หัวข้อ: >>**ปล้นร้ายกลายรัก**<< "เรือนจำเปิด" หน้า 167 (17-03-59 )

[Ryoooo]

หมอฉ๊าดดดดด หล่อเว่อร์ พ่อนกจ๊า สนใจมั้ย อิอิ

รอค่ะ เรื่องงานสู้ๆ แต่นิยายต้องสู้กว่าเน้อออ อิอิ

[aoihimeko]

ลุงฉัตรรรรรรรรรรรรร

ช่างแลดูเป็นผู้ชายอบอุ่นจริง

แบบนี้สิมันค่ยชวนจิ้น ฟินกระจาย อิอิ


ปล.อยากได้ตอนพิเศษรุ่นใหญ่บ้างจัง

[sam3sam]

อิมเมจให้อารมณ์หมอฉัตรจริงๆ
หมอฉัตรดูอบอุ่นใจดีแถมหล่อขนาดนี้
มิน่าหล่ะพ่อนกถึงได้หมั่นไส้หมอฉัตร

[mystery Y]

หมอฉัตร~

[patee]

มาเร็วๆนะคะ

หมอฉัตรหล่อขนาดนี้ แล้วพ่อนกล่ะจะน่ารักขนาดไหน 

[Still_14OC]

ยังจะอ่าน ยันตัวอักษรสุดท้าย

[iammz]

อร๊ายย~ อิมเมจหมอฉัตร ดูอบอุ่นมากค่ะ ^^

[Poseidon]

ไม่ต้องรีบก็ได้จ้า
เคลียร์งานให้เรียบร้อยก่อนเลยคนเขียน จะได้ไม่เครียดมาก สู้ๆ

[dorazombie]

เฟยบาดเจ็บครั้งนี้คุ้มอ่ะ  เทียนบอกรักด้วย ไม่น่าเชื่อว่าเทียนก็คิดเหมือนกันมานานแล้ว ฟินเลยสิเจ้าเฟย แห๊ม...มีเข้าหอ คลุมผ้าแดงอีก หวานซะ 

รออ่านตลอด ๆ คะเรื่องนี้ อย่างฮา

[NOoTuNE]

อยากอ่านรุ่นใหญด้วยหวังว่าจะได้อ่านด้วยนะคะ 

[Noostar]

ขอตอนพิเศษหมอฉัตรพ่อนกด้วยจ้า หล่อจิงๆรุ่นนี้อยากรู้ว่าเตะปี๊บจะดังอยู่ป่าวอิอิ 

[Kalamall]

  อร๊างงงงงงง เขินจังเลย ทุกคู่เค้าแฮป~ปี้  กันหมดเลย ชอบๆ

หนูกะเฮีย คงคอนเซ็บ รักเราฮาไม่เปลี่ยนเลย 55555555 ทุกมุกอ่ะ ยิ่งเดี่ยวนี้เฮียเริ่มพูดเยอะพูดเลี่ยนๆแถมตบมุกกลับหนูอีก

เบียร์พี่สิบ คือพี่สิบมาดแมนเก่งกาจมากมาย พี่เป็นตำรวจคือหน่วยสวาทค่ะ 5555 พี่สิบบอกสำหรับเบียร์บทสวาทที่มีให้นับเป็นหน่วยไม่ได้!

นายท่านทั้งสอง อุ๊กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ในที่สุดนายเทียนก็ยอมรับได้ซะที คู่นี้คนที่รู้ใจทั้งสองที่สุดคือแม่เล็กนะเอง เอาจริงๆแม่เค้าเห็นรักบริสุทธ์เนอะ

คู่ต่อไป รันกะเข้ม  เราจะรอ คู่นี้น่าจะพอๆกะนายทั้งสอง เหอะๆ><

พี่หมอฉัตรน่าไปให้รักษามากเลยค่ะ ดูใจดีอบอุ่น

[NUTSANAN]

โอ้ยย ย ย กว่าเทียนจะบอกรักเฟยเฟยได้นี่ลุ้นเยี่ยวเหนียวเลย ต้องรอให้เลือดตกยางออกค่าาา
ต้องขอบคุณอีคนแทงนะเฟยเฟยย ย ทำให้เทียนยอมบอกรักได้เนี่ยย เริศค่า

[goonglovenut]

>> ป.49 <<  Run ???? # 1

เกือบเดือนแล้วสินะ ที่ผมกลับเข้ามาในนี้อีกครั้ง และอีกสามปีถึงจะได้ออกไป ผมยิ้มพร้อมใจที่เต้นระริกด้วยความยินดีที่ได้ลดโทษออกก่อนกำหนด ผมคิดถึงแม่กับน้องเหลือเกิน แม่กับน้องก็คิดถึงผมเช่นกัน ส่วนพ่อเลี้ยงผมเสียไปก่อนหน้าด้วยโรคมะเร็ง ผมเสียใจเหมือนกัน อย่างน้อยเขาก็ดูแลและรักแม่เสมอ อาทิตย์หน้าเป็นวันเยี่ยมญาติ แม่จะมากับน้อง ผมตื่นเต้นไปหมด อยากเจอเร็วๆ ไอ้ปาน กับ ไอ้โจ๊ก ก็เหมือนกัน มันอยากเจอเมียกับลูกด้วย มันสองคนบอกว่าถ้าพ้นโทษไปมันจะไม่ทำผิดอีกแล้ว มันสงสารลูกกับเมียมันที่อดทนมาตลอด

“ไอ้เฮียไปไหนวะ”ตายยากเหลือเกิน พูดถึงก็มาทันที แพ็คคู่มาเชียว นี่ถ้าไม่รู้ว่าพวกมันมีลูกมีเมีย คงได้จิ้นมันอีกคู่ ตัวติดกันตลอด ผมกับไอ้เบียร์เคยสงสัยนะว่ามันเป็นผัวเมียกันไหมในนี้  ทั้งแอบดูทั้งสังเกต ก็ไม่มีวี่แวว จนพวกมันจับได้ไล่ถีบ ไล่เตะ ด่าผมสองคน อย่างตลก

“ไปพบผู้คุม เห็นว่ามีงานให้ทำ”ผมตอบพวกมัน ก่อนจะวางไม้กวาด เดินไปนั่งใต้ร่มไม้ใหญ่

“ทำอะไรอีกวะ นายเคลียร์หมดแล้วไม่ใช่เหรอ”ไอ้ปานถามอย่างสงสัย นั่งลงบ้าง ส่วนไอ้โจ๊กยืนกอดอกอยู่

“ริดสีดวงแดกตูดหรือไงมึง ถึงไม่นั่ง”ผมแซวมัน ที่หลุบตาลงแต่ตีนยันมาแล้ว ไม่แรงหยอกเล่นตามประสา

“แดกปากมึงนี่แหละ กูอยากยืนบ้าง ไม่ใช่มึงยืนไม่ต่างจากนั่ง หึหึ”มันด่าก่อนจะเหน็บส่วนสูงผม

“กูไปสูงที่อื่นโว้ย”ผมบอกมันกลับบ้าง เอาไม้กวาดทิ่มขามันกระโดดไปมาด้วยความคัน

“คาดว่าหำคงไม่ใช่ กูว่าคงปลายนิ้วมากกว่า ฮ่าๆๆๆๆๆ”ไอ้โจ๊กแซวบ้าง เอามือบังกำปั้นผมที่ซัดมัน แล้วดูมันใช้คำกับหำ แทนที่จะใช้ ยาว เสือกใช้ สูง กูจะไม่ถามว่าเรียนที่ไหน สงสารที่มีอดีตนักเรียนโง่ๆอย่างมึง

“ระวังนะมึง อีกหน่อยอาจจะชอบยืนและชอบนอนมากกว่านั่ง ครึครึ”ไอ้ปานพูดสีหน้าเจ้าเล่ห์ใส่ พอกับไอ้ปาน ผมทำหน้างง อะไรของพวกมันวะ

“งง ควาย งง”ไอ้ปานทำหน้าล้อเลียน

“สัด ทำหน้าควายงงเหมือนยิ่งกว่ากูอีก”ผมกระตุกยิ้มว่ามันกลับไป แม่งโคตรเหมือนเลย

“ยัง มันยังไม่รู้ตัวว่า จะโดนอะไร หึหึ”ไอ้โจ๊กแสยะยิ้มหัวเราะอย่างตัวร้ายที่กุมความลับบางอย่างของพระเอกซึ่งคือผม หึหึ

“โดนอะไร ใครจะยัดข้อหาให้กูอีกล่ะ”ผมพยักหน้าใส่มัน

“ไอ้ข้อหาไม่เท่าไหร่ ไอ้ข้ออย่างอื่นที่จะยัดมึงนี่สิ ไม่หนักอย่างเดียว น่าจะทั้งยาวและใหญ่”ไอ้โจ๊กยังพูดจาวกวนให้ผมสงสัยยิ่งกว่าเดิม

“ข้อเหี้ยอะไรของมึง ถ้าข้ออ้อยไอ้ปานที่ยัดให้มึง กูไม่อยากจะสนหรอกโว้ย โอ้ยยย ไอ้เชี่ยะ กูเหม็นนนนน”ผมพูดใส่มันก่อนจะร้องออกมาเมื่อมันรัดคอจนหน้าด้วยแขนล่ำๆผสมกลิ่นเหงื่อ อ่อกกกกก

“ปากดีเหลือเกิน ข้ออ้อยห้อยโตงเตงของว่าที่ผัวมึงนะแหละจะยัดใส่เร็วๆนี้ กูเห็นตามติดเป็นขี้เปียก นี่ นี่ นี่”มันสวนกลับพร้อมเสียดสีเหงื่อให้เข้าปากเข้าจมูกผมยิ่งกว่าเดิม

“อ่อกกก ไอ้ สะ สัด ปะ ปล่อยกู กูเหม็นนนนนนนนนนนนนนนนน”ผมพูดตะกุกตะกักแต่แหกปากอย่างดัง ดีว่าผู้คุมไม่อยู่แถวนี้ ไม่งั้นได้โดน(สอบ)สวนแน่ ว่าเป็นอะไรกัน มันยังไปม่ปล่อย มีไอ้ปานช่วยอย่างสนุกสนาน ถามกูสักคำไหมว่าอยากเสพกลิ่นเหงื่อพวกมึงหรือเปล่า ก่อนที่ผมจะขาดใจตายจากสาเหตุติดเชื้อเหงื่อในกระแสเลือด มีไซเรนของมูลนิธิช่วยเอาไว้


“ปล่อย ไอ้รัน นะโว้ย”

“เฮ้ย ว่าทีผัวมันมาแล้วว่ะ”เสียงไอ้ปานกระซิบบอกไอ้โจ๊ก

“นั่นดิ เอาไงวะ แกล้งมันดีกว่า”ไอ้โจ๊กถามก่อนจะมันจะสรุปเอง แกล้งผมต่อ แต่สายตาผมยังเห็นไอ้คนที่พวกมันยัดเยียดตำแหน่ง ‘ว่าที่ผัว’ เดินเหมือนควายหายแล้วรู้ว่าไอ้พวกนี้ไปเอามา ย่างสิบแปดขุมเข้ามาอย่างเร็ว

“กูบอกให้ปล่อยไงวะ”มันมาถึงก็เสียงดังใส่ไอ้สองตัวที่ทำหน้ายียวน

“มึงเป็นใคร มาสั่งให้กูปล่อยวะ”ไอ้โจ๊กถามมันเสียงกวนตีนพอกับหน้า

“ช่ายยยย ที่นี่คุกนะโว้ย ไม่ใช่ที่โน่น มึงจะได้มาเบ่งอำนาจใส่พวกกู”ไอ้ปานทำเสียงไม่ต่างกัน

“กูไม่สน จะที่ไหน ปล่อยไอ้รันซะ มึงไม่เห็นเหรอ มันตาเหลือกแล้ว มันทำอะไรพวกมึงถึงต้องลงมือกับมันด้วย”มันว่ากลับก่อนจะกระชากไอ้ปานออก ดึงแขนไอ้โจ๊กให้ปล่อยจากคอผมแต่ไม่หลุด ไอ้โจ๊กรั้งแรงกว่าเดิมทำเอาผมอ้าปากพะงาบๆ ไอ้เข้มเลยชักมือออก ไอ้ปานเอามือปิดปากกลั้นเสียงหัวเราะ สัด มันใช่เวลามึงมาขำทำหน้าล้อเลียนกูไหม เดี๋ยวผู้คุมได้แห่กันมาล่ะมึง

“มันไม่ได้ทำ แต่กูอยากทำ มึงจะทำไม ไอ้รันไม่เห็นมันจะโวยวายอะไรเลย มึงเป็นใครวะ”ไอ้โจ๊กเอาตีนยันมันจนเซ พูดใส่เข้าไปอีก ไอ้เข้มเงียบไม่รู้จะตอบยังไงดี มองหน้าผมเหมือนขอความเห็น จวย ไม่ต้องมามอง กูไม่เกี่ยว หรือไม่มึงก็ตอบมันไปว่า แค่ คนหลังคาเรือนจำเดียวกัน มันก็คงปล่อยกูแล้วมั้ง

“ไอ้เหี้ย กูเหม็นจนโวยไม่ออกแล้ว สัด เลิกเล่น เดี๋ยวพ่อพวกมึงแห่มาเป็นเรื่อง ไอ้โจ๊ก กูบอกว่าเหม็น เค็มด้วย ยังอีก”ผมมีโอกาสปล่อยเสียงออกจากปาก พูดใส่มันอย่างเร็วพร้อมเบือนหน้าไปสูดอากาศบริสุทธิ์อย่างเร็ว ช้าอีกนิดได้ตายแน่กู

“แหมมมมมม ว่าที่ผัวมาทำเป็นแก้ตัว กลัวมันเข้าใจผิดหรือไง”มันยังกระแดะทำเสียงใส่ข้างหู เหี้ยเข้มก็มองอยู่นั่นแหละ แทนที่จะเอาเวลายืนมองมาช่วยกูออกจากกลิ่นเหงื่อนรก สิ้นความคิดไม่ถึงห้าวิ มันเข้ามาดึงออกทันที หลุด ทีกูแกะต่างนาน ลื่นแพรด ลื่นแพรด

“แก้ตัวเหี้ยอะไรของมึง กูเหม็นโว้ย โอย ค่อยชื่นใจหน่อย” ผมคลำคอตัวเองพร้อมโกยอากาศรอบข้างไปด้วย ไอ้โจ๊กยกยิ้ม ยักคิ้วกวนตีนส่งมาให้ เมื่อเห็นไอ้เข้มเดินเข้ามาพัดให้อย่างแรง อืม เย็น แต่แม่งเอ้ย

“โว้ยยยยยยยยย ไอ้สัด หนีรถขยะ มาเจอรถดูดขี้ มึงจะให้กูตายหรือไง”ผมโวยใส่มันเอาตีนยันออกห่าง คงคิดว่ามันปรารถนาดีพัดวีให้ แล้วผมถีบมันทำไม ก็มันกระพือเสื้อที่มีกลิ่นเหงื่อไม่แพ้ไอ้โจ๊กใส่ผมอย่างแรง

“โทษที กูหาไม่ทัน มึงนี่จมูกดีนะ กูเพิ่งล้างห้องส้วมเสร็จเมื่อกี้ แม่ง ไม่รู้ขี้หรือเอากันกระจัดกระจายเต็มห้องน้ำไปหมด”มันขอโทษแอบมีชมผมปะปน ก่อนจะบอกถึงกิจกรรมที่มันเพิ่งไปกระทำมา ผมอ้าปากหวอ เมื่อมันเข้าใจแบบนั้นไม่ได้คิดว่าผมเปรียบเทียบมันอยู่ ไอ้ปาน ไอ้โจ๊ก ระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น

“ฮ่าฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”

“ก๊ากกกกกกกก”

“อุ้ย ชี้อะไรเป็นตามไปหมด เขาด่ายังนึกว่าเขาชม ครึครึ”ไอ้ปานพูดไปเอามือกุมท้องไปด้วย

“ช่วงนี้ โลกไอ้เข้มเขาสีชมพูโว้ย ครึครึ”ไอ้โจ๊กเอามั่ง ไอ้เข้มที่ฉลาดและโหดมาทุกเรื่อง มาตกหมาตายก็วันนี้ มึงไม่รู้หรือมึงแอ๊บวะ กูล่ะมึนแทน

“พวกมึง หยุดเลย”ผมพูดรอดไรฟันให้พวกมันหยุดแซวสักที กลายเป็นว่า

“ไอ้โจ๊ก มึงได้ยินไหม”ไอ้ปานพยักหน้าใส่ไอ้โจ๊ก

“สี่หูรวมมึงด้วย ไอ้ปาน เขาช่วยกันปกป้องซึ่งกันและกัน”ไอ้โจ๊กทำหน้าทำเสียงใส่

“ซึ่งกันและกัน พ่องงงมึงสิ กูบอกให้พอ”ผมเอาไม้กวาดขว้างใส่มันที่กระโดดหลบไปขำอีกทาง ไอ้เข้มกลายเป็นควายงงแทน ว่าพูดเรื่องอะไรกัน

“เออๆ พอก็ได้ หน้าแดงเชียวนะมึง”ไอ้ปานพูดพร้อมนั่งกระแทกข้างๆ ยกมือจะวางบนไหล่ ผมเบี่ยงตัวทันที เสือกมาติดไอ้เข้มอีก ไอ้โจ๊กก็นั่งดักข้างหน้า

“พวกมึงจะมานั่งเหม็นรวมใกล้กูทำไมกันวะ กระจายๆออกไปมั่ง”ผมด่าพวกมันเอาโบกตัวเองไปมา

“ถุย ไอ้รัน ทำอย่างกับมึงไม่เหม็น ถ้าไม่บอกว่าเหงื่อ กูนึกว่ามึงเอาน้ำราดเสื้อโชว์หวิว”ไอ้ปานทำท่าเบะปากใส่ผมบ้าง หวิวเหี้ยไร พูดซะไอ้เข้มหันขวับ มันยิ่งหื่นๆอยู่ ตั้งแต่ได้พูดกันเกือบดี ตามติดกูตลอด

“ช่ายยยย แม่ง หัวก็เหม็นอย่างกับน้ำกัดตีน ดีนะกูสูงเลยไม่สลบไปก่อน”ไอ้โจ๊กเอาบ้าง

“จวยเหอะ กูสะอาดกว่าพวกมึงเยอะ เหยิบหน่อยสิมึง”ผมว่าพร้อมยกนิ้วกลาง หันไปใส่ไอ้เข้ม มันยอมทำตาม แต่แค่นิดเดียวไม่ถึงคืบมือ เพิ่งสังเกตว่ามันนั่งใกล้ผมมากตอนแรก

“แล้วมึงมาทำไม ทำงานทำการเสร็จ ไม่กลับขุมมึงไปวะ”ผมถามพร้อมผลักให้มันเขยิบออกไปอีก ถ้าเป็นแต่ก่อนทำแบบนี้มันได้สวนกลับมาแล้ว โดยการบีบแขน บีบคาง ผมไม่เคยกลัวมันหรอกถึงจะสู้ไม่ได้ก็ตาม 

“ก็มาดูว่ามึงมีอะไร ให้กูช่วยไหม”มันตอบเสียงเรียบ มองหน้าผมไม่มีหลบ

“ไม่มี ถึงมีกูก็ทำได้ แต่ก่อนกูก็ทำเอง หน้าที่ใครหน้าที่มัน มึงไม่ต้องเสือกมาช่วยหรอก”ผมบอกมันกระชากเสียงนิดๆ ไม่อยากให้มันมายุ่งด้วย ต่างคนต่างอยู่ซะดีกว่า ไม่รู้ทำไม ผมถึงไม่อยากอยู่ใกล้มัน ความเกลียดชังมันก็ยังมีอยู่บ้าง แต่ลดลงกว่าแต่ก่อน หน้ามันสลดไปนิดหนึ่ง ไอ้สองคนก็มองหน้าผมเชิงว่า มึงพูดแรงไปหรือเปล่า เดี๋ยวนี้มันก็เริ่มดีขึ้นนะ

“ไม่ได้เสือก แต่อยากช่วยจริงๆ ให้กูได้ทำอะไรให้มึงบ้างสิ”มันพูดเหมือนตัดพ้อปนขอร้อง เสียงไม่ได้อ้อนวอน พูดธรรมดา แต่สีหน้ากับแววตามันบ่งบอก ผมมองอย่างชั่งใจ ก่อนจะพูดเสียงเหมือนรำคาญใส่มันออกไป

“มึงแค่ห่างจากกู ก็ช่วยได้แล้ว ไป ไป กลับขุมมึงไป”ผมโบกมือไล่มันกลับแดนแต่เรียกว่าขุม เหมาะกับมันดี ผมลุกขึ้นปัดกางเกง เดินไปจากตรงนั้นทันที

“เฮ้ย ไอ้รัน เดี๋ยวสิวะ”ไอ้ปานเรียกผม แต่ผมไม่หันกลับไปแล้ว ไม่รู้ทำไมเห็นหน้ามันแบบนั้นแล้ว ไม่อยากจะมอง มันตงิดๆในใจยังไงไม่รู้ ไอ้เวร บทจะเปลี่ยนก็เปลี่ยนซะ แต่ยังไงผมก็ยังวางใจมันไม่ได้ 
.
.
.
.
“เงียบกันหน่อย เข้าแถวเป็นระเบียบด้วย”เสียงจ้อกแจ้กจอแจดังลั่น ก่อนจะเงียบเสียง เมื่อผู้คุมสองนาย ตะโกนบอกด้วยพลังเสียงยิ่งกว่าพวกกูคุยกันอีก แต่มันก็หน้าที่ของเขา ผมรับอาหารเสร็จ จังหวะที่หมุนตัว

เคร้ง

เคร้ง

“เฮ้ย”ร้องอย่างตกใจเมื่อถาดข้าวร่วงจากมือไปกองที่พื้น กูไม่ได้อยากกินอาหารพื้นบ้านนะโว้ย ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง เพื่อจะเรียกค่าเสียหายที่ถูกชน

“โทษที ไม่เห็น”ไอ้คนชนมันเอ่ยขอโทษ แต่สีหน้าเหมือนส้นตีน ยักไหล่ ผมขมวดคิ้วเพราะไม่คุ้นหน้า ผมหันไปมองรอบตัวที่นักโทษมองมาก่อนจะหันกลับเมื่อรู้ว่าเสียงที่ดังเกิดจากอะไร มันก็เคยมีเกิดขึ้นมาบ้าง แต่ครั้งนี้สำหรับผม รู้สึกเหมือนไม่ธรรมดา ดูไอ้คนชนมันตั้งชนแล้วไม่หนี ยืนยกยิ้ม ผมสูดหายใจสะกดอารมณ์

“ไม่เป็นไร”ผมพูดแค่นั้นก่อนจะก้มเก็บถาด เอามือกอบข้าวด้วยความเสียดาย อาหารจะน่ากินหรือไม่น่ากิน แต่เมื่ออยู่บนข้าวที่มีแม่โพสพดูแล และชาวนาปลูกให้เราด้วยความยากลำบาก เราต้องสำนึกบุญคุณเอาไว้

“เกิดอะไรขึ้น”

เสียงที่ผมไล่ไปเมื่อเช้าถามเสียงเข้มพอกับชื่อมัน ผมเงยหน้าไปมองก่อนจะเก็บต่อ มันดึงแขนผมไม่แรงนักให้ลุกขึ้น

“ไม่ต้องเก็บ มึงไปกินข้าว เดี๋ยวกูจัดการเอง”มันบอกผม พร้อมชี้ไปทางที่ ไอ้โจ๊ก เท้าเอว ไอ้ปาน กอดอก สีหน้าเอาเรื่อง

“กูจะกินได้ยังไง ต้องรอเอาใหม่ก่อน”ผมแกะมือมันออก แต่มันยังไม่ปล่อย

“ข้าวอยู่บนโต๊ะแล้ว”มันบอก คงเป็นของมันล่ะมั้ง ผมไม่อยากรับเอาไว้เลย หันไปมองไอ้คนชนที่ยืนทำหน้าไม่พอใจ ตัวมันสูงกว่าผมไม่มาก เพื่อนมันอีกสองคนหลบสายตาเมื่อไอ้เข้มมองไป

“พวกมึงเก็บซะ”มันหันไปบอกไอ้สามตัวนั้น ไอ้สองคนไม่เท่าไหร่ แต่ไอ้คนชนเบิกตาก่อนจะหรี่ลง

“ทำไมต้องเก็บ”มันพูดเกือบกระชาก ไอ้เข้มไปยืนตรงหน้ามัน

“เพราะมึงเป็นคนทำร่วง”มันพูดใส่ไอ้คนนั้นที่ถอยหลังไปนิดหนึ่ง ผมมองรอบข้าง นักโทษบางคนมองและหันกลับ บางคนก็อมยิ้มมีซุบซิบ จนผมเหลือบเห็นผู้คุมเหมือนจะมองมา

“กูเก็บเองก็ได้ เขาไม่ได้ตั้งใจ”ผมบอกก่อนจะบอกด้วยสายตาว่า ผู้คุม กำลังมองมา

“บอกให้ไปกินข้าวไง กูจัดการเอง”มันหันมาพูดกับผมเสียงเรียบพยักหน้าอีกที ผมจิ๊ปาก สัด มาสั่งกู มึงอยากมีส่วนร่วมก็เรื่องของมึง ผมกำลังเดินออกแต่ยังทันได้ยิน

“หึ จะเอาให้ได้เลยสินะ”ไอ้คนชนมันพูดเหมือนตัดพ้อ ถ้าผมจับน้ำเสียงไม่ผิด

“อย่ามาเสือก ไม่ใช่เรื่องของมึง จัดการซะ”ไอ้เข้มก็ยังเสียงเข้มต่อไป แต่รู้สึกมันนิ่งกว่าทุกครั้ง ถ้าเป็นแต่ก่อนได้มือตีนถึงหน้าไปแล้ว พูดยอกย้อนมัน มันเคยกลัวที่ไหน จับขังเดี่ยว โดนซ้อม โดนมาหมด มันยังไม่เกรงเลย

“มึงตั้งใจ กูเห็น อย่าทำอีก”มันพูดพร้อมคาดโทษ มันหันมาเห็นผมยังยืนอยู่ ก็จับแขนให้เดินออก หันไปไอ้นั่นพร้อมพวกก้มเก็บข้าวอย่างประชดประชัน

“หมายความว่าไงวะ”ผมถามมัน

“มันตั้งใจชนมึง”มันพูดเรียบๆ ก่อนจะส่งถึงโต๊ะกินข้าว

“สัด หาเรื่องเห็นๆ”ไอ้ปานสบถออกมา ก่อนจะตักข้าวเข้าปาก

“กูไม่รู้จัก หรือว่า ทำอะไรให้มันเลยนะ ทำไมต้องชนกูวะ”ผมถามอย่างสงสัย นึกแล้วนึกอีก ก็มั่นใจว่าไม่เคยแน่นอน

“มึงไม่มีหรอก แต่ ครึครึ”ไอ้โจ๊กพูดแบบกุมความลับอีกแล้ว

“สัด พูดให้อยากแล้วจากไป มึงจะอมพะนำอะไรนักหนาวะ”ผมด่ามันอย่างหมั่นไส้ในทีท่า ก่อนจะมองข้าวตรงหน้า มันสองคนพยักเพยิดไปทางไอ้เข้มที่นั่งมองไอ้สามคนนั้นที่เก็บถาดเสร็จพอดี มันจึงละสายตามามองผมที่มองมันอยู่

“อะไร กินไปสิ”มันเลิกคิ้วก่อนจะชี้ถาดข้าว

“พวกมันเป็นใคร ทำไมถึงต้องชนกู”ผมถามไอ้เข้ม ที่ทำหน้าเหมือนไม่อยากตอบ

“กูรู้ว่ามันตั้งใจชน แต่กูไม่รู้ว่ามันชนทำไม”ไอ้เข้มตอบแต่ประโยคหลัง

“มันเป็นใคร ถ้านักโทษมึงไม่ตอบ กูรู้”ผมพูดดักคอมัน

“มึงก็บอกมันไปสิ ว่า”ไอ้โจ๊กพูดเสียงอารมณ์ดี มีเลศนัยอีกแล้ว

“ช่ายยยย มันจะยากอะไร แค่ เมียเก่า มึง เน๊าะ ครึครึ”ไอ้ปานเห็นด้วยกับไอ้โจ๊ก ผมเข้าใจ แต่ไม่เข้าใจ

“เมียเก่ามึง แล้วเกี่ยวอะไรกับกู ชนกูทำไม”ผมถามพร้อมผลักไหล่ไอ้เข้มที่หันไปทำปากด่าไอ้สองคน

“ก็ไม่ได้เกี่ยว แต่กูไม่รู้ว่าชนทำไม กูก็จัดการให้แล้วไง และก็ไม่ได้เกี่ยวนานแล้ว”มันพูดเสียงเบาในตอนแรกก่อนจะกระตือรือร้นในตอนหลัง เหมือนไม่อยากให้เข้าใจผิด

“เรื่องของมึง แต่กูอยากรู้ว่ามันชนกูทำไม ทำไมไม่ชนมึง”ผมพูดถึงตาใส่มันที่ผงะไปนิด ก่อนจะจับช้อนตักข้าวยัดใส่มือผม ที่กินเข้าไปกันตาย นึกถึงส่วนดีของอีหวิงขึ้นมาทันที ฝีมือมันดีกว่านี้เยอะ

“เอ้า ก็มันคิดว่ามึง”ไอ้โจ๊กผู้กุมชะตะและความลับเอ่ยไม่ยังจบดี

“ไอ้โจ๊ก มึงหุบปากแดกข้าวไปซะ”ไอ้เข้มพูดแทรกกลางขึ้นมา

“หุบปากแล้วกูจะแดกยังไงล่ะ ไอ้ควาย”มันด่าไอ้เข้มกลับ เออ จริงของมัน

“มันไม่มายุ่งกับมึงแล้วล่ะ ถ้ามาอีก มึงเอาตีนเหยียบหน้ากูได้เลย”มันหันมาพูดรับประกันกับผม

“กูจะเหยียบหน้าทั้งมึงทั้งมันนั่นแหละ แต่มึงหนักหน่อย หาเหตุมาให้กู”ผมพูดใส่มันที่พยักหน้ายอมรับตีนแต่โดยดี

“มีเรื่องอะไรกัน”ถามเสียงเรียบ แต่หน้าตาและทีท่าน่าเกรงขาม ไม่ใช่ใคร ไอ้เฮีย เดินมาพร้อมถาดข้าว นั่งลงก็ตักกิน

“แค่เด็กเขาเหน็บกัน ไม่มีอะไรหรอก เคลียร์แล้ว”ไอ้ปานบอกก่อนจะตักข้าวใส่ปากคำสุดท้าย ผมกินไม่กี่คำก็อิ่ม ไอ้เข้มมองหน้าเชิงว่า อิ่มแล้วเหรอ ผมหยิบน้ำขึ้นดื่ม ก่อนผมจะอึ้งไปนิด เมื่อมันหยิบถาดข้าวไปกินต่อหน้าตาเฉย

“ใครเคลียร์”ไอ้เฮียถาม ก่อนจะวางช้อน มันก็เป็นอีกคนที่กินไม่ค่อยเยอะ แต่ไม่รู้เอาแรงจากไหนมาสู้นักหนาเวลามีเรื่อง

“กูเอง”ไอ้เข้มเอ่ยปาก มองหน้าไอ้เฮีย ก่อนจะกินต่อ

“อย่าให้มีปัญหา”ไอ้เฮียพูดเชิงสั่ง พวกผมไม่เท่าไหร่ แต่ไอ้เข้ม

“อืม กูรู้”น่าแปลกมันรับคำแต่โดยดี ผิดกับทุกครั้ง คงจะญาติดีช่วงทำงานร่วมกันให้นายล่ะมั้ง และไม่ได้พูดคุยกันต่อ ก่อนจะนั่งเล่นบริเวณที่ถูกจัดไว้ บางกลุ่มก็ดูทีวี อีกสักพักก็คงจะแยกย้ายกันอาบน้ำและกลับเรือนนอน

“พวกมึงมีปัญหาอะไรไหม ระหว่างที่กูไม่อยู่”เสียงไอ้เฮียถาม ตอนนี้ไอ้เข้มกลับไปแดนมันแล้ว มันเป็นขาใหญ่แดนมัน ทุกคนดูเกรงกลัวไอ้เข้มมาก แดนผมขาใหญ่เพิ่งพ้นโทษออกไป ยังไม่มีใครขึ้นมา แต่ไม่เป็นทางการทุกคนยกให้ ไอ้เฮีย

“มีบ้าง กลุ่มพวกไอ้ดำ มันแขวะ”ไอ้ปานรายงานเหยียดปากอย่างไม่ชอบใจ

“มันหาว่าพวกเรา เด็กเส้น ตอนนี้นายไม่อยู่ ใครจะคุ้มกะลาหัว บอกให้ไปขึ้นตรงกับนายมัน”ไอ้โจ๊กแค่นยิ้ม ไอ้ดำที่พูดถึง นายมันอยู่แดนเดียวกับนาย เป็นเรือนจำสำหรับนักโทษการเมือง

“ปล่อยมัน ไม่จำเป็นก็อย่าไปมีเรื่อง อดทนไว้”ไอ้เฮียพยักหน้าเข้าใจก่อนจะพูดเตือน พวกผมก็พยักหน้ารับ

“แต่ถ้ามันทำอะไรพวกมึง บอกกู”ไอ้เฮียพูดต่อเรียบๆ แต่รู้ว่าทำจริง

“ตอนนี้พวกมันไม่กล้าหรอก แต่ถ้ามึงไม่อยู่นี่สิ”ไอ้ปานพูดเหมือนจะกังวล ปกติมันไม่ได้กลัวใคร แต่คนที่มีอิทธิพลมากกว่า มันอาจจะต้องยอม มันเคยพูดเหมือนกัน ถ้าไอ้เฮียไม่อยู่ มันกลัวจะเกิดเรื่องและมันจะไม่ได้ออกไปอยู่กับลูกกับเมีย รวมไอ้โจ๊กด้วย ผมยังโชคดีที่ได้ออกก่อนพวกมัน น่าจะหลังไอ้เฮียไม่เท่าไหร่

“ไม่ต้องกลัว กูไม่ให้ใครทำอะไรพวกมึงได้หรอก ขอแค่พวกมึงอย่าไปหาเรื่องก่อนเท่านั้น”ไอ้เฮียให้ความมั่นใจพร้อมกำชับ

“กูไม่ทำหรอก กูอยากไปหาลูก”ไอ้โจ๊กรีบพูดทันที ไอ้ปานก็พยักหน้าเช่นกัน

“มึงล่ะ ไอ้รัน ไอ้เข้มมันทำอะไรไหม”มันหันมาถามผมที่นั่งฟังอย่างเดียว

“เปล่า แต่กูรำคาญมันว่ะ ตามอยู่ได้”ผมตอบตามจริง ชักสีหน้าไปด้วย

“นั่นก็เป็นเรื่องที่มึงต้องจัดการเอง แต่ถ้าเกินเลยก็บอก”ไอ้เฮียยกยิ้มบอกผมที่พยักหน้ารับ

“แต่กูว่า มันก็ดีขึ้นนะ ดูมันไม่กร่าง ทำอะไรมีสติมากขึ้น”ไอ้ปานพูดชมถึงความเปลี่ยนแปลงของมัน

“นั่นสิ เพื่อมึงเชียวนะ”ไอ้โจ๊กหันมาแสยะยิ้มบอกผม

“ตีน กูไม่ต้องการโว้ย”ผมยกตีนถีบมัน ที่พากันหัวเราะ ยกเว้นไอ้เฮียที่ยิ้มมุมปาก

“เออ ไอ้หนูเป็นไงบ้าง หายดีหรือยัง”ผมเปลี่ยนเรื่องคุยดีกว่า

“นั่นสิวะ เมียมึงจะมาไหมวันเยี่ยมญาติน่ะ”ไอ้โจ๊กก็เสือกเปลี่ยนบ้าง

“ดีขึ้นแล้ว คงจะไม่มา กูอยากให้พักผ่อนมากๆ”มันตอบเสียงธรรมดา แต่สีหน้าอ่อนโยนเมื่อพูดถึงคนที่มันรัก คนที่ผมและทุกคนก็คาดไม่ถึงจะเปลี่ยนไอ้เฮียได้ คนที่มาเติมเต็มชีวิตให้มัน

“ว้า กูอยากเจอมันว่ะ คิดถึงความเกรียนของมัน”ผมบ่นอย่างเสียดายปนขำ เมื่อนึกถึงวีรกรรมแสบๆที่ได้เห็นกับตา

“นั่นสิ กูก็คิดถึงมัน มึงไม่เอามันมาอยู่ด้วยวะ”ไอ้ปานเห็นด้วย ก่อนจะออกความเห็นที่ไม่รู้มันได้กรองมั่งหรือเปล่าก่อนพูด

“เออ ใช่ ใช่ กูว่าสนุกพิลึกดีว่ะ นึกถึงหน้ามันกูขำไม่หาย”ไอ้โจ๊กเห็นด้วยตามเคย ส่ายหน้าขำๆ ไอ้เฮียลุกขึ้นเดินแหวก เอามือผลักมันสองคนจนหน้าหงาย


“เมียกู กูคิดถึงคนเดียวพอ”

มันเดินจากไป ทิ้งให้พวกผมนั่งหน้าเหวอกับความเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ ก่อนจะช่วยกันแห่ขันหมากให้มันล่วงหน้า

“ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว ไอ้เฮียยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
.
.
.
.

[full69]

 

[goonglovenut]

“โอ้ย มาปวดขี้อะไรตอนนี้วะ”ผมบ่นในห้องส้วมแคบๆ แต่เต็มไปด้วยจิตกรรมฝาผนัง จินตนาการว่ามันคือเครือข่ายอินเตอร์เน็ตที่ประกอบไปด้วย อีเมล์ เฟสบุ๊ค ไลน์ ที่เชื่อมโยงการสื่อสาร แต่อย่าไปเชื่อมากครับ

จุ๊ แดน 6‘รักนะ’

ไอ้นี่ ก็มาตอบรับ

ปุ๊ แดน 8‘อ่ะเคร’

และนัดแดก เอ้ย เดท

‘เจอกันที่ สุ(กี้)ขา’

มันคงไปกินถั่วดำปนถั่วแปบกัน

แม่ง โกหก ใครจะให้พวกมึงมาขี้ข้ามแดน ผมก็อ่านเอาเพลินๆขำๆ ระหว่างทำแท้งใส่คอห่าน เรียบร้อย

“อูย ค่อยโล่งหน่อย แดกอะไรไปวะกู ไอ้เข้มแม่งใส่อะไรหรือเปล่าวะ อย่าให้รู้นะมึงว่าแกล้ง”สบายตูดแต่ปากยังพาลไปถึงไอ้คนตามติดตูดที่ยังหวัง(เอา)ตูดผมหรือเปล่าไปด้วย เอื้อมเปิดลูกบิด

กริ๊ก

กริ๊ก

ปึง

ปึง

ตึง

ตึง

“เฮ้ย ใครลงอาคมประตูห้องน้ำวะ”ผมบ่นก่อนจะเขย่าประตูไปมาอย่างแรง แต่ก็เปิดไม่ออก เขย่าอีกจนอ่อนแรง

“เหี้ยเอ้ย ใครแม่งแกล้งอีกแล้ววะ กูไปทำอะไรให้พวกมึงนักหนาวะ ห๊ะ”เริ่มหงุดหงิด ตวาดเสียงดัง เอาตีนถีบประตูไปด้วย

โครม

ซ่า

ซ่า

“เฮ้ย  แค่ก แค่ก ไอ้เหี้ยยยยยยยย มึงเป็นใครวะ”

ผมร้องพร้อมสำลักกับสิ่งที่สาดเข้ามาติดต่อกัน เสียงหัวเราะและคำพูดที่สะใจที่ห่างออกไป

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ สมน้ำหน้า”

“เก่งจริง อย่าหนีสิโว้ย ไอ้ขี้ขลาด ไอ้หน้าตัวเมีย ไอ้ ไอ้หน้าส้นตีนนนนนนนนนนน”

ปัง

ปัง

ผมด่าพร้อมทุบประตูจนมือแดงไปหมด จนรู้สึกเจ็บ หนาว

“ใครอยู่ตรงนี้บ้าง”

“ช่วยด้วยยยยยยยยยยยยยย”

ผมตัดสินใจตะโกนสุดเสียง ทำแบบนี้อีกหลายครั้ง ก็ไม่มีเสียงตอบรับ

“โว้ยยยยยยยย ทีอย่างนี้ ผู้คุมแม่งไม่มาตรวจแถวนี้วะ ทุกทีกูเห็นเดินตอมเป็นแมลงวัน”

ผมร้องอย่างทำอะไรไม่ได้ อยากจะนั่งก็นั่งไม่ลง นึกรังเกียจคอห่านขึ้นมาทันที ไม่เหมือนตอนขี้รักฉิบหาย เอาไงดีวะ ผมยืนเกาหัวที่มีผมยังไม่มากอย่างหงุดหงิด ก่อนจะนึกได้ว่า อีกสักพัก ไอ้เข้มต้องมาแน่ มันต้องคิดได้ว่าผมหายไป ผมยกยิ้ม ก่อนจะหุบและหน้างอฉับพลันเมื่อนึกถึงมันขึ้นมาอีกครั้ง

“สัด เข้ม ทีนี้ไม่ตามมาแดกขี้กูล่ะ เหี้ย ทีไม่ขี้ตามกูได้ตามกูดี”ผมด่าไปนึกถึงหน้ามันไปด้วย ก่อนจะพิงตัวกับประตูเอามือกอดอกตัวเอง

“เมื่อไหร่มึงจะมาสักที”ผมพึมพำ ก่อนจะคิดว่า “หรือว่า เมียเก่าไอ้เข้ม ฮึ่ม มึง อย่าให้กูออกไปได้นะมึง”ผมเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันเมื่อถึงนึกถึงสาเหตุที่น่าจะใช่ ระหว่างที่กำลังคิดอย่างโกรธเคือง โมโห


“รัน รัน มึงอยู่ในนี้หรือเปล่า”


เสียงที่ผมรอคอย ก็ดังขัดมโนขึ้นมา พร้อมกับสิ่งที่ตั้งใจ


“กูถีบหน้ามึงแน่ ไอ้สัด ไหนบอกจัดการเรียบร้อย”ผมพูดรอดไรฟัน เดี๋ยวมันได้ยินไม่ให้ผมออก

ปัง

ปัง

เหี้ย กูไม่เปิดมึงยิงเลยเหรอ

“รัน รัน มึงได้ยินกูไหม”มันเรียกพร้อมเคาะประตูจนผมที่พิงอยู่หัวสั่นหัวคลอนไปด้วย สองทีทำกูเจ็บหัว

“เออ กูอยู่ในนี้”ผมร้องตอบมันออกไป จะเล่นตัวก็ใช่ที่ เหม็นขี้ฉิบหาย

“รอแป๊บนะ”มันบอก รอทำเหี้ยไรแป๊บ เอามาตีหัวกูหรือไง ยังพาลมันอยู่ ออกไปก่อน จะว่ากูเนรคุณไม่สำนึกก็ช่าง เป็นเมียเก่ามันแน่นอน ผมรู้แล้วว่าทำไมผมถึงถูกชน ผมถึงถูกขัง จะหึงก็ไม่ได้ดูหนังหน้าและปฏิกิริยากูเลยว่ามีซัมติงกับมันไหม

กึง

กึง

“หลุดแล้ว”

มันพูดอย่างดีใจปนร้อนรน เมื่อประตูเปิดออก ผมโผเข้าไปหามันทันที

ปึก

“ระ โอ้ย”

ผมเอาตีนถีบหน้าท้องมันจนหลายหลัง ถ้ายืนอยู่ถีบหน้ามันไม่ได้ แม่งสูง ผมไม่ให้มันตั้งหลักเข้าไปได้เหวี่ยงหมัด แต่มันเอาแขนกั้นรับ แต่ยังโดนปาก

“เพราะมึง ไอ้เหี้ย กูถึงเป็นแบบนี้”ผมโวยใส่มัน เตะ ต่อย มันได้แต่เอามือรับไม่ตอบโต้ จนผมเหนื่อยหอบลืมความหนาวที่เกิดจากความเปียกของเสื้อ

“มึงพูดอะไร กูมาช่วยมึงนะ เห็นว่าหายไปขี้ ไม่กลับสักที แล้วทำไม”มันพูดเสียงดัง สีหน้าแววตาเป็นห่วง มองสำรวจตัวผมที่เปียกมะล่อกมะแล่ก ผมเกือบจะอ่อนแล้ว แต่พอนึกสาเหตุ ผมเดินหันหลังหนีทันที มันเดินมาจับแขน

“เดี๋ยวสิวะ ทำร้ายกูแล้วไปโดยไม่บอกสาเหตุก่อนเหรอ”มันพูดใส่ เม้มปากสะกดกลั้น

“ทำไม มึงจะทำร้ายกูกลับอย่างทุกที ก็เอาสิ ไอ้ตัวซวย เพราะมึงคนเดียว”ผมตะวาดใส่มันพร้อมผลักอกจนหลังมันกระแทกขอบปูนที่เป็นอ่างสำหรับอาบน้ำรวม ก่อนผมจะสังเกตหน้ามันที่มองมาด้วยสายตาเจ็บปวด ก่อนจะส่ายหน้า

“กูไม่ทำหรอก กูบอกแล้วไง กูขอ ดะ”มันพูดเสียงอ่อน

“ไม่ต้องเสือกมาดูแลกู กูไม่ต้องการ กูเกลียดมึง เลิกยุ่งกับกูสักที ทำไมไม่ต่างคนต่างอยู่วะ ถ้ามึงอยากไถ่โทษ กูขอล่ะ แค่ไม่มายุ่งกับกูก็พอ”ผมสวนด้วยเสียงอันดังขัดกับตัว แต่ใจบีบรัดอย่างแรงกับสิ่งที่พูดออกไป มันก้มหน้า ผมเห็นมุมปากมันเริ่มช้ำ ตามีรอย คงเพราะผมเหวี่ยงสะเปะสะปะไปหมด จะมานึกตอนนี้คงไม่ได้แล้ว

“กูขอโทษ แต่บอกได้ไหมว่ากูทำอะไรผิด”มันพูดเสียงขอร้อง ผมเป็นฝ่ายเม้มปากบ้าง นี่มันแกล้งตีหน้าซื่อได้เหมือนขนาดนี้เลยหรือไง ไอ้เข้มที่โหดโฉดชั่วในสันดาน มันทำได้เหมือนขนาดที่ผมจะเชื่อเกินร้อยว่ามันไม่รู้เรื่อง

“ก็ที่กูโดนอยู่นี่ไง ถ้าไม่ใช่จากเมียเก่ามึง แล้วจะใคร”ผมพูดออกไป มันขมวดคิ้วเหมือนไม่เชื่อ“มึงไม่เชื่อล่ะสิ หึ”ผมพูดด้วยน้ำเสียงขึ้นจมูก ไม่พอใจสีหน้าแบบนี้ของมัน  ไม่พอใจ อืม หมดเลย

“ไม่ใช่ไม่เชื่อ แต่”มันรีบปฏิเสธ

“มึงต้องมีแต่ทำไม ห๊ะ”ผมผลักมันอีก หงุดหงิด

“คือ มันนอนอยู่เรือนพยาบาล ไม่น่าจะมีแรงลุกมาได้ แค่นั้นเอง”มันพูดเสียงอ้อมแอ้ม ผมอึ้งไป

“มันเป็นอะไร”ผมถามทันที เริ่มประติดประต่อเรื่องเมื่อวาน หรือว่ามันไปเอาเมียเก่งมันจนไม่แรงลุกขึ้นมาอาละวาดผม

“กู กู”มันหลุบตาลงเหมือนเด็กทำผิดแล้วกำลังจะโดนจับได้

“มึงทำร้ายมันใช่ไหม”ผมถามออกไปเสียงเรียบ

 มันพยักหน้ายอมรับ “ใช่ กูมีเรื่องกับมัน”

“ไอ้เข้ม มึงทำมันทำไม”ผมเรียกมันพร้อมถามด้วยความไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจว่าตัวเองไม่พอใจอะไร ทั้งที่ควรจะดีใจที่ไอ้คนคิดร้ายตัวเองได้รับผลตอบกลับ

“ก็มันทำร้ายมึง กูเตือนแต่มันไม่ฟัง ก็เลย”มันพูดเสียงดังในตอนแรก ก่อนจะเบาในตอนท้ายกับความหมายที่รู้ว่าเป็นอะไร

“มึง เหี้ยเอ้ย ทำไมมึงเป็นคนแบบนี้วะ มึงทำร้ายมันให้ได้อะไรขึ้นมา”ผมถามมันอย่างหัวเสีย

“กูไม่อยากให้ใครทำร้ายมึง อะไรของมึงวะ กูทำหรือไม่ทำก็ไม่พอใจ”มันหัวเสียบ้าง หน้าเดิมเริ่มกลับมา ผมถอยหลังไปหนึ่งก้าว มันกำลังจะหลุดสันดานเดิมแล้วใช่ไหม

“กูไม่ต้องการ กูดูแลตัวเองได้”ผมไม่รู้จะพูดอะไรกับมัน เสียงดังกลับ มันเข้ามาจับแขน

“ทำไมวะ กูขอโอกาสมั่งไม่ได้เหรอ มึงจะให้กูทำยังไง ถึงจะยอมรับกูบ้าง”มันถามเสียงเจ็บปวดขัดกับมือที่บีบอย่างแน่น

“มึงไม่ต้องทำอะไร แค่ไม่วุ่นวายกับกู ความซวยก็คงไม่มาเยือนแล้ว”ผมกัดฟันพูดใส่มัน ที่ส่ายหน้าเม้มปาก

“เออ กูมันเหี้ย กูมันเลว ทุกอย่างในสายตามึง”มันตะโกนใส่หน้า ผมหลับตาปี๋ ก่อนจะถูกดึงเข้าไปประกบปากอย่างแรง ผมดิ้นมันยิ่งรัด ก่อนจะกระหน่ำจูบบดเบียด ผมเม้มปากมันก็ไล่เปิดก่อนจะสำเร็จสอดลิ้นเข้าไป จูบไม่ให้ตั้งตัว ผมดิ้นจนเลิกดิ้นปล่อยมือข้างตัว

“รัน รัน กู”มันผละออกเมื่อเห็นผมนิ่ง ยื่นมือมาเกลี่ยน้ำตาที่ไม่รู้ว่าไหลตอนไหน ผมจ้องหน้ามันก่อนจะฟาดมือลงไปสองครั้งติดๆ มันหันไปตามแรง


“กูเกลียดมึง”

ผมคิดว่าตัวเองตะโกนสุดแรงเกิดเหมือนประโยคที่ทำตัวหนา แต่ที่ไหนได้มันหลุดผ่านปากเหมือนพูดว่า กูปวดขี้ แบบไม่รีบเร่ง ผมวิ่งออกจากตรงนั้นไม่หันไปสนใจมันอีก ไม่รู้วิ่งมาไกลเท่าไหร่มาหยุดที่ต้นไม้ใหญ่ ทรุดนั่งอยู่ตรงนั้น หน้าฟุบลงกับหัวเข่าปล่อยให้เวลาผ่านไป

“หึหึ”

“ไง หนาวไหมล่ะน้อง”

“อยากได้คนถอดและกอดไหมจ๊ะ”

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”

ผมเงยหน้ามามองไอ้พวกปากหมาที่เห่าเป็นภาษาคน
 

“ไอ้ดำ”


ผมพึมพำเรียกชื่อมัน 

“ไงล่ะมึง ไอ้พวกเด็กเส้น กัดกันเองเหรอวะ”

“ถ้าไม่ชอบไอ้เข้ม เอาพวกพี่ก็ได้นะ น้องรัน หึหึ”

มันแสยะยิ้ม ยื่นมือจะมาจับ แต่ผมปัดออก แต่หูฟังยังจับใจความที่พวกมันพูด แสดงว่า ที่ห้องส้วม ฝีมือพวกมัน ไอ้เฮียเพิ่งบอกเมื่อสามวันก่อนว่าให้ระวังพวกมันด้วย ผมเดินเลี่ยงแต่มันล้อมหน้าล้อมหลัง นี่มันวันซวยอะไรของไอ้รัน นักหนาวะ เบญจเพสก็ผ่านมาหลายปีแล้ว

“ต้องการอะไร”ผมถามพวกมันที่ยืนยิ้มกวนอวัยวะที่เรียกว่า ตีน ฟันแม่งอย่างกับเล็บขบ

“ต้องการหลายอย่าง แต่ตอนนี้ต้องการ”มันพูดกวาดตามองอย่างน่าขยะแขยงยิ่งกว่าไอ้เข้มอีก อีกแล้ว ผมนึกถึงมันอีกแล้ว ในสถานการณ์ไม่น่าไว้วางใจทำไมชื่อมันต้องมาอันดับแรกด้วย ทำไมผมไม่นึกถึง ไอ้เฮีย ทั้งที่ไอ้หนูมันก็ไม่ได้สั่งห้าม ไอ้เบียร์ ถ้ายังอยู่ผมมั่นใจว่าไม่นึกอีก รวมถึง ไอ้ปาน ไอ้โจ๊ก ด้วย

“เปียกๆอย่างนี้ไปหาอะไรทำให้มันอบอุ่นดีกว่าไหม อุ๊บ”ไอ้เหี้ยอะไรไม่รู้ ถือวิสาสะจับแขนผมดึงเข้าไปใกล้ ผมกระแทกศอกใส่ปลายคางมันทีเผลอจนหน้าหงาย


“ชอบรุนแรงก็ไม่บอก”มันพูดเน้นเสียง จะจับอีก ผมเอี้ยวตัวหลบ แต่ถูกไอ้ดำดึงเข้าไปรัดกลางลำตัวไว้

“ปล่อยกู ปล่อย”ผมบอกดิ้นเหวี่ยงเต็มที่

“ทำไมไม่ต่างคนต่างอยู่วะ นี่มันแดนพวกกูนะโว้ย”ผมพูดเชิงขู่มันไปด้วย อย่างน้อยมันน่าจะเกรงบ้าง

“ทำไม แดนมึงแล้วทำไม มึงคิดว่ากูกลัวไอ้เฮียเหมือนคนอื่นเหรอ หึหึ”มันหัวเราะใส่หู ผมเบี่ยงหลบเมื่อรู้สึกลิ้นมันชอนไช สะอิดสะเอียน ยิ่งกว่าลิ้นไอ้เข้มที่สอดเข้าไปอีก นึกถึงมันอีกแล้ว ผมอยากจะหัวเราะ มันคงจะโผล่มาหรอกทำกับมันซะขนาดนั้น มึงช่วยหน้าด้านดื้อดึงทีเถอะ อย่าเพิ่งเสือกถอดใจเลย

“แค่มีดีกรี มีความดีความชอบ แต่ยังไง มันก็นักโทษเหมือนเดิมแหละวะ”

“ทำแอ๊ค ทำกร่าง นะพวกมึง”

พวกมันพูดอย่างหมั่นไส้ เหมือนที่พวกไอ้ปาน ไอ้โจ๊ก พูดไม่มีผิด ผมเพิ่งเคยได้ยินนี่แหละ อะไรนักหนาวะ ที่อยู่ก็ตำแหน่งนักโทษเหมือนกัน โรงนอน ห้องน้ำ ก็ใช้เหมือนกัน ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงสักนิด ไอ้เฮีย รวมถึงพวกผม ไม่เคยเรียกร้องหรือได้รับสิทธิพิเศษอะไร แม้จะขอได้ ก็ไม่เคย พวกมันก็ยังอิจฉา แทนที่จะเอาเวลาสร้างความดีลดโทษ เสือกมาแก่งแย่งชิงดีกันในคุก ทำอย่างกับเป็นใหญ่ในนี้แล้วมีเงินเดือนได้เลื่อนตำแหน่ง

“พวกกูไม่เคยคิดอย่างนั้น ทุกวันนี้ก็เหมือนนักโทษทั่วไป”ผมพยายามพูดให้มันเข้าใจมากที่สุด แต่ดูจะไม่เข้าหู

“เห๊อะ พวกมึงก็แสร้งไปอย่างนั้นแหละ ลับหลัง กูเห็นไอ้เฮียเข้าออกห้องเจ้าหน้าที่เป็นว่าเล่น เดินไปเขตไหนก็ได้ แถมยังได้ลดหย่อนโทษอีก นี่เหรอไม่ใช้เส้น”ไอ้ดำพูดพร้อมกระชากคอเสื้อผมให้เอนไปด้านหลังจนรั้งคอเอาไว้

“นั่นสิ จากโทษสิบๆปี เหลือแค่ไม่กี่ปี ถุย”ไอ้ลูกน้องมันพูดพร้อมถ่มน้ำลาย ผมไม่รู้อะไรมากนักเกี่ยวกับคดีไอ้เฮียว่าเบื้องลึกเบื้องหลังเป็นยังไง แต่คิดว่าน่าจะคลี่คลายไปในทางที่ดี อาจจะไม่ใช่ความผิดมันก็ได้ เพราะผมไม่เชื่อว่าไอ้เฮียจะทำ


“ถ้าพวกมึงอยากรู้ ก็ไปถามไอ้เฮียสิวะ”


มาอีกแล้ว เสียงที่ผมรอคอย ผมไม่รู้ว่าตัวเองทำหน้าแบบไหน รู้แต่ปากยกยิ้มที่เห็นหน้ามันที่มีรอยช้ำ รู้สึกผิดที่ใจร้อนใส่มันไปหน่อย

“มาจนได้นะมึง ไอ้เข้ม เดี๋ยวนี้กลายเป็นหมารับใช้ไอ้เฮียไปแล้วเหรอวะ”ไอ้ดำพูดใส่เสียงเยาะ

“กูเห็นแต่ก่อน จะฆ่ากันตาย เดี๋ยวนี้อยากได้ก้นไอ้นี่ ถึงกับยอมก้มหัวให้ไอ้เฮียเชียวนะมึง”ไอ้ลูกน้องมันพูดใส่บ้าง พร้อมเสียงหัวเราะเยาะเย้ย

“ก็ยังดีกว่าก้มหัวโก่งตูดให้ พวกสันดานหมา”มันแสยะยิ้มว่ากลับ แต่สายตามองผมอย่างเป็นห่วงไม่น้อย รู้สึกดีที่มันยังเหลือสายตาแบบนี้ให้ นึกว่ามันจะหายไปพร้อมกับที่ผมพูดว่าเกลียดมันซะแล้ว

“มึงว่าใคร”ไอ้ลูกน้อง มันถกแขนเสื้อเดินเข้าหา ผลักอกมัน แต่ถูกยันกลับในทันที

“มึงไม่มีสิทธิ์มาแตะตัวกู”มันพูดก่อนจะเหวี่ยงเท้าเข้าเสียปลายคาง ไอ้อีกคนเตะกลางลำตัว มันเซเกือบทรุด ถูกซ้ำด้วยหมัด จนล้มลง ผมมองอย่างตกใจ ลุกขึ้นสิวะ มันก็ลุกขึ้นมา

“เล่นทีเผลอนะมึง”มันพูดก่อนจะเดินเข้าใส่เต็มแรง เตะขาพับ เอาศอกฟาดกลางหน้า จนเลือดออกจมูก หันไปกระโดดถีบไอ้คนเข้าข้างหลัง เตะเสยปลายคาง ก่อนมันจะเซบ้างเมื่อยัน มันล็อคแขนไอ้เข้ม พุ่งเข้าใส่ ไอ้เข้มกระโดดยกขาคู่เตะ ก่อนจะออกแรงเอาหัวกระแทกจนหลุด

“เข้ม ระวัง!”

ผมตะโกนสุดเสียงเมื่อไอ้คนที่ตั้งหลักได้ วิ่งเข้าไปหามันพร้อมอาวุธอะไรสักอย่าง ไอ้เข้มหลบได้หวุดหวิด แต่ยังเห็นเลือดออกจากแขน

“ห่วงผัวเหรอมึง”ไอ้ดำกัดฟันพูด ก่อนมันจะต่อยท้องผมจนทรุด

“รัน!”

ไอ้เข้มเรียกเสียงดัง ปรี่เข้ามา ไอ้ดำที่ตั้งท่ารออยู่แล้ว ต่อยสวนจนมันเซ มันตามไปซ้ำอีกหลายหมัด ลูกน้องมันก็เข้าอีกทาง ผมเข้าไปกระโดดถีบเต็มแรง ก่อนจะอาศัยความเร็วต่อยจุดสำคัญตามที่ไอ้เฮียเคยสอน จนมันทรุดลง

“เก่งนักหรือมึง”อีกคนมันพูด พร้อมเข้ามาหาผมที่หลบตีน ตายังเห็น ไอ้เข้มกระแทกตีนใส่กลางลำตัว และหมัดเสยปลายคางไอ้ดำจนมันทรุดไปบ้าง มันเข้ามาช่วยผม

“มึงหนีไปก่อน”มันบอกผม

“ไปด้วยกันสิวะ ยิ้มเหี้ยไร”ผมฉุดมือมันให้วิ่ง ด่ามันที่ยกยิ้มไม่ถูกเวลา

“มึงไม่เกลียดกูแล้วเหรอ”เสือกถามไม่ถูกที่อีก

“สัด อย่าพูดมาก”ผมไม่รู้จะขุดอะไรมาด่ามันตอนนี้ ก่อนจะรู้สึกว่าตัวเองเซไปอีกทาง

“อั่ก”

“ไงล่ะมึง”

เสียงไอ้ดำ ผมมองเห็นไอ้เข้มเลือดออกจากสีข้าง ไอ้ดำถือด้ามพลาสติกที่น่าจะเป็นแปรงสีฟันที่ปลายแหลมเหมือนถูกเหลาแบบดินสอ

“กูไม่ตายง่ายๆหรอก”มันยังปากดีใส่ไอ้ดำ เอามือกดแผลไว้สักพักก็ปล่อย ก่อนจะตั้งรับไอ้ดำใหม่ ลูกน้องมันต่างเจ็บไม่น้อย ผมล่ะแปลกใจจริงจริ๊งงงง ว่าทำไมวันนี้ทุกอย่างดูเป็นใจไปหมดเลยวะ ผู้คุมเงียบกริบ จนสุดท้ายหันไปอีกที ไอ้เข้มเป็นฝ่ายได้อาวุธมาในมือ คร่อมไอ้ดำที่จับมือข้อมือมันเอาไว้ ลูกน้องมันจะกรูเข้ามา ผมวิ่งเข้าไปขวาง

ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดด

“พวกมึงทำอะไรกัน”

ไม่ใช่นกหวีดจราจรเรียกจับรถแน่นอน เหมือนตำรวจจับผู้ร้ายที่มาตอนจบทุกที ไอ้ดำผลักไอ้เข้มออก

“ช่วยด้วยครับ มันจะฆ่าผม”ไอ้ดำเปลี่ยนเสียงและสีหน้าเป็นตกใจ เดินไปหาผู้คุมพร้อมพรรคพวก

“ใช่ ใช่ นาย มันจะฆ่าพวกผม ดูสิ มีอาวุธด้วย”พรรคพวกมันแย่งกันพูด ผมมองหน้ากับไอ้เข้ม

“ไม่จริง พวกมึงนั่นแหละทำพวกกูก่อน”ผมแย้งออกไป ก่อนจะมองไอ้เข้มที่มีบาดแผล

“พวกมันแกล้งขังผมในห้องน้ำ และยังตามมาหาเรื่องผมอีก”ผมพูดต่อ ผู้คุมมองหน้า

“มันโกรธที่พวกผมไปขัดมันเอากัน ก็เลยตามมาหาเรื่อง จริงนะนาย ดูสภาพมันสิ”ไอ้ดำพูด หันมาแสยะยิ้มใส่ผม

“ไอ้ดำ ไอ้เหี้ย”ไอ้เข้มปรี่เข้าไปอย่างโมโห ผมดึงแขนมันเอาไว้

“กูบอกให้หยุด นี่ต่อหน้ากูนะมึง ถึงพวกมึงจะมีความดี แต่ไม่มีสิทธิมากร่างในนี้”ผู้คุมพูดออกมาทำเอาพวกผมชักสีหน้า

“ใครกันแน่ที่กร่าง พวกผมไม่เคยทำอะไรล้ำสิทธิ มีแต่พวกมันที่พูดใส่ตลอด เป็นกลางหน่อยสิผู้คุม”ไอ้เข้มยอกย้อนด้วยสีหน้าและท่าทางไม่กลัวเกรง ผมจิกแขนมันให้หยุด

“ไอ้เข้ม มึงจะมากไปแล้ว ไปให้หัวหน้าพัสดีจัดการแล้วกัน พวกมึงตามมา”ผู้คุมโมโหที่ถูกพูดใส่ เป็นเรื่องจนได้ ผมไม่อยากจะโทษมัน แต่ดูผู้คุมพูดจาเข้าข้างพวกมันอยู่มาก สุดท้ายก็ต้องไปห้องสอบสวน

“มึงไปหาหมอก่อนไหม”ผมถามมันอย่างเป็นห่วง

“มันคงให้ไปหรอก ไม่เป็นไร”มันพูดประชดตอนแรก ก่อนจะยกยิ้มตอนท้าย

“กู กู”ผมอยากจะพูดขอโทษมัน แต่พูดไม่ออก

“พลอดรักกันไม่มียางอาย”เสียงไอ้ดำพูดเหน็บ

“น่าฟังกว่าเสียงเห่าจากปากหมามึงก็แล้วกัน”มันก็เหน็บกลับ ไอ้ดำชักสีหน้าแต่ไม่กล้าแสดงออก จนถึงห้องพัสดี
.
.
.
“แล้วมีหลักฐานอะไร ว่าพวกมันทำ”พัสดีถามผมที่เล่าเหตุการณ์ให้ฟังทั้งหมด ผมอึ้งไปไม่คิดว่าจะเจอแบบนี้ นั่นสิ

“ก็แล้วมีหลักฐานอะไรว่าพวกผมเริ่มก่อนล่ะ”ไอ้เข้มพูดออกไป ผมอยากกระทืบมันจริงๆ

“ไอ้เข้ม กูไม่ได้ถามมึง”พัสดีหันไปพูดใส่มัน

“ผมพูดตามจริง พวกมันเป็นคนแกล้งไอ้รัน ผมไม่รู้ว่าทำไปทำไม และยังตามไปข่มเหงมันอีก ผมเห็นก็เข้าไปช่วย”มันพูดต่อเสียงเรียบ

“มึงเห็นหรือว่ามึงเอากันอยู่เหมือนที่มันพูด พอถูกขัดเลยโกรธ”พัสดีพูดเสียงเยาะ ผมหันขวับไม่คิดว่าเขาจะพูดแบบนี้

“หึ ให้หมอตรวจร่างกายมันไหม ว่ามีร่องรอยหรือเปล่า ผมจบไม่สูง แต่ก็มีหัวคิดนะ”มันยกยิ้มพูดกลับ พัสดีชักสีหน้า ตบโต๊ะดังปัง ผมสะดุ้งนิดๆผิดกับมันที่นั่งนิ่ง

“มึงอยากถูกขังเดี่ยวและเพิ่มข้อหาใช่ไหม”หรี่ตาพูดใส่ ทำไมไม่มีใครฟังพวกผมเลย พวกไอ้ดำนั่งยิ้มกริ่ม

“ก็ทำสิ แต่ต้องขังมันด้วย ไม่งั้นผมไม่ยอม”มันพูดใส่พัสดี ชี้ไปทางไอ้ดำ

“กูจะขังทั้งหมดนั่นแหละ”พัสดีพูดใส่หน้า พวกไอ้ดำขมวดคิ้ว ก่อนจะคลายออกยกยิ้ม ผมสังเกตว่ามันมีลับลมคมใน

“ยกเว้น ไอ้รัน มันไม่เกี่ยว”มันพูดและหันมาทางผม ที่มองหน้ามันอย่างไม่เข้าใจ มันพยักหน้าให้เงียบไว้


“ถ้าขังมัน ผมสาบานได้เลย ห้องนี้เละแน่”


ยังมีหน้าไปพูดข่มขู่เขาอีก แต่ดูมันเอาจริง

“หึ ก็ได้ กูจะละมัน”พัสดีพูดอย่างยอมความ ก่อนจะหันไปสั่งผู้คุม “ขังพวกมันคนล่ะหนึ่งอาทิตย์ ลงบันทึกทางวินัยไว้ด้วย”

“ครับ”ผู้คุมรับคำ ก่อนจะพยักหน้าให้พวกมันเดินออกไป ผมเดินตามด้วยความงุนงง ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

“ไม่มีอะไรหรอก พวกมันคงจะสร้างสถานการณ์แกล้งเรา มึงไปบอกไอ้เฮียให้ระวังเอาไว้ด้วย”มันพูดอย่างรู้และตรงกับที่ผมคิดเอาไว้

“แต่มึง”ผมยังอดเป็นห่วงมันไม่ได้

“กูไม่เป็นไรหรอกน่า”มันส่ายหน้าเปิดแผลให้ดู ไม่ลึกมาก แต่ก็น่าจะได้รับการรักษาสักหน่อย ก่อนจะอ้าปากหวอ


“กูไม่ยอมตายหรอก กูจะอยู่ดูแลจนกว่ามึงจะได้ออกไป กูสาบาน”


เป็นประโยคสุดท้ายที่มันพูดกับผม ก่อนจะเดินตามผู้คุมไปยังห้องขังเดี่ยว ทิ้งไว้แต่ผมที่ยังยืนอยู่ตรงนั้นเหมือนถูกคำพูดมันสาปไว้ แล้วผมจะพูดอะไรได้ นอกจาก



“เหี้ยเอ้ย มาพูดอะไรต่อหน้าคนเยอะๆวะ”


ด่ามันเสร็จผมก็รีบเดินไปจากตรงนั้น ใหพ้นสายตาเจ้าหน้าที่ที่กลั้นยิ้ม และเสียงซุบซิบขำๆจากเหล่านักโทษด้วยกัน ผมไม่ได้อาย ผมแค่จะรีบไปบอกไอ้เฮีย ให้ช่วยมันต่างหาก

*************************************************************************************************************

ปล. มาแล้วจ้า แต่แค่ ช่วงแรกเท่านั้น ตอนหน้ามีต่อ เห็นใจที่คู่นี้บทเขาน้อย ให้เวลาเขาอีกตอนเน๊าะ หุหุ
ให้พี่เข้มเขาทำคะแนนอีกสักหน่อย แล้วเขาจะคู่กันไหม นั่นสิ คู่ไหม คู่แบบไหนดีล่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ (อีนี่ยังตัดสินใจไม่ได้ ลังเล) มีคนถามคู่รุ่นใหญ่ด้วย เอาไว้ตอนพิเศษแล้วกันนะ จัดไป แต่จะแค่ไหน ติดตาม  ถือโอกาสแจ้งข่าว คนเขียนลากลับบ้านต่างจังหวัดสองสามวัน กลับมาอีกทีคงอาทิตย์หน้า ขอพักสมองไปสูดอากาศที่บ้านบ้าง ทั้งที่ที่อยู่นี่ก็ชนบทไม่ต่างจากบ้าน เจอกันนะคะ

[Chichi Yuki]

เหอะ! ผู้คุมเ_ยๆ อย่างนี้ก็มีนะคะ
ไม่เป็นกลางและตัดสินคนอื่นด้วยทัศนคติของตัวเองเพียงคนเดียว
เป็นกำลังใจให้เข้มทำคะแนนเยอะๆ เดี๋ยวรันก็ใจอ่อนเองแหละน่า อิอิ

[shoky_9]

เย้ๆๆๆ น้องรันมาแล้ว 

[kinjikung]

คู่นี้กว่าจะรักกัน เลือดท่วมห้องขังแน่

[๐๐ตะวัน๐๐]

เข้มโหมดนี้น่ารักอ่ะ เป็นกำลังใจให้ สู้ ๆ

[Rafael]

น้องรันซึนนะคะ
ฮ่าๆๆ พี่เข้มนี่ก็มาทันจังหวะทุกทีเลยอะ
กร๊ากกกกก

[fc_fic]

 

[Infinity 888]

สงสารไอ้เข้มอ่ะ รันขอให้เฮียมาช่วยทีเถอะ

อยากให้เข้มรันสมหวังนะ เอาจริงคู่นี้ชีวิตรันทดกว่าใครเพื่อนเลย

  นักเขียน พักผ่อนให้สนุกนะคะ

[snooppy]

                                                          

                   เชียร์พี่เข้มสุดใจขาดดิ้น !!

[nekko]

เอาใจช่วยให้พี่เข้มสมหวังกับน้องรัน

เดินทางไป มาปลอดภัยนะคะ

[Shin Heeyoo]

เข้มเปลี่ยนไป
ตอนอยู่บ้านนายนิสัยไม่ดีเลย
มาตอนนี้ดูเป็นคนดี รักรันมากเลยอ่า

[mahaki]

กรี๊ดด!!!!

[พลอยสวย]

  พี่เข้ม เท่ค่อดๆ

[wi_OoO_wi]

เวลาพูดถึงพัสดี มันเป็นอะรไนที่เรียวมากเลยอ้ะ 

[KilGharRah]

สงสารพี่เข้มจัง ถึงตอนแรกจะเกลียดก็ตาม 55555
เฮียรีบๆมาช่วยนะ