หัวข้อ: >>**ปล้นร้ายกลายรัก**<< "เรือนจำเปิด" หน้า 167 (17-03-59 )

[wichit_g]

รอยุแร้ว  

[nekko]

รับทราบ

[КίmY]

บางที เฮีย กะ พี่สิบก็ดูจะชอบแกล้งกันเป็นเด็กๆไปนะ   
รอนะฮะ  :')

[Saantos]

อ่านทันแล้ว ครึๆ

สนุกมากเลย

รอรอรอ ติดตามๆๆๆ

[snooppy]

รับทราบกั๊บ...

[sam3sam]

เฮียกวนตรีนมากเลย สงสัยติดมาจากหนู
ตอนนี้เป็นห้วนๆไงไม่รู้
แต่ไม่เป็นไรเพราะจะได้ถึงตอนคู่รันกับคนที่เดาแล้วว่าใช่แน่ๆ
รอตอนต่อไปจ้า

[goonglovenut]

>>ป.48<< นาย & นาย บทสรุปความสัมพันธ์


อบอุ่น


นุ่มนวล


ไม่อยากปล่อย


อยากอยู่อย่างนี้


นานนาน



ตลอดชีวิต


สำหรับผม


แต่


“อึดอัด ปล่อย”

ความรู้สึกที่ตรงกันข้ามพร้อมการเบี่ยงตัวออก น้ำเสียงเรียบเย็นชาพอกับสีหน้า แต่ก็เป็นใบหน้าที่ผมหลงใหลมาตลอดตั้งแต่จำความได้ ใบหน้าที่มีส่วนของผมครึ่งหนึ่ง และไม่ใช่แค่ใบหน้า ทั้งหมดที่รวมเป็นเขามีผมแทรกอยู่ครึ่งหนึ่ง ยกเว้น หัวใจ ที่ผมต้องการทั้งหมดไม่ใช่แค่ครึ่งเดียว

“มีคำอื่นอีกไหม”ผมถามข้างหูหัวเราะในลำคอ

“รำคาญ”ปรายตามอง

“อื้อหือ”เลิกคิ้วพูดอีก ดีกว่าเงียบ

“น่าเบื่อ”กระทุ้งอีกแต่ไม่หลุด

“แล้วไม่ไปล่ะ”เอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มยิ้มๆ

“ไปแน่ ให้ออกไปก่อนเถอะ”พูดเรียบๆตามสไตล์


“หึหึ ยี่สิบปีมานี่ เคยหนีพ้น”พูดข้างหู คางเกยไหล่ ยื่นหน้าไปใกล้อีกนิด จนชิดแก้ม”และถึงพ้น ฉันก็ตามนายกลับมะ อุ๊บ”


ผลัวะ


พร้อมฟาดหลังมือใส่อย่างแรงจนหน้าหงาย แต่อ้อมแขนยังเหนียวแน่นและทันดึงเอาไว้ได้


“หืม ชื่นใจ”สูดดมอย่างแรง คาดว่ามีเลือดออกปะปนทำให้รสชาติฝ่ามือหอมหวานยิ่งขึ้น ถ้าให้ดีน่าจะมีของอีกฝ่ายด้วย


อา


คิดแล้วก็


“อื๊อ”เสียงหลุดนิดหน่อยเมื่อเจอประกบปากอย่างแรง เรียกว่ากระแทกเลยก็ได้ เสียงเล็บขูดตรงซอกคอ ยิ่งทำให้ออกแรงกดลงไปอีก จนได้รสชาติที่ต้องการ ส่งลิ้นกวาดไล่ต้อนจนจางหาย ขบเม้มและเน้นย้ำตรงซอกคอจนเป็นรอยขึ้นมาบ้าง ไม่จำเป็นต้องขูดหรือขีดข่วนบนผิวสวยให้เสียของ แต่ตามตัวผมยินยอมให้ทำเต็มที่ บางทีปากนอกจากกัด ผมก็อยากให้ ขบ เม้ม เหมือนที่ผมทำบ้าง แต่คาดว่าจะยาก ไม่เป็นไรยังไงมีโอกาส ถึงยี่สิบกว่าปีมานี้จะพยายามโน้มน้าวแล้วไม่สำเร็จก็ตาม ผมก็จะพยายามต่อไป

“แสดงความเป็นเจ้าของอีกแล้วนะ ดี ทำเยอะๆ หึหึ”ผมบอกอีกฝ่ายด้วยใบหน้าอมยิ้ม

“นอนหงายสิ”พูดกลับเสียงเดิม

“จะอยู่ข้างบนเหรอ โอ้ย เทียน”พูดไม่ขาดคำ ตบจนหน้าหัน

“จะฝากรอยเท้าต่างหาก”กัดฟันพูดใส่ ก่อนจะสะบัดหลุดจนได้แต่ไปไหนไม่ไกลหรอกครับ ติดแหงกอยู่ในห้องนี่แหละ รอเอกสารปล่อยตัวอยู่

“ให้ฝากตลอดชีวิตอยู่แล้ว ฝากมาเถอะ ไม่แค่เท้านะ ทุกอย่างที่เป็นนาย ฉันรับฝากหมด ฝากแล้วไม่ให้ถอนด้วย บอกไว้เลย อย่าคิดหนีจากกันไปอันขาด”พูดกลับเสียงรื่นเริง แสยะยิ้มมองคนปรายตามองชั่วครู่ ก่อนจะเดินไปยืนหันหลังให้ จะหันตรงไหน จะใส่หรือไม่ใส่ ผมก็จำทุกอย่างในร่างกายตรงหน้านี้ได้ แต่อย่าถามว่าจำอะไรได้บ้าง ผมหวง ผมดูได้คนเดียว และไม่บอกใครด้วย

“เมื่อไหร่จะเลิกคิดแบบนี้สักที”นึกได้ถามทุกครั้ง

“เมื่อไหร่จะคิดเหมือนกันสักที”ผมก็ตอบอย่างนี้ทุกครั้งเช่นกัน

“...............”

“มันยากมากเลยเหรอ”ผมถามแต่ยังนั่งอยู่ตรงที่เดิม มองแผ่นหลังที่ไม่มีปฏิกิริยาอะไร

“ยาก”ตอบออกมาหลังจากนิ่งไปอึดใจ

“ยากตรงไหน”ผมถามต่อ

“รู้อยู่แล้วจะถามทำไม”ไม่ตอบแต่ย้อนถาม

“งั้นก็ไม่มีอะไรยาก”ผมยักไหล่ที่อีกคนไม่เห็น ได้แต่เอียงคอปรายตาผมเลยพูดต่อ“สมองน่ะพักซะบ้าง อย่าคิดอะไรให้มันยากนัก ตัดบ้างก็ได้ คิดไปแล้วได้อะไร”

“ไม่ใช่คนมักง่าย จะได้คิดอะไรง่ายๆ”แปลกพูดแล้วฟังไม่เหมือนประชด เหมือนพูดลอยๆมากกว่า

“แต่ไม่ได้ใจง่าย รู้ไม่ใช่เหรอ”เดินเข้าไปสวมกวดพูดข้างหู ขบให้รู้สึก และก็รู้สึกจริง

ปึก

“โอ้ย เทียน”แทนที่คนฟังจะเคลิ้มกลายเป็นผมที่เคลิ้มกับกลิ่นจนโดนกระทืบตีนเข้าให้ แต่ก็ไม่ปล่อย

“เทียน”

“.........”

“เทียน”

“เจ็บหรือไง”

“อืม”

“ก็ปล่อยสิ”

ปล่อยของเทียน คือ การไปจากกัน ไม่ใช่แค่ปล่อยอ้อมแขน ผมกระชับแน่นเข้าไปอีก ให้รู้ว่า ยังไง ก็ไม่ปล่อย

“ไม่มีทาง”

กระซิบข้างหู

“ถ้าอยากไปจากฉัน”

กระชับแน่นขึ้น

“ก็ฆ่าฉันซะ”

“.............”

“ทั้งหมดที่เป็นฉัน ยกให้นายคนเดียว”

ผมกุมมือ สื่อให้รู้ว่า ผมอยู่ในกำมือของคนคนนี้ แค่คนเดียว ไม่มีเสียงตอบรับเหมือนอย่างเคย ไม่รู้ว่าในความเงียบหมายถึงอะไร รู้แค่เทียนไม่มีฆ่าผมแน่นอน แต่ในฐานะอะไรล่ะ พี่น้อง เหรอ ถ้าเป็นอย่างนั้น ฆ่ากันซะดีกว่า

“ลืมเถอะนะเทียน ลืมว่าเราเป็นอะไรกัน”ผมเอาคางเกยไหล่พูดถึงความจริงที่ไม่เคยสนใจ

“ฉันลืมไม่ได้ มันเป็นความผิด และมันก็จะติดตัวไปจนตาย”อีกฝ่ายพูดเสียงเบา แต่หนักแน่นพอกับหัวใจ

“มันก็ติดตัวฉันเหมือนกัน แต่ฉันไม่สน ฉันสนแค่นาย ฉันรักนาย จนตายฉันก็รักนาย”ผมก็ยืนยันด้วยความหนักแน่นเช่นกัน

“เห็นแก่ตัว”แค่นเสียงพูดออกมา

“ใช่ ฉันเห็นแก่ตัว เพราะฉันรักนาย ฉันถึงต้องเห็นแก่ตัว ยึดนายไว้ นายจะด่าจะทำร้ายฉันยังไงก็ได้ ขอแค่อย่าทิ้งฉัน”ผมปล่อยแขนจับอีกฝ่ายหันมาเผชิญหน้า เอามือจับไม่ให้หันหนี

“เทียน ป๊ากับม๊าพวกเราไปสบายกันหมดแล้ว ทำไมต้องยึดติดด้วย สนแค่ เรา ที่ยังอยู่ไม่ได้เหรอ เราเหลือกันแค่นี้แล้วนะ”ผมทรุดตัวกอดเอวหน้าแนบท้องคนตรงหน้า

“ไม่ว่าท่านจะอยู่หรือจากไป ฉันก็รู้สึกผิดอยู่ดี ผิดที่อกตัญญูต่อท่าน ทำร้ายท่านทั้งตอนอยู่และจากไป”เสียงเรียบหลุบตาลงแบบผ่านเลย ไม่ได้มองผมที่ตอนนี้เงยหน้าแต่ยังคุกเข่าอยู่ท่านั้น

“นายไม่ผิด ฉันผิดเอง ความรักของฉันมันทำร้ายนาย ทำร้ายป๊ากับม๊า แม่เล็ก แต่ฉันก็ยังยืนยัน ย้อนกลับไปฉันก็ทำอยู่ดี และถ้าท่านยังอยู่ฉันก็จะบอกความจริงทั้งหมด นายจะด่าว่าฉันเลวก็ได้ ฉันยอมรับ”ผมพูดกับคนตรงหน้า พาตัวเองลุกขึ้นดึงเข้ามากอด
“มันเกินคำว่า เลว ไปแล้วล่ะ หึ”แค่นเสียงในลำคอ

“ให้มากกว่านี้ ฉันก็จะทำ แค่มีนายอยู่ด้วยก็พอ”ยืนยันที่จะเลวตามเดิม และความเงียบก็เข้ามาปกคลุมอีกครั้ง ดังอยู่อย่างเดียวก็หัวใจของเทียนที่เต้นแปลกๆ

