41. พี่เสือ น้องกระต่ายกับคำสารภาพ
พายุฝนบุกโจมตีกระหน่ำ เสียงต้นไม้กระทบกับหลังคาบ้านเป็นเสียงน่ากลัว กระต่ายเบิกตาโพลงบนเตียงที่คุ้นเคย ดวงตากลมกวาดมองเพดานห้องที่เขาขี่คอพี่ชายติดดาวเรืองแสง
...เหตุใดหนอ... จึงรู้สึกเหมือนว่ามันผ่านมานานแล้วเหลือเกิน
ด้านล่าง... เขาได้ยินเสียงคุณพ่อตะโกนด่า เสียงคุณแม่สะอื้นเบาๆ ตามมาด้วยเสียงฟาดเนื้อดังลั่น กระต่ายหลุดสะอื้นออกมา
...ไม่มีเสียงพี่ชายที่รักตอบกลับแม้แต่น้อย
เด็กน้อยควานมือไปยังข้างเตียง หวังสุดใจว่าเป็นเพียงความฝัน เขาพยายามตั้งสติ สูดกลิ่นของใครบางคนที่หลงเหลืออยู่
ความเจ็บร้าวระทมจากข้างแก้มฟ้องว่าเป็นเรื่องจริง
และข้างกายเขาว่างเปล่า
บางอย่างที่แตกแหลกละเอียด ไม่อาจกลับมาได้อีก
เสียงคุณพ่อหายใจหอบ ตามด้วยเสียงร้องของคุณแม่ และเสียงตะโกนของพี่ชาย กระต่ายพลิกตัว เอาหมอนปิดหูทั้งสองข้าง ไม่ชอบเลย เสียงดัง เสียงตะโกนพวกนั้น...
...ไม่นานนัก เสียงฝีเท้าหนักแน่นก็ขึ้นบันไดมา กระต่ายฟังเสียงฝีเท้าก็รู้ว่าเป็นของคุณพ่อ เด็กชายห่อตัวเมื่อเสียงเหล่านั้นหยุดที่ตรงประตู คุณพ่อเปิดประตูดังพลั๊วะ เอื้อมมือมาเปิดไฟ สาวเท้าตรงๆ มาหาลูกชายคนเล็ก คุณแม่น้ำตาคลอหน้าตาเดินตามหลังมา ปิดท้ายด้วยตัวต้นเหตุ
"ต่ายน้อย..." เสียงคุณพ่อแม้จะมีโทสะ แต่ก็พยายามอดกลั้นไว้ "ไปกับพ่อลูก"
ร่างสูงใหญ่ช้อนลูกชายคนเล็กแนบอก พี่ชายร้องลั่น "ไม่นะ! อย่าเอาต่ายน้อยไป!"
ดวงตาคู่เล็กของคุณพ่อจ้องลูกชายคนโต "เสือมีสิทธิอะไรจะให้น้องอยู่กับเสือ ?"
"ไม่!" พี่ชายสติแตก พุ่งตรงเข้าหาบิดา มิใยที่คุณแม่จะห้ามเท่าใดก็ไม่ฟัง "พ่อตีเสือ ชกเสือ ลงโทษเสือได้ แต่อย่าเอาน้องไป!"
กระต่ายในอ้อมอกคุณพ่อนิ่งเฉยราวกับตุ๊กตา ราวกับว่าไม่ใช่เรื่องของตัวเอง คุณพ่อมองแก้มเนียนที่บวมช้ำแล้วปวดใจเหลือเกิน น้องน้อยของบ้านที่ทุกคนช่วยกันทะนุถนอมกลับมาได้รับกรรมที่ตัวเองไม่ได้ก่อ
"เสือปล่อยให้คนมาทำร้ายน้อง... จากเรื่องที่เสือเป็นต้นเหตุ ?" คุณพ่อถามกลับเสียงเย็น "น้องผิดอะไร!? น้องไม่รู้เรื่องอะไรกับเสือด้วยซ้ำ! ทำไมน้องต้องโดนทำร้าย!"
ร่างสูงใหญ่ตรงหน้าห่อไหล่ ร่างกายสั่นเทิ้ม พี่ชายคุกเข่าลง ร่างกายที่เคยแข็งแรง องอาจกลับพ่ายแพ้ เด็กหนุ่มก้มลงกราบเท้าพ่อ เอ่ยเสียงสั่น "เสือขอโทษ... ขอโทษคุณพ่อคุณแม่... เสือผิดเอง... แต่ได้โปรด.... ได้โปรด... อย่าเอาต่ายไปจากเสือเลย"
ริมฝีปากอิ่มของน้องน้อยขบแน่น ก่อนจะสลบไป เขารู้สึกได้เพียงโทสะ ความอึดอัดจนแทบอยากระเบิด แต่บัดนี้.. กลับหลงเหลือเพียงความชอกช้ำ... ความเจ็บปวดภายในหน้าอก
"ใจเย็นๆ" คุณแม่พยายามดึงตัวแฝดพี่ไว้ "คุยกันนะ เสือ...พ่อ... ให้ต่ายน้อยตัดสินสิ ว่าจะเอายังไง ?"
ตัดสิน... ? ตัดสินอะไร ? กระต่ายน้อยไม่เคยชินกับการตัดสินใจอะไรได้แต่มองหน้าคุณแม่
"คุณพ่อจะให้ลูกย้ายโรงเรียน ย้ายห้องไปนอนกับแม่... ลูกว่ายังไง ?" คุณแม่ตอบ โดยตัดทอนส่วนที่บอกว่า ให้ห่างจากพี่เสือก่อนที่จะเสียคน
"หนูเลือก ?" ใบหน้าจิ้มลิ้มซีดขาว ดวงตากลมโตเริ่มวาวด้วยหยาดน้ำตา ยิ่งมองพี่ชายที่เคยเป็นฮีโรที่ก้มตัวลงกราบกับพื้นแล้ว ยิ่งต้องเบือนหน้าหนี
"ได้โปรด...ได้โปรด... ต่ายน้อยมาอยู่กับพี่นะ... พี่รับรอง... จะไม่มีอะไรแบบนี้อีก!"
"ตัดสินใจดีๆ นะลูก" คุณพ่อย้ำเสียงเข้ม ลูกคนเล็กกอดคอบิดาแน่น ซบหน้าลงกับบ่า แม้ไหล่นี้จะกว้างขวางกว่า แข็งแรงกว่า... แต่เขาก็ไม่เคยคุ้นเคย...
หัวทุยบนไหล่คุณพ่อส่ายดิก เหมือนว่าต้องการพัก เรื่องราวในวันนั้นจึงจบลงเพียงแค่นั้น
โดยที่กระต่ายยังไม่ได้เลือกอะไรทั้งสิ้น...
ไม่มีใครเข้าใจว่าทำไมพี่เสือจึงหวงน้องเพียงนั้น คนแข็งกระด้างเช่นพี่เสือกลับยอมก้มลงกราบบิดาเพื่อขอตัวน้องคืน ความสัมพันธ์นั้นแน่นหนาเกินกว่าคุณพ่อคุณแม่คาดคิด
คุณแม่ถอนหายใจ ลูบศีรษะเล็กเบาๆ ลูกชายคนเล็กที่แสนบอบบาง ยิ่งโดนตบและผจญความเครียดยิ่งทำให้เจ็บป่วย... ส่วนลูกชายคนโตที่เคยเข้มแข็ง กลับร้องไห้ออกมาให้เห็น
ดวงตาคู่คมของแฝดพี่ ทั้งลุแก่โทษและเจ็บปวด...
ส่วนของแฝดน้อง... กลับมีเพียงความเสียใจ...
วันถัดมา เสือตื่นแต่เช้า อันที่จริงไม่ได้นอนเลยเสียมากกว่า เขาโทรลางานกับซ้อและเถ้าแก่แล้วสะโหลสะเหลลงมาชั้นล่าง ก็พบกับคุณแม่ยืนบงการคนงานยกเฟอร์นิเจอร์เสียงโครมคราม
"คุณแม่ ?" เสือครางเบาๆ ไม่แน่ใจนักว่าคุณแม่จะให้อภัยแล้ว
เสือเจ็บปวด.... เจ็บปวดกับความผิดพลาดของตนเอง... และยิ่งเจ็บปวดมากกว่าเมื่อคนที่รักเบือนหน้าหนี...
เมื่อวานนี้เขาถูกสอบสวน คุณพ่อต้องลางาน โชคดีที่เรื่องไม่ไปถึงตำรวจ เขาเห็นคุณพ่อหน้าแดงจัดอย่างมีโทสะ แต่ไม่อาจตอบโต้ได้ และได้เห็นกับแก้มกลมๆ ที่ตนเองสู้ทะนุถนอมมาตั้งแต่น้อยบวมช้ำ ร่างเล็กบอบบางที่เขารักสุดหัวใจนั้นล้มลงพร้อมสายตาเกลียดชัง โลกทั้งใบของเสือก็พังทลาย...
คุณพ่อต้องจ่ายค่าทำขวัญให้กับผู้หญิงพวกนั้น พร้อมกับให้เสือสาบานว่าจะไม่เข้าใกล้พวกหล่อนอีก ซึ่งเสือก็ไม่ปรารถนาอยู่แล้ว แต่เจ้าตัวน้อยล่ะ ?
'พวกมึง... พวกนั้นต้องห้ามเข้าใกล้ต่ายน้อยด้วย' เสือคาดคั้น คุณพ่อส่งเสียงห้ามปราม แต่ไม่ทันเสียแล้ว ในที่สุดคุณครูผู้ใกล่เกลี่ยจึงบังคับให้อีกฝ่ายยอมสาบานด้วย
เสือถูกพักการเรียนหนึ่งสัปดาห์ คุณพ่อเลยขอลาป่วยให้กระต่ายหนึ่งสัปดาห์ด้วย
พอกลับมา เสือก็ถูกสอบสวนอีกรอบ เขานั่งอดทน ทวนเรื่องราวทั้งหมดให้คุณพ่อคุณแม่ฟัง เว้นแต่เรื่องความรู้สึกของเขากับน้อง คุณพ่อไม่พูดอะไร แต่หยิบไม้เรียวที่ไม่ได้ใช้มานานออกมา เสือเข้าใจดี ยอมให้คุณพ่อเฆี่ยนนิ่งๆ
แต่อย่างไรก็ดี เลือดย่อมข้นกว่าน้ำ ไม่ว่าเสือจะเลวร้ายเพียงใด เสือก็ยังเป็นลูกชายคนโตที่คุณพ่อคุณแม่รักอยู่วันยังค่ำ คุณแม่ไม่ได้ติดใจเอาความอะไรแล้ว จึงส่งเสียงทักกลับไป
"เสือ มาช่วยยกหน่อยสิลูก"
"อะไรเหรอครับ ?"
"น้องจะไปนอนอีกห้องน่ะ" คุณแม่ตอบ ถึงใบหน้าจะซีดเซียวไปบ้าง แต่ก็ยังยิ้มให้ลูก
"อะไรนะครับ!" เสือร้อง ตัวแข็งทื่อ
ไม่จริง.... คุณพ่อคุณแม่จะเอาหัวใจของเขาไป...
"เมื่อคืนพ่อกับแม่คุยกันแล้ว มันคงถึงเวลาแล้วจริงๆ ลูกก็ไม่ใช่เด็กแล้ว จะมานอนเบียดน้องต่อไปไม่ได้ ทั้งน้องทั้งลูกต้องโตขึ้น ต้องการความเป็นส่วนตัว ต่อไปทั้งเสือทั้งต่ายก็คงมีแฟนแล้วแยกย้ายกันไป จะมาแชร์ห้องอยู่ก็คงไม่สะดวกทั้งคู่"
เสือกำหมัดแน่น พยายามเค้นเสียงอย่างยากเย็น "แล้ว... แล้ว... น้อง..."
"กระต่ายเองก็เข้าใจแล้ว เลยยอมย้าย" คุณแม่ชี้ให้คนงานขนของขึ้นข้างบน "เอาล่ะ ชิ้นสุดท้ายแล้ว ขอบคุณมากนะคะ" คุณแม่จ่ายเงินแล้วเดินไปส่งคนงานหน้าบ้าน
เสือทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา จำได้กระทั่งร่างนวลแนบกาย ดวงตากลมหวานส่องประกาย ทุกสิ่งทุกอย่างของเขา ความทรงจำทุกชิ้นของเขา... เกี่ยวพันกับคนตัวเล็กทิ้งสิ้น...
...เสือเพิ่งรู้ตัว... รู้ตัว... ว่ารักกระต่ายน้อยมากกว่าที่คิดไว้
...รักจนกระทั่งไม่อาจทนสูญเสียได้ รักกระทั่งไม่อาจอนุญาตให้น้องเกลียดตนเองได้...
"เสือ มาคุยกับแม่หน่อยลูก" คุณแม่เรียก ร่างสูงใหญ่จึงเดินตามคุณแม่เข้าครัว
คุณแม่หยิบฝาชีออก มีอาหารง่ายๆ สองสามอย่าง "กินข้าวก่อนนะลูก"
คนอื่นอาจจะเห็นเสือเป็นจอมวายร้าย ตัวโต เกเร อันธพาล แต่สำหรับคุณแม่แล้ว คนตรงหน้าเป็นเพียงแค่เด็กตัวโต ดวงตาคู่คมนั้นยังอ่อนต่อโลก ร่างสูงใหญ่นั้นยังต้องการการสั่งสอน ปกป้องจากเธออยู่ดี
คุณแม่ลูบศีรษะของลูกชาย หัวเราะเบาๆ เมื่อใบหน้าคมคร้ามนั้นมีร่องรอยเหนื่อยอ่อน หนวดเคราเริ่มขึ้นหรอมแหรม "เสือเอ๊ย... แก่แดดจริงๆ นะลูก"
เหมือนนานมาแล้วที่เสือห่างเหินจากความอบอุ่นจากคุณแม่ ร่างสูงใหญ่นั้นวางจานข้างบนโต๊ะแล้วซบลงที่ไหล่บอบบาง แม้จะคิดว่าตัวเองใหญ่โต แข็งแรงเพียงใด แต่กับแม่แล้ว เขากลับกลายเป็นเด็กน้อยเสมอ
"คุณแม่... เสือขอโทษ...."
คุณแม่เชื่อในความรัก อาจเป็นโชคดีของสองพี่น้องที่คุณแม่มีความรักมากมายเช่นนี้ คุณจามจุรีจึงจูงมือลูกชายคนโตให้นั่งบนเก้าอี้ ดวงตาของคนเป็นแม่มีเพียงความรัก ความห่วงใย ไม่ได้มีโทสะแม้แต่น้อย เธอเชื่อเสมอว่าลูกชายทั้งสองคนของเธอเป็นเด็กดี อาจเกเรไปบ้าง แต่เธอก็เชื่อว่า ด้วยความรักที่มีให้ ลูกๆ จะต้องสามารถกลับเข้าที่เข้าทางได้อย่างแน่นอน
"เสือ... แม่คุยกับน้องให้แล้วนะ"
เสือก้มลงกราบคุณแม่ที่ตัก หยาดน้ำอุ่นๆ เริ่มคลอดวงตา คุณแม่ลูบศีรษะอย่างอ่อนโยน
"เสืออย่าโกรธคุณพ่อเลยนะลูก... คุณพ่อรักเสือมากนะ เสือเป็นความภูมิใจของคุณพ่อ รายนั้นชอบคุยโวว่ามีลูกชายที่เก่งขนาดไหน ตัวสูงใหญ่ขนาดไหน... คุณพ่ออาจผิดหวังบ้าง..."
"เสือขอโทษ..."
เด็กย่อมเป็นเด็ก คนตรงหน้าเป็นเพียงเด็กแก่แดดแก่ลมเท่านั้นเอง "แต่คุณพ่อไม่เกลียดเสือเลยนะ ยังรักเสือเท่าเดิม ยังขี้โม้เหมือนเดิม"
เสือนั่งนิ่งรอฟัง คุณแม่จึงตักกับข้าวใส่จาน "กินข้าวก่อนลูก เสือคิดได้แล้วใช่ไหม ? รู้ใช่ไหมว่าตัวเองทำอะไรผิด ?"
เด็กหนุ่มพยักหน้า ในอกตื้นตัน น้ำตาค่อยไหลอาบแก้ม คุณแม่เลยหัวเราะใหญ่
"กินข้าวคลุกน้ำตาเชียว เสือผิดที่ชิงสุกก่อนห่าม... จริงๆ แม่เข้าใจนะว่าเป็นเรื่องปกติของผู้ชาย คุณพ่อเองก็สารภาพว่าตัวเองก็ไม่ต่างจากเสือหรอก เพียงแต่จำนวนไม่เยอะเท่า... น่าตีนักเชียวพวกผู้ชาย" คุณแม่ปั้นสีหน้า ตักกับใส่จานให้ลูกอีก "กินเยอะๆ อืม ถึงไหนแล้วนะ... ออ... เรื่องนี้เสือผิดอีกข้อ ที่ปล่อยให้เรื่องส่วนตัวของตัวเองมายุ่งเกี่ยวกับน้อง.... เราก็รู้ๆ กันอยู่ว่าน้องนิสัยยังไง น้องไม่ไว ไม่เชี่ยวเท่าเสือ ไม่ค่อยเข้าใจเรื่องแบบนี้ ส่วนเรื่องสุดท้าย..."
คุณแม่เบือนสายตาไปยังหน้าประตู เสือมองตาม ใจตกไปอยู่ตาตุ่ม เจ้าตัวน้อยของเขายืนนิ่งที่หน้าหน้าปากประตูครัว แก้มเนียนนุ่มบวมตุ่ย เริ่มปรากฏสีม่วงช้ำ "ให้น้องบอกดีกว่าเนอะ"
กระต่ายหน้าซีด แต่ก็ยอมเดินเข้ามาใกล้ คุณแม่จึงจูงมือลูกชายคนเล็กให้มานั่งใกล้ๆ "กระต่ายบอกพี่สิลูก ว่าหนูโกรธพี่เสืออะไรที่สุด"
ริมฝีปากอิ่มขบแน่น ดวงตาแวววาวด้วยน้ำตา "พี่เสือ... ทำร้าย..."
"เสียงดังๆ หน่อย บอกพี่เค้าเหมือนที่บอกพ่อเมื่อวานลูก" คุณแม่กระตุ้น กระต่ายสบสายตาพี่ชายเขม็ง
"พี่เสือ... ทำร้ายผู้หญิง ไม่... ให้เกียรติ"
"นั่นล่ะ กระต่ายของแม่ เก่งมากลูก" คุณแม่ชม "เสือ กินอิ่มแล้วรึยัง ?"
เด็กหนุ่มอ้าปากค้าง ไม่นึกไม่ฝันว่าเหตุที่น้องโกรธที่สุดจะเป็นเรื่องนี้ เขาพยักหน้าช้าๆ อย่างเลื่อนลอย คุณแม่จึงลุกขึ้นเก็บจานอย่างขมีขมัน
"เอาล่ะ กินแล้วก็ดีแล้ว กระต่ายพาพี่ไปดูห้องใหม่ของหนูซิ แล้วคุยกันให้เรียบร้อยนะลูก ไม่ว่ายังไง เราก็เป็นพี่น้องกัน ไม่มีอะไรสำคัญเท่าครอบครัวเราหรอกนะลูก" คุณจุ๋มวางจานทั้งหมดลงในอ่างล้างจาน ยกมือห้ามกระต่ายไม่ให้ลงมือล้าง
"แม่ยังสอนไม่เสร็จ แล้วก็อย่าลืมว่า ต่อไปในอนาคต ถ้าพ่อแม่ไม่อยู่แล้ว เรายังต้องเจอปัญหากันอีกมาก ต้องทะเลาะกันอีก เรามีกันแค่สองพี่น้อง ต้องรักกัน มีอะไรก็ค่อยๆ คุยกันไป เข้าใจไหม ?" คุณแม่ย้ำเมื่อเด็กสองคนนิ่งเงียบ ไม่รู้เพราะเชื่อฟังหรืออะไรกันแน่
"เลือดย่อมข้นกว่าน้ำ มีอะไร โกรธอะไรมากมายจนกระทั่งยกโทษให้กันไม่ได้ด้วยเหรอ ? ลูกสองคนเกิดมาพร้อมกัน สายเลือดเดียวกัน รักกันให้มากๆ นะลูก" นี่คือความตั้งใจของคุณแม่ ถึงแม้คุณแม่จะไม่อยากบังคับความรู้สึกกระต่ายน้อยให้ยกโทษให้พี่ชาย แต่อย่างน้อยก็อยากให้ปรับความเข้าใจกัน
...และนี่อาจเป็นความผิดพลาดของเธอเอง ที่ปล่อยให้เด็กสองคนจัดการกันเองมาตั้งแต่เริ่ม
ถึงจะบอกเช่นนั้น แต่ห้องใหม่ของกระต่ายก็ไม่ได้ตกแต่งอะไรนัก มีเพียงตู้เสื้อผ้าและเตียงเดี่ยวมาเพิ่ม กระต่ายน้อยนั่งลงบนฟูกที่ยังไม่ได้ปูผ้า ได้แต่มองเด็กหนุ่มตรงหน้าเงียบๆ
ไม่ว่าอย่างไร... นั่นก็คือพี่ชาย
พี่ชายของกระต่าย....ขอบเขตระหว่างพี่น้องอยู่ตรงไหน... ที่ผ่านมาแม้จะพร่ามัว แต่ตอนนี้กระต่ายชัดแจ้งแล้ว
พี่เสือไม่ได้เป็นของกระต่ายเพียงคนเดียว... สักวัน พี่เสือต้องไป และเหลือกระต่ายเพียงคนเดียว
กระต่ายรู้ดีว่าพี่เสือไม่ได้โกหก พี่เสือพยายามแล้ว... พยายามถึงที่สุดแล้ว กระต่ายไม่ใช่ภาระของพี่เสือ เพียงแต่เป็น 'คนละคน' กับพี่เสือ ขอบเขตมันอยู่ตรงนั้นเอง ถึงจะเป็นพี่น้อง แต่ก็ไม่ใช่คนคนเดียวกัน ถึงจะรักกันมาก แต่ไม่มีทางที่จะอยู่ด้วยกันได้ตลอดชีวิต เมื่อขอบเขตนั้นมีคนล้ำเส้นมากไป... พี่เสือพยายามมากเกินไป พยายามจะเก็บกระต่ายไว้ จนล้ำเส้น... จนกระต่ายเฝ้าฝัน ถูกทะนุถนอมจนไม่รับรู้ถึงเส้นแบ่ง ทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่เสือพยายามทำมา จึงพังทลาย
พี่เสือมีอะไรกับผู้หญิง... ไม่ใช่เรื่องแปลกสักน้อย พี่เสือหล่อเหลา มีสเน่ห์ ตัวสูงใหญ่ สมแล้วที่ใครๆ จะชอบ กระต่ายเป็นน้อง... เป็นเพียงแค่น้อง... ถึงพี่เสือจะรักกระต่ายมาก... แต่ก็ 'เป็นน้อง' และเป็น 'คนละคน' กัน
เด็กน้อยเรียนรู้ทุกอย่างด้วยน้ำตา แม้จะเข้าใจ แต่หัวใจก็สลายไปเสียแล้ว... ยากเกินกว่าที่จะกลับไปเป็นคนที่ไม่รู้จักเส้นแบ่งนั้นอีก
กระต่ายต้องจากมา..."กระต่ายน้อย" ภายในความเงียบนั้น พี่ชายตัวสูงใหญ่ตรงหน้าเรียกเสียงเบา กระต่ายน้อยเงยหน้าขึ้นมองพี่ชาย พยายามยกยิ้ม คุณแม่บอกว่า... ถ้าหากกระต่ายไม่โกรธพี่เสือแล้ว กระต่ายควรจะบอกพี่เสือดีๆ เพราะพี่เสือรักกระต่ายมาก
พี่ชายก้าวตรงมาอย่างลังเล เมื่อไม่เห็นท่าทางผลักไสจึงนั่งลงข้างๆ มือใหญ่พยายามโอบกอดน้องเล็ก
เด็กน้อยซบอกแข็งแรงเงียบงัน ปรับลมหายใจให้นิ่งสงบ แม้ใจจะเต้นรัวเป็นกลอง หรือใบหน้าจะร้อนฉ่า แต่กระต่ายก็ไม่อาจมุดวงแขนคนตัวโตเพื่อซุกซ่อนใบหน้านั้นได้อีกแล้ว เมื่อพี่เสือข้ามเส้นมา ก็ต้องเป็นกระต่ายที่ถอยกลับ
"พี่ขอโทษ... พี่ขอโทษ..." เสียงทุ้มคลอข้างใบหู ทั้งโอบกอดกระชับแน่น ริมฝีปากร้อนแตะข้างแก้มเนียน หากแต่คนในอ้อมแขนกลับนิ่งเฉย ไม่ออดอ้อน คลอเคลียเช่นเคย "กระต่าย... พี่ขอโทษนะครับ..."
น้องเล็กส่ายศีรษะ ยันกายขึ้นสบตากับพี่ชายตรงไปตรงมา "หนูไม่โกรธแล้วล่ะ"
อ้อมแขนรัดแน่นเข้า รอยยิ้มกว้างวาดบนใบหน้าคมคร้าม เด็กหนุ่มจุมพิตพรมใบหน้าน้อย "ดีเหลือเกิน... ขอบคุณครับ... พี่จะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว... กระต่ายหายโกรธพี่แล้ว..."
"หนูเข้าใจแล้ว" กระต่ายพูดจากใจจริง ไม่โกรธ ไม่เกลียดสักน้อย เขาได้เก็บชำระซากหัวใจจนสะอาดสะอ้าน บัดนี้ แต่นี้ต่อไป กระต่ายจะไม่ข้ามเส้นอีก
"ทุกอย่างเป็นความผิดของพี่ ต่ายน้อยตีพี่นะ ต่อยพี่ก็ได้ แต่อย่าโกรธพี่ก็พอ..." เสียงทุ้มชวนใจหวิว กระต่ายแค่ยิ้มน้อยๆ
"ไม่หรอก เป็นความผิดหนูด้วย... หนูเองที่ข้ามเส้นไป... พี่เสือคิดดูสิ พี่เสือรู้ทุกอย่างของหนูใช่ไหม แต่หนูไม่รู้อะไรเลย เหมือนกับว่าพี่เสือกลายเป็นอีกคนนึงลับหลังหนู" เด็กน้อยปลดแขนพี่ชายออกเชื่องช้า
"จริงๆ แล้วไม่ใช่ความผิดพี่เสือนะ ทุกคนย่อมมีความลับ แต่หนูเองที่ข้ามเส้นตรงนั้นไป... ลืมไปว่าเป็นคนละคนกัน เราเป็นฝาแฝดกัน แต่ก็เป็นแค่พี่น้องกัน บางเรื่อง ก็ไม่มีสิทธิก้าวก่าย... หนูห้ามไม่ให้พี่เสือไม่มีแฟนไม่ได้... นี่คือเรื่องของพี่เสือคนเดียว ไม่ใช่เรื่องของ 'เรา'"
แขนแข็งแรงทั้งสองข้างตกลงข้างตัว พี่เสือจ้องมองน้องน้อยที่ยิ้มทั้งปากและนัยน์ตา ไม่ได้มีความโกรธเคืองแม้นเพียงเสี้ยว ดวงตาสะอาดใส แวววาว หากแต่ไม่ได้มองกลับมาด้วยประกายงดงามนั้นอีกแล้ว
...อภิสิทธิ์ที่เขาเคยมี เคยเป็นเจ้าของ ครอบครองแต่เพียงผู้เดียวได้หายไป
ความรักงดงามที่เขาเพียรก่อมาตลอดชีวิตคล้ายกับแหลกสลายในพริบตา... หัวใจดวงน้อยดั่งแก้วใสนั้นไม่ได้สะท้อนเขาที่เป็นดั่งทุกสิ่งทุกอย่างอีกต่อไป
"หนูต้องขอโทษ แล้วก็ขอบคุณพี่เสือด้วยที่ดูแลหนูมาตลอด... แต่ตอนนี้หนูจะพยายามให้มากขึ้น จะทำอะไรเองให้มากขึ้นแล้ว"
เสียงใสยังดำเนินต่อไป เด็กน้อยแก้มกลม เขาตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบ ผิวกายขาวเนียนสะอาดที่สัมผัสทุกคืนก่อนนอน ร่างเล็ก หัวทุยๆ ที่ซุกกับอกเขา กลิ่นหอมหวานของเด็กยวนใจ เสียงใสที่อยู่ข้างกายไม่ห่าง ทั้งหมด... คือของเขาคนเดียว...
แม้ตอนนี้... เสียงใสนั้นจะยังไม่หยุด แต่เขากลับมึนงง คนเบื้องหน้าค่อยๆ ดูห่างไกลออกทุกขณะ ทุกคำพูดแม้จะมาจากคนที่รักยิ่ง เสียงหวานนั้นกลับกรีดชำแรก ทำร้ายเขาซ้ำๆ
หัวใจเสือเองก็มีแผลเหวอะหวะ เหลือบตาขึ้นมองน้องน้อย ไม่อาจยินยอมมองคนรักลอยห่างไกลได้ ร่างแกร่งเกร็งเขม็ง ดวงตาวาววาบคมกล้า เขาตวาดเสียงก้อง
"
ไม่!"
กระต่ายสะดุ้งสุดตัว เผลอถอยหลังไปสองก้าว จนติดตู้เสื้อผ้า ดวงตาพี่ชายดุดันยิ่งกว่าเสือ ไฟโทสะแรงกล้า กล้ามเนื้อเกร็งแน่นปูดโปน ราวกับจะฆ่ากระต่ายให้ตาย เด็กน้อยเผลอกลั้นหายใจ เมื่อพี่ชายย่างสามขุมเข้ามาใกล้
หัวใจดวงน้อยแทบระเบิด
พอๆ กับหัวใจอีกดวงที่ไม่อาจกักเก็บความลับได้อีกต่อไป
หากมันจะยับเยิน ก็ขอให้ยับเยินในคราเดียว!"ต่ายน้อยฟังพี่! ต่ายน้อยรู้ไหมว่าทำไมพี่ถึงนอนกับผู้หญิงพวกนั้น ?" เสียงยังกระโชกโฮกฮาก กระต่ายตัวสั่น ส่ายหน้าช้าๆ
เด็กหนุ่มกัดฟันกรอด คิ้วเข้ม ดวงตาดุวาว "พี่รักต่ายน้อย ได้ยินไหม! พี่รักต่ายน้อย!"
"หนูก็รักพี่เสือ... หนูไม่ได้ย้ายโรงเรี...." เสียงแผ่วเบานั้นไม่ได้ส่งไปถึงพี่ชายสักน้อย มือหนากระชากไหล่บาง บีบเค้นไปถึงกระดูก น้องร้องลั่น
"ไม่ใช่! ไม่ใช่แบบพี่น้อง... ไม่ใช่แบบนั้น..." ยิ่งห้วน ยิ่งกระชาก ยิ่งรุนแรง กระต่ายถูกเขย่าจนตัวโยน น้ำตาไหลอาบสองแก้มอิ่ม
"อย่า! พี่เสือ หนูเจ็บ!"
"ไม่ใช่! พี่รู้ ว่าต่ายน้อยไม่พร้อมที่จะสนองพี่ เพราะพี่รักต่ายน้อยแบบ....แบบ... ที่อยากมีอะไรด้วย!" กำปั้นนั้นทุบลงข้างร่างบาง เจ้าตัวน้อยตัวแข็งทื่อ
"พี่อยากข่มขืน อยากให้ต่ายน้อยเป็นเมีย อยากมีเซ็กส์ อยากกอด อยากจูบ เข้าใจไหม!"
ริมฝีปากอิ่มของคนฟังเบิกกว้าง มีเพียงเสียงพึมพำตอบ "อะ...อะ..."
"ใช่!" เสือสูดลมหายใจลึก "พี่อยากทำกับต่ายน้อยแบบที่ทำกับผู้หญิงพวกนั้น... แต่เพราะรู้... รู้ว่าต่ายน้อยไม่พร้อม ไม่ชอบเรื่องแบบนี้ ถึงต้องไปลงกับพวกมัน!"
"ทำ... ทำ...." กระต่ายยังคงตะกุกตะกัก สมองน้อยๆ แล่นเร็วจี๋ ไม่อาจตามคำพี่ชายทัน จู่ๆ พี่ชายที่รักก็กลับกลายเป็นคนแปลกหน้า พูดต่างภาษาที่เขาไม่อาจเข้าใจได้
เสือลุแก่โทสะ ไม่รู้ว่าโกรธตัวเอง หรือโกรธที่ความลับแตกกันแน่ หากแต่ถ้าไม่พูดไป... คงจะทรมานกว่านี้แน่ เด็กหนุ่มคว้าคนตัวเล็กเข้ามาในอ้อมกอด ประกบริมฝีปากอย่างบ้าคลั่ง ขบปากอิ่มดูดดื่ม สอดลิ้นกวาดวาดภายในปากน้อย มือหนึ่งคล้องเอวบาง มือหนึ่งล้วงเข้าไปในกางเกงในตัวน้อย ลูบไล้บั้นท้ายกลม บีบแยก ก่อนจะสอดนิ้วเข้าไปในร่องแห้งผาก เด็กน้อยในอ้อมกอดสะดุ้งสุดตัว พยายามดิ้นรนหนี หากเขาไม่หยุด นิ้วชี้ค่อยกดลงบนช่องทางนุ่ม กระต่ายน้อยดิ้นสุดตัว ทั้งเจ็บปวดทั้งกายและใจ ไม่เข้าใจแม้แต่น้อย
ร่างยักษ์ละริมฝีปาก หากแต่กดร่างนุ่มให้แนบกาย "พี่อยากเอาอันใหญ่ๆ ของพี่เข้าไปตรงนี้" นิ้วกดตรงปากทางหนักขึ้น "ให้ต่ายน้อยเป็นเมียพี่คนเดียว แล้วพี่จะรัก จะดูแลไปตลอดชีวิต"
"เจ็บ! เอาออกไปนะ!" กระต่ายร้องไห้โฮ จิกเล็บบนบ่ากว้าง ฟันคมขบบนไหล่หนา สัญชาติญาณดิ้นรนให้ต่อสู้ สมองไม่อาจสั่งการใดๆ ได้อีกต่อไปแล้ว
เสือข่มความรุ่มร้อนในร่างกาย ค่อยๆ คลายอ้อมแขนออก "เข้าใจแล้วใช่ไหม ?"
กระต่ายอ้าปากค้าง แล้วหุบ สองขาน้อยพลันไร้เรี่ยวแรง เจ้าตัวเล็กล้มกองลงไปกับพื้น ภาพเบื้องหน้าพร่ามัว หยาดน้ำตาอุ่นจัดอาบเต็มสองแก้มใส เขาได้รับรู้ถึงอ้อมแขนแข็งแรงที่คุ้นเคยโอบกอดไว้ ได้ยินเสียงทุ้มคุ้นหูกระซิบไม่ห่าง
"พี่รักต่ายน้อย... ขอโทษที่พี่รักต่ายน้อยแบบนี้... ขอโทษ... ต่ายน้อย... ได้โปรดอย่าเกลียดพี่เลย พี่รักต่ายน้อย...."
กระต่ายลำคอแห้งผาก กระพริบตาไล่น้ำตาออก ใบหน้าคมคร้ามยังลอยอยู่เบื้องหน้า ดวงตาคู่นั้นทั้งรักและห่วงใยเช่นเคย... แต่กระต่ายค้นพบความหวาดกลัวในดวงตาคู่นั้น
ไม่เอา....ไม่เข้าใจหรอก... ว่าพี่เสือรักกระต่ายยังไงกันแน่ หรือกระต่ายรู้สึกกับพี่เสืออย่างไร... หรือกระทั่งควรจะทำอย่างไรต่อไป
แต่กระต่ายไม่ต้องการให้นัยน์ตาคู่ดุราวกับเสือที่เคยองอาจ หยิ่งผยองนั้นมีความกลัวอยู่เลย มือน้อยไร้เรี่ยวแรงยกขึ้นลูบไล้ใบหน้าคม เสียงที่ออกจากริมฝีปากสั่นสะท้าน "แล้ว... พี่เสือ.... จะทำแบบนั้น.... กับหนู ?"
พี่ชายยกมือบางมาจุมพิต "พี่อยากทำ... แต่พี่จะไม่บังคับต่ายน้อย ไม่มีวัน"
"แต่เราเป็นพี่น้องกันนะ" ไม่รู้เพราะเหตุใด เมื่อย้ำถึงเรื่องนี้ น้ำตาก็ทะลักออกมาอีก กระต่ายไม่อาจกลั้นไหว เจ้าตัวน้อยร้องไห้จนตัวโยน พี่ชายยิ้มอย่างขมขื่น
"พี่รู้.... พี่รู้... พี่รู้ว่ามันผิด... แต่สำหรับพี่ ขอแค่ต่ายน้อยรักพี่ ยอมให้พี่ดูแลไปตลอด พี่ก็จะหันหลังให้ทั้งโลก จะไม่สนใจใครทั้งนั้น"
"ทำไม... ทำไมถึงเป็นหนูล่ะ..."
"พี่ก็ไม่รู้" เด็กหนุ่มเปิดคอเสื้อน้องออกกว้าง ดวงตามีวี่แววเจ็บปวดเมื่อเห็นรอยช้ำบริเวณไหล่บาง เขาจุมพิตบางบนผิวเนียน "เจ็บไหมคนดี พี่ขอโทษ..."
"ทำไมพี่เสือถึงรักหนูได้ล่ะ พี่เสือไม่ควรรักหนูสิ" กระต่ายกัดฟันแน่น เนื้อตัวสั่นเทา
"พี่รักไปแล้ว พี่หวังเหลือเกินว่าเราจะไม่ใช่พี่น้องกัน หวังว่าพี่คงจะรักคนอื่นได้ จะได้ไม่ทำร้ายต่ายน้อย... แต่พี่ทำไม่ได้..." เสียงทุ้มสั่นเครือ กระต่ายไม่เคยเห็นพี่ชายเป็นเช่นนี้มาก่อนเลย "พี่รักต่ายน้อยคนเดียว รักที่สุด"
หัวข้อ: Tiger&Bunny : พี่เสือร้ายกับน้องกระต่ายน้อย เปิดจองแล้วค่ะ P.136 15/11/15 (อ่าน 1179204 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก