ตอนที่ 19 # แผน “เหนื่อย” คนที่ล้มทับตัวผมบ่นออกมาเบาๆ ผมเอามือสางเส้นผมของมันไปเรื่อย
“ลุกไปอาบน้ำก่อนแล้วค่อยมานอนนะครับ” ผมว่า มองคนที่นอนหลับตานิ่ง มันคงเหนื่อยมากจริงๆ เพราะหลังจากกลับจากฮาวาย เจ้าตัวต้องมาสะสางงานที่คั่งค้าง ทำให้เวลาในการทำงานของมันเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว ไม่รู้ว่าวันนี้ทำงานจนลืมทานข้าวกลางวันอีกรึเปล่า
“หิวไหม” ผมถาม มันครางตอบรับในลำคอ
“ไปอาบน้ำก่อนนะครับ เดี๋ยวผมไปหาอะไรให้ทาน” พูดเสร็จมันก็ลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำทั้งๆที่หลับตาอยู่ เดินหลับแล้วนะนั่น
หลังจากมันเข้าห้องน้ำไป ผมก็ลุกจากเตียงมั่ง ค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นรถเข็นคนไข้ที่อยู่ชิดปลายเตียง ก่อนจะเปิดประตูออกจากห้อง แล้วพาตัวเองไปที่ห้องครัว
ตีสองกว่าแล้ว เพราะฉะนั้นลืมไปได้เลยเรื่องที่จะปลุกป้าเรืองมาทำอาหาร แล้วอีกอย่าง คุณหนูของป้าเขาบอกเอาไว้ว่าไม่ต้องเก็บอาหารไว้ให้เขา เพราะอาจจะกลับมาดึกเกินจนไม่ได้ทาน เสียของเปล่าๆ แต่ผมไม่อยากให้มันนอนหิวนี่ อย่างน้อยทานบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปรองท้องหน่อยก็ดี
ผมคว้าเอาถ้วยบะหมี่มาใส่ผักและหมูบด หลังจากนั้นก็ตรงไปยังเคาน์เตอร์ที่วางกระติกน้ำร้อนเอาไว้ ต้องเอื้อมมือไปกดนิดหน่อย แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา
พอกลับห้องก็เห็นมันนั่งเช็ดผมอยู่ มันเงยหน้ามามองแล้วยิ้มให้ ผมยื่นถ้วยบะหมี่ที่ส่งกลิ่นหอมฉุยให้มัน เจ้าตัวรับไปวางไว้ ก่อนจะหันมาอุ้มผมวางปุลงบนเตียง
“ช่วงนี้แย่หน่อยนะ ผมจะรีบเคลียร์งานให้เสร็จ จะได้กลับมาทานข้าวเย็นด้วยแล้วนอนกอดกันทุกวันเหมือนเดิม” มันว่า มือก็ตักอาหารเข้าปากไปพลาง ผมไม่ได้ตอบรับอะไร แต่ย้ายตัวเองเอาหัวไปหนุนตักคนตัวโต เจ้าตัวผละมือจากการถือส้อมพลาสติก เอามือมาลูบหัวของผมเบาๆเป็นระยะ จนผมหลับไป
.
.
.
มันออกไปทำงานแต่เช้าครับ ผมตื่นมาก็ไม่เจอแล้ว ตัวผมเองตอนนี้ออกมารอคุณโซ่ตรงลานหน้าบ้าน เหมือนเป็นกิจวัตรประจำวันที่ต้องออกมาเล่นด้วยกัน แต่ตอนนี้ยังไม่เห็น สงสัยตามลุงทัชไปเพาะเมล็ดพืชตรงสวนหลังบ้านแน่ๆ
ออด... เสียงกดกริ่งหน้าบ้านทำให้ผมละสายตาจากหนังสือที่ถือติดมือมาอ่าน มองไปตรงประตูเห็นพี่ป้อมยืนอยู่ เลยเข็นรถเข้าไปใกล้ แล้วเปิดประตูให้
“สวัสดีครับพี่ป้อม น่าจะโทรมาบอกผมก่อนนะครับว่าจะมา ผมจะได้เตรียมของว่างไว้ให้” ผมทัก แล้วยิ้มให้จางๆ
“พี่โทรแล้ว แต่โทรไม่ติด นิดหายไปไหนมา” พี่ป้อมว่า ท่าทางสงบเยือกเย็นไม่เป็นกันเองนั่น ทำให้ผมอดประหม่าขึ้นมาไม่ได้
“เอ่อ ผมไปเที่ยวมาครับ มีของฝากให้พี่ด้วยนะ เดี๋ยวผมไปหยิบมาให้” ผมบอกแล้วปลีกตัวไปเอาของฝากเพื่อที่จะได้หนีสถานการณ์ที่อึดอัดนั่น
“นี่ครับ” ผมยื่นกล่องแมคคาเดเมียให้พี่ป้อม เขารับมันไปถือไว้ ก่อนจะปรายตามองมาที่มือของผม
“แหวนอะไร” พี่ป้อมถาม ผมอึกอัก ไม่รู้จะตอบยังไงดี เลยได้แต่ก้มหน้าหลบสายตา มองแหวนบนนิ้วตัวเองแล้วรู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“ตอบ!” ผมเงยหน้าขึ้นทันควัน เมื่อจู่ๆ พี่ป้อมคว้ามือของผมไปบีบแน่น แล้วตะคอกเสียงดัง ผมตกใจกับท่าที หน้าตาโกรธขึงของเขาทำเอาใจผมหล่นวูบ
“พี่ป้อม ผมเจ็บครับ” ผมนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ แล้วบอกออกไปเบาๆ มือใหญ่ค่อยๆคลาย ก่อนจะสะบัดออก
“พี่ป้อม...” ผมกุมมือตัวเอง มองตามพี่ป้อมด้วยสีหน้าที่ไม่เข้าใจ ก่อนที่เขาจะหุนหันเดินออกจากบ้านไปยังประตูใหญ่ ผมจึงเข็นรถตาม
โฮ่ง! เจ้าโซ่ที่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ปรี่เข้าไปหาพี่ป้อม ก่อนจะกระโดดงับมือของคนตรงหน้า ผมตกใจ ตะโกนเรียกมันออกไปสุดเสียง
“คุณโซ่!” พี่ป้อมพยายามสะบัดมือหนี แต่ยิ่งสะบัด คมเขี้ยวก็ยิ่งฝังลึกและลากเป็นทางยาว เลือดไหลอาบหยดลงกับพื้น กระจายตามแรงสะบัดไปทั่วบริเวณ
“คุณโซ่หยุดนะ นั่นเพื่อนผมนะคุณโซ่!” ผมแหวลั่น เมื่อเข้าไปใกล้ตัวพี่ป้อม โซ่ปล่อยมือพี่ป้อมออก ก่อนจะวิ่งหนีหายไปเมื่อได้ยินเสียงผมดุ ผมคว้ามือของร่างสูงมาสำรวจดู รอยกัดทำให้เกิดแผลเหวอะหวะไปทั่วทั้งมือ
“พี่ป้อมไปหาหมอนะ” ผมบอกอย่างร้อนรน เงยหน้าขึ้นมอง เห็นเขามองผมนิ่ง ก่อนจะปัดมือของผมทิ้ง
พี่ป้อมกำลังโกรธ... ผมเข็นรถตามคนที่ย่างเท้าออกจากประตูใหญ่ คว้ามือเข้ากับชายเสื้อของเขาเอาไว้ พี่ป้อมหันมามองผมด้วยสีหน้าแบบวันนั้น... วันที่ผมผลักไสพี่ป้อม
“พี่ไปหาหมอนนะ ผมไปด้วย” ผมบอกออกไปด้วยสีหน้ากังวล คนที่รับฟังได้แต่นิ่งเงียบ
“นะครับ” เสียงอ้อนวอนของผมส่งไปถึงพี่ป้อมด้วยความรู้สึกผิด ในที่สุดก็ยิ้มออกมาได้เมื่อพี่ป้อมตอบรับ
.
.
.
มือของพี่ป้อมเย็บไปเกือบสิบเข็ม ทั้งยังต้องฉีดยากันบาดทะยักและโรคพิษสุนัขบ้าอีก ผมมองเลือดที่ซึมออกมาตามผ้าพันแผลด้วยความเป็นห่วง คนเจ็บก็เอาแต่ขับรถ ไม่ได้สนใจมือตัวเองแม้แต่น้อย
“พี่ป้อมหยุดขับรถก่อนได้ไหมครับ เลือดซึมหมดแล้ว” ผมว่า
“เดี๋ยวต้องพานิดกลับไปส่งบ้านนี่” พี่ป้อมบอก
บ้านเหรอ...
เวรแล้ว ลืมโทรบอกคุณฉกาจ! “เป็นอะไร” พี่ป้อมถามเมื่อเห็นผมลุกลี้ลุกลนควานหาโทรศัพท์ แต่จนแล้วจนรอดก็หาไม่เจอ เพราะไม่ได้เอาโทรศัพท์ติดตัวมา ผมถอนหายใจ เพ่งมองทางตามถนนก็เห็นว่าละแวกนี้มันอยู่แถวบ้านพี่ป้อม
“พาผมไปบ้านพี่ป้อมก่อนเถอะครับ บ้านผมยังอีกไกล พี่กลับไปพักก่อนแล้วค่อยกลับไปส่งผมก็ได้” ผมบอก ตอนนี้พี่ป้อมสำคัญกว่า ไว้ค่อยกลับไปอธิบายให้คุณฉกาจฟังไม่น่าจะมีปัญหา
พอกลับมาถึงบ้าน พี่ป้อมก็นอนหลับ อาจเป็นเพราะฤทธิ์ยาแก้ปวดและยาลดไข้ต่างๆที่กินไปก่อนหน้านี้ ผมเลยไม่อยากรบกวน ปล่อยให้พี่แกนอน ระหว่างรอพี่ป้อมตื่น ผมเลยจัดของจัดอะไรในบ้านให้ ถึงได้รู้ว่าบ้านหลังนี้พี่ป้อมอยู่คนเดียว แล้วยิ่งไปเห็นกองเอกสารที่เคยเป็นงานของผม กับหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่เปิดโปรแกรมทำงานทิ้งไว้ ผมยิ่งรู้สึกผิดหนักขึ้นไปอีก
จัดของเสร็จแล้วผมเลยมานั่งทำงานที่ค้างไว้ของพี่ป้อม ในระหว่างที่กรอกคะแนนไปพลางๆ ในใจก็แอบคิดว่าพี่ป้อมคงเป็นอาจารย์ที่โหดมาก สั่งงานเยอะ แถมยังยากกว่าสมัยที่ผมเรียนอีกเท่าตัว
“ทำอะไร” ผมสะดุ้ง เมื่อจู่ๆคนหลับเดินมาพูดข้างหลังแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง
“เอ่อ กรอกคะแนนให้พี่ป้อมไงครับ” ผมบอกแล้วยิ้มแหยๆ พี่ป้อมยิ้มตอบแล้วโคลงหัวของผมเล่น
“กลับบ้านเถอะ พี่ไปส่ง” ผมพยักหน้า แอบมองนาฬิกาที่แขวนไว้ เย็นมากแล้วนี่นา ไม่ได้ทำงานนาน พอได้ทำทีแล้วเพลิน
.
.
.
พอถึงบ้าน ผมตัวหงอด้วยความรู้สึกผิดเมื่อเห็นทุกคนในครอบครัวนั่งอยู่กันครบ โดยเฉพาะคุณฉกาจที่มีสีหน้าขึงขังกว่าใคร
“นิดหายไปไหนมา รู้ไหมว่าวันนี้ทุกคนตามหากันให้ทั่ว!” มันพูดเสียงดัง พี่เชน ลุงทัช ป้าเรือง และพี่สุทิน ทุกคนต่างมีสีหน้ากังวลและเป็นห่วงผม
“เอาน่า หนูนิดก็กลับมาแล้ว พ่อว่าแกใจเย็นๆก่อนนะ” เสียงลุงทัชปราม
“ไม่ได้ครับพ่อ ครั้งที่สองแล้วที่หายไปแบบนี้ แล้วยังกลับมากับไอ้ป้อมอีก” มันกดเสียงต่ำ มองพี่ป้อมแบบไม่เป็นมิตร
“ผมขอโทษครับ วันนี้พี่ป้อมโดนคุณโซ่กัด ผมรีบมาก เลยลืมบอกทุกคน อย่าโกรธผมเลยนะ” ผมบอกแล้วเคลื่อนตัวเข้าไปหาคนที่ยืนโมโหอยู่ จับมือมันแล้วกระตุกให้หันมาสนใจผมแทน มันละสายตา ก้มลงมองผม ก่อนจะย่อตัวนั่งลงตรงหน้า จับแขน จับขา สำรวจทั่วทั้งตัว
“แล้วนิดโดนมันกัดรึเปล่า” น้ำเสียงร้อนรนถามขึ้นมา ผมยิ้มแล้วส่ายหัว ได้ยินมันถอนหายใจด้วยความโล่งเบาๆ
“แล้วพ่อหนุ่มเป็นอะไรมากไหม” ลุงทัชถามพี่ป้อมที่ยืนนิ่งอยู่ พี่ป้อมยกมือที่พันผ้าพันแผลขึ้นมาให้ทุกคนดู
“สิบเข็ม” น้ำเสียงเย็นชาส่งออกมา ป้าเรืองอุทานเบาๆ
“ตายแล้วเจ้าโซ่ ชักจะนิสัยเสียขึ้นทุกวัน”
“ห้ามไปตีมันนะครับป้าเรือง” คุณฉกาจบอกแล้วยืนขึ้นเต็มความสูง จ้องหน้าพี่ป้อมไม่ลดละ
“โซ่มันคงรู้ ว่าไอ้เหี้ยนี่มันเลวขนาดไหน กัดแค่มือยังน้อยไป...”
“ฉกาจ!” เสียงลุงทัชตวาด “บ้านเราทำให้เขาเดือดร้อนนะ”
“เรื่องของมันสิครับ เสนอหน้าเข้ามาในบ้านเองทำไม ผมไม่ได้เชิญ พ่อจะรับผิดชอบมันก็รับไป ไม่เกี่ยวกับผม” มันพูดเสร็จก็อุ้มผมเข้าห้องทันที ผมไม่ค่อยชอบใจสักเท่าไหร่กับการกระทำแบบนี้
“ทำไมคุณไม่มีเหตุผลเอาซะเลย” ผมว่าเบาๆระหว่างที่อยู่ในอ้อมแขนของมัน
“อะไรนะ” มันถาม วางผมลงกับที่นอน สีหน้าของมันยังขุ่นเคืองไม่หาย
“พี่ป้อมเขาไปทำอะไรให้ ทำไมคุณถึงเอาแต่ตั้งแง่กับเขา หรือเป็นเพราะพี่ป้อมเขาเข้าใกล้ผม กับพี่เชนคุณก็เป็นแบบนี้ เลิกหึงหวงอะไรพร่ำเพรื่อสักทีได้ไหม” ผมพูดออกไปยาวเหยียด รู้ดีว่าอาจทำให้คนตรงหน้าโกรธหนักกว่าเดิม แต่ถ้าไม่พูดออกไป ผมก็คงไม่หายอึดอัดกับเรื่องที่มันสะสมมานาน
“กับไอ้เชน ผมรู้ว่ามันแกล้ง แต่สำหรับไอ้ป้อม มันไม่ได้แกล้ง มันเอาจริง ดูสายตาก็รู้ว่ามันคิดยังไงกับคุณ”
“คุณระแวงไปเองทั้งนั้น”
“นิด!” “ช่างมันเถอะครับ ถ้าคุณคิดว่าตัวเองถูก ผมก็ไม่มีอะไรจะเถียง เราจะทะเลาะกันให้เสียความรู้สึกไปซะเปล่าๆ” ผมบอก เมินหน้าหนีคนตรงหน้า มันนิ่งไปสักพัก ถอนหายใจ แล้วตรงมาอุ้มผมไปอาบน้ำ
ระหว่างที่อยู่ในห้องน้ำ เราก็อาบน้ำกันปกติเหมือนเคย แต่ที่แตกต่างออกไปจากทุกวันคือ ไม่มีใครปริปากพูดอะไรออกมา ผมอึดอัด และผมรู้... ว่ามันก็อึดอัดไม่น้อยเหมือนกัน ต่างคนต่างกำลังเล่นเกม เกมที่ว่าใครเปิดปากพูดออกมาก่อนคนนั้นต้องเป็นคนแพ้
“ผมขอโทษ ผมคงเครียดกับงานมากไปหน่อย” ในที่สุดมันก็เป็นฝ่ายยอมลงให้ผมก่อน
“ไม่เป็นไรครับ” ผมหันไปยิ้มแล้วตอบรับเบาๆ มันรัดแขนกอดผมแน่น ผมรอจังหวะสักพัก ก่อนจะพูดทำลายความเงียบ
“แต่ผม... ขอไปช่วยงานพี่ป้อมได้ไหม มือเขาเป็นแบบนั้น จะพิมพ์งานหรือทำอะไรมันไม่ถนัดนัก อย่างน้อยจนกว่าพี่ป้อมจะตัดไหมได้รึเปล่า” ผมร้องขอ ถึงมันไม่ให้ไป ยังไงผมก็จะไปอยู่ดี
“ตามใจ” มันตอบ แล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ ผมยิ้มรับ หันไปหอมแก้มคนหน้าบูด โชคดีที่มันอนุญาต แม้จะฝืนๆไปหน่อยก็เถอะ แต่ในเมื่อมันยอมเพื่อผมแล้ว หลังจากพี่ป้อมตัดไหม ผมก็จะยอมมันบ้าง เจอกันคนละครึ่งทางแล้วกัน
.
.
.
“พี่ป้อม ตรงช่องนี้พิมพ์สูตรยังไงครับ” ผมหันไปถามคนที่นั่งตรวจข้อสอบอยู่ไม่ไกล พี่ป้อมละสายตาจากกองกระดาษ ก่อนจะลุกมาหาผม พิมพ์สูตรคำนวณคะแนนให้ ผมมองตามมือที่กดอยู่บนแป้นพิมพ์ ตอนนี้ไม่มีผ้าพันแผลแล้ว และวันนี้ก็ถึงกำหนดการตัดไหมของพี่ป้อมแล้วด้วย
“วันนี้ผมมาช่วยงานพี่วันสุดท้ายแล้วนะครับ” ผมบอก พี่ป้อมชะงักมือ ส่งเสียง อืม เบาๆ แล้วหันไปพิมพ์สูตรต่อ
“แล้ว... ผมกะว่า จะไม่มาเจอพี่ป้อมอีก” ผมพูดเสียงเบา แม้ใจจะไม่อยากพูดแค่ไหน แต่ก็ต้องพูด เพราะผมสัญญากับตัวเองเอาไว้แล้ว
พี่ป้อมหยุดมือทันที ผละจากหน้าจอคอมพิวเตอร์แล้วยืดตัวยืนขึ้นข้างๆผม
“ทำไมล่ะ” เสียงสั่นเครือเอ่ยออกมา
“ผมไม่อยากทำให้คุณฉกาจลำบากใจ” ผมตอบออกไปตามความคิด สองอาทิตย์แล้วที่เราไม่ค่อยได้คุยกัน ถึงจะไม่ได้ทะเลาะกันก็จริง แต่เหมือนต่างคนต่างไม่มีเวลา ผมต้องมาช่วยงานพี่ป้อม มันก็ต้องเคลียร์งานที่คั่งค้าง ออกจากบ้านตั้งแต่ผมยังไม่ตื่น กลับมาอีกทีผมก็นอนแล้ว ถึงจะรู้สึกได้ว่ามันยังนอนกอดผมทุกวัน แต่ในใจมันก็ยังโหวงเหวง
พี่ป้อมพยักหน้าเข้าใจ ผมรู้สึกดีขึ้น เมื่อเรื่องมันไม่ได้ยากอย่างที่คิด ในขณะเดียวกันก็รู้สึกเสียใจ เพราะการบอกลาครั้งนี้ มันก็ไม่ได้ต่างอะไรกับคราวนั้นเลย
“วันนี้หลังจากที่พี่ป้อมตัดไหมแล้ว เราไปเที่ยวกันนะครับ” ผมบอก ผมอยากให้พี่ป้อมรู้ว่า คนที่เสียใจ ไม่ได้มีแต่พี่คนเดียว
พี่ป้อมยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ก่อนจะบอกให้ผมหยุดทำงานแล้วพาออกไปข้างนอก พี่ป้อมบอกว่าจะได้มีเวลาเที่ยวเก็บเป็นความทรงจำเยอะๆ
ทุกที่ที่พี่ป้อมพามา มักจะหนีไม่พ้นแหล่งที่เราชอบไปกันตอนสมัยเรียน ผมนึกถึงภูมิจิต อยากให้มันมาอยู่ตรงนี้ด้วยจริงๆ
“จำหอนี้ได้ไหม” พี่ป้อมถาม แล้วจอดรถข้างหน้าหอ
“จำได้สิครับ” ผมบอกยิ้มๆ ทำไมจะจำไม่ได้ หอที่ผมอยู่มาตลอดสี่ปีช่วงที่เรียนหนังสืออยู่
“พี่ยังเช่าห้องที่พี่เคยอยู่ไว้อยู่เลยนะ” พี่ป้อมบอก ผมมองหน้าพี่แกอึ้งๆ พี่ป้อมระบายยิ้มจางๆก่อนจะช้อนตัวผมลงจากรถ
“ของทุกอย่างในห้องยังเหมือนเดิม นิดจำได้ไหม เราชอบมาขอของกินแล้วค้างที่ห้องของพี่ประจำเลย” พี่ป้อมพูดน้ำเสียงติดตลกในขณะที่พาผมเข้าไปในตัวห้อง ผมหัวเราะ ความทรงจำในสมัยเรียนผุดขึ้นมาเป็นระลอก
พี่ป้อมวางผมลงที่เตียง ผมมองไปรอบๆห้อง ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ก่อนจะหุบลงทันทีเมื่อพี่ป้อมก้าวตามขึ้นมาคร่อมทับตัวของผมเอาไว้
“พะ...พี่ป้อมจะทำอะไรครับ” ผมถาม แต่ไม่ได้คำตอบ คนที่อยู่ด้านบนมีสีหน้าเรียบเฉย เย็นชา ในแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนจนผมรู้สึก...
กลัว “พี่ป้อมอย่าครับ!” ผมปัดมือที่ถอดเสื้อผ้าของผมออกพัลวัน แต่สู้แรงของเขาไม่ได้ ซ้ำร้ายร่างกายยังขยับไปไหนไม่ได้อีก น้ำตาของผมเริ่มเอ่อ ก่อนจะไหลลงมาไปตามใบหน้า เมื่อเห็นพี่ป้อมยืดตัวขึ้นแล้วถอดเสื้อผ้าที่ปกคลุมร่างกายของตัวเองออก
“ฮึก...พี่ป้อมอย่าทำแบบนี้นะ!” ผมทั้งทุบทั้งจิกคนด้านบน เมื่อร่างกายเปล่าเปลือยสัมผัสกัน ขาของผมถูกแยกออกกว้าง ก่อนที่พี่ป้อมจะแทรกลงมาระหว่างกลาง สายตาท่าทางของพี่ป้อมดูพึงใจกับร่างกายของผม เขาโน้มตัวลงมา ผมเอามือยันบ่าของคนด้านบนไว้ พร้อมกับเบี่ยงหน้าหนี ไม่ยอมให้สัมผัสกันได้
พี่ป้อมส่งเสียงขัดใจผ่านลำคอ มือบีบแก้มของผมให้หันหน้ากลับมายังจุดเดิม แรงที่เค้นลงมาทำให้ผมเจ็บ ตอนนี้ผมร้องไห้ออกมาเต็มที่ ทั้งกลัว ทั้งเสียใจ แล้วก็ผิดหวังในตัวพี่ป้อมเป็นอย่างมาก ผมดิ้นรนสุดชีวิต แต่ไม่สามารถหนีออกจากแรงกักตัวทั้งมวลได้
“ทำเลย! ถ้าพี่อยากจะทำก็เชิญ แต่บอกไว้ก่อนว่าหลังจากนี้ผมจะเกลียดพี่ตลอดชีวิต
แม้แต่คำว่าพี่น้องผมก็จะไม่มีให้!” ผมตะโกนใส่หน้าที่ห่างกันแค่คืบ เราสองคนจ้องหน้ากันนิ่งงัน ผมส่งแววตาแสดงออกว่ารังเกียจเสียเต็มประดาไปให้พี่ป้อม น้ำตายังคงไหลออกมาไม่ขาดสาย
พี่ป้อมมีสีหน้าอ่อนลง แววตาเจ็บปวดส่งผ่านมายังผม ก่อนที่คนด้านบนจะถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วฟุบหน้าลงกับซอกคอของผม
“นิดรู้ไหม... ว่าพี่ไม่เคยลืมนิดได้เลยสักวัน” เสียงขาดๆหายๆดังขึ้นข้างหู น้ำหนักตัวที่โถมทับทำให้ผมนอนฟังนิ่งๆ
“ตอนแรกที่รู้ข่าวจากภูมิจิตว่านิดประสบอุบัติเหตุ พี่ตกใจมาก อยากกลับมาดูแลนิด แน่นอน... ว่าในฐานะพี่ชาย แต่พี่กลับทำใจไม่ได้... ที่เห็นว่าแฟนของนิด เป็นผู้ชายเหมือนกัน... พี่ทำใจไม่ได้ที่นิดเลือกมัน ทั้งๆที่พี่มาก่อนมัน... พี่ดูแลนิด หลงรักนิดมาก่อนใคร...
ทำไมนิดถึงยังเลือกมัน!” น้ำเสียงรวดร้าวของพี่ป้อมดังเข้ามาในโสตประสาทของผม ไหล่ของผมรู้สึกเปียกชื้น พี่ป้อม...คงร้องไห้
“พี่ป้อม...” ผมเรียกเบาๆ เอามือลูบหลังคนด้านบน พี่ป้อมผละจากซอกคอของผม เอาแขนยันตัวเองไว้กับที่นอนไม่ให้ทั้งตัวโถมทับลงมา ผมเอื้อมมือไปไล้คราบน้ำตาให้แผ่วเบา เข้าใจความรู้สึกของคนตรงหน้า
“ผมขอโทษ ขอโทษสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา แต่ผมอยากให้พี่รู้ ไม่ว่าจะตอนนั้นหรือตอนนี้ ผมก็ไม่สามารถรักพี่ได้ ผมนับถือพี่ พี่เป็นเหมือนพี่ชายของผม... ผมไม่สามารถรักพี่แบบคนรักได้ ถึงไม่มีคุณฉกาจ ผมก็รักพี่ไม่ได้... อาจจะฟังดูใจร้าย แต่ผมอยากให้พี่ยอมรับ และตัดใจจากผมให้ได้สักที มันนานเกินพอแล้ว” ผมบอกด้วยเหตุผลทั้งหมดทังมวลที่มี
“พี่ป้อมเข้าใจผมนะ” ถามซ้ำอีกครั้งเมื่อคนที่ทาบทับยังนิ่งงัน ก่อนจะเบาใจเมื่อเขาพยักหน้ารับ
“พี่จะไม่ทำอะไรนิด... แต่ขอจูบเราสักครั้งได้ไหม พี่อยากเก็บความทรงจำนี้ไว้ก่อนที่เราจะจากกัน ขอให้พี่รู้สึกดีเป็นครั้งสุดท้าย แล้วพี่... จะจบเรื่องทุกอย่าง...” ผมมองสีหน้าที่เจ็บปวดนั่น ก่อนจะพยักหน้าให้น้อยๆ ผมปลอบใจตัวเองในใจ แค่ครั้งเดียว... ครั้งเดียวแล้วเรื่องจะจบ
พี่ป้อมค่อยๆโน้มใบหน้าลงมา ผมหลับตาลง นึกถึงใครอีกคนที่ผมรัก แล้วจินตนาการว่าพี่ป้อมเป็นมัน ริมฝีปากที่สัมผัสลงมาพร้อมกับลิ้นที่ค่อยๆและเล็มกลืนกิน ทำให้ผมเผยอริมฝีปากรับ มือที่เก้กังถูกจับไปคล้องคอคนด้านบน ผมขมวดคิ้วมุ่น เมื่อลิ้นหนาถูกส่งผ่านเข้ามาในริมฝีปาก ก่อนจะค่อยๆปรือตามองเมื่อมือของเขาเคล้นคลึงอยู่ที่หน้าอกของผม กำลังจะบอกให้พี่ป้อมพอแต่เพียงเท่านี้ แต่เขาชันตัวขึ้นเสียก่อน เห็นพี่ป้อมเบือนหน้าไปทางประตู ผมมองตามอย่างไม่เข้าใจว่าพี่ป้อมจะทำอะไร ก่อนจะเบิกตาโพลงเมื่อคนที่อยู่ในความคิดเมื่อสักครู่มายืนอยู่ตรงหน้า
ทำไมมันถึงมาอยู่ที่นี่ได้! “
ไง... คุณฉกาจ มาได้ทันเวลาที่เราสองคนกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มพอดีเลยนะ
คราวนี้หายโง่แล้วรึยัง...”
.........................................................................
รีบมาลงให้ก่อนที่จะหายหัว เดี๋ยวมาต่ออีกทีวันพุธนะคะ ระหว่างนี้กลับไปอ่านตอนที่พระนายเขาไปฮาวายซ้ำกันสักหลายๆรอบก่อนก็ได้ ฮ่าๆ ใครพลาดตอนไหน หน้าแรกทำสารบัญไว้ให้แล้วนะคะ ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: 【Office Worker】เผลอรักหนุ่ม OT พิเศษ - เชน & ภูมิจิต 4 (จบ) - p.117 (8/4/57) (อ่าน 774762 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก