Fan page #3 -Pout- "วา วันนี้ไปไหนปะ" ผมกระโดดไปหาวาทันที่ที่วาเปิดประตูห้องน้ำออกมา เจ้าตัวถอยหลังไปเล็กน้อยด้วยความตกใจเพราะเมื่อคืนผมกลับไปนอนห้องมันเลยไม่คิดว่าเปิดประตูมาจะเจอผม ก่อนจะดันผมหลบแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ
"ไปโรงยิมตอนบ่ายโมง วันนี้นัดซ้อมเทควันโด้กับรุ่นน้อง ทำไมวะ" ผมมองตามวาที่เดินโชว์ซิกค์แพคไปมาในห้องนอนด้วยความอิจฉา หุ่นดีเกินไปล่ะ นี้ใช่มั้ยที่ผู้หญิงเขาเรียกว่าอะไรนะ หุ่นน่ากิน ป่าววะ คิดแล้วก็เปิดเสื้อตัวเองดูพุงแบนราบไร้ซึ่งสิ่งที่แสดงออกว่าจะกลายเป็นเนินเขาทั้งหก
"ทำไรว่ะ เอ" วามองผมที่ยืนเปิดเสื้ออยู่ตรงกระจกหน้าตู้เสื้อผ้าแบบงงๆ
ผมมองหน้าท้องมันแล้วมองหน้าท้องผมสลับไปมาอยู่สองสามรอบแล้วเงื้อมือชกไปที่ท้องมันเบาๆหนึ่งทีด้วยความอิจฉาก่อนจะชิ่งหนีออกมาจากห้องแต่งตัวมันเมื่อวามันเงื้อแขนขึ้นจะล็อคผมเอาไว้ ไม่ดีครับ โดนจับได้ไม่แคล้วโดนดีดหน้าผาก เหม่งผมยิ่งบอบบางอยู่
"อะไรของมึง...แล้วตกลงถามทำไม" วาหันหลังให้ผมแล้วหยิบเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มมาใส่พร้อมกางเกงสียีนต์ซีดเป็นอันจบ
"กูอยากไปงานหนังสือ เนี้ยจะไปซื้อการ์ตูนยกเซ๊ท เลยว่าจะชวนมึงไปด้วยกัน" วันนี้เป็นวันธรรมดาครับ คิดว่าคนไม่น่าจะเยอะ แต่มันก็ไม่ใช่ฟีลที่จะไปเดินงานหนังสือคนเดียว เมื่อกี้ก็ไลน์ชวนไอ้ฟากัสกับไอ้ภูมิแล้ว แต่มันสองคนไม่ว่าง เซ็งจริง
"งั้นไปโรงยิมกับกูก่อนมั้ยละ แล้วพอกูซ้อมเสร็จค่อยไปงานนหนังสือต่อ"
"นานป่ะ" ผมขึ้นมานั่งขัดสมาธิตรงปลายเตียงมองไอ้วาที่กำลังเตรียมชุดเทควันโด้ลงกระเป๋าอย่างรอคำตอบ
"ซักสองสามชั่วโมง รอได้ปะละ"
"เออ...เดี๋ยวกูไปอ่านนิยายรอ" ผมว่าแล้วลุกขึ้นไปตรงส่วนที่เป็นโต๊ะหนังสือของวาแล้วเลือกนิยายที่จะเอาไปอ่าน ตรงนั้นจะมีหนังสือนิยายของผมว่างรวมอยู่ด้วย บอกแล้วว่าผมชอบมานั่งเล่นห้องมัน แต่เลือกไปได้ซักพักเพื่อนตัวดีก็เดินมาขัดจังหวะ
"ไม่ต้องเลย ไหนๆก็ไปแล้ว ไปฝึกกับกูเลย"
วาเดินมาซ้อนหลังผมแล้วหยิบหนังสือออกไปจากมือกันเฉย ผมหันไปขมวดคิ้วมองมัน แต่มันแค่ยิ้มมุมปากเอาหนังสือเก็บแล้วกอดคอผมให้เดินออกจากห้องไปกดลิฟท์ กำลังจะทักว่ายังไม่ได้เอากระเป๋าตังกับมือถือออกมาแต่เห็นกระเป๋าใบใหญ่ที่วาสะพาย มันคงเอาของๆผมใส่เข้าไปแล้วมั้ง
"เอ้า!ได้ไง มึงก็อยู่กับรุ่นน้องมึงไปดิ่ มายุ่งอะไรกับกู"
จับมือไอ้วาข้างขวาที่พาดมาตรงไหลผม พลางหันไปเถียงวาอย่างไม่พอใจ ผมเห็นพี่ผู้หญิงที่อยู่ชั้นเดียวกันกับวามองมาที่ผมสองคนแล้วยิ้มให้ ผมเลยผงกหัวแล้วยิ้มตอบกลับไปอย่างงุนงงว่ายิ้มอะไร เพราะเจอกันที่ไรพี่แกชอบมองผมกับไอ้วาแปลกๆทุกที หันไปกระตุกมือไอ้วาที่ผมจับอยู่อีกรอบว่าให้ตอบได้แล้ว มันชอบเนียนเงียบครับ ถามอะไรไปถ้ามันไม่ได้ผลประโยชน์มันจะไม่ค่อยพูดตอบหรอก นิสัยเสียมั้ยละ
"แค่ต่อท่าให้มันเฉยๆ แล้วก็เช็คว่าท่ามันแข็งแรงพอมั้ย ส่วนมึงนะ ไปเตะสูงกับกูเลย วันๆเอาแต่กิน ไม่ออกกำลังกายไง ตัวถึงได้มีแค่นี้"
"โห้วว ไม่ใช่ละๆ กูตัวแค่นี้เพราะป๊าม๊าให้มาแค่นี้หรอก" กระซิบเถียงมันเสียงเบาเพราะเข้ามาอยู่ในลิฟท์แล้วจะหันไปวางมวยกับมันตอนนี้ก็เกรงใจพี่ผู้หญิงข้างๆ
"ก็นี้ไง ก็เพราะมึงเอาแต่คิดว่าป๊าม๊าให้มาแค่นี้ มึงก็พอใจแค่นี้ ตัวมึงถึงได้แค่นี้ไง"
"เออ เข้าใจแล้วว่ากูมันตัวแค่นี้ แต่มันจำเป็นมั้ยที่มึงจะต้องมาเน้นคำว่าแค่นี้ใส่กูเยอะขนาดนี้! แล้วกูสูงตั้ง 175นะ ไม่ใช่ผู้ชายบอบบางน่ารักน่าถนุถนอมนะเว้ย"
"แต่ไอ้ส่วนสูง 175ของมึง ที่มึงบอกว่าไม่ได้บอบบางน่ารักน่าถนุถนอม มันก็ยังไม่เพียงพอที่จะทำให้คนจิ้นคิดปะ ว่ามึงจะรุกกูได้" วาหันมากระตุกยิ้มมุมปากตบท้ายแล้วดีดหน้าผากผมไปอีกหนึ่งที เป็นอันจบบทสนทนา
จุกครับ หมัดเด็ดเลยครับ นี้ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่ถึงนาทีบนลิฟท์ มันปล่อยให้ผมหาเหตุผลที่คิดว่าจะชนะมันได้มาเถียงกับมันแล้วมันก็มาใช้เหตุผลต่างๆที่ผมพูดเองนั้นย้อนกลับมามัดผมให้ดิ้นไม่หลุดและทำตามที่มันต้องการจนได้ พอได้ยินมันพูดคำนี้จบปุ๊บ ผมยกแขนมันออกจากไหล่แล้วสบัดทิ้งอย่างไม่ใยดี ก่อนจะเอากุญแจรถ Accord มันมาขับเอง หงุดหงิด เถียงไม่ได้ โชว์ความแมน ขับรถโชว์แมร่งเลย
'ถึงกูจะโดนจิ้นว่าเป็นรับแต่กูก็ขับรถเป็นนะ! แมนพอยัง มาเป็นตุ๊กตาหน้ารถกูซะเหอะ วา เฮอะ!!'
"เอี้ยะ!!! เอี้ยะๆๆๆๆ!!!" เสียงตะโกนดังลั่นโรงยิม พร้อมเสียงเตะทุ้มดัง เป็นเสียงที่ผมได้ยินมาร่วมชั่วโมงกว่าแล้วนับตั้งแต่มาถึงโรงฝึกแห่งนี้
ผมที่ตอนนี้นอนแผ่หราอยู่ตรงเบาะผ้า กางแขนหายใจขึ้นลงเร็วๆอย่างคนหายใจไม่ทัน จะให้ทันได้ไงเพราะไอ้วาจับมือผมแล้วเอาเท้ามันดันตรงต้นขาให้ผมยืดขาอยู่หลายนาที บอกว่าเจ็บมันก็ไม่ฟัง ยิ่งร้องดังมันยิ่งจับดึง เสร็จปุ๊บวาสั่งผมวิ่งไปมาโดยให้ปลายเท้ายงอมาโดนต้นขาทุกครั้งเวลาวิ่ง แค่นี้ก็เอาซะผมขาล้าไปหมดแล้ว นี้ยังไม่รวมกับการที่มันให้ผมซิทอัพอีกนะ จน เก่งกับไม้ รุ่นน้องมันเดินมาตามให้มันไปต่อท่าให้ นั้นเปรียบเหมือนระฆังช่วยชีวิตผมเลยละครับ
ตอนแรกผมคิดว่าเดี๋ยวไว้ไปถึงค่อยบอกมันว่าไม่มีชุดเปลี่ยนจะได้ไม่ต้องฝึก เลยทำตัวอารมณ์ดีขับรถพาวา ตุ๊กตาหน้ารถของผมไปกินข้าวแล้วมาที่โรงฝึกแห่งนี้ นั่งย่อยให้ตายใจซักพักเพราะผมคิดว่ามันคงไม่ต่อล้อต่อเถียงผมต่อด้วยผมจะใช้ข้ออ้างว่าไม่มีชุดเปลี่ยน แต่ไม่ครับอะไรที่คุณวาโยต้องการ มันต้องได้
วายิ้มให้ผมหนึ่งทีก่อนจะหยิบชุดฝึกของมันออกจากกระเป๋ามาให้ผมยืม แล้วบอกว่า
'กุรู้ว่ามึงต้องเล่นไม้นี้กับกู ขอโทษนะเอ ที่แต่มันไม่ได้ผล ไปเปลี่ยนชุดซะ' ผมที่มองชุดที่วายื่นมาให้แล้วได้กำลังจะอ้าปากด่า แต่พอวาจ้องผมกลับมาดุๆผมเลยได้แต่หยิบชุดมาแล้วเอาชุดฟาดมันไปหนึ่งทีก่อนจะหนีเข้าห้องเปลี่ยนชุด
"เมื่อกี้นี้มึงต้องแก้แค้นกูแน่เลย"
"พี่เอ ดื่มน้ำก่อนมั้ย" ผมลืมตาไปมองเสียงเรียกที่ดังอยู่บนหัวหลังจากนึกด่าตัวเองที่ไปลองดีกับวาทำให้ผมต้องมานอนเสียเหงื่ออยู่ตรงนี้ เมื่อเห็นว่าใครเป็นคนทักก็ยิ้มให้หนึ่งทีแล้วรับน้ำมาดื่มช้าๆ
"ขอบใจเว้ยธัน นี้ซ้อมเสร็จแล้วหรอ"
"เสร็จสักพักแล้วครับแต่ว่านั่งพักอยู่ แล้วนี้ทำไมพี่เอมาซ้อมได้ละ เห็นไม่ได้มาที่นี้นานแล้ว มีแต่พี่วาที่มา"
"โดนวาหลอก บังคับข่มขืนจิตใจ ทรมาณร่างกายที่สุดอะ" ผมหันไปพูดเสียงเนือยๆกับคนข้างๆ ก่อนจะมองไอ้เจ้าของชื่อที่กำลังเตะใส่ไม้ยั่งอย่างจริงจัง
ผมชอบมองไอ้วาตอนมันกำลังเล่นเทคควันโด้นะครับ ไม่รู้ซิ ผมว่ามันดูเทห์ดี ไม่รู้เพราะความแข็งแกร่งของมันที่ทำให้มันดูดี หรือ สายดำที่อยู่ตรงเอวมันที่ทำให้มันดูแมน แต่ส่วนใหญ่ที่มันชวนผมมาแล้วผมไม่ค่อยอยากมาเพราะมันชอบเนียนลากผมไปซ้อมกับมันอย่างวันนี้ไงครับ
"ฮ่าๆๆ ผมพอจะนึกภาพออกนะ แต่วันนี้โชคดีจริงๆที่พี่วาเข้ามา เพราะวันนี้เปิดรับสมัครนักเรียนใหม่พอดี คงจะมีสาวๆเข้ามาสมัครเยอะขึ้น" ธันชี้นิ้วให้ผมดูกลุ่มผู้หญิงวันรุ่มสามสี่คนที่ยืนมองวาอยู่ทางด้านหลัง พลางถูมือไปมาอย่างทะเล้นๆจนผมอดเขกหัวมันไปหนึ่งทีไม่ได้
"เรียนอยู่แค่ม.5 ไวไฟไปมั้ยน้องชาย"
"โหว อะไรอะพี่เอ เดี๋ยวนี้เด็กๆเขาโตเร็วจะตายพี่ไม่รู้อะไร"
"เออ กูมาจากบ้านนอก ใครมันจะไปไวไฟเหมือนคนกรุงละวะ" ผมเขกหัวธันไปอีกรอบอย่างหมั่นใส้ คือครั้งแรกที่ผมมาที่โรงยิมนี้เป็นเพื่อนวาก็เจอธันที่ฝึกเทควันโด้อยู่ก่อนแล้ว รู้สึกตอนั้นธันจะพึ่ง ม.1เอง ตัวยังสูงแค่ไหล่ผมอยู่เลย
ธันมันเป็นเด็กขี้อ้อนครับ ชอบมาอ้อนผมประจำเวลามันโดนครูฝึกสั่งให้วาซ้อมโหดกับธัน ธันก็จะชอบวิ่งมาซ่อนอยู่หลังผมตลอดแล้วสุดท้ายก็โดนวาหิ้วคอไปเตะเป้าต่ออยู่ดี จุดนั้นมันยังไม่รู้ว่าครับ คิดผิดแล้วที่มาพึ่งผม นี้ผ่านไปสี่ปี ธันกลับสูงเท่าผมแล้ว ไม่อยากจะคิดว่ามันจะสูงได้อีกเท่าไร
"ความจริงธันก็หน้าตาดีอยู่หรอกนะ ถึงจะสู้วาไม่ได้แต่ยังโตได้อีก คิดไรมาก" ผมนี้ดิ่หยุดโตไปแล้ว หยุดอยู่ที่ 175มาตั้งแต่ ม.6
"สู้ได้ดิ่ คอยดูนะ ตอนผมอายุเท่าพี่วา ผมจะทั้งหล่อแต่เก่งกว่านี้อีกคอยดู ตอนนี้ผมยังหล่อขนาดนี้เลย จริงมั้ยพี่เอ" ธันพูดเสร็จชะโงกหน้าเข้ามาหาผมใกล้ๆเพื่อให้ผมพิจรณาความหล่อของตัวเองชัดๆ แต่ขอโทษเหอะ ผมเห็นธันมาตั้งแต่เด็ก ต่อให้โตแล้วหล่อขนาดไหน ผมก็ยังว่าธันเป็นเด็กอยู่ดี
"ครับ หล่อ หล่อมากเลย เนี้ยหล่อสุดแล้ว หล่อไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว" ผมเอานิ้วยืดหน้าธันออกแล้วเอามือบี้หน้าธันไปมาอย่างขำๆ ธันดึงมือผมออกแล้วจับแก้มตัวเองน้ำตาคลอ ก็นะผมบีบมันเบาทีไหน สุดแรงเลยเหอะ
"เจ็บนะพี่เอ"
"เล่นอะไรกัน สองคนนี้" แรงโถมกอดจากด้านหลัง พร้อมหน้าของวาที่ยื่นมาวางบนไหล่ผมถามด้วยเสียงหอบเบาๆที่ข้างแก้ม ข้างๆมีไม้กับเก่งที่ลงมานั่งขัดสมาธิอยู่รอบๆ
"ไง ซ้อมเสร็จแล้วหรอ ต่อท่าได้เยอะมั้ย" ถามเก่งกับไม้ ก่อนจะเอื้อมมือไปตบหัววาเบาๆเพราะมันเอาหน้าที่เปียกเหงื่อมาเช็ดกับเสื้อผมตรงไหล่ แล้วซบนิ่งๆแบบนั้นโดยไม่พูดอะไร นอกจากหอบเบาๆเป็นการปรับลมหายใจ
"เยอะมากครับ วันนี้พี่วาจัดพวกผมหนักเลยไม่รู้จะโชว์พลังไปไหน" เก่งเอ่ยหอบๆเพราะเก่งเป็นคนสุดท้ายที่ซ้อมกับวา
"สงสัยเพราะวันนี้ผู้หญิงเยอะมั้ง กะจะให้สาวๆหลงเสน่ห์หรอไงพี่วา" ไม้หันไปแซววาที่เงยหน้าออกมาจากไหล่ผมแล้วแต่ยังนั่งซ้อนหลังผมอยู่ ถ้าจะเหนื่อยจนไม่อยากขยับขนาดนี้ก็ไม่เข้าใจว่าจะออกทำไมกำลังกายเนี้ย ดูผมดิ่ ตั้งแต่วิ่งเสร็จก็นั่งแผ่อยู่จุดเดิม ขามันล้าเกินกว่าจะเคลื่อนย้าย แล้วจะได้ไปมั้ยงานหนังสือ
"แต่เตะสุดท้ายไม่ไหวนะพี่วา สุดแรงแบบนี้เอาซะแขนผมชาเลย" เก่งสะบัดแขนขวาไปมาแต่หน้าก็ยังติดรอยยิ้มอยู่เหมือนเจ้าตัวก็พอใจกับการซ้อมครั้งนี้อยู่มาก
"...ของแถมไง เพราะคิดว่าจะไม่ได้มาซ้อมซักพักเลยวะ ต้องอ่านหนังสือสอบ จะจบแล้วเลยยุ่งๆด้วย"
" โหว ถ้าพี่จบไปก็ยิ่งไม่มีเวลามาซ้อมเลยอะดิ่ ต้องเรียนเนติต่อใช่ป่ะพี่วา" ธันถามอย่างเสียดาย แต่ไม่รู้ทำไมผมเห็นตามันส่อแววดีใจที่ไม่มีวามาแย่งเรตติ้งมันยังไงไม่รู้
"ก็คงเป็นแบบนั้น แต่คงจะมาวอร์มมากกว่า ไม่ได้ซ้อมนานเดี๋ยวเส้นขาจะยึดเหมือนไอ้เอ เป้าสูงแค่อก ยังเตะปาดไม่ถึง"
"กูอยู่ของกูเฉยๆเลย มากัดกูอีก บังคับกูมาแล้วยังมาว่ากูอีกนะ" ผมเอนหลังเอาหัวไปโขกหัวไอ้วาหนึ่งทีอย่างหงุดหงิด ได้ยินเสียงหัวเราะลึกๆในลำคอมันยิ่งพาให้อยากทำร้ายไอ้คนที่ซ้อนหลังผมอยู่อีกรอบ
"ใครบังคับ เอบอกจะตามมาเองนะ วาไม่ได้ทำอะไรเลย" กวนตีนแล้วครับวา
"ไม่ต้องเลย เอแค่บอกว่าจะมารอวาซ้อม แล้วไปงานหนังสือด้วยกันไงครับ แล้วทำไมวาต้องลากเอมาซ้อมด้วยห่ะ"
"ก็เอบอกเองว่า เออยากให้ผู้หญิงมีทัศนคติกับเอใหม่ นี้ไงวาถึงได้พาเอมา"
"ไม่ต้องมาอ้างเลยนะ เอไปตกลงกับวาตอนไหน พูดเองคิดเองทั้งนั้นอะ"
"อย่าทะเลาะกันซิครับพี่วา พี่เอ" ไม้พูดแทรกขึ้นมาเมื่อเห็นผมเบี่ยงหน้าไปจ้องวาอย่างขัดใจและวาก็มองผมแบบไม่ยอมเช่นกัน
"ใครทะเลาะ"
ผมกับวาประสานเสียงพร้อมกันและถามอย่างหาเรื่อง คือมันอารมณ์ขึ้นทุกทีเวลามีคนมาบอกว่าผมกับวาทะเลาะกัน มันแบบไม่รู้ดิ่ แค่รู้สึกไม่พอใจเพราะบางครั้งผมกับวาไม่ได้ทะเลาะกันนะ แค่เถียงกันเฉยๆ เถียงเสร็จก็จบ แต่ที่มันไม่จบเพราะมีคนหวังดีมาพูดเนี้ยแหละว่า อย่าทะเลาะกัน
"ก็พี่สองคนไง เถียงกันแบบนี้ เอาเป็นว่าใจเย็นๆนะ"
"ไม่ได้ทะเลาะนี้คุยกันเฉยๆ" วาบอกเสียงนิ่งๆโดยมีผมพยักหน้าเห็นด้วย
"ใช่ๆ พี่ไม้ไม่รู้อะไร เวลาพี่วากับพี่เอทะเลาะกันจริงๆนะ บอกได้คำเดียวอะ พี่เอผิด"
"เอ้า!! ไอ้เด็กนี้ เออใช่ดิ่ ผิดตลอดอะ โดนรังแกอะ"
ผมหันไปโวยธันก่อนจะพาลวาไปอีกคน ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที กะจะล้างหน้าซะหน่อยหน้ามันเกินไปละ แต่เข้ามาได้ซักพัก วาก็เดินเข้ามาในห้องน้ำพร้อมโฟมล้างหน้าที่พกมาด้วย
"งอนหรอเหม่ง" วามันเดินมาจับข้อมือผมเอาไว้ครับแล้วพูดด้วยเสียงนุ่มๆของมันเวลามันจะเอาใจผม ซึ่งนานๆครั้งมากจะได้ยิน นานๆ ย้ำอีกรอบ เพราะส่วนใหญ่วามันจะทำเสียงดุใส่ผมมากกว่า
"ใครเหม่ง พูดดีๆดิ่" เล่นตัวครับ พี่เฟริสสอนไว้ เวลามีใครเข้ามาวิ่งตามความรู้สึกเรา เราต้องรู้จักเล่นตัว
"นั้นดิ่...ไม่เหม่งเนอะดูซิ หน้าผากกำลังสวย" วามองหน้าผมพลางเอาหนังยางมามัดผมด้านหน้าขึ้นเป็นน้ำพุให้เปิดโชว์หน้าของผมเพื่อให้ล้างหน้าได้สะดวก
"แล้วตกลงงอนวาหรอ?"
"เปล่า ใครงอนไม่มีอะงอนทำไม วาทำไรละ" สะบัดเสียงสูง มันเป็นไปเองครับ ตอแหลชนะเลิศอะ เอาจริงๆมารยาใครก็สู้มารยาน้องคนสุดท้องไม่ได้ คำนี้ม๊าผมเคยกล่าวเอาไว้
"ไม่ได้ทำครับ โอ๋ ใครจะไปแกล้งน้องเอลง ไหนยิ้มให้วาดูซิ" มันเข้ามากอดไหล่ผมโยกไปมาเหมือนเวลาพี่ชายผมชอบทำเวลาผมงอน ผมเห็นปฏิกิริยามันก็อดหลุดขำออกมาไม่ได้ มันเหมือนเรากลับไปเป็นเด็กเลยที่วามันง้อผมแบบนี้
"กูล้อเล่น ใครจะไปงอนวะ เรื่องแค่นี้ อีกอย่างถ้าเกิดอะไรขึ้นกูผิดไว้ก่อนอะถูกแล้ว ปลอดภัยดีเพราะกูผิดที่ไร มึงก็วิ่งโร่มาช่วยกูแก้ปัญหาทุกที แต่พอมึงผิด ซึ่งนานๆครั้งอะนะ กูก็ทำได้แค่อยู่ข้างๆมึง" พูดเสร็จผมก็หันหน้าไปเปิดน้ำล้างหน้าทันที ได้ยินไอ้วาพึมพำไรไม่รู้เบาๆ แต่ผมยังไม่ทันจะได้ล้างก็โดนวาตบหน้าผากผมดังแปะไปหนึ่งที
"ไอ้วา!!!" เอามือขึ้นปิดหน้าผากแล้วเรียกชื่อมันอย่างโมโห บอกกี่ครั้งอย่ามายุ่งกับหน้าผากกู!
"โทษทีว่ะ เห็นแล้วมันอดไม่ได้อะแบบ....พอดีมือเชียว"
พอดีมือ!! พูดมาได้ คอยดูนะมึงอย่าให้ถึงทีกูบ้างนะ อย่าคิดนะว่าจะทำกูได้ฝ่ายเดียว
'คืนนี้มึงเจอกูแน่วาโย'To be conTalkอืมมม เนื้อเรื่องตอนนี้ ไม่รู้จะบรรยายยังไง แค่อยากให้ทุกคนเห็นว่าปกติแล้ว เอวาเป็นเพื่อนกันแบบนี้ เล่นกันแบบนี้ คือบางคนอาจจะมองว่าเล่นเหมือนเป็นแฟนกันเลย แต่เราว่า ความสัมพันธ์ที่ยิ่งปฏิบัติต่อกันธรรมชาติเท่าไร มันยิ่งน่าจิ้นเท่านั้นนะ หุหุหุ
จุดนี้บอกเลย อยากได้วามากอะ!! ><
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
