทิ้งที่แนวตะเข็บชายแดนระหว่างประเทศใดประเทศหนึ่งหรอกนะครับ
“ถ้าจะพาผมไปขาย ขาดทุนแน่ๆเลยนะครับ” ผมว่า ค้อนปะหลับปะเหลือกใส่มัน มันหัวเราะพรวด จนพี่สุทินที่ลากกระเป๋าตามมาก็อดหัวเราะไปด้วยไม่ได้
“เดี๋ยวอีกไม่กี่นาทีก็รู้แล้วว่าจะไปไหน ยังจะมาถาม” มันโคลงหัวผมเบาๆ มองซ้ายมองขวาไปตามแนวถนน เห็นว่าไม่มีรถขับผ่าน จึงเข็นรถพาผมเข้าไปในตัวอาคารของสนามบิน
ระหว่างที่นั่งรอเช็คอิน ผมเห็นมันเอาตั๋วเครื่องบินยัดใส่กระเป๋าเสื้อด้านข้าง จับสังเกตได้ว่าเจ้าตัวไม่ได้สนใจตั๋วไปมากกว่าการตรวจดูสัมภาระ เลยถือโอกาสฉวยมาซะเลย คนตัวสูงก็หันมามองตามแรงดึง มองของในมือของผมแล้วแกล้งทำหน้าดุ
“แฮ่...” ผมมองตั๋วเครื่องบินในมือ ไล่อ่านตัวอักษรทีละบรรทัด ก่อนจะเบิกตาโพลง
“ฮะ...ฮา
อุก!”
ฮาวาย! ผมตะโกนในใจ ออกเสียงไม่ได้เพราะโดนมันเอามืออุดปาก กูแทบอยากจะร้องกรี๊ดครั้งแรกในชีวิตก็ตอนนี้ มึงพากูไปขายไกลไปไหม!
“ไกลไปไหมครับ” ผมกระซิบถาม เมื่อกี้เกือบตะโกนลั่นสนามบินแล้วไงกู
“ไม่อยากไปเหรอ ไปลาวแทนไหม” ไอ้นี่ก็บ้าจี้กระซิบตอบ... แต่ขอโทษนะ จะไปลาวแล้วขอวีซ่ามาทำมะเขืออะไร
มันย่อตัวนั่งลงตรงหน้า ก่อนจะบอกให้ผมกางแขนออก แล้วเอาเสื้อคลุมแขนยาวมาสวมให้ ติดกระดุมอะไรให้เรียบร้อย มันก็อุ้มผมขึ้นจากรถเข็น เพราะได้เวลาเช็คอินแล้ว เห็นพี่สุทินลากสัมภาระตามหลังมาไวๆ โหลดกระเป๋าและรถเข็นคนไข้อะไรเสร็จสรรพ พวกเราก็บอกลาพี่สุทินก่อนจะเดินเข้าเกท เอ่อ คือมันเดินคนเดียวนะ ไม่ใช่ผม
“ง่วงเหรอ” มันถาม ผมพยักหน้า ตอนนี้สี่ทุ่มนิดๆ ตั้งแต่มาอยู่บ้านมัน เวลาแบบนี้ผมหลับไปนานแล้ว
“นอนก่อน เดี๋ยวไปนอนต่ออีกทีบนเครื่อง” มันบอกแล้วอุ้มผมไปตรงเบาะที่เอาไว้ให้สำหรับผู้โดยสารนอนรอเครื่อง ผู้โดยสารคนอื่นๆพากันมองพวกผมตลอดทาง แต่ผมชินแล้ว เวลาไปไหนมาไหนมันก็อุ้มผมแบบนี้ตลอด
“ไม่ง่วงเหรอ นอนไหม” ผมถามมันเสียงงัวเงีย เห็นคนตรงหน้าลงไปนั่งบีบนวดขาให้ผม
“ผมนอนแล้วใครจะเฝ้าคุณ เดี๋ยวโดนลักพาตัวไปขายในตลาดมืดแถบตะวันออกกลางนี่แย่เลย สงสารคนลักพาตัว เอาไปก็ขายไม่ออก”
จ้ะ...พ่อหนุ่ม ผมรู้สึกเหมือนหลับไปนานมากแต่นอนไม่เต็มอิ่มหรอกนะ เสียงประกาศนั่นนี่ดังตลอดเวลา แถมคนก็เดินไปเดินมา เลยตัดสินใจตื่นดีกว่า กอปรกับคนที่นั่งนวดขาให้ผมอยู่มันปลุกผมด้วย เพราะได้เวลาขึ้นเครื่องพอดี และพอได้ขึ้นไป ตัวผมจากที่ตาปรือนี่ตื่นเต็มตาเลยครับ
“คะ...คุณฉกาจ...ฟะ...เฟิร์สคลาส...ละ...เลยเหรอครับ...มะ...มันแพงนะ”
“ไม่ชอบเหรอ ทีหลังจะได้เปลี่ยนเป็นนครชัยแอร์”
กวนตีน... “แหม กว่าจะถึงฮาวาย ผมคงแก่ตายคารถบัสไปสักสิบรอบแน่ๆเลยครับ”
“ฮ่าๆ”
.
