หัวข้อ: >>**ปล้นร้ายกลายรัก**<< "เรือนจำเปิด" หน้า 167 (17-03-59 )

[mystery Y]

หล่อแบบ...โหดๆเนอะ

อยากดู imgหนูบ้าง 

[goonglovenut]

น้องหนูค่ะลองจิ้นกับเฮียพอจะฟินได้ไหม ดูน้องเขาน่ารักดี ไม่หล่อไม่สวยจนเกินไปในความคิดคนเขียนนะ
เอาไปชมกันเล่นๆก่อนนะ ถ้าไปซ้ำกับของนิยายใครขอโทษด้วยนะคะ


ส่วนเนื้อเรื่องอีกนิ๊ดแม้ว 

[attachment deleted by admin]

[maemix]

เอาไปจิ้นกับเฮีย ฟิน

[koikoi]

น้องหนูถูกสเป็คเลย
ส่วนตอนหน้าต้องรออีกนิดแม้วใช่มะเดี๋ยวจิ้มก้นเลยนิ

[greenapple]

หนูน่ารักดีอ่ะ

[Ryoooo]

อิมเมจหนูโดนใช่อะ กึ่งๆหล่อ กึ่งๆน่ารักกก

[sukaz]

น้องหนูจร้าาาาาา


 

[Alone Alone]

หนูน่ารักมากกกกกกก สมกับเฮียมากค่ะ

[kasarus]

ตอนแรกนึกอิมเมจเฮียไว้ออกแนว ไมเคิล สกอฟิล Prison Break แต่มาเจออิมเมจนี้เข้าไปรู้สึกว่าใช่ยิ่งกว่าอีกแฮะ

ส่วนน้องหนูต้องบอกว่าถูกต้องเลย ตรงมั่กๆ

[sam3sam]

มิน่าหนูมันถึงบอกว่ามันหล่ออยู่ตลอด ก็อิมเมจที่เอามาหนูมันหล่อจริงๆ

[GAZESL]

อร๊ายยยย หนูน่ารัก น่าตาจิ้มลิ้ม
เฮียก็หล่อเข้มมาเรยทีเดียว อิจเมจนี่ตรงตามจิ้นมากอ่ะ

[wi_OoO_wi]

ขนาดตัวเฮียกับหนูมันแบบว่า...

รอๆตอนต่อไป 

[JingJing]

น้องหนูดูแมนกว่าที่คิด แต่พอคู่กะรูปเฮียก็ได้อยู่นะ เพราะเฮียโคตรเข้ม

[nekko]

หนูน่ารักเหมาะกับเฮียเลย

[NOO~KUNG]

น่ารักอ่ะ........

[bun]

ก็โอนะ หน้าตาดีเก็บไปฟินได้

[t2007]

ใจละลายเมื่อมองแววตาเธอ อ๊ายยยยยย เหลือเชื่อกว่าจินตนาการ รักทั้งเฮียกร น้องหนู. โลภละ ขอรูปที่เหลือนะ อยากเห็นพี่เข้มมากกกกก

[yuyie]

 

[luzileas]

น้องหนูน่ารักอ่ะ  เฮียก็เท่ที่สุด  ฟินค่ะ

[wiwari]

หนูน่ารัก ใช่เลยจริงๆ

[goonglovenut]

>> ป.29 <<

ผมนั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง หลังจากพยายามจะหลับแต่ก็หลับไม่ลง ป่านนี้เฮียยังไม่กลับมาสักที มันเลยเวลาจากคราวก่อนมานานแล้ว เกือบจะตีสี่แต่ยังไม่มีวี่แววอะไรเลย ได้ยินแต่เสียงเปลี่ยนเวรยามด้านล่าง หวังว่าคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเฮียและคนที่ไปด้วยหรอกนะ ถึงผมจะไม่ค่อยชอบไอ้เข้มเท่าไหร่แต่ก็ไม่เคยคิดจะสาปแช่งมันสักที ปล่อยให้เป็นตามกฎแห่งกรรมดีกว่า ใครทำอะไรไว้ก็ชดใช้ไป

“เฮียช้าจังวะ ไม่ใช่จี้เส้นตามกูพูดแวะซื้อไวอาก้าหรอกนะ”แค่นี้ก็ อื๊อ ไม่อยากจะเอ่ย เหมือนเฮียยังคา เอ้ย อยู่กับผมอยู่เลยแบบตัวไม่อยู่แต่ฝากของไว้ ผมพึมพำก่อนจะนึกถึงเมื่อวานที่ทำกิจกรรมเข้าจังหวะกัน หน้าเห่อร้อนทันที ไม่ว่าจะสาเหตุอะไรผมหามาไตร่ตรองแล้ว ไม่ใช่เกิดจากความอยาก ใจง่าย หน้ามืด หื่น  มันไม่ใช่ สรุปได้ที่ สมยอม จะโทษเฮียที่คลุกวงในฝ่ายเดียวจนเสียว(ใจ)ก็ไม่ได้ในเมื่อผมก็เกิดอารมณ์ร่วมไปด้วย นึกถึงหน้าเฮียที่ปกติจะนิ่ง ตาคมดุ แต่พอเวลายิ้มทำเอาทั้งหน้าทั้งตาอ่อนโยน ยิ่งปากยิ้ม ตาเยิ้ม มือสัมผัส ปากซุกไซร้ ยิ่งตอนกระซิบบอก

‘เฮียรักหนู’ย้ำหลายครั้งพอกับช่วงล่าง

‘อืม’รู้แล้วไม่ต้องรัวก็ได้

‘รักเฮียไหม’ไม่ถามเปล่าเม้มซอกคอ จับน้องหนูเป็นตัวประกันอีก

‘รัก อืม เฮีย’ไม่บอกไม่ได้น้องเริ่มร้องไห้แล้ว

ยิ่งคิดผมก็รู้เลยว่า เฮียรู้สึกยังไง

.
.
.

“หื่นชัดๆ”นี่แหละนิยามที่ผมระบุให้ ถ้าไม่ชิงหลับก่อน ได้มีต่อแน่ ลางสังหรณ์บนหน้าเฮียมันบอกว่า เฮียยังไม่อิ่มเลย ไม่รู้แอบลักหลับผมมั่งหรือเปล่า ตื่นเช้ามาสำรวจตัวเองที่ใส่ชุดเรียบร้อย นอกจากช่วงล่างที่หน่วง คอ อก หน้าท้อง ขา แม้แต่แก้มก้น จนถึงเท้า  เฮียแม่งแปลงร่างเป็นปลาเทศบาล(ปลาซ็อกเกอร์)ดูดไปหมด แม้กระทั่งพลังงาน ผมเชื่อในสมรรถภาพเฮียแล้ว ขนาดรอบเดียวแต่น๊านนาน เลยเป็นที่สงสัยของไอ้สองตัวนั่นซะเลย

‘ไอ้หนูกลัวดำไงมึง ใส่ซะแขนยาวเลย’นั่นคือเสียงทักของไอ้เบียร์ที่เห็นผมใส่เสื้อยืดแขนยาว มีฮู้ด มันทักแบบประชดเพราะผมนั่งอยู่ในห้องไม่สามารถลากขาไปไหนได้

‘มึงจะคลุมหัวทำไม หัวโกร๋นหมด อากาศยิ่งร้อนๆอยู่’ไอ้รันดึงฮู้ดที่ผูกเชือกตรงคอเอาไว้ด้วยลง แต่ผมรีบดึงขึ้นปิดตามเดิม

‘กูไม่ร้อน กูหนาว เหมือนจะมีไข้นิดหน่อย ไม่ครั่นตัว ไม่ปวดหัว แต่ไม่ต้องเป็นห่วงกูกินยาแล้วหลังจากกินข้าวเมื่อกี้นี้ ขอบใจพวกมึงมากนะที่มาอยู่เป็นเพื่อน ถ้ากูหลับพวกมึงก็ไปทำธุระกันเถอะ ไม่เป็นไรกูอยู่ได้’ผมบอกรายละเอียดอย่างที่คิดและท่องจำไว้แล้ว มันเลยหุบปากที่อ้าค้างอยู่

‘หายใจทางผิวหนังหรือไงวะ พูดซะรัวเลย’ไอ้เบียร์มานั่งข้างๆเอามือตบไหล่

‘มึงผิดปกติ’ไอ้รันหรี่ตาใส่

‘เปล่า’กูเตรียมมาดีโว้ย ไม่เสียงสูงให้จับได้หรอก

‘นั่นไง ทุกครั้งมึงต้องเสียงสูง คราวนี้เสียงต่ำแบบฝืนๆ มึงโกหก’เหี้ยยยย ยังจับความฝืดทางคำพูดกูได้อีก

‘จริง จริ๊งงงงงงงง’ยืนยันด้วยเสียงสูงตามปกติ

‘ว่าแล้ว มึงต้องทำเสียงสูงเป็นการยืนยัน ปิดอะไรพวกกู’พวกมันยื่นหน้ามาใกล้จับหน้าผมไปจ้องตา

‘สาดดดดดดดดดด เสียงสูงเสียงต่ำ ก็หาว่ากูโกหก ทีพวกมึงชอบ คุณผู้ช่วย กับ ไอ้ไป่ ล่ะ กูยังไม่ล้อเลย’ผมผลักหน้ามันออกและพูดใส่ ลากขาที่ไม่อยากจะจากเตียงไปไหน แต่ต้องหนีไปอีกมุม อูย

‘ไม่จริง กูไม่ได้ชอบมันสักหน่อย’พวกมันพูดแทบจะพร้อมกัน

‘โกหก กูไม่เชื่อหรอก ว่าแล้ว พวกมึงต้องยืนยันคำตอบเสียงแข็งแบบนี้’กลายเป็นผมที่เล่นพวกมันบ้าง

‘สัด กูเกลียดขี้หน้ามันจะตาย จะไปชอบมันได้ยังไง ฉิบหายรู้จักก็ไม่รู้จัก’ไอ้เบียร์ด่าพร้อมพูดสายตาหลุกหลิกชอบกล เฮ้ย ผมว่าตาไม่ฝาดนะ หน้ามันดูแปลกๆ

‘ก็ใช่ไง มึงไม่รู้จักแต่ด่าเขาเหมือน แบบ อะไรน้า’ผมทำท่าคิดปากขมุบขมิบ ไอ้รันชำเลืองมองไอ้เบียร์บ้าง

‘อะ อะไรของมึง เหมือนอะไร’ไอ้เบียร์เริ่มตะกุกตะกัก

‘รู้แล้ว’ผมทำเป็นนึกออกพูดเสียงดัง ไอ้เบียร์ตาตี่ โตขึ้นมาทันที

‘อะไรวะ’ไอ้รันหันข้างมาทางผมทันที

‘เหมือนคุณตำรวจกับผู้ร้ายยอดรัก เถียงกันแบบในละครตอนเย็น กูเคยดูจำได้’

‘ไอ้หนู มันไม่ใช่อย่างที่มึง คะ อ้าว เหรอ’

เสียงผมกับเสียงมันพูดแทบจะพันกัน ก่อนมันจะรู้สึกตัวว่าเกือบจะหลุดอะไร ก็เลยทำหน้าเหรอ

‘ห่าราก กูนึกว่าเรื่องจริง’ไอ้รันสบถบ้างก่อนจะนั่งลง ไอ้เบียร์ถอนหายใจแบบโล่งอก มันแอบแต่ผมเห็น อะไรของมันจริงจังไปได้ กูแค่หาทางเอาตัวรอดเรื่องกูแค่นั้นเอง

‘ไอ้รัน’ผมเรียกเอามือสะกิดมันที่ดูจะเหม่อๆเหมือนคิดอะไรอยู่ในใจ

‘กูไม่ได้อะไรกับไอ้ไป่จริงๆ นะโว้ย’มันตกใจโพล่งออกมาบ้าง ทำเอาพวกผมเงียบ

‘ฮ่าๆๆๆๆๆๆ’ผมกับไอ้เบียร์

‘ยิ่งกว่ากูอีก ครึครึ’ไอ้เบียร์คนเดียว

‘เหี้ย แม่ง กูพูดจริง’ไอ้รันด่าก่อนจะยืนยันตามเดิม

‘กูเชื่อ กูเชื่อ ว่ามึงไม่ได้คิดอะไร’ผมตบไหล่มันที่ส่ายหน้าเซ็ง ดูมันก็ไม่ได้คิดอะไรจริงๆนะ

‘กูไม่ได้คิดจริงๆนี่หว่า’มันย้ำอีก

‘หรือมึงคิดถึงไอ้เข้มวะ’ไอ้เบียร์แซวอีก

‘จวยยยยยยยยยย คิดถึงมันทำส้นตีนอะไรล่ะ’ไอ้รันด่าพร้อมทุบหลังมัน ผมไม่คิดว่าไอ้เบียร์จะแซวออกมา

‘ระวังนะมึง เกลียดอะไรจะได้อย่างนั้น’ไอ้เบียร์แซวอีกเอามือปัดมือมันไปด้วย กูรอดแล้ว พวกมึงฉะกันเองเถอะ

‘กูไม่ได้เกลียดอย่างนั้น’ไอ้รันพูดแบบกูไม่รู้จะอธิบายยังไง

‘มึงชอบไอ้เข้ม’ผมทำเสียงพร้อมหน้าประกอบคำพูดด้วย

‘ไม่ได้ชอบ โว้ยยยยยยย พวกมึงเข้าใจอะไรยากจังวะ กูไม่ได้ชอบใครทั้งนั้น”ไอ้รันแทบจะทึ้งหัวตัวเองไปมา ผมกับไอ้เบียร์กลั้นหัวเราะกับสภาพมันที่โดนแกล้ง มันเป็นคนดีนะ ถึงผมจะรู้จักมันในสาถานการณ์แบบนี้ผมก็สัมผัสได้ถึงความจริงใจของมัน รวมถึงไอ้เบียร์ด้วย ผมคิดเสมอว่าพวกมันไม่ใช่คนเลวโดยสันดาน แต่อาจมีเหตุจำเป็นที่ต้องเป็นแบบนี้ ก่อนจะสบตามันที่มองผมพร้อมรอยยิ้ม ทำไมมันจะไม่รู้ว่าผมปิดอะไรไว้ ผมไม่ได้คิดจะปิดบังมันหรือไอ้เบียร์แต่ผมอายจริงๆ และผมไม่คิดจะพูดหรือถามในสิ่งที่ตัวเองรู้หรอก เรื่องของใจมันเป็นเรื่องละเอียดอ่อนถึงเป็นเพื่อนกันแล้วก็ใช่ว่าจะต้องพูดออกมาเก็บให้ลึกสุดใจดีกว่า วันข้างหน้าผมก็ยังไม่รู้เลยว่าจะเป็นยังไง จะได้อยู่กับคนที่ผมบอกรักเขาไปแล้วหรือเปล่า นั่นเป็นเมื่อบ่ายที่พวกมันมาอยู่ด้วย แต่ตอนนี้ผมห่วงเฮียจังเลย

“กลับมาสักทีสิ เฮีย อย่าเป็นอะไรนะ”ผมยกมือไหว้พระ และสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ขอให้เฮียปลอดภัย

‘รอเฮียนะ’

‘เฮียรักหนู’

เสียงกระซิบและสัมผัสตรงหน้าผาก ก่อนจะไล่ทั่วหน้ามาหยุดที่ปาก ผมตอบรับเอามือกอดเฮีย

‘กลับเร็วๆนะ หนูจะรอ’

‘เฮียระวังตัวด้วยนะ’

‘ไม่ต้องแวะซื้ออะไรนะ’

‘อืม’

‘มีอีกไหม หืม’

‘ไม่มี ทำทุกข้อนะ’

‘ครับ’ตอบรับและจูบอีกครั้ง

ก่อนจะสลัดภาพวาบหวิวออกจากหัว คิดถึงบุพการี เดี๋ยวจะว่าผมอกตัญญู ได้เฮียที่ดูแลข้างหลังและลืมพ่อที่รอคอยอยู่ข้างหน้า ไม่เคยมีสักวันที่ผมจะลืม อยากจะกลับไปหาใจแทบขาด อยากรู้ว่าตอนนี้เป็นยังไงบ้าง ผมรู้แค่ว่าพ่อคิดถึงผมมากเช่นกัน

“หนูคิดถึงพ่อนะ ดูแลตัวเองดีๆนะพ่อ”ผมพูดพลางหยิบไอ้ชวดมากอดแทนอ้อมแขนของพ่อ แต่เดี๋ยวนี้รวมไปถึงเฮียด้วย ผมยกยิ้มเมื่อนึกถึงวันที่เห็นผู้ชายตัวโต ซักไอ้ชวด ใช้แปรงสีฟันขจัดคราบอย่างเบามือ ลงน้ำยาปรับผ้าหอมกรุ่น อีกเรื่องที่ผมคาดไม่ถึง เฮียซักกระทั่งกางเกงในผมด้วย ได้แต่อ้าปากจะพูดก็ไม่ทัน ไม่รู้จะทำไงเลยซักกลับคืนให้บ้าง เฮียได้แต่ยิ้ม ต่างคนต่างเงียบดีกว่า ผมก็ซักให้พ่อบ่อยไป ผู้ชายเหมือนกัน แต่แค่เฮียเท่านั้นที่ผมนอกใจพ่อไปซักให้ ไม่นับแม่นะ นั่นถือว่าเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมทำให้ ไม่งงใช่ไหมครับ งั้นเข้าใจตามนี้นะ

“สงสัยเฮียก็คงนึกว่าซักให้ลูกมั้ง ครึครึ”ผมพูดกลั้วหัวเราะ นึกภาพเฮียเลี้ยงลูกตามที่เล่าให้ฟัง ดูอบอุ่น เฮียทำให้ลูกทุกอย่าง ไม่เอ่ยถึงแม่ของลูกสักคำ ผมก็ไม่ถาม กลัวจะไปขัดสีหน้ามีความสุขของเฮียเวลาพูดถึงลูก ผมไม่คิดว่าเฮียโกหกหรอก หลายอย่างในตัวเฮียที่แสดงออกมามันไม่เคยบ่งบอกว่าเฮียเป็นคนแบบนั้น แล้วอะไรเป็นสาเหตุให้เฮียมีชีวิตเป็นแบบนี้กัน เฮียอาจจะไม่ได้ตั้งใจก็ได้

“แต่ถึงตั้งใจ มันเกิดขึ้นแล้ว คงย้อนไปแก้ไขไม่ได้ นอกจากชดใช้ในสิ่งที่ได้ทำลงไป เฮ้อ”ผมได้แต่ถอนหายใจกับเรื่องที่ตัวเองก็ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเฮียในอดีตที่ผ่านมา ถ้าเฮียพร้อมจะเล่าเขาก็เล่าเองแหละ ถ้าไม่อยากเล่าผมก็ไม่อยากจะไปรื้อฟื้นความทรงจำที่มันคงจะเจ็บปวด ผมควรห่วงเฮียในตอนนี้ก่อนดีกว่า

“ทำไมเฮียยังไม่มานะ”ผมเดินไปหยุดตรงริมหน้าต่าง เฮียสอนไว้ว่า อย่าโผล่หน้าออกไปอาจได้รับอันตรายที่เราไม่รู้ได้ ป้องกันไว้ก่อน ปิดไฟไว้ด้วยคนที่แฝงตัวในที่มืดจะได้ไม่เห็นเรา ที่สำคัญปืนพกติดตัวไว้ตลอดเวลาที่เฮียไม่ได้อยู่ด้วย

“จะไปหาไอ้สองคนก็เกรงใจมัน ป่านนี้คงกำลังตกในห้วงฝันเปียกพอดี ครึครึ”ผมคิดลึกไปตามเรื่อง มันก็ต้องมีบ้างตามประสาผู้ชาย ดีๆอย่างผมยังเคยเลย พูดถึงมันสองคนนึกถึงไอ้เบียร์ขึ้นมาได้ และพาลไปนึกถึงคุณผู้ช่วย ทำม๊ายทำไมผมคุ้นจังเลยวะ

“ยิ่งเวลาเถียงกัน เหมือน เหมือน อืม แม่ง ติดที่ปาก”ผมพยายามนึกก็นึกไม่ออก เดินวนแถวหน้าต่างก่อนจะเปลี่ยนที่บ้างไปยืนหน้าประตูกระจกที่เปิดออกไปจะเป็นระเบียง แต่มีม่านหนาและทึบที่ผมคิดว่าคงกันอุจาดเวลาทำอะไรมั้ง อย่าง เปลี่ยนเสื้อผ้า ทำท่าทุเรศๆ แค่นี้เองที่ผมคิดไม่ได้นึกไปถึงเรื่องอื่นเล๊ย จริงจริ๊งงงงงงง กลับมาคิดเรื่องไอ้เบียร์ต่อ

“อืม อ๊ะ นึกออกแล้ว เหมือนคุณตำรวจนั่นเอง”ผมคิดพร้อมดีดนิ้ว ในที่สุดกูก็นึกออกจนได้ ทั้งที่เมื่อเช้ากูก็นึกได้แล้วนะแต่ต้องแถไปก่อนเพราะตอนนั้นนึกแหย่มันเพื่อเอาตัวรอดเฉยๆ

“จากการพูดคุย และที่สำคัญ คือ ทำไมคุณผู้ช่วยเจาะจงตรวจก้นไอ้เบียร์ นี่และเก้าสิบเปอร์เซ็นของความเป็นไปได้ แล้วถ้าเป็นจริง เข้ามาได้ยังไงวะ ไม่น่าจะเล็ดลอดสายตาไปได้ โดยเฉพาะเฮีย ที่หูตาจมูกยิ่งกว่าชะมดอีก”ผมไล่ไตร่ตรองพร้อมหาเหตุผลมาประกอบเป็นรูปร่างคุณตำรวจที่เคยเจอแว่บๆ

“แต่จะว่าไป เฮียแม่งก็จ้องเอ๊าจ้องเอาเหมือนจะสงสัยเหมือนกัน แต่หน้าไม่ฉงนเท่ากูแค่นั้นเอง”ผมเดินวนไปวนมาอย่างใช้ความคิดอีกหน ระหว่างนั้น

ปึก

ฟุบ

 เสียงผมที่ก้มหมอบกับพื้นอย่างลืมเจ็บช่วงล่าง ทันทีเมื่อได้ยินเสียงพลังงานเคลื่อนที่บางอย่างกระทบกระจก คงไม่ใช่มาล่าท้าผีกันที่นี่หรอกนะ ผมยังเงียบเอาหูซุ่มฟังว่าจะมีอีกไหมก่อนจะกระดึ๊บๆ ไปใกล้อีกนิด เอามือแหวกผ้าม่านมองฝ่าออกไปเห็นแสงสลัวๆแต่ก็ไม่ชัดอยู่ดี

“เสียงอะไรวะ หรือ นกจะบินชนกระจก”ผมคิดก่อนจะมองหาซากของสิ่งที่คิด

“ไม่มี”พึมพำก่อนจะนึกได้ว่า เฮ้ย กลางค่ำกลางคืนเขาไม่ให้ทักนี่หว่า เดี๋ยวของเข้าตัว แต่กูพูดเบาๆไม่เป็นไรมั้ง กระจกก็กั้นอยู่มันคงเข้าไม่ได้หรอก ถ้ายูเทรินท์เข้าหน้าต่างก็ฉลาดเกินกูคิดไปแล้ว ก่อนสายตาจะเห็นเงากระโดดจากต้นไม้ที่ไม่ห่างจากระเบียงมากนัก ผมเอามืออุดปากไม่ให้ร้องออกมา พ่อนก แม่ไก่ เฮียของหนู ช่วยด้วย ผมกระพริบตาปริบๆ หายใจเข้าออก พุทโธ ธัมโม สังโฆ มีจริงเหรอวะ เอาไงดี ผมเหลือบดูนาฬิกา อีกสิบนาทีก็ตีห้าแล้ว อดใจอีกนิด ระหว่างที่อดใจรอ ตาผมก็หยุดอยู่กับวัตถุสีขาวเหมือนห่อผ้ามีเชือกมัดไว้

“กูว่าแล้ว แม่งต้องพวกปล่อยของแน่ ดีนะติดกระจก เดี๋ยวใกล้เช้า กูจะเอากางเกงในไปครอบให้มึงเสื่อม”ผมทุบมือกับพื้น พร้อมความคิดที่เคยได้ยินเขาพูดกันมา ทำไงได้ผมไม่มีผ้าถุงนี่หว่า ต้องใช้วิธีนี้แก้ไปก่อน เมื่อไม่มีเสียงอะไรแล้วผมรีบลุกไปที่ตู้เสื้อผ้าเปิดลิ้นชัก

“แล้วของกูกับของเฮียอันไหนขลังกว่ากันวะ”ผมหยิบกางเกงในขาวสะอาดซักปรับน้ำยาอย่างดีขึ้นมาสูดดมอย่างคิดถึงเจ้าของ ว๊าค ไม่ใช่ หยิบมาพิจารณา ก่อนจะมองไปที่ตะกร้า

“ยังไม่ได้ซักน่าจะขลังกว่า”เก็บเข้าที่เดินไปที่จุดมุ่งหมาย แล้วก็คิดอีกว่าจะเอาของใคร หรือกูต้องตัดสินที่กลิ่น  เลือกไม่ได้เอาแม่งสองตัวรวมพลังเลย
แกร็ก แอ๊ด

ผมปลดล็อคพร้อมเลื่อนบานกระจกด้วยเท้า ขวาถือปืน ซ้ายถือกางเกงใน ก่อนจะโยนฟุบไปครอบไอ้ห่อผ้านั้น ใครจะว่าคิดว่ากูปัญญาอ่อนก็ช่างเถอะ ของอย่างนี้ไม่เชื่ออย่าลบหลู่ ยังพิสูจน์ไม่ได้ มองผลงานตัวเอง เงียบ ไม่มีควันหรือเสียงโหยหวนแต่อย่างใด

“ไม่ใช่”ผมมองรอบๆก่อนจะคว้าห่อผ้านั้นเข้าห้องและปิดล็อคตามเดิม เอามันวางกับพื้น กรีดนิ้วจับกางเกงในโยนสู่ที่เดิม ที่จริงมันก็ไม่ก็คงจะไม่ใช่สิ่งที่ผมคิดหรอก มีแต่คนไม่ปกติทางความคิดเท่านั้นที่คิดและทำแบบนี้ สำหรับผมจัดว่าเป็นคนคิดลึกมากไปแค่นั้นเอง

“แล้วมันคืออะไรวะ”ผมนั่งพิจารณาไอ้ห่อผ้าตรงหน้า สมมุติถ้ามันเป็นของทางไสยศาตร์น่าจะเป็นห่อเศษผมกับตะปู ถ้าวิทยาศาสตร์ปนนิติเวช คุณไม่ควรเอามือเปล่าจับสิ่งของต้องสงสัย ผมเดินไปหยิบถุงมือแพทย์ในตู้มาสวม ตอนแรกก็สงสัยว่าเฮียเอามาใช้ทำอะไร คิดลึกๆนึกว่าเอามาใช้ดีท็อกผมหรือเปล่าแต่ไม่ใช่ เฮียเอามาไว้ทำงานอะไรก็ไม่รู้ ผมสนใจแต่ไม่อยากเสือก แม้หน้าเฮียจะบอกว่า บอกไปหนูก็ไม่รู้หรอกเพราะเป็นงานของเฮียไม่ใช่งานของหนู โอเคนะ  ยังไงตอนนี้ผมขอยืมมาใช้งานต้องสงสัยผมก่อนแล้วกัน สวมเรียบร้อยแก้เชือกออก

“กระดาษอะไรวะ”ผมหยิบมาพิจารณาดู ชั่งใจว่าจะเปิดดีไหม หรือจะรอเฮียมาช่วยเปิด แต่ทำไมเหมือนได้ยินเสียงกระซิบว่าเปิดเถอะไอ้หนู เฮียเขาเหนื่อยกลับมายังต้องมาเหนื่อยช่วยมึงเปิดอีก เถียงกันไปมาสุดท้ายความเกรงว่าเฮียจะเหนื่อยเพิ่มเลยตัดสินใจเปิดเอง ก่อนจะเบิ่งตา

“เป็นไปไม่ได้”

“ตาฝาดใช่ไหม”

ผมขยี้ตาตัวเองสองสามครั้ง ก่อนจะหยิกตามตัว ปรากฎว่า

“โอ้ยยยยยยยยยยย”

ยังเจ็บ ไม่ใช่เรื่องหลอก หรือใครแกล้งเล่น ผมจำได้ ผมบอกแล้ว ให้ตายผมก็ไม่ลืม มือผมสั่นระริกพอกับใจที่เต้นด้วยความยินดีกับสิ่งที่ได้เห็นตรงหน้า

“ฮึก ฮึก พ่อ พ่อ จริงๆด้วย”ผมสะอื้นออกมาพร้อมน้ำตาไหล ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าทำอะไรลงไป ผมถอดถุงมือก้มกราบกับกระดาษสามครั้งที่ล่วงเกินโดยไม่ได้ตั้งใจ ถ้ารู้ผมคงไม่คิดอะไรบ้าบอแบบนั้น ก่อนจะเช็ดน้ำตาที่ไหลไม่ขาดสาย

“ฮือออออออออ ฮืออออออ พ่อออออออออ”ผมจูบกระดาษแผ่นนี้เหมือนได้พบหน้าพ่อจริง ๆ นั่งพิงข้างเตียง กว่าจะตั้งสติและทำใจให้ปกตินานพอสมควร ถึงไม่จับเวลาผมก็รู้ ก่อนจะคลี่กระดาษอออกอ่าน

กอดแนบอกหนูลูกรัก

เป็นยังไงบ้างลูก ถ้าให้คิดอย่างเป็นมงคลชีวิตของพ่อและหนู หนูต้องสบายดีแน่ ไม่เจ็บไข่ เอ้ย เจ็บไข้ ใช่ไหมลูก เวลาเข้าป่าทีไรกลับมาหนูมักจะเป็นไข้เสมอ ฝนตกด้วย และหนูเป็นคนขี้หนาว ผ้าห่มก็ไม่มี พ่อเป็นห่วงมาก ไม่รู้ไอ้หนุ่มพวกนั้นมันเอายาแก้ไข้ติดไปด้วยหรือเปล่า เสื้อผ้าพ่อเห็นมันเอาไปเยอะอยู่นะ  ยังคิดอยู่เลยว่าถ้ายกตู้ได้มันคงยกไปแล้วเน๊อะ ขำไหมลูกหนู ฮึก ฮึก (เสียงพ่อสะอื้นเอง สะอื้นจริงๆนะ ไม่ใช่เขียนเล่นๆ)

“ฮ่าๆๆๆ ฮึก ตลก ขำมากเลย”ผมขำความคิดของพ่อที่ไม่เคยเปลี่ยน มองโลกในแง่ดี ก่อนจะตั้งใจอ่านต่อ

ถ้าพ่อรู้ล่วงหน้าว่า ลูกหนูต้องจากไปนานขนาดนี้ พ่อคงทำทุกอย่างไม่ให้ลูกหนูไป แม้จะต้องตาย พ่อก็ยอมแค่ให้ลูกหนูอยู่เท่านั้น เพราะพ่อไม่รู้ว่าลูกหนูต้องไปเผชิญอะไรบ้าง ลำบากแค่ไหน ไอ้หนุ่มนั่นจะผิดคำพูดหรือเปล่า ถึงลูกตาที่มันสบด้วยและเสียงมันจะฟังดูเชื่อได้ก็เถอะ พ่อยังไม่วางใจอยู่ดี พ่อฝันเห็นลูกหนูทุกคืนเลยนะ ถ้าให้เล่าคงจะยาวเพราะมันเป็นฝันต่อเนื่องฉากโดยรวมเสมือนพ่อไปอยู่ในเหตุการณ์จริงมาก แต่ในฝันพ่อเห็นลูกปลอดภัยในอ้อมแขนไอ้หนุ่มนั่นทุกครั้ง มันคงรู้ว่าพ่อไม่เชื่อใจมันมั้งเลยมายืนยันให้พ่อเห็นในฝัน แล้วเรื่องจริงเป็นอย่างนี้ไหมลูก พ่อภาวนาให้เป็นจริงนะ

“ฝันเป็นจริงเลยพ่อ เฮียดูแลหนูดีมาก ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม ยกเว้นเฮียที่ดอมดมอยู่คนเดียว อันนี้หนูขอปิดพ่อไว้ก่อนนะ เอาไว้ถ้ามีโอกาสจะให้เฮียไปขมาพ่อแล้วกัน ครึครึ”ผมอดหัวเราะและตอบโต้กับพ่อไม่ได้ ทั้งที่น้ำตาผมไหลอาบแก้ม ปากผมยิ้ม ก่อนจะอ่านต่อ

 พ่อใส่บาตรและกรวดน้ำให้ทุกวันขอให้ลูกปลอดภัย ว่าแต่กับข้าวที่พ่อใส่อร่อยไหมล่ะ น้ำพริกปลาทู แกงส้มผักรวม ปลานิลทอด ต้มข่าไก่ ยำไข่มดแดง พะแนงเนื้อ โอ้ย หลายอย่างของที่ลูกหนูชอบทั้งนั้น ถ้าอร่อยให้ทำปากจู๋ ทำเป็นไหม ได้ดูมั่งหรือเปล่าทีวี ว่าตอนนี้เขาฮิตละครเรื่องอะไร นี่ พ่อทำให้ดู (มีรูปภาพประกอบ)

“ทำแล้วพ่อ มิน่าล่ะ หนูถึงกินอะไรก็อร่อยไปหมด ฮ่าๆๆ พ่อนี่รู้ใจจริงๆ ว่าหนูชอบกินอะไร”ผมตอบพ่อในจดหมายอย่างขำๆ ไม่อยากให้พ่อเป็นห่วงไปมากกว่านี้ มือลูบตรงภาพพ่อที่ทำปากจู๋ ผมเช็ดน้ำตาก่อนจะเอามาแนบแก้ม และอ่านต่อ

เห่ย ไม่ใช่เป็นการแช่งนะลูก พ่อถือเป็นการต่อชะตาเสริมบุญให้ลูกแคล้วคลาดถ้าเลี่ยงไม่ได้ก็ให้เจ็บน้อยที่สุด ถ้าเจ็บมากขอให้สิ่งนั้นกลับมาหาพ่อ พ่อจะรับไว้เองที่ไม่สามารถปกป้องดูแลลูกได้ ผิดสัญญากับไก๋จ๋าแม่ลูกหนู ว่าจะดูแลให้ดีที่สุด แต่พ่อก็ทำไม่ได้

“ฮึก ฮือออออออออ พ่อ หนู ฮึก ไม่ให้พ่อเจ็บหรอก หนูรับไว้เอง ไม่ใช่ความผิดพ่อสักนิด พ่อทำเต็มที่แล้ว แม่อย่าโกรธพ่อนะ มันเป็นเบญจเพส เดี๋ยว ฮึก มันก็ผ่านไปแล้ว”ผมปาดน้ำตาพูดกับแม่ ผมรู้ว่าแม่ไม่โกรธหรอก ถ้าแม่ยังอยู่คงเป็นอีกคนที่จะร้องไห้แทนพ่อ เพราะพ่อต้องคอยปลอบแม่ และผมรู้ว่าแม่ยังคอยปกป้องผมอยู่เสมอ

ตัวพ่อสบายดี ยกเว้นใจที่มันคิดถึงลูกทุกลมหายใจเข้าออก ที่จริงพ่ออยากจะเขียนอะไรมากกว่านี้ แต่มันเขียนไม่ออก ไม่ใช่ปากกาไม่ติด หมายถึง มือพ่อมันไม่สามารถขยับต่อได้ อย่าคิดลึก ว่ามือพ่อเป็นอัมพาตนะ ตะกูลเรายิ่งชอบคิดอะไรไม่เหมือนใครอยู่ เข้าใจใช่ไหมว่าพ่อหมายถึงอะไร

“ฮึก ฮึก หนูรู้”ผมตอบอย่างเข้าใจความรู้สึกของพ่อที่คงจะตื้อ จะเรียงร้อยถ้อยภาษา ก็ไม่เหมือนเจอหน้าและบอกกัน

ดูแลตัวเองให้ดีนะ อย่าดื้อ อย่ารั้น อย่ากวนส้นเท้า เขาจะได้เอ็นดูปล่อยลูกหนูกลับมาหาพ่อ พ่อรู้แล้วนะว่าลูกอยู่ที่ไหน พ่อรีบเสริชดูแล้วส่งใจไปก่อนกลัวหลง ฮ่าๆๆๆๆ พ่อฉลาดไหม ฮึก ฮึก ตัวพ่อไม่สามารถไปหาได้ทั้งที่อยากจะไปหาลูกหนูเหลือเกิน อยากดูให้เห็นกับตาว่าลูกปลอดภัยและอยู่ดี  พ่อได้แต่ภวานารอเวลาที่เราได้พบกัน อดทนนะลูก เวลาเจ็บหรือมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นรีบนึกถึงพ่อนะ พ่อจะได้แย่งมันมาเพื่อลูกหนูของพ่อจะได้ไม่เจ็บ พ่อจะไม่เขียนว่าสุดท้ายนี้ เพราะสำหรับพ่อตราบใดที่ยังไม่เจอหน้าลูกหนู จะไม่มีคำว่าสุดท้าย พ่อจะรอลูกหนูกลับมา กลับมาหาพ่อเร็วๆนะ ลูกหนูของพ่อ

รักและคิดถึงไม่มีที่สิ้นสุด

พ่อนกของลูกหนู

ปล. พ่อเขียนเรียงความไม่เก่ง เลยเรียบเรียงออกมาได้แค่นี้ ทุกตัวอักษรไม่มีการกลั่นกรอง มันเกิดจากความรักของพ่อที่มีต่อลูกหนูอย่างไม่มีที่สิ้นสุดของหัวใจ รักลูกไม่มีเสมอ เพราะรักมากกว่า
 
“ฮือออออออออออออออออออออ พ่อออออออออออออออ หนูคิดถึงพ่อ”ผมกอดจดหมายแนบอก ร้องไห้เสียงดังอย่างไม่กลัวใครจะได้ยินแล้ว ในจดหมายมีคราบเป็นดวงสีจาง พ่อร้องไห้แต่ไม่ยอมให้เปรอะตัวอักษรที่เขียน แต่ตรงที่ว่างมันทำให้ผมรู้ได้ว่าพ่อร้องไห้มากแค่ไหนกับความคิดถึงผม แม้แต่ตัวอักษรที่ตรงบ้างโย้บ้างเพราะแรงสั่นของมือที่คงควบคุมให้เขียนจนจบเพื่อจะฝากความคิดถึงและความรักมาให้

“ฮึก ฮึก คิดถึงเหลือเกิน”ผมเอนร่างลงไปนอนคุดคู้กับพื้นจูบรูปพ่ออย่างที่กลัวว่าชาตินี้จะไม่ได้เจอกันอีก ถ้าพ่อขอให้ผมปลอดภัยและอยู่ดี ผมก็ขอให้คืนกลับพ่อเช่นกันและมากกว่าที่ให้ผมด้วย

“พ่อรอหนูนะ หนู หนู ฮึก จะกลับไป เฮียสัญญาแล้วพ่อ เฮียสัญญาแล้ว”ผมพูดทั้งน้ำตา ความเจ็บปวดที่เคยได้เจอมาไม่ว่าจะอะไรในตอนนี้เทียบไม่ได้กับความเจ็บปวดทางใจที่ผมคิดถึงพ่อเหลือเกิน ผมร้องไห้ ร้องจนไม่มีเสียง และไม่รู้ว่าร้องนานเท่าไร น้ำตามันไม่มีจะไหลออกมาแล้วเหลือแต่เสียงสะอื้น ผมลุกขึ้นมาอีกครั้งเมื่อนึกถึงสิ่งที่พ่อบอก

“ไม่ได้ ผมจะต้องเข้มแข็ง ไม่อ่อนแอ อดทน เหมือนที่พ่อบอก พ่อจะได้ไม่เป็นห่วงและฝันดีถึงผม”ผมลุกขึ้นยืนกอดจดหมายอีกครั้งก่อนจะพับเก็บ กำลังจะใส่ใต้หมอน แต่คิดอีกเกิดมีใครเอาไปซักเป็นเรื่องแน่ ผมมองหาที่จะซ่อน ลิ้นชักตรงหัวเตียงฝั่งผมก็ได้มั้ง ไม่เคยเห็นเฮียเปิดสักที ที่ลึกและลับมักเปิดเผยเหมือนช้างตายทั้งตัวแทนที่จะฝังดันเอาใบบัวปิดมันจะมิดได้ยังไงกัน

“หนูขอโทษนะเฮีย”ผมพูดเบาๆไม่ใช่กลัวเฮียได้ยิน ยังไงผมก็ให้เฮียรู้ไม่ได้ ประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่จดหมาย มันอยู่ที่จดหมายมาหาผมได้ยังไง ใครนำเข้ามา และจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก คนที่กำลังถูกสงสัยอยู่ ผมจะหาโอกาสไปหาเขาได้ยังไง ถึงเฮียไม่อยู่ก็มีไอ้สองคนนั้นอีก เดี๋ยวค่อยคิดดีกว่า ตอนนี้ผมต้องปรุงตัวเองใหม่ก่อน หน้าผมบริเวณดวงตามีสัตว์ที่เรียกว่านกกระปูด กับ หมีแพนด้า มาอาศัยอยู่ด้วยซะแล้ว ต้องทำการขับไล่ไปก่อนที่เฮียจะกลับมา
.
.
.
.

[harumi]

มาแล้วววววววววววววววว

[goonglovenut]

“อืม”

“อา”

“หึหึ”

“อื๊อออ”

“หนู”

“อืม”

“เฮียกลับมาแล้ว”

“เฮีย”

“ครับ เฮียกลับมาแล้ว ขอโทษนะ เฮียมาช้า”

เสียงเรียกพร้อมสัมผัสอ่อนโยน กลิ่นกายที่คุ้นเคย ผมคว้าหมับทันทีทั้งที่ไม่ลืมตา เจ้าของวงแขนก็กระชับไปแนบชิด มือลูบผม ปากสัมผัสหน้าผาก

“เฮีย”ผมเรียกอีก ค่อยลืมตาขึ้นมอง ก็เห็นใบหน้าคมเข้มแต่อ่อนโยน เอานิ้วเกลี่ยจมูก ผมซุกเข้าไปอีก ไม่รู้ทำไมไม่ได้อยากดัดจริตอ้อนออเซาะ แต่อยากกอดเอาไว้ ได้ยินเสียงหัวใจเฮียเต้นปกติ 

“เดี๋ยวหายใจไม่ออกหรอก หืม”เฮียพูดพร้อมหัวเราะในลำคอ เอามือดันผมออกเบาๆ

“ทำไมไปนานจัง”ผมถามเฮียไม่ได้ต่อว่า แต่เป็นห่วงมากกว่า

“มีงานด่วนเข้ามาน่ะ เฮียเลยต้องรีบไปเคลียร์”เฮียยกยิ้มพูดเหมือนเป็นงานปกติทั่วไป ทั้งที่ผมคิดว่ามันต้องไม่ใช่ แต่ก็พยักหน้าไม่ถามต่อ กอดอย่างเดียว

“ระหว่างที่เฮียไม่อยู่ มีอะไรเกิดขึ้นไหม”เฮียเป็นฝ่ายถามออกมา ทำเอาผมชะงัก

“เอ้อ ไม่มีนะ”ผมตอบแบบทำท่าคิดนิดหน่อย

“ดีแล้ว เฮียนึกว่ามีใครมาทำร้ายหนูอีก หรือมีแล้วปิดเฮีย ไหนดูหน้าสิ”เฮียจับหน้าผมออกมามอง

“ถ้ามี หน้าตาจะดีอย่างนี้เหรอ”ผมหยอกเฮียกลับไปให้รู้ว่าไม่มีอะไรจริงๆ

“ตรงอื่นล่ะ”เฮียไม่พูดเปล่าเอามือเข้าไปสำรวจข้างในอีก

“ทะลึ่งแล้วเฮีย”ผมรีบดึงมือเฮียออกจากเสื้อ

“เฮียแค่สำรวจความเสียหายที่อาจจะหลบซ่อนก็ได้”เฮียยิ้มมุมปาก

“มันก็มีที่เดียวแหละเฮียที่เสียหาย”ผมพูดใส่เสียงดังขึ้นก่อนจะนึกได้ว่าพูดอะไรออกไป เฮียอมยิ้มอย่างหมั่นไส้  อยากบอกว่า ฝากเฮียช่วยถีบหน้ามันหน่อย เกรงใจ

“ถ้างั้นเฮียมีวิธีซ่อมแซม”เฮียเลิกคิ้วใส่

“พอเลย ถ้าไอ้วิธีหนามยอกเอาหนามบ่ง ไม่ต้องเอามาใช้เลย”ผมพูดดักคอเฮียที่หัวเราะชอบใจ ผมเลยซุกหน้าลงไปอีก

“คิดถึงเฮียหรือเปล่า”อ้าว เปลี่ยนเรื่องอีก มีไหมไอ้เรื่องไม่ทำให้เขิน ขนาดยังไม่ได้ตอบนะเนี่ย

“คิดถง คิดถึงอะไรเฮีย ไม่ได้ไปเป็นปีสักหน่อย”ผมเลี่ยงไม่ตอบ แต่เชื่อเถอะผมแถได้ไม่นานหรอก

“คิดถึงของเฮียไม่มีกำหนด”อื้อหือ ตอบซะกูอึ้งไปเลย

 “เฮียคิดถึงหนูนะ เป็นห่วง ไม่อยากอยู่ห่างสักนิดเดียว”พูดต่อพร้อมกอดกระชับ ถ้าเป็นแต่ก่อนมีผู้ชายมาพูดแบบนี้กับผมคงได้อ้วกแตกแน่ แต่กับเฮียผมฟังด้วยความรู้สึกอบอุ่นในหัวใจทุกประโยค

“ก็เฮียไปทำงาน หนูดูแลตัวเองได้ และหนูก็”ผมพูดอย่างเข้าใจความจำเป็นของเฮียที่ต้องห่าง

“เฮียรู้ แต่ตรงท้ายเฮียไม่ได้ยินเลย”เหมือนจะเข้าใจแต่ย้ำอีกแล้ว

“นะ”จะอ้อนไปไหน หน้าตาไม่น่าอ้อนเป็นเล๊ย

“คิดถึง”ผมเลยพูดอีกครั้งให้ฟังชัดๆ เฮียยิ้มก่อนจะหุบเมื่อได้ฟังต่อ
.
.
.
”เฮียหยุดกินคอลลาเจนก็ได้นะ ถ้ามันจะทำให้หูเฮียตึงตามผิวไปด้วยน่ะ ครึครึ”

“หนู อีกแล้วนะ”เฮียพูดลอดไรฟัน ก่อนจะ

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ ก๊ากกกกกกกกก เฮียพอแล้วววววววววว อื๊ออออออออออออ”ไอ้จักจี๊ไม่เท่าไหร่ จูบปากหนูทำไม ผมก็จูบรับซึมซับความคิดถึงของกันและกัน พอผละออกได้ก็นอนกอดฟังเสียงหัวใจ นี่กูจะโรแมนติคไปไหนวะ

“ง่วงเหรอเปล่า กินข้าวก่อนดีกว่ามั้ง เดี๋ยวค่อยนอนต่อ ไม่สบายหรือเปล่าเนี่ย”เฮียถามเองตอบเองเอาหน้าผากแนบวัดอุณหภูมิ

“เปล่า ตื่นเช้ามืดไปหน่อย”ผมส่ายหน้าตาหลับ มือลูบผมแถวท้ายทอยเฮีย เพลินดี

“ตื่นเช้ามืดหรือไม่ได้หลับเลย ตาถึงได้คล้ำและปูดขนาดนี้”เฮียพูดขำๆเอามือลูบเปลือกตา

“ก็หลับๆตื่นๆ”ผมพูดงึมงำ

“เจ็บตาหรือเปล่า มันช้ำมากเลยนะ หนู ไหนลืมตาให้เฮียดูสิ”เฮียถามอย่างเป็นห่วง ผมลืมตาขึ้น ใช่ ผมปวดตาคงจะเพราะร้องไห้อย่างหนัก

“นิดหน่อย ไม่รู้แมลงอะไรมันบินมาชน หนูเลยไปลืมตาในน้ำ เผลอเอามือขยี้ไปด้วย”ผมโกหกเฮียคำโต รู้สึกปวดตุบตุบ แหม นอกหน้านะมึงไอ้ลูกตาพอเฮียถามปวดขึ้นมาทันทีเลย

“ยาหยอดตาไม่มีซะด้วย เดี๋ยวเฮียไปเอามาให้ดีกว่า”เฮียพูดออกมา หาหมอเหรอ ลุกจากเตียงตรงไปที่ประตู

“เฮียยยยยยย”ผมเรียกเสียงยาวรีบลุกมาคว้าแขนเฮีย

“เดี๋ยวเฮียมา หนูกินข้าวไปก่อน”เฮียก็ยังยืนยันจะไปให้ได้

“ก็กินและไปพร้อมกันนั่นแหละ จะได้ไม่เสียเที่ยว”ผมฉุดมือเฮียให้มานั่ง

“ปวดหรือเปล่า”เฮียถามต่ออีก

“นิดหน่อย กินข้าวกันเถอะ”ผมส่ายหน้าก่อนจะเปิดโถกับข้าว อึ้งไปนิด

“เป็นอะไร ไม่ชอบเหรอ”เฮียถามผมที่มือยังค้างอยู่

“ปะ เปล่า ชอบสิ”ผมตั้งสติได้รีบบอก ยิ้มให้เฮีย แต่ก็แปลกใจอยู่ดี ที่กับข้าววันนี้เหมือนที่พ่อใส่บาตรกรวดน้ำให้เลย ใจผมเต้นแรงพลางคิดไปว่าความลับแตกแล้วเหรอ

“เฮียคิดว่าหนูน่าจะชอบ ตอนที่”เฮียพูดจับมือผมที่พยักหน้าให้เฮียพูดต่อ”แวะบ้านหนูและกินข้าว อร่อยดี แต่ถ้ามันทำให้หนูคิดถึงบ้าน เฮียขอโทษนะ”

“ไม่ หนูไม่ได้คิดแบบนั้น แค่ไม่คิดว่าจะได้กิน”ผมบีบมือเฮีย มองหน้าที่ไม่เห็นความผิดปกติอะไร“หนูพูดจริงๆ ต้องขอบคุณเฮียมากกว่า ที่แสนรู้ เอ้ย รู้ใจ แหะ แหะ”ผมพูดติดตลกยิ้มแป้น เฮียบีบจมูก ก่อนจะลงมือกินข้าวกัน อืม อร่อยสูสีอยู่
.
.
.
“...........”

“...........”

“เฮีย”

“หืม”

“เฮียไปรอข้างนอกก่อนไหม”ผมเอ่ยปากกับเฮียที่นั่งกอดอกอยู่ข้างผม ตาจ้องคุณผู้ช่วย

“ทำไม”รู้สึกจะห้วน ตายังไม่ล่ะจากอีกฝ่าย

“หมอเขาจะตรวจหนู”ผมบอกเหตุผลให้เฮียฟัง

“ก็ตรวจไปสิ เฮียไม่ได้ยืนบังตาหนูสักหน่อย”อ้าว พูดอย่างนี้เข้าข่ายกวนตีนมากกว่าพาลแล้ว

“รู้แล้ว แต่เฮีย เอ้อ”ผมจะพูดยังไงให้ดีทั้งสองฝ่ายวะ เฮีย ก็จ้องเขาเกินไปแล้ว

“ผมแค่ดูตาคุณหนูครับ ไม่ได้ตรวจภายใน”ผมหันไปมองคุณเจ้าหน้าที่ ที่พูดใส่เฮียยิ้มๆ

“ถ้าตรวจอย่างนั้นผมยิ่งต้องอยู่ดูให้เห็นกับตา เชิญตรวจ ผมให้เวลาแค่ห้านาทีพอไหม จับเวลา”เฮียกระตุกยิ้มได้ดูโกงสุดๆ  แถมพูดเองเออเองเสร็จสรรพ แล้วจะถามเขาทำไมวะ คุณผู้ช่วยยักไหล่ เอาไฟส่องตาผม

“เหลือกตาขึ้นบน”

“ลงล่าง”

“ซ้าย”

“ขวา”

“เคืองตาไหมครับ”หลังส่องเสร็จก็ถามผม คุณหมอใหญ่ไม่อยู่ด้วยวันนี้ เป็นใจมาก ถ้าไม่มีเฮียนั่งสิงข้างๆ

“นิดหน่อยครับ”ผมตอบก่อนจะมองหน้าคุณผู้ช่วย ที่มองผมเหมือนกัน

“อืม อักเสบนิดหน่อย เดี๋ยวผมล้างตาและหยอดยาให้ก่อนแล้วกัน”คุณผู้ช่วยพูดเตรียมจะไปหยิบอุปกรณ์

“ไม่ต้อง จัดยามาเดี๋ยวไปทำเอง”เฮียพูดขัดออกมา ทำเอาผมหันไปมอง เฮียกุมมือผมบีบเบาๆ เหมือนให้กำลังใจ เรื่องอะไรวะ กูตรวจตาไม่ใช่ตรวจตั้งครรภ์

“เฮีย ไปขัดหมอเขาทำไม”ผมห้ามเฮียที่ชักเริ่มเลอะเทอะแล้ว

“เฮียทำเป็น”จบรายงาน กูไปต่อไม่ได้ หันไปคุณผู้ช่วยยกยิ้มไม่ได้ขัดอะไร จัดยาให้

“นี่ครับ”ส่งให้ผมที่เอื้อมมือไปรับ แต่คงไม่ต้องบอกมั้งครับว่ามีมือที่สามมาแทรกแซง

“ขอบคุณ”เฮียรับมาถือเอง ไม่ถึงกับกระชาก

“ไม่เป็นไรครับ หน้าที่ผมอยู่แล้ว”คุณผู้ช่วยพูดตอบตามปกติ

“หน้าที่เสริมเหรอครับ”เฮียไปว่าเขาเสือกทำไม

“ครับ เวลาหมอใหญ่ไม่อยู่ อะไรที่ผมพอรักษาได้ก็รักษาไป”คุณผู้ช่วยกอดอกในท่าสบายๆ

“ก็ดี”เฮียพูดแค่นั้น ก่อนจะพยักหน้าให้ผมลุกขึ้น

“ขอบคุณนะหมอ ขอบคุณ”ผมพูดและยิ้มให้คุณผู้ช่วยที่ผมเรียกสั้นๆว่าหมอ ผมมั่นใจว่าต้องเป็นเขาแน่นอน

“ครับ ผมบอกแล้วมันเป็นหน้าที่”หมอตอบรับ ก่อนผมจะเดินไปตามแรงดึงของเฮีย พ้นจากห้องนั้นเดินจนจะถึงห้องอาหารรวม เราไม่ได้พูดอะไรกันเลย ผมรู้สึกกลัวเฮีย ทั้งที่เฮียไม่ได้แสดงความรุนแรงใส่ผม แต่แค่เฮียเงียบก็ดูอึมครึมแล้ว

“เฮีย”ผมลองเรียกเฮียที่ตายังมองข้างหน้า จับมือผมอย่างอบอุ่นเหมือนทุกที

“หืม”เฮียรับคำ หยุดหันมามองหน้า

“เฮียเป็นอะไร โกรธหนูเหรอ”ผมถามเฮียออกไปเหมือนตัวเองทำความผิด ปกปิด

“เปล่า”เฮียตอบเสียงธรรมดาไม่ได้สูง ผมพยักหน้าจะเดินต่อ แต่เฮียดึงเข้าไปตรงซอกผนังลับตา ก้มมาปิดปากผมที่ยังตะลึงว่าเฮียมาจูบอะไรตอนนี้ เข้าห้องก่อนไม่ได้เหรอ อายเขาเกิดใครเห็นเข้า ความคิดกูไม่ทันปากเฮียกับลิ้นที่ไล่สอดให้จูบตอบเลย

“อืม เฮีย”ผมหลุดเสียงออกมา

“อย่ายิ้มแบบนี้ให้ใครอีก”เฮียพูดชิดปากจูบย้ำอีกครั้ง

“อ้าว ปกติหนูก็ยิ้มให้ไอ้เบียร์ ไอ้รัน พี่ปาน พี่โจ๊ก ออกจะบ่อย”ผมประท้วงอย่าง งงๆ

“ไม่เหมือนกัน”เฮียส่ายหน้า แล้วมันต่างตรงไหนวะ กูก็เอาปากยิ้มมาตลอด ผมขมวดคิ้วก่อนจะเบิ่งตาเมื่อเฮยพูดต่อ

“โดยเฉพาะยิ้มให้ไอ้ผู้ช่วยนั่น”พูดจบจูบอีก ไม่คิดจะให้แก้ตัวมั่งหรือไงวะ จะจิกหนังหัวก็จิกไม่ติด ได้แต่อืออาตอบรับ ไหนเฮียมึงบอกว่าไม่โกรธไง ขนาดไม่โกรธปากยังรับการชำระขนาดนี้ ถ้าโกรธล่ะผมไม่อยากจะคิดเลยว่าจะโดนตีก้นหรือเปล่า

“เฮียโว้ย  พอก่อน มีคนเดินมา”ผมดันเฮียออกเมื่อได้ยินเหมือนเสียงคนเดินมา ทุบไหล่เฮียดังปึกปึก เรื่องอย่างนี้เฮียทำไมมึนจังวะ

“อุ้ย ขอโทษครับพี่เฮีย”ไอ้คนโผล่มารีบพูดตะกุกตะกัก เมื่อมันเห็นเฮียกอดผมอยู่ อีกสองคนทำหน้าไม่ต่างกัน พวกมึงจะขอโทษทำไม เฮียสิผิดทำอนาจารกูอยู่

“แล้วพวกมึงจะจ้องอีกนานไหม”เฮียปรายตาถามกลับเสียงเรียบ

“คะ ครับ ครับ”รีบรับปากและเดินไปทันที

“ไปว่าเขาอีก”ผมผลักเฮียออกเดินหนี คงพ้นหรอกครับคว้ามือหมับเข้าให้ จะดึงออกพอเห็นสายตาคมดุปนอ่อนพร้อมหื่น เลยไม่ดึงหันหน้ากลับ ยังจะมาหัวเราะอีก

“รอตรงนี้แป๊บนะ เดี๋ยวเฮียมา”เฮียให้ผมรอหน้าห้องอาหารรวมที่ครั้งหนึ่งผมเคยมาปล่อยหนูหมดรูมาแล้ว จำได้ใช่ไหมครับว่าเรื่องอะไร ลืมไปบ้างก็ได้นะผมไม่ว่าหรอก ผมพยักหน้าก่อนเฮียจะมองไปรอบๆ ไม่มีใครสบตาเฮียสักคนหันกลับหมดเลย เฮียยกยิ้มอย่างพอใจในเรื่องอะไรก็ไม่รู้ ก่อนจะเดินไป

“ฝันไปเถอะว่ากูจะเดินไปหยิบมึง ไม่ได้แอ้มกูหรอก กูแยกออกแล้วโว้ย ไอ้แปะ”ผมพูดกับรีโมทสี่เอส ที่วางโชว์อยู่ตรงหน้าไม่ไกลเกินเอื้อม ผมจะไม่มีวันหน้าแตกกับมันอีกแล้ว

“กูว่าแล้วต้องลืม หายไปลูกพี่ด่ากูแน่”มีคนเดินมาหยิบมันครับ ถ้าจำไม่ผิด หนึ่งในลูกน้องไอ้ทวน

“ครับ ครับ จะรีบไปเดี๋ยวนี้”มันยกและกดออก

“O_O”หน้าผมเอง

“เมียพี่เฮีย หวัดดีครับ”มันหันมาเห็นผมเรียกอย่างตกใจยกมือไหว้ จนผมรับแทบไม่ทัน ไหว้กูทำไม แล้วมันก็จากไปพร้อมสิ่งที่ผมคาดไม่ถึง

“แม่งงงง กูโดนอีกแล้ว เมื่อไหร่กูจะแยกได้สักทีวะ”ผมเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันกับตัวเองเมื่อเสียรู้ตัวเองอีกรอบ ถ้าไม่บอกว่านี่เป็นที่อยู่โจร ก็เหมือนโรงเรียนประจำหรือค่ายทหารเหมือนที่ผมบอกไว้ตอนแรก เท่าที่ทราบนักโทษที่ออกมามีไม่กี่คน นอกนั้นเป็นคนเก่าที่เคยอยู่ที่นี่ทั้งนั้น

“มีอะไรกินบ้างวะวันนี้”ผมเห็นว่าไม่มีอันตรายอะไรก็เลยเดินไปตรงห้องครัว เห็นกับข้าวและขนมน่ากินหลายอย่าง ผมมองว่าจะขออนุญาตใครได้บ้าง

“นี่ ของฉัน ของฉัน ของฉัน”ยังไม่ทันจะถาม คำตอบก็โพล่งออกมาแล้ว พร้อมนิ้วชี้ๆๆๆๆๆๆ ร่างทรงบัวขาวนี่เอง

“นี่ก็ของฉัน มีอะไรไหม”ลอยหน้าใส่ ปากเปลืองลิปสติกมากเลย ฉ่ำเยิ้มเข้าขั้นแฉะ เชิดหน้าใส่

“ไม่มีครับ ถ้าเป็นของพระ ผมไม่กล้าหรอก”ผมยิ้มแหยพูดกลับ ทำเอาสวิงหน้าเชิดตกลง คิ้วขมวด

“อะไรของพระ”ถามกลับทำหน้างง

“ก็พี่หวิงบอก ของฉัน ก็หมายถึงอาหารสำหรับถวายพระไม่ใช่เหรอ แต่นี่มันเลยเพลแล้ว พระจะฉันได้เหรอพี่”ผมตอบแกแถมบอกอย่างคนเคยบวชเรียนมาแล้ว ทำเอาร่างทรงบัวขาว เบิ่งตา จมูกบาน ปากกระตุกยิกๆๆ

“ฮ่าๆๆๆๆๆ อีหวิง มึง มึง”

“ก๊ากกกกก ของฉัน”

เสียงหัวเราะดังลั่นห้องครัว จากบรรดาพ่อครัวและลูกมือ

“ฮึม ของฉัน ของพระ”สวิงหายใจเข้าออกทางจมูกที่ติดลูกสูบอย่างระงับ แล้วผมพูดอะไรผิดวะ

“แล้วมีอะไรที่ผมกินได้บ้างไหมล่ะ”ผมเลิกสนใจของฉันสำรับพระ หันมาหาของกินสำหรับคนธรรมดาบ้าง

“หยิบเลยพ่อหนุ่ม ไม่มีหรอกของพระน่ะ ครึครึ อีหวิงมันหวงก้างไปงั้นเอง อีนี่ เดี๋ยวโดนตีนเฮียหรอก”พ่อครัววัยสี่สิบกว่าบอกผมเสียงกลั้วหัวเราะ คนอื่นยังคิกคักไม่เลิก

“งั้นผมหยิบนะ”ผมมองหน้าพี่บัวขาว

“หยิบไปสิ ใครจะกล้าว่าล่ะ ถ้าไม่ใช่เมียพี่เฮียตอบอย่างนี้นะ ฮึ่มมมมมมมม”ยังคำรามไม่เลิก

“มีอะไร”เสียงเพชรฆาตของใครหลายคนดังขึ้น

“มะ ไม่มีพี่เฮีย หยอกน้องหนูเล่นเฉยๆ อิ่มเหรอแค่นั้น เอาไปอีกสิจ๊ะ เดี๋ยวหวิงใส่ถุงให้นะ”สวิงเปลี่ยนหน้าตีนเป็นหลังมือทันที รีบหยิบของกินใส่ถุงส่งให้

“ขอบคุณครับ พี่สวิงคนสวย ใจดีจัง”ผมรับพร้อมชมแก ที่ยิ้มปากกว้างบิดไปมา เกิดมาเพิ่งเคยเห็น คนอะไรอายอย่างกับถูกผีสิง บรึยยยย
.
.
.
.
“อูย แสบ”ผมร้องบอกพลายถอยหนี

“อีกนิดเดียว”เฮียไม่ยอมขยับตาม

“มันแสบ ซี๊ดด”ผมสูดปากเมื่อใกล้จะสิ้นสุด

“ทนหน่อย ใกล้แล้ว นั่นแหละ”เฮียปลอบและขยับมือต่อ

“เฮียเสร็จยัง ไม่ไหวแล้ว”

“เสร็จแล้ว”

ผมถอยห่างจากมือเฮียที่ถ่างขา เอ้ย ตาผมอยู่ มือเฮียน่ะเบา แต่ยาที่หยอดกระทบเยื่อตามันแสบแปร๊บๆๆ เงยหน้าไม่ให้น้ำไหลออกจากตา มีผ้านุ่มซับให้

“ค่อยยังชั่วหน่อย”ผมกระพริบตาเมื่อความแสบจางลง

“คราวหน้าอย่าเอาตาไปให้มันชนอีกล่ะ บวมหมดเลย”เฮียพูดทำเอาหันขวับ

“ไม่ได้โง่เอาตาไปให้มันชนนะเฮีย ใครจะไปรู้ว่ามันจะพุ่งเข้ามาล่ะ พูดมาได้”ผมโวยใส่เฮียที่ยกยิ้ม “อะไรน่ะเฮีย”ผมชี้ไปที่กล่องไม่ใหญ่มาก เฮียมองก่อนจะเปิดและเอ่ยออกมา

“ฮาโมนิก้า”อ๋อ เพื่อนชาวต่างชาติเฮียนี่เอง ผมล้อเล่น อีกชื่อ เม้าท์ออแกน หรือ หีบเพลง 

“สวยดี ของเฮียเหรอ”ผมชมก่อนจะถาม เฮียคงไม่ว่าผมโง่หรอกนะ ถ้าไม่ใช่ของเฮียจะมาอยู่นี่ได้ไงล่ะ แต่สวยเป็นสีเงิน

“อืม พ่อเฮียซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด”เฮียยิ้มแต่ดูเศร้า ผมคงไม่ถามต่อหรอกครับว่าครบรอบปีที่เท่าไหร่ มันไม่ถูกสถานการณ์

“แสดงว่าเฮียเป่าเป็นอ่ะดิ”ผมเลยเปลี่ยนคำถาม เฮียพยักหน้า“เป่าให้หนูฟังบ้างสิ หนูอยากฟัง”ผมเขย่าแขนเฮียเหมือนเด็กขอของเล่นพ่อ

“เฮียไม่ได้เป่ามานานแล้ว”เฮียพูดยิ้มๆมือลูบสิ่งนั้นไปมา

“เฮียก็นึกสิ ค่อยๆนึกก็ได้ เพลงอะไรหนูฟังได้หมดแหละ ไม่รีบ แต่อยากฟังตอนนี้ นะเฮียนะ”ผมเกรงใจเฮียจังเลย เฮียส่ายหน้ายิ้มๆ ก่อนจะพยักหน้าแล้วหลับตาทำสมาธิ เชื่อผมล่ะสิว่าเฮียทำ ก่อนเฮียจะเริ่มลองเสียงก่อน และเริ่มเข้าเนื้อเพลงที่ท่วงทำนองไพเราะมาก ผมพยายามนึกว่าเป็นเพลงอะไรในใจเงียบๆ ก่อนจะอ้าปากเมื่อจบเสียงสุดท้ายแล้วเฮียทำมากกว่าเป่า คือ เปล่งเสียงร้องออกมา ในเพลงที่มีความหมายเหลือเกิน

ถ้าจะฝากความรัก เอาไว้ที่บนฟากฟ้า
ก็กลัวเหล่าเทวดา จะมาแย่งไป
ถ้าจะฝากความรัก ในสายน้ำที่เย็นใส
ก็กลัวความรักหนาวตาย ก่อนได้เคียงข้าง
*โอ้.....ความรักเอย มันช่างมากมาย เกินจะเก็บไว้ในใจนี้
ช่วยเปิดประตูหัวใจ รับฝากความรักฉันไว้ ได้โปรดเถิดนะคนดี
ดั้นด้นเดินมาแสนไกล ขอพักแนบตักอุ่นนี้ หวังว่าคงยังไม่มี

พอถึงท่อนนี้เฮียล้มลงนอนหนุนตักประกอบเพลงด้วย ผมรู้เลยว่าหน้าแดงไปหมดแล้ว 

ใครต่อใครในหัวใจเธอ
ถ้าจะฝากความรัก เอาไว้ในผืนแผ่นดิน
ก็กลัวแมลงกัดกิน จนรักสิ้นใจ
ฝากฟ้า ฝากดิน ฝากน้ำ ก็ไม่ปลอดภัย
ขอฝากความรักเอาไว้ ในใจของเธอ
ฝากฟ้า ฝากดิน ฝากน้ำ ก็ไม่ปลอดภัย
ขอฝากความรักเอาไว้ ในหัวใจเธอ

ถึงเสียงไม่เหมือนเจ้าของเพลง แต่กลับนุ่มและเว้าวอน ก่อนจะเอามือมากุมตรงอกผมที่มีหัวใจเต้นอยู่ เมื่อย้อนมาถึงท่อนนี้อีกครั้ง

ช่วยเปิดประตูหัวใจ รับฝากความรักฉันไว้ ได้โปรดเถิดนะคนดี
ดั้นด้นเดินมาแสนไกล ขอพักแนบตักอุ่นนี้ หวังว่าคงยังไม่มี
ใครต่อใครในหัวใจเธอ
ถ้าจะฝากความรัก เอาไว้ในผืนแผ่นดิน
ก็กลัวแมลงกัดกิน จนรักสิ้นใจ
ฝากฟ้า ฝากดิน ฝากน้ำ ก็ไม่ปลอดภัย
ขอฝากความรักเอาไว้ ในใจของเธอ
ฝากฟ้า ฝากดิน ฝากน้ำ ก็ไม่ปลอดภัย
ขอฝากความรักเอาไว้ ในหัวใจเธอ

เพลงจบแล้ว ปากผมยังไม่หุบเลย ยิ้มกับสิ่งที่ไม่คิดว่า คนหน้าเข้ม ตาคม จะทำแบบนี้ มาร้องเพลงจีบผู้ชายด้วยกันได้ยังไง ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นผมถีบออกแล้ว

“ตอนนี้อย่าเพิ่งมีใครนอกจากเฮียเลยนะ”

“เฮียฝากหนูไว้ได้ไหม”เฮียถามผมดึงมือจากอกไปจูบ เขยิบตัวเองขึ้นมาจนปากชนกัน

“ได้ไหม”กระซิบถามผม

“ให้แล้วห้ามเอาคืนนะ”ผมกระซิบกลับบ้าง เฮียลุกมาดึงผมเขาไปกอดและจูบกับคำตอบที่ฟังแล้วคงพอใจ

“เฮียรักหนู”ผมได้ยินเฮียกระซิบคำนี้ก่อนเราจะปิดไฟและล้มตัวลงนอนกอดกันในความสลัว มีแสงจันทร์สาดส่องเข้ามา ไม่เข้าใจเลยจากหยอดตากลายมาหยอด(ใจ)กันได้ยังไง แต่รู้สึกเฮียจะข้ามขั้นตอนมาแล้วนะ จะมาขออะไรตอนนี้ ก่อนหน้านั้นก็ฝากไปหลายครั้งแล้วนะเฮีย นั่น นั่น คิดไม่ขาดคำเริ่มทำการฝากรักผมอีกแล้ว แต่คืนนี้พิเศษกว่าทุกครั้ง ตรงที่

ตรงที่

.
.
.
.
.
งดถ่ายทอดสดคร๊าบบบบบบบบบบบบบบ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อืมมมมมมมม เฮียยยยยยยยยยยย

*********************************************************************************************

ปล. ขอบคุณเจ้าของบทเพลงนี้ คุณพจน์ สุวรรณพันธ์ ที่แต่งเนื้อร้อง มีความหมาย พร้อมทำนองที่ไพเราะให้ได้ฟิน ใครไม่ฟินคนเขียนฟินคนเดียวก็ได้ ฮี่ฮี่ ไม่คุยอะไรกันมาก นอกจากขอบคุณทุกกำลังใจเช่นเคย ยังรับคำติเพื่อก่อเหมือนเดิมนะคะ ตอนนี้ชิวๆหวานๆขำๆ ฝืดๆ ฮ่าๆๆๆๆ และมีหมกเม็ดตอนท้าย น้องหนูเขาอาย  (หรือแกขี้เกียจบรรยายกันแน่) ไปทำงานต่อแล้วจ้า มาช้าแต่ก็มาแน่นอน ไม่ดองกลัวยุ่ย หุหุ

อีกนิดดด เอี๊ยดดดดดด เบรคแทบไม่ทัน เม้าท์เรื่อง IMG  ตอนแรกนึกถึง พี่เวียร์ สกลวัฒน์ นะกับบทเฮีย น้องเก้า จิรายุ กับบทน้องหนู โดยรวมก็คือๆอยู่ ส่วนน้องหนู IMG นี้ ชอบหน้าเขา รูปร่างขนาดไม่เห็น แต่จิ้นเอาว่าสูงโปร่งแต่น้อยกว่าเฮีย ไม่บอบบางแต่ถึกน้อยกว่าเฮียครึ่งหนึ่ง แค่นี้เอง 5555

[harumi]

 

[wi_OoO_wi]

 

มาแล้วๆ เย้ๆ

รอตอนต่อไป 

[pilar]

ฟินอ่ะ บอกได้คำเดียวว่าิฟิน

ขอให้สองคนนี้ได้อยู่ด้วยกันตลอดไปเถอะ ถ้าแยกก็อย่าแยกนาน TT^TT

ส่วนน้องรัน มีแววคู่ไอ้เข้มเว้ยเฮ้ยยยย!!

[narunarutoboyz]

หน้านี้ไม่จองไม่ได้.......69 
เด๋วอ่านจบแล้วจะกลับมาน๊าาาาา

[narongyut]

    รักหนู กับ เฮีย ครับ  ขอบคุณมากครับ 

[Ryoooo]

ดีใจกับหนูที่ได้จดหมายจากพ่อนก
แอบน้ำตาซึมกับจดหมายของพ่อของหนูเลย
พ่อเป็นห่วงมากก แต่พ่อเชื่อเถอะ เฮียดูแลหนูอย่างดี

ปล.เฮียไม่ต้องไปหึงผู้ช่วยหมอหรอก นั้นของเบียร์เค้า 5555

[aeecd]

ถ้าหนูขี้เกียจบรรยายก็ให้เฮียทำแทนก็ได้นะ อิอิ
คนแต้งตัดฉับอ่ะ :katai4:อยากอ่านเฮียฝากรักหนู555