>>ป.7<<
‘พวกมึงขี่คอตายพร้อมกันนี่แหละ ฮึ ฮึ’เสียงไอ้พวกชั่วก็ดังพร้อมขึ้นนกปืน จ่อมาทางเรา ไอ้หนูสบตากับผมก่อนจะมองหน้าพวกมันที่ขึ้นปืนอยู่ ผมกับมันไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงในอีกไม่กี่วินาที แต่มือเราสองคนจับกันโดยไม่มีสาเหตุ ไม่ใช่จับธรรมดาแต่ประสานกันแนบแน่นเหมือนกับเตรียมใจว่า เราจะตายไปด้วยกัน ทั้งที่ไอ้คนขี่หลังผมมันคงไม่ได้อยากตายตอนนี้เพราะยังไม่ได้ทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับพ่อมันเลย ตัวมันสั่นแต่ใจมันสู้ มันเลื่อนตัวเองลงจากหลังผมมายืนข้างๆ มือยังไม่ปล่อยจากกัน ไม่ใช่อารมณ์ที่มีต่อกันเหมือนคนรัก คงเป็นเพราะมีแค่เราเท่านั้นที่กำลังเผชิญความตายในขณะนี้
“กูว่าเราไม่ตายง่ายๆหรอก เดี๋ยวก็รอด”มันกระซิบกับผม
“ทำไม”ผมมองหน้ามันแวบหนึ่งก่อนจะหันไปสนใจไอ้คนตรงหน้าพร้อมพวกอีกสองคน มือผมยังกำปืนไว้อยู่ น่าจะเหลือกระสุนอยู่ไม่กี่นัด ต้องประหยัดหน่อยแต่ไม่รู้จะอยู่ทันได้ใช้หรือเปล่า
“มันลีลา เดี๋ยวมันต้องรอลูกพี่มันมาก่อน เชื่อกู”มันยักคิ้วตอบ อารมณ์ขันมึงนี่คงที่ตลอดขนาดจะตายยังอุตริคิดแง่ดี
“เฮ้ย อย่าเพิ่งฆ่ามัน”ไอ้อีกคนพูดออกมา
“เห็นไหม”มันพูดสีหน้าลิงโลด ทั้งที่ยังไม่รู้เลยว่าไอ้นั่นจะเอ่ยอะไรต่อ
“ทำไมวะ มัวแต่ลีลาเดี๋ยวแม่งก็รอดไปได้อีก จำไม่ได้หรือไงวะเมื่อคราวก่อน”ไอ้คนจ่อปืนถามอย่างหัวเสีย พูดดักทางความคิดไอ้หนูอีก ผมหันไปมองหน้ามันที่อ้าปากหวอ ก่อนจะหุบและมองหน้าผม
“ใจเย็นๆ ยังไงมันก็ต้องรอลูกพี่มันอยู่ดี เชื่อกู”มันยังมีกระจิตกระใจปลอบผมให้เชื่อมัน ผมเลยพยักหน้าให้มัน เออกูเชื่อ
“ลูกพี่ให้จับเป็น”ไอ้นั่นตอบ
“ฮึ ฮึ เป็นไง เชื่อกูยัง”มันหัวเราะในลำคอพูดกับผม ทำอย่างกับรอดตายแล้ว
“ก็ยังไม่รอดอยู่ดี”ผมบอกมันอีก แต่ก็ทึ่งกับมันที่คิดถูก น่าจะจำมาจากหนังล่ะมั้ง ที่ตัวโกงตายห่าเพราะลีลาเยอะ
“ก็ยังดีกว่ามันฆ่าทันทีนะมึง ระหว่างนี้เราก็ค่อยๆหาทางหนีก็ได้ มันต้องมีมั่งละวะ เมื่อกี้กูบนขอพ่อขอแม่กูในใจแล้ว”มันกระซิบกระซาบเหยียดยาวบอกผม
“มึงบนว่าอะไร”แทนที่ผมจะเห็นด้วยกับมันหาทางหนี เสือกจี้เส้นถามเรื่องที่มันบน
“ไม่ได้ เขาไม่ให้พูดเดี๋ยวไม่ขลัง”มันส่ายหน้าพูดจริงจัง กูอยากจะขำแต่ขำไม่ออก
“ทิ้งปืน”มันสั่งผมที่ยังถือปืนอยู่ ผมยังลังเลว่าจะทิ้งหรือยิงโต้ระยะประชิดมันดี แต่กว่าจะได้ตัดสินใจ ไอ้คนข้างก็ทรุดลงไปกับพื้น
“โอ๊ะ”เสียงร้องสั้นๆ ผมหันไปก็หน้าหันเมื่อเจอด้ามปืนกระแทกเข้าเต็มๆ
“แสบนักนะมึง ไอ้เด็กเหี้ย”ไอ้หัวหน้ามันที่โผล่มาจากข้างหลังทุบเข้ากับสันคอไอ้หนู ก่อนจะเตะซ้ำที่สีข้าง มันจะซ้ำอีก ผมรีบเอาตัวเองเข้าไปรับเอาไว้
“อุบ”ผมร้องอย่างกลั้นเอาไว้ จุกไม่ใช่น้อย แต่ไอ้คนตัวบางกว่าผมล่ะมันจะเจ็บและจุกขนาดไหน โดนเข้าไปเต็มๆ
“ฮึ น้องมึงใช่ไหม ห๊ะ”ผลัก ผลัก มันพูดยิ้มๆก่อนจะเตะซ้ำผมที่ยังบังร่างไอ้หนูอยู่ ลูกน้องมันยืนหัวเราะชอบใจ
“พะ พอแล้ว มึงอยากทำ ทำกูนี่”ไอ้หนูที่ตั้งสติได้พูดออกมา
“อ๋อ ปกป้องพี่ หรือ ปกป้องผัววะ ฮ่าๆๆๆๆ”ไอ้ลูกน้องมันทำสีหน้าและพูดจายียวน
“ก็ดีกว่าพวกมึงที่ปกป้องไอ้ลูกพี่ใจหมา ถุย”ไอ้หนูพูดเยาะกลับพร้อมถ่มน้ำลาย ผมมองหน้ามันที่ไม่สงบปากสงบคำเอาซะเลย แทนที่จะรอดจะกลายเป็นยุให้พวกมันฆ่าไวขึ้น แต่ดูจากสีหน้าและแววตามันที่ไม่มีความกลัวตายเลยสักนิด มันกระชากไอ้หนูไปจากตัวผมที่รั้งไม่ทัน ไอ้หนูเชิดหน้าท้าทายกวนตีนใส่
“ปากดีนัก”ผลัวะ ผลัวะ ไอ้ลูกพี่มันว่าก่อนจะตบหน้าหัน ผมจะเข้าไปช่วยแต่โดนเตะเข้าที่ท้องและเหยียบเอาไว้
“ถุย”มันถุยน้ำลายที่มีเลือดใส่หน้า ยิ้มเยาะ
“ไอ้เด็กเวร มึงมานี่เลย”มันกระชากไอ้หนูไปตรงต้นไม้ก่อนจะเหวี่ยงอย่างแรงกระแทกดังอักจนตัวงอ
”ปากมึงมันดีนัก ลองอมให้กูหน่อยสิว่าจะดีไหม ถ้าดีกูจะปล่อยพวกมึงไป”มันเอาตีนเหยียบท้องไอ้หนูปลดซิบกางเกง ผมพยายามดิ้นให้หลุด คิดว่าตายเป็นตายยังไงก็ต้องช่วยไอ้หนูให้ได้
“ว่าไง ทำไม่ทำ”มันเหยียดยิ้ม
“มึงก็ควักออกมาสิ”ไอ้หนูเอามือเช็ดปากพูดใส่มัน ตามันก็มองมาที่ผมกระตุกยิ้มใส่ ไอ้ลูกพี่มันกดย้ำตรงท้อง ไอ้หนูกลั้นเสียงร้องพอมันควักออกมามันกดหน้าไอ้หนูให้ไปจ่อตรงนั้น ไอ้หนูเอามือจับประคองรูดคลึงไปมา สีหน้าขยะแขยงแฝงเครียดแค้นแต่ยังใจเย็นทำเป็นประเลาะเล่นไอ้นั่น ไอ้หัวหน้ายิ้มกริ่มเริ่มเคลิ้ม ไอ้ลูกน้องมันก็สีหน้าไม่ต่างกัน พวกมันไม่ได้ตามไอ้หนูด้วยเรื่องแค่นี้หรอก มันต้องการจะเก็บที่ไอ้หนูไปรู้เรื่องพวกมันลักลอบเข้ามาตัดไม้ในป่า และแค้นที่เสียรู้ไอ้เด็กเมื่อวานซืนจนทำให้มันเสียงาน
“เก่งนี่หว่า ทำบ่อยเหรอวะ”มันดึงผมไอ้หนูไปมา
“ดีกว่านี้ก็เป็น”มันยังปากดีใส่ มองทางผมเหมือนจะส่งสัญญาณบางอย่าง
“ทำให้พี่มึงบ่อยล่ะสิ ดูมันมองสิสงสัยจะอยากร่วมด้วย”มันหันมาพูดเยาะใส่ผม ไอ้หนูหัวเราะเบาๆก่อนจะอ้าปาก ไอ้หัวหน้าสารเลวทำหน้าลุ้นสุดสุดก่อนมันจะตาเหลือกด้วยความเสียวซ่านกระมัง
“อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค”เสียงร้องอย่างดัง ของไอ้หัวหน้า ผมอาศัยจังหวะที่พวกมันตกใจเสียงลูกพี่ตัวเองพลิกตัวอย่างเร็วจับขามันกระตุกอย่างแรงจนหงายหลัง เอามีดปักตรงมือมันทะลุกับพื้นดิน เสียงร้องอย่างเจ็บปวดดังลั่น อีกสองคนคว้าปืนจะยิง ผมกลิ้งหลบอย่างเร็วเข้าไปเตะขาพับไอ้คนทางซ้ายอัดกำปั้นที่หน้ามันจนน็อกไปกำลังจะหยิบปืนแต่ไอ้นั่นยิงเข้ามาซะก่อนเฉียดมือผมไปนิดเดียวเลยต้องกระโดดเข้าที่กำบังก่อน หันไปมองไอ้หนูอย่างเป็นห่วงกลัวจะโดนไอ้นี่เล่นงาน เห็นไอ้หัวหน้าเหยียบๆๆๆ มันให้ปล่อย แต่มันเกาะและกัดไว้แน่น จนไอ้นั่นหาที่ยิงไม่ถูก
“อื้อ อื้อ เอ็นไอ เอี๋ยวไอ๋ อื้อ ไอ้เอี้ยยย”เสียงมันอู้อี้ไปมา กอดรัดจนไอ้นั่นล้มไปทับมัน ผมจะเข้าไปไอ้นั่นหันมาเห็น ยิงใส่ ตอนนี้เหลือแค่มันกับลูกพี่มันแล้ว ไอ้ที่โดนมีดปักกัดฟันพยายามดึงมีดออกอยู่
“เฮ้ย มาช่วยกูก่อน”มันร้องเรียกไอ้ลูกน้อง ผมเห็นท่าไม่ดีแล้วพุ่งเข้าประชิดตัวไอ้นี่จนหน้าคว่ำ ปืนกระเด็นจากมือ มันพลิกตัวมาต่อยผมที่หลบไม่ทัน มันจะซ้ำผมก็ถีบมันกลับและขึ้นคร่อมต่อยไปอีกสองมัด แต่ตัวมันค่อนข้างใหญ่เลยแค่มึนๆ มันเอื้อมมือมาบีบคอผม แม่งโคตรมือเหนียวผมพยายามแกะ มือก็ต่อยมันไปด้วยจนมือมันล้า ผมดึงและหักข้อมือทันที
“อ๊าคคคคคค ไอ้เหี้ย มึงงงงงง”มันร้องเสียงคงไม่ต่างจากสัตว์ที่โดนพวกมันเชือด
“นี่สำหรับที่มึงชอบฆ่าสัตว์ด้วยความสนุก”ผมบอกมัน ถือว่าผมแก้แค้นให้แล้วกัน ก่อนจะลุกไปดึงขามันขึ้นมาและบิดอย่างแรง
“อ๊าคคคคคคคคคค ขากู”มันร้องออกมาอีก ไม่ต่างจากตอนแรก
“และนี่สำหรับต้นไม้ที่พวกมึงตัด”ผมพูดใส่มันอีก มันบิดหน้าบิดตัวด้วยความเจ็บปวด หันไปอีกทีไอ้คนที่โดนมีดปักกำลังจะถึงตัวลูกพี่มันอยู่แล้ว ไอ้หนูกำลังตาเหลือกเพราะถูกไอ้หัวหน้ามันบีบคออยู่
“เฮ้ย”ผมส่งเสียงไอ้นั่นหันมา ฉึก คาอกพอดีมันล้มลง กูว่าจะไม่ทำแล้วมึงบังคับกูเอง ผมรีบเข้ากระชากไอ้หัวหน้าออกจากตัวไอ้หนูอย่างแรง ดูมันจะโกรธจัดถีบสวนผมกลับมาตามมาซ้ำ
“แค่ก แค่ก”เสียงไอปนสำลัก ผมหันไปมองไอ้หนูที่ไอออกมามีเลือดเจือปนอย่างเป็นห่วงแต่ต้องจัดการไอ้นี่ก่อนที่ลูกน้องมันจะตามมาสมทบอีก ผมต่อยสวนมันไปสองทีเตะซ้ำจนมันเซไปกระแทกต้นไม้บ้าง ก่อนจะอัดอีก และอีกจุด
“ไอ้เหี้ยยยยยยยยยย”มันด่าอย่างแรงเมื่อโดนซ้ำตรงจุดที่ถูกกระทำในตอนแรก ผมไม่รอช้าเตะซ้ำจนมันทรุดหน้าคว่ำนิ่งไป ผมรีบไปดูไอ้คนปากดีแต่ใจสู้ก่อน
“หนู หนู ไอ้หนู”ผมตบแก้มมันไปมาเรียกสติ ตามันปรือเผยอยิ้มนิดๆ
“เฮีย”มันเรียกชื่อผม หูผมไม่ฝาดมันเรียกชื่อผมโดยไม่มีคำนำหน้าใดๆ ก่อนประโยคถัดมาทำกูใจแฟบลง
“ไอ้เฮีย เชี่ยะเอ้ย ช้าจังนะมึง ปะ ปล่อยให้กูแดกไอ้นั่นตั้งนาน แหวะ”มันทำหน้าพะอืดพะอม
“กูนึกว่าชอบ เห็นกัดไม่ยอมปล่อย”ผมเลยอดเหน็บมันกลับไม่ได้ ดึงเสื้อเช็ดปากให้มัน
“เชื่อกูยัง ว่า ระ เรารอด”มันยังโวยกหางตัวเอง ผมประคองมันขึ้นมานั่ง เช็ดหน้าที่มีคราบเลือดคราบดินติดอยู่ให้อย่างเบามือ หน้ามันช้ำไม่น้อยยิ่งผิวมันขาวรอยเลยเด่นชัดมากกว่าปกติ ดูน่าสงสารมาก ถ้าพ่อมันเห็นคงจะลมจับแน่
“เออ มึงเก่ง ไหวไหม เราต้องไปจากตรงนี้แล้ว ก่อนพวกมันจะแห่มา”ผมจิ้มตรงมุมปากมันแรงๆไปทีอย่างหมั่นไส้ ทำเอามันสูดปากทุบผมกลับ
“ไม่ไหวก็ต้องไหว ฮึบ”มันตอบก่อนจะรวบรวมกำลังทรงตัว ตาผมเหลือบไปเห็นวัตถุสีดำลอยขึ้นด้วยน้ำมือของใครบางคน ผมดึงไอ้หนูเข้ามากอดและกลิ้งหลบสิ่งที่พุ่งตรงมาทางเรา ปัง ปัง
“โอ๊ะ”เสียงผมร้องออกมา เอามือกุมไหล่
“ไอ้เฮีย”เสียงไอ้หนูร้องอย่างดัง
“เออ กูไม่เป็นไร”ผมกัดฟันบอกมัน
“เป็นสิ ฉิบหายเลือดออกเต็มเลย”มันโวยออกมา
“หนีไป เร็วๆ”ผมดันมันออก ถ้าเตะได้จะเตะโด่งส่งหมู่บ้านมันซะเลย มันส่ายหน้า
“ไม่ กูไม่ใช่หน้าตัวเมียกลัวตาย”มันยังแสดงความเป็นลูกผู้ชายต่อ ทั้งที่ผมรู้แล้วว่ามันกล้าขนาดไหน
“ไม่ใช่เวลาจะมาเบ่ง ไป กลับไปหาพ่อมึงซะก่อนจะไม่มีโอกาส”ผมผลักมันอีก เอ่ยชื่อพ่อมันเป็นการกระตุ้น
“กูกลับแน่ แต่ต้องเอามึงไปด้วย เผื่อจะได้รางวัลนำจับแถมดังด้วย มึงลุกสิ”มันไม่ยอมไปพูดติดตลกดึงผมให้ลุกขึ้น
“นึกว่าห่วงกู มึงนิ”ผมกระตุกยิ้มกับคำพูดมัน ก่อนจะได้ยินเสียงไอ้คนยิง รู้อย่างนี้กูซ้ำให้มึงตายซะก็ดี
“ฮึ ฮึ พวกมึงไปนรกซะเถอะ”ไอ้หัวหน้ามันลุกเดินโซเซมือก็เล็งมาทางผมสองคนอีก ผมจะลุกตอนนี้ก็คงไม่ทัน ได้แต่เอาตัวบังมันไว้ก่อนจะกอดมันและหลับตา ปัง ปัง ปัง ก่อนจะได้ยินเสียงล้มดังตึง ผมลืมตาขึ้นพร้อมไอ้หนู หันไปเห็นไอ้หัวหน้านอนกระตุกตาเหลือก และไอ้คนที่โดนผมหักมือหักขาก็ตาเหลือกตามไปเช่นกัน
“เฮ้ย ไม่เจ็บว่ะ ไอ้เฮีย เรารอดแล้ว”ไอ้หนูคลำตัวผมและตัวเองพูดอย่างดีใจโถมเข้ามาใส่ผมอย่างลืมตัว ผมเลยกอดและตบหลังมันก่อนจะลูบไปมาเรียกขวัญให้ เสียงมันหัวเราะในลำคอ
“ตายซะเถอะมึง ไอ้หัวหน้าเหี้ย”ปัง ปัง ไอ้คนพูดยิงซ้ำอย่างโกรธแค้น ผมนึกได้จับมันออก ยังไม่ปลอดภัยซะทีเดียว ไม่รู้ว่าไอ้คนที่ยิงมันทำเพื่อตัวเองและจะเก็บเราไปด้วยหรือเปล่า มันมองมาทางพวกผม ผมดันไอ้หนูให้ไปอยู่ข้างหลังทั้งที่มันก็เสนอหน้าจะอยู่ซะจริงๆ มันคิดว่าผมเป็นอะไรกับมันหรือเปล่าถึงได้ไม่หนีเอาตัวรอด เพื่อนก็ไม่ใช่ ญาติพี่น้องยิ่งไม่ใช่เลย
“พวกมึงไปเถอะ ขอบใจที่ทำให้กูรู้ซึ้งจิตใจลูกพี่เหี้ยๆ แม่ง คิดจะฆ่ากูซ้ำอีก”ไอ้เกริกพูดกับพวกผม ก่อนจะพูดถึงอดีตลูกพี่มันที่ไปทัวร์นรกแทนพวกผมซะแล้ว มันพูดแค่นั้นก่อนจะรีบไปจากตรงนั้นแถมพูดทิ้งท้าย
“อ้อ ฝากบอกเพื่อนมึงด้วยขอบใจที่แทงถากๆ ถ้ากูรอดไปได้จะไปแทงมันคืน”มันพูดเสร็จก็ไปทันที เออ ถ้าเจอกูจะบอกให้แล้วกัน
“ถึงมันจะช่วยเราแต่กูก็ไม่อยากให้มันลอยนวลเลยว่ะ อยากให้มันได้รับสิ่งที่มันทำบ้างโดยการไปมอบตัวและกลับตัวซะถ้ามันคิดได้”ไอ้หนูพูดออกมาคล่องปากขึ้นสงสัยดีใจที่รอดตายเลยลืมอาการฟกช้ำตัวเอง
“ไม่มีใครหนีพ้นสิ่งที่ตัวเองทำไปได้หรอก ไม่งั้นจะมีเวรกรรมไว้เพื่ออะไรล่ะ และ มึงเหมารวมบอกกูด้วยหรือเปล่า”ผมพูดเรียบๆก่อนจะพยักหน้าใส่มันในประโยคหลังๆ ฟังดูเหมือนรวบยอดกูไปด้วย
“จะกลับพร้อมกูเปล่าล่ะ จะพาไปมอบ”มันก็ทำใส่มั่ง
“ยังไม่ถึงเวลา”ผมยักไหล่ตอบมันแค่นั้น ก่อนจะประคับประคองกันไปจากตรงนั้นสักที
“ต้องให้ตายซะก่อนหรือไง”ยังมีขมุบขมิบ ก่อนมันจะขมวดคิ้วละจากแขนผมเดินไปหยิบมีดตัดเสื้อไอ้คนตายออกจากตัว เลือกตรงที่ไม่เปรอะเลือดมาพันแผลเพื่อห้ามเลือดให้ผม ก่อนจะจับมือผมไปวางบนไหล่มันตามเดิม
“แช่งกูจะเอามึงไปด้วย จะได้ไม่เหงา”ผมหันไปพูดกับมันที่หันมาปลายจมูกมันเฉียดคางผมไปนิด
“เอาไปทำส้นตีนอะไร ในนรกคนเพียบ แถมมึงต้องรับเวรรับกรรมไม่มีเวลามาเหงาหรอกโว้ย”มันเหมือนจะหน้าแดงแต่ปากนี่ฉอดๆๆๆไม่มีหยุด
“ฮึ ฮึ ยังไงมึงก็ต้องตกนรกอยู่ดี ก่อคดีฆ่าหลายศพอยู่ไม่ใช่เหรอ”ผมหัวเราะในลำคอยักคิ้วให้มันที่เบ้ปาก
“สัด ล้อเลียน เดี๋ยวมึงเจอ ชำแหละ”มันว่าแถมขู่ ผมได้แต่ยกยิ้มก่อนจะกระชับเอวมันแน่นขึ้นและพาเดิน กัดฟันอดทนให้พ้นจากตรงนี้ให้ได้ ถึงจะรู้ตัวว่าเริ่มล้าแล้ว ใจผมก็คิดถ้ามีเจ้าหน้าที่ตามมาทันก็ดีจะได้ให้มันไปกับเขาซะ ส่วนตัวผมก็จะหนีต่อไปถ้าหนีได้ แค่รู้ว่ามันกลับไปหาพ่อได้อย่างปลอดภัยก็พอแล้ว ไม่ทราบว่าไปไหนกันหมดครับหรือวางแผนจับกุมพวกผมอยู่ รีบๆหน่อยนะ
/
/
/
“พักก่อน หน้ามึงซีดจังวะ ขนาดดำกูยังเห็นเลย ที่จริงอยู่ในคุกมึงน่าจะขาวนะทั้งที่ไม่ได้ไปไหน”วาจาฟังน่าเป็นห่วงแต่เสียดแทงสีผิวกูฉิบหาย เขาเรียกสีแทนโว้ย แถมวิจารณ์ที่พักพิงกูเหมือนว่าเข้าไปอยู่แล้วสบาย
“มึงลองเข้าไปติดดูบ้างก็ได้ คุกนะมึงไม่ใช่ฟิตเนตจะได้ออกกำลังในร่มอย่างเดียว”ผมก็ยังมีแรงเถียงกับมัน ตาเหมือนเริ่มจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่
“เลือดมึงโคตรเยอะเลย แดกเหล้าเยอะสิมึง เลือดลมถึงได้ดี ไหนกูดูแผลสิ”ไม่รู้มันไปเอาทฤษฎีจากไหนมาใช้กับเลือดผม มือมันก็แหวกดูแผลไปด้วย
“กูจะแดกตอนไหนวะ ถ้าก่อนเข้าก็เคยอยู่”ผมส่ายหน้ากับมัน ก่อนจะพูดต่อ”มึงดูตัวเองก่อนเถอะ ว่าเป็นยังไง”ผมหลับตาพิงต้นไม้บอกมัน
“กูไม่เป็นไร หายจุกเสียดแล้ว แต่มึงสิ”มันพูดเรียบๆก่อนจะเบาตอนท้าย ผมลืมตามามองหน้าขาวๆที่ตอนนี้มอมแมมไม่ต่างจากหมาไปคลุกฝุ่นเลย มันคงจะหายจริงๆถึงหน้ามันจะโชว์รอยช้ำเด่นชัด
“ต้องมาเจ็บตัวเพราะกู”มันพูดต่ออีก เอามือลูบหน้าผมปัดรอยเปื้อนให้ ไม่ได้นุ่มนวลนุ่มนิ่มเหมือนมือผู้หญิงแต่ก็นุ่มกว่ามือผมเยอะ
“ก็กูพามึงมาลำบาก ก็ต้องรับผิดชอบสิ และกูรับปากพ่อมึงไว้แล้ว ว่ามึงจะปลอดภัย”ผมบอกให้มันคลายสีหน้ากังวล
“มึงเป็นนักโทษจริงหรือเปล่า”มันถามผมจ้องหน้าเขม็ง
“ทำไม หน้าตากูดีเกินกว่าจะเป็นหรือไง”ผมกระตุกยิ้มยักคิ้วให้มัน
“ไม่ใช่หน้าตา แต่สันดานที่แสดงออกมันไม่เหมือน มึงทำตามที่พูดกับพ่อกูไว้ ถึงจะไม่ดีที่สุด แต่ก็ไม่เคยปล่อยให้กูตาย บางครั้งกูก็คิดว่ามึงเป็น เอ้อ”มันพูดไปเอามือกดปากแผลผมไปด้วยให้เลือดหยุด พอกับที่มันหยุดพูดตรงท้ายประโยค
“มึงคิดว่ากูเป็นร้อยตำรวจเอกปลอมตัวมาเหมือนในหนัง พอเสร็จเรื่องก็เฉลยหรือไง”ผมเสริมความคิดที่หยุดหายไปของมัน นึกว่ามันจะส่ายหน้า เสือกพยักหน้าเร็วๆ
“ใช่ ใช่ กูคิดแบบนั้น ปัญญาอ่อนกว่าเรื่องเรียลลิตี้หลังกล้องหรือเปล่าวะ”มันตอบและย้อนถาม
“อืม”ผมตอบสั้นๆกับความคิดมัน
“ฟังนะ กูเป็นนักโทษจริงๆ ไม่ได้ปลอมตัวอะไรเลย”ผมพูดให้มันฟังอีกหลังจากจบคำตอบสั้นๆ มันก็เงียบไม่พูดต่อ
“แต่”ยังมีเล็ดลอดออกมาแบบไม่แน่ใจอีก
“กูอาจจะหลอกมึงให้มึงตายใจก็ได้ แบบมุกเก่ามันน่าเบื่อเลยเปลี่ยนใหม่ให้ดูดีและเชือดทิ้งทีหลัง เริ่มกลัวกูหรือยัง ฮึฮึ”ผมยื่นหน้าไปพูดใกล้มันที่ผงะเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหน้า
“กูไม่ได้เริ่มกลัว แต่กูกลัวมาตลอด กลัวไม่ได้กลับไปหาพ่อ”มันพูดเสียงเบาหวิว แต่สีหน้าเรียบเฉยไม่ได้กลัวเหมือนที่พูด
“ตอนนี้กูไม่มีแรงแล้ว ถ้ากูหลับมึงก็ฆ่ากูซะ หรือไม่ก็ทิ้งกูไว้ที่นี่แล้วกลับไป”ผมตอบเสียงไม่ต่างจากมันแต่หนักแน่นกว่า
“กูทำไม่ได้ นอกจากฆ่าเพื่อทำกินในบางครั้ง กูไม่เคยฆ่าสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าคนเลย”มันส่ายหน้าบอกความรู้สึกอีกด้านหนึ่งของมัน และประโยคถัดมากลายเป็นผมที่เงียบไปบ้าง”แต่ก็ไม่รู้เพราะอะไร กูเชื่อมึง”
“.................”
“.................”
“จากตรงนี้ไปเป็นอะไร”ผมถามต่อหลังจากเงียบกันไปพัก เลือดผมเริ่มหยุดพอกับสติที่เริ่มจะเลือนๆเหมือนกัน
“ถ้าจำไม่ผิด น่าจะใกล้ทางออกไปสู่ถนนใหญ่แล้วล่ะ”มันทำท่านึกก่อนจะบอก
“อีกไกลไหม”ผมถามต่อ ส่ายหน้าตัวเองไปมา
“ถ้าเดินทางตอนนี้ก็น่าจะสี่ห้าชั่วโมงได้”มันกะเวลา ผมพยักหน้า ก่อนจะส่งปืนให้มันที่ทำหน้างงๆ
“เอาติดตัวไป ตอนนี้ยังไม่มืด มึงน่าจะถึงได้เร็ว และหาทางกลับบ้านซะ”เสียงผมเริ่มแผ่วลงแต่ยังฝืนพูดกับมัน
“แต่มึง”มันมองหน้าและมองแผลผม
“ไปเถอะ ไม่ว่าช้าหรือเร็วกูก็ตายอยู่ดี หนีเวรหนีกรรมไม่พ้นหรอก ถ้าถึงบ้านแล้วกูไม่อยากให้มึงพูดเรื่องพวกกู หรือไปโฉบแถวหน้าทีวีเพราะอยากดังตามปากมึงซะล่ะ”ผมแค่นยิ้มพูดใส่มัน
“กลัวหรือไง”มันถามผมเขยิบเข้ามาใกล้
“กูไม่ได้กลัวตำรวจมาจับ แต่กลัวมึงกับพ่อจะได้รับอันตราย มึงก็รู้นิไม่ใช่แค่พวกกูที่หนี”ผมตอบมันพิงต้นไม้อีกครั้ง
“แล้วมึงไม่คิดว่าป่านนี้หน้ากูออกทีวีพร้อมพวกมึงไปแล้วเหรอ”มันประชดกลับมามั่ง เหล่ตามอง
“ตอนแรกคงโชว์ แต่พอมึงรอดไปได้ตำรวจเขาไม่โง่เอามึงไปโชว์ตัวหรอก อย่างน้อยเขาต้องกันมึงไว้เป็นพยานและป้องกันมึงอยู่แล้ว ถ้าเขามีจรรยาบรรณพอนะ”ผมปลอบใจมันในตอนแรกก่อนจะกั๊กตอนท้ายนิดๆ
“โอ้ยยยยยยย สรุปยังไงกูก็ต้องตายใช่ไหมเนี่ยยยยยยยยยยย”มันโวยออกมา
“ไอ้หนู มึงจะตะโกนเรียกญาติฝ่ายไหนอีกวะ”ผมเอ็ดมันทั้งที่ใกล้จะหมดแรงอยู่แล้ว มันรีบเอามือปิดปากตัวเองทันที
“ก็มึงพูดไม่ให้ความแน่ใจอะไรกูเลย ไล่กูกลับเหมือนจะไปดี คิดอีกทีเหมือนกูกลับไปตายซบลงตักพ่ออออออ”มันคร่ำครวญต่อด้วยทำนองเหมือนเพลงนักร้องดังคนหนึ่งเจ้าของวลีฮิต เอาอยู่ ผมเกือบจะขำออกมาแล้วแต่ไม่มีแรง ไม่อยากเชื่อว่ามันอายุยี่สิบห้า และถ้าผมไม่เอามันมาไอ้หนูก็กำลังจะแต่งงานมีลูกมีหลานให้พ่อมัน และมันก็จะกลายเป็นพ่อคน ลูกมันคงเชื้อไม่ทิ้งแถว ไม่ต้องสืบดูพ่อกับปู่มันก็รู้แล้ว แล้วลูกผมล่ะป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง ลืมผมไปหรือยัง
“แล้วมึงจะไปได้หรือยังมัวแต่แพล่มเดี๋ยวก็มืดค่ำพอดี”ผมกระตุ้นมันก่อนจะหลับตาลงอย่างเพลียๆ
“เฮ้ย มึงเป็นอะไร ไอ้เฮีย ไอ้เชี่ยะ อย่าเพิ่งหลับ”ยังไม่ทันจะพักสายตา หัวสั่นหัวคลอนเสียงร้อนรนเรียกให้ตื่นมาอีก
“จะเป็นก็เพราะมึงเขย่ากูนี่แหละ กูเหนื่อยจะพักก่อน มึงจะไปก็ไปเลย เดินดีๆล่ะอย่าทะเล่อทะล่าวิ่งเข้าไปหาใครมั่ว ดูให้ดีก่อน เดี๋ยวจะมีผัวไม่รู้ตัววิ่งตามมาอีก ฮึฮึ”ผมลืมตามาพูดกลั้วขำกับมันที่เลิกเขย่าจ้องหน้าผมทำปากใส่ให้ของลับ ก่อนจะหลับตาลงไปอีกครั้ง สักพักได้ยินเสียงกรอบแกรบ ผมยกยิ้ม มันคงไปแล้ว ดีแล้วล่ะ ขอให้มึงโชคดีเจ้าที่เจ้าป่าคุ้มครองมันด้วย แล้วผมก็หลับตาลงได้สักที
/
/
/
ปล้นต่อข้างล่าง
หัวข้อ: >>**ปล้นร้ายกลายรัก**<< "เรือนจำเปิด" หน้า 167 (17-03-59 ) (อ่าน 1698638 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก