หัวข้อ: >>**ปล้นร้ายกลายรัก**<< "เรือนจำเปิด" หน้า 167 (17-03-59 )

[mystery Y]

โห ตอนนี้ครบรสจริงๆ หลากหลายอารมณ์ โดยเฉพาะฉากบู้มันส์มาก~

[why yyy]

ดีนะที่รอดมาได้อะ!! 

[tuek]

เหมือได้ดูหนังบู๋เลย

[t2007]

ลูกหนูบู๊จัง ถ้าเฮียนอกใจโดนตัดฉับๆ แน่นอน

[Snowermyhae]

ไม่อยากให้เฮียแยกกับหนูเลย 

[greensnake]

บู๊ดุเดือดมาก คราวนีิ้เฮียถึงขั้นเจ็บตัว ดีนะที่มีหนูไปด้วย
สวีทได้ไม่เท่าไรก็ต้องแยกจากกันซะแล้ว ถึงตอนนั้นจะเศร้าไหมนะ
แต่คิดอีกทีก็ดี หนูได้อยู่ในที่ปลอดภัยเฮียจะได้ไม่ต้องห่วง
จะได้ทำงานให้เสร็จสิ้นเสียที ไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลังอย่างนี้
ไหนจะผู้ช่วยหมออีก ถ้าเป็นพี่สิบก็ดีเลยจะได้ฝากหนูไปบ้านได้
แต่จะเป็นอย่างไรคงต้องแล้วแต่การตัดสินใจของเฮียแล้วล่ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[sukaz]

ตีนผีทั้งคู่แหล๊ะ หว่าาาาา

 

[Ta_ii]

ฮาหนูตลอดเรยอ่ะ เกรียนได้ทุกสถานการณ์ ฮ่าๆๆ

[Monkey D lufy]

หนูตีนผี  อิอิ  นี่คือคำนิยายใหม่  555

เฮียอดทนหน่อยนะ  ว่าแต่ตอนหน้าทั้งสองคนจะแยกกันไปไหนอ่ะ

[grimace]

อย่าแยกกันนานนะ งื้อๆๆ

[greenapple]

คิดถึง4 สหาย หนูเฮียเบียร์รันกับพี่สิบบบ 

[nunnuns]

ฮาตอนสุดท้ายที่สุดอะ 555555555 ไม่ไหวนะลูก ตีนผีซะพี่เขาเสียวเลย

[goonglovenut]

หล่อแบบจิตๆดี น่าจะเหมาะอยู่นะ ชอบอ่ะ

[attachment deleted by admin]

[sweetbasil]

  เข้มสมชื่อเลยอ่ะ

[วัวพันปี]

หล่อเข้ม โดยเฉพาะวิวล่างๆ

[maemix]

อิมเมจเข้มเซ็กซ่มาก เหอ เหอ

[nunnuns]

เข้ม ทุก สัด ส่วน ..............!!!!!!

[greenapple]

หล่อแฮะ

[aoihimeko]

หล่อแบบจิตๆดี น่าจะเหมาะอยู่นะ ชอบอ่ะ

//////////////

ทำไมไอ้พี่เข้มมันหล่อเยี่ยงนี้ แถมดูเซ็กจิตๆอีกต่างหาก ชอบอ่ะ

แอร๊ยยยยย ฟิน (ถ้ารันไม่เอาเราขอได้มะ  )

[Ryoooo]

เข้ม เชียว สมชื่อ รูปนี้เข้มถ่ายตอนไหนเนี่ย ฟินน
ถ้าไม่ติดว่าจิตไปหน่อยจะยกรันให้หรอกนะ

[KURATA]

พี่เข้มมมมมม แซ่บอ่ะเค้าจองเน้ออออ อิอิ

[pilar]

ถูกใจกว่าเฮียอีกอ่ะ 

[goonglovenut]

>> ป. 31 <<

“ถึงแล้วเฮีย”เสียงพูดข้างหู ฟังตื่นเต้นปนร้อนรน ผมพยักหน้า แผลมันไม่ได้เจ็บเท่าไหร่นัก หนักพวกรอยฟกช้ำซะมากกว่า มันซัดผมไม่เลี้ยงเหมือนกัน นี่แค่ไอ้เอียน ถ้าเจอพี่มันผมคงอาการปางตายแน่ อีกไม่นานก็ต้องเผชิญหน้ากับมันยิ่งถ้ารู้ว่าน้องมันตายคงมาหาผมเร็วขึ้น ผมไม่อยากจะสร้างศัตรูที่ไหนแต่สถานการณ์มันบังคับ เลี่ยงได้ผมเลี่ยงตลอด จนกระทั่งเสียงรถจอดสิ้นสุดความเสียวกันสักที ไม่ใช่หนูขับรถไม่ดี แต่ผมไม่คิดว่าหนูจะขับรถได้เร็ว แถมหูตารวมความจำดีมาก ไม่ถามสักคำว่ากลับทางไหน ปาดซ้ายแทงขวาเลี้ยวควับถึงพอดี

“เอาบัตรนี้จ่อให้ตรงช่องสีดำ หนูเห็นไหม ”ผมส่งบัตรสำหรับเข้า-ออก ที่นี่ให้หนูที่พยักหน้า เปิดกระจกทำตาม สักพักสัญญาณสีเขียวขึ้น ประตูถูกเปิดออก หนูชะโงกหน้าไปมอง

“มองอะไรหนู”ผมถามหนูที่ยังไม่ขับเข้าไปสักที

“มองให้เขารู้ว่าเป็นเราไง เกิดมีคนสวมรอยล่ะ ไม่คิดจะดูหนังหน้าบ้างเหรอ”หนูหันมาบอกก่อนจะปิดกระจก คำตอบทำเอาผมอึ้งไป นั่นสิทำไมไม่มีใครคิดถึงข้อนี้นะ ถึงการ์ดจอใบนี้จะขึ้นตรงที่สแกนว่าเป็นหน้าเรา แต่เกิดไม่ใช่ล่ะ ถึงเปอร์เซ็นต์จะน้อยแต่ป้องกันไว้ก่อนก็ไม่เสียหลาย 

“ฉลาดสมเป็นเมียเฮีย หึหึ”ผมหัวเราะในลำคอเอามือขยี้หัวหนู

“มั่ว หนูฉลาดก่อนได้เสียกับเฮียอีก”หนูทำปากเบะพูดใส่ ก่อนจะหน้าขึ้นสีนิดๆเมื่อหลุดปากที่ไวถูกกาลเทศะตอบออกมา

“แต่ฉลาดมากขึ้นหลังจาก ดะ โอ้ย หนู”ผมแหย่ต่อก่อนจะร้องเมื่อโดนหลังมือที่ท้อง หนูจอดรถดังเอี๊ยดหน้าสถานพยาบาล

“ขอโทษเฮีย หนูไม่ได้ตั้งใจ ก็ปากเฮีย แม่ง ตายห่าแล้วเลือดออกเต็มเลย”หนูปลดเบลล์เอาผ้าซับเลือดพูดขอโทษเชิงต่อว่า

“ยังไม่ตาย จะตายก็เพราะหนูแช่งนี่แหละ”ผมจับมือหนูขึ้นมาจูบ

“จะมาจูบอะไรตอนนี้ ดูปากอย่างกับจกตับใครมา”หนูพูดขำเอาผ้าเช็ดเลือดออกให้ ลืมไปว่ามือหนูเปื้อนเลือดอยู่ แต่มันให้ความรู้สึกชวนดมซะเหลือเกินออกหวานมากกว่าคาวอีก นี่ผมคงไม่ได้ติดนิสัยไอ้เข้มมาหรอกนะ แต่ตอนเลือดไอ้พวกนั้นให้ความรู้สึกสะอิดสะเอียนไม่ชวนดมสักนิด หรือเพราะมันอยู่บนมือหนูก็เลยให้ความรู้สึกดี

“จกหนูคนเดียวนี่แหละ อุ๊บ”ขนาดเจ็บผมยังเกิดอารมณ์อยากจะหยอดคนน่ารัก จนลืมความเจ็บไปเลย

“พอแล้ว เดี๋ยวตายก่อนได้จก หยอดอยู่นั่นแหละ”หนูเอาผ้ายัดปากเปิดประตูรถอ้อมมาทางฝั่งผมเปิดและประคองพาเดินไปข้างใน มีคนมองก่อนจะหันกลับ เจ้าหน้าที่คนอื่นต่างทำหน้าที่ของตนเอง คนพวกนี้จะไม่พูดมากถ้าไม่จำเป็น

“อ๋อ ไม่ใส่เสื้อเขาเลยมองเต้าเฮียกันนี่เอง ครึครึ”หนูพูดขำอย่างนึกขึ้นได้ ผมผลักหัวเบาๆเสียงรื่นเริงแต่หน้าซีดกว่าผมอีกแววตาสื่อถึงความเป็นห่วง ไอ้พวกที่หันกลับไปเป็นลูกน้องไอ้ทวน และ ลูกน้องไอ้เข้ม สักพักมันต้องคาบไปบอกลูกพี่มันแน่นอน และก็จะรู้ถึงหูนาย ผมไม่ได้กลัวอยู่แล้ว เริ่มตึงแผลแต่หูไม่ตึงตามยังได้ยินเสียงวิพากย์วิจารณ์

‘ไหนบอกพาเมียไปเที่ยวไงวะ’สงสัยปนสอด

‘กลับมาทำไมเลือดโชก’พิจารณาผสมเสือก

‘หรือใครสีเมียพี่เฮีย เลยมีเรื่อง’สันนิษฐานที่รวมทั้งสอดและเสือกจนเกือบถูก ก่อนจะเงียบหันไปสนใจหนังสือพิมพ์ในมือ ที่ไม่เข้าใจว่ามันเก่งขนาดอ่านกลับหัวได้เลยเหรอ

“เชิญครับ”เสียงเจ้าหน้าที่เรียกผม ที่นั่งรอ ไม่อยากแทรกคิวไอ้คนที่สลบเหมือดเลือดโชกมาก่อนหน้า

“แผลไม่ใหญ่แต่ลึกพอสมควร คงต้องเย็บ”หมอบอกหลังพิจารณาแผล ผมพยักหน้าก่อนจะกวาดตา หนูชะเง้อมองผมหลังมองโดยรอบก่อนหน้าแล้วเหมือนจะมองหาใครอยู่ ผมเลยช่วยตอบสนองให้

“หมออยู่คนเดียวเหรอวันนี้”ผมถามหมอที่ล้างแผลเพื่อเตรียมเย็บ โดยปกติจะต้องมีผู้ช่วยหมออยู่ด้วยรวมถึงก่อนหน้านั้น

“ผู้ช่วยผมไปจัดยาเดี๋ยวก็มา”หมอตอบเสียงเรียบเป็นคำตอบที่ม้วนเดียวจบ มือยังอยู่ที่เดิม ก่อนจะปรับเก้าอี้ให้เอนลง

“นายขอประวัติไปหรือยัง”ผมถามหมอ ตาก็มองหนูที่เขยิบมาใกล้จับมือผมไว้ ผมยกยิ้มบีบตอบสัมผัสอบอุ่น ห่วง ที่ผมมีให้ไม่ต่างกัน

“ครับ เอาผ้าไหม”หมอตอบอย่างรู้ว่าผมหมายถึงใคร และถามต่อเป็นที่รู้กันว่าเอาผ้ายัดปากกันเสียงเล็ดลอดไหมครับ ถ้าไม่ถึงกับผ่าตัด จะเย็บสด  ผมส่ายหน้าก่อนหมอจะนั่งและเริ่มลงมือเย็บแผลที่มันรู้สึกชาไปหมดแล้วตอนนี้

“มองหน้าเฮียสิ ถ้ากลัว”ผมบอกหนูที่ทำหน้าแหยงๆเหมือนโดนเย็บซะเอง

“เฮียเจ็บไหม”หนูหันมาถามผมที่นอนเฉยไม่แสดงอาการอะไร

“นิดหน่อย”ผมบีบมือหนูที่กระชับมากขึ้น ไม่รบกวนหมอที่ง่วนกับการแทงเนื้อผมไปมาอยู่ คิดซะว่ากำลังสักก็แล้วกัน

“แผลไม่มีรอยโดนพิษ แต่ยังไงผมจะส่งเลือดให้ทางแลปตรวจอีกทีนะครับ”หมอพูดต่อ เมื่อมีโอกาส ผมพยักหน้าคิดอยู่เหมือนกันว่ามันอาบยาพิษหรือสารอะไรหรือเปล่า ไม่ใช่ว่าจะคิดมาก ก่อนหน้านั้นเคยปรากฎลักษณะแบบนี้มาแล้ว นายเลยกำชับให้หมอวินิจฉัยให้ละเอียดเพื่อจะได้เตรียมยาและวิธีรักษาให้ถูกต้องไว้ล่วงหน้า

ก๊อก

ก๊อก

“ขออนุญาตครับ”

“เชิญ”

เสียงคุ้นหูจากคนที่เพิ่งถูกถามหา เดินเข้ามาหลังจากหมอตอบรับ

“เรียบร้อยครับ”เขาพูดบางอย่างที่คงหมายถึงงานที่หมอให้ไปทำล่ะมั้ง หมอพยักหน้าโดยไม่หันไปมอง แต่ผมมองจนเขาหันมาสบตาก้มหัวให้เชิงทักทายรวมถึงหนูที่ยิ้มให้ด้วย แต่ไม่กว้างมากเท่าวันก่อน ดีแล้วไม่ต้องเยอะ

“หายเจ็บตาแล้วเหรอครับ”ผู้ช่วยที่เป็นผู้ต้องสงสัยถามหนู

“ครับ อ่ะ เฮียเจ็บเหรอ”หนูตอบสั้นๆก่อนจะหันมาสนใจผมต่อเมื่อโดนกระชับมือแน่นขึ้น

“เปล่า”ผมตอบแต่ตามองไอ้ผู้ช่วย ภายใต้หนวดเคราที่ตัดแต่งเรียบร้อย สายตานิ่งหลังเลนส์สีชาคล้ายแว่นกรองแสง ผมกระตุกยิ้มเมื่อเห็นความผิดปกติบางอย่างเข้าจนได้

“เอ้า แล้วเฮียบีบมือหนูแน่นจังล่ะ”หนูถามเอาผ้าซับเหงื่อที่เริ่มผุดออกมาตามหน้า

“มันนิ่มดี เฮียเลยเพลิน”ผมหันไปตอบหนูที่ซับแทบจะอุดจมูกทันทีที่พูดจบ ได้ยินคล้ายเสียงหัวเราะในลำคอของใครบางคนที่คงไม่ใช่หมอแน่นอน

“หมอมีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ”เอ่ยปากถามคงนึกได้ว่าตอนนี้ทำหน้าที่อะไรอยู่

“อีกสักครู่”หมอตอบไม่หันไปเช่นเคย

“ครับ ผมจะอยู่หน้าห้อง”เขารับคำ พอหมอพยักหน้าก็เปิดประตูเตรียมออกไป แต่เจอพล็อตละครเปิดปุ๊บถลามาซบให้รับปั๊บ คล้ายจะแอบฟังอยู่

“แว๊คคคคคคคคคค”สองเสียงผสานหน้าคว่ำตามกัน ไอ้คนรับเอาไปเต็มๆ

“เป็นไรไหม บะ อุ๊ค”เสียงเกือบหลุดบางอย่างที่น่าจะเป็นชื่อใครบางคนอีกแล้ว

“เจ็บสิ ไอ้เหี้ย สะ เอ้อ”ไอ้คนที่ถูกรับแต่ไม่สำนึกบุญคุณเกือบหลุดบ้าง ก่อนจะรีบหุบปาก ผมก็ไม่แน่ใจว่าจะเป็นชื่อคนหรือว่าคำด่าที่ใช้กันเป็นประจำ

“อูย กูบอกแล้วให้นั่งรอ นั่งรอ มึงก็ไม่เชื่อ”ไอ้คนตัวเล็กอีกคนคลำหัวป้อยๆ ได้ยินเสียงโป๊กหัวคงโขกกัน

“แม่ง เปิดไม่ดูคนมั่งหรือไงวะ”ตั้งตัวได้โวยทันที เสียงนี้ที่ฟังไม่ใช่ใคร นอกจากไอ้เบียร์ที่อาจจะเป็นเนื้อคู่กระดูกคู่ไอ้ผู้ช่วยมาก่อนหรือเปล่า

“ผมไม่ทราบนี่ครับว่าจะมีคนสนิทกับประตูขนาดนี้”ไอ้ผู้ช่วยเริ่มกวนประสาทมันกลับเหมือนคนคุ้นเคย ไอ้เบียร์เส้นกระตุกยิบๆ ง้างตีนถีบทีเผลอจนได้ อีกฝ่ายเซออกเล็กน้อย สีหน้ายังยิ้มกริ่ม หนูหัวเราะชอบใจกับสัญญาณภาพเต็มตีนตรงหน้า

“เหมือนที่ตีนกูชอบสนิทนี่ไง”มันลุกพร้อมดึงไอ้รันขึ้นมาด้วย มันพูดเสร็จตรงมาหาพวกผมทันที

“เป็นไงบ้าง กูได้ข่าว วะ”ไอ้รันถามทันทีแต่ยังไม่จบ

“มึงได้ข่าวหรือได้กลิ่น ครึครึ”ยังมีอารมณ์ไปขัดคอมันอีก เห็นหนูยิ้มได้ก็ดีแล้ว ไม่อยากให้ทำหน้ากังวล

“ห่าราก ปากมึงนี่รอดมาได้ไงวะ”ไอ้รันแกล้งรัดคอหนูโยกไปมา มือมันก็สำรวจไปด้วย “มึงล่ะ เจ็บตรงไหนไหม

“ไม่ แค่จุกท้องนิดหน่อย แต่เฮียนี่สิ”หนูบอกไอ้รันก่อนจะหันมามองผมอย่างเป็นห่วง หมอเย็บพร้อมปิดบาดแผลเรียบร้อยก็ปรับเตียงกึ่งเก้าอี้ขึ้นตามเดิม

“เสียดายพวกกูไม่ได้ไปด้วย ฮึ่ม”ไอ้เบียร์เข่นเขี้ยว “ไม่ใช่เสียดายเรื่องเที่ยว เสียดายที่ไม่ได้ไปช่วยพวกมึง”ก่อนมันจะพูดต่อ

“ไม่เป็นไร กูประมาทเอง ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่อง”ผมบอกพวกมันให้สบายใจ ไอ้ผู้ช่วยจากตอนแรกจะออกไป ไม่ไปแล้ว ยืนรอตรงนั้นเลย หมอเดินไปยื่นกระดาษให้ เขาเหลือบตามองแว่บหนึ่งก่อนจะเดินออกไป หมอหันหลังสักพักกลับมาพร้อมเข็มฉีดยาสองเข็ม

“แก้อักเสบ กับ บาดทะยัก ครับ”หมอบอกพร้อมกับฉีดที่แขนผม

“ช่วยตรวจเมียผมให้หน่อย ละเอียดเลยนะ”ผมหันไปพูดกับหมอหลังตัวเองเรียบร้อยแล้ว

“ไม่ต้องหรอก หนูไม่ได้สนิทกับมีดเหมือนเฮีย”หนูพูดยิ้มๆ เหลือบมองไอ้เบียร์ แอบเอาคำพูดไอ้ผู้ช่วยมาใช้ทำไม

“มึงล้อเลียนกูเหรอ เดี๋ยวปั๊ด”ไอ้เบียร์ออกอาการ ทำมือใส่ไม่จริงจัง

“ตรวจน่ะดีแล้ว เผื่อช้ำใน เฮียขอโทษที่ไม่ได้ถามแต่แรก”ผมรู้สึกผิดที่ไม่ใส่ใจหนูเท่าที่ควร มีแต่หนูที่ห่วงผมมาตลอดทาง

“ให้หนูดูแลบ้างสิ เฮียเจ็บมาเยอะ”หนูส่ายหน้าพูดเลียนแบบนักกีฬามวย ทำเอาหลายคนอดหัวเราะกับหน้าทะเล้นไม่ได้

“โลกส่วนตัวไปแล้วม้าง”เสียงแซวจากไอ้รันที่ยักคิ้ว

“นั่นดิ สถานที่ราชการนะมึง เกรงใจหน่อย”ไอ้เบียร์เอาบ้าง

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”สองคนรวมหนูด้วยประสานเสียงหัวเราะ ไม่ได้เกรงใจตามปากเลย ผมเห็นไอ้ผู้ช่วยกลั้นหัวเราะขณะส่งถุงยาให้คุณหมอ

“หมอไม่ต้องบอกมั้งครับ ก็ตามนี้เลย”หมอไม่ชี้แจงมากให้ดูสโลแกนที่ซองยา ก่อน-หลัง อาหาร ก่อนนอน ถ้าปวดมากทุกๆสี่ชั่วโมง ยัดเข้าไป

“ขอบคุณครับ”ผมก้มหัวนิดๆให้หมอ ก่อนจะเดินไปยืนข้างหนูที่ถูกหมอเลิกเสื้อคลำอยู่

“ไม่ผิดปกติอะไร เอายาไปทาก็พอ”หมอบอกก่อนปิดเสื้อเลิกคลำ

“ผมลาล่ะ ขอบคุณ”คิดว่าหมอคงรำคาญเต็มที่แต่ไม่กล้าพูด ผมเลยต้องแสดงมารยาทที่ดีขอตัวก่อน ผมจูงมือหนูเดินผ่านหน้าผู้ช่วยที่ยืนไม่ขยับไปไหนเลย หนูยิ้มตามเดิมจนเฮียอยากเอาปากปิดซะให้หุบ ไอ้รันนำหน้าไปแล้วพอเจอไอ้เข้มหยุดรอทันที ส่วนไอ้เบียร์เดินรั้งท้ายทำหน้าใส่ไอ้ผู้ช่วยที่ยิ้มรับเป็นอย่างดี

“รอดอีกเหรอวะ กูนึกว่าตัดขั้วหัวใจไปแล้วซะอีก”ทักทายสไตล์ไอ้เข้ม วันไหนพูดดีแสดงว่าไม่ใช่ตัวจริง มันเป็นคนจริงจังกับงานที่ได้มอบหมายมาก

“เอาไว้มึงแล้วกัน”ผมพูดใส่เรียบๆ มันยักไหล่ ก่อนจะมองไอ้รัน

“ของมึง”มันยื่นถุงให้ไอ้รันที่ไม่ยอมรับ

“.........”

“รับไปสิ”มันพูดอีก

“อะไร”ในที่สุดมันก็หลุดปากถาม

“กูไม่รู้”มันบอกแค่นั้นก่อนจะยัดใส่มือไอ้รันที่ไม่ตั้งตัว เดินไปทันที

“ไอ้สัด แล้วมึงรู้ได้ไงว่าของกู”ไอ้รันตะโกนด่าตามหลัง

“ไอ้โง่ มึงก็เปิดดูเองสิวะ”มันตะโกนกลับมาบ้าง

“ไม่ต้องตะโกนแล้ว ไปเปิดดูข้างนอก”ผมตบไหล่มันเชิงห้ามให้แหกปากต่อ

“แสดงว่ามึงเปิดแล้วสิ ถึงรู้ว่าของกู ไอ้ส้นตีน”มันด่าไอ้เข้มเสียงเบาลง

“กูก็ว่างั้น”ไอ้เบียร์กระซิบกระซาบมั่ง ก่อนจะเจอถอง

“เฮ้ย มึงอย่าเพิ่งไว้ใจ กูแนะนำให้ลอดหว่างขาก่อน เผื่อมันใส่เสน่ห์”คิดแบบนี้ไม่มีใครหรอกครับ นอกจากหนูเมียเฮีย

“เออว่ะ”ไอ้รันก็จี้เส้นตาม มึงไม่คิดจะแย้งสักหน่อยหรือไง

“งั้นไปหาที่เงียบลอดกันเถอะ”ไอ้เบียร์รีบเสนอด้วยความอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาทันที
.
.
.
“เนี่ยนะที่เงียบๆของมึง”ผมถามมันสองตัวกับหนูอีกหนึ่งคน

“เออ”มันสองคน

“น่าเฮีย ยืมห้องแป๊บเดียว พอเเห็นให้หายเสียวเดี๋ยวมันก็ไปแล้ว”หนูเกาะแขนพยักหน้าหงึกงักๆ เลยบีบจมูกเด็กอยากรู้อยากเห็นกับเขาบ้าง

“กูเปิดนะ”ไอ้รันแง้มถุง

“เฮ้ย มึงยังไม่ได้ลอดหว่างขาเลย”ไอ้เบียร์ท้วง

“หรือมึงจะเอากางเกงในครอบล้างอาถรรพ์”ข้อเสนอนี้ทำผมหันขวับ นึกไปถึงพฤติกรรมที่ได้เห็นเมื่อวันก่อน หนูคิดได้ยังไง ดูหนังไสยศาตร์มากไปหรือเปล่า

“กูเลือก”ไอ้รันกำลังจะเลือก ผมคว้าถุงมาเปิดและหยิบส่งให้มันที่เงียบไป

“ใครวะ”ไอ้เบียร์ถามมันที่ยังเงียบอยู่ อีกสักพักน้ำท่วมห้องผมแน่

“แม่กับน้องกู”มันตอบเสียงเครือ หนูโอบไหล่ไอ้รันอย่างไม่ถามอะไรต่อแล้ว

”กูคิดว่ามันหล่นหายวันที่หนีตำรวจไปแล้ว ไม่คิดว่าจะได้คืน”มันยกยิ้มหงอยๆ ตาเริ่มแดง และอย่างที่คิด

“ฮือออออออออออออออ กูคิดถึงแม่มมมมมมมมม คิดถึงน้องงงงงงงงงงง”ไอ้รันแหกปากก่อนเพราะต้นเรื่อง


“ฮืออออออออออออออออ กูคิดถึงเตี่ยยยยยยยยยยย คิดถึงเฮียยยยยยยยยย”ไม่ใช่ผม พี่มัน อย่าเข้าใจผิด


“ฮืออออออออออออออออ กูคิดถึงพ่อออออออออออออออออ”ไม่พลาดปิดท้ายล้นปรี่ไม่ต่างกัน กอดกันกลม ผมควรจะผสมโรงโดยการร้องว่า กูคิดถึงลูกกกกกกกกกกกกกกับน้องงงงงงงงง มั่งดีไหม

ผมไม่ได้ทำหรอกครับ เวลาคิดถึงผมก็ดูรูป อ่านจดหมาย ซ้ำแล้วซ้ำอีก ได้แต่ปล่อยให้ทั้งสามคนปลดปล่อยความคิดถึง ถึงคนที่ตัวเองรักให้พอใจ เหมือนที่ผมกำลังจะปลดปล่อยคนที่ตัวเองรักไปเหมือนกัน

“กูควรไปขอบใจมันไหม”หลังตั้งสติได้กันแล้ว ไอ้รันขอความเห็น

“ไปสิ มันอุตส่าห์เอามาให้ แต่รอให้มันมาทางฝั่งเราดีกว่า”ไอ้เบียร์เห็นด้วยและชี้แนะ มันพยักหน้า ผมก็คาดไม่ถึงนะว่าไอ้เข้มจะเป็นคนเก็บได้และเอามาให้ไอ้รัน ถ้าพวกมันไม่ตามผมมาก็คงจะดี เหมือนที่ผมถ้าไม่แวะบ้านหนู หนูก็คงไม่ต้องมีชีวิตแบบนี้ ผมคงย้อนกลับไปแก้อะไรไม่ได้ แต่ผมจะทำสิ่งที่ดีที่สุดให้หนูและก็พวกมัน รวมถึงไอ้ปานไอ้โจ๊กด้วยที่มันเป็นเพื่อนและลูกน้องที่ติดคุกเวลาไล่เลี่ยกับผม

“เฮีย”เสียงคนที่ผมห่วงจับมือ

“หืม”ผมหันไปมอง

“เจ็บแผลเหรอ”ถามเอามืออังหน้าผากวัดไข้

“เปล่า”ผมยกยิ้ม

“มึงพักผ่อนเถอะ พวกกูไม่กวนแล้ว”ไอ้เบียร์พูดพร้อมสะกิดไอ้รันที่ยังมองรูปอยู่

“เออ หมดเรื่องเสียวแล้วนี่หว่า ไปล่ะ ฮ่าๆๆๆๆ”มันพูดติดตลกทั้งที่หน้ายังหงอยๆอยู่

“เออ เดี๋ยวกูบอกให้เขายกข้าวมาให้แล้วกัน”ไอ้เบียร์นึกได้หันมาบอก

“อืม ขอบใจ”ผมพยักหน้าให้มันที่ปิดประตูพอดี ก่อนจะรวบหนูเข้ามากอด

“เบาสิเฮีย เดี๋ยวโดนแผลหรอก”หนูบอกผมที่เอาคางเกยไหล่ จูบผม ซอกคอ ก่อนจะซุกอยู่อย่างนั้น

“อยู่อย่างนี้ก่อนนะ เฮียอยากกอด”ผมกระซิบข้างหูนิ่ม เม้มให้รู้สึก เจ้าตัวย่นคอเอามือโอบหลังลูบคล้ายปลอบโยน

“ก็กอดอยู่นี่ไง”หนูกระซิบบอกผมบ้าง ผมสูดกลิ่นที่ไม่เหมือนใครและไม่คิดว่าจะมีใครเหมือน เราไม่ได้พูดอะไรกันอีก ผละออกผมจูบหน้าผาก หน้าเราอยู่ห่างกันแค่จมูกชนกันเท่านั้นเอง หนูมองตาแป๋วไม่ได้หลับตาพริ้มเตรียมรับจูบแบบที่นางเอกควรทำ เอามือประคองหน้าผมส่ายจมูกไปมาอย่างหยอกล้อ เผยอปากเหมือนจะพูดแต่ผมฉวยโอกาสปิดซะก่อนบดเบียดเบาเลาะเล็มปากล่างส่งลิ้นเข้าไปเปิดให้มากกว่าเดิมก่อนจะสอดเข้าไปควานหาความหวานที่ไม่เคยจางหายแม้สัมผัสลมหายใจก็ยังรู้สึกได้

“เฮียรักหนู”

“รัก”

“รัก”

ผมกระซิบย้ำอยู่อย่างนั้นกับริมฝีปากนิ่มที่ตอบรับผมกลับมา

“รัก”

“หนูรักเฮีย”

“รักเฮีย”

ไม่ใช่แค่จูบ รวมถึงคำพูดที่สื่อให้รู้ว่าใจเราตรงกัน ใช่ ผมกับหนู ใจเราตรงกัน และผมเห็นแก่ตัวไม่อยากให้ไปตรงกับใครอีก อยากเก็บไว้แค่คนเดียว

“โอมเพี้ยง พรวด พรวด อย่ามาสวบ อย่ามาเสียบ อย่ามาเจ็บ อย่ามาไข้ โยนออกไปไกลๆตัวเด้ออออ”รู้สึกอีกทีเหมือนมีอะไรเป่ากระหม่อม พร้อมมนต์คาถาที่มั่นใจว่าไม่เคยได้ยินที่ไหนมาก่อนนอกจากคนที่เป่าตรงหน้า ทำเอาผมที่กำลังตกอยู่ในห้วงความคิดกลับมาทันที

“ดีขึ้นไหมเฮีย หนูไล่มันไปแล้ว ต่อไปมันจะไม่รังควานเฮียอีก”หนูซบไหล่เอียงหน้าถาม ผมลูบแก้มคนที่ทำท่าน่ารักไม่รู้ว่ารู้ตัวหรือเปล่า แต่มันน่ารักเหมือนลูกแมวขี้อ้อน ช้อนตาใสมอง

“แค่มีหนูใกล้ๆ เฮียก็หายแล้ว”ถ้าไม่เจ็บจะอุ้มนั่งตักซะเลย หนูไม่ได้ตัวเล็ก สูงโปร่งกำลังดี แถมกอดเต็มมือด้วย หึหึ

“ก็สัญญาแล้วว่าจะอยู่ด้วย จนกว่าเฮียจะเสร็จธุระและกลับบ้านพร้อมกัน อะไร อะไร ลืมเหรอ”หนูพูดเสียงหาเรื่องแบบยานๆ ยักคิ้วใส่ เอามือเขี่ยปากผมไปมาด้วย เลยจับมาหอมซะ

“ไม่ลืม เฮียไม่เคยลืม”ผมจ้องคนมองซบท่าเดิม แต่ถ้ามีโอกาสเฮียก็อยากให้กลับไปก่อน ไม่อยากเอาหนูมาเสี่ยงด้วยอีกแล้ว ถ้าผมบอกเจ้าตัวตอนนี้จะเป็นยังไงนะ จะดีใจที่ได้กลับก่อนโดยไม่มีมีผมไปด้วยหรือเปล่า อีกอย่างที่ผมไม่กล้าคาดหวัง หนูไม่ยอมไปถ้าไม่มีผม ผมกลัวมันจะไม่ใช่แบบนี้และถ้าใช่ผมคงดีใจที่หนูรักและอยากอยู่กับผม แต่มันเป็นการเห็นแก่ตัวที่จะดึงคนรักมาเสี่ยงด้วย สุดท้ายผมเลือกความปลอดภัยของหนูก่อนอันดับแรก

“เฮียพูดเหมือนจะไม่กลับไปด้วยเลย”หนูเอามือโอบรอบคอ

“ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะ”ผมหยั่งเชิงถาม

“ไม่รู้สิ ความรู้สึกมันบอกว่าเฮียจะไม่ไปด้วย”หนูส่ายหน้าพร้อมกับบอกความรู้สึก แต่ก่อนผมจะได้ถาม หนูพูดต่อ ซึ่งมันทำให้ใจผมพองขึ้นแทบจะทะลุออกมา

“ไม่ใช่ว่าเฮียลืมสัญญา เฮียไม่ใช่คนแบบนั้น รู้ไหม นอกจากพ่อ ก็มีเฮียที่หนูเชื่อ เชื่ออย่างไม่มีเหตุผลด้วย อยู่แล้วอบอุ่น ไม่กลัว กลัวแค่อย่างเดียว”ประโยคสุดท้ายเจ้าตัวสบตาผม

“กลัวอะไร”ผมถามเอามือประคองหน้าที่โน้มมาชิด

“กลัวไม่ได้อยู่กับเฮีย”คำตอบกระซิบติดปาก แต่มันกลับดังก้องในใจผมไปหมด

“หนู”ผมยิ้ม จูบหนูอย่างพอใจในคำตอบ

“อืม เฮียเป็นผู้ชายคนแรกเลยนะที่มาบอกรักและไม่โดนถีบ ฮ่าๆๆๆ”หนูพูดพร้อมหัวเราะ ทำให้ผมหัวเราะด้วย ก่อนจะพูดต่อเสียงเบา

”ทั้งที่หนูคิดว่ามันน่าอายที่ผู้ชายด้วยกันมาสารภาพรักบอกความรู้สึก แต่พอเกิดกับตัวเองความรู้สึกนั้นมันไม่มีเลย มันหายไปตั้งแต่ที่ได้ยินบอกรักตอนแรก”หนูตอกย้ำใจผมให้ซึมซับความรู้สึกจนแทบจะล้นออกมาทั้งที่ผมพยายามกักเก็บไว้ให้มากที่สุด

“หนูจะเป็นคนเดียวที่เฮียรู้สึกแบบนี้ รัก แค่คนเดียว”ผมจูบหนูที่ยิ้มรับอย่างยินดี

“คนเดียว เฮียเป็นคนเดียว”เสียงพึมพำจูบกลับ แค่นี้ก็พอแล้วสำหรับหัวใจผมนอกจากลูกและครอบครัวที่ครอบครอง เพิ่มหนูเข้าไปอีกคนก็เติมเต็มพอดี  ผมเป็นคนรักษาสัญญาโดยเฉพาะกับคนที่ตัวเองรักผมจะไม่เคยผิดคำพูดเลย แต่ครั้งนี้คงต้องผิดสักครั้ง ถ้ามันจะทำให้คนที่ผมรักปลอดภัย ขอโทษ เฮียขอโทษ
.
.
.
.
“ดีขึ้นไหมเฮีย”นายถามผมอีกสองวันถัดมา นายรู้ข่าวก่อนแล้วพอกลับมาก็ต้องเดินทางต่อเลย
 
“ครับนาย”ผมตอบนายที่มาหาถึงห้อง

“มันรู้ได้ไง ว่าจะไปที่นั่น”นายเฟยถามอย่างนึกสงสัย

“ถ้ารู้โดยตรงคงไม่ มันมาตามหาลูกน้องที่ยังเหลืออยู่ แต่ไม่กล้าเข้ามาในเขต รอให้มีใครสักคนออกไปบังเอิญเป็นผมเท่านั้นเอง”ผมตอบนายเฟยตามที่สันนิษฐาน

“แล้วมันรู้ได้ยังไงว่าลูกน้องเหลืออยู่ทั้งที่ถูกกำจัดไม่เหลือแม้แต่ซาก”นายเฟยก็ยังอดสงสัยไม่ได้อยู่ดี นายคงคิดว่ามีคนใน ผมคงต้องบอกก่อนที่ไอ้พวกไม่รู้เรื่องจะกลายเป็นแพะเอาถ้าถูกสอบสวนเรียงตัว

“มันแอบส่งสัญญาณก่อนเข้ามาข้างใน ต้องขอโทษนายด้วยที่ไม่ได้รายงานเรื่องนี้”ผมก้มหัวเชิงขอโทษนายทั้งสองคน ไอ้ทวนกับไอ้ย้งรอหน้าห้อง เมื่อคืนนายให้มันเอาเชลยที่ถูกจับได้ไปส่งคืนแล้วในสภาพที่ไม่มีลมหายใจแล้ว มันไม่ตายที่นี่กลับไปก็ตายอยู่ดีเพราะทำงานพลาด พวกมันไม่ได้มีน้ำใจมาช่วยแต่ตามมาเก็บต่างหากเพราะกลัวว่ามันจะเปิดปากบอกความลับหากถูกทรมานจนทนไม่ไหว

“ไม่เป็นไร ยังไงมันก็ต้องตายอยู่ดี มันต้องโดนเก็บอยู่แล้ว”นายคิดเหมือนที่ผมคิดเอาไว้ บางครั้งคนพวกนี้ก็น่าสงสาร  อยู่กับนายที่ดีก็ดีไป อยู่กับนายชั่วนอกจากชั่วตามก็ต้องตายด้วยถ้าพลาด ถ้าถามว่าผมอยู่กับนายแบบไหน ผมก็ไม่รู้เพราะนายเป็นทั้งสองอย่าง ทำดีก็ดีตอบ ทรยศก็ตอบแทนด้วยความตายสถานเดียว

“แล้วมินนี่ไม่เป็นไรใช่ไหม”นายเฟยถามหนูที่สำลักข้าวต้มทันทีที่ได้ยิน ดีไม่พรวดออกมา

“แค่ก แค่ก ไม่เป็นไร แต่ขอร้องอย่าเรียกแบบนี้ได้ไหม มันหยึย”หนูไอพร้อมขอร้อง

“ก็เห็นว่าเหมาะดี ไม่ชอบ เรียก หนูจ๋า ดีไหม”นายเฟยแหย่ต่ออย่างอารมณ์ดี ผมฟังยังหยึยตามหนูเลยถ้าเรียกแบบนี้

“ไม่เอา เรียก หนู ไอ้หนู หรือ จะเติมอะไรที่มันดูแมนๆก็ได้”หนูพูดอีกหน้ายุ่ง หันมามองผม

“โอเค งั้นไปนะ คุณหนู พอใจไหม หึหึหึ”นายหัวเราะก่อนจะเดินไป

“แมนโคตร”หนูกัดฟันบ่นอุบอิบพอได้ยินกันสองคน นายเทียนปรายตามองคนช่างแหย่ที่ออกไปแล้ว

[goonglovenut]

“เจ้าหน้าที่มาใหม่ ฉันดูประวัติแล้ว”นายพูดเรื่องไอ้เจ้าหน้าที่คนนั้น ผมเหลือบเห็นหนูชะงักมือนิดหนึ่งก่อนจะตักกินตามปกติ

“เคยเป็นหมอทหารมาก่อนจะออกจากราชการ นอกนั้นก็ไม่มีอะไร ที่ น่าสนใจ”ผมมองหน้านายที่พูดเรียบๆแต่เน้นตอนท้ายด้วยสีหน้าไม่บ่งบอกว่าสงสัย แต่ภายใต้สีหน้าสงบมันชวนให้คิดมากกว่าแสดงออก

“ครับ”ผมตอบรับแค่นั้น

“ฉันคงไม่อยู่สักสี่วัน ตอนแรกจะชวนเฮียไปด้วย แต่เกิดเรื่องซะก่อน พักผ่อนแล้วกัน”นายบอกพร้อมลุกขึ้น

“ขอบคุณครับ”ผมก้มหัวให้นายอีกครั้ง

“ดูแลเฮียด้วยนะ”นายหันไปพูดกับหนู ก่อนจะเดินออกไป

“อ้าว ยังไม่ได้ตอบเลย”หนูพูดหลังหุบปากที่อ้าลง

“เฮียไม่กินอีกหน่อยเหรอ กินไปนิดเดียวเอง”หนูหันมาถามผม ก่อนนายมาหนูป้อนข้าว ป้อนยา เช็ดตัว ให้ผมเรียบร้อย เมื่อคืนก็ทำแบบนี้  มีการเปลี่ยนข้างนอนกลัวโดนแผลผม แต่ตกดึกหนูก็คือหนูซุกและกอดหมับ ผมต้องสูดปากก่อนจับมือและเอี้ยวตัวไปกอดหนูเอาไว้ ไม่ใช่กลัวเจ็บแผล กลัวไอ้ตี๋น้องผมมันลุกมาทำโทษหนูที่เสียดสีไปมา

“เฮียอิ่มแล้ว หนูกินเถอะ”ผมบอกหนูที่พยักหน้ายอมๆ ก่อนจะจัดการจนเกลี้ยงทั้งสองชาม หนูกินเก่งมาก  แต่ส่วนหนึ่งหนูจำมาจากคำสอนของพ่อ

‘พ่อบอกว่าให้นึกถึงคนทำให้กินจะเสียน้ำใจถึงเขาจะเห็นหรือไม่เห็น กับ คนที่ไม่มีจะกิน ถึงไม่ใช่ของแพงแต่ถ้าไม่มีมันก็คือไม่มี ให้กินแต่พออิ่ม อย่ากินทิ้งกินขว้าง ชาวนาต้องหมดปุ๋ยไปกี่กระสอบ ต้องทุ่มเทกายใจดูแลกว่าจะถึงปากเราต้องใช้เวลาเท่าไหร่ และให้นึกเผื่อไว้วันหนึ่งเราอาจจะไม่มีกินถ้าเกิดวิกฤต’หนูพูดกับผมด้วยรอยยิ้มเมื่อนึกถึงสิ่งที่พ่อสอน และหนูก็จดจำทำมาตลอด เป็นคำสอนที่ดีมาก ผมอดจะชมพ่อตาไม่ได้ที่สอนเมียผมให้ดีขนาดนี้ รวมถึงทุกเรื่องด้วย

ก๊อก

ก๊อก

“ผู้ช่วยหมอครับ มาทำแผล”รายงานตัว หนูหันมามองผมที่พยักหน้าให้ไปเปิด

“เชิญครับ”หนูบอกด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหันมาเห็นหน้าผมเข้าเลยหุบทำมือรูดซิบที่ปาก ช่างประชดนัก

“ดูสีหน้าดีขึ้นนะครับ แสดงว่าคงหายดีแล้ว”เขาเอ่ยทักด้วยรอยยิ้ม

“ได้คนดูแลดี”ผมลูบหัวหนูที่นั่งข้างๆ

“ก็บอกแล้วมือเทวดาไม่ผีเหมือนตีน ครึครึ”หนูตอบกลับกลั้วหัวเราะ เมื่อคืนหนูถามผมว่าฝีตีนขับรถเป็นไง เก่งไหม ผมก็ตอบตามจริงเจ้าตัวภูมิใจที่ไม่น้อยหน้าตีนผม ผู้ช่วยแกะผ้ากอส ก่อนเริ่มทำแผลให้

“เรียบร้อยครับ”ผู้ช่วยบอกพร้อมเก็บอุปกรณ์ ตอนนี้หนูเข้าห้องน้ำไปแล้ว

“ทำไมถึงออกจากราชการ”ผมถามเขาที่ชะงักมือไปนิด ก่อนจะตอบและเก็บต่อ

“ก็มีปัญหาส่วนตัวนิดหน่อย”เขาหันมามองหน้าผม เหมือนว่ามีอะไรจะถามอีกไหม

“คงปัญหาใหญ่สินะ”ผมถามออกไปอีก

“ก็พอสมควร”เขาตอบน้ำเสียงตามเดิม ไม่ตกใจ แม้แต่แววตาไม่ส่อเค้าให้เห็น นอกจากเวลาที่ไอ้เบียร์อยู่ด้วย

“ส่วนใหญ่คนบุคลิคแบบคุณ มักจะเป็น ตำรวจ หรือ ไม่ก็ทหาร ลืมไปว่าหมอมีเกือบทุกหน่อยงาน”ผมยกยิ้มพูดเรียบๆแต่ตรงประเด็น

“ครับ ผมไม่ได้เป็นหมอโดยตรงหรอก เป็นแค่ผู้ช่วย เท่านั้น อะไรที่ทำได้ก็ต้องทำก่อน”เขาพยักหน้าช้าๆพูดกลับ

“แต่ตอนแรกผมไม่ได้คิดแบบนี้หรอก”ผมขยับตัวขึ้นพิงหัวเตียง

“คิดแบบไหนล่ะครับ”ฟังดูเหมือนพูดท้าทายแต่สีหน้าไม่ส่อเจตนาอย่างนั้น ผมกระตุกยิ้มให้คำตอบกับเขา

“ผมคิดว่าคุณปลอมตัวมาสืบราชการลับหรือเปล่า”หลังได้ยินคำตอบเขานิ่งไปอึดใจ ก่อนผมจะพูดต่อ”แต่ผมคงคิดมากไป ไม่มีอะไรหรอก เชิญคุณผู้ช่วยไปทำงานต่อเถอะ”

“ครับ”เขาหันหลังเดินไป พอกับที่เสียงประตูห้องน้ำค่อยเปิด

“เดี๋ยวก่อน”ผมเรียกเขาไว้อีกนิด เขาหันกลับมา ผมเอามือลูบไรหนวดตัวเองไปมา

“ไอ้ที่ใช้อยู่ถ้ามันไม่ค่อยติด คุณก็เปลี่ยนดีกว่านะ ผมไม่อยากจะแนะนำให้ใช้กาวตราช้าง มันจะลำบากเกินไป”ผมบอกเขาที่นิ่งไปอีกรอบเหลือบมองหน้าตัวเองในกระจก พอดีกับหนูออกมาจากห้องน้ำ

“ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ”เขาพูดก่อนจะออกไปจริงๆสักที

“ไม่ให้เขาไปล่ะเฮีย เราไม่ได้ใช้ เขาจะได้ไม่ต้องไปหาใหม่”หนูหวังดีหยิบกาวตราช้างขึ้นมาชูให้ดู

“ที่นั่นมี เฮียแค่แนะนำเขาเท่านั้น ไม่ต้องห่วงเขาหรอก”ผมพูดก่อนจะไถลตัวลงนอน หนูวางกาวไว้ที่เดิม ก่อนจะเดินมานั่งข้างเตียงหยิบผ้าคลุมให้ ผมดึงเข้ามากอด

“ไม่ได้ห่วงแบบนั้นหรอกน่า”หนูพูดอุบอิบคิดว่าผมพูดประชด

“ดีแล้ว ห่วงแบบนั้นเฮียไม่ชอบ”ผมลูบหัวหนู ก่อนจะชะงักมือเมื่อได้ยินเสียงโต้ตอบ

 “อืม คนแก่มักจะหวงของ เชื่อแล้ว ครึครึ”หัวเราะเอาหน้าซุกอกหลบมือกับปากผมที่จะทำโทษคนปากดี อีกนิดความสุขของผม ขออีกนิด
.
.
.
.
กลางคืนที่เงียบสงัด อากาศที่หนาวเย็น ทำให้ชวนหลับไหล ผมก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ควรจะนอน แต่มีบางอย่างที่ต้องทำเลยหลับไม่ได้ มองคนในอ้อมแขนที่หลับไปแล้ว

‘เดี๋ยวเฮียมานะ’

‘เฮียขอไปจัดการบางอย่างก่อน’

‘ให้แน่ใจอีกครั้ง ว่าเขามารับใครกันแน่’

ผมจูบหน้าผาก พร้อมคำพูดในใจที่ไม่ได้เปิดปากเกรงว่าคนนอนจะรู้สึกตัวขึ้นมา จนแน่ใจผมค่อยเอาหัวหนุนหมอน เดินออกไปเงียบเชียบพร้อมปืนหนึ่งกระบอก ล็อคประตูอย่างเบามือ เวลานี้ไม่มีใครกล้าเข้ามานอกจากไอ้แมวขโมยตัวนั้นที่แอบมาเขวี้ยงของให้หนู ผมเดินไปตามทาง ลัดเลาะไปข้างหลัง และอยู่ตรงนั้นเพื่อรอเวลาที่เหยื่อจะเข้ามาหา

และในที่สุด

เขาก็มา

จนได้

“หาเจอเร็วเหมือนกันนะครับ คุณตำรวจ”ผมส่งเสียงทักทายเขา ที่หันกลับพร้อมชักปืนออกมาทันที เขาขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าไม่ใช่คนที่เขาต้องการเจอแต่ไม่ถามอะไรออกมา

“ผิดหวังเหรอครับที่เป็นผม ไม่ใช่คนที่นัดคุณไว้”ผมพูดต่อเมื่อเห็นเขายังเงียบ จนตั้งสติได้เขาพูดกลับแต่ไม่ได้พูดถึงคนที่ผมให้เขียนจดหมายให้ มันมองหน้าแต่ไม่ถามจรดปากกาลงไปบนแผ่นกระดาษ ‘ออกมาเจอกันที่หลังตึกสีขาว’ ประโยคเดียวเท่านั้น ไม่ลงชื่อ แต่มีสัญลักษณ์รูปตีนกำกับอยู่แทน ไม่รู้ว่าเขาจำลายมือหรือสัญลักษณ์ได้ แค่นี้ก็ยืนถึงความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งได้แล้ว ไม่สนิทจริงไม่ใช้หรอก

“ผมว่าช้าไปด้วยซ้ำ ดร.กรกฎ”เขาทักทายผมน้ำเสียงไม่เกรงกลัวเลยที่ถูกจับได้ เขาจะกลัวทำไมในเมื่อวันนี้ผมแนะนำจุดผิดพลาดเขาไปแล้ว

“ช้าซะจน ตัวประกันผมกลมกลืนไปกับคุณ จนอดแปลกใจไม่ได้ ที่เขาอยู่ที่นี่โดยปลอดภัยและดูมีความสุขดี”เขาพูดต่ออย่างรู้อะไรเป็นอะไร ก็เพราะรู้ผมถึงไม่ทำอะไรเขาตั้งแต่แรก แต่แค่อยากให้แน่ใจ

“ผมบอกพ่อเขาแล้วว่าจะดูแลเป็นอย่างดีจนถึงเวลาส่งคืนทั้งที่ผมไม่อยากจะคืนสักนิด”ผมตอบเขากลับไปบ้าง ก่อนจะเป็นฝ่ายลดปืนลงก่อน หยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบอย่างใจเย็น ด้วยลักษณะนิสัยของเขาไม่ใช่คนลอบกัด

“แต่คุณก็ต้องคืน”เขาถามผมกลับลดปืนลงบ้าง

“ขึ้นอยู่กับคุณ”ผมพ่นควันก่อนจะดับ เมื่อคิดว่าเดี๋ยวกลิ่นจะติดตัวไปมากกว่านี้

“ยังไง”เขาถามผมกลับ

“คุณมาที่นี่ทำไมล่ะ”ผมย้อนถาม

“มารับคน”เขาตอบเสียงเรียบ ผมกระตุกยิ้ม

“ผมให้เลือกได้แค่คนเดียว”ผมพูดวัดใจกับเขา ไม่ต้องเอ่ยว่าใครกับใคร

“ผมต้องการทั้งหมด รวมถึงพวกคุณด้วย”เขาพูดกลับอย่างไม่ยอมพร้อมเอาของแถม

“หึหึ ไม่โลภไปหน่อยเหรอ และคิดว่าตัวคนเดียวจะจับไปหมดหรือไง”ผมหัวเราะในลำคอพูดกลับ ไม่ได้ดูถูก

“แค่ผมส่งสัญญาณ กำลังที่รอพร้อมก็จะเข้ามาทันที”นี่แหละคือคำตอบของคนที่เตรียมการณ์ไว้แล้ว

“ก็เข้ามาสิครับ น่าจะมาตั้งนานแล้ว”ในเมื่อเขาไม่ตกใจ ผมก็ไม่ตกใจเช่นกัน

“อย่าท้าผม”เขาพูดเสียงลอดไรฟันอย่างสะกดอารมณ์

“ผมไม่ได้ท้า คุณรู้อยู่แล้วว่าเราอยู่ที่นี่  ไม่ได้หนีไปกลบดานที่อื่น หรือจะขอใช้ความสัมพันธ์ระหว่างประเทศเข้ามาจับเราก็ได้ ทำไมไม่ทำล่ะคุณตำรวจ”ผมพูดใส่เขาหน้านิ่งแต่น้ำเสียงออกจะยั่วยุพอสมควร

“ตอบเอง หรืออยากฟังผมตอบล่ะ”ผมเดินไปใกล้เขา ประสานสายตาที่อ่อนลงมานิด เขาคงตัดสินใจยากระหว่างความรักกับหน้าที่ มันคงยากที่จะเดินไปพร้อมกันได้ในเวลาเดียวกัน เหมือนกับผมในเวลานี้ แต่ลึกของหัวใจใครก็ต้องห่วงคนที่ตัวเองรักก่อนทั้งนั้น

“คุณรักจริงหรือแค่เก็บเอาไว้จัดการทีหลัง”เขาถามออกมาในเรื่องที่ไม่น่าถามซ้ำ

“ผมตอบคุณไปแล้ว แต่จะตอบอีกครั้งก็ได้ ถ้าผมจะฆ่าเขาแค่ลับตาพวกคุณผมก็จัดการแล้วไม่เอามาถึงที่นี่หรอก และผมรักหนู”ผมเลิกคิ้วแต่ก็ใจดีตอบยืนยันอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจอย่างที่สุดตอนท้าย

“ถ้าคุณรักจริงก็มอบเขาให้ผม”เขาเดินมาใกล้มากขึ้น

“ผมมอบให้ ตกลงคุณเลือกหนู”ผมพยักหน้าสรุป เขาขมวดคิ้วสีหน้ายุ่ง

“เบียร์ไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วย คุณจะกักเขาไว้ทำไม ส่งเขาให้ผม ผมไม่อยากให้เขามีอันตรายและโทษหนักไปกว่านี้”ในที่สุดเขาก็พูดออกมาจนได้ ว่าต้องการใครอีกคน

“ผมไม่เคยกักขังหรือบังคับใคร คุณต้องเลือก”ผมอาศัยช่วงเขาเผลอดึงปืนจากมือและจ่อทันที

“ด๊อกเตอร์”เขาเรียกเน้นตำแหน่งที่ผมไม่เคยอยากเป็นสักนิด

“คุณคิดให้ดี ถ้าคุณเลือกหนู ผมจะช่วยให้คุณอยู่ที่นี่ได้โดยปลอดภัยได้ใกล้ชิดคนที่คุณต้งอการ ผมแฟร์แค่ไหน”ผมยื่นข้อเสนอที่คิดว่าเขาต้องยอม

“ผมจะเชื่อคุณได้ยังไง”แต่ก็ยังไม่วางใจซะทีเดียว

“ถ้ามึงเลือกยากนัก กูเลือกที่จะไม่ไปกับมึง ไอ้สิบ”เสียงกร้าวดังมาจากอีกทาง เดินออกมาจากมุมมืด ผมไม่ได้ตกใจเท่าคนตรงหน้า

“เบียร์”เรียกคนที่คงอยากเรียกมานานแล้ว

“ถึงมึงเลือกกู กูก็ไม่ไป กูตัดขาดกับมึงแล้ว”ไอ้เบียร์พูดใส่หยิบปืนจากมือผมไปจ่อคุณตำรวจที่ชื่อ สิบ ถ้าสังเกต มือมันสั่น ผมไม่ได้หลอกใช้มัน และมันก็ไม่ได้หลอกผม เป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่ไอ้เบียร์จะจำคนที่ตัวเองคุ้นเคยไม่ได้ ผมวัดใจกับมันตอนที่ให้เขียนประโยคนั้น ถ้ามันไม่เขียน ผมก็จะไม่บังคับ แต่มันกลับเขียนโดยไม่ถามสักคำ ไอ้รันเป็นคนไปส่งให้โดยไม่ถามเหตุผลเช่นกัน

“กูขอโทษ”มันหันมาพูดกับผม

“มึงไม่ผิด กูเข้าใจ”ผมพยักหน้าให้มัน

“มึงกลับไปซะ เอาไอ้หนูไปด้วย”มันพูดปืนยังจ่อเหมือนเดิม

“ทำไมเบียร์ต้องทำแบบนี้ โทษเบียร์มันแก้ไขได้ มากับเขาทำไม ไม่นึกถึงเตี่ยบ้างหรือไง”คุณตำรวจถามเดินเข้ามาใกล้อย่างไม่กลัวหรือแน่ใจว่ามันจะไม่ยิง

“อย่าเข้ามา กูยิงจริงๆ”ไอ้เบียร์ขึ้นไกปืน เขาก็ไม่หยุดเดิน

“ตอบพี่สิ”ถามเมื่ออกถึงปลายกระบอกปืนพอดี

“ระ เรื่องของกู กูเลือกแล้ว มึงไม่ต้องเสือก”มันพูดเสียงดังใส่แต่ไม่มั่นคงนัก

“เบียร์ โกรธเกลียดพี่ไม่ว่า แต่อยากให้นึกถึงเตี่ย ที่เขารออยู่”เอาจุดอ่อนมาเกลี้ยกล่อมไอ้เบียร์ที่ทำหน้าสลดไปชั่วครู่

“กูรู้ ถ้าเสร็จงานนี้กูกลับไปหาเตี่ยได้เหมือนกัน นายช่วยกูได้ ไม่เหมือนมึงที่หักหลังกู”มันพูดเสียงเจ็บแค้น

“เอาสิ มันเป็นหน้าที่มึงอยู่แล้ว มึงจะคิดให้ยากทำไมล่ะ ตำรวจก็ต้องเลือกตัวประกันก่อนโจร ถ้ามึงเป็นตำรวจที่ดีนะ หึหึ”มันพูดต่อเสียงขื่น แต่พยายามฝืนให้แข็ง

“พี่ช่วยเบียร์ได้ แต่เบียร์ไม่เชื่อพี่สักนิด กลับไปกับพี่”คุณตำรวจในคราบผู้ช่วยไม่ยอมแพ้เดินใกล้อีก

“กูบอกอย่าเข้ามาไง มึงคิดว่ากูไม่กล้าฆ่ามึงใช่ไหม”ไอ้เบียร์ผงะถอยหลัง

“ก็ฆ่าสิ ทุกวันนี้พี่ก็ตายทั้งเป็นอยู่แล้ว เอาเลย ฆ่าพี่ซะจะได้ไม่มีใครขัดขวางเบียร์ อยากทำอะไรก็ทำ แต่รู้ไว้ซะถึงตายพี่ก็ยังห่วงเบียร์เสมอ”ถ้าไม่ใช่หน้าสิ่วหน้าขวาน ผมคงจะคิดว่าตัวเองดูละครรักต้องห้ามอยู่ แต่มันไม่ใช่ มันคือความรักที่ทั้งคู่มีต่อกันมาก่อนและดูก็ยังไม่จางลงด้วย แค่ไอ้ฝ่ายนี้มันปิดกั้นเท่านั้นเอง

“ไอ้สิบ”เบียร์เรียกอีกถึงนำหน้าไอ้ ต่อให้เพิ่มสัตว์ตามก็ฟังไม่น่ากลัวสักนิด ในเมื่อเสียงมันอ่อนมาก

“เสียเวลามามากแล้ว ถ้ามึงไม่ฆ่าก็หลบไป”ผมคิดว่าถึงเวลาที่ควรตัดสินใจสักที

“ไอ้เฮีย กูฆ่ามันเอง”ไอ้เบียร์หันมาพูดกับผมเสียงรน

“ก็ฆ่าสิ ไม่เลือกสักทีว่าจะเอายังไง หรือมึงอยากให้นายจับได้เอง”ผมยกนายมาพูดกับมันที่หน้าซีดเผือด

“อย่าขู่เบียร์”คุณตำรวจหันมาเสียงแข็งใส่ผม

“ถ้าเลือกมันคุณเอาไปได้ก็เอาไป แต่หนูต้องอยู่ที่นี่ต่อ และถ้าคุณกลับมาอีกหรือสร้างปัญหาให้ที่นี่ ผมจัดการคุณแน่”ผมยกปืนขึ้นจ่อเขา ไอ้เบียร์มือสั่นขึ้นเรื่อยๆ ในเมื่อมึงไม่กล้ากูจะจัดการให้เอง จะได้รู้กันสักทีว่ามึงรู้สึกยังไง

“กูไม่ไป”

“หนูไม่ไป”

สองเสียงพูดพร้อมกัน

“หนู”ผมเรียกคนที่คิดว่าหลับไปแล้ว เดินออกมาถึงตัวผม

“เฮีย ไหนบอกว่าจะไปด้วยกัน จะไปส่งเอง ลืมแล้วหรือไง”หนูทวงสัญญาผมหน้านิ่ง แต่ตาสั่นไหว

“เฮียไม่ได้ลืม แต่คุณตำรวจเขาชิงเข้ามาก่อน และเฮียกำลังให้เขาตัดสินใจว่าจะเลือกใคร”ผมพูดกับหนูเสียงเรียบพยายามไม่มองหน้าเพราะมันจะทำให้ผมเกิดความรู้สึกเห็นแก่ตัว

“ถ้าเขาไม่เลือก ก็ต้องตายอยู่ที่นี่”ผมขึ้นไกปืนพร้อมจะยิง

“ไม่นะเฮีย”หนูจับมือผมทำหน้าขอร้อง ไอ้เบียร์ก็ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก

“ว่ายังไง คุณจะเลือกใคร”ผมถามย้ำเขาอีกครั้ง

“มึงเอาไอ้หนูไปซะ กูไม่ไป”ไอ้เบียร์ตอบแทนมัน

“กูไม่ไป มึงนั่นแหละ เขามารับมึงไม่ได้มารับกู เฮีย มึงสัญญาแล้วว่าจะพากูไปส่งเอง”หนูหันไปพูดใส่ไอ้เบียร์ก่อนจะหันมาตวาดผมด้วยเสียงที่สั่นเครือ

“หนึ่ง”

“เฮีย มึงฟังสิ”

“สอง”

“กูไม่ไป ไอ้เฮีย”

“สะ”

“ตัวประกัน ผมเลือกตัวประกัน”ในที่สุดเขาก็เปิดปากออกมา ผมคิดแล้วไม่ผิดว่าเขาต้องเลือกหนู ไม่ใช่เขากลัวตาย แต่เขากลัวไม่ได้เจอคนตรงหน้าอีกต่างหาก เขาก้มหน้าเม้มปากแน่นที่ทำอะไรไม่ได้ ไอ้เบียร์ยกยิ้ม เป็นยิ้มยินดีที่คำตอบเป็นแบบนี้ ยิ้มภูมิใจในตัวคนที่มันรัก แต่พอเงยหน้ามามันก็ซ่อนรอยยิ้มทันที อีกมุมคงเป็นไอ้รันที่ดูลาดเลา มันคงโดนหนูลากตัวมาแน่ ผมกะว่าจะมาเจรจากับเขาและค่อยไปคุยกับหนูทีหลัง คิดว่าไม่น่ามีปัญหาผมนึกไม่ถึงว่าเหตุการณ์จะตาลปัตรแบบนี้

“ไอ้เฮีย มึงผิดสัญญา มึงผิดสัญญา มึงไม่รับผิดชอบ ไอ้เหี้ย”หนูด่าพร้อมทุบตีผมที่ยืนไม่โต้ตอบ นี่ไม่ใช่เหรอที่ผมหวังจะได้เห็น ผมดีใจที่หนูรักและจะอยู่ด้วย รอคอยเวลาที่จะกลับบ้านพร้อมกัน แต่ผมจะเห็นแก่ตัวเอาสิ่งนี้มายึดหนูไม่ได้ ยอมเป็นคนผิดสัญญา เพราะส่วนลึกผมกลัว กลัวว่าจะไม่ได้ส่งหนูกลับบ้าน เพราะงานที่จะไปทำครั้งหน้าผมอาจจะไม่ได้กลับมาก็ได้ ผมเลยตัดสินใจส่งหนูกลับก่อน

“กูไม่ไป มึงได้ยินไหม กูไม่ไป”หนูพูดออกมาอีกอย่างไม่ยอม บทจะดื้อก็ดื้อไม่ฟัง

“ถ้าไม่ไปเฮียจะฆ่าเขา”ผมงัดไม้แข็งขึ้นมาใช้ หนูมองหน้าอย่างคาดไม่ถึง อย่ามองเฮียแบบนี้

“ไม่ เฮียไม่ทำหรอก เฮียไม่ใช่คนใจร้าย”หนูส่ายหน้าไม่เชื่อ จับแขนผม

“หนูเคยเห็นเฮียฆ่าคนแล้วไม่ใช่เหรอ แค่ตำรวจคนเดียวทำไมเฮียจะฆ่าไม่ได้”ผมไม่มองหน้าคนที่น้ำตาไหลออกมา แค่หางตาผมก็เห็นชัดเจน

“ไปกับเขาซะ กลับไปหาพ่อ หนูอยากกลับบ้านไม่ใช่เหรอ”นี่เป็นข้ออ้างที่ดีที่สุด หนูพยักหน้า

“ใช่ หนูอยากกลับไปหาพ่อ แต่เฮียต้องไปด้วย เฮีย”เรียกผมเหมือนจะขอร้องว่าฟังกันบ้าง

“เฮียโกรธที่หนูปิดเรื่องจดหมายพ่อใช่ไหม เฮียเลยทำแบบนี้ หนูขอโทษ หนูจะไม่โกหกอีก อย่าไล่เลยนะ อย่าฆ่าเขาด้วย ไม่สงสารไอ้เบียร์มันเหรอ เขาไม่มาจับเฮียหรอก ใช่ไหม เขาแค่มาหาไอ้เบียร์เท่านั้น”ยกเรื่องจดหมายที่ในที่สุดผมก็รู้จนได้ว่าเป็นของใคร แต่มันไม่ใช่สาเหตุ ตอนท้ายหันไปทางไอ้เบียร์ที่ยืนเงียบ คุณตำรวจยืนนิ่งมองหน้าหนูก่อนจะหันไปมองไอ้เบียร์ด้วยแววตาเหมือนจะบอกว่าจริงตามที่หนูพูดครึ่งหนึ่ง

“เฮีย”เรียกเสียงเครือ เขย่าแขน

“จะกลับหรือไม่กลับ”ผมกลั้นใจเสียงแข็งใส่ หนูส่ายหน้า จะอ้าปาก ผมลั่นไกเจ้าปืนเก็บเสียงทันที

ปรุ

ปรุ

“เฮีย”หนูเรียกผมเสียงดังอย่างนึกไม่ถึง

“อึก”ร่างสูงตรงหน้าทรุดฮวบ สายตายังจับจ้องไอ้เบียร์ที่ยืนเหมือนพร้อมรอรับอยู่แล้ว

“พี่สิบ”เรียกหันมามองหน้าผมอย่างไม่เชื่อสายตาว่าผมจะยิงจริง

“เบียร์”เขาเรียกคนที่ประคอง

“พี่สิบ มึงอย่าเป็นอะไรนะ กูจะพาไปหาหมอ”เสียงมันร้อนรน ในที่สุดมันก็หนีหัวใจตัวเองไม่พ้น

“เฮีย”หนูผลักอกอย่างแรง

“กลับหรือไม่กลับ”ผมขึ้นไกอีก ไอ้เบียร์กอดเอาตัวบัง ร่างที่ยังนิ่วหน้า

“ทำไมทำแบบนี้ เฮีย มึงใจร้ายไปแล้ว”หนูเตะขาทุบเข้าตรงท้องอย่างลืมตัว ผมกัดฟัน

“หนู”ผมเรียกเน้นเสียง ก่อนจะกด แต่หนูจับมือผมทันที

“กูยอมแล้ว กูจะกลับ ไม่ต้อง ฮึก ไล่ แล้ว ฮึก ฮึก”หนูพูดสะอึกสะอื้น “อย่าฆ่าเขา ฮึก อย่า เฮีย ฮึก กูไปแล้ว อย่าไล่ ฮึก”ทรุดตัวลงล้มพับไปกับพื้น แต่มือผมก็ไวกว่า

“หนู”ผมรีบคว้ามากอดกับอก ลูบหน้าที่มีแต่น้ำตา

“เฮียขอโทษ ขอโทษ”ผมกอดพึมพำ ไอ้รันเข้ามาสีหน้าไม่ดี มองตรงโน้นทีตรงนี้ที

“มันเป็นอะไร”ถามคนในอ้อมแขน

“สลบ ช่วยไอ้เบียร์ก่อน”ผมบอกก่อนจะอุ้มคนในอ้อมแขนขึ้น

“บอกคนของคุณให้มารอตรงลานท้ายหมู่บ้าน พรุ่งนี้ช่วงบ่าย”ผมบอกไม่หันไปมองคนที่นิ่วหน้าด้วยความจุก ทิ้งกระสุนจริงในมือที่ปลดจากปืนคุณตำรวจ ไอ้เบียร์ยิงก็ไม่ตายหรอก

“ฝากไว้ก่อนเถอะ ผมเอาคืนคุณแน่”ยังไม่วายแยกเขี้ยวใส่ ไอ้เบียร์หน้าเหวอ

“ไอ้สิบ มึงไม่ถูกยิงเหรอ”มันเอามือคลำตรงอกที่ถูกกระสุนเมื่อกี้ แหวกเสื้อออก มีรอยแดงช้ำเกือบไหม้

“ถูกสิเบียร์ แสบอยู่เนี่ย กระสุนตอนโดนเหมือนของจริงเลย แม่ง”คุณตำรวจรีบบอกจับมือมันคลำอก ไอ้โดนยิงไม่เท่าไหร่แค่แสบและจุกแต่ใส่ฟิลเยอะจัด

“เบียร์ โอ้ย โอ้ย”เสียงร้องปนเสียงด่า ปนเสียงห้าม

“ไอ้เหี้ย ไอ้สัตว์ ตายห่าไปซะ หลอกกู”

“พี่ไมได้หลอก พี่ก็โดนเหมือนกัน โอ้ย”

“ไอ้เบียร์ พอแล้ว พอแล้ว”

“เคลียร์กันเองแล้วกันผมไปล่ะ”ผมอุ้มคนที่ไม่รู้เรื่องโวยวายต่อจากนั้นกลับเข้าห้อง พร้อมกับคิดว่าถ้าตื่นขึ้นมาจะเหมือนเดิมอีกไหม
.
.
.
.
“พร้อมแล้วใช่ไหม”ผมถามคนที่ตาแดงช้ำ หน้านิ่ง อาบน้ำ กินข้าว เสร็จรวบช้อน เดินไปหยิบไอ้ชวดมากอด

“เฮียใจร้ายมากเหรอ ที่ส่งหนูกลับบ้านก่อน”ผมพูดกับคนที่ยืนหันหลัง อยากจะเอื้อมมือไปกอด ปลอบโยน แต่ก็ไม่กล้าจะแตะ ตั้งแต่ตื่นมาหนูเงียบ ทำทุกอย่างตามปกติ ถึงรู้ความจริงก็ไม่ได้ทำให้หนูเสียงดังขึ้น ถึงจะแอบเห็นสีหน้าโล่งอก

“.............”

“หนู พูดกับเฮียสักคำ ด่าก็ได้”ผมเดินไปใกล้อีก

“เหี้ย”สมปรารถนา

“ยังดี ถือว่าหนูพูดกับเฮียแล้ว”ผมยกยิ้มแต่คนหันหลังไม่เห็น

“สัตว์”อีกคำแต่ไม่แข็งเท่าคำแรก

“แล้วจะด่าอะไรต่อล่ะ รวมไปหมดแล้ว”ผมถามกลั้วหัวเราะแต่รู้ว่ามันฝืนมาก

“กูไม่ด่าต่อแล้ว เพราะเลวจนไม่รู้จะหาอะไรมาเปรียบ”ฟังรุนแรงถ้าเสียงจะเกรี้ยวกราดสักนิด แต่มันกลับสั่นเครือ

“อย่าร้องไห้ เดี๋ยวเจ็บตา”ผมบอกอย่างเป็นห่วง ไม่ใช่แค่ตา แต่ทั้งหมดที่รวมกันเป็นหนู

“เพราะมึงนั่นแหละ ตากูถึงเป็นแบบนี้ ฮึก ไม่ทิ้งกันแต่แรกวะ หลอกให้กู ระ ฮึก ทำไม”พูดไปปาดน้ำตาไป ผมเดินเข้าไปจับแขนดึงให้หันมาแนบอก

“ไม่เคยคิดจะหลอกสักนิด ทำไปก็เพราะรัก รักมาก”ผมจูบผมนุ่ม

“กูไม่เชื่อมึงแล้ว”หนูส่ายหน้าพูดเสียงเบา เช็ดน้ำตาจนชุ่มเสื้อ ก่อนจะผลักผมออก

ก๊อก

ก๊อก

“เสร็จ เอ้อ”ไอ้รันโผล่หน้าเข้ามา ผมพยักหน้า หันไปมองหนูที่เดินไปกอดไอ้รัน

“ไปกับกูไหม”ถามไอ้รันที่อ้าปากก่อนจะหลุบตาลง

“ดูแลตัวเองนะ กูจะคิดถึงมึงเสมอ ไอ้เบียร์ด้วย”หนูบอกและผละออก ไอ้รันทำหน้าจะร้องไห้

“กู กูก็เหมือนกัน”มันพูดเสียงเบา ก่อนจะพากันเดินไปที่รถที่ผมจะขับไปส่งจุดนัดหมาย

“ไปนะ”หนูหันมาบอกมันรวมถึงไอ้ปานไอ้โจ๊กพยักหน้า มันรู้มานานแล้วแต่ไม่พูดแค่นั้นเอง ส่วนไอ้เบียร์มันไม่มาส่ง ไอ้รันบอกเมื่อคืนร้องไห้หนักอยู่ มันขึ้นห้องทันทีหลังฝากมือฝากตีนเสร็จ ส่วนหนึ่งคงไม่อยากเผชิญหน้ากับคุณตำรวจ บางคนมองแต่ไม่ได้สนใจคิดว่า ผม หนู และ ผู้ช่วยหมอ คงมีธุระ
.
.
.
“อย่าลืมที่ผมบอก ส่งหนูให้ถึงมือพ่อ ไม่ต้องบอกใครทั้งนั้น จนกว่าผมจะเสร็จเรื่อง และคุณแน่ใจว่าไม่มีใครรู้”ผมกำชับคุณตำรวจพร้อมถามถึงเซฟเฮ้าส์ที่จะให้พ่อกับหนูไปอยู่ชั่วคราว หนูนั่งกอดไอ้ชวดอยู่ในรถ

“คุณไม่ไว้ใจตำรวจ”เขาพูดเหมือนสงสัย

“ใช่ ผมไม่ไว้ใจ ยกเว้นคุณ เรามีข้อตกลงกัน ถ้าทำตามที่ผมบอก ผมก็จะช่วยคุณ”ผมพูดใส่เขา

“ตกลง ผมจะกลับมารับเบียร์และจับพวกคุณด้วยตัวเอง ผมก็อยากรู้เหมือนกัน ทำไมพวกคุณถึงได้ฆ่าเจ้าหน้าที่และตามไปเก็บคนพวกนั้น”เขาพูดพร้อมสบตาไม่มีลดละ จะต้องหาความจริงให้ได้ ผมก็ภาวนาให้เขาได้รู้เร็วๆ

“พวกผมไม่ได้ฆ่าเจ้าหน้าที่ อาจจะเป็นพวกสีเดียวกับคุณก็ได้ที่ทำ อีกไม่นานคุณจะได้รู้ว่าอะไรเป็นอะไร”ผมกระตุกยิ้มพูดเน้นใส่เขาที่เหมือนจะไม่พอใจที่พวกเดียวกันถูกกล่าวหา ก่อนจะได้ยินเสียงใบพัดของเครื่องยนต์ขนาดใหญ่

“ฝากหนูด้วย  ถ้าหนูเป็นอะไรผมจะดับความหวังคุณทุกอย่าง”ผมกำชับเขาอีก ลานกว้างห่างจากหมู่บ้านคือจุดนัดพบ เฮลิคอปเตอร์สัญลักษณ์ของตำรวจชายแดน ไม่เป็นที่สังเกตแน่นอนเพราะเขาลาดตะเวนตามปกติ หนูไปทางนี้แหละจะปลอดภัย ถ้าผมไปส่งเองในตอนนี้คงเป็นอันตราย ผมคิดว่าพวกมันจับตามองอยู่นอกเขต

“อย่าลืมที่ตกลงแล้วกัน ด๊อกเตอร์ ดูแลเขาด้วย ถ้าเขาเป็นอะไร ผมก็จะดับความหวังคุณเช่นกัน”เขาย้อนคำพูดผมก่อนจะเดินไปเปิดประตูเอาหนูลงมาจากรถ พาเดินกึ่งวิ่ง หนูหันมองซ้ายมองขวา อย่างน้อยผมก็รู้ว่าหนูไม่ได้โกรธผม

“โชคดีครับ รัก หนูของเฮีย”ผมยกยิ้มพูดฝากกับฝุ่นที่เริ่มตีวง ก่อนจะจาง ผมปรือตาขึ้นเห็นร่างหนึ่งวิ่งตรงมา

“เฮียยยยยยย”เสียงเรียกเหมือนเด็กร้องหาใครสักคน ผมคงใจแข็งไม่ได้แล้ว ก้าวออกไปคว้าร่างที่ถลาเข้ามาก่อนจะเสียหลักหน้าทิ่มพื้นดินไป

“หนู เฮียรักหนู รัก”ผมกอดจูบคนที่ตอบรับด้วยความรู้สึกไม่ต่างกัน สูดดมความหอมเต็มปอด

“สัญญา ว่าจะกลับไปหา เฮียต้องอึด ห้ามตาย ไปบอกพ่อว่าเฮียทำอะไรหนู สัญญา สัญญาสิ”หนูละล่ำละลักบอก

“สัญญา เฮียสัญญา”ผมดีใจที่หนูเชื่อผมอีกครั้ง ผมจะพยายามไม่ตายตามที่เขาบอก ถึงตายผมก็จะไปหาคนที่ผมรัก เราจูบและกอดกันแนบแน่นอีกครั้ง ก่อนได้เวลาที่ผมจะส่งเขาขึ้นเครื่องสักที

“ดูแลมันด้วย มีมันอยู่ด้วยเฮียจะไม่ตาย หนูจะรอ รักเฮีย”หนูบอกผมด้วยรอยยิ้มทั้งน้ำตา ส่งไอ้ชวดให้

“ครับ รักหนู เฮียรักหนู”ผมบอกก่อนจะหอมไอ้ชวดไม่สนใจใคร หนูโบกมือก่อนประตูจะปิดและค่อยๆเหิรขึ้นฟ้า ไปแล้วหัวใจอีกครึ่งหนึ่งของผมไปแล้วเพราะที่เหลือมันเต้นช้าลงกว่าเดิม

“ดีแล้ว”ผมพึมพำ มองจนลับตา ก่อนจะพาตัวเองขึ้นรถพร้อมไอ้ชวดที่จะเป็นตัวแทนของความโชคดีที่เทวดาตัวโตฝากไว้กับผม แค่ไม่ทันถึงเสี้ยวนาที ความรู้สึกที่เรียกว่าคิดถึงก็ผุดขึ้นมาอยู่กับผม แล้วนับจากนี้ล่ะ ผมจะต้องทนอีกนานแค่ไหน หนูของเฮีย

*******************************************************************************************************

ปล.ในที่สุดก็จากกันสักที ฮ่าๆๆๆๆ  หนูได้กลับไปหาพ่อนกแล้ว พี่สิบมีกำลังใจมากขึ้นที่รู้ว่าเบียร์ยังมีเยื่อใยอยู่ ส่วนเฮียแกเก็บตัวไปก่อน รันกับเข้มเหรอ ใช่เปล่า หึหึ ติดตามตอนต่อไป ส่วนตอนหน้าจะเฉลยเบื้องหลังที่ไม่เป็นเกลื้อนของเฮียกัน ครึครึ มีใครอยากรู้ไหม โย่ว โย่ว เฮ้อ หันไปเจอกองงานที่อยู่แนบชิดทั้งที่ ฉันไม่ได้คิดถึงแกสักนิดดด ขอบคุณทุกอ่านทุกเม้นท์ที่เป็นกำลังใจให้ ขอบคุณค่ะ

[harumi]

 

[greenapple]

มาแล้วววว จิ้มไว้ก่อนหน้า75

[KhunToOk]

  หนูไปแล้ววว

เฮียจะมีปัญหาอะไรกะนายหรือเปล่าอ่าาา เอาหนูส่งกลับบ้านไปแบบนี้

โอยย......เค้าจากกันแล้ว ทำใจไม่ได้ ฮือออ  ขอให้เฮียกลับไปหาหนูอย่างปลอดภัยนะ 

[lillapinn]

มาแล้ว น้ำตาไหล สงสารหนู เฮียแม่งไม่เข้าใจฟีล (ฮา)
แต่เฮียห้ามตายนะ ต้องกลับไปหาหนูให้ได้น้าา <3

กอดคนเขียน

[nutjisub]

อ่านตอนนี้ลุ้นมาก ๆๆ ไม่อยากให้จบตอนเลย สงสารเฮีย ต้องตัดใจลาจากหนู และดีใจแทนสิบด้วยที่รู้ว่าเบียร์ยังมีเยื่อใยและห่วงใยสิบอยู่มาก ๆๆๆ  อยากอ่านตอน สวีทของเบียร์กับสิบมาก ๆๆๆ
สงสันรันคงต้องคู่กับเข้ม ไอ้หล่อโรคจิตแล้วมั้ง
อดีตเฮียก็อยากรู้นิดหน่อยไม่มากเพราะมันตัองเศร้าแน่ ๆๆ และดราม่ามาก รอเศร้าล่วงหน้าเลย
กลับมาน้องมินนี่หายไป นายเฟยกับนายเทียนจะไม่สงสัยเหรอ คนที่เหลือจะได้รับอันตรายมากไหมเนี่ย
ติดเรื่องนี้มาก ๆๆๆ เขียนสนุกมาก ๆๆ ค่ะ 

[pilar]

ร้องไห้เพราะนิยายครั้งแรกในรอบเดือน