หัวข้อ: >>**ปล้นร้ายกลายรัก**<< "เรือนจำเปิด" หน้า 167 (17-03-59 )

[amito]

เฮียเอาคืนให้หนูแล้ว ให้มันรู้ซะบ้างว่าเมียใคร

[TIKA_n]

ผู้ช่วยคนใหม่ ทำตัวมีพิรุธ ปิดบังหน้าตา แถมยังสนใจน้องเบียร์เป็นพิเศษ อย่างนี้ พี่สิบของน้องเบียร์แน่ ๆ
น้องหนูแค่คุ้น แต่ท่าทางเฮียจะจำได้แล้วนะ ปลอมตัวเข้ามาได้ไงเนี่ย
วิธีเอาคืนของเฮีย สุดยอดมาก ๆ ตอนแรกจัดการไอ้คนที่ตบหน้าน้องหนู ก็ว่ามันยังน้อยไป ถึงจะทำตามคำสั่ง
แต่น้องหนูจะช่วยพูดให้ ยังมาปากเสียใส่ ก็สมควรแล้ว ยังดีที่มาขอโทษน้องหนูทีหลัง แต่มันยังไม่สะใจเลย
แถมไอ่พวกลูกพี่ ยังจะมาวางแผนกำจัดเฮียทิ้งอีก ร้ายนัก แต่ว่าตกลง ทวนกับย้ง เป็นคู่ขากันจริง ๆอ่ะ
เอาคืนของเฮีย ไม่ใช่แค่เบา ๆ ถึงขนาดนายยื่นมือมาเกี่ยวข้องด้วย นายให้ความสำคัญกับเฮียมากเลย
ถึงขนาด เข้ม กับพี่ไป่ มาร่วมมือเฉพาะกิจด้วยได้ขนาดนี้ เฮียนี่ไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ ว่าแต่พี่ไป่ เอาอะไรให้เซ็นนะ
ต่อไปนี้ รับรองไม่มีใครกล้ามาแตะต้องน้องหนูของเฮียอีกแน่ ๆ แหม ปิดท้ายเกือบจะดี จนส่งน้องหนูเข้านอนล่ะ
“กินคอลลาเจนหรือยัง” ฮะ ๆ  น้องหนู! เข้าใจว่าหวังดี แต่ทำให้หน้าเฮียกลายเป็นอย่างนี้ “O_O” ฮาอ่ะ 
ยังไม่อยากเจอดราม่าเลยอ่ะ งือ ๆ แต่ก็รอตอนต่อไปนะจ้ะ ขอบคุณค่า 

[kasarus]

ทำไมเรางงอยู่คนเดียว สรุปว่า ใคร อะไร ยังไง ไม่เข้าใจอ่า

[greenapple]

พี่สิบมาแล้วๆ พี่สิบๆๆ  แค่หนูกะเฮีย ก็ฮาโหดๆโคตรจะฮาแล้ว พี่สิบมาหาน้องเบียร์ ต่อไปคงม่วนอีหลีอีหลอ กะด้อกะเดี้ยแน่นอน อ่ะอ่ะ   

[sukaz]

คอลลาเจน!!!
 ก็ยังงงกับคอลลาเจนอยู่ดี

 

[Lily teddy]

เฮียสุดยอดแก้แค้นให้หนูได้สะใจจริง ซ้อมแล้วยังให้มันทรมานกะหมามุ่ย สมน้ำหน้า 
แถมให้เซ็นอะไรไม่รู้ คราวนี้มันคงไม่กล้าหือใส่อีก ดีนะพวกนาย ๆ เป็นคนยุติธรรม
แล้วผู้ช่วยหมอคนใหม่นี่น่าสงสัยน๊า แอบเข้ามาหาหวานใจนายเบียร์จนได้
ท่าจะปลอมได้เนียนมากขนาดนายเบียร์ยังจำไม่ได้ แต่อย่างงี้ยังทะเลาะกันได้ตลอด
ถ้าโดนเบียร์จับได้พี่สิบจะโดนเละไหมเนี่ย แล้วตกลงเฮียได้กินคอลลาเจนรึยังน๊า เดี๋ยวหน้าไม่ตึงนะเฮีย 
รอติดตาม และเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปจ้า   

[KhunToOk]

มาต่อยังน้อ คิดถึงแล้วน๊าาา   

[Monkey D lufy]

วิธีการที่เฮียใช้แก้แค้นให้หนูช่างสะใจจริงๆ  หึหึ

น้องหนูช่างห่วงใยเฮียจริงๆ  555

[Anyann]

เฮียตอนโหดนี่เซ็กซี่จริงๆ แต่พอมาถึงตอนคอลลาเจนตอนสุดท้าย.. เฮียแก่แล้วจริงๆสินะ 5555555

ปล. สงสัยค่า ตั้งแต่รักษาหนูคราวนั้น เฮียไม่รักษาหนูอีกแล้วหรอคะ ใกล้ชิดกันขนาดนี้ ถึงเฮียจะแก่แต่ก็น่าจะทนไม่ไหวบ้างคะ
จัดตอนรักษาหนูภาคต่อให้คนอ่าน เอ๊ย ให้เฮียสักหน่อยได้มั๊ยคะ 

[NUTSANAN]

กรี๊ส ส สผู้ช่วยหือต้องเป็นพี่สิบแน่เลย ย มีการดูตูดเบียร์ด้วยอ่ะ   

[DeJavu~ ★]

ป.25
ขอเม้นตอนที่แล้วก่อนนะ
พอดีช่วงนี้ติดสอบก้อเลยไม่ได้เม้นนนเลยอ่า
ตอนนี้หนูน่ารักเหมือนเดิม แต่อีทวนแกไม่ได้ตายดีแน่ กล้ามาลุมทำร้าย สุดที่รักเฮียได้ไง แต่เดาว่าที่เฮียนอน
กัดฟันตอนท้ายแสดงว่าอาจจะรู้แล้ว ว่าหนูโดนตบขอให้เฮียจัดหนักแก้แค้นให้หนู
 ตอนนี้คิดว่าแปลกๆเรื่องตอนที่รันพูดกับหนูเรื่องเฮีย เพราะว่าขนาดเบียร์อยู่ด้วยกันกับเฮียมายังไม่บอกกับหนูขนาดนี้เลย
มันแมร่งๆอ่า แถมตอนที่พูดเรื่องเฮียแววตาที่รันมองหนูเวลาพูดเรืาองเฮีย มันบอกไม่ได้ว่ารู้สึกยังไง
ถ้าคนที่เขาเป็นเพื่อนกันร่วมเป็นร่วมตายมันไม่ใช่ยังงี้อ่า  แสดงว่า รันกัอต้องแอบมีใจให้เฮียด้วยเหมือนกัน
ไม่ก้ออาจจะรู้สึกกับเฮีย ตอนที่เฮีช่วยรันจากไอ้เข้มให้ได้
ใจจริงก้ออยากให้รันมีคู่อ่า แต่กลัวมันเยอะไปอันนี่ความคิดส่วนตัวเฉยๆนะคะผิดพลาดประการใดขออภัยด้วย อย่าว่ากันนะ

แอบอยากอ่านคู่ของนายไม่ทราบว่ามีหรือเปล่า
 แต่ก้ออยากให้มีชอบอ่า
รักและเป็นกำลังใจให้คนแต่งเสมอ
มารอตอนต่อไปนะ

[DeJavu~ ★]

ป.26 ตอนนี้หนูน่ารักมาถึงว่าเฮียทั้งรักทั้งหลงขนาดนี้
ตอนนีัเฮียเอาคืนซะใจมาก สมนำ้หน้ามันสองตัว
สงสัยดูท่าจะเป็นคู่ขากันจริง ๆแน่เลยอึ้ยยยย ไมีอยากจะเชื่อ แอบสยองนิดๆ
แต่ผู้ช่วยคนใหม่นี้สิบหรือเปล่า อาจจะใช่แน่เลย
ดูลวนลามดูเข้า

มารอหนูกะเฮียคิดถึงมาก
รอตอนต่อไปคะ
เป๋นกำลังใจให้เสมอๆสู้นะคะ

[kaokorn]

นายเฟยน่ารักดีนะเนี่ย เอ็นดูหนูจริงๆ
ว่าไปคู่นายเฟย นายเทียนก็น่าสนใจไม่เบานะฮะ อิอิ
รอตอนต่อไปครับผม

[tulakom5644]

เค้าคิดถึงคุณนักเขียนแล้วอ่ะ  เมื่อไหร่จะเอาอาเฮียกะน้องหนูที่รักมาส่งตอนที่ 27 ซักทีค้าาาาาาาาาาาาา

แต่ตอนนี้ขอบอกว่าเฮียจัดมาได้มันส์มาก ฮาาาาาาาาาาาา

[goonglovenut]

>> ป. 27 <<

Run

วันนี้เป็นอีกหนึ่งวันที่ผมได้หายใจสะดวก หลังออกมาจากสถานแห่งนั้นอย่างไม่เป็นทางการ สถานที่รวมคนหลายวัย สถานะ พฤติกรรมไม่ว่าจะตั้งหรือไม่ตั้งใจ แต่ถ้ากระทำไปแล้วโดนตัดสินตามกฎหมายทุกคนต้องเข้าไปอยู่ที่นั่น ‘เรือนจำ’

ผมเป็นคนหนึ่งที่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะต้องเข้าไปอยู่ที่นั่น มันเริ่มจากที่ผมเกิดมาในครอบครัวฐานะปานกลาง อยู่กับยายตั้งแต่เด็ก ตอนแรกแม่ก็อยู่ด้วย แม่ผมเป็นคนสวยมาก ในละแวกนั้นมีแต่คนมาจีบแม่เยอะไปหมด ผมไม่รู้ว่าพ่อเป็นใคร ถามแม่กับยายก็ไม่บอก บอกแต่ว่าพ่อเป็นทหารอเมริกันไปรบที่ตะวันออกกลางตายไปแล้ว รูปสักใบก็ไม่มีให้ดู  พอผมอยู่ประถมสอง แม่ก็แต่งงานใหม่กับคนมีฐานะเป็นเจ้าของโรงน้ำแข็งที่ใหญ่ที่สุดในอำเภอ จะมารับยายกับผมไปอยู่ด้วย แต่ยายไม่ไปบอกว่าอยู่อย่างนี้ก็ดีแล้ว ไม่ได้ลำบากอะไร ยายทำขนมอร่อยมาก ตกทอดมาถึงแม่ด้วยทำให้คนแถวนี้เป็นลูกค้าประจำ ส่วนผมก็ไม่ไปอยากอยู่ช่วยยายมากกว่า อีกอย่างรู้สึกว่าพ่อเลี้ยงไม่ค่อยชอบผมเท่าไรนัก เขามักจะพูดว่าผม เหลือขอ สอนอะไรไม่ค่อยจะจำ ติดนิสัยมักง่ายจากพ่อที่เป็นฝรั่ง  แม่ก็ดูเหมือนจะเอาใจเขา บางทีบ่นผมโดยไม่ถามแม้แต่คำเดียวว่าผมผิดจริงหรือเปล่า ผมขยับตัวนิดเดียวในบ้านเขาก็ผิดแล้ว

‘รัน ทำไมดื้ออย่างนี้ แม่บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าซน เดี๋ยวข้าวของพ่อเขาจะพัง’แม่เอ็ดผมในวันหนึ่งที่มารับไปบ้านพ่อเลี้ยง ผมไม่ได้อยากมาหรอก แต่ยายบอกว่าให้ไปบ้าง เดี๋ยวแม่จะน้อยใจ

‘รันไม่ได้ทำ’ผมบอกแม่ ตาจ้องไม่มีหลบ เม้มปาก แม่ให้ผมเรียกเขาว่า พ่อ แต่พอผมเรียก เขาบอกว่าเขาไม่ใช่พ่อผม ผมเลยเรียกเขา ลุง อยากจะบอกว่าผมก็ไม่ได้อยากจะเรียกสักนิด แต่ผมไม่เคยบอกแม่หรอกว่าทำไม เวลาแม่ถาม พูดไปแม่ก็ไม่เชื่อ จนแม่เลิกถามไปเอง คิดแต่ว่าผมต่อต้านไม่ยอมรับเขา

‘ตัวแค่นี้ หัดโกหก เถียงคำไม่ตกฟาก อีกหน่อยเธอจะสอนยากนะ’เสียงพ่อเลี้ยงพูดว่าผม ก่อนจะหันไปพูดเชิงว่าแม่

‘ไม่ได้โกหก ไม่ได้เถียงด้วย รันไม่ได้ทำ’ผมยังยืนคำเดิม มองไปอีกทางที่มีเด็กผู้ชายวัยไล่เลี่ยกัน ชื่อ ตั้ม ยืนกอดอกอยู่ด้วยสีหน้ากวนตีนผมเป็นที่สุด มันเป็นหลานพ่อเลี้ยง เขารักมันเหมือนลูกแท้ๆ เขาอยากมีลูกมากแต่ไม่มี เพราะภรรยาคนแรกเป็นหมันเขาเลยขอแยกทาง ตอนนั้นผมไม่รู้อะไรมากนัก ได้ยินแต่คนพูดว่า เป็นเพราะแม่ผมต่างหากที่เข้ามาสร้างความร้าวฉานให้เขา ญาติทางพ่อเลี้ยงตอนแรกก็ไม่ชอบแม่ผม หาว่ามาเกาะหวังปอกลอก แต่กรอปกับที่แม่เป็นคนขยันทำมาหากินช่วยพ่อเลี้ยงทำงานทุกอย่าง เลยลดอคติลงไป แม่เป็นคนไปรับขนมจากยายมาขาย ได้เท่าไรก็ให้ยายหมด เงินก็ส่งให้ไม่เคยขาด บอกว่าให้ผมตั้งใจเรียน โตขึ้นจะได้ไม่ลำบาก ผมก็รับฟังในตอนนั้นไม่ได้นึกถึงความลำบาก คิดแต่อยากให้เราอยู่กันตามเดิมมากกว่า

‘ไอ้รันแหละลุง เป็นคนทำ ตั้มบอกแล้วว่าอย่ามาเล่นในบ้าน มันก็ไม่เชื่อ’ลอยหน้าฟ้องฉอดๆ

‘มึงนั่นแหละชวนกู ไอ้สัตว์ตั้ม’ผมหันไปตวาดใส่มันอย่างโมโหที่เอาตัวรอด 

‘นี่อย่ามาหยาบคายในบ้านนี้นะ เด็กอะไร’เขาผลักไหล่ผมจนเซ แม่ผงะไปนิดหน่อยก่อนจะเข้ามา

‘รันขอโทษพ่อเดี๋ยวนี้’แม่จับแขนผมเขย่าให้พูด ผมไม่พูดเม้มปากแน่น

‘รัน ได้ยินแม่พูดไหม’แม่เสียงดังขึ้น ผมเงยหน้ามองแม่ น้ำตาคลอเบ้า

‘ได้ยิน แต่รันไม่ผิด แม่ไม่เคยฟัง รันจะกลับบ้านไปหายาย ไม่มาที่นี่อีกแล้ว’ผมพยายามกลั้นสะอื้นพูดใส่หน้าแม่ที่ดูจะตกใจ เม้มปากนิดๆ ก่อนจะลงมือกับผมด้วยไม้เรียว โดยมีคนต่างวัยสองคนมองอย่างชอบใจ

เป็นอย่างนี้มาเรื่อยจนกระทั่งผมขึ้นประถมสาม

‘รันจะมีน้องแล้วนะ ดีใจไหม’แม่บอกผมในวันหนึ่งตอนมาบ้านยาย ผมนั่งเงียบทั้งที่ในใจตื่นเต้นที่จะมีน้อง ถึงจะลูกคนล่ะพ่อแต่ผมก็ดีใจ เห็นเพื่อนมีน้องเป็นเพื่อนเล่นผมอยากมีบ้าง ผมมีเพื่อนน้อยมาก สนิทจริงๆแค่คนเดียวคือ ไอ้มิน เด็กตัวเล็กพอกับผม ลูกภารโรงที่โดนแกล้งโดนล้อไม่ต่างกันแต่น้อยกว่าผมหน่อย เพราะพ่อมันไม่ยอมคน ถ้าได้ยินแกด่าเปิงจนไม่มีใครกล้า ถ้าผมมีพ่อแบบนี้บ้างก็ดีสิ

‘รัน ไม่ดีใจเหรอ’แม่ถามเสียงเบาเมื่อเห็นผมเงียบ

‘ดีใจหรือไม่ดีใจ ต่างกันตรงไหน ยังไงทุกวันนี้รันก็เป็นหมาหัวเน่าอยู่ดี’ผมจำได้ว่า ตอบแม่ไปแบบนั้น แม่หุบรอยยิ้มทันที

‘รัน ทำไมพูดกับแม่แบบนั้น ไม่ดีนะ’ยายเดินออกมาจากครัวปามผม ยายเป็นคนเดียวที่รับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นผม และก็เป็นคนเดียวที่เชื่อผม

‘ก็จริงนี่ยาย ทุกวันนี้รันมีแค่ยายก็พอแล้ว ว่าแต่เสร็จแล้วใช่ไหมยาย เดี๋ยวรันเอาไปส่งให้นะ’ผมไม่รู้ว่าในตอนนั้นคำพูดแบบนั้นทำร้ายจิตใจแม่หรือเปล่า รู้แต่หลังจากผมออกจากบ้านเอาขนมไปส่งผมร้องไห้ตลอดทาง ถามว่าผมรักแม่ไหม ผมรักแม่ รักมาก พอกับที่น้อยใจมากเช่นกัน ผมรู้ว่าแม่ต้องอดทนแค่ไหน เขารักแม่ก็จริงแต่เขาไม่ชอบผม ผมก็ไม่อยากให้แม่ลำบากใจเพราะแม่ยังต้องพึ่งเขาอยู่เพื่อให้ครอบครัวเรามีกินมีใช้

‘ขอโทษ รันขอโทษนะแม่’ผมไม่เคยพูดต่อหน้าแม่สักครั้ง ได้แต่พึมพำกับตัวเอง หลังจากนั้นแม่ก็ไม่เคยพูดเรื่องนี้อีก จนแม่ท้องโตขึ้น ผมเดินเข้าไปช่วยแม่ถือของในวันที่มาหา หลังจากวันนั้นผมก็ไม่ไปอีก แต่แม่ก็มาหาตลอด ผมได้ยินเขาบ่นว่า ลูกอกตัญญูทำให้แม่ลำบากต้องมาหา แกล้งน้องที่อยู่ในท้อง ลูกอิจฉา สารพัดจะพูดใส่ผม

‘ฮึ ดีจริงลูกเธอ รับแต่ของฝากตัวเองไปถือ’เขาพูดเหน็บผม

‘คุณลุงท้องหรือเปล่าล่ะ ถ้าท้องผมจะช่วยถือให้’ผมก็ว่าเขากลับอย่างไม่กลัวเหมือนกัน ในเมื่อไม่ชอบผม ก็ไม่จำเป็นต้องชอบตอบ แม่ดูจะตกใจมากที่ผมพูดแบบนั้น

‘ไอ้เด็กเวร แกพูดจากับฉันแบบนี้ได้ไง’เขาเหมือนจะโกรธมากปรี่เข้ามา

‘อย่านะ พี่เสริฐ’แม่ร้องห้ามทันที ดึงแขนเขาที่จะเข้ามาตีผมให้ได้

‘หยุดเดี๋ยวนี้นะ ที่นี่ไม่มีเด็กเวร อย่าเรียกให้ได้ยินอีก’เสียงผู้หญิงสูงวัยที่โผล่มาจากห้องพระพูดเสียงแข็ง ทำเขาชะงัก แม่ปล่อยแขนเขาจะเข้ามาหาผม แต่ผมรีบไปหายายทันที

‘ดูมันพูดใส่ผมสิ แม่ ไม่รู้สั่งสอนกันยังไง’เขาพูดกึ่งฟ้องทันที แม่ผมส่ายหน้าไปมา เขาไม่น่าพูด ที่ผมเข้าไปรับเพราะเห็นว่าแม่ท้องใหญ่และถือของถึงจะไม่หนักมาก ผมก็ต้องเข้าไปรับอยู่ดีเพราะเป็นของที่บ้าน ตัวเองถืออยู่สองถุงจะหนักเท่าไรกัน

‘ก็สั่งสอนเหมือนที่สอนแม่มันนั่นแหละ พ่อเสริฐอย่าถือสามันเลยนะ เด็กมันมีปมด้อยยิ่งถูกใครตอกย้ำมันก็ยิ่งต่อต้าน’ยายที่รู้อยู่แล้วพูดเนิบๆ ทำเอาเขาชักสีหน้าแต่ไม่กล้าเถียง

‘เอ้อ แม่ ฉันซื้อของมาฝาก รันดูสิชอบไหม’แม่รีบเปลี่ยนเรื่อง ชวนคุยเรื่องอื่น

‘ขอบคุณครับ’ผมพูดพร้อมยกมือไหว้แม่ หลังไปหาน้ำมาให้ทั้งคู่แล้ว

‘ไม่ดูเหรอลูก’แม่ถามด้วยรอยยิ้ม

‘ไม่หรอกครับ แม่ซื้ออะไรมาก็ดีทั้งนั้น’ผมบอกแม่ก่อนจะมองหน้ายายที่ตบหลังมือ

‘และก็แพงด้วย ใช้ประหยัดๆหน่อย รักษาของบ้าง ดูตั้มสิ ไม่ต้องสอนมาก เก็บของเป็นระเบียบเรียบร้อยทุกอย่าง’เขาพูดต่อพร้อมชมหลานตัวเอง ผมแอบเบะปาก

‘รันก็เก็บของดีทุกอย่าง พ่อเสริฐคงไม่เคยรับรู้กระมัง บ้านช่องที่สะอาดสะอ้าน นี่ก็รันทำทั้งนั้น ฉันก็ไม่ได้สอนเขามากเหมือนกันนะ’ยายพูดชมผมบ้าง ทำเอาเงียบกริบ ผมหัวเราะคิกที่ยายตอกหน้าเขาอีกแล้ว 

‘แล้วนี่ใกล้คลอดหรือยังล่ะ’ยายหันไปถามแม่ที่หน้าหงอยลงไปพักก่อนจะยิ้มได้บ้าง

‘เดือนหน้านี่แหละจ๊ะ แม่’แม่ตอบยายพร้อมบอกกับผมที่ดีใจอยู่ข้างใน แต่หน้าเฉยตามเดิม ส่วนพ่อเลี้ยงไม่ต้องพูดถึง ดีใจตั้งแต่รู้ครั้งแรก ยิ่งรู้ว่าเป็นผู้ชายด้วย หน้าบานเป็นจานเชิง เหน็บแนมว่าอีกหน่อย ผมจะเป็นหมาหัวเน่า ไม่มีใครรัก ผมก็เฉยตามเดิมทั้งที่หวั่นไหวตามประสาเด็กไม่ใช่น้อย จนยายต้องปลอบใจว่า แม่รักลูกทุกคน แม่รันเขาก็รักรัน ไม่งั้นเขาจะส่งเสียและมาหาทำไม ทั้งที่รันไม่เคยไปหาเขาอีกที่บ้านนั้น ผมอยากไปหาแม่นะ แต่ถ้าไปแล้วมีปัญหาไม่ไปดีกว่า จะได้ไม่ลำบากใจทั้งสองฝ่าย

‘อืม  ดูแลตัวเองให้ดีล่ะ’ยายยิ้มพูดอย่างยินดีและเป็นห่วง

‘ไม่ต้องห่วงหรอกแม่ ฉันไม่ให้เมียทำงานหนักหรอก นี่ถ้าคลอดก็จะไม่ให้ขายของแล้ว ให้เลี้ยงลูกอย่างเดียว ที่จริงถึงไม่รับขนมแม่ไปขายเราก็มีและเลี้ยงแม่ได้ ไม่ได้ลำบากอะไร แม่ก็แก่แล้วเลิกทำเถอะ’เขาพูดแทรกขึ้นมา คุยโวห่วงแม่และเหมือนจะห่วงยายแต่ที่จริงเขาอายและหวงแม่ ทั้งที่แม่ก็ไม่ได้แบกใส่หาบไปขาย ตั้งโต๊ะขายหน้าบ้าน ขายดีด้วยซ้ำ แต่ได้ยินคนพูดแซวว่า เลี้ยงเมียยังไงเถ้าแก่ปล่อยให้มานั่งขายของ มีหนุ่มมาแย่งไปหรอก
 
‘ขอบใจ ไม่ต้องลำบากมาเลี้ยงฉันหรอก อีกหน่อยฉันก็ตายแล้ว ห่วงแต่รันมันว่าจะเป็นยังไงเท่านั้นเอง’ยายพูดพลางลูบหัวผมที่กอดยายทันที ผมกลัวเหลือเกินถ้าไม่มียายจะเป็นยังไง

‘แม่พูดอะไรแบบนั้น ฉันไม่ปล่อยให้รันลำบากหรอก ลูกฉันทั้งคน แม่ก็เหมือนกัน เป็นอะไร เจ็บป่วยตรงไหน บอกฉันสิ’แม่พูดอย่างตกใจที่ยายพูดเหมือนเป็นลาง

‘โอ้ย รินทร์ แม่พูดเผื่อไว้เท่านั้นเอง ไม่เป็นไรหรอก อยู่จนเลี้ยงไอ้คนเล็กยังได้เลย’ยายพูดกลั้วหัวเราะที่เห็นแม่ดูจริงจังทำเอาแม่ยิ้มออกมาได้ ก่อนจะมองผมที่ยังนิ่งตามเดิม ผมอยากเข้าไปกอดแม่จังเลย

‘โอ้ย แม่ ผมไม่เอามาเลี้ยงที่นี่หรอกนะ ลูกผมเสียสุขภาพจิตหมด ให้รินทร์เลี้ยงที่บ้านโน้นดีกว่า สะดวกกว่าเยอะ’เขารีบพูดทันทีเกรงว่ายายจะเอาลูกเขามาเลี้ยง

‘พี่เสริฐพูดอะไรอย่างนั้น นี่บ้านฉันนะ อยู่มาตั้งแต่เกิด แม่เลี้ยงฉันกับรันมาก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร พี่คิดมากไปหรือเปล่า’นานทีจะได้ยินแม่ออกปากว่าเขาสักที ถึงจะไม่เอ็ดตะโร แต่ก็รู้ว่าแม่ไม่พอใจเท่าไรนัก

‘พ่อเสริฐฉันพูดไปอย่างนั้นแหละ เปรียบให้ฟัง ไม่คิดว่าจะตีความเป็นจริงเป็นจังขนาดนี้ และเด็กน่ะนะมันจะดีหรือไม่ดีไม่ได้ขึ้นอยู่กับบ้านหลังใหญ่หลังเล็กหรอก มันอยู่ที่คนในครอบครัวว่าจะปลูกฝังเขายังไง’ยายส่ายหน้าไปมาพร้อมพูดว่ากลับเชิงสอน ทำเอาเขาเงียบ
.
.
.
‘รุจน์ มานี่เร็ว’ผมเรียกน้องที่ตอนนี้ สี่ขวบแล้ว น่ารัก พูดเก่ง ผมรักน้องมากเราค่อนข้างสนิทกันเพราะแม่มักจะพาน้องมาเล่นกับผมบ่อย โดยที่เขาไม่ค่อยพอใจนักแต่ติดตรงยายที่อยากเจอหลานบ้าง เวลาต่อหน้าเขาผมจะไม่เข้าใกล้รุจน์ เพราะเขาจะพูดใส่ผมว่ากลัวลูกเขาติดนิสัยเหลือขอจากผม แม่ผมไม่รู้อีกตามเคยเพราะผมไม่เคยบอกตั้งแต่เด็กแล้ว ตอนนี้ผมอยู่ ม.หนึ่งแล้วครับ เป็นโรงเรียนเอกชนมีชื่อประจำจังหวัด มีรถรับส่ง ผมคงเรียนที่นี่อย่างมีสุขถ้าเขาไม่พูดย้ำว่าเงินเขาทั้งนั้นที่สิ้นเปลืองให้ผมเรียน

‘อะไรเหรอพี่รัน’รุจน์วิ่งมาหาผมอย่างเร็ว

‘นี่ไง’ผมชี้ให้น้องดูลูกหมาเกิดใหม่

‘น่ารักจังพี่รัน’รุจน์พูดพร้อมจะเข้าไปจับ

‘ไม่ได้ เดี๋ยวแม่มันกัดเอา มันกำลังหวง ดูได้อย่างเดียวก่อน’ผมรีบดึงและบอกน้องที่หน้างอใส่ รุจน์ถูกเลี้ยงมาอย่างตามใจจากพ่อเขาเอง แม้แต่แม่ยังทำได้แค่ดุ ถ้ามากกว่านั้นจะโดนว่าทันที เขารักรุจน์มาก ที่จริงแม่มีน้องอีกคนแต่แท้งหลังจากนั้นแม่ก็ไม่ตั้งท้องอีกเลย ส่วนไอ้ตั้มหลังจากมีรุจน์ มันดูจะขี้อิจฉามากขึ้น เมื่อถูกลดความเอาใจทั้งจาก ลุง  ปู่ ย่า แม้แต่พ่อแม่มันด้วยที่ทำแต่งานไม่ค่อยมีเวลาให้ เลี้ยงด้วยเงินอย่างเดียว แต่มันฉลาดเกินเด็กวัยเดียวกัน เก็บอาการอิจฉาเอาไว้

‘ไม่เชื่อ พี่รันหลอกคิดจะเก็บไว้คนเดียว’รุจน์หน้างอขึ้นเสียงใส่ผมทันทีที่ไม่ได้อะไรดังใจ แม้แต่ที่โรงเรียนก็เป็น รุจน์อยู่ชั้นเด็กเล็กที่เดียวกับผม ไม่มีใครกล้าแกล้งรุจน์เพราะผมจะดูแลแต่บางครั้งก็สอนน้องไม่ให้รังแกเขาก่อน รุจน์ก็ดูจะเชื่อถ้าไม่มีไอ้ตั้มคอยยุแหย่

‘พี่ไม่หลอกหรอก เชื่อสิ อีกสักเดือนสองเดือนค่อยเอามาเล่นได้ เชื่อพี่สิ พี่เคยหลอกเหรอ’ผมพยายามล่อหลอกจนรุจน์เกือบจะเชื่ออยู่แล้ว

‘อย่าไปเชื่อมัน พี่จะเอาให้ดู’ไอ้ตั้มโผล่มาพร้อมตรงเข้าไปยื่นไก่ทอดให้แม่หมา พอมันเดินมาใกล้

‘เอ๋งงงงงงงงง เอ๋งงงงงงงงงงงง แหง่งงงงงง’มันร้องอย่างเจ็บปวดเมื่อถูกเตะ ผมตาโตอย่างคาดไม่ถึงว่ามันจะทำแบบนี้ แล้วมันอาศัยตอนเผลอหยิบลูกหมาออกมาส่งให้รุจน์

‘เฮ้ย มึงเตะมันทำไม’ผมพูดใส่มันอย่างไม่พอใจ นึกสงสารแม่หมาที่ต้องมาเจ็บตัว ส่วนหนึ่งก็เพราะผมเป็นสาเหตุที่อยากจะพาน้องมาดูของน่ารัก

‘น่ารักจัง พี่ตั้มเก่งมากเลยอ่ะ พี่รันโง่ว่ะสู้พี่ตั้มก็ไม่ได้’รุจน์ตื่นเต้นมากรับลูกหมามาอุ้ม ชมไอ้ตั้มพร้อมว่าผม แต่ผมไม่ได้สนใจไอ้ตั้มที่ยักคิ้วใส่ ผมห่วงรุจน์มากกว่าที่ตอนนี้

‘รุจน์’ผมเรียกพร้อมโดดกันน้องทันที ที่แม่หมาพุ่งเข้าใส่ ทำให้โดนกัดเข้าช่วงเอว ไอ้ตั้มดูจะตกใจพอกับรุจน์ที่ทำลูกหมาร่วงจากมือ แต่ผมรับไว้ก่อนจะวาง แม่มันรีบเข้าไปคาบทันที ก่อนผมจะพาน้องออกห่างจากตรงนั้น ไอ้ตั้มไม่รู้ไปไหนแล้ว

‘พี่รัน พี่รัน เจ็บหรือเปล่า’รุจน์เรียกผมอย่างตกใจ

‘ไม่เป็นไร’ผมยกยิ้มทั้งที่เจ็บ

‘อะไรกัน เกิดอะไรขึ้น’เสียงดังแบบตวาดใส่เข้ามา

‘พ่อ’รุจน์เรียกพ่อเข้าไปกอดอย่างเสียขวัญ ที่แท้ไอ้ตั้มเป็นคนไปตาม แม่ก็มาด้วย

‘รัน ว้าย เลือด รันเจ็บตรงไหนลูก’แม่เข้ามากอดผม ทำเอารู้สึกอุ่นลืมเจ็บ แต่แค่ชั่วครู่ผมไม่อยากให้ใครเห็นความอ่อนแอ

‘ไม่เป็นไร แค่ถลอก’ผมบอกแม่ก่อนจะผละออก แม่คว้าเอาไว้รีบเปิดเสื้อดู

‘ไม่ใช่ถลอกแล้ว ลุกเร็วแม่จะพาไปหาหมอ’แม่พูดพร้อมฉุดมือ

‘ซนกันจนได้เรื่อง รู้ว่าหมามันหวงก็ยัง ฉันบอกเธอแล้วใช่ไหม ลูกเธอไม่เคยเปลี่ยน ถ้าลูกฉันเป็นอะไรไป ฮึ่ม’เขาพูดใส่ผมอย่างอารมณ์เสีย คาดโทษโดยไม่ถามสักคำ แต่ถ้าถามก็คงไม่ใช่เขาแล้วล่ะ

‘เอาเถอะพี่ ยังไงรันก็เจ็บ ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว รุจน์เจ็บตรงไหนไหมลูก’แม่ตัดบทเมื่อเห็นว่าเรื่องจะไปกันใหญ่ ก่อนจะถามน้องที่ส่ายหน้า

‘พี่รันกันหมาให้รุจน์ พี่ ตะ’รุจน์บอกกำลังจะพูดแต่โดนไอ้ตั้มถลึงตาใส่เลยหุบปาก แม่มองว่าจะพูดอะไร

‘ฮึ กันหรือผลักกันแน่ แต่คงจะพลาดล่ะสิ อิจฉากระทั่งน้อง’เขายังไม่หยุดใส่ความผม จนผมทนไม่ไหวดิ้นหลุดจากแม่และวิ่งไปจากตรงนั้นทันที ผมเคยคิดว่าจะไม่มาเหยียบที่นี่ แต่ก็ทำไม่ได้เพราะผมยังรักและคิดถึงแม่กับน้องเสมอ ครั้งหนึ่งผมเคยถามแม่ว่า ‘ถ้าวันหนึ่งรันไปจากแม่หรือตายไป แม่จะร้องไห้ไหม’ด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจผมถึงพูดออกไป แต่ผมไม่ได้อยู่ฟังคำตอบเดินหนีแม่มาซะก่อน

‘รัน รัน’เสียงแม่เรียกตามหลัง แต่ผมไม่ได้ยินอะไรแล้ว มีแต่เสียงน้ำตาที่มันกลบหน้าและหูผมไปหมด
.
.
.
‘ไอ้ลูกฝรั่งขี้นก’

‘ไอ้ลูกเมียเช่า’

‘ไอ้เด็กไม่มีพ่อ’

‘แม่มึงเกาะลุงกูแดก’

‘โฮ่วววววววววววว’

หลายต่อหลายเสียงที่ล้อเลียน โดยมีไอ้ตั้มเป็นตัวนำทุกครั้ง

‘แม่พวกมึงเคยเป็นมาก่อนน่ะสิ ถึงได้รู้ว่าเมียเช่าเป็นยังไง’นับเป็นถ้อยคำรุนแรงที่ผมโต้กลับหลังจากอดทนมาหลายครั้ง ตามคำสอนของยาย ว่าอย่าไปต่อปากต่อคำ เลี่ยงไปซะ มันหายไปจากผมนานมากแล้ว ตั้งแต่ไอ้ตั้มเข้ามาในชีวิตโดยไม่ได้รับเชิญ มันก็ดังขึ้นมาอีก ต่อหน้าแม่กับลุง มันจะเป็นเด็กดี นอบน้อม ประจบ จนมีแต่คนรักคนหลงคิดว่ามันเป็นเด็กดี

‘ไอ้รัน ไอ้เหี้ย มึงด่าแม่กูเหรอ’ไอ้ตั้มตาวาวพูดใส่ผมพร้อมกระชากคอเสื้อ ผมก็ไม่ยอมถีบมันจนหงายท้อง

‘มึงอยากมาว่าแม่กูก่อนทำไมล่ะ ไอ้สัตว์’ผมด่ามันกลับบ้าง ฮึ ทีอย่างนี้มาเคือง 

‘รัน อย่ามีเรื่องเลยไปเถอะ’ไอ้มินเพื่อนเพียงคนเดียวของผมตั้งแต่เด็กจนปัจจุบันดึงแขนให้ผมหนีจากตรงนั้น แต่ไม่ทันเมื่อไอ้ตั้มลุกได้กระโดดถีบจนผมหงายบ้าง และเข้ามารุมโดยมีเสียงเชียร์จากเพื่อนมัน เสียงไอ้มินร้องห้าม ผมไม่อยากมีเรื่องกับมันตอนนี้ผมเรียนปริญญาตรีปีสุดท้ายแล้วในสถาบันมีชื่อแห่งหนึ่งของจังหวัด

‘ตรงนั้นมีเรื่องเหรอวะ’เสียงพูดพร้อมเสียงคนเดินมาทำให้ผละจากกัน และทำเหมือนไม่อะไรเกิดขึ้น ที่นี่ไอ้ตั้มกร่างได้ไม่เท่าสมัยเรียนมัธยม อาจารย์ค่อนข้างเข้มงวด ไม่เข้าฝ่ายไหนทำให้ผมรู้สึกโล่งใจมาก ความสัมพันธ์ผมกับแม่ก็เหมือนเดิม ส่วนรุจน์ผมค่อนข้างเป็นห่วงเพราะไอ้ตั้มมักจะสอนในสิ่งที่ผิด ดูรุจน์ก็จะชอบด้วยเพราะกำลังโตขึ้นเลยอยากลอง

 ‘เมื่อไรมึงจะเลิกจองเวรกูสักทีวะ’ผมพึมพำก่อนจะเอายาใส่หน้าตัวเอง หลังแยกกับไอ้มินผมก็กลับบ้านทันที บ้านที่ไม่มียายที่ผมรักรออยู่แล้ว ยายเสียเมื่อตอนผมอยู่ ม.หก ผมเสียใจมากจำได้ว่าแทบไม่พูดกับใครเลย แม่จะรับผมไปอยู่ด้วยทั้งที่รู้ว่าเขาไม่ต้องการผม ผมไม่ไปคิดว่าปัญหามันจะจบแต่ที่ไหนได้เขาก็ยังมาพูดเรื่องค่าน้ำค่าไฟ สิ้นเปลือง ผมตัดสินใจทำงานพิเศษหาเงินจ่ายเอง รวมถึงค่าเล่าเรียนต่างๆ เขารู้เข้าก็หาว่าหยิ่ง จองหอง ลำเลิกบุญคุณ ผมก็นิ่งแต่กำมือแน่นเพื่อระงับสติอารมณ์ แม่ไม่พูดอะไรตามเคยถ้ามาหาจะวางเงินไว้ให้เสมอ ผมเคยนึกอยากเอาไปคืน แต่พอเห็นหน้าแม่ก็ทำไม่ลง เลยรวบรวมฝากธนาคารเอาไว้ ได้เป็นเงินก้อนพอสมควร
.
.
.
‘พี่รัน’เสียงเรียกเบาๆทำให้ผมหันไปมอง หลังกลับจากทำงาน กำลังจะเข้าบ้าน

‘รุจน์ ป่านนี้ทำไมไม่กลับบ้าน เดี๋ยวแม่เป็นห่วงหรอก’ผมถามน้องที่เดินเข้ามาหา เสื้อผ้ามอมแมม หน้ามีรอยฟกช้ำ

‘รุจน์ไม่กล้ากลับ กลัว’รุจน์กอดผมพร้อมพูดด้วยเสียงเหมือนจะร้องไห้

‘กลัวอะไร แล้วนี่ไปทำอะไรมา’ผมถามน้อง มือก็ลูบใบหน้าเล็กที่ส่ายหน้า

‘ไม่ต้องกลัว บอกพี่’ผมลูบหัวและปลอบน้องที่ตอนนี้อยู่ ม.หกแล้ว ผมทำงานที่บริษัทขนส่งแห่งหนึ่ง เงินเดือนรวมสวัสดิการดีพอเลี้ยงตัวเองได้ ส่วนไอ้มินแต่งงานแล้วครับ มีลูกทันใช้ ผมยินดีกับมันด้วย และมันก็เป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่ผมสนิทและไว้ใจที่สุด

‘ฮึก ฮึก ฮือออออออออออออ’แล้วรุจน์ก็ร้องไห้ออกมา ทำเอาผมตกใจนิดหน่อยก่อนจะตั้งสติ

‘รุจน์ใจเย็นนะ ไม่มีอะไรพี่อยู่ตรงนี้’ผมปลอบน้องใจนึกหวั่น ภาวนาอย่าให้เป็นเรื่องนั้นเลย ไอ้มินบอกผมว่าเห็นรุจน์ไปเที่ยวผับกับไอ้ตั้มที่ตอนนี้มันทำงานที่โรงงานพ่อแม่มันเอง โตขึ้นมันหน้าตาดี เจ้าชู้ พอกับที่ความเหี้ยมันก็โตตามด้วย ผลาญเงินพ่อแม่ ลุง ที่ตอนนี้ก็ยังเอ็นดูแถมฝากให้มันช่วยดูรุจน์ด้วย ไอ้มินบอกว่าดูจะสนิทสนมเกินพี่น้อง และรุจน์ยังสูบบุหรี่ด้วย ผมถามย้ำว่ามันตาฝาดหรือเปล่า มันบอกไม่ฝาดหรอก ไอ้ตั้มหันมาเห็นมันยังยิ้มเยาะเลย

‘พี่รัน ฮึก ฮึก ถ้า พะ พ่อรู้ ต้องโดนแน่เลย’รุจน์สะอึกสะอื้นพูดกับอก ผมลูบหัวรอจนน้องดีขึ้น ก็เลยประเลาะถาม รุจน์มองหน้าผมก่อนจะตัดสินใจเล่าให้ฟัง ความจริงที่ทำเอาผมพูดไม่ออก ถ้าแม่รู้เข้าจะเป็นยังไง ผมนึกไม่ออกเลย

‘นานหรือยัง’ผมถามน้องถึงความสัมพันธ์แบบคู่รักกับไอ้ตั้ม มันทำอย่างนี้ได้ยังไง รุจน์เป็นน้องถึงจะไม่น้องแท้ๆแต่ก็ญาติกันแถมผู้ชายเหมือนกันอีก ผมก็มีผู้ชายมาจีบแต่ก็ไม่ได้หวั่นไหวยังมั่นใจว่าตัวเองไม่ใช่

‘ตั้งแต่ ม.สี่ แล้ว พี่ตั้มบอกว่าจะรักรุจน์คนเดียว สัญญาว่าถ้าเรียนจบ ฮึก จะพูดกับพ่อแม่ให้ ฮึก ฮือออ แล้ว ทำไมพี่ตั้มมีคนอื่นล่ะ พี่รัน ฮืออออออออออ’รุจน์เริ่มฟูมฟายอีกรอบ หลังจากจับได้ว่าไอ้ตั้มไม่ได้มีรุจน์แค่คนเดียว แถมวันนี้มันยังตบหน้ารุจน์ต่อหน้าแฟนใหม่ด้วย ผมกัดฟันกรอด ผมไม่เคยตีน้องสักครั้งถึงจะต่างพ่อก็เถอะ ผมมั่นใจว่าไอ้ตั้มไม่ได้รักรุจน์แน่นอนมันหลอกให้รุจน์หลง เพื่อหวังอย่างอื่นมากกว่า น่าจะสมบัติเพราะเขามอบให้รุจน์ทั้งหมด แม่ไม่ได้ตกใจเพราะรู้อยู่แล้ว ทุกวันนี้แม่ก็ยังห่วงผมเสมอ แต่เหมือนมีเส้นบางๆกั้นเราไว้ตลอด

‘รุจน์ใจเย็นสิ เฮ้’ผมเตือนก่อนจะเขย่าน้องเมื่อเสียงดังมากขึ้น จนเงียบหรือแต่เสียงสะอื้น

‘รุจน์ ฟังนะ’ผมมองหน้ารุจน์ที่เต็มไปด้วยน้ำตา เด็กวัยนี้กำลังอ่อนไหว และดูท่ารุจน์จะรักไอ้ตั้มมากด้วย

‘พี่อยากให้รุจน์เลิกกับไอ้ตั้มซะ’ผมพูดออกไป รุจน์มีปฏิกิริยาทันที

‘พี่รัน พี่พูดง่ายแต่ทำยาก รุจน์รักพี่ตั้ม รักพี่ตั้ม พี่ไม่มีความรักไม่รู้หรอก ฮึก ฮือออ’รุจน์ทั้งต่อว่าทั้งทุบผม ใช่ ผมยังไม่มีความรัก ยังไม่เคยรักใครถึงได้ไม่รู้ว่าเป็นยังไง ถ้าผิดหวังมันจะเจ็บปวดเหมือนที่ผมรู้สึกกับแม่หรือเปล่า

’ฟังให้จบก่อนสิ’ผมดึงน้องมากอดลูบหัวลูบหลัง รุจน์คลายสะอื้น

‘พี่อยากให้รุจน์นึกถึงพ่อกับแม่ ถ้าเขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับรุจน์จะเสียใจขนาดไหน และวันนี้ไอ้ตั้มมันทำกับรุจน์แบบนี้ยังจะรักมันอีกเหรอ นี่ก็แสดงให้เห็นแล้วว่ามันไม่จริงใจกับรุจน์สักนิด’ผมพยายามหาคำพูด เหตุผล มาคุยกับน้องให้เข้าใจ

‘รุจน์ แต่พี่ตั้มคงโกรธที่รุจน์ตบหน้าเขาก่อน ถ้ารุจน์ไม่ทำเขาคงไม่ตบหรอก รุจน์ผิดเองแหละ’ผมลอบถอนหายใจกับสิ่งที่ได้ยิน ไม่รู้ไอ้ตั้มมันพูดและทำยังไงรุจน์ถึงหลงมันขนาดนี้ นี่ขนาดเขาทำตัวเองเจ็บยังหาเหตุโทษตัวเองอีก

‘พี่รัน ช่วยพูดกับพี่ตั้มให้หน่อยสิ นะ นะ รุจน์อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา ฮืออออ’รุจน์ร้องไห้ออกมาเหมือนจะขาดใจ ทำไมต้องเกิดเหตุการณ์แบบนี้ด้วย แต่ถ้าผมไม่รับปากไปตอนนี้รุจน์ต้องตะเหลิดแน่ เอาไว้ให้ใจเย็นกว่านี้และคุยกันดีกว่า

‘ได้ งั้นกลับบ้านนะ พี่ไปส่ง’ผมรับปากก่อนจะจัดการน้องซะใหม่ กลับไปสภาพนี้ได้เป็นเรื่องแน่ ดีที่หน้าไม่แดงมาก รุจน์แก้มแดงอยู่แล้วคงพอกลมกลืนกันได้
.
.
.

[goonglovenut]

หลังจากวันนั้น ผมตัดสินใจไปพูดกับไอ้ตั้ม มันกลับหัวเราะเยาะใส่หน้า ผมเลยต่อยหน้ามันไปอย่างแรงหลายทีอยู่

‘ถ้ามึงทำรุจน์อีก กูจะฆ่ามึง’ผมชี้หน้ามันที่ยังน็อกอยู่เพราะหัวมันกระแทกขอบโต๊ะจนแตก ก่อนจะเดินออกจากตรงนั้นไม่สนว่ามันจะเป็นยังไง

‘ไอ้รัน ไอ้เหี้ย มึงจำไว้ทำกูเจ็บ’ผมได้ยินเสียงมันตะโกนไล่ตามหลัง และจากวันนั้นอีกหลายวัน รุจน์ก็ร้องไห้และเนื้อตัวมีแต่รอยช้ำตลอด จนผมไม่รู้จะทำยังไง ตัดสินใจให้บอกพ่อกับแม่โดยตรง น้องก็ไม่ยอม ทำยังไงก็ไม่ยอม จนกระทั่งวันหนึ่ง

‘ฮัลโหล’

‘ฮัลโหล’

ผมเรียกคนในสายกำลังจะกดวาง

‘พี่รัน’

‘รุจน์ เป็นอะไร เปลี่ยนเบอร์ทำไม รู้ไหมพี่ติดต่อเราไม่ได้เลย’ผมถามน้องอย่างเป็นห่วงพูดรัวเร็วเสียงร้อนรน รุจน์ไม่ติดต่อกับผมอีกเลย หลังจากรู้ว่าผมไปเอาคืนไอ้ตั้มที่มันทำกับรุจน์ให้เจ็บไม่ต่างกัน รุจน์มาต่อว่าและก็ไป 

‘ช่วยด้วย ช่วยรุจน์ด้วย ฮึก ฮึก ไม่ได้ตั้งใจ กลัว ฮึก ฮึก’รุจน์พูดแค่นั้นสะอึกสะอื้น เหมือนเสียขวัญ

‘รุจน์อยู่ที่ไหน ใจเย็น บอกพี่’ผมพยายามปลอบรุจน์ จนกระทั่งได้ที่อยู่รีบไปทันที ในใจก็ภาวนาอย่าให้เกิดเรื่องเลย
.
.
.
.
‘รุจน์’ผมเรียกน้องอย่างดัง ตกใจกับสภาพที่เห็น รุจน์นั่งพิงกำแพง มือถือมีดเปื้อนเลือดตัวสั่นไปหมด พอเห็นผม

‘พี่รัน ฮึก ช่วยด้วย ช่วยด้วย’รุจน์ผวาเข้ามาหา ผมกอดน้อง ก่อนจะมองไปบนที่นอน มีผู้ชายตัวโตนอนหงายมีรอยแผลตรงท้อง 

‘ไอ้ตั้ม’ผมครางเรียกชื่อมัน จะเข้าไปดูว่ามันเป็นไงบ้าง อย่าให้มันเป็นอะไรเลย แต่มันนอนนิ่งมาก

‘มันจะฆ่ารุจน์ จะฆ่ารุจน์ รุจน์ป้องกันตัวนะ’รุจน์บอกผมก่อนจะร้องไห้และกรีดร้องออกมา

‘พี่ตั้ม พี่ตั้ม รุจน์ ขอโทษ ขอโทษ ฮึก ฮืออออออออออ’ผมรีบกอดน้องทันที ในหัวมืดมนไปหมดจะทำยังไงดี ผมหายใจแรงขึ้น รู้สึกคอแห้งผากขึ้นมาทันที แต่ก็ต้องพยายามตั้งสติ

‘ไม่ต้องกลัว พี่อยู่นี่’ผมพูดปลอบน้องที่ยังกำมีดแน่นไม่ยอมปล่อย ตัวสั่นไปหมด แต่สักพัก

‘ฮึ ไอ้เด็กเวร มึง’เสียงไอ้ตั้มลุกจากที่นอนเอามือกุมท้องหยิบมีดที่หัวเตียง

‘พี่ตั้ม รุจน์ขอโทษ ไปหาหมอนะ’รุจน์เรียกมันอย่างดีใจ จะเข้าไปหา

‘มึงไม่ต้องมาพูดดี มึงทำกูเจ็บ’มันตวาดใส่ ผมรีบดึงรุจน์กลับมาทันที ป้องกันไว้ก่อน ตอนนี้ดูไอ้ตั้มมันแค้นมากจนไม่ห่วงตัวเองเลย

‘กูว่าไปหาหมอก่อนเถอะ เลือดมึงออกเยอะมาก แล้วค่อยมาคุยกันว่าจะเอายังไง’ผมพูดกับมัน ถึงจะมีเรื่องกันบ้างแต่ก็ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้

‘ไอ้เหี้ย มึงจะมาเป็นคนดีอะไรตอนนี้ เกลียดกูมากไม่ใช่เหรอ มึงมาก็ดีแล้วจะได้ตายห่าไปพร้อมน้องมึงซะ’มันกัดฟันพูดใส่

‘ไอ้ตั้ม มึงจะโกรธจะแค้นยังไงเอาไว้ก่อนสิวะ ตอนนี้มึงต้องไปหาหมอก่อน’ผมหยิบโทรศัพท์มาเพื่อจะกดเรียกรถพยาบาล แต่ไอ้ตั้มพุ่งเข้ามาเงื้อมีดจะแทง ผมผลักรุจน์ออกไป มีดเฉี่ยวแขนผมไปนิดเดียวก่อนจะรับมือมันไว้ ดีที่โดนโทรศัพท์ไม่งั้นผมโดนเต็มๆเลย

‘พี่ตั้ม อย่า พี่รุจน์ ฮืออ’เสียงรุจน์ร้องห้ามจะเข้ามา

‘อย่าเข้ามารุจน์ ฮึก ไอ้ตั้ม ใจเย็นก่อน’ผมร้องห้ามรุจน์ก่อนจะหันมาพูดกับมันอีกครั้ง มันเบะปากดันตัวเองเอาตีนเหยียบท้องผมเลือดมันไหลเปรอะหน้าผม เหมือนมันเริ่มอ่อนแรงลง ผมเลยอาศัยจังหวะนี้ผลักมันออกอย่างแรง จะต้องทำให้มันสลบให้ได้ก่อน เพื่อจะพามันไปหาหมอ และคงต้องแจ้งที่บ้านให้รับรู้ เรื่องอื่นเอาไว้ทีหลัง

‘รุจน์ หนีไปก่อน’ผมร้องบอกรุจน์กำลังจะลุกขึ้น

‘พี่รัน ระวัง อย่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยา’รุจน์บอกผมก่อนจะร้องออกมา ผมหันไปพร้อมสัญชาติญาณหยิบมีดที่ร่วงจากพื้นขึ้นรับโดยอัตโนมัติ โดนตรงแขนมัน

“อ๊าคคคค ไอ้รัน มึง มึง”มันร้องจ้องมองอย่างอาฆาต ก่อนจะลุกขึ้น ผมตั้งรับ รุจน์นั่งฝั่งมุมห้อง ผมพยักหน้าให้รุจน์หนี มันอาศัยจังหวะนี้เข้าถีบผมจนหงาย ก่อนจะขึ้นคร่อม บิดมือที่ถือมีดจนร่วง บีบคอผมอย่างแรง ผมแกะมือยิ่งแกะยิ่งแน่น

“ปล่อยพี่รันนะ ปล่อย”รุจน์โผเข้ามาดึงตัวมันทั้งทุบทั้งตี มันผละไปต่อยรุจน์จนหงายหลัง กระทืบซ้ำ ผมตัดสินใจเข้าดึงขามันที่จะซ้ำอีก

“ไอ้ตั้ม มึงอย่าทำรุจน์”ผมพูดใส่มันพยายามจะลุกขึ้น มันแสยะยิ้ม ก่อนจะสะบัดออกไปเตะอีกจนตัวงอ

“พะ พี่ตั้ม ยะ อย่า โอ้ย อึก”รุจน์เริ่มหมดแรง ผมเลือดขึ้นหน้าขาดสติ เหลือบตาเห็นมีดเลยหยิบหยิบไปแทงขามัน จนมันร้อง และชั่วพริบตา

ฉึก

“อึก”

“กูบอกอย่าทำน้องกู ไอ้เหี้ยตั้ม”ผมพูดใส่มันอย่างโมโห มันหันจะมาต่อย ไม่รู้อะไรดลใจผมพุ่งมีดเข้าไปอีกทันที  คราวนี้ไอ้ตั้มล้มลงกับพื้น ตาเหลือก พร้อมกระตุกสองสามเฮือกก่อนจะนิ่งไป มีดปักอกซ้ายมันพอดี
 
‘พี่ตั้มมมมมมมมมมมมมม’เสียงเรียกอย่างดัง ทำเอาสติผมกลับมา แต่ก็สายไปซะแล้วกับสิ่งที่ทำลงไป

‘เร็วค่ะ ห้องนี้แหละค่ะ ไอ้ฆาตรกรมันอยู่ในนี้ ฮือออออ’เสียงโวกเวกโวยวายพร้อมเสียงร้องไห้ของผู้หญิง และอีกหลายคน สักพักเสียงเปิดประตู

‘หยุดอยู่ตรงนั้น ทิ้งอาวุธ เอามือไว้บนหัว’เสียงเจ้าหน้าที่สั่งพร้อมเล็งปืนมาทางผม น้องตกใจผวากอดผมแน่น

‘ฮืออออออออ พี่รัน ฮือออออออออ กลัว กลัว กลัว’รุจน์ร้องไห้อย่างดังมองด้วยความหวาดกลัวจนหมดสติไป

‘มันแหละค่ะ ฆ่าแฟนฉัน ไอ้วิปริต’ผู้หญิงคนนั้นชี้หน้าด่ารุจน์

‘ยังไงครับ ตกลงคนไหน’ตำรวจดูจะงงไม่น้อย

‘ไอ้เด็กนั่นแหละค่ะ นั่นคงเป็นชู้มันแน่ มันคงมาช่วยกันอำพรางศพแน่เลยค่ะ’เธอยืนยันตามเดิมและผูกเรื่องให้ผมเสร็จสรรพ ผมตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ทำอะไรไม่ถูก ก่อนเจ้าหน้าที่จะสั่งให้ทุกคนออกไป และจัดการควบคุมสถานการณ์ ผมถูกใส่กุญแจมือ หลังจากนั้นผมก็ไม่รับรู้อะไรอีกได้แต่หลับตาลงช้าๆก่อนจะถูกนำตัวออกจากที่นั่น
.
.
.
.
‘รัน ทำไม มันเกิดอะไรขึ้น บอกแม่สิ บอกแม่’แม่ยื่นมือมาจับผมผ่านลูกกรงที่ฝากขัง

‘รันฆ่ามันเอง มันทำร้ายรุจน์’ผมพูดกับแม่และรับสารภาพว่าเป็นคนทำเองทั้งหมด ซึ่งขัดแย้งกับคำให้การผู้หญิงคนนั้นที่บอกว่ารุจน์เป็นคนแทง ตอนที่เธอมาถึงก่อนหน้าผมไม่กี่นาทีเธอเห็นรุจน์มีปากเสียงพร้อมกับแทงตั้มที่ท้องก็เลยรีบไปแจ้งความ ผมบอกว่าที่น้องทำไปเพราะป้องกันตัวเนื่องจากโดนทำร้ายก่อน ตำรวจดูจะเชื่อเพราะตัวรุจน์มีแต่รอยฟกช้ำเต็มไปหมดตอนนี้เข้าโรงพยาบาลเพราะช้ำในมากและคงต้องพึ่งจิตแพทย์ด้วย รุจน์ช็อคกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น  ก่อนผมจะเล่าต่อว่าผมมาทีหลังเพราะน้องโทรหาว่าอีกฝ่ายจะฆ่าพอมาถึงผู้ตายยังมีสติอยู่ พยายามเกลี้ยกล่อมผู้ตายให้ไปหาหมอแต่ไม่ยอม ถลาเข้ามาจะทำร้ายน้องอีกผมทนไม่ไหวเลยบันดาลโทสะหยิบมีดแทงตรงขาและซ้ำอีกทีจนตาย ส่วนผู้หญิงคนนั้นอึ้งไปเหมือนกันที่เหตุการณ์ตาลปัตร ไม่คิดว่าผมจะเป็นพี่ชายรุจน์ เธอให้การไปว่าผมเป็นชู้กับรุจน์ ด้วยความกลัวจะยุ่งเกี่ยวมากไปกว่านี้ เธอเลยให้พ่อแม่มาไกล่เกลี่ยและรีบกลับไปทันที

‘รัน รันไม่ได้ทำใช่ไหม แม่รู้ว่ารันไม่ใช่คนแบบนั้น รันปกป้องน้อง แม่จะทำยังไงดี’แม่เอาหน้าแนบลูกกรงบีบมือผมแน่น

‘รันทำจริงๆแม่ รันฆ่ามันเพราะโมโหแต่”ผมพูดกับแม่ตามตรง ตอนนั้นผมขาดสติแล้วจนพลั้งมือ แต่ไม่คิดว่าจะโดนจุดสำคัญ จะมาคิดอะไรตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว เพราะผมทำลงไปแล้ว

“แม่ไม่ต้องทำอะไร ดูแลรุจน์ดูแลตัวเองดีๆ แค่นั้นก็พอ’ผมพูดกับแม่เสียงเบาลงหลังจากเงียบไป

‘รันเป็นลูกแม่นะ แม่จะปล่อยให้รันติดคุกทั้งที่ไม่ได้ก่อเรื่องได้ยังไง’เป็นครั้งแรกที่แม่เสียงดังแต่เพราะคงเสียใจที่ทำอะไรไม่ได้ ผมเอามือปิดปากแม่เบาๆ

‘รุจน์ก็เป็นลูกแม่ เป็นน้องรัน รุจน์ยังเด็กมากถ้าเขาไปอยู่ที่นั่น เขาจะกลัวขนาดไหน รันโตแล้ว ไม่เป็นไร ไม่กี่ปีเองแม่’ผมปลอบแม่ไม่อยากให้แม่คิดมากแต่คงจะไม่ได้มากนัก แม่ส่ายหน้า

‘จำได้ไหม รันเคยถามแม่ว่า ถ้ารันจากไปหรือตายไป แม่จะร้องไห้ไหม’แม่ทวงคำที่ผมเคยพูดเมื่อนานมาแล้ว นานจนผมจำไม่ได้แต่แม่กลับจำได้ และวันนี้ผมก็รู้แล้วว่าแม่จะเป็นยังไง น้ำตาแม่ไหลออกมา

‘แม่’ผมเรียกแม่เสียงเครือ ถ้าย้อนเวลาได้ผมจะไม่ถามประโยคนี้กับแม่ ทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้วว่าแม่จะตอบว่ายังไง

‘แม่ไม่ใช่แค่ร้องไห้ แต่ตรงนี้ ตรงนี้ลูก มันจะขาดใจตามลูกไปด้วย แม่อยากรับไว้เองทั้งหมด แม่ผิดเองที่ดูแลรันไม่ดี จนเป็นแบบนี้ ฮึก ฮึก ฮืออออออออ’แม่จับมือผมไปวางตรงหัวใจ น้ำตาไหลไม่ขาดสาย ผมรู้สึกตัวเองชั่วมากทำแม่ร้องไห้ทั้งที่รู้ว่าแม่รักผมแค่ไหน

‘ไม่ใช่ แม่ไม่ผิด ไม่มีใครผิด ขอโทษ รันขอโทษ รันรักแม่ รักที่สุด อภัยให้รันนะแม่ ฮืออออออออ’ผมก้มลงกับพื้นกราบตีนแม่ที่มีลูกกรงกั้นอยู่ แม่ทิ้งตัวลงมาดึงผมพยายามจะกอดให้ได้แต่มีกรงกั้นอยู่ ทำได้แค่จับมือเอามือเช็ดน้ำให้กันและกัน

‘ไม่มีอะไรที่แม่ต้องอภัย ในเมื่อรันไม่ได้ผิด รันเป็นลูกที่ดีมาตลอด’แม่ยิ้มทั้งน้ำตา เอามือลูบหัว เราใช้เวลาแค่ไม่กี่นาทีซึมซับกันและกัน
.
.
.
ศาลตัดสินจำคุกผมสิบห้าปีข้อห้าฆ่าคนตายโดยกระทำเกินกว่าเหตุ แต่ผมรับสารภาพลดให้เหลือสิบปี ผมยอมรับคำตัดสิน ดีแล้วจะตั้งใจหรือไม่ก็ถือว่าผมฆ่าคนอยู่ดี ผมไม่มีสิทธิ์ตัดสินไอ้ตั้มด้วยวิธีนั้น เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกถึงความจริงใจของพ่อเลี้ยงที่เขาวิ่งเต้นเรื่องให้ทุกอย่าง เขาเสียใจมากกับเรื่องที่เกิดขึ้น ไม่คิดว่าคนที่เขารักและเอ็นดูจะทำได้ขนาดนี้ พ่อแม่ของไอ้ตั้มก็เสียใจอยากจะเอาเรื่อง แต่พอได้เห็นสภาพรุจน์ที่ถูกกระทำก็อดจะสงสารไม่ได้ พวกเขารู้มานานแล้วว่าทั้งคู่มีความสัมพันธ์กันพยายามห้ามไอ้ตั้มแล้วแต่ก็รู้ลูกตัวเองเป็นยังไงจะมาสอนตอนนี้คงไม่ทันแล้ว ส่วนไอ้มินมันร้องไห้ที่ช่วยอะไรผมไม่ได้ ผมบอกไม่ให้มันคิดมาก มันรับปากว่าจะช่วยดูแลแม่ให้และจะมาเยี่ยมผมเสมอ ผมพยักหน้ากับน้ำใจของมัน

‘ฉันช่วยได้เท่านี้แหละ ขอโทษนะ ขอโทษที่ผ่านมาทุกอย่าง’เขาพูดกับผมสีหน้าเศร้าสร้อยเหมือนคนรู้สึกผิดจริงๆ

‘ไม่เป็นไรครับ ผมก็ขอโทษที่เคยพูดไม่ดีกับลุง ผมฝากแม่กับน้องด้วย’ผมไหว้พร้อมบอกเขาที่พยักหน้า

‘รัน รันลูกแม่’แม่กอดผมทั้งตัว สั่นไปหมด

‘แม่อย่าร้องไห้สิ เดี๋ยวก็เจอกันแล้ว รันรักแม่ รักแม่ ฝากยายด้วยนะแม่’ผมบอกแม่พร้อมฝากดูแลยายที่ผมคิดว่าอยู่บ้านตลอดกับผม ปกป้องดูแล ผมใส่บาตร ไหว้และเปลี่ยนดอกไม้ให้ยายทุกวัน

‘แม่รู้แล้ว แม่จะรอนะ แม่จะรอรันกลับมาทำด้วยกัน เป็นครอบครัวนะลูก’แม่ลูบหัวผมที่ก้มกราบเท้าก่อนจะได้เวลาที่ผู้คุมพาตัวผมไปสู่ที่ผมไม่เคยคิดว่าจะเข้าไป
.
.
.
‘เฮ้ย มาใหม่เหรอวะ’

‘น่ารักจังโว้ย’

‘มีคู่ยังจ๊ะ เอาพี่ไหม’

ผมเข้ามาอยู่ที่นี่ได้อาทิตย์หนึ่งแล้ว เสียงแซวเสียงพูดไม่ขาดปาก ผมพอจะรู้มาบ้างว่าในนี้มีแบบนั้นด้วย เจอจริงๆอดจะขนลุกและห่วงตูดตัวเองขึ้นมาตงิดๆ ไอ้ตัวพอกันก็สู้ได้อยู่ แต่ไอ้ตัวเหมือนยักษ์ปักหลั่นก็เลี่ยงเอา แต่วันนี้ผมกลับเจอไอ้คนที่ผมเลี่ยงมันมาตลอด

‘ปล่อยกู ไอ้เหี้ย’เสียงผมที่ร้องอยู่ใต้ร่างไอ้นักโทษหน้าตาโรคจิต

‘ปล่อยแน่ แต่จะปล่อยในตัวมึงนะ’มันแสยะยิ้มก่อนจะเลียปาก

‘ไอ้สัด’ผมกระแทกมัดใส่คางมันจนหลุด ผมดิ้นหนีออก

‘หนีกูเหรอ’มันแสยะยิ้มเอามือคว้าขาผมไว้ พร้อมถลกกางเกง

‘ขาวฉิบหายเลย แม่ง เอาเลยพี่เข้ม’เสียงลูกน้องมันยุ มันเชียร์ นี่ผมจะต้องเป็นเมียมันจริงๆหรือวะ ผมทั้งดิ้นทั้งสู้ แต่ดูเหมือนมันจะชอบใจ

‘พวกมึงทำอะไรกัน’เสียงพูดพร้อมคนก้าวเข้ามา
‘เสือกอะไรด้วยไอ้เบียร์’ลูกน้องมันกลับถาม ก่อนจะถูกถีบจนหงายหลัง โดยตีนใครอีกคนที่ตัวโตกว่ามัน

‘พี่ปาน’มันเรียกเสียงอ่อย

‘กูไม่ได้เสือก แต่ ไอ้เฮียมันฝากถาม มันรำคาญ มันจะนอน’ไอ้คนชื่อเบียร์บอก ก่อนจะเอ่ยถึงคนที่ผมเคยเห็นแล้ว หน้าตาคมเข้ม สุขุม ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร

‘งั้นกูไปที่อื่นก็ได้ ไป’ไอ้คนชื่อเข้มมันฉุดผมลุก

‘กูไม่ไป’ผมอาศัยทีเผลอถีบมันและวิ่งไปหาคนที่มาขัดไว้ มันจะเข้ามา

‘มึงล้ำเขตกูเกินไปแล้ว’เสียงพูดมาจากต้นไม้ที่มีคนนอนหลับตาอยู่ ใช่เขตนี้เป็นของเขา ทั้งที่เขาไม่ได้เป็นขาใหญ่ ขาใหญ่ตัวจริงยังไม่กล้าหือกับเขาเลย รวมถึงขาใหญ่กลุ่มอื่นด้วย เท่าที่ผมได้ยินได้ฟังมา

‘ไอ้เฮีย’ไอ้เข้มมันเรียกชื่อคนคนนั้น

‘ไอ้เด็กใหม่นั่น อยู่เขตกูก็เป็นของกู หรือมึงอยากตกลงกับนาย’เขาพูดออกมาในสิ่งที่ผมไม่รู้ว่าคืออะไร

‘เมียมึงหรือไง’มันย้อนถามอย่างไม่เกรง ทำเอาผมคาดไม่ถึงว่ามันจะพูดแบบนี้

‘กูพูดว่า อะไรที่อยู่ในเขตกูก็ของกู’เขาพูดอีก ก่อนจะลืมตามามอง แค่สบตาผมยืนตัวแข็งทื่อไปหมด ไม่เคยเห็นใครตาดูมีอำนาจเท่านี้มาก่อน พวกมันจ้องอยู่สักครู่ก่อนจะฮึดฮัดไป คนพวกนั้นก็เดินไป ผมยืนลังเลว่าเอาไงดี ก่อนจะตามไป

‘ขอบใจนะ’ผมเอ่ยออกมากับคนพวกนั้น

‘ไม่เป็นไร’ไอ้คนชื่อเบียร์พูดกับผม ก่อนจะแนะนำตัวกัน แต่คนชื่อเฮียยังเฉยตามเดิม หลังจากนั้นผมก็ตามคนพวกนี้ ตลอดตอนแรกผมไม่ค่อยพูดเท่าไร ปิดกั้นตัวเอง จนผ่านไปสักพักถึงเริ่มคุ้นเคย ไอ้เฮีย ถึงจะไม่ค่อยพูดแต่ก็บอกก็สอนให้ผมรู้จักป้องกันตัวเองเวลาอยู่ที่นี่ รวมถึงไอ้พวกนั้นด้วยก็สนิทไปโดยปริยาย และส่วนลึกในใจผมรู้สึกดีที่เป็นเมียผู้ชายคนนี้ถึงจะไม่ใช่ความจริง ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครเลย ผมอยู่ที่นี่อย่างมีความสุข เปิดใจมากขึ้น วันเยี่ยมญาติผมก็ออกไปหาแม่ ทุกคนไปหาญาติ ยกเว้น เฮีย ที่ผมไม่เคยเห็นออกไปสักครั้ง ถามไอ้เบียร์ ไอ้ปาน ไอ้โจ๊ก ก็ได้แต่ส่ายหน้า บอกแค่ว่า อย่าถามมัน เรื่องที่รู้มาเกี่ยวกับคนคนนี้ คือ ห้ามถามเรื่องครอบครัว ผมรู้มาแค่นิดเดียว จนกระทั่งต้องเข้าไปเกี่ยวกับนาย และวันที่เราออกมาจากที่นั่นก็มาถึง
.
.
.
.

“คิดถึงแม่กับน้องจังเลย รอรันนะ อีกไม่นาน”ผมพึมพำถึงคนที่ผมคิดถึงอยู่เสมอ ก่อนจะนึกถึงอีกเรื่องที่ต้องรีบกำจัดให้พ้นจากใจสักที

“เฮ้อ ตัดใจเถอะไอ้รัน”ผมพูดกับตัวเองถึงเรื่องลึกในหัวใจที่ไม่เคยพูดให้ใครฟัง นั่งมองคนสองคนที่ยิ้มให้กัน และไอ้คนนั้นก็สามารถทำให้ไอ้คนที่ผมรู้สึกดีด้วยหัวเราะและพูดมากขึ้นกว่าเดิมจากที่เคยเห็น ผมรู้สึกอิจฉาที่มันได้รับการดูแลเอาใจใส่จนถึงเป็นของรักของหวง ถ้ามันเป็นคนไม่ดีผมคงจะทำอะไรได้ง่ายกว่านี้ แต่นี่มันทั้งซื่อ จิตใจดี ไม่รังเกียจผม แถมนับเป็นเพื่อนด้วย แล้วผมจะทำร้ายคนรักของคนที่ผมรู้สึกดีด้วยได้ยังไง ถ้าผมทำลงไป คงไม่เหลือแม้แต่ความเป็นเพื่อน มันหมดแล้วซึ่งความไว้ใจที่มันให้ผมมาตลอด นึกไปถึงเมื่อวันก่อน

‘ไงล่ะมึง รักเขาข้างเดียวกระเจี๊ยวเหี่ยวตาย’เสียงไอ้โรคจิตที่ตามติดคิดไม่ซื่อกับก้นผมตั้งแต่ข้างในจนข้างนอก ถ้ามีโอกาสแต่มันก็พลาดมาตลอด

‘เรื่องของกู’ผมตกใจที่มันรู้ความคิดของผมได้ยังไง ดูมันจะพูดจริง

‘หันมามองคนที่เขาสนสิวะ อย่างกูนี่ไง’มันยื่นหน้ามาใกล้ ไอ้เข้มมันก็หน้าตาดี แต่ดูมันโรคจิตยังไงไม่รู้ ยิ่งคดีมันน่ากลัวมาก ผมพยายามเลี่ยงมันมาตลอด มันเป็นคนสนิทนายเฟย

‘หึ กูชักว่าวคนเดียวดีกว่า อย่ามายุ่งกับกู’ผมว่ามันพร้อมเดินหนี แต่มันคว้าแขนเอาไว้

‘เฮ้ย เดี๋ยวสิ กูมีข้อเสนอ’มันพูดพร้อมยกยิ้ม

‘กูไม่สน’ผมพูดใส่มันก่อนจะดึงแขนออก

‘ฟังก่อนสิ แค่ กูสนใจไอ้เด็กนั่น ถ้ามึงร่วมมือกับกู มึงก็เอาไอ้เฮียไป’มันพูดออกมา

‘มึงคิดว่าง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ’ผมพูดใส่มันถึงเรื่องที่พูดง่ายแต่การกระทำบอกได้เลยว่า ยาก

‘ง่ายสิ แค่มึงพามันมาให้กู หลังจากนั้นกูจัดการเอง มึงก็ไปบอกไอ้เฮียยังไงก็ได้ ว่าเมียมันมีชู้ แค่นั้นเอง มึงว่ามันจะยังเอาไหมล่ะ หึหึ’ไอ้เข้มพูดถึงแผนการที่คิดจะใช้กับไอ้เฮีย ผมนิ่งไป

‘คิดให้ดีสิ มึงอยู่ข้างมันมาตั้งนาน กลับไม่ได้เป็นเมียจริง แต่ไอ้เด็กนั่นแค่ไม่เท่าไรกลับได้นอนเคียงข้าง ดูแลเอาใจใส่สารพัด’มันเดินวนพูดกรอกหูผม ชั่ววูบความคิดชั่วผุดขึ้นในหัว ถ้าสำเร็จมันอาจจะหันมามองผมก็ได้

‘อย่าบอกว่ามึงไม่อิจฉา ไม่อยากแทนที่ตรงนั้น หืม’มันเดินมาพูดใกล้หูพร้อมสูดดม ผมผงะ ก่อนจะผลักมันออกห่าง ยืนมองหน้ามันตั้งสติ ไม่ให้ถูกครอบงำ

‘ว่าไง’มันยักคิ้ว กอดอกรอคำตอบ ผมชั่งใจที่มั่นใจแล้วว่า

‘กูยอมรับว่าอิจฉา อยากแทนที่ แต่ถ้ากูจะต้องใช้วิธีชั่วช้าแบบที่มึงเสนอ กูจะไม่เหลืออะไรเลย จะมีแต่ความเกลียดชัง สังเวช สมเพส ที่จะได้รับ กูไม่มีวันทำกับคนที่กูรักแบบนั้นหรอก’ผมพูดใส่หน้ามันที่อึ้งไปพัก ก่อนจะหัวเราะ

‘ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ’

‘มึงขำอะไร’โรคจิตเอ้ย กูไม่ได้พูดเรื่องตลก หรือมันน้ำเน่าเกินไปมึงเลยจั๊กจี้หู

‘ขำคนดี ช่างเถอะ แต่ถ้าเปลี่ยนใจก็บอกแล้วกัน น้องรัน’มันเดินมาพูดใกล้ๆแสยะยิ้ม

‘ไอ้เข้ม มึงทำอะไรเพื่อนกู’เสียงไอ้เบียร์ พร้อม ไอ้เฮีย ไอ้หนู ไอ้ปาน ไอ้โจ๊ก เดินเข้ามาสีหน้าขึงขัง มันยักไหล่ก่อนจะเดินไป

‘มันทำอะไรมึง’ไอ้ปานถามผม ไอ้หนูเดินมาใกล้

‘มึงไม่เป็นไรนะ’ถามอย่างเป็นห่วง

‘ไม่เป็นไร มันก็มากวนตีนตามประสา ช่างแม่ง ไปเถอะว่ะ’ผมตัดบทก่อนจะกอดคอไอ้หนูเดินไป แกล้งคนสักหน่อย สักพักมันก็มาดึงคนของมันคืน ท่ามกลางเสียงแซวที่พวกมันเริ่มชินแล้ว

“ดีแล้ว ที่เป็นอย่างนี้ อย่างน้อย กูก็เหลือเพื่อน เหลือความรู้สึกที่ดีเก็บเอาไว้”ผมบอกตัวเองก่อนจะหันไปตามเสียงเรียกของไอ้เด็กที่อ่อนกว่าไม่กี่ปี มันชูกล่องขนมที่ผัวมันซื้อมาฝาก โดยมีไอ้เบียร์ ไอ้ปาน ไอ้โจ๊ก แย่งจากมือมันที่เอาหลบอยู่ แม่ง หลายวันแล้วเพิ่งเสือกมาเรียกกูแดก เฮ้อ

***********************************************************************************************************

ปล. เอาตอนความหลังความรักความรู้สึกของรันมาคั่นกันก่อน เพื่อให้รู้ความเป็นไป ของเฮียใจเย็นค่ะ ใกล้แล้ว ใกล้จะคลอดแล้วอีกไม่กี่ตอนจะมาพร้อมรสดีเลยทีเดียว หึหึ แต่ตอนนี้คนเขียนขอไปมาม่ากับงานก่อนนะคะ เฮ้อ ขอบคุณนะคะที่เป็นกำลังใจและติดตามกันมาตลอด ขอบคุณมากค่ะ ผิดพลาดตรงไหนบอกได้นะคะ บางทีอาจจะตกหล่นข้อมูลไปบ้าง

[harumi]

 

[Ryoooo]

รันไม่มีอดีตคนรัก แต่มีเฮียเป็นคนที่รันแอบรันสินะ
ไอ้เข้มนี่ไม่เลิกจริงๆ ดีนะที่รันมีสติ ไม่งั้นเรื่องไม่จบแค่เลิกคบแน่ๆเลยนะ

สงสารรันจนแอบร้องไห้เบาๆ กับอดีตตอนเด็ก
รันทดเพราะไอ้ตั้มชั่วนี่จริงๆ 
สงสารๆๆ

[วัวพันปี]

แง้มมาแล้ว ชีวิตรัน

[malula]

ฉากแม่กับลูกทำเอาน้ำตาไหลพราก ๆ

[maemix]

เรื่องของรันมาแล้ว แอบรักเฮียแบบเงียบๆเหรอเนี่ยะ
รันคงปวดใจแต่ทำไรไม่ได้ที่เห็นเฮียกับหนูรักกัน
เฮียนี่เสน่ห์แรงเหมือนกัน

[aorpp]

เฮ้อออ ชีวิตแต่ละคนรันทดกันไปคนละแบบ สงสัยของเฮียคงจะเข้าขั้นสูงสุด 
อ่านตอนของรันแล้ว อยากหาให้คนแต่งช่วยหาคู่ตุนาหงันให้รันบ้าง
หนูกับเบียร์ก็มีแล้ว ขาดแต่รัน นะคะ คนแต่ง

+1 

[ROCKLOBSTER]

โอ้....มันเป็นอย่างนี้นี่เอง   รันน่าสงสารกว่าเบียร์อีก   
สู้เขารัน
ปล. หาคู่ให้รันบ้างสิ 

[raluf]

ร้องไห้เลยอ่ะ อยู่ที่ทำงานนะเนี่ยT^T

[greenapple]

มาแบบยาวสะใจชอบมากค่ะ ชีวิตน้องเบียร์ว่ารันทดแล้วนะ ของน้องรันยิ่งกว่าอีก แอบสงสารกลัวน้องเหงาหาคู่ให้น้องด้วยนะคะ 

[KURATA]

อ่านตอนนี้แล้วแอบเสียน้ำตาเล็กน้อย 
อือหือ รันแอบชอบเฮียรึนี่

[kataiyai]

สงสัยอย่าง แต่ละคนกลุ่มเฮียจะหนีทำไม

ติดไม่กี่ปีก็ออกแล้วนี่นา

ทำแบบนี้ก็กลายเป็นหลบหนี โทษหนักกว่าตั้งเยอะ

[RenaBee]

อดีตของรันน่าสงสาร 

อยากให้รันมีคู่บ้างจัง

[snooppy]

อดีตรันน้อนรันทดมากกก

ป.ล. น้องรันสู้ค่ะ.....คนดีของเจ้

[nutjisub]

เศร้า  รอตั้งหลายวัน กะจะมาหัวเราะเฮีย เรื่องคอลาเจนเสียหน่อย อดเลย  เข้าใจนะว่าทุกคนมีอดีตที่เศร้า อ่านแล้วหดหู่จัง