“นี่เป็นเอกสารสำคัญ เก็บไว้ให้ดีนะ”ป๊ายื่นซองเอกสารให้ผมกับมันที่นั่งข้างๆ เป็นเอกสารขั้นตอนการผลิตอาวุธของตระกูลเราในแต่ละรุ่นจนถึงปัจจุบัน เป็นสมบัติเก่าแก่
“ป๊าเป็นอะไรหรือเปล่าพักนี้ดูเครียดๆ”มันเอ่ยปากถามป๊า ผมสังเกตเหมือนกันว่าพักนี้ดูป๊าเครียดมาก
“ไม่มีอะไร แต่ยังไงระวังตัวกันหน่อยนะ ตอนนี้ไอ้กวงมันเริ่มเล่นงานเราหนักขึ้น”สิ่งที่ฟงพูดเกิดขึ้นแล้ว รัฐบาลมีการเปลี่ยนแปลงและเตรียมยื่นเรื่องฟ้องบริษัทผลิตอาวุธของป๊าว่าด้อยคุณภาพ เพื่อที่จะเอาบริษัทตัวเองขึ้นแทน ของมันนำเข้าจากต่างประเทศ แต่ของป๊าตั้งแต่รุ่นทวดรุ่นปู่จนถึงรุ่นป๊าได้คิดและหาวัตถุดิบในประเทศมาผลิตจนสำเร็จเทียบขั้นต่างประเทศจนถึงตอนนี้ก็ยี่สิบกว่าปีแล้ว ราคาถูกกว่าเป็นที่ถูกใจของรัฐบาลชุดเก่า มันเจ็บใจที่ถูกตัดหน้าตัดราคาตั้งแต่รุ่นพ่อมันแล้ว เพราะเสียผลประโยชน์มหาศาล หาทางกลั่นแกล้งมาตลอด จนต้องหยุดพักไป และตอนนี้มันทำสำเร็จ
“ป๊านั่นแหละต้องระวังตัว พักนี้อย่าไปไหนจะดีกว่า”มันพูดกับป๊าอย่างเป็นห่วง
“ใช่ ผมคิดว่ามันจ้องจะเล่นงานป๊าแน่นอน”ผมเห็นด้วยกับมัน ในเวลานี้จะเอาเรื่องความเป็นความตายของป๊ามาปนกับเรื่องส่วนตัวไม่ได้ ป๊ายิ้ม
“คนถึงที่มันก็ถึง ตอนนี้ป๊าห่วงแค่เราสองคน ป๊าคิดว่าเราจะไปอยู่ต่างประเทศเหมือนอาสองอาสามดีไหม”ป๊าที่รักแผ่นดินเกิดยิ่งกว่าชีวิตตัวเอง วันนี้พูดขึ้นด้วยความเป็นห่วงลูกสองคน เมื่อปีที่แล้วอาสองถูกลอบยิงอาการสาหัสปางตาย อาสามโดนอุบัติเหตุทางรถยนต์ พร้อมครอบครัว แต่รอดมาได้ ป๊าเลยให้ลี้ภัยออกนอกประเทศ โดยมีนายพลเผิงช่วย
“ถ้าป๊าว่าดีเราก็กว่าดี ยังไงตอนนี้เรามีทุนมากพอไปตั้งต้นที่ต่างประเทศได้ มันอยากได้ก็ให้มันได้ไป รอเวลาเปลี่ยนแปลงเราค่อยกลับมาก็ได้ ป๊า”มันเห็นด้วยกับป๊าไม่ใช่รักตัวกลัวตาย แต่ห่วงป๊ามากกว่า คนรับใช้เก่าแก่ป๊าให้เงินไปตั้งตัวเหมือนจะรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ป๊ายกยิ้ม จับมือพวกเราเอาไว้ ยิ้มที่ผมรู้สึกไม่ดีเลย เหมือนลางสังหรณ์จะบอกว่า มันเป็นรอยยิ้มครั้งสุดท้าย
และ
มันก็เป็นเช่นนั้น เมื่อป๊าถูกลอบยิงหลังกลับจากไปไหว้สุสานเพื่อลา พร้อมสัญญาว่าจะกลับมา แต่ไม่ทันได้ไป
และ
เป็นครั้งที่สองที่ เฟย ร้องไห้หลังจากเสียแม่ใหญ่ และเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง อ่านจดหมายที่ป๊าสั่งว่า ถ้าป๊าเป็นอะไรให้ออกนอกประเทศไปหาเพื่อนป๊าที่ประเทศไทย ประเทศที่เคยไปเที่ยว ไปทำการค้า แต่ไม่คิดว่าจะได้ไปอยู่ และเหมือนเคราะห์กรรมจะยังไม่หมด อาสองอาสามพร้อมครอบครัว ถูกตามเก็บจนไม่เหลือสักคนและคงจะมาถึงเราเร็วๆนี้ ผมที่ดูจะมีสติมากกว่าแต่ไม่รู้จะพูดอะไร นอกจากลูบหัวคนตัวโตที่นอนหนุนตักจนหลับไป
“เทียน เทียน อย่าทิ้งฉันนะ เรามีกันแค่สองคน สองคนเท่านั้น ฉันรักนาย รัก อย่าทิ้งฉัน”เสียงละเมอพูดซ้ำไปซ้ำมาเหมือนเด็กหัดพูด เหมือนกลับไปเป็นเด็กเวลาเป็นไข้ ผมไม่คิดว่ามันจะละเมอชื่อผมออกมาด้วย
.
.
.
.
“ตกลงเราจะไปหาเพื่อนป๊า ท่านจะมารับเราที่ชายแดน เดี๋ยวฟงจะส่งคนมารับ”ผมบอกเฟยที่โทรเช็คธนาคารหลังโอนเงินเรียบร้อยหมดแล้ว
“ทำไมต้องให้มันมารับ”วางสายหันมาถามเสียงแข็ง
“มันไม่ใช่เวลาที่จะมาคุยเรื่องนี้ อย่าช้า”ผมสั่งก่อนจะเหน็บปืนในแจ็คเก็ท มีดพก อีกหนึ่ง เฟยก็ทำเหมือนกัน ตาขวาง
“รถมาแล้วครับนาย”เสียงทวนบอก เราตกลงกันว่า จะเอาทวนไปคนเดียว ส่วนไป่ ย้ง ให้อยู่กับลุงเผิงไปก่อนคอยดูลาดเลาทางนี้ พร้อมคนเก่าที่จงรักภักดีกับป๊าอยู่ พวกเขาไม่เชื่อว่าป๊ากบฏ นี่คือสาเหตุที่ทำให้พวกเราต้องหนีในตอนนี้ ทหารกำลังจะพาเราไปสอบสวนตามหลัก แต่เบื้องหลังพวกมันกำลังจะเก็บเราให้หมดตระกูล สิ่งที่พวกมันอยากได้คือเอกสารการสร้างและประกอบอาวุธของป๊าต่างหาก พวกเรามองบ้านเกิดอีกครั้งก่อนจะขึ้นรถ ฟงบอกว่าจะรักษาบ้านเอาไว้ให้ รถแล่นมาตามทางข้างทางเงียบสงัด เงียบจนผิดปกติ
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด
“ทุกคนอย่าขยับ ลงมาจากรถ”เสียงคนพูดพร้อมเปิดประตู คนขับหันมาส่องปืนใส่เรา
“ลงไป ฮึฮึ ดีที่นายรู้ว่าพวกแกจะหนี เลยชิงตัดหน้า”มันพูดออกมา ผมกับเทียนสบตากัน ทวนจะชักปืนแต่ผมส่ายหน้าว่าอย่า ก่อนจะพากันลงจากรถ ยกมือขึ้นตามที่มันบอก พวกมันมีหกคน จับมัดก่อนจะกระชากผมไปกดกระแทกหน้ารถ
“อย่าแตะเทียน”เฟยหันไปพูดใส่ ขณะที่พวกมันล้วงเข้าไปภายใน ผมขยะแขยงกับสัมผัสพวกมัน
“ฮึ ทำไม หวงพี่เหรอวะ แต่หน้าตา ผิวพรรณอย่างนี้ก็น่าหวง จะฆ่าเลยก็เสียดาย ขอชิมหน่อยเถอะวะ”ไอ้คนลูบคลำพูดจากจาบจ้วง
“กูเตือนอีกครั้ง ปล่อยเทียน”เฟยกัดฟันพูดอีก พวกมันหัวเราะ
“ฮ่าๆๆๆๆ ทำไม มึงจะทำอะไรได้”มันเดินไปพูดใกล้ ก่อนจะตบด้วยด้ามปืน จนเฟยหน้าหัน และซ้ำอีกหลายๆครั้ง แต่เฟยก็ยังสบตาไม่หวั่น ถ่มน้ำลายผสมเลือด
“เฮ้ย พวกมึง หยุดก่อน นายมาแล้ว”อีกเสียงห้ามก่อนจะมีรถขับมาจอด
“ไงคุณชาย ตายยากเหลือเกินนะ”เสียงไอ้กวงพูดยียวนใส่ เอามือมาเชยคางผมที่จ้องมันไม่หลบสายตา เฟยกัดฟันมือขยับไปมาโดยไม่ให้พวกมันสงสัย
“ก็อยู่ฆ่ามึงก่อนไง”ผมพูดใส่มัน ที่ทำหน้าล้อ
“ฆ่าเหรอ ฮ่าๆๆๆๆ ขนาดนี้ยังผิดพลาดเลย คนของฉันมีทุกที่จะหนีไปไหนได้ ไอ้ฟง ไอ้เผิง ยังพลาด”มันหัวเราะพูดจาเยาะเย้ย ก่อนจะบีบคางผม
“แต่ก่อนตาย คงต้องทำอะไรที่ขอให้คุณชายจดจำสักหน่อย ได้ข่าวว่าเป็นคนรักไอ้ฟงไม่ใช่เหรอ”มันกระซิบข้างหู
“ไม่ใช่”เสียงแทรกตอบออกมา “เทียนเป็นของฉัน ของฉันคนเดียว เอามือแกออกไป”
“อะไรกันคุณชายเฟย นี่หวงพี่ขนาดนี้เลยเหรอ มันผิดวิสัยพี่น้องเกินไปมั้ง”มันหัวเราะในลำคอ หันมามองหน้าผม
“ยังไงล่ะคุณชาย”มันแสยะยิ้ม
“ไม่ยังไง”ผมบอกมัน ที่ยังแสยะยิ้มตามเดิม ก่อนจะพยักหน้าให้ลูกน้องมัน
“พวกมึงอยากสนุกก็รีบเข้า จัดการให้เรียบร้อย ลาก่อนนะคุณชาย ฮ่าๆๆๆๆๆ”มันหัวเราะก่อนจะหน้าหงายเมื่อโดนผมถีบเข้ากลางลำตัว ทวนพุ่งเข้าใส่พร้อมมือที่ปลดเชือกออกแล้ว จับคนของมันเอาปืนยิงมาทางพวกเดียวกัน วิ่งกระเจิง พอกับเฟยที่จับไอ้คนจ่อปืนหักคอ
“ฆ่าพวกมัน อย่าให้หนีไปได้”เสียงไอ้กวงคำรามสั่งอย่างเจ็บใจ มันชักปืนออกมายิง
ปัง
ปัง
พวกเรากลิ้งหลบ ก่อนจะยิงสวนไปบ้างโดนพวกมันอีก ยิงกันไปมา ทวนลอบเข้าไปด้านหลัง ยิงการด์มัน ไอ้กวงเริ่มเห็นท่าไม่ดีเตรียมจะหนี ผมคว้ามีดปาเข้าใส่จนถูกขาพับมัน
“อ๊าคคคคค”มันร้องผมตามเข้าไปเหยียบก่อนดึงมีดออกช้าๆ ไอ้ลูกน้องมันที่เหลือถูกจับมารวมกัน
“กูบอกใช่ไหมว่าอย่าแตะเทียน”เฟยพูดพร้อมหักมือมันทีล่ะข้าง
“อ๊าคคคค”
“อ๊าคคคคคค”
มันร้องเสียงดึงขึ้นเมื่อโดนตัดทีล่ะนิ้ว ไอ้กวงมองตาเหลือก ผมยื่นมีดไปกรีดหน้ามันช้าๆ
“ฮึ ยังน้อยไปสำหรับที่มึงทำกับป๊ากู ไอ้กวง”เฟยพูดใส่เคียดแค้น กระชากปืนออกมาตบมันจนหน้าหันหลายที
“มึงตายซะ และกูจะตามฆ่าล้างโคตรมึงให้หมด”เฟยพูดใส่เตรียมกดไกปืน
ปัง
ปัง
“หลบ”ผมดึงเฟยกลิ้งไปตามพื้น ไอ้กวงถอยหนีไปด้านหลัง ไอ้ทวนยิงสกัด
“จับพวกมัน”เสียงทหารคงเป็นฝ่ายมันตามมาช่วย ตอนนี้พวกเราต้องหนีก่อน ค่อยกลับมาชำระทีหลัง
ปัง
ปัง
เสียงปืนไล่ตามหลังมาติดๆ วิ่งมาจนถึงถนนใหญ่มีรถมาจอดขวางหน้าเอาไว้ ชักปืนเตรียมยิงถ้าไม่เห็นคนพูดซะก่อน
“ขึ้นมาเร็ว”เสียงฟงพร้อมลูกน้องยิงสกัดพวกมันที่ตามมาติดๆ พวกเราขึ้นรถขับออกหนีการไล่ล่า ฟงบอกว่าพวกมันมีสายข้างใน ดีที่คนขับรถไม่ตายส่งข่าวเลยตามมาทัน
“ขอโทษที่ทำให้พวกนายเกือบตาย”ฟงพูดอย่างรู้สึกผิด
“ไม่ใช่ความผิดของนาย แค่นี้ก็มากแล้ว”ผมพูดปลอบใจ ก่อนจะถึงจุดนัดหมาย
“อดทนนะ เรื่องสงบเมื่อไหร่ จะได้กลับมาบ้าน”ฟงบอกผม ตอนนี้ผมเจอเพื่อนป๊าแล้ว เป็นนายทหาร ผมพยักหน้า
“ฝากทุกคนไว้ด้วย”ผมพูดฝากลูกน้องที่เหลือ ทุกคนยังจงรักภักดี
“ไปเถอะ เดี๋ยวพวกมันจะตามมา”เพื่อนป๊าบอกก่อนจะจากกัน ผมกับเฟยมองแผ่นดินเกิดอีกครั้ง ก่อนจะขึ้นรถข้ามชายแดนไปเริ่มต้นใหม่เพื่อกลับมาที่เดิมให้ได้
.
.
.
“อืม ดี ขอบใจฟงที่ส่งข่าว”ผมคุยกับคนในสายที่เป็นเพื่อนไม่เคยทิ้งกัน ฟงขึ้นเป็นใหญ่เทียบนายพลที่เป็นน้องไอ้กวง และจะปฏิรูปการทหารใหม่โดยมีเสียงสนับสนุนอยู่พอสมควร รัฐบาลชุดก่อนเริ่มโดนเปลี่ยนเพราะมีการทุจริต แต่ไอ้กวงยังอยู่ดีขยายการค้าเร็วมากก็เพราะมีแบคดี มันส่งอาวุธให้กับลูกค้าทุกคนที่มีเงิน โดยไม่ต้องผ่านการพิจารณาเหมือนสมัยที่ป๊าผมทำทุกอย่างต้องเป็นขั้นตอนถูกกฎหมาย
“มันจะส่งเมื่อไหร่บอกด้วยแล้วกัน ขอบใจนะ”ผมวางสายหลังได้รับรายงานว่า มันกำลังจะส่งสินค้าเข้าชายแดนให้คนใหญ่โตคนหนึ่งของที่นี่ ไม่ใช่แค่อาวุธ แต่รวมถึง ยาเสพติด และของเถื่อนอีกหลายอย่าง หลังจากอยู่สงบมาได้เจ็ดปี ไอ้กวงก็รู้พวกเราอยู่ที่นี่ แต่ยังหาทางเล่นงานไม่ได้ เรารอดได้ทุกครั้ง คนใหญ่ที่ว่านี่เป็นเพื่อนมัน โลกกลมหรือเพราะกรรมของเรายังไม่หมดกันแน่ แต่ก็ต้องดำเนินชีวิตต่อไป
“คนพวกนี้ถ้าไม่มีหลักฐานเล่นงานยาก ยังไงพวกเราก็ระวังตัวหน่อยนะ”เพื่อนป๊าเตือนพวกผม ท่านเกษียณหลายปีแล้วได้แต่เตือน ท่านมีบุญคุณกับพวกผมมาก เป็นธุระจัดการให้ทุกเรื่อง ท่านไม่มีลูกภรรยาก็ตายหลายปี ใช้ชีวิตสงบกับคนเก่าที่ยังรับใช้อยู่ ผมส่งคนไปคุ้มกันท่านอีกแรง ก่อนเกษียณท่านได้ข้อมูลการทุจริตมาพอสมควรจากวงใน
“ครับ อยู่ที่ไหนมีคนประเภทนี้ทุกที่ คนที่ทำได้กระทั่งแผ่นดินเกิด”เฟยพูดหลังจากเก็บข้อมูล ยุคเปลี่ยนเทคโนโลยีเข้ามาก็ต้องตามให้ทันและนำมาใช้ให้เกิดประโยชน์ หลักฐานที่เรากับเพื่อนป๊าหายังน้อยนิด ยังเอาผิดไม่ได้ แต่ถ้าจับได้คาหนังคาเขาคราวนี้น่าจะช่วยขจัดคนชั่วได้อีกหนึ่ง
“นี่แหละอันตรายที่สุด คือการทำลายแผ่นดินตัวเอง เห็นแก่ตัว คนพวกนี้กว่าเวรกรรมจะตามทัน ประเทศก็ไม่รู้จะเป็นยังไงแล้ว แต่คนดีก็ไม่หมดง่ายๆหรอก อาเชื่ออย่างนั้น อย่าให้ตกไปอยู่กับพวกมันเชียว”ท่านยังพูดแบบคนมองโลกในแง่ดีพร้อมกำชับถึงสิ่งที่รู้เช่นกัน
“อย่างพวกเรานี่ไง คอยเป็นหูเป็นตาให้ ป๊าสอนมาดีจริงๆ”ท่านพูดชมไปถึงป๊า ที่พวกเรายังจดจำได้เสมอ และเราก็ตอบแทนแผ่นดินที่ให้เราได้พึ่งใบบุญ ได้ให้ชีวิตใหม่เพื่อที่มีโอกาสกลับไปบ้านเกิดเร็วๆนี้
“อะไรที่เราตอบแทนได้เราก็จะทำ”ผมตอบอาอย่างนี้ทุกครั้ง ท่านคุยอีกนิดหน่อยก็กลับ ผมให้คนตามท่านไปตลอด ห่วงความปลอดภัย ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน เฟยเดินนำไปห้องที่ทำลึกลงไป
“มันพูดหรือยัง”เฟยถาม เป้า ลูกน้องที่มีอยู่ด้วยเมื่อห้าปีก่อน ด้วยความบังเอิญที่ช่วยเฟยเอาไว้จากการถูกลอบยิง
“มันไม่พูดครับนาย”เป้าบอกก่อนจะจับหน้ามันขึ้นมา ก่อนจะตบไปสองครั้ง หยิบครีมล็อค พยักหน้าให้เปิดปาก มันดิ้นไปมาอย่างรู้ว่าต้องโดนอะไร
“อ๊าคคคคคคค”มันร้องเมื่อโดนถอนฟันออกทีละซี่ มันไม่พูด ถอนอีกจนเลือดกบปากกลิ่นคละคลุ้งไปหมด ผมต้องจุดซิการ์กลบกลิ่นซะ ก่อนจะนั่งดูต่อไปได้
“มึงเข้ามาที่นี่ทำไม”เฟยถามมันที่แฝงเข้ามาอยู่ในบ้าน ทวนผิดสังเกต ผมให้จับตาดูไปก่อน ก็รู้ว่ามันส่งข่าวให้เพื่อนไอ้กวงที่เป็นนายตำรวจยศใหญ่คนนั้น
“กูให้โอกาสอีกครั้ง”เฟยหรี่ตาใส่ ก่อนจะหยิบกรรไกรคมกริม พยักหน้าให้ดึงลิ้นมัน
“ยะ ยอม แล้ว อึก นายต้องการของ”มันตอบกระท่อนกระแท่น พวกมันส่งคนเข้ามาบ่อยเพื่อจะเอาสิ่งที่ป๊าฝากไว้ไปทำการผลิตเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว แทนที่จะนำไปช่วยชาติกลับแสวงหาผลประโยชน์ เฟยพยักหน้า ก่อนมันจะตาเหลือก
“ไหนบอกว่าให้โอกาส อึก”ก่อนจะคอหักคามือไอ้ทวน
“ให้โอกาสมึงตายไง”เฟยพูดใส่มันก่อนจะเดินมานั่งข้างผมดึงซิการ์จากปากไปสูบต่อ ผมได้แต่ปรายตามอง คนในครอบครัวเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ ความสัมพันธ์ของเรายังเป็นแบบนั้นไม่เคยเปลี่ยนมีแต่มากขึ้น ผมปฏิเสธ เฟยยิ่งเข้าหาและตอกย้ำเสมอว่ามันคืออะไร เราไม่เคยทิ้งกันสักครั้งให้ทะเลาะยังไงก็จบลงที่เดิม หลายปีมานี่เฟยดูแลผมมาตลอด หลายต่อหลายครั้งที่เกิดเรื่องเฟยเอาตัวเองกันผมอยู่เสมอ ยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิด กับแม่ใหญ่ที่เคยสัญญาไว้ เรื่องแต่งงานไม่เคยถูกขุดขึ้นมาพูดอีก และคิดว่าคงยังมีไม่ได้เพราะศัตรูยังไม่ปล่อยเรา จะพาลให้ได้รับอันตรายไปด้วย ถ้าจบเรื่องเมื่อไรคงต้องคุยกันอีกครั้ง แต่ปัญหาคือมันจะรับฟังและปฏิบัติตามไหม
.
.
.
“ไง มาแล้วเหรอ”เสียงทักทายที่คุ้นเคย “ฮึ กว่าจะออกมาได้นะ ตาแก่นี่ก็กว่าจะเอาตัวมาได้ แต่ก็ไม่ยาก”
“ไอ้กวง”เฟยพูดเสียงลอดไรฟัน ความเจ้าเล่ห์มันไม่ได้เปลี่ยนไปสักนิด มีแต่เพิ่มขึ้น ข้างมันก็ท่านรองฯ
“ถ้าไม่อยากให้ตาแก่นี่ตาย ก็ส่งมาซะ ฮึ ทำงานฉันพังหลายงาน ถือว่าเป็นการชดใช้ซะ”ไอ้ท่านรองฯพูดอย่างแค้นใจที่เมื่อวันก่อนการส่งของถูกจับกุมได้ทำให้สูญเสียหลายร้อยล้าน แต่มันพร้อมคนร่วมขบวนการรอดได้ตามเคยมีแต่ลูกน้องที่ถูกจับและรับแทน มันจ้องก่อนจะพยักหน้าให้รัดคอท่านแน่นขึ้น
“ยะ อย่าให้มัน ไม่ต้องห่วงอา หนีไป”ท่านพูดเสียงขัด แต่แววตาเด็ดเดี่ยว
“แกได้ตายแน่ ถ้าพวกมันไม่ให้ แต่พวกมันจะอกตัญญูได้เหรอ ฮึฮึ”ไอ้กวงพูดอย่างรู้ดี
“ว่ายังไง ฉันไม่ได้ล้อเล่น”ไอ้ท่านรองพูดอีก ก่อนจะพยักหน้า
“อึกก ยะ อย่าให้”ท่านพยายามกลั้นเสียงร้องเมื่อโดนมีดกรีดหน้า
“ปล่อยท่านก่อน แล้วจะให้”ผมต่อรองเพื่อถ่วงเวลา พยักหน้าให้เป้าเปิดของในกระเป๋าและกางออก พวกมันมองตาม
“ฉันจะรู้ได้ไงว่าเป็นของจริง”มันพูดอย่างไม่ไว้ใจ
“ถามไอ้กวงสิ มันแสนรู้จะตาย”เฟยพูดใส่ ทำเอาไอ้กวงชักสีหน้า แต่มันก็พยักหน้าจนได้
“ของจริง นั่นลายมือและตราประจำตระกูลมัน”ไอ้กวงพูดกับท่านรองที่พยักหน้า
“เดินมาตรงกลาง แลกกัน”มันสั่งเฟยเดินเข้าไป
“ระวังตัวด้วย”ผมพูดกับเฟย รู้สึกผิดสังเกตบางอย่าง มันเงียบผิดปกติ ก่อนจะได้ถึงตัว ท่านดึงมือไอ้คนที่เอาปืนจ่อออก
“หนีไป”ท่านร้องบอก ก่อนจะล้มลงเลือดแดงฉาน
“อา”เฟยเรียก พร้อมเสียงปืนดังขึ้น ผมกลิ้งหลบเข้าหาที่กำบัง ทวน เป้า และลูกน้อง ยิงสกัด
“ไอ้กวง”เฟยพูดก่อนจะหันมาหาผม “รออยู่นี่ ฉันต้องฆ่ามันให้ได้วันนี้”พูดจบก็วิ่งตามไปทันที
“อย่าไป”ผมเรียกก่อนจะก้มหลบกระสุน”เป้า ตามเฟยไป อย่าให้เขาเป็นอะไรเด็ดขาด”ผมสั่งไอ้เป้าที่พยักหน้า ก่อนจะยิงสกัดไว้ให้ ไอ้ลูกครึ่งโผล่มาซัดปืนในมือร่วง ผมพลิกตัวหลบหมัดก่อนจะหยิบมีดออกจากรองเท้า พุ่งเข้าใส่โดนมือ เตะขามันเสียหลักจะแทงซ้ำ มันกลิ้งหลบและวิ่งออกไป ผมตามไปติดๆ จนเห็นเฟยกำลังสู้กับลูกน้องไอ้กวง โดยมีเป้าช่วย ทวนกับลูกน้องอีกสิบคนก็ชุลมุนไปมา
“เฟยระวัง”ผมเรียกเสียงดังที่สุดในชีวิต เมื่อไอ้กวงมันจ่อปืนไปทางเฟย พร้อมหลบก่อนจะยิงสวน ก่อนมันจะล้มตึงลงไปเมื่อเฟยยิงเข้าทะลุหน้าอก และตามติดอีกหลายนัด
“สำหรับป๊าและครอบครัวกู”เฟยยิงจนหมดแม็กเหมือนจะไม่สาแก่ใจ บทจะตายมันก็มาหาและตายง่ายๆ
“เฟย พอแล้ว เราต้องหนีก่อน”ผมเข้าไปจับเฟยเมื่อได้ยินเสียงรถตำรวจ ลูกน้องเหลือทวนกับเป้า
“นายไปเถอะ”ทวนบอก แต่ยังไม่ทันขยับ เจ้าหน้าที่เกือบยี่สิบนายก็ล้อมพร้อมเอาปืนจ่อมาทางเรา
“ทุกคนวางอาวุธ”เจ้าหน้าที่บอกก่อนจะ เดินเข้ามาถึงตัวและจับใส่กุญแจมือ
“เพราะท่านเชียวครับที่วางแผน เราเลยจับกุมผู้ก่อการร้ายได้”เจ้าหน้าที่ระดับผู้กำกับเอ่ยกับไอ้ท่านรองที่ยิ้ม
“ไม่เป็นไร นี่ผมก็ต้องเสียลูกน้องไปหลายคนเหมือนกัน กว่าจะล่อให้พวกนี้เผยตัวออกมา ต้องลงทุนตีสนิทกับนายกวง แต่ก็เพราะความร่วมมือของทุกคนมากกว่า ที่ทำให้ประเทศเรารอดได้ โชคดีที่หลายครั้งพวกมันล้มเหลว”มันยกยิ้มพูดในสิ่งที่กระจ่างแล้วว่าทั้งหมดคือแผนของมัน ไอ้กวงมันไม่น่ารีบตายเลย น่าจะอยู่ดูเพื่อนมันหักหลังก่อน ผมคิดในใจอย่างสมเพช
“นี่คงตกลงกันไม่ได้ ถึงได้หักหลังกันเองด้วย ผมเกือบไป ดีนะพวกคุณมาทัน ขอบใจ”ตบไหล่คนยศน้อยกว่า
“หลักฐานการสร้างอาวุธ และ ของเถื่อนอีกหลายรายการ ที่บ้านพบเอกสารปลอมแปลงลักลอบเข้าประเทศด้วยครับ”เจ้าหน้าที่อีกนายรายงาน
“ควบคุมตัวเอาไว้ก่อน พรุ่งนี้ค่อยสอบสวน”ผู้กำกับสั่งการ ก่อนจะคุมตัวพวกเราไปขึ้นรถ
“เดี๋ยวฉันจะสานต่อให้นะ”มันพูดพร้อมโชว์รูปที่ถ่ายไว้ในโทรศัพท์
“ขอให้สำเร็จ นะ ฮึฮึ”นั่นเป็นคำอวยพรจากเฟยที่รู้อยู่แล้วว่ามันไม่มีทางจะทำสำเร็จ ถ้าไม่มีผมสองคน ทำไมมันถึงอยากได้ทั้งที่ไปจ้างประเทศที่เก่งเรื่องพวกนี้ทำให้ก็ได้โดยไม่ต้องพึ่งผม ก็เพราะมันยุ่งยากทางกฎหมายสำหรับความคิดคนชั่วที่ไม่ชอบทำอะไรที่มันถูกต้อง คิดแต่ผลประโยชน์ส่วนตัวอย่างเดียว
และในอีกหลายวันต่อมา พวกผมถูกตั้งข้อหา กระทำความผิดเกี่ยวกับความมั่นคงแห่งราชอาณาจักร เป็นความผิดอาญาแผ่นดินที่มีโทษสูงสุดถึงขั้นประหารชีวิต แต่ดวงชะตาพวกผมคงยังไม่ถึงคาด มีบางอย่างมาฉุดรั้งเอาไว้ และอีกไม่นานมันก็จะกระจ่างขึ้น เพียงแต่ตอนนี้
เป็นการสิ้นอิสรภาพ
แต่
ก็แค่ชั่วคราวเท่านั้น
.
.
.
ผมมองคนที่นอนกอดหลังจากมันฟัดผมไปอีกหลายรอบ เกือบยี่สิบปีที่อยู่ในอ้อมแขน แม้แต่ในคุก หรือแม้แต่มีการตกลงกันมันก็ตีมึนทุกครั้งพอกับผมที่ห้ามมันไม่ได้สักครั้ง
ถ้าไม่มีเฟย ผมจะอยู่ได้ไหม เป็นคำถามที่ผมรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่แค่ไม่อยากจะตอบไอ้คนชอบถามตอนผมนอน ในเมื่อมันอยากถามแต่ไม่กล้า ผมก็จะเก็บไว้ในใจต่อไป เอาไว้มันกล้าถามเมื่อไหร่ผมก็จะตอบมัน
“เทียน เทียน อย่าทิ้งฉันนะ เรามีกันแค่สองคน สองคนเท่านั้น ฉันรักนาย รัก อย่าทิ้งฉัน”ประโยคที่ออกจากปากทุกครั้งที่นอนด้วยกัน และมือผมก็จะตบหลังให้มันเงียบด้วยความรำคาญ เพราะฟังแล้วหวั่นไหวพาลให้ลืมทุกอย่าง
“เทียน เจ็บ”มันร้องออกมาอีก ผมขมวดคิ้ว ตบทุกทีไม่เคยเจ็บ ก่อนจะหลุดออกมาอีก “เจ็บแผล”
ผมมองร่องรอยที่เกิดขึ้น เอาปากจรดลงไปตรงหน้าผาก จมูก ปากที่ชอบพูดอะไรรำคาญหูแต่ใจกับฟูอย่างน่าประหลาด
“ถ้าไม่อยากเจ็บก็เลิกทำแบบนี้สิ”ผมพูดแต่ก็แค่ตอนมันหลับเท่านั้น เป็นคำพูดที่ยากกว่าการสั่งฆ่าคนซะอีก
“เจ็บแผล”เสียงพึมพำ ออกมาอีก ผมเปิดผ้าห่มออก ตามตัวก็มีแค่รอยฟกช้ำ แล้วมันเจ็บตรงไหน ก่อนจะเห็นเลือดตรงปลายเท้า ผมจับมือมันออกหยิบเสื้อคลุมมาสวม เดินไปดู สงสัยจะถูกกระเบื้องบาดตอนมันลุกไป ผมเห็นแต่ทำเป็นหลับต่อฟังมันคุยกับลูกน้องผม ที่รายงานความเรียบร้อยอย่างโล่งใจ
เลือด
ผมมองก่อนจะ
V
V
V
V
V
“โอ้ยยยยยยยยยยย เทียนนนนนนนนนนนนนนน”ไอ้ปีศาจลุกขึ้นมาแหกปากลั่น เมื่อผมเอาซิก้าร์ที่สูบใกล้หมด จี้แผลมัน พร้อมราดด้วยวิสกี้อย่างดีเพื่อฆ่าเชื้อโรค ผมเดินเข้าห้องน้ำทันที ยกยิ้มมุมปาก อยากทำเตียงเลอะดีนัก
***************************************************************************************************
ปล. โอ้ยยยยยยยย ตาลายยยยยยยย ลงทีเดียวให้เพลียกันไปเลย ไม่อยากจะแก้ตัวอะไรมาก แต่งานเยอะค่ะ
กลับไปบางทีเพลีย เหนื่อย
ขอบคุณที่เป็นกำลังใจติดตามนะคะ ใกล้จะถึงฝั่งแล้วค่ะ ไปเคลียร์งานก่อนนะ ตรงไหนผิดพลาดช่วยบอกด้วยนะคะ
หัวข้อ: >>**ปล้นร้ายกลายรัก**<< "เรือนจำเปิด" หน้า 167 (17-03-59 ) (อ่าน 1623252 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก