43. พี่เสือ น้องกระต่ายกับโพรงกระต่าย
กี่คืนแล้วหนอ....
ความเงียบงันส่งเสียงตอบยานคางจากด้านนอก ดวงตากลมโตพิสุทธิ์ใสมองเห็นเพียงแสงจันทร์ริบหรี่ราวกระซิบย้ำเตือนถึงความว่างเปล่า
กระต่ายตัวเล็กกะจิดริด นอนคนเดียวไม่มีทางเต็มเตียงเดี่ยวสามฟุตแน่นอน เมื่อเจ้าตัวน้อยนอนขดตัวงอ ยิ่งเว้นที่ว่างกว้างขวาง ราวกับเน้นบอกให้ว่าที่ตรงนั้น ควรมีใครสักคนเคียงข้าง
ใครสักคน... ที่มอบไออุ่นให้
ใครสักคน... ที่แข็งแกร่ง
กระต่ายสะอื้นเบา ทำไมหนอ.... ทำไม...
'ใครสักคน' ต้องเป็นพี่ชายร่วมสายเลือด
ทำไม... พี่ชายฝาแฝดคนนั้น ถึงอยากเป็น 'ใครสักคน' ไม่ใช่เพียงแค่ 'พี่ชาย'
กระต่ายไม่รู้เหตุผลว่าทำไมมันถึงผิด... กระต่ายเกิดจากความรักของคุณพ่อคุณแม่ ถูกเลี้ยงมาด้วยรัก... แล้วเหตุใดหนอ ความรักของพี่เสือจึงได้ผิด ?
เงียบเชียบ... เด็กหนุ่มปลดหูฟังลง ยิ่งใกล้สอบปลายภาคเรียนสุดท้ายของม.ต้นยิ่งเงียบ เขานอนนิ่ง มองอ้อมกอดที่ว่างเปล่า อีกไม่กี่นาทีก็จะถึงเวลาที่ควรลุกขึ้น แต่งตัวไปทำงานแล้ว
อ้อมแขนว่างเปล่า...
...ไม่ต่างจากชีวิต
เงียบสนิท... ไร้ทิศทาง ไร้ความหมาย
หากไม่เกิดเรื่องขึ้น เขาคงไม่รู้ตัวว่าตัวเองเป็นคนคิดมาก พี่เสือคิดแม้กระทั่งว่า เมื่อใดที่น้องกระต่ายแต่งงาน เงินทุกบาท ทุกสตางค์ที่พี่เสือเก็บออมไว้ จะเพียงพอต่อค่าสินสอด ค่างานแต่งไหม และถึงวันนั้นจริงๆ พี่เสือจะหน้าชื่นตาบาน ยิ้มรับความสุขของน้องได้หรือไม่
นับตั้งแต่วันนั้น พี่เสือจึงได้ตระหนักว่า กระต่ายน้อยกำลังจะเติบโต... มีวิถีชีวิตของตัวเอง แม้เขาจะรักหรือถูกรักมากเพียงใด แต่ตราบใดที่สายใยนั้นยังเป็นเพียงพี่น้อง... พี่เสือย่อมไม่อาจฉุดดึงให้กระต่ายอยู่ข้างกายได้
แม้ความเป็นพี่น้องจะเหนียวแน่นกว่าคนรัก แต่ก็ห่างเหินเหลือเกิน
หากน้องกระต่ายที่เขารักเหลือเกินจะเรียกร้องที่จะมีความสุข... โดยปราศจากเขา... เขาทนได้หรือ ?
ประตูเปิด... แล้วปิด
กระต่ายเดินเข้ามายังห้องนอนที่คุ้นเคย แม้จะทำตัวปกติกับพี่เสือได้แล้ว แต่เมื่ออยู่เพียงลำพังกันเช่นนี้ ก็อดรู้สึกขัดเขินไม่ได้
ประตูเปิด... แล้วปิด
พี่เสือเดินตามเข้ามา และไปนั่งรอที่โต๊ะเขียนหนังสือ ท่าทางพี่เสือผ่อนคลาย "ตรงไหนที่จะให้พี่สอน ?"
กระต่ายจึงได้สติ เดินเข้าไปหา ชี้ให้ดูตรงที่ขีดเส้นใต้ไว้อย่างเป็นระเบียบ
"ไม่ต้องกลัว" เสียงพี่เสืออ่อนโยน แต่ก็อดทนมาก "พี่ยังเป็นพี่เสือเหมือนเดิม พี่ไม่มีทางทำร้ายกระต่ายแน่นอน"
กระต่ายน้อยพยักหน้ารับ แต่ก็ทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงที่ห่างพอสมควร
พี่เสือได้แต่ยิ้มอย่างอ่อนใจ ทุกสิ่งที่หวาดกลัวไว้กลับกลายเป็นจริง
ไม่มีทาง... ไม่มีทางอีกแล้ว
"ถ้าต่ายน้อยกลัว ไปที่ครัวก็ได้"
ใบหน้าน้อยขมวดมุ่น ไม่มีเสียงใด พี่เสือถอนหายใจ ตัดสินใจแทนอย่างที่แล้วมา "ไปกันเถอะ คุณแม่น่าจะอยู่ในครัว" แล้วเก็บเครื่องเขียน สมุดหนังสือเดินนำน้องเล็กไป
ทิ้งไว้เพียงคนตัวเล็กที่หลับตาลง ริมฝีปากสั่นไหว
สอางค์เท้าคางมองเพื่อนสองคนแล้วกลอกตา พี่น้องคู่นี้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่หลังจากนั้นมา ก็รู้ว่าไม่เหมือนเดิม กระต่ายน้อยที่เคยเก็บความลับไม่เก่ง ก็ปิดปากแน่นไม่ยอมพูดอะไร
จะว่ายังโกรธเรื่องถูกทำร้ายอยู่หรือ... ก็ไม่น่าใช่
ท่าทางก็เหมือนเดิม... แต่กระต่ายน้อยก็ไม่ได้เข้าไปคลอเคลียพี่ชายเหมือนเดิม พอเป็นแบบนั้น พี่เสือก็ไม่ได้เข้ามาพะเน้าพะนอน้องเล็ก แล้วกระต่ายยังเหมือนพยายามเลี่ยงที่จะอยู่ตามลำพังกับพี่ชายอีกต่างหาก
ฝนแคะขี้หู เอียงคอมองตาม ก่อนถอนลมหายใจดังพรืด ตัดสินใจพุ่งเข้าชนตรงๆ "ต่ายน้อยยังโกรธพี่เสือป่าว ?"
น้องเล็กส่ายหน้าหวือ ดวงตากลมใสซื่อเหมือนน้ำใส ฝนเลยเดาต่อไป "งอนป้ะ ?"
กระต่ายส่ายหน้าอีก ริมฝีปากอิ่มเผยอขึ้นราวกับจะพูดอะไร แต่แล้วก็ปิดแน่นเป็นหอยกาบ
แล้วระยะห่างนี่มันอะไร! สองสาวตะโกนในใจ ถึงแม้จะเคยคิดว่าพี่เสือไม่ได้ดีพอสำหรับกระต่ายน้อยที่แสนน่ารัก แต่เพราะอยู่ด้วยกันมานาน เห็นทั้งความทุ่มเท ใส่ใจ เสมอต้นเสมอปลายของพี่เสือแล้วจึงอดเสียใจแทนไม่ได้
"แล้วเป็นไร ?"
ลูกโป่งถอนหายใจตาม "อืม... กะลังเป็นสาวป้ะ ?"
กระเจี๊ยบลุกขึ้นตบศีรษะเพื่อนตัวเล็กดังเพี๊ยะ "ปากเรอะ!"
"อ้าววว ไอ้เหี้ยนี่ ไม่รู้อะไร น้ากูบอกว่า พออายุประมาณนิ๊ จะค่อยๆ ออกห่างจากคนที่เป็นต้นแบบ โรลๆ อะไรซักอย่าง"
"โรล โมเดล (Role model)" สอางค์แก้ให้ ขยับแว่นเล็กน้อยก่อนพูดต่อ "เป็นไปได้นะ คือแบบ กระต่ายติดเสือ ถือเสือเป็นฮีโร เป็นต้นแบบใช่ไหม" ทั้งๆ ที่เป็นเรื่องเดียวกัน แต่พอสอางค์พูดกลับฟังดูน่าเชื่อถือขึ้นอักโข "พออายุประมาณนี้ ก็จะออกห่างจากโรล โมเดล แล้วเข้าสู่ช่วงค้นหาตัวเองไง วัยต่อต้านล่ะมั้ง ?"
พี่เสือขมวดคิ้วอย่างรำคาญ เพื่อนๆ เดาผิดไปคนละเรื่องทีเดียว
"ถือว่าเป็นไปได้" กระเจี๊ยบนิ่งคิดแล้วพยักหน้า วิเคราะห์อย่างเป็นเหตุเป็นผล "คือช่วงนี้ฮอร์โมนยังไม่สมดุลด้วย กระต่ายต้องระวังมากๆ นะ"
"ระวังอะไร ?" จัมโบ้ว่าจะไม่ถามแล้วนะ แต่เห็นท่าทางพยักเพยิดรู้เรื่องกันสองคนแล้วหมั่นไส้ชอบกล
แฟนหนุ่มเลยยืดอก คางชี้หน้าตอบ "ไอ้ง่อก! ช่วงวัยว้าวุ่นงิ มันก็เป็นช่วงอารมณ์ไม่คงที่ ตัดสินใจพลาดได้"
ลูกโป่งพยักหน้าสำทับ "ใช่มะๆ กระต่ายอย่ากังวลไปเลย เป็นเรื่องธรรมชาติ คนเราก็ต้องเคยเป็นวัยรุ่นมาก่อน" พูดอย่างกับตัวเองมีประสบการณ์นักหนา
"ไม่ใช่หรอก" กระต่ายตอบเบาๆ ส่ายศีรษะ "ไม่ใช่หรอก ไม่ใช่จริงๆ"
สอางค์ตาเหลือก ฝนเลยถาม "งั้นเป็นอะไร ? พี่เสือแกล้ง ?"
กระต่ายส่ายหน้าอีกครา ผองเพื่อนเลยถอนหายใจเฮือก... บางครั้งกระต่ายก็ดื้อจริงๆ
ใกล้วันสอบแล้ว อีกไม่กี่เดือนพวกกระต่ายจะขึ้นมัธยมปลาย ส่วนฝนจะต้องไปนิวซีแลนด์ ยิ่งใกล้วันจากลา เด็กๆ ยิ่งพยายามใช้เวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้น แต่นั้นก็ยิ่งทำให้ระยะห่างระหว่างพี่น้องชัดเจนขึ้น
ไม่ใช่แค่กระต่ายน้อยหรอก...
พี่เสือและน้องกระต่ายนั่งโต๊ะติดกัน แต่ทุกอย่างไม่เหมือนเดิม... กระต่ายน้อยหลบสายตาพี่เสืออย่างเห็นได้ชัด...
...แม้เขาจะก่นด่าในความขลาดเขลาของตัวเองทีหลังก็ตาม
ที่ผ่านสองพี่น้องมักส่งสายตาที่คนภายนอกไม่เข้าใจ แม้ในระหว่างคาบเรียน เมื่อน้องน้อยไม่เข้าใจเรื่องที่คุณครูกำลังสอน เพียงแค่หันไปทางคนข้างๆ กระต่ายน้อยก็จะได้คำอธิบายละเอียดยิบเขียนใส่ริมสมุดให้
หรือกระทั่งช่วงที่คุณครูเผลอ พี่เสือจะลอบยิ้ม แอบมองให้กระต่ายใบหน้าร้อนผ่าว... หรืออุ้มน้องให้มานั่งชิดริมหน้าต่าง เพื่อให้เห็นดอกไม้ดอกน้อยในแปลงที่กำลังผลิบาน
ทุกอย่างที่พี่เสือทำ... เพื่อกระต่ายน้อยผู้เป็นที่รัก... และกระต่ายน้อยก็รักทุกอย่างที่พี่เสือทำ
...มันเหมือนเป็นความลับเล็กๆ ที่แสนพิเศษระหว่างพวกเขา
แต่บัดนี้ แม้กระทั่งจะละสายตาจากกระดานยังไม่กล้าเลย เมื่อยิ่งรู้ว่ามีสายตาเป็นห่วงเป็นใยจากพี่ชายข้างๆ ทำให้ยิ่งไม่กล้าเงยขึ้นสบ
เพราะกระต่ายรู้ดีว่า ในสายตานั้น ไม่ใช่แค่ความห่วงหาระหว่างพี่น้องอีกต่อไป
แต่เป็นความรักระหว่าง 'คนสองคน'
เสือเข้าใจดี เข้าใจดีเกินไปเสียอีก วันเวลาล่วงเลย นำพามาเพียงความห่างเหินของสุดที่รัก
ณ ตอนนี้ พี่เสือไม่กล้าแม้แต่จะเรียกกระต่ายน้อยว่า 'ที่รัก' อีกต่อไปแล้ว
"เสือไปไหน ?" ฝนตะโกนถามกระต่ายน้อยและสอางค์ข้ามห้อง
กระต่ายหน้าเหรอหรา ถามกระเจี๊ยบอีกที "พี่เสือไปไหน ?"
"มีอะไร ?" กระเจี๊ยบตะโกนกลับ
ฝนเลยโยนงานทิ้งให้บนโต๊ะ "มันทำเวรห้องวิทย์วันก่อน แต่ลืมเอาสมุดเช็กชื่อไปคืน"
"แม่ง.... โทรหาดิ๊"
"ไม่รับ"
"โป่งไปไหนวะ ? อาจจะไปด้วยกัน" สอางค์ว่าพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้น แต่ฝนส่ายหน้า
"เหี้ยนี่มันไปหาเมีย"
"อ้าว..."
กระเจี๊ยบนิ่งคิดครู่หนึ่ง "เออ อาจจะไปกับอีโบ้ เห็นว่าจะไปเตะบอล"
"เออ ใช่ๆ ตะกี้เห็นมันว่าอยู่"
"อ้าว เหรอ? งั้นรอกลับมาละกัน" ฝนสรุป
"เสือไปไหนวะ ?" พลอย เพื่อนร่วมชั้นอีกคนหนึ่งเดินมาถามกระต่ายน้อยถึงโต๊ะ
ครั้งที่สองแล้วที่มีคนถาม และกระต่ายน้อยไม่มีคำตอบ "ไม่รู้จ้ะ"
"อ้าว ปกติเห็นอยู่ด้วยกัน" เกาหัวแกรกๆ แล้วร้องถามจัมโบ้ "เหี้ยโบ้ เหี้ยเสือไปไหน ?"
"เห็นออกไปกับพวกพี่ฟง"
"ดอก ดอดไปเล่นบาสก็ไม่บอก" พลอยบ่นอุบอิบ น้องน้อยเลยถามแทน
"แล้วมีอะไรเหรอ ?"
"อ้อ ครูจงเรียกน่ะ เห็นว่าลืมส่งงาน โดนด่าชัวร์"
กระต่ายท่าทางจะลุกไปหยิบงานให้ แต่พลอยเบรกเสียก่อน "ไม่ต้องอ่ะต่าย เดี๋ยวมันกลับมาให้มันเคลียร์เองละกัน"
หลังจากนั้นแล้ว... ยังมีครั้งที่สาม สี่ ห้า... ตามมาเรื่อยๆ กระต่ายได้แต่เหลียวมองข้างกายที่ว่างเปล่า ไม่ต่างจากเตียงน้อยของตัวเองเลย มีเพียงอากาศธาตุลอยเอื่อยเฉื่อยและความวังเวงจับขั้วหัวใจ
เรื่องแบบนี้จะดำเนินไปถึงที่ใดกัน ?
คำว่ารักที่พี่เสือมอบให้ เป็นเพียงคำโกหก ?
หากไม่ แล้วใยต้องเหินห่าง ?
วันเวลาผันผ่าน เนิ่นนานจนใจหาย อีกหนึ่งสัปดาห์ฝนต้องไปนิวซีแลนด์แล้ว เพื่อนๆ ชวนกันไปเที่ยวหลังสอบ ตั้งใจจะใช้เวลาอยู่ร่วมกันเต็มที่ กระต่ายน้อยรู้สึกเพียงหน่วงในใจ เหมือนมีเมฆฝนอึมครึมอยู่ภายใน...
จนกระทั่งวันสอบวันสุดท้าย
กระต่ายซุกใบหน้ากับอุ้งมือ พี่เสือไม่ได้มารออยู่เหมือนเคย แต่ให้ฝน สอางค์ ลูกโป่งรอแทน ส่วนตัวเองนั้นหายไปกับพี่ฟง
"กระต่ายเป็นอะไรไหม ?" ฝนถามอย่างเป็นห่วง
น้องเล็กส่ายศีรษะ ไม่ใช่โกหก แต่กระต่ายไม่รู้จริงๆ ว่าเป็นอะไรไป ความวูบโหวงว่างเปล่ามันกัดกินใจดวงน้อยเชื่องช้า แผลเล็กๆ ค่อยๆ ขยายตัวใหญ่ขึ้นตามวันเวลาที่พี่เสือเหินห่าง
สอางค์ส่งเสียงจิ๊จ๊ะ "เสือมันไม่ดูน้องเล้ย"
"ไม่เชิงนะ กูเห็นมันเป็นห่วงอยู่" ลูกโป่งตอบ
"กระต่าย มีอะไรก็พูดออกมาเถอะ"
"เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ?"
กระต่ายวางกระเป๋าลง ริมฝีปากสั่นระริก รู้สึกแสบร้อนที่ดวงตา เด็กน้อยกระพริบตาปริบเพื่อไล่น้ำตา ก่อนกระซิบตอบแผ่วเบา "เราบอกไม่ได้จริงๆ"
แม้แผลนั้นจะเจ็บปวด... แต่กระต่ายทนไม่ได้ที่จะบอกความจริงแล้วพี่เสืออาจถูกประณาม
สอางค์ถอนหายใจ "ต่าย มีอะไรไปคุยกับพี่เสือเถอะนะ"
"นั่นสิ" ฝนกอดอก พยักหน้า "ช่วยทำให้ฝนสบายใจก่อนไปได้ไหม ?"
กระต่ายน้อยเบือนหน้าหนีทั้งคู่ ลูกโป่งจึงเดินเข้าไปหา ดึงมือนุ่มไว้ "ฟังโป่งก่อนนะ ทำแบบนี้ไม่สบายใจใช่ไหม ? ทั้งเสือทั้งต่ายก็เจ็บทั้งคู่ ทำไปแล้วได้อะไร ?"
เจ้าตัวน้อยกัดริมฝีปาก น้ำตาเม็ดโตไหลจากตากลมๆ ฝนและสอางค์กรูเข้ามาปลอบ แต่ลูกโป่งยกมือห้าม "ถ้าไม่มีใครเข้าไปเริ่มก่อน ก็ไม่มีวันหาย มันจะเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ กระต่ายยอมเหรอ ?"
ศีรษะเล็กสะบัดเบาๆ ลูกโป่งจึงลูบเรือนผมนุ่ม "ตอนนี้เสืออยู่โรงยิมแน่ะ น่าจะซ้อมกันเสร็จแล้ว"
กระต่ายเงยหน้าขึ้นมองเพื่อน ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาลวกๆ ก่อนบอกเสียงเบา "เราไปหาพี่เสือแป๊บนะ"
"งั้นไปส่ง..." สอางค์รีบคว้ากระเป๋า แต่น้องน้อยยิ้มหวานตอบ
"ไม่ต้องหรอก... ไปแป๊บเดียว ฝากกระเป๋าด้วยนะ"
โรงยิมอยู่ค่อนข้างไกล แต่เจ้าตัวน้อยไม่ได้คิดถึงอะไรทั้งสิ้น ลืมไปว่าตัวเองแพ้เหงื่อ ลืมความเจ็บป่วยของร่างกายเสียสิ้น เขาวิ่งไปเท่าที่จะวิ่งไหว แก้มกลมเนียนเป็นสีแดงจัดจากเลือดสูบฉีด เนื้อตัวเหนียวเหนอะด้วยเหงื่อ ในหัวมีเพียงภาพพี่ชายล่องลอยอยู่
พี่เสือบอกรัก...
...กระต่ายไม่อาจก้าวต่อไปอย่างเต็มที่ ด้านหนึ่งเปิดรับ หากอีกด้านกลับปิดแน่น
ไม่อาจปล่อยให้พี่เสือเดียวดาย ไม่อาจปล่อยให้พี่เสือถูกก่นด่า ไม่อาจปล่อยให้พี่เสือเศร้าเสียใจ
แต่ก็ไม่อาจยอมรับความรักพี่เสือได้
ทุกอย่างช่างขัดแย้ง
กระต่ายหายใจหอบ เนื้อตัวร้อนเป็นไฟ เจ้าตัวน้อยเอามือยันผนังโรงยิมไว้ หลับตาลง เม้มปากแน่น
ขัดแย้ง... จะไปต่อข้างหน้า ที่ไม่มีพี่เสืออยู่... ได้หรือ ?
ฟันขาวขบริมฝีปากล่างแน่น ได้คำตอบชัดเจน แน่นอน
ปลายทางมีเพียงเมฆหมอกมัว มึนทึบ ไม่เห็นทาง จุดที่ก้าวต่อไปอาจเป็นหุบเหวลึก...
กระต่ายไม่รู้...
รอบข้างอาจประณาม ก่นด่า ชิงชัง รังเกียจ มีดดาบ คมหอก ขวางหนามรอคอยอยู่เบื้องหน้า
กระต่ายสูดลมหายใจลึก ก้าวเข้าไปภายในโรงยิม เดินผ่านสนามฟุตซอลที่มีรุ่นพี่ซ้อมกันขมีขมัน จนไปถึงปีกด้านซ้าย เสียงลูกบาสกระทบพื้นดังตึงตัง พร้อมกับเสียงเอี๊ยดอ๊าดของรองเท้าผ้าใบ
กระต่ายหยุดยืนดูข้างสนาม พี่น้ำแกงถือแผนผังอะไรสักอย่างที่ไม่เข้าใจตะโกนดังลั่นๆ พี่ฟงและรุ่นพี่คนอื่นๆ วิ่งตามลูกบาสวุ่นวายอยู่ในสนาม ลูกตาใสราวกวางแรกเกิดหยุดลงที่เก้าอี้เหล็กข้างตัวพี่น้ำแกง
พี่เสือ... ร่างสูงใหญ่นั่งหอบหายใจบนเก้าอี้ พี่น้ำแกงหันมาใช้เท้าเขี่ยผ้าขนหนูให้โดยไม่มอง
เด็กน้อยเห็นพี่ชายซับเหงื่อด้วยผ้าเปื้อนฝุ่น ก่อนลุกเดินมาหยิบขวดน้ำใกล้ๆ กัน
จู่ๆ กระต่ายก็ก้าวขาไม่ออก
พี่น้ำแกงหันมาพูดอะไรสักอย่างกับพี่เสือ ก่อนจะสังเกตเห็นกระต่ายตัวน้อย รุ่นพี่คนงามโยนแผนผังให้พี่ชายแล้ววิ่งมารับ
"ต่ายน้อย! มาทำไมเหรอ มีอะไรหรือเปล่า ?"
กระต่ายเงอะงะ ดวงตาจับจ้องอยู่ที่คนด้านหลังพี่น้ำแกง พี่เสือเบิกตากว้าง ทำท่าจะก้าวเข้ามาหา แต่แล้วก็ถอยออกไป
"มะ... มาหาพี่เสือจ้ะ" เสียงหวานตอบเบาหวิว พี่น้ำแกงพยักหน้ารับ ดึงแขนบางให้ไปหาพี่ชาย
"ซ้อมเสร็จแล้วล่ะ เสือพาน้องไปห้องล็อกเกอร์สิ"
พี่เสือพยักหน้าตอบ เบือนหน้ามาสบน้องชายฝาแฝด กระต่ายก็เนื้อตัวร้อนผ่าว นัยน์ตาคู่ดุมีร่องรอยวาววับเต้นระริกอยู่ ไม่อาจปกปิด กระต่ายยืนก้มหน้าก้มตาอีกนาน ร่างสูงใหญ่ก็ไม่ยอมขยับตัว จนพี่น้ำแกงเป่านกหวีดแล้ว รุ่นพี่ที่อยู่ในสนามวิ่งกรูออกมาพักกัน พี่น้ำแกงจึงหันมาดุนหลังพี่เสือ
"ไป้ ไปคุยกันเงียบๆ พวกพี่จะได้ปรึกษากลยุทธกัน"
ห้องล็อกเกอร์ของโรงเรียนมีกลิ่นอับเล็กน้อย พี่เสือเดินนำน้องเล็กไปเปิดหน้าต่ายถ่ายเทอากาศ แล้วค่อยเปิดพัดลมระบายอากาศอีกทีหนึ่ง เขาหันกลับมาจับจูงมือน้อยให้นั่งบนเก้าอี้ยาวใกล้ๆ ไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้า มีเพียงดวงตาที่หลบอยู่ในเงามืดเท่านั้น
กระต่ายน้อยเหงื่อแตกพลั่ก มือเล็กที่อยู่ในอุ้งมือใหญ่ชื้นเหงื่อ พี่เสือไม่ได้ดึงตัวเขาให้เข้าใกล้ หากก็ไม่ได้ผลักไส
ไม่มีใครพูดอะไร
เด็กน้อยกัดริมฝีปากแน่น ไม่อาจเริ่มบทสนทนาได้
"มีอะไรหรือเปล่า ?" เสียงทุ้มถาม กระต่ายน้อยหลับตาแน่น ก่อนจะลืมตาขึ้นอีกครั้ง
ใบหน้าคมคายของพี่ชายเสี้ยวหนึ่งอยู่ในเงา จนไม่อาจเห็นสีหน้าได้ กระต่ายไม่อาจทนความเงียบอันหนักอึ้งได้ไหว เจ้าตัวน้อยตัวสั่นระริก ระเบิดเสียงออกมาดังก้อง
"พี่เสือทำไมทิ้งหนูไป!"
พี่ชายไม่มีคำตอบใดๆ กระต่ายรู้สึกร้อนผ่าวที่ดวงตา ไม่ชอบ... ไม่ชอบเลย "พี่เสือ... ไม่รักกันแล้ว ?"
เสียงถอนหายใจเบาดังขึ้น พี่ชายปล่อยมือจากมือน้อยออก กระต่ายผวาตาม พี่เสือใช้เวลาเนิ่นนานกว่าจะตอบคำ
"ไม่ใช่... พี่แค่เว้นระยะ... ให้กระต่ายได้คิด บางที... การใกล้กันเกินไป ก็ทำให้กระต่ายอึดอัด"
น้ำตาหยดน้อยกลิ้งออกจากดวงตา อาบแก้มนวลเนียน มือแข็งแรงยกขึ้นจะปาดมันออก แต่แล้วก็ชะงัก เสียงทุ้มมีวี่แววลังเล
"พี่ไม่อยากฝืนกระต่าย... หากกระต่ายบอกว่าไม่... พี่ก็จะทำตามนั้น"
"ไม่งั้นเหรอ... จะเป็นแบบนั้นตลอดไปเหรอ ?" กระต่ายเอ่ยเสียงสั่นพร่า ปวดร้าวตรงกระบอกตา น้ำตาก็ไม่หยุดเสียที
"พี่ไม่รู้... ทุกอย่างแล้วแต่กระต่ายจะบัญชา" เสียงนั้นเบา กระต่ายเอื้อมมือไปด้านหน้า แตะใบหน้าคมคร้ามด้วยปลายนิ้ว
"หนูไม่รู้.... ไม่รู้ แต่พี่เสือห้ามหายไปไหนอีก!"
พี่ชายไม่ได้แตะต้องน้องแม้แต่น้อย เขาก้มหน้าลง ท่าทางไร้เรี่ยวแรง กระต่ายไม่เคยเห็นไหล่ที่หยัดตรงงองุ้มเช่นนี้มาก่อนเลย "พี่กลัวใจตัวเองที่สุด... เพราะพี่รักต่ายน้อย พี่ไม่อาจห้ามตัวเองได้แล้ว..."
คำพูดนั้นเรียกเอาแก้มนวลขึ้นสี กระต่ายเบือนหน้าหนี เสียงที่เปล่งออกมาเบาแสนเบา "พี่เสือก็ลองดูสิ..."
ดวงตาคมมีประกายประหลาด ศีรษะที่ตกลู่กลับตั้งตรง เขาถามกลับ "กระต่ายน้อยหมายความว่า..."
"ถ้าพี่เสือทำได้... ก็ลองดู" กระต่ายก้มหน้าจนแทบติดอก เนื้อตัวร้อนผ่าว มือไม้สั่นไปหมด พี่ชายเลยรวบอุ้งมือน้อยไว้ในกำมือ จรดจุมพิตลงแผ่วเบา ตอบเสียงหวานนุ่มด้วยจุมพิตอีกครั้ง... บนปลายนิ้วนางข้างซ้าย
"จะทุ่มเท... หมดตัว หมดหัวใจเลย" คำตอบนั้นไม่ดังกว่าเสียงกระซิบ แต่กระต่ายได้ยินทุกคำ ได้ยินกระทั่งเสียงเต้นหัวใจที่รัวเร็ว...
ข้างกายเงียบเชียบ หากในใจกลับเต็มตื้น ผ้าปูที่นอนลายการ์ตูนสีฟ้าดูซีดจางในความมืด กระต่ายเหม่อมองไปยังนอกหน้าต่าง
รอยยิ้มของพี่เสือชวนให้ในสั่นไหว คำพูดที่เน้นย้ำ ซ้ำไปมามั่นคงดั่งหินผาดังซ้ำในหู กระต่ายกอดตนเองไว้ ขดตัวราวสัตว์เล็ก แพขนตาหนาหลับพริ้ม มีเพียงภาพร่างสูงใหญ่โอบกอดแนบแน่น ให้กระต่ายซุกอกอุ่น ซบใบหน้าเล็กบนไหล่ แขนกำยำจะโอบรอบเอวดั่งปกป้อง คุ้มภัย
ที่นี่... ไม่มีพี่เสือ
หากพี่เสือจะเดินหน้า... กระต่ายก็สมควรทำเช่นนั้นด้วย
ขีดเส้นจางๆ ที่เคยเห็นและหวาดผวากลับจางหายไป กระต่ายพลันรู้สึกโล่งอก หายใจได้เต็มปอด ความหนักหน่วง กดดันหายไปสิ้น
เส้นนั้นอาจขีดทางไปสู่อนาคตสว่างไสวและถูกต้องดีงาม
แต่มันจะมีประโยชน์อะไรเล่า ถ้าเส้นนั้นแบ่งกั้นระหว่างเขาและพี่ชาย หากจะต้องดำเนินชีวิตเช่นนั้นไปจนตาย กระทั่งหายใจยังเจ็บปวด หรือหลับตาลงก็ปวดร้าว
ไร้เส้นนั้น... มีเพียงขอบฟ้าโล่งกว้างให้กระต่ายได้ยืดแขนไปจนสุด เพื่อไขว้คว้าหาคนที่รัก แม้ทางเดินข้างหน้าจะยังมืดมน แต่กระต่ายก็พร้อมยินดี... ที่จะยึดพี่เสือไว้เป็นหลัก
หากพี่เสือตั้งใจ แน่วแน่ดั่งปากว่า....
...รอยยิ้มหวานปรากฏบนใบหน้า โทรศัพท์เครื่องน้อยสั่นเบาๆ กระต่ายยกขึ้นมารับ
"ต่ายน้อย ให้พี่ไปนอนด้วยไหม ?" เสียงทุ้มลังเล แต่ก็ดังก้องไปทั้งหัวใจ
กระต่ายหัวเราะเบาๆ คนข้างห้องเลือกที่จะโทรถาม ไม่ใช่เคาะประตู เด็กน้อยไม่ตอบคำใด ค่อยๆ วางโทรศัพท์ลง แก้มนวลเป็นสีแดงราวมะเขือเทศ
แล้วเสียงเคาะประตูห้องก็เคาะเบาๆ
บานประตูถูกเปิดออก ไม่ใช่เพื่อนำพาใครออกไปจากชีวิต แต่เพื่อนำหัวใจของกระต่ายน้อยกลับมา
ร่างสูงใหญ่ในชุดนอนยืนอยู่หน้าประตู
กระต่ายน้อยอมยิ้ม ยกสองมือขึ้นหา... ไร้เส้นแบ่งแล้ว... สองมือนี้จะโอบกอด จะคว้าเอาความรักที่มอบให้กลับคืน
พี่เสือปิดประตู ก้าวตรงมาหา รอยยิ้มประดับบนใบหน้าคมคร้าม สองมือหนาโอบกอดเจ้าตัวน้อยจนแทบกลืนหายไปกับอก แนบแน่น... ทะนุถนอมยิ่งกว่าแก้วเลอค่า
"กระต่ายน้อย... กระต่ายน้อยคิดถึงพี่ไหม..."
เพียงไม่กี่สัปดาห์ เพียงไม่กี่เมตรที่ห่างกัน... แต่กลับแยกหัวใจสองดวงได้ห่างไกลเหลือเกิน...
กระต่ายตัวเล็กกระชับอ้อมกอดแน่นเข้า "พี่เสือ อย่าหายไปไหนอีกนะ"
ริมฝีปากร้อนกดลงบนหน้าผากเนียน คนตัวโตตอบเสียงสั่นพร่า "พี่คว้าได้แล้ว จะไม่มีวันปล่อยไปอีกแน่นอนครับ"
"ใครว่าคว้าได้" กระต่ายย่นจมูกใส่ "ต้องรอดูก่อน"
"งั้นก็คอยดู... พี่จะทำให้กระต่ายรักพี่... เหมือนพี่รักต่ายน้อย!" คำตอบมั่นใจ หนักแน่น กระต่ายหัวเราะเบาๆ เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคม
"หนูสั่งอะไรก็ต้องทำนะ"
"ครับ"
"นอนกับหนูทุกคืนด้วยนะ"
"ครับ" รอยยิ้มของพี่เสือเหมือนคนบ้า ทั้งหวานหยด ทั้งแพรวพราว
กระต่ายนิ่งคิดอีกครู่หนึ่ง "อาบน้ำให้หนูด้วย"
"ครับ"
"ให้หนูซ้อนจักรยานด้วย"
"ครับ"
"พาหนูไปกินเค้ก"
"ครับ"
น้องเล็กกลั้นรอยยิ้มไม่อยู่แล้ว ร่างน้อยทั้งร่างกระโดดขึ้นกอดคอพี่ชายแน่น "ตอนนี้หนูง่วง... พาหนูไปนอนได้แล้ว!"
"รับบัญชา" พี่เสือจัดแจงอุ้มเจ้าตัวน้อยกระเตงขึ้นกับเอว ก่อนวางลงบนเตียงนุ่ม แล้วทิ้งกายลงนอนข้างๆ
"อืม... แคบไปหน่อย..."
กระต่ายหัวเราะคิก "อย่าเบียดหนูนะ"
"งั้นก็ง่ายจะตาย" เขาพลิกกาย จับร่างน้อยขึ้นนอนบนอก กระต่ายร้องหวือ ตัวปลิวไปอยู่บนตัวพี่ชายอย่างงงๆ
"นอนแบบนี้ไม่มีโดนเบียดแน่"
"ฮื๊อ! ขี้แกล้ง!" กระต่ายปีนลงจากคนตัวหนาอย่างลำบาก
"งั้นมานี่" พี่เสือจัดแจงท่านอนอย่างชำนาญ จับแก้วตาดวงใจให้อยู่ในวงแขน ใบหน้าน้อยซุกตรงแผ่นอก วางศีรษะบนท่อนแขน
"สบายหรือยังฮึ ?"
กระต่ายไม่ตอบ แต่ดึงผ้ามาคลุมทั้งตัวเองและพี่ชาย ริมฝีปากแสนหวานพึมพำ "ราตรีสวัสดิ์จ้ะ"
....
// เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันใยยยยยยยยย..... หายไปนานไหมคะ
ไม่ได้ตั้งใจดอง แต่งานเข้าค่ะ
ตอนนี้พี่เสือน้องต่ายคืนดีกันแล้ว ป้าดีใจสวดๆ เลยค่า
เหนื่อยมากกับบทมาม่า เอาล่ะ หลังจากนี้ พี่เสือจะได้จีบน้องถนัดๆ หน่อย 5555 ไม่รู้คนอ่านกินมาม่าไปกี่ชามแล้ว อร่อยไหม 555
น้ำแกงฟงยังมีให้เห็นระยะๆ ค่ะ ส่วนฝนต้องลาโรง เราว่าฝนเป็นตัวแทนของความเยาว์วัยของกระต่ายค่ะ หลังจากนี้พอต่ายโตขึ้น ก้าวไปข้างหน้า เธอเลยต้องออกไป
บอกที่มาของฝนนิดหนึ่ง จริงๆ แล้วฝนจะไม่มีตัวตนเลย ถ้าหากเราไม่ฉุกคิดว่า สอางค์เป็นสาวเปลี่ยวคนเดียวในผู้ชาย มันไม่น่าเกลียดไปหรอกเรอะ ดังนั้น ควรมีสาวอีกคนเป็นคู่หูค่ะ ฝนเลยมีตัวตนขึ้นมา
เรากำหนดให้ฝนคร่าวๆ ให้เป็นน้องเล็กสุดของครอบครัวครู มีพี่ชายสองคนก็เป็นครูเหมือนกัน ฝนเลยโดนเคี่ยวเข็ญหนักกว่าเพื่อน ส่วนคุณป้าที่อยู่นิวซีแลนด์เป็นญาติทางแม่ ที่แต่งงานไปตั้งรกรากที่โน่นค่ะ
เราจะพยายามอัพให้ไวขึ้นนะคะ ตอนนี้เหมือนมันเดินทางมาถึง 70% แล้ว ใกล้จบแล้ว
ดีใจผุดๆ เลยค่าาา
ขอบคุณที่แวะเข้ามานะคะ
หัวข้อ: Tiger&Bunny : พี่เสือร้ายกับน้องกระต่ายน้อย เปิดจองแล้วค่ะ P.136 15/11/15 (อ่าน 1179139 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก