:: ตอนที่ 6 ::
ม่าน......เธอเคยเป็นคนที่ดีมาก ดีมากซะจนพวกผมระแคะระคายเกี่ยวกับความดีของเธอ…
เมื่อสมัยม.4 พวกผมซึ่งมีเพื่อนสนิทอีกคนชื่อหอม หอมเป็นผู้ชายหน้าตาไม่ได้ดีมาก แต่เป็นคนมีสเน่ห์ ด้วยที่ว่าเป็นคนผิวขาว ตาหยีๆ เหมือนยิ้มอยู่ตลอดเวลาแบบนั้นทำให้เขาสนิทกับคนอื่นได้ง่าย
ผม แฟ้ม และหอม เราชอบไปเที่ยวไปกินด้วยกันเสมอ
แต่วันหนึ่ง หอมร้องไห้ตาแดงมาหาผมที่บ้านซึ่งตอนนั้นแฟ้มก็อยู่ด้วย
......ผมจำได้ดี หอมบอกว่ามีผู้หญิงคนนึงเข้ามาแทงพี่ของหอมเข้าโรงพยาบาล อาการสาหัส.......ผู้หญิงคนนั้น คือม่าน...“หอม เป็นอะไรใครทำอะไร” ผมรีบกอดปลอบหอมทันที หอมไม่เคยร้องไห้
...ถึงมีเรื่องเศร้าแค่ไหนก็ไม่เคยร้องไห้...“ฮึก มะ มีคนเข้ามาในบ้านกู แล้วก็เอามีดมาแทงพี่กู กูไม่รู้จะทำยังไง แต่โชคดียามมาทันก็เลยเอาพี่กูส่งโรงบาลทัน” ผมกับแฟ้มมองหน้ากันก่อนที่แฟ้มจะถามต่อ
“ใครเป็นคนแทงพี่มึง?” มันสะดุ้งเฮือกก่อนจะผวามากอดผมสองคนแล้วกระซิบเสียงสั่น
“....น”
“ห๊ะ?”
“....ม่าน”
ผมกับแฟ้มอ้าปากค้างด้วยความตะลึงงัน
เพราะม่านเป็นผู้หญิงสวยนิสัยดีมาก มากถึงมากที่สุด ใครนินทาเธอเธอไม่เคยว่า แต่หลังๆเริ่มมีข่าวลือว่าเธอเป็นโรคจิต โรคประสาท สองบุคลิก ซึ่งพวกผมก็ไม่ได้ไม่เชื่อแล้วก็ไม่ได้เชื่อมาก ยังทำตัวปกติกับเธอ แต่เหมือนเธอจะชอบผมกับแฟ้มมากจนพวกผมเริ่มกังวล จึงค่อยๆเว้นระยะห่างจากเธอ
“จริงหรอ”
แฟ้มได้สติก่อนแต่ก็ยังทำหน้าช็อคไม่แพ้กับผม หากดูอาการของหอมแล้วสิ่วที่เขาพูดน่าจะถูกเพราะตัวของหอมสั่นปากสั่นทำท่าทางหวาดกลัวเมื่อพูดชื่อเธอ
“จริง ท่าทางหล่อนน่ากลัวมากเลย จริงๆกูว่าหล่อนน่าจะมาแทงกู แต่หน้าพี่กูเหมือนกูมาก ฮึก หล่อนคงเข้าใจผิด ฮึก”
หอมยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิมเมื่อพูดจบ ทำเอาพวกผมเครียด
พี่ไอหอมชื่อพี่เหมันต์ ทั้งคู่หน้าตาค่อนข้างคล้ายกันมาก บางทีพวกผมยังเผลอสับสนเลย แต่พวกมันยังไงดีละ? เหมือนจะกินกันเองอะครับ
“หอม ไม่ต้องกังวลนะ พี่เหมันต์ต้องปลอดภัย เค้าต้องกลับมาหามึงแน่ๆ” ผมรีบพูดปลอบ มันพยักหน้ารัวๆ
ผมบอกให้พวกมันเก็บเสื้อผ้าไปเฝ้าพี่เหมันต์ที่โรงพยาบาล ผมโทรหาลูกน้องคนสนิทของป๊าให้เตรียมคนมาเฝ้าที่บ้านของหอมกับที่ห้องพี่เหมันต์
หอมเดินกอดแขนผมมาตลอดตั้งแต่เดินออกจากบ้านยันมาถึงหน้าห้องพี่เหมันต์ส่วนแฟ้มมันเดินทำหน้าครุ่นคิดมาตลอดการเดินทาง
....ถ้าหากว่าม่านเป็นคนแทงพี่เหมันต์จริงๆ พวกผมคงอยู่เฉยไม่ได้แน่....ตืดดือดึ้ง ตือดือดึ้ง
เสียงไอโฟนในกระเป๋ากางเกงไอแฟ้มดังขึ้น มันหยิบขึ้นมาแล้วส่งสายตาหาผม ผมดุนหลังมันเข้าไปในห้องพี่เหมันต์ก่อนจะเดินมากับแฟ้ม
“เฮ้ย...” ผมอุทานเสียงเบาโหวงเมื่อเห็นว่าใครโทรมา
“รับดีป่ะ...” มันทำหน้าเหมือนไม่อยากรับ ผมพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนสั่งให้มันเร่งเสียงดังๆให้ผมได้ยินด้วย
“สวัสดีครับ...”
‘ฮัลโหล แฟ้ม ม่านปวดหัวจังเลย มาหาหน่อยได้มั้ย?’
เสียงหวานแสร้งทำเป็นอ่อนแรงทำเอาผมหมั่นไส้ขึ้นมาตงิดๆ แบบไม่ทราบสาเหตุ (ปล.ตอนนี้วอร์มยังไม่รู้ใจตัวเองว่ารู้สึกกับแฟ้มมากกว่าเพื่อน)
ผมดัดเสียงหวานติดแหบก่อนจะปิดปากไอแฟ้มแล้วรีบตอบแทนไป
“แฟ้ม ใครโทรมาหรอคะ....” ผมยิ้มแย้มอย่างสะใจเมื่อได้ยินเสียงตวาดลั่นของอีกฝ่าย
‘แกเป็นใคร!! แฟ้มอยู่ไหน กรี๊ดดดด’
หล่อนกรีดร้องเสียงดังจนผมกับแฟ้มเบ้หน้าแล้วส่ายหัวใส่กัน
“ขอโทษทีครับม่าน
แฟนผมซนไปหน่อย” มันเน้นคำว่าแฟนแล้วจ้องมาที่ผมทำเอาผมปรี๊ดหน้าแดงจัด
‘ใคร!? แฟ้มมีแฟนตอนไหน วันๆม่านเห็นแฟ้มอยู่กับวอร์มแล้วก็ไอหอมนั่น!!’
“เรียกเพื่อนผมดีๆหน่อย!” ผมตวาดดังลั่นใส่โทรศัพท์ รับไม่ได้ที่หล่อนกล้าเรียกหอมว่าไอ้ ทั้งๆที่หล่อนไม่ได้สนิทชิดเชื้ออะไรกับหอมมากนัก
‘วะ...วอร์ม’
เสียงหล่อนสั่นเหมือนถูกจับได้ ผมแค่นยิ้ม
“วางได้แล้ว” ผมสั่งก่อนจะเดินนำเข้าไปในห้องพี่เหมันต์ มันทำตามก่อนจะเดินตามเข้ามา
......ก่อนที่เราสองคนจะหลบฉากออกมาหน้าแดงสองคนที่หน้าห้องยืนเป็นเพื่อนการ์ด.....เหตุการณ์นั้นคือ....
ร่างบางเดินเข้าไปหาคนเป็นพี่ที่นอนสลบอยู่ แทบจะร้องไห้อยู่รอมร่อ เข้ารู้อยู่เต็มอกว่าผู้หญิงคนนั้นอยากจะจับเพื่อนทั้งสองของเขาขนาดไหน แต่เพราะความสนใจของทั้งสองคือเขาเลยทำให้หล่อนพาลเกลียดขี้หน้าเขาแทน ลับหลังสองคนนั้นหล่อนมักจะทำตัวโรคจิตเป็นสโตรกเกอร์ติดตามเขา
หอมเดินไปยืนข้างเตียงก่อน มือบางไล้โครงหน้าพี่ชายของเขาด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย...
..
.ดีใจ ที่เหมันต์รอด พ้นขีดอันตราย
..
.เสียใจ ที่ทำให้เหมันต์ต้องมานอนโรงพยาบาลแถมบาดเจ็บเพราะเขา
..
.ขอบคุณ ที่ปกป้องเขา
ร่างบางก้มหน้าลงไปประทับจูบที่ปากของพี่ชายเบาๆทำท่าจะผละออกมาแต่คนที่นอนบนเตียงกลับเอามือเกี่ยวเอวแล้วมอบจุมพิตที่ร้อนแรงให้แทน ทำเอาเขาแทบจะยืนไม่อยู่
“เห..มันต์” เขาเค้นเสียงออกมาอย่างยากลำบาก เพราะมือพี่ชายที่แสนดีของเขาเริ่มปัดป่ายไปทั่วตัวแล้ว
“หืมมม ดีใจจังเป็นห่วงพี่ขนาดนั้นเลยหรอครับ?” คนโดนแทงยิ้มหวาน ทำเอาอีกคนฉุนหน่อยๆ
“ดีใจนะสิ! รู้มั้ยว่าเป็นห่วงแค่ไหนนะ ฮึก” ร่างบางสะอื้นฮักจนทำเอาคนแซวรู้สึกผิดขึ้นมาทันใด
เขามีเรื่องบ่อยถึงขนาดโดนแทงมาแล้ว แต่ไม่เคยบอกหอม เพราะกลัวคนตัวเล็กจะคิดมากแล้วร้องไห้ กับอีกแค่หลบมีดให้พ้นจุดอันตรายเขาย่อมทำได้สบายๆอยู่แล้ว
“ขอโทษนะครับ แต่ไม่เป็นไรแล้ว เลิกร้องนะครับ” เขายิ้มให้อีกฝ่าย
หอมทำหน้าลังเลเล็กน้อยก่อนจะยิ้มหวานเยิ้มจนคนที่นอนแบ็บอยู่เตียงผู้ป่วยอยากจะจับกดขึ้นมาดื้อๆ
ก่อนจะได้คิดอะไรมากกว่านั้นร่างบางก็ก้มลงมาแลกลิ้นกับเขานัวเนียซะก่อน
....จนไม่ทันสังเกตเห็นว่าเพื่อนน้องชายสองคนเดินเข้าแล้วออกไปด้วยความเร็วแสง....วันต่อมาผมกับแฟ้มทำตัวเป็นเจ้าพ่อมาเฟียเดินประกบข้างหอมคนละข้าง ไอหอมตอนนี้แลดูสบายใจขึ้นเยอะแล้ว เมื่อวานหลังจากที่ผมไปเจอฉากสวีทของัมนโดยที่ทั้งสองไม่รู้ตัว มันก็เริ่มเล่าเรื่องที่ม่านทำกับมันสารพัด ทำเอาพี่เหมันต์ตอนแรกนั่งฟังเฉยๆแทบจะเอาสายน้ำเกลือไปฟาดหล่อนทีเดียว
ผมเดินหน้าขรึมแฟ้มเดินหน้าเครียดหอมเดินหน้านิ่งประหนึ่งนักธุรกิจเดินเข้าที่ประชุมอย่างไงอย่างนั้น
ผมสังเกตเห็นม่าน หล่อนยืนถือปากกาหัวแหลมทำหน้าเคียดแค้นมาทางพวกผม
“กูเจอละ” ผมเปรยเรียบๆ
หอมทำท่าเหมือนจะสั่นแต่ผมใช้สายตาปรามไว้ก่อน มันเลยทำแค่หายใจฟืดฟาดเพื่อระงับสติอารมณ์
“แล้วทำไง” แฟ้มพูดแบบไม่ขยับปากมากนัก ผมปรายตามองไปทางหล่อนอีกรอบ คนที่อยู่รอบๆตัวเดินถอยห่างออกมาด้วยความหวาดกลัว
.....เห็นทีงานนี้ข่าวลือที่ว่าหล่อนโรคจิตคงจะเป็นจริงซะแล้วกระมัง“ดูไปก่อน” มันสองคนพยักหน้าก่อนที่พวกเราจะเดินขึ้นตึก ทำท่าเหมือนไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้น แต่ก็ยังระวังท่าทีไว้อยู่
วันนี้เป็นงานโรงเรียนที่พวกของเหมันต์จบออกมา พวกเขาจึงนัดกันไปที่โรงเรียนเก่าหรือที่พวกวอร์มเรียนอยู่นั่นเอง เพื่อนของเหมันต์รู้ว่าเพื่อนตนเองกินน้องแท้ๆ ก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่ เพราะแต่ไหนแต่ไรมาเหมันต์ก็แค่ทำเจ้าชู้แซวเล่นกับผู้หญิงไปแค่นั้น แถมออกตัวแล้วว่ารักน้องชายแค่คนเดียวเท่านั้น
....ก็พอจะเดาออกละนะว่าเป็นพวกบราคอน....พวกเขาเดินเข้ามาในโรงเรียน ตอนนี้มีดอกกุหลาบขายเพื่อที่จะให้รุ่นน้องมอบให้พวกรุ่นพี่ที่ตนเองชอบ ซึ่งกลุ่มของพวกเหมันต์ก็เป็นคนครองแชมป์ทุกปีละนะ
“โหเฮ้ย แม่งเด็กผู้ชายรุมใครอยู่วะนั่น”
เหมันต์เพ่งไปที่กลุ่มกลางของพวกนักเรียนชายหญิงที่กำลังรุมล้อมใครสองคนเอาไว้ แต่เมื่อเห็นคนข้างในวงล้อมก็แทบจะพ่นไฟ
“โทษนะครับ!!” เหมันต์เดินแทรกไปกลางวง ทำเอาคนนึงมองด้วยความขบขันแล้วตบบ่าเพื่อนผู้มีสเน่ห์เหลือล้นก่อนจะแยกตัวออกไปทันที ด้านของคนที่ถูกเพื่อนทิ้งก็มองคนตรงหน้าตาปริบๆ
“พี่เหมันต์?” หอมทำหน้าเหวอเมื่อเหมันต์กระชากออกจากกลางวงล้อมของเพื่อนไป เด็กหนุ่มสองคนผู้ซึ่งสังเกตการณ์อยู่ถึงกับอมยิ้ม
....คู่นี้แม่งน่ารักว่ะ....ผมกับแฟ้มเดินเตร่ไปทั่วก่อนจะได้ยินเสียงวี้ดว้ายกับนักเรียนที่วิ่งกรูกันออกมาทางที่หอมกับพี่เหมันต์ลากกันไป พวกผมรีบวิ่งไปทางนั้นทันที
“แก๊!!!” เสียงหวีดร้องของผู้หญิงดังขึ้น ผมกับไอแฟ้มชะงักก่อนจะเดินเข้าไปรวมกับพวกเพื่อนพี่เหมันต์
หอมยืนอยู่ในอ้อมแขนของพี่มัน ส่วนม่าน... ผู้ที่เคยคิดว่าเป็นคนดียืนตัวสั่นชี้หน้าหอม สีหน้าท่าทางโกรธแค้นซะจนผมระอา
ไม่เห็นจะเข้าใจ เพื่อนผมไปทำอะไรให้หล่อนนักหนา เหอะ!
“นี่จับฉันไม่ได้ก็พยายามจะไปจับเพื่อนน้องฉันงั้นหรอ น่าอายดีนะเธอน่ะ” พี่เหมันต์เหยียดยิ้ม แววตาเย็นชาแต่แฝงไปด้วยท่าทางคุกคาม
“ไม่!!!” หล่อกรีดร้องก่อนจะพรั่งพรูความในใจออกมา “เพราะมัน! มันคนเดียวที่ทำให้พี่ไม่สนใจฉัน!! ทั้งๆที่ฉันจะไปแทงมันด้วยมือตัวเองแท้ๆ พี่กลับมาปกป้องมัน!! ฉันจำได้ตอนที่พี่มาช่วยฉันจากพวกนักเลง แต่เพราะมัน พี่เลยไม่สนใจฉัน!! ฉันเกลียดแก!!”
ม่านพยายามจะดึงหอมออกมา หากแต่หอมสะบัดตัวหลุดออกมาจากพี่เหมันต์แล้วปัดแขนหล่อนออกไปด้วยสีหน้ารังเกียจเดียจฉันท์เจ้าหล่อนเต็มที่
“หน้าด้านนะ ฉันเป็นน้องพี่เหมันต์! ที่เขามาช่วยเพราะฉันโทรบอก เห็นว่าน่าสงสารแท้ๆ แต่กลับทำเรื่องแบบนี้ ทั้งพยายามจะวางยาเหมันต์ เธอยังเป็นผู้หญิงอยู่รึเปล่านะหา!!”
หอมตะโกนด่าเสียงดัง กระทั่งคนที่ยืนอยู่ห่างๆก็ได้ยินชัดเจน หล่อนหน้าซีดปากสั่นก่อนจะหันมาหาแฟ้ม
“แฟ้ม...ไม่จริงนะ!! อย่าไปเชื่อมัน!!” หล่อนหวีดร้องแล้วทำท่าจะคลุ้มคลั่ง
“แกนะพอได้แล้ว!!” เสียงแหลมขัดขึ้น ผมหันไปมอง
ผู้หญิงท่าทางมีภูมิฐาน รูปร่างอวบ ใส่สูทใบหน้าแสดงออกชัดเจนว่าหล่อนกำลังโกรธ และท่าทาง.... จะโกรธมากซะด้วย
“ปะ....ป้า....” ม่านครางเสียงอ่อนเมื่อหันมาเจอป้าตนเองยืนอยู่
“แกจะสร้างความเดือดร้อนให้ฉันถึงเมื่อไหร่! บอกแกแล้วใช่ไหมว่าให้ไปเรียนที่โรงเรียนพิเศษ!! แกเคยฟังฉันมั้ยห๊ะ!” ร่างท้วมตะโกนใส่หน้าหล่อนราวกับจะประจารให้คนทั้งโรงเรียนรู้ พวกอาจารย์ยืนคุมสถานการณ์กันเงียบๆ
“ไม่!! หนูไม่ไปเรียนที่พวกมีแต่คนไม่ปกติอย่างนั้นหรอก!!”
“แล้วแกปกติหรอนังม่าน!! แกมีอาการทางจิตรู้ตัวบ้างไหม!! หมอเค้าบอกให้ส่งแกรักษาแกก็ยังไม่ยอมไป! นี่ถึงขนาดแทงคนอื่น ฉันไม่ยอมให้แกเรียนโรงเรียนนี้แล้ว!!”
ร่างท้วมตวาดก่อนจะเดินไปทางอาจารย์ใหญ่ที่ยืนมองอยู่
“ดิฉันขอส่งใบลาออกให้เด็กคนนั้นค่ะ” หล่อนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ ฝ่ายอาจารย์ใหญ่พยักหน้าน้อยๆ หญิงร่างท้วมหันมามองหน้าหลานเป็นครั้งสุดท้าย
“ฉันจะส่งแกเข้าโรงบาล!!”
ม่านอ้าปากค้างหน้าซีดปากสั่น หล่อนกำมือแน่นก่อนกรีดร้องออกมาอย่างบ้าคลั่ง ผมอาศัยจังหวะที่หล่อนกำลังก้มหน้า ฟาดลงไปบนท้ายทอยจนทำให้หล่อนสลบ
“เล่นแรงนะมึง” แฟ้มพูดก่อนจะทำหน้าสยอง ผมยิ้มนิดๆ อาจารย์ใหญ่เดินเข้ามาหาพวกผม
“พวกเธอ อา เหมันต์สินะ มานี่สิ ฉันจะเล่าให้ฟัง” พวกผมพยักหน้าก่อนจะเดินตามอาจารย์ใหญ่ไป
หลังจากนั้นทางอาจารย์ใหญ่ก็เล่าให้ฟังว่าพ่อแม่ของม่านได้หนีไปอยู่ต่างประเทศแล้วทิ้งม่านไว้ให้ป้าดูแลแต่ทางนั้นก็ส่งเงินมาให้ทุกเดือน ป้าของม่านเป็นหัวหน้าแผนกซึ่งทำงานหนักไม่มีเวลาดูแลม่านนัก หลังจากนั้นหล่อนก็ประสบอุบัติเหตุจนทำให้สมองกระทบกระเทือน
หล่อนเริ่มเกิดอาการทางจิต หรืออาจจะเข้าขั้นโรคจิตไปแล้วตอนนี้ จนกระทั่งวันนั้นหล่อนโดนขูดรีดเงินหอมบังเอิญไปเห็นพอดีเลยโทรตามเหมันต์มาช่วย จากนั้นหล่อนก็เริ่มวางแผนต่างๆให้เหมันต์หันมาสนใจ หากแต่ไม่เป็นเช่นนั้นเพราะเหมันต์กับหอมลึกซึ้งกันมากกว่าคำว่าพี่น้อง ทำให้หล่อนโกรธและแค้นหอมมาก
และเธอเริ่มมาชอบแฟ้มและผม แต่หอมก็ยังคงเป็นที่รักของทั้งคนที่เธอรักและชอบ หล่อนเลยพาลเกลียดพยายามหาวิธีต่างๆเพื่อที่จะกำจัดหอมไปให้พ้น
หลังจากที่ฟังเรื่องราวของหล่อนจบพวกผมก็ได้ขอตัวกลับ ผมกับแฟ้มกลับด้วยกันเพราะวันนั้นมันจะมานอนเป็นเพื่อน มันบอกว่าถ้ามีคนนอนกอดเราจะไม่กลัว ผมก็เลยยอมให้มันมานอนด้วย
หลังจากวันนั้น ไม่มีใครพบเธออีกเลย....ปัจจุบัน
ผมนั่งอยู่บนตักแฟ้มเอาหัวพิงอกอีกฝ่ายเมื่อนึกถึงเรื่องสมัยก่อน จนตอนนี้ผมก็ยังไม่เชื่อว่าเธอหายจากอาการทางจิตนั้นเด็ดขาดหรือยัง ส่วนหอมตอนนี้ผมก็ยังติดต่ออยู่บ้างมันเรียนมหาลัยแถวๆนี้แหละ แต่ไม่ค่อยได้เจอกันเพราะมันเรียนสถาปัตย์เหมือนผม ซึ่งงานก็เยอะนรกสุดๆ ส่วนพี่เหมันต์เป็นวิศวะทำงานแล้ว แต่สองคนนั้นก็ยังรักกันดีอยู่ แต่ก็ดีแล้วละนะ
“ใช่หล่อนจริงๆใช่มั้ย” ผมเงยหน้าถามมัน มันพยักหน้ารับก่อนจะก้มลงมาดูดผากผมเบาๆแล้วกระซิบเสียงหนักแน่น
“ถ้าหล่อนจะทำอะไรกับมึง กูสัญญากูจะปกป้องมึงเอง”
“ไม่ต้องหรอก ยังไงเราก็จะผ่านมันไปได้ด้วยกัน” ผมยิ้มหวานให้ มันยิ้มน้อยๆก่อนจะนั่งกอดกับผมอย่างนั้นทั้งวัน
.....ใครจะมาไม้ไหน ผมก็ไม่ยอมเสียแฟ้มให้มันง่ายๆหรอก.....TBC.
มาแบบหนอนกระดึ๊บ ตอนนี้เรียนซัมเมอร์แล้วจ้าาา อากาศร้อนมาก ตอนเช้าอ.ก็พูดอยู่นั่นแหละ นั่งตากแดดร้อนจนจะเป็นลมแล้วว้อยยยยยย
ตอนนี้มาแนวหน่วงๆ มันเกือยจะมาครบทุกรสชาติเลยวะเฮ้ย555555
ตอนนี้เค้ามีแฟนเพจแล้วนะ! เข้ามาคลิกมาไลค์ได้
จิ้มนี่จ้ะปล.ตอนหน้าไม่แน่นอนแต่อาจจะลงเร็วเพราะอารมณ์ค้าง.... ใครอยากอ่านคู่ เหมันต์xหอม บ้างงง? จะจัดมาให้เป็นตอนยาวๆหนึ่งตอนเลยฮ่าาา ใครเม้นไม่ได้ไปบอกในเพจได้น้าจุ้บุๆ
เจอกันตอนหน้าค้าาา
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
