หัวข้อ: >>**ปล้นร้ายกลายรัก**<< "เรือนจำเปิด" หน้า 167 (17-03-59 )

[Anyann]

ใกล้จะจบแล้วหรอ ไม่ทันตั้งตัวเลยยยย

ลุ้นว่าฉลาดๆอย่างเฮียจะเอาตัวรอดจากนายและเรื่องวุ่นวายทั้งหมดยังไง เอาใจช่วยให้ทุกคนแฮปปีเอนดิ้งกันหมดนะคะ

[ไก่จ้า]

  รอยู่

[goonglovenut]

ขอพักสักสามสี่วัน ตอนนี้งานเยอะ
ขอเคลียร์และรู้สึกเสียความรู้สึกบางอย่างอยู่ ขอเวลาบิ้วส์อารมณ์ใหม่ก่อน เขียนไม่ออก
แต่ไม่ดองแน่นอนจ้า 

[Noo_Patchy]

  เฮียจะเป็นอะไรมั๊ย สงสารเฮีย กะ น้องหนูมากๆๆ

[DeJavu~ ★]

คะไม่เป็นไรคะ เป็นกำลังใจให้คนแต่งเสมอสู้ๆๆนะคะ

[greenapple]

ขอบคุณมากที่แจ้งข่าว รอได้ค่ะ ถึงแม้ที่ผ่านมาจะไม่เป็นอันกินอันนอน เพราะคิดถึงน้องหนูดร.เฮียน้องเบียร์พี่สิบน้องรันก็ตามที

[mystery Y]

ยังไงก็จะรอนะ

[nekko]

สู้ๆๆนะคะ

[่jjay]

รอหนูกับเฮียได้เสมอค่าาาาาา

สู้ๆนะคะ

[amito]

หนูได้กลับสู่อ้อมกอดของพ่อนกแล้ว

เฮียมาหาหนูเร็วๆน้า อย่าให้หนูรอนาน

[DeJavu~ ★]

คิดถึงหนูเฮีย. คนแต่งมาก.  อยากอ่านแล้ว

[goonglovenut]

>>ป.34 <<
“แน่ใจว่าไม่มีใครตาม”ผมถามคนในสายที่บอกว่าถึงที่หมายเรียบร้อยแล้ว ทำเอาโล่งใจที่หนูถึงมือพ่อโดยปลอดภัยสักที และขอให้ปลอดภัยไปตลอด

“ถ้าไม่นับเงากับรถที่ตามหลังก็ไม่มี”อีกฝ่ายพูดประชดใส่ คงหงุดหงิดที่ผมให้เขาโทรรายงานเกือบทุกๆครึ่งชั่วโมงว่าอยู่ที่ไหน ทำอะไร จนถึงเซฟเฮ้าส์เป็นการเสร็จสิ้นภารกิจ ดีไม่ให้บรรยายด้วยว่า พอถึงมือพ่อแล้วหนูเป็นยังไงบ้าง ร้องไห้ไหม แต่ไม่บอกผมก็รู้ ว่าหนูของเฮียร้องอยู่แล้ว ด้วยความดีใจที่ได้เจอหน้าพ่อ

“แล้วคุณได้ดูเงาหัวไหมว่ายังอยู่หรือเปล่า”ผมถามอีกฝ่ายกลับอย่างใจเย็นทั้งที่คำตอบเขาเข้าข่าย กวนตีน แต่ให้อภัยยังไงเขาก็ทำตามที่รับปากถึงจะตอบแบบกระแทกกระทั้นใส่บ้าง ก็ช่าง ขอแค่ว่า หนูของเฮียถึงมือพ่ออย่างปลอดภัยก็พอแล้ว

“แล้วเบียร์ล่ะ”เขาถามถึงคนของตัวเองโดยไม่ตอบคำถามผมก่อนแสดงว่าคงรู้ตัว  ถือเป็นช่วงเอาคืนสักนิดดีกว่า

“ไม่รู้”ผมตอบตามจริง ได้ผลซะด้วยเมื่ออีกฝ่ายเสียงดังทันที ไม่มีความเกรงใจคนรอบข้างเอาซะเลย

“หมายความว่าไงไม่รู้ ทีคนของคุณผมดูแลอย่างดีแทบจะอุ้ม แต่ผมถามคนของผม คุณตอบแค่ ไม่รู้ งั้นเหรอ”เขาโวยใส่ผมอย่างหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิมว่าจะเลิกเอาคืนแล้วตอบตามจริง แต่พอได้ยินว่าจะ อุ้ม หนูของผม ก็เลยตอบแบบกระชับ

“มันมีชีวิตอยู่”นั่นเป็นคำตอบที่เขาสมควรจะได้รับรู้

“ดอกเตอร์”เขาเรียกเน้นเสียง

“ผมปลดตัวเองนานแล้ว”ผมตอบกลับเสียงเรียบ ได้ยินเสียงเขาหายใจพร้อมสบถ

“แม่ง คุณทำเหมือนที่ผมทำให้คุณสิวะ”โลภมากบอกขนาดนี้ยังไม่พออีก มีชีวิตอยู่คือครอบคลุมแล้วว่ามันยังอยู่ดี มีลมหายใจ จะเอาอะไรอีก

“มันอยู่ในห้อง ผมจะไปรู้ได้ยังไงว่ามันทำอะไร ไม่ใช่โรคจิตติดตั้งกล้องแอบดู เอาเป็นว่ามันยังมีชีวิตอยู่รอก็แล้วกันคุณสิบ พอใจไหม” นี่ผมบอกเยอะแล้วนะ จะให้เดินไปเคาะห้องและถามคงไม่ จากเมื่อเช้าดูมันหน้าเศร้า ไม่อยากกวนใจ เพราะมันก็เหมือนผมในตอนนี้แต่ติดที่หน้าผมตึงกว่ามัน มองอะไรก็ไม่สบอารมณ์มันขัดหูขัดตาไปหมดตั้งแต่หนูไม่อยู่

“พอใจมาก ขอบคุณที่ช่วยบอกผม”เสียงเขาเหมือนกัดฟันพูดใส่

“อยากรู้มากกว่านี้ก็กลับมาดูเอง”ผมตอบกลับแต่ไม่กัดฟัน เดี๋ยวกร่อนหมด


“ผมกลับไปดูแน่ ถ้าเบียร์ไม่เป็นตามที่คุณพูดล่ะก็ ผมจะส่งกำลังเข้าจับกุมทันที”เขาพูดอย่างหมายมั่นพร้อมข่มขู่ ผมยกยิ้มที่เขาไม่เห็น ไม่ได้เยาะเย้ยหรือคิดว่าเหนือกว่าแต่อย่างใด ผมเข้าใจไม่ว่าใครก็ต้องเป็นห่วงคนที่ตัวเองรักแถมตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่ปลอดภัย

“ก็แค่จับกุม แต่ไม่สามารถฆ่าได้ตามจิตสำนึกที่ดีต้องอยู่ภายใต้กฎหมายและความจำเป็น แต่นักโทษสามารถทำได้ในทันที และยิ่งเป็นนักโทษเหมือนกันก็ยิ่งง่าย”ผมพูดต่อเชิงเปรียบเทียบและตอกกลับนิดหน่อย

“คุณหมายความว่ายังไง จะผิดคำพูดกับผมเหรอ”เขามีเสียงขึ้นมาทันที รอบข้างไม่มีเสียงรบกวนแสดงว่าเขาอยู่คนเดียว หนูคงอยู่กับพ่อ ป่านนี้ร้องไห้ตาบวมหมดแล้วมั้ง

“ผมจะฆ่าคงทำไปนานแล้วโทษฐานที่มันปกปิดช่วยคุณ”ผมบอกเขาให้สบายใจขึ้นคนอย่างนี้ตายไปก็น่าเสียดาย จากประวัติเขาเป็นตำรวจที่ซื่อตรงต่อหน้าที่ ไม่มีใต้โต๊ะ ปฏิบัติอย่างเสมอภาค ลุงเขาก็เช่นกัน ถ้ามีตำรวจแบบนี้ประชาชนรวมถึงประเทศชาติสงบสุขแน่นอน เขาเงียบไปพักก่อนจะเอ่ยออกมา

“ตำรวจอย่างผมก็แหกกฎได้ถ้าคนที่ผมรักเป็นอะไร”เขาพูดเสียงเย็น ผมนึกหน้าเขาออกว่าถ้าอยู่ตรงหน้าเป็นยังไงอาจมีการปะทะเกิดขึ้น

“จะเป็นหรือไม่เป็นก็เพราะคุณ ไม่ใช่เพราะใคร”ผมบอกเขาที่ไม่มีเสียงตอบรับ ก่อนจะได้ยินเสียงเคาะประตู

“มีอะไรอีกไหม ผมไม่สะดวกจะคุยแล้ว”ผมบอกเขาให้รู้ว่ามีบางอย่างมาขัดการสนทนา

“ไม่มี คุณนั่นแหละจะฝากอะไรอีกไหม ผมจะได้จัดการทีเดียวไม่ต้องโทรมาบ่อยๆ”เขาบอกอย่างให้รู้ ว่ากูรำคาญ แต่ผมไม่
รำคาญเขากลับไปหรอกบอกแล้วว่าเขาเป็นคนดี ขนาดรำคาญยังถามว่าสั่งอะไรเพิ่มไหม

“ดูแลหนูกับพ่อให้ดี ก่อนกลับมา”ผมพูดแค่นั้น ก่อนจะกดวาง  ผมไม่อยากคิดถึงหนูไปมากกว่านี้ ผมกลัว กลัวตัวเองจะอดใจไม่ได้ กลัวจะต้องเห็นแก่ตัวไปเอามาอยู่ข้างๆ

“มีอะไร”ผมถามคนที่ยังรออยู่ข้างนอก

“นายให้หาครับ”เขาบอกจุดประสงค์ที่ผมรู้อยู่แล้ว

“เดี๋ยวไป”ผมบอกก่อนจะหยิบเสื้อมาสวม ได้ยินเสียงเดินไปจากตรงนั้นแล้ว มีเสียงเคาะประตูอีก

“กูเอง”บอกโดยไม่ต้องถาม เปิดเข้ามา

“มีอะไร”ผมถามไอ้เบียร์กับไอ้รันที่ทำหน้าไม่สู้ดีนัก

“นายเรียกมึง”ไอ้เบียร์พูดเสียงเบา

“อืม สั่งงานมั้ง”ผมตอบก่อนจะเดินไปปิดระเบียง

“มันไม่ใช่มึงก็รู้”ไอ้เบียร์พูดสีหน้าตีกันยุ่งไปหมด ไอ้รันตบไหล่มันให้ใจเย็น

“รู้แล้วทำอะไรได้”ผมบอกมันพร้อมหยิบปืนเหน็บในเสื้อแจ็คเก็ตสีดำ มือต่ออุปกรณ์สื่อสารไปด้วย

“กู”มันอึกอัก เอามือลูบหน้า

“ไอ้เบียร์มันกังวลกลัวนายจับได้ และลงโทษมึงที่เป็นหัวหน้าพวกกู”ไอ้รันเป็นฝ่ายพูดออกมาแทน

“กังวลทำไม ในเมื่อนายรู้อยู่แล้ว”ผมบอกพวกมันอย่างไม่ยินดียินร้าย

“โทษคนทรยศ ตายสถานเดียว”ไอ้เบียร์เงยหน้ามองผม และพูดต่อ“พวกกูไม่ได้กลัวที่จะตาย ถ้ามึงเป็นอะไรพวกกูก็จะตามไปด้วย”

“เราไม่ได้ทรยศจะตายได้ยังไง”ผมบอกพวกมัน เช็คอุปกรณ์อีกครั้ง งานนี้เป็นงานสุดท้ายแล้ว และอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายของ
ชีวิตก็ได้ แต่ถ้าสำเร็จมันก็คุ้มค่าที่จะทำ

“แต่นายรู้แล้วไม่ใช่เหรอ มึงคิดว่าเขาจะปล่อยให้ใครเข้ามาพังงานเขาหรือไง โดยเฉพาะตำรวจ”ไอ้เบียร์พูดออกมาจนได้ มันห่วงไอ้ตำรวจของมัน ซึ่งไม่ได้ผิดอะไรที่จะห่วงคนที่ตัวเองรัก

“ไหนจะเรื่องไอ้หนูอีกล่ะ มันหายไปอย่างนี้เขาต้องสงสัยอยู่แล้ว”ไอ้รันยกเรื่องหนูขึ้นมาพูด มันก็กังวลไม่น้อยเช่นกัน

“กูจัดการเองเรื่องนี้ รวมถึงเรื่องมึงด้วย และถ้าเขากลับมากูอยากให้พวกมึงกลับไปพร้อมเขาซะ”ผมรวบรัดคำตอบและบอกพวกมันที่อ้าปากค้าง

“เขาจะช่วยพวกมึงได้”ผมบอกมันเตรียมจะออกไปพบนาย

“กูไม่ไปหรอก ไม่ว่ายังไงกูก็ไม่ทิ้งมึง”ไอ้เบียร์พูดออกมาทันที

“ใช่ มึงช่วยพวกกูไว้ ไม่งั้นพวกกูโดนเก็บในคุกแน่”ไอ้รันก็ไม่ยอม เอาแต่พูดเรื่องบุญคุณ

“และถึงกลับไปพวกกูก็โดนคดีแหกคุกอยู่ดี”ไอ้เบียร์พูดอย่างรู้ดี

“กูเตรียมหลักฐานช่วยพวกมึงไว้แล้ว ถึงไม่ทำเขาต้องช่วยมึงอยู่ดี  ถ้าเขามาพวกมึงไปกับเขาซะ”ผมสบตาพวกมันให้รู้ว่าพูดจริง มันทำหน้าอึ้งไป

“มึงทำแบบนี้ทำไมวะ เราเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ”ไอ้รันที่ปกติใจเย็น เสียงดังใส่ผมอย่างไม่เคยทำมาก่อน

“กูอาจจะอยากกลับบ้าน กูเป็นห่วงคนที่กูรักทุกคน แต่ให้ทิ้งเพื่อนที่มีบุญคุณกับกู กูทำไม่ได้”ไอ้เบียร์พูดพลางส่ายหน้า

“กูไม่เคยถือว่าที่ทำไปเป็นบุญคุณ กูช่วยเพราะเห็นว่าพวกมึงคือเพื่อน และกูก็อยากให้เพื่อนได้กลับไปหาครอบครัวเพราะยังมีโอกาส”ผมพูดจ้องหน้าพวกมัน ก่อนจะลุกไปเก็บของเข้าตู้เอาไว้ก่อน

“แล้วมึงล่ะ ไม่มีครอบครัวให้กลับไปหาหรือไง”ไอ้เบียร์เข้ามาพูดใส่หน้าผม

“ไอ้หนูอีกล่ะ มันรักมึง มันบอกจะรอ มึงจะให้มันผิดหวังเหรอวะ”ไอ้รันใส่ผมบ้าง หน้าพวกมันไม่ได้ดุเหมือนที่พูดสักนิด มีแต่ความสั่นไหวไปหมด

“ทำไมกูจะไม่อยากกลับ ถ้ามีโอกาสกูไปแน่ แต่ตอนนี้กูทำได้แค่ให้พวกเขาปลอดภัย”ผมพูดแต่ตามองไปข้างนอก มองไปอย่างหวังว่าสักวันหนึ่ง ผมจะได้ใช้ชีวิตพร้อมครอบครัวและคนรักภายใต้ท้องฟ้าอีกครั้ง ซึ่งวันนั้นมันจะมีไหม

“ถ้าทุกอย่างคลี่คลายไปในทางที่ดี กูก็มีโอกาส แต่ถ้าไม่ได้กลับไปกูก็ไม่เสียดาย  ถ้ามันสำเร็จก็ถือเป็นการปิดโอกาสคนทำชั่ว”ผมแค่นยิ้มออกมา เมื่อคิดว่านี่คงเป็นโอกาสสุดท้ายแล้วที่จะตัดสินว่าผมจะเป็นยังไง

“ถ้าอย่างนั้นกูก็จะอยู่ปิดโอกาสพวกมันกับมึงและนาย”ไอ้เบียร์เดินมายืนข้างผม

“ถึงกูจะไม่เก่ง แต่กูไม่ใช่คนขี้ขลาด ถ้าจะตายก็ขอตายแบบคนกล้าถึงจะเป็นไอ้ขี้คุกก็เถอะ”ไอ้รันพูดพร้อมจับแขนผม มันคงอยากจะจับไหล่แต่ไม่ถึง ผมส่ายหน้ายิ้มๆกับพวกมัน

“พวกมึงก็พูดอย่างกับเป็นฮีโร่ ปกป้องมนุษย์ต่างดาวมาเยือนโลก”อีกเสียงพูดแทรกเข้ามากลั้วขำ

“แต่กูว่ายิ่งกว่ามนุษย์ต่างดาวว่ะ เพราะพวกมันบุกทำลายบ้านตัวเอง”เพื่อนไอ้คนแรกพูดตามมาติด

“อืม ใช่”มันพยักหน้าหงึกๆ

“พวกมันอยากอยู่ก็อยู่ไปเถอะ อะไรมันเกิดก็ต้องเกิด ตัดสินใจกันแล้วนี่”เพื่อนมันบอกพร้อมพยักหน้าใส่

“ใช่ ไอ้ปานไอ้โจ๊กพูดถูก”มันพูดแทบจะพร้อมกัน

“คนของมึงจะยอมหรือเปล่า”ผมปลายตามองไอ้เบียร์

“ช่างมัน กูเลือกแล้ว แต่กูมั่นใจว่ามันต้องยอม”ไอ้เบียร์ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ แต่มันกระตุกยิ้มพูดตอนท้ายด้วยสีหน้ามั่นใจ

“กูไปหานายก่อน ระหว่างนี้พวกมึงก็ คิดให้ดีแล้วกัน”ผมสรุปพร้อมย้ำพวกมันอีกครั้ง ยังไงผมก็อยากให้พวกมันกลับไป ไอ้พี่สิบของไอ้เบียร์มันช่วยได้อยู่แล้ว

“กูคิดดีแล้ว”เป็นแฝดกันอัตโนมัติ ไอ้รันกับไอ้เบียร์

“งั้น”ผมเลิกคิ้ว

พวกมันพยักหน้ารอฟังคำตอบ

.
.
.

“กูจะล็อคห้อง”


“เหี้ยยยยยยยยยยยยย”


“สาดดดดดดดดดดดดดดด”

“กูนึกว่าจะพูดอะไร แม่ง”พวกมันสี่ตัวด่าพร้อมส่ายหน้า ผมไม่สนใจเพราะไม่ได้พูดอะไรผิด ล็อคห้องตัวเองผิดตรงไหน พวกมันพากันเดินออกไป ผมปิดประตู หยิบมือถือที่สั่นมาเปิดดู  พบว่าเป็นไฟล์ภาพเอกสารที่ถูกเปลี่ยนแปลงทั้งหมดเรียบร้อยแล้วตามที่ผมต้องการ เลื่อนไปอีกทำเอายกยิ้มกว้างกว่าเดิม

เมื่อเห็น

‘นางพฤษภ อาชวกรกุล’

ซึ่งอ่านแล้วมันเพราะและเหมาะที่สุดปรากฏบนบัตรประชาชนด้วยใบหน้าเกือบจะบึ้งตึง

“เฮียอยากให้ใช้ตลอดไปจัง”ผมลูบหน้าคนน่ารัก ก่อนจะไล่สายตาลงไปดูพร้อมปากตามไปยิ้มเมื่อมีอีกสามสี่รูป ทั้งเหม่อลอย บางรูปก็อมยิ้มเหมือนเขินบางอย่าง ผมขอให้เขินเรื่องของเรา อย่าให้รู้ว่าเขินเพราะคนอื่น เฮียยังไม่ว่างตามไปลงโทษในตอนนี้ ส่วนจะเขินเพราะไอ้คนถ่ายคงไม่ใช่น่าจะแอบถ่ายมากกว่า  โรคจิตแอบถ่ายแฟนคนอื่น แต่ผมไม่เอาคืนโดยการถ่ายรูปไอ้เบียร์ส่งไปให้หรอก ปล่อยให้กระวนกระวายไปดีกว่า หึหึ

“ส่งมาช้าเหลือเกินนะ ผู้กอง เอาคืนผมหรือไง”ผมตำหนิคนที่วานนิดหน่อย ก่อนจะส่งข้อความกับไปว่า ‘ลบทิ้งด้วย’ จัดการต่อเข้าเครื่องและปริ๊นท์ออกมา ใส่ในซองเอกสารเก็บเข้าตู้ล็อคทันที พร้อมทำการลบทิ้งทั้งหมดเหมือนกัน ป้องกันไว้เผื่อมีอะไรผิดพลาด  ถึงเวลาไปพบนายสักที ผมกำลังจะออกจากห้องแต่นึกได้เดินกลับไปที่เตียง ก้มไปหอมหน้าผาก

“เดี๋ยวเฮียมานะ”ผมพูดกับหนูที่นอนยิ้มแฉ่งมองหน้าสื่อให้รู้ว่า

 ‘เฮียมาเร็วๆนะ’ พูดเสร็จยิ้มมองตาปริบๆ ผมเลยหยิบผ้าคลุมให้ เพราะหนูเป็นคนขี้หนาว

ตุ๊กตาตัวแรกที่ผมคุยด้วย

ตุ๊กตาตัวแรกที่ผมนอนกอด

ตุ๊กตาตัวแรกที่ผมจูบ

ผมไม่เคยคิดจะทำแบบนี้มาก่อน

แต่ที่ทำได้


เพราะ


มันเป็นตุ๊กตาของคนที่ผมรัก

และถ้า

มีโอกาส


ผมจะพามันกลับไปหาเจ้าของและนอนกอดด้วยกัน
.
.
.

“ออกไปก่อน”นายโบกมือให้ลูกน้องคนสนิทออกไป เหลือแต่ นายเฟย ผม พอประตูปิดลง นายเทียนหันมามองหน้าผม

“คงต้องเปลี่ยนวันแล้ว เฮีย”นายเทียนพูดพร้อมยกน้ำชาขึ้นจิบ

“สายรายงานว่ามันเปลี่ยนวันส่งของ”นายเฟยเลยตัดหน้าบอกสาเหตุเอง

“เปลี่ยนวัน ไม่น่าจะเป็นไปได้”ผมพูดกับนายทั้งสอง อย่างไม่น่าจะเป็นไปตามนั้น

“ทำไมล่ะเฮีย คิดว่าสายรายงานผิดเหรอ”นายเทียนถามผม

“สายรายงานไม่ผิด แต่กลัวว่าจะเป็นการทำให้เข้าใจผิดมากกว่า”ผมบอกข้อสันนิษฐานกับนายตามที่คิด นายเฟยเลิกคิ้ว

“ยังไง”นายเทียนถามด้วยความสงสัย แต่หน้านิ่งตามเดิม

“ผมคิดว่าทางโน้นรู้ตัวแล้วว่ามีสายอยู่ในนั้น นายควรจะให้ถอนตัวออกมาและไปกลบดานที่อื่นก่อน”ผมพูดต่ออีกอย่างเป็นห่วงถึงจะไม่เคยเห็นหน้าค่าตา แต่เขาก็ยอมเสียสละตัวเองอย่างมาก

“แล้วมันจะทำเพื่ออะไร เฮีย”นายเทียนยังคงตั้งถาม

“นั่นสิ”นายเฟยสงสัยอีกคน

“ถ้าเราเปลี่ยนวัน ทางโน้นก็ทำงานได้อย่างราบรื่น ไม่มีใครขัดขวาง แต่ถ้าไปตามวันที่สายรายงาน ก็จะกลายเป็นดักจับเราอย่างไม่มีห่วงว่าจะเสียของและผลประโยชน์มหาศาลที่จะได้รับ”ผมบอกเหตุผลกับนายที่มีความเป็นไปได้

“อืม น่าจะใช่”นายเฟยเอามือลูบคาง พยักหน้าอย่างเห็นด้วย

“สรุปเราจะไม่เปลี่ยนวัน”นายเทียนเลิกคิ้ว

“ครับ กำหนดเดิมจะดีกว่า”ผมรับคำนาย

“ฉันคิดว่ามันไม่เก็บข้อมูลสำคัญไว้กับตัว หรือที่บ้านมันแน่”นายเทียนกังวลถึงข้อมูลสำคัญชิ้นสุดท้าย ที่จะต้องเอามาให้ได้ หลายวันมานี่ผมแฮ็คเข้าทุกระบบไม่พบว่าฝากที่ไหนเลย ชื่อบุคคลที่ใกล้ชิดและน่าจะเป็นก็ไม่มี นอกจากปลอมแปลงชื่อและเอกสารทรัพย์สินซึ่งจะเข้าถึงยาก

“เมียกับลูกมันตัดไปได้เลย ไม่ใช่แน่นอนมันไม่มีทางเอามาเสี่ยง ส่วนดีมันแค่ตรงนี้แหละ”นายเฟยพูดอย่างมั่นใจก่อนจะเยาะในตอนท้าย ตอนแรกจะใช้วิธีเข้าทางเมียกับลูกแต่อีกฝ่ายก็รู้ทันป้องกันอย่างดี เหมือนที่ผมก็ทำเหมือนกัน

“เฮียคิดว่ายังไง”นายเทียนหันมาถามผมที่ตรวจสอบระบบอยู่

“ผมจะเริ่มจากในบ้านก่อน”ผมบอกนาย ถ้าวัดจากความรู้สึกผมว่าจะต้องอยู่ในบ้าน ไม่ใช่ในตู้เซฟเพราะมันหาง่ายเกินไป

“ก็ตามนั้น แล้วจะแบ่งยังไง”นายพยักหน้าถามถึงแผนงาน

“เหมือนเดิม ผมกับไป่จะไปที่บ้าน สองคนนั้นไปที่นัดพบ พร้อมตำรวจที่จะแจ้งให้ตามไปติดๆ”ผมบอกนายถึงแผนการที่เตรียมไว้แต่แรก

“ก็ดี”นายเฟยพยักหน้า ก่อนจะมองผมและยกยิ้ม

 “แล้วตำรวจอีกคนจะให้เล่นเมื่อไหร่ดีล่ะ”นายเฟยเลิกคิ้วทำหน้ากวนใส่นายเทียน

“ยังไม่ถึงเวลา เอาเก็บไว้สำรองก่อน ดูท่าจะช่วยเราได้มาก ประวัติมั่นใจได้ใช่ไหมเฮีย”นายพูดเสียงเรียบ พร้อมถามผม

“ครับ”ผมตอบนายที่พยักหน้ารับช้าๆ

“เฮ้อ บ้านเรามันนี่มันเป็นศาลาพักใจตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ถึงได้มีแต่คนมาพัก”นายเฟยพูดมือเขี่ยซิการ์ไปด้วย ไม่มีเสียงตอบมีแต่หางตาจากนายเทียนที่เหล่มอง

“ว่าแต่ หนูของเฮียไปไหนซะล่ะ”นายเฟยยกยิ้มเอ่ยถาม

“ส่งกลับบ้านไปแล้วครับ”ผมตอบตามตรง ทำเอานายค่อยๆหุบยิ้ม พร้อมยักไหล่

“ทำไมล่ะ ที่นี่ไม่สบายเหรอ”นายเฟยถามต่อ

“สบาย แต่ไม่ปลอดภัย”ผมตอบนายมือปิดจอคอม

“อยู่นี่ไม่ปลอดภัยทั้งสองฝ่ายเหรอ เฮีย”นายเฟยถามเสียงเรียบ

“ผมรับผิดชอบเอง ถ้าเกิดอะไรขึ้น และผมเชื่อใจเมียผมว่าจะไม่หักหลังแน่นอน”ผมพูดกับนายอย่างไม่หลบสายตา

“ฉันหมายถึง ส่งกลับไปจะมั่นใจได้ยังไงว่าปลอดภัย จะไม่มีใครติดตาม ไอ้เรื่องหักหลังไม่ใช่ปัญหา เราตกลงกันแล้ว และฉันก็เชื่อว่าเฮียไม่ผิดคำพูด”นายเฟยกระตุกยิ้มพูดใส่ผม

“ผมให้อยู่ในที่ปลอดภัยจนกว่าเรื่องจะจบ”ผมบอกนายพร้อมกับลุกขึ้น

“แล้วถ้าเกิดข่าวมันรั่วล่ะเฮีย อะไรก็เกิดขึ้นได้นะ”นายเทียนพูดกับผมบ้าง ราวกับจะเตือนว่าอย่าประมาท

“ผมจะไม่ปล่อยมันไว้แน่ ถ้าเมียผมเป็นอะไร”ผมพูดเสียงเย็น แค่คิดว่าถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับหนู ก็รู้สึกอยากจะฆ่าไอ้คนที่มันคิดร้าย
แล้ว สำหรับครอบครัวผมมั่นใจว่าไม่เป็นอะไรแน่นอน จากที่ได้รับรายงานทุกคนยังปลอดภัยดี น้องผมรู้เรื่องแต่ไม่รู้สาเหตุว่าทำไมผมถึงให้ซ่อนตัวกันก่อน แต่ก็พร้อมปฏิบัติตาม ตุลย์โตขึ้นมากจากรูปถ่ายล่าสุดที่ได้รับ ผมทำเหมือนกับหนู ปริ๊นท์เสร็จ เก็บแล้วลบ อยู่ในซองเดียวกัน ถ้ามีโอกาสทั้งคู่คงได้เจอกัน ผมเชื่อว่าตุลย์จะรักหนูและหนูก็จะรักตุลย์เหมือนที่ผมรักทั้งสองคนแน่นอน

“แล้วแต่เฮีย แค่อย่าให้เสียแผน ฉันไม่อยากให้สิ่งที่เราทำสูญเปล่า มาขนาดนี้แล้ว”นายเทียนพูดพร้อมกำชับ

“นายควรย้ายคนที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องออกจากที่นี่จะดีกว่า ผมเกรงว่างานครั้งนี้ไม่ว่าผลจะออกมาแบบไหน ฝ่ายนั้นมาเยือนแน่นอน เพราะมันถึงเวลาแล้วที่เขาจะกำจัดพวกเรา”ผมบอกอีกเรื่องกับนาย ไม่อยากให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องมารับเคราะห์ไปด้วย

“ฉันจะแจ้งอีกทีแล้วกัน”นายเทียนพยักหน้ารับ

“ฉันไปด้วยดีกว่า”นายเฟยพูดขึ้นมา ทำเอานายเทียนมองหน้า ประมาณว่า พูดบ้าอะไร แต่แววตาเป็นห่วง

“ฉันอยากเผชิญหน้ากับมัน อดใจรอไม่ไหว ถ้าจะเป็นครั้งสุดท้ายก็ให้มันรู้กันไปเลย แจ้งพวกเราทางโน้นเลยดีกว่า”นายเฟยพูดเสียงเข้มสีหน้าเคลียดแค้นเมื่อพูดถึงอีกฝ่าย

“ผมว่าอย่าดีกว่า ถ้านายไปแล้วใครจะอยู่ดูทางนี้”ผมไม่เห็นด้วยกับนายเฟย

“ลูกน้องฝีมือดีเยอะแยะ นายของเฮียเขาก็เอาอยู่”นายเฟยยักคิ้วใส่นายเทียนที่ปรายตามอง

“จะไปวุ่นวายให้เสียเรื่องทำไม ใจร้อน วู่วาม เกิดเสียท่า งานพังพอดี”นายเทียนเอ็ดใส่ แต่เสียงไม่ดัง ออกจะแข็ง หน้านิ่ง

“ไว้ใจกันหน่อยสิ อยู่กันมานานไม่รู้นิสัยหรือไง”นายเฟยพยักหน้าใส่นายเทียน

“ก็เพราะรู้สันดานไงถึงได้ขัด”นายเทียนสวนทันควันเหมือนกัน

“เป็นห่วงก็พูดตรงๆ จะไม่ไป”นายเฟยพูดใส่ ยื่นหน้าไปใกล้ ก่อนจะหลบและรับแทบไม่ทันเมื่อเจอฝาครอบถ้วยน้ำชาขว้างใส่อย่างเร็ว

“ไสหัวไปซะ”นายเทียนว่ากลับ ก่อนจะเดินหายเข้าไปด้านหลังมู่ลี่ที่ถูกตวัดอย่างแรง

“ไสไปแล้วไม่กลับ อย่านั่งร้องไห้แล้วกัน”นายเฟยพูดตามหลัง สีหน้าชอบใจที่แหย่อีกฝ่ายให้หัวเสียได้ ผมคิดอยู่แล้วว่านายเฟยไม่มีทางทิ้งนายให้อยู่รับมือคนเดียวแน่  ผมหันหลังจะออกไปบ้าง รู้สึกเป็นส่วนเกินขึ้นมาทันที

“เฮีย”นายเฟยเรียกผม

“ครับ”ผมรับคำ หันไปมอง

“เห็นท่าไม่ดีก็กลับมา ยังไงก็ให้รอดเพื่อวันหน้า”นายเฟยพูดเชิงเตือน ปกติต้องนายเทียนแต่ถูกกวนอารมณ์ซะก่อน

“ครับ”ผมก้มหัวเล็กน้อย  ผมหลีกเพื่อให้นายออกไปก่อน แต่ผิดคาด

“ฝากบอกไอ้พวกนั้นให้กลับไปได้เลย หรือมันอยากรอก็ให้รอไป”นายเฟยบอกผมสีหน้ายิ้มกริ่มแต่ชวนเสียวสันหลังแทนใครบาง
คนชอบกล เดินตรงไปทางมู่ลี่

“อ้อ ล็อกห้องให้ด้วย”นายหันมาสั่ง ผมก็คงต้องทำตาม  ก่อนจะชะงักมือที่กำลังจะเปิดออก

ตุบ

เพล้ง

ผมเดินตรงไปทางมู่ลี่พร้อมกระชากปืนออกจากซอง แล้วหยุดกึกเมื่อได้ยินเสียงที่ไม่ใช่อย่างที่คิด

“ไอ้”

“อะไร”

ผลั่วะ

“โอ๊ะ”

เพล้ง

“เฮ้ย”

ตุบ

ผลั่วะ

“เทียน”

หลังจากนั้นทุกอย่างก็เงียบด้วยเสียงพูดแบบเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน  ผมเก็บปืนเข้าที่เดิมเมื่อคิดว่าน่าจะเป็นปัญหาภายในครอบครัว ควรให้แก้กันเองดีกว่า ผมก้าวเท้าออกจากห้องพร้อมกดล็อกตามที่นายเฟยสั่ง น่าจะเป็นครั้งแรกที่ผมทำตามโดยไม่ต้องรอนายเทียนสำทับ

“เสียงอะไรวะ”ไอ้ทวนถามผมหน้าตาตื่น มันคงยืนไม่ไกลนัก พอกับไอ้ย้ง ไอ้เป้า ไอ้เข้ม ที่มองแทบจะทะลุเข้าไปข้างใน

“นายสั่งให้กลับไปก่อน หรือจะรอก็ตามใจ ห้ามใครเข้าไป”ผมพูดกับไอ้เป้าที่ดูจะเข้าใจง่าย งานครั้งนี้มันไปด้วย

“แล้วมันเสียงอะไร ไอ้เฮีย นายเป็นอะไร”ไอ้ทวนยังถามอย่างเป็นห่วง

“มึงก็เอาไว้ถามนายแล้วกัน”ผมตอบมันให้หายกังวล กลายเป็นหน้าเครียดแทน ถ้าเป็นเรื่องนาย

“เฮ้ย”ไอ้ทวนส่งเสียงตามหลัง

“เออ มันก็บอกแล้วให้ถามนาย กูว่าไม่มีอะไรหรอก นายกูก็อยู่ คงจะวางแผนงานกัน”ไอ้เป้าเป็นคนยุติ ก่อนจะพยักหน้าเรียกไอ้เข้ม

“เดี๋ยวฉันมา”ไอ้เข้มพูด พร้อมวิ่งตามผมมา

“กูมีเรื่องจะบอกมึง”ไอ้เข้มพูดกับผม ชะงักมือที่จะกระชากไหล่ผมกลับ

“เรื่องอะไร”ผมมองหน้ามัน ที่ไม่ได้ออกแนวหาเรื่อง

“ทางนี้”มันพูดและพยักหน้าให้เดินตาม ไม่รู้ทำไมผมถึงได้ตามมันไป ดูมันจริงจังกว่าทุกครั้ง ไม่ใช่จะหาเรื่อง

.
.
.

[goonglovenut]

 ‘แล้วนายรู้หรือยัง’

‘ยัง กูกะจะจับเป็นไปให้นาย แต่เหมือนมันรู้ตัว อาศัยตอนออกไปทำงานข้างนอกหลบหนี แถมมีคนมาช่วยมันอีก ถ้ามึงเจอมันเก็บได้เลย เดี๋ยวกูจะรายงานนายทีหลัง’

 ‘กูพูดจริง มันเป็นหนอนบ่อนไส้’ ’พูดยืนยันเมื่อเห็นว่าไม่เชื่อ

“เป็นอะไรวะ คิดถึงเมียหรือไง”เสียงทำลายความคิดผมออกจะขำ

“เรื่องของกู”ผมตอบไอ้ไป่ที่ฉุดผมออกจากความคิด หลังจากฟังไอ้เข้มบอกบางอย่าง ผมชั่งใจว่าไอ้เข้มมันหลอกเพื่อให้ผมฆ่าไอ้คนที่บอกแทนมันหรือเปล่า แต่คิดตามก็เป็นไปได้ พักหลังไม่เคยเห็นหน้ามัน ตอนแรกไม่ได้สนใจเพราะไม่ได้อยู่ในสายตา ไม่คิดว่ามันจะกล้า มันคงรู้ตัวเลยหนีก่อนและเป็นโชคที่มันหนีได้ งั้นเรื่องที่ผมกับหนูเจอที่วัดไม่ใช่เรื่องบังเอิญซะแล้ว ผมใจหายวาบเมื่อนึกว่าแล้วพวกมันรู้หรือยังว่าหนูกลับไปแล้ว แต่ตำรวจก็บอกอย่างมั่นใจว่าไม่มีใครตาม

‘ขออย่าให้มีอะไรทำร้ายหนูของเฮียและพ่อเลย’ ผมภาวนาในใจก่อนจะกดส่งข้อความหาคนที่ไว้ใจ ซึ่งเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่ไว้ใจและช่วยเหลือผมมาตลอดให้ไปคุ้มครองคนของผมที ในตอนแรกผมไม่คิดอยากจะถามว่าหนูอยู่ที่ไหนกลัวห้ามใจไม่ให้ดอดไปหาคลายความคิดถึง แต่ส่วนลึกในใจมันสั่งให้ผมต้องรู้เอาไว้เผื่อมีอะไรเกิดขึ้นโดยไม่คาดคิด และไม่คิดว่าเมื่อรู้จะมีเรื่องเข้ามาทันที ยังไงผมก็ต้องป้องกันไว้ก่อน

“มึงจะทำให้เสียงานไม่ได้นะ ไอ้เฮีย”ไอ้ทวนเอ่ยออกมาเชิงตำหนิ ไอ้ย้งแค่ยกยิ้มไม่พูดอะไร มือก็ขับรถไปด้วย

“เฮ้ย กูแค่พูดแหย่มัน มึงจะจริงจังเพื่อ”ไอ้ไป่พูดแทนผม คงคิดว่าสาเหตุมาจากมัน

“กูแค่เตือนไว้ไม่อยากให้เสียงาน”ไอ้ทวนออกปากอีก

“จะเสียงานก็เพราะแตกกันนี่แหละ มันจะคิดอะไรก็เรื่องของมันเถอะ ใกล้จะถึง ฮ. แล้ว”ไอ้เป้าเป็นคนพูดขัดขึ้นมา ทำเอาไอ้ทวนมองหน้า แต่ทำอะไรไม่ได้มากเพราะไม่ใช่ลูกน้องมัน จนมาถึงจุดขึ้น ฮ. มีคนมารับรถไปเก็บพากันขึ้นไปยังจุดหมาย
.
.
.
.

“แยกกันตรงนี้ ระวังตัวด้วย”ไอ้ไป่เอ่ยเมื่อได้เวลาแยกย้าย  ไอ้ทวน ไอ้เป้าไปจุดส่งของ ผม ไอ้ไป่ ไอ้ย้ง ไปที่บ้านเป้าหมาย

“กูหวังว่าพวกมึงคงไม่ทำร้ายเพื่อนกูหรอกนะ”ไอ้ทวนยังเป็นห่วงไอ้ย้ง มันกลัวว่าจะโดนแกล้ง

“กูไม่ใช่พวกลอบกัด มึงควรจะแยกแยะบ้างนะ”ผมบอกมัน ก่อนจะพูดต่อเมื่อมันอ้าปาก“กูแค่เตือน ไม่อยากให้เสียงาน” ผมเดิน
ไปขึ้นรถทันทีไม่รอฟังว่ามันด่าตามหลังยังไง ได้ยินไอ้ไป่ ไอ้เป้า หัวเราะไม่ดังนัก มันระแวงผมจะทำพวกมันอีก จบก็คือจบ
ตอนนี้อยู่หน้าบ้าน ที่น่าจะเรียก คฤหาสน์ มากกว่า มันใหญ่โตสมกับตำแหน่ง แต่ไม่น่าใช้ตำแหน่งในทางที่ผิดเลย

“กล้องเต็มไปหมด แต่ไม่อยากตัดสัญญาณซะ”เสียงไอ้ไป่พูดพร้อมกดตัดสัญญาณ

“น่าแปลก”ผมพึมพำ

“อะไร”ไอ้ย้งถามหลังจากเงียบมาพัก

“การ์ดน่าจะมากกว่านี้ จากสัญญาณจับความร้อน มีคนอยู่รอบบ้านแค่สามคน”ผมบอกพร้อมชี้ตามจุดให้พวกมันดู เปลี่ยนไปจนเจอบางอย่าง

“ฮ่าๆๆๆ นี่ไง มันซ้อนกันอยู่ก็มี”ไอ้ไป่หัวเราะไม่ดังนักเอามือชี้ ภาพคนกำลังทำกิจกรรมกันอีกห้อง และมีแบบนี้อีกสองห้อง รีบนับ
และเลื่อนไปไม่ใช่เวลาจะมาดู  ก่อนจะหันไปเห็น

“อย่าจับ”ผมบอกไอ้ย้งที่กำลังจะจับตรงกำแพงด้านข้าง มันชะงักมือทันที ผมเขวี้ยงกิ่งไม้เข้าไปเกิดประกายไฟนิดหน่อย รอบบ้านเปิดกระแสไฟฟ้าแรงสูง สัญญาณเตือนบอก

 “ฟู่ว์ เกือบไป งั้นไม่แปลกแล้วมั้ง มันคงมั่นใจว่าไม่มีใครเข้าไปได้”ไอ้ย้งพ่นลมก่อนจะหันมาพูดกับผม

“พวกมันอาจอยู่ที่โน่นทั้งหมด คงไม่คิดว่าเราจะมาวันนี้ หลบ”ไอ้ไป่ออกความเห็นก่อนจะพูดเมื่อมีรถตรงมา พวกเราหลบตรงหลังพุ่มไม้ใหญ่

“รถพวกมัน ทำไมเพิ่งออกไปวะ”เสียงไอ้ไป่พึมพา

“มันเลยเวลาแล้ว”ผมพูดลอยๆก่อนจะเดินออกมาจากที่ซ่อน ก่อนเข้าเราสวมเสื้อกันกระสุนและปิดหน้าเห็นแต่ลูกตา ด้วยจรรยาบรรณของโจรไม่อาจเปิดเผยใบหน้าได้ เลี่ยงได้ควรเลี่ยง โดยเฉพาะเข้าคฤหาสน์หลังนี้ต้องระวังให้ดี
.
.
.

“เจอกันที่จุดนัดพบ”

พยักหน้าและแยกย้ายกัน ผมเหวี่ยงตะขอกับกำแพงที่โดนตัดกระแสไฟฟ้าไปแล้ว ไต่เข้าไปในตัวบ้าน ทำมือแยกไปตามจุดกำจัดพวกที่อยู่นอกบ้านก่อน ผมเดินไปทางด้านหลังที่เป็นห้องนอนของบุคคลสำคัญ เหวี่ยงเชือกที่มีตะขอคล้องกับราวระเบียงดึงจนแน่ใจว่าแน่น กระโดดและเหวี่ยงตัวไปตามกำแพงอย่างเร็ว ใจผมรู้สึกแปลก ไม่รู้จะเรียกว่าลางสังหรณ์ดีไหม มันง่ายเกินไป เมื่อขึ้นไปได้แล้ว ผมตัดสินใจหามุม

“ถอยกลับมา ไม่ต้องเฝ้า”ผมพูดกับไอ้ทวน

“มึงหมายความว่ายังไง จะล้มเลิกเหรอ”ไอ้ทวนพูดเสียงเข้มแต่เบา มันคงซุ่มอยู่

“มึงเห็นอะไรไหม”ผมถามไอ้ทวน

“ยัง”ไอ้ทวนพูดออกห้วน

“เราหลงกลมันแล้ว พวกมึงรีบกลับมาก่อนที่ตำรวจจะไปถึง ส่งข่าวบอกนายให้คนที่เขตเตรียมป้องกันไว้ก่อน กูไม่แน่ใจว่ามันส่งคนสวนทางกับเราหรือเปล่า พวกมึงรออยู่จุดนัดก่อนหนึ่งชั่วโมงถ้าไม่ติดต่อ กลับไปทันที”ผมบอกไอ้ทวน เพิ่งมาคิดได้ตอนที่เห็นรถ โดยปกติคนพวกนี้จะไม่ไปช้ากว่าเวลา จะต้องไปถึงก่อนนัดหมายทุกครั้ง นอกจากว่าจะเปลี่ยนเวลาและสถานที่ สิ่งนี้แหละที่ผมลืมไปเสียสนิท ถึงไม่เปลี่ยนเวลาแต่สถานที่มันเปลี่ยนกันได้

“พวกมึงล่ะ”มันถามกลับ ก่อนจะได้ยินเสียงติดเครื่องยนต์

“เดี๋ยวตามไป”ผมบอกก่อนจะกดวาง มองและเข้าไปในตัวบ้านที่เงียบเชียบ ปลดล็อคห้องที่คิดว่าสำคัญมองจนแน่ใจว่าไม่มีใคร ผมเข้าไปสำรวจอย่างเร็ว กดตามมุมทุกอย่างเผื่อเป็นห้องลับไม่เว้นแม้กระทั่งชักโครกในห้องน้ำ มีเวลาไม่มาก ผมออกมาเดินไปเคาะไปเรื่อยตาดูหูฟังตีนกระทืบไปด้วย จนกระทั่งพื้นที่เหยียบอยู่แยกออกเล็กน้อย และมีบางอย่างโผล่ขึ้นมา ผมจะจับแต่เอาสัญญาณตรวจจับสิ่งผิดปกติก่อน ไม่มี เอื้อมมือที่สวมถุงมือไปสัมผัสเป็นจอคอมที่เปิดออกเหมือนคอมทั่วไปแต่ไม่ธรรมดาแน่นอน

“บทจะเจอก็เจอ แต เสียเวลาถอดรหัสฉิบ”ผมพึมพำก่อนจะต่ออุปกรณ์เพื่อทำการถอดรหัส ผมลองอยู่สามสี่ครั้งไม่สำเร็จ ถ้ามัวแต่ถอดคงไม่ทันการแน่ ก่อนจะตัดสินใจทำบางอย่าง

“ไป่ มึงอยู่ไหน”ผมโทรถามไอ้ไป่เก็บอุปกรณ์ลงเป้ ไอ้ทวนส่งข้อความมาบอกว่า ตำรวจล้อมจับอยู่จริงๆ ไม่มีการส่งของอะไรทั้งสิ้น มันชิงตัดหน้าเรา เป็นไปตามที่ผมคิดถึงจะช้าแต่ก็ถือว่าทันอยู่ โชคดีที่พวกมันไม่โดนจับ

“ห้องเอกสาร เยอะไปหมดเลยว่ะ เสียงอะไรวะ”ไอ้ไป่บอกทำเอาโล่งใจที่พวกมันยังอยู่

“รีบออกมา พวกมันรู้ตัวแล้ว”ผมบอกมัน ก่อนจะกดหาไอ้ย้งต่อ แต่ยังพ่วงสายไอ้ไป่ด้วย

“ห้องใครไม่รู้แต่ มีคนซ้อนกันอยู่ กูเลยจับมันมัดรวมแล้ว”ไอ้ย้งพูดออกจะขำๆ คงเป็นห้องที่เห็นกันตอนแรก มึงก็เข้าใจหาห้องเข้าไปเหลือเกิน

“เราต้องออกจากที่นี่แล้ว ทุกอย่างผิดพลาด”ผมบอกพวกมัน

“หมายความว่ายังไง”เสียงพวกมันถามแทบจะพร้อมกัน

“อย่าเพิ่งถาม เร็ว”ผมกดวางก่อนเตรียมจะโรยตัวลง ทำไมไม่คิดได้ก่อนขึ้นมาวะ

“เฮ้ย มันอยู่นี่”เสียงพูดใกล้เข้ามาทางด้านหลังผม

ปัง

ปัง

ปัง

พร้อมเสียงปืน ผมกลิ้งหลบก่อนจะควักออกมายิงสวนไปบ้าง

ปรุ

ปรุ

“อ๊ะ”

“โอ้ย”

ทรุดไปสอง ก่อนเสียงตามมาอีกเป็นพรวน ผมยิงลูกบิดและกลิ้งหลบเข้าไปผงกหัวขึ้นไม่ได้เลยกระสุนมาเป็นตับ ถึงกลับทางเดิมคงไมได้ พวกมันอยู่รอรับข้างล่างเต็มไปหมด

“จับเป็นโว้ย นายสั่ง”เสียงพวกมันตะโกนบอก เป็นผมๆ ไม่ตะโกนหรอก เหยื่อรู้หมดทำให้ใจชื้นว่ายังไม่ตายในทันที แต่ตอนนี้หนีออกจากที่นี่ให้ได้ก่อน ไอ้สองคนนั้นอีก ผมวิ่งฝ่าออกจากห้องเจอดักหน้าสอง เลยไถลไปเตะขาพับจนมันล้มและหักมือพร้อมสับคออย่างแรง ไอ้อีกคนกำลังเงยหน้าเลยส่งตีนไปกดมันลงไปต่อ

“อัก”

ผมเดินกึ่งวิ่งไปทางห้องที่ไอ้ไป่บอก มันออกมาพอดี

“เหี้ยเอ้ย หาไม่เจอ แต่ไม่เสียเที่ยวว่ะ ได้เอกสารน่าจะสำคัญอยู่”ไอ้ไป่สบถก่อนจะชูซองเอกสารพร้อมเก็บใส่กระบอกสะพายหลัง

“หาไอ้ย้งให้เจอ”ผมบอกมัน ก่อนจะคว้าไอ้ไป่หลบมีดที่พุ่งเข้ามาเฉียดหน้าไปนิด มันหันไปมอง หยิบและขว้างกลับ ปักกลางหน้าผากล้มลง น่าจะเรียกมีดนั้นคืนสนอง

“ไอ้สัด ไปฝึกมาใหม่”ไอ้ไป่พูดใส่ เท่าที่กูเห็นมึงปาขนาดนั้นมันคงไม่มีโอกาสฝึกแล้ว ก่อนจะพากันวิ่งไปตามระเบียงเจอแต่ลูกสมุนมันเต็มไปหมด ทั้งอาวุธทั้งมือทั้งตีนแลกใส่กัน ผมคิดว่าถ้ารวมกันถูกจับยกคณะแน่ ไอ้ย้งโผล่มากราดยิงแต่พวกมันก็มาเสริมทันที เลี้ยงด้วยเงินจริงๆ ไม่มีกลัวตาย

“เอาไงดีวะ”ไอ้ย้ง ไอ้ไป่ ผม ที่ตอนนี้อยู่ในห้องหนึ่ง อีกสักพักพวกมันคงหาเจอแน่ ผมเดินไปดูลู่ทางหนี

“พวกมึงไต่ไปตามระเบียงข้างหลัง อย่ากลับไปที่จุด พวกมันต้องรออยู่ กดทำลายซะและโทรหาพวกไอ้ทวนให้มารับ กลับไปที่โน่นทันที”ผมบอกพวกมันที่มีทางออกอยู่ทางหนึ่ง ไม่แน่ใจว่าปลอดภัยแต่ต้องเสี่ยง

“แล้วมึงล่ะ”ไอ้ไป่หันมาถามผม ไอ้ย้งปืนจ่อที่หน้าประตู เมื่อมีเสียงเท้าเข้ามาใกล้ๆ

“ถ้าถูกจับหรือตายต้องตายคนเดียว ไป”ผมบอกพร้อมสั่งพวกมันให้ไปสักที มันลังเลก่อนจะพยักหน้า

“กูเชื่อว่ามึงต้องรอด ไอ้เฮีย เมียมึงรออยู่”ไอ้ไป่พูดก่อนจะปีนออกไป เป็นกำลังใจที่ดีมาก

“กลับไปให้กูแก้แค้นก่อนค่อยตาย”ไอ้ย้งพูดพร้อมปีนออก หันมา”ขอบใจที่ช่วยกู”กระโดดตามไอ้ไป่ไป ผมยกยิ้มที่มันไม่เห็นก่อนจะยิงสกัด และหยิบระเบิดควันโยนไปข้างล่างเพื่อพวกมันจะได้หนีไปได้ ขอให้พวกมันรอด ผมย้อนกลับไปตรงบันได หยิบปืนยิงพวกที่ขวางทาง แต่ไม่ได้ซึ่งหน้าเพราะพวกมันหลายคน พอสบโอกาสไม่มีผมรีบกลิ้งไปที่ประตูแต่ยังไม่ทันเปิด

ปรุ

“อึก”ผมกลั้นเสียงไม่ให้หลุดออกมาเมื่อถูกยิงที่ขา ลูกน้องมันกรูเข้าจับทันที ตัวโตพอกับยักษ์

“จะรีบไปไหนล่ะ ดร. กรกฎ”เสียงเรียกดังขึ้นข้างหลัง พร้อมปืนที่จ่อ ถ้าผมขยับอีกมันคงยิงอีกข้าง

“ขี้เกียจเห็นหน้ามึง ไอ้อัล”ผมเรียกไอ้คนตรงหน้า มันเป็นพี่ชายไอ้เอียนที่ถูกเก็บไปแล้ว ถามว่ามันหน้าตายังไง ก็หน้าแบบเดียวกับไอ้เอียน เพราะมันเป็นฝาแฝดกัน

“มึงจะปิดหน้าทำไม แค่เห็นเลือดที่ไหลออกมากูก็รู้แล้ว”มันพูดเยาะเดินมาใกล้ ผมรู้สึกมึนงง นี่ไม่ใช่ลูกกระสุนธรรมดา

“มึงคงจะเหนื่อย งั้นก็พักซะ หึหึ”เสียงมันพูดแสยะยิ้มพร้อมเงื้อมือขึ้นฟาดเข้ากับหน้าผมอย่างแรง

ปึก

และผมก็ทรุดลงไปกับพื้นพร้อมสติที่ดับตามไปด้วย
.
.
.
.

ซ่า

ซ่า

โครม

“แค่ก แค่ก”ผมสำลักกับสิ่งที่สาดเข้ามา ตาปรือมองเห็นตัวเองโดนมัดมือทั้งสองข้างกับห่วงที่ติดกำแพง ขาก็เช่นกัน และที่สำคัญไม่มีอะไรติดตัวสักชิ้น

“ขี้เซาเหลือเกินนะมึง ไอ้ ดร.”เสียงพูดข้างหูพร้อมมือดันหน้าผมขึ้น ถ้ามีผมมันคงจะกระชากแล้วล่ะ

“ถุย”ผมถุยน้ำลายปนน้ำที่เข้าไปในปากใส่หน้ามัน ก่อนจะหน้าหัน

ผลั่วะ

ผลั่วะ

“สกปรกเหลือเกินนะมึง ลืมไปว่าพ่อแม่มึงไม่อยู่สั่งสอน ตายห่าไปหมดแล้ว”มันเช็ดหน้าพร้อมด่าลามปามไปถึงบุพการีผม

“ถุย แต่ของมึงคงไม่เคยสั่งสอนตั้งแต่เกิดว่าอย่าเป็นโจร”ไหนๆมันก็ว่าสกปรกเอาไปอีกถุยรอบนี้พิเศษแถมเลือดให้ด้วย

“ไอ้ ดร.”มันเช็ดหน้าอีกรอบ

ผลั่วะ

ผลั่วะ

ผลั่วะ

“ถุย”

“มึง”มันเงื้อมืออีก กูถุยสามรอบมึงก็หน้าด้านรับทุกรอบ สกปรกยิ่งกว่ากูอีก

“พอแล้ว อัล”เสียงทุ้มออกห้าวเอ่ยห้าม ก่อนจะเดินมานั่งโซฟา มือยกไปป์ขึ้นสูบ

“สแกนและค้นตัวไม่พบอะไรครับ ข้อมูลยังอยู่ดี เหลือแต่มือถือ”เสียงมันรายงานพร้อมส่งมือถือให้

“ในนี้มีอะไรไหม”เขาถามลูกน้องที่มันคงไม่ซื่อจนตอบว่ามีแบตเตอรี่และซิบการ์ดอยู่ข้างใน ขนาดใกล้ตายผมยังนึกอะไรที่มันชวนขำได้อีก ติดหนูของเฮียแน่เลย เอาเถอะถ้าจะเป็นอะไรขอให้คนที่ผมรักทุกคนปลอดภัยก็พอแล้ว ครั้งสุดท้ายก่อนสลบสัญญาณเรียกเข้าที่รู้กันว่า ปลอดภัย ดังขึ้น แสดงว่าพวกมันหลุดไปได้แล้ว ทีนี้ก็เหลือแต่จะจัดการยังไงต่อก็แล้วแต่นายแล้ว ผมทำหน้าที่เสร็จแล้วเตรียมตัวตายอย่างเดียว

“กู้ข้อมูลไม่พบอะไรเลยครับ”มันรายงานหันมามองผม ที่คราวนี้คงถุยไม่ถึงเพราะมันไกลเกินไป

“สมกับเป็น ดร.”เสียงพูดกลั้วหัวเราะ “สวัสดี ดร.”เอ่ยทักทายผมเสียงระรื่นพอกับหน้า “ผมคงไม่ถามหรอกนะว่าสบายดีไหม “พูดต่อด้วยน้ำเสียงไม่ต่างกัน

“มึงหูหนวกหรือไง ไม่ได้ยินเสียงนายพูด”มันเดินเข้ามาแต่ฉลาดขึ้นจับหน้าผมเงยบิดไปอีกทางกันถุยน้ำลายใส่หน้ามัน

“ไม่เป็นไร”นายมันโบกมือยกยิ้ม พูดต่อ”ดร. ผมเสียดายความฉลาดของคุณยังไงมาช่วยทางการไม่ดีกว่าเหรอ”

“ผมยินดีช่วยตำรวจ แต่ถ้าเป็นโจรในคราบตำรวจผมไม่อยากช่วย”ผมกระตุกยิ้มบอกเขา ก่อนจะกระอัก

ผลั่วะ

“อึก”ถ้าไม่ถูกมัดคงตัวงอไปแล้ว มันเปลี่ยนที่ไปชกที่ซิคแพค สงสัยจะอิจฉา หวังว่ามันคงไม่อิจฉาส่วนกลางผมที่ตอนนี้หัวตกตามหัวบนไปด้วย

“ปากดีนะมึง นายกูให้โอกาสยังจะ ฮึ่ม”มันคำรามใส่ มันจะเอาคืนที่ผมฆ่าน้องมัน แต่ติดตรงนายมันห้ามไว้ แต่ถ้าไม่ได้ดังใจ เขาก็ไม่เอาผมไว้เหมือนกัน

“เห่ย เบาหน่อย เอาเป็นว่าผมจะให้คุณตอบอีกครั้ง”เขายังทำใจดีให้โอกาส ผมมองหน้าคนที่ตำแหน่งใหญ่โต แทนที่จะช่วยพัฒนาประเทศชาติกลับทำลาย

“ไม่ตอบ อัล”เขาเลิกคิ้ว พร้อมเรียกไอ้อัลที่แสยะยิ้ม ก่อนจะตบมือส่งสัญญาณ ลูกน้องมันลากร่างโชกเลือดเข้ามา สภาพยับเยินแต่ยังมีแรงมองหน้าผม ยกยิ้มให้ เขาต้องเป็นสายของนายแน่

“ชีวิตคนสำคัญไหม ดร.”เขาพูดกับผมที่สภาพไม่ต่างจากคนตรงหน้าแต่น้อยกว่า เขาพยักหน้าเมื่อผมไม่ตอบ

“อ๊าคคคคคคคค อึก อย่ายอม”เขาร้องเมื่อโดนมีดกรีดตรงหลัง แต่ยังพูดกับผม

“ไม่พูดอีกเหรอ”เขายกยิ้ม ทำมือให้ทำต่อไป เสียงร้องพร้อมเสียงพูดว่า อย่ายอม อย่ายอม ดังก้องในหูผมไปหมด

“ไอ้ ละ เลว กู ยะ ยอม ตาย”เขาพูดใส่เสียงตะกุกตะกัก แต่แววตาเครียดแค้น หันมามองหน้าผมยิ้มให้เหมือนเป็นครั้งสุดท้าย รวบรวมแรงดึงมีดในมืออีกฝ่ายทีเผลอเสียบทะลุอกซ้าย ตาเหลือกก่อนจะล้มลงเป็นการจบชีวิต ผมหลับตาอย่างไว้อาลัยให้เขา ขอให้ไปสู่สุขติ

แปะ แปะ เสียงปรบมือ และ เสียงหัวเราะ

“ใจเด็ดจริงๆ คุณต้องขอบคุณเขานะ ที่ช่วยตัดสินใจให้ ดร.”หันมาพูดเสียงเนิบสีหน้ายิ้มแย้ม

“ไอ้นี่มันไม่ใช่คนสำคัญของมันไงนาย ถึงได้ปล่อยให้ตายเหมือนหมาข้างถนน”ไอ้อัลพูดใส่ผม เอาตีนเขี่ยคนตายแล้วไปมา ผม
มองหน้ามันอย่างจดจำไว้ว่า ถ้ารอดไปได้ ผมจะทำกับมันยังไง

“ครอบครัวก็ซ่อนอย่างดีเหลือเกิน หาไม่เจอสักที แต่ถ้าอีกคนล่ะ นายสนไหม”มันแสยะยิ้มพูดใส่ผม พร้อมหันไปพูดเสนอหน้านายมัน ทำเอาผมดึงข้อมืออย่างแรงหวังจะหลุดไปฆ่ามันซะให้ได้ แต่ไม่มีทางเลย

“กูฆ่ามึงแน่”ผมทำได้แต่พูดลอดไรฟัน มันกระตุกยิ้ม

“รีบมาสิ กูรออยู่ แต่ก่อนจะฆ่า กูมีอะไรให้ดู”มันพูดใส่ ก่อนจะพยักหน้า มีคนเดินออกมาจากมุมมืด จนถึงที่สว่างทำให้ผมเห็นหน้าไอ้คนทรยศชัดขึ้น
.
.
.
.
“ไอ้ปืน”ผมเรียกมัน จริงอย่างที่ไอ้เข้มบอก

“กูเอง”มันพยักหน้าให้ สีหน้าเรียบนิ่ง จริงอย่างเขาว่า รู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆ ไม่มีใครคิดว่าคนที่ทำตัวเหมือนไม่มีประโยชน์ ไม่เป็นที่สนใจ จะกลายเป็นสายให้อีกฝ่ายได้

“รู้จักกันก็ดีแล้ว ไหนไอ้ปืนเอารูปเมียปัจจุบันมันมาดูหน้าหน่อยสิ”ไอ้อัลพูดพร้อมรับรูปในมือไอ้ปืน ผมจ้องหน้ามันที่เหมือนจะหลบสายตา โดยส่วนตัวไม่เคยมีเรื่องกับมัน แต่จะมีก็ตอนนี้แหละ

“อืม หน้าตาดีนี่หว่า ถึงจะเป็นตัวผู้ก็เถอะ ฮ่าๆๆๆๆ”ไอ้อัลพูดพร้อมหัวเราะหันรูปมาให้ผมดู ทำเอาผมกัดฟันกรอด เป็นรูปหนูตอนที่อยู่ด้วยกัน มันแอบถ่ายแน่นอน แล้วหลังจากนั้นล่ะ มันรู้อะไรอีก ผมเริ่มใจสั่นไปหมดแล้ว  ก่อนจะส่งให้นายมันดู

“ไม่เคยรู้มาก่อน ดร. มีรสนิยมแบบนี้ แต่น่ารักขนาดนี้ก็อดใจไม่ได้เหมือนกันนะ”เขาพูดพร้อมลูบรูปในมือ

“อย่ายุ่งกับเมียกู”ทำได้ในตอนนี้แค่ขู่มัน

“ขึ้นอยู่กับมึง ว่าจะให้กูยุ่งไหม ไอ้กร”มันพูดพร้อมเน้นชื่อผม

“มึงยอมเถอะ ไอ้เฮีย เมียมึงกับครอบครัวจะรอดด้วย ท่านช่วยมึงได้”ไอ้ปืนหันมาพูดกับผม

“ช่วยยังไง ขนาดบ้านเกิดตัวเองยังไม่ช่วยเลย อีกหน่อยหมดประโยชน์ก็โดนเก็บ”ผมกระตุกยิ้มพูดใส่มัน

ผลั่วะ

ผลั่วะ

ทั้งมัด ทั้งเข่า กระแทกใส่ร่างผมจนเสียดไปหมด ไอ้อัลเดินเข้ามาหาพร้อมเครื่องช็อต มันแสยะยิ้ม ผมปรือตามองแต่ไม่ได้ตกใจอะไร ในใจคิดแต่ว่า ครอบครัวผมและหนูของเฮียต้องปลอดภัย อย่าเป็นอะไร ผมขอแค่นี้ ถ้ายังมีบุญเหลืออยู่บ้าง คุ้มครองคนที่ผมรักด้วย ผมแค่นยิ้มเมื่อนึกได้ว่า ผมควรจะบนเหมือนที่หนูเคยบนดีไหม แล้วมันจะสำเร็จเหมือนกันหรือเปล่า

“อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค”ผมร้องออกมาเมื่อไอ้อัลช็อตตามตัวผม จนถึงจุดสำคัญ ที่ผมคิดไว้ว่าถ้ามันจะเป็นอะไรตอนนี้
ก็คงไม่เสียใจ เพราะไม่คิดจะเอาไปใช้กับใครอีกแล้ว นอกจาก หนูของเฮีย

“อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค”เสียงร้องสุดท้ายก่อนตาผมจะหลับลง แต่ในหัวอันเลือนลางยังทันเห็นรอยยิ้มของตุลย์วิ่งมาสวมกอด ผมโอบเอาไว้ ก่อนกางอีกแขนเพื่อรับร่างอีกคนที่วิ่งตามมาติด

‘ตุลย์ของพ่อ’

‘หนูของเฮีย’

‘รัก’

แล้วสติก็ดับวูบจมลงดิ่งในความมืด อย่างไม่รู้ว่าจะขึ้นมาอีกได้เมื่อไหร่
.
.
.
.
“เอาตัวมาให้ได้”

“ครับ ท่าน”

*************************************************************************************************************

ปล. มาแล้ว  โอ้ย กว่าจะลงได้เน็ตหลุดแล้วหลุดอีก ไม่ได้หายหัวไปไหนหรอก งานเยอะมากกกกกกก
ตอนนี้ไม่ยาวรวบรัดตัดตอนกันไปเลย ฮ่าๆๆๆๆ ส่งใจช่วยเฮียของหนุด้วยนะ  ขอบคุณนะคะที่มีคนถามหาและคิดถึง ขอบคุณมากค่ะสำหรับกำลังใจ แว่บเข้าไปดูโพลมีคนโหวตให้ด้วย ขอบคุณนะคะ ตัวเองไม่ได้โหวตให้ใครเลย สำหรับคนเม้นทคนอ่านเลือกไม่ได้จริงๆเพราะชอบหมดเลย

[harumi]

 

[greenapple]

จิ้มไว้ก่อนน๊าาา ขอบคุณมากที่มาอัพให้ค่าาาาา

[fc_fic]

 

 

[nutjisub]

โอยตาย อ่านตอนนี้แล้วเครียดลุ้นมาก ๆๆๆ เหมือนหนังแอคชั่น เฮียจะตายไหมใครจะมาช่วยเฮีย  คนเขียนต้องมาต่อไว ๆๆ นะ อย่าปล่อยให้บรรดาแฟนพันธ์แท้รอนานนะค่ะ นี่สำหรับเหล่าตัวโกงทั้งหลายบังอาจทำเฮียได้ยังไง

[yokky34]

โหดร้าย 
เฮียจะเป็นไรมั้ยอ่า ฮือ

[narongyut]

  ขอให้เฮียกับหนูพร้อมครอบครัวและเพื่อนๆปลอดภัยครับ  รักหนูกับเฮียครับ

[punomenon]

เกิดเทศกาลล่าหนูซะแล้ว เฮียน่าสงสารอ่ะ เจ็บมากแน่เลย จะใช้การได้อยู่ไหม 5555555
เดี๋ยวต้องจับตัวพ่อหนู แล้วบังคับให้หนูตามมาแน่เลยอ่ะ กรี๊ดกร๊าดดดด ขอให้เดาผิดเถอะ
สงสารพ่อหนู เจอลูกแค่แป๊ปเดียวเอง จะไปอีกแล้ว 

[Ayla]

‘ตุลย์ของพ่อ’‘หนูของเฮีย’

 

[CarToonMiZa]

เครียดดีจริง

[•♀NoM!_KunG♀•]

ไอเหี้ยนี้ต้องตายอย่างอนาถ แล้วไม่รู้จักจบ ไปตายห่าซะ

เหี้ยต้องปลอดภัย

[punchnaja]

อะไรยังไง ลุ้นค่า รอตอนต่อไป

[wiwari]

เฮียต้องกลับไปหาหนูให้ได้นะ แล้วก็ขอให้จุดสำคัญของเฮียปลอดภัย

[Rafael]

ลุ้นสุดติ่งมากอะตอนนี้
เป็นกำลังใจให้ทั้งหนูและเฮีย+คนเขียนด้วยนะคะ อิอิ

[วัวพันปี]

รอตอนต่อไป

[Dezzerr]

ม่ายยยยยยยยย อยากร้องไห้ ฮือออออ 
เฮียอย่าเป็นอะไรน้าาาา กลับไปหาหนูให้ได้นะๆๆๆ

ไม่อยากจะเอ่ย ว่าไปอ่านไผ่ฝิ่นรอเลยนะเนี่ย 

[aoihimeko]

ฮึก.........ฮึก......ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

อาเฮียยยยยยยยยยยย โดนจับไปซะแล้ว 

นายเทียน-นายเฟย มาช่วยให้ได้นะ

ขอให้หนูกับพ่อจงปลอดภัย สาธุ -/\-

ปล.คนเขียนสู้ๆ เคลียร์งานปล้วมาต่อนะ เรารออยู่

[snooppy]

เฮียอย่าเป็นอะไรน่ะ!!!!!

( ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองเฮียของหนูด้วย )