44. พี่เสือ น้องกระต่ายกับการจากลา
ไม่ว่าจะใช้เวลาด้วยกันสักเท่าไหร่ แต่ในที่สุด การจากลาก็มาถึง วันก่อนขึ้นเครื่อง กระต่าย สอางค์ช่วยฝนเก็บของเป็นครั้งสุดท้าย เจ้าตัวน้อยทำจมูกฟุดฟิด ดวงตาแดงเหมือนกระต่ายหูยาว สอางค์ได้แต่ตบหลังปลอบใจเหมือนเด็กเล็ก
"ที่โน่นมีหมดแล้ว" ฝนยิ้มบอก "ร้านอาหารไทยก็เยอะ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ"
กระต่ายปล่อยโฮ โผเข้ากอดเพื่อน "อย่าลืมนะ... อย่าลืมเรานะ"
ฝนหัวเราะ "ไม่ลืมหรอก... ไม่ลืมทุกคนนั่นแหละ"
ฝนขึ้นเครื่องกลางดึก ดังนั้นจึงไม่มีใครไปส่งได้ ข้อความสุดท้ายที่ฝนส่งให้เพื่อนๆ คือคำสั้นๆ ชวนอมยิ้มและบอกถึงความเป็นตัวเธอได้ดีที่สุด
'ไปละเว้ย!'
กระต่ายนอนคลุมโปง จ้องข้อความบนหน้าจอโทรศัพท์ พี่เสือรู้ดี ไม่ว่าจะปลอบใจเช่นไร กระต่ายก็ไม่มีทางรู้สึกดีขึ้นได้
...เรื่องนี้คือเรื่องแรก ที่พี่เสือไม่อาจควบคุม ไม่อาจปกป้องกระต่ายน้อยได้
น้ำตาเม็ดน้อยคลอหน่วย จมูกน้อยๆ บวมแดง กระต่ายหลับตาลงเพื่อพักสายตา แต่แล้วน้ำตาก็ไหลพรูลงมา พี่ชายลูบหลังอ่อนโยน ราวกับจะบอกว่ากระต่ายไม่ได้อยู่คนเดียว
พี่เสือไม่ได้ปริปากพูดคำใด
เขารู้ดีเช่นเดียวกับกระต่าย สอางค์ และเพื่อนๆ ทุกคนว่า
...คงจะไม่ได้เจอฝนอีกแล้ว
แต่เหตุผลนั้น คงมีเพียงสอางค์ที่รู้... เด็กสาวปิดโทรศัพท์ มุดตัวลงนอนใต้ผ้าห่ม ฟังเสียงแอร์คำรามในความเงียบ
...พวกเขาเด็กเกินไป รู้น้อยเกินไป มีชีวิตที่เหลืออยู่ยาวเกินไป... ยาว... พอที่จะทำให้ลางเลือนเพื่อนร่วมกลุ่มคนหนึ่งได้ และต่อไป ชีวิตจะหนักหนามากขึ้น จนกระทั่งอาจลืมแม้แต่ตัวเอง
พี่เสือเริ่มทำงานเหมือนทุกๆ ปี กระต่ายน้อยตื่นสายเป็นพิเศษ เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบกับพี่ชายที่แต่งตัวเรียบร้อยเดินเข้ามาพอดี
"พี่ไปทำงานก่อนนะ"
กระต่ายเอียงคอ "ทำไมวันนี้พี่เสือไปสายจัง ?" ว่าพลางหันไปมองนาฬิกา
"พี่จะไปทำอีกที่น่ะ"
"อีกที่ ? ไม่ใช่กับเถ้าแก่เหรอ ?" เด็กน้อยตาโต ทำไมกระต่ายไม่รู้เรื่องเลยล่ะ!
พี่ชายเลยช้อนคนตัวเล็กมาอุ้มไว้ "ไปทำร้านหนังสือใกล้ๆ น่ะ"
"เอ๋ ? แล้วเถ้าแก่ ?"
"เถ้าแก่เป็นคนหางานให้เอง ที่นี่เงินเดือนเยอะกว่า งานน้อยกว่า ส่วนเถ้าแก่แกจะเกษียณแล้ว คงเปิดร้านอีกไม่นานก็จะย้ายไปอยู่ต่างจังหวัด" พี่เสืออธิบายหน้าตาจริงจัง น้องเล็กอ้าปากกว้างอย่างที่คิด
"แต่... แต่...." ในอกวูบโหวง ฝนจากไป... เถ้าแก่อารมณ์ดี กับซ้อเง็กขี้โวยวาย สองผู้เฒ่าที่คอยช่วยเหลือ สอนสั่งเขาไม่ต่างจากลูกหลานก็กำลังจะจากไป...
เด็กหนุ่มไม่ได้ฉวยโอกาสจุ๊บหน้างงๆ ของน้อง เขารอจนกระต่ายสงบสติอารมณ์ได้ แล้วจึงค่อยๆ โน้มใบหน้าไปคลอเคลียกับใบหน้าเล็กเท่ากำปั้น
"ต่ายน้อยคนดี... เฒ่าแก่ปวดหลังมาหลายปีแล้ว ซ้อเง็กก็ทำงานหนักมาทั้งชีวิต ตอนนี้ลูกชายแกไปเปิดอู่รถใหญ่โตที่ทางใต้ แกจะได้สบายเสียที ต่ายน้อยว่ามันไม่ดีเหรอ ?"
กระต่ายน้อยนิ่งคิดชั่วครู่ มือลูบอกราวกับจะปลอบตัวเอง "ดี... แต่ว่า... แต่ว่า... ทำไมทุกคนถึงจากหนูไป ?"
"พี่เสือนี่ไง พี่เสือไม่จากไปไหนแน่นอน"
หน้าเล็กขึ้นสีระเรื่อ เสียงทุ้มนุ่มของพี่ชายแปลกๆ ฟังดูหวาน... ผิดปกติ
"มีพี่เสืออยู่ กระต่ายไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้ว" พี่ชายหอมแก้มนุ่ม กระซิบข้างหูอย่างเจ้าเล่ห์ "เป็นแฟนพี่นะ"
กระต่ายแทบดีดตัวจากอ้อมแขนกว้าง เบือนหน้าไปทางอื่น ปากอิ่มขมุบขมิบใส่พี่ชาย
"ว่าไงนะ ?" เสือร้ายไม่ปล่อยน้อง ยื่นหน้าไปจุ๊บตรงกกหูแดงๆ
คนฟังจึงหันหน้ากลับมา เผยอริมฝีปากอิ่มขึ้นน้อยๆ แก้มกลมแดงน่ารัก "....พะ พี่เสือ"
"ครับ ?"
น้องเล็กหลับตาปี๋ ผลักใบหน้าพี่ชายออก "ป... ไปทำงานได้แล้ว! ฮึก เดี๋ยวสายนะ!" ว่าแล้วก็รวบรวมกำลังที่มี กระโดดแผลวออกจากอ้อมแขนเสือหนุ่ม วิ่งหนีออกจากห้องเหมือนกระต่ายมุดลงรู
ร่างสูงหัวเราะลั่น เหมือนเขาจะเห็นหูกระต่ายยาวๆ กับหางฟูๆ ป้อมๆ ไวๆ ด้วยซ้ำ
คุณแม่บอกว่า พี่เสือทำงานที่ร้านหนังสือทั้งวัน กระต่ายตัวน้อยเลยเคี้ยวข้าวเช้าอย่างหงอยๆ พี่ชายไม่ได้มาเล่นด้วยเหมือนอย่างเคย ร้านนั้นอยู่ไม่ไกลก็จริง เลยร้านสะดวกซื้อหน้าปากซอยไปนิดเดียว แต่กระต่ายยังคงเป็นกระต่ายที่กลัวคนแปลกหน้า ขี้ขลาด เลยไม่ค่อยกล้าไปไหนคนเดียวนัก ยิ่งหน้าปากซอยยิ่งแล้วใหญ่ กระต่ายไม่สนิทสนมกับใครเลย
"อิ่มแล้วเหรอลูก ?" คุณแม่ถาม เงยหน้าจากภาพร่างขึ้นมา กระต่ายน้อยพยักหน้ารับ คุณแม่เลยจัดการเก็บกับข้าวที่เหลือใส่ตู้เย็น ปากบ่นลูกชายคนเล็กไปด้วย
"กินน้อยแบบนี้เดี๋ยวไม่โตนะ"
"ก็หนูอิ่มแล้วนี่..."
"ก็ไหนว่าอยากโตไวๆ ?" คุณแม่ถอนลมหายใจพรืด หยิบกล่องนมมาให้ลูก "งั้นดื่มนมป้ะ อย่ากินแต่ขนมนะลูก"
กระต่ายหน้างอ ยอมรับกล่องนมมาแต่โดยดี
"คุณแม่ วันนี้คุณแม่จะทำอะไร ?"
"แม่จะทำงานน่ะลูก"
"เที่ยวนี้นิทานอะไรฮะ ?" กล่องนมขนาดจิ๋วในมือกระต่ายน้อยดูสมส่วนกับขนาดตัวกระต่ายไปเลย คุณแม่หมดหวังที่จะมีลูกชายตัวโตๆ สองคนเสียแล้ว
"เงือกน้อยจ้ะ ต่ายน้อยไปเล่นที่อื่นนะลูก อย่ามากวนแม่"
เจ้าตัวเล็กของคุณแม่ยิ่งหน้างอ ปากอิ่มเบะอย่างเอาแต่ใจ แสดงฤทธิ์เดชลูกคนเล็ก "แล้วหนูจะเล่นกับใครล่ะ ?"
"หนูเคยเล่นกับแม่ที่ไหน ? พอพี่ไม่อยู่ถึงมาอ้อนแม่นะเรา" คุณจุ๋มขยี้ศีรษะลูกชาย "เอ... จะไปเล่นกับพี่เสือเหมือนตอนทำงานกับเถ้าแก่ก็ไม่ได้แล้ว หนูไปคุยกับซ้อสิลูก"
"ซ้อยังอยู่เหรอครับ ?" คำถามแสนซื่อเล่นเอาคุณแม่เกือบหัวเราะก๊าก
"ยังมีชีวิตอยู๊! ยังไม่ตายลูก!"
"อ้าว..." หน้าตากระจุ๋มกระจิ๋มป๋อหลอ "พี่เสือบอกว่าจะย้าย..."
"ซ้อจะย้ายอาทิตย์หน้า ตอนนี้น่าจะเปิดร้านอยู่ แต่ของคงน้อยแล้วล่ะ แต่เจ้าต่าย!" คุณแม่คว้าชายเสื้อกระต่ายน้อยที่ตัวเล็ก แต่ว่องไวเรื่องเล่น เรื่องกินได้ทัน "ใช้คำให้ถูกๆ นะลูก หนูต้องถามแม่ว่า 'ซ้อยังเปิดร้านอยู่ไหม' ไม่ใช่ 'ยังอยู่' นะลูก!"
กระต่ายเอียงคอ หน้ายุ่ง "แต่มันเหมือนกัน..."
"ไม่เหมือน! ถ้ายังใช้ผิดอีกคราวหน้าแม่จะตี"
กระต่ายรับคำ แล้ววิ่งตื๋อออกจากบ้าน คุณแม่ถอนลมหายใจอีกพรืดหนึ่ง
กระต่ายเอ๊ย... ตัวนิดเดียว จะคิดจะพูดอะไรก็ยังเป็นเด็กน้อยเหลือเกิน ท่าทางวิ่งปร๋อไปปากซอยเหมือนเด็กเล็กๆ ไม่มีผิด ยิ่งหน้าหงอยๆ ตอนพี่เสือไม่อยู่เล่นด้วยยิ่งเหมือนเด็กถูกทิ้ง
ตอนนี้คุณแม่ได้แต่หวังว่า เจ้าตัวน้อยจะได้พบเจอแต่คนดีๆ ช่วยสั่งสอนและสร้างภูมิคุ้มกันให้จนเติบใหญ่พอที่จะเอาตัวรอดได้...
กระต่ายเดินผ่านหน้าร้านซ้อ วันนี้ร้านปิด เงียบสงบ เจ้ามะลิ หมาจรประจำร้านนอนเกาหูอยู่หน้าร้าน ที่กะละมังใกล้ๆ มีอาหารและน้ำบรรจุเต็ม วันนี้ซ้ออาจจะผ่านมาให้ข้าวให้น้ำก็ได้ กระต่ายคิดแล้วก็คอตก นั่งเล่นกับเจ้ามะลิ หมาพันธุ์ทางตัวสีกระดำกระด่างสักพัก มะลิแก่มากแล้ว มันเคยมีลูกอยู่สองครอก เถ้าแก่ก็ใจดี หาคนเลี้ยงให้จนหมด เหลือแต่มะลิที่เถ้าแก่เอาไว้เลี้ยงไว้เฝ้าร้าน ถ้าวันไหนไม่ได้มา แกก็จะฝากคนแถวนี้ให้ข้าวให้น้ำ แต่เถ้าแก่กำลังจะย้าย ไม่รู้ว่าจะเอามะลิไปด้วยหรือเปล่า
กระต่ายกับหมาแก่เอียงคอมองหน้ากัน
แล้วมะลิจะไปอยู่ไหนหนอ ?
ถ้าเถ้าแก่ไม่เอาไปเลี้ยง ใครจะดูแลมะลิล่ะ ? มะลิอาจจะไม่สวย แต่มะลิฉลาดและเชื่องมาก มะลิไม่เคยกัดใครเลยยกเว้นขโมยเมื่อสองสามปีก่อน
"มะลิ เถ้าแก่จะย้ายแล้วนะ" กระต่ายตัวน้อยเอ่ยเศร้าๆ ในอกวูบโหวง เถ้าแก่และซ้อก็เปรียบเสมือนเป็นญาติผู้ใหญ่ของเขาเอง "ทิ้งทั้งมะลิทั้งกระต่ายเลย"
เจ้าหมาแสนรู้เลียมือกระต่ายราวกับจะปลอบใจ กระต่ายกอดมะลิแน่นๆ รู้สึกเหมือนเห็นตัวเองในแววตาอีกคู่ของหมาจร ไม่นานนัก เด็กน้อยก็ค่อยๆ ปล่อยมือออก แล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง หันกลับไปตบศีรษะเจ้าหมาแปะๆ สองที ก่อนจะวิ่งปรู๊ดกลับบ้าน
กระต่ายถอดรองเท้าแล้วกระโดดหยองแหยงเข้าบ้าน คุณแม่เบือนหน้าออกจากผืนผ้าใบอย่างหงุดหงิด "เจ้าต่าย อย่าทำเสียงดัง!"
"คุณแม่ คุณแม่ เถ้าแก่จะย้ายแล้วล่ะ!"
"ก็ใช่น่ะสิ เถ้าแก่ไม่อยู่เหรอวันนี้ ?"
"ไม่อยู่จ้ะ แม่จ๋า ถ้าเถ้าแก่ย้ายไปแล้ว เราเอามะลิมาเลี้ยงได้ไหม ?"
คุณแม่เลิกคิ้ว เอาพู่กันเหน็บไว้ที่ข้างหูแล้วลุกออกมาหาลูกชาย "หนูจะเลี้ยงเหรอ ?"
เจ้าตัวเล็กของคุณแม่พยักหน้า
"หืมม... มันก็ได้อยู่หรอก แต่เห็นเถ้าแก่บอกว่าจะเอามะลิไปด้วยนี่"
ใบหน้าเล็กน่ารักเจื่อนลง "จริงเหรอ..."
"อืม ลูกชายแกก็ชอบหมา บ้านทางนั้นก็เป็นบ้านสวน มะลิจะได้มีที่วิ่งเล่นกว้างๆ ไงล่ะลูก" คุณแม่ลูบศีรษะเล็ก เหลือบมองนาฬิกา "เอ้า เดินไปเดินมาแค่นี้จะเที่ยงละ กระต่ายไปทำกับข้าวป้ะลูก"
"จ้ะ" กระต่ายรับคำหงอยๆ
"รีบๆ ทำใส่กล่องไปละกัน เอาไปส่งให้พี่เสือด้วย" คุณแม่มุดหายไปอยู่หลังผ้าใบอีกครั้ง เลยไม่ได้เห็นกระต่ายน้อยหูตั้ง ตาโต
"หนูไปหาพี่เสือได้ด้วย!?"
คุณแม่หัวเราะ "ไปได้สิ แต่อย่าไปเกะกะพี่เค้าทำงาน แล้วตอนพักคงมีเวลาไม่มาก หนูเอาข้าวกล่องไปส่งพี่เค้าจะได้ประหยัดตังค์ ประหยัดเวลา"
กระต่ายยิ้มแต้ กระโดดไปกอดคุณแม่แล้วหอมหนึ่งฟอด คุณแม่ได้แต่ส่ายหัวอย่างระอา ไม่แน่ใจว่าเข้ามาอ้อนเพราะดีใจที่ยอมให้ไปหาพี่ชายหรือเพราะอยากอ้อนจริงๆ กันแน่
ข้าวกล่องเสร็จก่อนเที่ยงนิดหน่อย กระต่ายถอดผ้ากันเปื้อน คุณแม่ชะโงกเข้ามาในครัว ทำจมูกฟุดฟิด
"มีไรกิน ?"
เจ้าตัวเล็กยิ้มตาหยี "หนูทำบะหมี่แห้ง ใส่ซอสหมูแดงที่เหลือคราวที่แล้ว หมูกรอบ หมูแดง ไข่ยางมะตูม..."
"หืม ? มีของเหลือด้วยเหรอ ?" คุณแม่ใช้ตะเกียบคีบเส้นบะหมี่แบ่งใส่ถ้วย "น่ากินดีแฮะ"
"งั้นเดี๋ยวหนูไปส่งให้พี่เสือก่อนนะ" กระต่ายขมีขมันเอากล่องข้าวใส่ถุงผ้า พร้อมกระบอกน้ำดื่มบรรจุน้ำเย็นจัด เหมาะกับวันที่อากาศร้อนๆ แบบนี้ที่สุด
"เอ๊ะ เดี๋ยวลูก ใส่หมวก เอาร่มไปด้วยนะ" คุณแม่ตะโกนบอกจากด้านในบ้าน ลูกชายคนเล็กวิ่งปร๋อไปหยิบของมาครบถ้วน
ไม่นึกเลยว่าอากาศข้างนอกจะร้อนแบบนี้ กระต่ายลิ้นห้อย มือข้างหนึ่งกางร่ม ข้างหนึ่งหิ้วถุงข้าว แต่ก็ดีอย่าง... พวกหนุ่มๆ ที่ปิดเทอมมักจะมาโต๋เต๋ในซอยเลยหลบเข้าร้านเกมกันหมด กระต่ายจะได้ไม่ต้องโดนแซว ยิ่งพี่เสือไม่อยู่ด้วย...
น้องเล็กใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงกว่าจะถึงที่ทำงานพี่ชาย
กระต่ายยืนพักอยู่หน้าร้านสักครู่ แล้วค่อยเปิดประตูไม้กรุกระจกเข้าไป เสียงกริ่งดังกรุ๊งกริ๊งชวนฟัง ด้านในติดแอร์เย็นฉ่ำ กระต่ายรู้สึกดีขึ้นไม่น้อย
ร้านหนังสือที่พี่เสือทำงานเป็นร้านขนาดใหญ่ของครอบครัว ทั่วทั้งร้านใช้โทนสีสว่าง สบายตา มีโซฟานุ่มๆ น่านั่งหลายตัว มีครอบครัวและวัยรุ่นนั่งผ่อนคลาย บางคนขนหนังสือใส่ตะกร้าเตรียมจ่ายเงิน แต่ละมุมตกแต่งด้วยดอกไม้กระถางเล็กๆ แต่ละชั้นวางแน่นขนัดไปด้วยหนังสือที่ส่วนใหญ่จะเป็นภาษาอังกฤษ มีบางส่วนเป็นภาษาไทย ญี่ปุ่นและฝรั่งเศส
กระต่ายเงยหน้ามองเพดานไม้ มีโคมไฟสีน้ำนมขุ่น ส่องสว่างให้ความรู้สึกอบอุ่น
กระต่ายชอบร้านนี้
เด็กตัวน้อยที่เหมือนเด็กประถมหลงทางยืนจดๆ จ้องๆ มองรอบตัวอย่างตื่นเต้นทำให้พนักงานในร้านให้ความสนใจ ไม่นานนัก ลุงฝรั่งสวมแว่น ผมสีดอกเลา โกนหนวดเคราเรียบร้อย ท่าทางใจดีก็เดินเข้ามา
"How can I help you, my dear?"
เด็กน้อยตกใจจนแทบกระโดดหนี ปกติก็ไม่ค่อยคุ้นกับคนแปลกหน้าอยู่แล้ว แล้วนี่ยังเป็นฝรั่งอีก ปากอิ่มอ้ากว้าง ดวงตากลมโตกระพริบปริบ
"พูดไทยได้ครับ" คุณลุงยิ้ม พยายามเดินเข้ามาหา "หนูจะซื้ออะไร" สำเนียงของคุณลุงแปร่งๆ แต่ก็พอฟังออก กระต่ายตัวน้อยส่ายหน้าหวือ
"เปล่าจ้ะ... มา... มาหาพี่"
"อ๋อ... พี่หนูชื่ออาไร ? เก่งจังเลย มาคนเดียว อยู่ป.อะไร"
ริมฝีปากอิ่มเบะลงเล็กน้อย กระต่ายไม่ได้อยู่ประถมแล้วนะ! "อยู่ม.3 แล้ว จะขึ้น ม.4 ด้วย"
"Oh grade 9!Really!? You look like a small girl!"
ได้ยินไม่ชัดหรอก แต่ได้ยินว่าเกิร์ลๆ ทำไมลุงต้องทำท่าแปลกใจด้วยล่ะ ? เกิร์ลๆ อะไรกัน กระต่ายเป็นผู้ชายนะ!
"บอย ไอ แอม อะ บอย" กระต่ายทวนคำตะกุกตะกัก ท่าทางสิ้นหวัง พี่เสือไปไหนนะ! "บราเธอร์... เสือ"
"อ้อ! มาหา Tiger" ลุงฝรั่งร้อง พลางกวักมือ "Come on, boy"
กระต่ายเลยเดินตามคุณลุงไป
"He started working here today. He said he has a brother... a twin, same age. So you're the youngest?"
กระต่ายฟังไม่รู้เรื่องหรอก แต่เสียงทุ้มๆ ตอบแทนจากด้านหลัง
"No, sir, he's my twin."
"พี่เสือ!" กระต่ายแทบกระโดดกอดพี่ชาย พี่เสือดูแปลกตาไปหน่อยนึง กระต่ายไม่ทันสังเกตตอนเช้า ร่างสูงใหญ่สวมเสื้อเชิร์ตสีอ่อนกับกางเกงยีนส์ ทำให้ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก
"Wow! You two are so different." คุณลุงหัวเราะแล้วตบไหล่พี่เสือ "Anyway, it's your lunch time. See you at 1."
พี่เสือตอบกลับ แล้วหันมาทางกระต่ายน้อย
"มีอะไรเหรอ ?" เอะใจตั้งแต่ลุงเจ้าของร้านไม่ได้ประจำอยู่ที่โต๊ะทำงานแล้ว คงรี่ไปหากระต่ายน้อยสินะ
"เปล่าจ้ะ" แก้มนวลแดงปลั่ง น่ารักน่าฟัดเป็นที่สุด "หนูเอาข้าวกล่องมาส่งจ้ะ พี่เสือจะได้ไม่ต้องออกไปไกล"
พี่ชายยิ้มกว้าง ฉุดมือน้อยไปนั่งหลังร้าน ไม่ได้พูดอะไรสักคำ แต่กระต่ายรู้ว่าพี่เสือดีใจจนเนื้อเต้นแล้วล่ะ
ที่หลังร้านมีพี่สาวนั่งกินข้าวอยู่คนเดียว เธอส่งยิ้มเนือยๆ มาให้สองพี่น้อง
"พี่แหววฮะ ขอนั่งด้วยได้ไหม ?"
"เอาสิ" พี่แหววเป็นสาวเจ้าเนื้อ ดูท่าทางไม่เป็นมิตรเท่าไหร่
พี่เสือเลยพาน้องเล็กมานั่งใกล้ๆ วางถุงกับข้าวลงบนโต๊ะ แล้วแนะนำตัว
"พี่แหวว นี่น้องเสือเอง ชื่อกระต่าย"
"มีน้องสาวด้วยเหรอ ?" เธอตักกับไข่เจียวเย็นชืดและข้าวเปล่าใส่ปากอย่างไร้อารมณ์
"น้องชายครับ ฝาแฝด"
"โกหก" พี่แหววดูเฉื่อยชา มองดูกระต่ายน้อยที่ประหม่าตั้งแต่หัวจรดเท้า "ถ้านี่เป็นผู้ชาย แล้วพี่จะเป็นอะไร"
"ผมเป็นผู้ชายครับ" กระต่ายจะร้องไห้อยู่แล้ว เกาะชายเสื้อพี่ชายแน่น
พี่แหววเบะปาก แต่ไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่เก็บกล่องข้าวเข้าที่ ก่อนจะลุกขึ้นก็มองน้องกระต่ายตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกครั้ง "แบบนี้ตาแก่นั่นชอบล่ะสิ"
"เจ้านายน่ะเหรอ ?" พี่เสือถาม วางตะเกียบลง
"เออ... ตาแก่นั่นชอบเด็กตัวเท่านี้แหละ ลูกชายแกมีแต่ตัวควายๆ"
"อ้อ..." ทำงานวันแรกก็พอเห็นว่าลุงเจ้าของร้านชอบเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ประมาณกระต่าย พี่เอก พนักงานอีกคนบอกว่า แกเคยมีลูกสาวคนหนึ่ง น่ารักเหมือนตุ๊กตา แต่เสียไปตั้งแต่ห้าหกขวบ หลังจากนั้นมาแกก็ชอบไปเล่นกับเด็กๆ ประจำ เหมือนแกจะคิดถึงลูกสาวเสมอ
แต่กระต่ายไม่ทราบ ใจพาลนึกไปถึง 'พวกโรคจิต' ที่พี่เสือเคยเล่าให้ฟังตอนเข้ามัธยมใหม่ๆ เจ้าตัวจ้อยหัวหด แทบเกยตักพี่ชายอยู่แล้ว
คนตัวโตยิ้มขัน แต่ไม่ได้เอ่ยเตือนอะไร เพียงแต่หันไปหาน้องเล็ก "ต่ายน้อย ขอบคุณมากครับ"
"อื้อ จ้ะ"
"ไว้พี่เสือกลับไปเอา ไม่ก็หยิบมาด้วยตอนเช้าดีไหม ? ต่ายน้อยจะได้ไม่ต้องเดินมาร้อนๆ" เห็นเนื้อตัวนวลเนียนแดงเหมือนโดนแดดเผาแล้วพี่เสือใจคอไม่ค่อยดี อยากถอดเสื้อผ้าน้องเล็กดู... ภายในร่มผ้าว่าโดนเผาไปถึงไหน
คนตัวเล็กส่ายหน้าดิก แก้มกลมแดงแจ๋เหมือนเด็กๆ ดวงตากลมโตใสสุกสว่าง ผิวกายขาวผ่องนวลเหมือนเด็กแรกเกิด "ไม่เอานะ ทำไว้ตั้งแต่เช้าก็ไม่อร่อยน่ะสิ"
"โถ... คนดี" พี่เสือไม่กล้าเรียกออกนอกหน้านัก เพราะพี่แหววยืนดื่มน้ำอยู่ใกล้ๆ
"แต่ข้างนอกมันร้อนนะ"
"ไม่เป็นไร หนูแข็งแรง หนูเอาร่มมาด้วย" เจ้าตัวน้อยของพี่ชายทำท่าเบ่งกล้ามให้ดู พี่แหววถึงกับสำลักน้ำ
"ขี้ก้าง! เป็นผู้หญิงก็ผอมไป เป็นผู้ชายยิ่งแย่ใหญ่!"
กระต่ายน้อยหดคอ ไม่เข้าใจพี่สาวคนนี้เอาเสียเลย
พี่เสือกัดฟันกรอด พยายามไม่สนใจรุ่นพี่ปากเสีย "ไม่เป็นไร ต่ายน้อยไม่ต้องมาแล้ว ไว้พี่จะกลับไปเอา นะครับ นะ"
หญิงสาวคนเดียวในห้องทำหน้าพะอืดพะอม แล้วโยนขวดน้ำทิ้งลงถัง
"จะมาก็มา ไม่ต้องพิรี้พี้ไร เด็กมันตัวแค่นี้ กะจะไม่ให้มันโตเลยรึไง ?"
เด็กหนุ่มเลิกคิ้ว ไม่สบอารมณ์นัก
"พี่ไปล่ะ กินข้าวซะ จะหมดเวลาพักแล้ว" แล้วเธอก็เดินออกจากห้องไป
พี่ชายหันกลับมามองน้องเล็ก ดวงตากลมโตวาวใส เขากลืนน้ำลาย ไม่กล้าปฏิเสธสักคำ
..........
ร้อนๆ เลยค่ะ กรอบเกรียมกันทีเดียว เพิ่งปั่นเสร็จตะกี้ แล้วลงเลย หลังจากช้ำรักจากการโดนสลากกินไม่แบ่งของรัฐบาล งวดนี้กะรวยค่ะ เลขไฟลต์เครื่องบิน เป็นไงล่ะ ออกทะเบียนนายกจังๆ
อัพแก้เคล็ด(ขัดยอก)ที่โดนหวกแดร๊กละกันเนอะ
มาประมาณตัวเองแล้ว พี่เสือน้องต่ายหลังจากอัพสะเปะสะปะ ไร้ทิศทางมาได้หลายเดือน คงจะต้องบอกว่า เราคงจะอัพได้เดือนละครั้งจริงๆ แล้วล่ะตัวเอง
นี่ยังมีโปรเจคค้างไว้อยู่ แต่ดองไว้ก่อน 555 แต่ยังไงจะพยายมอัพก่อนทุกวันที่ 20 ของทุกเดือนนะคะ คือจริงๆ ตั้งใจจะอัพเดือนละสองครั้งไง เหมือนหวยค่ะ ไปๆ มาๆ ไม่ไหวจริงๆ งานเข้าตลอด
เรื่องรวมเล่มค่ะ คือตอนนี้ได้ติดต่อไว้แล้วเด้อค่ะ ไว้ขอเคลียร์งานเสร็จ อัพครั้งหน้าอาจมีมาแจ้ง (แต่ฉันจะแต่งจบไหมเนี่ย
)
หัวข้อ: Tiger&Bunny : พี่เสือร้ายกับน้องกระต่ายน้อย เปิดจองแล้วค่ะ P.136 15/11/15 (อ่าน 1179814 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก