52. พี่เสือ น้องกระต่ายกับไอติมชานม
ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่น ขยำข้อสอบกลางภาคแน่น แต่ไม่อาจรอดพ้นสายตาพี่ชายที่ค่อยๆ สอดมือเข้ามากุมมือนุ่มไว้
"ขอพี่ดูหน่อยคนดี"
มือนิ่มค่อยๆ คลายออก แต่แล้วก็กลับกำแน่น ส่ายหน้าจนหน้าม้าปลิว "ไม่เอา"
"จิรนันท์ มีอะไรหรือเปล่า ?" คุณครูที่แจกข้อสอบคืนถามจากหน้าห้อง พี่เสือเลยจำเป็นต้องปล่อยมือออก
"ซึมจัง" กระเจี๊ยบออกปากทัก น้องเล็กของกลุ่มนั่งนิ่ง เขี่ยไข่พะโล้ในจานไปมา มิใยที่พี่ชายจะซื้อขนมนมเนยปรนเปรออย่างไร แต่ริมฝีปากอิ่มยังไม่ยอมขยับ
"วันนี้แจกข้อสอบคืนนี่ ต่ายน้อยเป็นยังไง ?" สอางค์ถามด้วยเสียงนุ่มนิ่มเกินปกติ ลูกโป่งแอบทำท่าโก่งคออ้วกข้างๆ
หน้าหวานส่ายน้อยๆ ไม่ตอบคำ กลับเป็นลักซอร์ที่ไวที่สุด "อ๊า ท่าทางแบบนี้ เหมือนน้องสาวกูตอนคะแนนไม่ดีเลย!"
เพื่อนๆ พากันตวัดตามองคนปากไม่มีหูรูด แต่เพื่อนร่างสูงโย่งกลับยังไม่รู้สึกรู้สา "ทำไมวะ ? ชีวิตมันต้องมีผิดหวัง มีสมหวังสิ"
เรื่องนั้นกระต่ายรู้... มือบางสั่นน้อยๆ เล่นเอาเพื่อนๆ ใจไม่ดี พี่เสือปราดเข้ามาเสริม "ต่ายน้อย นี่แค่กลางภาคเองนะ ปลายภาคมีอีกรอบ เอาข้อสอบมาให้พี่ดูเถอะ จะได้ช่วยกันติว"
ทุกคนที่โต๊ะอาหารช่วยกันปลุกปลอบ แต่ความหม่นแน่นในอกยังไม่จางหายไป กระต่ายรู้ดี... ในความขุ่นมัว ไม่ใช่คะแนนสอบที่กังวลและวิตก แต่เป็นความโอนเอนในอีกเรื่อง
คะแนนสอบเหมือนเป็นเพียงสิ่งย้ำเตือนเท่านั้น...กระดาษข้อสอบถูกรีดจนเรียบ พี่เสือช่วยวิเคราะห์ให้ทีละจุดๆ กระต่ายมองหน้าพี่ชายที่นั่งตรงหน้าอย่างใจลอย คิ้วคมเข้ม จมูกคมสันและใบหน้าหล่อเหลาที่ก้มลงจดรายละเอียดจากข้อสอบอย่างเอาใจใส่ พี่เสือก็เป็นเช่นนี้ รัก ห่วงใยและหวังดีกับกระต่ายเสมอ หากพี่เสือมีหนึ่งร้อย พี่ชายจะไม่ลังเลเลยที่จะหยิบยื่นให้กระต่ายหนึ่งร้อยห้าสิบ
ตากลมเหลือบไปมองข้อสอบของพี่ชาย แทบไม่มีจุดผิด เหมือนจะโดนหักคะแนนนิดๆ หน่อยๆ จากจุดเล็กๆ เสียมากกว่า
จู่ๆ ก็รู้สึกจุก...
"ต่ายน้อย ?" หน้าคมเงยขึ้นจากกระดาษ มือหนาเอื้อมมาแตะแก้มนิ่มแผ่วเบา "อย่าคิดมากสิคนดี... ไม่ตกซักวิชาเสียหน่อย ดูซอสิ ตกแล้วตกอีก"
สัมผัสนิ่มนวล อ่อนโยน... ยิ่งทำให้ภายในอกแน่นขนัด
กระต่ายก้มหน้านิ่ง แล้วฝืนยิ้มให้ "ขอบคุณมากนะ..."
เสือหนุ่มยิ้มกลับ "เราเป็นแฟนกันแล้วนะ อย่าคิดมากเลย ที่รักของพี่"
และราวกับครานี้ คำว่าที่รักกลับยอกให้ปวดแน่นในอก... กระต่ายไม่อาจพูดคำใดต่อไปได้ ใบหน้าที่ก้มลงตรงหน้ามีทุกสิ่งทุกอย่างที่ต้องการ ทั้งความรัก ความห่วงใย ความจริงใจ...
กระต่ายติวหนังสือกับพี่เสือได้สองสัปดาห์แล้ว ท่าทางน้องเล็กร่าเริงขึ้น จนเพื่อนๆ พากันโล่งอกว่าพี่เสือคงจะจูงมือน้องผ่านความผิดหวังมาได้
การเรียนกระต่ายกระเตื้องขึ้น คุณพ่อคุณแม่ที่ไม่เคยเคี่ยวเข็ญลูกยิ่งได้แต่ประคบประหงมกับท่าทางเศร้าซึมของลูกคนเล็ก
ความตันตื้อในอกรุนแรง... ชัดเจนขึ้นทุกวัน
ไม่มีใคร ไม่มีใครสักคนดุด่าว่ากล่าว ไม่มีใครยืนขึ้นแล้วบอกว่ามันผิด
ผิด... ผิดอะไร ? ผิดที่กระต่ายเกิดมาหัวไม่ดี ไม่ว่าจะพยายามเท่าไรก็ไม่เห็นผลหรือ ?หรือผิด... ผิดที่ใด ? กระต่ายไม่อาจให้คำตอบตัวเองได้ รู้แต่ว่า ในอกจุกแน่น ความทดท้อก่อตัวชัดเจนขึ้นทุกวัน ยิ่งดวงตาคมมองมา หัวใจเต้นระรัว แต่ทว่า มันไม่อาจปกปิดความผิดหวังของตัวเองได้
ความรัก ความต้องการอยู่ในดวงตาคู่นั้น แต่ความหนักแน่นที่มีมากกว่า ทำให้พี่เสือไม่เคยเอื้อมมือมายังร่างบอบบาง กดกอดอย่างที่ใจต้องการเลยสักครั้ง แม้พี่เสือแสนดี... ไม่เคยฝืนบังคับ ยิ่งทำให้กระต่ายเห็นความใจเสาะและความน่าผิดหวังของตัวเองในฐานะคนรักมากยิ่งขึ้น
"อยู่บ้านดีๆ นะลูก ค่ำๆ แม่ก็กลับ" คุณแม่ยืนสั่งอยู่ปากประตู มีคุณพ่อติดเครื่องรถยนต์รอใกล้ๆ ลูกชายฝาแฝดพยักหน้ารับ แต่คนเป็นแม่ยังไม่ไว้วางใจเท่าใดนัก
"เสือ ดูน้องนะ อย่าแกล้งน้องด้วย"
หน้าตาพี่เสือขมวดขึง ราวกับจะถามกลับว่าคนอย่างพี่เสือเคยแกล้งน้องด้วยหรือ คุณแม่เลยถอนหายใจตอบ "แค่อยากลองพูดดูน่ะ... ต่ายน้อยอย่าดื้อพี่นะ"
จวบจนกระทั่งรถของครอบครัวขับไปไกลแล้ว พี่เสือจึงโอบเอวน้องเข้าบ้าน บ่ายวันอาทิตย์แบบนี้ช่างดูง่วงเหงานัก ยิ่งคุณพ่อคุณแม่ไม่อยู่บ้านยิ่งทำให้บ้านดูเงียบสงัด
"คุณแม่จะกลับมากี่โมงไม่รู้สิ" กระต่ายถูกพี่ชายจูงมือขึ้นชั้นบน เปิดแอร์เย็นฉ่ำ นั่งติวหนังสือกันต่อ
"เห็นบอกว่าเพื่อนคุณแม่คลอด ไปเยี่ยมเด็กคงจะเย็นๆ ล่ะมั้ง" พี่เสือตอบ เปิดหนังสือยื่นให้น้องเล็กอ่าน "พี่ทำไฮไลต์ไว้ให้หมดแล้ว ต่ายน้อยอ่านที่พี่สรุปนะ แล้วเรามาทำข้อสอบกัน"
กระต่ายพยักหน้า
เสียงเข็มนาฬิกาดังขึ้นอย่างสม่ำเสมอ มีเสียงแกรกกรากจากหน้ากระดาษที่พี่ชายพลิกไปมา เสียงขูดขีดของดินสอบนสมุด
กระต่ายได้ยินเสียงลมหายใจบางเบาของคนตรงหน้า
ใบหน้าจิ้มลิ้มค่อยๆ เงยขึ้นสบ นานๆ ครั้งจะมีรอยยิ้มจากใบหน้าคมคร้ามตรงหน้าตอบกลับมา
ใจดวงน้อยเต้นระรัว...
"เข้าใจไหม ตรงไหนไม่เข้าใจรีบบอกพี่นะ" กระดาษโพสต์อิตสีเหลืองถูกแปะไว้เกือบทุกหน้า ทุกที่จะมีคำอธิบายอย่างง่ายไว้เสมอ ความทุ่มเททั้งหมดนั้นยิ่งทำให้กระต่ายหายใจไม่ออก แต่ในขณะเดียวกันยิ่งทำให้หัวใจแทบระเบิด
ทรมาน..."พี่เสือ" เสียงหวานดังขึ้นเบาๆ ท่ามกลางความเงียบ เหงื่อเม็ดเล็กค่อยๆ ผุดพรายบนขมับนวล ริมฝีปากอิ่มเผยอค้างน้อยๆ พี่ชายเงยหน้าขึ้นมองสบแล้วยิ้มอบอุ่น
"ตรงไหนไม่เข้าใจเอ่ย ?" เสียงทุ้ม นุ่มแสนดี กระต่ายลำคอแห้งผาก ยิ่งรู้ตัวเองดีว่าไม่เอาไหน...
...ในฐานะน้องชายหรือว่าคนรัก
ที่ผ่านมา... พี่เสือทำอย่างไรกับสาวๆ เหล่านั้นนะ
จะนั่งเงียบๆ ด้วยกันแบบนี้หรือ ?
เด็กน้อยกัดริมฝีปากแน่น ผู้หญิงพวกนั้น... เขาจำได้ขึ้นใจ พวกเธอตะโกนบอกเขาว่า... พวกเธอ 'มีอะไร' กับพี่เสือแล้ว
ความไม่พอใจเจือผิดหวังปะทุขึ้นช้าๆ คนใจเย็นอย่างกระต่ายหลับตาลง ก่อนค่อยๆ ลุกขึ้น เอื้อมมือข้ามโต๊ะไปแตะโหนกแก้มคมสันเบาๆ หัวใจเต้นระรัว อาจดังทาบทับเสียงก่นด่าในความไม่เอาไหนของตัวเอง
ใบหน้าคร้ามผ่อนคลายลง ก่อนริมฝีปากอุ่นจะแตะปลายนิ้ว "ต่ายน้อยมีอะไร ?"
ได้ยินเสียงตัวเองตอบ... เชื่องช้า ระโหย แผ่วเบาจนเสียงร่างกายและหัวใจที่สั่นเทาดังกลบ "พี่เสือ... ไม่อยากมีอะไรกับหนูเหรอ ?"
ลิ้นร้อนนุ่มลากโลมไปทั่ว ลำคอขาวเงยขึ้นให้ริมฝีปากร้อนฝังแนบสนิทกับผิวเนื้อ ลมหายใจร้อนระอุ รุนแรงของคนด้านบน ทำให้เจ้าตัวนุ่มสั่นน้อยๆ มือสากระคายลูบไล้ไปถึงแผ่นอกบาง หยุดลงที่อัญมณีเม็ดเล็ก ปลายนิ้วสะกิดหยอกเย้าเบาๆ กระต่ายรับรู้ถึงตัวตนเปียกชื้นเหงื่อของพี่ชาย
"อา..." เสียงครางหวานแทบหายไปกับลำคอ เมื่อริมฝีปากร้อนประกบจูบดูดดื่ม ลิ้นเกี่ยวกระหวัดภายในให้หลอมละลาย
ตัวสั่นระริก ยิ่งมือสากลากไล้ไปยังสะโพก อีกมือยิ่งเขี่ยดึงกับยอดอกจนเอวบางแอ่นโค้ง สะท้านไปถึงลมหายใจ
"อื๊มม อาา..." ขายาวๆ ของคนรักเลื่อนมาแนบชิด ใช้ปลายเข่าแยกสองขาเรียวออกแล้วจึงสอดทั้งร่างเข้ามาจนความร้อนรุ่มใหญ่โตในร่มผ้าจ่อประชิดกับรอยแยกของบั้นท้ายกลม
จุมพิตซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับไม่มีวันพรุ่งนี้...
ร่างที่ยังใหม่กับเพศรสแทบถอนสะอื้น ยิ่งเมื่อถูกปลดกางเกงออก มือหนาตะปบเข้าที่หว่างขา จูบร้อนไล่ไปถึงลำคอที่ถูกแหงนเงย มือใหญ่โตผลักให้สองขาแหวกออก แล้วจึงสอดเข้ากอบกุมทั้งพวงนุ่ม
ผิวกายร้อนเหมือนถูกไฟลน หากในใจกลับทั้งเย็นเยือกและแน่นจุก
นี่คือสิ่งที่คนรักทำ...
...นี่คือหนึ่งในสิ่งที่แฟนดีๆ ทำ
กระต่ายรักพี่เสือ... ทั้งหมดนี้ คือสิ่งที่กระต่ายจะต้องทำ...
ร้อน... อับอาย มือหนาลูบไล้ท่อนลำเล็กให้แข็งขืน กระต่ายตัวสั่น หายใจติดขัด ข้างหูได้ยินถึงเสียงลมหายใจรุนแรง บั้นท้ายชิดกับความใหญ่โตคับแน่น
อา... ไม่จริง...
เสียงดังลั่นกระซิบภายใน มองดูตัวเองถูกกอบกุมไว้ พี่เสือใช้นิ้วคล่องแคล่วปรนเปรออย่างใจเย็น ราวกับจะพยายามปลอบประโลมร่างกายสั่นเทา
เอวบางแอ่นโค้ง หน้าท้องถูกระรัวทำร้าย มือไล้รูดรั้งจนเจ็บ แต่ความสุขสมกลับทบเท่าทวี ลมหายใจกระต่ายขาดหายเป็นห้วงๆ สะโพกแอ่นร่าให้มือหนาเล้าโลม ตัวยิ่งสั่นระริก ไม่รับรู้ว่าตัวเองบิดงออย่างเร่าร้อนเพียงใด ไม่ว่าขาขาวเนียนถูกแหวกอ้า หน้าอกสีขาวสะอาดแดงฉาน หรือส่วนกลางลำตัวเล็กจ้อยที่สั่นระริกเหมือนน้ำค้างต้องลม
ถูกเบียดนวด เคล้นคลึงอยู่พักใหญ่ ตราบหยาดน้ำใสชุ่มฉ่ำเอ่อท้น มือใหญ่จึงเพิ่มความรุนแรงจนสมองว่างเปล่า ประสาทโสตทุกส่วนปิดสนิท จดจ่ออยู่เพียงที่ท้องน้อยเท่านั้น แล้วความร้อนระอุก็เร่งเร้า กระต่ายเหมือนถูกโยนลงจากที่สูง เสียววาบแปลบปลาบไปทั้งร่าง ท่อนลำเล็กเหมือนของเด็กคายน้ำหวานสีขาวออกมา เลอะเทอะจนถึงสะดือกลม
เสียงลมหายใจเชื่องช้าปนกระเส่า ไม่รู้เป็นของใครกันแน่ดังเงียบเชียบ เด็กน้อยซุกหน้ากับอกแน่น ปล่อยให้มือใหญ่ปรนนิบัตรตัวเอง
"ต่ายน้อย..." เสียงสั่นพร่า ความร้อนเร่าแข็งจัดจดจ่อกับร่างกาย หากมือใหญ่กับลูบไล้นวลแก้มอย่างอ่อนโยน
"...พี่ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ กระต่ายถึงบอกให้พี่กอด... พี่ไม่รู้ว่ากระต่ายคิดอะไรอยู่..." เสือค่อยๆ วางร่างบางลงบนฟูกนุ่ม สบตากลมที่เชยมาอย่างนุ่มนวล "แต่พี่รู้ว่าต่ายน้อยสับสน และพี่กอดต่ายน้อยไม่ได้... ด้วยความรู้สึกครึ่งๆ กลางๆ แบบนั้น... ที่รัก ได้โปรดเถอะ อย่าทรมานพี่เลย..."
เสือแค่นยิ้ม ดวงตาแสนบริสุทธิ์นั้นวาวน้ำรื้นฉ่ำ เขาบรรจงจูบครั้งแล้วครั้งเล่าบนฝ่ามือขาว "พี่รักต่ายน้อย... รักทั้งหมด ไม่ว่าจะกังวลใจอะไร... พี่ก็จะรับฟัง จะช่วยเหลือ"
ลมหายใจขาดห้วงของคนตัวน้อย ของคนที่รักเหลือเกิน รักจนแทบจะขาดใจดังขึ้นแผ่วเบา ร่างกายเบาหวิวยื่นมือมาข้างหน้าอย่างหลงทาง...
"ต่ายน้อย รอพี่ก่อนนะ" หลังเลิกเรียนวันหนึ่ง พี่เสือถูกคุณครูเรียกไปช่วยงาน จึงจูงมือเล็กมารอที่โรงอาหาร นักเรียนและแม่ค้าเหลืออยู่บางตา เพื่อนๆ ก็กลับไปกันหมดแล้ว เสือหนุ่มไม่มีทางเลือกนอกจากกำชับหลายครั้ง
"อย่าแอบไปไหนคนเดียว เป็นเด็กดีรอพี่อยู่ตรงนี้ เข้าใจไหม ?"
กระต่ายน้อยยิ้มกว้างขวาง พยักหน้ารับ พี่เสือจึงควักเงินให้พร้อมเตือนอีกรอบเหมือนแม่ลูกอ่อน "พี่ไปช่วยครูขนของแป๊บเดียว จะรีบกลับมา ต่ายน้อยกินไอติมรอพี่ก่อนนะ"
กระต่ายพยักหน้ารับอีกครั้ง พี่ชายจึงผ่อนลมหายใจออกจากปาก ก่อนรีบสาวเท้ายาวๆ จากไป
น้องเล็กเป็นเด็กดี เชื่อฟังที่พี่ชายพูดทุกคำ กระต่ายตัวน้อยกำธนบัตรในมือแล้วเดินไปยังตู้ขายไอศกรีม คุณป้าที่คุ้นหน้ากันดีส่งยิ้มทักทาย
"อ้าว พี่ไปไหนซะล่ะ ?"
แก้มขาวเป็นสีชมพูเนื่องจากความร้อน เส้นผมนุ่มเปียกชื้นติดหน้าผาก มือน้อยค่อยๆ หยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดให้ตัวเองก่อนตอบเรียบร้อย "ไปช่วยคุณครูครับ คุณป้า"
"อ้อๆ วันนี้กินอะไรดีล่ะ ?"
กระต่ายชะโงกหน้ามองในตู้ นึกถึงตอนเด็กๆ ที่ร้องไห้โยเยให้พี่เสือขี่หลังจะได้ยื่นหน้าเข้าไปในตู้ไอศกรีมได้ ตอนนี้กระต่ายโตพอที่จะเห็นไอศกรีมทั้งตู้ได้เองแล้ว จากตู้ทำความเย็นที่เคยสูงมิดศีรษะ ตอนนี้สูงเท่าเอว เด็กน้อยคิดอย่างใจลอย พร้อมๆ กับเสียงดังมาจากด้านหลัง
"ป้า เอาชานมไม้นึง"
"อ๊ะ" แม้ตอนนี้จะสูงเลยตู้มาแล้ว แต่กระต่ายยังคงเป็นกระต่าย ยังคงเชื่องช้า คิดมากและไม่เอาไหน พอมีคนเรียกหาไอศกรีมที่อยากกินถึงเพิ่งรู้ตัว
...คำปลอบประโลมของพี่เสือดังอยู่ข้างหู
พี่เสือกอดเขาไว้ ส่งผ่านอุณหภูมิร้อนจัดมายังร่างกายเขา จัดการกับส่วนแข็งขันด้วยตัวเองโดยมีกระต่ายอยู่แนบอก มิใยที่กระต่ายจะบอกว่าจะช่วยอย่างไร พี่เสือก็ไม่ยินยอมให้เขาแตะต้อง แม้จะโตมาด้วยกัน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่น้องชายเพิ่งเห็นของพี่ชายเต็มตา ขนาด สีสัน รูปร่างใหญ่โตโอฬารจนกระต่ายนึกกลัว มือใหญ่รูดรั้งของตัวเอง กระต่ายได้แต่แก้มร้อนจัด มองขนาดมหึมาตาแป๋ว หากใช้อุ้งมือเขา... คงจะรวบไว้ไม่หมดแน่ๆ ต่อให้ใช้ทั้งสองมือก็ตาม
จากนั้น... พี่เสือบอกว่า...
กระต่ายเป็นคนรักที่ดีที่สุด เป็นคนที่พี่เสือรักมากที่สุดในโลก... และไม่จำเป็นต้องเป็น 'คนรัก' ตลอดเวลาก็ได้ บางครั้ง ก็เป็นน้องชาย เป็นฝาแฝด เป็นคนรู้ใจ เป็นทุกสิ่งทุกอย่างให้พี่เสือ
แก้มนวลของกระต่ายขึ้นสีอ่อนๆ ตอบ
ถึงแม้จะถามกลับว่าจะดีหรือ...
แต่พี่เสือตอบหนักแน่นว่า สิ่งที่พี่เสือต้องการ ไม่ใช่แค่ 'คนรัก' แต่เป็น 'ทั้งหมด'
'ทั้งหมด'.... ของกระต่าย
เป็นน้องชาย คนไม่เอาไหน เชื่องช้า ฝาแฝด คนรัก... ทั้งหมด ทั้งความรู้สึกกังวลใจ อิจฉา ริษยา ความสุข ความเศร้า โกรธเคือง... ต่อให้เลวร้ายแค่ไหน พี่เสือก็รัก 'ทั้งหมด'
"อ๊ะ จะเอาเหรอ ? ไม้สุดท้ายด้วย" เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง กระต่ายสะดุ้งน้อยๆ กระพริบตาปริบๆ กลับเข้าสู่ปัจจุบัน
"อ้าว ต่ายน้อย!"
ร่างเล็กเบิกตาโต อุทานเบาๆ "พี่หนูจิ๊บ!"
"เหอๆ ไม่เจอกันนานนะ เห็นเตี้ยๆ ขาวๆ ก็นึกว่าใคร" ลูกสาวป้านกที่ไม่ได้พบกันนานยืนเท้าสะเอว ไหล่คล้องเป้สีสันสดใส ผมถูกย้อมเป็นสีน้ำตาลแดงและถักด้วยเปียเส้นเล็กๆ ก่อนจะถูกรวบไว้เป็นหางม้า ดูอย่างไรก็เหมือนป้านกย่อส่วน
"พี่หนูจิ๊บย้อมผมเหรอ ?"
"อ๋อ ใช่ๆ เดี๋ยวนะ ป้า ขอชานมให้น้องที หนูเอาเผือกก็ได้" พี่หนูจิ๊บยื่นเงินให้คุณป้า หยิบไอศกรีมแท่งสีส้มให้รุ่นน้อง ตัวเธอเดินไปแกะไอศกรีมสีม่วงอยู่ข้างๆ ถังขยะ กระต่ายรีบเดินตามไป
"ไม่เจอกันตั้งนาน พี่หนูจิ๊บสบายดีไหม ?" กระต่ายเอียงคอมอง พี่หนูจิ๊บท้วมขึ้นนิดหน่อย ผิวคล้ำลงด้วย
"ดีมากเลยล่ะ กิน อ่าน นอน... เตรียมสอบน่ะ เซ็งชะมัด สอบตรงไม่ติด" ปากบ่น แต่มือยื่นมาช่วยน้องเล็กแกะพลาสติกใสที่หุ้มไอศกรีมอย่างเป็นธรรมชาติ
พี่หนูจิ๊บเคยดูแลและเป็นเพื่อนเล่นกระต่ายน้อยตั้งแต่เด็กๆ แล้ว พอโตมาจึงจะห่างหายไปบ้าง มีเพียงป้านกที่ยังมาแวะหาคุณแม่
"พี่หนูจิ๊บจะเรียนอะไรเหรอ ?"
"พยาบาล" ตอบสั้นๆ ยัดไอศกรีมแท่งสี่เหลี่ยมเข้าปาก กระต่ายฟังแล้วชะงัก
"หา ?"
"จริง ไม่เข้าใช่ป้ะ ? คืองี้ แม่นกจบพยาบาลนะ เคยทำงานอยู่ช่วงสั้นๆ แต่ก็ลาออกมาเป็นแอร์ พี่เลยเหมือน... ไงดีวะ" พี่สาวที่สูงกว่ากระต่ายไม่มากยักไหล่ "เหมือนอยากทำในสิ่งที่แม่ทำไม่ได้น่ะ"
เด็กน้อยตรงหน้าเอียงคอ ท่าทางเซื่องๆ เหมือนเดิม จนไอศกรีมละลายติดนิ้ว พี่สาวหัวเราะหึๆ หยิบทิชชู่มาเช็ดมือน้อยให้ว่องไว "งงอะไร ?"
"แล้ว... แล้ว พี่หนูจิ๊บจะสอบอีกครั้งเหรอ ?"
"อืม เหลือสอบอีกที"
กระต่ายฟังแล้วอดเปรียบเทียบกับตัวเองไม่ได้... พี่หนูจิ๊บพลาดจากการสอบครั้งแรกแล้ว แต่กลับไม่ท้อแท้ ยังมีแรงใจสู้อีกครั้ง ทั้งๆ ที่นั่นเป็นการสอบใหญ่ เป็นความปรารถนาของเธอ แต่กระต่ายเล่า... เจอแค่ครั้งแรกก็ท้อถอยเสียแล้ว
"ถ้าไม่ติดยังไง... ก็จะสอบต่อไป... จนกว่าจะติดหรือว่าเบื่อแล้ว ไม่เอาแล้ว" เธอยกไอศกรีมเข้าปาก มือหนึ่งกุมมือเล็กไว้ "ถ้าไม่จนถึงที่สุด ก็คงไม่ยอมแพ้หรอก"
คำพูดนั้นกระแทกลงในใจคนตัวเล็ก พี่สาวกัดไอศกรีมแท่งเล็กไปด้วย หันมาถามน้องเล็กเอื่อยๆ "แล้วต่ายน้อยล่ะ ? คิดอะไรไว้ ?"
ใบหน้านวลขึ้นสีน้อยๆ รู้สึกอับอายที่ตัวเองเลื่อนลอยเหลือเกิน "หนู... ยังไม่รู้เลย"
"ค่อยๆ คิดละกัน ให้เรียนที่อยากเรียนเถอะ ถ้าเป็นสิ่งที่อยากทำจริงๆ ก็อย่ายอมแพ้ง่ายๆ" พี่สาวทิ้งท้าย ยักไหล่เบาๆ ด้วยท่วงท่าที่กระต่ายคิดว่าดูเท่เสียยิ่งกว่าพี่เสืออีก ดวงตาของรุ่นพี่เปี่ยมไปด้วยความหวังและหนักแน่น
ความซื่อตรงในความต้องการของตัวเองนั้น ไม่มีใครเคยบอกกระต่ายมาก่อน ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำ เหมือนถูกวางไว้แล้ว ทั้งอบอุ่น ปลอดภัย ไม่ต่างจากอยู่ในอ้อมแขนพี่เสือ
กินจนหมดแท่งแล้ว พี่หนูจิ๊บบอกลาสั้นๆ และเดินจากไป กระต่ายนั่งลงบนม้านั่งเหล็กของโรงอาหาร กลิ่นเหงื่อ อาหารและเสียงร้านรวงที่เริ่มทยอยเก็บปะปนกันไป ในใจคนตัวน้อยหนักอึ้ง... ความเย็นเยือกแผ่ไปตามสันหลังเหมือนโรคร้าย
กระต่ายพยายามเรียน... เรียน... เป็นน้องชายที่ดี เป็นลูกที่ดี เป็นเด็กดี เป็นแฟนที่ดี... พยายาม พยายาม... ไม่ถึงจุดมุ่งหมายเสียที ในขณะที่พี่ชายเป็นทุกอย่างเหมือนเขาเป็น โดยไม่ต้องใช้ความพยายามมากนัก...
...ไม่ได้รู้สึกเปรียบเทียบในส่วนต่างนั้น แต่....
กระต่ายก้มหน้าลงมองมองตัวเองที่เหนียวเหนอะและกระดาษทิชชู่เปื้อนน้ำหวานสีส้มเป็นหย่อมๆ
ที่ต้องพยายามอย่างหนักจนเหน็ดเหนื่อยและทดท้อเช่นนี้... ใช่ความปรารถนาจริงๆ หรือไม่ ?
คำถามนั้นก้องอยู่ในใจ
คำตอบเดียวที่ฉายชัด ชัดเจนทันทีคือ... ใช่ เป็นความปรารถนาจริงๆ ของกระต่าย
ปรารถนาในการเป็นที่รัก เป็นหนึ่งเดียว ไม่ใช่เพียงคนรักหรือครอบครัว... แต่เป็นทั้งวิญญาณและชีวิต...
...ของคนๆ เดียว
...พี่เสือ......แต่ที่เหลือนั่นเล่า ?
กระต่ายเผลอกอดตัวเอง กัดริมฝีปากแน่น ไม่กล้าคิดว่าคำตอบจะเป็นอย่างไร...
...ปล่อยมันไว้ ปล่อยมันค้างคาแบบนั้น...
สัญชาติญาณส่งเสียงเตือนระงม กระต่ายสูดลมหายใจลึก
ใช่... ไม่มีใครสมหวังได้ทุกปรารถนา ตอนนี้เขาสมปรารถนาหนึ่งแล้ว พี่เสือเป็นคนของเขาคนเดียว เป็นคนรัก เป็นอ้อมแขนแล้ว... ปรารถนาอื่นใด....
...ไม่สำคัญ
......
//
เสือเอ๊ย อดกินเพราะทำตัวเป็นพระเอกชัดๆ 555 ตอนนี้งงไหมคะ? งงเนอะ คือความรู้สึกกระต่ายเลย งง สับสัน ไม่แน่ใจ ไม่มีความมั่นใจ โทษตัวเอง ถึงจะย้ำหลายรอบว่าไม่เปรียบเทียบๆ แต่ในใจก็ต้องมีบ้าง ตอนนี้กระต่ายติดอยู่กับความรู้สึกแบบนี้ค่ะ พอเจอพี่หนูจิ๊บ ทำให้ยิ่งรู้ตัว แต่ไม่กล้ายอมรับ เพราะกลัวเกินไป
เป็นเด็กน่าสงสารนะ จะบอกว่า ส่วนหนึ่งที่กระต่ายเป็นแบบนี้ก็เพราะพี่เสือ เพื่อนๆ พ่อแม่ด้วย ประมาณว่าพ่อแม่รังแกฉัน ดูแลดีเกินไปจนไม่กล้าคิด ไม่กล้าทำอะไรเพื่อตัวเอง
ตอนนี้สั้น 555 มัวแต่ป่วยอยู่ มาดูจริงๆ เราป่วยบ่อยมากเลยนะ เล็กๆ น้อยๆ ตลอด หนึ่งปีที่เขียนเรื่องนี้เข้าโรงบาลไปสามครั้ง ที่เหลือก็ป่วยนั่น ป่วยนี่จนเพลียตัวเอง ตอนนี้หันมาดูแลตัวเองมากขึ้นแล้วค่ะ งานก็เยอะขึ้น เดดไลน์ธีซิสก็ใกล้เข้ามา 555 จะพยายามอัพให้ได้อย่างน้อยเดือนละครั้งนะคะ บางเดือนอาจจะสองหรือสาม (ถ้าไหว 555)
เรื่องนี้จริงๆ ไม่ยาวค่ะ น่าจะประมาณสองสามร้อยหน้าเท่านั้นเอง แต่ที่มันนานนนนนนนนนนนเพราะคนเขียนดองนั่นเอง
แต่คนอ่านที่น่ารักก็ยังติดตามกันอยู่ ขอบคุณมากๆ เลยนะคะ
ปล เรื่องรวมเล่ม ติดต่อกับ สนพ นึงไว้แล้วค่ะ เอางี้ก็แล้วกันเนอะ ถ้ามีข่าวคืบหน้ายังไง จะรีบมาขายของทันทีเลย 555
ขอบคุณทุกคนมากนะคะที่ติดตามกัน ไม่ทิ้งสองพี่น้องไปไหน ขอบคุณค่า
หัวข้อ: Tiger&Bunny : พี่เสือร้ายกับน้องกระต่ายน้อย เปิดจองแล้วค่ะ P.136 15/11/15 (อ่าน 1179854 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก