หัวข้อ: >>**ปล้นร้ายกลายรัก**<< "เรือนจำเปิด" หน้า 167 (17-03-59 )

[paladin.kn]

ตอนนี้เอาใจไปเลยพี่เข้ม

นายน่ารักมาก

สงสารเตกับพี่เข้มตอนนั้น

หวังว่าน้องรันจะยอมรับพี่เข้มเร็วๆนะ

พี่เข้มเขามุ้งมิ้งขึ้นมากแล้วนะตัวเธอ 555

[automaton]

ภูมิหลังของเข็มช่างเข็มข้นสมชื่อจริง ๆ
แต่ตอนอยู่กับรันช่างซื่อ ๆ จริงจัง จริงใจมาก
น้องรันก็ไม่ใจอ่อนให้พี่เข็มเห็นจะ ๆ บ้างเลย
อดเห็นบทหวาน ๆ เลยเนอะ
คู่นี้ก็ชอบ สรุปชอบมันทุกคู่เลย
มาย้ำอีกเรื่อย ๆ อยากให้ทำหนังสือ จะรีบโอนตังค์เลย
 

[FerFii3]

อ่านตอนนี้แล้วต้องยอมรับว่ามองพี่เข้มเปลี่ยนไปมากค่ะ
แอบเอาใจช่วยให้จีบรันติดโดยไม่รู้ตัวนะ ฮ่าๆๆ 
ยังไม่อยากให้ตอนของคู่นี้จบเลย (จริงๆก็ทุกคู่แหละค่ะ โลภมาก 555)
อยากอ่านมุมของพี่เข้มเล่าบ้าง...ถ้ามีโอกาสเนาะ

รออ่านตอนต่อไปนะคะ 

[kaokorn]

เข้มน่ารัก จริงใจดี 555+
ดีใจกับรันด้วย จะำได้มีคนคุ้มครองเป็นของตัวเอง อิอิ

[zabzebra]

เป็นกำลังใจให้พี่เข้มสมหวังกับน้องรันอีกแรงค่ะ

อย่าใจแข็งมากนักสิคะน้องรันนนน

นี่คงไม่ได้คิดไปเองใช่มั้ยคะว่าเหมือนคู่รันเข้มจะมีมาม่า เข้มพูดไปเป็นลางแปลกๆอย่าเพิ่งตายแล้วทิ้งน้องรันไว้คนเดียวนะ มันไม่สนุกเลอออ

[iammz]

เข้มเค้าก็มุ้งมิ้งน่าดูเลยเนาะ
555555+

 

[КίmY]

ความจิงเข้มนี่ก็มีมุมเด็กน้อยเหมือนกันนะเนี่ยย   
รอนะฮะ

[gneuhp]

เข้ม น่ารักอ่ะ อิอิ

[Poseidon]

 

[harumi]

เมื่อไหร่จะมาต่ออ่ะ
คิดถึงหนูกับเฮียแล้วนะ 

[Poseidon]

[First]

นายเฟยคนนี้ใช่เลยย

[attachment deleted by admin]

[First]

ส่วนคนนี้นายเทียน  อิอิ 

[attachment deleted by admin]

[First]

ส่วนนี่รูปคู่  อิอิ 

[attachment deleted by admin]

[harumi]

ครั้วนี้หายไปนานจัง

[nekko]

เข้ามารอ

[tulakom5644]

มานั่งรอเฮียกับหนูทุกวันเลยยยยยยยย  รอนักเขียนคนเดียวเลยตอนนี้ คิดถึงมากกกกก มาลงเร็วๆนะคะ

[greenapple]

 

[aoaer]

เอ๋ !!!   เข้ม มุ้งมิ้ง  ฮ่าๆๆๆๆ  ก็น่ารักไปอีกแบบนึงนะคะ

[tamako]

โหย  หวานสุดๆแซงหน้าคู่รักไปไกลลิบๆ
รู้สึกเหมือนตอนนี้เข้มน่ารักขึ้นเยอะ ฮ่าฮ่า

[Dezzerr]

คิดถึงนะจ๊ะ 

[aoihimeko]

อยู่ไหนอ๊ะ??????

[goonglovenut]

>>ป.51 ปิดการปล้น <<


“พรุ่งนี้แล้วสินะ จะได้เจอเฮีย”ผมพึมพำกับรูปถ่ายที่เราถ่ายคู่กัน เมื่อหนึ่งปีก่อน ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา ผมไม่เคยได้เจอเฮียเลยสักครั้ง มีแต่จดหมายสามฉบับ

ฉบับแรก  ‘คิดถึง’

ฉบับสอง ‘รัก’

ฉบับสาม ‘เฮียรักและคิดถึงหนูมาก’

ทั้งสามฉบับ เขียนตัวเท่าหลังคาบ้าน ไม่รู้เฮียจะเขียนให้เปลืองแรง เปลืองซองเปลืองกระดาษ ที่สำคัญเปลืองค่าน้ำมันไอ้คนไปรับไปส่งให้แต่ล่ะเที่ยวคิดเป็นเงินไปกลับรอบล่ะสามพัน ตอบกลับมาไม่สมกับที่กูเขียนไปหาฉบับล่ะไม่ต่ำกว่าสามหน้าเอสี่ แต่ดูเฮีย แม่ง เขียนตอบกลับมา จะว่าย่อความก็ไม่น่าจะย่อให้หดได้ขนาดนี้

พอคุยโทรศัพท์ ขอไปหาวันเยี่ยมญาติ

‘หนูไปหาวันพบญาติไม่ได้เหรอ’

‘อย่าเพิ่งเลย เฮียยังไม่ว่างมีธุระต้องเคลียร์ เอาไว้ครบปีก่อนนะ’

‘มันนานไป หนูขอครบร้อยวันได้ไหมเฮีย’

‘หนูจะทำบุญให้เฮียหรือไง ครบร้อยวัน หืม’เฮียพูดกลับมาขำๆ

‘อย่ามากวนตีนนะเฮีย ไม่ขำโว้ย’ผมเผลอขึ้นเสียงกับเฮีย ก่อนจะนึกได้ว่ามันไม่ควร จะเอ่ยปากขอโทษ เฮียก็ชิงพูดก่อน

‘ไม่ใช่เฮียไม่อยากเจอ แต่เราเพิ่งห่างกันได้ไม่นานเฮียกลัวทำใจไม่ได้ถ้าเจอหนูแค่ชั่วครู่ชั่วคราวอีกครั้ง หนูเข้าใจเฮียนะ อย่าโกรธกันเลย เฮียคิดถึงหนูนะ’เฮียพูดต่อเสียงอ่อน ทำเอายิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่

‘อืม ไม่ได้โกรธ หนูขอโทษที่พูดไม่ดี’ผมขอโทษเฮียและทำความ เข้าใจเพราะจะให้ค้างคืนในนั้นกับเฮียก็คงไมได้ เลยได้แต่ฟังเสียงและจินตนาการหน้าอย่างเดียว

‘ครับ เฮียไม่โกรธหรอก มีแต่คิดถึงหนูมากกว่า ยิ่งได้ยินเสียงก็ยิ่งคิดถึง’เสียงทุ้ม ยิ่งหน้าต้องอ่อนโยนเหมือนที่เคยฟังและได้เห็นมาแล้ว ผมจำได้หมด

‘หนูก็คิดถึงเฮีย’ผมบอกเฮียกลับไปด้วยความรู้สึกไม่ต่างกัน พยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น

‘หนูยังเจ็บหน้าอกอยู่หรือเปล่า’ผมส่ายหน้าเร็วๆ อย่างลืมตัว คิดว่าเฮียอยู่ตรงหน้า

‘ไม่เจ็บแล้ว เฮียล่ะเป็นไงบ้าง สบายดีไหม’ผมถามเฮียอย่างเป็นห่วง ถึงจะรู้ว่าเฮียถึก อึด แต่มันก็ต้องมีบ้าง

‘เฮียไม่เป็นไร ถ้าจะไม่สบายก็คิดถึงหนูนั่นแหละได้แต่ดูรูปและกอดไอ้ชวดแทน พอคลายได้บ้าง แต่ก็ไม่เหมือนกอดหนู’เฮียพูดเสียงกลั้วหัวเราะ เฮียขอไอ้ชวดผมไปติดคุกด้วย น่าสงสารมันนะ ไม่ได้ทำผิดแต่ต้องติดไปด้วย ฮ่าๆๆๆๆ ผมก็ให้โดยไม่ลังเลสักนิด

‘หนูก็เหมือนกัน ว่าแต่เฮียกอดมันอย่างเดียวแน่นะ ครึครึ’พูดน้ำเสียงไม่ต่างกัน แอบติดเรทตอนท้ายนิดๆ

‘เอาไว้ไปทำกับเจ้าของไอ้ชวดดีกว่ามั้ง หึหึ’เฮียตอบพร้อมหัวเราะในลำคอ เฮียต้องทำหน้าหื่น หรี่ตาใส่อย่างเจ้าเล่ห์แน่ๆ ผมจินตนาการตามเสียงที่ได้ยิน

‘อีกตั้งสามปีมันยังจะใช้ได้อยู่เหรอเฮีย ไม่เสื่อมไปแล้วเหรอ’ผมแซวเฮียทั้งที่ตัวเองหน้าแดง คุยไม่คุยเปล่าเสือกคิดไปถึงตอน อ๊ะ อิ๊ยา อิยา กับเฮียซะได้

‘ก็ไม่รู้สินะ ต้องรอดู’เฮียพูดกลับมา ทำเอาผมขำ

‘ฮ่าๆๆๆๆ ใช้ศัพท์ไลน์ซะด้วย”ผมนึกไปถึงสติ๊กเกอร์ในไลน์ เฮียก็หัวเราะเบาๆกลับมาบ้าง แสดงว่ารู้จัก

‘แล้วไอ้รัน พี่โจ๊ก พี่ปาน เป็นไงกันบ้าง’ผมเปลี่ยนเรื่องคุยถามถึงเพื่อนและพี่ ที่ไม่เคยลืมเมื่อตอนอยู่ด้วยกัน นอกจากเฮียก็ยังมีพวกนี้คอยช่วยเหลือ ไอ้เบียร์กับพี่สิบเคยมาหาผมที่บ้านแล้ว ถ้าว่างก็โทรหากันตลอด

‘สบายดี พวกมันก็บ่นคิดถึงหนูเหมือนกัน’เฮียตอบกลับมา ทำเอาผมยิ้มอย่างดีใจ

‘เหรอ นึกว่าลืมกันไปแล้วซะอีก ฝากบอกด้วยนะ หนูก็คิดถึง ถ้าไปหาเฮียจะเอาของไปฝากด้วย’ผมฝากเฮียไปบอกพวกนั้น

‘อืม เฮียจะบอกให้แต่ต้องคิดถึงเฮียมากที่สุดนะ’เฮียก็รับปากแต่มีกำชับตอนท้าย

‘แน่นอน นี่หนูเรียงลำดับตามอายุเลยนะ เฮียอายุมากสุด หนูก็คิดถึงมากที่สุด ครึครึ’ผมบอกเฮียกลั้วหัวเราะ ก่อนจะหุบปากเมื่อเฮียพูดกลับมาบ้าง

‘อืม ดีเหมือนกัน นับตามอายุ ต่อไป เวลา หึหึ เฮียจะยึดตามอายุเฮียเป็นหลักแล้วกันนะ หนู’เฮียเว้นวรรคให้ผมเติมคำที่หายไป สมองผมก็ไวเหลือเกินกับคำตอบที่รู้ว่ามันคืออะไร แต่เรื่องอะไรจะยอม

‘ได้ แต่ต้องหารด้วยอายุหนูนะ ฮ่าๆๆๆๆ’ผมหัวเราะเมื่อเป็นฝ่ายเอาคืนให้เฮียเงียบไปบ้าง ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ แล้วเราก็เงียบไปไม่รู้จะคุยอะไร มันไม่เหมือนเห็นหน้า ก่อนจะนึกได้

‘เออ เฮีย หนูเขียนไปตั้งเยอะ ทำไมเฮียตอบหนูแค่นั้นล่ะ กลัวเมื่อยมือหรือว่าเก็บมือไปออกแรงทำอย่างอื่น’ ผมถามคนปลายสายถึงเรื่องจดหมายที่ใหญ่แต่สั้น

‘เวลาเขียนมันต้องใส่ความรู้สึกลงไป ความรู้สึกของเฮียที่มีต่อหนูมันมาก มากซะจน เฮียต้องอดทนอดกลั้นบอกกับตัวเองว่าจะไม่แหกคุกไปหาหนูก่อนกำหนด แค่นั้นมันก็ทำให้เฮียคิดถึงหนูตลอดเวลาแล้ว’เฮียพูดเสียงเบาเหมือนข่มความรู้สึกเอาไว้ แค่นี้ผมก็รู้แล้วว่าเฮียคิดถึงผมมากแค่ไหน 

‘หนูคิดถึงเฮียมากเหมือนกัน ไม่อยากนับวันเวลา มันนานเหลือเกิน แต่หนูจะอดทนให้ได้เหมือนเฮีย’ผมบอกเฮียกลับไปด้วยความรู้สึกไม่ต่างกัน แต่ผมจะเข้มแข็ง เฮียจะได้ไม่เป็นห่วง

‘ครับ เฮียรักหนู’

‘อืม หนูรักเฮีย หนูจะรอ’

ผมยิ้มเมื่อนึกถึงตอนที่ได้คุยกัน ก่อนจะถอนหายใจปีหนึ่ง ๆ มันช่างผ่านไปช้าเหลือเกิน ในความคิดผม มันช้ามากเหมือนสักสิบปี แล้วอีกสองปีที่เหลือล่ะ มันจะนานแค่ไหนสำหรับคนที่รออย่างผม  แต่ถึงนานกว่านี้ผมก็จะรออยู่ดีคิดได้แล้วก็ยิ้มให้กำลังใจตัวเองอีกครั้ง

“หน้าบาน ปากบาน รู้สึกมึงจะบานไปหมดเลยนะ ไอ้หนู”เสียงเหน็บแนมแกมประชดจะเป็นใครไปไม่ได้ ผู้ชายที่ผมรักมากที่สุดในชีวิต ผู้ชายที่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็อยู่เคียงข้างผมตลอด

“บานเบินอะไรพ่อ ออกจะหน้าเรียว”ผมเล่นมุกกลบเกลื่อนหน้าบานๆของตัวเอง ก่อนจะหันกลับไปสนใจในมือ ตัวไหนดีวะ

“เออ หน้ามึงเรียวเป็นไข่คุณมงคลเลย ตอนนี้”พ่อพูดกลับมา ทำเอาผมชะงักเมื่อนึกถึงตะโปดคุณมงคลที่แกว่งไปแกว่งมา ยังจำกันได้ใช่ไหมครับ ว่าคุณมงคล คือ ควาย ที่พ่อผมไปไถ่ชีวิตมา

“โห พ่อ หมดที่จะเปรียบหรือไง อย่าลืมสิ หน้าหนูนี่ก็ได้พ่อกับแม่มาอย่างล่ะครึ่งเลยนะ”ผมหันไปท้วงพ่อที่ยักไหล่

“แล้วนี่มึงทำอะไร รื้อเสื้อผ้าออกมากองเต็มที่นอน หาอะไรไม่เจอหรือไง”พ่อเปลี่ยนเรื่อง ไปพูดถึงเสื้อผ้า

“เปล๊า ไม่มีอะไร แค่จัดตู้ใหม่เฉยๆ”เสียงกูสูงอีกแล้ว แต่สูงของผมคือเรื่องจริง แต่ดูเหมือนคุณนกจะไม่เชื่อเท่าไหร่นัก

“กูเห็นรื้อเข้ารื้อออก มึงคงจัดเสร็จตอนไอ้เฮียออกมาจากคุกล่ะมั้ง”ยื่นหน้ามาพูดใกล้ๆ ทำเอาผมหลบไม่ทันเต็มหน้ากูเลย ทั้งวาจาเสียดแทงและน้ำลาย แต่เป็นของพ่อ หนูทนได้

“สามปีนานไปพ่อ วันนี้ก็เสร็จแล้ว ว่าแต่ ชุดไหนดีพ่อ”ผมพูดยิ้มๆใส่ ก่อนจะให้ไอดอลผมตัดสินใจ

“มึงไปเรือนจำไม่ใช่เหรอ”พ่อพยักหน้าใส่

“จ๊ะ”ผมตอบพ่อด้วยรอยยิ้ม

“แล้วมึงจะเลือกทำไม”พ่อทำเสียงเนือยๆ

“ต้องเลือกสิพ่อ นานๆจะได้เข้าไปสักที ไม่ใช่จะได้เข้าไปทุกคนนะ นี่ หนูมีโอกาสแล้วก็ต้องแต่งตัวให้มันดูดีหน่อยสิ อ๊าคคค พ่อถีบหนูทำไม”ผมทำตาโตอธิบายให้พ่อฟัง ก่อนจะโดนถีบหงายหลังลงที่นอน

“เหรอ มึงไม่พูดด้วยล่ะ ต้องมีผัวอยู่ในนั้นถึงจะเข้าไปได้ ถุย เดี๋ยวกูกระทืบซ้ำ พูดมาได้ ว่าเป็นโอกาสอันดี ไอ้ที่ดีกว่านี้เสือกไม่หาโอกาสไป”พ่อยกเท้าเตรียมจะซ้ำ ผมกลิ้งหลบไปอีกทาง  แต่ไม่รอดเสียงด่าตอกย้ำ

“มึงอย่าไปพูดให้ใครเขาฟังนะ เขาจะหาว่ากูมีลูกโง่ พ่อง มันไม่สั่งสอน ห่าราก”พ่อตามมาเขกหัวผมอีกรอบ

“โธ่ หนูแค่พูดเล่น ไม่เห็นต้องรุนแรงกับลูกขนาดนี้เลย”ผมรวบขาพ่อกอดทำเสียงเล็กเสียงน้อยออดอ้อนคลอเคลีย

“มึงไม่ต้องมาอ้อนกูเลย ไปอ้อนไอ้เฮียโน่น ปล่อยๆ เดี๋ยวกูล้ม”พ่อผลักหัวผมออก มีประชดนิดๆ ปากอมยิ้ม

“อย่าน้อยใจน่า หนูรักพ่อที่สุดที่สุดแล้ว”ผมบอกพ่อเงยหน้าทำตาปริบๆ ดูน่าสงสาร

“เห๊อะ มึงไม่รักกู ก็ไม่มีหมาที่ไหนรักมึงแล้ว ไอ้หนู”พ่อทำหน้าทำเสียงใส่ เอามือเฉดหัวผมอีกรอบ ทำเอาหัวเราะคิก ก่อนจะมองพ่อที่พูดต่อ”อ้อ กูรวมไอ้เฮียให้อีกคน รักซะจนแหกดากมึงดู ฮ่าๆๆๆๆ”

“พ่อออออออ หนูอายนะ”ผมเรียกพ่อเสียงยาน เอาหน้าบี้อกพ่อไปมา ก่อนพ่อจะเอามือลูบหัว แต่อกยังกระเพื่อมอยู่

“ป่านนี้มึงไม่ต้องอายแล้ว เขารู้กันทั้งตำบลแล้วมั้งว่า กูมีลูกเขย”พ่อพูดต่ออารมณ์ดี

“จริงเหรอพ่อ เขารู้ได้ยังไงล่ะ”ผมเงยหน้าถามพ่อเสียงตกใจ

“ไม่รู้ว่ะ”พ่อพูดหน้าตาเฉยพลางส่ายหน้า

“อ้าว แล้วพ่อบอกเขารู้กันทั้งตำบลไง”ผมขมวดคิ้ว

“กูพูดเผื่อไว้ อีกหน่อยเขาก็ต้องรู้กันอยู่ดี”พ่อพูดยิ้มๆ เอามือลูบหัวผม

“แล้ว พ่อจะทำยังไงล่ะ”ผมถามพ่อเสียงเบา

“ทำอะไรวะ”พ่อเป็นฝ่ายขมวดคิ้วบ้าง

“ก็ ก็ถ้าเขารู้”ผมสบตาพ่อ

“ไม่ต้องทำอะไร รู้ก็รู้ไป”พ่อตอบอย่างไม่ต้องเสียเวลาคิด หรือ พ่อทำใจให้คิดแบบนี้มานานแล้ว

“พ่อไม่อายเขาเหรอ”ผมถามพ่อออกไปอีก


“เอาเวลาอายคนอื่นมาสนใจความรู้สึกลูกดีกว่า”

ผมน้ำตาไหลเมื่อได้ฟังพ่อพูดจบ กอดพ่อแน่น

“พ่อ หนู ฮึก หนูรักพ่อ”ผมไม่รู้จะตอบแทนพ่อยังไงถึงจะสมกับความรักที่พ่อมีให้ ต่อให้ตายแทนพ่อได้ ก็ยังไม่เท่ากับความรักที่พ่อมีให้ผม

“ไอ้หนู เอ็งเป็นลูกพ่อนะ ถ้าพ่ออายคนอื่น แล้วเอ็งล่ะจะเป็นยังไง เราย้อนกลับไปแก้อะไรไม่ได้ นอกจากตั้งมือรับกับอนาคตที่กำลังจะมาหาดีกว่า พ่อขอแค่เอ็งมีความสุขและมีคนดูแลเอ็งได้เวลาไม่มีพ่อก็พอแล้ว”พ่อเอามือเช็ดน้ำตาที่มันไหลออกมาไม่หยุด

“ไม่ พ่อจะต้องอยู่กับหนูไปนานๆ อยู่ให้หนูได้ดูแลตอบแทนพ่อบ้าง”ผมส่ายหน้าพูดกับพ่อที่หัวเราะออกมา

“โอ้ย ไอ้หนู กูไม่ตายตอนนี้หรอก จะอยู่ให้มึงเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวซะให้เข็ด”พ่อเอามือโยกหัวผมไปมา

“เช็ดเสร็จหนูใส่แพมเพอร์สให้ด้วย ขอแค่ให้พ่ออยู่กับหนูก็พอ”ผมพูดต่อพยักหน้ารับทันที พ่อหัวเราะส่ายหน้าไปมา

“มึงกวนตีนและ พอๆ ไม่คุยเรื่องนี้แล้ว ว่าแต่มึงเลือกได้หรือยังจะใส่ชุดไหนไปอวดผัวที่เรือนจำ”พ่อโบกมือไปมา เปลี่ยนมาพูดแซวผมให้อายอีกแล้ว

“อวดที่ไหนเล่า แค่อยากให้ดูดีเท่านั้นเอง”ผมบอกพ่อแต่มีกระซิบตอนท้าย

“มึงบอกกูแต่แรกก็จบแล้ว พูดชักน้ำมารวมกันอยู่นั่นแหละ”พ่อเบะปากใส่อย่างหมั่นไส้ทำเอาผมหัวเราะ ก่อนจะช่วยเลือก

“แล้ว พ่อไม่ไปกับหนูเหรอ”ผมถามพ่อ หลังเก็บเสื้อผ้าเข้าตู้หมดแล้ว

“ไม่ว่ะ”พ่อตอบสั้นๆ ผมก็พยักหน้าไม่ถามเซ้าซี้ ก่อนจะพูดต่อ”ที่ไม่ไป ไม่ใช่ว่ารังเกียจหรืออะไรหรอกนะ กูมีธุระ”

“หนูรู้ว่าพ่อไม่คิดอย่างนั้นหรอก”ผมยิ้มให้พ่อ เดินมานั่งข้างๆ ซบไหล่

“กูไม่คิด แต่มึงคิดใช่ไหมล่ะ หืม ไอ้หนู”พ่อพูดต่อ ทำเอาผมรู้สึกล่ะอายที่ยังอดคิดไม่ได้ว่า พ่อคงยังยอมรับไม่เต็มร้อยทั้งที่พ่อก็ยืนยันแล้ว

“หนูขอโทษนะพ่อ ที่คิดแบบนี้ ทั้งที่พ่อก็บอกแล้ว เหมือนหนูไม่เชื่อใจพ่อเลย”ผมกราบขอโทษพ่อที่อก

“เห่ย เป็นธรรมดา เป็นข้า ข้า ก็คิด มันก็มีบ้าง แต่ที่จริงแล้ว ถ้ากูไป”พ่อส่ายหน้าเชิงว่าไม่เป็นไร แต่มีกั๊กตอนท้าย


“มึงกับไอ้เฮียคงไม่กล้าแสดงบทเลิฟซีนต่อหน้ากูแน่”

ทำเอาผมหน้าเหวอ กับเหตุผลลึกๆของพ่อ

“กูพูดถูกใช่ไหมล่ะ มึงถึงได้เงียบเป็นตอหม้อ”พ่อพูดต่อเมื่อเห็นผมยังเหวออยู่ ก่อนจะตั้งสติได้

“ใช่ที่ไหนเล่าพ่อ ใครจะมาแสดงที่โล่งแจ้ง คนเยอะแยะ”ผมบอกพ่อก่อนจะล้มตัวหนุนตักเอาหน้าซุกพุงที่กระเพื่อมขึ้นลง

“ถ้าลับตา โดนตลอดเลยสิมึงห๊ะ ไอ้หนู”พ่อดึงหูให้กางฟังคำถามชัดๆ ผมขืนตัวเอาไว้ปากอมยิ้ม ไม่ได้ให้พ่อเห็นไม่ได้ เดี๋ยวหาว่าชอบใจที่โดนก่อนจะกอดพ่อเงียบๆ พ่อเอามือลูบหัวไปมา ถ้าไม่มีพ่อผมคงไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกันกับชีวิต ตอนกลับมาบ้านมีเสียงซุบซิบนินทา ก็พ่ออีกนั่นแหละที่คอยปกป้องให้กำลังใจ ทำให้ผมเข้มแข็ง นอกจากนั้นก็บรรดาเพื่อนพ่อ เพื่อนผม แม้แต่ หยก ว่าที่คู่หมั้น นี่เป็นอีกเรื่องที่ผมลืมไปเสียสนิท พอได้เจอกันอีกครั้ง ทำให้ผมต้องใช้เวลานานพอสมควรในการตัดสินใจเผชิญหน้า มันไม่ใช่แค่เรื่องของผมกับหยก แต่มันส่งผลถึงผู้ใหญ่ด้วยว่าจะมองหน้ากันได้ไหม ผมไม่อยากให้พ่อต้องแบกรับอะไรอีกแล้ว

‘หายดีแล้วเหรอหนู’หยกถามผมอย่างเป็นห่วง คอยมาดูแลเสมอถ้ามีเวลา

‘ดีขึ้นแล้ว คงเพราะได้หยกดูแลด้วยมั้ง’ผมตอบหยกเชิงหยอกเย้า แต่ไม่ได้ส่งสายตาแบบเดิม

‘งั้นคงจะหาย ปากดีขนาดนี้’หยกค้อนใส่พองาม

‘หยก’ผมเรียกชื่อคนน่ารัก ที่ไม่ว่ายังไง หยก ก็เป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ผมอยากแต่งงานด้วย ถ้าไม่เกิดเรื่อง ป่านนี้ผมกับหยกคงแต่งงานกันไปเรียบร้อยแล้ว

