หัวข้อ: >>**ปล้นร้ายกลายรัก**<< "เรือนจำเปิด" หน้า 167 (17-03-59 )

[ListeL]

แหมม รักกันจังเลยนะ>3<   
ทำไมเฮียไม่รักษาหนูเองอ่ะเฮีย 

แอบเสียใจเบาๆ

ไม่งั้นคง

55555

ชอบเฮียสิบกับเบียร์ด้วย
เฮียสิบสู้ๆนะเดี๋ยวน้องเบียร์ก็เข้าใจจนได้ คุคุคริคริ

รักคนเขียนมากมายจ้า

[TIKA_n]

พี่เฮียน้องหนู มาแล้ววววว เย้ ๆ คิดถึงจังเลย
มาถึงก็ฮาอีกแล้วนะหนูเอ้ย แหม พี่อ๊อฟ มาเชียว ตอนนี้เข้าถึงอารมณ์เพลงสุดๆเลยใช่มะ แทงข้างหลังฯ อิอิ 
ครั้งแรก เฮียจัดไปเจ็ดรอบเลยเรอะ โห จะสงสารหนูก็นะ แต่เต็มใจเกือบเต็มร้อยนิเนอะ งั้นก็ทนเอาหน่อยนะจ้ะ
แต่เฮียปล่อยน้องหนูนอนล่อนจ้อน ตัวเองไม่อยู่แถมไม่ล็อคประตูนี่อันตรายจังแฮะ สวิงยังเข้ามาง่าย ๆ เลย
เฮีย หน้านิ่งเย็นชากับคนอื่น ๆ แต่ใจดี อ่อนโยนกับน้องหนูสุด ๆ นี่มันน่ารักจริงจริ๊ง   
น้องหนูนี้จัดเต็มทั้งฮา ทั้งหื่น ทั้งหึง เลยนะเนี่ย แหม ๆ ยั่วเฮียโดยไม่ได้ตั้งใจ เอ้ะ รึว่าตั้งใจล่ะนั่น
นาย กับ นาย โผล่มาด้วยกันทีไร จิ้นทู้กทีสิน่า  แต่สรุป ยาที่น้องหนูโดนเป็นฝีมือนายของเฮียเหรอเนี่ย
นายคิดจะทำอะไร ให้น้องหนูโดนยา แล้วเอาหมอมารักษา หมอไว้ใจได้รึเปล่าเนี่ย รู้สึกเหมือนหมอจะมีบทบาทยังไงไม่รู้
ใครก่อเรื่องโหดร้ายอย่างนั้นนะ ถ้าไม่ใช่พวกไอ้เข้ม จะเป็นใคร คงไม่ใช่พวกปาน ที่ดูเหมือนจะดีกับน้องหนูหรอกนะ
ชอบมากที่เฮียแสดงความรัก หวงแหน น้องหนูแบบไม่แคร์สายตาใครเนี่ย ปลื้มแทนน้องหนูจริง ๆ 
รอตอนต่อไปค่ะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนสู้ ๆ กับงานด้วยน้า ขอบคุณค่ะ 

[narunarutoboyz]

โอ๊ยยย เป็นการบาดเจ็บที่ฮามากอ่ะน้องหนู
แต่ก็โล่งอกที่หนูไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว(เหรอ?) เฮียก็น่ารักจังลยนะคะ
อยากมีแบบนี้มั่งอ่ะ โอยยยยยเขิลลลล
ตัดอารมณ์หม่นๆของสิบเบียร์ดีจริงๆเลยนะ 
เมื่อไหร่พวกเค้าจะพ้นมลทินกันซักที อยากให้หนูเฮีย สิบเบียร์ รัน.... ได้ใช้ชีวิตปกติอะ
จะตั้งตารอวันนั้นเลย 


เป็นกำลังใจและติดตามตอนต่อไปเช่นเคยค่าาาาาาา

[pulovely]

อ่านแล้วอารมณ์ดี ฮาอ่ะ

น้องหนูขนาดเจ็บ(ก้น) ยังจะมีอารมณ์ขัน กร๊ากกกกก

ที่จริงให้เฮียรักษาต่อไปดีกว่านะ คิดว่าคงจะหายเร็วกว่าหมอรักษา ฮ่าๆๆ

[DeJavu~ ★]

ดีใจมากๆอ่า ได้อ่านคู่ หนู กะเฮียสักที 

ชอบมากๆ เฮียเป็นผู้ชายที่น่ารักมาก อบอุ่น  พึ่งมารู้ที่หลัง ด๊อกเตอร์อย่างเฮียหื่นมากๆๆ

แล้วก่อนอื่น ขอบอกนิดหนึ่งว่า ดูเหมือนว่าเวลาอ่านยังไม่ค่อยลื่นไหล มันติดขัดๆ ฝืดๆ  โดยเฉพาะตอนความคิดของหนู และมุกตลกดู

เยอะไป แบบ อ่านใจความต่อมาไม่รู้เรื่อง พยายามลดต้องมุกตลอกที่ค่อยแทรกช่วงเวลาหรือสถานการณ์ที่สำคัญ  และความคิดของตัว

ละคร หน่อยเปลี่ยนไปเน้นบรรยายกับเนื้อหาเอาดีกว่า  ค่ะ

เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ

รักเรื่องนี้และคนแต่งมากค่ะอยติดตามทุกวัน

[t2007]

หนูคิดไร โดนแทง หย่ายเท่าสาก เฮ้อ จินตนาการไม่เป็นเลย เห็นภาพจริงหมด แสดงว่าเฮียรักษาถูกวิธี คิคิ

[moredee]

เฮียแม่ม หวานปนหื่นว่ะ

ขมิบเรื่องของรันด้วย ไอ้หน้าหวานมีอดีตอะไร เนิ้อคู่อยู่ไหนคงไม่ใช่ไอ้เข้มนะ

[m_pop91]

เฮียน่ารักขึ้นทุกวันและ

[kaokorn]

หนูโดนเข็มเฮียแล้วเพ้อใหญ่ 555+ ตลกมาก
ขอบคุณฮะที่แต่งเรื่องสนุกๆให้ได้อ่าน
กดคะแนนบวกความชอบด้วยฮะ

[ka[ze]na]

น้องหนูน่าร๊าก~~~~~ อิๆๆๆ

[tulakom5644]

โอ๊ยยยยยติดงอมแงม ใช้เวลาถึง 3 วันกว่าจะตามทัน เป็นคนที่ต้องอ่านแบบละเลียดอย่างช้าๆ

แต่นี่ไม่ไหวล่ะ ลุ้นตามหนูและเฮียทุกตอนเลยอ่ะ ...... โดนคนเขียนสะกดจิตค่ะ ไม่เป็นอันทำงาน มัวแต่ส่งกำลังใจเชียร์หนูกะเฮีย

ขอบคุณนักเขียนนะค้าาาาาาาาา   สนุกมากค่ะ

[greensnake]

แล้วเขาก็ได้กัน ต่อไปนี้อย่าบอกว่าที่ทำคือการเล่นละครนะ
เพราะเราไม่เชื่อ เล่นเอาสะโพกคราก เสียงแหบอย่างนี้
ถึงส่วนหนึ่งจะเป็นเพราะยาก็เถอะ แต่เฮียกับหนูก็ฟินจริงใช่ไหมล่ะ
ขัดใจอีตรงที่เฮียไม่รักษาต่อนี่แหละ เรารึก็รอ แต่ให้หมอรักษาแทน
หวังว่าคุณหมอจะไม่ทำให้เฮียอารมณ์เสียนะ เมียยิ่งไม่สบายอยู่
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
ป.ล. +1และเป็ดจ้า
ป.ล. 2 เราจิ้นคู่นายกับนายไปแล้วเรียบร้อย เขาหยอกกันได้น่ารักดีเนาะ

[sukie_moo]

หนูนี่ฮาทุกสถานการณ์จริงๆ

[greensoda]

หวานจริงๆๆ คริคริ

รอพี่สิบมาหาน้องเบียร์น้า

[punchnaja]

รอกินน้ำตาลตอนต่อไปจ๊ะ

[aoihimeko]

เราขอโทษที่มาเม้นท์ช้า แบบเรานึกว่าอ่านไปแล้วอ่า 

แต่ด้วยความที่อะไรยังไงไม่รู้เข้ามาดู อ้าว............ยังไม่อ่านนิหว่าเลยรีบมาอ่าน

หนูขนาดไม่สบายยังฮาได้อีก เฮียหวานอ่ะ เขินแทนเลย ฮิ้ววววววววววว

ปล.ใครมันหาเรื่องมาอีฟร่ะ

[snooppy]

เฮียน่ารักอ่ะ อบอุ่นที่สู้ดดดด
เขิลแทน   

[yisren.]

ยิ่งอ่านยิ่งฮา หัวเราะเหมือนคนบ้าและไม่หลับไม่นอน
เลิฟหนูรักเฮียนะจ๊ะ 5555

[amito]

เพิ่งตามอ่านทันค่ะ ขำกระจาย

หนู หนูรู้มั้ย หนูทำให้เจ้รู้ว่า คนดีกับคนบ้ามันมีเส้นบางๆคั่นอยู่แค่นิดเดียว

[wi_OoO_wi]

 

[goonglovenut]

>> ป.23 <<

“เขาเป็นไงบ้าง”ผมถามหมอ มือลูบผมคนที่หลับไปแล้ว

“ตอนนี้หมอแค่สกัดในเบื้องต้นให้ก่อน ปลอดภัยในระดับหนึ่ง คืนนี้เขาจะไม่ออกอาการอะไร”หมอบอกหลังดึงเข็มเล่มสุดท้ายออกจากข้อมือ

“อืม”เสียงคนหลับครางออกมาคิ้วขมวด ผมกอดกระชับจนหัวคิ้วค่อยคลายตามเดิม

“แน่ใจ”ผมถามหมอตามองแต่คนนอนหลับตาพริ้ม ขนตายาวเป็นแพร คิ้วพาดยาวรับดวงตาใส

“ถ้าภายในสองชั่วโมงเขาไม่ตื่น คุณตามไปฆ่าผมที่ห้องพักได้”หมอตอบผมด้วยรอยยิ้มนิ่งๆ เขาดูสงบควบคุมอารมณ์ได้ดีตามแบบคนเป็นหมอ ผมไม่มองหน้าเขา นึกถึงแต่คนหลับที่ระหว่างทำการรักษา หนูเล่าโน่นเล่านี่ให้ฟังเป็นเรื่องตลก ทั้งที่น้ำตาไหลด้วยความเจ็บปวด กระตุกตัวตลอดที่โดนฝังเข็มลงบนผิวเนื้อ แต่ปากก็ยังยิ้ม ผมได้แต่ปลอบด้วยคำพูด หมอบอกว่าโดยรวมไม่ใช่ความเจ็บเพราะเข็ม แต่เป็นเพราะฤทธิ์ยาที่กำลังถูกขับออกมามันทำปฏิกิริยากับร่างกาย หมอบอกเท่านี้เพราะอธิบายมากผมก็ไม่เข้าใจอยู่ดี รู้แค่หนูเจ็บ ผมเจ็บด้วย และขอให้หายเป็นพอ

‘มดเยอะเน๊าะ ฮึก’ หนูพูดพร้อมกระตุกตัวนิดๆ ผมกอดเขา

‘มันกัดหนูเหรอ’ผมถามตาก็มองหามดไปด้วย แต่พอมองตามสายตาหนู ก็เข้าใจว่าหมายถึงเข็มที่ฝังตามตัว คงจะให้ความรู้สึกแปล๊บๆเหมือนมดกัด

‘อืม สงสัยมันจะแค้นที่เคยเหยียบรังมัน แค้นไม่ธรรมดา ฮึก ด้วยนะ’หนูพูดถึงมดที่เคยเหยียบในป่าขำๆ แต่ผมรู้ว่าเขากำลังต่อต้านความเจ็บของตัวเอง ไม่แสดงออกมาโดยการพูดไปเรื่อยเปื่อย

‘เฮียคงไม่คิดว่า มันแค้นใส่ไข่ใช่ไหม’เขาพูดออกมาอีก บิดตัวหน้าเบ้

‘ยังไงล่ะ’ผมถามเขาไม่ใช่สงสัย แต่เป็นการช่วยปลอบหนูไปด้วย

‘พิเศษไง ฮ่าๆๆๆ แป็กใช่ไหม’เขาพูดและหัวเราะแบบฝืนๆ

‘แต่เฮียว่า มันแค้นมากกว่านั้นนะ’ผมยกยิ้มพูดกับเขาที่ทำหน้างงบ้าง ก่อนจะพูดต่อ

‘ก็ มันแค้นฝังหนูไง’ผมพยักหน้าให้ดูเข็มเล่มเล็กๆตามตัวหนู

‘เออว่ะ เฮีย แม่งคิดได้ไงวะ ฮ่าๆๆๆ’เขานึกได้หัวเราะไม่ดังนัก

‘ติดหนูนั่นแหละ’ผมบีบจมูกหนู ไม่สนใจบุคคลที่สามที่ทำการรักษา อยากฟังก็ฟังไป ก่อนจะกระตุกอย่างแรง ผมสนใจหมอทันที
     
‘ตรงจุดนี้จะปวดมากหน่อย’หมอบอกเมื่อฝังตรงง่ามนิ้วระหว่างนิ้วโป้งกับนิ้วชี้

‘เฮีย’หนูเรียกผมเสียงเบา

‘หืม’ผมรับคำ เอามือลูบไรผมที่เหงื่อผุดออกมา จากตอนแรกที่ไม่มี

‘หนู’หนูเริ่มตาปรือ ปากซีดลง หมอมองหน้าผม

‘ยาเริ่มระบายออก ไม่มีอะไร’ทำให้โล่งใจขึ้นมานิดๆ

‘เฮีย’หนูเรียกอีก ตาหรี่ลงๆ

‘ครับ’ผมยื่นหน้าไปฟังใกล้

‘ง่วง’หนูบอกก่อนจะหลับตาลง ‘เฮียปลุกด้วยนะ’แต่ยังพึมพำ

‘นอนซะ เฮียอยู่ด้วยนะ ไม่ต้องกลัว’ผมรับคำ จูบหน้าผากชื้นเหงื่อ ก่อนจะหลับสนิท แต่ก็ยังรับรู้ด้วยการกระตุกทุกครั้งที่โดนฝังลงไป และผมก็ช่วยได้แค่กอดและปลอบข้างหูคนหลับเท่านั้น

“มันเป็นยาประเภทไหน ทำไมถึงตรวจไม่เจอ”ผมถามหมออีกเมื่อหลุดจากความคิด จับมือข้างที่ถูกดึงเข็มเล่มสุดท้ายจูบเบาๆ เมื่อคนหลับผวานิดๆ ให้รู้ว่าผมอยู่ตรงนี้ไม่ได้ไปไหนแม้วินาทีเดียว

“เป็นยากำหนัดอย่างแรงที่หาไม่ได้ง่ายทั่วไป สกัดจากสมุนไพรชนิดหนึ่ง ยังไม่มีชื่อเป็นทางการ ไม่มีสี ไม่มีกลิ่น จะไม่ออกฤทธิ์ในทันที อาการก็ตามที่คนป่วยเป็นนี่แหละครับ ส่วนการรักษาก็เหมือนยากำหนัดทั่วไป ต้องได้รับการปลดปล่อย เพียงแต่ยาตัวนี้จะอยู่ในตัวได้นานสามวันหรือมากกว่านั้นขึ้นอยู่กับปริมาณที่ได้รับ ถ้าไม่ได้รับการปลดปล่อยจะทำให้เกิดอาการช็อคจนถึงหัวใจวายตายได้ การรักษาก็มีวิธีปลดปล่อย กับฝังเข็มเปิดจุดให้มันระบายออกมา”หมออธิบายให้ฟังถึงความพิเศษในทางร้ายของยาตัวนี้ มันอันตรายพอสมควรแต่ไม่ใช่ไม่มีวิธีรักษาเพียงแต่ขอให้รู้เท่านั้น แสดงว่าหลิงโกหกเรื่องยาถอนที่บอกว่าอยู่กับตัวเอง ดีแล้วที่ผมไม่ทำตามข้อเสนอของเธอ ผมว่านายก็คงรู้เหมือนกันไม่งั้นไม่พูดเชิงแนะวิธีแก้หรอก ผมรู้ว่านายไม่ได้โง่ที่จะดูไม่ออกว่าระหว่างผมกับหนูเป็นเรื่องจริงหรือไม่ แต่เขาเล่นตามเพราะรู้สึกสนุก และก็สนุกจริงๆสำหรับเขาที่ทำให้มันเป็นจริงได้ ถ้าเป็นคนอื่นคงไม่ได้มานั่งมานอนตรงนี้แน่ แต่เพราะผมกับนายมีพันธะสัญญากันอยู่แค่นั้นเองที่เขาปล่อยให้ผมทำได้

“ที่จริงหมอไม่รักษา คุณก็รักษาได้นะ”หมอพูดออกมาหลังเก็บเครื่องมือเรียบร้อย เขาพูดด้วยน้ำเสียงไม่เหมือนตอนแรก เหมือนจะติดเยาะก็ไม่เชิง หรือผมฟังผิดไป
 
“นายตามหมอมาเหรอ”ผมไม่ตอบถามเขากลับ

“ครับ”หมอตอบเท่านั้น ผมรู้ว่านายตามมาทำไม เพราะไม่อยากปล่อยเวลางานที่จะต้องทำให้ล่าช้าไปมากกว่านี้ ผมบอกว่าถ้าหนูไม่หายผมจะยังไม่ทำอะไรทั้งนั้น ไม่ได้อาจหาญไปต่อรองเขา แต่ผมทำตามใจสั่ง แค่คนนี้เท่านั้นที่ผมจะต้องปกป้องตามที่ได้สัญญาเอาไว้

“แล้วนี่อะไร”ผมถามถึงของเหลวในถ้วย

“จิเสวี่ยเฉ่า หรือ บัวบก ช่วยดับพิษร้อน ลดการอักเสบช้ำในได้” หมอบอกก่อนจะเก็บของใส่กระเป๋าเตรียมจะกลับ

“ขอตัวก่อนนะครับ”เขาเอ่ยลา ผมแค่พยักหน้า ก่อนจะเห็นความผิดปกติบางอย่าง กำลังจะเรียก แต่เขากลับชะงักหันกลับมาถามผมซะก่อน ดีเหมือนกัน

“ทำไมถึงเลือกวิธีนี้ล่ะ ไว้ใจหมอเหรอ”หมอยังถามข้อสงสัย ยกยิ้ม เมื่อผมหันไปมองแวบหนึ่ง

“หมอมีคนที่รักและห่วงใยบ้างไหม”ผมถามเขากลับ

“หมายถึงคนรักเหรอ”หมอถามกลับบ้าง

“แล้วแต่หมอจะคิด”ผมให้เขาเลือกเอาเอง

“มีสิ”หมอตอบไม่ระบุว่าสถานะเป็นอะไร และไม่ใช่สิ่งที่ผมอยากรู้หรอก แค่ถาม

“หมออยากกลับไปหาไหม”ผมถามอีก จับมือหนูบีบเบาๆ

“อยากสิครับ”หมอตอบพลางยกยิ้ม

“ผมถึงให้โอกาสหมอกลับไปไง”ผมพูดพร้อมหันไปมองหน้าหมอที่หน้านิ่งตามเดิม ก่อนจะผงะเมื่อได้ฟังต่อ “ผมฆ่าหมอแน่ถ้าเขาเป็นอะไรขึ้นมา”ผมย้ำถึงคำพูดตัวเองก่อนที่เขาจะลงมือรักษา

“.............”เขาเงียบเริ่มมีสีหน้าอื่น เหมือนจะหวั่นๆ

“อย่าคิดว่าเป็นคนของนายแล้วจะไม่กล้า”ผมพูดจนหมอเริ่มหลบสายตา

“ยาตัวนี้หลิงเอามาจากหมอใช่ไหม”ผมถามเขากลับ ทำเอาเขาเงยหน้าขึ้นมาทันที แต่ยังพยายามไม่ตื่นตระหนก

“ที่มันหายาก ไม่มีชื่อเป็นทางการเพราะหมอสกัดเอง และจะใช้ได้ก็ต่อเมื่อนายสั่งเท่านั้น” ผมพูดต่อไปอีกจ้องเขาที่ยืนฟังจนจบประโยค

“ผมทำตามที่นายสั่ง”เขาพูดออกมาแค่นี้ก็เท่ากับยอมรับความจริงในสิ่งที่ผมพูด

“และทำตามตัวเองส่วนหนึ่งหรือเปล่า”ผมถามเขาอีก ก่อนจะวางมือหนูลง จูบหน้าผากอีกทีสื่อให้รู้ว่าเฮียขอเคลียร์ธุระก่อน ผมเดินเข้าไปหาเขาที่ค่อยๆถอยหนีคล้ายจะเริ่มรู้ชะตาตัวเอง

“เป็นอะไรกับหลิง”ผมถามออกไป เขาเบิ่งตาก่อนจะหลุบตามเดิม

“คุณพูดอะไร”ถามออกเสียงเริ่มห้วน

“พูดในสิ่งที่หมอต้องตอบ”ผมถามและเดินเข้าไปหา จนเขาชิดกำแพง

“คุณไม่กล้าฆ่าผมหรอก เพราะมีผมคนเดียวที่รักษาเขาได้ และวิธีนั้นก็ใช่ว่าจะหายซะที่ไหน”เขาเป็นฝ่ายขู่กลับมาบ้าง โดยการเอาคนสำคัญของผมมาอ้าง

“แล้วยังไง”ผมพูดเรียบๆ ทำเอาเขาอึ้งไปนิดที่ผมไม่เต้นตาม

“ก็ตายไง”เขายกยิ้มพูดกลับออกมาอีกอย่างเป็นต่อ

“ใช่ ตาย ยังไงก็ตายอยู่แล้ว”ผมกระตุกยิ้มมุมปากขึ้นมาบ้าง ก่อนเขาจะตกใจเมื่อผมคว้าคอด้วยมือข้างเดียวออกแรงบีบอย่างแรง จนเขาต้องปล่อยกระเป๋าแต่มืออีกข้างผมรับไว้ก่อนจะค่อยๆวางลง ไม่อยากให้คนหลับต้องตกใจตื่น

“หมายถึงหมอนะ”ผมพูดต่อและบีบอีก

“อ่อก อ่อก”เขาเริ่มดิ้นอ้าปากพะงาบโกยอากาศหายใจ มือแงะ ขาออกแรงเตะ แต่ไม่ได้สะเทือนผมสักนิด

“คิดจะฆ่าเขาเพื่อแก้แค้นใช่ไหม”ผมถามและบีบอีก

“อ่อก”เขาเริ่มตาเหลือก

“ใช่ไหม”ผมบีบอีก เขาพยักหน้า

“เป็นอะไรกับหลิง”ผมถามซ้ำอีกคลายมือออกแต่ยังตรึงเขาไว้กับกำแพง แต่เขายังเม้มปากไม่ยอมพูด ผมเลยต้องออกแรงบีบอีกจนตาเหลือก เขาพยักหน้าเชิงว่ายอมแล้ว ผมคลายมือให้เขาพูด ถ้ายังตุกติกอีกได้เจ็บตัวแน่
 
“แค่ก แค่ก ปะ เป็นน้อง”เขาไอพร้อมตอบกระท่อนกระแท่น ก่อนผมจะปล่อยเขาจนทรุดกับพื้น เงยหน้ามองผมที่รอให้พูดออกมาอีกไม่ใช่จบแค่นี้

“หลิงเป็นพี่สาวฝาแฝดผม และไม่ได้จะฆ่าแค่อยากเอาคืนนิดหน่อยที่หลิงถูกคุณทำร้าย”เขาค่อยๆพูดออกมาเอามือคลำคอไปด้วย ไม่มีใครไม่กลัวตายหรอก ตอนที่ผมบีบคอเขา ในดวงตาเขามีแต่ความหวาดหวั่นตื่นกลัวไปหมด นี่แหละคือความรู้สึกที่แท้จริงเมื่อความตายเข้าใกล้

“ตายหรือยัง”ผมถามเรียบๆ เขาชักสีหน้า แต่ไม่ปริปาก เลยพูดต่อไปอีก “ถ้าเป็นฝาแฝดน่าจะรู้นิสัยพี่สาวตัวเองดี และไม่รู้หรือไงว่าเขาโดนอะไร”

“รู้ แต่ยังไงเขาก็พี่ผมและเป็นผู้หญิงไม่น่าจะทำรุนแรงขนาดนั้น”ยอมรับและบอกเหตุผลที่ไม่ได้แปลกใจ

“ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงไม่ถูกทำแบบนี้หรอก”ผมพูดใส่เขาที่เริ่มเม้มปาก ก่อนจะพูดต่อเสียงเย็นเน้นทุกถ้อยคำให้เขารับรู้

”แต่สำหรับฉัน ไม่ว่าจะผู้หญิงหรือผู้ชาย ฉันก็ทำได้ถ้าทำคนที่ฉันรัก อย่างเช่นที่นายทำในตอนนี้”ทันทีที่พูดจบเขาผงะเล็กน้อย ก่อนจะไม่มีเสียงพูดเชิงต่อว่าออกมาให้ได้ยินอีก

“อาการเขาเป็นยังไง”ผมชี้ไปที่คนนอนบนเตียง

“ตามที่บอก”ยืนยันคำเดิมในตอนแรก

“หลังจากดื่มยาถ้วยนั้นเข้าไป ต่างหากล่ะ”ผมเดินกลับไปหยิบมา ยื่นตรงหน้า ในถ้วยมีมดชะตาขาดตกลงไป ผมสังเกตเห็นว่าจะตักออกแต่จับมือหนูอยู่ ไม่กี่วิมดก็นิ่ง ไม่ใช่เพราะจมน้ำตายแน่นอน มันเปลี่ยนสีไปด้วย ต้องขอบใจมันที่ตกไปซะก่อน เอาไว้ได้ไปทำบุญกับหนูเมื่อไหร่ผมจะกรวดน้ำขอบคุณให้มัน ผมคิดจะทำจริงๆไม่ใช่คิดเล่นๆ ไม่งั้นหนูอาจได้รับอันตรายเพิ่มเข้าไปอีก

“แค่หลับเหมือนตายไปสองวันเท่านั้น”เขาเม้มปากหลังพูดจบ

“เหมือน หรือ ตายจริง”ผมย้ำ เขารีบพยักหน้าพูด

“แค่เหมือน บอกแล้วไงไม่ได้คิดจะฆ่า”เขายืนยันเจตนาของตัวเอง

“แต่ถ้าหลิงตาย นายก็จะฆ่าจริงๆใช่ไหม”ผมหรี่ตาพูดใส่เขาไปอีก เขาแค่เม้มปากและเงียบเอาไว้  “ฮึ งั้นก็ตายไปซะ”ผมพูดแค่นั้นก่อนจะคว้าคอเขาอีก ทีนี้เขาลนลานหนีแต่ไม่พ้น

“อย่า อย่า อ่อกกก”ผมบีบไม่ให้ส่งเสียงออกมา ยกยิ้มเย็น

“อย่าเสียงดังรบกวนคนป่วยสิ”ผมพูดเบาๆแต่ไม่ใช่กระซิบเหมือนที่พูดกับหนู “พรุ่งนี้อย่าให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก เข้าใจไหม”ผมพูดช้าแต่เน้นทุกถ้อยคำ เขายังไม่ยอมรับปาก ผมบีบอีก

“อ่อก ยะ”เสียงเล็ดลอดออกมาอีกนิด

“ฉันจะไม่ฆ่าแค่นาย แต่จะตามฆ่าพี่นายด้วย และจะบอกอีกครั้ง ไม่มีใครห้ามฉันให้ฆ่านายได้ แม้แต่นาย”ผมพูดพร้อมออกแรงบีบอีก

“ยะ ยอมแล้ว แค่ก แค่ก ผะ ผมไม่ฆ่าหรอก ถึงหลิงตายจริงๆ ผมก็ฆ่าไม่ได้ นายกำชับไว้แล้ว”เขารับปากและพูดในสิ่งที่ผมรู้อยู่แล้ว ไม่งั้นผมไม่เลือกวิธีนี้หรอก

“ถ้าอยากแก้แค้น ทำกับฉัน เลือกวิธีเอาเอง”ผมจ้องตาเขาที่หลบลงต่ำ “ไปได้แล้ว”ผมเดินกลับไปที่เดิม เขามองก่อนจะค่อยๆพยุงตัวเองขึ้น หยิบกระเป๋า

“คุณรู้ได้ยังไงว่าผมเป็นอะไรกับหลิง”คิดอยู่แล้วว่าเขาต้องถาม

”นายบอกเหรอ”เขาถามต่อเมื่อเห็นผมไม่สนใจ

“เดา”นั่นคือคำตอบของผม ที่ทำให้เขาอ้าปากอย่างนึกไม่ถึงว่าจะได้ยินแบบนี้

“อะไรนะ”เขาเสียงดังทันที ผมหันไปมองเป็นเชิงเตือนว่าอย่าเสียงดัง

“ใช่”ผมย้ำคำตอบให้แน่ใจ

“คุณหลอกผมเหรอ”เขาหัวเสียทันทีที่เสียรู้

“ไม่ได้หลอก ฉันถามนายก็ตอบ”ผมมองทางหางตา ถ้าไม่เห็นว่าต้องให้รักษาผมจะกรอกยาใส่ปากเขาซะ

“คืนนี้คงคิดได้ว่าพรุ่งนี้จะต้องทำยังไง”ผมย้ำให้เขาจำอีกครั้ง และถ้าเขาไม่จำก็จะไม่มีโอกาสจำอีก จะว่าผมใจร้ายไม่ได้ เขาเดินมาส่งห่อยาให้อีก ผมมองแต่ไม่รับ เขาวางไว้

“อันนี้ของจริง”เขาพูดแค่นั้นก่อนจะเดินออกไป ถ้าอยากเอาคืน ผมก็ขอบ้างและดูจะได้ผลซะด้วย ผมสังเกตตั้งแต่แรกแล้วว่ารูปร่างหน้าตาเขาเหมือนใคร และค่อนข้างแน่ใจว่าต้องเกี่ยวข้องกับหลิงแน่นอน บวกกับสร้างเรื่องขึ้นมานิดหน่อยก็เข้าทาง ผมรู้ว่าเขาไม่กล้าทำอะไรร้ายแรงหรอกถ้าไม่ได้รับคำสั่งจากนายมา แต่เขาเสี่ยงมากที่ใช้วิธีนี้ ถ้าไม่สังเกตซะก่อนคงได้หลับแน่ แต่หมายถึงผมที่ต้องดื่มเข้าไปก่อนหนู และผมฆ่าเขาแน่นอนถ้าหนูเป็นอะไรไป ไม่มียกเว้น ตอนแรกมันคือความรับผิดชอบที่ผมไปพรากคนบริสุทธิ์มาเกี่ยวข้องกับอันตรายที่อาจจะตายได้ทุกเมื่อ แต่ตอนนี้มันคือการปกป้องคนที่ตัวเองรักให้ปลอดภัยจากทุกอย่างที่จะทำร้ายเขา
.
.
.
อีกสองชั่วโมงก็จะได้เวลาไปประชุมแล้ว หนูยังไม่รู้สึกตัวเลย นอนหายใจสม่ำเสมอ สีหน้าดีขึ้นทันตา ทำเอาผมโล่งใจ แต่อยากอยู่เห็นเขาตื่นขึ้นมาก่อน ลูบผมไล่มาตา จมูก สัมผัสปากที่แห้งผากแต่ยังนุ่มชวนให้ลิ้มลอง และปากนี้ก็ชอบพูดอะไรให้รู้สึกดี ทั้งที่คำพูดแต่ล่ะอย่างไม่ได้นุ่มนวล ออกจะล้นตามนิสัยเจ้าของ แต่อบอุ่น ผมเผลอยิ้มออกมาเมื่อคิดว่า ผู้ชายที่นอนตรงนี้เป็นของผมแล้วจริงๆทั้งตัวและน่าจะรวมถึงใจเขาด้วย จากคำบอกรักที่เอ่ยออกมาตอนที่ไม่ได้ตกอยู่ใต้ฤทธิ์ยา นึกถึงเมื่อคืนผมสงสารหนูมาก ครั้งแรกที่เราทำกันเพราะฤทธิ์ยากระตุ้นถึงจะรู้สึกตัวด้วยก็ตาม แต่ครั้งที่สองและสามมันคือความรู้สึกที่แท้จริงของเรา ว่าใจตรงกัน หลังจากนั้นสักพักหนูก็ออกอาการอีก ผมก็ช่วยด้วยมือก่อนคิดว่าออกไปแล้วคงจะบรรเทาได้ แต่มันไม่ใช่อย่างที่คิดกำเริบหนัก จนหนูเป็นฝ่ายร้องขอให้ผมทำ ผมเลยต้องทำจนกระทั่งหมดฤทธิ์ยา ผมไม่ได้นอนหลับตลอดทั้งคืนกอดหนูไว้และคิดว่าถ้าผมทำอย่างนี้กับหนูอีกสองวันที่เหลือ หนูคงช้ำตายแน่ ถ้าวันนี้นายไม่พาหมอมาผมก็คิดว่าจะเปลี่ยนวิธีที่จะเป็นฝ่ายถูกทำบ้าง ผมทนเห็นเขาเจ็บไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว
 
“อดทนนะ พรุ่งนี้ก็หายแล้ว”ผมจูบมือหนู ก่อนจะยกยิ้มเมื่อนึกบางอย่างได้

 “ไม่ว่าหนูจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย เฮียบอกตามตรง อย่าโกรธนะ”ผมเขี่ยแก้มคนนอน เป็นการออกตัวไว้ก่อน เดี๋ยวจะโกรธ

“หนูไม่ใช่สเป็คเฮียจริง ๆ หึหึ”ผมพูดกลั้วหัวเราะในลำคอ ผมชอบคนออกจะเรียบร้อย ดูแลตัวเองได้ในระดับหนึ่ง รุ่นเดียวกันหรืออ่อนกว่าไม่เท่าไรเพราะกลัวจะคุยกันไม่รู้เรื่อง ตลอดจนอย่าพูดมากเกินความจำเป็น ผมไม่ค่อยสุงสิงกับใคร เพื่อนน้อย แต่ก็แปลกผมเคยเจอและได้คุยจนคิดว่าจะคบแต่ก็ไม่ใช่ แม้แต่ธีรดาในตอนแรกก็เป็นคนลักษณะแบบนี้ถึงได้ทำให้ผมยอมคุยกับเธอจนเลยเถิดไปไกล ผมมั่นใจว่าไม่ได้รักแต่ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้น คิดว่าอยู่กันไปก็คงรักไปเอง และผมก็รัก รักแต่ลูกที่เกิดมา รักมาก ผมเปลี่ยนอะไรในตัวเองหลายอย่างก็เพื่อลูก สวนทางกับธีรดาที่เริ่มเผยตัวตนมากขึ้นเช่นกัน ผมไม่พูดถึงเธอดีกว่ายังไงเธอก็เป็นแม่ของลูกผมและจากไปแล้วจะเป็นการให้ร้ายคนตายเปล่าๆ

วกมาที่คนตรงหน้าที่ไม่คิดว่าจะสนใจ ดูแล จนเกิดความผูกพันและรักได้ในที่สุด ทั้งที่เป็นผู้ชาย แต่ก่อนผมไม่เคยเชื่อว่าคนเราจะรักและผูกพันกับใครได้ในระยะเวลาสั้นๆ คิดว่าต้องใช้เวลาในการพูดคุยดูใจกัน ยิ่งผู้ชายนี่ตัดออกได้เลยไม่เคยคิดว่าจะมีความสัมพันธ์แบบนี้ด้วย ผมอดคิดไม่ได้ว่าถ้าเจอกันในฐานะปกติ ผมจะรักหนูไหม ผมตอบไม่ได้ในทันที แต่ถ้าได้ใกล้ชิดก็ไม่แน่  หรือเราอาจจะไม่ได้เจอกันก็ได้ น่าแปลกแค่คิดว่าอาจจะไม่ได้เจอก็ใจโหวงๆเหมือนขาดอะไรไป ตอนนี้ ผมได้ความต่างของหนูมาเติมส่วนที่ขาดไป แค่หนูเท่านั้น

“เฮียรักหนู รู้ไหม รักที่หนูเป็นหนูอย่างนี้นี่แหละ”ผมก้มพูดใกล้ปาก อดไม่ได้จะสัมผัสย้ำให้รับรู้ถึงความรู้สึกที่มีให้ ผมรักโดยไม่มีข้อแม้ ไม่มีเหตุผลอะไรมาแย้ง และไม่มีอะไรสามารถมาฉุดผมได้ หนูไม่ได้ทำอะไรเลยแค่เป็นตัวของตัวเองเท่านั้นก็ดึงดูดให้ผมรักแล้ว ถึงหนูจะต้องรับสถานะเป็นเมียผม ความเป็นลูกผู้ชายหนูไมได้หายไปไหน มันยังอยู่กับหนูตลอด หนูดูอ่อนแอในเวลาที่ท้อหรือต้องทำอะไรที่ไม่เคยทำ แต่สักพักหนูก็ปรับตัวและยอมรับได้อย่างเข้มแข็ง แต่ความจริงอีกอย่างที่ทำให้หัวใจคนเข้มแข็งอย่างผมกลับอ่อนแอคือ การปล่อยมือ ไม่ใช่ทอดทิ้ง แต่เป็นการนำหนูกลับไปสู่โลกแห่งความจริง โลกที่มีความสุขใช้ชีวิตมีครอบครัวตามปกติ
 
“ไม่ว่าเฮียจะรักหนูแค่ไหน เฮียก็ต้องส่งหนูกลับไป ถ้าจะตายเฮียขอตายหลังเห็นหนูปลอดภัย”ผมพูดชิดปาก จมูกถูปลาจมูกหนูเบาๆ  จนมีเสียงครางออกมาจากปากคนนอนหลับ

“อืม เฮีย”ผมชอบให้เขาเรียกผม ไม่ว่าจะเวลาไหน กระทั่งเวลาโกรธมี ‘ไอ้’ นำหน้า ผมยังชอบเลย

“อยู่นี่ ลืมตาสิ”ผมบอกหนูที่บิดตัวเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆปรือตามอง กระพริบสองสามครั้ง ดูไปเหมือนเทวดาตัวน้อยของผมเวลาไม่สบาย ตุลย์จะงอแง ไม่เอาใคร ร้องหาแต่ผม และผมก็จะทิ้งทุกอย่างดูแลลูกด้วยตัวเอง เหมือนกับที่ผมดูแลเทวดาตัวโตในตอนนี้ ต่างกันแค่ผมไม่ได้อยากเป็นพ่อของหนูเท่านั้นเอง

“เฮีย”เรียกผมให้แน่ใจว่าใช่

“ก็เฮียน่ะสิ จะใครล่ะ”ผมบอกยิ้มๆก่อนจะดึงขึ้นมากอด คางหนูเกยไหล่ผมมือโอบเอว

“นึกว่าเฮียน่ะสิ หาวววว”ตอบเสียงยานคาง

“หึหึ ดีแล้ว อย่านึกว่าคนอื่น”ผมชอบใจในคำตอบของหนูที่ออกจะกวน หน้าซุกมากกว่าเดิมด้วยความงัวเงีย เรากอดกันอยู่อย่างนั้น จนผมไม่แน่ใจว่าหลับไปอีกหรือเปล่า

“หนู หลับเหรอ”ผมถามเอามือลูบหัว

“เปล่า แต่มันนั่งแบบนี้สบายดี เฮียเมื่อยเหรอ”เขาปฏิเสธและถามกลับ จะผละออก ผมดันเอาไว้ตามเดิม

“ไม่เมื่อย เฮียก็ว่ามันสบายดี”ผมบอกหนูที่พยักหน้าหงึกหงึก

“เฮียไม่ไปประชุมเหรอ”หนูถามผม

“ไปสิ เดี๋ยวดูหนูก่อน”ถ้าไม่ติดประชุม ผมจะนั่งให้หนูกอดอยู่อย่างนี้จนกว่าหนูจะพอใจ

“น่ากลัวเน๊าะ สงสารด้วย ทำไมทำได้ลงคอ”หนูพูดถึงเรื่องที่ได้คุยกันก่อนหน้านี้ ผมลูบหลังเป็นการปลอบโยนไม่ให้หนูกลัว ผมไม่รู้จะตอบยังไงดี เพราะผมก็เคยฆ่าคนมาเหมือนกัน ถึงจะไม่ใช่แบบนี้ แต่ก็ขึ้นชื่อว่า ฆ่า

“เฮียคิดว่าใคร ถ้าไม่ใช่ไอ้เข้ม”หนูถามผมต่อดันตัวเองออกมามองหน้ามือยังโอบหลังผมอยู่

“ไม่รู้เหมือนกัน ยังไม่มีใครน่าสงสัยในตอนนี้”ผมตอบเอามือเสยผมให้

“คนนอกเป็นไปได้ไหม”หนูถามพูดถึงความน่าจะเป็นที่ผมกำลังคิดอยู่

“ก็อาจเป็นไปได้”ผมพยักหน้า

“ถ้าสมมุติเป็นคนฝั่งเฮียล่ะ อย่างคนที่เรารู้จัก จะเป็นยังไง”หนูถามเสียงดูจะเป็นกังวล

“หมายถึงเฮียเหรอ”ผมพูดยิ้มๆ

“เป็นไปไม่ได้หรอก เฮียจะเอาเวลาที่ไหนไปทำ และไม่คิดว่าเฮียจะทำด้วย”หนูพูดด้วยความมั่นใจในตัวผมมาก ผมดีใจที่หนูเชื่อมั่นตัวผม แต่อีกใจก็หวั่นกับความจริงที่หนูยังไม่รู้ ถ้ารู้ล่ะ หนูจะยังรักและเชื่อมั่นในตัวผมอยู่ไหม ผมไม่อยากให้เขารู้เลย แต่ถ้าเขาถามผมก็ต้องบอกและจะทนมองสีหน้าหวาดกลัว รังเกียจจากเขาได้หรือเปล่า

“เฮีย”

“เฮีย”

“หืม”ผมตื่นจากภวังค์ ขานรับเมื่อหนูเรียกเสียงดังขึ้น

“คิดอะไรอยู่ คิดเรื่องที่หนูถามเหรอ”หนูถามพลางเอานิ้วจิ้มหัวคิ้วผม

“ก็นิดหน่อย มันก็น่าคิดนะ”ผมเลยตามน้ำไป

“แล้วถ้าใช่ล่ะ”หนูเริ่มขมวดคิ้วบ้าง

“ก็ตามกฎ”ผมตอบตามจริง ไม่ว่าใครก็เลี่ยงไม่ได้

 “ไม่คุยเรื่องนี้ดีกว่า”ผมตัดบทไม่อยากให้คนเพิ่งฟื้นไข้คิดในเรื่องน่ากลัว “ว่าแต่ตอนนี้รู้สึกยังไง”ผมเอามืออังหน้าผาก

“สบายขึ้น โล่ง ไม่ปวดตัวด้วย เหมือนมันหายไปหมดเลย เฮีย”หนูพูดเสียงตื่นเต้นยิ้มน้อยๆ ทำให้ผมยิ้มตาม

“แน่ใจนะ”ผมย้ำไม่อยากให้หนูตอบเพราะคิดว่าตัวเองถ่วงคนอื่น ผมรู้ว่าหนูนึกถึงคำพูดนาย และเป็นครั้งแรกที่ผมเห็นด้วยกับความคิดนายอีกฝ่าย หนูพยักหน้า ผมยกยิ้ม

“งั้นเฮียพิสูจน์หน่อยนะ”ผมยื่นหน้าไปกระซิบ หนูไม่ได้ตกใจ มองด้วยใบหน้าและตาใสซื่อ ก่อนจะพูดออกมาคนล่ะความหมายกับผมที่อยากจะแกล้งคนให้หน้าแดง แต่ดันเข้าใจไปอีกอย่าง

“ได้สิ เฮีย ลุกเต้นยังได้เลย”หนูพูดพร้อมจะทำให้ดูจริง ผมจับเอาไว้ก่อนที่เทวดาตัวโตจะลุกไปเต้นให้ไข้กลับมาอีก

“โอเค เฮียเชื่อแล้ว”ผมส่ายหน้าจับหนูมากอดตามเดิม โดยเจ้าตัวก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด

“ทำไมเฮียเชื่อง่ายจัง ไม่ให้พิสูจน์ก่อนเหรอ”หนูถามอย่างสงสัยทำเอาผมหัวเราะในลำคอ

“ถ้าอยากพิสูจน์ต้องตามสูตรเฮียนะ”ผมกระซิบข้างหูเจ้าตัว ที่เริ่มแดงแสดงว่าหนูคงเริ่มรู้แน่

“แต่ที่จริงก็ไม่หายซะทีเดียวนะเฮีย มันยังหน่วงๆ ถ่วงๆเป็นบางช่วงอยู่”นี่แหละการแถคือการเอาตัวรอดของหนู

“ช่วงไหนล่ะ บอกเฮียจะได้ช่วยรักษาให้”ผมถามอีก ทีนี้หน้าแดงเห่อไปหมด

“เฮียกวนตีนและ”แค่นั้นที่บอกแต่ทุบหลังดังอึก ทำเอาอดหัวเราะไม่ได้และกอดแน่นขึ้น

“กวนตัวไม่ได้เหรอ”ไม่รู้ทำไมอยากต่อปากต่อคำด้วย ผมไม่เคยพูดแทะเล็มใครมาก่อนเลยนะ แต่อยากพูดกับคนนี้

“กวนตัวเองไม่มีใครว่าหรอก เฮีย ตามสบาย”พูดเสียงชิวๆ แต่ผมรู้สึกผ่าวๆตรงแก้มเจ้าตัว

“กวนหนูได้ไหมล่ะ”ผมแทะอีกนิดก่อนจะกระอักเมื่อทุบแรงขึ้น

“เฮียไม่เคยได้ยินเหรอ ความเกรงใจเป็นสมบัติของผู้ดี หนูห่ามอย่างนี้ยังเกรงใจเฮียเลยนะ ไม่จำเป็นไม่กวนหรอก”หนูพูดจบทำเอาผมอดหัวเราะไม่ได้ โดยเฉพาะประโยคหลัง

“จำเป็นเถอะ เฮียเต็มใจ”หยอดกลับทีนี้ไม่ทุบ ดึงคอเสื้อผมออกจากตัว

“เดี๋ยวเต็มตีนหรอกเฮีย หื่นแม่งอยู่ได้ กระซิบจนหูไหม้หมดแล้ว เสียงแหบก็ไปกินยาซะมั่ง”พูดใส่พลางถอยตัวเองออก

“มาประคบให้”ผมดึงคนที่อายในแบบของตัวเองมาใกล้อีก ทีนี้ขาที่ใช้การได้ดียกขึ้นมากันเลยครับ

“ประคบหรือประกบ โว้ย ถ้าไม่หยุดเจอแน่”พูดพร้อมทำท่าจะยัน ถ้าผมพูดว่าทีเมื่อคืนใช้เกี่ยวซะแน่นเลยต้องโดนแน่ หนูหน้าแดงไปหมดตามที่ผมอยากให้เป็น มันดูน่ารักมาก จนผมอยากจะแหย่ต่อ แต่เอาไว้แหย่วันอื่นมั่งดีกว่า ให้เจ้าตัวได้พักสีหน้าก่อน

“กินยาก่อน”ผมหยิบถ้วยยาที่ผสมเองใหม่ และลองชิมเรียบร้อยแล้ว พบว่าตัวเองยังไม่ตาย 

“กลิ่นหอม แต่ขมแน่นอน”หนูพูดออกมาทันทีที่ได้กลิ่น

“นิดหน่อย”ผมพยักหน้าและส่งให้

“ไม่นิดหน่อยหรอกเฮีย ใบบัวบกแก้อกหักรักคุด ตุ๊ดกินก็ขม เชื่อหนู”หนูส่ายหน้าพูดเป็นชุด ดมยาเบือนหน้านิดหน่อย

“รู้ได้ไงว่า ใบบัวบก”ผมถามอย่างสงสัย แต่ใจชมหนูของเฮียเก่งจัง แต่คำตอบบวกจิตพิสัยเพิ่มที่เป็นเด็กช่างสังเกต

“เขาก็เขียนบนซองอยู่เนี่ยะ เฮียอ่านไม่ออกหรือไง”หนูหยิบซองยาที่โต๊ะมาให้ดู อมยิ้มนิดๆ ผมดูก็เห็นภาษาจีน อังกฤษและภาษาไทยกำกับอยู่ แสดงว่าเบื้องหน้าเขาต้องรักษาคนทั่วไปด้วย ผมขยี้หัวเบาๆ เห็นเล่นได้อย่างนี้ก็สบายใจ

[harumi]

มาแว้ววววววววววว

[goonglovenut]

“เฮียกินก่อนอีกแล้วเหรอ”หนูมองถ้วยก่อนจะถามผม

“เฮียใส่ถ้วยใหม่ให้”ผมหยิบถ้วยเล็กอีกใบ

“เปลี่ยนทำไม”หนูขมวดคิ้ว

“หนูคงไม่อยากกินถ้วยเดียวกับเฮีย”ไอ้คำพูดแบบนี้มันเหมือนอารมณ์อะไรสักอย่าง

“โห เฮีย เพิ่งคิดได้เหรอ ตั้งแต่ช้อนแล้วนะ”หนูพูดพร้อมทำหน้าใส่ด้วย ทำเอาไอ้ความรู้สึกนี้เพิ่มขึ้น

“คราวหน้าเฮียจะไม่ทำอีก ชิมเสร็จจะเปลี่ยนให้แล้วกัน”ผมพูดก่อนจะรินยาใส่ถ้วย ส่งให้ใหม่ หนูไม่รับ ยิ่งทำให้ผมรู้แล้วว่าไอ้ความรู้สึกนี้ที่ผมไม่เคยเป็นมาก่อนมันเรียกว่า น้อยใจ กับอาการรังเกียจของคนตรงหน้า

“หมดถ้วย ไม่หายไม่เลิก”หนูพูดเหมือนหนังจีนกำลังภายในเอาถ้วยชน พยักหน้าและดื่ม ผมงงแต่ก็ทำตาม รู้สึกเฝื่อนลิ้นหน่อยๆกับรสชาติ

“เป็นไง ขมไหม”หนูถาม ผมพยักหน้า ก่อนหนูจะพูดต่อ“หวานเป็นลม ขมต้องดูแล เฮียเข้าใจไหม” ผมเคยได้ยินมันไม่ใช่แบบนี้นี่หว่า

“ถ้าเฮียกินก่อนทุกครั้ง แล้วเป็นอะไรขึ้นมาใครจะดูแลหนูล่ะ”หนูพูดต่ออีก คิดว่าน่าจะเข้าใจแต่ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ออกจะงงกว่าเดิมด้วยซ้ำเกี่ยวอะไรกับหวานและขม หนูวางถ้วยจับมือผมทั้งสองข้างตบเบาๆบนหลังมือ

“เฮียคิดดูนะ ตอนนี้หนูไม่มีแรง อ่อนแอ ถ้าเฮียเกิดเป็นอะไรไป หนูจะทำยังไง จะเอาแรงจากไหนลากเฮียไปหาหมอ ตัวพอกับควายขนาดนี้หนูเอาเข้าเอวไปไม่ไหวหรอก เฮียเข้าใจหรือยัง”ทันทีที่หนูพูดจบผมเข้าใจและรวบกอดหนูทันที อยากจะขำกับความคิดที่เป็นห่วงแบบน่าเอ็นดูในฉบับหนู

“แค่พูดว่าหนูห่วงเฮีย เฮียก็เข้าใจแล้ว”ผมพูดกลั้วหัวเราะ ได้ยินเขาพูดก็รู้เลยว่าคงเขินที่จะพูดออกมาตรงๆ เลยอ้อมให้เวียนหัวซะงั้น

“มันสั้นไปกลัวไม่เฮียไม่ซึ้ง น้อยใจไม่เข้าเรื่อง ผมยิ่งไม่ค่อยมีอยู่”เขาพูดตบหลังผมเบาๆเป็นการปลอบใจ หนูรู้ด้วยว่าผมน้อยใจ ไอ้ที่ผมไม่มีเฮียไม่ได้หัวล้านนะ เขาไถให้ต่างหาก ตอนนี้เริ่มขึ้นมาบ้างแล้ว พอกับหนูที่เริ่มเป็นทรงมากขึ้น เค้าหน้าไอ้หนุ่มผมยาวเริ่มมาแล้ว

“เฮียนึกว่ารังเกียจหรือหวงกินซะอีก”ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆนะ ก่อนจะได้ยินคำตอบกลับที่หอบเอากำลังใจผมคืนมาให้ฟูฟ่อง

“หวง เหิง ห่าอะไร ไอ้ที่น่าหวงมากกว่ายังให้กินเลย เฮียคิดมากว่ะ”หนูพูดออกมาอีกเหมือนจะรำคาญความขี้เกรงใจของผม ทำเอาผมหัวเราะ หนูทำหน้างง ว่าหนูพูดอะไรน่าขำ

“เฮียจะเลิกคิดมากเป็นคิดลึกแทน”ผมยกยิ้มใส่ ก่อนจะพูดต่อ”หนูไม่หวง คราวหน้าเฮียจะ กิน ไม่เกรงใจแล้วนะ หึหึ”ผมเน้นตรงคำว่า กิน จากหน้างง หนูหน้าแดงขึ้นมาอีก ผมชักเริ่มชอบการแทะโลมซะแล้วสิ ไม่คิดว่าตัวเองจะทำได้ดีขนาดนี้ ต้องขอบคุณหนูจริงๆที่ผลักดันให้เฮียแสดงออกมา

“ไอ้เฮียยยยยยยยยยยยยยยยยะ”เต็มที่เลยหนูของเฮีย ผมยิ้มและรับมือกับคนพูดอนุญาตแต่อายเองเมื่อคิดได้ว่าพูดอะไรออกมา ผมเชื่อหนูลูกผู้ชาย พูดคำไหนคำนั้นแน่นอน หึหึ
.
.
.
.
ให้บรรยากาศและอารมณ์ต่างจากห้องที่ผมเพิ่งจากมาเมื่อกี้ลิบลับ หลายคนหน้าตาเคร่งเครียด  ยกเว้นผมที่กำลังอิ่มอกอิ่มใจอยู่ แต่ไม่มีใครดูออกเพราะผมเป็นคนหน้านิ่ง แต่ก็ยังมีคนช่างสังเกตและเสือกถาม

“เฮีย มึงยิ้มอยู่หรือเปล่าวะ”ไอ้รัน เห็นมันตัวเล็กหน้าเด็กอย่างนี้ที่จริงมันกำลังจะก้าวสู่เลขสามแล้วครับ ผมนึกว่ามันรุ่นเดียวหรือไม่ก็อ่อนกว่าหนูซะอีก

“นั่นสิ ดูเหมือนมึงจะยิ้มก็ไม่ยิ้ม แต่ดูวิ๊งๆยังไงไม่รู้”ไอ้เบียร์ที่อายุจะก้าวตามไอ้รันไปติดๆแล้วอีกไม่นาน มันสองคนพยายามจัดความผิดปกติบนใบหน้าผมอยู่ นี่ล่ะมั้งคนมีความสุขถึงไม่ยิ้มก็ยังแผ่ออร่าออกมา ผมมองหน้ามันสองคนพยักหน้านิดๆ สองคนมันก็พยักหน้ามั่งเป็นอันเข้าใจ

“ไอ้หนูเป็นไงบ้างวะ ดีขึ้นไหม”ไอ้รันเลิกสนใจผมหันมาสนเรื่องหนูแทน ไอ้เบียร์ด้วย

“อืม ดีขึ้นแล้ว”ผมตอบมัน แต่ไม่เล่าให้ฟังถึงเรื่องที่หมอทำไว้ ไม่อยากให้เป็นเรื่องขึ้นมา ถ้าหมอไม่จบก็เจ็บ

“ดีแล้ว กูจะได้ไม่เหงาหู ไม่ได้ฟังมันแพล่มมาตั้งนานแล้ว”ไอ้รันพูดขำๆ ทั้งที่มันก็ไม่ได้ต่างจากหนูเลย

“ผ่านไปได้สักที แต่กูว่า หมอแม่งหน้าคุ้นๆว่ะ”ไอ้เบียร์ตบไหล่ผม ก่อนจะพูดและนึกหน้าหมอ

“ถ้าไม่บอกว่าผู้ชาย กูนึกว่าผู้หญิงซะอีก หน้าหวานฉิบหาย”ไอ้รันพูดไม่ได้ดูหนังหน้าตัวเองว่าไม่ต่างจากหมอเท่าไร

“เหมือนใครวะ อย่างกับเห็นวิ่งตัดหน้าไปเมื่อนี่”ไอ้เบียร์เปรียบหน้าหมอแต่กิริยาไปทางหมา ผมไม่บอกปล่อยให้พวกมันหาคำตอบกันเอาเอง

“เออ เหมือน”ไอ้รันเหมือนจะนึกได้แต่มีเสียงขัดซะก่อน

“เฮ้ย ไอ้เฮีย นายเรียกว่ะ”ไอ้ปานเดินมาตามผม หน้าเครียดถอนหายใจ

“เป็นอะไรวะ หน้าเครียดๆ”ไอ้เบียร์ถามเหมือนที่ผมเห็น

“เหี้ยเอ้ย กูจะซวยน่ะสิ เมื่อวานเสือกออกไปแถวนั้นพอดี นายเอากูตายแน่”ไอ้ปานพูดจริงจังเอามือกุมขมับ

“แล้วมึงไปทำอะไรวะ”ไอ้รันถาม เดินไปยืนข้างๆ

“กูบอกมึงแล้วให้แดกเท่าที่มี เป็นไง”ยังไม่ทันตอบ ไอ้โจ๊กเดินมาถึงตอบเสียงเครียดไม่ต่างกัน

“ไอ้สัด ถ้ารู้ล่วงหน้ากูจะไปหรือไง”ไอ้ปานเสียงดังใส่

“แต่กูเตือนมึงตั้งหลายครั้ง ก่อนออกกูก็เตือน ไอ้เหี้ย”ไอ้โจ๊กใส่มั่ง

“เออ กูผิดเอง ไม่สาวถึงมึงหรอก”ไอ้ปานลุกขึ้นไปประจันหน้า

“กูไม่ได้กลัวเรื่องนั้น กูไม่เคยทิ้งเพื่อน”ไอ้โจ๊กดึงคอเสื้อไอ้ปาน

“เฮ้ย พอๆๆ มึงค่อยๆพูดกัน”ไอ้เบียร์แยกพวกมัน คนอื่นๆเริ่มมองมาทางกลุ่มเรา แม้แต่พวกลูกน้องไอ้เข้มที่เหมือนจะสมน้ำหน้า ไม่ต่างจากลูกน้องไอ้ทวน แต่พอผมมองไปพวกมันหันกลับทันที

“พวกมึงออกไปทำอะไร”ผมถามมันสองคน

“เมื่อวันก่อน กูเห็นไก่ป่า เลยอยากจะกิน ชวนไอ้โจ๊กไปดักมัน แต่ไม่คิดว่าจะพอดีกับเรื่องที่เกิด แต่พวกกูไม่ได้ทำนะโว้ย”ไอ้ปานเล่าให้ฟังคร่าวๆพูดเสียงเครียดยืนยัน ไอ้โจ๊กตบบ่ามันหน้าไม่ต่างกัน

“แล้วเขาระบุว่าพวกมึงเหรอ”ผมถามมันอีก

“ยัง แค่อยู่ในข่ายผู้ต้องสงสัย ไม่รู้ไอ้เหี้ยที่ไหน ไปบอกนาย มึงดูหน้ากูสิ”มันพูดพร้อมชี้ให้ดูรอยแดง ที่คุยตั้งนานเพิ่งสังเกตเห็น ไอ้โจ๊กก็ด้วย

“นายโมโหที่พวกกูทำเรื่องไร้สาระ กูไม่ว่าถ้านายตบเอง แต่ดันให้ไอ้ทวนตบเนี่ยะสิ สัด”ไอ้โจ๊กพูดอย่างไม่ชอบใจ แต่ทำอะไรไม่ได้เพราะมันเป็นคนสนิทและฝีมือพวกมันก็สู้ไอ้ทวนไม่ได้ด้วย ตายเปล่า นอกจากไอ้ทวน ยังมี  ไป่  อีกคนหนึ่งที่เป็นคนสนิท มันเข้าไปหานายในคุกบ่อย แต่ผมไม่เคยคุยกับมัน ตอนนายแนะนำแค่พยักหน้าให้เท่านั้น

“ตบฝากล่ะมั้ง กูว่า”ไอ้เบียร์กระตุกยิ้ม พวกมันรู้ดีว่าไอ้ทวนไม่ค่อยชอบผมเท่าไร ไอ้พวกนี้จริงๆนายให้อยู่ในความดูแลของผม แต่ผมไม่เคยคิดว่าพวกมันเป็นลูกน้องคิดว่าเป็นเพื่อนมาตลอด พวกที่ไม่ได้ติดคุกด้วยนายก็จะยกให้ แต่ผมไม่เอายกให้ไอ้ทวนมัน

“กูไปหานายก่อน”ผมบอกก่อนจะตบไหล่พวกมันเชิงว่าอย่าเพิ่งร้อนตัวไป เดี๋ยวจะเข้าทางพวกที่คอยจะเล่นงาน ผมเดินจนถึงหน้าห้องประชุม

“นายรออยู่ครับ”คนหน้าห้องบอกพร้อมเปิดประตู ให้ผมเข้าไป มีอยู่ไม่กี่คน นายสองฝ่ายที่นั่งโซฟาตัวเดียวกันแต่คนล่ะมุม ไอ้ทวน ไอ้เป้า ไป่ ยืนขนาบข้าง และอีกคนไม่คุ้นหน้า ยืนกอดอกไม่ห่างนัก

“นั่งสิเฮีย”นายผายมือให้นั่งโซฟาตัวว่างข้างๆ ทำเอาไอ้พวกที่ยืนมองหน้าผมอย่างไม่ค่อยพอใจ ยกเว้น ไอ้เป้า ที่ยกยิ้มคล้ายจะสะใจ ก่อนจะพยักหน้าให้ไอ้พวกนั้น นั่งอีกฝั่ง มันน่าจะขอบใจผมนะ ถ้าผมไม่เข้ามามันคงจะเมื่อยไปอีกพัก

“เฮียรู้ใช่ไหมว่าเรื่องอะไร”นายเปิดประเด็นก่อน เลื่อนรูปให้ตรงหน้า

“ครับ”ผมตอบนาย ตามองรูปคนโชคร้ายที่ถูกฆ่าอย่างทารุณ

“มันเกิดในเขตเรา ทางตำรวจเลยสงสัยที่นี่”นายบอกเหตุผลที่ไม่ใช่เรื่องแปลก

“เป็นธรรมดาอยู่แล้ว”ฟังดูเหมือนเห็นด้วยกับนายเทียน ชื่อนายผม เป็นชื่อจีน แต่ที่จริงเป็นการพูดเชิงว่า แปลกตรงไหน

“งั้นก็จัดการเองสิ”นายเทียนพูดเรียบๆ

“ไม่ใช่หน้าที่”ยักไหล่

“ไม่ใช่หน้าที่ หรือว่าเป็นลูกน้องตัวเองที่ทำเลยเลี่ยง”นายเทียนยกยิ้มเยาะ

“ไม่ยาก ถ้าทำจริงก็จัดการไปตามกฎสิ หรืออยากจะหาแพะส่งให้เขาไปสักคนสองคน ก็สิ้นเรื่อง จบไหม”นายเฟยพูดใส่ยิ้มๆอย่างไม่เคยจนมุม ทำเอานายผมหรี่ตา 

“นั่นสินาย ที่จริงวิธีนี้ก็ไม่เลวนะ ตัดปัญหา ไม่ต้องตรวจให้เสียเวลา”ไอ้คนที่ผมไม่คุ้นหน้าเหมือนจะเห็นด้วย

“แล้วคิดว่าตำรวจเขาจะไม่ตรวจหรือไงว่าตรงกันไหม ย้ง”นายย้อนถามกลับ พ่นควันออกมา มันชื่อย้งแต่ก็ไม่ได้ทำให้ผมรู้อยู่ดีว่ามันเป็นใคร คงเป็นลูกน้องสนิทอีกคน ไม่อย่างนั้นไม่ได้อยู่ในห้องนี่ด้วยแน่ แต่ผมไม่สนใจมันหรอก

“ผมคิดว่า ตำรวจคงไม่ตรวจหรอกครับ ดูเขาก็อยากให้เรื่องจบเร็วๆเหมือนกัน เท่าที่สังเกตเขาพูดเมื่อวันก่อน”ไอ้ทวนเห็นด้วยแน่นอน แต่มันฉลาดพูดมากกว่าไอ้คนเมื่อกี้

“เปาล่ะ ว่าไง”นายหันไปถามไอ้เป้า แต่นายเรียกว่า เปา

“ผมเห็นด้วยกับคำพูดของทวน แต่วิธีการไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไร แล้วแต่นายดีกว่าครับ”ไอ้เป้าเอ่ยออกมา ไม่เห็นด้วยแต่ไม่กล้าออกความเห็น

“ทำไมวะ มึงบอกกูสิ”นายเฟยถามคนสนิทอีกคนของตัวเอง

“ผมกลัวจะเล่นไม่ซื่อ ตลบหลังเรากลับ”ไอ้เป้าบอกนายตัวเอง ผมเห็นด้วยกับไอ้เป้านะ อีกอย่างคนไม่ผิดจะไปยัดให้มันได้ยังไง ถึงพวกมันจะเป็นนักโทษอยู่แล้วก็ตาม ผมคิดว่าถ้าส่งไปไม่ได้กลับมาแน่

“ไอ้เป้า มึงลืมไปแล้วเหรอว่านายเป็นใคร”ไอ้ทวนพูดใส่ไอ้เป้าอย่างดูถูกความคิดมัน

“รู้ แต่กูไม่ไว้ใจไอ้ตำรวจพวกนี้ มันดูมีเลศนัยชอบกล อยู่ๆก็พูดเสนอแบบนั้น มันน่าสงสัย”ไอ้เป้าหันไปพูดกับไอ้ทวนเรียบๆ

“จัดฉาก”ผมเอ่ยออกไปหลังจากฟังได้สักพัก

“ทำไมถึงคิดแบบนั้น เฮีย”นายถามผม มือก็ตัดซิการ์ไปด้วย

“เขตเราอยู่ห่างจากหมู่บ้านมาก เข้ามาได้โดยเร็วต้องรถเท่านั้น  คนตายดูแล้วเป็นชาวบ้านทั่วไปไม่น่าจะมีรถขับหรือมีเหตุอะไรต้องเข้ามาแถวนี้ ในเมื่อเป็นเขตหวงห้าม ป้ายก็ติดบอกไว้”ผมพูดถึงสาเหตุที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ตามปกติ ถ้าเกิดก็น้อยมาก

“ฮึ มีป้ายแต่อ่านและดูสัญลักษณ์ไม่ออกก็เท่านั้น  เดี๋ยวนี้ชาวบ้านก็มีรถขับเยอะไป อาจจะลักลอบเข้ามาก่อเหตุ แต่บังเอิญถูกตัดตอนซะก่อนก็ได้”ไอ้ทวนพูดเชิงดูถูกความคิดผม

“ถ้าอย่างนั้นยิ่งต้องอำพรางศพ ไม่ใช่ปล่อยประจานให้เกิดความเดือดร้อน”ผมเลิกคิ้วพูดใส่มันเรียบๆ ทำเอามันหุบยิ้มลง มันน่าจะมีสติสักนิดก่อนจะพูดอะไรโง่ๆออกมา ไม่ใช่สักแต่ว่าจะกัดผมอย่างเดียว นายเฟยกระตุกยิ้มเหมือนจะชอบใจ

“อืม กูเห็นด้วยนะ ถ้าเป็นพวกเราจริงต้องทำแบบนั้น ถ้าไม่ แสดงว่ามีเจตนาไม่ดี แต่คิดอีกทีพวกมันไม่น่าจะหาเรื่องใส่ตัว”ไอ้เป้าเห็นด้วยกับผมพร้อมวิเคราะห์เหตุผลที่ไม่น่าจะทำแน่นอน

“อีกอย่าง ตำรวจรู้ได้ยังไงว่ามีคนตายที่นี่ ทั้งที่เรายังไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นในเขตของเรา"ผมพูดถึงข้อสังเกตที่น่าสงสัยมากที่สุด

“เขาบอกว่ามีชาวบ้านได้ยินเสียงปืนและเสียงร้องก่อนจะเงียบไป และตอนเช้าก็มีคนไปแจ้งหัวหน้าหมู่บ้านว่ามีคนหาย เลยไปแจ้งความนำหมายค้นเข้ามาที่นี่”ไอ้เป้าพูดให้ผมฟังคร่าวๆ

“ยิ่งไม่น่าใช่ใหญ่ หมู่บ้านอยู่ห่าง ต่อให้ยืนอยู่นอกเขตถ้าได้ยินจริง ทำไมคนของเราที่อยู่ใกล้กว่าไม่ได้ยิน”ผมพูดเพิ่มเติมในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้

“และมันจะจัดฉากทำไม ”ไอ้ย้งพูดลอยๆ แต่ไม่มีเสียงตอบรับจากใคร ก่อนจะมองหน้าผมที่เป็นคนพูดถึงคำนี้

 “เพื่ออะไรวะ”มันไม่ได้อยากรู้อย่างเดียว แต่มันคิดว่าคำพูดแบบนี้ใครก็เดาได้ มันเลยต่อยอดความฉลาดให้ผมขึ้นไปอีก

“ก็เพื่อจะได้เข้ามาในนี้อย่างถูกต้อง”ผมเลยตอบข้อสงสัยให้มันหายโง่

“อืม มีเหตุผล”นายพูดในลำคอ สีหน้าดูพอใจกับการวิเคราะห์ในแต่ล่ะข้อที่ไม่ต้องถึงผมหรอก ผมว่านายก็คิดได้แต่คงอยากฟังความเห็นลูกน้องบ้างก็เท่านั้น ไอ้ทวนชักสีหน้าก่อนจะพูดเชิงแย้งออกมาอีก แต่ฟังดูฉลาดขึ้น

“แต่จะทำเพื่ออะไร ในเมื่อเจ้าหน้าที่ที่นี่ก็คนของนายทั้งนั้น ถ้ามันหักหลังก็กล้ามากที่เล่นกับความตาย”ไอ้ทวนพูดเน้นตอนท้ายตาวาวกับคนที่ไม่หวังดีกับนาย

“แต่ไม่ทั้งหมด มีคนรักก็มีคนเกลียด อาจจะเป็นเพื่อนเก่าเรากระมัง”นายเฟยพูดเป็นนัยๆ ก่อนจะพูดต่ออย่างรู้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป“และถ้ามันร่วมมือกับคนฝั่งโน้นคงรับศึกสองด้านแน่ๆ ฉลาดจริงๆใช้วิธีนี้เข้าหาไม่จู่โจม หึหึ”

“กล้องวงจรดูหรือยัง มีอะไรผิดปกติไหม”นายหมายถึงกล้องที่ติดบริเวณนั้น

“ไม่มีครับ ศพอยู่ห่างมาก เหมือนมันรู้ว่ากล้องติดตั้งอยู่”ไอ้ทวนรายงาน มันเริ่มคิดตามสถานการณ์

“ไป่”นายเรียกคนสนิท

“ครับ”ลุกขึ้นรอรับคำสั่ง

“สืบให้หน่อย เดี๋ยวนี้”นายสั่ง ไป่ก้มหัวก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปทันที

“พรุ่งนี้มันจะพาคนของมันมาตรวจคนที่นี่ มันไม่ยอมให้ทางเราจัดการเอง”นายพูดหลังประตูปิดลง สีหน้านิ่งตามเดิม

“ก็ให้มันตรวจไปสิ ไม่เจอหรอก ถ้าเจอยัดเยียดก็ซวยไป”นายเฟยยกยิ้มน้ำเสียงเจือหัวเราะ เพราะเขามั่นใจว่า คนพวกนั้นไม่มีทางเล่นได้ง่ายๆแน่นอน

“ทำไมไม่ให้นายพลฟง ช่วยล่ะครับ นายจะได้ไม่ต้องออกหน้าเอง”ไอ้ทวนถามอย่างสงสัย นายพลฟงเป็นเพื่อนกับนายและเป็นคนช่วยให้เข้ามาที่นี่ได้อย่างง่ายดาย แต่ผมก็ยังไม่เคยเห็นหน้าสักที

“เขาช่วยฉันมาเยอะแล้ว ไม่อยากให้กระทบกับตำแหน่งของเขา”นายพูดถึงเพื่อนผู้มีน้ำใจอย่างชื่นชม ออกจะเกรงใจ แต่สักพัก นายมองโทรศัพท์ยกยิ้มก่อนจะรับสาย

“ว่าไง อืม นิดหน่อย ไม่เป็นไร หึหึ”นายพูดไม่กี่คำก็วาง

“จมูกดี หรือเรียกว่า ตายยากวะ พูดปุ๊บ โทรปั๊บ”นายเฟยเหยียดยิ้มกวนๆ

“ดีกว่าคนพูดมาก ไม่มีประโยชน์”นายหันไปพูดใส่ ยกยิ้มมุมปาก แต่ความสลดคงไม่เกิดแน่นอน

“ดี งั้นไปนะ หมดประโยชน์แล้ว”พูดเสร็จก็กอดอกเดินไปทันที สีหน้ารื่นเริง ตามด้วยไอ้เป้าที่ก้มหัวให้นายและตามไปติดๆ นายมองจนประตูปิดลงอีกครั้ง ถ้านายไม่รู้นิสัยนายเฟยคงฆ่ากันตายไปนานแล้ว

“วันก่อนทั้งสองคน ฉันยังไม่ได้ลงโทษที่ก่อเรื่อง”นายพักเรื่องนั้นไว้ก่อน หันมาเล่นงานผมกับไอ้ทวน คนชื่อ ย้ง กระตุกยิ้ม

“เมื่อไรจะญาติดีกันสักที อยู่ด้วยกันน่าจะสามัคคีกันไว้”นายพูดเรียบ ก่อนจะยกน้ำชาขึ้นจิบ ไอ้ทวนปรายตามองผม

“ทวน”นายเรียกมัน

“ครับ”มันเบนสายตากลับไปทันที

“อยู่กับฉันมานาน ไม่รู้หรือไงว่าฉันเป็นคนยังไง”นายพูดไม่มองหน้า มือถือฝาไล่ความร้อนบนปากถ้วย

“ทราบครับ”มันรับคำหนักแน่น

“แล้วทำไมถึงก่อเรื่องขึ้นมา”นายเหลือบตาขึ้นมานิดหนึ่ง ก่อนจะละไป

“............”มันไม่ตอบได้แต่ก้มหน้า

“ครั้งนี้ฉันจะยกให้ ถ้ามีอีกรู้นะว่าจะเป็นยังไง”นายเอ่ยหลังจากเงียบไปพัก

“ครับ นาย”มันรับคำ

“เฮีย”หันมาหาผม

“ครับ”ตอบเหมือนมันนั่นแหละ

“อย่าให้เสียงาน”นายเอ่ยแค่นั้น ผมก็รู้แล้วว่าหมายถึงอะไร

“ครับ”คงไม่มีคำตอบอื่น สักพักนายกระตุกยิ้มพูดออกมา

“ในเมื่อมันเริ่มแล้ว เราจะเล่นตามมัน”นายยกยิ้มเมื่อพูดจบ นี่แค่เป็นการเริ่มต้นเท่านั้น นายรู้มาตลอดตั้งแต่ถูกจับจนออกมาได้ ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แม้แต่ถูกลอบทำร้ายในคุก ถ้านายตายตั้งแต่ในนั้นมันก็คงจบ ผมก็คงไม่ต้องเข้าไปเกี่ยว

“หลังจบเรื่องนี้ เฮียเริ่มงานได้ คงไม่มีอะไรให้กังวลแล้วใช่ไหม”นายพูดพร้อมยื่นซองสีน้ำตาลให้ผม

“ครับ ถ้าไม่มีอะไรผมขอตัว”ผมรับก่อนจะเอ่ยลาบ้าง

“เดี๋ยว นี่ย้ง เคยเจอกันแล้วนิ ต่อไปย้งจะคอยประสานงานด้วย”นายแนะนำมันอีกครั้ง

“ครับ”ผมรับอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกไปเมื่อนายพยักหน้า ระหว่างทางผมคิดว่า ถ้าผมไปทำงานตามที่นายสั่ง แล้วหนูจะอยู่ได้ไหม เขาจะถามผมหรือเปล่าว่าไปไหน แล้วผมจะตอบยังไงดี

.
.
.
.
ในห้อง

“ผมไม่เข้าใจ ว่าทำไมนายถึงเลือกคนแบบนี้ร่วมงานด้วย”ย้งถามผู้เป็นนายเมื่อลับร่างคนที่พูดถึง

“ทำไมล่ะ”ผู้เป็นนายถามกลับเรียบๆ

“ดูไม่น่าจะทำงานแบบนี้ได้ รูปร่างหน้าตาเหมาะเป็นพวกนักวิชาการ นักธุรกิจ หรือไม่ก็หมอ มากกว่า”ย้งพูดถึงลักษณะจากภายนอกที่ได้เห็น

“ฮึฮึ ย้ง คนเรามันวัดการกระทำที่รูปร่างหน้าตาไม่ได้หรอกนะ หมอ ก็ถือว่าเป็นฆาตกรชั้นดีนะ ฉีดยาให้เราหายหรือตายก็ได้ แล้วจะรู้ไหมว่าสาเหตุเกิดจากอะไร นอกจากฆาตกรแบบเดียวกันวินิจฉัย และฉันก็ชอบคนประเภทนี้นี่แหละ สุขุม รอบครอบ ไม่อวดเก่ง เข้าใจไหม”ผู้เป็นนายพูดเชิงเปรียบให้ลูกน้องฟัง ไม่ถามซ้ำอีกเพราะเข้าใจในความหมายที่บอก ซึ่งตอนท้ายอาจหมายถึงตัวเองด้วย

“แล้วเมียมันล่ะครับ นายจะเอายังไง”คนที่ไม่ชอบคนนั้นอีกคน เปลี่ยนเรื่องถาม

“ไม่เอายังไง เมียเฮียก็ให้เฮียจัดการเอง เราไม่ควรเข้าไปยุ่งเรื่องของผัวเมียเขา”ผู้เป็นนายพูดอย่างไม่ใส่ใจ

“ผมกลัวมันจะสร้างปัญหาให้เรา”เขาพูดออกมาอีก

“ปัญหามีไว้ให้ใช้สติปัญญาแก้ไข มันเกิดก็หายได้ แต่ปัญหาตัวนี้เอาไว้ให้เจ้าของปัญหาเขาแก้เองดีกว่า”นายพูดจบก็ลุกขึ้น แต่ไม่วายกำชับ

“อย่าไปยุ่งกับปัญหาเขาล่ะ ยกเว้นฉันจะสั่ง”พูดจบก็เดินออกไป ไม่สนใจว่าลูกน้องทั้งสองคนจะรับคำว่ายังไง เพราะรู้ในคำตอบอยู่แล้ว

“ครับ”

**************************************************************************************************************************

ปล.กลับมาแล้วจ้า ช่วงนี้งานเยอะมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก คงจะหายไปอีกสักพัก อย่าเพิ่งเบื่อกันเลยนะ ไม่รู้จะบอกอะไรแล้ว นอกจากขอบคุณที่ยังติดตามเป็นกำลังใจให้ และขอบคุณสำหรับข้อเสนอแนะ  ซึ่งก็เยอะไปจริงตามที่ชี้แนะ ดีแล้วค่ะที่ช่วยเตือน คนเขียนจะนำไปปรับปรุงนะคะ เดี๋ยวถ้ามีเวลาว่างจะค่อยๆปรับเปลี่ยนใหม่ ใครมีข้อคิดเห็นยังไงบอกได้เลยนะคะ ขอบคุณค่ะ

[tulakom5644]

ย่องมาส่องทุกวัน  ในที่สุดเค้าก็มากันแล้วขบวนปล้น....ยังฮาและหวานกันเหมือนเดิมมมมมมม

ขอบคุณนะคะ

[harumi]

 

[Aoya]

คิดถึงงงงง หายไปนานมากกกก
เดี๋ยวนี้เฮียพัฒนามีการน้อยจงน้อยใจหนูด้วย
ว่าแต่เสี่ยงไปไหมที่ให้หมอคนนั้นรักษาหนู ทั้งๆ ที่รู้ว่าเขามีเจตนาไม่ดี

ยังคงงงๆ และสับสนกับชื่อนายอยู่ ตกลงนายชื่อ เทียน กับ เฟย ใช่มั้ย
เอิ่ม แล้วคนไหนเป็นนายเฮีย มันงงๆ น่ะ

[rujaya]

อยากรู้ประวัตินายซะแล้วซิ ยิ่งอ่านยิ่งน่าสนใจ 

[pulovely]

ยาวววววววจัง

อยากให้หนูหายเร็วๆ จะได้ไปร่วมวงเฮฮากับรันและเบียร์สักที

เฮียเป็นผู้ชายที่แสนดีมาก รักและดูแลหนูดีมากๆ

แล้วนายใช้ให้เฮียไปทำงานอะไรละเนี่ย ไม่อยากให้ห่างจากหนูเลย

กลัวหนูจะไม่ปลอดภัยอีก อันตรายรอบด้านจริงๆ

[mur@s@ki]

เฮียนี่เก่งในการคิด วิเคราะห์ แยกแยะ จริงๆเลย


 

[aoihimeko]

หนูน่ารักมากมาย เดี๋ยวนี้มีหยอดมีเขิน 

เฮียดูแลหนูดีดีนะ หนูก็ดูแลตัวเองดีดีอย่าไว้ใจใครง่ายๆ

ไอ้ทวนมันเป็นสายศรัตรูรึเปล่าวะหาเรื่องตลอดๆๆ