หัวข้อ: >>**ปล้นร้ายกลายรัก**<< "เรือนจำเปิด" หน้า 167 (17-03-59 )

[wi_OoO_wi]

เพิ่งมาตามอ่านนนนน


สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

อร๊ายย ตัดผมทำไม ไว้มาตั้งนานอ้ะ 

[goonglovenut]

>>ป.8<<

“อย่า ปล่อย อย่าทำ ไอ้หนูนนนนนนนนนนนนนนน ลูกพ่ออออออออออ”เสียงร้องอย่างดังและเด้งตัวขึ้นมา นั่งจับอกตรงที่หัวใจเต้นระรัว เหงื่อท่วมตัว หายใจอย่างแรง

“หนู อย่าเป็นอะไรนะลูก คุณพระคุณเจ้า สิ่งศักดิ์สิทธิ์ รวมไก่จ๋า ของนก ปกป้องหนูด้วยเถอะ”ผมพนมมือบอกกล่าวสิ่งที่ขอได้  ก่อนจะสะดุ้ง ปัง ปัง ปัง ใครมาปล้นบ้านกูอีกวะ กูไม่มีลูกให้เอาไปแล้วโว้ย

“ลุงนก ลุงนก เป็นอะไรหรือเปล่า”ไอ้รงค์ กับ ไอ้เล็ก เพื่อนไอ้หนูมาอยู่เป็นเพื่อนผมได้หลายวันแล้ว เคาะประตูรัวๆๆแต่ไม่พูดตอนแรกทำกูเข้าใจผิด กว่าจะแสดงตัวได้ มึงนึกว่าเป็นพระเอกปลอมตัวมาเฉลยทีหลังหรือไงวะ ผมลุกไปเปิดประตู

“ลุงนก ร้องซะดังเลย โดนขืนใจในฝันหรือไง นั่นไงเปียกเชียว”ไอ้เล็กเห็นสภาพผมร้องถาม มือชี้ตัว

“เออ กูฝันเปียก”ผมตอบมันก่อนจะเดินข้างนอก

“โห ลุง อายุขนาดนี้ ลูกก็โดนจับตัวไป ยังมีอารมณ์ฝันเปียกอีกเหรอ”ไอ้รงค์พูดปาวๆเดินมานั่งข้างๆ

“ก็กูฝันเปียกจริงๆ นี่หว่า”ผมบอกมันอีกก่อนจะรับน้ำที่ไอ้เล็กไปหยิบมาให้ ทำไมกูยังเปียกไม่พออีกเหรอ

“ฉันเข้าใจ ว่าป้าไก่จากลุงไปนาน ก็คงอยากบ้างอะไรบ้าง แต่ไม่น่าจะเป็นช่วงนี้นี่หว่า”ไอ้เล็กอยากมีส่วนร่วมบ้างพูดสมทบไอ้รงค์เข้าไปอีก

“มันเลือกได้หรือไงวะ และกูฝันเปียกจริงแต่ไม่ใช่เรื่องสัปดนอย่างที่มึงคิด”ผมอธิบายให้ไอ้เด็กคราวลูกที่เป็นเพื่อนลูกฟัง อย่าเพิ่งรำคาญผมนะครับที่ชอบพูดอธิบายอะไรยาวๆซ้ำซาก ย้ำคิดแต่ไม่ค่อยย้ำทำเท่าไร ไอ้หนูรับจากผมไปเต็มๆ แน่ล่ะมันเป็นลูกชายคนเดียวของผมนี่หว่าไม่ให้ถ่ายทอดให้มันจะให้ใคร

“ไม่ต้องอายหรอกลุง มันเรื่องปกติของผู้ชาย อีกอย่างลุงนกน่าจะภูมิใจที่วัยใกล้จะถึงฝั่ง ยังฝันเปียกได้”ไอ้รงค์พูดปลอบใจแกมยกย่องผมไปด้วย

“มึงใช้วัยทองดีกว่าไหม ไอ้วัยใกล้ฝั่งไปใช้กับพ่อมึงโน่น เดี๋ยวปั๊ดถีบเข้าให้”ผมว่ามันยกขาจะถีบ มันดันหลบไปหาไอ้เล็กที่หัวเราะ ไอ้นี่ก็ดี๊ดีรู้ข่าวปุ๊บ เสร็จงานกลับจากเนปาลปั๊บ มันไปถ่ายทำสารคดีที่โน่น ไอ้รงค์ต้องเล่าให้มันฟังเป็นวัน ไอ้ปอนด์ก็เพิ่งกลับกรุงเทพฯไปเมื่อวาน มันจะบอกเพื่อนมันที่เป็นตำรวจสายสืบช่วยติดตามให้อีกที เพื่อนดีก็เป็นศรีแก่ตัวถึงบางครั้งมันจะพาไปเจิมสีอื่นตามหน้าตามตัวมาบ้าง

“ใจเย็น ลุงนก แหย่กันขำๆ น่ะ ”ไอ้เล็กพูดห้ามแต่ดันไอ้รงค์ให้ผมถีบตลอด

“กูฝันเปียกจริงๆ ฝันว่าเห็นไอ้หนูมันวิ่งๆๆๆๆ หนีๆๆๆๆ กูก็เรียกแต่มันไม่ได้ยิน วิ่งหน้าตั้งกับไอ้คนที่เอามันไป แต่กูไม่เห็นหน้าหรอกมันคลุมผ้าแต่กูรู้ เพราะมันเคยมาบ้านกู พวกมึงไม่สงสัยใช่ไหม”ผมย้ำเรื่องฝันเปียกอีกและเริ่มเล่าที่มาของฝันเปียกให้มันสองตัวฟัง ที่พยักหน้าในตอนแรก ก่อนจะเริ่มขมวดคิ้วและพยักหน้าอีก

“เล่าต่อเลยลุง เอาให้งงน้อยกว่าเวลาไอ้หนูมันเล่าหน่อยนะ”ไอ้รงค์พยักหน้าให้เล่าต่อ มีย้ำด้วยนะมึง ไอ้เล็กพยักสองงึก

“มันวิ่งกับไอ้คนนั้น หนีกลุ่มคนที่ถือปืนถือมืดวิ่งตามหลัง แต่พวกมันไม่มีใครได้ยินหรือเห็นกูเลย มันหนีจนไปสุดทางเจอแม่น้ำกว้างมาก”ผมเล่าต่อทำมือทำปากประกอบการเล่าไปด้วย ไอ้สองคนก็ทำหน้าลุ้น

“กูวิ่งตาม เหมือนไอ้นั่นมันสั่งให้โดดๆ แต่ไอ้หนูมันยังกล้าๆกลัวๆไม่รู้เป็นเพราะมันโดนหมาบ้ากัดเมื่อตอนเด็กหรือเปล่าเลยกลัวน้ำ แต่ตอนนั้นกูก็พามันไปฉีดยาจนครบแล้วนะ”ผมเล่าต่อก่อนจะเท้าความหลังอีกนิด

“ลุง เล่าเนื้อๆ เพลาน้ำหน่อย ป่านนี้ไอ้หนูแม่งไปขึ้นอีกฝั่งแล้วมั้ง”ไอ้รงค์ขัดผมอีกแล้ว ลูกไอ้เริญชอบขัด

“สรุปมันรอดไหม”ไอ้เล็กตัดบท

“มันพากันโดดลงน้ำ ไอ้พวกนั้นก็กระหน่ำยิงๆๆๆๆๆ กูเห็นก็ร้องเรียกและกระโดดตามลงไป แต่ไม่เจอพวกมัน รู้แต่ว่าเลือดเต็มท้องน้ำไปหมด แล้วก็เด้งตื่นขึ้นมาเหงื่อเปียกเต็มตัวกูเลย นี่แหละที่มาของฝันเปียก”ผมเล่าต่อเสียงตื่นๆก่อนจะเบาตอนพูดถึงเลือด เงยหน้าพูดขำๆตอนท้าย แต่มันสองตัวไม่หัวเราะ

“ไอ้หนูมันไม่เป็นอะไรหรอกลุง โบราณเขาว่า ฝะ”ไอ้รงค์ปลอบผมจะพูดต่อ

“ฝันร้ายกลายเป็นดี คิดอย่างนี้นะลุงนก”ไอ้เล็กคาบคำพูดมันไปซะก่อน

“ขอบใจพวกเอ็งที่ปลอบข้า แต่มันอดคิดไม่ได้”ผมตบไหล่มันสองคน เมื่อวันก่อนสารวัตรก็แจ้งข่าวให้ทราบว่าแกะรอยพวกมันได้แล้วว่าไปทางไหน แต่มีอุปสรรคคือช่วงนี้ฝนตกบ่อย ทำให้เป็นห่วงไอ้หนูมากขึ้นกลัวมันเป็นไข้ป่า ถึงมันจะเข้าป่ากับไอ้เนกบ่อยรู้ดีไม่แพ้อามัน ก็ยังอดห่วงไม่ได้ ทำไมผมถึงห่วงไอ้หนูเรื่องนี้แทนที่จะคิดว่าไอ้หนูถูกพวกมันฆ่าไปหรือยัง ผมก็บอกไม่ถูกว่าทำไม คำพูดไอ้หนุ่มนั่นยังก้องอยู่ในหูในหัวผมอยู่เลย ‘เขาจะปลอดภัย’

“ผลบุญที่ลุงทำจะช่วยหนุนนำไอ้หนูให้ปลอดภัยแน่ เชื่อสิ”ไอ้เล็กพูดให้ผมสบายใจต่อ

“ตอนนี้ลุงนอนต่อเถอะ พรุ่งนี้จะได้ใส่บาตรแต่เช้า”ไอ้รงค์พูดด้วยรอยยิ้ม โชคดีของไอ้หนูที่มีเพื่อนดีๆ ผมเห็นพวกมันมาตั้งแต่เล็กเอ็นดูไม่ต่างจากลูก ตอนนี้พวกมันก็มาดูแลผมไม่ต่างจากไอ้หนูเหมือนกัน ผมพยักหน้าก่อนจะแยกย้ายกันเข้าห้องปิดตูให้เรียบร้อย ผมเดินไปนั่งบนเตียงล้มตัวลงหนอน หยิบรูปถ่ายหนูอุ้มตุ๊กตามิคกี้เม้าที่ซื้อให้ไอ้หนูตั้งแต่เด็กมากอด จำได้ว่าตอนนั้นราคามันแพงมาก มันยืนมองตาปริบๆตอนเข้ากรุงเทพและไปห้างครั้งแรก

‘นี่ไงมิคกี้เม้า ชื่อเล่นภาษาอังกฤษของหนูที่เคยบอกพ่ออ่ะ’มันพูดเสียงตื่นเต้น ชี้ให้ผมดูไอ้ตุ๊กตาหน้าแปลกๆ ไม่รู้มันเหมือนหนูตรงไหนในความคิดผมนะ

‘อยากได้เหรอ’ผมถามมันที่ยืนดูดอมยิ้ม นานๆให้กินที แม่มันด่าเรื่อยว่าชอบให้ลูกกินอะไรไร้สาระ

‘อยาก พ่อบอกหนูว่าถ้าสอบได้เลขตัวเดียวจะซื้อให้’มันพยักหน้าเร็วๆตาวาวเขย่าแกว่งมือผมไปมา

‘แล้วสอบได้หรือเปล่า ขอดูผลการเรียนเอ็งก็ไม่ให้พ่อดู’ผมทวงสัญญากับมันที่บอกว่าจะสอบให้ดีกว่าเดิม

‘ได้สิพ่อ หนูสอบได้ที่สามเชียวนา’มันยิ้มแป้นชูนิ้วบอก

‘จริงเหรอวะ แล้วทำไมไม่บอกแต่แรก ข้าจะได้พาเอ็งกับเมียข้าไปกินร้านอาหารฉลองให้ที่เรียนดีขึ้น’ผมพูดกับมันเสียงตื่นเต้นอย่างกับมันรับปริญญาทั้งที่มันเพิ่งอยู่ประถมสามโรงเรียนเทศบาลแถวบ้านเอง

‘ถ้าบอกพ่อก็ไม่ตื่นเต้นสิ เป็นไงรู้ทีหลังตื่นเต้นไหม’มันยิ้มกว้างจนเห็นฟันล่างที่อยู่ครบกว่าฟันบน

‘เออ แสบนะมึงรู้จักสไปร์ทพ่อ ไปไป พ่อซื้อให้’ผมเดาะภาษาอังกฤษใส่มัน

‘เขาเรียกเซอร์ไพร์สต่างหากล่ะ สไปร์ทน่ะมันน้ำอัดลม และสะใภ้ก็ในอนาคตหนูจะหาให้ ไม่ต้องเอามาเล่นเลย รู้ทันหรอก’มันแก้ต่างให้แถมดักคอผมเสร็จสรรพ เซ็งลูกรู้ทันกูตลอด มันยักคิ้วชอบใจ ผมเขกหัวมันก่อนจะจูงมือเข้าร้านของเล่น กลับไปแม่มันต้องบ่นแน่ที่ซื้อของแพงให้ เอาน่านานๆที เดี๋ยวซื้อเครื่องสำอางพร้อมชุดชั้นในไปฝากนางเอกลิเกเก่าสักหน่อยก็หายแล้ว

***ณ ที่บ้าน***

‘ไอ้หนู ไอ้หนูโว้ยยยยยยยยยยยยยย’ผมเรียกไอ้ลูกตัวแสบลั่นบ้าน

‘จ๋าาาาาาาาาาาาาาาาาา’มันลากเสียงขานรับวิ่งถือไอ้หนูฝรั่งหน้าตั้งเข้ามาหา

‘ไหนมึงบอกว่าสอบได้เลขตัวเดียวไง’ผมถามมันหลังเห็นสมุดพก คุณครูคอมเม้นท์มาบอกว่าลูกผมเป็นเด็กร่าเริงมากถึงมากที่สุด มนุษย์สัมพันธ์ดีกับเพื่อนตลอดรวมถึงเวลาเรียนด้วยคุยไม่เคยหยุดปาก ถามอะไรตอบได้หมดยกเว้นเรื่องเรียน เป็นเด็กรักษาของทั้งของตัวเองรวมถึงของเพื่อนเก็บใส่กระเป๋าตัวเองตลอด แม้สุขภาพก็แข็งแรงโดยเฉพาะสายตา ดีมาก ไม่บอดสีบอกได้หมดเพื่อนใส่กางเกงในสีอะไร สรุปไอ้หนูลูกกูเป็นเด็กปกติทั่วไปใช่ไหม

‘ก็ตัวเดียวไง พ่อดูดีๆสิ’มันยื่นหน้ามาชี้ๆ

‘ที่สามสิบสามเนี่ยะนะ มันตัวเดียวตรงไหน หา’ผมสุดจะทนกับสิ่งที่ได้เห็นได้ยิน ขอกูฟังการแก้ตัวที่มึงจะนำเป็นเหตุผลมาบอกกูหน่อยเถอะ

‘ก็เลขเดียวจริงๆ ไม่มีตัวอื่นปนเลย’เหตุผลที่หนึ่งของมันที่ยังยืนยันไม่เปลี่ยนใจ

‘และทำไมมึงถึงบอกกูว่าสอบได้ที่สาม’ผมกลั้นใจถามมันอีก

‘เอ้า ห้องหนูมีสามสิบห้าคนใช่ไหม’มันทำเสียงสูงและพูดถึงเพื่อนมันในห้องที่ผมไม่ได้อยากรู้

‘เออ กูก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่ามึงได้ที่สามได้ยังไง’รับคำและขอคำตอบเพิ่มเติมเพราะกูยังงงกับมึงอยู่

‘โห พ่อ เข้าใจอะไรยากจัง ก็หนูนับจากข้างหลังขึ้นมาไง ชัดไหม’มันเกาหัวบ่นพ่อมันนิดๆ

‘ดีนะที่มันย้ายโรงเรียนไปห้าคน ไม่งั้นหนูต้องสอบได้เลขสองตัวแน่ๆ’มันยังพูดต่อด้วยใบหน้าใสซื่อโถ ลูกยังมองโลกในแง่ดี ไม่ได้รู้สึกเหมือนหน้ากูสักนิดที่แหกแตกร้าว


‘ห้องมึงมีสามสิบห้าคน มึงได้ที่สามนับจากข้างหลังขึ้นมา เลขตัวเดียวไม่มีตัวอื่นปน’ผมทวนทุกสิ่งทุกอย่างที่ลูกบอก มันพยักหน้ารับอย่างลูกผู้ชาย

‘จ๊ะพ่อ ถ้าไม่สงสัยอะไรแล้ว หนูไปเล่นตุ๊กตากับหยกต่อนะ กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มเลย เรียกมาซะได้’มันส่ายหน้าต่อว่าผมนิดๆที่ไปขัดความสุขมัน คงจะเล่นครอบครัวสุขสันต์พ่อแม่ลูกกันอยู่

‘กูถามอีกนิดสิ’ผมยังรั้งมันต่อ

‘อะไรอีกล่ะ เดี๋ยวไอ้รงค์มันมาจีบหยกพอดี’มันชะงักหันมามอง

‘มึงคิดได้ยังไงว่ามันเป็นเลขตัวเดียว ครูเขาไม่ได้บอกมึงเหรอ ว่าเลขสองตัวที่เหมือนกัน คือเลขเบิ้ล’ผมยังอุตส่าห์ไปสงสัยความคิดแถมอธิบายมันเข้าไปอีก

‘พ่อคิดมากอีกแล้ว มันไม่ใช่มอเตอร์ไซด์จะได้เบิ้ล แหน๋นนนน แหน๋นนน ฮ่าๆๆๆๆ ไปแล้วนะพ่อจ๋า แว้นสสสสสสสส’มันก็อุตส่าห์ตอบแถมทำท่าพร้อมเสียงเบิ้ลมอเตอร์ไซด์ให้ดูด้วย หัวเราะชอบใจ ก่อนจะวิ่งด้วยท่านั้นลงจากบ้าน ไม่หันกลับมาดูหน้าพ่องงมึงเลยว่าเป็นยังไง แม่ง กูไม่น่าถามให้มันมาย้อนศรซะได้

‘ไอ้หนู ไอ้ลูกพ่อแม่สั่งสอนแต่ไม่เคยจำ ไอ้ ไอ้ อึกๆ’ผมได้แต่สะอึกแต่ไม่สะอื้น ชี้นิ้วที่สั่นระริกไปทางลูกตัวแสบที่วิ่งลงจากบ้านไปแล้วมึงเอาตังค์ค่าตุ๊กตาและหุ่นยนต์บังคับที่กูแถมให้คืนมา โหยหวนอยู่ในใจ จุกอกพูดไม่ออก

‘อ้าว เสด็จพี่เป็นอะไรเพคะ’แม่ไอ้หนูออกมาด้วยใบหน้าแต่งเติมสวยสมยศตำแหน่งนางเอกเก่า ฉลองเครื่องสำอางใหม่แถมพูดด้วยสำนวนลิเกใส่

‘ไม่เป็นไรหรอกน้องนาง เสด็จพี่แค่อยากจะเป็นลมเพราะชักจะทนพฤติกรรมพระโอรสไม่ไหวแล้ว’ผมก็ตอบสำนวนเดียวกัน ก่อนจะนั่งหน้ามืด ร้อนถึงเมียวิ่งเอายาดมมาเสียบรูแถบไม่ทัน หลังจากนั้นผมเลยต้องจ้างครูสอนพิเศษติวเข้มลูกเป็นพิเศษ จนมันดีขึ้นและเริ่มรู้แล้วว่าเลขตัวเดียวเป็นยังไงและเขานับจากไหนไปไหน แยกแยะและนำมาใช้ได้ถูกต้อง จนในที่สุดก็รับปริญญาสมใจพ่อแม่ เสียดายที่ไก่จ๋าไม่ได้อยู่จนเห็นลูกรับปริญญา บวช และกำลังจะเป็นฝั่งเป็นฝา มันยังไม่หมดแค่นี้หรอกสำหรับเรื่องไอ้หนูลูกรักของผม

‘พ่อ หนูอยากเปลี่ยนชื่อจริง’มันกลับมาบ้านได้วิ่งมากอดผมกำลังเพลินกับนกเขาในกรง ไม่ใช่นกเขาตัวเอง

‘อีกแล้ว คราวก่อนก็ชื่อเล่น ทำไม พฤษภ (อ่านว่า พรึ-สบ,พรึด-สบ) มันไม่เพราะตรงไหนวะ’ผมพูดเสียงเหมือนระอาใส่มัน ผมตัดเดือนเกิดมันมาตั้งชื่อจริงให้ แปลว่า กลุ่มดาวรูปวัว ราศีพฤษภ

‘ไม่เพราะแถมไม่เป็นมงคลอีก พวกมันชอบเรียก พบศพ พบศพ ตลอดเลย อีกอย่างเพื่อนหนูมันมีชื่อตามวันสำคัญทั้งนั้น หนูก็เกิดวันสำคัญ ทำไมพ่อไม่ตั้งให้’มันหน้าง้ำอ้างเพื่อนท้วงชื่อตัวเอง

‘แค่มึงเกิดเป็นลูกกูกับเมียกูก็มงคลแล้ว จะเอาดับเบิ้ลมงคลอะไรนักหนาวะ หา’ผมหันไปโยกหัวมันไปมา

‘ก็หนูอยากมีชื่อตามวันเกิดตัวเองอ่ะ’มันเริ่มเบะปากหน้าเบ้เสียงงอแงเอาแต่ใจ

‘มึงอยากเปลี่ยนจริงๆเหรอ’ผมถามย้ำมันที่นั่งกอดอกหันหลัง

‘เยสสสส’มันเดาะตอบภาษาญาติฝ่ายไหนของมันก็ไม่รู้ พยักหน้าโก๊ะสะบัดไปมา

‘ชื่อ พืชมงคล เนี่ยะนะ ที่มึงอยากจะเปลี่ยนไปใช้ ตั้งแต่กูเกิดมาก็ไม่เคยได้ยินได้เห็นใครชื่อนี้มาก่อนเลยนะ ไอ้หนู’ผมย้ำให้มันรู้วันเกิดตัวเองอีกครั้ง มันเกิดวันพืชมงคล ซึ่งเป็นวันมงคลที่สำคัญวันหนึ่ง ผมก็ไม่รู้หรอกว่ามีใครชื่อนี้หรือเปล่าหรือมีแต่ผมไม่รู้เอง เพราะผมไม่ยุ่งเรื่องคนอื่น ก๊ากกกกกกกก เป็นคนดีจริงกู
 
‘นั่นแหละ เท่ห์ดี ไม่ซ้ำใคร ไม่มีใครเหมือน’มันหันมาบอกเชิดหน้าด้วยความมั่นใจและภูมิใจ

‘กูว่ามึงก็โดนล้ออยู่ดี’ผมบอกมันอย่างรู้เหตุการณ์ล่วงหน้า มันหันขวับ โก๊ะเกือบตีหน้าผมที่ยื่นไปใกล้มัน

‘ทำไมล่ะ ชื่อเพราะออก พ่ออย่ามาหลอกหนูซะให้ยาก’มันขมวดคิ้วก่อนจะหรี่ตาพูดดักผมที่ก้มไปทำหน้าแบบเดียวกับมัน

‘เพื่อนมึงไม่คิดว่าเท่ห์หรอก คอยดูสิ มันจะทักมึงว่า ว่าไง ไอ้วัชพืช ไปไหนมาวะ ทีนี่ฮายิ่งกว่าเดิม ฮ่าๆๆๆ’ผมทำเสียงทำหน้าเยาะเลียนแบบเพื่อนมันและหัวเราะใส่ มันทำหน้าเบ้แหกปากร้องทันที

‘พ่อใจร้าย ไม่เข้าใจหนู แม่ไก่กกกกกก’แล้วมันก็วิ่งแหกดากไปหาแม่มันที่กำลังน็อกอยู่ในห้องนั่งเล่นอีกฟาก แต่ไม่ต้องเป็นห่วงมีเพื่อนคอยประคองพัดและเกเงินหน้าตักส่งให้ วันว่างแม่บ้านเขานานๆครั้งก็ลับสมองกันลืม เฮ้อ ไอ้หนู ป่านนี้เอ็งจะเป็นยังไงบ้าง ขอให้เอ็งปลอดภัยเหมือนที่ไอ้หนุ่มนั่นมันบอกพ่อนะ

“ฮ่าๆๆ ฮึก ไอ้หนู พ่อคิดถึงเอ็งจังเลย รีบกลับมาหาพ่อนะ พ่อจะรอ”ผมหัวเราะพร้อมน้ำตาที่ไหลเพราะความคิดถึงลูก เมื่อนึกถึงเรื่องในอดีตที่ลูกทำวีรกรรมแสบสันต์พอนึกย้อนไปทีไรก็ขำทุกที  ก่อนจะหลับตาฝันถึงลูก ผมนึกได้ว่าไม่ได้เล่าความฝันทั้งหมดให้ไอ้สองตัวนั่นฟังกลัวมันหาว่าผมเพ้อเจ้อ ในฝันผมเห็นไอ้หนูวิ่งหนีก็จริงแต่ไอ้หนุ่มนั่นคอยประคองและระวังให้ตลอด เรียกว่ามันเอาตัวเป็นโล่กำบังให้เลยดีกว่า ดูไปเหมือนฉากหนังเรื่อง เรื่องอะไรวะ

 อืม

อืม

 อ้อ นึกออกแล้ว

‘คู่กรรมนี่เอง’ เหมือนโกโบริกับอังศุมาลิน ตอนหนีระเบิดไม่มีผิด ถ้ามันแบกไอ้หนูวิ่งได้คงแบกแล้วล่ะ หรือมันจะแบกกันไปแล้วแต่ไม่ให้ผมเห็นวะ ไม่น่าพลาดเพราะผมฝันเห็นลูกทุกคืนจะรอดสายตาไปได้ไง ขนาดมันเป่าปากให้ลูกผมตอนหนีจนหอบแดกผมยังเห็นเลยแต่ไม่ได้ขัดมันที่กำลังช่วยชีวิตลูกผมอยู่จะไปขัดมันได้ยังไง ไอ้หนูผมก็ตายพอดี 

/
/
/

ติ่งอีกนิด




 

[goonglovenut]

อายุ วันโน สุขัง พลัง เสียงเจริญพรหลังใส่บาตรเรียบร้อยแล้ว ผมสาธุแต่ยังพนมมืออยู่ เงยหน้าสบตากับหลวงพ่อ

“เป็นไงบ้างล่ะ โยมนก”หลวงพ่อถาม

“ถ้าตัวผมก็ยังกังวลเรื่องไอ้หนูอยู่ ถ้าไอ้หนูตอนนี้ทางการเขาก็ติดตามให้อยู่ครับ”ผมตอบท่านตามตรงไม่ได้มีเจตนาจะกวนแต่อย่างใด ท่านพยักหน้าช้าๆ

“ทำใจให้สบาย คิดซะว่ามันเป็นช่วงกรรมของเขา อาตมาตรวจดูชะตาให้แล้วโยมหนูยังไม่ถึงฆาต บอกได้เท่านี้แหละที่เหลือก็ต้องเป็นไปตามกรรมของเขานะ”หลวงพ่อบอกผมทำให้ยิ้มออกมาได้บ้างถึงจะน้อยนิดแต่ก็ทำให้ผมสบายใจ

“ขอบพระคุณครับ หลวงพ่อ”ผมก้มกราบท่านสามครั้ง ท่านยกยิ้มและเดินบิณฑบาตต่อ ผมเก็บของเข้าบ้านเอาน้ำที่กรวดอุทิศให้ผู้ที่ล่วงลับและเจ้ากรรมนายเวรไอ้หนูไปเทรดโคนต้นมะม่วง ไอ้รงค์กับไอ้เล็กไปทำธุระในจังหวัดแต่เช้ามืดเลยไม่ได้อยู่ใส่เป็นเพื่อน หยกก็แวะมาถามข่าวคราวตลอด ผมซึ้งในน้ำใจของเด็กพวกนี้จริงๆ ถ้าไม่เกิดเรื่องป่านนี้ไอ้หนูคงเข้าพิธีวิวาห์ทำลูกทำหลานให้ผมไปแล้ว เฮ้อ

“โฮ่ง โฮ่ง”เสียงทักตัดความคิดฟุ้งซ่านที่กำลังจะแตกตัว

“ไอ้ตะบัน ไงล่ะมึง ไปส่งเด็กแล้วเหรอวะ”ผมลูบหัวไอ้ตะบัน

“หงิง หงิง”มันส่งเสียงเหมือนจะบอกว่า เรียบร้อย

“ดีแล้ว ฟันเขาก็ต้องรับผิดชอบ”ผมเกาคางมันที่เอามาเกยตรงหน้าขา

“คิดถึงไอ้หนูไหม”ผมถามมัน ถ้ามันพูดออกมาผมคงจะวิ่งเป็นแน่แท้

“โฮ่ง โฮ่ง”

“ไม่ต้องเห่าเลยมึง วันที่มีเรื่องเสือกเงียบกริบ โดนขู่เหมือนกูล่ะสิ ฮืม”ผมพูดหยอกมันที่ทำหน้าหงอยปนฉงน ก่อนจะลุกไปขุนข้าวให้มันและพวก ผมเดินไปหลังบ้าน

“มาแล้ว โทษทีนะมาช้า หิวล่ะสิ คุณมงคล”ผมทักเพื่อนใหม่ที่รับมาอยู่บ้านได้สองวันแล้ว เป็นกระบือหนุ่มรูปงามกำยำ ผิวคล้ำ เขาโง้ง ไม่รู้วิ่งมาจากไหน ในตอนแรกชาวบ้านช่วยกันจับไว้ได้ จะสอบถามก็ดูตื่นกลัวและคงฟังภาษาคนไม่ออกแต่รับรู้ได้นะ จนมีคนวิ่งกระหืดกระหอบมาแจ้งความประสงค์ว่าควายของเขาเอง ท่าทางไม่ได้โกหกแต่อย่างใด เกือบจะคืนให้แล้วถ้าไม่ได้ยินว่าจะนำไปโรงฆ่าสัตว์ คุณมงคลในตอนนั้นขืนตัวสุดฤทธิ์ไม่ยอมไป น้ำตาไหล ร้องเสียงดัง ผมเลยเจรจาขอซื้อเอาไว้ เขาไม่ยอมให้ ผมต่อรองตั้งนานให้มากกว่าที่เขาซื้อมาจนสุดท้ายก็ยอมให้ ไม่ใช่คุณมงคลตัวเดียว มีอีกสามตัวผมขอซื้อทั้งหมดเรียบร้อยก็นำไปให้ที่ศูนย์อนุรักษ์ แต่คุณมงคลไม่ยอมอยู่ เดินตามผมมาที่รถ มองหน้ากันไปมาผมเลยเอากลับมาด้วย แววตาซื่อๆเหมือนไอ้หนูไม่มีผิด อีกอย่างผมคิดว่าบุญที่ทำครั้งนี้จะช่วยให้ไอ้หนูปลอดภัย ใครจะว่าผมทำบุญหวังผลก็ได้ ขอแค่ให้ลูกกลับมาหาผมก็พอ

“กินซะ หญ้าออแกนิก ปลอดสารพิษ ช่วยบำรุงสมองและเขาให้เงางาม”ผมส่งหญ้าให้กินและใส่รางไว้ด้วย เติมน้ำใส่ถังให้ ดูจะชอบส่งเสียงตอบรับหายใจฝืดฝาดส่ายเขาไปมา คุยกันสักพักผมก็เดินเข้าสวนเหมือนอย่างทุกวันยกเว้นจิตใจที่ห่อเหี่ยวไม่เต่งตึงเหมือนผลไม้ที่กำลังออกผล คนงานสามสี่คนกำลังเก็บและใส่ปุ๋ย ทักและให้กำลังใจกันเหมือนเคย

“นก ไอ้นก อยู่หรือเปล่าวะ”เสียงโหวกเหวกเรียกที่รั้วหน้าบ้าน

“อยู่โว้ย เข้ามาเลยไอ้บุญ”ผมตะโกนบอกมันหลังออกจากสวนนั่งได้สักพัก เดินไปรับมันที่หน้าบ้านก็เห็นมันมาพร้อมสารวัตร  และ หนุ่มหน้าคมอีกหนึ่งคน

“สวัสดีครับสารวัตรคชา”ผมยกมือไหว้

“ครับ ลุงนก ไม่ต้องไหว้ผมนักหนาหรอก เจอออกจะบ่อย”สารวัตรรับไหว้พูดอย่างเป็นกันเอง นี่เป็นนิสัยแกอีกอย่างที่ไม่ถือเนื้อถือตัวใช้ชีวิตง่ายๆแต่ดูแลทั่วถึง ผมยิ้มรับ

“ขึ้นบ้านก่อนครับ”ผมเชิญทุกคนขึ้นบ้าน ก่อนจะเรียกมะยมที่ให้นำน้ำกับผลไม้มารับรองแขก

“ผลไม้สวนลุงนกยังหวานกรอบเหมือนเคย”สารวัตรชมผลไม้ที่ได้ชิม ผมเคยเอาไปฝากแกบ่อยไม่ได้ประจบแต่ให้ด้วยน้ำใจ ตลอดจนเพื่อนบ้าน คนที่มารับจากสวนผมไปขายก็ต่อรองกันได้

“เดี๋ยวขากลับเอาไปกินกันนะครับ”ผมบอกกับทุกคนอย่างนี้เป็นประจำ จนคำว่าเกรงใจไม่ต้องบอกแล้ว เล็กๆน้อยๆ

“วันนี้ผมไม่ได้มากินผลไม้ลุงนกอย่างเดียวหรอก มีเรื่องจะแจ้งเกี่ยวกับลูกชายด้วย”สารวัตรพูดออกมาทำเอาผมยิ้มอย่างดีใจกับสิ่งที่ได้ยิน ไอ้บุญพยักหน้าด้วย

“จริงเหรอครับ ไอ้หนูลูกผมเป็นยังไงบ้าง ช่วยมาได้แล้วใช่ไหม มันอยู่ไหน ผมจะไปรับ”ผมละล่ำละลักถามเสียงตื่นเต้น จับมือสารวัตรเขย่าไปมาอย่างลืมตัว

“เฮ้ย ไอ้นก ใจเย็นๆ เดี๋ยวหัวใจวายตายก่อนเจอไอ้หนูหรอกมึง”ไอ้บุญรีบดึงและบอกให้ผมระงับสติอารมณ์

“กูดีใจนี่หว่า ลูกทั้งคนนะมึง”ผมโวยมันนิดๆตามนิสัย ไอ้บุญส่ายหน้ายิ้มๆ

“เออ จริงสิ สารวัตร เมื่อวานไอ้เนกน้องผมมันบอกว่ามีพวกลักลอบถูกฆ่าตายในป่า จริงเหรอครับ”ผมนึกขึ้นได้เลยถามสารวัตร ตอนไอ้เนกโทรมาบอกผมตกใจมากนึกถึงไอ้หนูขึ้นมาทันที ถึงมันจะบอกว่าไม่พบไอ้หนูปนเปื้อนอยู่ในนั้น มึงก็พูดอย่างกับหลานเป็นสารเคมีหรือฉี่หนู

“นี่แหละที่ผมจะแจ้งลุงนก คือเจ้าหน้าที่แกะรอยและติดตาม พบศพผู้ชายถูกฆ่าตายด้วยอาวุธทั้งมีดและปืนในป่า จากการตรวจสอบประวัติลายนิ้วมือมีคดีติดตัวกันทั้งนั้น เป็นพวกลักลอบเสียดายที่ไม่รู้ว่าใครบงการ ได้แต่เรียกผู้ต้องสงสัยไปสอบอย่างเดียว คนที่ลงมือมีฝีมือดีทีเดียว ยังไม่แน่ใจว่าฆ่ากันเองเพราะขัดแย้งเรื่องผลประโยชน์ หรือว่า ไปเจอผู้ต้องหาที่หลบหนีและต่อสู้กัน แต่ก็ไม่พบ เอ้อ ศพของพวกนั้น บริเวณโดยรอบมีร่องรอยการหนีไปได้ แสดงว่าลูกลุงยังมีชีวิตอยู่แน่นอน เราได้สกัดทางเข้าออกป่าไว้ทุกจุดแล้ว ผมบอกให้ลุงคลายความกังวล ไม่รู้ได้มากแค่ไหน”สารวัตรเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในป่าให้ผมฟังพร้อม ถามตอนท้ายด้วยรอยยิ้มแสดงความเป็นห่วงอย่างจริงใจ

“ครับ ได้ฟังแค่นี้ผมก็ใจชื้นขึ้นมาหน่อย แต่จะไม่ให้คิดเลยก็คงไม่ได้ ยังไงผมฝากสารวัตรด้วยนะครับ ช่วยเอาลูกผมกลับมาที”ผมรับคำและฝากฝังกับสารวัตร

“มันเป็นหน้าที่ของตำรวจเราอยู่แล้ว ลุงนกไม่ต้องกังวล  “สารวัตรยิ้มรับ ก่อนจะนึกขึ้นได้”คุยกันตั้งนานลืมแนะนำให้รู้จักกันเลย ผมขอแนะนำผู้ที่จะมาช่วยเราทำคดีนี้”

“นี่ ร.ต.อ สิบทิศ จากกองปราบปรามในกรุงเทพฯ จะมาช่วยติดตามคดีนี้”สารวัตรแนะนำหนุ่มหน้าคมที่นั่งฟังเงียบๆ มาได้สักพักอายุน่าจะไม่เท่าไรแต่ยศไม่ธรรมดาเลย

“สวัสดีครับ”เขายกมือไหว้ผมที่พิจารณาเขาอยู่

“คะ ครับ สวัสดีครับท่าน ร.ต.อ.สิบทิศ”ผมรับไหว้แทบไม่ทันเส้นตื้นพูดชื่อเขาซะยาว ทำเอาเขายกยิ้ม

“ไอ้นก อีกแล้วนะมึง ตลกไม่หาย”ไอ้บุญคิดว่าผมเล่นมุก

“ห่า กูตกใจจริงๆไม่ได้เล่น”ผมกระทุ้งและกระซิบกับมัน

“อย่าเติมท่านเลยครับ เรียกผม สิบ เฉยๆ ก็ได้ อ้อ ไม่ต้องต่อคำว่าเฉยนะลุง”เขาแนะนำอย่างเป็นกันเองและติดตลกทำให้ผมหายเกร็งหน่อย ดูหน้านิ่งแต่อารมณ์ขันไม่เลวเหมือนกัน

“สิบ มีอะไรจะเพิ่มเติมก็ถามลุงนกแล้วกัน”สารวัตรคชาหันไปบอกเขา

“ผมขอดูรูปลูกลุงอีกครั้งได้ไหม”พ่อหนุ่มหน้าคมหันมาพูดกับผม

“ได้ ได้สิ รอแป๊บนะ ไอ้บุญไปหยิบมาสิ”ผมรีบบอกก่อนจะสั่งไอ้บุญให้ลุกไปหยิบอัลบั้มรูปหรือกรอบรูปก็ได้

“เวร พูดอย่างกับจะไปหยิบเอง”ไอ้บุญบ่นแต่ลุกไปหยิบอย่างรู้ดีว่าอยู่ตรงไหน

“นี่ครับ ไอ้หนูลูกผม”พอรับจากมันผมก็ส่งให้คุณสิบทันที เขารับไปดูและเปรียบเทียบก็ตรงกัน ใช่สิลูกผมหน้าตาแบบนี้มีคนเดียวในโลก ก่อนจะถามเพิ่มเติมผมก็ตอบเต็มที่

“เรากำลังเร่งสืบแหล่งกบดานของหัวหน้ามันอยู่ น่าจะได้ข่าวเร็วๆนี้ ยังไงถ้าออกจากป่ามันต้องไปสมทบกันแน่นอน แล้วลุงได้ยินพวกมันคุยอะไรกันบ้างไหม”คุณสิบบอกข้อมูลเล็กๆน้อยๆให้ทราบและถามกลับ ผมทำท่านึก

“ไม่นะครับ ส่วนใหญ่พวกมันคุยนอกเรื่องกันซะมากกว่า ผมกับลูกถูกจับแยกห้องกันด้วย”ผมตอบตามความจริงแต่ไม่ทั้งหมดใครจะบอกว่าคืนนั้นเมื่อยปากแทบตายต้องเล่าเรื่องขำขันให้มันฟัง อายตายห่า ส่วนไอ้หนูผมไม่รู้มันเมื่อยปากเหมือนผมไหม รู้แค่ตอนเจอหน้ากันดูมันก็ปกติดีไม่ได้ปากเจ่อหรือบั้นท้ายสูญเสียแต่อย่างใด

“ครับ แต่ที่จริงพวกมันคงไม่หลุดปากอยู่แล้ว”คุณสิบรับคำและพูดถึงพวกนั้น ใช่มันไม่หลุดปาก

“นายใหญ่พวกมันจากประวัติ อิทธิพลกว้างมาก กว่าจะจับได้เล่นเอากรมตำรวจปั่นป่วนไปหมด เส้นสายในนอกมีหมด นี่ก็คงวางแผนไว้แล้ว”คุณสิบพูดต่อกับสารวัตรคชา ผมกับไอ้บุญได้แต่นั่งฟังเงียบๆ

“นั่นสิ ผมคิดว่าคนในต้องมีส่วนอยู่แล้ว ไม่งั้นจะรู้ทางหนีทีไล่ได้ยังไง”สารวัตรคชาพูดอย่างเห็นด้วย

“พวกนั้นไม่ได้ทำร้ายอะไรลุงกับลูกมากกว่านี้ใช่ไหม”คุณสิบถามย้ำผมอีกครั้ง

“ครับ เหมือนเพื่อนมาเที่ยวบ้าน แต่ถ้าย้อนได้อย่ามาดีกว่า แหะ แหะ”ผมหัวเราะเจื่อนๆ ทำให้ทุกคนยิ้มตาม

“เดี๋ยวผมขอตรวจบ้านหน่อยนะ เผื่อจะเจอหลักฐานเพิ่มเติม”คุณสิบขออนุญาต

“ตามสบายครับ”ผมตอบรับด้วยความยินดี ก่อนจะคุณสิบจะบอกให้ผมเป็นไกด์ทัวร์บ้านตัวเอง คุณสิบดูเป็นคนหูตาไวมาก ละเอียด ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีก็หยุดสำรวจ เราอยู่กันใต้ถุนบ้านแล้ว

“แถบไม่ทิ้งอะไรไว้เลย”คุณสิบพูดกับสารวัตรคชา ก่อนจะถอดถุงมือเก็บในกระเป๋าเสื้อ ถ้าไม่บอกว่าเป็นตำรวจผมนึกว่าเป็นคนทั่วไป เพราะเขามาในชุดเสื้อยืด กางเกงยีนส์ รองเท้าผ้าใบ เป้หนึ่งใบ แต่ตรงนั้นตุงๆ ผมหมายถึงบั้นเอวครับ น่าจะเป็นปืน

“ขนาดหนีเข้าป่ายังหลอกลูกน้องผมซะหัวหมุนตามไม่ทันเลย คิดดูเถอะ”สารวัตรพูดสมทบความฉลาดไอ้พวกนั้น พวกเราคุยกันอีกสักพักสารวัตรและคุณสิบก็ขอตัวกลับ

"ไม่ต้องห่วงนะลุงนก ยังไงพวกเราต้องช่วยลูกลุงกลับมาให้ได้”สารวัตรให้ความมั่นใจกับผมอีกครั้ง

“ขอบคุณครับ แค่นี้ผมก็ซึ้งน้ำใจสารวัตรและตำรวจทุกๆนายแล้ว ผมฝากด้วยนะครับ”ผมพูดกับสารวัตรแต่ตามองคุณสิบไปด้วย

“ถ้ามีอะไรคืบหน้า ผมจะแจ้งลุงนกทันทีนะ”สารวัตรบอกก่อนจะเดินไปขึ้นรถ ไอ้บุญเดินไปส่ง เหลือคุณสิบที่ยังยืนอยู่

“ลุงมีอะไรจะถามผมหรือเปล่า”คุณสิบพูดขึ้นมาราวกับรู้ถึงในใจผม ผมอึ้งไปนิดกับคำถามตรงๆ

“เอ้อ มี แต่ไม่รู้ว่าคุณสิบจะบอกได้ไหม”ผมลังเลกลัวถามแล้วไม่ได้คำตอบ

“ผมจะบอกเท่าที่บอกได้ ถามมาเถอะ”คุณสิบพูดเรียบๆแต่น้ำเสียงแฝงความใจดี

“ผมฟังข่าวในทีวี ว่าพวกนั้นเป็นนักโทษคดีอาญา แต่เท่าที่ดูพวกเขาก็ไม่ได้โหดร้ายหรือทำร้ายอะไรผมกับลูก แต่ไม่ได้หมายความผมวางใจหรอกนะ แต่”ผมเกริ่นออกไปก่อน

“ลุงพูดมาตรงๆเถอะ”คุณสิบพยักหน้าให้ผมพูด

“คุณสิบรู้จักพวกที่มาบ้านผมใช่ไหม”ผมตัดสินใจพูดกับคุณสิบตรงๆ

“ผมเป็นตำรวจก่อนทำคดีก็ต้องรู้ประวัติผู้ต้องหาเป็นธรรมดา”คุณสิบยกยิ้มตอบผม

“แต่รู้จักมากกว่าผู้ต้องหาทั่วไป”ผมพูดต่ออีก

“อะไรทำให้ลุงคิดแบบนั้น”คุณสิบถามผมต่อด้วยรอยยิ้ม

“คุณเก็บบางอย่างไป ไม่บอกสารวัตรคชา”ผมชี้ไปในกระเป๋าเสื้อคุณสิบที่อึ้งไปนิด ก่อนจะยิ้มต่อ

“ลุงน่าเป็นตำรวจนะ สันนิษฐานได้เก่งจริงๆ”เขาชมผมไม่ได้ประชด ผมดูออก เขาไม่ใช่คนที่พูดจาไม่มีสัมมาคารวะกับผู้ใหญ่หรืออวดเบ่งแต่อย่างใด ผมว่าผมดูคนไม่ผิดถึงจะคุยแค่ชั่วครู่

“ขอโทษนะครับถ้าผมละลาบละล้วงเกินไป”ผมพูดขอโทษเขา

“ไม่หรอกลุง ผมต้องขอบคุณลุงมากกว่าที่ไม่พูดออกมา สารวัตรคชาเขารู้แต่ไม่พูด เขาเป็นรุ่นพี่ผม”คุณสิบอธิบายขยายความต่อในข้อที่ผมสงสัย ไม่น่าจะเป็นการแก้ตัว สรุป ไอ้บุญไม่รู้คนเดียว

“ลูกลุงจะปลอดภัยมีชีวิตรอดกลับมาแน่นอน ผมรับประกัน”เขาพูดให้ผมเชื่อมั่นเหมือนไอ้หนุ่มนั่นไม่มีผิด แต่ก็ยังมีให้กังวลนิดๆในตอนท้ายก่อนเดินไป

“ถ้ายังอยู่กับพวกนี้นะ”

ผมมองคุณสิบที่ขึ้นรถไปแล้วจนลับตา ก่อนจะเดินเข้าบ้าน ที่ผมถามเขาแบบนั้นเพราะก่อนจะไปจากบ้าน ไอ้หนุ่มคนที่อยู่ห้องเดียวกับผมมันลืมเอาไว้ เป็นตะกรุดสวมรอบเอวที่ผู้ชายส่วนใหญ่นิยมห้อยกัน ผมแขวนไว้ตรงข้างที่นอนไม่ได้ส่งให้ตำรวจหรือพูดอะไร คิดว่าคงเป็นของสำคัญของมัน ถ้ามีโอกาสก็จะเอาไปให้ แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ตอนนี้คงไม่ต้องแล้วเพราะมีคนเอาไปคืนแทนผมแล้วล่ะ ถ้ายังไงผมฝากเอาลูกกลับมาให้ด้วยนะ
/
/
/

ผมมองของที่เอามาจากบ้านที่พวกนั้นไปหลบซ่อนและจับลูกเจ้าของบ้านไปเป็นตัวประกัน ผมรู้ว่าพวกนั้นพร้อมเด็กหนุ่มนั่นยังไม่ตายแน่นอน อีกแล้วที่ผมปล่อยให้เขาจากไป อีกแล้วที่ผมปกป้องเขาไม่ได้ เมื่อไรผมกับเขาถึงจะได้กลับมาเหมือนเดิม

“พี่สิบ กินข้าวเถอะ”เสียงเรียกปลุกให้ผมออกจากภวังค์ เก็บของในกระเป๋าเสื้อ

“อืม ขอบใจนะ”ผมรับคำและขอบใจนายตำรวจรุ่นน้องที่มาด้วยกัน

“ได้เรื่องไหมพี่”ภูมิถามผมปากก็กินไปด้วย

“นิดหน่อย”ผมตอบสั้นๆ ภูมิไม่ถามได้แต่พยักหน้า มันเป็นคนเข้าใจอะไรง่าย ไม่เซ้าซี้ ผมถึงเลือกมันมาด้วย ถึงไม่เลือกมันก็เสือกอยากมาด้วยอยู่แล้ว

“ฉันนอนก่อนนะ เหนื่อย หาววววววว”ไอ้ภูมิหลังเก็บล้างเดินมาบอกผมหาวปากกว้าง

“เออ ถอยหน่อยเดี๋ยวจะเขมือบหัวกูเข้าให้”ผมแซวมันที่ยักคิ้วใส่ เดินเข้าห้องนอนที่เป็นบ้านพักตำรวจ ผมส่ายหน้ากับความทะเล้นของมันก่อนจะหยิบบุหรี่มาจุดสูบ

“หนีพี่ไปอีกแล้วนะ ไม่รอกันเลย”ผมรำพึงออกมา ปล่อยใจและควันให้ลอยไปกับอากาศ จนหมดมวนถึงเดินเข้าห้อง ก่อนนอนกราบพระ กราบพ่อแม่ ก่อนจะภาวนาถึงคนที่หนีกันไปก่อนจะล้มตัวลงนอน หยิบของดูต่างหน้ามาวางข้างหมอนหนุน

“ขอให้ปลอดภัย รอพี่ก่อนนะ”

***อีกฟาก***

“เป็นอะไร นอนไม่หลับเหรอมึง”เสียงถามผมที่พลิกตัวไปมาก่อนจะลุกนั่ง

“อืม”ตอบสั้นๆ

“เป็นห่วงไอ้เฮียเหรอ”มันถามอีก

“หรือมึงไม่ห่วง”ย้อนถาม

“ห่วงสิ ไม่รู้มันเป็นไงบ้าง แถมพ่วงไอ้หนูตัวยุ่งไปด้วย หึหึ”มันพยักหน้าก่อนจะพูดต่อขำๆ มือเขี่ยไฟไปมา

“แต่มันก็เอาตัวรอดได้นะโว้ย กูเชื่อว่าพวกมันไม่เป็นอะไรหรอก”บอกมันก่อนจะพิงต้นไม้ แหงนหน้ามองฟ้า มือคลำรอบเอวไปมา ไม่มีก็เหมือนขาดอะไร ก่อนเข้าเรือนจำอุตส่าห์ขอพัศดีเข้าไปด้วย แม่ง ไม่ยอมอีก ดีว่ามีคนขอให้เลยเอาติดตัวไปได้ แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว ลืมไว้บ้านไอ้หนูซะได้ ป่านนี้ลุงไม่มอบให้ตำรวจไปแล้วเหรอ

“ยังเสียดายอยู่เหรอวะ”มันถามผมเมื่อเห็นเอามือลูบเอวไปมา

“ก็มันติดตัวกูมาตลอด”ผมตอบแต่ไม่ได้มองหน้า กลับมองฟ้าที่คืนนี้มีดาวประปราย

“พ่อแม่มึงให้มาล่ะสิ ถึงได้เสียดาย”มันยังพูดต่อ ล้มตัวนอนแทนผม

“เปล่า”ผมปฏิเสธ

“แฟน”มันทายอีก

“ฮึ”ผมแค่นเสียง หันไปมองหน้ามันที่เลิกคิ้ว

“คนที่กูเกลียดมากที่สุดต่างหากล่ะ”ผมบอกมันก่อนจะแหงนมองฟ้าตามเดิม

“ขอโทษนะที่กูถามมากไปหน่อย”มันขอโทษ

“คิดมาก กูไม่ได้โกรธมึงสักหน่อย นอนเถอะ กูเฝ้าเอง”ผมบอกไอ้คนนอนที่พยักหน้าหงึกหงึก

“ไอ้เบียร์”มันเรียกผมหลังเงียบไปพัก

“หืม”ผมส่งเสียง

“มึงว่าเราจะออกจากป่าได้ไหม”มันถามเหมือนเด็กที่ถูกทิ้งและหลงทาง

“ได้สิ ไอ้หนูมันก็บอกแล้วให้พุ่งไปทิศเหนืออย่างเดียว”ผมบอกมันขำๆ

“เออว่ะ งั้นกูนอนก่อนนะ เหนื่อย”ไอ้รันบอกก่อนจะขยับหัวขึ้นมาหนุนตักผม

“อืม”ผมบอกและเอามือลูบหัวมัน ก่อนจะมองฟ้าตามเดิม ปล่อยใจให้คิดไปเรื่อย ๆ อดีตมันไม่น่าจดจำถ้ามันไม่ใช่ความทรงจำที่ดี แต่สำหรับผมไม่เคยลืมได้สักครั้ง ยิ่งลืมยิ่งจำตอกย้ำทุกอย่างเด่นชัดไม่เคยจางหาย

“ป่านนี้คงจะออกตามแล้วล่ะสิ ต้องเห็นกูตายต่อหน้าต่อตาก่อนใช่ไหมถึงจะสาใจ”

****************************************************************************************************
ปล. ตอนนี้ให้เฮียกับหนูเขาพักกองถ่ายไปก่อน ให้นักแสดงคนอื่นออกโรงบ้าง เริ่มคลี่ออกมาทีละนิด ละนิด ปริบมาหน่อยๆ จะทยอยไหลมาเรื่อยๆ ใจเย็นนะคะ เดี๋ยวก็จะออกจากป่ากันแล้วเพื่อไปสู่ป่าที่ใหญ่กว่านี้ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


ขอบคุณ คุณ SuMoDevil ค่ะที่ช่วยแก้เรื่องยศให้ ลำดับผิด

[sukie_moo]

จิ้มๆ

พ่อนกขนาดเครียดๆยังฮา

สิบกับเบียร์มันเป็นมายังไงนะ

[my pumpkin]

สิบทิศ กับ เบียร์หรอ? อิอิ ลุ้นไปเรื่อย ๆ ><

[aoihimeko]

แปะก่อนเดี๋ยวมาใหม่

..................................................................

หึหึ เราคิดว่าเบียร์ต้องเป็นเคะตั้งแต่หนูบอกรูปพรรณ สันถานแล้วเพียงแต่ไม่รู้ว่าคู่กะใครแค่นั้นเอง

คิดถึงหนูกะเฮียจังเลย

ปล.พ่อนกฮามาก

[nongrak]

คนที่สิบตามนี่ใช่เบียร์หรือเปล่า
พ่อนกคงเป็นห่วงหนูมากแต่ยังมีอารมณ์ขันนะ

[Zliezen]

ได้แก้ผ้าด้วยมาแล้ว เริ่มสปาร์กกันบ้างยังเฮียของหนู 555 ตอนหน้ามาไวๆนะ คิดถึง ไม่มีหนูกวนๆแล้วเงียบเหงา

[Ball]

ยิ่งอ่านยิ่งสนุก ลุงนกนี่แกฮามากจริงๆ รู้แล้วว่าหนูมันได้เชื้อพ่อมาเต็มๆ 
ตอนนี้มีตัวละครเพิ่มมา ท่านเป็นอะไรกับยอดชายนายเบียร์น้อคุณตำรวจสิบทิศ 
อยากอ่านต่อจังค่ะ กำลังมันส์ คิดถึงหนูกับเฮีย เมื่อไหร่เขาจะได้วี้ดวิ้ววววววกันสักที 
บวกค่าาาาาาา ตอนหน้ามาเร็วๆน้า อยากอ่านคู่พระนายแล้ว 

[tuckky]

โอ..ซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆละ รอๆๆ 

[bulldog17]

ลุงนกน่ารักจังเลยน่าจะมีหนุ่มมาดูแล ฮิ้ววววว

[why yyy]

อืม เหมือนกันจริงๆพ่อลูกคู่นี้!!

[goosongta]

คุณเฮียถูกตัดบท เฮียสิบมาแรงแซงทางโค้งพร้อมปริศนาว่าเกี่ยวไรกะเบียร์อ่ะ พี่น้องจริงๆเหรอ

[railay]

 

[เก้าแต้ม]

ซับซ้อนน่าติดตามมากกกก

[mur@s@ki]

ชายเบียร์มีเจ้าของแล้วหรือนี่ ท่าจะดราม่าส่วนตัวหนักอยู่นะ



 

[iammz]

อ่าาาาา คุณสิบๆๆๆๆ มีอะไรกะเบียร์แน่ ๆ เบย   

+1 ขอบคุณมากนะคะ

 

[janji]

เราเรื่องสนุก ได้ใจเลยจริงๆๆๆๆๆๆๆๆ อยากอ่านต่ออีกแย้ว

[wi_OoO_wi]

เป็นเรื่องที่ตัวละครทุกคนสู้ชีวิตมากกกกกกกกกกกกก

เดินป่าเนี้ย  ย ย ยยย ยย 10โลก้ว่าเหนื่อยตายห้ะ เเล้วนะ เล่นเดินเป็นวันๆ 

[cher7343]

อุ้ยต๊ายตาย พ่อหนุ่มตำรวจคนนั้นเป็นใครน้อ 

[Rafael]

ป่าเดียวกันสินะคะ 55555
รอตอนต่อไปค่าา

[ReiSei]

เฮียของหนู หนูของเฮีย ก็ยังฮาเหมือนเดิม  โอ๊ย เราชอบเรื่องนี้มากเลยนะ มันจะฮาไปไหน 
แต่สำหรับตอนนี้ แอร๊ยยยย  เบียร์ เอ็งมีกิ๊กแล้วเรอะ ปากเปราะแบบนั้น ท่านสิบสเป็คไม่ธรรมดานะเนี่ย 5555

[Zalzah_iP]

เอ้ยยย อย่าบอกนะว่าเบียร์เป็นเคะ? ถ้าใช่นี่เหนือความคาดหมายโคตรๆ อ่ะคนเขียน 555.

ออกจากป่าไวๆ นะ ><

#ชอบตอนที่ลุงนกนึกถึงตอนหนูเด็กๆ ตอนอยากเปลี่ยนชื่อนี่เราหัวเราะค้างเลยอ่ะ ไอ้ "วัชพืช" คิดได้ไง 555.
แล้วก็ชอบตอนที่ลุกนกนึกไปร้องไห้ไป ที่บอกคิดถึงหนูอ่ะ (ถ้าจำไม่ผิด)
ชอบเพราะสองเหตุการณ์นี้มันเกิดขึ้นติดๆ กัน คือนึกฮาอยู่ดีๆ ลุงแกก็ร้องไห้เฉย ทำเอาเราที่หัวเราะกรามค้างอยู่เกิดรู้สึกขอบตาร้อนขึ้นมาซะงั้น 555. ถ่ายทอดอารมณ์ำออกมาได้ดีมากๆ ค่ะ อยากน้อยก็ทำให้นักอ่านคนนึงรู้สึกเศร้าและสงสารลุงนกได้จับใจทั้งที่มันก็ไม่ไช่ฉากใหญ่ดราม่าเรียกน้ำตาอะไรเลย 

[greensnake]

เชื่อแล้วว่าหนูได้พ่อนกมาแบบเต็มๆไม่คลาดเคลื่ิอนแม้แต่น้อย
ยิ่งเร่ื่องอารมณ์ขันนี่ไม่ต้องพูดถึง สำเนาถูกต้อง
แม้จะเศร้าแต่ก็ฮา มันคงอยู่ในสายเลือดไม่ได้ตั้งใจแต่อย่างใด
อยากกระซิบบอกพ่อนกว่าหนูปลอดภัยดีรวมทั้งเฮียด้วยจ้ะ
แต่อีกสองคนคงต้องกระซิบบอกพี่สิบทิศ โดยเฉพาะเบียร์
ไม่รู้ว่าความสัมพันธ์เป็นอะไรกันแต่จิ้นไว้ก่อน
ขอให้ทั้งสี่คนได้เจอกัน ขอให้หนีรอดปลอดภัยทุกคน
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
+1และเป็ดจ้า

[Aoya]

อุ้ย มาอีกคู่แล้ว
คู่สิบกับเบียร์น่าจะมีอดีตอันฝังจิตอยู่นะ อยากรู้อ่ะ
ลุงนกนี่ฮาได้ใจจริงๆ 

[gumrai3]

พ่อนกขนาดเป็นห่วงยังฮ่าได้เลยน่ะคะ

สิบกับเบียร์นี้ ต้องมีอะไรเเน่ๆ

[moredee]

ฟินคู่รันกับเบียร์นะ

พ่อลูกคู่ฮาจริงๆ

[pilar]

คิดถึงหนูกับเฮีย ขอให้แคล้วคลาดปลอดภัยทั้งสองคู่เลยนะ

[่patsaporn]

หัวอกพ่อ หลับไม่สนิทซักคืนเพราะห่วงลูก แต่แกฝันแม่นนะหลายฉากก็คล้ายคลึงอยู่
ทำไปทำมาโยงกับคู่กรรมซะได้ 555

หนูนี่ฮาเนอะเรื่องผลการเรียน เกรียนแต่เด็กเลย ออกแนวฉลาดแกมโกงพ่อยังตามไม่ทัน
เรื่องชื่อก็ฮา ใจคอจะชื่อพืชมงคล พฤษภ เพราะกว่าอีก

พี่ตำรวจเป็นกิ๊กรันสินะ แต่ดูจะดราม่ากันมากมาก่อน


ขอบคุณค่ะ

[maemix]

ของเขาดีจริงๆ สุดยอดความเกรียน
คุณสิบกะเบียร์  คุณตำรวจทำอะไรไว้
อยากรู้ หรือว่าชอบเจือกเรื่องชาวบ้านว่ะเรา 555