‘หืม’หยกขานรับ มองผมตาแป๋ว ทำเอาความกล้าหดไปเกือบหมด แต่สักพัก หน้าเฮีย ก็ลอยมากระตุ้น ทำให้ผมรวบรวมความกล้าอีกครั้ง

‘คือ เรื่องแต่งงาน’ผมเกริ่นนำทางเพื่อจะไปต่อ

‘เอาไว้ก่อนก็ได้  ถ้าพร้อมค่อยคิดกันอีกที หนูเพิ่งกลับมาพักให้สบายใจก่อนดีกว่า’หยกพูดอย่างมีน้ำใจ จับมือผมที่บีบตอบ ผมก้มหน้าอย่างละอายใจ ก่อนจะเงยอีกครั้ง จะพูดวันนี้หรือวันไหนผมก็ต้องพูดอยู่ดี

‘หนูคงแต่งงานกับหยกไม่ได้’ผมพูดออกไป หยกมองหน้าผมอย่างนึกไม่ถึง ว่าจะเป็นเรื่องนี้

‘ทำไมล่ะ หยกไม่ดี หรือ หนูมีอะไรไม่สะดวกบอกได้นะ’หยกบีบมือผม ดวงตาสั่นไหว

‘ไม่ใช่หยกไม่ดี หยกเป็นผู้หญิงที่ดีที่สุดรองจากแม่ ถ้าจะไม่ดีก็หนูนี่แหละ’ผมยกยิ้ม คิดว่าจะบอกยังไงไม่ให้หยกเสียใจหรือเสียความรู้สึกกับผมไปมากกว่านี้ดี

‘คนเรามันก็ไม่มีใครดีไปหมดหรอกหนู เท่าที่รู้จักกันมา หนูเป็นคนนิสัยดี เป็นผู้ชายที่น่ารักมาก’หยกยกยิ้มชมผม ผมยิ้มแหยๆ ถ้าเป็นแต่ก่อนผมคงภูมิใจที่ถูกชมว่าน่ารัก แต่เดี๋ยวนี้ถ้าผู้หญิงชมผู้ชายหล่อ แสดงว่า มึงเป็น เมะ ถ้าน่ารัก มึงเป็นเคะ ที่จะถูกไอ้ผู้ชายเป็นเมะจับกด และผมก็เป็นไอ้ผู้ชายแบบนั้นไปแล้ว หรือว่าผมจะยกเรื่อง เมะ กับ เคะ เป็นเหตุผลยกเลิกแต่งงานกับหยกดี หยกอาจจะเข้าใจได้ง่าย

‘หนูจะบอกหยกยังไงดี’และผมก็สับสนกับตัวเองอีกครั้ง มันเป็นประโยคง่ายๆแต่พูดยากเหลือเกิน

‘หนูใจเย็นนะ ไม่ต้องรีบ ถ้าพร้อมก็ค่อยบอกมา’หยกพูดด้วยสีหน้าที่ เมะ มาก ปลอบใจ เคะ อย่างผม

‘หนูพร้อม แต่ไม่รู้จะพูดยังไง มันเป็นเรื่องที่ หยก ต้องรับไมได้และคงจะเกลียดหนูไปตลอด’ผมกรอกตาไปมาก่อนจะก้มมองพื้นบ้านที่สักพักผมอาจจะเอาหน้าไปแนบกับมันก็ได้ หลังจากสารภาพแล้วถูกตบจนหน้าทิ่ม แต่ถ้ามันทำให้หยกหายโกรธและเข้าใจผมก็ยอมจะทิ่มหลายๆครั้ง

‘มันร้ายแรงมากเลยเหรอ’หยกเขยิบมานั่งใกล้มากขึ้น ก้มหน้าลงมาถาม

‘มันใช่สำหรับหนูในตอนแรก แต่ตอนนี้มันอาจใช่สำหรับหยก’ผมเงยหน้าขึ้นไปตอบ หยกยกมือวางบนไหล่ผม

‘หนู เอาแต่เนื้อๆ’เสียงหยกเริ่มเมะมากขึ้น ผมกลืนน้ำลายเมื่อถึงเวลาต้องพูดกับหยกฟังแล้ว

‘หนู’

‘อืม’


หยกรับคำในลำคอ พร้อมพยักหน้าว่ามึงพูดมาเลย กู พร้อมแล้ว ผมสูดลมหายใจก่อนจะพ่นเป็นประโยคออกจากปาก


‘หนูเป็นเคะ’


‘ห๊ะ’

หยกอุทานออกมา เบิ่งตามองผม

‘เดี๋ยวนะ’หยกหลับตา เม้มปาก ลืมตาอีกครั้ง

‘หนูบอกว่า หนูเป็น เคะ’หยกทวนคำตอบผมอีกครั้ง ผมพยักหน้า หยกเงียบไม่พูดต่อ ไม่รู้เข้าใจความหมายของมันไหม ผมกำลังจะแปลแบบตรงตัวให้ฟัง แต่เสียงเมะในร่างหยกขัดขึ้นซะก่อน

‘ตั้งแต่เมื่อไหร่’ เฮ้ย หยกรู้จักด้วยอ่ะ

‘ตั้งแต่ถูกจับตัวไป’ผมตอบหยกเสียงเบา หยกถอนหายใจจับไหล่ผมให้หันไปมาและพูดออกมา

‘หมดนั่นเลยเหรอ’

‘ห๊ะ’

กลายเป็นผมที่อ้าปากเบิ่งตาบ้าง กับคำถามของหยก

‘ก็ผัวหนูไง หมดนั่นเลยเหรอ’

‘เฮ้ย! แค่คนเดียว’ผมร้องพร้อมยืนยัน โดนฟันแค่คนเดียว

‘ถูกขืนใจเหรอ’หยกถามต่อเสียงเบา เอามือประคองหน้าผมที่ยังพูดไม่ออก หยกพยักหน้า

‘ไม่เป็นไรนะ หยกเข้าใจ ในสถานการณ์อย่างนั้น ไม่มีใครหลีกเลี่ยงได้หรอก ยิ่งผู้ชายหน้าตาน่ารักอย่างหนูด้วยแล้ว หยกคิดไว้เหมือนกันภาวนาว่าอย่าให้เกิดขึ้นกับหนู แต่ก็ไม่รอดจนได้’หยกพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเห็นอกเห็นใจ นี่หยกคิดว่าผมจะต้องโดนกดแน่นอนตอนถูกจับไปด้วยเหรอ คิดแม่นอะไรขนาดนี้ ทำเอาผมต้องถามย้ำ และเป็นฝ่ายภาวนาบ้างว่าขอให้หยกรับไม่ได้และตัดใจจากกูทีเถอะ จะได้คุยกันง่ายขึ้น ไม่ใช่ผมโดนข้างหลังแล้วลืมหน้านะ ผมแค่ไม่อยากให้หยกต้องมีผัวที่เป็นเมียคนอื่นเท่านั้นเอง

‘หมายความว่า’เคะในร่างผมเอียงคอถาม

‘หยกไม่รังเกียจหนูหรอก ออกจะเห็นใจด้วยซ้ำ หนูคงทรมานมากสินะกว่าจะผ่านเวลานั้นมาได้ สภาพจิตใจคงจะแย่ ถ้าหยกทำแบบนั้นก็เท่ากับซ้ำเติมเหยียบย่ำให้หนูรู้สึกแย่ลงไปอีกน่ะสิ ไม่ต้องกลัวนะ เรื่องนี้จะเป็นความลับระหว่างเรา หยกสัญญา’คำภาวนากูไม่เป็นผล สงสัยจะหมดน้ำยาไปแล้ว ทุกทีคิดอะไรได้อย่างนั้น ผมมองนางฟ้าตรงหน้าอย่างซาบซึ้งในน้ำใจที่มีให้ แต่ ผมจะตอบรับไม่ได้ ทำไงให้หยกรังเกียจกูดีวะ ถ้าเป็นแบบนี้ กูจะเอาเฮียไปไว้ที่ไหน และถ้าเกิดเฮียออกจากคุกมา รู้ว่ากูแต่งงาน ระงับสติอารมณ์ไม่อยู่ ฆาตกรรมตายหมู่ ต้องมีอีกหลายคนที่เสียใจ ผมต้องไม่ให้เหตุการณ์ในอนาคตนี้เกิดขึ้นจะต้องไม่มีใครต้องมาตายเพราะผมอีก ผมจับไหล่หยกมองด้วยสายตาที่มุ่งมั่น ว่าอย่าเอาหนูทำผัวเลย

‘หนูไม่ได้ถูกขืนใจ’

‘หนูจะบอกว่า เต็มใจงั้นเหรอ’

‘ตอนแรกไม่ใช่ ต่อมา’

‘หนูติดใจ’

‘ไม่ใช่ อย่าเพิ่งขัดสิ’

ผมส่ายหน้าพูดเสียงดังอย่างลืมตัว ก่อนจะเล่าให้หยกฟังถึงเหตุการณ์ในตอนนั้น

‘ในตอนนั้นมีเขาคนเดียวที่เป็นที่พึ่ง เขาคนเดียวที่ปกป้องดูแลหนูทุกอย่าง แม้แต่ชีวิตเขาก็ให้ได้ มันทำให้หนูรักเขา รักและก็จะรอเขากลับมา’ผมพูดถึงเฮียด้วยความรู้สึกรักและคิดถึง ไม่ได้มองหน้าหยกแม้แต่นิดเดียว ก่อนจะหันกลับมา

‘หนูขอโทษที่ทำผิดต่อหยก ขอโทษ’ผมก้มหัวให้หยกที่เงียบไปหลังฟังจบ

‘ถ้าหยกกับพ่อแม่จะไม่ยกโทษให้หนูก็ได้ จะด่าจะตบตียังไง หนูก็ยอม แต่ขออย่างเดียว อย่าโกรธเกลียดพ่อหนูเลยนะ แค่นี้พ่อก็ทุกข์เพราะหนูมามากแล้ว’ผมขอร้องหยกไม่ให้เอาเรื่องกับพ่อ

‘หนูดูถูกน้ำใจหยกเกินไปหรือเปล่า’หยกพูดออกมาหลังจากเป็นฝ่ายฟังผมอย่างเดียว‘คิดว่าสิ่งที่หยกพูด เป็นแค่คำลวงงั้นเหรอ’หยกพูดด้วยสีหน้าและน้ำเสียงตัดพ้อ

‘ไม่ใช่นะ หนูไม่เคยคิดอย่างนั้น หนูรู้ว่าหยกเป็นยังไง เพียงแต่ความผิดหนูมันเกินกว่าที่หยกจะยกโทษให้ หยกต้องเสียหายที่ไม่ได้แต่งงานและยังถูกยกเลิกอีก ยังอับอายไม่พอ ไอ้คนที่จะแต่งด้วยก็ดันไปได้ผัว หนู’ผมพูดรัวเร็วกับหยกยังไม่จบประโยคดี

‘อุบ ครึ ครึ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ’หยกปล่อยเสียงหัวเราะดังลั่น ผมหน้าเหวอว่า ตรงไหนของประโยคที่หยกขำ หยกเอามือกุมท้อง ก่อนจะเงยหน้ามา เอามือเช็ดน้ำตา ก่อนจะสูดลมหายใจทำหน้าตามเดิม

‘หนูแน่ใจนะว่า รัก ไม่ได้ หลง ไปชั่วครู่’หยกถามถึงความรู้สึกของผม

‘หนูรักเขา’ลูกผู้ชายอย่างผมก็ตอบด้วยความมั่นใจ หยกพยักหน้าเม้มปาก

[harumi]

ในที่สุดก็มา

[goonglovenut]

‘หยกเข้าใจแล้ว’หยกพูดเสียงเครือ ยิ้มเศร้าๆ ทำเอาผมใจหาย ‘จะว่าไม่เสียใจเลย คงไม่ใช่ หยกรู้สึกดีกับหนู หนูก็คงเหมือนกัน เราคงไม่ได้รักกันหรอก แค่ผูกพันกันมานาน แต่งไปก็อาจจะรักกันได้ แต่ในที่สุด มันก็ไม่ใช่ หนูคงรักเขา รักมากด้วย เวลาพูดถึงเขาสีหน้าและแววตาหนูมันเต็มไปด้วยความรัก ไม่เหลือที่ว่างให้ใครเลย หยก ยินดีด้วยนะ ที่หนูเจอคนที่รักและเขาก็รักหนู รักษาเอาไว้ให้ดีๆนะ’หยกพูดจบก็โผเข้ามากอดผม ร้องไห้เงียบๆ ผมยกมือกอดตอบปล่อยให้หยกร้องไห้จนพอใจ

‘ขอบใจนะ สักวัน หยกจะเจอคนที่ดีและรักหยก’ผมอวยพรให้หยกที่พยักหน้ากับอก ก่อนจะผละออก เรามองหน้าและยิ้มให้กันด้วยความรู้สึกเดิมๆ เพื่อน หยกบอกว่าเรื่องพ่อแม่เดี๋ยวเคลียร์เอง ผมไม่ยอมยังไงก็ต้องไปบอกท่านด้วยตัวเอง หยกก็พยักหน้าตามใจ

‘หนู’หยกเรียกผมก่อนจะกลับ หลังจากคุยกันเข้าใจ ผมเลิกคิ้ว ‘ถ้ามีปัญหาอะไร ปรึกษาหยกได้นะ ยังไงเราก็เป็นเพื่อนกัน ไม่ต้องเกรงใจ พาเขาไปด้วยก็ได้’หยกพูดอย่างมีน้ำใจอีกครั้ง

‘อืม ขอบใจนะหยก หนูจะไม่ลืมเพื่อนดีๆอย่างหยกเลย ถ้ามีอะไรให้ช่วย บอกหนูนะ หนูเต็มใจช่วยทุกอย่างเลย’ผมยิ้มจับมือหยกที่บีบตอบ

‘จริงเหรอ’หยกอมยิ้ม ผมพยักหน้า

‘งั้นหยกขอเป็นเมียหนูนะ จะได้อยู่ด้วยกันไง แฟนหนูใจดีคงไม่ว่าหรอกมั้ง นะ’หยกพูดออกมาด้วยรอยยิ้มกว้างมาก

‘ห๊ะ เอาจริงดิ’ผมถามเสียงดังอย่างลืมตัว หยกพยักหน้าจริงจัง เอาไงดีวะ เป็นเมียกูไม่เท่าไหร่หรอก เกิดเฮียแม่งขอหุ้นด้วยนี่สิเป็นเรื่อง สิ่งที่ขอทำเอาประตูหลังกูสั่นคลอนขึ้นมาทันที ยังไงซะเฮียก็คุ้นเคยกับประตูหน้ามาก่อน   

‘ฮ่าๆๆๆๆๆ โอ้ย หนู หน้าตาเครียดมากอ่ะ ฮ่าๆๆๆ ถามจริงคิดอะไรอยู่’หยกหัวเราะเอานิ้วคลายคิ้วผมที่ขมวด

‘ก็คิดเรื่องที่หยกขอนั่นแหละ ว่าจะบอกเฮียยังไงดี’ผมก็จี้เส้นตอบหยกที่หัวเราะไม่หยุด

‘คิก คิก จะบ้าเหรอ หยกพูดเล่น ถามจริงจะขอให้หรือว่ากันท่ากันแน่ จ๊ะ คิกคิก’หยกแซวหัวเราะคิกคัก

‘เฮ้ย ไม่ใช่นะ’ผมรีบปฏิเสธ หยกแม่งรู้ทันกูอีก

‘ยังไม่ทันไร หวงซะแล้ว คิกคิก’หยกล้ออีกก่อนจะลากลับจริงๆ ทิ้งให้ผมยืนคิดว่า เอาจริงเปล่าวะ กูจะได้วางแผนล่วงหน้า


“เออ ไอ้หนู”อยู่ๆพ่อก็เรียกผมเหมือนนึกอะไรออก ทำเอาสะดุ้งจากความหลังที่ย้อนให้ฟังซะเกือบสิบหน้าเอสี่

 ผมเงยหน้าขึ้นสบตา“ข้าว่าจะถามเอ็งหลายครั้งแล้วก็ลืมว่ะ”

“เรื่องอะไรพ่อ”ผมถามพ่อแต่ยังนอนตักตามเดิม

“เอ็งบอกไอ้เฮียเหรอ ว่าหัวใจเอ็งอยู่ข้างขวา”พ่อถามเรื่องที่มีไม่กี่คนจะรู้ ถ้าในบ้านก็มีแค่ พ่อกับแม่ เท่านั้น อีกคนก็ ลุงฉัตรที่เป็นหมอประจำตัวมาตั้งแต่เกิด แม้แต่เพื่อนสนิทอย่างไอ้รงค์ ไอ้เล็ก และ อดีตว่าที่เมียผมอย่างหยก ก็ไม่รู้ ผมไม่เคยบอก เพราะคิดว่าไม่ใช่เรื่องจำเป็นอะไร ตอนเด็กคิดว่ามันแปลกกลัวโดนล้อและไม่มีใครเล่นด้วย

“ไม่เคยเลยพ่อ หนูยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเฮียรู้ตอนไหน”ผมตอบพ่อตามตรง พ่อพยักหน้าก่อนจะสันนิษฐานอีก

“ตอนอยู่ที่โน่นเอ็งไม่สบาย หมอตรวจแล้วบอกมันหรือเปล่าวะ”พ่อพูดถึงเหตุการณ์ที่ผมเล่าให้ฟังตอนอยู่บ้านนาย

“ไม่น่าใช่ หนูไม่รู้จะบอกยังไง แต่หนูมั่นใจว่าเฮียรู้ด้วยตัวเองมากกว่า”ผมบอกพ่ออย่างมั่นใจทั้งที่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเฮียรู้ได้ยังไง พ่อหัวเราะในลำคอ เอามือตบหัวผมแปะๆ เหมือนจะถูกใจอะไรบางอย่าง

“ขำอะไรพ่อ”ผมถามพ่อที่ยังหัวเราะ เอามือทำอย่างนั้นไม่เลิก

“ข้าไม่คิดว่า ไอ้เฮียมันจะรักและใส่ใจเอ็งมากขนาดนี้”พ่อพูดด้วยรอยยิ้ม

“ยังไงเหรอพ่อ”ผมถามพ่อด้วยความอยากรู้ ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้ว่าเฮียรักและดูแลผมดีขนาดไหน แต่ผมอยากรู้ความหมายในประโยคที่พ่อพูดมากกว่า

“อะไรที่ผิดปกติถ้ามันเกิดภายนอกเราจะมองเห็นใช่ไหม”พ่อพูดเชิงถามผมที่พยักหน้า

“และถ้ามันอยู่ข้างใน เราก็มองไม่เห็นว่ามันผิดปกติยังไง เหมือนที่หัวใจเอ็งอยู่ข้างขวา คนที่รู้มีแค่ ข้า ไก่จ๋า และไอ้ฉัด แต่ไอ้เฮียไม่มีใครบอก แต่มันกลับรู้ได้”พ่อพูดต่อก่อนจะหยุดตอนท้าย มองหน้าผมยิ้มๆ


“เพราะไอ้เฮียมันไม่ใช่แค่แนบกายเอ็งอย่างเดียว แต่มันเอาใจแนบใจมันถึงได้รู้”

“แสดงว่ามันรักทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นเอ็ง ไงล่ะ ไอ้หนู”พ่อยกยิ้มพร้อมยักคิ้วให้ ทำเอาผมยิ้มกับท่าทางและคำพูดของพ่อ ที่แปลความหมายได้ไม่ผิดไปจากความจริงที่ผมได้รับมาจากเฮียสักนิด

“หนูก็คิดไม่ถึงนะว่าเฮียจะรู้ แม้กระทั่งตอนที่เฮียตัดสินใจยิง หนูก็ยังคิดว่าเฮียไม่รู้นะในตอนนั้น ใจหนูคิดแต่ว่าตายด้วยมือเฮียดีกว่าตายด้วยมือคนอื่น มันคงทรมานและอาจตายทั้งเป็นแน่ถ้ามันเอาหนูไปได้ หนูคงไม่มีโอกาสได้เจอพ่อ”ผมกอดพ่อแนบแน่น นึกแล้วใจหายถ้าวันนั้นเฮียไม่ตัดสินใจยิงอกผมทะลุร่างไอ้อัลแล้วล่ะก็ ผมคงไม่ได้มานอนตักพ่อแน่

“ถึงมันไม่รู้ ข้าว่ามันต้องหาวิธีอื่นช่วยเอ็งจนได้”พ่อพูดต่ออย่างมั่นใจในตัวเฮีย ทำเอาผมมองหน้าคุณนกที่ยิ้มชื่นชมคนที่เหน็บเป็นประจำอย่างไม่รู้ตัว ผมลอบยิ้ม

“มึงยิ้มอะไร”แต่หารอดสายตาไม่ ดึงผมที่ยาวเลยบ่าไปนิดขึ้นจากตัก

“เปล่า”ผมส่ายหน้าแต่ปากอมยิ้มไปมา

“แล้วตูดมึงหรือไงที่บานอยู่นี่ ห๊ะ ไอ้หนู อย่านึกว่ากูไม่รู้นะว่ามึงยิ้มอะไร”พ่อหรี่ตาพูดใส่อย่างรู้ทัน

“แล้วพ่อว่า หนูยิ้มเรื่องอะไร”ผมลอยหน้าใส่พ่อ ยิ้มล้อเลียน

“กูไม่บอก”พ่อก็ทำกลับ

“แสดงว่าไม่รู้จริง”ผมยักคิ้วใส่ หนีมือหนีตีนที่ไล่ใส่

“กูไม่หลงกลพูดหรอกโว้ย”พ่อหยิบหมอนขว้างใส่ผมที่รับไว้

“ฮ่าๆๆๆๆๆ อาย อาย กิ๊วๆๆๆๆ”ผมหัวเราะล้อพ่ออย่างชอบใจ

“อาย พ่อง มึงสิ ไอ้หนู”พ่อพูดกลับขำๆ ทำเอาหัวเราะกันลั่นบ้าน
.
.
.
.
“ตื่นเต้น เหรอ หนู”เสียงพลขับควบบอดี้การ์ดไปในตัวถามผมที่นั่งกำตะกร้าใส่ของแน่น ผมหันไปมอง พยักหน้า

“อืม ไม่รู้ว่าเจอเฮียแล้วจะเป็นยังไง ต้องทำอะไร แบบ มันบอกไม่ถูกว่ะ พี่เคน”ผมพูดกับ เคน ที่ถูกส่งมาดูแลผม พร้อมเป็นคนรับส่งจดหมายให้ตลอด เคนบอกว่า เฮียเป็นห่วงผมกับพ่อมาก กลัวว่าจะมีอันตราย เคนเลยขอแก้ตัวกับงานนี้อีกครั้ง และก็ไม่ทำให้ผิดหวังตลอดหนึ่งปี เคนทำหน้าที่ได้ดีมาก แต่ผมกับพ่อไม่เคยมองเคนเป็นแค่ตำแหน่งนี้ ผมนับถือเขาเป็นพี่เหมือนพี่สิบ

“ก็ทำแบบที่หนูเคยทำนั่นแหละเวลาอยู่ด้วยกันไง”พี่เคนหันมาพูดยิ้มๆ ผมนึกตาม ปกติผมเคยทำอะไรกับเฮียบ้างวะเวลาอยู่ด้วยกันสองต่อสอง ยิ้ม หัวเราะ กอด สักพัก เฮียจูบหน้าผาก ไล่ลงมาปาก ก่อนมือสากๆจะลูบคลำต่ำลงไป ลงไป

“ไม่ได้ ไม่ได้ คนเยอะแยะ ผมจะทำเรื่องปกติแบบนั้นไม่ได้”ผมพึมพำส่ายหน้าไปมา เมื่อนึกถึงเรื่องปกติที่ทำกับเฮีย เคนหัวเราะพร้อมส่ายหน้ากับท่าทางผม ก่อนจะเลี้ยวรถเข้าไปจอด
 
“ถึงแล้ว ไป เลิกคิด”เคนบอกขำ ๆ ก่อนจะพากันลงจากรถ ผมมองสถานที่ที่ไม่คิดว่าจะได้มา นี่เอง ‘เรือนจำชายล้วน’ ที่เฮียกินนอนอยู่ ผมมาถึงแล้ว เคนรับของไปถือให้ แตะแขนให้เดินเข้าข้างใน แจ้งเรื่องกับเจ้าหน้าที่เรียบร้อยก็พามานั่งที่เขาจัดไว้สำหรับเยี่ยมญาติ ผมรู้สึกได้ตอนเจ้าหน้าที่ถามว่ามาเยี่ยมใคร พอบอกชื่อเขามองสำรวจหัวจรดเท้า จนเคนมองกลับด้วยสายตาเป็นคำถามว่า สงสัยอะไร เขาถึงได้เลิกมองตรวจเอกสารเข้าเยี่ยมพร้อมของที่นำมาตามระเบียบ
 
“แปลกตรงไหนวะ มาเยี่ยมญาติ”เคนพูดอย่างเสียอารมณ์นิดๆ

“เฮียไม่เคยให้ใครมาหา แม้แต่ครอบครัว เขาเลยแปลกใจล่ะมั้งว่าผมเป็นใคร”ผมบอกเคนถึงเหตุผลที่น่าจะใช่

“แต่ ดร. เขาแจ้งไว้แล้วว่าใครจะมา เอกสารก็กรอกไว้แล้ว ยังจะเรื่องมาก”เคนยังอดบ่นไม่ได้

“ช่างเถอะ เขาอาจจะมองเพราะหนูหล่อก็ได้ ครึครึ”ผมบอกพี่เคนกลั้วหัวเราะ แกเบะปากก่อนจะนั่งรอ ผมมองไปรอบๆ เห็นคนหลายวัย ยิ้ม คุยกัน ดูของที่เอามาฝาก  พวกเขาคงมาหาคนที่เขารักเหมือนผม ทำเอาผมยกยิ้ม ไม่ใช่ผมคนเดียวที่ต้องรอ บางคนอาจรอมากกว่าผมก็ได้ แค่สามปีเดี๋ยวมันก็ผ่านไป

“มาเยี่ยมใครล่ะ พ่อหนุ่ม”เสียงทักอ่อนโยนด้านข้างทำเอาผมหันไปมอง เห็นคุณยายยิ้มกว้างปากแดงด้วยติ๊นหมาก ผมยิ้มให้กำลังอ้าปากจะตอบ เออ กูจะบอกยายว่ามาเยี่ยมใครวะ บอกตามตรงกลัวยายจะช็อค จะโกหกก็บาป นี่กูคิดลึกแทนยายมากไปหรือเปล่า แกก็ถามไปตามประสา

“ยายมาเยี่ยมลูกชาย”กลายเป็นคุณยายบอกผมก่อนด้วยรอยยิ้ม

“ลูกยายคงดีใจมากเลยนะครับ ที่ยายมา”ผมบอกยายด้วยรอยยิ้ม ก่อนมือเหี่ยวย่นตามวัยจะจับมือผม

“ลูกยายอายุประมาณพ่อหนุ่มนี่แหละ มันเกเร  แต่มันสัญญากับยายแล้วนะ ว่าถ้าออกมามันจะกลับตัว”ยายพูดด้วยสีหน้าดีใจกับคำสัญญาของลูกชาย ที่ยังไม่เกิดขึ้น แต่คนเป็นแม่ยังไงก็เชื่อใจลูกเสมอ

“ดีใจด้วยครับ ผมเชื่อว่าเขาต้องทำได้แน่”ผมให้กำลังใจคุณยาย บีบมือเบาๆ

“ยายก็หวังอย่างนั้น ทุกวันนี้ยายพยายามดูแลตัวเองเพื่อจะได้มาหาลูก และรอเห็นมันกลับตัว ไม่รู้จะฝืนสังขารได้นานแค่ไหนนะ”คุณยายพยักหน้าช้าๆ พูดกลั้วหัวเราะกับสังขารตัวเอง ไม่ได้เศร้าสักนิด ทำให้ผมยิ้มตามไปด้วย

“ยายต้องได้เห็นแน่ครับ ดูยังสาวและแข็งแรงอยู่เลย เอางี้สิครับ ยายเต้นแอโรบิคสิ หนูเห็นเขาเต้นกันตามหมู่บ้าน บางคนแก่กว่ายายอีก เป็นผู้นำเต้นด้วยนะ”ผมให้กำลังใจคุณยายด้วยการชมและแนะนำ ยายหัวเราะชอบใจ ไอ้พี่เคนส่ายหน้าแบบเอือมๆ

“เออๆ ถ้าจะดี  แหม ไอ้หนุ่มปากหวานนะเอ็ง นี่ถ้าไม่ถือเรื่องอายุ คิดว่ากำลังจีบยายอยู่นะ”ยายเห็นด้วยก่อนจะแซวกลับหัวเราะจนตาปิด ผมว่ายายตอนสาวๆแกคงน่ารักไม่น้อย ดูจากการพูดจา ดูเป็นคนอารมณ์ดี ถือเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่ง เหมือนที่เขาว่า คารมคือปมเด่น นมเล็กคือปมด้อย ฮ่าๆๆๆๆๆ ทะลึ่งและกู กับยายก็ไม่เว้น

“เออ แล้วมาเยี่ยมใครล่ะ”อ้าว ผมนึกว่ายายลืมไปแล้วซะอีก ผมคงจะโกหกแกไม่ได้แล้วล่ะ

“ผมมาเยี่ยม เฮีย ครับ”ผมบอกยายไปตามตรง พี่เคนมองหน้างงๆ ประมาณบอกไปยายรู้ไหมว่าเป็นใคร

“อ๋อ มาหาพี่”ผิดคาด ยายพยักหน้าเข้าใจ ถึงไม่ใช่ยายเป็นใครก็ต้องเข้าใจแบบนี้ จะมีสักกี่คนชื่อ เฮีย ผมเคยถามว่าทำไมชื่อนี้ มีเชื้อจีนเหรอ เฮียบอกว่า ชื่อเล่นได้มาจากตอนที่พ่อแม่เรียนอยู่อเมริกา คลอดเฮียที่โน่น เลยชื่อ เฮีย ที่แปลว่า ที่นี่ ตามภาษาอังกฤษ ไม่ใช่เฮียแบบจีน แต่พอโตก็เรียก กร เป็นส่วนใหญ่ ชื่อเฮียเลยไม่ได้ใช้ มาใช้อีกทีตอนติดคุก ผมพยักหน้าเข้าใจ อ๋อ เป็นชื่อที่ใช้ในวงการเรือนจำ เหมือนดารานักร้องที่ใช้ในวงการบันเทิงนี่เอง

กลับมานั่งรอเฮียตามเดิม อีกสักพักก็จะได้เวลาเยี่ยมแล้ว ผมมาก่อนเวลาพอสมควร เผื่อรถติดด้วย คุณยายเลิกสนใจผมหันไปสนใจผู้ชายวัยใกล้เคียงกันแทน เจ้าชู้นะเนี่ย พอเจอคนที่ใช่วัยใกล้เคียงก็หันไปเลย หุหุ

“หนูรอได้ใช่ไหม เดี๋ยวพี่ไปทำธุระแล้วจะกลับมารับ มีอะไรด่วนก็โทรหานะ”พี่เคนเอ่ยออกมาหลังจากใกล้เวลาเยี่ยมแล้ว

“ได้ ตามสบายเลยพี่”ผมบอกพี่เคน ก่อนแกจะเดินออกไป เจ้าหน้าที่ก็ประกาศพอดี ผมใจเต้นมือกำตะกร้าแน่น ผมจะได้เจอเฮียแล้ว เฮียจะเป็นยังไงบ้าง แล้วถ้าเจอผมจะลืมตัววิ่งไปกระโดดกอดเฮียหรือเปล่า ประตูเปิดออก มีนักโทษเดินออกมาตามชื่อที่เรียก  ภาพที่ผมเห็นทุกคนดีใจจนร้องไห้ มีลูกก็อุ้มลูก กอดจูบด้วยความรัก บางคนกราบแทบเท้าพ่อแม่ คู่รักก็จับมือกัน ถามสารทุกข์สุขดิบ จนสายตาผมไปสะดุดกับคนคุ้นเคย

“ไอ้รัน”ผมเกือบจะตะโกนแล้ว ดีที่ระงับได้ทัน มันไม่เห็นผม เดินตรงไปหาผู้หญิงวัยกลางคนกับผู้ชายวัยรุ่น คงเป็นแม่กับน้องมันที่เคยเห็นในรูป มันร้องไห้กอดสองคนนั้นแน่น ทำเอาผมดีใจกับมัน นี่ผมมีของฝากมาให้มันกับคนอื่นๆด้วยนะ ผมมองไปทางเดิม พี่โจ๊ก พี่ปาน ก็ออกมาเดินไปหาครอบครัวแล้ว เหลือแค่เฮีย ผมชะเง้อจนนึกว่าคอใส่ห่วงแบบกระเหรี่ยง ก็ยังไม่เห็นเฮียออกมาสักที ผมหดคอกลับมาตามเดิม แต่ยังไม่ละสายตาจากประตู กลัวจะพลาด เฮียลืมหรือเปล่า ไม่น่าใช่ เฮียไม่เคยลืมอะไรง่ายๆ ใจผมเริ่มเต้นเบาลง เมื่อไม่มีใครเดินออกมาอีก เจ้าหน้าที่ปิดประตู ผมเกือบจะวิ่งไปบอกเขาว่า เฮียยังไม่ออกมาเลย จะรีบปิดทำไม แต่ก็ทำได้แค่คิด ก่อนจะคอตกไปพัก ฮึดขึ้นมาใหม่ อีกสิบนาทีเฮียไม่ออกมากูจะกลับ ฝากไอ้รันไปบอกด้วยว่าจะไม่รอแล้ว กูจะมีเมีย จับเวลานับถอยหลังกลับไปสู่เส้นทางเดิม นับ

“รอใครอยู่เหรอครับ”เสียงทุ้มถามขัดผมที่กำลังจะเริ่มนับในใจ อยากจะบอก กูรอนักโทษโว้ย ก็ออกจะพาลไปหน่อย ผมเหลือบตาขึ้นไปมอง  เป็นผู้ชายในเครื่องแบบที่นี่ ผมมองหน้าเขาที่ยิ้มให้  บางทีเขาอาจจะช่วยผมได้

“ว่าไงครับ เผื่อผมช่วยได้”เขาแสดงความมีน้ำใจ มีเจ้าหน้าที่คนอื่นมองก่อนจะหันกลับไม่สนใจ

“ผมรอ”


“หนู”

ขัดกูอีกแล้ว วันนี้กูจะได้เจอเฮียไหม ห๊ะ เสียงนี้ ผมหันขวับ


“เฮีย”


ผมเรียกชื่อคนที่ผมอยากเจอ คนที่ผมคิดว่าถ้าครบสิบนาที ไม่มาผมจะกลับเส้นทางเดิม และผมก็ได้กลับ กลับกับพี่เคนตามเส้นทางเดิม ฮ่าๆๆๆๆๆ

“ขอโทษเฮียออกมาช้า”เฮียเดินมายืนใกล้ คว้าตะกร้าไปถืออีกมือก็จับมือผมไว้ ยิ้มอ่อนโยนไม่เคยเปลี่ยน ทำเอาผมลืมความหงุดหงิดเป็นปลิดทิ้ง

“ผมขอตัว”เฮียหันไปพูดกับคนตรงหน้า ที่ผมก็ลืมไปแล้วเช่นกัน ได้แต่เดินตามมือเฮียที่จับจูงออกไป ผมมองมือที่อบอุ่น ก่อนจะกระชับแน่น กลัวเฮียหายไป จนมาถึงสนามหญ้า มีคนนั่งเป็นหย่อมๆ ไม่ไกลกันนัก แต่ไม่มีใครสนใจใครนอกจากครอบครัวตัวเอง จนมาหยุดที่ต้นไม้ใหญ่ เฮียวางตะกร้าลง 

“อื้อ”

ผมร้องออกมาเมื่อถูกดึงเข้าไปกอดแนบแน่น แน่นจนได้ยินเสียงหัวใจเต้นรัวใส่กัน ผมกอดตอบเฮีย ซุกหน้ากับอก เฮียในชุดยูนิฟอร์มไม่ได้ทำให้ผมผิดกลิ่นที่คุ้นเคยแต่อย่างใด มันยังคงเดิม อ้อมแขนที่อบอุ่นและปกป้องผมมาตลอด

“คิดถึงเหลือเกิน หนูของเฮีย”เฮียกระซิบข้างหู จูบแก้ม ก่อนจะซุกซอกคอไปมา

“หนูก็คิดถึงเฮีย คิดถึงมาก”ผมตอบพร้อมกอดแน่นขึ้น แต่มันก็ยังไม่พอ ยิ่งกอดก็ยิ่งโหยหา เรากอดกันอยู่อย่างนั้น จนลืมสิ่งรอบข้าง ลืมว่าเราอยู่ที่ไหน  จนเฮียเป็นฝ่ายผละออก แต่ยังมีสูดดม ผมได้ยินเสียงลมหายใจดัง หื่น หื่น เราสบตากันไปมา เฮียดึงให้นั่งลงข้างๆ

“หนูผอมลงอีกแล้ว ตอนเฮียกอดนึกว่าจะหัก”เฮียเอามือลูบแก้ม ตาสำรวจร่างกายผมด้วยสายตาเป็นห่วง

“เฮียมากกว่าที่ผอม หัวโตด้วย”ผมสำรวจเฮียบ้าง เฮียหัวเราะในลำคอ

“คิดถึงหนูมากไง เลยไม่อยากกินอะไร”เฮียพูดยิ้มๆ จับมือไปกุม

“ไม่ดีเลย เฮียอย่าทำแบบนี้อีกนะ เฮียต้องกินข้าวด้วย จะได้แข็งแรง เกิดเจ็บป่วยขึ้นมาล่ะ ใครจะดูแล หนูเป็นห่วงเฮียนะ ห่วงมากด้วย คิดตลอดว่าเฮียจะกินจะนอนยังไง อีกตั้งสองปีเชียวนะ เราจะได้เจอกัน”ผมมองหน้าเฮียที่ยิ้มตามเดิม นี่ไม่ได้ฟังกันเลยใช่ไหม

“ครับ ครับ เฮียรู้แล้ว บอกตัวเองด้วยนะ อย่าคิดถึงเฮียมากจนลืมกินข้าว เดี๋ยวจะไม่สบายเอา ใครจะดูแล เฮียเป็นห่วงหนูนะ อีกตั้งสองปีกว่าจะได้เจอกัน อูย ซี๊ด”เฮียรับปากเอามือบิดจมูกพูดล้อเลียนคำพูดผม เลยโดนงับมือเข้าให้ร้องออกมา

“ไหนเอาอะไรมาฝากเฮียบ้าง”เฮียเปลี่ยนเรื่อง ตามองผมตลอด ทำเอาเขินกับสายตา ผมหยิบกล่องที่บรรจุข้าว กับข้าว และ ขนม ออกมาเปิดให้เฮียดู

“น่ากินไหม”ผมพูดอวดเฮีย ที่พยักหน้า

“น่ากิน แต่คนทำให้น่ากินกว่า”เฮียไม่พูดเปล่าส่งสายตาว่า อยากกิน ให้ด้วย

“หนูจะบอกพ่อให้แล้วกัน ว่าเฮียอยากกินพ่อ ครึครึ”ผมพูดแก้เขินใส่เฮีย

“พ่อทำจริงเหรอ”เฮียก้มหน้ามาถามผมที่หยิบโน่นหยิบนี่ให้วุ่นไปหมด เฮียจะทำให้อายไปไหนวะ เฮียคว้าเอวผมไปใกล้

“เฮีย ปล่อย เดี๋ยวคนเห็น”ผมแกะมือเฮียที่เริ่มจะเลื้อย มองคนรอบข้าง เพิ่งจะคิดได้นะกู ทีเมื่อกี้กอดกันเสือกไม่คิด

“ช่างเขาสิ เขาก็ทำเหมือนกัน”เฮียพูดหน้าด้านๆ ไม่ได้มองรอบข้างซะเลย

“มีแต่เฮียนั่นแหละ และถึงทำมันใช่แบบคู่เราที่ไหนกันเล่า”ผมบิดมือเฮียออกพูดเบาๆ หันไปยันหน้าที่เข้ามาใกล้ทุกทีๆ

“คู่เรามันแบบไหนเหรอ หืม”เฮียอมยิ้มยื่นหน้ามาพูดใกล้ๆ

“ไม่รู้ วู้ว เฮีย เดี๋ยวยันโครมเลย จะกินไม่กิน”ผมทำเสียงเข้มใส่เฮีย ดูท่าจะกลัวมาก หัวเราะสบายอารมณ์ ก่อนจะกินข้าว ผมช่วยตักกับให้ บางทีเฮียก็ป้อนผม ผลัดกันอยู่อย่างนั้น ไม่รู้ใครเจริญอาหารมากกว่ากัน ผมมองเฮียกินขนมหวาน ก็นึกไปอีกว่าอยู่ในนี้เฮียจะได้กินแบบนี้ไหม มันอาจจะไม่ใช่อาหารชั้นเลิศ ราคาแพง แต่สำหรับในนี้มันคงยากที่จะได้กิน

“อิ่มไหมเฮีย มีขนมอย่างอื่นอีกนะ ผลไม้ก็มี”ผมถามเฮีย หยิบของกินออกมาอีก เฮียจับมือไว้

“พอแล้ว เดี๋ยวท้องแตกซะก่อน เอาไว้กินเวลาคิดถึงหนูดีกว่า”เฮียหยอดอีกแล้ว แต่ผมกลับยิ้มชอบใจ เหลืออีกครึ่งชั่วโมงก็จะหมดเวลาเยี่ยมแล้ว ผมอยากจะหยุดเวลาไว้แค่ตรงนี้จัง เฮียพิงต้นไม้ดึงผมเข้าไปใกล้ๆ ไม่มีใครแล้ว นอกจากเจ้าหน้าที่ประจำจุด แต่มองจากมุมนี้ก็ไม่ค่อยเห็นถ้าไม่สังเกต เฮียจูบหน้าผาก ตา จมูก ปิดท้ายที่ปากบดเบียดเบาๆก่อนจะแรงขึ้น

“อืม เฮีย”เสียงผมครางในลำคอ ยึดไหล่เฮียไว้

“อืม หนู คิดถึง รอเฮียนะ อีกไม่นาน”เฮียกระซิบชิดปาก เอามือลูบแก้ม

“อืม หนูจะรอ”ผมยิ้ม เฮียจูบอีกหลายครั้ง จนผมคิดว่าปากติดไปกับเฮียแล้ว เฮียจ้องหน้าผมสักพัก

“เฮ้อ นี่แหละ เฮียถึงไม่อยากให้มา เห็นหน้าแล้วมันอดใจไม่ไหว”เฮียถอนหายใจ ดึงผมเข้าไปกอดเอาคางเกยไหล่ จูบซอกคอ เม้มเบา ผมย่นคอหนี

“ก็อยากเจอหน้าเฮียบ้าง เฮียเป็นคนเดียวที่ไหนล่ะ กลับไปหนูก็คิดถึงเฮียอยู่ดี”ผมพูดเสียงอู้อี้กับซอกคอเฮีย มือลูบหลังไปมา ก่อนจะตัวลอยขึ้นไปนั่งบนตักเฮีย

“รู้บ้างไหม ว่า น่ารัก เห็นแล้วไม่อยากปล่อยให้กลับไปเลย”ย้ำถึงความเป็น เคะ ของผมอีกแล้ว

“ไม่อยากกลับเหมือนกัน แต่หนูก็ค้างกับเฮียไม่ได้อยู่ดี”ผมบอกเฮียที่กำลังลูบบั้นท้ายผมอยู่อย่างเพลินมือ อย่าไปห้ามมือเฮียเลย ผมก็สงสารบั้นท้ายตัวเองเหมือนกันมันห่างมือเฮียมานานแล้ว ปล่อยให้มันเจอกันบ้าง รวมถึงก้นผมที่กำลังสัมผัสตรงกลางใจเฮียอยู่ ผมควรนั่งเฉยๆจะดีกว่า ไม่งั้นเฮียจะลำบากเดินชี้หน้าเขาไปทั่ว มันจะไม่ดี

“หึหึ ถ้าได้หนูจะค้างไหม”เฮียหัวเราะกับคำพูดผม

“ค้าง”ผมตอบเฮียที่จ้องหน้า ก่อนจะกลั้นไม่อยู่

 “อุบ ครึครึ ฮ่าๆๆๆๆ เฮียจะบ้าเหรอ เรือนจำนะไม่ใช่โรงแรม”ผมหัวเราะทุบไหล่เฮียไปด้วย อ่อยเฮียน่าดูเลยกู เฮียลูบผมยาวที่ถูกรวบเป็นมวยเอาไว้

“อย่าให้ใครมาจีบนะ ถ้าเฮียรู้จะโดน”เฮียหรี่ตาพูดใส่

“ก็ไม่รู้สินะ”ผมยักไหล่ พากันหัวเราะ เฮียตบก้นสองที ก่อนจะมองหน้ากัน ใกล้หมดเวลาแล้ว

“เอาไว้เฮียกลับไปกอดที่บ้านนะ จะกอดทุกวันเลย”เฮียกอดกระชับ สบตาผมที่หลุบลงมองหน้าเฮีย

[Chichi Yuki]

เขินแทน อิอิ

ปล.เค้าปาดไหมอ่ะ

[goonglovenut]

“หนูจะรอ”ผมพูดจบก็ถูกเก็บเสียงด้วยปากเฮียและอ้อมแขนที่อบอุ่น หมดเวลาแล้วเสียงสัญญาณเตือนบอก ผมเม้มปากหยิบบางอย่างออกมาสวม ผมไม่อยากให้เฮียเห็นว่าผมอ่อนแอ ทั้งที่ผมบอกตัวเองแล้วว่าจะเข้มแข็ง จะไม่ร้องไห้ เมื่อได้เจอเฮีย เฮียมองผมที่ถูกบดบังด้วยแว่นสีดำเอาไว้ครึ่งหน้า

“แดดมันแรง เฮียระวังจะเป็นไข้นะ นี่หนูต้องใส่ไว้ มันแสบตา”ผมบอกเฮียด้วยรอยยิ้ม

“ครับ เฮียจะระวัง หนูก็อย่าไปตากแดดมากนะ”เฮียยิ้มรับ ผมพยักหน้า

“เฮียกินข้าวด้วยนะ”ผมลูบหน้าเฮีย

“ครับ หนูก็กินด้วยนะ”เฮียลูบหน้าผมบ้าง

“อืม แล้ว แล้ว อย่าไปมองใครนะ หนูรู้นะว่าต้องมีบ้างแหละ”ผมกำชับเฮียในเรื่องที่ไม่รู้คิดได้ยังไง

“เฮียมีหนูคนเดียว สัญญา”เฮียจูบมือผม
 
“ฮึก ฮึก คิดถึงหนูคนเดียวนะ คิดถึงมากๆด้วย”ผมกำชับเฮียอีกเรื่อง หน้าผากเราแนบกัน

“แน่นอน และรักคนเดียวด้วย เฮียรักหนู”เฮียประคองหน้าจูบซับน้ำตาที่ไหลลอดแว่นออกมา รู้งี้กูใส่หน้ากากซะก็ดี เฮียจะได้ไม่รู้ ผมกอดเฮียอีกครั้ง

“หนู หนูรักเฮีย ฮืออออออออ หนูอดไม่ได้ ฮืออออออออออออ”ในที่สุดผมก็ปล่อยโฮอย่างไม่อาย เฮียลูบหลังโยกไปมา

“ครับ ครับ เฮียรู้ ไม่เป็นไร”เฮียพูดอยู่อย่างนั้น ปล่อยให้ผมร้องจนหายสะอึกสะอื้น ผมผละออก เฮียจูบอีกครั้ง หอมแก้ม จนได้ยินเสียงคนเดินมา ผมหันไปมอง

“ไอ้รัน พี่ปาน พี่โจ๊ก”ผมเรียกทั้งสามคนที่ยิ้มให้  ไอ้รันมานั่งใกล้ๆ

“สบายดีไหมวะ หืม ไอ้หนู”มันโยกหัวผม ผมพยักหน้าก่อนเฮียจะปล่อย ผมกอดมัน

“มึงล่ะ เป็นไงบ้าง”ผมถามมัน ผละออก

“สบายดี ขอบใจนะที่ยังไม่ลืมกู”มันยิ้มให้ผม

“จะลืมได้ยังไง เพื่อนทั้งคน”ผมบอกมันที่ยิ้มกว้าง กอดกันอีกครั้ง พี่สองคนก็จับหัวจับไหล่

“ขี้แงนะมึง เดี๋ยวไอ้เฮียมันก็แหกคุกไปหาหรอก”พี่ปานพูดแซว

“อดทนหน่อยโว้ย ทีมือกับตีน ยังทนได้เลย”พี่โจ๊กพูดขำๆ ผมหันไปหยิบถุงส่งให้ไอ้รัน

“กูเอามาฝากมึง แล้วก็พี่สองคนด้วย”ผมบอกทั้งสามคน ที่พยักหน้ารับ ขอบอกขอบใจ

“ดูแลตัวเองกันดีๆนะ เอาไว้เจอกันข้างนอก”ผมบอกทั้งสามคนที่จะเดินไปก่อน

“โอ้ย มึงไม่ต้องห่วงหรอก ไอ้รันเขาได้คนดูแลดีแล้ว ครึครึ”พี่ปานปิดปากหัวเราะ

“ไอ้สัด มึงหยุดเลย”ไอ้รันหันไปด่า

“ทำอาย ทำอาย สอนหนังสือ นอนใกล้กันทุกวัน ต้องมีบ้างล่ะวะ ให้โอกาสมันเถอะ มึงอ่อยมันซะขนาดนั้น สงสารไอ้เข้มมัน อุตส่าห์มีความหวัง ฮ่าๆๆๆๆ”พี่โจ๊กพูดก่อนจะวิ่งหนีพร้อมพี่ปาน

“ไอ้เหี้ยยยย มึงอย่าไปฟังมัน แม่ง กูไปนะ”ไอ้รันด่าก่อนจะลาและวิ่งตามสองคนนั้นไป ผมยังงงๆอยู่ว่าอะไร จับใจความได้แค่ ไอ้เข้มนอนกับไอ้รัน ห๊ะ

“ไอ้รันกับไอ้เข้ม จริงเหรอเฮีย”ผมหันไปถามเฮียถึงเรื่องที่คาดไม่ถึง

“ไม่รู้สิ อย่าไปสนใจเรื่องมันเลย อีกหน่อยก็รู้เอง”เฮียบอกก่อนจะดึงผมไปกอดให้เลิกสนใจเรื่องคนอื่น สนแต่เรื่องเราก็พอ จนได้เวลาจริงๆสักที เรากลับมายืนที่เดิม เคนกลับมาแล้ว

“ดูแลให้ดี  รู้ใช่ไหมถ้าเขาเป็นอะไร ผมเอาเรื่องคุณแน่”เฮียกำชับพี่เคนอีกครั้ง

“ผมทราบครับ คุณจะได้เจอเขาแน่นอนวันที่ออกมา”พี่เคนยืนยันกับเฮีย

“เฮียไปนะ รอเฮียที่บ้าน”เฮียบอกอีกครั้ง นับจากวันนี้ ผมจะไม่ได้มาหาเฮียอีกแล้ว ต้องรออย่างเดียว

“หนูจะรอ เฮียสัญญาแล้วนะ”ผมบอกและทวงสัญญา

“เฮียสัญญา”เฮียยิ้มก่อนจะหันหลังเดินกลับไป ไม่หันมามองอีก ผมมองเฮียจนประตูปิดลง พี่เคนแตะแขนให้กลับกันได้แล้ว ผมจะกลับไปรอเฮียที่บ้าน ผมเชื่อว่าเฮียต้องมาหาผมแน่นอน

.
.
.
.

“นัดวันนี้เหรอวะไอ้หนู”พ่อส่งเสียงถามผมที่กำลังคุมคนงานลำเลียงผลไม้จากสวน เตรียมส่งรถที่จะมารับ ปีนี้ผลผลิตดี ผลไม้ได้ตามที่ต้องการ

“ใช่พ่อ เอาไว้ตรงนี้เลยพี่ เข่งใหญ่ไว้หน้าๆ หน่อยจะได้ขนขึ้นก่อน”ผมตอบพ่อก่อนจะหันไปบอกคนงาน มือก็จดรายการไปด้วย จนเรียบร้อยรอคนมารับ ผมถอดหมวกปีกกว้างออกมาโบกไล่เหงื่อ

“เอ้า กินน้ำก่อน”พ่อส่งขันน้ำเย็น ใส่หยดอุทัยทิพย์ด้วย ผมรับมาดื่มก่อนจะวางลง

“ชื่นใจหน่อย แล้ววันนี้ลุงฉัตรไม่มารับไปไหนเหรอ”ผมทำท่า ก่อนจะถามพ่อ

“ทำไมมันต้องมาทุกวัน งานการมันก็มีทำ”พ่อหันมาพูดใส่ พักนี้ถ้าว่างลุงฉัตรจะมารับพ่อไปโน่นไปนี่ตลอด แรกๆพ่อก็รำคาญ พอสักพักเหมือนจะติดใจ ไม่รู้พาไปทำอะไรกัน ผมก็ไม่อยากคิดลึกมันบาป หุหุ แต่ผมรู้ว่าไม่ใช่เรื่องอย่างว่าหรอก ลุงฉัตรบอกว่า ในบั้นปลายได้มีเพื่อนไว้คุยไว้ช่วยคิดก็พอแล้ว พูดเหมือนพ่อเลย แต่ลุงบุญกับลุงเริงก็เพื่อนนะ ไม่เห็นมาหาพ่อบ่อยเหมือนลุงฉัตรเลย แวะมาคุยแป๊บๆก็กลับ

“แนะ ถามดีๆพาลซะงั้น ครึครึ”ผมหยอกพ่อ ก่อนจะหลบมะเหงก

“กูพาลตรงไหน กูตอบตามที่มึงถาม อย่ามากวนตีนกูนะมึง ไอ้หนู”พ่อทำเสียงใส่

“จ้า จ้า ไม่กวนและ เฮ้อ วัยทองริเริ่มจิ้น ก็อย่างนี้แหละ ฮ่าๆๆๆๆ”พูดเสร็จก็วิ่งหนีรองเท้าแตะที่ลอยมา

“จิ้นจวยมึงสิ มึงกลับมานี่เลย ไอ้หนู ไอ้ลูกไม่รักดี ขอ ขอให้มึงโดนผัวทิ้ง”พ่อยังวิ่งตามมาสาปแซ่งผมอีก และดูวาจาคุณนก ไอ้เราก็ยิ่งหวาดระแวงอยู่ พักหลังนี่จดหมายไม่มี โทรก็ไม่โทร เฮ้อ นี่ก็สองปีกว่าแล้ว ทำไมมันนานจังวะ

“เฮ้ย ไอ้หนู กูพูดเล่น มึงอย่าทำหน้าเหมือนผัวทิ้งไปจริงๆสิวะ”พ่อเอามือสะกิดไหล่

“นี่ปลอบใจหรือซ้ำเติม คุณนก เอาสักอย่าง”ผมหันไปกอดพ่อ หอมแก้มแก้เหนื่อยไปสองฟอด ถ้าไม่มีพ่อผมคงไม่มีกำลังใจ

“ปลอบใจสิ มึงลูกกูนะ น่า ไอ้เฮียมันไม่ทิ้งมึงหรอก ถ้ามันทิ้ง มันเจอกูแน่ ฟันลูกกูแล้วไม่รับผิดชอบได้ไง”พ่อกอดพูดสีหน้าเอาเรื่องจริงจังมาก จนผมหลุดขำ ก่อนจะได้ยินเสียงรถ

“สงสัยมากันแล้ว”ผมบอกพ่อก่อนจะเดินไปดู มีรถหกล้อกับรถฟอร์จูนเนอร์ขับมาจอดในบ้าน ชายหนุ่มสูงโปร่ง หน้าตาดี ลงมาจากรถเดินตรงมาทางผมกับพ่อ

“สวัสดีครับ ลุงนก น้องหนู”คนจากรถทักทายอย่างคุ้นเคย แต่กูจะเกลียดตรงเรียกน้องนำหน้านี่แหละ

“เออๆ ไหว้พระเถอะ พ่อเกริก มาคุมเองเลยนะ”พ่อผมรับไหว้และทักทาย ผมยกมือไหว้

“ครับ ผมจะขอชมสวนด้วย คงไม่ว่านะครับ อ้อ ของฝากครับ”รับคำยื่นของฝากส่งให้ พ่อพยักหน้าให้รับเมื่อเห็นผมยืนเฉย

“ไม่ว่าหรอก ตามสบาย อ้อ ขอบใจนะสำหรับของฝาก มึงขอบคุณพี่เขามั่งสิ”พ่อยิ้มหันมาบอกผม

“เออ ครับ คราวหน้าไม่ต้องก็ได้ เกรงใจ”ผมยกยิ้มบอกเขา

“ไม่เป็นไร พี่เห็นแล้วก็อยากซื้อมาฝาก น้องหนู”เขาบอกด้วยรอยยิ้ม ผมหันไปมองพ่อที่เอามือปิดปากกลั้นหัวเราะ อย่างรู้ว่าผมถูกผู้ชายคนนี้จีบอยู่ ไม่ใช่ผมไม่รู้ เขาเป็นเจ้าของโรงงานผลิตอาหารแปรรูป ส่งออกทั้งในและนอกประเทศ เขารับซื้อผลไม้ในหมู่บ้านผม ให้ราคาดี ยุติธรรม

ตุบ

“เฮ้ย”เขาร้องอย่างตกใจ เมื่อเข่งหล่นห่างปลายเท้าไม่เท่าไหร่

“ขอโทษครับ มันหลุดมือ”คนงานตอบก่อนจะยกขึ้น

“ไม่เป็นไร”เขาบอกอย่างไม่ถือสา

“พี่ ระวังหน่อย เดี๋ยวผลไม้จะช้ำ”ผมบอกพี่คนงาน นึกห่วงผลไม้กลัวจะเสียราคา ไม่ได้ห่วงตีนมันหรอก

“ครับ จะระวัง”พูดกลับเสียงเรียบ ก่อนจะยกออกไป

“ขอโทษอีกทีนะครับ”ผมหันไปขอโทษอีกครั้ง

“ไม่เป็นไร อุบัติเหตุน่ะ เออ พาพี่ไปดูสวนหน่อยสิ อยากเห็นว่าดูแลยังไงถึงได้ออกมาดี”เขายืนยันด้วยรอยยิ้มตามเดิมก่อนจะขอให้ผมพาไปดูสวน  พ่อก็พยักหน้า วันนี้พี่เคนไปทำธุระ หลังจากเห็นว่าไม่มีอะไรน่าห่วง ไปตั้งแต่เช้ามืด

“อ๋อ ก็ไม่มีอะไรมาก เราไม่ใช้ยาฆ่าแมลง ใช้ปุ๋ยธรรมชาติ อย่าง ขี้ อะไรพวกนี้แหละ”ผมอธิบายคร่าวๆแบบรวบรัด

“หึหึ ขี้ เลยเหรอ”เขาหัวเราะ

“เออ ไม่ใช่ซะทั้งหมดหรอก มีอย่างอื่นด้วย”ผมบอกไปอีก กลัวเขาจะนึกภาพตามและไม่มาซื้ออีก เขาเดินใกล้มากขึ้น

“โอะ”เขาร้องออกมาเอามือคลำหัว

“เป็นอะไรครับ”ผมถามเขา ที่มองไปรอบๆ

“ไม่มีอะไร สงสัยลูกไม้มันจะหล่น ไปกันต่อเถอะ”เขาส่ายหน้าบอก แตะข้อศอกให้เดินต่อ

โป๊ก

“อุ๊บ”เขาร้องออกมาอีก

โป๊ก

“อูย”

โป๊ก

“โอย พี่ว่า วันนี้เจ้าที่สวนหนู แรงกว่าทุกวันนะ สงสัยจะหวงเจ้าของบ้าน”เขาบอกขำๆ แต่มือคลำหัวมาตลอดทาง บางทีก็หลัง บางทีก็ขา แต่ตลอดทางเขาก็ถามโน่นถามนี่ไม่มีหยุด ผมก็ปากเปียกปากแฉะตอบโน่นตอบนี่เหมือนกัน เขาก็ไม่ได้ซอกแซก ออกจะแนะนำด้วยในบางครั้ง

“เชื่อเรื่องนี้ด้วยเหรอ”ผมถามเขากลับ รู้สึกแปลกๆอยู่เหมือนกัน จะว่าลูกไม้อ่อนมันหล่นก็ไม่น่าใช่ มันเหมือนถูกขว้างมาซะมากกว่า เวลาที่เขาจับตัวผมมันก็จะมาทันที

“ฮะๆๆ มันก็มีบ้าง เดินต่อเถอะ หวังว่าคราวนี้คงไม่หล่นมาทั้งกิ่งนะ พี่คอหักตายแน่”เขาหัวเราะพูดติดตลก มึงยังจะไปต่ออีกเหรอโดนขนาดนี้ ผมพยักหน้าจังหวะหันกลับ ผมที่เกล้าไว้หลวมไปเกี่ยวกิ่งไม้ข้างหน้าเข้า

“โอ้ย”ผมร้องนิดหน่อยเมื่อมันรั้ง เอามือดึงๆ ให้หลุด

“เดี๋ยวพี่แกะให้ อย่าดึง ผมสวยๆจะขาด”เขาบอกก่อนจะเอื้อมมือ แต่ยังไม่ทันจะได้ช่วย

“โอ้ยยยยยย”เขาร้องออกมาอย่างดัง ทำให้มือผละออกจากผมลงไปนั่งกุมหัว ผมมองเบิกตาก็เห็นกิ่งไม้ไม่ใหญ่แต่หลายกิ่งมีใบไม้ติดอยู่ด้วย ไม่อยากจะเชื่อ ว่าไอ้พี่เกริกมันจะโดนกิ่งไม้ตามที่ปากพูด เจ้าที่เจ้าทางแรงจริงๆ หรือ เจ้าที่จะรู้ว่าไอ้นี่มันจีบกูวะเลยแกล้ง แหม ตอนโจรปล้นบ้านไม่เห็นแรงอย่างนี้เลยนะท่าน รู้เห็นเป็นใจด้วยหรือเปล่าก็ไม่รู้

“ขอโทษที ผมกำลังตัดกิ่งไม้อยู่ ไม่ทันเห็นว่ามีคน”เสียงเดิมอีกแล้ว เสียงเหมือนจะคุ้นๆ  ผู้ชายตัวสูงมาก นี่ผมมีคนงานสูงขนาดนี้ด้วยเหรอ เขาเอื้อมมือเฉียดแก้มอย่างจงใจมาแกะผมออกให้อย่างเบามือ แปลกที่ผมไม่ขยับหนี กลับมองมือใหญ่ ไล่ขึ้นไปมองหน้าที่ถูกคลุม ใส่หมวกปีกกว้าง เขาเขยิบเข้ามาใกล้ รู้สึกใจเต้นแปลกๆ มองตาที่หลุบลง พอได้สบตา ผมสะดุ้งผละออกเกือบหงายหลัง ถ้าไม่ถูกตะหวัดเข้าไปในอ้อมแขนแกร่ง ใจเต้นแรงขึ้น เมื่อดวงตาคมก้มมาใกล้มากขึ้น

“สั่งไว้ว่ายังไง”น้ำเสียงคุกคาม มือกระชับแน่น จ้องหน้าผมที่ยังอึ้งอยู่ว่า มึงสั่งกูตอนไหนวะ


“อย่าให้ใครมาจีบ ถ้ารู้จะโดน”

ผมส่ายหน้าช้าๆ  ถึงไม่เคยเห็นและได้ยินเสียงมาก่อน แต่ก็รู้ว่า เสียงแบบนี้ ตาแบบนี้ ไม่ใช่เจ้าที่บ้านกูแน่นอน ผมเอื้อมมือดึงผ้าคลุมออก กระพริบตาปริบๆ ชัดเลย ตัวจริง เสียงจริง ไม่อิงเจ้าที่ ไอ้ที่เข่งเฉียดตีน โป๊ก โอ้ย โป๊ก โอ้ย มาตลอดทาง จนกิ่งไม้หล่นใส่กระบาล คือเจ้าที่ประจำตัวกูนี่เอง


“เฮีย”

แค่นั้น ก็ถูกปิดปากไม่ให้พูดไม่ให้ถาม ว่ามาได้ยังไง มีแต่เสียงหัวใจเต้น ลมหายใจ เสียง อือ อา ในลำคอที่แทบจะหายใจไม่ออกอยู่แล้วกับจูบของเจ้าที่ ที่เหมือนจะเตือนความจำและลงโทษไปในตัว ก่อนจะเบาลงเปิดโอกาสให้ผมได้หายใจ

“จำได้หรือยัง”พูดชิดปาก ตาคมกริบ ผมหอบแต่ก็พยักหน้าทันที กลัวเจ้าที่จะโกรธและประทับร่างผมเข้าให้

“เฮีย”ผมเรียกก่อนจะโผเข้าหาอ้อมแขนแกร่งอีกครั้ง สัมผัสให้มากที่สุด ให้รู้ว่ามันคือความจริง เสียงเฮียหัวเราะก่อนจะก้มจูบหัวหลายฟอด ผมเงยหน้าขึ้นไปมองเอามือจับหน้าเฮียลูบไปมา

“เฮีย เฮีย มาได้ยังไง นี่มันยังไม่ครบกำหนดเลย เฮียแหกคุกมาเหรอ”ผมถามเฮียเสียงตื่นเต้นไปหมด เฮียยกยิ้มก่อนจะหันไปแสยะพูดเน้นใส่คนที่มองตาค้าง อย่างจับต้นชนปลายไม่ถูกว่าเกิดอะไรขึ้น

“เฮียมาจัดการไอ้คนที่มันคิดจะจีบ เมีย เฮียน่ะสิ”เฮียเน้นคำนั้นช้า ๆ ชัด ๆ 

"ใช่ที่ไหนล่ะเฮีย เขามาซื้อผลไม้ เดี๋ยวก็กลับแล้ว”ถึงเฮียจะเข้าใจถูก แต่ผมก็ต้องแก้ไว้ก่อน ไม่ใช่มีใจให้ แต่ไม่อยากให้เฮียพลั้งมือมากกว่านี้ แค่นี้อีกฝ่ายก็น่วมแล้ว

“พี่ยังไม่กลับ น้องหนู  ไอ้นี่เป็นใคร ทำไมมันทำอย่างนั้นกับน้องหนู”มึงจะตายอยู่นี่หรือไงพูดแบบนั้น วอนแล้วมึง กูอุตส่าห์ช่วยผ่อนให้

“ทำไม กูจะทำไม่ได้”เฮียเสียงเข้มพอกับหน้า ดึงผมเข้าไปกอด เดินไปใกล้ๆ

“นี่ เมียกู”

เฮียพูดชัดถ้อยชัดคำ

“ห๊ะ”ไอ้พี่เกริกอุทาน มองหน้าผมสลับหน้าเฮีย

“ไม่เข้าใจ งั้น มึงฟังใหม่”เฮียเลิกคิ้ว ก่อนจะเรียบเรียงให้ฟังใหม่ ชี้นิ้วหาตัวเอง พูดออกไป


“กูเป็นผัวหนู”


“มันต่างกันตรงไหนวะ เฮีย ฟังยังไง  สถานะกูก็เป็น เคะ อยู่ดี”ผมเงยหน้าไปถามเฮียที่ยังจ้องหน้าอีกฝ่ายนิ่งๆ

“ก็มันทำหน้าไม่เข้าใจ “เฮียพูดเสียงเรียบ ยืนยันหนังหน้าอีกฝ่าย

“เขาทำหน้าตกใจ แบบจริงเหรอวะ ไม่ใช่ ไม่เข้าใจ”ผมแก้กิริยาหนังหน้าของอีกฝ่ายให้เฮียเข้าใจซะใหม่

“แก้ตัวให้มัน”หันมาเลิกคิ้วใส่ ผมถลึงตาใส่ เฮียเลยหันกลับ เดี๊ยะๆ พาล

“จริงเหรอ น้องหนู”ไอ้พี่เกริกหันมาผมให้ช่วยยืนยันตอกย้ำสถานะตัวผมเองอีกที บอกแล้วว่ามันงง

“อืม”ผมส่งเสียงพร้อมพยักหน้ารับความจริง เฮียยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ

“เฮ้ย พวกมึง ชมสวนเสร็จกันหรือยัง หลานกูหิวข้าวแล้วโว้ย อ้าว อย่าวิ่งเร็วลูกเดี๋ยวหกล้ม พวกมึงดูลูกสิ ยืนได้เสียกันอยู่นั่นแหละ”ผมหันตามเสียงพ่อตะโกนโหวกเหวกดังลั่นไม่ใช่เรื่องแปลก แต่หลานที่พ่อเอ่ยถึง มันใช่ เด็กผู้ชายที่วิ่งหน้าตั้งยิ้มกว้าง หน้าตาหล่อเหลาเหมือนใครบางคน นี่หรือเปล่า

“ว๊าคคคคคคคคคคค”เสียงไอ้พี่เกริกร้องอีกหน เมื่อถูกชนอย่างแรง จากเด็กผู้ชายที่เบรกหันไปมอง

“ขอโทษคร๊าบบบบบบบ ตุลย์ไม่ได้ตั้งใจ”บอกขอโทษด้วยรอยยิ้มกว้าง ตาระยิบระยับ ก่อนจะถลามากอดผม

“ตุลย์หิวข้าวแล้ว ปู่บอกให้มาตามไปหาข้าวให้ตุลย์กินหน่อย”พูดเสียงดังฟังชัดแววตาสีหน้าออดอ้อน

“ตุลย์ เสียมารยาทนะลูก แนะนำตัวก่อน”เสียงคนข้างตัวที่เพิ่งสำนึกถึงมารยาทอันควรกระทำเอ่ยเตือน

“สวัสดีครับ ตุลย์ลูกพ่อกร เราเคยเจอกันในสไกป เมื่อสองปีก่อน ตอนนั้น พี่หนูป่วยแล้วพ่อนอนกอดอยู่บนเตียงสองต่อสองแนบแน่น จำได้อ่ะเปล่าครับ”ยกมือไหว้ ร่ายความทรงจำให้ผม แต่หันไปพูดใส่คนที่เพิ่งลุกขึ้นปัดเศษดินเศษฝุ่น

“บอกลูกไปสิ หนู”เฮียกอดไหล่พูดยิ้มๆ ลูกก็เขย่ามือผมไปมา ผมหรี่ตามองเฮียที่ยกยิ้มพอกับลูกที่หรี่ตาใส่ผม ก่อนจะหันไปหรี่ตา ยักคิ้ว ใส่อีกฝ่าย ประกาศออกสื่อกันเข้าไป แค่นั้นมันก็เข้าใจแล้ว ผมส่ายหัวก่อนจะโน้มตัวลงไปหา

“จำได้สิครับ หล่อไม่เหมือนพ่อ พี่หนูจำได้อยู่แล้ว”ผมบิดจมูกเด็กเจ้าเล่ห์ที่ขำคิก ตุลย์หน้าไม่เหมือนเฮียซะทีเดียว คงจะเหมือนแม่ส่วนหนึ่ง ตาคมแต่หวานกว่า ขนตางอนยาว ตุลย์หอมแก้มผมสองข้าง ก่อนจะจูบหน้าผาก และ ปากเร็วๆ ผมอ้าปากค้าง แม้แต่เฮียยังอึ้ง

“พี่หนูตัวจริงน่ารักมั่กมาก ตุลย์เอา ให้ตุลย์นะ”ชมผมก่อนจะหันไปหาเฮีย

“พ่อให้เอาเป็น แม่ ได้อย่างเดียว นอกนั้นของพ่อ อย่างอแงสิ เราตกลงกันแล้วไง”นี่พ่อลูกเขาตกลงอะไรกัน

“อะเคร แค่ล้อเล่นน่า พ่อ หวงไปได้ งั้น ไปหาข้าวให้ตุลย์กินหน่อยน้า แม่หนู”เมื่อตกลงกันได้ ก็อ้อนซะผมหน้าแดงกับคำนำหน้า ยิ่งกว่าใช้ นาง ซะอีก

“ไป ลูกหิวข้าวแล้ว”เฮียบอกผมที่ออกเดินตามแรงจูงของลูกชายหมาดๆ

“อ้อ ผมขอตัวให้เมียไปหาข้าวให้ลูกกินก่อนนะ มีอะไรก็ถามเคนแล้วกัน เคน จัดการด้วย”เฮียหันไปพูดกับอีกฝ่ายอย่างมีมารยาท พร้อมสั่งเสร็จสรรพ เคนพยักหน้ารับหันไปรับแขกที่อ้าปากก่อนจะหุบลง

“เฮียยังไม่บอกหนูเลย ว่ามาได้ยังไง และ อื้อ”ผมยังสงสัยกระซิบถามเฮีย แต่เฮียจุ๊บปากซะได้

“ถ้าอยากรู้ ต้องให้เฮียนอนด้วย แล้วจะบอก”เฮียกระซิบกลับเสียงเจ้าเล่ห์ ยิ้มกริ่ม

“ไม่อยากก็ได้”ผมบอกกลับไปเร็วๆ

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเฮียทำให้อยากเอง หึหึ”เฮียกระซิบกลับ ทำเอาสยิว

“อยากอะไรกันอ่ะ ตุลย์อยากด้วยสิ ไม่รู้ล่ะ คืนนี้ ตุลย์จะนอนด้วย”ตุลย์พูดแทรกขึ้นมา แถมมาคั่นกลางจับมือผมกับเฮียคนล่ะข้าง ทำเอาผมหัวเราะอย่างถูกใจ ตุลย์ก็หัวเราะมั่ง มีเฮียคนเดียวหัวเราะไม่ออก แต่ผมจะรอดไปได้สักกี่วันกัน คนอย่างเฮียมีหรือจะยอม ยิ่งผมสมยอมด้วยแล้ว อุ้ย นี่ผมคิดอะไรออกไป ก่อนจะถูกกระตุกมือ

“ตกลงให้ตุลย์อยู่แล้วนะ และก็ รักตุลย์ด้วยนะครับ แม่หนู”รอยยิ้มและคำพูดใสซื่อที่สื่อออกมา ทำเอาผมยกยิ้ม คำนี้ไม่เหมาะกับผม แต่ในเมื่อเขาต้องการให้ผมเป็น ผมจะทำหน้าที่นี้ให้ดีที่สุดให้สมกับที่เขาเรียก

“ได้สิครับ เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนี่”ผมตอบรับเอามือขยี้หัวเจ้าตัวเล็กที่ยิ้มแฉ่ง หน้าซบพุง แต่ผมกลับอบอุ่นที่ขมับและหน้าผาก เฮียถอนปากออก

“ขอบคุณครับ ที่ให้เฮียมีครอบครัวอีกครั้ง เฮียสัญญาจะดูแลครอบครัวของเราตลอดไป”เฮียพูดพร้อมกอดผมที่กอดตอบ โดยมีตุลย์อยู่ตรงกลาง

“ยินดีต้อนรับกลับบ้านเรา”ผมต้อนรับสมาชิกใหม่ของครอบครัวที่จะมาเติมความสุขให้เพิ่มขึ้น ไม่ว่าวันนี้ วันไหน เราจะช่วยกันประคับประคองครอบครัวของเราให้อยู่ร่วมกันตลอดไป ผมเชื่อว่าเราทำได้

“เฮ้ย มากินข้าวกันก่อน เดี๋ยวค่อยกอด แหม่ ไม่รอกูกันเลยนะมึง”เสียงพ่อเรียกอีกครั้ง น้ำเสียงติดงอน ตุลย์ผละวิ่งไปกอดปู่คนใหม่

“โอ๋ ๆๆ ปู่ ไม่น้อยใจนะ ตุลย์กอดแล้ว ใครไม่กอดปู่ตุลย์กอดเอง ถ้าอยากให้ตุลย์กอดไปจนปู่อายุเกินร้อย ปู่ต้องให้ตุลย์อยู่ด้วยนะ นะ”ไอ้ตัวเล็กพูดประจบเสียงอ่อนเสียงหวาน ทำเอาพ่อผมยิ้มกว้างอย่างถูกใจ

“ฮ่าๆๆๆ  ไอ้นี่มันปากดีว่ะ เอ้า อยากอยู่ก็อยู่ ไป ไปกินข้าวกัน”แล้วสองปู่หลานก็พากันไปกินข้าว ไม่สนใจพ่องงงมันกับอดีตลูกคนโปรดที่ยืนเป็นหมาหัวเน่ากันสองคน ผมกับเฮียมองหน้ากัน ก่อนจะพากันหัวเราะ ในที่สุดวันที่รอคอยก็สิ้นสุดลง สักที มีแต่วันข้างหน้าที่ต้องก้าวไปด้วยกัน ผมมองหน้าเฮียที่ยิ้มมีความสุขคงคิดไม่ต่างจากผม

“เฮียว่า เฮียมีวิธีที่จะทำให้หนู อยาก รู้เรื่องที่เฮียกลับมาก่อนโดยไม่มีใครนอนขวางแล้วล่ะ หึหึ”เฮียยิ้มอย่างคนมีแผน

“อะไรนะ ที่ยิ้มนี่ เฮียคิดเรื่อง อยาก อยู่เหรอ”ผมถามเฮียที่พยักหน้ายอมรับ แม่ง กูนึกว่าคิดถึงอนาคตข้างหน้าอันสวยงามเหมือนที่กูคิด ดันคิดเรื่องกำจัดลูก ผมว่าไม่พ้นต้องไปเป่าหูตุลย์ให้ไปนอนกับพ่อผมแน่ ไม่ได้การผมต้องไปขัดเอาไว้ก่อน นี่กะไม่ให้เตรียมตัวเตรียมใจเลยหรือไง สองปีมานี่ นอกจากขี้ที่ไหลผ่าน ก็ไม่เคยมีอย่างอื่นกล้ำกาย ถ้าเฮียจะรื้อฟื้นมันก็ให้ความรู้สึกเหมือนกูซิงอีกครั้งเลยนะโว้ย

“อย่าคิดว่าจะขัดเฮียได้นะ หึหึ”สองหึในลำคอ พูดอย่างรู้ทัน มือลูบคลำไปมา

“เอ้อ เฮียเอาไว้วันอื่นก็ได้”

“ไม่ได้ เดี๋ยวเฮียลืม”

“หนูไม่อยากรู้”

“เฮียอยากบอก”

เฮียไม่ใช่แค่อยากบอกหรอก ดูจากหน้าแล้ว เฮียอยากอย่างอื่นมากกว่า

“เฮียรักหนู”

หมดคำโต้แย้ง แค่เสียงกับสายตา ผมได้แต่พยักหน้า เดินตามเฮียไปกินข้าวแต่โดยดี เฮ้อ เอาไว้มีโอกาสผมจะกลับมาเล่าให้ฟังนะว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้างในค่ำคืนที่ใกล้จะมาเยือน บรื๊ออออออออ

**********************************************************************************************************************

ปล. ก่อนอื่นขอโทษค่ะที่มาช้ามากกกก งานรัดตัวจริงๆ แต่ในที่สุดก็ปิดการปล้นสักที เย้ เย้   :mc4:หลังจากปล่อยให้ยืดยื้อและรอคอยกันมานาน แอนดิ้ง ค่ะ แอนดิ้ง ไม่มีมาม่า หุหุ ขอบคุณนะคะที่ติดตามกันมาร่วมปี ขอบคุณทุกกำลังใจที่มีให้ค่ะ มีอะไรบอกกล่าว ติเตียนกันได้ค่ะ รับฟังเสมอ  หลังจากนี้ก็จะมีตอนพิเศษมาคลี่คลายในจุดที่สงสัย ไม่ต้องกลัวค่ะเรามีเฉลย มีทุกคู่ ขอแค่มีคนติดตาม แต่รอกันหน่อยนะคะ งานเยอะมากกกก

[tulakom5644]

รีบกลับมาเล่าต่อเร็วๆ น้าาาาาาาาาาา  นักอ่านรออยู่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ขอบคุณนะคะที่มาลงตอนสุดประทับใจให้อ่าน  จะรอตอนต่อไปที่หนูจะเล่าถึงค่ำคืนนี้ คึคึคึคึคึ

[nolirin]

  ขอแปะก่อน
=======================
  แบบนี้ต้องฉลอง
ได้กลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันแล้ว จะรอตอนพิเศษนะจ้า

[badbadsumaru]

เฮียออกมาจริงๆใช่มั๊ยเนี่ย
45555555555
ดีใจด้วยนะหนู