.
.
“นอนได้ไหม” มันถามตอนที่วางผมลงบนที่นั่งที่เปลี่ยนเป็นเตียงนอนเรียบร้อยแล้ว... ผมค่อนข้างตัวเล็กครับ มันจับขาของผมเหยียดสุดปลายเท้าแล้วยังเหลือพื้นที่ว่างอีกบานเบอะ
“คุณนั่งตรงไหน” ผมถามคนที่ยังไม่ลุกไปไหน
“ข้างๆนี่ไง” ผมมองตาม ถึงจะบอกว่านั่งข้างๆ แต่มันมีที่กั้นครับ ไม่สามารถมองเห็นกันได้
“ไม่ต้องกลัว ผมรอคุณหลับแล้วถึงจะไปนอน” มันบอกแล้วลงมือนวดขาให้ผมอีก
“ไม่ต้องนวดแล้วก็ได้ คุณนวดมาตั้งแต่ก่อนขึ้นเครื่องแล้ว มานอนเป็นเพื่อนผมหน่อยได้ไหม” ผมว่า มันนอนไม่หลับครับ ปกติก็นอนกับมันตลอด ตอนนี้เลยติดไม่ชอบนอนคนเดียวแล้ว
พอผมพูดเสร็จมันก็เอาตัวตึกๆของมันมายัดรวมกับที่นอนของผมครับ พื้นที่มีเยอะ นอนสองคนได้สบาย เว้นแต่ว่าตัวมันสูง ขายาวไปหน่อย เลยต้องงอขานอน
“ดูหนังกัน” มันพูดแล้วลุกไปคว้าหูฟังเฮดโฟนมา จับพลิกออกแบ่งกันฟังคนละข้างแล้วเปิดหนังดู มันเป็นหนังที่ผมดูแล้วหงุดหงิดในหัวใจมากครับ
“นางเอกเล่นแข็งมากเลยนะครับ” ผมบ่น
“เขาก็เล่นเป็นธรรมชาติดีออก...”
หือ... “ธรรมชาติแบบ ควรจะไปเล่นเป็นท่อนไม้ ก้อนหิน อะไรประมาณนั้น ฮ่าๆ”
อืม... มึงลุกไปปิดเถอะ
เมื่อคืนดูหนังจนหลับคาเฮดโฟนเลยครับ มาตื่นอีกทีตอนที่คุณฉกาจเขามาปลุกตอนเช้า อุ้มผมพาไปที่ห้องน้ำ จัดการธุระส่วนตัวอะไรเสร็จสรรพก็พากันมานั่งทานอาหารเช้าด้วยกัน สักพักกัปตันก็ประกาศว่าเครื่องจะลงแล้ว ให้นั่งประจำที่ให้เรียบร้อยนั่นแหล่ะ ถึงสลายตัวกันชั่วคราว
เรามาเปลี่ยนเครื่องกันที่ญี่ปุ่นครับ อันนี้ผมพอเข้าใจ ว่าฮาวายค่อนข้างไกล ต้องเปลี่ยนเครื่องเป็นธรรมดา แต่ไม่เข้าใจว่ามันจะพาผมออกมาจากเกททำไม
“จะไปไหนครับ ไม่รอขึ้นเครื่องเหรอ” ผมถามตอนที่ผ่าน ตม. มาได้
“ขึ้นสิ แต่เรามีเวลาหนึ่งวันก่อนขึ้นเครื่อง ผมทำเรื่องขอ Stopover ไว้... ดูนั่นสิ ใครมา” ผมมองตามคนที่บุ้ยหน้าชี้กลายๆ มองไปก็เห็นใครโบกมืออยู่ไหวๆ
“คุณจิต!” ผมยิ้มร่า เห็นภูมิจิตเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับรถเข็น พอถึงตัว คุณฉกาจเลยวางผมลงบนรถนั่น ก่อนที่เราจะออกจากสนามบิน เพื่อหาร้านอาหารใกล้ๆสักร้านนั่งคุยกัน
“คิดถึงคุณจิตจัง ทำงานหนักไปรึเปล่าครับ ซูบไปเยอะเลย” ผมทัก สำรวจร่างกายของเพื่อนอย่างเป็นห่วง
“ไม่ซูบยังไงไหว ที่นี่ทำงานกันโหดมาก กูเร่งทำให้สาขาที่นี่อยู่ตัวเร็วๆแล้วกูจะขอกลับไทยแล้ว... แล้วมึงนี่ยังไง ไม่เจอกันไม่เท่าไหร่ เจออีกทีมีผัวซะแล้ว”
“คุณจิต!” ผมกระซิบด่ามัน แต่ถึงกระซิบยังไงคนที่นั่งจิบกาแฟอยู่ใกล้ๆก็ได้ยินครับ เห็นมันกระแอมไอแก้เก้อ แล้วหันมากระชับผ้าพันคอให้ผม
เราคุยกันอยู่นานเกือบๆสองชั่วโมงได้ ส่วนใหญ่มีแต่ผมกับคุณจิตนั่นแหล่ะที่นั่งคุยกัน คุณฉกาจเขานั่งฟังเฉยๆ มีผสมโรงด้วยนิดหน่อย จนในที่สุดคุณจิตต้องขอปลีกตัวกลับก่อน เพราะมันลางานมา ผมนี่น้ำตาซึม
“ดูแลตัวเองด้วยนะครับ” ผมว่า กอดมันเบาๆ
“มึงก็เหมือนกันนะ ไม่มีมึงให้ด่านี่กูโคตรเหงาเลย ไว้กูจะกลับไทยเร็วๆ”
อ้อ... ที่อยากรีบกลับเร็วๆนี่เพื่อจะมาด่ากูใช่ไหม
“ครับ” ผมตอบ ถึงจะคิดอะไรตลกๆ แต่ก็อดกลืนก้อนสะอื้นลงลำคอไม่ได้
“ไม่ต้องร้องเลยไอ้เหี้ย กูไม่ได้ไปตาย” มันแหวใส่ผม
“ฮ่าๆ” ทั้งผมและคุณฉกาจพากันหัวเราะออกมา ก่อนจะโบกมือลาภูมิจิต
.
.
.
“คุณง่วงเหรอ” ผมถามคนที่นั่งข้างๆ ตอนนี้เราอยู่ในเกทแล้วครับ เห็นมันนั่งสัปหงกเป็นระยะ เมื่อวานตอนขึ้นเครื่องมามันมัวแต่ดูแลผมจนไม่ได้นอนแน่ๆ แถมหลังจากภูมิจิตกลับไปมันยังเข็นรถพาผมเที่ยวอีก เรียกว่าไม่ได้พักกันเลยทีเดียว
“คุณนอนเถอะนะ ผมไม่ง่วงหรอก” ผมบอก ดูเวลาแล้วยังเหลืออีกเกือบสองชั่วโมง มันก็ดื้อไม่ยอมนอน แต่ทนผมรบเร้าไม่ไหว มันเลยเอนหัวพิงกับไหล่ของผม
“ขอบคุณนะครับ” ผมบอก มันส่งเสียงอือออครางรับในลำคอ
“ขอบคุณที่พาผมมาหาคุณจิต” ผมกระซิบบอก มันชะเง้อหน้ามาหอมแก้มผมทั้งๆที่หลับตา ก่อนจะนิ่งไปเพราะหลับจริงๆ ผมเลยควานหาโทรศัพท์ในตัวมัน เอามาถ่ายรูปคู่กัน แล้วเปลี่ยนรูปนี้เป็นรูปพื้นหลังแทนรูปเปลือยของผมที่คนบ้ามันตั้งไว้... รูปคู่น่าดูกว่ากันเป็นไหนๆ
.
.
.
ในที่สุดเราก็มาถึงที่หมายครับ เกิดอาการมึนงงกับเวลานิดหน่อย วันแรกพวกเราเลยเอาแต่นอน เพราะเพลีย วันต่อมาเราถึงเริ่มออกไปเที่ยวตามสถานที่ต่างๆ ส่วนใหญ่จะไปตระเวนกิน แล้วก็ชมสถาปัตยกรรม อาทิ พวกพระราชวัง ซึ่งนั่นไม่จุใจผมครับ เพราะผมอยากเล่นน้ำมาก แต่ปัญหาคือ...ขาไม่อำนวย เลยได้แต่เก็บความอยากไว้ในใจ
“ทำไมให้ผมใส่ชุดนี้ครับ” ผมถามคนที่แต่งตัวให้ มันเอากางเกงว่ายน้ำมาสวมให้ผม ตัวมันเองก็ใส่เหมือนกัน
“เดี๋ยวจะพาไปว่ายน้ำ” มันบอกสั้นๆ ก่อนจะเอาครีมกันแดดมาทาทั่วตัวผม
“คงจะไม่ได้พาผมไปแช่น้ำในสระของโรงแรมจนตัวเปื่อยหรอกนะ” คือมาถึงที่แล้วก็อยากเล่นน้ำทะเลนี่ แต่เห็นมันส่ายหัวหวือผมก็เกิดมีความหวังขึ้นมา ก่อนจะดับลงเมื่อมันพูดว่า...
“ผมซื้อสระน้ำเป่าลมมา เดี๋ยวให้คุณนั่งเล่นแช่น้ำคนเดียวในห้องนี่แหล่ะ”
โว้ย กูอยากจะกรี๊ดเป็นภาษาฮาวาย ถ้าจะให้กูเล่นในห้องก็ไม่ต้องมานั่งทาครีมกันแดดให้ก็ได้! .
.
.
“สวยไหม” มันหันมาถามผมที่เกาะหลังมันอยู่
“สวยมากเลยครับ” ผมพูดเพ้อ มันพาผมมาที่ชายหาดจริงๆ ตอนแรกก็งงว่าทำไมต้องแบกผมขี่หลังออกจากห้องด้วย แต่พอมาเห็นสถานที่เท่านั้นแหล่ะ น้ำตานี่แทบปริ่ม
ผมก้มมองน้ำทะเลใสแจ๋วในขณะที่คนตัวสูงเดินย่ำลงทะเลจนระดับน้ำถึงช่วงอกของผม มันจึงหยุดแล้วหันมาบอกว่า
“เกาะแน่นๆนะ จะว่ายแล้ว” ผมรีบเหนี่ยวคอมันเอาไว้ ก่อนที่เจ้าตัวจะออกแรงว่ายไปตามจุดต่างๆตามที่ผมบอก
“นิดใส่แว่นเร็ว” มันบอก ผมรีบละมืออีกข้างดึงแว่นตากันน้ำที่คล้องคออยู่ขึ้นมาสวม
“กลั้นหายใจด้วยนะ” มันว่า แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้เตรียมตัว มันก็ดำลงไปในน้ำทันที ด้วยความที่ผมตกใจอยู่แล้ว ยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่เมื่อมันแกะมือผมออก แล้วพลิกตัวหันมาประชันหน้ากัน ประกบจูบลงมาอย่างรวดเร็วจนผมไม่ทันตั้งตัว เนิ่นนานจนผมเริ่มจะขาดอากาศหายใจ เลยทุบไหล่หนานั่นเป็นสัญญาณ มันเลยพาตัวผมพุ่งพรวดขึ้นจากใต้น้ำ
“แฮ่ก” เราสองคนแข่งกันหายใจหอบ ผมหมดแรง จนคนที่ยืนอยู่ด้วยกันต้องประคองตัวผมเอาไว้ แล้วถอดแว่นตากันน้ำออกให้
“หมดแรงรึยัง ขึ้นไหม เดี๋ยวไม่สบาย” มันว่าขำๆ ก่อนจะเอามือปาดหยดน้ำที่จับตัวบนใบหน้าของผมออกให้อย่างเบามือ ผมพยักหน้าหงึก ต่างคนต่างมองหน้ากันแล้วพากันหัวเราะ
ตกเย็นมันเข็นรถพาผมมาชมการแสดงครับ ส่วนใหญ่จะเป็นการแสดงของชาวพื้นเมือง ผมก็เรียกไม่ถูกหรอก แต่เห็นชาวต่างชาติเข้าไปร่วมสนุกกันเยอะแยะมากมาย มองแล้วก็เพลินดี
“นิดดูนั่นสิ โชว์เก็บมะพร้าว” มันบอก ผมมองตามเห็นชาวพื้นเมืองคนหนึ่งกำลังปีนต้นมะพร้าวอยู่ เกือบจะถึงปลายยอดอยู่แล้ว
“เขามีเกมให้เล่นด้วยนะ ให้ผู้ชมไปยืนรออยู่ใต้ต้นมะพร้าว แล้วเขาจะโยนลูกมะพร้าวลงมาให้รับ”
บ้าน่า... “รับพลาดนี่ตายคาที่เลยนะครับ” ผมว่า
“ไม่ตายหรอก ไม่เชื่อนิดลองไปเล่นดู”
“เฮ้ย” อ้ากก ผมกรีดร้องในใจ เมื่อมันดันรถเข็นของผมให้ไปอยู่ใต้ต้นมะพร้าวแล้วผละออก ผมเองรีบเข็นรถหนีเลยครับ ตาก็มองคนด้านบนไปด้วยว่ามันจะโยนลูกมะพร้าวลงมาทิศไหนจะได้หลบถูก แต่สิ่งที่เขาโยนลงมาไม่ใช่ลูกมะพร้าวครับ
ผู้ชายที่ปีนต้นมะพร้าวอยู่แกะห่อผ้าที่มัดติดตัวออก ดอกกล้วยไม้หลายร้อยดอกหล่นลงมากระทบใบหน้าของผมแผ่วเบา ผมมองภาพด้านบนตาค้าง นิ่งงันเหมือนโดนสะกด
มารู้สึกตัวอีกที ตอนที่วัตถุเย็นเฉียบสัมผัสเข้ากับนิ้วมือของตัวเอง ผมจึงก้มลงมอง เห็นคุณฉกาจที่นั่งอยู่ตรงหน้า กำลังบรรจงสวมแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายให้ผม มันเป็นแหวนทองคำขาวเนื้อเกลี้ยง มีเพชรเป็นจุดเล็กหนึ่งเม็ดฝังอยู่กึ่งกลางตัวแหวน ผมมองได้แค่นั้น เพราะหลังจากนั้นภาพทุกอย่างมันก็เบลอไปหมด
“อย่ามัวแต่ร้องไห้ สวมให้ผมด้วยสิครับ” น้ำเสียงที่ติดจะอ่อนโยนอยู่ในทีกระซิบบอกเบาๆ ผมรับแหวนที่มันส่งให้มาถือเอาไว้ มือสั่นจนกลัวว่าจะทำแหวนหล่นหาย ก่อนจะค่อยๆจับมือของคนตรงหน้าขึ้นมา แล้วสวมในตำแหน่งเดียวกัน เหมือนที่มันสวมให้ผม
หลังจากสวมแหวนเสร็จ เสียงดนตรีประจำท้องถิ่นก็ดังขึ้น ชาวพื้นเมืองที่ทำการแสดงอยู่ต่างพากันกรูมาที่พวกผม ล้อมวงแล้วเต้นรำรอบตัวพวกเรา ตอนนี้ผมมีความสุขมากจนพูดไม่ออก ได้แต่ยิ้ม แล้วนั่งปาดน้ำตาอยู่อย่างนั้น คุณฉกาจที่นั่งคุกเข่าอยู่นานสองนานก็ช่วยเกลี่ยน้ำตาออกให้ ก่อนจะประทับจุมพิตไปทั่วดวงหน้าของผม
“ผมรักคุณนิด ไม่ว่าจะเป็นยามฉกาจ หรือคุณฉกาจ ยังไงก็รักคุณนิด” น้ำตาของผมยิ่งพร่างพรูกับประโยคที่ได้ยิน จะเกลี่ย จะปาด จะเช็ด ยังไงก็ไม่หมดแน่คืนนี้
“กลับห้องกันนะ” เขากระซิบแผ่วเบา รอยยิ้มอ่อนโยนถูกส่งมาให้ ผมได้แต่พยักหน้าตอบ ถ้าพูดออกไปเสียงคงสั่นพิลึก…
.
.
.
“นั่งรอที่เตียงก่อน ผมมีอะไรจะให้” มันบอก ก่อนจะไปรื้อค้นอะไรบางอย่างออกมา
“อะไรครับ” ผมมองกล่องกำมะหยี่ที่อยู่ในมือของคนตรงหน้า
“ถ้าจะให้สมบูรณ์ต้องมีวงนี้ด้วย” มันบอกก่อนจะเปิดกล่องนั่นขึ้นมา ประกายของเพชรที่อยู่รอบตัวเรือนแหวนส่องแสงแวววาว
“แสบตา” ผมเล่นมุข ได้ยินมันขำเบาๆ
“ก่อนหน้านี้เป็นแหวนของผม แต่วงนี้เป็นแหวนของคุณแม่ผมเอง” มันบอก พลางคว้ามือของผมไปสวมให้ ผมมองคนตรงหน้าน้ำตาซึม ก่อนจะนึกอะไรออก แล้วควานหาสิ่งที่ผมพกติดตัวไว้ตลอดมามอบให้มันบ้าง
“นี่ก็เป็นแหวนของคุณแม่ของผมเหมือนกัน มันเก่าแล้ว เป็นแหวนธรรมดา ไม่มีราคา ฮึก... แย่จริง ผม... ไม่มีอะไรให้คุณเลย” ผมร้องไห้ออกมาอีกรอบ คนตรงหน้าคว้าตัวผมเข้าไปสวมกอดแล้วลูบหลังปลอบประโลมไปมา
“ไม่ว่านิดจะให้อะไร สำหรับผมมันสำคัญหมดทั้งนั้น อย่าคิดมากเลยนะ” ผมตื้นตันในอก กอดคนตรงหน้าแน่น แต่แอบเอาหน้าไถกับเสื้อมันเบาๆเช็ดคราบน้ำตา
“ตกลงจะใส่ให้รึเปล่า” มันบอกแล้วเอานิ้วมาเขี่ยๆแก้มผมไปมา ผมผละออกมามอง เห็นมันยื่นนิ้วก้อยข้างซ้ายมาตรงหน้าผมแล้วกระดิกไปมา
“คงมีแต่นิ้วนี้นะ ถึงจะใส่แหวนของคุณแม่ของนิดได้” ผมยิ้มขำตามคำพูดของมัน ก่อนจะค่อยๆสวมแหวนวงเล็กลงบนนิ้วใหญ่ๆนั่น พอสวมเสร็จต่างคนต่างยิ้มร่า แต่ผมมีเรื่องหนักใจอยู่หนึ่งอย่าง...
“แหวนของคุณแม่คุณ ผมไม่ขอรับไว้ได้ไหม” ผมอ้อมแอ้มบอกออกไป
“ทำไมล่ะ” มันถามเสียงเครียด
“ผม...กลัวโดนจี้”
“ฮ่าๆๆ”
............................................................................
จริงๆจะแต่งพี่ป้อมต่อ แต่เดี๋ยว ฮี จะมาขัดความหวาน ขอยกไปตอนหน้าดีกว่า ฮ่าๆ ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: 【Office Worker】เผลอรักหนุ่ม OT พิเศษ - เชน & ภูมิจิต 4 (จบ) - p.117 (8/4/57) (อ่าน 774612 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก