หัวข้อ: >>**ปล้นร้ายกลายรัก**<< "เรือนจำเปิด" หน้า 167 (17-03-59 )

[บุ๊คแบงค์]

ตามต่อมาจากเรื่องพี่ไผ่น้องฝิ่น  สนุกมากพี่นกลูกหนูรั่วพอกัน  สนุกชวนติดตามทุกคู่เลย

[robazine]

ขอประชาสัมพันธ์นิดนุงค่ะ ช่วงนี้งานรัดตัวจนไขมันปลิ้นมาก เลยทำให้ล่าช้า ยังไงขอเคลียร์งานก่อนนะคะ แล้วจะมาทำการปล้นต่อ อย่าเพิ่งตีจากหรือหนีหายกันนะคะ 

ขอได้รับการขอบคุณจากผู้มีอุปการะคุณทุกอ่านทุกเม้นท์ค่ะ

รับทราบคร้าาา

จะรอน๊าาาา >3<

[Pamphlet]

ไม่หนีหายแน่นอนค่าาา รอตามอ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ ^^

[paladin.kn]

ยังไงก็รอไม่หนีหายค่าาาาา ^^

 

[StillLoveThem]

...ซาบซึ้ง ฮา น้ำตาซึมด้วยความปิติ
...หมอฉัตร นี่คงไม่ได้รักแม่นก แต่คนที่หมอรักคงเป็นพ่อนกมากกว่ามั้ง
...ลูกเฮีย น่ารักขึ้อ้อนจัง ปู่รักปู่หลงเลย
...ถ้าว่างช่วยเขียนหมอฉัตร กับพ่อนก ให้จิ้นบ้างสิจ๊ะ
...รออ่านตอนต่อไปจ้า แต่ว่างก่อนก็ได้เห็นบอกงานเยอะ สู้ๆ

[วัวพันปี]

ลุยงานก่อนโลดค่า
รอได้

[goonglovenut]

>> ป. 43 <<


‘หึ กูจะเอาเมียมึงไปด้วย ไปให้ห่างจากมึง ทีนี้มึงก็จะไม่ได้เห็นว่ามันทรมานแค่ไหน ฮ่าๆๆๆๆๆ’ไอ้สัด กูจะตายก่อนเพราะเสียงหัวเราะแสบแก้วหูมึงนี่แหละ มันพยายามจะเอาผมขึ้น ฮ. ไปด้วยให้ได้ ผมไม่ยอมหรอกที่จะไปตายไกลจากสายตาเฮีย ผมดิ้นรนสุดแรง ตายก็ให้แม่งตายตรงนี้แหละวะ

‘มึงอยากตายตรงนี้ใช่ไหม กูไม่ให้มึงตายหรอก’เสือกรู้ความคิดกูอีก มันตะคอกใส่ผม ล็อคคอแน่นกว่าเดิมจนหายใจติดขัด อยากบอกว่ามึงไม่มีสิทธิ์มาฆ่ากู กูให้เฮียเท่านั้น ผมเลยตัดสินใจรวมแรงที่เหลือไม่มากนัก

‘เฮีย ยะ ยิงมันเลย’ผมส่งเสียงที่ลอดออกไปอย่างน้อยนิด คิดว่าเฮียจะรู้ไหม ผมไม่อยากไป ผมยอมตายตรงนี้ดีกว่า ขอเฮียอย่าลังเล ในที่สุดเฮียก็ได้ยิน ผมยิ้มให้เฮียพร้อมพยักหน้าให้ฆ่าผมซะ ชาติหน้ามีจริงขอให้ได้เจอกัน ขอให้ได้เกิดเป็นลูกพ่อ หนูรักพ่อ หนูรักเฮีย ลาก่อน
 
‘เจ็บนิดเดียวนะ’เสียงเฮียพูดปลอบผมอย่างอ่อนโยนพอกับหน้ายกยิ้ม ยกมือเล็งปืนตรงมาทางนี้ ผมหลับตาลง แค่เสี้ยววินาที ผมจะไม่เจ็บและไปตายที่อื่นแล้ว ผมจะตายด้วยน้ำมือเฮียเท่านั้น

‘หนูรักเฮีย’ผมขยับปากอีกครั้งพร้อมรอยยิ้ม

‘หนูของเฮีย’เสียงเฮียพูดกับผม

ปัง

ผมทรุดลงทันทีเมื่อโดนแรงกระสุนที่แว้นส์เข้ามาชนอกซ้ายอย่างเร็ว เร็วซะจนผมจำไม่ได้ว่าร้องสักแอะไหม แต่รู้สึกว่าไอ้อัลทรุดลงตามด้วย ภาวนาอย่าเสือกล้มทับกูนะมึง อย่างน้อยกูตายเพราะถูกยิงดีกว่ากูขาดใจตายเพราะโดนควายอย่างมึงทับ ก่อนจะได้ยินเสียงปืนติดต่อกันอีกหลายนัด ก่อนสติผมจะจมห้วงลึก ยังทันได้ยินเสียงและรู้สึกถึงอ้อมแขนอบอุ่นโอบผมขึ้นมา มันอุ่นซะจนผมไม่รู้สึกเจ็บแม้แต่นิดเดียว  เฮียของหนูมาแล้ว

 ‘หนู เฮียมาแล้ว ตื่นสิ’ผมได้ยินเสียงเฮียเรียกผมให้ตื่น ผมอยากจะขานรับอยากจะลืมตา แต่มันทำไม่ได้ มันอื้อและหนักไปหมด ได้กลิ่นเลือด คงจะออกมาจากตัวผมปริมาณคงไม่ใช่น้อยแน่ นี่ผมกำลังจะตายใช่ไหม

‘เอาคนเจ็บขึ้น ฮ. ด่วน เขาเสียเลือดมาก’นั่นไง ผมคิดถูกด้วยว่ามันต้องเยอะ ภาวนาอย่าให้มีเลือดชั่วกับวิญญาณไอ้อัลติดมาด้วยเลย เสียงเฮียสั่งการอย่างร้อนรนด้วยความเป็นห่วงผม

‘หนูอดทนนะ กลับบ้านแล้ว เฮียพากลับบ้านแล้ว’หนูรู้แล้วว่าจะได้กลับบ้าน แต่จะเป็นบ้านเกิด หรือ บ้านเก่า นี่สิ แต่ไม่ว่าบ้านไหน ผมก็ดีใจที่จะได้กลับโดยมีเฮียพาไปส่ง

‘คุณถูกยิงนี่’ห๊ะ เฮียถูกยิง และเป็นอะไรมากไหมไหม ผมพูดเสียงดังด้วยสีหน้าตกใจมากในความคิด ผมเป็นห่วงเฮียเหลือเกิน เฮียอย่าเป็นอะไรนะ ห่วงตัวเองบ้าง ยังไงตอนนี้หนูก็สบายแล้ว ไม่เจ็บไม่ปวด แต่เฮียก็คือเฮียพูดหรือไม่พูดให้ได้ยินคำตอบที่ออกจากปากเฮียก็เป็นแบบนี้

‘ไม่ต้องห่วงผม ดูเมียผมก่อน’เสียงเฮียพูดกับหมอ ให้สนใจผมก่อน  ผมรวบรวมกำลังจะลืมตาไปพูดกับเฮียว่าหนูไม่เป็นไร  จะได้ไม่เป็นห่วง แต่ไม่รู้ใคร เอาบางอย่างมาครอบปากผมซะก่อน สัมผัสจากวัสดุที่นาบโล่งใจที่ไม่ใช่ตะกร้อสำหรับครอบปาก เลยทำให้กำลังผมฝ่อลงไปทันที

‘เฮียรักหนู รักหนู อย่าเป็นอะไรนะ’เสียงเฮียพูดข้างหู มืออบอุ่นลูบหัวลูบแก้ม ปากอุ่นทับตรงหน้าผาก เฮียพูดและทำอย่างนี้จนกระทั่งสติการรับรู้และรับฟังค่อยๆจางไป
.
.
.

(ต่อไปนี้ที่คุณได้อ่านและรับรู้คือความคิดของหนูล้วนๆ)


“ไอ้หนูเอ้ย ได้ยินพ่อไหม”

ครับ หนูได้ยินแล้ว แต่ลืมตาไม่ขึ้นเลย ทำไมมันยังหนักอยู่นะ มีอะไรมาสิงตาผมหรือเปล่า คงไม่ใช่ไอ้อัลมันฉวยโอกาสเข้าร่างผมหรอกนะตอนล้มลง ต่างคนก็ต่างไปที่ชอบที่ชอบสิวะ ผมคิดอย่างหงุดหงิด แม้กระทั่งจะกระดิกหูส่งสัญญาณให้พ่อรับรู้ยังไม่ได้เลย จะพึ่งส่วนอื่นให้กระดิกเกิดผิดที่ บาปกรรมอีกกู

“จะนอนเป็นเจ้าหญิงนินทา รอเจ้าชายมากลบหรือไง”

เรียกมันมาฝังหนูเหรอพ่อ มีที่ไหนเล่าแบบนี้ เขามีแต่เจ้าหญิงนิทรารอเจ้าชายมาจุมพิต และผมก็รู้สึกถึงสัมผัสที่เรียกว่าจุมพิตตรงหน้าผาก ไม่ใช่จากเจ้าชายที่ไหน แต่เป็นจากเจ้าชีวิตและหัวใจของผม

“พ่อทำได้แค่นี้แหละ จะจูบปากเอ็งก็กระไรอยู่ แทนที่จะฟื้นเสือกอ้วกตายซะก่อน แต่ถ้ามันเป็นทางเลือกสุดท้ายที่เอ็งจะฟื้น พ่อก็จะทำและเอ็งก็ต้องยอมนะโว้ย”

เสียงกลั้วหัวเราะพูดอย่างอ่อนโยน ทำเอาผมเกือบหัวเราะในความคิดที่มืดมิดแต่ทำได้แค่อมยิ้มเท่านั้น แค่นี้หนูก็รักพ่อที่สุดในทุกๆโลกแล้ว ก่อนจะรู้สึกตกใจแต่ไม่สามารถแสดงออกได้ เมื่อได้ยินเสียงพ่ออุทาน
 
“เฮ้ย ไอ้หนู เอ็งยิ้มใช่ไหมวะ พ่อไม่ได้ตาฝาดใช่ไหม”เสียงพ่อพูดอย่างดีใจข้างหูผม เยส ผมเริ่มส่งยิ้มให้พ่อได้แล้ว กรอกหูหนูอีกนิดพ่อ หนูจะหัวเราะให้ฟัง แต่ตาผมก็ยังหนักอยู่ดี

“งั้นเอ็งก็ตื่นสักทีสิวะ หนู หนู เฮ้ย”พ่อเรียกและเขย่าตัวผมไม่แรงนัก นั่นสิทำไมผมไม่ตื่นสักทีวะ เสียงพ่อเงียบไปอึดใจก่อนจะพูดต่อ ทำเอาผมเกือบตาโตกับสิ่งที่ได้ยิน มันช่างตรงใจผมเหลือเกิน

“หรือเอ็งจะรอ เฮียของเอ็งวะ เฮ้อ ถ้าเอ็งรอคงนานหน่อยนะ”

อย่าเพิ่งคิดว่าผมเห็นผู้ชายดีกว่าพ่อ นอกจากเฮียผมไม่เคยคิดถึงผู้ชายคนไหนเลย ว่าแต่พ่อถอนหายใจทำไมกัน นั่นสิตั้งแต่ผมรู้สึกตัวในความคิด ผมยังไม่ได้ยินหรือรับรู้การอยู่ของเฮียเลย เฮียไปไหน ทำไมไม่อยู่กับหนู จะได้ช่วยปลอบพ่อด้วย ผมคิดว่าหน้าผมตอนนี้กำลังจะร้องไห้แน่

“อ้าว ไม่ยิ้มซะแล้ว โธ่ เดี๋ยวเฮียของเอ็งก็มา ขนาดมึงไม่ฟื้นยังหน้าเศร้าเหมือนคนถูกผัวทิ้ง นี่ถ้าฟื้นมาแล้วรู้ว่า อืม ไม่เอาแล้วพ่อไม่พูดแล้ว ให้เอ็งตื่นขึ้นมาและลุ้นเองดีกว่า ตื่นนะลูกนะ”

เสียงพ่อพูดต่ออย่างแปลกใจ มือลูบหัวและพูดต่อแฝงความนัย ทำเอาผมยิ่งคิดมากในความคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับเฮีย แต่ผมรู้ว่าพ่อพูดด้วยความเป็นห่วง

“ไอ้หนู เป็นอะไรลูก กระตุกทำไม น้ำไหลออกด้วย ไอ้หนู”

เสียงพ่อที่ดูตกใจทำเอาผมรู้สึกตัวในความคิดว่าแสดงอาการเสียใจออกไป ตาผมชุ่มไปด้วยน้ำที่ไหลออกมา อึ๊บ อึ๊บ ผมไม่ได้มีอารมณ์อยากอึ๊บ มันเป็นเสียงที่ผมพยายามกลั้นให้มันหยุดไหลหยุดกระตุก

“หมอ หมอ อยู่ไหน มาดูลูกผมหน่อย”

เสียงพ่อร้องพร้อมวิ่งออกไปนอกห้อง ผมได้ยินเสียงประตูปิด จะบอกว่าทำไมพ่อไม่กดตรงปุ่มที่เขามี จะได้ไม่ต้องวิ่งให้เหนื่อย แต่พ่อคงตกใจและเป็นห่วงผมมากเกินจะคิดอะไรได้ โธ่ พ่อ หนูขอโทษนะ หนูไม่ได้ตั้งใจ ทำไมผมต้องอ่อนแอด้วยนะ แค่ไม่มีเฮียอยู่ตรงนี้  และความคิดผมก็ดับวูบลงไปอีก

จนมารู้สึกตัวในความคิดอีกที

“หมอ ในเมื่อพ้นขีดอันตรายแล้ว ทำไมลูกชายผมไม่ฟื้นสักทีล่ะ”เสียงพ่อถามหมออย่างร้อนรน สัมผัสอบอุ่นจากมือพ่อที่กุมไว้ ผมรับรู้สัมผัสได้

“ใจเย็นครับคุณพ่อ คือ”เสียงหมอนุ่มทุ้มพูดปลอบพ่อให้คลายกังวล แต่ยังไม่จบ พ่อเสียบหมอซะก่อน ด้วยคำพูดครับไม่ใช่มีดอย่างที่คิด

“ผมก็อยากจะเย็นนะหมอ แต่ลูกผมไม่ได้สติมาสองวันแล้ว กินแต่น้ำเกลือจนตัวมันจะเหลือแต่กระดูกอยู่แล้วนะ”เสียงพ่อยังพูดต่อด้วยอาการวีนนิดๆ  ทำให้ผมรู้ได้ว่าตัวเองสลบไปสองวันเต็มๆ

“คืออย่างนี้ครับ คนไข้เสียเลือดมากและร่างกายได้รับการกระทบกระเทือนจนบอบช้ำ เลยเป็นสาเหตุให้ฟื้นตัวช้า ร่างกายต้องการพักผ่อนให้เต็มที่ โดยรวมไม่มีอะไรต้องวิตกครับ คุณพ่อ หมอรับรอง ฟื้นแน่นอน น่าจะอีกสองสามวัน”คุณหมออธิบายอย่างใจเย็นตามอาชีพให้พ่อฟังและรับประกันว่าผมฟื้นแน่ ผมก็มั่นใจว่าผมจะต้องฟื้นนะ แต่ก่อนเฉียดตายยิ่งกว่านี้ผมยังรอดมาได้เลย พ่อไม่ต้องกังวลนะ

“จริงนะหมอ”พ่อยังไม่แน่ใจเท่าไร ถ้าให้ผมเดาท่าทางพ่อตอนนี้ ต้องหรี่ตาแต่ไม่กัดปากใส่หมอ ถ้าเป็นลุงฉัตรล่ะก็ไม่แน่ เผลอๆมีกระชากคอเสื้อให้มาใกล้ ไม่ใช่จะต่อยแต่พ่อเตี้ย แกฟังไม่ชัดว่าพูดอะไร พ่อบอกผมนะ ซึ่งผมก็เข้าใจตามนั้น

“ครับ และก็ ถ้ามีเหตุฉุกเฉินกดปุ่มเรียกได้ครับ ไม่ต้องวิ่งให้เหนื่อย เดี๋ยวจะเกิดอุบัติเหตุทำให้คุณพ่อทรุดไปอีกคน หมอไปนะครับ”คุณหมอยืนยันพร้อมบอกด้วยความเป็นห่วง ขอผมนอกเรื่องนิดหนึ่ง พูดถึงปุ่มกดเรียก มีอยู่ครั้ง ผมไม่สบายตอนประมาณสิบขวบ ไปนอนโรงพยาบาลลุงฉัตร พ่อเช็ดตัวให้ผม ไข้ก็ยังไม่ลด พ่อเลยหยิบไอ้ที่เรียกหมอพยาบาลขึ้นมา

‘ไอ้ฉัด ไอ้ฉัด มึงได้ยินกูไหม ฮาโหล ฮาโหล ฮาโหล หนึ่ง สอง ไอ้ฉัด ไอ้ควาย มึงได้ยินกูไหม แม่งงงง’พ่อพูดเสียงดัง ผมตาปรือมองว่าพ่อทำอะไร พ่อทำอย่างนั้นอยู่สองสามครั้ง

‘ไอ้ฉัด ไอ้เชี้ยเอ้ย กูเรียกไม่ได้ยิน แม่ง’พ่อด่าลุงฉัตร ก่อนจะต่อสายตรงทันที

‘มึงมานี่เลย กูเรียกตั้งนาน ลูกกูตัวร้อนจัด มึงรีบเลยนะ’พ่อพูดใส่เดินไปมา ก่อนจะกดวาง ไม่ถึงห้านาที ลุงฉัตรเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

‘เรียกไม่ได้ยินวะ ไหนมึงบอกว่ามีอะไรให้ใช้ไอ้นี่ไง อุปกรณ์ห้อยด้อยค่าอะไรของมึงเนี่ย’พ่อใส่ก่อนเลย

‘แล้วนกใช้ยังไง’ลุงฉัตรถามเสียงเหมือนจะเอือมมากกว่าจะตกใจหรือเคืองที่พอเข้ามาแล้วโดนโวยใส่

‘นี่ไง กูหยิบขึ้นมาแล้วเรียกมึง ไอ้ฉัด ไอ้ฉัด มึงก็ไม่ตอบรับ มันเสียหรือว่าไง แล้วทำไมมึงไม่เปลี่ยน เกิดคนไข้เป็นอะไรตายห่าไปมึงจะทำยังไง ห๊ะ’พ่อสาธิตติดกัณฑ์เทศน์เสริมไปด้วย

‘เขาให้กดตรงนี้ ไม่ใช่พูดใส่’ลุงฉัตรชี้ให้ดูตรงหัว พ่ออ้าปากหวอ ส่วนผม

‘ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ก๊ากกกกก  พ่อนึกว่าไมค์ เลยฮาโหลเทสต์ใหญ่เลย ฮ่าๆๆๆๆๆ’ผมหัวเราะพ่อจนฉี่แทบเล็ด ไอ้ที่เรียกมันเป็นเหมือนไมโครโฟนเล็กๆ เคยเห็นไหมครับ นั่นแหละคุณนกเขาใช้แบบนั้น

‘แล้วมึงไม่บอกกูล่ะ ว่าให้กด’พ่อโวยวายหน้าแดงอย่างไม่ยอมรับ

‘ก็ไม่คิดว่านกจะใช้แบบนี้’ลุงฉัตรพูดเรียบๆแต่สีหน้ากลั้นขำสุดฤทธิ์ ถ้าปล่อยพ่อได้ด่าไม่หยุดแน่

‘กูไม่ได้โง่นะโว้ย มึงนั่นแหละเสือกเลือกรุ่นนี้  ถ้าไม่บอกก็ต้องมีคนใช้แบบกู อย่า มึงอย่า มาทำหน้าว่า นอกจากกูไม่มีใครทำแบบนี้หรอก ไอ้ฉัด’เสียงพ่อก็ยังเล้งต่อโดยที่ลุงฉัตรไม่ได้อ้าปากแต่อมยิ้ม ผมก็นอนหัวเราะจนไข้ลดเลย

กลับมาสู่ปัจจุบันที่ทันสมัยขึ้น แต่คุณนกก็ยังไม่ได้ใช้อยู่ดี แต่ก็เพราะความห่วงผมนั่นแหละ

“ผมตกใจเลยไม่ทันคิด ลูกทั้งคน”พ่อบอกก่อนจะเอามือลูบหัวผมด้วยความเป็นห่วง

“ครับ หมอเข้าใจ”คุณหมอพูดก่อนจะออกไป มือพ่อลูบหัวผม ก่อนจะเลื่อนลงมาที่ตา ไปสู่สุขติเถอะไอ้หนู อ๊าคคค ไม่ใช่ หนูยังไม่ตาย พ่อแค่ซับน้ำตาที่ยังเปียกชุ่มให้อย่างเบามือ

“ไม่ต้องร้องนะ พ่อแค่เปรียบให้ฟังเฉยๆ ไอ้เฮียมันไม่ทิ้งเอ็งหรอก มันรักเอ็งจะตาย”พ่อพูดเสียงอ่อนโยน ผมอยากบอกพ่อว่า ผมไม่ได้กังวลเรื่องนั้น ผมห่วงเฮียมากกว่า ไม่รู้ว่าเป็นยังไง พ่อพูดเหมือนเกิดอะไรขึ้นกับเฮีย หรือว่า เฮียถูกจับไปแล้ว ถ้าเป็นอย่างนั้น เฮียก็คงจะมาหาผมไม่ได้

 ไอ้หนูมึงลืมตาสักทีสิวะ มึงไม่อยากเห็นหน้าพ่อหน้าเฮียหรือไง มึงไม่อยากรู้เหรอว่าเฮียไปไหน

อยากสิวะ กูอยากจะรู้ แต่กูลืมตาไม่ขึ้น มึงก็เห็นอยู่

มึงพยายามหน่อยสิ ไอ้เชี้ยยยยยยย

กูพยายามอยู่นี่ไง ไอ้ควายยยยยยยย

เสียงสัตว์สองตัวที่สิงร่างผมเถียงกันให้วุ่นวายไปหมด  จนรู้สึกปวดหัวตุบ ตุบ สติผมเลยวูบไปอีกที รำคาญตัวเองเหลือเกินดับอยู่นั่นแหละ

.
.
.
.

“หนู”

“หนู ได้ยินไหม”

“ตื่นได้แล้วครับ”

“ถึงบ้านแล้วนะ”

เสียงทุ้มและอ้อมแขนที่โอบรัด อบอุ่น คุ้นเคย แต่ให้ความรู้สึกว่าไม่ใช่ พ่อ แน่นอน แล้วจะเป็นใครอีกล่ะ

“ถึงบ้านเราแล้ว บ้านอีกหลังที่อยากให้มาอยู่ด้วย หนูตื่นมาดูสิ ชอบไหม มีต้นไม้เยอะด้วยนะ”

ยังพูดกรอกหู ไม่พอ ขบเม้ม จนผมต้องย่นคอหนี แต่ไปไหนไม่ได้ไกล ได้ยินเสียงหัวเราะสองหึ เปลี่ยนจากหู มาเป็นขมับ หน้าผาก แก้ม จนจบมาที่ปาก

“คิดถึงเหลือเกิน หืม คิดถึงไหม”ถามชิดปิดย้ำ อ้าว ไม่ได้ตอบเลย ผมตอบด้วยเสียงไม่ได้เลยตอบกลับด้วยสัมผัสไม่ต่างกัน ผมขยับปากตอบรับลิ้นนุ่มรับประกันมันไม่มีแฉกให้ระคายเคืองปาก

“อืม”

“หืม ตื่นยัง”

“อืม”

“ไม่ตื่น จะลักหลับแล้วนะ”

โจรสมัยนี้ก็แปลกของมีค่าเยอะแยะไม่ลัก จะลักหลับ แทนที่มึงจะหลับเป็นของตัวเองซะก็หมดเรื่อง เรื่องง่ายๆทำไมมึงคิดไม่ได้วะ หลับมันไม่ได้ยากอะไรเล๊ย

“ไม่ตอบ เฮียทำเลยนะ”

พูดต่อพร้อมรั้งตัวผมเข้าไปใกล้ เริ่มซุกไซ้ใบหน้าจนทั่วเหมือนดีใจได้เจอเจ้าของ ไล่มาปิดปากอีกครั้ง ดูแล้วมันไม่ลักแค่หลับอย่างเดียวแน่ ทะลวงขนาดนี้มึงจะฉกเสียงกรนกูไปด้วยหรือไง แถมไอ้โจรยังชื่อเหมือนเฮียของหนูซะด้วย ไม่พอพูดเลียนแบบอีก ไม่ได้การถ้าผมยังไม่ฟื้นมันต้องลวนลามผมมากกว่านี้แน่ ยังไงผมก็ยอมผู้ชายชื่อเฮียคนเดียว

“เฮียรักหนู”

“ตื่นนะ”

 “ได้ยินเฮียไหม”

เสียงยังพูดซ้ำไปซ้ำมาจนผมคิดว่ามันไม่ใช่การเลียนเสียงแล้ว มันน่าจะใช่เฮียของผม

เฮียรักหนู

เฮียรักหนู

เฮียรักหนู

ผมคิดว่าตัวเองเบิกตากว้างจนถึงขีดสุดในมโนภาพ เฮีย เสียงเฮียจริงๆด้วย เฮียมาแล้ว ผมขยับปากอันดับแรก

“อืม”

“เฮีย”

“ครับ”

“เฮีย”

“ครับ เฮียมาแล้ว ตื่นนะ หนูของเฮีย”

สิ้นคำว่าหนูของเฮียพร้อมจูบแผ่วเบาตรงริมฝีปากอีกครั้ง ตาผมเบาหวิวขึ้นมาทันที บอกได้เลยว่าผมไม่ได้ดัดจริตรอเฮียมาจุมพิตเพื่อจะตื่นนะ จริงจริ๊งๆ เสียงสูงคนอื่นคือการโกหก แต่สำหรับผมคือยืนยันว่าจริงจริ๊งๆ เดี๋ยวจะหาว่าผมอกตัญญู พ่อมึงเรียกหลายวันไม่ตื่น เฮียมึงเรียกไม่ถึงหนึ่งนาที สติกลับมาเร็วเชียวมึง ผมกระพริบตาปริบๆ

“ค่อยๆลืมนะ เฮียปิดม่านให้แล้ว”เสียงทุ้มยังไม่ห่างจากตัวกระซิบ ตาผมลืมแล้วหลับ หลับแล้วตื่น ตื่นแล้วฟื้น ฟื้นแล้วไม่หนีด้วย ผมมองฝ่ามือตรงหน้าที่บังแสงให้ทั้งที่ม่านผืนไม่หนามากปิดแล้ว

“หนูหลับแล้วลืมใหม่ช้าๆนะ”พูดพลางเอามือลูบแก้ม ผมทำตามก่อนจะลืมเต็มตาสักที มองห้องโทนสีฟ้าอ่อน เพดานมีโคมไฟระย้าสวยงามผิดกับเพดานบ้านผมที่มีแต่หลอดนีออนธรรมดาพร้อมประชากรจิ้งจก ดีที่ไม่สีม่วงไม่งั้นได้เรียกประชากรแมงดามาด้วย ลมพัดผ่านหน้าต่าง อากาศสดชื่นเหมือนที่บ้าน ไม่มีกลิ่นยารบกวนจมูก มือที่ตอนนี้ไม่มีสายน้ำเกลือแล้วถูกกุมขึ้นมาจูบและแนบแก้ม

“เฮีย”ผมเรียกคนตรงหน้าที่ยิ้มให้อ่อนโยน

“ครับ”เฮียขานรับ โน้มหน้ามาใกล้เหมือนจะให้ผมเห็นชัดๆว่า เฮียตัวเป็นๆอยู่ตรงนี้แล้ว ผมยิ้มก่อนจะกอดเฮียอย่างแรง

“อืม เบาครับ เดี๋ยวเจ็บแผล”เสียงเฮียพูดอย่างเป็นห่วง ยังไม่ทันขาดคำ

“อ๊ะ”ผมร้องออกมาไม่ดังนัก เมื่อรู้สึกแปล๊บตรงอกซ้าย แต่เฮียกลับได้ยินเรียกชื่อผมเสียงดัง

“หนู เจ็บมากไหม เฮียไม่ระวังด้วย”เฮียหน้าตื่นก้มมองทันที แถมยังโทษตัวเองอีก ผมส่ายหน้าเอามือประคองหน้าเฮีย

“มะ ไม่เป็น ไร เฮีย เฮียกลับมาแล้ว”ผมบอกเฮียก่อนจะสวมกอดอีกครั้ง เฮียโอบอย่างเบามือ จูบหัวผมที่ไม่รู้ว่าสระหรือยัง

“ครับ เฮียมาแล้ว มาหาหนู เฮียคิดถึงหนูเหลือเกิน”เฮียหอมพูดคลอเคลียหอมแก้มไปด้วย

“หนูก็คิดถึงเฮีย กลัวไม่ได้เจอเฮียอีก”ผมพูดและทำกลับด้วยความรู้สึกไม่ต่างกัน ผมไม่ได้ฝันใช่ไหม เฮียตัวอุ่นๆ หัวใจเต้น ตึก ตึก ตรงหูผม

“เจอสิ ยังไงเฮียก็ต้องมาเจอหนูให้ได้ ไม่มีใครขวางเฮียได้หรอก”เฮียพูดหอมอีกฟอดตรงขมับ ถ้าไม่ใช่สีหน้าและคำพูดที่จริงจังของเฮียผมอยากจะถามกลับว่า แม้แต่บางขวางก็ขวางเฮียไม่ได้ใช่ไหม  และเราก็เงียบได้แต่ปล่อยสัมผัสให้ดำเนินต่อไปแทนคำพูด เฮียของหนูจริงๆด้วย เฮียกลับมาหาหนู เฮียคงไม่ไปไหนอีกแล้วใช่ไหม ผมอยากถามแต่กลัวคำตอบที่ได้รับ ทำไมผมรู้สึกว่าเฮียจะต้องไปอีกก็ไม่รู้ ก่อนจะนึกขึ้นได้ ผมเงยหน้ามองเฮียและถามสิ่งที่อยากรู้ทันที

“เฮีย ที่นี่ที่ไหน พ่อล่ะ วันนี้วันที่เท่าไร ปีอะไร”ผมรัวคำถามใส่เฮีย ภาวนาให้ผ่านไปหลายปีเลยก็ได้ เพื่อที่เหตุการณ์ร้ายๆจะได้ผ่านไปด้วย เฮียจะได้ไม่ไปจากเหมือนที่ผมรู้สึก เฮียหัวเราะบิดจมูกผม

“ทีล่ะคำถามสิ เฮียตอบไม่ทันเลย ทำไม หนูกลัวความจำเสื่อมเหรอ หืม”เฮียยื่นหน้ามาใกล้ จนผมคิดว่ามันต้องผ่านไปหลายปีแล้วแน่ ผมไม่ได้เอาริ้วรอยบนหน้าเฮียมาวัด แต่ผมวัดจากความสุขบนสีหน้าเฮียที่ระยิบระยับไปหมด ราวกับว่าไม่มีเรื่องร้ายเกิดขึ้นมาก่อนที่ผมจะสลบไป ผมส่ายหน้าช้าๆ

“ไม่ใช่ หนูแค่ไม่อยากตื่นมาแล้วได้รู้อะไรร้ายๆอีก อยากตื่นมาแล้วรู้แต่เรื่องดีๆ อยากให้มันผ่านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น”ผมบอกเฮียอย่างที่ใจคิด เฮียยกยิ้มดึงผมพิงอก

“แล้วตื่นมาเห็นเฮีย เป็นเรื่องดีไหม”เฮียถามเสียงทุ้ม

“ดี ดีมากด้วย หนูอยากให้ดีอย่างนี้ตลอดไป ไม่ใช่พอหลับไปอีก ตื่นมาก็ไม่เจอเฮีย นี่หนูยังคิดว่าฝันอยู่เลยนะ”ผมจับมือเฮียที่กอดผมเอาไว้ช่วงเอว เฮียกระชับอีกนิดหนึ่ง

“เฮียกอดขนาดนี้แล้ว หนูยังคิดว่าฝันอยู่ไหม”เฮียเอาคางเกยไหล่

“เฮียหอมแก้ม หนูยังคิดว่าฝันอยู่ไหม”เฮียหอมแก้มอย่างที่พูด

“แล้วถ้าเฮีย”เฮียพูดอีกเสียงเบาหวิว แต่ผมสยิวจนต้องรีบจับมือเฮียที่ลูบไล้

“พอเลยเฮีย เดี๋ยวจะฝันเปียกซะก่อน หนูเชื่อแล้ว เฮ้ย”ผมบอกเฮียก่อนจะอุทานตอนท้ายว่าพูดอะไรน่าอายออกไป

“หึหึ จริงเหรอ”เฮียหัวเราะถามอย่างเจ้าเล่ห์ มือสอดเข้าตามนิ้วผมยกขึ้นมาจูบที่ล่ะนิ้วก่อนจะงับเบาๆ
 
“ยังไม่ตอบหนูเลย”ผมทวงคำตอบเฮียเมื่อได้ยินแต่เสียงลมหายใจวนเวียนแถวหู จนขนลุกไปหมด จะปลุกให้ตื่นหมดเลยใช่ไหม เฮียหยิบปฏิทินมาให้ดูวันเดือนปี

“หนูหลับไปห้าวัน พ่อกับเฮียเรียกหนูทุกวัน แต่หนูก็ไม่ลืมตา พ่อเกือบวางมวยกับหมอแล้วนะ”เฮียพูดข้างหู ตอนท้ายกลั้วขำ ผมเงยขึ้นไปมองจมูกชนกันพอดี เฮียถูไปมา

“ทำไมล่ะ”ผมถามแต่ยังไม่ถอยหน้าออก

“ก็หมอบอกว่าหนูจะฟื้นอีกสองสามวันน่ะสิ จนเมื่อวานมันครบแต่หนูยังหลับ เฮียให้หมอตรวจอาการอีกทีทั้งหมด ก็ปกติ เฮียคิดว่าหนูอยากกลับบ้านหรือเปล่า ก็เลยขอพ่อกับหมอเอาหนูกลับมาบ้าน แล้วหนูก็ตื่น”เฮียเล่าให้ฟังกดจมูกที่แก้มไปด้วย ผมพยักหน้า

“ใช่ หนูอยากกลับบ้าน อยากเจอพ่อ อยากเจอเฮีย อยากเจอมากจนทำให้เครียดพาลไม่อยากตื่นล่ะมั้ง เกี่ยวไหม”ผมสารภาพความรู้สึกให้เฮียฟังพร้อมถาม

“ก็อาจเป็นไปได้”เฮียพยักหน้าช้าๆเห็นด้วย จับมือผมยกขึ้น พูดเบาๆ “ผอมขนาดนี้”

“ถ้าหนูไม่ตื่นล่ะ”ผมถามพร้อมพิงอกเฮีย รู้สึกดีแต่เพลียอยู่ คงเพราะนอนมากเกินไป

“เฮียก็จะหลับ เพื่อจะเข้าไปตามหนูกลับมา เฮียจะหาจนเจอ ถ้าไม่เจอ เฮียก็จะไม่กลับ”คำตอบที่ไม่ต้องคิดพูดสวนกลับมาทันควัน เหมือนเมื่อครั้งที่สัญญาไว้

“เฮียเคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอ ถ้าหนูไม่ตื่น เฮียจะหลับตาม”เฮียพูดทวนคำสัญญาที่พูดด้วยตัวเอง ผมเอี้ยวตัวกอดเฮียโดยที่เฮียกอดตอบทันที ผมเงยหน้าจะอ้าปาก เฮียเอาปากมาปิดเม้มเบาๆก่อนจะลงน้ำหนักมากขึ้นทำให้ผมตอบกลับ เราไล่เลาะเล็มหยอกเย้ากันไปมา จนได้ยินเสียงหัวเราะกันและกัน

“กินอะไรก่อนดีกว่า เฮียทำซุปไว้ให้”เฮียจูบหน้าผากหลังพูดเสร็จ

“ซุปเปอร์ตีนไก่เหรอเฮีย”ผมเลิกคิ้วใส่เฮีย เลยโดนจูบอีกทีแรงๆคาดว่าหน้าผากที่โหนกอาจยุบลงได้

“อยากกินเฮียก็หาให้ได้ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ เดี๋ยวเฮียไปเอาซุปมาให้ก่อน”ผมองหน้าเฮียที่พูดยิ้มๆ เฮียคงไม่ได้หมายถึงตีนเฮียหรอกนะถึงผมจะรักเฮียแค่ไหนเต็มที่ก็ได้แค่ดู(ด)และสัมผัส เฮียจับตัวผมเอนกับหมอนที่หยิบรองหลังให้ ก่อนจะรู้สึกวูบโหวงในอกข้างขวา

“หนูไปด้วย”ผมรีบพูดผวาตามเฮีย ผมกลัว กลัวว่าถ้าเฮียออกไป แล้วทุกอย่างจะกลายเป็นแค่ฝัน

[goonglovenut]

“ไม่ได้ หนูเพิ่งฟื้นยังไม่หายดี เดี๋ยวเฮียมา แป๊บเดียว”เฮียส่ายหน้าเอามือจับผมให้นอนตามเดิม มองหน้าผม

“ไม่ต้องกลัว มันไม่ใช่ความฝัน เชื่อเฮีย”เฮียพูดออกมาอย่างรู้ว่าผมคิดอะไร ทำเอาผมยิ้มและพยักหน้า ใช่เฮียจริงๆด้วย เฮียแค่มองตาก็รู้ว่าผมคิดอะไร ผมพยักหน้าปล่อยมือเฮีย ที่เดินไปเปิดผ้าม่านออก ผมหรี่ตาลงก่อนจะเบิกกว้างเมื่อเห็นทัศนียภาพข้างนอก ต้นลีลาเธอดี เอ้ย ลีลาวดีออกดอกสะพรั่งเต็มต้น เคลิ้มซะเรียกผิดกู กลิ่นดอกไม้หอมโชยมาตามลม และต้นไม้อื่นอีกเต็มไปหมด คล้ายบ้านนาย แม่น้ำสายเล็ก เหมือนบ้านพี่สิบ อากาศเย็นสบายกำลังดี ผมสูดอากาศ

“สวยจัง เฮียะ อ้าว”ผมหันจะไปพูดกับเฮียที่ไม่อยู่แล้ว คงเอาบรรยากาศมาหลอกล่อให้ผมเคลิบเคลิ้ม ผมเลยหันไปมองอีกอย่างเพลินตา สรุปบ้านใครวะ ได้ยินแว่วๆว่า กลับบ้านแล้วนะ หรือจะต่อเติมใหม่ ไม่น่าใช่ถ้าบ้านผมต้องมีต้นมะขามตรงหน้าบ้าน หรือผมอยู่หลังบ้านเลยไม่เห็นวะ แต่มันก็ต้องเห็นต้นมะม่วง ต้นกระท้อน สิ จำได้ว่ามันปลูกติดห้องนอน

“พ่อ พ่อ”ผมลองส่งเสียงเรียกพ่อ เผื่อจะอยู่แถวนี้ ไม่มีเสียงตอบรับจากผู้ที่เว้าด้วย

“จะเรียกไอ้ตะบัน มันก็คงไม่มาแล้ว”ผมนึกถึงไอ้ตะบัน หมาที่ซื่อสัตย์ ช่วยผมอย่างไม่กลัวตาย รู้จักคุณคนซะยิ่งกว่าคนบางจำพวกซะอีก คนที่คิดว่าตัวเองดีกว่าหมา แต่กลับทำตัวเสียหมา เสียชาติเกิด แทนที่เกิดเป็นคนแถมบนแผ่นดินไทย กลับตอบแทนแผ่นดินเกิดด้วยการทำลาย ชิงหมาเกิดแท้ๆ ผมคิดอย่างแค้นใจแทนไอ้ตะบันที่ต้องมาตายไปเพราะพวกมัน

“กูจะเลี้ยงเมียและลูก รวมถึงบรรดากิ๊กมึงให้นะ ไอ้ตะบัน ไปดีเถอะ ชาติหน้าเจอกันนะ”ผมหลับตานึกถึงไอ้ตะบัน ก่อนจะได้ยินเสียงเปิดและปิดประตู

“หนูเป็นอะไร เจ็บแผลเหรอ”เฮียถามอย่างห่วงใยเดินมานั่งใกล้ๆ คงเห็นผมหลับตาเลยคิดว่าเจ็บแผล

“เปล่า หนูนึกถึงไอ้ตะบัน สงสารมันที่ต้องมาตาย”ผมลืมตาที่มีน้ำตาคลอ พูดถึงหมาสุดที่รัก หมาที่เห็นกันมาแต่เด็ก

“ตะบันมันคงไม่อยากเห็นหนูร้องไห้ มันอยากเห็นหนูหายเร็วๆมากกว่า”เฮียเช็ดน้ำตาให้พูดปลอบ ก่อนจะลุกช้อนตัวผมที่ไม่ได้ตั้งตัวเดินไปวางบนเก้าอี้หวายบุนวมที่ระเบียงอย่างเบามือ

“หนูผอมมากเลย เฮียนึกว่าอุ้มนุ่นซะอีก”เฮียนั่งลงพร้อมเป่าซุปในช้อนไปด้วย

“นุ่นมันก็หนักนะเฮีย ถ้าเปียกน้ำน่ะ”ผมตอบเฮียตาก็มองซุปในถ้วย สีมันข้น กลิ่นหอม

“แต่หนูต่อให้เปียกน้ำ ก็เบาอยู่ดี ก่อนหน้าเคยอุ้มเคยแบก ก็ไม่เคยหนักนะ กินคำหนึ่งก่อน อร่อยนะ เฮียทำเอง”เฮียยิ้มก่อนจะยื่นมาจ่อปากพร้อมพยักหน้าให้กินซุปที่คุยอวด

“จะบอกว่าตัวเองไขข้อดีล่ะสิ ถึงแบกหนูไหว ครึครึ แต่อร่อยจริงๆด้วย ซุปอะไรน่ะเฮีย”ผมเหน็บเฮียพร้อมชมไปทีเดียว

“เข้าใจพูดนะ เขาเรียกซุปข้นเห็ดหอม หนูเป็นคนแรกเลยนะที่เฮียทำให้กิน”เฮียหยิกแก้มหยอกๆบอกและส่งสายตา

“เห็นเป็นหนูทดลองหรือไง ดีนะที่อร่อย เอ๊ะ หรือว่าหนูไม่เคยกินมาก่อนเลยไม่รู้รสชาติที่แท้จริงมันเป็นยังไงวะ ฮ่าๆๆๆ”ผมหัวเราะแก้เขิน อยู่ๆมาส่งสายตาให้ ทำเอาใจเต้นไปหมด ไม่ใช่ไม่เคยแต่ไม่ได้เห็นมาสักพักแล้ว ปรับตัวไม่ทัน

“ดีแล้ว อย่าให้ใครนอกจากเฮียทำเลย เฮียอยากทำแค่คนเดียว”ตายคาช้อนแน่กู น้ำตาลในกระแสเลือดพุ่งปรี๊ดเกือบสำลอก
เอ้ย สำลัก กับคารมคมหอกของเฮีย แต่ก็ยังอดคิดไม่ได้ว่า กูฝัน แต่เป็นฝันดีจริงๆ

“ให้จริงเถอะ”ผมพูดงึมงำ รับมาอีกคำ ไม่เงยมองหน้าเฮียกลัวใจเต้นทะลุไปทิ่มเบ้าตาเฮียเข้าให้

“คำพูดเฮียเชื่อไม่ได้แล้วเหรอ หืม”เฮียยื่นหน้ามาพูดใกล้ ดันคางให้ขึ้นมาสบตา

“ไม่รักเฮียแล้วเหรอ ถึงไม่เชื่อกัน”น้ำเสียงตัดพ้อนิดๆจนผมเกือบจะเชื่อถ้าไม่ได้เห็นสายตาแพรวพราว

“ระ รัก ไม่รักจะนอนรอเหรอ”ผมพูดตะกุกตะกักอย่างเขินๆ พอทวนอีกทีเหมือนกูให้ท่าเฮียเลยแหะ

“ก็หนูของเฮียก็ต้อง นอน รอเฮียสิ ถ้ารอคนอื่นล่ะก็”เฮียพูดเหมือนคาดโทษ ผมส่ายหน้าทันทีทำไมก็ไม่รู้ รู้แต่เฮียหอมแก้มสองข้างพร้อมหัวเราะในลำคออย่างถูกใจ ก่อนจะเป่าและป้อน ทำอย่างนี้จนหมดถ้วย ตามด้วยนมอีกแก้ว ยาอีกชุด เป็นอันจบพิธีกรรม เฮียเอาของไปเก็บปล่อยให้ผมนั่งชมวิวตามเดิม มีบัวขึ้นตามริมฝั่งและตรงกลางด้วย เห็นแล้วอยากเก็บมาต้มกะทิสายบัวจัง เฮียเคยกินหรือเปล่านะ อ้าว เลยไม่ได้คำตอบเลยว่าบ้านใคร สักพักเฮียเดินกลับมาอุ้มผมไปนั่งตรงที่นอนเล่นตัวยาว

“ชอบไหม”ถามพร้อมเอนตัวลงนอนข้างกัน ผมหนุนแขนเฮียหน้าอยู่ตรงอกพอดี มืออีกข้างรั้งผมเข้าไปกอด

“อืม”ผมตอบในลำคอ ไม่รู้ว่าเฮียหมายถึงอะไร

“รู้เหรอว่าเฮียหมายถึงอะไร”นั่นไง เอาความคิดผมไปออกเสียง

“ไม่รู้ รู้แต่ถ้าเป็นเฮีย ชอบหมด”ไม่รู้ทำไมอยากน้ำเน่าแข่งกับเฮียบ้าง แต่เป็นความรู้สึกที่ออกจากใจจริงๆ คาดว่าเฮียจะชอบกระชับผมเข้าไปดมหัวที่ยังไม่ได้สระแน่นอน ฟันก็ยังไม่ได้แปรง นี่เฮียชอบของเหม็นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

“ชื่นใจจัง”พูดแล้วสูดอีกหลายฟอด ท่าจะชอบจริงๆ

“ไม่เหม็นเหรอ หัวก็ยังไม่ได้สระ ฟันก็ยังไม่ได้แปรง”ผมท้วงเฮียแต่ขยับเข้าไปให้เฮียซึมซับอีก

“ทุกอย่างที่เป็นหนู เฮียดมได้หมด หึหึ”เฮียหัวเราะในลำคอขำๆ พาให้ผมขำไปด้วย ดมได้หมด แม้แต่หำที่ยังไม่ได้ล้างด้วยเหรอเฮียยังจะดมไหม ไม่น่ารอด มากกว่าดมเฮียก็ทำมาแล้ว  ฮ่าๆๆๆ  คิดไปได้ทะลึ่งจริงกูอายว่ะ ก่อนเสียงหัวเราะในความคิดจะชะงัก

“แต่นอกจากสองที่นั้น ส่วนอื่นเฮียเช็ดให้หมดเลยนะ”ผมหน้าแดงทันทีรู้ได้เลย เมื่อเฮียกระซิบเบาๆ ตรงหน้าผากที่ไม่มีหูแต่กูได้ยินเต็มๆเลย เพิ่งสังเกตว่าตัวเองไม่ได้ใส่ชุดคนไข้ เป็นชุดอยู่บ้านสบายๆ ระหว่างหลับนอกจากเช็ด เฮียคงไม่ได้ สระเอ็ด อย่างอื่นด้วยใช่ไหม ไม่หรอกมั้ง เพราะของเฮียอยู่ระหว่างสึกหรอรอฟื้นฟูอยู่ แต่ถ้า สระชัก ล่ะ โอ้ยยย กูจะคิดทำไมวะ

“คิดอะไรหน้าแดงเชียว อายเฮียเหรอ”เฮียถามเอามือลูบแก้มที่ร้อนผ่าวๆ ถ้าบอกว่าเปล่าเฮียคงไม่เชื่อแน่ ก่อนจะพูดต่อให้เบิกตาอ้าปาก“เฮียแค่เช็ดและใส่อย่างเดียว”

“ห๊ะ ใส่อย่างเดียว ทำไมไม่รู้สึกเลยล่ะ”ผมถามเฮียเสียงดังอย่างลืมตัว อย่าบอกนะว่าของเฮียใช้ได้แล้วแต่ขนาดเล็กลง หรือเพราะของผมกว้างขึ้น เฮียหย่อนเข้าไปทั้งลำผมเลยไม่รู้สึกสักนิด ไม่น่าเป็นไปได้ล่าสุดผมยังจำความรู้สึกได้เลยว่าลืมอักษรทุกตัวที่เคยเรียน ยกเว้น อ.อ่าง ที่ออกจากปากเป็นระยะๆ อ๊ะ อ๊ะ พร้อมบอดี้ที่สแลมดึ๋งดั๋งๆ แล้วยิ่งตอนนี้นอนแทบจะขี่กันผมสัมผัสได้ว่ามันไม่ได้หดลงสักนิด ยิ่งคิดก็ยิ่งร้อนหน้า มันใช่เวลาจะมาคิดไหม

“ก็หนูหลับไม่รู้สึกตัว จะรู้ได้ยังไงล่ะ”เฮียจับหน้าผมขึ้นไปสบตาด้วย “ระหว่างนี้ เฮียจะทำอย่างนี้ทุกวัน จนกว่า หนูจะหาย”ทุกวันเลยเหรอ ผมเบิกตาพร้อมเปล่งเสียงในความคิด แต่ทำไมตอนคำว่า จนกว่า เสียงเฮียเบาจังเลย

“ลำบากเฮียเปล่าๆ หนูทำเองดีกว่า เดี๋ยวเป็นง่อย”ผมบอกเฮียอย่างเกรงใจ แต่เฮียไม่เกรงใจผมเอาซะเลย ขนาดหลับแถมบาดเจ็บก็ยังจะทำไปได้ถึงจะทำเบาก็เถอะ ไม่ใช่ไม่อยากให้ทำ ก็แค่อยากช่วยกันตอนตื่นมากกว่า

“ลำบากที่ไหน แค่เช็ดตัวใส่เสื้อผ้าให้ ถึงเป็นง่อยเฮียก็ดูแลได้ ขอแค่ให้ได้อยู่ดูแลเถอะ”เฮียหอมหัวอีกแล้ว ถ้าจะติดใจกลิ่น

“เช็ดตัวกับใส่เสื้อผ้า”ผมมองหน้าเฮีย ที่พยักหน้า อ้าว นี่กูคิดว่าเฮียทำอะไรวะเนี่ย

“ใช่ เห็นไหมเฮียไม่ได้ลำบากสักนิด ถ้าเทียบกับที่ทำให้หนูลำบากและต้องมาบาดเจ็บ”เฮียพูดยิ้มๆในตอนแรกก่อนจะเสียงเบาเหมือนรู้สึกผิดในตอนท้าย ผมเห็นแววตาเฮียที่ดูหม่นลง เลยจูบปากเฮีย

“แต่เฮียก็ปกป้องหนูด้วยชีวิตแล้วไง”ผมกระซิบชิดปากที่ประกบลงมาอีกครั้ง และอีกหลายครั้งก่อนจะถอนออก

“หนูชอบบ้านหลังนี้ไหม”เฮียถามผมถึงบ้านที่ผมอยากรู้แต่ไม่ได้รู้สักทีว่าบ้านใคร

“ชอบ สวยดี”ผมตอบตามตรง

“ให้มาอยู่เอาไหม”เฮียถามอีก

“อยู่คนเดียวไม่เอาอ่ะ ถ้ามีพ่อกับเฮียอยู่ก็จะอยู่ด้วย”ผมตอบโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด

“ถ้ามีแค่เฮียล่ะ หนูจะอยู่ไหม”เฮียถามอีกแต่ลดจำนวนลง

“แล้วพ่อหนูล่ะ จะอยู่กับใคร”ยังไงผมก็ห่วงพ่ออยู่ดี

“หนูก็บอกพ่อมาอยู่ด้วยสิ”เฮียกอดผมเข้าไปอีก

“ไม่มีทางหรอก พ่อรักบ้านหลังนั้นมาก หนูก็รัก ถึงจะไม่สวยเท่าหลังนี้ก็เถอะ”ผมส่ายหน้าตอบแทนพ่อได้เลย

“งั้นเฮียก็ต้องอยู่คนเดียวสิ”เฮียพูดเหมือนน้อยใจ

“ก็ไปไปมามาได้ไหมล่ะ”ผมต่อรองเฮีย

“คิดถึงตายเลย”เฮียลูบแขนผมไปมา

“หนูก็คิดถึงเฮีย แต่ให้ทิ้งพ่อมาอยู่คงไม่ได้ หนูขอโทษนะ”ผมลูบมั่งเป็นการขอโทษ ได้ยินเสียงเฮียหัวเราะในลำคอ

“เฮียล้อเล่น เฮียไม่ให้หนูลำบากใจหรอก หนูไม่มา เฮียไปอยู่กับหนูเองก็ได้ ให้อยู่ไหม”เฮียพูดทำเอาผมเงยหน้าไปมอง

“จริงเหรอ เฮียไปจริงนะ”ผมถามเฮียอย่างดีใจ ลืมสิ้นซึ่งกลิ่นปากที่เป่าเต็มหน้าเฮีย สงสัยจะเริ่มเหม็นเฮียกดมาปิดไม่ให้กลิ่นออก

“จริงสิ หนูอยู่ไหนเฮียก็อยู่นั่น เราจะอยู่ด้วยกัน”เฮียกระซิบและปิดกลิ่นไม่ให้ออกอีกรอบ ผมยิ้มอย่างพอใจแต่จะเป็นการเห็นแก่ตัวเกินไปหรือเปล่า

“แล้วบ้านหลังนี้ล่ะ เฮียจะขายเหรอ”ผมถามเฮียอย่างนึกเสียดายถ้าขายจริงๆ ขนาดยังไม่ได้เห็นรอบบ้านนะ

“มันเป็นบ้านของเรา จะขายได้ยังไงล่ะ เฮียสร้างไว้นานแล้ว คิดเอาไว้ว่าจะใช้สร้างครอบครัวขึ้นมาอีกครั้งกับคนที่เฮียรัก นั่นก็คือ หนู”เฮียพูดอย่างอ่อนโยนทำเอาผมเคลิ้มจนหน้าบาน

“เอาไว้เราพาครอบครัวเรามาพักผ่อน เอาไว้หนูหายเฮียจะพาดูรอบๆนะ”เฮียพูดต่ออย่างรู้ใจจริงๆ

“อืม”ผมตอบแค่นั้น

“นับจากวันนี้เราจะมีความสุขด้วยกันนะ อย่าเพิ่งถาม”เฮียพูดชอบกล ผมขมวดคิ้วอ้าปากแต่เฮียปิดปากซะก่อน“ไม่นานเราจะได้อยู่ด้วยกัน ขอเฮียจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย ก่อนที่จะไปขอหนูกับพ่อมาดูแล โดยไม่มีอะไรติดค้าง”

“หนูจะรอ นานแค่ไหนก็จะรอ”ผมบอกเฮียที่หน้าแนบกัน เฮียคงมีเหตุผล ผมต้องอดทนในเมื่อเฮียสัญญาแล้ว

“เฮียหนูอยากคุยกับพ่อ ติดต่อได้ไหม ไม่รู้ป่านนี้พ่อจะรู้หรือยังว่าหนูตื่นแล้ว”ผมร้องหาพ่อ กลัวพ่อเป็นห่วง

“พ่อรู้แล้วล่ะ รอแป๊บนะเดี๋ยวเฮียจัดให้”เฮียบอกก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบไอแพด ก่อนจะกดเชื่อมต่อสักพัก เฮียนี่คล่องจริงๆ ทั้งกดทั้งกอดผมไปด้วยไม่มีสะดุด สักพัก

“พ่อ พ่อเป็นไงบ้าง สบายดีไหม แล้วนี่พ่ออยู่ที่ไหน ทำไมไม่อยู่กับหนู”ผมเรียกคนที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอที่หน้าตาสดใส

“กูสบายดี อยู่บ้าน ทำไมไม่อยู่กับมึงน่ะเหรอ ถามผัวมึงสิ มาถึงมันก็ฉกมึงไปเจ็ททันที”พ่อตอบทุกคำถามยกเว้นคำถามสุดท้ายที่กำกวมมากๆ

“พ่อ มาจ๊ง มาเจ็ท อะไรเล่า”ผมค้านพ่อเสียงดังอย่างอับอาย

“กูพูดเรื่องจริง มันเอามึงขึ้นเครื่องบินเจ็ทไปจริงๆ แล้วมึงหน้าแดงทำไม”พ่อยังพูดต่อหน้าตาเฉย

“โธ่ แล้วก็ไม่พูดเต็มๆว่า เครื่องบินเจ็ท ฟู่ว”ผมเป่าปากอย่างโล่งใจ ทำไมคนรอบข้างพูดให้ผมเข้าใจผิดอยู่เรื่อย ส่วนลึกผมไม่ได้คิดเลยนะ จริงจริ๊งงงงง

“บ่นไร แล้วนี่มึงเพิ่งคิดได้ใช่ไหมว่ามีพ่ออยู่ ห๊ะ ไอ้หนู”เสียงพ่อพูดกลับมา

“โอ๋ โอ๋ พ่อ ไม่ใช่เพิ่งคิดได้ เพิ่งคิดเมื่อกี้เอง”ผมปลอบพ่อพร้อมแหย่กลับ

“ไอ้ลูกอกตัญญู ยังไม่ทันไรเห็นผัวดีกว่าพ่อนะมึง แล้วที่กว้างๆมึงไม่นั่งกันวะ ไปทับกันทำไม”พ่อบ่นใส่ผมไม่พอพาลไปคนข้างๆด้วย เออ ผมก็เพิ่งนึกออกว่าอยู่ท่าไหน แต่ก็ไม่ได้คิดอีกแหละ เข้าใจว่าตัวเองเห็นพ่ออยู่ฝ่ายเดียว ลืม จะขยับก็ไม่ทันแล้วล่ะ แถมเฮียโอบซะขนาดนี้

“หนูยังเจ็บอยู่ ผมเลยไม่อยากให้อยู่ห่างสายตา”เฮียออกตัวแทน

“เหรออออ มึงไม่เอามันเข้าไปในเบ้าตาเลยล่ะ”พ่อทำหน้าทำเสียงใส่อย่างหมั่นไส้

“ไม่เอาน่า หนูคิดถึงพ่อนะ หนูถามหาพ่อตั้งแต่ตื่นแล้วล่ะ แต่เฮียให้กินข้าว กินยา และปรับตัวสักพักก่อน คิดถึงและรักพ่อที่สุด ที่สุด จุ๊บๆ”ผมอธิบายพร้อมบอกรักตบด้วยจุ๊บๆ

“เออ กูจะพยายามเชื่อ”พ่อกระแทกเสียงใส่ สักพักผมได้ยินเสียงหมาเห่า และวิ่งเข้ามาหาพ่อ ผมใจเต้นแรง
.
.
.
.

“ไอ้ตะบันนนนนนนนน มึงยังไม่ตาย”ผมเรียกมันเสียงดัง มันทำหน้าแบบอยู่ไหนวะ ก่อนจะส่งเสียงเห่าตอบอย่างจำเสียงผมได้

“โฮ่งงๆๆๆๆ บรู๊ววว หงิงๆๆ”มันคงบอกว่า เออ กูยังไม่ตาย มึงนั่นแหละตายแล้วหรือเปล่าทำไมกูมองไม่เห็น เก่งจริงกูรู้ภาษาหมา น่าจะเป็นผลพวงจากตอนเด็กที่เห่าพร้อมมากัน

“เฮีย ไอ้ตะบัน ไอ้ตะบัน”ผมชี้ให้เฮียดูไอ้ตะบันที่กระดิกหาง ส่งเสียงหงืดๆหงิงๆ

“ครับ ตะบันยังไม่ตาย สิบเอาส่งโรงพยาบาลทัน”เฮียเล่าให้ฟังคร่าวๆ ผมยิ้มพร้อมน้ำตาไหล เฮียเช็ดให้

“ไอ้ตะบัน ฮึก กูดีใจนะที่มึงไม่เป็นอะไร เอาไว้ กูจะกลับไปกอดมึงนะ”ผมบอกมันเอามือลูบหน้าจอ พ่อลูบหัวไอ้ตะบัน

“โฮ่งๆ โฮ่งๆ”มันรับคำผม ก่อนจะวิ่งออกไปแล้ว

“มันไปดูลูกมัน นังกระถินตกลูกแล้ว สองตัวเองว่ะ ชื่ออะไรดีวะ ไอ้หนู”พ่อบอกให้ฟังพร้อมถาม

“ตัวผู้ตัวเมียพ่อ”ผมถามพ่ออย่างตื่นเต้น เหมือนตัวเองเป็นอา เพราะไอ้ตะบันมันเกิดก่อนผม นับตามศักดิ์ผมต้องเป็นอา

“ตัวผู้ทั้งคู่เลยว่ะ หน้าตาเหมือนไอ้ตะบันแบบมันไม่ติดใจว่านังกระถินมีชู้เลยนะมึง มันเห็นปุ๊บเข้าไปเลียปั๊บ”พ่อเล่าให้ฟังขำๆถึงท่าทางไอ้ตะบัน ทำเอาผมกับเฮียขำไปด้วย

“ชื่ออะไรดีนะ เฮียว่าไง”ผมนึกก่อนจะหันไปขอความเห็นเฮีย

“ซุปเปอร์ กับ ฮีโร่ ไหม เพราะตะบันเก่ง”เฮียคิดไม่นานบอกออกมา

“ฝรั่งจ๋า เรียกยาก ไทยๆหน่อย บ้านกูไม่มีเชื้อฝรั่ง”พ่อค่อนขอดทันที ยากตรงไหน ผมคิดก่อนจะเบิ่งตา

“นึกออกแล้ว ชื่อนี่เลย พ่อมันไอ้ตะบัน ลูกชื่อ ไอ้ทะลุ ไอ้ทะลวง ดีไหมพ่อ ไทยๆดี”ผมบอกพ่อที่เบิ่งตาตบเข่าฉาดใหญ่

“เออ สมเป็นลูกกู ทั้งเก่งทั้งหล่อได้เชื้อพ่อไปเต็มๆ ฮ่าๆๆๆๆ”พ่อพอใจมาก ออกปากชมตัวเองไม่หยุด ทั้งเก่งทั้งหล่อแต่เจอผู้ชายล่อ(ลวง)ซะแล้ว ยังเก่งอีกไหม พูดไปได้โดนด่าแน่ หลังจากนั้นก็คุยกันอีกนิด

“ไอ้เฮีย”พ่อเรียกเฮียที่นั่งฟังอย่างเดียว

“ครับ”เฮียก็ขานรับ

“ดูแลให้ดีนะ มีอะไรโทรหากูด่วน ถึงจะอนุญาตให้พามันไป แต่ยังไงกูห่วงอยู่ดี เข้าใจไหม”พ่อพูดกับเฮียเสียงขึงขัง

“ครับ ผมจะดูแลและพากลับอย่างดีที่สุด พ่อวางใจได้ ขอบคุณอีกครั้งที่ไว้ใจผม”เฮียรับปากและขอบคุณพ่อ คงจะตกลงกันตอนที่ผมสลบอยู่นั่นแหละ ลึกๆพ่อต้องเชื่อใจเฮียไม่งั้นไม่ยอมให้พาผมมาแน่

“ตอนแรกกูก็วางใจ แต่ตอนนี้ดูสภาพมึงแทบจะขี่กันกูอยากเปลี่ยนใจเอาคืนว่ะ”พ่อหรี่ตาพูดใส่

“ผมไม่ทำหรอกครับ หนูยังเจ็บอยู่”เฮียบอกพ่อ แต่มีกระซิบทำเอาผมกระทุ้ง ‘ถ้าลูกพ่อยอมก็ไม่แน่’ จะถามว่าใช้การได้แล้วเหรอก็จะหักหน้าให้ริ้วรอยขึ้นซะเปล่าๆ ครึครึ

“อะไร มึงกระซิบอะไรกัน แล้วไงไอ้เฮีย ถ้ามันหายเจ็บมึงจะทำใช่ไหม”พ่อเสียงดังกลับมาทำเอาสะดุ้งเหมือนพ่อมาอยู่ตรงหน้า

“ไม่ใช่ครับ ผมไม่ได้คิดอย่างนั้น ผมรับรอง”เฮียปฏิเสธพร้อมรับประกัน ใช่เฮียไม่ทำถ้าผมไม่ยอม แต่เปอร์เซ็นการยอมผมสูงมาก จากประสบกามที่ผ่านมาบอกผมว่ายอมแน่ แค่เฮียบลิ๊ว

“ให้จริงนะมึง”พ่อย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

“ครับ”เฮียยืนยันตามเดิม

“กูหมายถึงไอ้หนู ไม่ใช่มึง หน้าตาเหมือนมันสมยอม”พ่อหันมาใส่ผมแทน อะจ๊าค นี่พ่อดูกูออกด้วยเหรอนี่

“พ่อจะมาวัดอะไรกับหน้าตาหนู เฮียเขารับรองแล้ว ไม่มี๊ เชื่อสิ”ผมรีบรับรองให้พ่อสบายใจ

“กูว่ามึงเชื่อยากกว่าไอ้เฮียอีก ชักเริ่มไม่ไว้ใจมึงแทนซะแล้ว”แทนที่จะเชื่อลูกตัวเอง กลับมั่นใจซะงั้น เฮียแอบขำ

“จริงจริ๊งงงงงง”ยืนยันคำเดิม

“เหรออออออ”เสียงพ่อไม่ต่างกัน ก่อนจะพากันหัวเราะ

“ไม่มีอะไรแล้ว เอ็งก็พักผ่อนเถอะ รีบหายนะ ฝากด้วยนะ”พ่อพูดกับผมก่อนจะตบท้ายด้วยเฮีย

“ครับ/ครับ”เราพูดพร้อมกัน พ่อเบะปากอย่างหมั่นไส้

“แค่นี้แหละ”พ่อส่ายหน้า

“แค่ไหนล่ะพ่อ”ผมหยอกพ่อต่อ

“แค่ยาวกว่าของมึงมั้ง กวนติงอีกแล้วลูกกู”พ่อย้อนกลับมาทำเอาฮา แต่ไม่เต็มเสียงเพราะรู้สึกเจ็บแผลแปล๊บๆ

“เออ กูถามอะไรหน่อยสิ ไอ้เฮีย”พ่อเหมือนนึกอะไรได้

“ครับ”เฮียตอบพร้อมตั้งใจฟังคำถามคุณนก ผมก็นอนลุ้นไปด้วย

“ไม่มีอะไร แค่อยากถามว่า”พ่อพูดชิวๆแต่มีทิ้งท้ายให้เกร็ง

“............”


“ก็ไอ้หนูมันตกถังข้าวสาร แต่ เอ็งทำไมมาตกถังขี้มันวะ”

“O_O”หน้าผม

ก่อนจะ


“พ่ออออออออออออออออ”ผมเรียกเสียงดัง เฮียชะงักไปนิดกับคำถามก่อนจะยกยิ้มกอดผมเข้าไปใกล้ หอมแก้มผมต่อหน้าพ่อในจอ


“เปลี่ยนเป็นผมตกหลุมรักดีกว่าครับ”

นั่นคือคำตอบของเฮีย

นี่คือ

“^_^”

หน้าผม

“หน้าตาระริกระรี้เชียวมึง กูจะอ้วก”พ่อพูดเหน็บก่อนจะ Shutdown ผมกับเฮียได้แต่หัวเราะและหยอกล้อด้วยริมฝีปากและอ้อมกอดที่อบอุ่น

“ได้เวลาพักแล้ว หนูนอนนะ”เฮียพูดมือลูบหลังผมไปมา ตบตูดเลยก็ได้เฮียจะได้หลับเร็วๆ

“ไม่อยากนอน”เสียงผมเหมือนจะอ้อนเฮีย ผมกลัวตื่นมาไม่เจอเฮีย

“นอนเถอะ เฮียจะอยู่ตรงนี้ ไม่ไปไหน”เฮียพูดพร้อมกดจูบที่หน้าผาก อย่างรู้ว่าผมคิดอะไร ผมมองหน้าเฮียที่ยิ้มก่อนจะขยับปากออกเสียงเป็นทำนองเพลงกล่อมที่ผมฟังไม่รู้ รู้แต่เพราะและอุ่นใจ ตาผมค่อยๆหลับลง

“เฮียรักหนู”

อืม ผมขานรับก่อนจะหลับไปในอ้อมแขนเฮีย สัมผัส เสียง ทุกอย่างของเฮีย บอกให้รู้ว่าเฮียอยู่ตรงนี้จริงๆ

*****************************************************************************************************************

ปล. เข็นสังขารมาลงแล้ว สบายๆชิวๆรับลมหนาว แต่คนเขียนไม่ชิวเลยงานจุกไปหมด ถ้าผิดพลาดหรือไม่เข้าถึงอารมณ์ยังไงขอโทษด้วยนะคะ ความสงสัยเก็บไว้เฉลยตอนหน้าเน๊าะ ว่ามาฮันนีมูนกันได้ยังไง หุหุ อากาศเปลี่ยนแปลงรักษาสุขภาพด้วยนะคะ โดนหวัดเล่นงานเหมือนกัน ซี๊ดดดด สูดน้ำมูกค่ะไม่ใช่อย่างนั้นนะ ส่วนตอนหน้าจะแจ้งอีกทีนะคะไม่กล้าบอกเลย :katai1:ไปเคลียร์งานต่อดีกว่า

[harumi]

มาแล้ววววววววววววววววววววว

[mahaki]

ชอบตรงตกถังขี้นี่แหละ แหมไม่ต้องบรรยายต่อเลยว่าหมายความว่ายังไง 555

[Poes]

ต่อไปคงจะหวานน้ำตาลเรียกพี่แล้ว

[Palmpalm]

สงกะสัยเฮียมาไดไง แต่ดีใจที่หนูตื่นแล้ว

[senty]

อ่านไประแวงไป กลัวมันจะเป็นแค่ความฝัน  ตกลงคือความจริงใช่มั้ย?
อยากรู้ว่าเฮียออกมาได้ยังไง. มาเฉลยเร็วๆ น้า

[่jjay]

เข้าถึงอารมณ์ฮาตลอดด   ขนาดนอนไม่ได้สติหนูมันยังฮาได้เลย นับถือๆ 

หนูกับเฮียได้อยู่ด้วยกันแล้ววววววววว ดีใจที่สุด    และที่สุดของที่สุดคือ ไอ้ตะบัน 

[boyslover]

อะโด่ ไม่เอา ซี๊ดดดดด น้ำมูกได้ไหมเอา ซี๊ดดดดดด อย่างอื่นอ่ะ ๆ ๆ 55 ไหนๆก็มาฮันนิมูนแล้ว
ว่าแต่เฮียมาได้ไง ข้องงง

[eye-lifestyle]

 

[jj_girl]

เอร้ยยยย มาต่อแล้ว ดีใจจุง


นู๋ขนาดนอนไม่ได้สติก็ยังจะฮาได้อีกนะยะ

ดีใจจังตะบันยังอยู่  อิอิ     

[StillLoveThem]

....พึ่งอ่าน..ก็คนมันรักทำไงได้..จบ คนละแนวกับเรื่องนี้เลยแต่สนุกเหมือนกัน
....แต่เรื่องนี้..ฮา..มากๆๆ เหมือนคนละคนแต่งเลย พ่อนกนี่ฮาแข่งกับลูกนกจริงๆ
....ลูกนกก็คิดไปได้เรื่อยๆแบบฮาๆ อ่านแล้วสนุกคลายเครียดดีมาก

[แป้งข้าวหมาก]

เอ...สงสัย อยากรู้ อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ
 

[greenapple]

หวานซะะะะ
ดีใจหนูปลอดภัย เฮียกลับมาแล้ว
ไอ้ตะบันยังอยู่ เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณคนเขียนมาก รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
 

[Infinity 888]

ลุ้นมากๆ กว่าหนูกับเฮียจะได้มาอยู่ด้วยกันซะที

แต่พอมาอยุ่ด้วยกันแล้ว ลุ้นอีก ว่าของเฮีย จะยังใช้ได้อยู่มั้ย หุ หุ

ดีใจ ตะบัน หนังเหนียวตามหนู 5555

[Arancia]

รอเฉลย เฮียมาไง หายแล้ว? คดีหละ ยังไง?

หวานกันตั้งแต่ตื่นจริงๆ

ปล นั่งเครื่องบินเจทเลยหรอ บ้านนีอยู่ไหนคะคู้ณณณณ

[wiwari]

คิดถึง มีหนูตอนไหนฮาทุกตอน  ดีใจจังไอ้ตะบันยังไม่ตาย หมาดีผีคุ้มจริงๆ 555

[NOoTuNE]

ดีใจจัง ทั้งหนูฟื้น ทั้งหนูทั้งเฮียอยู่ด้วยกัน ทั้งไอ้ตะบันฟื้นนนน 



เก็บความทรงจำความสุขเอาไว้ทดแทนช่วงที่ต้องห่างจากเฮียอีกครั้งเป็นครั้งสุดท้าย นะหนู อดทนไม่นานคราวนี้คงไม่มีสันพรากจากกันแล้วหล่ะ

[Rafael]

ฮิ้วววววว
หวานกันจริ๊งงงงงง
ไม่สงสารคนแถวนี้บ้างเลยอะ5555
ขอบคุณที่มาลงต่อให้นะคะ

 

[Noostar]

คิดถึงเฮียกรกะหนูสุดๆ ชอบคุณพ่อนกมากมาย 

[maemix]

ขนาดเพิ่งหายป่วยยังฮาขนาดนี้
ดีใจที่หนูฟื้นและตื่นมาได้อยู่กับเฮีย

[crosa]

อร๊ายยยย....น่าร๊ากกกกกกกกก>///<
ตอนนี้น่ารักมากๆ
ทั้งหนูทั้งเฮียอยู่ด้วยกันแล้ว
รู้สึกว่าหนูจะฮาได้ตลอดจริงๆขนาดเจ็บอยู่แท้ๆ
ส่วนของสงวนเฮีย...ใช้ได้หรือยังอ่า อิอิ

[greensoda]

ใกล้มีความสุขกันแล้ววว อิอิ 

[fc_fic]