“เทียน เราชวน คุณอา ไปอยู่กับเราไหม”ผมเปลี่ยนเรื่องคุย โอบเทียนมานั่งที่เดิม

“ท่านจะยอมเหรอ”เทียนพูดแต่ไม่ได้มองหน้า

“ก็ลองดูก่อน”ผมคิดเหมือนเทียน แต่อยากตอบแทนท่าน ท่านเป็นญาติผู้ใหญ่ที่เรารักและเคารพเหมือนป๊า ท่านช่วยไม่เคยหวังอะไรตอบแทน แม้แต่ชีวิตก็ให้ได้

“อืม”สั้นๆ ได้ใจความ

“นายพูดนะ”ผมยกยิ้ม

“อะไร”ถามกลับ หรี่ตาใส่

“ก็นายอ่อนโยน เวลาพูดกับท่าน ท่านจะได้ใจอ่อนไง”ผมล้มตัวไปนอนตัก เอามือมากุมไว้ ห้องตรงข้ามและอีกหลายห้องที่เป็นสัดส่วนมองและหันกลับอย่างเป็นเรื่องเคยชิน ตอนแรกมองไม่วางตา ผมก็จ้องกลับเช่นกัน จ้องจนเลิกมอง มีมาถามผมก็ตอบตามตรง ทำให้ไม่มีใครกล้ามายุ่งกับคนของผม ไอ้ที่ลองดีมันก็ไปนอนโรงพยาบาลในเรือนจำด้วยสภาพกระดูกหัก ยกเว้น คอ ที่ละให้มันเอาไว้ก้มหัวขอโทษเวลาหายดีแล้ว หึหึ

“ได้กลับบ้านเราสักที เทียน”ผมเรียกชื่อเขาเอามือแนบแก้ม ก่อนผมจะชะงักเมื่อเห็นเทียนยกยิ้มอย่างอ่อนโยน สบตาผม เมื่อพูดถึงบ้าน แค่ชั่วครู่ก่อนจะหน้านิ่งตามเดิมเหมือนรู้สึกตัว ผมอยากจะหยุดรอยยิ้มแบบนี้เอาไว้

“แล้วถ้าอาไม่ยอมไปล่ะ”เทียนย้อนถามเรื่องที่คิดว่าน่าจะตกลงกันได้แล้ว หรือเป็นเพราะว่ากลบเกลื่อนกิริยาที่เผลอเมื่อกี้

“ก็ตามใจท่าน คิดว่าคงไม่มีอะไรแล้วล่ะ อย่างน้อยตอนนี้ท่านก็มีคนคุ้มครองที่ดีอยู่แล้ว เราก็มาหาท่านได้ ไม่ได้ไกลสักหน่อย ดีไหม”ผมตอบไม่ได้มองหน้า คลอเคลียมือนุ่มแต่หนักเวลาออกแรงแต่ล่ะที เล่นเอาเคล็ดขัดยอกไม่น้อย หรือบางครั้งก็ทำให้ตายได้โดยง่ายเช่นกันก่อนจะถูกดึงคอเสื้ออย่างแรงให้ลุกจากตัก

“ดึงทำไม กำลังเพลินเลย”ผมว่าคิ้วขมวด ก่อนจะหันไปมองตัวต้นเหตุที่มาขัดอารมณ์

“เอกสารมาแล้ว เชิญครับ”เจ้าหน้าที่พูดพร้อมไขกุญแจห้องขัง ผมมองห้องขังอีกครั้ง ก่อนจะเดินออก

“อาลัยอาวรณ์อยากอยู่ต่อหรือไง”เสียงพูดลอยๆจากคนตรงหน้า ผมเดินเข้าไปจับมือทันที

“ฉันอยู่ได้ทุกที่แหละเทียน ขอให้มีนายอยู่เถอะ หึหึ”ยิ้มพร้อมประกาศออกสื่ออย่างไม่เคยแคร์

“แต่จะว่าไป ที่นี่ก็ไม่ได้เลวร้ายสักเท่าไหร่ ฉันว่านะ”อีกฝ่ายไม่โต้ตอบ ผมเปลี่ยนเป็นโอบไหล่ จับศอกที่เตรียมถอง กลายเป็นกอดแถบจะทั้งตัว

“ก็อยู่ต่อสิ ฉันบอกให้ก็ได้ แต่ฉันไม่อยู่หรอกนะ”พูดพร้อมดักคออย่างรู้ทัน

“ฉันก็ไม่อยู่”ยักไหล่ และพูดให้ได้ยินกันสองคน

 “ที่ฉันว่าดีเพราะว่า”ยิ้มและสบตา


“ที่นี่ทำให้นายลืม”


“ที่นี่ทำให้นายยอมรับ”


“ยอมรับอะไร”หันมาถามพร้อมคิ้วที่ขมวดเล็กน้อย


“ก็”



“ยอมรับว่าเราเป็นผัวเมียกันไง หึหึ”


ปึก


“โอ้ย เทียน”

อุตส่าห์จับมือ ตีนก็ระวัง แต่ดันเอาหัวโขกซะผมหน้าหงาย ก่อนจะนึกได้

“เทียน เจ็บหรือเปล่า”ผมคลำหัวเทียน เป่าประคบ ทั้งที่ครึ่งปากครึ่งจมูกผมได้เลือดอีกแล้วล่ะมั้ง

“หยุดเพ้อเจ้อสักที ฉันยอมรับตอนไหน”เอาหัวหนี พูดเสียงหงุดหงิด

“ก็เวลาฉันบอกไอ้เวรตะไลพวกนั้นไง ไม่เห็นนายปฏิเสธสักที”พูดหน้าตาเฉยบ้าง อย่างที่บอกเวลาใครมายุ่มย่ามกับเทียน ผมจะประกาศเลยว่าเราเป็นอะไรกัน และเทียนก็ไม่เคยปฏิเสธหรือมีทีท่าอะไร ตั้งต่อหน้าและลับหลัง ออกจะให้ความร่วมมือดีด้วยซ้ำ ยกเว้นเวลาแสดงออกทางกายกรรม ที่ผมมักจะต้องเจ็บตัวก่อนได้ทุกทีสิน่า ทุกวันนี้ก็ยังเป็นอยู่ ดี ผมชอบ และคิดว่าเทียนก็ชอบด้วย ถ้าวันไหนไม่เจ็บตัว ดูเทียนไม่ค่อยมีอารมณ์เท่าไหร่ ตามความคิดผมนะ

“ฉันขี้เกียจจะแก้ตัวต่างหาก ถึงแก้ไปนายก็หน้าด้านพูดกับพวกมันอีกอยู่ดี”พูดออกมาเสียงดังอย่างลืมตัว จนเจ้าหน้าที่หันมามอง อย่างตกใจ เพราะไม่ค่อยได้ยินเสียงเทียนโวยวายสักครั้ง ตั้งแต่อยู่ที่นี่  ความรู้สึกช้านะ ตอนผมร้องไม่เห็นจะหันมามองสักนิด คิดอะไรกับคนของผมหรือเปล่า

“ก็ใช่ไง นี่แหละที่ฉันชอบล่ะ นายดูยอมรับฉันอย่างเป็นธรรมชาติมาก นายไม่เคยพูดถึงเรื่องความถูกความผิด ตลอดระยะเวลาที่อยู่ที่นี่ จนกระทั่งออกไป นายถึงได้รื้อฟื้นขึ้นมา ฉันอยากให้นายเป็นเหมือนตอนที่เราอยู่ในนี้มากกว่า”ตอนแรกยังติดขำๆ แต่ตอนหลังเริ่มตัดพ้อ จนอีกคนรู้สึกได้ ไม่พูดออกมาอีก ยินยอมให้จับมือเดินต่อไปโดยดี
.
.
.
.
“ขอบคุณมากนะครับ ที่ช่วยทางการเราจับคนทำลายชาติ ต้องขอบคุณจริง”ท่านอธิบดีฯ จับมือเราสองคน เขย่าเป็นพิธี

“ไม่เป็นไรครับ ส่วนหนึ่งก็มาจากพวกผมด้วยที่สร้างปัญหาให้”ผมบอกท่านอธิบดีฯ สีหน้าติดยิ้ม แต่เหลือบตามองท่านที่ยังไม่ละสายตาจากเทียน ก่อนจะหันมามองผม ก้มหัวให้นิดหนึ่ง

“ไม่หรอกครับ พวกคุณหนีร้อนมาพึ่งเย็น ไม่ได้สร้างความเดือดร้อนสักนิด มีแต่พวกเห็นแก่ตัวที่คิดจะตักตวงผลประโยชน์จากพวกคุณมากกว่า”ท่านอธิบดีฯบอกด้วยรอยยิ้ม

“แล้วจะเดินทางกลับบ้านที่โน่นกันเลยเหรอครับ”ท่านอธิบดีฯถามต่อด้วยรอยยิ้มหันไปเจาะจงว่าใครควรจะตอบ

“คงสักพัก กะว่าจะอยู่กับคุณอาก่อน”เทียนตอบยกยิ้มตามมารยาท

“ดี ผมว่าจะเชิญทานข้าวที่บ้าน ถ้าสะดวก”ท่านพูดเชิญต่อ เทียนหันมาสบตากับผม

“ครับ ยินดี”ผมตอบเอง ถ้าปฏิเสธจะดูเสียมารยาทไปสักหน่อย อีกอย่างแต่งงานแล้ว คงไม่ใช่ปัญหาแต่อยากมีปัญหากับผมก็เชิญ โดยเฉพาะเรื่องเทียน ผมพร้อมเสมอที่จะจัดการ ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม

“มองอะไรเหรอครับ”ผมถามออกมา ทำเอาคนในห้องเงียบกริบ ท่านหันมามองผมยกยิ้มไม่ได้ตกใจแต่อย่างใด

“ดูคุณสองคน ไม่ค่อยเหมือนกันเท่าไหร่ ถ้าไม่บอกว่าพี่น้อง ก็เชื่อนะ แต่ผมไม่ได้คิดจะซักไซ้อะไรหรอก เพียงแต่อดทึ่ง คุณเทียนไม่ได้ จากลักษณะดูเป็นคนใจเย็น ไม่น่าเชื่อว่าฝีมือไม่ด้อยกว่าคุณเฟยเลย พวกคุณได้รับการฝึกมาดี หวงพี่เหรอครับ แต่ก็น่าหวงนะ มีพี่อย่างคุณเทียน”ท่านอธิบดีฯพูดตบท้ายด้วยรอยยิ้ม

“ใช่ ผมหวง มาก เพราะผมเหลือเขาแค่คนเดียวในโลกนี้”ผมตอบเน้นๆ มือกระชับไหล่เทียนให้เข้ามาใกล้

“เอ้อ ขอโทษนะครับ ผมไม่ได้มีเจตนาจะพูดถึงเรื่องครอบครัวพวกคุณ ผมเสียใจด้วย ถ้าผมเป็นคุณก็คิดแบบนี้แหละ”ท่านก้มหัวให้เชิงขอโทษ

“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจเจตนาท่านดี เพียงแต่ผมอยากจะบอกให้ฟังเท่านั้น”ผมยกยิ้มมุมปาก แต่มือยังกระชับไม่ปล่อย จนได้เวลาที่ต้องไปจากที่นี่แล้ว เดินออกมาเจอผู้ร่วมขบวนการ

“ดร. กรกฎ สีหน้าสดชื่น มินนี่หายแล้วสินะ”ผมทักเชิงล้อกับคนที่เทียนเลือกด้วยตัวเอง ปกติเทียนไม่ใช่คนที่จะไว้ใจหรือเชื่อใจใครง่ายๆ แต่กับ ดร. คนนี้ เทียนกับวางใจ จนเป็นเหตุให้ลูกน้องคนสนิทแอบคิดไม่ซื่อต้องอิจฉามาแล้ว

“เรียกผมอย่างเดิมเถอะ หนูของผมหายดีแล้ว ขอบคุณที่เป็นห่วง”เขาตอบกลับเสียงเรียบพอกับสีหน้า นี่ก็เป็นอีกอย่างที่ดูเหมาะกับเทียนดี หมายถึงท่าทาง ลักษณะนิสัย ไม่ใช่เหมาะอย่างที่ผมครอบครองอยู่ ถ้าเป็นอย่างนั้นคงไม่มี ดร. เข้าร่วมด้วยแน่

“ก็ไม่มีอะไรแล้ว อยู่ต่อทำไมล่ะ”ผมยักไหล่ถามต่อ

“ผมมีธุระส่วนตัวนิดหน่อย อยากอยู่เคลียร์ในนี้ให้เรียบร้อย”เขาก็ตอบกลับสไตล์เดิม ผมแค่พยักหน้า

“มีอะไรให้ช่วยไหม”เทียนถามอดีตคนสนิท เทียนไม่เคยคิดว่า เฮียเป็นลูกน้อง เขาบอกคนคนนี้ไม่เหมาะที่จะเป็นลูกน้องใคร เขาเป็นผู้นำเต็มตัว แต่ไม่ค่อยจะชอบเป็น

“ไม่มี ขอบคุณครับนาย”เขาตอบก่อนจะยื่นซองสีน้ำตาลให้ เทียนรับมาเปิดดู พยักหน้า

“ขอบใจนะ”เทียนบอกก่อนจะส่งให้ผม

“คิดว่ายังไง ฉันควรจะมอบให้ที่นี่ไหม”เทียนถามเหมือนขอความเห็น ผมขมวดคิ้ว มองทั้งสองคนว่าพูดเรื่องอะไรกันแต่ยังไม่ทันถาม คำตอบก็ออกมาซะก่อน

“แล้วแต่นาย ถ้านายเชื่อใจพวกเขาว่าเป็นคนดี และนำไปใช้ประโยชน์ได้จริง”เขาออกความเห็นอย่างเป็นกลาง เทียนพยักหน้า ไม่พูดอะไรอีกเอาไว้ไปถามทีหลังก็ได้ มีลับลมคมในอะไรนักหนา

“ไอ้เข้ม”ผมหันไปเรียก ไอ้คนสนิทอีกคน ที่ยืนข้างไอ้คนหน้าลูกครึ่ง จำไม่ผิดลูกน้องเฮีย

“ครับ นาย”มันรับคำ ก้าวมายืนข้างหน้าผม

“มึงแน่ใจ ว่าไม่ให้กูช่วย ไม่อยากไปอยู่กับกูเหรอ”ผมถามความสมัครใจมันอีกครั้ง

“ครับ ผมแน่ใจ ผมอยากอยู่ชดใช้ในสิ่งที่ทำลงไป เอาไว้ผมมีโอกาส ผมจะไปรับใช้นาย”มันยืนยันเจตนารมณ์ตามเดิม

“เหรอ อืม แต่กูว่าหลักๆมึงห่วงก้างมากกว่ามั้งหืม”ผมยกยิ้มไปทางไอ้คนที่เรียกว่า ก้าง พูดล้อมันต่อ “แต่อย่างว่า ก้าง มันน่ากินเน๊าะ แล้วจะยอมให้มึงกินเหรอวะ ที่ผ่านมากูไม่เห็นมึงจะมีอะไรน่าประทับใจ มีแต่ประทับตีน”

“ก็ผมกำลังจะสร้างนี่ไง ได้แค่ไหนก็แค่นั้น”มันพูดแต่เบนสายตาไปหา ก้าง ของมันที่ยืนก้มหน้า

“ตามใจ มีอะไรให้ช่วยก็ติดต่อไป กูไม่ทิ้งมึงหรอก ขอบใจ”ผมตบไหล่มัน ถึงยังไงมันก็ช่วยผมไว้เยอะ เท่าที่รู้ ไอ้เข้ม ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน ชีวิตมันก็น่าสงสาร ไม่แปลกที่มันจะโตมาเป็นแบบนี้ สภาพแวดล้อมก็ส่วนหนึ่งที่หล่อหลอมมัน

“เฮีย และ ก็ทุกคน มีอะไรให้ช่วยก็บอกนะ ไม่ต้องเกรงใจ”เทียนพูดพร้อมพยักหน้า ให้กับ อดีตลูกน้อง ผมจำชื่อไม่ค่อยได้ แต่จำหน้าได้ เพราะเฮียมีลูกน้องไม่กี่คน พูดอีกทีเฮียไม่เคยคิดจะเลือกเลยด้วยซ้ำ แต่ก็มีเหตุให้ติดบ่วงไปด้วยกัน

“ขอบคุณครับ นาย”พูดแทบจะพร้อมกัน พอดีกับเจ้าหน้าที่เอาไอ้ทวน กับ ไอ้เป้า มาส่งให้ ก็ได้เวลาไปกันสักที

“ฉันไปล่ะนะ โชคดี”เทียนพูดก่อนจะเดินออกไปพร้อมผมที่พยักหน้าให้

“คงได้พบกันอีกนะ พวกมึงรักษาตัวด้วย”ไอ้เป้าเอ่ยลาทุกคนที่พยักหน้าให้

“กูกับมึง คงได้เจอกันอีก ยังไงกูก็อยากสู้กับมึงว่ะ กูจะรอนะ ขอบใจที่ช่วย กูไปล่ะ”ไอ้ทวนสั่งลาเฮียเป็นพิเศษ

“อืม”อีกฝ่ายรับคำสั้นๆ ก่อนจะหลุดพ้นจากตรงนั้น ไอ้ไป่ ไอ้ย้ง มารอรับเพื่อกลับไปบ้านที่นี่ก่อน เราต้องไปพบผู้มีพระคุณกับเรามาตลอด
.
.
.
.

[goonglovenut]

“ยินดีต้อนรับกลับบ้าน”พอเหยียบเข้าบ้านได้ คุณอาเดินออกมารับด้วยน้ำเสียงยินดี ผมกับเทียนคุกเข่าก้มจะกราบ แต่ท่านรั้งเอาไว้รับด้วยมือ

“ไม่ต้องขนาดนั้นหรอก แค่นี้ก็พอแล้ว เข้าบ้านก่อน ถึงที่นี่จะไม่ใช่บ้านเกิด แต่ก็ยินดีที่ได้ต้อนรับเราสองคนอีกครั้ง”คุณอาพูดก่อนจะพยักหน้าให้เข้าบ้าน รวมถึงพวกนั้นด้วยให้พักผ่อนตามอัธยาศัย

“ถึงไม่ใช่บ้านเกิด แต่ก็เป็นบ้านหลังที่สองของเรา บ้านที่ให้เรามีวันนี้”ผมบอกคุณอาที่ตอนนี้นั่งในห้องรับแขกกันแล้ว บ้านอีกหลังที่เราอยู่ปิดตายไปแล้ว คุณอาไปขนของสำคัญและที่จำเป็นมาไว้ที่นี่ทั้งหมด

“ขอบคุณที่เมตตาพวกเรามาตลอด”เทียนบอกกราบที่ตักอีกครั้ง

“คนกันเองน่า ป๊าเราก็เพื่อนอา มีอะไรก็ช่วยกันมาตลอด นั่งๆ ข้างบน”อาส่ายหน้าพูดยิ้มๆ ผายมือให้นั่งเก้าอี้รับแขก

“เราอยากให้คุณอาไปอยู่กับเราที่โน่น อยากดูแลคุณอา พวกเราก็ไม่มีญาติผู้ใหญ่ที่ไหนแล้ว ไปกับเรานะครับ”เทียนเปิดปากคุยเรื่องสำคัญทันที ไม่มีอ้อมค้อม

“นะครับ คุณอา ให้พวกเราได้ตอบแทนบ้าง”ผมพูดอีกแรง ท่านยกยิ้ม

“อาเข้าใจ และ ขอบใจนะ แต่คงต้องปฏิเสธ อาทิ้งบ้านเกิดไปไม่ได้หรอก เหมือนที่พวกเราก็อยากกลับบ้านนั่นแหละ แต่ให้ไปเที่ยวเป็นครั้งคราวน่ะได้ ขอบใจนะสำหรับความหวังดี แค่นี้พวกเราก็ตอบแทนอาแล้ว”เป็นอย่างที่คิด คุณอาปฏิเสธที่จะไปอยู่กับเราที่โน่น ในทางกลับกันถ้าท่านรั้งให้เราอยู่ที่นี่ พวกเราคงปฏิเสธเช่นกัน แต่ท่านไม่ทำอย่างนั้น เพราะเข้าใจ

“ครับ คุณอาจะไปเมื่อไหร่บอกเรานะครับ”ผมกับเทียนไม่เอ่ยรั้งท่านต่อ ท่านพยักหน้า ก่อนจะพาเราไปห้องข้างบน เปิดประตูเข้าไปเป็นห้องสีขาว ท่านพยักหน้า เราเดินเข้าไปในห้อง หยิบธูปแบบไร้ควันขึ้นมาจุด

“ป๊าม๊า แม่เล็ก ผมกลับมาแล้ว เราจะกลับบ้านกันนะครับ”ผมบอกกับรูปถ่าย ป๊าม๊า แม่เล็ก ที่วางอยู่ตรงหน้า มีของไหว้ ดอกไม้ อย่างสวยงาม ผมคิดว่าจะมอดไหม้ไปพร้อมกับบ้านหลังนั้นซะอีก เป็นสิ่งเดียวที่พวกเราหยิบมาได้ตอนหนีมาที่นี่

“ป๊า แม่ใหญ่ แม่ ขอบคุณที่คุ้มครองมาตลอด”เทียนพูดเสียงเบา ก่อนจะปักธูป พวกเราคุกเข่าคำนับพวกท่าน ผมอยากจะบอกอะไรพวกท่านมากกว่านี้ เอาไว้ไปบอกที่บ้านเราดีกว่า เป็นสิ่งที่ผมอยากจะบอกมานานแล้ว แต่ไม่มีโอกาสเพราะพวกท่านจากไปก่อน

“แล้วจะเดินทางกันเมื่อไหร่ล่ะ หรือต้องรอทางโน้นแจ้งข่าวก่อน”คุณอาถามหลังจากผ่านอาหารมื้อเย็นไปแล้ว ท่านเรียกพวกลูกน้องผมร่วมโต๊ะด้วย ถือว่าเป็นการเลี้ยงต้อนรับและเลี้ยงส่งที่จะกลับบ้านกัน

“อาทิตย์หน้าครับ”ผมตอบก่อนจะรินน้ำชาให้ท่าน

“มะรืน ท่านอธิบดี เชิญทานข้าวที่บ้านใช่ไหม”ท่านรับทราบเรื่องเดินทาง ก็ถามเรื่องที่ผมคิดว่าทางโน้นลืมไปแล้ว ท่านโทรมาเรียนเชิญอีกครั้ง

“ครับ”เทียนตอบ ก่อนจะตัดซิการ์ส่งให้ท่านบ้าง ท่านสูบเหมือนกัน บอกรสชาตินุ่มนวล แต่ไม่บ่อยนัก พักหลังด้วยวัยที่มากขึ้น ผมคงต้องให้เทียนงดเหมือนกัน ถึงเวลากอดจูบจะเจือกลิ่นหอมนุ่มทำให้เทียนน่าหลงใหลอีกเท่าตัวก็ตาม สุขภาพต้องมาก่อน ถึงผมจะพาเทียนออกกำลังกายบ่อยๆ ก็เถอะ

“ดีแล้ว ท่านเป็นคนดีนะ ส่วนเรื่องที่ถามอา ขอให้ตัดสินใจกันเอาเองแล้วกัน ไม่มีใครบังคับ”อากล่าวชมอีกฝ่าย ผมเพิ่งมารู้ว่า เทียนคิดจะมอบการประกอบอาวุธให้ทางการไทย ผมโวยเมื่อตอนที่เราแยกกันไปพัก ว่าทำไมไม่บอกกันบ้าง เทียนมองหน้าก่อนจะพูดว่า บอกแล้วแต่ผมไม่ฟัง ผมงงว่าตอนไหน ก่อนจะนึกได้ว่าตอนไหนหัวเราะออกมาเสียงดัง เทียนหน้าตึงเดินกำมือระงับสติอารมณ์ไม่ให้หาอะไรขว้างหน้าผมออกไปทันที มาบอกตอนที่สั่งลาส่งท้ายห้องขังจะฟังได้ไง ก็กลิ่นหอมและร่างกายเทียนมันทำให้ผมลืมเรื่องนี้ไป หลัง อก กระทั่งหัว ผมยังแสบไม่หาย ไม่รู้จะโกรธอะไรนักหนา ทำอย่างกับไม่เคย เอาผ้าปิดก็ไม่มีใครเห็นแล้ว ห้องก็ไม่ได้ขังรวม แต่ถึงขังรวมผมก็ทำอยู่ดี หึหึ นับเป็นช่วงเวลาที่ผมพอใจที่นั่นเช่นกัน

“พักผ่อนเถอะ เพิ่งกลับมาเหนื่อยๆ”คุณอาบอก ก่อนจะแยกย้ายกันไปพักผ่อน หลังส่งท่านเข้าห้องเสร็จ เราก็เดินกลับห้องอีกด้านที่อยู่ไม่ไกลกันนัก เทียนกำลังจะเปิดประตูแต่ผมดึงจนเซมาชิดอก ลากเข้าห้องปิดประตูล็อก

“จะทำอะไร เกรงใจคุณอาบ้าง”เทียนกัดฟันพูดใส่ พลางผลักผมให้หลีก

“ก็อย่าส่งเสียงดังสิ”ผมยื่นหน้าไปใกล้ เอามือปัดฝ่ามือไปด้วย

“ฉันจะพักผ่อน นายก็เช่นกัน เรายังต้องมีธุระให้จัดการ”เทียนบอกอย่างระงับสติอารมณ์ เข้าทางผมสิ ยิ่งมีคุณอาอยู่ใกล้ๆ เทียนไม่กล้าเสียงดังแน่ ผมดึงเทียนจนกลิ้งไปบนเตียงด้วยกัน ปิดปากที่ยังเงียบเสียงแต่มือนี่สู้เต็มที่ทั้งจิก ทึ้ง จิกกกคอ ดึงหู เทียนนี่ให้อารมณ์เหมือนโดนครั้งแรกตลอด ต้องมีขัดขืน ปัดป้อง ลงไม้ลงมือ แต่มีหรือผมจะถอยยิ่งบดเบียดมากขึ้น ขาที่ยกจะถีบก็กลายเป็นอ้าออกให้ผมแทรกเข้าไปถนัด ผมบีบปลายคางเมื่อคิดจะกัดลิ้น ถ้าโดนได้มีห้อเลือดแน่ ถึงจะมั่นใจว่าไม่ขาด แต่ก็เจ็บไม่ใช่น้อย จนเลิกออกแรง เปลี่ยนเป็นจิกหลังเมื่อโดนเบียดแนบชิด ไล่ซุกไซ้ใบหน้าที่แสนรัก มือสอดใต้เสื้อค่อยๆปลดจนสาปเสื้อแยกออกจากกัน ผละจากปากให้ได้หายใจหายคอ คนตัวขาวนอนหอบหน้าแดง จิกตาใส่

เพี้ยะ

เพี้ยะ

หน้าหันตามแรงตบ ผมยกยิ้ม ก้มไปกัดไหล่บางจนผวาเฮือก

“อุ๊บ ไอ้”กลั้นเสียงร้องแต่มีสบถ ไล่มาซอกคอที่รอยเก่ายังไม่จาง ก็รับรอยใหม่ไปซะ ตอกย้ำเข้าไปว่าเป็นของใคร

“เต็มที่เลยเทียน นายก็รู้ ฉันไม่มีวันปล่อยและถอยจากนาย”ผมเน้นถ้อยคำให้รับรู้เต็มหน้า และเต็มสองหู กัดปากล่างให้รู้สึก สอดลิ้นเข้าไปควานกัดอีกฝ่ายบ้าง แต่ไม่แรง ไล่มาอกขาว เงยหน้าไปแสยะยิ้ม ชิมสิ่งล่อลิ้นตรงหน้า ตวัดไปมา เจ้าบิดตัวแต่คงไม่ถึงใจ ต้องออกแรงขบดุนดัน เม้ม มือเล็กแต่หนักตบกลางหัว

“อ๋อ อีกเหรอ ได้”

“อ๊ะ ไอ้หมาบ้า อื๊อ”

“ไม่ชอบเหรอ แดงดีออก หึหึ”

ผมยิ้มลิ้นเลียริมฝีปาก เมื่อยอดอกแดงจากการถูกกัด ก้มไปทำอีกข้าง รู้สึกจุกเมื่อถูกต่อยสีข้าง เลยต้องเอาเสื้อหมัดมือไว้กับหัวเตียงข้างหนึ่ง ถอยไปมัดขาไว้ด้วย เหลือไว้อย่างล่ะข้างพอ เดี๋ยวไม่ได้อารมณ์

“ฮึ่มมม”เสียงคำรามในคออย่างขัดใจ เทียนตอนนี้อยู่ในสภาพเสื้อเชิ้ตถูกปลดกระดุมครบทุกเม็ด กางเกงชั้นในถูกผมถอดออกพ้นปลายเท้าไปแล้ว วิวดีโคตร ผมน่าจะขอชุดนักโทษมาด้วย เอาไว้รำลึกกัน ระหว่างคิดผมปลดสิ่งกีดขวางตัวเองออกบ้าง จนไม่เหลืออะไรมาขวางกั้น มือลูบไล้ต้นขา

ปึก

ปึก

เต็มๆ ส้นเท้าบางๆ แต่หนักแน่น ถีบเข้ากลางหน้าและอก ถามว่าเข็ดบ้างไหม ถ้าเข็ดจะทนมายี่สิบกว่าปีเหรอ จิ๊บๆ เจ้าของส้นเท้าจะลุกแต่โดนทาบทับจนหัวโขกเตียง

“โอ้ย”

หลุดเสียงร้องไม่ดังนัก ผมจับมาจูบหนักและเป่าให้ ก่อนจะกดหัวลง กลั้นหัวเราะ ยังจะคิดเอาหัวโขกผมอีก ไม่เจ็บบ้างหรือไงกัน ผมไม่อยากให้เทียนเจ็บตัวโดยใช่เหตุ ถ้าจะช้ำก็ขอให้ช้ำเพราะรอยรักที่ผมมอบให้ดีกว่าผมปลุกเร้าอารมณ์คนใต้ร่างที่อ่อนแรงให้บ้างแล้ว จูบปากที่เริ่มตอบสนอง มือขยุ้มหัว ละมาไหล่ เมื่อโดนละเลงที่หน้าอกสีห้อเลือดจากการถูกกัด

“อ๊ะ”

“อา เทียน”

ไล่ต่ำลงมาท้องน้อย จูบซับจนขึ้นรอย ต่ำลงไปอีก ก็เจอลำเทียนที่ยังไม่ยอมผงกหัวทักทาย แต่ไม่ใช่ปัญหา

“อืม อา”

“เทียน อืม”

ผมเรียกเสียงพร่า จูบปลายเทียนที่สั่นไหว ก่อนจะเข้าเต็มปากเมื่อถูกครอบคลุม รูดขึ้นลงอย่างนุ่มนวล เพิ่มแรงขึ้นเมื่อบั้นท้ายดันเป็นจังหวะสอดประสานกับริมฝีปากที่ครอบครอง มือกอบกุมลูกเทียนข้างๆบีบไล้ สุดท้ายลำเทียนก็เริ่มมีน้ำตาไหลออกมาปริ่มๆ เจ้าของปรือตามอง หน้าขึ้นสีอย่างทุกครั้ง แต่ไม่เบือนหน้าหนี ปากเผยอเหมือนจะขอร้องแต่ไม่เคยเอ่ย ผมรู้เสมอว่าเทียนต้องการแต่ไม่ยอมเผย เคยแกล้งไม่ให้ไป แต่ก็สุดจะทนเจ้าตัวไม่ปริปากกัดจนห้อเลือด กลายเป็นผมที่ทนไม่ไหวต้องปลดปล่อยให้ ผมเร่งความต้องการให้สูง

“อา อา”

“อืมอืม”

“ฮึก ยะ ไอ้”

ร้องอย่างขัดใจ เหมือนจะถามแต่ไม่หลุด กัดปาก

“ใจเย็นนะ”ผมแสยะยิ้มบอก ก่อนจะโน้มตัวเข้าไปหา จูบปากที่กัดเอาไว้ให้คลายออก หัวเราะในลำคออย่างพอใจ เมื่อเทียนตอบโต้กลับมา เบียดตัวเข้าหา ขายกก่าย ผมบีบลำเทียนยังไม่ให้ปล่อย ดันขาเทียนออกเบียดกันไปมา

“เดี๋ยวจะเจ็บ”ผมบอกส่งนิ้วเข้าไปในปากเทียน ที่รู้ว่าต้องทำยังไง แต่ยังมีกัดอย่างแรง ผมเบ้หน้าบีบลำเทียนจนยอมปล่อย ส่งนิ้วเข้าปากตัวเองอีกทีจนชุ่ม ก่อนจะสอดด้านล่างเข้าไปทีเดียวสามนิ้ว เจ้าของช่องทางผวาเข้ามากัดคอผมเข้าให้

“ซี๊ดดดด เทียน อืม กัดแรงๆสิ”ผมร้องพร้อมขอ เทียนยิ่งลงน้ำหนักฟันจนดังกึก เหมือนจะได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ลิ้นอุ่นไล้เลียใบหู ผมเบี่ยงทันทีจับมือไปด้วย ไม่งั้นได้หูขาด หูอื้อ แน่ พอได้ที่รีบถอดและยัดที่ใหญ่กว่านิ้วเข้าไปแทน จะได้เลิกหงุดหงิดสักที

“อื๊ออออืม”

“อา เทียน เทียน”

“รัก รัก รักเทียน”

“อึก อ๊ะ”

“อา อา เทียน”

เสียงครางพร้อมช่วงล่างที่สอดประสาน มันลงตัวและไพเราะอย่างทุกครั้ง ถึงจะปฏิเสธแต่ร่างกายกลับตอบรับเป็นอย่างดี และเมื่อไหร่จะยอมรับทั้งหมดสักที ผมเรียกเทียนพร้อมขยับโยกไปตามจังหวะรัก อีกฝ่ายก็กอดรัดราวกับกลัวว่าจะหนีหาย ภาวนาให้คิดอย่างนี้
 
“รักฉัน รักฉัน นะเทียน ได้โปรด”

“ฉันรักเทียน”

“อึก หนวก หะ หู”

เสียงตอบกลับอย่างรำคาญพร้อมสีหน้าเหยเก ตาปรือ ปากเผยอ

“อืม อา”

“เทียน เทียน รักเทียน”

ผมยิ่งพูดกรอกหูเมื่อใกล้จะสิ้นสุด ข้างในเทียนตอดถี่ยิบ ยิ่งทำให้ผมคุมตัวเองไม่ได้ ขยับถี่โยกพร้อมส่งแรงเข้าออก จนสุดท้าย เทียนผวาเข้าปิดปากก่อนจะปลดปล่อยเข้าเต็มลำตัว ผมขยับแรงเร่งตัวเองให้ถึงบ้าง สุดท้ายก็ปล่อยเข้าช่องทางอบอุ่นที่รองรับอยู่แล้ว ไล่จูบปรับระดับลมหายใจ กอดก่ายกันไปมา มือนุ่มไล่แผ่นหลัง ราวกับปลอบประโลม ทั้งที่ก่อนหน้าขีดข่วนและทุบไม่ยั้ง แต่ผมก็พอใจเสมอ แค่เป็นเทียน

และคิดว่า

เทียนน่าจะรู้

ว่า

“อึก ไอ้ ออกไป”

“ก็ออกแล้ว แต่อยากออกอีก และ ส่งท้ายเมืองไทยกันหน่อยสิ หึหึ”

รอบเดียวคงไม่ใช่ น่วมซะขนาดนี้ ก็ต้องเรียกค่าทำขวัญกันหน่อย และผมจะเรียกตลอดชีวิตเลย
.
.
.
.
“ยินดีต้อนรับกลับบ้าน เทียน”เสียงต้อนรับที่น่ายินดี พร้อมอ้อมแขน แต่กูโคตรไม่ยินดีเลย หลังเสร็จสิ้นภารกิจที่เมืองไทย สรุปเราไม่ได้ให้ไม่ใช่เพราะไม่ไว้ใจ แต่ทางท่านอธิบดีฯเป็นฝ่ายปฏิเสธเองในวันที่ไปกินข้าวที่บ้าน ท่านคิดว่าในเมื่อเป็นสมบัติประจำตระกูลก็ควรจะอยู่กับตระกูลต่อไป เอาไว้ถ้าสนใจจะขอมาเรียนรู้ ซึ่งทางเราก็ยินดี ตัดประเด็นท่านสนใจเทียนออกไป เพราะมีครอบครัวที่น่ารัก ดีแล้วอย่ามีปัญหากับผมเลย เราลาคุณอาที่มาส่งเราที่ชายแดน ในที่สุดเราก็เดินทางถึงบ้านกันสักที มีเพื่อนเก่าที่น่าคบสำหรับเทียน แต่เป็นคู่แข่งของผม มาต้อนรับ

“ขอบใจ ฟง”นี่ก็พูดกลับเสียงอ่อนเชียว ผมมองการกระทำอย่างหงุดหงิด เพื่อน ก็แค่ เพื่อน เทียนไม่ทางคิดเป็นอย่างอื่น ถึงคิดผมก็จะดับซะ

“เฟย ด้วยนะ”ดีมันยังสายตาดี เห็นกูยืนหัวโด่อยู่ ให้กี่ปี มันก็ยังเป็นคู่แข่งผมอยู่ดี

“เออ ขอบใจ”ผมตอบเสียงห้วน จนเทียนปรายตามองด้วยความเคยชิน ผมเลี่ยงคำว่า ระอา มานานแล้ว

“เหมือนเดิมเลยนะ”อีกฝ่ายยกยิ้มส่ายหัวให้

“เหมือนเดิมทุกอย่าง อย่าคิดมาเปลี่ยน และทำไมไม่แต่งงานสักทีวะ คุกก็ไม่ได้ติด”ผมบอกพร้อมโอบเอวเทียนให้เข้ามาใกล้ พูดใส่อีกฝ่ายอย่างกวนๆ

“ฉันก็รอคนที่ต้องการจะแต่งด้วยน่ะสิ”อีกฝ่ายก็ยกยิ้มตอบกลับมา

“รอให้ตายห่าไปเถอะ”พูดใส่ ก่อนจะเจอปรามด้วยสายตา ถ้าเป็นแต่ก่อน ก็คง คุณชายอย่าหยาบคายให้มากนัก แต่เดี๋ยวนี้มันหมดยุคคุณชายไปแล้ว และผมก็ไม่ชอบให้เรียกอย่างนี้ด้วย เมื่อไหร่จะเรียกชื่อกูเสียงอ่อนหวานบ้างวะ มันยากหรือไง พยางค์เดียวเหมือนมัน เพราะกว่ามันด้วย

“เข้าบ้านได้แล้ว”เทียนสะบัดตัวเดินนำออกไปก่อน

“ฉันไม่ยกเทียนให้หรอก”ผมพูดใส่อีกฝ่ายอย่างไม่เกรงใจ ถึงจะช่วยเหลือมีบุญคุณ แต่ไม่เกี่ยวกัน

“นายเป็นแค่น้อง จะตัดสินใจแทนเทียนได้ยังไง เทียนไม่มองนายเป็นอย่างอื่นหรอก นายควรจะเลิกทำแบบนั้นกับเทียนซะ เห็นแก่ป๊าม๊านายบ้างสิ มันไม่ถูกต้อง ถ้านายเป็นคนอื่น และเทียนเลือก ฉันจะไม่ยุ่งเลย แต่นี่นายเป็นน้องเทียนนะ”อีกฝ่ายพูดอย่างรู้ตื้นลึกหนาบางถึงความสัมพันธ์ที่เกินเลย ผมไม่ได้ตกใจที่เขารู้ เทียนไม่มีทางปริปากแน่นอนหมอนี่ไม่ได้โง่ เขาเลือกจะมาพูดกับผมแทนที่จะพูดกับเทียน

“ถ้านายรักเทียน ควรจะปล่อยเขาซะ”พูดเชิงขอร้อง

“อย่ามาเสือกเรื่องของเรา”ผมกระชากคอเสื้อ ก่อนจะผลักอีกฝ่าย เดินเข้าบ้านไป กลัวจะติดคุกอีกรอบโทษฐานฆ่านายทหารระดับยศนายพล ถ้ามันรอด มันได้ครอบครองเทียนแน่ เข้าไปคนรับใช้ทั้งเก่าและใหม่รอต้อนรับด้วยสีหน้ายินดี ผมปรับสีหน้ารับคำทักทายของทุกคน ก่อนจะแยกย้ายกันไปทำงานต่อ อีกสี่วันเราจะไหว้บรรพบุรุษ เหมือนที่เคยทำทุกปีตอนที่ยังมีครอบครัว

“เป็นอะไร”เทียนถามผมที่เงียบอย่างผิดวิสัย น้อยครั้งที่จะเอ่ยปาก

“เปล่า”ผมตอบสั้นๆ ก่อนทิ้งตัวลงนั่ง

“ฟง ทานข้าวด้วยกันนะ”เทียนหันไปสนใจเพื่อนเก่าที่เดินเข้ามาพร้อมชวน

“ได้สิ ฉันรอมานานแล้วที่จะได้กินข้าวด้วยกันกับนาย วันนี้คงเจริญอาหารน่าดู”ยิ้มซะจนอยากจะเรียกไอ้เข้มกลับมาเลาะเนื้อโยนลงบ่อให้สัตว์เลี้ยงแสนรักกูจริงๆ ผมเหล่ตามอง

“ก่อนหน้าแดกไม่ค่อยลงหรือไง”เหน็บซะหน่อย ทำกูจะอ้วกกับคำพูดชวนเลี่ยน

“จะมากไปแล้วนะ ฟงเป็นเพื่อนฉัน และมีบุญคุณกับเรา ขอโทษเขาซะ”เทียนหันมาพูดเสียงเรียบ

“บุญคุณส่วนบุญคุณ แต่เรื่องนายฉันไม่นับรวม”ผมพูดใส่อย่างไม่สนใจมารยาทอีกต่อไป 

“ไม่เป็นไร เทียน เฟยก็พูดแหย่เหมือนทุกครั้ง”อีกฝ่ายเดินมาแตะแขน พยักหน้าให้

“ฉันขอโทษแทนแล้วกัน ไปเดินเล่นข้างนอกกันดีกว่า”เทียนเอ่ยปากขอโทษ พร้อมชวน หันไปสั่งพ่อบ้านให้ยกน้ำชากับของว่างไปให้ พร้อมสื่อทางสายตาอย่าตามไป พอลับตาผมแทบจะทุ่มของในนั้นให้มันพังซะให้หมด

“คุณชาย ใจเย็นนะครับ อะไรที่เป็นของคุณชายไม่มีทางเป็นของคนอื่นได้”พ่อบ้านเก่าแก่เตือนสติ เขาทำงานรับช่วงต่อจากพ่อเขา ทำมาเป็นรุ่นๆ และไม่เคยก้าวก่ายปิดปากเงียบมาตลอด ผมพยักหน้า

“ขอบใจ ที่เข้าใจฉัน”ผมเอ่ยปากบอกพ่อบ้าน ที่ยิ้มรับก่อนจะเดินออกไป ผมเดินออกไปบ้าง มองบรรยากาศรอบๆ นึกถึงตอนพวกนั้นยังอยู่ อยากให้พวกมันมาอยู่ด้วย ในเมื่อเลือกทางเดินกันแล้วก็ต้องปล่อยไป บ้านใหญ่โตแต่ไม่มีใครแล้วก็เวิ้งว้าง ผมยกบ้านอีกฝั่งให้ ไอ้ไป่ ไอ้ย้ง ไอ้ทวน และ ลูกน้องที่ยังสมัครใจอยู่ด้วย ให้อยู่กันไป ผมเดินไปบ้านหลังเล็กที่ครั้งหนึ่งเป็นบ้านของเทียนกับแม่เล็ก บ้านยังสวยงาม ให้ความอบอุ่นเหมือนเคย ผมเปิดประตูบ้านเข้าไป ทุกอย่างภายในบ้านไม่เปลี่ยนแปลง ภาพถ่ายแม่เล็ก เทียน ยังวางอยู่ที่เดิม ผมเดินเข้าไปนั่งตั่งตัวใหญ่ที่แม่เล็กใช้ทำงานฝีมือ เล่นดนตรี หรือแม้แต่กล่อมผมนอน โดยมีเทียนอยู่ข้างๆ ผมเอนตัวพิงหมอนเอาหน้าแนบยกยิ้ม นึกถึงตอนเด็กที่เคยหนุนตัก

‘แม่เล็ก เทียนชอบกินอะไร’

‘เหมือนคุณชาย’

‘เทียนชอบสีอะไร’

‘เหมือนคุณชาย’

‘และมีที่ไม่ชอบไหม’

‘เหมือนคุณชายอีกนั่นแหละ’

‘ทำไมเหมือนล่ะ’

ผมขมวดคิ้วใส่แม่เล็กที่ถามอะไร ก็ตอบประโยคเดียวกัน แม่เล็กยิ้ม เอามือลูบผม

‘ก็เวลาถาม เทียนจะบอกว่า เหมือนคุณชาย’

‘จริงเหรอ’

ผมเด้งตัวขึ้นมาพูดอย่างดีใจ แม่เล็กยิ้มพร้อมพยักหน้า และเราก็หยุดคุยเมื่อเทียนเดินเข้ามาพร้อมขนมจีบ และ ซาลาเปา ส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลาย

[goonglovenut]

‘สุกแล้วครับแม่’

เทียนบอกพร้อมวางลงตรงหน้า ในตอนนั้นผมคิดในใจว่าจริงหรือเปล่า กับที่แม่เล็กบอก

‘ทำไมหยิบมาแต่ไส้เค็มล่ะ เทียน’

แม่เล็กถามออกมาด้วยใบหน้ายิ้มๆ ไม่ได้แปลกใจ ในวัยนั้นผมคิดว่าใช่นะ ว่ามันคืออาการของแม่เล็ก

‘ก็’

‘ก็อะไรล่ะ หืม แล้วไส้หวานของแม่ล่ะ’

เทียนเงยหน้าดูจะตกใจนิดๆ

‘ขอโทษครับ เดี๋ยวเทียนไปเอามาให้’

‘ไม่เป็นไร แม่ยังไม่หิวหรอก เทียนกลัวคุณชายจะหิวล่ะสินะ ถึงได้เอามาให้ก่อน’

แม่เล็กพูดด้วยรอยยิ้ม ผมมองหน้าเทียนที่สบตาก่อนจะเบือนหนี แต่มือเลื่อนจานเข้ามาให้

‘อันนี้ไม่สวยแต่อร่อยจัง’

ผมหยิบลูกที่ดูเบี้ยวๆ มาเป่าและกัดลงไปบนแป้งเนื้อนุ่ม

‘เทียนปั้นเองเลยนะ คุณชาย ไส้ก็ปรุงเอง’

แม่เล็กพูดกลั้วหัวเราะ ผมตาโต เทียนเม้มปาก แก้มแดงเหมือนไข่เค็มเลย และวันนั้นผมก็ยัดซาลาเปาไส้เค็มเข้าไปหมดทุกลูกไม่ยอมให้ใครกินแม้แต่ลูกเดียว ยกเว้น เทียน ที่ผมให้กินจากลูกเดียวกันทุกลูกจนหมด ผมยิ้มกับวัยเด็กที่อยากจะให้มันเกิดอีกครั้ง

อืม

มือนุ่ม พร้อมเสียงเพลงกล่อม ดังข้างหู นี่แม่เล็กกำลังผมอยู่เหรอ แต่จากสัมผัสและกลิ่นกายที่คุ้นเคยมันไม่ใช่ ทำไมมันถึงได้นุ่มนวลอ่อนโยนเหลือเกิน

“เกเร”

“ไอ้ปีศาจ”

“ทำไม ไม่เข้าใจอะไรเลย”

เสียงพูดแผ่วเบา มือนุ่มลูบใบหน้า ผมคว้ามากอดแนบหน้ากับความอบอุ่นที่โอบกอด

“เทียน”

“หืม”

“เทียน”

“รักเทียน”

“อย่าทิ้งฉัน”

“อย่าไปกับมัน”

“เรามีกันแค่สองคน เทียน”

“ฉันรักเทียน รักเทียน”

เสียงหัวเราะในลำคอ มือลูบหัวเบาๆ พร้อมลมหายใจรดหน้าผาก ทำเอาเป็นฝันกลางวันที่ดีเหลือเกิน
 .
.
.
.
ผมนั่งคิดถึงเมื่อวาน ทบทวนตั้งแต่กลับมา ลับฝีปากกับไอ้ฟง เดินไปบ้านเล็ก และ นอนลงฝันถึงวัยเด็ก ต่อจากนั้นก็เคลิ้มหลับไป แต่ทำไมสัมผัสมันเหมือนจริงมาก ตื่นมาเห็นเทียนนั่งอยู่ตรงข้าม แต่สายตามองแต่รูปถ่ายแม่เล็ก สีหน้าครุ่นคิด ก่อนจะหันมาสบตากัน และเดินออกไปเงียบๆ ผมเดินตามกลับไปตึกใหญ่ คิดว่าจะขอโทษไอ้ฟงมันที่พูดไม่ดี แต่มันกลับไม่อยู่แล้ว เหลือแต่เทียนกับผมที่โต๊ะกินข้าว เราไม่ได้พูดอะไรกันแต่รู้สึกบรรยากาศดี เทียนไม่ได้หน้าบึ้งหรือพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น จนกระทั้งแยกย้ายกันพักผ่อน ผมดึงแขนเทียนให้เข้าห้องตัวเอง เทียนไม่ขัดขืนเดินตาม และทุกอย่างก็เป็นเหมือนทุกครั้ง ถ้าสังเกตจะเห็นปากผมเจ่อเพราะถูกตบ เมื่อเผลอไปบอกว่าช่วยมอบความอบอุ่นให้เฟยไม่น้อยด้วยปากให้หน่อย

“กิจการตอนนี้ ได้กลับมาหมดแล้วครับคุณชาย”เสียงทนายประจำตระกูลรายงาน ทุกอย่างให้ทราบ

“หุ้นส่วนที่เหลืออยู่ ก็ยังภักดีไม่คิดจะถอนออกไปครับ”ยังรายงานต่อ แต่เหมือนไม่เข้าหูผมสักนิด หลุบตามองมือเรียวที่เปิดเอกสารตรวจอยู่ เทียนอยู่ในชุดลำลองเสื้อคอจีนแขนยาวสีขาว กางเกงเข้ารูปสีดำรับขาเรียวยาว

“เพิ่มหุ้นพวกเขาให้สมกับที่เขาเชื่อใจเรา ดีไหม”เทียนออกปากถาม เหลือบตามองผม

“ตามใจ จัดการอะไรก็ทำเถอะ”ผมพยักหน้า แทนที่วันนี้จะได้มีเวลาพัก เทียนกลับเรียกทนายและหุ้นส่วนมาคุยเรื่องงาน บอกว่าจะได้เรียบร้อยไปเป็นอย่างๆ และอีกไม่กี่วันจะจัดงานจะได้ราบรื่นไม่ค้างคา

“เอ้อ แล้วเรื่องแต่งงานล่ะครับ คุณชาย”ทนายพูดถึงเรื่องที่ไม่ควรจะพูดขึ้นมาอีก

“ไม่แต่ง หมดธุระแล้วใช่ไหม ฉันอยากพัก”ผมตอบพร้อมเอ่ยปากไล่ เทียนพยักหน้าให้ออกไปก่อน

“คุณหลี่ เขาก็พูดถูก ตอนนี้เหลือเราแค่สองคน ถ้าหมดเราก็ไม่มีทายาทแล้ว”เทียนพูดออกมาหลังจากประตูห้องทำงานปิดลงแล้ว ผมเอนตัวพิงพนัง

“โอ้ย แก่จะตายห่าแล้ว ยังจะมาแต่งงานอะไรกันอีก”ผมโพล่งออกไปอย่างรำคาญกับเรื่องไม่เป็นเรื่องก็ให้เป็นเรื่องขึ้นมา ก่อนจะอึ้งเมื่อคุณชายน้ำแข็งโพล่งออกมาบ้าง


“ในเมื่อแก่จะตายห่า ก็ควรจะเลิกเรื่องบนเตียงไปซะด้วยสิ”

“เฮ้ย ไม่เกี่ยว เรื่องนั้นมันช่วยให้อายุยืนยาว แต่สำหรับฉันต้องกับนายเท่านั้น”ผมแย้งออกไปทันทีพร้อมดักคออีกฝ่าย ที่เงียบไปอีกครั้งเอนหลังเอามือกอดอกบ้าง

“เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ มันไม่ได้สำคัญอะไรหรอก อีกหน่อยเราก็จากไป เอาอะไรติดตัวไปไม่ได้ คนที่อยู่ต่อดีๆก็มี เอาไว้เราก็เล็งไว้หาคนสืบต่อก็ได้”ผมเดินไปกอดไหล่คนหน้านิ่ง

“ฉันรู้ ไม่ได้งกสมบัติ แต่ป๊ากับบรรพบุรุษร่วมกันสร้างมา ก็อยากจะให้ทายาทได้สืบต่อ ทำไมไม่คิดถึงพวกท่านบ้าง ถ้านายไม่แต่ง ฉันแต่งเองก็ได้”เทียนพูดเสียงเรียบแต่ทำให้ผมเสียงดังได้

“ไม่ให้แต่งโว้ย นายลองแต่งสิ ฉันจะอาละวาดให้ดู ผู้หญิงฉันก็ทำได้”ผมรวบตัวมากอดหลังจากพูดเสร็จ

“หัดมีเหตุผลบ้าง”พูดพร้อมหลังมือ แต่คนอย่างผมมันทานทนแล้ว

“ไม่จำเป็น อีกอย่าง”ผมตอบก่อนจะหรี่ตาใส่ อีกฝ่ายมองว่าจะพูดอะไร

“นายทำเป็นเหรอ ถ้าแต่งไปน่ะ”

เพี้ยะ

ผลั่วะ

“เทียน เบา เบา”

ผมจับมือเทียนที่ตบ อีกข้างก็สันแฟ้ม ก่อนจะมีเสียงขัดความสุขสมทางการเจ็บตัวของผมอยู่ อีกนิดจะได้หาเรื่องปล้ำคนในห้องทำงานอยู่แล้ว คิดมานานแล้วแต่ไม่เคยได้สักที

ก๊อก

ก๊อก

“เชิญ”

เสียงเทียนพูดอนุญาต ประตูเปิดออกเป็นผู้ชายรูปร่างสูงโปร่ง ไม่คุ้นหน้าถือแฟ้มเอกสารเดินเข้ามา

“นายเป็นใคร”ผมถามทันที เมื่ออีกฝ่ายก้มหัวให้

“ผมเป็นผู้ช่วยคุณเกาครับ นี่ครับประวัติ”เขาวางเอกสารบนโต๊ะ ผมเปิดดู

“เกาไปไหน”ผมถามรู้สึกไม่ชอบมาพากลแปลกๆ หันไปสบตากับเทียน

“คุณเกาป่วยครับ เลยให้ผมเอางานมาส่งแทน”เขารายงานด้วยน้ำเสียงปกติไม่มีติดขัด เทียนกดมือถือหาใครสักคน คงเป็น ไป่ให้ตรวจสอบ สักพักก่อนจะพยักหน้าว่า เกาป่วยจริง ให้คนชื่อหยวนอี้มาส่งเอกสารให้แทน  และขณะที่เทียนก้มดูมือถือที่ดังอีกครั้ง

“อึก”ผมร้องออกมาเมื่อถูกแทงด้วยของแหลมอย่างเร็ว แต่ดีว่าระวังตัวเลยโดนใต้ราวนม ผมจับก่อนจะผลักออก

“เฟย”เทียนเรียกเสียงดัง ขว้างที่เขี่ยบุหรี่โดนหัวไอ้คนแทง แต่มันแค่หัวแตก หันกลับไปปะทะกับเทียนที่เตะกลางลำตัว พร้อมเอี้ยวตัวหลบปากกาปลายแหลมไปด้วย

“เทียน หลบไป”ผมบอกเทียนก่อนจะกระโจนเข้าถีบกลางหลัง หันไปเห็นแสงวูบวาบจากตึกอีกฟาก พุ่งเข้าไปรวบตัวเทียนให้หมอบลง

ปรุ

ปรุ

ปรุ

เพล้ง

เพล้ง

เสียงปืนพร้อมกระจกแตกกระจาย ไอ้นั่นสไลด์ตัวเข้ามาอย่างเร็ว ผมผลักเทียนออกรับเข้าไปอีกดอกที่มือ แต่กัดฟันดันกลับ ยิ่งทำให้แผลลึกลงไปอีก

“หึ ตายซะ ให้สมกับที่แกฆ่าพ่อฉัน”มันแสยะยิ้มพร้อมกดย้ำทำให้เลือดออก

“มึงเป็นใคร”ผมถามพร้อมต่อยมัน มองเทียนที่พยายามจะเข้ามา แต่ลูกปืนก็เล็งมาอีก

“ลูกคนที่มึงฆ่าตายไง ไอ้เฟย มึงฆ่าพ่อกู ทำให้ครอบครัวต้องถูกจับ เพราะพวกมึง”มันพูดอย่างอาฆาต แววตาและสีหน้าทำให้ผมนึกออก

“ลูกไอ้กวง ไอ้คนขายชาติ”ผมแสยะยิ้มว่ามัน ก่อนจะหักข้อมือ ทำให้ปากกาปลายแหลมหลุดมือ มันถีบผมออก พอดีกับที่ประตูเปิด

“หลบ”ผมร้องบอก ให้หลบลูกปืนที่ยังสาดเข้ามา เทียนสั่งการให้ไปหาทิศทางปืนพร้อมแจ้งตำรวจ ไอ้หยวนอี้เห็นท่าไม่ดี ขว้างมีดมาแต่ผมหลบทัน พุ่งเข้ามาใส่อีก มันเกือบทำสำเร็จแล้วที่จะฆ่าผม แต่ต้องหงายหลังเมื่อเทียนหยิบมีดมาขว้างกลับโดนหน้าขามันพอดี เสียงปืนเงียบไปพร้อมโทรรายงาน

“ไม่เป็นไร รีบขึ้นมา”เทียนบอกก่อนจะกดวาง เดินเข้าไปไอ้คนที่ยังกัดฟันลุก เทียนกดมีดซ้ำลงไป ทำเอามันร้องออกมา

“แกทำเขา”

เสียงเทียนพูดรอดไรฟัน ก่อนจะดึงมือมันออกมาวาง

“อ๊าคคคคคคคคค”มันร้องครวญครางเมื่อเทียนหยิบปากกาปลายแหลมเสียบลงไปกลางฝ่ามือจนทะลุ

“นาย เป็นอะไรหรือเปล่า”ไอ้ไป่โผล่เข้ามาพร้อมถาม ตามด้วยไอ้ย้ง ไอ้ทวน

“เอามันไปส่งตำรวจ”เทียนสั่ง พวกมันมองหน้า ที่ไม่สั่งให้เก็บไอ้คนอวดดีที่กล้ามาเหยียบถึงจมูก

”ฉันไม่ต้องการสร้างความแค้นอีก แต่ถ้าแกไม่จบ คราวหน้าฉันจะจบให้เอง จะฆ่าไม่ให้เหลือแม้แต่คนเดียว”เทียนพูดกับมันเสียงเยียบเย็น สีหน้าแววตาบอกว่าเอาจริง ไอ้ไป่พยักหน้าให้การด์เอาตัวออกไป เทียนตรงมาหาผมหยิบผ้าเช็ดหน้าซับเลือดที่แผลตรงใต้ราวนมที่เลือดยังออกอยู่ ฉีกเสื้อตัวเองมัดแผลที่ฝ่ามือ

“เจ็บไหม หมอกำลังมา”เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นเทียนมีสีหน้าร้อนรนเหมือนจะร้องไห้ แม้จะแค่น้อยนิดแต่ผมก็สัมผัสได้

“ไม่ นายไม่เป็นไรฉันก็ดีใจ”ผมยิ้มให้เทียนเอามือข้างที่ไม่เปรอะลูบแก้ม

“หมอมาหรือยัง ทำอะไรอยู่ อยากโดนไล่ออกกันใช่ไหม”เทียนหันไปถามเสียงดัง

“กำลังมา”ไอ้ทวนเอ่ยปาก

“มาเดี๋ยวนี้ ฉันให้อีกครึ่งนาที”เทียนตวาดแทรกกลาง พอกับที่ประตูเปิดออก ไอ้ย้งนำหมอกับพยาบาลเข้ามา พวกเขาประจำอยู่ที่นี่

“เร็วๆ”เทียนเร่งอีก หมอกับพยาบาลอีกสองคนรีบทันที

“เทียน ฉันไม่เป็นไร”ผมบอกเทียนให้ใจเย็น ปกติแค่เทียนไม่พูดก็ลนลาน ยิ่งเพิ่มเสียงดังยิ่งสั่นกันไปหมด

“นายต้องไม่เป็นอะไร ฉันไม่ยอม”เทียนพูดออกมา บีบมือผมจับตัวให้เอนพิงอก

“ทำถนัดใช่ไหม”เทียนถามหมอเสียงเรียบ

“ครับ”หมอพยักหน้า

“เขาจะเจ็บถ้าฉันไม่อยู่ด้วย”

เทียนพูดออกไป มือลูบหัวผม จูบขมับ บีบมือข้างไม่เจ็บ เหมือนตอนเด็กที่ผมถูกเย็บแผลแบบสด เทียนก็อยู่ข้างๆ

‘เทียน อย่าปล่อยนะ ฉันเจ็บ ถ้านายอยู่ด้วยฉันจะไม่เจ็บ’

ผมเคยบอกเทียน ไม่คิดว่าจะจำได้ ผมยิ้ม และมันก็ไม่เจ็บจริงๆ แค่มีเทียนกอดผมอยู่
.
.
.
.
“คิดดีแล้วเหรอ”เสียงคุ้นเคยแต่ไม่ชอบขี้หน้า

“อืม”เสียงคุ้นเคยชอบทั้งเสียงทั้งหน้า และทั้งหมด

ผมปรือตาขึ้นหาต้นตอเสียง เห็นคนทั้งคู่คุยอยู่ในระยะไม่ไกลนัก

“เทียน มันผิดนะ”เสียงเรียกอย่างอ่อนอกอ่อนใจ คัดค้านเอามือจับไหล่

“มันผิดมานานแล้ว”เสียงพูดเนิบนาบ สายตาเบือนไปอีกทาง

“นายก็รู้นี่ เลิกซะเถอะ ฉันรักนายนะ รักมานานแล้วด้วย”ผมยิ้มมุมปาก อยากจะลุกไปตั้นหน้าที่บังอาจมาสั่งและบอกรักคนของผม แต่บางอย่างในความคิดบอกให้ผมนอนฟัง ลองดูสิว่าคนของผมจะพูดและจัดการยังไง

“ฉันเคยบอกนายไปแล้วนี่ เราไปอยู่เมืองนอกก็ได้ ที่นั่นเสรีภาพ ไม่มีใครรู้จักและยุ่งกับเรา”พยายามโน้มน้าวด้วยเหตุผลและอ้อนวอนทางสีหน้า แต่อีกฝ่ายหน้านิ่งตายเดิม

“นั่นไม่ใช่ปัญหาหรอก ฟง”เทียนเอ่ยก่อนจะจับมือออกจากไหล่ เดินไปนั่งที่เก้าอี้

“แล้วอะไรล่ะคือปัญหาของนาย บอกฉันได้ไหม”ยังไม่เลิกที่จะหาเหตุผล

“ฉันทิ้งเฟยไม่ได้”ตอบอีกสิเทียน ตอบออกมาให้หมด มันไม่ใช่แค่นี้

“ไม่ได้บอกให้ทิ้ง ยังไงเฟยก็เป็นน้อง แต่นายต้องยุติความสัมพันธ์ที่เกินเลย พูดกับเขา ถ้าเขาไม่ฟังนายก็ห่างจากเขาสักพักก็ได้ หรือถ้าเขารักนายจริง ก็ต้องปล่อยนายจากความสัมพันธ์แบบนี้ มันบาป และผิดต่อพ่อแม่นายมากนะ”กุมมือพูดแนะนำเอาป๊ากับม๊ามาอ้าง

“เรามีกันแค่สองคนในตอนนี้ ฉันกับเฟย และก็จะมีตลอดไป”เทียนหันไปบอกอีกฝ่าย

“นายหมายความว่ายังไง”ขมวดคิ้วถามอย่างไม่เข้าใจ

“ถ้ามันจะผิดและบาป ฉันก็จะรับเอาไว้ ในเมื่อฉันไม่เคยคิดจะหยุดมันอย่างจริงจังสักครั้ง”เทียนยกยิ้มในขณะที่พูด ทำเอาทั้งผมและไอ้คนที่ฟังอึ้งไปกับสิ่งที่ได้ยิน

“ฉันหนีความจริงมาตลอด ความจริงที่ฉันคงบอกนายไม่ได้ นอกจากเขาเท่านั้น”เทียนล่ะสายตามองมาทางผมที่จะหลับคงไม่ทันแล้ว แต่เทียนไม่ได้ตกใจ กลับลุกเดินตรงมาที่เตียง นั่งลงข้างๆ

“ถามฉันสิ ถามในสิ่งที่นายอยากรู้”เทียนโน้มตัวมาพูดใกล้ๆ ผมลืมตาขึ้น มองหน้าเทียน ขยับปากถาม

“ถ้าไม่มีฉัน นายจะอยู่ได้ไหม”ผมถามออกไป ตาก็สบกันโดยไม่สนใจบุคคลที่สาม เทียนยิ้ม โน้มตัวมาจูบหน้าผาก

“ฟังนะ ฉันจะพูดแค่ครั้งเดียว และอย่าถามอีก”เทียนเอามือลูบหัว ไล่มาประคองใบหน้าผม


“ฉันอยู่ไม่ได้ ถ้าไม่มีนาย ฉันรักเฟย”


มันเกินความคาดหมายมากกับคำตอบ ผมจ้องตาเทียนไม่กระพริบจนจบประโยค ผมกลัวมันแค่ความฝัน จนกระทั่งเทียนจูบปากผม ทำเอากระพริบตา แต่ยังได้ยินเสียงประตูปิดลง พอผละออก ผมก็ยังคิดว่ามันฝันใช่ไหม จนกระทั่งมือเรียวง้างขึ้น ผมดึงเข้ามากอดทันที

“รู้แล้ว รู้แล้ว”ผมบอกกับอกที่มีเสียงหัวใจเต้นอยู่ กอดอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งมือที่ง้างลูบแผ่นหลังผมไปมา อยากฟังอีกแต่เทียนพูดว่าจะพูดแค่ครั้งเดียว ถ้างั้น อีกยี่สิบปี ผมจะถามใหม่ เผื่อเทียนจะลืมไปแล้วว่าเคยพูดไปแล้ว
.
.
.
.
เสียงประทัด กลิ่นธูป เทียน ดอกไม้  อาหารและผลไม้มงคล ถูกตั้งวางเรียงรายเป็นแถวยาว ถูกแบ่งจ่ายให้กับคนในบ้าน รวมถึงชาวบ้านที่อยู่ใกล้ หลังเสร็จพิธีไหว้บรรพบุรุษ ผมจูงมือเทียนเข้ามาในบ้าน ตรงขึ้นไปห้องใหญ่ ปิดประตู คุกเข่าลงตรงหน้าภาพถ่ายบุคคลสำคัญสามคน

“ป๊า ม๊า แม่เล็ก ผมขอโทษกับทุกอย่างที่เกิดขึ้น ผมเป็นลูกอกตัญญู แต่ผมรักเทียน รักอย่างที่คนรักมีให้ ผมสัญญาจะดูแลเทียนจนกว่าจะหมดลมหายใจ และถ้าจะลงโทษขอให้ลงที่ผมคนเดียว”ผมพูดจบยังไม่ทันคำนับ เทียนจับมือ

“ป๊า ม๊า ขอโทษที่อกตัญญู ถ้าจะลงโทษเฟย ผมขอรับไว้ด้วย ผมจะอยู่กับเฟย เราจะดูแลกันและกัน จนกว่าจะหมดลมหายใจ”พูดจบเราก็คำนับ

“ป๊า ม๊า แม่เล็ก ต้องยอมรับเราแน่นอน พวกท่านรักเรา”ผมจับมือเทียน หลังออกจากห้องนั้นแล้ว เทียนพยักหน้าบีบมือกลับ เรากินอาหารร่วมกันเป็นครั้งแรกด้วยรอยยิ้ม ยิ้มอย่างเป็นสุขกับความจริงที่เกิดขึ้นสักที
.
.
.
“พามาทำไม”เทียนขืนมือผมที่พาเดินเข้ามาในห้องตอนยังไม่มืดมากนัก

“เออน่า ไม่ปล้ำตอนนี้หรอก”ผมยิ้มกริ่ม เทียนมองอย่างไม่ไว้ใจ ผมพาเทียนไปนั่งบนตั่งที่แกะเป็นลายมังกรกับหงส์ เทียนขมวดคิ้ว ผมเอาผ้าสีแดงคลี่ออกคลุมหัวเทียนที่นั่งนิ่ง ผมคุกเข่าลงตรงหน้า

“ทำอะไร”เทียนถามแต่ไม่ได้ขัดการกระทำ ผมจูบเทียนผ่านผ้า กุมมือจูบแผ่วเบา ทรุดตัวลง

“เฟย”เทียนเรียกเสียงเบา เมื่อผมจูบเท้าทั้งสองข้าง

“รับฉันเป็นคู่ชีวิตไหม”ผมถามเทียน ที่ดูยังอึ้งอยู่ ก่อนจะคลี่ยิ้ม

“รับ”

เที่ยนเอ่ยออกมา พร้อมดึงผมขึ้นไปนั่งคู่

“ฉันจะเป็นคู่ชีวิตของนาย”

“ฉันจะรักนายไปจนตาย”

จบคำพูด เทียนเป็นฝ่ายปิดปากผมก่อน จูบเคล้าคลึงด้วยความหอมหวาน เบียดตัวเข้าหา คืนนี้เราสองคนคงไม่ได้จบบทรักแค่การจูบ แต่มันคือการเริ่มต้นบทรักบทต่อไป ที่ไม่ว่าจะกี่ครั้ง กี่ปี ผมก็จดจำได้แค่เทียนคนเดียว
.
.
.
.
แสงแดดอ่อนยามเช้าลอดผ่านผ้าม่านสีแดงผ่านใหญ่ ผมลืมตามองคนในอ้อมแขนที่ตื่นอยู่แล้ว

“อรุณสวัสดิ์ เฟย”

เสียงเนิบนาบ เรียบ แต่สีหน้าอ่อนโยน สัมผัสอ่อนหวานที่ริมฝีปาก

“อรุณสวัสดิ์ เทียน”

ซุกเข้าหาอ้อมแขนอย่างออดอ้อน ไม่ใช่กิริยาที่ไม่รู้ตัวอีกแล้ว ผมกอดกระชับพลางคิดว่า

อืม

เทียนเริ่มเป็นขี้ผึ้งบ้างแล้ว ค่อยประเลาะอีกนิด เทียนก็จะชอบในสิ่งที่ผมชอบ

‘แม่เล็ก เทียนชอบกินอะไร’

‘เหมือนคุณชาย’

ผมยิ้มอย่างอารมณ์ดี เมื่อรู้ว่าเทียนชอบเหมือนผม

ผมชอบกินเทียน

อีกไม่นาน

เทียนก็จะชอบกินเฟย

หึหึ

กินเทียน กินเฟย ในความคิดของผมช่างหอมหวานซะเหลือเกิน

ปึก

“อุ๊บ อะไร เทียน”

ผมถามเสียงเบา เนื่องจากจุกเสียดหลังโดนเข่าเทียนเสยเฟยไม่น้อย

“นายยิ้มแปลกๆ ดูชั่วมาก”

เทียนพูดก่อนจะลากผ้าคลุมตัวเดินเข้าห้องน้ำ ปล่อยให้ผมนอนตัวงอกุมของตัวเอง

“ไม่รอแม่งแล้ว คืนนี้จะยัดปากให้ดู เทียน”



*******************************************************************************************************

ปล. เคลียร์จบไปอีกคู่ นานๆเขาจะกินกันดีๆ ปล่อยให้นายเฟยเขาฟุ้งซ่านเรื่องกินและคิดแผนยัดปากนายเทียนต่อไป ฮ่าๆๆๆๆ ส่วนตอนหน้า คู่สุดท้าย จะคู่กัน มั้ง หุหุ  o18และจะปิดท้ายด้วยคู่หลัก เป็นการจบการปล้นกันแล้ว และมีตอนพิเศษให้แน่นอน ไม่รู้ยังจะอ่านกันอยู่ไหม ขอบคุณนะคะสำหรับกำลังใจที่ยังคอยติดตามกันเสมอ ขอบคุณค่ะ


และก็   ต่อไป สุมหัวเข้าไปกองงาน

[aoihimeko]

  ดีใจที่ได้จิ้ม ฮ้า....

*************************************************************

ตอนแรกนึกว่าจะเป็นคู่น้องรัน แต่กลายเป็นคู่นายซะงั้น

คู่นี้เขารักกันแรงดีนะ ชอบมากเหมือนกัน

นายเฟยขี้เล่น แต่นายเทียนเงียบสุขุม เหมาะกันมากถึงจะเป็นพี่น้องก็เถอะ

คู่นี้จบไปแล้ว ตอนหน้าคงจะเป็นคู่น้องรันสินะ อยากอ่านเร็วๆจัง

อยากเห็นเข้มทำอะไรดีๆให้รันบ้ัาง

รอตอนหน้านะจ๊ะ

[punchnaja]

อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆจริงจริ๊ง ไม่อยากให้จบเล้ย

[rujaya]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

อ่านไปก็นั่งน้ำตาไหลไป ซึ้งอะ 

กว่าจะเข้าใจกัน กว่าเทียนจะพูดว่ารัก ลุ้นแทบแย่ 

[mahaki]

รันเข้ม พ่อนกลุงฉัตร เฮียหนู รออยู่ๆๆๆๆ!!!!!

[snack]

ความสัมพันธ์มันแบบว่ารู้ว่าผิดแต่ตัดใจไม่ได้เพราะรักและผูกพันกันมาตั้งแต่เด็ก..กรี๊ดดมากมาย

ชอบตอนที่เฟยฝันถึงตอนเป็นเด็กน่ารักจังทั้งเฟยทั้งเทียน

[Naenprin]

บทจะหวานก็หวานเกิ๊น

น่ารักอ่ะ ชอบคู่นี้มากเลยอ่ะ

[Weena]

รอเสมอค่ะ....ขอบคุณตอนหวานๆ...เลือดพุ่งปรี๊ดดดดดดด

[Infinity 888]

โหด หื่น ซาบซึ้ง ครบเลย คู่นายเทียนกับนายเฟย

ชอบมากกกที่สุดเลย คู่รักSMคู่นี้ 

รอคู่รัน เข้ม ชีวิตรันทดทั้งคู่เลย จะเถื่อนกันขนาดไหนเนี่ย 

[badbadsumaru]

เฟยกับเทียนน่ารักดีอ่ะ
55555555
รอเข้มรันค่ะ

[fc_fic]

 
 

[eern]

ตายๆลูกเดียวน่ารักเวอร์อะชอบคู่นี้สุดกรี๊ดดังๆ

[Ryoooo]

กรี๊ดดด คู่นายในตำนาน ชอบอะ
เหมือนคู่รัก SM แบบเบาๆ (?)
ชอบอะ อ่านแล้วฟินนายทั้งคู่มาก
เค้ารักกันอะ รักกันมายาวนานกว่าคู่อื่นๆ แถมยังมีคำว่าพี่น้องมาคั้น
แต่นายเฟยก็ก้าวผ่านมันไป พร้อมกับความแน่วแน่และความรักที่มอบให้นายเทียน

ตอนพิเศษของคู่นายด้วยนะ
ถึงจครองคู่กันแล้ว แต่เราก็อยากติดตามการวางแผนกินของนายเฟยว่าจะสำเร็จมั้ย อิอิ


มีอีกกี่ตอนเค้าก็อ่าน ไม่มีเบื่อ
ชอบมาก และอินมากทุกตอนจริงๆ   

[zabzebra]

นายเทียนน่ารักง่อวววววววววววววว โอยยยยยย มันฟินตรงตอนเด็กๆอะ

คือแม่เล็กก็รู้ว่าเทียนชอบเฟยมานานแล้วอ้ะ แล้วตอนทีเฟยทำตัวไม่ดีเทียนคงเจ็บปวดมากสินะคะ 

งื้อออออออออ ละมุนสุดตอนแต่งงานอ้ะ กรี๊ดดดดดดดด  อยากให้มีอีกตอนค่ะ นายเทีนยกะนายเฟยอ่าา

แต่ที่ลุ้นสุดคือคู่ พี่เข้มกับน้องรันนะ ฮริ้งงงงงงงงงงงงง

[envylover]

อยากอ่านเสมอ ชอบมากกก รวมเล่มด้วยน้าาาา อยากซื้อเก็บอะ

ลุ้นคู่เช้มกับรันจริงๆ จะลงเอยอีท่าไหนเนี่ยยยยย

[KhunToOk]

ดีใจกะนายเฟยด้วยยยยย !!!!

สมหวังกันแล้ว รอเฮียกะหนูจ้า

[ninghyuk]

ชอบคู่นี้จังงงงง นายเทียนซึนมากกกกกก นายเฟยก็สุดจะหื่นนน -.,-

[วัวพันปี]

คู่นี้เป็นที่สุดของคำว่า"รัก"

[mystery Y]

หวานเบาๆตามสไตล์นายและนาย แอบคิดเหมือนกันว่านายเทียนจะบอกรักนายเฟยบ้างรึเปล่า รักด้วยเลือดจริงๆคู่นี้ ฮ่ะๆ

[NewYearzz]

แนวพี่น้องเป็นแนวที่น่ากลัว แต่ถ้าเหตุละผลมันมีและดูลงตัวก็จะน่ารักน่าอ่านแบบคู่นี้

+1 ขอบคุณมากสำหรับบทสรุปของคู่นี้นะครับ 


รอตอนต่อไปของคู่ต่อๆไปครับ 

[grimace]

ชอบคู่นายมากๆ และตอนนี้ก็เป็นตอนที่อ่านแล้วปริ่มมาก
ตอนเฟยจูบเท้าเทียนนี่แบบ ไม่ไหวแล้ว ตื้นตันประหนึ่งเป็นเทียนเสียเอง
ไหนจะตอนที่เอาซาลาเปามาให้อีก ประทับใจมากๆ ชอบความรู้สึกของสองคนนี้
เสียใจด้วยนะฟงที่ไม่ได้ไปต่อ ดีใจกับเฟยมากจริงๆที่เทียนบอกรัก
คิดก็ปริ่มอีกแล้ว เป็นคู่ที่จะดูแลกันและกันตลอดไปจริงๆ
ชอบมาก อ่านตอนนี้แล้วประทับใจมากๆTT อยากอ่านอีกเยอะๆๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ>__<
..รอหนูกับเฮียน๊าา และตอนพิเศษด้วยจ้าา

[Dezzerr]

อ๊ายยยย คู่นี้เขา SM
น่ารักจริงๆ ตอนท้ายหวานมากกกก แม้ปกติจะหวานแบบปะแล่มๆ เพราะรสเลือดก็ตาม
(เริ่มโรคจิตตามนายเฟย) ฮ่าๆๆๆๆ
รออ่านตลอดค่าาาา ชอบมากกกก