หัวข้อ: >>**ปล้นร้ายกลายรัก**<< "เรือนจำเปิด" หน้า 167 (17-03-59 )

[punchnaja]

กร๊ากกกกกกกกกกก เฮียมรอิจฉาด้วยอ่ะ

[harumi]

เมื่อไหร่จะมาต่อซะทีค้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา 

[MeepadA]

คิดถึง หนู เฮีย จะแย่แล้ว   

[misso]

เรื่องนี้สนุกมากค่ะ นั่งอ่านมารธอนเลย ในที่สุดก็ทันสักที

เจอในห้องแนะนำนิยาย เลยลองเข้ามาอ่านดู อ่านตอนแรกยังเฉยๆ เพราะเป็นคนไม่ค่อยเก็ทมุกค่ะ ตอนน้องหนูเล่นมุกกับคุณพ่อนกเลยทำเราจอดไปหลายพัก(เคยกดมาลองอ่านแล้วจอดตอนแรกเลยหยุดไปก่อน)

มาติดตอนเฮียโผล่ อยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปกับขบวนการแหกคุกประดุษพริซั่นเบรกเวอร์ชั่นไทย

ยิ่งเฮียพูดมากขึ้น นิสัยเฮียยิ่งโดนใจ เราชอบคนบุคลิกแบบนี้นะคะ อบอุ่น แล้วก็พึ่งพาได้ โดยเฉพาะตอนพูดกับหนู

น้องหนูก็ชอบ ฮา กวน รั่ว ดูมึนๆ แต่ไม่โง่ ไม่งอมืองอเท้ารอพระเอกหนังมาช่วยอย่างเดียว ถูกใจอีกหนึ่ง

พอเข้าคู่ หนูของเฮีย เฮียของหนู เลยยิ่งอินใหญ่


เรื่องที่สะดุดนิดคือ
+ช่วงเล่าเรื่อง เราสลับกับเฮียและหนู ต้องตั้งสติดีๆว่าใครเล่า ไม่งั้นมีมึน
+พาทเบียร์เรายังไม่ค่อยอินแฮะ อาจเพราะมาแค่สองตอนและทำให้เรางงว่าทำไมหนอ พี่สิบถึงหลงรักน้องเบียร์ขนาดนั้น ทำไมเบียร์ถึงยอมสละตัวเองเพื่อพี่ชายคนนั้น(ชื่ออะไรนะ ลืม)ขนาดนั้น เราเลยยังไม่อิน ไม่เชื่อในสิ่งที่นำเสนอในสองตอนนั้น และคำผิดช่วงพาทเบียร์ยังค่อนข้างเยอะอยู่นะคะ
+คำว่า "เหร่" ถ้าในความหมายแปลว่ามอง หันมา สะกด "เหล่ >> เหล่ตามอง" นะ  ส่วน "ขี้เหร่ ขี้ริ้ว" ถึงใช้ ร

รักเฮีย หนู และเรื่องนี้ค่ะ เราประทับใจเฮียหลายตอนมาก แต่อ่านผ่านมาแล้ว จำไม่ได้ ต้องขอโทษด้วยที่เขียนถึงไม่หมดนะ ส่วนปมเรื่องบ้านเฮีย เรายังรอลุ้นอยู่นะคะ

ประมาณนี้มั้ง ความรู้สึก



ขอบคุณคนเขียนค่ะ

[mystery Y]

เมื่อไหร่เฮียกับหนูจะมาซะที~

[DeJavu~ ★]

คิดถึงอ่าเมื่อไรหนูเฮียจะมาอ่า

มารอตอนต่อไป เป็นกำลังให้คนแต่งเสมอ 

[maemix]

คนแต่งนิยายว่างหรือยังจ๊ะ
รอหนูกับเฮียอยู่

[Chichi Yuki]

คิดถึงหนูกับเฮีย
มานอนรอ~

[Cardiac]

อยากอ่านหนูกับเฮีย

[goonglovenut]

>> ป.25 <<

“เฮ้อ”

“อืม”

“ฮู้ว”

“ฮ่วย”

“เป็นอะไร หนู”เสียงทุ้มพร้อมใบหน้าคมคายถามหลังออกมาจากห้องน้ำ เดินมาโชว์ซิคแพ็คตรงหน้า  มือก็เช็ดผมไปด้วย 

“ตดมั้ง เฮีย เสียงออกจากปากอย่างเนี้ย”ตอบอย่างพาลๆ พรุ่งนี้เฮียต้องไปทำงานแล้ว ตอนแรกคำสั่งคือ มะรืน แต่นายเลื่อนเข้ามา ทำหนูเซ็งเป็ดทั้งที่มันไม่ได้มาทำอะไรให้ ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอ

“ก็ดีนะ เปลี่ยนทางออกบ้าง”พูดเสร็จก็เดินไปหน้ากระจก มือลูบคางที่มีไรหนวดเพิ่งขึ้น อยากจะพูดว่า เฮีย อย่ามากวนตีน กำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่ แต่คิดซ้ำซ้อนอีกที

“เออ ความคิดดีว่ะเฮีย จะได้ไม่มีใครมายุ่งกับปากหนู เวลาพูดอะไรให้มันเบือนหนีให้หมด ดีดี  ครึครึ”ผมยักไหล่พูดขำๆเห็นด้วยกับเฮียที่ตอนนี้แต่งตัวเรียบร้อยแล้ว มองหน้าผมที่กอดตุ๊กตาหนูฝรั่งน่ารักเหมือนเจ้าของ ตั้งแต่เมื่อคืนที่ได้มา ผมกอดผมหอมอย่างคิดถึง เปรียบมันเป็นตัวแทนพ่อที่จากมา ผมฝันถึงพ่อด้วยหลังจากสัญญาณขาดหายกันมานาน ในฝันพ่อร้องไห้ทั้งกอดทั้งหอมอย่างดีใจ พูดแต่ว่า หนูกลับมาพ่อแล้ว กลับมาแล้ว ผมก็กอดหอมพ่อ จำได้ว่าฟัดเต็มที่ ตื่นมาเจอความจริงไอ้ที่ผมฟัดตัวใหญ่กว่าพ่อและตุ๊กตาเยอะ มันเป็นตุ๊กตา ‘โคแก่’ ที่นอนกอดผมทุกคืน ถ้าเฮียรู้ฉายาที่ผมตั้งให้ แม่งต้องขวิดกูแน่เลย เฮียทำหน้าครุ่นคิด คิ้วขมวด เดินมานั่งตรงข้าม เตรียมจะกินข้าวกัน

“ดีกับคนอื่น แต่ไม่ดีกับเฮียแน่”พูดพึมพำมือตักข้าวใส่จานให้ ตั้งแต่ผมป่วยก็กินข้าวในห้องกันมาตลอด

“บ่นไร เฮีย งึมงำ หงำเหงือกอยู่ได้”ผมเลิกคิ้วใส่

“ก็ปากหนูไง ถ้าเปลี่ยนไป เฮียคงลำบากที่สุด”เฮียบอกก่อนจะตักปลาผัดขึ้นฉ่ายใส่จานให้ จะว่าไป พี่หวิงทำกับข้าวอร่อยนะ หรือกูเริ่มชินกับรสมือแกวะ

“ลำบากอะไร ปากก็ปากหนู ปากเฮียที่ไหนกัน”ผมพูดขมวดคิ้วมั่ง มือตักให้เฮียบ้าง

“ก็ปากเฮียใกล้ปากหนูมากกว่าคนอื่นไง”เฮียเหลือบตาขึ้นมาพูดยิ้มๆ ผมเก็ทกับความคิดลึก(ล้ำ)ของเฮีย เล็มกูที่เป็นหญ้าตลอด จะไม่มอบฉายาให้ได้ยังไง

“แค่พูดถึงความน่าจะเป็น คิดเป็นจริงเป็นจังไปได้ อายุปูนนี้ไม่น่าจะคิด”ผมแถไปอีกอย่าง เหน็บเฮียไปนิด แต่ดูเฮียจะคิดหนักทำคิ้วขมวดไม่พอชวนหน้าผากย่นไปด้วย
 
“หนู เฮียแก่มากเลยเหรอ”นั่นไง กูว่าแล้ว วิตกจริต แต่ก็ดีเฮียจะได้ไม่เครียดกับเรื่องหนัก เห็นเฮียไปหานายทีไร กลับมาหน้าเครียดตลอด พอเข้าห้องถึงได้คลายตีน(กา)บนหน้าลงบ้าง

“แก่ดิ อย่างน้อยก็แก่กว่าหนู”ผมพยักหน้าตอบตามจริง ก่อนจะยกยิ้มแหย่โคแก่ เอ้ย คนแก่ต่อ “แต่ดูให้ดีรุ่นเดียวกับพ่อหนูหรือเปล่าวะ ฮ่าๆๆ”ผมหัวเราะเมื่อเห็นเฮียทำหน้าเกือบจะสำลักกับข้าว
 
“เห่ย มั่วแล้ว”เฮียท้วงเอาช้อนจิ้มปากผมไปด้วย เดี๋ยวลิ้นตวัดเลียซะนี่

“มั่วอะไร หนูหมายถึงหน้าเฮียต่างหาก ที่ดูแล้วรุ่นพ่อ ไม่ใช่อายุสักหน่อย”ผมเลิกคิ้วพูดใส่ขำๆ ก่อนจะหุบเมื่อเห็นท่าทีเฮีย

“ก็ดีนะ”เฮียพูดยอมรับ เหมือนเป็นทางเลือกที่ไม่ทำร้ายจิตใจกันเกินไป

“อะไรของเฮียวะ ว่าแก่เสือกเครียด พอบอกหน้ารุ่นพ่อดันชอบ”กลายเป็นผมที่แปลกใจแทนกับความเปลี่ยนแปลงของระดับฮอร์โมนเฮียในร่างกาย

“พ่อนกของหนูหล่อไหมล่ะ”เฮียพยักหน้าใส่เชิงถาม แกะปลาให้อีก คงจะบอกทางอ้อมว่ากินปลาเยอะๆ จะได้ฉลาด แต่เดี๋ยวรู้สึกสรรพนามในการเรียกพ่อของหนูจะเปลี่ยนไป๋ ฟังดูเคารพนอบน้อมเป็นพิเศษ มีอะไรแอบแฝงหรือเปล่าหนอ

“หล่อสิ ไม่งั้นหนูจะติดเหรอ ดูดู”หนูก็พยักหน้ารับพร้อมยื่นหน้าไปให้ดูใกล้ๆ เฮียก็ยื่นเข้ามาบ้างก่อนจะเอ่ย

“อืม งั้นพวกเราก็หล่อเหมือนกัน”คำพูดแบบดูหนังหน้าแล้วกล้าตอบของเฮีย ทำกูถึงบางอ้อ

“ใครพวกเฮีย อย่ามาแอ๊บ”ผมแกล้งพูดใส่เฮีย

“หนูไง หรือจะเรียกคนเดียวกันดีล่ะ หืม”ยกยิ้ม เมื่อเล่นมุกอัปยศใส่กูกลับบ้าง พร้อมเสียงหัวเราะในลำคอปิดท้าย ความผิดกูเองแหละที่ถ่ายทอดดีเอ็นเอให้ไป ทำให้ถดถอยลง ต้องมีสักวัน ต้องมีสักวัน (ทำนองสมหวัง) กูจะฟันเฮียบ้าง เป็นการเอาดีเอ็นเอคืน
.
.
.
หลังอาหารมื้อเช้าผ่านไป ก็ยังไม่รู้จะทำอะไรดี หมอที่จะมาลงเสาเข็มผมก็ช่วงบ่าย ฝังเสร็จจะได้กลบ เอ้ย นอนพักไปเลยไม่ต้องเสียเวลา เฮียเปิดตู้เสื้อผ้าสำรวจทางลับ ผมปิดทีวีที่ดูจนไม่รู้จะดูอะไรแล้ว คิดว่าถ้าเฮียไปทำงาน ขากลับถ้าไม่ลำบากซื้อ ดีวีดีหนัง ซีรี่ส์ การ์ตูน หรือหนังลงทุนต่ำเสื้อผ้าน้อยชิ้น มาดูบ้างเถอะ นึกถึงตอนอยู่บ้านผมจะชอบเปิดวิดีโอสมัยแม่เป็นนางเอกลิเกดูเป็นประจำ พ่อเป็นคนอัดไว้ตั้งแต่สมัยจีบกันใหม่ๆจนกระทั่งครั้งสุดท้ายที่แม่ทำการแสดงก่อนจะจากไป พ่อก็เลิกเพราะไม่มีแม่ให้ตามแล้ว เป็นเหตุผลที่พ่อบอกผมเสมอที่นั่งดูด้วยกัน ผมฟังด้วยความประทับใจเมื่อมองหน้าพ่อที่ยิ้มเศร้า ก็ ปลอบใจพ่อกลับไปบ้างว่า พ่อทำถูกแล้วที่เลิกตาม ยังไงแม่ก็ไม่อยู่แล้ว เดี๋ยวจะเหนื่อยเปล่าๆ พาให้แม่เป็นห่วงไปด้วย พ่อก็ยิ้มเอามือลูบหัวผมเป็นอันเข้าใจกันตามประสาพ่อลูก

“ดูอะไรอีกล่ะเฮีย จะเข้าไปเหรอ”ผมเดินไปยืนข้างเฮียที่ยังส่องไม่เลิก

“ยังหรอก เอาไว้ให้ว่างก่อน ว่าแต่หนูอย่าเพิ่งบอกใครนะ รู้กันสองคนพอ”เฮียพูดและกำชับตอนท้าย ผมเลยหุบปากว่าจะถามสักหน่อยว่าบอกไอ้เบียร์กับไอ้รันได้ไหม เป็นอันเลิกถาม

“อืม”ผมพยักหน้า เฮียดับไฟฉายเก็บและปิดตู้ เดินไปหยิบเป้ใบพอประมาณหยิบของใส่ เตรียมไว้เดินทางพรุ่งนี้ ผมไม่อยากให้เฮียไปเลย มันรู้สึกโหวงๆ ถึงจะแค่ไม่นานตามที่เฮียบอก มันก็โหวงอยู่ดี

“เฮียไม่อยู่ใครมาเคาะประตูถ้าไม่บอกชื่อและจุดประสงค์ หนูไม่ต้องเปิดนะ”เฮียเดินมานั่งข้างๆ เอามือโอบไหล่ดึงผมให้เข้าไปใกล้ ผมพยักหน้าเอื้อมมือไปกอดเอวเฮียมั่ง เรามองหน้ากัน ผมอยากรู้ อยากถาม คือ ขี้เสือกนั่นแหละ โดยเฉพาะเรื่องเฮียผมอยากรู้มาก แต่ก็ไม่อยากให้เฮียลำบากใจ ลึกๆผมคิดว่าคงเป็นงานที่อันตรายแน่ เฮียถึงไม่เอาผมไปด้วย ปกติเฮียไม่เคยห่างผมแม้แต่นิดเดียวตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ และผมก็พอใจที่จะมีเฮียอยู่ใกล้ด้วยไม่ใช่เพิ่งมาพอใจมันก่อนที่เราจะเป็นคนเดียวกันเหมือนที่เฮียบอกซะอีก

“เฮียไปกับไอ้สองคนนั้น หรือ พี่โจ๊ก กับ พี่ปาน”ผมไม่รู้จะพูดอะไรดี  ถามเรื่องเดินทางแทน

“ไปกับไอ้ย้ง คนสนิทนาย”เฮียส่ายหน้าก่อนจะพูดถึงคนที่ผมไม่รู้จัก แต่ทำเอาผมใจชื้นมานิดหนึ่งที่จะมีเพื่อนอยู่ด้วย

“เดี๋ยวมันจะอยู่เป็นเพื่อนหนู”เหมือนเฮียจะรู้ว่าผมคิดอะไร ผมพยักหน้า ไม่ถามอะไรอีก ผมต้องเข้มแข็งไม่เป็นตัวถ่วงเพื่อให้เฮียเป็นกังวล

“อดทนนะ ถ้ามีโอกาส เฮียจะพากลับบ้าน”เฮียลูบหัวผมที่พิงไหล่ น่าแปลกใจผมมันไม่ได้รู้สึกยินดีกับสิ่งที่เฮียบอก มันกลับใจหายทั้งที่เกือบทุกคืนมันร้องแต่อยากกลับบ้าน ผมอยากกลับไปหาพ่อนะ แต่ไม่อยากกลับไปคนเดียว ผมอยากพาคนที่กอดผมไปด้วย

“ถ้าพาหนูกลับ แล้วเฮียจะเป็นอะไรไหม นายจะทำอะไรเฮียหรือเปล่า”ผมเก็บคำถามนั้นไว้ก่อน ผมกลับห่วงเฮียมากกว่า ผมอยู่ที่นี่ได้เพราะเฮียรับประกันทุกอย่างด้วยตัวเอง ซึ่งมันรวมถึงชีวิตเฮียไปด้วย

“ไม่หรอก แล้วทำไมถามแบบนี้ล่ะ ไม่กลัวว่าตัวเองจะถูกสั่งเก็บตามหลังบ้างเหรอ”เฮียตอบก่อนจะถามอย่างแปลกใจ นั่นเป็นความคิดก่อนหน้าที่ผมเคยกังวล แต่หนนี้ผมกลับไม่รู้สึกอย่างนั้น

“ไม่กลัว”ผมตอบด้วยน้ำเสียงมั่นใจ ก่อนจะเสริมอีกชั้น ยิ่งกว่าประกันชั้นไหน”เฮียไม่มีวันให้มันเกิดขึ้นแน่”พูดจบผมรู้สึกถึงแรงรัดมากกว่าเดิมด้วยแขนอีกข้างที่กระชับผมทั้งตัว ผมเชื่อใจเฮีย ไม่ใช่แค่คำพูดแต่การกระทำหลายอย่างของเฮียมันพิสูจน์ให้ผมเห็นว่า เฮียปกป้องผมได้แน่นอน

“แล้ว เฮียจะไปกับหนูไหม”และผมก็ถามเฮียจนได้ เฮียเงียบจนน่าใจหาย ถ้าไม่มีอ้อมแขนแข็งแรงมันคงร่วงไปแล้ว

“เฮีย คงยังไปไม่ได้ต้องทำธุระให้เสร็จก่อน”เฮียตอบออกมาหลังจากเงียบไปพัก

“นานไหม”ผมถามระยะเวลาที่ไม่มีความแน่นอนเอาซะเลย

“ไม่รู้”เฮียพูดเบาๆ

“ถ้าเป็นไปได้ หนูอยากให้เฮียไปด้วย กลับไปมอบตัว หนูเชื่อว่าเฮียยังมีโอกาส เฮียไม่อยากอยู่กับลูกเหรอ ไม่คิดถึงเขาบ้างเหรอ”ผมเอาคนสำคัญของเฮียมาอ้างเพื่อให้เฮียคิดอีกสักครั้ง

“อยากสิ คิดถึงจะตายอยู่แล้ว คิดถึงมาก”เฮียบอกพร้อมกอดแน่นกว่าเดิม คงจะนึกถึงลูก

“ทำเพื่อเขาสิเฮีย”ผมกระตุ้นเฮียอีกนิดเผื่อเฮียคิดเปลี่ยนใจ

“ก็เพราะทำเพื่อเขานี่แหละ เฮียถึงไม่อยากกลับไป ไม่อยากให้เขามีพ่อขี้คุก ไม่อยากให้เขารับรู้”เฮียตอบด้วยน้ำเสียงคนเจ็บปวด ทำเอาผมรู้สึกผิดขึ้นมาทันที ผมไม่ได้อยากให้เฮียรู้สึกแบบนี้ กลับกลายเป็นว่าผมกดดันเฮีย

“เฮีย พอแล้วล่ะ หนูขอโทษ ขอโทษนะ”ผมส่ายหน้าเอามือลูบหน้าเฮียที่ดูเศร้าไปถนัดตา ก่อนจะยิ้มให้ผม

“ไม่เป็นไร เฮียรู้ว่าหนูหวังดี ถ้ามีโอกาส เฮียอยากให้หนูเจอตุลย์นะ เขาน่ารักมาก เหมือนหนูนี่แหละ”เฮียลูบแก้มผมแผ่วๆ

“มันต้องมีสิเฮีย คนเราต้องมีความหวัง”ผมปลอบเฮีย”หนูจะรอ ไม่รู้ว่าต้องรออะไร นานแค่ไหน แต่หนูจะรอเฮีย”ผมไม่ได้พูดให้ความหวัง ผมพูดตามที่รู้สึกจริงๆ ผมเกลียดการรอคอย แต่ครั้งนี้ผมเต็มใจที่จะรอคนคนนี้ เฮียไม่ได้พูดอะไรนอกจากอ้อมกอดที่เป็นคำตอบทั้งหมด

“เออ เฮีย ดูผมหนูสิ”ผมเปลี่ยนเรื่องออกจากโหมดเศร้า ซึ้ง ไปเรื่องไกลตัว ไถลไปเรื่องหัวแทน จับผมตัวเองที่ชี้โด่ชี้เด่ ยาวขึ้นแต่ไม่เป็นทรงเอาซะเลย แต่ดูอีกทีมันก็หล่อไม่น้อยกว่า Under cut ล่ะวะ เฮียมองตามอย่างใช้ความคิดก่อนจะพูดออกมา

“มา เฮียตัดให้”เฮียจูงมือผมไปที่ระเบียง จับให้นั่งตรงเก้าอี้ ก่อนจะเดินกลับข้างใน

“เฮ้ย ตัดเป็นเหรอ”ผมส่งเสียงท้วงอย่างไม่เชื่อ เฮียยกยิ้ม

“มันคงไม่ยากกว่าตัดหญ้าหรอกมั้ง”เฮียตอกย้ำความเชื่อมั่นให้กูมาก หยิบกรรไกร พร้อมผ้าคลุมผืนบาง

“ยังดีวะ นึกว่าจะเปรียบตัดขนหมา”ผมยักไหล่ เฮียส่ายหน้าขำๆ ก่อนจะทำตัวเป็นช่างจำเป็น แทะเล็มหัวผม ทีล่ะนิดอย่างเบามือ

“เฮีย หูเอาไว้นะ อย่าตัดออก”ผมเหลือบตาขึ้นไปบอกเฮียที่กำลังเล็งอยู่ ทำอย่างกับเล็งเป้า

“เอาไว้มันไม่เกะกะเหรอ”ดูเฮียแม่งถาม

“ถ้าหูเกะกะ ไอ้หำที่ห้อยหว่างขาไม่ยิ่งกว่าเหรอ เฮียมึงก็ถามไม่คิดอีกแล้ว”ผมจิ๊ปากใส่เฮียที่ฉลาดเรื่องใหญ่ๆ เล็กๆไม่

“มันมีประโยชน์”เฮียพูดต่ออีกหลังจากค่อยๆเล็มผมตรงหูข้างซ้ายออก ก่อนจะไล่แต่งข้างหลัง

“มันก็มีประโยชน์ทั้งนั้นแหละเฮีย ไม่ว่าจะหูหรือหำถึงมันจะทำหน้าที่ต่างกันก็เถอะ โว้ แล้วจะเถียงกันทำไมวะ เฮ้ย ตรงนั้นอย่าสั้นมาก”ผมทำเสียงใส่เฮียที่ยกยิ้ม

“เออ แต่ก็แปลกนะ เฮียเคยสงสัยบ้างไหม”หยุดเรื่องหูกับหำ ผมก็หาเรื่องใหม่มาสงสัย

“สงสัยอะไร”เฮียถามก่อนจะเล็มผมแถวหูข้างขวา

“ก็อะไรที่มันเป็นรู ส่วนใหญ่มักจะมีสระอูตลอดเลยเน๊าะ”ผมเหล่ตาไปตอบเฮีย

“อะไรบ้างล่ะ”เฮียถามหน้าตาบอกว่า กูไม่ได้สงสัยสักนิด แต่จะคิดเป็นเพื่อนมึงก็แล้วกัน

“ก็อย่าง หู จมูก แล้วก็ ตูด ไง เฮีย ฮ่าๆๆๆๆ”ผมตอบเฮียที่หัวเราะนิดๆ ผิดกับกูที่แหกปากเต็มที่ แต่มีอันต้องหุบ ก๊อก ก๊อก ใครมาขัดจังหวะเรื่องรูกูวะ เฮียล่ะมือจากหัวผมมองไปที่ประตู ที่ยังเคาะอยู่ ก่อนจะเปิดเข้ามา เป็นผู้ชายหน้าตี๋

“พี่ย้ง หะ”เขาเอ่ยปากเสียงห้วน

“ออกไป”ยังไม่จบ เจอเฮียขัด มันผงะอย่าง งง ว่าไล่มันทำไม ก่อนจะชักสีหน้า

“แต่ พี่ย้ง”มันยังเลือกที่จะพูดต่อ

“กูบอกให้ออกไป ใครอนุญาตให้เปิดเข้ามา ไม่มีมารยาท ออกไปแล้วเคาะใหม่ บอกด้วยว่ามึงเป็นใคร ถ้าจะพูดกับกูต่อ ถ้าไม่ไสหัวไป”เฮียพูดเสียงจริงจังพอกับหน้าที่ต่างจากเมื่อครู่ มันยืนอึ้งยังไม่ขยับ เฮียไม่สนใจหันมาสนหัวผมต่อ สักพักมันหมุนตัวออกไป ผมว่ามันต้องรีบไปกลับรายงานคนชื่อ ไอ้ย้งแน่ แต่ผิดคาดครับ

“ขออนุญาตครับ”เสียงจากไอ้คนเมื่อครู่ ห้วนน้อยลง แต่มีครับ

“ใคร”เฮียกูไม่มีเลย แต่ฟังเพราะกว่าไอ้นั่น มีเนียนถามอีก เหมือนคัทแล้วเริ่มใหม่

“เส่ง ลูกน้องพี่ย้งครับ มีเรื่องมาแจ้งให้ทราบ”มันรายงานตัวตามที่เฮียบอก

“เข้ามา หนูหลับตาก่อน”เฮียตอบเสียงเข้มตอนแรก นุ่มตอนท้ายก่อนจะเล็มข้างหน้า เสียงเปิดประตูเข้ามา คาดว่ามันคงยืนอยู่ที่เดิม ไม่มีเสียงตอบรับ กลายเป็นไอ้คนชื่อเส่งต้องเอ่ยออกมาก่อน ถ้ามึงรอเฮียพูดคงยืนอีกนาน เฮียไม่ว่างเขาจิ้นตัวเองเป็นช่างตัดผมให้กูอยู่

“พี่ย้งให้มาบอกว่า จะเดินทางเย็นนี้”มันบอกเรื่องที่ลูกพี่ฝากมา

“เรื่องของมัน บอกกูทำไม”เฮียบอกด้วยความสนใจมาก

“เขาต้องการให้ไปพร้อมกัน”มันพูดต่อเมื่อได้ยินว่าเฮียสนใจ

“กูไม่ไป”เฮียตอบรับสามคำอย่างเป็นทางการ

“แต่”มันจะแย้งแต่เจอสายตาเฮียที่ปรายมองทำเอาหุบปากทันที ผมตาสว่างแล้วหลังมืดไปพัก

“ไปบอกมันตามนั้น ออกไป”เฮียสั่งอีกครั้ง ก่อนจะเอาผ้าปัดเศษผมออก เล็งอีกรอบ ไอ้เส่งยังยืนที่เดิมสีหน้าลังเลว่าจะเอายังไงต่อดี สุดท้ายมันตัดสินใจ

“มึงต้องไปวันนี้”เสียงดังฟังชัด แต่ไม่ใช่เสียงไอ้เส่งที่เปล่งออกมา มันกำลังจะเดินออก แต่คนเข้ามาใหม่หน้าตี๋เหมือนกันผลักมันให้ยืนกับที่ตามเดิม ตัวสูงใหญ่พอกับเฮีย แต่เฮียกินขาดเรื่องความเข้มทั้งหน้าและสีผิว

“กูไม่ไป”สามคำตามเดิม ก่อนจะลงมือตัดผมต่ออย่างไม่สนใจ มุ่งมั่นจะหั่นผมกูให้เข้าทรงให้ได้ แล้วตอนนั้นจะตัดผมกูทำไมก็ไม่รู้

“นายสั่ง มึงกล้าขัดเหรอ”มันกระตุกยิ้มใส่ ลูกน้องมันเริ่มสีหน้าเดียวกับลูกพี่ เก่งเชียวนะมึงลูกพี่มา เหมือนกูไม่มีผิด เฮียอยู่ไม่มีกลัวเหมือนกัน

“นายไม่ได้สั่ง มึงเสือกอยากไปเอง”เฮียตอบมันกลับเสียงเข้ม เอามือปัดเศษผมที่ติดจมูกผมอย่างเบามือ

“มึงถามนายก็ได้ ถ้าคิดว่ากูโกหก”มันท้าเมื่อเห็นเฮียทำเหมือนไม่เชื่อที่มันบอก

“กูไม่ได้บอกว่ามึงโกหก กูบอกว่ามึงเสือก”เฮียแก้ความเข้าใจผิดให้มันใหม่ น่าจะฟังดีขึ้น

“ไอ้เฮีย”มันเรียกเสียงดัง ทั้งที่อยู่ไม่ไกลกันเลย ผมชำเลืองไปมองหน้าคนเรียกที่ถมึงทึงตึงไปหมด ลอบกลับมามองเฮียที่ยังหน้านิ่งสนใจผมแถวติ่งหูกูที่แพลมออกมา จับและตัดออก ก่อนจะหวีและปัดเศษผมออกให้

“ไม่มีอะไรก็ออกไปได้แล้ว หนวกหู เมียกูจะนอนพัก” กูนอนอีกแล้วเหรอ มองนาฬิกา หันไปมองหน้าเฮียก็เข้าใจว่า รำคาญไม่อยากพูดกับพวกมันเลยตัดบทซะ

“มึงกล้าขัดคำสั่งนายเหรอ เมียมึงจะนอนก็นอนไปสิ ทำไม ต้องให้มึงกล่อมหรือไงถึงจะหลับได้”ไอ้ย้ง เรียกตามเฮียแม่งเลย ยังเอานายมาอ้างแถมลามปามกูอีก เฮียไม่ได้กล่อมโว้ย แค่กอดกูก็หลับแล้ว

“กูไม่ได้ขัดคำสั่งนาย แต่กูขัดมึงนี่แหละ กูไม่ไป มึงอยากจะคุยกับนายไหม กูจะต่อสายให้”เฮียพูดใส่มันไปอีก มันทำหน้าอึ้งไปก่อนริมฝีปากจะกระตุกหน้าบิดเบี้ยวเหมือนตัวโกง นี่มึงโกรธเฮียจนอัมพฤกษ์ขึ้นหน้าเลยเหรอวะ ไอ้ย้งกับลูกน้องยืนนิ่งเป็นคุณเหี้ยโดนสตร๊าฟไว้ เฮียเดินไปหยิบโทรศัพท์ ยังไม่ทันกด มันฮึดฮัดผลุนผลันออกไปทันที ตามด้วยลูกน้อง

“เดี๋ยว”เสียงเฮียเรียก ทำเอามันชะงักทั้งคู่

 “ปิดประตูให้กูด้วย อย่าให้มีเสียง”เฮียชี้ที่ประตู ไอ้ย้งเดินไปทันทีทิ้งลูกน้องที่เหมือนขี้ตามตูด รีบทำตาม

“เฮีย ทำแบบนี้มันจะดีเหรอ นายอาจจะสั่งจริงๆก็ได้”ผมรู้สึกไม่สบายใจ ถึงจะชอบใจกับพฤติกรรมเฮียเมื่อครู่ก็เถอะ

“นายไม่เคยสั่งเฮียผ่านใคร ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็แล้วแต่”เฮียพูดด้วยความมั่นใจและรู้นิสัยนายเป็นอย่างดี

“ถ้ามันไปเอาคืนเฮียล่ะ ไปด้วยกันไม่ใช่เหรอ”ผมก็ยังไม่คลายกังวลอยู่ดี ดูมันจะเจ็บใจมากที่ทำอะไรเฮียไม่ได้

“มันไม่ทำหรอกในตอนนี้ ถ้างานนายพังมันจะซวย”เฮียมั่นใจอีกตามเคย

“ยังไงเฮียก็ระวังหน่อยแล้วกัน”ผมเตือนเฮียด้วยความเป็นห่วง

“รู้แล้ว ไปเปลี่ยนเสื้อไป เดี๋ยวคัน”เฮียขยี้หัวผมก่อนจะดันให้ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ก๊อก ก๊อก ใครมาอีกวะ

“เฮียครับ เบียร์เองขอเข้าพบ”

“รันครับ ขออนุญาต”ผมหัวเราะไอ้สองตัว ที่มันพูดล้อเลียน แสดงว่ามันคงมาทันช็อตเด็ดแต่ไม่แสดงตัว

“กูไม่ให้เข้า”เสียงเฮียบอกพวกมัน

“ขอบคุณครับเฮีย”แล้วมันก็เปิดประตูเข้ามา

“ฮ่าๆๆๆๆ สัด สมน้ำหน้าแม่งอีกรอบ”ไอ้เบียร์หัวเราะอย่างสะใจ ก่อนหน้ามันบอกว่า พูดจาดูถูกพวกมัน

“ไม่เข็ด ๆ ไอ้หน้าส้นตีน ครึครึ”ไอ้รันเดินมานั่งโซฟาหัวเราะคิกคัก

“มันนึกว่ามันแน่ เสนอหน้าขอนายไปก่อน จวย”ไอ้เบียร์พูดเสียงเยาะ

“นายอนุญาติให้มันไปก่อน มันเลยนึกว่าจะเอามาสั่งมึงได้ ไม่รู้ซะแล้ว”ไอ้รันพูดตามติด

“ไอ้โจ๊กกับไอ้ปานไปไหน”เฮียถามถึงอีกสองคน

“นายให้ไปกับ ไอ้ไป่ ไม่รู้ไปไหนกัน กูว่าไอ้ไป่ยังดูน่าคบกว่าอีก”ไอ้เบียร์พูดก่อนจะชมไอ้คนชื่อไป่

“แต่ให้ดีอย่าไปยุ่งกับมันดีกว่า ยังไงมันก็พวกเดียวกับไอ้ทวน ไอ้ย้ง”ไอ้รันเอ่ยขัด ก่อนจะหันมาหาผม

“ไง น้องหนูหายยังจ๊ะ อุ๊บ”ไอ้รันดึงผมให้ไปนั่งข้างๆ พูดจากวนรูหู  ก่อนจะงอตัวโดนศอกผมเข้าให้

“สัด ใครจับมึงหงายท้องวะ ถึงได้พูดซะเพราะเชียว”ผมว่ามัน

“ห่าราก กูไม่ใช่หมา อูย”มันทำกลับแต่ไม่โดน

“ตัวเท่าลูกหมา กูนึกว่าใช่ซะอีก”ไอ้เบียร์แซวปมด้อยมันไปอีก

“เหี้ยยย มึงด่ากูเตี้ยก็ได้ ไอ้เปตร”มันถีบไอ้เบียร์ที่หัวเราะใส่

“ว่าแต่ ทำไมนายไม่ให้พวกกูไปวะ”หลังแหย่กัน ไอ้เบียร์ก็เอ่ยปากถาม

“นั่นสิ ไอ้ย้งมันไม่ได้สนิทกับมึงสักหน่อย ระวังไว้หน่อยนะมึงมันจะแทงข้างหลัง”ไอ้รันสงสัยไม่แพ้กันพร้อมพูดเตือนเฮียเหมือนที่ผมบอกไปก่อนหน้า แต่กูว่าแทงข้างหลังเฮียคงจะยากหน่อย

“นายเขาคงดูความเหมาะสมล่ะมั้ง”เฮียตอบพวกมันก่อนจะนั่งตรงข้าม มันสองคนก็พยักหน้าเข้าใจตามนั้น

“ยังไงพวกมึงก็มาอยู่เป็นเพื่อนหนูด้วย ถ้านายไม่ได้ให้ไปไหน”เฮียบอกมันสองคน

“นอกจากมึง ก็คงพวกกูนี่แหละที่คบมัน”ไอ้รันได้ทีพูดเอาคืน

“ถามกูมั่งก็ได้อยากคบหรือเปล่า”ผมย้อนใส่มัน

“ไม่อยากก็ต้องอยาก ที่นี่นอกจากพวกกูมึงจะอยู่กับใครล่ะ เวลาไอ้เฮียไม่อยู่”มันจิ้มหัวผมแบบนางร้ายในทีวี แบบให้สำเหนียกเจียมกะลาหัวเอาไว้

“กูมีเพื่อนแล้วโว้ย ล็อกห้องอยู่กันสองคนก็ได้”ผมยักคิ้วใส่มัน

“ใครวะ แม่งหน้ามืดคบมึง”ไอ้เบียร์เอามั่ง

“โน่น ไอ้ชวดน้องกูโน่น”ผมชี้ให้ไปทางตุ๊กตาหนูฝรั่งนอนไม่ไหวติงบนที่นอน

“มันสัญชาตินอก มึงตั้งชื่อซะไทยจ๋าเลย โรเบิตร์ ไมเคิล ไม่ตั้งเข้าไปวะ”ไอ้เบียร์แย้งเรื่องชื่อที่โคตรเชยเลย

“ฟายยยย กูแจ้งมันเข้าทะเบียนบ้านโอนสัญชาติแล้วโว้ย นี่ดีนะกูไม่บังคับมันเปลี่ยนศาสนา”ผมยื่นหน้าไปพูดใส่ไอ้เบียร์ที่หลบแทบไม่ทัน ไอ้รันขำก๊าก

“สัด มึงไม่เอาเมียมันมาด้วยวะ ทิ้งให้อยู่ตัวเดียวเหงาตายห่า”ไอ้รันจี้เส้นถามถึงเมียไอ้ชวด

“ไม่เหงาหรอก ได้ผัวใหม่เป็นทหารเรือไปแล้ว”ผมก็เล่นตามไอ้รัน

“ใครวะ”มันถามเกือบพร้อมกัน

“ไอ้เป็ดไง ดอเน่าดั๊ก”ผมบอกพวกมัน ด้วยสำเนียงภาษาที่ดีมาก

“เชี่ย มันชื่อโดนัล ดั๊กโว้ย พูดก็ไม่ถูก”พวกมันพากันแย้งทำเสียงล้อ

“ก็ใช่ไง ถ้ากูพูดถูกมึงจะแย้งหรือไงล่ะ ไอ้ฟาย”ผมก็เถียงมันกลับไปบ้าง ให้แม่งงงไปเลย ยกเว้นเฮียกูที่นั่งฟังไม่ออกความเห็น แต่ดูจากหน้าเห็นด้วยกับกูแน่นอน ฮ่าๆๆๆๆๆ

“แล้วเมียไอ้เป็ดมันไม่ว่าเหรอวะ”ไอ้รันยังติดใจถามถึงเมียไอ้เป็ด

“ไม่ว่า”ผมส่ายหน้า

“ทำไมวะ”

“กิ๊กไอ้ชวดเขา”

“ฮ่าๆๆๆๆๆ”

เออ ดี ไปๆ มาๆ พากันไปดิสนีย์แลนด์ซะงั้น ถ้าอีกนิดได้ไปศรีธัญญาแน่
.
.
.
“มึงว่าคนเราวิวัฒนาการมาจากลิง จริงเหรอวะ”จู่ๆไอ้รันก็ขี้สงสัยขึ้นมาอีก ตาดูลิงที่แสดงพฤติกรรมคล้ายคน  เป็นรายการสารคดีสัตว์โลก

“ไม่รู้ กูไม่ใช่ลิง”ไอ้เบียร์ตอบมันตามโครงสร้างที่คิดว่ามันไม่เหมือน

“ไอ้สัด กูก็ไม่ใช่ แต่กูเคยได้ยินพวกนักวิชาการเขาพูดกัน”ไอ้รันหันไปว้ากใส่ไอ้เบียร์ ตอนนี้อยู่กันแค่สามคน เฮียไปหานายที่ให้คนมาตาม คงเกี่ยวกับงานพรุ่งนี้ สั่งว่าถ้าหมอมาแล้วให้รอเฮียกลับมาก่อนค่อยรักษา หนูก็พยักหน้าอย่างเดียว

“มึงว่าไงไอ้หนู อย่าเสือกตอบเหมือนไอ้เหี้ยเบียร์นะมึง”ไอ้รันเบี่ยงเบนมาพูดกับผม ดักคอไว้ด้วย

“ไม่รู้ กูไม่ใช่นักวิชาการ”ผมเลยเลี่ยงไม่ตอบเหมือนไอ้เบียร์

“ไอ้เหี้ยยยยยย”แต่ไม่วายโดนด่าคล้ายไอ้เบียร์

“แล้วมึงจะสงสัยทำไมวะ แค่มึงออกมาเป็นตัวหน้าเหมือนคนก็พอแล้ว”ผมถามมันกลับ ไอ้เบียร์พยักหน้าเห็นด้วย

“กูอยากรู้นี่หว่า”ไอ้รันยืนยันความต้องการ

“เอาไว้มึงรอถามไอ้เฮียแล้วกัน มันจบสูงกว่าพวกเราน่าจะบอกมึงได้”ไอ้เบียร์สรุปให้มัน ผมก็เห็นด้วย

“ไม่เอาหรอก ฉิบหายปกติแม่งยังไม่อยากจะคุยเลย เอาเรื่องแบบนี้ไปถาม กูได้โดน พวกมึงนั่นแหละดีแล้ว”ไอ้รันตาโตรีบแย้งทันที ส่ายหน้าโบกมือไปมา โยนกลับมาที่พวกผมอีก

“งั้นเปลี่ยนช่อง”ไอ้เบียร์แย่งรีโมท

“มึงเปลี่ยนได้แค่ช่อง แต่เปลี่ยนความอยากรู้กูไม่ได้โว้ย”ไอ้รันยืนยันเจตนารมณ์เดิมด้วยสีหน้ามุ่งมั่นสู่ ISO ซึ่งย่อมาจาก I  SO COOL  กูอยากรู้มาก ก๊ากกกก เก่งจริงกู แปลไปได้

“มึงคิดว่าลิง”ผมถามไอ้รันที่พยักหน้า “แต่กูว่าไก่ว่ะ”

“ทำไม เกี่ยวไรกับไก่ มึงบ้าเปล่า”ไอ้รันว่าปนสงสัย ไอ้เบียร์หันมาสนใจมั่ง

“นี่ไง กูมีไข่ กูออกไข่ได้”ผมชี้ที่เป้าตัวเอง พร้อมแจงเหตุผลที่ไร้สาระ ในเมื่อมันอยากมีสาระผมไม่สามารถบอกมันได้ก็ต้องตอบมันอย่างนี้แหละ จะได้เลิกสักที

“เออว่ะ งั้นกูเป็นห่านเพราะไข่ใหญ่กว่า ไอ้รันมึงจิ้งจกแล้วกัน ไข่เล็ก ฮ่าๆๆๆ”ไอ้เบียร์เห็นด้วยแถมเลือกสายพันธ์ให้ไอ้รัน

“มึงไม่เอาไข่เหี้ยไปเลยล่ะ ใหญ่ดี สัด กวนตีน”มันด่าไอ้เบียร์รวมผมด้วย ไม่งั้นไม่จบสักทีเรื่องชาติกำเนิด

“และมึงไม่ต้องสงสัยเพิ่มเติมนะ ว่าหอย จะเป็นสายพันธ์ของเพศไหน ครึครึ”ผมดักไอ้รันไปอีก กลัวมันจะใส่ใจ พากันหัวเราะถกเถียงกันก่อนจะเงียบ เมื่อประตูเปิดเข้ามาโดยไม่เคาะ อย่าได้ด่า มีแค่เฮียที่ทำแบบนี้ หมดเวลาไร้สาระกูแล้ว 

“พวกมึงกลับไปก่อน”เฮียบอกมันสองตัวที่ยังนอนกลิ้งเกลือกอยู่กับผมในสภาพปากกัดตีนถีบกันอยู่

“หมอฝังมึงมาแล้วว่ะ”ไอ้เบียร์แซวผม ก่อนจะลุกขึ้น ตามด้วยไอ้รัน

“อาเมน”ไอ้รันทำท่าแบบศาสนาคริสต์

“ฝังพวกมึงเถอะ กูพุทธโว้ย”ผมถีบมันที่พากันล้อเลียนเสร็จก็เดินออกไป เฮียปิดประตูเดินมาหาผมที่รู้หน้าที่ขึ้นไปนอนรอบนเตียง ไม่ใช่ให้ท่าเฮียนะครับ ให้ท่าหมอต่างหาก แต่ผมคุ้นหน้าหมอจริงๆนะ เหมือนเคยเห็นที่ไหน ผมมองอย่างครุ่นคิด จนหมอคงรู้สึกได้ถึงหันมามอง ยกยิ้มให้

“หน้าหมอมีอะไรหรือเปล่าครับ”หมอถามเสียงนุ่มเหมือนหน้า จะบอกว่า มีทุกอย่างเหมือนหน้าผมนี่แหละ ก็ใช่ที่

“เปล่าครับ”ผมยิ้มให้บ้าง เฮียมองหน้าหมอก่อนจะมองหน้าผม

“พร้อมไหม”ถามเอามือผมไปกุมไว้

“โอเค จี๊บๆเฮีย”ผมยิ้มให้เฮียตบหลังมือเบาๆ

“เจ็บก็จิกมือเฮียนะ ไม่ไหวก็บอก”เฮียพยักหน้าให้ เหมือนที่ผมก็ทำกลับ

“เริ่มเลยนะครับ”หมอที่เตรียมอุปกรณ์เรียบร้อยแล้วหันมาบอก เฮียพยักหน้า ผมมองหน้าเฮีย ที่มองตอบ เหมือนทุกครั้งถ้าโดนจุดที่เจ็บปวดผมจะกระตุกจิกเล็บบนหลังมือเฮีย แต่ไม่ร้องออกมา ผมยิ้มให้เฮียบอกให้รู้ว่าไม่เป็นอะไร ก่อนจะตาพร่า

“เฮีย”ผมเรียกเฮีย

“อยู่นี่”เฮียตอบ

“เฮีย”

“เฮีย”

เสียงตอบรับทุกคำ จนผมรู้สึกปากหนักและเงียบไป ไม่รู้สึกอะไรอีก จมปลักดำดิ่งสู่ความมืดมน
.
.
.
‘หนู’

‘หนู’

‘หนูอยู่นี่ พ่อ พ่อ’

ผมตะโกนบอกพ่อที่เดินหาเรียกหาผม มีปืนสะพายหลัง พ่อหันมาตามเสียง

‘ไอ้หนูลูกพ่อออออออออ’พ่อส่งเสียงเรียกอย่างดีใจ

‘พ่อของไอ้หนูนนนนนนนนนนนนนน’ผมเรียกพ่อด้วยความรู้สึกเดียวกัน ก่อนจะกอดกันกลม

‘คิดถึงพ่อจังเลย พ่อสบายดีนะ’ผมผละออกสำรวจพ่อ เอามือลูบจับไปมา

‘สบายตัว แต่ไม่สบายใจว่ะ ห่วงเอ็ง คิดถึงเอ็งเหลือเกิน’พ่อพูดเสียงเหมือนจะร้องไห้ ผมดึงพ่อมากอด

‘โอ๋ พ่ออย่าร้องนะ หนูอยู่นี่ ไม่เป็นอะไรหรอก’ผมโอ๋พ่อเหมือนที่พ่อโอ๋ผมเวลากลัวหรือตกใจอะไร

‘ฮึก ฮึก เอ็งเงียบไปเลย ไม่มาเข้าฝันพ่อเหมือนทุกที’พ่อสะอึกสะอื้นตัดพ้อผม

‘โอ๋ หนูขอโทษนะ ไม่ใช่ว่าไม่อยากฝันถึง อยู่ๆสัญญาณฝันมันติดๆหายๆ คงไกลน่ะพ่อ ว่าแต่พ่อก็เหมือนกันนั่นแหละ เงียบไปเลยนะ’ผมอธิบายให้พ่อฟังตัดพ้อบ้าง

‘เออ อาจเป็นได้ว่ะ แต่เอ็งไม่เป็นไรแน่นะ ไหนพ่อดูอีกทีสิ’พ่อเออออด้วย ก่อนจะถามย้ำและสำรวจผมอีกที

‘ไงล่ะ บอกแล้วว่าหนูไม่เป็นอะไร’ผมพูดและกอดพ่ออย่างคิดถึง

‘เออ ดูหน้าเอ็งสิ ร่าเริงเป็นหนูได้น้ำเลยวะ ฮ่าๆๆๆ’พ่อพูดขำๆเมื่อดูแล้วผมสดใส หน้าตาเปล่งปลั่ง ใช่ พ่อ หนูได้น้ำจริงๆ ผมได้แต่ยิ้มแหยๆ ให้พ่อเข้าใจตามนั้นดีกว่า

[harumi]

มาแล้ววววววววววววววววว

[goonglovenut]

 ‘อ้าว แล้วไอ้นี่ใครวะ หน้าคุ้นๆ เหมือนพ่อเคยฝันเห็นมันมาก่อน’พ่อหลุดโหมดซึ้งเข้าโหมดสงสัยว่าไอ้ที่นั่งติดหลังผมเป็นใคร และไปฝันถึงกันตอนไหน ทำไมผมไม่รู้

‘เฮียไงพ่อ คนที่แวะไปบ้านปล้นหนูมาไง พ่อจำไม่ได้เหรอ’ผมเท้าความให้พ่อฟัง

‘จำไม่ได้ว่ะ มันปิดหน้าพ่อจะไปจำได้ไง เอ็งก็บ้าเน๊าะ”พ่อเขกหัวผมเบาๆ

‘เออ ใช่ ลืมไป นี่แหละ เฮีย คนที่รับปากพ่อว่าจะดูแลหนูเป็นอย่างดี อีกสองคน ไอ้รัน กับ ไอ้เบียร์ เสียดายไม่ได้ฝันเอามันติดมาด้วย พ่อเลยไม่เห็นหน้าเลย คราวหน้าแล้วกันนะพ่อ จะพามันมาด้วย’ผมอธิบายให้พ่อฟัง ก่อนจะหันมาหาเฮีย

‘อ้าว เฮีย ไหว้พ่อสิ มือสากไม่พอยังจะแข็งอีก’ผมหันไปบอกเฮียให้ยกมือไหว้พ่อ อะไรต้องให้บอก นอบน้อมหน่อยสิ

‘สวัสดีครับ พ่อนก’เฮียไม่ไหว้เปล่า เรียกชื่อพ่อด้วย

‘เออ ดี ไอ้หนุ่ม ไม่เรียกลุงแล้วเหรอ’พ่อกูวัยรุ่นจริงๆ รับไหว้มีถามกลับ

‘เรียกอย่างนี้ดีกว่าครับ ดูนับถือและสนิทกว่า’เฮียยกยิ้มบอกพ่อ

‘เหรอ อืม ปกติเพื่อนไอ้หนูมันจะเรียก ที่จริง เอ็งเรียกข้าว่า พี่ ดีกว่าไหม น่าจะอ่อนกว่าไม่กี่ปี’พ่อเหมือนจะเห็นด้วยก่อนจะท้วงแบบให้เกรียติเฮียมากไปหรือเปล่า

‘มันจะดีเหรอครับ ผมเกรงใจ’เฮียท้วงพ่อกลับบ้างด้วยสีหน้านิ่ง แต่น้ำเสียงดูเกรงใจเหมือนที่พูด

‘นั่นสิพ่อ จะสนิทเกินไปไหม เรียกพ่อดีกว่ามั้ง’ผมเห็นด้วยกับเฮียนะ

‘พี่ ไม่ดีตรงไหน ข้าไม่เคยเห็นเอ็งมีเพื่อนอายุปูนนี้นี่หว่า’พ่อพูดตรงตรง ทำเอาเฮียหน้ากระตุก ผมจับมือเฮียให้ใจเย็น ยังไงก็พ่อหนูนะเฮีย ผมคิดว่าถึงเวลาแล้วคงต้องบอกพ่อตามจริง

‘ใช่ หนูไม่เคยมีเพื่อนอายุปูน เอ้ย ขนาดนี้ แต่ เฮีย เอ้อ เฮีย ไม่ใช่เพื่อนหนูหรอกพ่อ’เอาเข้าจริงกูพูดไม่ออกเหมือนกัน

‘พ่อรู้แล้วว่าไม่ใช่เพื่อนเอ็งไอ้หนุ่มนี่มันเป็นโจรลักเอ็งไปจากพ่อ แต่ในเมื่อกลับตัวกลับใจเอาเอ็งมาคืนแถมดูแลให้เป็นอย่างดี พ่อก็ยกโทษให้ได้’พ่อพูดอย่างใจดีมีเมตตา ยกยิ้มให้เฮียด้วยเชิงขอบคุณที่ดูแลลูกกู แต่ถ้าต่อจากนี้พ่อรู้ว่าเฮียดูแลแบบแนบชิดพ่อจะสมนาคุณเฮียมากกว่านี้ไหม

‘ผมต้องดูแลหนูเป็นอย่างดีอยู่แล้วครับ ไม่ใช่เพราะว่ารับปากพ่ออย่างเดียว’เฮียพูดพร้อมกุมมือผม

‘ไอ้น้อง ข้าเชื่อเอ็งดูแลมันดีจริง ไม่ต้องจับมือมันยืนยันข้าหรอก’โห พ่อเปลี่ยนสรรพนามเรียกไวจังล่ะ เฮียยังไม่รับปากว่าจะเรียกพ่อว่าพี่เลย

‘ผมอยากจะขอพ่อดูแลหนูให้มากกว่านี้’เฮียยังเป็นฝ่ายพูดต่อ

‘แค่นี้ก็พอแล้วมั้ง ไม่ต้องอะไรหรอก ไอ้หนูมันก็โตแล้ว อีกอย่างเอ็งก็น่าจะมีลูกมีเมียแล้ว เอาเวลาไปดูแลครอบครัวเถอะ ถ้าว่างก็มาหาได้’พ่อที่ยังไม่เข้าใจความหมาย ก็ต่อปากต่อคำกับเฮียไปเรื่อย

‘ผมมีลูกแต่เมียไม่มีแล้ว’เฮียบอกพ่อ ผมหันไปมองหน้าเฮีย

‘อ๋อ เป็นหม้าย เฮ้ย เหมือนพี่เลย เมียพี่ที่เป็นแม่ไอ้หนูก็ตายไปนานแล้ว’พ่อคิดได้ไวกว่าผมอีก สงสัยหัวอกเดียวกัน นี่ผมไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าเฮียเป็นหม้าย ถ้าไม่ฝันคงไม่มีรู้ โห อายุมากกว่าไม่พอเป็นหม้ายเรือพ่วงอีก โชคสองชั้นเลยเน๊าะกู ได้ผัวแถมลูก ไม่ต้องเสียเวลาทำ เฮ้ย ไม่ใช่เรื่องจะดีใจตอนนี้ พ่อกูเนี่ยสิจะเอาไงดี เฮียแม่งคอยตะล่อมอยู่จะรอดไหม

‘ครับ ผมก็เลยอยากจะมาขอเป็นครอบครัวกับพ่อด้วย จะว่าอะไรไหมครับ’เฮียพยายามโน้มน้าวอ้อนวอนพ่อต่อ

‘ได้สิ พี่จะได้มีญาติเพิ่ม จะมาเที่ยว ก็ไม่ว่าพาลูกมาด้วยก็ได้ จริงไหมไอ้หนู’พ่อยิ้มกว้างพูดอย่างใจดี แถมชวนลูกเฮียมาด้วย หันมาถามผม

‘ไม่ได้มาเที่ยวอย่างเดียวครับ คือ จะมาอยู่ด้วยเลย หรือ พ่อกับหนูจะไปอยู่บ้านผมบ้างก็ได้สลับกัน’เฮียยังตะล่อมพ่อต่อไป พ่อขมวดคิ้วทำท่านึก

‘คิดอะไรพ่อ’ผมถามพ่อ

‘กูกำลังคิดว่า นอกจากมึงแล้วกูมีลูกสาวอีกหรือเปล่า ทำไม ไอ้น้องนี้มันพูดเหมือนมาสู่ขอเลยวะ’พ่อเริ่มเก็ทแล้วครับ

‘พ่อเข้าใจถูกแล้วครับ ผมจะมาสู่ขอหนูกับพ่อ คงไม่ขัดข้องนะครับ’และแล้วเฮียก็เฉลยให้พ่อที่เบิ่งตา อ้าปาก

‘อะไรนะ มึงจะมาขอไอ้หนูลูกกูไปเป็นเมีย’พ่อเปลี่ยนสรรพนามให้เฮียดูสนิทกว่าทุกคำ

‘ครับ ไม่ใช่ไปเป็น แต่เป็นแล้วครับ’เฮียตอกย้ำสถานะความจริงให้พ่อรับรู้

‘ไอ้หนู เอ็งเป็นเมียมันเหรอ’พ่อค่อยเซเซ็ดตัวเอง หันมาถามผม

‘จ๊ะพ่อ หนูเป็นเมียเฮีย’ผมยืนยันเป็นการรับประกันว่า จริง หนูเสียท่าอากาศยานให้เฮียไปแล้ว

‘กูจะเป็นลม ไม่จริง แล้วกูจะอุ้มหลานที่ไหนล่ะไอ้หนู’พ่อทำหน้าบิดเบี้ยวชี้มือสั่นระริกมาตรงหน้า ผมกับเฮียไปคุกเข่าต่อหน้าพ่อ

‘หนูขอโทษ ที่ไม่รักนวลสงวนตูด มันจำเป็นพ่อในครั้งแรก ครั้งต่อมาหนูเต็มใจเอง หนูรักเฮีย พ่ออย่าโกรธหนูกับเฮียเลยนะ ถ้าไม่ได้เฮียหนูคงไม่ได้กลับมาหาพ่อหรอก’ผมเข้าไปกอดขาพ่อ เล่าให้พ่อฟังอย่างไม่หมดเปลือก เดี๋ยวจะฝันยาว

‘ผมรักหนูจริงๆ พร้อมจะดูแลและให้ทุกอย่าง รวมถึงพ่อด้วย ยกหนูให้ผมเถอะครับ’เฮียอ้อนวอนพ่ออีกแรง

‘ไม่ กูไม่ให้ เสียแล้วก็เสียไป จับใส่กะละมังล้างใหม่ก็ได้ ยังไงเอ็งก็ต้องแต่งงาน มีหลานให้พ่อ พ่อไม่ยอมมมมมมม’พ่อเสียงดังไม่ฟังคำขอร้อง

‘ผมก็ไม่ยอมเช่นกัน เมียผมคงยกให้เป็นผัวคนอื่นไม่ได้หรอกครับ’เฮียก็ไม่ยอม พูดเสียงหนักแน่น

‘ต้องยอม ไอ้หนู เอ็งจะเลือกใคร ระหว่าง พ่อ กับ ผัวมึง’พ่อหันมาหาคนกลางอย่างผม

‘โธ่ พ่อ หนู หนูเลือกไม่ได้จริงๆ หนูรักพ่อนะ แต่ก็รักเฮียด้วย อย่าเลย อย่าให้หนูเลือกเลย อยากเก็บไว้ทั้งสองคน’ผมทำเสียงประกอบการขอร้องพ่อไปด้วย หวังว่าพ่อจะเห็นใจและยินยอม

‘เดี๋ยวกูถีบร่วง มึงอย่าเอาเพลงมาประกอบอ้อนวอนกูซะให้ยาก มึงต้องเลือก’พ่อทำท่าจะยัน ดีว่าเฮียเข้ามาดึงและกันไว้ก่อน ผมส่ายหน้าอย่างตัดสินใจไม่ได้จริง นี่แค่ฝันกูยังเครียดขนาดนี้ ถ้าเรื่องจริงจะขนาดไหน นี่ผมรู้ตัวด้วยเหรอวะ

‘ไม่ หนูเลือกไม่ได้’ผมยกมือปิดหู ส่ายหน้าเหมือนนางเอกละครทีวี แต่ผมทำได้ดีกว่านั้น

‘ได้ เอ็งไม่เลือก งั้นพ่อเลือกเอง’พ่อกัดปากเชิดหน้าน้ำตาปริ่มใส่ผมยิ่งกว่านางร้ายอีก ผมมองหน้าพ่อก่อนจะมองหน้าเฮีย

‘ถ้าเอ็งตายไปซะ ไอ้หนูมันก็จะกลับมาเส้นทางสายเก่า เพราะฉะนั้น เอ็ง ตายยยยยยยยยยยย’สิ้นคำประกาศิตพ่อยกปืนขึ้นจ่อไปทางเฮีย

‘ไม่นะพ่อ อย่าทำแบบนี้ หนูไม่อยากเป็นหม้ายเหมือนพ่อ’ผมกางมือกันเฮียเอาไว้

‘หลบไป ถ้าเอ็งไม่อยากเป็นหม้าย หนอย เอาลูกกูไปไม่พอ ยัดเยียดความเป็นผัวให้มันติดใจ มึงตาย’พ่อสั่งผมหลบ ชักปืนเตรียมจะยิง

‘ผมรักหนู ยังไงผมก็ไม่ยอมให้หนูไปเป็นของคนอื่น ถึงผมตายก็ไม่ยอม’เฮียจับผมไปยืนข้างหลัง เวลายิงจะได้เจ็บน้อยหน่อย ผมเข้าใจถูกใช่ไหม

‘งั้นมึงตาย ไอ้เฮียยยยยยยยยยยยยย’เสียงพ่ออย่างดังก่อนจะกดไกปืน

‘อย่าฆ่าผัวววววววววหนูนนนนนนนนน’

‘ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย อย่ยยยยยยยยยยยยยา พ่อออออออออออออออ’

‘เฮียยยยยยยยยยยยยยยยยยยย’
.
.
.
.
“หนู”

“หนู”

“อย่า พ่อ อย่าฆ่าเฮีย”ผมรู้สึกว่าตัวเองกระสับกระส่ายมือไม้โบกไปมา

“อย่าฆ่าผัวหนู พ่อ อย่าฆ่าผัวหนู”นี่กูพูดอะไรออกไปเนี่ย ไม่รู้ตัวจริงๆ กลัวแต่พ่อจะฆ่าเฮีย ไม่มีเวลามาอายแล้ว

“หนู”

“หนู เฮียอยู่นี่”

“ม่ายยยยยยยยยยยยยยย”แล้วผมก็ลุกขึ้นมาจากฝันร้าย นั่งหอบ แฮ่ก แฮ่ก เป็นหมาอาบแดด เหงื่อท่วมตัว

“หนู เป็นอะไร เฮียอยู่นี่”เสียงคุ้นเคยพร้อมมือลูบหัวลูบหน้า ผมเงยหน้ามอง ก่อนจะโผเข้ากอด

“เฮีย มึงยังอยู่ ยังไม่ตายใช่ไหม”ผมละล่ำละลักถาม กอดเฮียแน่นขึ้น

“อยู่สิ เฮียจะตายได้ไงล่ะ ยังไม่ได้ไปทำอะไรเลย”เฮียกอดและลูบหัวผม พูดเสียงกลั้วหัวเราะ ผมผละออกมองสำรวจเฮียไปมา ไม่มีรูโบ๋เพราะถูกยิง ทำเอาโล่งอก แล้วกูจะโล่งอกทำไมวะ แค่ฝัน แต่ดันคล้ายจริงซะไม่มี

“กี่โมงแล้วเฮีย หนูหลับไปนานไหม”ผมถามเฮียสะบัดหน้าสะบัดหัวไล่ความมึนงงไปมา

“จะทุ่มหนึ่งแล้ว หิวหรือยัง ดื่มน้ำก่อนดีกว่า”เฮียตอบก่อนจะส่งน้ำให้ ผมรับมาดื่มอย่างกระหาย นี่ผมหลับไปเกือบห้าชั่วโมงเลยเหรอ จำไม่ได้จริงๆว่าหลับไปได้ยังไง ดีไม่ตื่นมาตอนเฮียไปทำงานแล้ว เฮียรับแก้วไปวางก่อนจะกอดผมอีกที

“หนูหลับไปนานมาก นอนนิ่งจนน่ากลัว กลัวจะไม่ตื่น”เฮียพูดออกมาเหมือนคนใจไม่ดี

“ถ้าไม่ได้พ่อ หนูคงไม่ตื่นแน่เลยเฮีย”ผมนึกไปถึงพ่อในความฝัน ไม่เคยเห็นพ่อโกรธขนาดนี้มาก่อน ดูโหดร้ายไม่สมกับเป็นคุณนกผู้ใจดีมาตลอดเลย

“นั่นสิ ต้องขอบคุณพ่อนะ หนูร้องเสียงดังมาก ฝันถึงร้ายเหรอ หืม”เฮียเห็นด้วยและถามกลับ

“อืม ฝันเห็นพ่อ แต่ ไม่มีอะไร มันก็แค่ความฝัน”ผมส่ายหน้า ใครจะกล้าเล่าวะว่าฝันเห็นพ่อตาจะฆ่าผัวลูก ในฝันนะที่ผมคิดแบบนั้น เรื่องจริงเฮียก็คือเฮียนี่แหละ ไม่ได้คิดว่าเป็นผัวผมจริงจริ๊งงงงง (เสียงสูงมาก)

“ฝันว่ายังไง เล่าได้ไหม เหมือนจะมีเฮียเกี่ยวด้วย”เฮียมึงไม่น่าเป็นคนเร้ารื๊อเลยนะเนี่ย ติดนิสัยขี้เสือกกูหรือไง ไม่เล่า ยังไงก็ไม่เล่า กูอาย

“ไม่มีอะไร แค่ฝันร้ายนิดหน่อย”ผมผละออกจากอกเฮีย ส่ายหน้ายิ้มให้ว่าไม่มีอะไรจริงๆ

“เหรอ”เฮียเหมือนจะเชื่อ

“อือ ว่าแต่มีอะไรกิน หิวจะตายแล้ว”ผมรับคำก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง เฮียยกสำรับกับข้าวมาวาง ดูน่ากินมาก ผมมองกับข้าว มองขนม เพลิน ได้ยินเสียงเฮียแว่วๆ

“ฝันร้ายก็ฝันร้าย ว่าแต่ ผัวหนูนี่ใครเหรอ ดูจะปกป้องน่าดู”เฮียนี่ใส่ใจหนูทุกเรื่องจริงๆ แล้วทำแอ๊บ ก็มึงไงเล่า กูไม่พูดหรอก อย่าหลอกถามซะให้ยาก แต่ปากแม่งก็ไวกว่าความคิดทุกที

“จะใครล่ะ ก็เฮียไง ถามมาได้ มากินข้าว เฮ้ย”ผมตอบพร้อมตักข้าวเข้าปาก ก่อนจะนึกได้ว่าเคลิ้มตามเฮียที่หลอกถาม

“อืม แล้วไป งั้นกินข้าวกันดีกว่านะ ดูหนูจะหิวมาก เสร็จแล้วจะได้กินยา ไม่ต้องอาบน้ำ เฮียเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้แล้ว”เฮียไม่เปิดโอกาสให้กูอธิบายอะไรเลย หน้าตาลัลล้าหลังรู้ว่า ผัวกูเป็นใคร แม่ง ทีนี้กินข้าวตาหลับแล้วสิมึง
.
.
.

‘อย่าไปนอกเขตที่เฮียบอกนะ’

‘อืม’

‘แต่ให้ดีอยู่ในห้องก็พอ’

‘อือ’

‘ใครมาเคาะไม่ตอบไม่ต้องเปิด’

‘อือหื๊อ’

‘แล้ว กะ’

‘เออ รู้แล้ว เฮีย หนูว่าไม่ต้องไปแล้ว ให้ไอ้ย้งมันไปคนเดียวเถอะ’ผมขัดเฮียไว้ก่อน

‘ก็เฮียเป็นห่วง’

‘หนูรู้หรอกน่า’

‘เดี๋ยวเฮียก็กลับมาแล้ว’

‘เร็วๆนะ’

‘ครับ’

‘เฮีย’

‘หืม’

‘ถ้า เอ้อ’

‘มีอะไรหรือเปล่า’

‘ไม่มี เฮียมาเร็วๆนะ ระวังตัวด้วย’ผมบอกเฮียอย่างเป็นห่วงจริงๆ เฮียกอดและจูบหน้าผากก่อนจะไล่ลงมา จูบแผ่วๆตรงปากบดเบียดให้ตอบรับ ช่างเหมือนบรรยากาศส่งผัวไปทำงานเมืองนอกซะจริง ๆ ทั้งที่มันไปไหนก็ไม่รู้

‘เฮียจะรีบกลับมาหาหนูนะ’ผมพยักหน้ากอดเฮียอีกครั้งก่อนเฮียจะไปจริงๆสักที ที่จริงผมอยากฝากจดหมายไปส่งให้พ่อ แต่คงเป็นไปไม่ได้ ถ้าผมทำแบบนั้นพ่อคงเอาไปให้ตำรวจแน่ เขาก็จะรู้ว่าผมอยู่ที่ไหน ผมอยากกลับบ้าน แต่ต้องมีเฮียไปด้วย ผมไม่อยากให้มีการเสียเลือดเสียเนื้อ อยากให้ทุกอย่างจบลงด้วยดี เฮ้อ คิดแล้วก็ยังตัน ไม่รู้จะลงเอยยังไง แต่ตอนนี้ขอให้เฮียปลอดภัยกลับมาเร็วๆก็พอ

“ไอ้รัน ไอ้เบียร์ เมื่อไรจะมาวะ”ผมตื่นจากความทรงจำเมื่อเช้า มองที่ประตูที่ไม่มีเสียงเคาะสักที ถ้าเคาะก็ขอให้เป็นไอ้สองคนนั้นเถอะ อย่าเป็นนายโรคจิตก็แล้วกัน

ก๊อก

ก๊อก

มาแล้วสองก๊อก แล้วก็เงียบ

ก๊อก

ก๊อก

“ไม่พูดวะ งั้นกูไม่เปิดหรอก“ผมพูดกับตัวเอง หยิบปืนมาถือไว้กับตัว

“ไอ้หนู กูเอง”แล้วมันก็ส่งเสียง ผมวิ่งปรู๊ดเดียวถึงหน้าประตู

“สัด แล้วไม่พูดวะ”ผมเปิดพร้อมด่ามันสองตัวที่หัวเราะ

“กูทดสอบมึงก่อน ว่าจำที่ผัวมึงสั่งได้ไหม”ไอ้เบียร์พูดขำๆ ผมเลยถีบมันเคาะไม่พูดไม่ว่า เสือกเล่นของสูง(อายุ) ก่อนจะพากันเข้ามาในห้อง ผมปิดกดล็อกทันที

“มึงอย่าเว่อ ไม่มีใครหรอก”ไอ้รันส่ายหน้า ก่อนจะทิ้งตัวลงนอน

“ไม่ได้หรอก เผื่อมีใครสะกดรอยตามพวกมึงมา”ผมยังไม่วางใจ

“ไอ้ฟาย ทำอย่างกับไม่มีใครรู้ว่ามึงอยู่ห้องนี้ จะสะกดรอยทำบ้าอะไร สะกดวิญญาณไม่ดีกว่าเหรอ”ไอ้เบียร์ปากเสียโพล่งออกมา

“เหี้ยยยย มึงพูดเป็นลางวะ”ผมด่ามันก่อนจะไล่เตะมันที่หัวเราะชอบใจ

“ว่าแต่ มึงฝาก ไอ้เฮีย ซื้ออะไรหรือเปล่า”ไอ้รันถามผมหลังจากนั่งดูทีวีจนไม่มีอะไรจะดู เล่าขำขัน ทายปัญหา จนเบื่อก็วกมาคุยเรื่องเฮียต่อ ไอ้เบียร์เข้าห้องน้ำไปแล้ว มันบ่นอยู่ไม่รู้ อีหวิงเอาอะไรให้แดก ขี้แตกตั้งแต่เมื่อคืน

“เปล่า เฮียไปทำงาน คงไม่มีเวลาหรอก”ผมตอบมัน ก่อนจะมองไปข้างนอก ป่านนี้เฮียจะทำงานเสร็จหรือยัง เป็นอะไรไหม เมื่อไรจะกลับสักที เป็นเอามากแล้วผม

“เดี๋ยวมันก็กลับมา ไม่ต้องห่วงหรอก”ไอ้รันเหมือนจะรู้ มันตบไหล่พูดปลอบใจผม

“อืม กูรู้ แต่อดห่วงไม่ได้”ผมพยักหน้าตอบแต่ไม่ได้มองหน้า เลยไม่รู้ว่าไอ้รันทำหน้าแบบไหนกับคำถามต่อมา

“มึงรักไอ้เฮียแล้วเหรอ”มันถามผมเสียงเบา ผมชะงักไม่รู้จะพูดอะไรดี ไม่รู้จะบอกแบบไหน มันไม่ใช่ความรู้สึกว่าจะโดนล้อ แต่ทำไมถึงไม่อยากตอบมันก็ไม่รู้

“ดูไอ้เฮีย มันเอาใจใส่มึงมาก ดูแลยิ่งกว่าไข่ในหินอีก ตั้งแต่รู้จักมันมา กูไม่เคยเห็นมันเป็นแบบนี้ อ่อนโยน พูดและก็ยิ้มมากขึ้น กูไม่อยากจะเชื่อว่า ระยะเวลาแค่ไม่เท่าไร ดูมึงสองคนผูกพันจนไม่มีใครมาแยกได้”ไอ้รันพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่ผมไม่แน่ใจว่ามันน้อยใจ ตัดพ้อ หรือ อิจฉา แต่ไม่ใช่อิจฉาแบบอาฆาต

“กูไม่รู้จะบอกมึงยังไงดี จนถึงตอนนี้กูก็ยังไม่อยากเชื่อเหมือนกัน”ผมแค่นยิ้ม แต่ใจรู้สึกอุ่นเมื่อนึกถึง เฮีย

“มันรักมึง อย่าทำให้มันผิดหวัง ได้ไหม ไม่ว่าจะเรื่องอะไร ขอให้มึงเชื่อมันเอาไว้”ไอ้รันพูดขอร้องทั้งสีหน้าและแววตา ผมไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร แต่ดูมันจริงจังมาก ไม่ได้พูดเล่นแน่

“เอ้อ อย่าถือสากูเลยนะ กูแค่ห่วงมันฐานะคนคุกเดียวกัน ฮ่าๆๆ”ไอ้รันเห็นผมไม่พูดอะไรมองหน้ามันอย่างเดียว เลยตบไหล่พูดกลั้วหัวเราะ ผมได้แต่ยิ้มรับ ก่อนที่จะพูดอะไรกันอีก

“โอย อีหวิง อีเหี้ย มึงเอาส้นตีนทำกับข้าวหรือเปล่าวะ”เสียงไอ้เบียร์โอดครวญขัดซะก่อน ดีเหมือนกัน แว่บหนึ่งผมรู้สึกอึดอัดกับบรรยากาศเมื่อครู่ มันแปลกๆ

“มึงกินยาหรือยัง”ผมถามมันอย่างเป็นห่วง ดูหน้ามันซีดมาก

“กินแล้ว เกลือแร่แดกจนจะครบโหล อูย”ไอ้เบียร์ตอบก่อนจะครวญอีก

“กูว่าไปหาหมอเถอะ”ผมบอกมันหันไปทางไอ้รันที่ดูห่วงไม่น้อย พยักหน้าเห็นด้วย

“เฮ้ย ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวก็หาย”ไอ้เบียร์โบกไม้โบกมือไม่ยอมไป นอนแผ่กับพื้น ผมเดินไปที่ตู้ยาในห้อง หยิบเกลือแร่ชงให้มันดื่ม

“กินก่อน มึงเสียน้ำเยอะ”ผมบอกประคองหัวมันให้ดื่มเกลือแร่ ก่อนจะปล่อยมันนอนต่อ

“ไอ้เบียร์ กูว่าไปหาหมอเถอะว่ะ อาจจะอาหารเป็นพิษก็ได้”ไอ้รันยังคะยั้นคะยอให้มันไปหาหมอ

“นั่นสิ ไปเถอะ”ผมเห็นด้วย ก่อนจะประคองมันลุกขึ้น ดูมันแย่มาก ผมไม่ลืมหยิบกุญแจห้องติดไปด้วย ก่อนจะล็อกห้องเรียบร้อย มุ่งตรงไปหาหมอทันที
.
.
.
“ไปไหนกันจ๊ะ เด็กๆ”  เด็กพ่องงงมึงสิ

“ผัวไม่อยู่ หาพี่ก็ได้นะ”หน้าอย่างหมาโดนตีน

“แม่ง ดูไปน่ารักนะเนี่ย เมียไอ้เฮีย”กูรู้อยู่แล้ว เฮียกูชมทุกวัน

เสียงแซวเกือบตลอดทาง ผมสะกดกลั้นปากเอาไว้ไม่ตอบโต้ แต่ในใจด่าไวกว่าปากไปแล้ว ตอนนี้ห่วงไอ้เบียร์ก่อนไม่อยากเสียเวลา ไม่อยากสร้างปัญหาให้เฮีย

“สัดเอ้ย ให้กูหายก่อนเถอะมึง อูย”ไอ้เบียร์เน้นฟันด่า แต่มันไม่มีแรง

“ไอ้พวกเหี้ยถือว่าลูกน้องไอ้ทวน เห็นไอ้เฮียไม่อยู่ ทำข่ม สัด ไว้มันกลับมาเถอะมึง”ไอ้รันหันไปมองก่อนจะหันกลับด่าไปตลอดทาง

“มึงอย่าบอกเฮียเลย เรื่องเล็กน้อย ปล่อยพวกมันเถอะ”ผมท้วงมันไว้ก่อน ไม่อยากให้เรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่

“แต่พวกมันปากเสีย แซวมึง”ไอ้รันเหมือนจะไม่ยอม

“ช่างเถอะ ก็แค่เสียงหมาเห่าใบตอง คนหน้าตาดีหมาชอบหอนใส่เป็นธรรมดา”ผมพูดทีเล่นทีจริงกับมัน จนมันยิ้มได้ ในที่สุดก็ถึงมือหมอ บอกอาการคร่าว หมอก็พามันเข้าห้องตรวจทันที ผ่านไปสักพัก

“คงต้องให้น้ำเกลือหมดกระปุกถึงจะกลับไปพักได้ อาหารเป็นพิษ ไม่มีอะไรน่าห่วง”หมอบอกอาการ พวกผมขอบคุณ ก่อนจะเข้าไปหาไอ้เบียร์ที่นอนหน้าซีด

“เห็นไหม กูบอกแล้ว ไม่เชื่อ”ไอ้รันพูดถึงความรั้นของไอ้เบียร์

“เออ กูเชื่อแล้ว ว่ามึงดูแม่น”มันพูดแหย่ไอ้รัน

“จวย ปากดี เดี๋ยวกูแช่งให้ขี้แตกซะนี่”ไอ้รันตีปากมันไม่แรงนัก

“ขอบใจพวกมึง ไอ้หนูเลยลำบากด้วยเลย มึงก็เพิ่งจะหายด้วย ไอ้เฮียรู้เข้าคงจะว่าไม่รู้ใครฝากใครกันแน่”ไอ้เบียร์พูดไปเรื่องที่ไม่มีทางเกิดหรอก

“มึงห่วงตัวเองเถอะ กูหายดีแล้ว อีกอย่าง เฮียไม่ว่าหรอก เชื่อสิ”ผมตบหลังมือมันเบาๆ

“แหม รู้ใจดีจังนะมึง ตั้งแต่เป็นเมียมันเนี่ย”มันยังปากดีแซวผมต่อ

“มึงก็ช่างสังเกตสมมีผัวตำรวจเลยเน๊าะ”เอาสิมึง กูไม่รู้ชัดแต่แทงใจมึงได้

“สาดดดดดดดดดดดด”เสียงมัน ก่อนจะพากันหัวเราะ คุยเล่นเป็นเพื่อนมัน สักพักมันหลับเพราะความเพลีย ผมเลยให้ไอ้รันอยู่เป็นเพื่อน เผื่อมันตื่นจะได้มีเพื่อนพากลับ มันอดห่วงผมไม่ได้ ผมบอกไม่เป็นไร เดี๋ยวจะรีบมา ผมต้องกลับไปกินยาตามที่เฮียและหมอสั่งไว้ จะได้หายเร็วๆ เฮียจะได้ไม่เป็นห่วง ผมจะได้ไม่เป็นภาระเฮียไปมากกว่านี้
.
.
.
.
“เฮ้ย ไอ้ตุ๊ด หยุดก่อน”

“ไอ้ตุ๊ด”

“กูบอกให้หยุด”

เสียงนี้ผมรู้แล้วว่าใคร แต่ไม่ได้หยุดเดินหรือหันไปมอง เพราะไม่น่าจะเกี่ยวกับผม ก่อนจะหงายหลังกับพื้นเมื่อโดนกระชากและเหวี่ยงอย่างแรง

“อุ๊บ”ผมจุกเหมือนกัน แต่ไม่ร้องออกมา เงยหน้ามองก็เห็นว่าเป็นไอ้พวกเมื่อกี้ แต่มีหัวหน้ามันด้วย

“ไม่ร้องว๊ายวะ”มันทำหน้ายียวนพูดใส่ กูไม่ใช่มึงที่แอ๊บโว้ย ด่ามันในใจ ถ้าไม่ใช่ที่นี่ กูสู้มึงแน่ ถึงจะเล็กกว่าเถอะ

“ฮ่าๆๆๆๆๆ”

“นั่นสิ ลูกพี่”เสียงลูกน้องมันเห่าสบทบ ผมลุกขึ้นปัดกางเกง เตรียมจะเดินหนี หนูใจเย็น รอเฮีย อย่ามีเรื่อง ผมพยายามบอกตัวเองอยู่ นี่คือสถานแห่งบ้านทรายทอง กูคือพจมานที่บังเอิญเดินมาเผชิญอีหญิงเล็กแต่ตัวอย่างควายและขี้ข้ารุมแกล้งอยู่

“ไงล่ะมึง ผัวไม่อยู่ ใครจะคุ้มหัววะ”กูไม่ร้อน ถึงร้อนกูก็มีร่มคุ้มหัว ไอ้ทวน ไอ้ยมทูตขึ้นหูด ตูดเป็นกาก ดากเป็นสังคัง ทำอะไรมันไม่ได้ ด่าแม่งในใจนี่แหละ

“ถ้าไม่มีอะไร ผมขอตัว”ผมบอกเตรียมจะเลี่ยง แต่มันพยักหน้าให้ลูกน้องมันจับแขนผมไว้

“ยังไปไม่ได้ กูยังไม่ได้สั่งสอนมึงที่ไม่มีมารยาทกับนาย ไร้สาระ ไร้ประโยชน์”มันเดินมาใกล้ ยกยิ้มพูดใส่ผม

“ตบปากมัน”มันสั่งลูกน้อง เก่งจริงไม่ตบเองวะ กลัวเฮียล่ะสิมึง “กูไม่ได้กลัวไอ้เฮียหรอก ไม่อยากจะเสียมือ”เสือกรู้ทันความคิดกูอีก ก่อนมันจะพยักหน้า

“เอ้อ จะดีหรือพี่ทวน เกิดไอ้เฮียรู้เข้า”ลูกน้องมันกลืนน้ำลาย คงคาดไม่ถึงว่าลูกพี่มันจะสั่งแบบนี้ คิดว่าจะทำเอง

“ทำไม พวกมึงกลัวเหรอ”ไอ้ทวนหันไปเสียงเข้มใส่ลูกน้องที่ก้มหน้า”ถ้าไม่ทำ กูจะตบปากพวกมึง”สิ้นเสียงพูดหน้าผมหันทันที ไม่เป็นไรแค่อึดใจเดียว

เพี้ยะ

เพี้ยะ

เสียงเหมือนโดนนางร้ายตบ แต่ขอโทษ นางร้ายผู้ชายครับ มืออย่างกับใบพัด ตีนอย่างกับใบลาน แค่คิด ไม่ต้องยกมาตบปากกูหรอกนะ ไม่เป็นไร หนูทนได้

ผลั่วะ

แม่ง ตบไม่เท่าไร ตุ้ยท้องกูทำไม

“อุ๊บ อึก”ผมทรุดลงทันที แต่ก็ไม่ร้อง

“จำไว้ อย่าไร้มารยาทกับนายอีก”มันดึงหัวผมให้เงยหน้าไปสบตา ผมจ้องตามันก่อนจะโดนเฉดหัว

“แล้วหวังว่า คงไม่ฟ้องผัวหรอกนะ ไอ้ตุ๊ด”ไอ้ทวนพูดใส่ผม

“กูไม่ใช่พวกมึง ที่ใช้วิธีตุ๊ด ถุย”ไหนๆก็เจ็บแล้วขอด่ามันหน่อยเถอะ มันเอามือลูบหน้า

“ไอ้สัด กูสอนแหม่บๆไม่จำ”มันด่าพร้อมเงื้อมือ ผมไม่หลับตา ไม่หลบ

“พี่ทวน ๆ นายเฟยมาทางนี้”เสียงลูกน้องมันท้วงไว้ก่อน มันลดมือลง

“ฝากไว้ก่อนเถอะมึง”มันพูดก่อนจะเดินไป ผมก็พยุงตัวเองไปเหมือนกัน ไม่อยากเจอใครทั้งนั้น ถึงห้องได้ผมทรุดตัวลงอย่างเจ็บปวด บิดไปมาก่อนจะกัดฟัน เดินไปล้างหน้า ล้างตัว กินยาตามที่สั่ง พร้อมยาแก้ช้ำในกันไปด้วย ผมไม่บอกเฮียหรอก แต่จะปกปิดสภาพตัวเองได้ยังไง รอยช้ำไม่ใช่น้อย

“สัด ตบอย่างนี้ มึงต่อยกูเลยดีกว่า อูย”ผมจับมุมปากที่เริ่มเขียวช้ำ แก้มบวม มองซ้ายมองขวา เอาไงดีวะ นึกได้เปิดตู้หยิบที่ปิดปากออกมา แต่ก่อนปิดทำอะไรสักหน่อยดีกว่าให้เฮียรู้ว่าผมสบายดี
.
.
.
“หนู”

“หนู”

“อืม”ผมงัวเงียตื่นขึ้นมา ไม่รู้หลับไปนานเท่าไร คงเพราะฤทธิ์ยาและเจ็บตามตัวด้วย

“เฮียกลับมาแล้ว”เสียงนุ่มพร้อมอ้อมกอดที่อบอุ่น ทำเอาผมอยากร้องไห้ ด้วยความดีใจที่เฮียกลับมาแล้ว กลับมาอย่างปลอดภัยด้วย

“เฮีย”ผมเรียกเฮียและกอดเอาไว้ ก่อนจะลืมตาก็เห็นว่าเฮียจริงๆ

“แล้ว อะไรเนี่ย”เฮียชี้ปิดปาก ทำหน้ากลั้นขำ

“อ๋อ หนูเป็นหวัดน่ะ อยากยิ้มแต่ยิ้มไม่ออก ก็เลย”ผมบอกเหตุผลที่เอาเมจิกวาดรูปปากยิ้มกว้างบนผ้า

“ไม่ต้องยิ้ม แค่เห็นหน้าเฮียก็ชื่นใจแล้ว แล้วทำไมเป็นหวัดล่ะ ตอนไปหนูยังไม่เป็นเลย กินยาหรือยัง”เฮียลูบหัวก่อนจะกอดพร้อมถามอย่างเป็นห่วง

“กินแล้ว สงสัยอาบน้ำนานไปหน่อยมั้ง นิดหน่อย เฮีย”ผมตอบเลี่ยงๆ เฮียเอามืออังหน้าผาก ก่อนจะพยักหน้า“เออ ไอ้เบียร์มันขี้แตกล่ะเฮีย ไม่รู้หายหรือยัง”ผมนึกขึ้นได้บอกเฮียถึงเรื่องไอ้เบียร์ เกือบซี๊ดปากแล้วใส่ฟิลมากไปหน่อย

“เฮียรู้แล้ว เพิ่งเอาของฝากไปให้มันเมื่อกี้”เฮียพยักหน้าก่อนจะหยิบถุงสี่ห้าใบขึ้นมาวาง

“อันนี้ของหนู”เฮียบอกผมที่มองตาวาว ผมรับมาเปิดดู เสื้อผ้า ขนม เกม แผ่นหนังเต็มไปหมด แต่ที่หน้าแดง กางเกงในไซด์กูทั้งนั้น

“เยอะว่ะเฮีย”ผมพูดอย่างตื่นเต้น ทั้งที่ไม่ใช่ของที่ไม่เคยเห็น แต่มันไม่ได้เห็นมานานเหมือนกัน ก่อนจะฉุกคิด”เฮ้ย เฮียไปทำงาน มีเวลาด้วยเหรอ”

“นิดหน่อย อยากซื้อให้หนูด้วย จะได้ไม่เหงาเวลาเฮียไม่อยู่”เฮียยกยิ้มเอามือลูบแก้มแผ่วเบา

“เฮียกินข้าวมาหรือยัง”ผมนึกขึ้นได้ ถามเฮีย

“ยัง ว่าจะกลับมากินพร้อมหนู”เฮียตอบ ผมคิดอยู่แล้วว่าเฮียต้องกลับมากินข้าวพร้อมผมแน่ ดีนะที่ผมกินล่วงหน้าไปก่อน

“อ้าว หนูไม่รู้เลยกินข้าวต้มไปแล้ว โทษนะเฮีย”ผมเลยทำเป็นไม่รู้จริงๆ

“ไม่เป็นไร หิวก็กินก่อน งั้นกินขนมแล้วกัน เดี๋ยวเฮียอาบน้ำก่อน”เฮียโยกหัวผมก่อนจะขอตัวอาบน้ำ ผมโล่งใจ พอเฮียเข้าห้องน้ำผมแกะขนมกินทันที เดี๋ยวเฮียจะสงสัย

“อูย ซี๊ด ไอ้สัด”ร้องด้วยด่ามันด้วย ขนมอร่อยซะด้วย พรุ่งนี้คงทุเลาแล้วมั้ง คงเลี่ยงไม่ได้หลายวันแน่ เอาไว้ค่อยแถใหม่ อ้าว ถุงนั้นอะไรวะ ผมหยิบมาดูเมื่อเห็นมันวางอยู่ข้างเตียง ก่อนจะเปิดออก

“อ๋อ ของเฮีย”

“หืม”


“นี่ เฮีย”
.
.
.
.
ตอนนี้ผมรู้สึกอุ่นใจมาก เมื่ออยู่ในแขนของคนตัวโต ไม่อึดอัด  ถึงจะมีไอ้ชวดกั้นอยู่ก็แนบชิดได้ ผมยังไม่ได้เอาที่ปิดปากออก เฮียก็ไม่ได้ว่าอะไร

“หลับนะ เฮียอยู่นี่”

“อืม”

เสียงบอกและตอบรับอย่างคุ้นเคย มือที่กอดและลูบหัว ลมหายใจอุ่นๆเป่ารดทำเอาผมเคลิ้ม มือที่ลูบหัว ลูบหลัง ไล้บนหน้าก่อนจะรู้สึกเหมือนหายใจสะดวกขึ้น เสียงลมอุ่นประคบตรงมุมปาก เม้มพอรู้สึก

“อืม”

“ไม่เป็นไรนะ นิดเดียว”

“อืม”

เสียงพึมพำ ก่อนจะได้ยินเสียงกัดฟัน กรอด กรอด ไม่ยักรู้เฮียนอนกัดฟันด้วย ไม่เคยได้ยินวะ หรือกูหลับลึกเหมือนตอนนี้ แต่ในห้วงลึกผมก็ยังสงสัยอยู่ดีว่า


เฮีย


ซื้อ

.
.
.

คอลลาเจน

มาทำไมวะ


**********************************************************************************************************

ปล. กลับมาแล้วหลังหายไปหลายปี อ๊าคคคคค (อีนี่ ไม่มีสำนึก) ไม่แก้ตัวค่ะ งานเยอะจริงๆ ช่วงนี้ บอกเฉยๆ ไม่ได้แก้ตัวจริงจริ๊งงงงงงงงงงง ไข้เริ่มกลับมาอีกแล้วหลังพักไป ไม่เป็นไร สู้ๆๆๆๆ ตอนนี้ชิวๆค่ะ ใจเย็นนะคะไม่ว่าจะเรื่องไหนจะขมิบขยับแล้ว ให้เขาหวานกันอีกหน่อยเน๊าะ ฮึฮึ น้องหนูโดนอีกแล้ว ไม่เข็ดจริงๆ ขอบคุณค่ะที่ถามไถ่และเป็นห่วง ขอบคุณที่ติดตามและให้กำลังใจกันเสมอ ขอบคุณค่ะ เจอกันใหม่นะคะ

[harumi]

 

[pulovely]

จิ้มตูดๆๆๆ
แล้วกลับไปอ่านต่อ คริคริ

[NOO~KUNG]

มาแล้วววววววววววว.....

[Palmpalm]

เฮียจะไปไหน
รอตอนต่อไป

[ชะรอยน้อย]

ฮ่าๆๆๆ เฮียซื้อคอลลาเจนมาบำรุงไงหนู 

[pilar]

อย่าบอกว่ารันแอบชอบเฮียนะ ไม่เอาๆ หาผัวให้รันด่วน
เฮียท่าจะโดนหนูล้อจนฝังใจ ถึงกับไปหาคอลลาเจนมาแดรก 555

[KURATA]

เฮียรู้แน่เลยอ่ะ ว่าหนูโดนแกล้ง
จัดการเลยเฮีย 

[maemix]

นอนฝันเป็นเรื่องเป็นราวเลยนะ
คงเป็นความกังวลในใจลึกๆของหนู
หนูแน่ใจนะว่าเฮียซื้อคอลาเจนมา ไม่ใช่อย่างอื่นเหรอ
น่าจะเควายมากกว่ามั้ง

[Aoya]

จิ้มก่อน
รอมานาน ดีใจๆๆๆๆๆ

พวกไอ้ทวนมีหน้ามาว่าหนูตุ๊ด แล้วทีพวกมันหมาหมู่รุมหนูล่ะ แมนมากใช่มั้ย
ทำไมเฮียกลับมาไวจัง นึกว่าไปสักสองสามวัน หรือว่าเป็นห่วงหนู
หนูเอ้ย เฮียไม่ได้นอนกัดฟันหรอก แต่เป็นเพราะเฮียเห็นร่องรอยบนหน้าหนูต่างหาก
งานนีี้พวกไอ้ทวนคงไม่ได้อยู่ดีแน่ 

[Infinity 888]

เฮียคงไม่ได้นอนกัดฟันหรอกหนู แต่คงเห็นปากหนูแน่ๆ ไอ้พวกนั้นคงเละยิ่งกว่าหนู    
เฮียถึงขนาดต้องบำรุงผิวหน้า หุ หุ หนูอย่าว่าเฮียแก่สิ มันแสลง55555

[ka[ze]na]

เหอะๆๆๆๆๆ กลัวโดนหาว่าแก่เกินไป อิๆๆๆๆๆๆ เฮียเนี่ย น่้ารักอ่ะ ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆ

[kataiyai]

หนูก็ยังเป็นหนู

[rujaya]

หรือว่าเฮียคิดว่าตัวเองหน้าแก่ เลยซื้อคอลลาเจนมากินวะ 

[kaokorn]

เฮียกลัวแก่น่ะหนู 555+
น่ารักจริงๆคู่นี้
รอนานหน่อยแต่ขอให้มาต่อก็โอฮะ ขอบคุณค้าบบบ

[full69]

คอลลาเจน


เฮียอยากหน้าเด็กสินะ 65555555

[nunnuns]

อิน้องหนูนี่มันฮาได้ทุกตอนเลยเว้ยเฮ้ย555555 น่ารักอะ

เฮียก็รักก็หลงน้องหนูจริงจริ๊งงง

[iammz]

อ่านอย่างมีความสุข
นั่งอ่านไป นั่งขำไป
สนุกสนานละเกิลลล อิอิ >.<

ขอบคุณมาก ๆ นะคะ +1 ^^

[aoihimeko]

หนูยังน่ารักน่าหยิกเหมือนเดิม  แต่ไอ้ทวนแม่งหมาลอบกัดขอให้โดนเฮียเล่นหนักๆสักทีเถอะ

เฮียคงรับไม่ได้ถ้าเมียบอกว่าตัวเองแก่ถึงขั้นต้องคอนลาเจนเลย ฮ่าๆ


ปล.เราไม่คิดว่ารันจะรักเฮียหรอกนะอาจจะแค่รู้ว่าเฮียโดนอะไรมาเลยสงสารมากกว่า

(อยากมองในมุมที่ดีๆไว้ แบบไม่อยากจิตตกตอนนี้อ่ะ)

ปล.รักษาสุขภาพด้วยนะคนแต่ง