57. พี่เสือ น้องกระต่ายและครึ่งทาง
Part 1: สงคราม'ถึงเมาเหล้าเช้าสายก็หายไป
แต่เมาใจนี้ประจำทุกค่ำคืน'สอางค์ที่ถึงแม้จะไม่ค่อยมาเจอสองพี่น้อง แต่ก็ไม่วายส่งข้อความหาแฝดผู้พี่ เสือเปิดอ่านแล้วยิ้มกริ่ม... ตอนนี้ใครด่าพ่อล่อแม่ยังยิ้มรับได้เลย
เพื่อนๆ ที่คณะบ่นว่าเสือเมากัญชา อาจารย์ไม่เข้าใจการเปลี่ยนแปลงของเด็กหนุ่ม คุณพ่อคุณแม่แซวว่ามีความรักแล้วล่ะสิ...
ร่างเล็กนอนหลับสนิทอยู่ข้างกาย เขาวางโทรศัพท์ลงแล้วสะบัดศีรษะเรียกสติ ห้ามใจไม่ให้หันกลับไปมองร่างกายขาวผ่องที่นอนตะแคงกอดผ้าห่ม
กระต่ายตัวน้อยโผล่จากผ้าห่มมาแค่ไหล่... ในความมืดที่มีแสงไฟจากด้านนอกลอดเข้ามา ชายหนุ่มเห็นผิวขาวสะอาดแต้มด้วยสีแดงสดเป็นจุดเล็กๆ เหมือนรอยช้ำบนกลีบดอกไม้
...ไหล่ลาดมน บอบบาง กระดูกไหปลาร้าที่เรียงตัวสวยที่มีเรือนผมสีดำขลับยุ่งเหยิงระเรี่ยอยู่ ลำคอเพรียว ลูกกระเดือกที่กะจิดริดจนแทบไม่เห็น... ไล่เรื่อยจนถึงคางมน
ร่างเล็กได้สัดส่วนซ่อนกายอยู่ในพวยผ้าก็จริง... แต่เพียงแค่เห็นก็จิตนาการได้ถึงกายเปลือยเปล่า แผ่นอกบางแน่นตึง ท่อนแขนกลมกลึงที่คล้องลำคอ เอวคอดที่ส่ายขยับไปมาบนกายหนา สะโพกผาย กลมมนตอบรับความเป็นชายใหญ่โตเข้าไปจนสุดลึก ริมฝีปากจิ้มลิ้มส่งเสียงครางอย่างเจ็บปวดปนกระสัน...
...ที่เมื่อราวสองชั่วโมงก่อน กระต่ายตัวน้อยกลายเป็นกระต่ายยั่วสวาท ไม่ว่าส่วนใดของร่างกายก็ปลุกเร้า ยั่วยวนเสือได้ทั้งสิ้น ผิวขาวใสถูกปลุกเร้าได้ง่าย อ่อนไหวจนสั่นระริก ไม่ว่าจะฝากรอยรักไว้เท่าใด ปลดปล่อยในร่างกายกี่ครั้ง จนล้นทะลักออกมา จนร่างกายไม่อาจทานทน กลีบเนื้อรอบๆ เปียกฉ่ำด้วยน้ำคาว... อ่อนนิ่มแทบละลาย สองขาแทบหุบไม่ลงด้วยความใหญ่โต ทุกครั้งที่ขยับกายต้องมีน้ำรักไหลเยิ้มออกจากช่องทางบวมแดงก่ำ... แต่สิ่งเหล่านั้นไม่เคยพอเลย...
...เสือปรารถนาในตัวคนรักครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่ว่าจะกกกอดเพียงใด หรือร่วมรักรุนแรง บ่อยครั้งแค่ไหน เขากลับต้องการมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ ราวกับร่างกายกระต่ายเป็นสารเสพติดชนิดรุนแรง
แค่เห็นขนตางอนยาว ดกหนาทาบทับดวงตาที่ปิดสนิทก็ปรารถนาให้ขนตานั้นเปียกชื้นด้วยน้ำตาแห่งความหฤหรรษ์...
แขนแข็งแรงถูกยื่นออกไป ปลายนิ้วชี้ค่อยๆ แตะลงบนปลายขนตางอน
หัวใจร้อนรุ่ม หื่นกระหายค่อยๆ ดับลง
"ฝันดีนะครับ... เมียตัวน้อยของพี่"
ค่ำคืนนี้... ชายหนุ่มเพียงต้องการให้คนรักหลับสนิท... อย่าเป็นทุกข์ใดๆ หากสามารถเข้าไปในฝันได้ ในความฝันนั้น เสือจะเป็นช้าง เป็นม้า เป็นข้ารับใช้ เป็นทุกอย่างเพื่อปกป้อง ดูแลเพียงเพื่อให้เมียรักฝันดี...
...ไม่ว่าอยู่ที่ใด เสือจะอยู่เคียงข้างกระต่ายเสมอ... ไม่ว่าในความฝัน... หรือความจริง
ร่างเล็กวางโทรศัพท์ลงเงียบๆ พร้อมๆ กับเสียงประตูที่ปิดลง ใบหน้าเยาว์วัยส่อแวววิตกชั่วครู่ ก่อนหันกลับไปฝืนยิ้มให้คนหน้าประตู
"พี่เสือ! กลับมาแล้วเหรอ กินอะไรมาหรือยัง ?" กระต่ายลุกขึ้นอย่างกระฉับกระเฉง "หนูทำกับข้าวไว้แล้ว เดี๋ยวอุ่นให้นะ"
"ต่ายน้อย วันนี้เรียนเป็นไงบ้าง ?"
น้องเล็กชะงักเล็กน้อยก่อนหัวเราะแผ่วๆ "ก็ไม่ยังไงนะ... เรื่อยๆ"
"อืม..." เสือยิ้มตอบ แต่เมื่อแผ่นหลังบางลับตาไป เสือแทบทรุดลงกุมอกตัวเอง สองขาอ่อนแรงแทบยันกายไว้ไม่ไหว
คิดว่าไม่รู้... ไม่เห็นอะไรทั้งนั้นสินะ
รัก... รักมาก รักจนยินยอมที่จะหูหนวก ตาบอด... ทำทุกอย่างเพื่อให้คนรักมีความสุข
...ใบหน้าวิตกกังวล น้ำเสียงที่ซ่อนเร้น เปรียบเสมือนสัญญานเตือนบางอย่าง ในหัวมีเสียงชั่วร้ายคอยหัวเราะเยาะ
บางอย่างถูกฝังไว้ตื้นๆ นับตั้งแต่ออกจากบ้านมา.... และมันคอยโผล่ออกมาทิ่มแทงทุกความรู้สึก ความรัก หัวใจและนัยน์ตา...
มือน้อยเพียรพยายามกลบมันไว้... แต่คงนึกไม่ถึงว่า หน้าดินที่เบาบาง รังแต่จะทำให้สิ่งที่ถูกซ่อนไว้โผล่ออกมาชัดเจนเรื่อยๆ
ถ้าหากโกหก...
...ขอให้คำโกหกนั้นยืดยาวไปตลอดกาล...เสือเป็นสัตว์ที่มีสัญชาติญาณว่องไว เสือเองก็เช่นกัน สัญชาติญาณคำรามร้องให้ระแวดระวังคนข้างตัว ไม่ใช่มีใครอื่น แต่ราวกับว่า กระต่ายขาวขนฟู... เริ่มห่างไกล
สิ่งถูกฝัง... ที่น่าเกลียดชิงชังนำพาสองเท้าปุยนุ่มนิ่มกระโดดห่าง
ถึงกายอยู่เพียงเอื้อม แต่หัวใจราวกับล่องลอย
เสือเกลียดตัวเอง...
"ต่ายน้อย ปีหน้าไปเรียนด้วยกันนะ" หลังกินอิ่ม เสือคล้องเอวบางให้นั่งบนโซฟาด้วยกัน ใบหน้างดงามพลันว่างเปล่า ก่อนแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม
"อืม..."
"ต่ายน้อย... เป็นเมียพี่นะ... อย่าไปไหน" เบื้องหลังเสียงห้าว ดุและมือใหญ่ที่ซุกซนไปทั่วร่างบอบบางคือเสียงอ้อนวอน "เราจะมีอนาคตด้วยกัน... อยู่ด้วยกัน"
คนบนตักราวกับอยู่ห่างไกลออกไป ร่างกายที่สอดใส่ ไม่ได้ชวนให้ใกล้ชิดขึ้น แม้เสียงกระเส่า ครางหวานอยู่ริมหู ริมฝีปากร้อนจิ้มลิ้มอยู่ใกล้หัวใจ แต่เสือกลับทรมาน...
ร่างเล็กบิดเกร็ง ภายในบีบรัดแนบแน่น ดวงตาล่องลอย...
"พี่รักต่ายน้อย พี่รักต่ายน้อย... อยู่กับพี่... อยู่กับพี่เท่านั้น!"
"อ๊ะ.... อา..."
สองมือเล็กจิกแผ่นหลังกว้าง ดวงตากลมโตกระพริบปริบ ลมหายใจร้อนผ่าวสงบลง...
เสือจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่นั้น ไม่รู้ว่าตัวเองคาดหวังสิ่งใด แต่นัยน์ตาวาวใสมีน้ำตาหยดรื้น มีเพียงความรัก... รักอันมากมายตอบกลับมา
ราวกับจะตะโกนบอกว่า...
อย่าได้สงสัยในความรักของหนูอีกเลยริมฝีปากอิ่มขยับช้าๆ หยาดน้ำตาค่อยๆ กลิ้งลงมาบนแก้มเนียน "หนู... รัก... พี่เสือ..."
หัวใจที่เต้นระรัว หากเสืออ่านความคิดได้... เขาจะรู้ว่าตัวเองคิดถูก...
หัวใจกระต่ายไม่เคยเป็นของใคร ร่างกายไม่ถูกปรารถนาให้ผู้ใดแตะต้อง... ดวงตาที่ถูกอ่านความคิดเปิดเผยทุกสิ่งชัดเจน
...รัก... รัก... รักแต่เมื่อดวงตาคู่นั้นปิดลง พร้อมๆ กับริมฝีปากที่ถูกบดขยี้ ความจริงอันเจ็บปวดเบื้องหลังความรักถูกกอบโกยปิดบัง
...รักเหลือเกิน...
...แต่มันช่างทรมาน...วันล่วงเลย เสือมั่นใจในความรัก เขาอยากก้าวต่อไป สู่อนาคตที่ดีกว่าข้างหน้า กอดประคองคนรักตัวเล็กข้างกาย ไม่ให้เจ็บปวด... ไม่ให้เหน็ดเหนื่อยไปร่วมกันจนสุดทาง
ร่างเล็กที่นอนข้างกาย... ทำให้เขาเป็นบ้า กระหน่ำจุมพิต ร่วมรัก หวังเพียงถ่ายทอดความรักไปให้มากที่สุด
ให้ฝังกลบ... ให้สิ่งที่ถูกซุกซ่อนจมลึก ไม่มีวันโผล่พ้นออกมาตลอดกาล...
"พะ... พอก่อน" เสียงหวานครางแผ่วๆ มือหนาโลมไล้รอบแผ่นอก ดึงยอดอกแล้วบดขยี้ แม้จะไม่ได้สอดใส่ แต่ราวกับร่างกายร้อนผ่าวนี้ถูกสอดแทรกเข้ามา ลมหายใจร้อนรุ่มอยู่ข้างแก้ม ลิ้นหนาตวัดเลียในรูหูจนเปียกชื้น ขบกัดติ่งหูให้อุณหภูมิยิ่งร้อนผ่าว ร่างเล็กบิดกาย เอวบางแอ่นโค้ง ตากลมปิดลงแน่น พร้อมๆ กับต้นขาขาวบางที่เกร็ง
ความเฉอะแฉะเปียกไปทั่วกางเกง... กระต่ายอยากร้องไห้
ร่างกายนี้... ถูกรัก ถูกย่ำยีจนอ่อนไหว
เสือพึงพอใจ... ร่างกายและหัวใจกลายเป็นของเขาโดยสมบูรณ์... ไม่ว่าสิ่งใดที่อยู่ใต้หน้าดินจงจมลึกลงไป...
"หนู... ต้องทำการ... อ๊าาา" เสือโน้มกายมา บีบแก้มเนียนให้หันกลับ บดเบียดจูบร้อน จาบจ้วงจนแทบจะกลืนกิน แค่ถูกจูบ... ลิ้นร้อนก็ตอบรับทุกสัมผัส ไปจนถึงฟันทุกซี่ เหงือกสีชมพู จูบร้อนแรงและยาวนานจนกระต่ายแทบขาดอากาศ
"อ๊ะ... อ๊ะ... อาาา อย่า..." ไม่เพียงไม่ถอดชั้นในออก มือใหญ่ยังนวดคลึงปากทางพลางจูบไล้เลียแผ่นหลังพลาง กระต่ายดิ้นเร่า ทั้งเสียดเสียว ทั้งอับอาย
ไม่นานนัก ความร้อนรุ่มที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าหินก็สอดแทรกเข้ามา มือใหญ่ต้องใช้มือหนึ่งดึงชั้นในตัวน้อยให้พ้นทาง อีกมือหนึ่งสอดแทรกช่องทางให้เปิดกว้างพอที่จะไม่ทำให้คนตัวเล็กเจ็บ
เสียงหวานครางรัญจวน ช่องท้องอึดอัด ความใหญ่โตค่อยๆ คืบคลานราวกับสัตว์ร้ายย่ำยีดอกไม้ขาว...
เสือยิ่งลุ่มหลง... กระแทกกายรุนแรงจนโต๊ะที่รองรับน้ำหนักท่อนบนสั่นไหว ร่างเล็กสั่นสะเทือน เสียงร้องหวานดังทั่วห้องสลับกับลมหายใจขาดห้วง
เพื่อความสบายใจ เพื่อยืนยันตัวตน... กระต่ายต้องเป็นของเสือ... จนร่างกายขาดผู้ชายคนนี้ไม่ได้... จนภายในกลายเป็นรูปทรงของเขา
ท่อนเนื้อวาววับสอดแทงเข้าไปลึกจนสุดลึก กระต่ายน้ำตาไหลซึม ยิ่งมือใหญ่ปลุกปั่นอารมณ์ให้ถึงขีดสุด ร่างกายยิ่งตอบรับการรุกราน ทั้งบีบรัด ตอดแน่นจนเป็นจังหวะ
"ถึงแล้วเหรอ ?" มือสากลูบไล้ท่อนเนื้อเล็ก ใบหน้าหวานเคว้งคว้าง อ้าปากค้าง น้ำลายไหลย้อย สุขสมจนแทบคลั่ง คนตัวโตไม่รอช้า เร่งจังหวะให้รุนแรงยิ่งขึ้น ริมฝีปากอิ่มกรีดร้อง สองมือไขว่คว้าอากาศอย่างคนบ้า น้ำตาไหลจนใบหน้าชุ่มโชก...
ความร้อนแรงและปฏิกิริยาอันแสนยั่วยวน เสือพึงพอใจ...
กระต่ายรักพี่เสือ...
ดังนั้น...
ความคิดชั่วร้ายแล่นวาบ ปิศาจเผยตัวตนออกมา...
ทุกการดิ้นรน ทุกความรัก... เสือทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้ร่างกาย หัวใจดวงน้อยนี้ไปไหน
ที่รัก...อย่าได้คิดจะไปไหน อย่าริอาจออกห่าง... ต่อให้ทำให้คนที่รักที่สุดเป็นบ้า... เสือก็ยอม
หากกระต่ายที่นอนหมดเรี่ยวแรงอยู่มีแรงอีกสักน้อย จะได้ยินเสียงทุ้มคำรามราวกับวิญญาณชั่วร้าย
กระต่าย... เป็น... เมีย... เสือ!ร่างน้อยหงิกงอด้วยความสุขสม เสือจูบแก้มนวลอย่างปลอบประโลม... ราวกับมอบขนมหวานให้หลังจากพายุรุนแรง เสียงทุ้มกระซิบย้ำไปมาข้างหู
"พี่เสือรักต่ายน้อย..."
"พี่เสือรักต่ายน้อย..."กระต่ายมีทีท่าแปลกไป ราวกับตัดสินใจอะไรบางอย่างได้ เสือยิ้มอย่างพึงพอใจ... ตามสัญชาติญาณ... เขารู้สึกราวกับว่าตัวเองเป็นนักไต่ลวดที่เริ่มแตะลงพื้น ความขุ่นข้อง ความอึมครึมระหว่างคนทั้งคู่เริ่มจางหาย
ระยะห่างระหว่างคู่รักกระชับใกล้
ริมฝีปากอิ่มที่เผยอขึ้นน้อยๆ ทำให้เขาอดใจไม่ไหวทุกครั้งที่จะแตะต้อง พร้อมคำมั่นสัญญา "พี่เสือรักต่ายน้อย... อย่าจากพี่ไปไหน..."
แม้การร่วมรักรุนแรงทุกเช้าค่ำจะส่งผลมหาศาลให้กระต่าย แต่เสือพึงพอใจ กระต่ายทำได้เพียงหลุบตาลงอย่างเขินอาย...
แต่เสือรู้... ร่างกายที่ถูกเคี่ยวกรำจนไวสัมผัส... จนหวานฉ่ำส่งผลกระทบใหญ่หลวงเพียงใด
บรรยากาศรอบกายเล็กจากที่เป็นมิตร ใสซื่อสะอาด... เสือสัมผัสได้ถึงความเข้มข้นของสเน่ห์ที่คละคลุ้ง ทุกการกระพริบตา ขยับกายราวกับยวนยั่วผู้ชาย... ไม่ใช่แค่เฉพาะเสือ
แต่กับทุกคน...
หากจะโทษควรโทษเสือที่ทำให้ร่างกายที่เคยสะอาดบริสุทธิ์กลายเป็นเช่นนั้น ช่วยไม่ได้ที่กระต่ายต้องไปเรียนหลังมีเซ็กส์ร้อนแรง ร่างกายยังถูกทิ้งรอยวาบหวาม สะโพกกลมแน่นที่ถูกเค้นคลึงราวกับจะยั่วคนที่หันมามอง สองขาเพรียวที่สั่นน้อยๆ เพราะความเจ็บจากการร่วมรักยิ่งทำให้ดูบอบบาง
แสนน่ารัก เปราะบางและยั่วยวน
จากดอกไม้ขาวใส บริสุทธิ์ถูกเลี้ยงด้วยความรักกลายเป็นดอกไม้หอมหวาน ดึงดูดแมลง เพราะทุกๆ วัน ถูกหล่อเลี้ยง รินรดด้วยน้ำกาม...
แม้จะบอกตัวเองให้ยอมรับผลการกระทำของตัวเอง แต่เสืออดไม่ได้เลยที่จะหึงหวง... เหล่าแมลงร้ายเข้าหา กระต่ายเองก็พยายามหลบหลีก แต่บางครั้ง...
เสือก็ทรมานจากความอิจฉา... ความหวงอันร้อนแรง...
วันนี้เสือมารับเมียตัวน้อยช้า เพราะรถติดยาวเหยียดมาร่วมครึ่งชั่วโมง หลังจากหลุดมาได้ เขาก็รีบหาที่จอดรถทันที แต่จนแล้วจนรอด ขับผ่านโรงเรียนกวดวิชาไปแล้ว แต่ก็ยังหาที่จอดไม่ได้ เสือถอนหายใจ กลับไปวนรถอีกรอบแล้วขับช้าๆ หาที่จอดรถ
เสือจึงเห็น...
ร่างเล็กขาวสะอาดยืนกอดกระเป๋าแนบอก ท่าทางหวาดกลัว ล้อมรอบด้วยเด็กนักเรียนมอปลายที่ตัวสูงตระหง่านเมื่อเทียบกับกระต่าย
กระต่ายน่ารัก... เพราะผมที่เริ่มยาวจึงถูกพี่เสือถักเปียเดี่ยวสั้นๆ เสื้อผ้าก็ปกปิดมิดชิด แต่ก็น่ารักเข้ากับเจ้าตัว เสื้อยืดแขนยาวสีหวานกับกางเกงยีนส์สามส่วน รองเท้าผ้าใบสีเข้ากับชุด น่ารักเหมือนเด็กผู้หญิง
ดวงตาคมวาว โทสะจุกแน่นในอก แทบอยากจอดรถแล้วดึงเมียตัวน้อยๆ เข้าอก ไม่ให้ใครในโลกมามอง
เด็กที่รุมล้อมคนหนึ่งจับแขนน้อย ร่างสูงในรถอดทนหาที่จอดรถไม่ไหวอีกต่อไป! เขาจอดขวางถนน กระโจนลงจากรถ วิ่งเข้าหาร่างน้อย แต่เหตุการณ์เบื้องหน้าแปรเปลี่ยน...
ชายคนหนึ่งที่ยืนใกล้ๆ เข้ามาช่วย กลุ่มเด็กมอปลายแตกกระเจิง กระต่ายมัวแต่ตกใจกลัวจึงไม่ทันเห็นพี่ชาย ร่างเล็กหันกลับไปยิ้มขอบคุณให้ชายคนนั้น
เสือกัดฟันกรอด...
ผู้ชายที่มาช่วยดูดี... เกินไป ดูเหมือนพนักงานบริษัททั่วไป แต่ร่างกายแข็งแรง เต็มไปด้วยมัดกล้าม กระต่ายยืนคุยกับเขา... ใบหน้าหวาดผวาค่อยๆ ดีขึ้น เสือแทบตะคอกใส่ภาพตรงหน้า
ไม่ว่าใคร... ก็ไม่มีสิทธิ!
"ต่ายน้อย!"
ใบหน้าหวานสะสวยหันกลับมามอง รอยยิ้มสวยแต่งแต้มบนใบหน้า ฉายแววยินดีชัด ร่างเล็กหันกลับไปพนมมือไหว้ชายแปลกหน้าแล้วรีบวิ่งกลับมาหา...
เสือรับร่างน้อยเข้าอ้อมกอดแน่น ไม่สนใจสายตาผู้คน แต่แล้วสองร่างที่กอดกันกลมก็สะดุ้งเฮือก
รถหลังจากเสือติดยาวเป็นแพ บีบแตรดังไม่หยุด!
กระต่ายหัวเราะคิก "รถติดเลย"
"ใจหายหมด" เสือรีบจูงมือน้องขึ้นรถ พาออกไปจากสถานที่พลุกพล่านโดยไว
หลังจากกลับมา กระต่ายก็ไล่พี่ชายไปอาบน้ำ ส่วนตัวเองก็จัดบ้าน แล้วไปทำกับข้าว คนตัวเล็กเอียงคอมองของในตู้เย็นแล้วร้องถาม
"พี่เสือ กินข้าวผัดได้ไหม ?"
"ได้ครับ"
กระต่ายจึงหยิบผักและเนื้อออกจากตู้เย็น หุงข้าว ระหว่างกำลังหั่นผักและเนื้อเพลินๆ แขนแกร่งก็โอบกอดจากด้านหลังทำเอาคนตัวเล็กสะดุ้งสุดตัว
...สัมผัสคุ้นชิน... ร่างกายสั่นระริกราวกับปิติยินดีที่ถูกสัมผัส ปากอิ่มขยับแผ่วเบา
"อย่า... ทำกับข้าว..." เสียงหวานค่อยๆ หายไป มือเล็กผละออกจากมีดและเขียง คว้าแผ่นหลังเย็นชื้น สองแขนแข็งแรงอุ้มร่างเล็กอยางร้อนเร่า เสื้อผ้ากระต่ายหายไปไม่รู้ตัว พร้อมๆ กับผ้าขนหนูผืนเดียวของพี่ชายที่หลุดลง
เนื้อแนบเนื้อ... เสียดสี ร้อนผ่าว ใบหน้าตรงหน้าเริ่มลางเลือน สองขาเรียวโอบล้อมสะโพกหนาแนบแน่น สองแขนโอบรอบคอทรงตัวระหว่างที่ถูกอุ้ม
ทุกเสียงร้อง ทุกเสียงครางปะปนกับเหงื่อและความใคร่ พี่ชายเสือกตนเอง... ชอนไช ราวกับจะให้ร่างกายจดจำทุกสัมผัส...
...จงกลับมาเป็นกระต่ายน้อยที่ว่านอนสอนง่าย เปิดเผยทุกสิ่งเหมือนร่างกายนี้...
กระต่ายนอนหอบ ปล่อยให้คนรักลูบไล้ร่างกายเล่น ทุกครั้งที่นิ้วมือสัมผัส ร่างกายกลับสั่นระริก ร่านเร่าโดยไม่รู้ตัว เสือหนุ่มกระชับอ้อมแขนคนข้างตัว ร่างเล็กสะดุ้งน้อยๆ
ความใหญ่โตยังคับแน่น...
"ดีใช่ไหม ?" เสียงกระซิบทุ้มข้างหู กระต่ายเอียงตัวเข้าหาจูบร้อน ขณะที่ท่อนล่างยังขยับเนินช้า ราวกับแกล้งให้ร่างกายเรียกร้องหามากขึ้น
"ต่ายน้อยชอบ..." มืองร้อนลูบไล้หน้าท้องแบนราบ ราวกับลูบไล้ครรภ์ของเมียที่ตั้งท้อง "เราจะมีลูกด้วยกัน... ต่ายน้อยจะเป็นเมีย... อยู่ดูแลบ้าน... ให้พี่รัก ดูแลลูก..."
จังหวะสอดใส่เริ่มร้อนแรงขึ้น คนที่วาดฝันถึงอนาคตที่ไม่ต่างจากสวรรค์บนดินจูบพรมทั่วทั้งร่างบาง จนผิวกายขาวสะอาดมีรอยจ้ำแดงฉานทั่วทั้งตัว "เมียจ๋า... เมียตัวน้อย"
ร่างเล็กมีเพียงเสียงลมหายใจหอบตอบกลับ มือใหญ่คว้าใต้ขาแล้วยกขึ้นสูง เบียดแทรกตัวเองลึกล้ำ ระหว่างพายุรุนแรง ร่างหนาพึงพอใจถึงขีดสุด
ต่ายน้อยที่แสนน่ารัก...
"อย่า... ไป... ไหน...!" เสียงคล้ายคำรามระหว่างจังหวะจ้วงแทง กระต่ายน้อยที่คล้ายตุ๊กตาผ้าสะเทือนไปทั้งร่าง ปากอ้าค้าง "ต่ายน้อยไม่มีสิทธิ! ต่ายเป็นได้แค่เมียพี่เท่านั้น!" ดวงตาคล้ายบ้าคลั่ง กระแทกกระทั้นจนเตียงชนกับผนังดังลั่น
"เข้าใจไหม!" กระแทกจนริมฝีปากอิ่มร้องครางอย่างเจ็บปวดระคนสุขสม "ไม่มีสิทธิ!"
"เมียพี่!"
"ฮะ... อาา... อ๊าาา" ระหว่างที่ภายในตอดรัดรุนแรง เสียงคำรามยิ่งกัดกินเนื้อนิ่ม
"จงอยู่กับพี่ ฟังคำพี่..." แรงกระแทกสุดท้ายลึกล้ำ หยาดน้ำรักอุ่นร้อนสาดทั่วโพรงคับแคบจนเปียกชุ่ม คล้ายดั่งยืนยันว่า...
...กระต่ายไม่มีทางเลือกใดๆ"เป็นเมียพี่... เป็นเมียพี่เท่านั้นนะคนดี..." เสียงคนรักเริ่มแผ่วลง ไล่จูบตั้งแต่ท้ายทอยจนมาถึงมือนิ่ม "เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป... สัญญานะครับ"
นัยนต์ตากลมโตค่อยๆ เบิกขึ้นเชื่องช้า กระซิบเสียงแหบ "อา... เอาออกไป..."
"ชู่ว์... เมียตัวน้อย... สัญญาก่อนสิ"
"อา... มะ... ไม่ไหวแล้ว..."
บั้นท้ายกลมนิ่มสั่นน้อยๆ คนที่นอนเบียดกลับยิ่งนวดเคล้นสะโพกกลม ขยับตัวจงใจให้สัมผัสผนังภายใน "สัญญาก่อน"
"ฮ้าา..." ความร้อนแข็งขืน กระต่ายร้องไม่เป็นภาษา ทั้งๆ ที่เพิ่งปลดปล่อยไป แต่กลับพองตัวได้อีกครั้งในเวลาสั้นๆ
"เมียพี่... เป็นเด็กดี... อย่าดื้อ ฟังคำพี่นะ"
ในดวงตานั้นไม่มีสิ่งใด... มือนิ่มยกขึ้นลูบไล้แก้มสาก หนวดเคราครึ้มแผ่วเบา ความบ้าคลั่ง... พายุร้ายในดวงตาตรงหน้าจึงค่อยสงบลง...
"อย่าดื้อ... เป็นเมียพี่... อยู่ด้วยกัน ให้พี่เลี้ยงดู..."
"อย่าไปไหน..."
ดวงตากลมหวานค่อยๆ ปิดลง ขยับกายให้การสอดแทรกสะดวกยิ่งขึ้น...
เสือถือว่าเป็นคำตอบ
รอยยิ้มสมใจปรากฏบนใบหน้า... ชั่วแวบที่ใบหน้านั้นคล้ายเด็กชายเสือ... ได้ของรักของหวงกลับคืน
....
// จบแล้ว พาร์ทแรก ฟู่ เหนื่อย ตอนนี้อีโรติคที่สุดตั้งแต่เขียนมา ทั้งตอนไม่มีอะไรนอกจากจับกดลูกเดียว 555 แต่ทุกอย่างเกิดเพราะความไม่แน่ใจ ความหวั่นไหว ตอนนี้ยากกกก เพราะพี่เสือเองก็พยายามเหนี่ยวรั้ง ตอนหน้าคือคำตอบของกระต่ายค่ะ
ความรู้สึกของพี่เสืออธิบายออกมาลำบาก... เลยทำให้แก้หลายรอบค่ะ ทั้งๆ ที่มันสั้นมาก
ขอบคุณมากนะคะ
หัวข้อ: Tiger&Bunny : พี่เสือร้ายกับน้องกระต่ายน้อย เปิดจองแล้วค่ะ P.136 15/11/15 (อ่าน 1178300 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก