25. พี่เสือ น้องกระต่ายกับโรงเรียนมัธยม
สองพี่น้องทำงานบ้าง ไปเที่ยวบ้าง พี่เสือขยันเจียดเงินพาน้องไปดูหนัง โยนโบว์ลิ่ง เดินห้างตลอด แต่คนเก็บเงินเก่งอย่างพี่เสือก็ยังมีเงินเหลือเก็บอีก จนคนพ่อทึ่ง
เด็กทั้งสองใช้เวลาอย่างสนุกสนาน มีโทรศัพท์หาเพื่อนเป็นระยะๆ วันแรกๆ ลูกโป่งโทรมาด้วยเสียงลั่นๆ
"เสือออออ กูติดแล้วววว"
"เออ" พี่เสือตอบแค่นั้น เพื่อนเลยโอดครวญมาตามสาย
"ทำเสียงดีใจหน่อยสิว้า นี่ๆ กูมัวไปเที่ยวเลยลืมโทรบอก นี่สอางค์ก็ติดนะ"
"เออ"
ปลายสายชักหงุดหงิดเลยตัดบท "เออๆ งั้นเรียกต่ายมาคุยหน่อย"
พี่เสือกวักมือเรียกเจ้าตัวเล็กที่นั่งโยกเก้าอี้หน้าทีวี ดูการ์ตูนอย่างเพลิดเพลิน เจ้าตัวเล็กกระโดดตุ๊บวิ่งมาหา
"หนูเหรอ ?"
"ลูกโป่งจะคุยด้วย" พี่เสือยื่นหูโทรศัพท์ให้ กระต่ายน้อยเลยทักเสียงใส
"ดีจ้า"
พี่เสือส่ายหน้า นั่งบนเก้าอี้โยกตัวโตที่ยังอุ่นๆ อยู่ กระต่ายน้อยคุยโทรศัพท์เพลินจนต้องลากเก้าอี้มานั่งข้างโทรศัพท์
พี่เสือชักหมั่นไส้ลูกโป่งชอบกล
หลังจากนั้น คุณพ่อชักสังเกตเห็นของจำเป็นอีกอย่างของสองพี่น้อง เย็นวันนั้นคุณพ่อเลยประกาศ
"พ่อจะซื้อมือถือให้เสือกับต่าย"
พี่เสือเคี้ยวโรตีกรุบๆ ตอบอย่างไม่สนใจ "อย่าเลยฮะ เปลืองเปล่าๆ"
"หนูก็ไม่รู้จะโทรหาใครจ้ะ" น้องตอบ อ้าปากคำโตรับโรตีที่พี่ชายป้อน
"ทุกวันต่ายน้อยก็อยู่กับเสืออยู่แล้ว" พี่เสือเสริม หอมแก้มเนียนโชว์ คุณพ่อเลยกลอกตา
"ยังไงก็จำเป็น มีอะไรจะได้ติดต่อพ่อทัน" ถ้าหากเป็นลูกบ้านอื่นคงดีใจจนร้องลั่นไปแล้ว แต่ลูกบ้านนี้แปลกพิเศษ
คุณพ่อเลยลากสองพี่น้องที่อิดออดออกจากบ้าน ส่วนคุณแม่โบกมือให้
"ผ่านแม่ไปเลย แม่จะแก้งานให้เสร็จก่อน"
บนห้างทันสมัย ที่ร้านขายมือถือที่ไว้ใจได้ คุณพ่อเห็นพี่เสือกำลังพิจารณา สอบถามรายละเอียดถี่ยิบ
"รอสายได้กี่ชั่วโมง ?"
"หน้าจอละเอียดเท่าไหร่ ?"
"ความทนขนาดไหน ?"
คุณพ่อเริ่มมึนๆ กับคำถามของพี่เสือ ก็เข้าใจอยู่หรอกว่าพี่เสือเป็นคนรอบคอบ ใช้เงินประหยัด คุ้มค่าแต่บางทีก็มากเกินไป
"เสือ เลือกๆ เอาสักเครื่องเถอะ" คุณพ่อบอก "ยังไงพ่อก็ออกค่าโทร ค่าเครื่องให้อยู่แล้ว"
พี่เสือขมวดคิ้ว "แต่ยังไงเสือว่าเราควรกลับไปเอาข้อมูลพิจารณาหลายๆ ที่ก่อน"
"หนูชอบสีฟ้า" น้องกระต่ายขัด ชี้ไปยังมือถือเครื่องเล็ก ฝาพับ สีฟ้าอ่อน
"งั้นเอารุ่นนี้สีฟ้า เสือเอาเหมือนกันสีดำก็ได้" พี่เสือตอบทันที ไม่ซักถามอะไรอีก ตัดสินใจรวดเร็ว เลิกเรื่องมากทันใด
คุณพ่อโล่งใจ จะได้รีบๆ ซื้อให้เสร็จแล้วกลับบ้านเสียที!
กระต่ายน้อยเปิดคู่มือมือถือหรา จับๆ เล่นๆ อยู่หลายชั่วโมงจนพี่เสือต้องหิ้วขึ้นเตียงนอน เจ้าตัวเล็กยังไม่วายจ้อไม่หยุดกระทั่งตอนที่เขาปิดไฟ
"พี่เสือ เมื่อกี้หนูส่งข้อความหาลูกโป่งด้วยล่ะ"
"อืม ว่าไงล่ะ ?" พี่เสือถามอย่างไม่ใส่ใจนัก คว้าเอวบางมากอดหมับ เจ้าตัวเล็กขยับตัวอย่างอึดอัดก่อนจะค่อยๆ ผ่อนคลาย วางศีรษะเล็กบนหน้าอกแข็งแรง
"ก็บอกว่านี่กระต่ายนะ ได้มือถือแล้ว แล้วก็บอกเบอร์หนูกับพี่เสือไปด้วย"
"อืม ก็ดีแล้ว"
"แล้วลูกโป่งก็ตอบมาว่า ต่อไปพี่เสือต้องระวังตัวให้ดีๆ ด้วย ระวังอะไรเหรอจ๊ะ ?"
พี่เสือยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก...
...อีกหนึ่งเหตุผลที่เขาไม่อยากให้น้องมีมือถือ... เพราะทีนี้หนุ่มๆ ก็จะดาหน้ามาขอเบอร์สุดที่รักของเขาเหมือนฝูงแมลงสาบ!
"มันพูดไปเรื่อยเปื่อยน่ะ" พี่เสือตอบ "ต่ายน้อย สัญญากับพี่ก่อน"
"มีอะไรเหรอ ?"
"ต่ายน้อยต้องให้พี่เช็คมือถือตลอด เข้าใจไหม ?"
น้องเอียงคอในความมืด "ทำไมล่ะจ๊ะ ?"
"บางทีก็มีพวกโรคจิตชอบโทรมา ต่ายน้อยชอบเหรอ ?" พี่เสืออ้างเหตุผลข้างๆ คูๆ น้องกระพริบตาอย่างฉงน
"โรคจิตคืออะไรเหรอ ?"
"พวกไม่ปกติไง สุ่มเบอร์แล้วพูดจาหยาบคายใส่ต่ายน้อย...."
พี่เสือรู้ได้ว่าคนในอ้อมกอดตัวสั่นน้อยๆ กระต่ายเกลียดพวกคำหยาบคาบและเรื่องลามกที่สุด
"ไม่เอานะ หนูกลัว"
"ใช่ไหมล่ะครับที่รัก บางทีพวกนี้มันก็หน้าตาดีๆ มาขอเบอร์ด้วยนะ" พี่เสือรอบคอบ ป้องกันไว้เผื่อวันหน้าเลย
"แล้วหนูจะทำไงดีจ๊ะ ?" เสียงหวานวิตก พี่เสือยิ้มแก้มปริในความมืด
"ถ้ามีใครมาขอเบอร์ที่รักอย่าให้ไปนะ หรือถ้ามีเบอร์แปลกๆ โทรมาก็ไม่ต้องรับ มาให้พี่"
กระต่ายน้อยตัวบางในอ้อมแขนกอดลำตัวแข็งแรงของพี่ชายแน่น พูดเสียงอู้อี้ "แต่หนูไม่อยากให้พี่เสือเจอกับพวกโรคจิตเหมือนกันนี่นา"
คำตอบเล่นเอาหัวใจพี่เสือบีบเกร็ง...
...พี่เสือน่ะ เอาแต่หึงหวง คิดสกปรกกับน้อง... แต่กระต่ายน้อยมีแต่ความรัก ความห่วงใยอันบริสุทธิ์ให้
บางครั้ง... พี่เสือก็คิดว่า... พี่เสือน่ะ ไม่คู่ควรกับเจ้าตัวเล็กที่ไร้เดียงสาคนนี้เลย แต่ว่า... พี่เสือไม่ใช่คนดีและนั่นทำให้พี่เสือไม่เลิกยึดติด หวงน้องได้
"โอ๋... ที่รัก ไม่ต้องกลัวนะครับ" พี่เสือปลอบ หากเสียงทุ้มกลับสั่นไหวในใจ "พี่เสือแข็งแรง ต่อยมวยด้วย จะต่อยไอ้พวกนั้นเอง"
ดวงตากลมโตเงยขึ้นสบ ยิ้มหวานรับกับดวงตาเปล่งประกาย "จริงนะจ๊ะ ?"
"จริงครับ ที่รัก นอนเถอะนะ"
"อื้ม" น้องรับคำ กอดพี่ชายแน่น ระบายลมหายใจแผ่วเบา "หนูรักพี่เสือนะ"
"พี่ก็รักต่ายน้อยที่สุดครับ" พี่เสือตอบ จูบเรือนผมนุ่มนิ่ม หลับตาลงแม้ในสมองจะหยุดคิดเรื่องหนุ่มๆ ในอนาคตของที่รักไม่ได้
เผลอแผล็บเดียวก็ใกล้เปิดเทอมแล้ว ช่างไวเหมือนโกหก กระต่ายน้อยคึกสุดๆ ตื่นเต้นตลอด ตั้งแต่คุณแม่พาไปตัดผม โชคดีที่โรงเรียนใหม่แม้จะเป็นโรงเรียนรัฐแต่ก็ไม่ได้เคร่งครัดอะไรนัก คุณแม่เลยออกแบบทรงผมให้เจ้าตัวเล็กดูสุภาพ สั้นพอใช้แต่ก็น่ารัก ผมซอยสไลด์เข้ากับหน้าเล็กทำให้ยิ่งดูอ่อนเยาว์ขึ้น เหมือนเด็กน้อยเข้าไปอีก
ขาไปกระต่ายกระดี๊กระด๊า ขากลับต้องให้พี่เสือตัวโต ที่เหมือนจะสูงขึ้นอีกอุ้มกลับมา
"ลานบินเลย" คุณพ่อหัวเราะพี่เสือ ผิวคล้ำๆ หน้าดุๆ กับทรงสกินเฮดของพี่เสือเข้ากับอย่างน่าแปลก ส่วนเจ้าตัวเล็กหน้าง้ำ งอแงตั้งแต่อยู่ร้านตัดผมแล้ว
"แล้วต่ายเป็นอะไรฮึ ใช่ว่าจะตัดสั้นเหมือนพี่เขาเสียหน่อย"
น้องเล็กกัดริมฝีปาก "คุณพ่อก็ทรงนี้น่ะ..."
"น่ารักดีออก เหมือนเด็กป.4 เลย" คุณพ่อผู้ขาดความละเอียดอ่อนชม แต่จี้ใจดำลูกชายคนเล็กอย่างแรง ตาโตๆ เลยมีน้ำใสๆ หยด ริมฝีปากสั่นระริก
"หนู... โตแล้วน้า ไม่ใช่เด็กแล้ว ฮืออออ" คำพูดกับการกระทำสวนทางที่สุด คุณพ่อสะดุ้ง รีบปลอบ
"โตแล้วครับ เด็กโตของพ่อไม่ร้องนะ"
"ฮึก..." กระต่ายพยายามกลั้นสะอื้น แต่ไม่ได้ผล "ฮึก... หนูไม่ได้อยากร้อง แต่... ฮึก" ผลจากการพยายามกลั้นร้องไห้ ทำให้ร่างเล็ก...
"อึก! มันหยุดไม่ได้ อึก!"
"พ่อ! ทำอะไรลูกอีก!" คุณแม่เดินมาจากห้องซักรีดหลังบ้านแหวมา มือถือไม้แขวนเสื้อสองตัว
"แม่ก็... พ่อก็พยายามปลอบแล้ว" คุณพ่อส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปให้พี่เสือ พี่ชายเลยอุ้มน้องนั่งตัก ลูบหลังปลอบเบาๆ
"กระต่ายครับ หายใจช้าๆ นะคนดี"
คนตัวเล็กสูดลมหายใจอย่างว่าง่าย แต่แล้ว...
"อึ้ก!"
"อ้าว สะอึกเลย" คุณแม่ว่า พาดเสื้อนักเรียนกับโซฟา "พ่อทำลูกร้องไห้ ไปเอาน้ำมาเลย"
"อึ้ก! คุณแม่หนูไม่ดีเอง อึก! หนูขี้แย อึ้ก! หนูจะพยายามไม่... อึ้ก!"
"อย่าพูดเลยครับที่รัก" พี่เสือปลอบน้อง "เดี๋ยวไปกินน้ำกับพี่เสือนะ จะได้หาย"
"อึ้ก!" เจ้าตัวน้อยพยักหน้าเศร้าๆ เดินตามพี่ชายเข้าครัวไป
ส่วนคุณแม่มองคุณพ่อตาเขียวปั๊ด กระซิบดุ "พ่อ! ทำอะไรลูกอีกล่ะ!"
"แค่บอกว่าเหมือนเด็กป.4 เอง" คุณพ่อตอบแหยๆ
"ตกลงกันแล้วนี่ว่าจะไม่จี้ใจดำลูก!"
คุณพ่อหัวหด ยอมแพ้แต่โดยดี "พ่อแค่ลืมตัว"
คุณแม่พ่นลมหายใจแรง "อีกเรื่อง อย่าลืมนะ ถึงลูกจะเบี่ยงเบน ก็อย่าต่อว่า ต่อไปลูกโตไปอาจพาผู้ชายมา..."
"พ่อทำใจไม่ได้จริงๆ" คุณพ่อตอบ เสียงขื่นขม ถึงกระต่ายน้อยจะน่ารักน่าชังขนาดไหน ก็ยังเป็นผู้ชายอยู่ดี
คุณแม่แค่ส่งสายตาเห็นใจมาให้ "เราห้ามลูกในสิ่งที่ลูกเป็นไม่ได้หรอก ถ้ามันไม่ทำร้ายใคร เราควรชื่นชมนะ"
คุณพ่อคราง "คุณนี่เก่งชะมัด"
"ฉันไม่เก่งหรอกค่ะ ความรักต่างหากที่ทำให้เก่ง" คุณแม่ยิ้มสดใส แอบหอมแก้มสามีเบาๆ
"พยายามเข้านะคะ ฉันรู้ว่าคุณรักลูกมากแค่ไหน"
ในที่สุดก็ถึงวันเปิดเทอมแล้ว กระต่ายน้อยถือกระเป๋าสีดำ พี่เสือสะพายเป้เรียบร้อย เดินหายเข้ารั้วโรงเรียนไป คุณพ่อที่มาส่งได้แต่มองอย่างซาบซึ้ง
ไม่อยากเชื่อว่าสองฝาแฝดตัวเล็กๆ วันก่อน วันนี้จะเป็นเด็กมัธยมแล้ว
ส่วนสองพี่น้องพอเดินเข้ารั้วโรงเรียนปุ๊บ น้องเล็กก็ล่อกแล่ก ท่าทางตื่นเต้น "พี่เสือ ทำไมกว้างจังเลย"
พี่เสือดูแผนที่โรงเรียนหลังปกสมุดแล้วหิ้วคอกระต่ายน้อยไม่ให้แตกแถวไปดูแปลงดอกไม้หน้าตึก "ไปหาลูกโป่งกันก่อนเถอะ"
"โอเคจ้ะ"
พี่เสือเดินนำน้องไปตามถนนใหญ่ในโรงเรียน เด็กนักเรียนจำนวนมากหน้าตาแจ่มใสเดินสวนกันเต็มไปหมด กระต่ายน้อยตื่นเต้น แต่ละคนตัวโตๆ กันทั้งนั้น รุ่นพี่ผู้ชายตัวสูงกว่าพี่เสือเต็มไปหมด รุ่นพี่ผู้หญิงก็ตัวโตกว่ากระต่ายน้อยอีก กระโปรงจับจีบสีกรม กางเกงขาสั้นสีกากี สีน้ำเงินเข้มปลิวว่อนไปหมด
"นั่นไง โรงอาหาร 2" พี่เสือชี้ "ลูกโป่งน่าจะมาแล้ว"
"เดี๋ยวหนูโทรหานะ" กระต่ายน้อยพูด แต่พี่ชายยั้งไว้
"ไม่ต้องหรอก ไปเดินหากันก่อนดีกว่า" ไม่ใช่อะไร... กระต่ายอาจไม่รู้ตัว แต่ที่เดินมาน่ะ นักเรียนรุ่นพี่หนุ่มๆ หันกลับมามองหน้าน้องเล็กหลายครั้ง ก่อนจะเลื่อนสายตาลงไปที่กางเกงนักเรียนแล้วอุทานกันใหญ่
พี่เสือรู้ว่าถ้าน้องยกมือถือขึ้นมา อาจมีคนพุ่งมาขอเบอร์ได้ สมองพี่เสือเต้นตุบๆ ด้วยความเครียด คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันแทบเป็นเส้นเดียว
สองพี่น้องเดินเข้าไปในโรงอาหาร เดินเตร่ไม่นานนักก็พบลูกโป่งนั่งกินข้าวเช้าอยู่กับสอางค์
"อ้าว มานี่สิจ๊ะ ต่ายน้อย" สอางค์ร้องเรียก ตบเก้าอี้ข้างๆ ปุๆ
กระต่ายยิ้มหวาน นั่นแทบทำให้เขากลายเป็นจุดสนใจทันที เด็กนักเรียนหลายโต๊ะหันกลับมามอง กระต่ายเองก็ชักเอะใจ เงยหน้าขึ้นพบกับสายตาหลายคู่แล้วหน้าแดงก่ำรีบก้มหัวเดินงุดๆ ไปหาเพื่อน
ลูกโป่งตักข้าวเข้าปาก เคี้ยวตุ้ยๆ "มาวันแรกก็เด่นเลย"
"เค้า... เค้า... มองเราทำไมเหรอ ?" กระต่ายถามกล้าๆ กลัวๆ สอางค์เลยปลอบใจ
"กระต่ายน่ารักไง เค้าเลยมอง ต้องมีคนอยากได้ต่ายเป็นแฟนเยอะแน่ๆ"
พี่เสือคำรามเสียงก้อง เล่นเอาเพื่อนสาวสะดุ้ง
"ไม่มีอะไรหรอกต่ายน้อย เค้าแค่มองว่าเป็นเด็กใหม่หรือเปล่าเท่านั้นเอง" พี่เสือขัด
"นี่มึงมานานยัง ?" พี่ใหญ่หันไปถามเพื่อน เปลี่ยนเรื่องรวดเร็ว
"สักพักแล้ว หิวข้าวชิบหาย ป้าเจ๊ไม่อยู่"
"บ้านกูก็ไม่ได้ทำข้าวเช้าไว้" สอางค์ตอบ ขึ้นมึงกูกับพี่เสืออย่างรวดเร็ว
"ปกติสอางค์ไม่กินข้าวเช้าเหรอ ?" กระต่ายถามกระพริบตาปริบๆ เล่นเอาสอางค์ปวดใจแท้ เพราะขนตาหนางอนยาวเหมือนแบมบี้กระพือพึ่มพั่บเหมือนขนนกยูง
"ที่บ้านรีบไปทำงานกันอ่ะต่าย ปกติก็ไปกินที่บ้านโป่งมัน"
"แต่ช่วงนี้ป้าเจ๊ไปสิงคโปร์อ่ะ ทิ้งแต่เงินไว้" ลูกโป่งต่อ กระต่ายน้อยฉงนนัก เพราะที่บ้านตัวเองมีอาหารคอยท่าเสมอ นึกภาพไม่ออกว่าบ้านที่ไม่มีคุณพ่อคุณแม่เป็นอย่างไร
"แล้วพ่อแม่ลูกโป่งล่ะ ?"
"เสียนานแล้ว" ลูกโป่งตอบสบายๆ กวาดข้าวเกลี้ยงแล้วรวบช้อน "เลยมาอยู่กับน้าที ป้าเจ๊แหละ ที่เห็นวันสอบไง"
"ส่วนบ้านฉันมีก็เหมือนไม่มีไง แกไปทำงานกันหมด" สอางค์ยักไหล่
กระต่ายน้อยรู้สึกหัวใจหนักอึ้ง เขาคิดมาตลอดว่าตัวเองโตมาครอบครัวที่สมบูรณ์... คนอื่นก็คงจะเป็นเช่นเดียวกัน
พี่เสือเหมือนรู้ทันความคิด โอบเอวบางหลวมๆ "ไม่เป็นไรกระต่าย คนเราเลือกเกิดไม่ได้ สิ่งที่ทำได้คือต้องมีชีวิตต่อไปให้ดีที่สุด"
"พูดเข้าท่า" ลูกโป่งหัวเราะแล้วเช็ดปาก "อิ่มยังวะอางค์"
สอางค์ตักข้าวมันไก่คำสุดท้ายเข้าปาก ท่าทางชิวๆ เหมือนเพื่อน "เสร็จละๆ"
"เออ เสือ ไม่รู้กูตาฝาดรึเปล่านะ เหมือนกูเห็นจัมโบ้ว่ะ" ลูกโป่งบอก
พี่เสือขมวดคิ้วทันที "กูไม่เห็นชื่อมันตอนประกาศ"
"กูก็ไม่เห็น ไม่แน่ใจว่ะ ช่างเถอะ ไปดูห้องดีกว่า"
"เออๆ เห็นว่าติดไว้ที่ตึก 5" สอางค์ขยับแว่น หยิบแผ่นประกาศในกระเป๋าขึ้นมาดู
"ถ้าอยู่ห้องเดียวกันก็ดีสินะ" น้องกระต่ายบอก ส่วนพี่เสือยิ้มน้อยๆ
พี่เสือแอบได้ยินคุณแม่คุยกับผู้อำนวยการโรงเรียนแล้ว... ตั้งแต่นี้จนจบม.3 สองพี่น้องจะอยู่ห้องเดียวกันตลอด พี่เสือเลยไม่กังวลอะไร
ส่วนลูกโป่งกับสอางค์น่ะเหรอ... ช่างมันปะไร
พี่เสือมองภาพตรงหน้าอย่างละเหี่ยใจ เด็กนักเรียนม.หนึ่งจำนวนมากรุมอยู่ตรงหน้าป้ายกระกาศ เด็กไฮเปอร์อย่างลูกโป่งคว้าแขนกระต่ายกับสอางค์วิ่งเข้าไปดู ก่อนจะกระเด็นออกมาภายในเวลาไม่ถึงสองนาที
"ฝากไว้ก่อนเถอะมึ้ง!" ลูกโป่งด่าอย่างเจ็บใจ สอางค์แก้ผมเปียออกมาเปียใหม่เงียบๆ กระต่ายน้อยลูบๆ คลำๆ ตัวที่ถูกกระแทก
"เป็นอะไรไหม ?" พี่เสือถาม สายตาจับจ้องไปที่เจ้าตัวเล็กอย่างเป็นห่วง
"ห่วงกูมั่งเห๊อะะะ" ลูกโป่งร้องกระฟัดกระเฟียด จัดเสื้อผ้าใหม่ "ต่ายบอกเสือดิ๊ ว่าไปดูให้หน่อย"
น้องมองหน้าลูกโป่ง พี่ชายเลยเข้ามาช่วยลูบผมนิ่มๆ ให้เข้าที่
"อ้าว ลูกโป่งก็บอกไปแล้วนี่" น้องบอกซื่อๆ ขณะที่พี่เสือสาละวนกับการปัดฝุ่นออกจากกางเกง
"แหม่ะ! เราบอกมันไปที่ไหน ถ้ากระต่ายบอกก็ว่าไปอย่าง" ลูกโป่งนวดไหล่ที่ถูกผลัก
"อ๋อ" กระต่ายถึงบางอ้อ หันหน้ามาหาพี่ชายด้วยแววตาแสนซื่อ "พี่จ๋า เข้าไปดูให้หน่อย"
พี่เสืองานเข้าแล้วจริงๆ เลยได้แต่ยิ้มรับคำขอ "ได้ครับ"
สอางค์ที่นั่งเปียผมอยู่นั้นหัวเราะหึๆ เงียบๆ คนเดียว
สามสหายนั่งรอพี่เสือที่เดินอาดๆ เข้าไปกลางฝูงชนอย่างลุ้นระทึก ร่างโตๆ ของพี่เสือแตะเพดาน 170 เซนติเมตรเข้าไปแล้ว เล่นเอาเด็กรุ่นเดียวกันแตกฮือ
"พี่เสือตัวโตจังเลย" น้องพึมพำ อยู่ด้วยกันทุกวันก็รู้ว่าพี่เสือตัวสูงใหญ่ แต่นั่นเพราะคิดว่าเพราะตัวเองตัวเล็กเกินไปต่างหาก แต่พอมาอยู่รวมกับเด็กวัยเดียวกัน ทำให้รู้ว่าพี่เสือตัวโตจริงๆ
ลูกโป่งยีหัวตัวเองเล่น "ดี มีอะไรใช้มันเนี่ยแหละ โรงเรียนนี้ไม่เหมือนประถมนะต่าย คนเยอะ ทำอะไรต้องแย่งกันตลอด ถ้าใช้มันก็สบาย"
"ทำไมอ่ะ ?" น้องเอียงหน้าหันมาถาม ไม่เห็นเข้าใจเลย
สอางค์จัดการผูกเปียกด้วยริบบิ้นสีดำตามกฏแล้วตอบ "ก็เพราะมันตัวใหญ่ ใครๆ ก็กลัว ดูป้ายมันก็เห็นก่อนไง"
"เขาจะกลัวพี่เสือทำไมนะ พี่เสือใจดีออก" กระต่ายบ่น ทำให้เพื่อนทั้งสองคนตาเหลือก
"ใจดีกับต่ายคนเดียวน่ะสิ" สอางค์งึมงำ
"อ้ะ มาแล้วๆ" กระต่ายไม่ทันได้ยิน พี่เสือฝ่าฝูงชนออกมาได้อย่างง่ายดายเหมือนโมเสสเสกทะเลแหวก
"อยู่ห้องเดียวกันหมด" พี่เสือแจ้งข่าวหน้าตาย
"เฮ้อ ค่อยยังชั่ว นึกว่าจะไม่มีเพื่อนซะแล้ว" ลูกโป่งถอนหายใจ
"ดีใจจังเลย!" กระต่ายร้อง แต่พี่เสือหน้าบูด
"รวมทั้งจัมโบ้ด้วย"
"หา!?" ลูกโป่งร้อง ไม่ขาดคำร่างสูงใหญ่พอฟัดพอเหวี่ยงกับพี่เสือก็ปรากฏข้างๆ
"สวัสดีครับ ต่ายน้อย"
"เฮ้ย!" ทุกคนตะลึง ยกเว้นกระต่ายที่ถอยกรูดไปหลบหลังพี่ชายแล้ว
กระต่ายน้อยมีนิสัยอยู่อย่างคือ... ไม่ว่าจะกลัว ตกใจ อายก็มักจะไปหลบหลังพี่เสือเสมอ เจ้าตัวคิดว่า เพราะพี่เสือตัวโต แข็งแรงขนาดนี้ คงไม่มีใครเห็นกระต่ายหรอก
จัมโบ้ยิ้มกว้างขวาง "ต่ายน้อย โบ้เอง"
น้องเล็กถึงยอมโผล่หน้าออกมา ยิ้มแหยๆ ให้ "ขอโทษนะ เราตกใจไปหน่อย"
"ไม่เป็นไรๆ" จัมโบ้ปลอบ ท่าทางใจกว้าง "มึงด้วย เสือ" จัมโบ้ตบไหล่พี่เสือปุบๆ อย่างสนิทสนม
"กูไม่จีบกระต่ายละ ขอโทษด้วยนะต่ายน้อย คือพี่โบ้คิดว่ารุ่นพี่สาวๆ ม.ปลายนี่แจ่มสุดๆ"
ไม่ใช่แค่ไม่ว่าอะไรที่ถูกทำท่าสนิทสนมใส่ พี่เสือถึงกับตบไหล่คืน "เออ!"
มิตรภาพของจัมโบ้และพี่เสือเลยเกิดขึ้นง่ายๆ ตรงนั้นเอง ท่ามกลางสายตางงงันของน้องเล็กกับเพื่อนๆ
"อะไรวะ ?" ลูกโป่งอุทาน แต่จัมโบ้ไม่สนใจ รีบหันมาทักทายสอางค์
"หวัดดี เธอชื่อไร ?"
"สอางค์ เป็นเพื่อนกับโป่ง" สอางค์ตอบนิ่งๆ
"ชื่อเชยจังเลย" จัมโบ้เกเรไม่แพ้สมัยก่อน สอางค์แค่ขยับแว่นแล้วตอบเรียบๆ
"นี่ชื่อยายทวดฉันที่ตายไปตอนสงครามโลกครั้งที่สอง ถ้าหากนายไม่ได้รับการอบรมที่ดีจากครอบครัว ก็สามารถล้อเลียนได้ตามสบาย ฉันเองได้รับการสั่งสอนมาอย่างเคร่งครัดว่าให้มีความภาคภูมิใจกับชื่อตัวเองเลยเฉยๆ"
จัมโบ้อ้าปากค้าง หน้าตาเรียบๆ ของสอางค์ไม่เปลี่ยนสักนิดตอนตอบ
ลูกโป่งรีบแปล "มันหมายความว่า ถ้าหากพ่อแม่มึงไม่สั่งสอน..."
"ไม่ต้องแปล! กูเข้าใจ!" จัมโบ้ตอบ กระต่ายเลยรีบหย่าศึก
"โบ้ เราชอบชื่อสอางค์นะ เพราะดีออก ไม่เหมือนใครด้วย"
จัมโบ้ถึงแม้จะไม่จีบกระต่ายแล้ว แต่จัมโบ้ยังคงว่านอนสอนง่ายกับคนน่ารักเสมอ "ครับ โบ้ผิดไปแล้ว"
"ขอโทษสอางค์สิ" กระต่ายสอน "โบ้ผิดนะ ไปว่าเค้าแบบนั้นเป็นใครๆ ก็โกรธ"
"ไม่ต้องหรอกต่าย" สอางค์ขัด "การไตร่ตรองของแต่ละบุคคลน่ะแตกต่างกันไป แสดงชัดให้เห็นถึงการเจริญเติบโตของสมองและอารมณ์ ซึ่งก็ได้มาจากครอบ..."
"มันด่ามึงว่า โง่ ไม่มีสมอง พ่อแม่ไม่สั่ง..." ลูกโป่งรีบแปลตาม
"เออ! กูขอโทษ!" จัมโบ้ตะโกนลั่น สอางค์ยิ้มเย็นๆ
"ก็แค่นั้นเอง"
____
คำตาม
ไชโยโห่ฮิ้ว! ในที่สุดก็เข็นเด็กสองคนขึ้นมัธยมได้ซักที
ป้าตายอย่างเป็นสุขแล้วลูกเอ๊ย...
หัวข้อ: Tiger&Bunny : พี่เสือร้ายกับน้องกระต่ายน้อย เปิดจองแล้วค่ะ P.136 15/11/15 (อ่าน 1179121 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก