55. พี่เสือ กับน้องกระต่ายและความจริง
วันเวลาผันผ่าน เด็กๆ ติวหนังสือหนักอย่างหนัก สอางค์ลอยลำเป็นคนแรก ประมาณกลางเทอมสอง มหาวิทยาลัยที่เธอหมายตาไว้เปิดสอบตรง และสอางค์ก็สอบติดคณะที่หวังไว้ เป็นครั้งแรกที่เธอพาเพื่อนๆ ทุกคนไปกินนมปั่นหน้าโรงเรียนด้วยหน้าตาชื่นมื่น
ถัดมา กระเจี๊ยบสอบติดรับตรงมหาวิทยาลัยรัฐแห่งหนึ่งในภาคอีสาน ตรงกับคณะสัตวแพทยศาสตร์ที่เจ้าตัวต้องการพอดี พร้อมทั้งข้อเสนอรับทุนอีกต่างหาก กระเจี๊ยบครุ่นคิดประมาณครึ่งเดือนเพื่อทะเลาะกับแฟนหนุ่มตลอดเวลา ทุกคนจำได้ดีว่าช่วงนั้น อย่าได้แกว่งเท้าหาเสี้ยนกับจัมโบ้เป็นเด็ดขาด ขนาดลูกโป่งยังหุบปากเงียบ ในที่สุด เหมือนตกลงกันได้ ก่อนวันหมดเขตวันเดียว กระเจี๊ยบก็ตอบตกลง ส่งหลักฐานต่างๆ ให้มหาวิทยาลัย ปล่อยแต่จัมโบ้หน้าบูดอยู่คนเดียว
"พวกมึงคิดเหรอ กูจะมีปัญญาเรียนที่เดียวกับมัน" เขาบอก หน้าตาเคร่งเครียด แต่ก็ยอมรับแต่โดยดีว่า ข้อเสนอของทางนั้นดีมากๆ เหมาะกับกระเจี๊ยบผู้ตั้งใจเรียนมาตลอด แม้แต่เขาเองก็ไม่อาจขวางความต้องการของคนรักได้
"มึงก็รีบตามกูมาละกัน ลองดูคณะที่มีคะแนนต่ำๆ ไว้ พอเข้าได้แล้วค่อยขอเปลี่ยนคณะที่มึงอยากเรียน" กระเจี๊ยบปลอบ หน้าตาไม่ได้มีความสุขสักนิดเลย เขากัดริมฝีปากแน่น ใบหน้าเปลี่ยนเป็นแดงจัดก่อนเสริม "มานะ... กูไม่อยากห่างจากมึง..."
เพราะประโยคสุดท้าย ทำให้ยักษ์ใหญ่อย่างจัมโบ้เร่งอ่านหนังสือเอาเป็นเอาตาย
ทุกคนเข้าสู่ช่วงตัวใครตัวมัน มีบ้างที่นัดกันออกมาเจอกันบ้าง แต่ส่วนใหญ่เด็กๆ เจอกันที่โรงเรียนกวดวิชามากกว่า นอกจากพวกสอบติดตรงไปแล้ว ก็มีแต่ลักซอร์ที่ยังคงสบายๆ ไม่เปลี่ยนแปลง ยิ่งเข้ามอหก ยิ่งไม่ค่อยมีวิชาเรียน เธอยิ่งออกต่างจังหวัดบ่อย ไปตั้งเต๊นท์กับเพื่อนๆ ของพ่อแม่บ้าง เดินป่าบ้าง ใช้ชีวิตอย่างสุขสำราญยิ่งนัก
หลังจากปล่อยเพื่อนสองคนลอยลำไปแล้ว พี่เสือที่ยังเหมือนไม่มีจุดมุ่งหมายก็บอกกระต่ายว่า
"พี่จะสอบเข้าแพทย์"
ตอนนั้นกระต่ายกำลังอ่านหนังสือ ปากที่คาบขนมปังอยู่อ้าค้าง ปล่อยขนมปังร่วงไม่รู้ตัว "อะไรนะ ?"
"นี่ไง" พี่เสือยื่นเอกสารให้น้อง ท่าทางสบายๆ "พี่ดูแล้ว ทันตะน่าสนใจที่สุด เพราะว่าสามารถเรียนต่อสายจัดฟันได้ รายได้ไม่เลวเลย"
"หา" กระต่ายอุทานอีกครั้ง เบิกตากว้าง หยิบขนมปังโยนใส่ถังขยะ "พี่เสือ... ตัดสินใจตั้งแต่เมื่อไหร่ ?"
พี่ชายกอดน้องแนบอก "มอสี่"
"หา!" อุทานรอบที่สาม กระต่ายเงยหน้ามองพี่ชาย แล้วมองเอกสาร "มอสี่! ทำไมไม่บอกหนูล่ะ!"
"ก็ไม่ค่อยแน่ใจ... ตอนนี้เห็นผลการเรียนต่ายน้อยแล้วคิดว่าน่าจะใช้ได้"
ในเอกสารที่กระต่ายเห็นคือคณะทันตะในเอกสารมาจากมหาวิทยาลัยรัฐแห่งหนึ่งที่โดดเด่นด้านการผลิตบุคลาการด้านการแพทย์และวิทยาศาสตร์ น้องเล็กมองหน้าพี่ชายสลับกับเอกสาร ในที่สุดก็ถอนหายใจเป่าลมพรูออกมา
"เดี๋ยวนะ มอนี้มีครุศาสตร์ด้วยเหรอ ?" กระต่ายถามค่อยๆ มหาวิทยาลัยชั้นนำระดับประเทศแบบนี้เล่นเอากระต่ายครั่นคร้ามน้อยๆ "หรือว่าพี่เสือจะไปคนเดียว ?"
พี่เสือหัวเราะ "มีสิ ครุศาสตร์ ปฐมวัย คะแนนสูงกว่าที่อื่นหน่อย... แต่คิดว่าต่ายน้อยน่าจะไหว"
กระต่ายกลืนน้ำลายเอื๊อก มองดูวันที่สอบตรง... อีกสัปดาห์เดียวเท่านั้น "แล้ว... จะสอบแล้ว พี่เสืออ่านหนังสือหรือยัง ?"
"ไม่ต้องห่วงหรอก เสียดายครุฯ ของต่ายไม่มีสอบตรงเนอะ"
กระต่ายยังนิ่งอึ้ง ไม่มั่นใจตัวเองนัก "นั่นสิ"
วันสอบตรงผ่านไปอย่างรวดเร็ว ทั้งกระต่ายและคุณแม่ รวมทั้งป้านก พี่หนูจิ๊บมาช่วยให้กำลังใจ พลางซึมซับบรรยากาศมหาวิทยาลัยไปด้วย
"หรูมาก" ป้านกร้อง "มหาลัยเราน่าจะสร้างอะไรแบบนี้บ้างเนอะ"
คุณแม่หัวเราะ "ค่าเทอมก็หรูด้วยน่ะสิ พี่นก"
พี่หนูจิ๊บส่ายหน้า "จริงๆ คณะพยาบาลของที่นี่ก็ดี... แต่สู้คะแนนไม่ไหวจริงๆ เสือมันแน่นะ กล้ามากที่สอบที่นี่"
กระต่ายปิดปากเงียบ ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อ
แน่นอนว่าพี่เสือน่ะ แน่จริง... กระต่ายเล่า...
...ถ้าหากไม่มีดวงจริงๆ คงไม่มีหวังกระมัง
วันประกาศผลนั้น กระต่ายกับคนอื่นๆ เสียอีกที่ตื่นเต้น เด็กๆ พากันไปรวมตัวที่บ้านลักซอร์ แล้วรอดูผลทางอินเตอร์เน็ต ส่วนพี่เสือนั้นโดนกระต่ายลากมาด้วย ทั้งๆ ที่เจ้าตัวจะไปทำงานพิเศษตามปกติ
"ตื่นเต้นหน่อยก็ได้นะมึง" ลักซอร์พูดเอือมๆ ในมือถือกระป๋องเบียร์ จัมโบ้ถอนหายใจ งึมงำ
"ไอ้พวกเรียนเก่ง! มีสิทธิเลือก!"
สอางค์กับกระเจี๊ยบได้ยินเลยหันไปแว้ด "มึงก็หัดขยันบ้างสิวะ!"
"เอาละ อีกแป๊บนึง" กระต่ายไม่สนใจเพื่อนๆ ใจเต้นตุ๊กๆ ต่อมๆ มืออยู่ที่เมาส์ ส่วนลูกโป่งช่วยกด F5 รัวๆ ตลอด
"ตอนต่ายน้อยน่าจะตื่นเต้นกว่านี้นะ"
"นั่นสิ"
"เฮ้ย มาละๆ" เสียงลักซอร์เอะอะเป็นคนแรก ตามด้วยจัมโบ้
"เอาเลขที่นั่งสอบมาดูๆ"
"ต่ายน้อย เลขที่ๆ!"
กระต่ายลนลานตามเพื่อน หยิบเลขที่นั่งสอบของพี่ชายมือไม้สั่นเทา "อ๊ะ เดี๋ยวนะๆ"
"เอามาๆ เฮ้ยยย เหี้ยยย กูตื่นเต้นว่ะ"
"เลื่อนลงอีกๆ ใกล้แล้วๆ"
ในขณะที่เพื่อนๆ และน้องชายโวยวายกันบ้านแทบแตก ตัวต้นเรื่องสลบไสลอยู่ที่โซฟา ไม่ได้สนใจอะไรเลย
"เฮ้ยยยยยยยยยยยย!" สอางค์หวีดร้องเสียงหลง ตามด้วยเสียงกระต่าย
"ติดแล้ว! ติดแล้ว!"
"กูว่าแล้วไง!"
"สัด! ไปอีกคนแล้วเหรอ!"
เสียงเอะอะไม่ได้ทำให้เจ้าตัวตื่นขึ้นมาเลย ไคโรที่โดดเรียนภาคเช้ายืนดูอยู่ห่างๆ ใช้เท้าเขี่ยเพื่อนรุ่นพี่พลางบอก "มึงสอบติดน่ะ"
เสือปรือตาขึ้นมอง หาวหวอดๆ "กูก็รู้แล้วว่ายังไงก็ต้องติด"
ไคโรทำหน้าพิลึก ท่าทางเหมือนอยากซัดซักหมัด "กูชักจะหมั่นไส้มึงยังไงไม่รู้!"
คนที่เหลืออย่างลูกโป่ง จัมโบ้และกระต่ายอ่านหนังสือหัวฟู ส่วนลักซอร์บินไปออสเตรเลียตั้งแต่สัปดาห์ก่อน ไปสอบและยื่นเอกสารให้กับมหาวิทยาลัยด้านศิลปะแห่งหนึ่งในเมลเบิร์น
เวลาสอบงวดเข้ามาทุกที กระต่ายเก็บตัวอยู่ในบ้าน ใช้เวลาอ่านหนังสือ ทำข้อสอบ สลับกับร้องไห้ ไม่ว่าพี่เสือหรือใครจะว่ายังไงก็ไม่สามารถทำให้เจ้าตัวเล็กผ่อนคลายลงได้
สอบครั้งนี้ พี่หนูจิ๊บจะสอบพร้อมกับกระต่ายด้วย ยิ่งรับความกดดันยิ่งกว่า เพราะพี่หนูจิ๊บซิ่วมาสองปีแล้ว
จัมโบ้พยายามอย่างมากที่จะสอบให้ติดที่เดียวกับคนรัก
ลูกโป่งอาจจะแปลกกว่าคนอื่นที่ติดสอางค์เหมือนติดแม่
กระต่ายรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นทหารใกล้เข้าสนามรบ มีเพื่อนพร้อมสู้ศึกอยู่ข้างกาย
คนที่ยืนมองอยู่ด้านนอกอาจจะไม่เข้าใจนัก แต่ตารางเวลาชีวิตของกระต่ายรวนไปหมด จากเด็กดีเคยกินข้าว อ่านหนังสือ เข้านอน กลายเป็นตะลุยอ่านหนังสือทั้งคืนทั้งวัน กระต่ายไม่ได้เยี่ยมหน้าออกไปใส่บาตรหรือเดินเล่นตอนเช้าให้บรรดาแม่ค้าตลาดเช้าเกรียวกราดกันมาครึ่งปีแล้ว น้องเล็กสะโหลสะเหลออกจากห้องนอน เดินมาหยิบกาแฟที่ชงไว้หวานจ๋อย ก่อนจะคลานขึ้นบันไดไป
พี่เสือใช่ว่าจะไม่เคยเข้าไปโอ๋ แต่กระต่ายปัดมือออก ตาแดงๆ เหมือนกระต่ายขาวจ้องเขม็ง แล้วน้ำตาใสๆ จะไหลรื้นขึ้นมาไม่มีสาเหตุ กระต่ายเบะปาก แล้ววิ่งหนีพี่เสือไป... เหมือนกระต่ายขาววิ่งหนีเสือร้าย
พี่เสือชะงักค้าง... สองมือที่ยื่นออกไปไร้ความหมาย เขาเดินกลับมานั่งที่ครัวให้คุณแม่ปลอบเสียอีกหลายคำ...
...ได้แต่หวังว่าการสอบจะสิ้นสุดโดยเร็ว และกระต่ายจะกลับมาให้พี่เสือกอดรัดฟัดเหวี่ยงเหมือนเดิม
"ไม่กินข้าวอีกแล้ว" คุณแม่รำพัน มองดูจานอาหารที่พร่องไปนิดเดียว พี่เสือถอนหายใจ บุกรังกระต่าย ป้อนข้าวป้อนน้ำน้องอย่างเอาใจใส่ กระต่ายครางงึมงัมอย่างไม่พอใจ แต่อาหารก็ล่วงลงสู่กระเพาะน้อยๆ ไปไม่น้อย
"เอาล่ะ กองทัพเดินด้วยท้อง" พี่เสือจุ๊บแก้มให้เป็นรางวัล กระต่ายหน้าบูด แต่พอพี่ชายจะผละออกเพื่อเอาจานชามไปเก็บ น้องก็กระโจนเข้าหาอ้อมแขนกว้าง ศีรษะเล็กถูไถกับอกแข็งแรง
"พี่เสือ... เราไปเรียนด้วยกันนะ... ไปรับน้อง ไปกินข้าว ไปทำการบ้านด้วยกัน ไปหาอะไรอร่อยๆ กินกันด้วย" เสียงหวานคลอเคลียอยู่ตรงอก เสือหัวเราะ กอดน้องแน่น เกยคางลงบนกลุ่มผมนิ่ม ที่ตอนนี้ชักกลิ่นตุ่ยๆ เพราะเจ้าตัวไม่ได้สระมาหลายวัน
"เอาสิ... เราไปกินนมปั่น เดินเที่ยวให้เที่ยวเลย"
"วันหยุดยาวๆ เราจะขอคุณพ่อคุณแม่ไปทะเลกัน!" กระต่ายยังวาดฝัน ดวงตากลมเป็นประกาย แม้ขอบตาจะดำคล้ำ ร่างกายผอมผ่าย แต่เจ้าตัวน้อยของพี่เสือก็ยังคงงดงาม พี่ชายเชยคางน้อย ปาดเอาเศษข้าวออกแล้วหัวเราะเบาๆ
"เด็กน้อยของพี่... จะไปสอนเด็กๆ แล้วเหรอ หืม ?"
แก้มกลมขึ้นสีน่ามอง แต่งแต้มผิวกายขาวซีดตอนนี้จนสวยเหมือนดอกไม้ดอกน้อยๆ "ฮื้อ... ขี้แกล้ง พอละ หนูไปอ่านหนังสือนะ"
"ครับๆ" พี่เสือเก็บจานอาหารใส่ถาด ไม่กล้าอยู่รบกวนน้อง แต่เสียงหวานที่ลอยมายิ่งทำให้ใจพองฟู
"...หนูจะเป็นครู เปิดเนิร์สเซอร์รี พี่เสือก็ต้องใจดี รักษาฟันเด็กๆ ของหนูด้วยล่ะ"
เสือร้ายยิ้มหวาน... คำหวานนั้นเปรียบเสมือนคำขอแต่งงาน กระต่ายไม่รู้หรอกว่าพี่เสือดีใจแค่ไหน... ที่ได้เป็นส่วนหนึ่งในอนาคตของกระต่ายด้วย
สุดที่รัก... สุดที่รัก... เสือข่มใจ ตอนกลับสั้นๆ "ได้ทุกเมื่อครับ"
วันเวลาไม่เคยรอใคร กระต่ยไม่ได้คลอเคลียพี่เสืออย่างเคย หากพี่ชายไม่จับน้องกินข้าวกินน้ำ อาบน้ำ แปรงฟัน เขาคงไร้ความสามารถทำทุกอย่างโดยสิ้นเชิง แต่ก็ยังส่งเสียงเจื้อยแจ้วกับเสืออยู่ไม่ขาด
ทุกคำพูดของกระต่ายยังคงบริสุทธิ์ใส เหมือนความฝันแสนหวานที่ล่องลอยและสามารถคว้ามาได้
"พี่เสือชอบเด็กไหม ?" กระต่ายสวมหมวกพลาสติกคลุมผมระหว่างอาบน้ำ น้องเล็กกลายเป็นเด็ก เกาะไหล่พี่ชายให้มือหยาบๆ อาบน้ำให้ พี่เสือเงยหน้ามองใบหน้าซูบตอบวูบหนึ่ง ไว้สอบเสร็จเมื่อไหร่จะขุนเจ้าตัวเล็กให้อ้วนท้วนทีเดียว
"ไม่ชอบ" ตอบตามตรง สายน้ำอุ่นค่อยชะล้างคราบสบู่จนเนื้อนวลเป็นสีชมพูหวาน เสือแอบกลืนน้ำลายเอื๊อก กระต่ายเนื้อนิ่มยิ้มกว้างขวาง ทำให้เสือต้องพูดต่อ "ก็มีอยู่คนนึงแล้ว... จะมีทำไมอีก"
สีกุหลาบเปื้อนแก้มนิ่ม พี่ชายมองภาพนั้นอย่างไม่รู้หน่าย "มา แปรงฟันกัน เชื่อคุณหมอนะครับ"
กระต่ายทำปากจุ๋ "ฮื้ออ พี่เสืออ่ะ ไม่ฟังหนูเลย"
"อ่ะ มีอะไรครับผม ?"
ริมฝีปากอิ่มขบหากินช้าๆ กระต่ายก้มหน้างุด สองมือยันแผ่นอกหนาไว้ ทั้งเขินทั้งอายตัวแทบระเบิด "...ก็เรามีลูกไม่ได้... หนูเลยอยากเปิดเนิร์สเซอร์รี มีเด็กๆ เยอะๆ จะได้ไม่เหงา"
มือที่ถือแปรงสีฟันสีชมพูหวานอยู่สั่นกึกๆ ทีเดียว เสืออยากกระโจนเข้าหา ฟัดร่างขาวให้แดงฉาน เปื้อนไปด้วยน้ำคาวกามจนส่งกลิ่นยั่วยวนทั้งข้างนอกและข้างใน เสือน้อยก็แทบกระโดดออกจากร่มผ้า พี่ชายเงยหน้ามองเพดาน ในหัวแล่นเร็วปรื๋อท่องสูตรฟิสิกส์ เคมี ชีวะ พระพุทธศาสนา
โอวาทปาฏิโมกข์... กฏของลูกเสือ... ครอบครัวเป็นหน่วยสังคมที่เล็กที่สุด... ไฮดร้าเป็นสัตว์ชั้นต่ำ...
สัตว์!
ครางในใจลั่นๆ ลมหายใจสะดุดห้วงๆ ดูแก้มนิ่มและร่างกายผอมจนเห็นซี่โครงแล้วกลืนน้ำลาย... ไอ้เสือช่างเลวโดยสันดานแน่แท้ ขนาดน้องผอมโทรมขนาดนี้ยังมีอารมณ์ได้ ร่างกายเล็กหนึ่งเท่าตัวสั่นน้อยๆ ทั้งอายทั้งไม่มั่นใจ จนกระทั่งฝ่ามือหนาแตะบนไหล่ผอม ใบหน้าน้อยจึงเงยขึ้นสบ
"ได้ครับ..." เสือได้ยินตัวเองตอบไป ได้อะไรยังไม่รู้เลย แต่รู้ว่าเสือต้องได้กระต่ายแน่นอน "เรามาทำลูกกันเยอะๆ นะ กระต่ายจะได้ไม่เหงา"
ใบหน้าหวานตื่นตระหนกชัดเจน กระต่ายร้องเสียงแหลมไม่เป็นภาษา มือเล็กทุบไหล่กว้างดังปึ้กปั้ก ริมฝีปากอิ่มขบเม้มเป็นสีทับทิม พี่เสือแอบแต๊ะอั๋งจนน้องแทบเฉามือ
"ฮื้ออ บ้าที่สุด ลามก! พอเลย! ออกไปเลย หนูจะอาบน้ำเอง" ร่างน้อยหมุนตัวเข้าหาฝักบัว สะบัดก้นกลมๆ งอนๆ ให้ เสือตาวาว จะพุ่งเข้าหาก้นกลมๆ ก็กระไรอยู่ เขาจวนเจียนใกล้ขีดจำกัดเต็มที จึงได้แต่โน้มตัวลงหอมแก้มนิ่ม เอ่ยอย่างแสนดีว่า
"อย่านานนักนะครับ เดี๋ยวเป็นหวัด"
ถึงสิ่งที่ออกปากไปจะเป็นประโยคของพี่ชาย แต่ดวงตาวาววับเหมือนกลืนกินกระต่ายไปทั้งตัวเล่นเอากระต่ายขาอ่อน แทบทรงตัวไม่อยู่...
...ไม่ปากก็ตาที่ลามก... จ้องจะจับกระต่ายกินอยู่เรื่อยเชียว...
แต่ทุกอย่างเริ่มน้อยลงเรื่อยๆ กระต่ายไม่ให้พี่ชายหากำไรแล้ว เข้าสู่หนึ่งสัปดาห์ก่อนสอบกระต่ายใช้เวลาสามชั่วโมงปีนขึ้นปีนลงกับตักกว้าง ร้องไห้สลับกับท่องศัพท์ แต่แล้วมือเล็กก็เข้ากอดกุมประสานกับมือใหญ่ กระต่ายจิกนิ้วกับเนื้อหยาบของเสือ ก่อนจะแนบกายอิงไออุ่นที่ชวนให้รู้สึกปลอดภัย
สามวันก่อนสอบ แม้จะยอมให้พี่เสือมาจับโน่นจับนี่บ้าง แต่พอดวงตาร้อนแรงเข้าสบ กระต่ายก็รู้สึกปั่นป่วนปนโกรธขึง อุ้งมือกระต่ายนุ่มนิ่มฟาดเข้าที่ข้างแก้มคนตัวยักษ์เหมือนสัตว์ตัวเล็กถูกรังแก พี่เสือไม่เจ็บหรอก แต่ก็ต้องรีบเผ่นออกจากห้องเพราะกระต่ายร้องโวยวายและปาบรรดาข้อสอบเก่า ของใกล้มือใส่ว่าที่สามีสุดแรง
"พี่เสือบ้าๆๆๆๆๆๆๆๆ คนเค้าเครียดอยู่นะ!"
เสือถอนหายใจเฮือก คิดถึงเนื้อนวลของนวลน้องใจแทบขาดรอนๆ ปล่อยให้คุณพ่อคุณแม่หัวเราะเยาะไป... เสือชักเข้าใจเพลงเก่าๆ แล้วสิ ที่ว่าคิดถึงแทบบ้า... แทบคลั่งเป็นยังไง
ดวงตาคมมองประตูบานเดียว ถ้าเขาบุกเข้าไป... ประตูนี้คงเป็นเศษไม้ เสือคิดอย่างคั่งแค้น จับเจ้าตัวขาวฟัดกระหน่ำ สั่งสอนเสียบ้าง... ใครใช้ให้ด่าผัว... ในอนาคตกัน
หนึ่งวันก่อนสอบ พี่เสือนอนกอดกระต่ายที่ผวาเป็นพักๆ ขอบตาดำคล้ำ ผมเผ้ายุ่งเหยิง พี่ชายหลอกล่อให้น้องเล็กไปอาบน้ำ สระผม นวดเฟ้นผ่อนคลาย แล้วพาไปนอนพัก พี่ชายถึงกับร้องเพลงกล่อมเลยทีเดียว
"อย่าเครียดนะคนดี" พี่เสือเอ่ยอย่างจริงใจ ดีใจเหลือเกินที่ได้ร่างนุ่มนิ่มที่กระดูกเยอะไปหน่อยช่วงนี้กลับเข้าสู่อ้อมกอดอีกครั้ง
"อื้มมม" ศีรษะทุยมุดเข้าหาวงแขนอุ่น "พี่เสือร้องผิดคีย์ล่ะ"
เสือหัวเราะ เสียงหัวเราะห้าวๆ สะเทือนถึงคนในอ้อมกอด กระต่ายยิ่งซุกเข้าหาเหมือนสัตว์ตัวน้อย ดวงตากลมโตแวววาวช้อนขึ้นสบ เสือจุ๊บปลายจมูกรั้นๆ หนึ่งที "นอนได้แล้ว"
ร่างกายกระต่ายผ่อนคลาย ถ้าหากจะถามหาที่นอนที่ดีที่สุด คงหนีไม่พ้นร่างกายแฝดพี่นี่แหละ ทั้งอบอุ่น แข็งแรง แถมพอเขาจะตกเตียง ก็มีคนคว้าเอวไว้ให้อีก คางสากๆ ด้วยตอแข็งๆ ของหนวดเคราถูไถผิวบางๆ ก็ชวนให้รู้สึกปลอดภัย ฝ่ามืออุ่นลูบหลังช้าๆ เป็นจังหวะกล่อมให้นอน
เหมือนอยู่ในเปลยักษ์... ลมหายใจค่อยๆ ช้าลง ดวงตากลมปิดสนิท...
...สุดที่รักของพี่เสือเข้าสู่นิทราแล้ว ริมฝีปากอุ่นคลอเคลีย จูบหว่างคิ้วให้น้องรู้สึกปลอดภัย ต่อให้อยู่ในฝัน... เสือก็ปรารถนาจะเข้าไปปกปักษ์คุ้มภัย
กระต่ายน้อยของพี่...
เช้าแล้ว เสือกับกระต่ายใส่ชุดนักเรียน คุณพ่อไปส่งเด็กๆ เช้ากว่าปกติ กระต่ายถูกพี่เสือจูงมือไปยังโรงอาหาร กระเจี๊ยบและสอางค์ช่วยกันคะยั้นคะยอเพื่อนๆ ให้กินข้าวให้อิ่ม ลูกโป่งหน้าบูด จัมโบ้หน้าซีด กระต่ายดูล่องลอย ลักซอร์เป็นตัวทำลายบรรยากาศชั้นดี เธอนั่งจ้วงข้าวกินอิ่มหนำอยู่คนเดียว ส่วนกระต่ายเคี้ยวอาหารเช้าช้าๆ หลับตา สลับกับงึมงำอยู่คนเดียว
เวลายิ่งใกล้เข้ามา แต่ละคนแสดงอาการสติแตกต่างกันไป จัมโบ้ซบไหล่กระเจี๊ยบนิ่งๆ ลูกโป่งฟุบหน้าลงกับโต๊ะใกล้ๆ สอางค์
หนึ่งชั่วโมงก่อนสอบ กระต่ายเปิดๆ ปิดๆ กล่องดินสอ เอกสาร สลับกับเข้าห้องน้ำ
ห้านาทีก่อนสอบ พี่เสือโอบกอดและจุมพิตเจ้าตัวเล็ก พาไปเข้าห้องน้ำและตรวจเช็คทุกอย่างเป็นรอบสุดท้าย
รอยยิ้มที่กระต่ายมอบให้พี่ชายเป็นรอยยิ้มแสนเศร้า เด็กหนุ่มเห็นแผ่นหลังบางของคนรักงองุ้มเดินเข้าห้องสอบเพียงคนเดียว... ส่วนตัวพี่เสือเอง ถึงต้องสอบตามกฏ แต่โดนเบียดไปสอบอีกห้อง
เด็กๆ มาเจอกันช่วงพักกลางวันอีกครั้งที่โรงอาหาร บรรยากาศอาหารเที่ยงเงียบกริบ... เงียบเฉพาะโต๊ะพวกเด็กๆ เท่านั้น ทุกคนมาครบพร้อมหน้ากัน แต่ไม่ได้คุยอะไรกันมากนัก ลักซอร์เหลือบตามองคนรอบตัว เคี้ยวข้าวช้าๆ อย่างไม่รู้รส
กระต่ายครางฮือๆ มือกุมท้อง พี่เสือลูบหลังเบาๆ ให้คลายความเครียด
"ปวดท้องหรือเปล่า ?" สอางค์มีแก่ใจถาม
กระต่ายส่ายหน้าแล้วเบะปาก "ฮืออ มันตื้อๆ มึนๆ"
"เครียดไปแล้วล่ะ" กระเจี๊ยบวางช้อน ถอนหายใจ "ตอนเราเครียดๆ ก็เป็นแบบนี้"
"กูล่ะ กูล่ะ ผัวมึงนะ" จัมโบ้ร้อง เอนหัวพิงไหล่ผอม "ปลอบกูที"
"โอ๋ๆ อย่าร้องๆ ติดแน่นอน เราจะได้ไปรับน้องด้วยกัน" กระเจี๊ยบลูบหน้าลูบหลังผัวตัวเท่าตึกเหมือนเด็กน้อย เด็กๆ กินข้าวเงียบๆ ได้สักพัก จู่ๆ ลูกโป่งก็ร้องไห้โฮ
"อ้าว เฮ้ย มีอะไรวะ"
"ฮืออ อางค์"
"เออ"
"กูมันลูกกำพร้า!"
สอางค์กรอกตาตอบ "เออ แล้วไง"
"ใครๆ ก็ไม่รัก" ยิ่งคุยยิ่งไม่รู้เรื่อง ยิ่งสติแตก เหมือนใครจะเอาไม่อยู่ เพื่อนสาวเลยได้แต่จูงมือออกจากวง พาลูกโป่งไปสงบสติอารมณ์ก่อน ลักซอร์โพล่งขึ้นมาบ้าง
"กูก็ลูกกำพร้า"
"ทำไมวะ"
"ไม่รู้ว่ะ อยากลองพูดดูเฉยๆ" ตอบพร้อมยักไหล่ แล้วเดินตัวปลิวขึ้นห้องสอบ
....
// edit รอบสอง ต่อข้างล่างค่ะ
// อัพตามสัญญาค่ะ มาเร็วนิดนึง วันนี้แพนิคมั่วซั่ว เครียดไปก่อน ตีตนไปก่อนไข้มากๆ (หนึ่งในคุณสมบัติพิเศษของดิฉัน) อย่าได้นำพานะคะ เรามันพันธุ์ชิวาวาไซส์ทิเบตันน่ะค่ะ แพนิคตลอดทุกเวลา มีเรื่องนิดหน่อยก็แพนิคแล้ว แหมมม ทางศิลปะเค้าเรียกว่าอารมณ์อ่อนไหว 555
ตอนนี้ด้านการเรียนคือยังตื้อๆ แต่ทางมอเร่งมาแล้ว อาจารย์ที่ปรึกษาก็มาแล้ว แพนิคก็แพนิคไปแล้ว เครียดก็เครียดไปแล้ว ออกไปกินหลายเครียดก็กินแล้ว อัพแล้วขอนอนก่อนนะคะ ใช้พลังงานไปกับการเมาท์มอยเยอะไปหน่อย 555 ตอนนี้ขออนุญาตยังไม่แก้คำผิดเด้อค่ะ ไว้ดึกๆ จะมาแก้อีกที ขอโทษจริงๆ ค่ะ ตรงไหนอ่านไม่รู้เรื่อง ผิดเยอะแยะด่าได้เต็มที่เลยค่ะ
ตอนนี้สั้นๆ ค่ะ เป็น bridge เข้าสู่จุดหักเหของเรื่อง คาดว่าอีกสองตอนหลัก กับหนึ่งตอนพิเศษจะจบแล้วค่ะ
สำหรับรวมเล่ม ตั้งใจจะเก็บตอนพิเศษที่ลงทั้งในเฟสและที่นี่ (ยกเว้นเรื่องฟง - แกงนะคะ อันนั้นมีโปรเจคจะทำแยก) และแต่งเพิ่มอีกสามสี่ตอนน่ะค่ะ (ตอนนี้ยังไม่มีอะไรในหัว) ปกวาดแล้ว กำลังแก้ค่ะ ออกแนวนิทานๆ ลูกกวาดๆ ค่ะ เหมือนจะเหมาะสำหรับเด็กอะไรแบบนั้น พินอัพมาแล้ว สวยสะดิ้งกระดิ่งแมวมากๆ แต่ข้อมูลทั้งหมด ยังขอเก็บเป็นท๊อป ซีเครตเนอะ ไว้ทางสนพ. เค้าประกาศเมื่อไหร่ จะรีบเอามาแจ้งค่ะ
สำหรับกิจกรรม like&share ลุ้นของรางวัลลิปสติก Wet n' wild ยังเล่นได้นะคะ ที่เพจ
https://www.facebook.com/AimersIsland หมดเขตวันนี้ตอนเที่ยงคืนค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ ม๊วฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
หัวข้อ: Tiger&Bunny : พี่เสือร้ายกับน้องกระต่ายน้อย เปิดจองแล้วค่ะ P.136 15/11/15 (อ่าน 1179912 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก