หัวข้อ: >>**ปล้นร้ายกลายรัก**<< "เรือนจำเปิด" หน้า 167 (17-03-59 )

[KhunToOk]

   หนูฮามากอ่ะ 

ชอบเฮียจัง พูดน้อย อิอิ แต่ถ้าพูดหวานๆละก็คงละลายแน่เลย (รอฉากหวานๆอยู่ คิคิ)

รอความจริงเปิดเผยจ้า อยากรู้ว่าพวกเฮียติดคุกได้ยังไง แถมมีลูกด้วย!? รอคนเขียนมาเฉลยน๊าาา

เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ อ่านได้เรื่อยๆ ไม่เบื่อจ้า

[bun]

ขนาดจะรอดหรือไม่รอด หนูก็ยังฮาได้พ่อมาจริง ๆ

[t2007]

หนูคงน่ารักมากเนอะ เฮียยังหวั่นไหวซะแล้ว
ขอบใจจร้าาา

[goonglovenut]

>>ป.6<<

“เรียบร้อยกันหรือยัง”ผมหันไปถามความพร้อมของทุกคน ไอ้รันกับไอ้เบียร์ไม่ค่อยเท่าไร แต่ไอ้อีกคนยังทำหน้าเพลียปนละเหี่ย ไม่ได้เกิดจากอาการไข้แต่มันหงุดหงิดที่ผมไปโกนผมไฟให้มัน บอกว่าหวังดีมันก็ไม่เชื่อ เลยปล่อยเลยตามเลย

“พวกกูพร้อมแล้ว ถามไอ้หนูหน้าหงิกขนหดเถอะ ครึครึ”ไอ้เบียร์ยักคิ้วกวนๆใส่มัน

“ดีกว่ามึงที่หำหด”มันย้อนใส่ก่อนจะลุกขึ้นมายืนกับผม หาที่หลบตีนสิมึง

“เดี๋ยวกูถีบ มึงรู้ได้ไงหำกูหด”ไอ้เบียร์ยกตีนจะถีบมัน แต่ติดตรงมันยืนข้างหลังผม

“กูเห็น”มันยื่นหน้าไปตอบ

“แสดงว่ามึงแอบดูกูอาบน้ำเหรอ”ไอ้เบียร์ชี้หน้ามัน

“กูไม่ได้แอบ แต่มึงเสือกหันมาเอง”มันยื่นหน้าไปตอบอีกแต่เปลี่ยนข้าง กูไม่ใช่ต้นไม้ที่พระเอกนายเอกหนังแขกใช้ร้องเพลงโยกใส่กันไปมานะมึง

“กูจะหันไปคุยกับไอ้รันโว้ย เออ มันจ้องมึงด้วยว่ะ ไอ้รัน ตาเขม็งเลย”ไอ้เบียร์แก้ตัวก่อนจะนึกได้หาพวกเอี่ยวด้วย

“เออ ตั้งแต่เมื่อวานแล้วมึงมองหน้ากูทำไม”ไอ้รันก็เข้าคู่ ผมหันไปมองมันที่ขมวดคิ้ว ดึงมันยืนข้างๆจะได้โดนถนัดหน่อย

“แล้วมึงจะให้กูมองอะไรล่ะ”มันไม่ตอบแต่ย้อนถาม

“นั่นสิ แล้วมึงจะให้มันมองอะไร”ไอ้รันก็ดันหันไปถามไอ้เบียร์

“มองจวยมั้ง ห่าราก กูให้มึงช่วยกู ไม่ใช่ไปช่วยมัน”ไอ้เบียร์ประชดและว่ากลับ

“เออ แล้วสรุปมึงมองหน้ากูทำไม”ไอ้รันก็หันเหมาถามซ้ำซากกับไอ้หนูตามเดิม

“กูว่า มันสนใจหน้ามึงว่ะ”ไอ้เบียร์กอดไหล่กระซิบกระซาบไอ้รัน ซึ่งไม่รู้มันจะกระซิบทำไม ได้ยินเต็มๆ

“คิดจะเอากูทำผัวเหรอ”ไอ้รันหรี่ตาถามมัน

“เหอะ กูสนุกกับตัวเองดีกว่า”ไอ้หนูทำเสียงใส่  ไอ้รันจะอ้าปาก

“พวกมึงจะเดินทางได้หรือยัง ข้องใจอะไรนักหนา อยู่กันแค่นี้ ก็ต้องมองหน้าเป็นธรรมดา”ผมพูดทะลุตัดปัญหาให้จบๆไป ไอ้สองตัวเบะปากใส่ไอ้หนูที่แอบอมยิ้ม เด็กฉิบหาย พอมีผู้ใหญ่พูดเข้าข้างทำหน้าได้ใจ กูไม่ได้เข้าข้างใคร กูรำคาญ

“ก็ไปสิ แต่กูก็ยังอยากรู้อยู่ดี”ไอ้รันไปหยิบเป้พูดพึมพำยังไม่เลิกสงสัย พอกับที่ไอ้เบียร์ก็ตรวจความเรียบร้อยเหมือนทุกครั้งก่อนจะได้ฤกษ์เดินทางกันสักที เสียเวลาไอ้เรื่องหน้ามาพอแล้ว

“เดี๋ยว”ผมบอกให้พวกมันหยุดก่อนจะชีพจรลงตีน มันสองตัวพร้อมไอ้หนูหน้าหงิกหันมามอง

“อะไรของมึงอีกวะ ไอ้เฮีย”ไอ้เบียร์พยักหน้าใส่

“เดี๋ยวไปเดี๋ยวให้หยุด ปวดขี้หรือไงวะ”ไอ้รันเท้าเอว ผมไม่ตอบเดินไปที่ไอ้ตัวปัญหา เอามือดึงเสื้อยืดขึ้นไปปิดหน้ามัน ผมหยิบเอาเสื้อคอกลมมาสวมให้หน้ามันโผล่แบบเวลาไปทำสวนทำไร่ นึกภาพออกใช่ไหมครับ

“กูหายใจไม่ออก”มันบอกออกมา

“มึงก็หายใจเข้าสิ”ผมบอกมันที่ทำปากใส่ ดึงลงให้พ้นจมูกนิดหนึ่งปิดปากมันที่ยังมีเสียงเล็ดลอด ถ้าฟังแบบคนดีก็น่าจะออกเสียงชื่อผม แต่ไม่น่าใช่แล้วล่ะ

“ไอ้เชี่ยะ หายใจบ้านมึงสิเข้าอย่างเดียว หรือถ้าจะให้กูหายใจทางเกล็ดแบบมึงกูก็ทำไม่ได้หรอก”มันด่าออกมาใส่หน้าผมเต็มๆ ไอ้สองคนหัวเราะชอบใจ

“ถ้าไม่คลุมมึงจะไม่มีโอกาสหายใจทางไหนทั้งนั้น”ผมบอกแค่นั้นก่อนจะผลักไหล่ให้มันเดิน ทีนี้มันเงียบกริบดึงขึ้นไปปิดเองเหลือเห็นแต่ตา ผมกับมันเดินนำหน้า ไอ้สองคนประกบหลัง มันเดินอย่างเงียบไม่พูดอะไร ระหว่างทางมันก็เก็บผลไม้ลูกเล็กๆใส่ย่ามไปด้วย ผมให้มันสะพายใบหนึ่งเอากระเป๋าตังค์คืนมันไปแล้ว แถมมีดให้อีกหนึ่งเล่มไว้ป้องกันตัว ตอนแรกที่ผมให้มันดูลังเล

‘รับเอาไป เผื่อเกิดอะไรระหว่างทาง’ผมยัดใส่มือมัน

‘ไม่กลัวกูฆ่ามึงเหรอ’มันย้อนถาม

‘คนจะลงมือเขาไม่ถามกันหรอก’ผมตอบมันที่นิ่งไป

“เงียบแท้วะวันนี้”ไอ้รันเอ่ยออกมาเมื่อเดินมาเกือบจะครึ่งวันแล้ว สังเกตจากพระอาทิตย์ที่เริ่มจะตรงหัว

“ป่านะมึงไม่ใช่ตลาดนัด คนจะได้เยอะ”ไอ้เบียร์ตอบมันกวนๆ

“ไอ้สัดเบียร์ กูรู้แล้วว่าป่า กูหมายถึงว่าไม่มีใครอีกแล้วเหรอนอกจากเรา”ไอ้รันถีบมันและขยายความ

“ก็ดีแล้วที่มีแต่เรา หรือมึงอยากให้ญาติฝ่ายพ่องมึงตามมาทันวะ”ไอ้เบียร์กอดไหล่พูดเสียงดังเน้นตรง ‘พ่องมึง’ ใส่หูมันที่เอามือดันหน้าออกอย่างแรง

“พ่องมึงสิ ห่าราก หูกูจะหนวกเพราะมึงนี่แหละ”มันเอานิ้วแคะหูไปมา

“อีกไกลไหมวะ ไอ้หนู”ไอ้รันถามหลังจากจัดการหูตัวเองเสร็จ

“อีกสิบกิโลได้มั้ง”มันตอบก่อนจะทรุดลงนั่งบ้าง หยิบอะไรไม่รู้ในย่ามใส่ปากเคี้ยวแหงบๆ

“โอยยยยยยยยยย ไกลเหมือนกันนี่หว่า”ไอ้รันครวญก่อนจะเอนพิงต้นไม้

“ไกลก็ต้องทน ทำไมนายไม่ให้ใครมารับเราวะ”ไอ้เบียร์นั่งบ้างตบไหล่ไอ้รัน พูดบางอย่างออกมา ผมหันไปมองพวกมันที่ยังไม่สังเกตถึงสายตาผม

“แล้วนายเขารู้ไหมล่ะว่าอยู่ตรงไหน ตอนแยกกันกูยังฟังไม่ทันเลยว่าเขาพูดอะไรบ้าง”ไอ้รันเสือกโพล่งผสมโรงกับมัน ก่อนจะนึกได้หันมามองหน้าผมยิ้มเจื่อนๆทั้งคู่ ก่อนมันจะทำหน้าตกใจ

“เฮ้ย ไอ้หนูนนนนนน”ไอ้รันร้องเสียงดังเดินเข้ามาหา พร้อมไอ้เบียร์ที่หน้าตื่นไม่แพ้กัน

“ เหี้ยแล้ว มึงแดกอะไรเข้าไป สัด คายออกมา”ไอ้เบียร์ถึงตัวมันได้เขย่าๆๆ ผมยังงงอยู่เลยว่าพวกมันเป็นเชี่ยอะไร

“อ่อก แค่ก แค่ก สัด อ่อย อู”ไอ้หนูไอพูดเสียงอู้อี้ ผมดึงมือมันออก เห็นปากมันเป็นสีม่วงคล้ำไปหมด เหมือนโดนพิษบางอย่าง

“คายออกมา”ผมบีบปากมันให้อ้าออกเอานิ้วล้วงลงไปทันที แม่ง หายจากไข้ หายเจ็บส้นตีน แดกห่าอะไรเข้าไปอีกล่ะมึง

“เหี้ยเอ้ย กูเห็นมันเก็บโน่นเก็บนี่แดก”ไอ้รันสบถก่อนจะเอาน้ำกรอก ผมก็ล้วง ไอ้หนูตาเหลือก ส่ายหน้าไปมา จะดิ้นก็ดิ้นไม่ได้ไอ้เบียร์กดขาอยู่

“สัด ตะกละไม่เข้าเรื่อง แดกมั่วซั่วเดี๋ยวกลายเป็นผีเฝ้าป่าหรอกมึง”ไอ้เบียร์ว่ามันแต่ก็ดูเป็นห่วง

“คายออกมาให้หมด อ้วกออกมา”ผมล้วงอีก มันตาเหลือกก่อนจะผลักและแหวะออกมาเต็มๆ

“อ่วกกกกกกก แหวววววววววววววะ”พ่นออกมา ผมกับไอ้รันหลบทัน

“ควายยยยยยยยยยยยยย เต็มหน้ากูเลย เหี้ยเอ้ย อ่วกกกกกกกกกก”กลายเป็นไอ้เบียร์รับไปเต็มๆ

“แค่ก แค่ก ไอ้พวกเหี้ย มึงจะฆ่ากูหรือไง”มันคลำคอตัวเองเอาตีนยันไอ้เบียร์ มือทุบไอ้รัน หันมาหาผม

“ฆ่าเหี้ยอะไร นี่พวกกูช่วยมึงอยู่นะ สัด ปากคล้ำซะขนาดนั้น”ไอ้รันยังยืนยันเจตนาที่ดี

“มึงเป็นไง หายใจติดขัดไหม”ผมถามมันเอามือทุบหลังเบาๆ มันหันมาถลึงตาใส่ ปากคล้ำไปหมด ดึงผมไปทุบบ้าง เล่นเอาจุกเหมือนกัน

“กูจะหายไปจากโลกนี้เพราะพวกมึงนี่แหละ เป็นจวยอะไรกัน อยู่ๆก็วิ่งมีบีบ มาล้วง มาควัก กูให้มั่วไปหมด”มันโวยเสียงดังเป็นชุด

“ดูปากมึงสิคล้ำไปหมด มึงแดกอะไรเข้าไป มึงจะฆ่าตัวตายหนีพวกกูใช่ไหม”ไอ้รันเอานิ้วชี้ปากมันหรี่ตาถาม

“บอกกูก็ได้ โป้งเดียวจอด ไอ้ห่าไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลย”ไอ้เบียร์หลังเช็ดหน้าเสร็จหันมาด่ามัน

“หรือมึงแค้นไอ้เฮียที่ตัดผมมึง ก็เลย”ไอ้รันยังสันนิษฐานได้ปัญญาอ่อนต่อ

“โว้ยยยยยยยยยยยย กูไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้นแหละ ไอ้ควายยยยยยยยยยย”ด่าเสร็จมันเอาน้ำกลั้วคอเสร็จแทนที่มันจะบ้วนทิ้งเสือกกลืนลงไปดังเอื๊อก

“ก็ปากมึง”ไอ้รันยังสงสัยไม่เลิก ผมมองมันที่ล้วงไปหยิบลูกสีดำเล็กมั่งใหญ่มั่งออกมา ก่อนจะยัดปากไอ้รัน

“เอ้า แดกเข้าไปจะได้ตายเป็นเพื่อนกู”มันเอามืออุดไม่ให้คายออกมา ไอ้รันตาเหลือก

“อัด อูไอ่อากอาย เอี้ยเอีย อ้วยอูอ้วย”ไอ้รันด่ามือก็กวักไอ้เบียร์ ก่อนไอ้หนูจะปล่อย ไอ้รันหลังกลืนไปแล้ว

“ตายไหมล่ะมึง แดกลูกหว้านี่ตายไหม”มันถามก่อนจะเฉลยออกมา แบย่ามให้ดูที่มันเดินเก็บ นอกจากลูกหว้า ก็มีลูกตะขบ มันเหมือนจะขำก่อนจะกินต่อ

“ไอ้สัด แล้วไม่บอก”ไอ้รันโวยใส่ถีบมันบ้าง ก่อนจะหยิบกินมั่ง

“แล้วพวกมึงเปิดโอกาสให้กูไหมล่ะ แม่ง ล้วงมาได้มืออย่างตีนทั้งเค็มทั้งสาก”มันด่ากลับปรายตามาทางผม

“ลองตีนล้วงไหมล่ะ เผื่อจะหวานและนุ่มคอ”ผมกระตุกยิ้มถามมัน ที่หยิบไอ้เม็ดลูกหว้าขว้างใส่แต่ผมเอามือปัดได้ทัน

“เขาเรียกอะไรนะ”ไอ้เบียร์หยิบมาพินิจพิจารณา ก่อนจะลองกินมั่ง

“ลูกหว้า แต่นี่มันพันธุ์เล็ก ถ้ามันสีดำคล้ำๆจะหวานอมฝาดนิดๆ หากินตามเมืองไม่ค่อยมีแล้ว แถวบ้านมึงไม่มีเหรอ”มันตอบและอธิบายคร่าวๆก่อนจะถาม

“ไม่มีอ่ะ บ้านกูไม่ได้อยู่บ้านนอกเหมือนมึง”ไอ้เบียร์ตอบมันยิ้มๆ แต่กูกวนตีน

“ถุย ไม่รู้จักมึงก็บอกมาเถอะ ไม่ต้องอ้าง บ้านกูอยู่ติดเมืองก็ไม่มีเหมือนกัน”มันถุยเม็ดใส่ไอ้เบียร์ ถุยใส่กันไปมา โสโครกสิ้นดีอย่าเสือกมาถุยใส่กูนะมึง สักพักก็เตรียมออกเดินกันต่อ

“ใส่ซะ”ผมบอกไอ้หนูที่มองหน้าและก้มมองตีน รองเท้ามันขาดตรงหู แต่มันไม่บ่นเอาเศษผ้ามัดแต่ไม่ค่อยจะอยู่แล้ว

“ไม่เป็นไร มันยังใส่ได้”มันส่ายหน้าบอกสะพายย่ามจะเดิน ผมจับแขนมัน

“ใส่”บอกสั้นๆ พยักหน้า

“แล้วมึงล่ะ”มันถามผม

“กูชินแล้ว”ผมตอบก่อนจะหยิบคู่เก่ามันใส่ย่าม ถ้าทิ้งไว้จะเป็นหลักฐานให้ไอ้พวกนั้นได้ ถ้าเป็นเจ้าหน้าที่ผมไม่กังวลหรอก

“ขอบใจ”เสียงพูดเบาๆเหมือนกระซิบแต่หูผมก็ยังได้ยินในถ้อยคำที่ไม่คิดจะได้ยินจากปากมัน เพราะเราไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ที่จะมาพูดอะไรแบบนี้

“อืม”ผมตอบรับก่อนจะเดินทางกันต่อไป ยิ่งไวก็ยิ่งดี ไอ้คนนำทางมันจะได้รีบกลับไปหาพ่อมันสักที

/
/
/

“ชื่นใจ นี่ถ้ามีเวลากูอยากอาบน้ำเลยว่ะ”ไอ้รันวักน้ำในลำธารล้างหน้า ไอ้หนูบอกว่าถ้าพ้นเขตตรงนี้จะเป็นหมู่บ้านเล็กๆ  แต่ตรงที่พวกเราจะไปต้องเดินทางไปอีก

“ดีใจล่ะสิมึงจะได้กลับบ้านสักที”ไอ้เบียร์ตบไหล่มันที่ยืนยิ้มฝันหวาน ว่ากูจะได้กลับไปทำหลานให้พ่อแล้วโว้ย อยู่มั้ง

“ระวังฝันสลายนะจ๊ะ น้องหนู ครึครึ แว๊กกกกกกก ไอ้ห่า พูดเล่นก็ไม่ได้”ไอ้รันเดินมาพูดล้อมันใกล้ๆหันหลังกลับไปเตรียมจะล้างตีน มันเกือบหน้าคว่ำตกน้ำ โดนถีบเข้าให้

“กูก็ถีบเล่นๆเหมือนกัน”มันตอบไอ้รันก่อนจะล้างหน้าล้างแขนบ้าง

“โห มึงไม่เล่นแล้ว อีกนิดตีนจะถึงหัวกูแล้ว เดี๋ยวมึงโดนกูถีบมั่งหรอก”ไอ้รันสาดน้ำใส่ยกตีนจะถีบมันบ้าง

“กูไม่ใช่จักรยานไม่ต้องมาถีบ ขี่ก็ห้าม”มันสวนไอ้รันเดินขึ้นฝั่งมานั่งใต้ต้นไม้ ไอ้รันอ้าปากหวอหน้าเหวอ ไอ้เบียร์หัวเราะ

“ไงล่ะมึง เจอมุกพระเจ้าเห็บเล่นหมากเก็บเข้าไป ครึครึ”ไอ้เบียร์พูดยิ้มๆมือป้องปากใส่ไอ้รัน

“เงียบตูดไปเลยมึง ซ้ำกูซะเหลือเกิน”ไอ้รันแยกเขี้ยวใส่ ก่อนจะล้างเนื้อล้างตัวกันต่อ

“มึงเอาไปใส่บ้าง”ขณะที่ผมกำลังเอนตัวหลับตาพัก ได้ยินเสียงพูดข้างๆ ลืมตามองก็เห็นไอ้หนูมานั่งข้างๆถอดรองเท้าให้

“มึงฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอวะ”ผมย้อนถามมันหลับตาต่อ

“รู้ แต่กูไม่อยากเอาเปรียบมึง ผลัดกัน”มันพยักหน้าและบอกเหตุผล

“ไม่ต้อง กูคืนกำไรให้ตัวประกัน”ผมพูดและเขี่ยไปคืนมัน หายากนะมึงโจรดีมีน้ำใจอย่างกูเนี่ยะ ดูแลมึงตลอดทริป

“กำไรห่าอะไร รองเท้าเห็นๆ แถมของพ่อกูด้วย โน่น ก็ของกู ของบ้านกูทั้งนั้น ขโมยมาก็โง่อีก เดินป่าแทนที่หยิบผ้าใบเสือกหยิบอีแตะ ควายเอ้ย”มันกระแทกเสียงเหน็บกวนๆใส่ มือก็ชี้ไปที่ไอ้รันที่จิ๊กรองเท้ามันมา

“ก็ใช่ไง กูคืนให้ ถ้ามึงไม่ใส่ก็กอดแก้คิดถึงพ่อก็ได้ แล้วมันจะรู้ไหมว่าต้องเข้าป่า”ผมยอมรับก่อนจะแนะวิธีใช้งานอย่างอื่นให้มันแทนการใส่ ว่ามันกลับนิดๆ

“ส้นตีน”มันด่าเบาๆ

“ก็รู้นิ ใช้ที่ตีน หรือมึงจะสวมที่หน้าก็ตามใจ”ผมยักคิ้วใส่มัน

“ยัดปากมึงดีกว่าไหม พูดมาก ว่าแต่กู”มันก็ยักคิ้วกลับ เพิ่งสังเกตว่าคิ้วมันดกพอกับขนตามันเลย ไอ้นี่ถ้าเป็นพระเอกลิเกแม่ยกติดกันเกรียวแน่ แต่ผมว่ามันน่าจะใช่หรือไม่ก็ที่บ้านคงจะเคยเป็น ผมเห็นในห้องนอนมันมีรูปผู้หญิงใส่ชุดนางเอกลิเกตั้งอยู่ ไม่น่าจะใช่แฟนมัน หรือมันไปติดใจนางเอกลิเกที่ไหนเอาไว้ ก็ไม่น่าเป็นไปได้ดูปีที่ถ่ายก็นานแล้ว แต่เค้าหน้าเหมือนไอ้หนูอยู่เหมือนกัน

“ขอบใจที่แนะวิธีทำให้มึงหุบปากได้”ผมกระตุกยิ้มใส่มันที่หุบปากทันที สนุกดีเหมือนกันเถียงกับมันคลายเครียด

“ไอ้ลูกเมื่อกี้ยังเหลือไหมวะ”ไอ้เบียร์เดินมาแบมือขอลูกหว้าจากมัน

“ติดใจสิมึง”มันพูดเสียงเหมือนจะเยาะ แต่ไม่จริงจัง หยิบส่งให้

“ถ้ามันมีสตรอเบอร์รี่กูคงไม่แดกหรอก เฮ้อ”ไอ้เบียร์ทำเป็นถอนหายใจ เป็นที่น่าหมั่นไส้ ไอ้รันเบะปากพอกับไอ้หนู ตัวมันพอๆกันแต่ไอ้หนูสูงกว่า

“มึงมองหน้ากูอีกแล้ว ถามจริงหน้ากูมีอะไรติดวะ”ไอ้รันวกกลับมาเรื่องเดิม ไอ้หนูสะบัดหน้าแบบกูมองตอนไหนวะ ผมว่ามันไม่ได้มองนะมันกำลังเหม่อลอยแต่ไอ้รันนั่งตรงหน้าพอดี

“กูไม่ได้มอง กูกำลังคิดอะไรเพลินๆ”ไอ้หนูตอบมันเสียงเซ็งๆ

“จริงเหรอ”ไอ้รันถามเหมือนไม่เชื่อ

“ไม่จริง”ไอ้หนูตอบมัน

“นั่นไง กูว่าแล้วมึงต้องโกหก”ไอ้รันตบเข่าแบบใช่เลย

“ถ้ากูตอบว่าจริง มึงก็ไม่เชื่ออยู่ดี อีกอย่างหน้ามึงมีอะไรชวนมองวะ โอเค ตามึงโต จมูกก็งั้นๆ ดีหน่อยมีสองรูเหมือนกู ปากก็ปกติไม่ยื่นยาวอะไร อ้อ มีกระนิดๆ โดยรวมกูดีกว่าเยอะ”มันย้อนไอ้รันก่อนจะบรรยายสภาพหน้าไอ้รันและสรุปที่มันว่าดี

“ไอ้เลว เข้าข้างหน้าตัวเอง จมูกใครมีรูเดียววะ ไม่ใช่ตูดหรือรูเยี่ยว”ไอ้รันโวยใส่มันบ้าง ไอ้เบียร์ยิ้มนิดเดียวก่อนกินต่อดูมันจะติดใจลูกหว้ามากไม่งั้นปากมันคงเถียงกับไอ้หนูมากกว่านี้ ตอนแรกกูเห็นกัดกันจะตายไปข้างตอนนี้มึงดีกันเพราะลูกไอ้นี่เหรอวะ กลายเป็นไอ้รันแทน

“แต่บางครั้งกูก็ไม่ชอบหน้าตัวเองหรอก โดยเฉพาะหน้าที่ตกกระ”ไอ้รันพูดออกมาเบาๆ ทำเอาบรรยากาศเงียบหลังจากเมื่อกี้ยังโวยวายอยู่

“เป็นธรรมดาของลูกครึ่ง กูยังมีเลย”ไอ้หนูพูดอย่างไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรแถมชี้ใส่ตัวเองด้วย

“มึงลูกครึ่งตรงไหนวะ ไหนกระมึง”ไอ้เบียร์พูดเอามือจับหน้ามันหันไปมา

“มึงหาไม่เจอหรอก นี่ มันอยู่นี่ ฮ่าๆๆๆๆๆ”มันปัดมือออกและชี้บอกตำแหน่ง ทำเอาอึ้งกันเป็นแถบ

“ฉิบหาย กูก็มี กระเจี๊ยวน่ะ ไม่ต้องลูกครึ่งหรอก”ไอ้เบียร์ผลักไหล่มันจนหงาย ไอ้รันขำตัวงอ ผมส่ายหน้ากับความทะลึ่งของมัน คิดว่ามันคงปลอบใจไอ้รันให้น้อยใจหน้าตัวเอง หลังหัวเราะจนพอใจ

“เออ มันไม่แปลก แต่มันเป็นปมด้อย ที่ถูกล้อมาตลอดตั้งแต่เด็ก ลูกเมียเช่า ลูกฝรั่งขี้นก พอจะเป็นปมด้อยได้ไหมล่ะ”มันกระตุกยิ้มเมื่อพูดถึงวัยเด็ก ผมกับไอ้เบียร์รู้อยู่แล้ว

“แล้วมึงเป็นอย่างที่เขาล้อหรือเปล่าล่ะ”มันย้อนถามไอ้รัน

“กูก็ไม่รู้ เกิดมาก็ไม่เคยเจอหน้าพ่อ เห็นแต่แม่กับยาย พอโตอีกหน่อย แม่ก็แต่งงานใหม่ ปล่อยกูอยู่กับยาย แต่เขาก็ส่งเงินมาให้ใช้”นับว่าแปลกที่ไอ้รันคุยเรื่องส่วนตัวกับคนแปลกหน้า ตอนเจอมันใหม่กว่ามันจะยอมคุยกับผมและไอ้เบียร์ก็ค่อนข้างนาน แต่มันติดหนี้บุญคุณผมตอนอยู่ในนั้นมันก็เลยไว้ใจผมมากขึ้น ทั้งที่ผมบอกมันไปแล้วว่าอย่าคิดว่าเป็นบุญคุณอะไรแต่มันไม่ยอม ก็เลยปล่อยมัน

“งั้นมึงก็อย่าไปคิด ถ้ามึงคิดแสดงว่ามึงไม่ได้ดูถูกแค่ตัวเองแต่ยังดูถูกแม่มึงด้วย”ไอ้หนูพูดใส่มันด้วยสีหน้าจริงจัง เหมือนไม่ค่อยพอใจเท่าไรที่ไอ้รันพูดดูถูกตัวเอง ทำเอามันเงียบ

“แต่กูเห็นเขานิยมกันจะตาย ดูอย่าง ดารา นักร้องสิ หน้าออกฝรั่งก็เยอะ”ไอ้หนูเลยเปลี่ยนเรื่องพูดใหม่แต่หัวข้อเดิม

“ฮึ นักโทษแบบกูใครจะมานิยมวะ”มันทำเสียงขึ้นจมูกเหมือนเยาะตัวเอง

“ไอ้นี่ไง ผัวมึงเนี่ยะ”มันชี้มาทางผม ไอ้รันที่กำลังนั่งทำหน้ามิวสิคหันขวับปรับหน้าแทบไม่ทัน รวมไอ้เบียร์ที่พรวดน้ำออกมาจากปาก

“ไอ้เฮีย”ไอ้รันพยักหน้ามาทางผม

“เออ กูไม่อยากมีปัญหากับพวกมึงเพราะเรื่องนี้หรอกนะ เคลียร์ตรงนี้เลยว่ากูไม่ได้คิดจะแย่งหรืออะไรทั้งนั้น พวกมึงวางใจได้ เพราะฉะนั้นตลอดการเดินทางควรจะปล่อยวางกูเรื่องนี้ได้แล้ว โอเค๊”มันพยักหน้าร่ายคำตอบตบท้ายได้น่าหมั่นไส้อีก

“ไม่โอเค”ไอ้รันกับไอ้เบียร์ตอบพร้อมกัน

“อะไรวะ กูอุตส่าห์คุยอย่างสันติชนแล้วนะมึง”ไอ้หนูโวยใส่มั่ง ผมซึ่งนั่งหัวโด่อยากจะถีบมันให้กลิ้งตกน้ำกับความคิดอกุศลที่ไม่รู้มันเสือกคิดได้ยังไง ตั้งแต่คราวก่อนนึกว่าจะจบไปแล้ว พวกกูอุตส่าห์ไม่พูดถึงปล่อยๆไป เพราะเดี๋ยวก็แยกทางกันแล้วยังจะวกกลับมาคิดอีก พอกับเรื่องหน้าไอ้รันเลย

“ก็มึงคิดอุบาทว์ ๆ ใครจะสันติชนด้วยวะ”ไอ้เบียร์ชี้หน้ามัน

[goonglovenut]

“ถามจริงๆ อะไรทำให้มึงคิดว่าพวกกูเป็นเมียไอ้เฮีย”ไอ้รันเขยิบมาถามใกล้ๆ

“กูคิดเอง เห็นไอ้เบียร์มันแหง่งๆกูอยู่ได้ มึงคอยห้ามแต่ก็เข้าข้างมัน กูก็เลยเข้าใจว่าพวกมึงหึงผัวน่ะสิ”ไอ้หนูยอมรับหน้าชื่นตาบานแถมยกเหตุผลมาประกอบความคิดมันไปด้วย

“ไอ้สัด ที่กูแหง่งๆมึง เพราะกูหมั่นไส้พูดมากคร่ำครวญกวนส้นตีนอยู่ได้หรอกโว้ย”ไอ้เบียร์แก้ความเข้าใจให้มันใหม่

“ใช่ และไอ้ที่กูคอยห้ามเพราะรำคาญพวกมึงที่กัดกันอยู่ได้ ไม่ใช่เพราะเข้าข้างหรือช่วยไอ้เบียร์มันหึงไอ้เฮีย เวรเอ้ย”ไอ้รันดึงหูมันไปมาพูดใส่

“โอ้ยยยยยยยยยย หูกูจะหลุดแล้ว ซี๊ดด”มันปัดมือไอ้รันออกร้องโอดครวญ สมน้ำหน้าผมคิดในใจไม่อยากออกนอกหน้า

“ไอ้เฮียมึงช่วยยืนยันมันอีกคนสิ”ไอ้รันหันมาพูดกับผม

“นั่งกูก็ยันได้”ผมอดจะประชดไม่ได้ คิดได้น่าถีบเหมือนจักรยานจริงๆมึง

“ใครจะไปรู้เล่าโว้ย ขนาดชื่อมึงกูยังนึกไม่ถึงเลย นึกว่าเรียกตามตำแหน่ง แม่ง ไม่ได้เป็นก็ไม่ได้เป็นสิ พวกมึงจะโวยใส่กูทำไม”มันเสียงดังกลบเกลื่อนความคิดอันอับอายตัวเอง กลายเป็นเรื่องขำขันที่สองลองจากเรื่องชื่อของผม

“ครึ ครึ มึงนี่ตลกว่ะ คิดอะไรที่คนไม่คิดจริงๆ”ไอ้เบียร์ยังอดขำมันไม่ได้

“กูก็คิดกับคนที่ไม่ใช่คนเท่านั้นแหละโว้ย”มันก็สวนกลับอย่างปากดีไม่เลิก มันก็ทำหน้าทำท่าใส่กันจนหันมาเจอหน้าผมที่มองแบบว่า ถ้าไม่หยุดกูจะถีบทั้งคู่

“เอาล่ะที่นี้มึงก็สบายใจได้แล้วนะ ที่ไอ้เฮียไม่ใช่ผัวพวกกู เชิญอี๋อ๋อกันตามสบาย ว๊าคคคคคค”ไอ้รันยังแหย่มันต่อก่อนจะกลิ้งม้วนหลังเพราะโดนตีนผมเข้าไป เป็นที่ถูกใจไอ้หนูกับไอ้เบียร์

“เลิกเล่นกันได้แล้ว ไป จะได้ถึงที่เร็วๆ”ผมลุกขึ้นสั่งให้เดินทางต่อ นั่งไร้สาระกันมานานแล้ว

“เติมคำว่า ‘หมาย’ หลัง ‘ที่’ หน่อยไหม จะได้ฟังไม่เป็นลาง”ไอ้เบียร์ยังมีแก่ใจเล่นมุกใส่ผม ชักเริ่มติดไอ้หนูแล้วสิมึง หรือติดพ่อมันมาวะ

“อยู่นี่มึงก็ถึงที่ได้ ถ้าเสียงยังดังขนาดนี้”ผมบอกมันที่เลิกเล่นเก็บของออกเดินทางทันที

“ไอ้หนู ตอนนี้โลกภายนอก เพลง หนัง อะไร ที่เขากำลังฮิตกันวะ”ไอ้รันสงสัยจะเหงาปาก เดินมากระแซะถามไอ้หนู

“เยอะแยะไปหมด กูจำไม่ได้หรอก”ไอ้หนูตอบมือก็ตีกิ่งไม้ไปเรื่อยจนผมต้องตีให้มันหยุด ไม่ใช่กลัวมันทำสัญลักษณ์แต่กลัวตัวเองตาบอด แกว่งไปมาแถวหน้ากูอยู่นั่นแหละ

“เท่าที่นึกออกก็ได้”มันยังเร้ารื้อต่อ

“ในคุกเขาไม่มีทีวีให้ดูเหรอ”มันไม่ตอบแต่ย้อนถาม

“ก็มี แต่กูไม่ค่อยได้ดู”มันตอบตามจริง

“แล้วทำไมมึงไม่ดู”มันถามอีก

“กูขี้เกียจ”ไอ้รันยักคิ้วเป็นอันจบคำถาม

“เรื่องสุดท้ายที่มึงดูคือเรื่องอะไร”มันเปลี่ยนคำถาม ไอ้รันทำท่านึก

“จำไม่ได้ว่ะ มึงนั่นแหละบอกกูหน่อย”มันส่ายหน้าผลักไหล่ให้บอกมัน

“ล่าสุด ก็ คู่กรรม เขารีเมคใหม่ อย่าเสือกถามกูล่ะรอบที่เท่าไร”ไอ้หนูบอกมันและดักคอ

“ไม่ถามก็ได้ ภาคไหนวะ”มันไม่ถามแต่เปลี่ยนคำถาม

“กูไม่รู้ รู้แต่พระเอกแม่งตายทุกภาค”มันตอบหน้าตาเฉยแต่เสียงกวนตี๊นกวนตีน

“เออว่ะ เพลงประกอบยังเหมือนเดิมไหม”มันเห็นด้วยแต่ก็ยังถามอีก ไม่ได้ต้องการคำตอบหรอกคงจะกวนตีนกลับ

“เปลี่ยน”ไอ้หนูบอกมันแต่ไม่ได้หันไป

“มึงพูดจริง”ไอ้รันเริ่มไม่เชื่อใจ หรี่ตาจับผิด

“ทำไมเปลี่ยนวะ”ไอ้เบียร์สงสัยเลยถามมั่ง

“เขาก็เปลี่ยนให้เข้ากับสมัยนิยมไง”ไอ้หนูยังไม่ออกอาการอะไร

“เพลงอะไรวะ”มันถามเกือบพร้อมกัน

“จีบได้แฟนฉันตายแล้ว”ไอ้หนูตอบก่อนจะหันมาอมยิ้ม ผมมองหน้ามันแต่ในใจคิดตามมันไปแล้ว ก่อนไอ้สองตัวจะปล่อยก๊ากออกมาเมื่อนึกได้

“ไอ้เหี้ยยยยยยยย ดีนะกูเพิ่งฟังมา ไม่งั้นเอ๋อแดกแน่”ไอ้เบียร์ด่าพูดขำๆ

“ไอ้หำ กูว่าแล้วแม่งต้องมีเงื่อนงำ”ไอ้รันกระแทกไหล่มัน

“มีอีกเรื่องที่ไม่มีใครเคยรู้มาก่อนนะโว้ย เกี่ยวกับโกโบริและอังศุมาลิน”ไอ้หนูพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าชวนสงสัย

“เรื่องอะไรวะ”ไอ้รันถามทันที

“อย่าบอกนะ โกโบริเป็นเกย์”ไอ้เบียร์ทำเป็นหน้าตกใจ

“ไม่ใช่ มึงก็คิดลึกเกินไป”ไอ้หนูปฏิเสธ

“อังศุมาลินแปลงเพศ”ไอ้รันเอามั่ง

“มึงลึกกว่ามันอีก สมัยก่อน ยันฮอย ยังไม่ตั้งเลย ห่าราก”ไอ้หนูส่ายหน้าเซ็งๆ

“แล้วอะไรวะ”ถามพร้อมกัน

“กูจะบอกให้เอาบุญ”ไอ้หนูทำหน้าแบบสงสาร

“มึงอย่าลีลาพูดมาได้แล้ว”ไอ้รันผลักมันอีก

“กูจะบอกนี่ไง”มันจิ๊ปาก และพูดต่อ”ก่อนจะมาเกิดเป็นโกโบริ กับ อังศุมาลิน เมื่อชาติที่แล้วทั้งคู่คือ พี่มากกับแม่นาค ไง”

“โธ่ กูนึกว่าอะไร ถุย”ไอ้เบียร์ถ่มน้ำลาย

“ไอ้ควาย เขารู้กันแล้ว กูติดคุกยังรู้เลย”ไอ้รันผลักหัวมัน

“ไอ้ดับเบิ้ลควาย แล้วเสือกมาตั้งประเด็นถามกูทำไม”มันก็ผลักกลับไปกลับมา ก่อนหูผมจะได้ยินเสียงเดินสวบสาป

“ปิดหน้า มีคนมา”ผมบอกพวกมัน ก่อนจะหลบตรงพุ่มไม้

“เฮ้ย พวกมึงเป็นใครวะ”แต่ไม่ทัน โดนสกัดด้วยเสียงคนและเสียงปืนที่ขึ้นนก พวกผมหยุดชะงักทันที

“ไม่ได้ยินเหรอวะ พวกมึงเป็นใคร”มันถามและเดินมาใกล้

“พวกเรามาหาของป่า”ไอ้เบียร์ตอบมัน

“มึงเป็นคนแถวนี้เหรอ”ไอ้คนหนวดเฟิ้มถามกลับ

“อืม อยู่หมู่บ้านข้างหน้านี่เอง กำลังจะกลับแล้ว”ไอ้เบียร์ตอบมันไปอีก ผมพิจารณาพวกมันอยู่ว่าใช่ไอ้พวกลักลอบตอนนั้นหรือเปล่าหันไปไอ้หนูก็มองไม่ต่างกัน

“ไม่มีไอ้พวกนั้น”ไอ้หนูพูดเบาๆให้ผมได้ยิน

“อืม อยู่นิ่งๆ”ผมรับคำกระชับแขนมันมากกว่าเดิม

“ถ้าไม่มีอะไร พวกเราขอตัว”ไอ้รันพูดบ้างเมื่อเห็นพวกมันมองและหันไปพูดอะไรกัน ขณะจะก้าวขาออก

“เดี๋ยว”เสียงเดิมหยุดเอาไว้

“ถามอะไรหน่อย”ไอ้คนตัวใหญ่อีกคนโผล่มาจากทางหลังพูดออกมา ทำเอาไอ้คนข้างผมเกร็งทันทีจนผมต้องเลื่อนไปจับมือมันเอาไว้ ใช่แล้ว มันคือไอ้หัวหน้าพวกลักลอบที่จะข่มขืนและฆ่ามันวันนั้น อย่างที่คิดมันออกตามล่าไอ้หนูจริงๆ ตามมาด้วยไอ้ลูกน้องอีกสองคนที่อยู่ในเหตุการณ์วันนั้น

“อะไรเหรอพี่”ไอ้รันถามเสียงนอบน้อม แต่ใจมันไม่ได้คิดแบบนั้น

“เห็นไอ้หนุ่มผมยาวผ่านมาแถวนี้บ้างไหม ตัวประมาณเอ็งนี่แหละ”ไอ้ลูกน้องมันเป็นฝ่ายถามขึ้นมา

“อืม ไม่มีนะ พวกฉันเองก็เพิ่งจะเข้าป่ามาวันนี้ หลังพักไปเป็นเดือน”ไอ้เบียร์เป็นคนตอบ

“พวกเอ็งมากันสี่คนเหรอ มีคนอื่นอีกไหม”ไอ้ลูกพี่มันถามบ้าง

“แค่นี้แหละพี่”ไอ้รันบอกมือมันกระชับตรงเอวที่เหน็บมีดตลอด ไอ้เบียร์ก็เหมือนกัน พวกผมตกลงกันว่าจะไม่ใช้ปืนถ้าไม่จำเป็น

“แล้วไม่เห็นได้อะไรกันกลับไปเลย”มันยังสงสัยไม่เลิกเดินมาใกล้ขึ้น

“ถ้าสัตว์พวกเราเลิกล่าแล้ว กลัวเจ้าหน้าที่ ได้แต่หาพวกสมุนไพร แต่ยังไปไม่ถึงไหนเลย ฤกษ์ไม่ดีซะก่อน”ไอ้รันแพล่มไปเรื่อยเปื่อยไม่รู้เข้าหูพวกมันมากน้อยแค่ไหน

“ถ้าจวนตัว มึงวิ่งไปเลยนะ”ผมกระซิบกับไอ้หนู

“วิ่งไปไหนวะ”มันกระซิบกลับ

“วิ่งไปให้รอด”ผมบอกอีก

“งั้นวิ่งกับมึงนี่แหละ”มันตอบกลับมาและจ้องหน้าผมที่ยังจับมือมันอยู่

“เฮ้ย ไอ้สองตัวซุบซิบอะไรกันวะ เป็นเหี้ยอะไรจับมือกันซะแน่น”ไอ้ลูกน้องมันเสือกตาดีหันมาพูดใส่พวกผม

“น้องชายฉันมันตื่นคนนิดหน่อย แถมพามันเข้าป่าครั้งแรกก็เลยออกอาการ”ผมตอบพวกมัน

“ฮึ กูนึกว่าผัวเมียกันซะอีก”มันพูดติดเยาะ ถ้าไม่ใช่เสียเปรียบพวกมันอยู่คงได้เหยียบหน้ามันไปแล้ว โดยเฉพาะไอ้คนข้างๆ

“แล้วพวกฉันไปได้หรือยัง”ไอ้รันถามตัดบท

“ยังไปไม่ได้”เป็นคำตอบจากไอ้ลูกพี่มัน

“อะไรอีกล่ะพี่ ถามมาฉันก็ตอบให้แล้ว”ไอ้เบียร์พูดเหมือนอ่อนใจ แต่มันกำลังระงับอารมณ์ที่จะปะทุอยู่ ผมสบตากับมันสองคนว่าให้ใจเย็นให้มากที่สุด

“ไม่มีอะไร แค่”มันยิ้มมุมปาก

“อะไรพี่”ไอ้รันถามมือเตรียมพร้อม

“เปิดหน้าพวกมึงให้กูดูหน่อย”ผมคิดไว้อยู่แล้วว่าพวกมันต้องไม่ปล่อยไปง่ายๆแน่ กระชับอาวุธเต็มที่

“ไม่ได้ยินเหรอวะ ลูกพี่กูบอกให้เปิดหน้าพวกมึง”ไอ้ลูกน้องปากดีเดินมาใกล้ จะดึงผ้าคลุมหน้าไอ้รันแต่โดนกันไว้ก่อน ไอ้นั่นหน้าเบ้นิดๆคงจะเจ็บเพราะโดนบิดข้อมืออยู่แต่มันร้องไม่ออกเพราะโดนมีดจ่อพุง มันเบิกตานิดๆ

“โห พี่ จะดูไปทำไมหน้าฉันก็เหมือนคนทั่วไปนั่นแหละ”ไอ้รันยังทำเป็นใจเย็นต่อรองกับมัน ผมกะเวลาและจังหวะเหมาะที่จะสู้และหาทางหนีไปด้วย ค่อยๆถอยหลัง ไอ้สองคนก็เหมือนกันดึงไอ้นั่นตามมาด้วย

“ถ้าเหมือนพวกมึงก็เปิดสิวะ ไอ้เกริก มึงเป็นอะไรยืนซะชิดมันเชียว”ไอ้ลูกพี่มันพูดอีกก่อนจะผิดสังเกตลูกน้องมัน

“เอ้อ อึก”ไอ้คนชื่อเกริกอึกอัก ไอ้รันดันเข้าไปอีก ถ้ามันตุกติกเพียงนิดเดียวมีดที่เรียกว่า สปาต้า เสียบทะลุพุงแน่ และไอ้รันทำจริงแน่นอน

“พวกมึงเป็นใคร ไม่งั้นกูยิง”ไอ้ลูกพี่ที่ฉลาดพอตัวเอ่ยพร้อมจ่อปืน ลูกน้องมันอีกห้าคนก็ทำตาม

“กูไม่ยุ่งกับพวกมึง พวกมึงก็ไม่ควรยุ่งกับพวกกู ต่างคนต่างไป มึงจะไปหาไอ้คนที่ตามอยู่ก็ไปซะสิ”ไอ้เบียร์พูดเสียงเย็นก่อนจะดึงไอ้เกริกมาเป็นตัวประกันมีดจ่อ แขนล็อคจนตาเหลือก

“ฮึ ฮึ กูว่าแล้วพวกมึงต้องไม่ใช่ชาวบ้านแถบนี้”ไอ้ลูกพี่มันกระตุกยิ้ม ไม่สะทกสะท้านที่ลูกน้องโดนมีดจ่อ เดินมาใกล้เรื่อยๆ

“มึงเข้ามาอีกกูเชือดไอ้นี่แน่”ไอ้เบียร์พูดใส่มัน

“ฮ่าๆๆๆๆๆ ก็เอาสิวะ ลูกน้องไร้ฝีมือสู้ไอ้หนุ่มผมยาวตัวขาวยังไม่ได้ เลี้ยงไว้ก็ไร้ประโยชน์”มันหัวเราะและพูดเยาะลูกน้องตัวเองอย่างไม่แยแส ไอ้ลูกน้องมันทำหน้าแบบนึกไม่ถึง

“อ้าว พี่ ทำไมพูดหมาๆแบบนี้ล่ะ”มันพูดใส่ลูกพี่มันเหมือนเจ็บใจ

“ฮึ เสียมึงแค่คนเดียว คุ้มจะตายกับฆ่าไอ้สี่คนตรงหน้า และกูมั่นใจว่า ไอ้นั่นคือคนที่กูตามแน่นอน กูจำลักษณะมันได้”ไอ้หัวหน้าทรพีลูกน้องพูดอย่างไม่ยี่หระ แถมชี้มาตรงไอ้คนข้างๆผม มันเดินมาใกล้เรื่อยๆ  ปัง ปัง ไอ้หัวหน้ามันก้มตัวลงจะยิงแต่ไอ้รันเตะปืนมันออกจากมือกระเด็นไปไกล จะตามไปซ้ำมันกลิ้งหลบทัน

“อ๊าค”

“อ๊าค”

“ไอ้เบียร์ จัดการ”ผมยิงไอ้คนชักปืนข้างหลังไอ้หัวหน้ามันลงไปสอง น่าจะทะลุข้อมือ ไอ้เบียร์ผลักไอ้เกริกเอามีดเสียบตรงสีข้าง ทำเอามันร้องอย่างเจ็บปวด ยึดปืนมันมาด้วย ถ้าไม่จำเป็นพวกเราจะไม่ฆ่าใคร

“วิ่ง”ผมดันไอ้คนข้างๆให้หนี แต่มันเบิกตาก่อนจะทำบางอย่างข้ามหัวผมไป

“อั่ก”เต็มๆกระบาลไอ้นั่น ก้อนหินขนาดเขื่องที่ไม่รู้มันหยิบตอนไหน ผมฉุดข้อมือมันวิ่งต่อ ไอ้สองตัวยิงสกัดพวกมันที่ตามมาสบทบอีก แสดงว่าพวกมันต้องอยู่บริเวณใกล้ๆ ตอนนี้หนีกันอุตลุด ได้ยินเสียงปืนตามหลังมาติดๆ

“เราต้องแยกกัน ไม่งั้นตายแน่”ผมสั่ง มันสองตัวพยักหน้าเห็นด้วย

“พวกมึงจำทางที่ไอ้หนูบอกได้ไหม”ผมถามมันอีกครั้งเมื่อมีทางแยกข้างหน้า

“น่าจะได้”ไอ้รันพูดอย่างไม่แน่ใจ

“เอาน่า ไม่ตายก็เจอกัน เร็ว พวกมันตามมาแล้ว”ไอ้เบียร์พูดหูก็ฟังเสียง ก่อนพยักหน้าให้กันอีกครั้งและแยกกัน ไอ้หนูมองไอ้สองคนก่อนจะโบกมือให้ด้วย ไอ้สองตัวก็โบกตอบ

“จำไว้ อยู่ทางไหนให้จำทิศเหนืออย่างเดียว”มันตะโกนบอกไอ้พวกนั้นอีกครั้ง ก่อนจะโกยหน้าตั้งกันต่อ
/
/
/
“แฮ่ก แฮ่ก โอย พะ พวกมันไปยังวะ”เสียงไอ้หนูถามผมกระท่อนกระแท่นหลังวิ่งหนีกันลูกเดียวไม่ได้หยุดพัก

“น่าจะยัง พวกมันดูชำนาญป่าไม่น้อย”ผมกวาดตามองกระชับปืนแน่น

“เอาไงต่อล่ะ”ไอ้หนูถามผมสีหน้ากังวลปนเหนื่อย

“พักก่อน มึงไหวไหม”ผมบอกและถามมัน ดึงเสื้อเช็ดหน้าให้มันไปด้วย มันพยักหน้า

“ไม่ไหวก็ต้องไหว เฮ้ย ตีนมึง”มันพูดก่อนจะตกใจเมื่อเห็นตีนผมที่มีเลือดออก

“นิดหน่อย”ผมส่ายหน้าแบบไม่เป็นไร มันเอาเสื้อที่เช็ดหน้าเมื่อกี้

“เช็ดเลือดก่อน”มันบอกและซับให้อย่างเบามือในแบบผู้ชาย ผมไม่เจ็บแต่แสบนิดๆ ก่อนจะดึงมาซับเอง

“ไอ้สองคนนั้นเป็นไงบ้างวะ”มันพูดลอยๆน้ำเสียงดูเป็นห่วงไอ้สองคนไม่น้อย

“ไม่รู้ว่ะ มันก็คงรอดเหมือนเราแหละมั้ง”ผมส่ายหน้าก่อนจะตอบแบบภาวนาให้พวกมันรอดไปด้วย ไอ้หนูพยักหน้า ตาก็มองไปรอบๆ หยิบไอ้ลูกหว้าออกมากินอีก

“กินกันตายแก้กระหายไปก่อน”มันบอกและส่งให้ผมที่รับมาใส่ปาก

“กูน่าจะปล่อยมึงที่หมู่บ้านเมื่อกี้”ผมพูดออกมา เมื่อเราต่างเงียบกันไปสักพัก

“แล้วไม่ปล่อยวะ”มันถามกวนๆไม่ได้แสดงว่าโกรธที่ไม่ปล่อยมันแต่แรก

“กูไม่แน่ใจว่ามึงจะปลอดภัยจริงหรือเปล่า เกิดไอ้พวกนั้นมันอยู่ในหมู่บ้านนั้น ฮึ แต่ก็เสือกเจอจนได้”ผมบอกเหตุผลให้มันฟังก่อนจะทำเสียงขึ้นจมูก

“ช่างมันเถอะ เบญจเพสกูลิขิตมาแล้วว่าต้องเจอ”มันกระตุกยิ้มพูดกลับขำๆ  ผมกำลังจะพูดตาสังเกตเห็นบางอย่างพุ่งเข้ามา ดึงมันหมอบลงกับพื้นทันที ฉึก เสียงมีดปักกับต้นไม้

“เฮ้ย มันอยู่ทางนี้”เสียงโวกเวกตามมา

“เหี้ยเอ้ย แม่งตามมาจริงๆ ไอ้ควาย ปืนมีไม่ยิงวะ”ไอ้หนูสบถแต่เสือกเยาะเขาอีก ผมโบกหัวมันไปที

“มึงไม่ต้องเสือกไปแนะนำมันเลย”ผมบอกมันก่อนจะพากันคลานปนเดินเร็วๆออกจากตรงนั้น  ปัง ปัง ปัง

“เป็นไงล่ะ ฝันที่เป็นจริง เร็ว”อดเหน็บมันไม่ได้ที่ยิ้มแหยๆ ก่อนจะโกย กระสุนเฉียดหัว เฉียดตีนไปมา ไอ้หนูวิ่งไปกระโดดไป ผมจับมันก้มหัวไปด้วย

“โอ้ยยย”เสียงมันร้องเมื่อสะดุดรากไม้จนถลากลิ้งเป็นลูกขนุน

“ไอ้หนู”ผมเรียกและวิ่งตามไปหามัน

“เป็นไงมั่ง ลุกไหวไหม”ผมพยุงมันขึ้นมา หน้าทิ่มดินเศษไม้เต็มปากไปหมด

“วะ ไหว โอย”มันแล่บลิ้นแพร่ดๆ บอกทรงตัวลุกต้องร้องออกมา

”ขากู แม่งเอ้ย มึงไปเถอะ ทิ้งกูไว้นี่แหละ ยังไงพวกมันก็ไม่ปล่อยกูอยู่ดีถึงรอดจากมึงไปได้ ถ้ามึงรอดไปได้แล้ว คุ้มครองพ่อกูด้วยนะ กูขอร้อง”มันจับขาก่อนจะพูดกับผมและฝากพ่อมันไปด้วย

“พ่อมึง ๆ ก็ดูแลเองสิวะ ฝากกูได้ไง กูไม่ทิ้งมึงหรอก ขี่หลังกูนี่ เร็วๆ”ผมบอกมันก่อนจะนั่งยองๆ

“ไอ้เฮีย ไอ้เหี้ย มึงจะแบกกูไปได้สักเท่าไรจะพากันตายทั้งคู่เปล่า หรือถ้ามึงจะใช้หลังกูกันกระสุนกันมีดก็ได้อยู่”มันเรียกชื่อผมที่น่าจะแยกออกนะว่าชื่อไหนกันแน่ คร่ำครวญเหมือนจะห่วงผม แถมมีน้ำใจเสนอประโยชน์หลังมันอีก

“มึงหยุดมุกสักพักเถอะ เร็วๆ”ผมส่ายหน้ากับมันพร้อมเร่งเร้า มันลังเลก่อนจะวาดขาขึ้น แต่ยังไม่ทันออกตัว

“พวกมึงขี่คอตายพร้อมกันนี่แหละ ฮึ ฮึ”เสียงไอ้พวกชั่วก็ดังพร้อมขึ้นนกปืน จ่อมาทางเรา ไอ้หนูสบตากับผมก่อนจะมองหน้าพวกมันที่ขึ้นปืนอยู่ ผมกับมันไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงในอีกไม่กี่วินาที แต่มือเราสองคนจับกันโดยไม่มีสาเหตุ ไม่ใช่จับธรรมดาแต่ประสานกันแนบแน่นเหมือนกับเตรียมใจว่า เราจะตายไปด้วยกัน

**********************************************************************************************

ปล. โอย ร้อน ร้อน ร้อน อะไรอย่างนี้ ได้พักไม่กี่วันกลับมาตันอยู่กับกองงาน ขอโทษที่มาอัพช้าไปหน่อยค่ะ ไม่รู้ยังจำกันได้หรือเปล่า ฮิ้ว ฮิ้ว ขอกำลังใจหน่อยจ๊ะ เอาใจช่วยหนูกับเฮียหน่อยนะจ๊ะ ไปเคลียร์งานแล้วเด้อ

[CarToonMiZa]

สถานการณ์คับขัน
หนูยังฮาได้อีก
รอลุ้นต่อไป

[Rafael]

โอ้
ระทึกใจได้ทุกตอนจริงๆ
ไอพวกนั้นก็จองเวรจองกรรมกันจริงจริ๊งงง

[สายหมอก]

อ้ากกกกก ลุ้น!!!! เรื่องนี้สนุกมากค่ะ

ตามๆๆๆๆๆ

[พลอยสวย]

    รอดๆๆทั้งคู่  อ้อ อย่าลืมเอารองเท้าให้เฮียใส่ด้วยนะน้องหนู (ว่าแล้วแอบแว๊บไปหาพี่ไผ่กะน้องฝิ่นอีกรอบก่อน หุหุ)

[aeecd]

โอยยยยย ค้างงงง  จะเป็นไงต่อเนี้ย ตำรวจมา ไอ้สองตัวนั้นมาช่วย

[Zalzah_iP]

ลุ้นๆๆๆๆ เอาตัวรอดให้ได้นะเฮีย หนู 

[末っ子]

ชอบไอเฮียยยยยยยยยย 
สนุกค่ะ จะติดตามนะคะ

ขอบคุณคนเขียนค่า

[moredee]

  ร้อนจายยยยย อยากอ่านต่อ

[yisren.]

คุณเอ๋ย ฉันค้างมาก ลุ้นตัวเกร็งเล็บจิกพื้น ขอให้เบียร์โชว์เทพยิ่งแม่งงงง 
ขอบคุณนะค่า

[yeyong]

มาเห็นใจกันตอนที่ระหกระเหินกันในป่านี่แหละ

[Noo_Patchy]

    โอ๊ยยย ลุ้นว๊อยยย

[MiU]

โอ๊ยไม่ไหวละ อ่านไปขำไป หนูนี่สุดยอดมุกจริง ๆ 

[winndy]

 :L2:ลุ้นมาก เนื่้อเรื่องน่าติดตามมากค่ะ

[pilar]

โอยยย เดาเนื้อเรื่องไม่ออกเลย
แต่สนุกมากค่ะ
มาต่อเร็วๆ นะ

[bun]

มาทำให้ค้างแล้วจากไปอีกแล้ว
ว่าแต่จะมีใครมาช่วยทันไหมเนี้ยะ
แต่คงจะรอดไปได้นะ เพราะเป็นพระเอกนายเอกนี่
ถ้าตายเรื่องคงจบ 5555

[rujaya]

ต้องรอดซิ 

[Ball]

ค้างงงงงงงงงง กำลังมันส์เลยยยย 
หนูนี่มันฮาตลอดศกเนอะ 
แต่เราชอบเฮียมากอะ 
คู่นี้จะเห็นใจกันก้เวลาแบบนี้แหละ รอลุ้นค่า 

[lalitalx]

ค้าง 
คนเขียนหาเวลาให้หนูกะเฮียได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองใช่มั้ยค้า สถานการณ์คับขันมาก รันกับเบียร์จะเป็นไงเนี่ย 
เป็นห่วงน้า TT

[mystery Y]

สงกรานต์ผ่านไป น้องหนูกับไอ้เฮียก็กลับมามาพร้อมการหนีตายที่ตื่นเต้นและลุ้นสุดๆ ขอให้ปลอดภัยน้า~

[tuckky]

วิ่ง สู้ ฟัด ยิ่งกว่าเฉินหลงมาเอง 
เขามีโมเมนต์เช็ดเหงื่อให้กันด้วย อ๊างงงง....

[greensnake]

ตกลงพวกนี้จะเอาหนูทำเมียให้ได้เลยใช่ไหม
ตามล่ากันมาไกลขนาดนี้ กะว่าไม่ให้รอดไปได้เลยว่างั้น
แต่ถึงแม้ว่าจะหน้าสิ่วหน้าขวานขนาดไหนหนูก็ฮาได้
ไม่เป็นอุปสรรคต่อการเล่นมุขแต่อย่างใด
ขอให้ทุกคนรอดปลอดภัย บาดเจ็บนิดหน่อยไม่ว่ากัน
จะว่าไปเหตุการณ์นี้ทำให้ทุกคนสนิทกันโดยไม่รู้ตัวเลยเนาะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
+1และเป็ดจ้า

[envylover]

ค้างมากกกกก อยากอ่านต่ออ่า ลุ้นๆๆๆๆ

[๐DeAchieS๐]

ตามมมมมมมมมมมมมม


 

[nongrak]

จะรอดไหมเนี่ยเจอไอ้โจรจังๆ แล้ว

[zabzebra]

เค้ารอให้มาต่ออยู่นะ จุ๊ สนุกมากเบยยย

เมื่อไหร่จะรักกันล่ะคะเนี่ย อย่างงี้ต้องต่อเรื่องบ่อยๆนะแจ๊ะ