หัวข้อ: Tiger&Bunny : พี่เสือร้ายกับน้องกระต่ายน้อย เปิดจองแล้วค่ะ P.136 15/11/15

[mamacub]

เข้ามารอ...รอๆๆ
 

[ciaiwpot]

เสืออออออออออออออ
 

[RedQueen]

แวะมารอคะ แอร้ยยยย

[doyoulove007]

อย่าอ่านบ้างอ่ะใครมีเว็ปขอหน่อยจิ T_T

[kimhamwong]

อะไรคือคำตอบของต่ายน้อย พี่เสือรักต่ายน้อยมากจนไม่อยากให้จากไปไหน
เหมือนจะหวาน แต่ทำไมมันหน่วงๆ ชอบกล

[aimer]

Part 2: การตัดสินใจ

ร่างกายอ่อนล้า กระต่ายพยุงตัวขึ้นจากเตียงที่ยับเยินราวกับผ่านสงครามมา ร่างเล็กคลานลงจากเตียง พี่เสือทำความสะอาดร่างกายไว้ให้แล้ว แต่เขาก็ต้องเดินโซเซเข้าห้องน้ำ ชำระล้างร่างกายอีกครั้ง...


...เพราะถูกรักจนฟ้าสาง เสือจึงยอมหยุดแล้วไปมหาวิทยาลัย กระต่ายจึงต้องหยุดเรียนอีกครั้ง


ฝักบัวพ่นน้ำอุ่นออกมาให้ชวนสบายตัว กระต่ายต้องล้างข้างในอีกครั้ง ไม่ใช่เพราะคนรักปลดปล่อยแล้วทิ้งไป แต่เพราะที่ทิ้งไว้นั้นมากจนล้างออกไม่หมดในครั้งเดียว...


ของเหลวเหนียวหนืดไหลเยิ้มจากสะโพกตามแรงโน้มถ่วง ดวงตากลมล่องลอย... ปล่อยให้น้ำกามจำนวนมากที่คงค้างไหลทะลักจนท่วมต้นขาขาวเนียน


นี่คือประจักษ์พยานความรัก ความใคร่ของพี่ชาย หากเป็นผู้หญิงคงตั้งท้องภายในเวลาไม่นาน


เยอะ... จนล้น... จนบ้าคลั่ง...


ชั่วพริบตาหนึ่ง กระต่ายเผลอหลับฝันทั้งๆ ที่ยืนอยู่ใต้ฝักบัว...


น้ำรักเหนียวข้นกลายเป็นโคลนตม... ดึงรั้งสองขาจนขยับตัวไม่ได้ เสียงทุ้มคล้ายคำรามซ้ำไปมาดั่งคำสาป



'พี่เสือรักต่ายน้อย'

'พี่เสือรักต่ายน้อย'






กระต่ายสวมเสื้อผ้าหลวมๆ ออกจากห้องน้ำ ส่วนล่างยังระคัดระคาย เขาได้แต่หวังว่ามันคงไม่ระบมจนนั่งไม่ได้หรือ บวมจนไม่อาจรองรับความรักของคนรักในตอนค่ำได้อีก


กาแฟบนโต๊ะเย็นชืด พี่ชายดื่มทิ้งไว้ กระต่ายหยิบขึ้นมาประคองด้วยสองมือ ลิ้นเล็กแอบจิบเบาๆ รสสัมผัสของกาแฟช่างขม... จนเผลอกัดลิ้นตัวเอง ร่างเล็กสะดุ้งเฮือก น้ำตาคลอเบ้า


เจ็บ...



ดวงตากลมโตเหม่อลอยว่างเปล่า ความขมและเจ็บติดอยู่ปลายลิ้น แต่เหมือนเป็นสิ่งที่ย้ำเตือนให้ร่างกายไม่หลุดลอยไปไหน

สัมผัสหวานล้ำ... ยังแทรกอยู่ทุกอณูร่างกาย ทุกชิ้นส่วนในร่างราวกับได้ถูกโอบกอดไว้ตลอดเวลา... แม้คัดเคือง เจ็บระบม แต่ก็เจือความรัก ความใคร่ กระต่ายกอดตัวเองไว้ ให้ทุกสัมผัสฝังลึกลงในร่างกาย ให้เสียงทุ้มดังในหู ในสมอง... ในวิญญาณ


'พี่เสือรักต่ายน้อย'

'พี่เสือรักต่ายน้อย'


ดวงตาคมสบตรง ความมั่นคงชวนให้อุ่นใจ กระต่ายจดจำไรหนวด ริมฝีปาก ใบหู เส้นผม หน้าผาก... ทุกสิ่งทุกอย่างนั้นได้


คนคนหนึ่งต้องการอะไรมากไปกว่านี้ ?

มากไปกว่าคนคนหนึ่งที่รักไปจนตาย ?


แต่แล้วในห้วงความคิดความแสนอบอุ่น หวานฉ่ำกลับมีเสียงกระเส่าน่าละอายของตัวเองแทรกสอด ไม่มีคำใดหลุดออกจากปากเขาเลย ในหูมีเพียงคำบอกรักซ้ำไปซ้ำมา


แม้ยามพยายามจะพูด แต่ร่างกายที่ถูกสั่งสอนให้เคยชินให้รองรับความใคร่ของบุรุษก็ทรยศ มันเรียกร้อง... ต้องการ... เสียงที่หลุดออกไป ไม่ได้เป็นไปมากกว่าเสียงครางหวานเพื่อเติมเต็มความปรารถนาของคนรัก...


เสียงเดียวที่ชัดเจนคือ...


'พี่เสือรักต่ายน้อย'





ร่างกายสั่นสะท้าน... ความขมปร่าจากกาแฟแล่นตรงถึงสมองอีกครั้งพร้อมๆ กับความเจ็บปลายลิ้นและช่องทาง


กระต่ายไม่ได้พูดคำใดเลย... นอกจากฟัง... ทุกคำรัก ทุกคำสั่ง... อย่างแสนรักและภักดี


'กระต่ายอย่าลืมไปติว...'

'ครางเพราะๆ ให้พี่หน่อย'

'ห้ามไป!'

'มันเป็นใคร ?'

'อย่าไปไหน!'

'ปีหน้าไปเรียนด้วยกันนะ'

'เมียพี่...'

'ถ้ากระต่ายท้องได้... ก็ดีนะ'

'อย่าไปไหน! ห้ามไปไหนทั้งสิ้น! ต่ายน้อยต้องอยู่บ้าน เป็นเมียพี่!'



ทุกคำ ทุกประโยควนเวียนกลับเข้ามาอีกครั้ง ร่างเล็กสั่นสะท้านไม่หยุด ดวงตาปิดแน่นราวกับจะหลีกหนีอะไรบางอย่าง



'พี่เสือรักต่ายน้อย'


เสียงหวาน... ไม่ต่างจากขนมหวาน...


ร่างกายพึงพอใจ... หัวใจพองฟู... แต่ในสมอง... ส่วนลึกที่เขาละเลย... ตั้งใจจะละเลยกรีดร้องอย่างเงียบงัน


ฟันขาวขบเม้ม หยาดน้ำใสเอ่อท่วม ลมหายใจหอบกระชั้นค่อยๆ สงบลง แล้วหยัดกายลงจากเก้าอี้ เปิดแลปทอปสีขาวของตัวเอง


แม้มีหยาดน้ำอาบแก้ม แต่ดวงตากลับแวววาว มือค่อยๆ เลื่อนบนแผ่นสัมผัสช้าๆ เปิดไฟล์หนึ่งขึ้นมา


อกบางพองด้วยอากาศก่อนผ่อนลง...


ปลายนิ้วเรียวแตะลงแป้นพิมพ์อย่างหนักแน่น



'Backspace'









ซองจดหมายยาวสีขาวส่งมาถึงบ้านของเด็กหญิงเมมฟิสในบ่ายวันหนึ่ง เธอเขย่งเท้าล้วงเอาจดหมายออกมาแล้วยื่นให้พี่ชาย

"พี่ซอรึเปล่า ?" เมื่ออยู่กันเพียงสองพี่น้อง เมมฟิสและไคโรสื่อสารกันด้วยภาษาอังกฤษ


พี่ชายถอดแว่นกันแดดออก ลงจากรถมอเตอร์ไซค์คันโตหยิบซองจดหมายมาดู น้องสาวเขย่งเท้ายื่นหน้ามาอ่านด้วย


"เอ๊ะ ?"


"หืม ?"


สองพี่น้องคนละสายเลือดและเผ่าพันธุ์อุทานพร้อมกัน ก่อนน้องสาวผิวดำมะเมื่อมด้วยเชื้อสายนิโกรเงยหน้ามองพี่ชายเชื้อสายอาหรับ

"เอาไงดี ?"


"เปิดอ่านดีไหม ?"


คิ้วคมขมวดมุ่น ก่อนส่ายหน้า "โทรเรียกเจ้าของเถอะ"


เมมฟิสถอนหายใจเหมือนผู้ใหญ่ เธอยื่นกระเป๋าสะพายให้พี่ชายถือแล้วหยิบโทรศัพท์กดเบอร์หาเจ้าของซองจดหมาย

"ฮัลโหล พี่ต่าย ?"








สองพี่น้องเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว ตะโกนบอกคุณตาที่ทำสวนอยู่หน้าบ้านว่าจะออกไปหาเพื่อน แล้วกระโดดขึ้นรถมอเตอร์ไซค์ บึ่งไปยังร้านกาแฟแห่งหนึ่ง


ใช้เวลาราวครึ่งชั่วโมง สองพี่น้องก็มาถึงร้านกาแฟใกล้มหาวิทยาลัย ใกล้ๆ กันมีศูนย์ติวหลายแห่ง เมมฟิสกระโดดลงจากรถก่อน แล้ววิ่งปร๋อเข้าร้าน


คนที่นัดนั่งอยู่มุมในสุดของร้าน บนโต๊ะกระจกเบื้องหน้ามีกาแฟสีอ่อนวางอยู่ ร่างกายเล็กเหมือนเด็กประถมขยับออกมาจากโซฟา ดวงตากลม ใบหน้าเพรียวรูปไข่ แก้มกลมยุ้ย ริมฝีปากอิ่มจิ้มลิ้มยิ่งทำให้ดูเหมือนตุ๊กตาของเด็กน้อย


"พี่ต่าย! ว้าววว" เมมฟิสร้องทักแล้วส่งเสียงดัง "แต่งตัวน่ารักจัง"


รุ่นพี่เจ้าของจดหมายอยู่ในชุดเอี๊ยมยีนส์ตัวเล็ก สวมทับเสื้อแขนยาวลายขวางสีหวาน เขาส่งยิ้มน้อยๆ ให้ "อืม พี่เสือเลือกให้น่ะ"


เหมือนเด็กหญิงคิดไปเองที่รอยยิ้มนั้นดูแปลก... เหมือนมีอะไรเปลี่ยนแปลงไป


"พี่ต่าย" ไคโรเดินตามมา "มีจดหมายมาส่งที่บ้านน่ะ"


"อืม" มือบางรับซองจดหมายมา แล้วพักไว้บนตัก สองพี่น้องเลิกคิ้ว


เมมฟิสมองแก้วกาแฟเย็นและใบหน้าหวาน อ่อนเยาว์สลับกัน "พี่ต่าย ? จดหมายจากสถาบันใช่ไหม ?"


"อืม ขอบคุณมากนะ พี่ไม่นึกว่าจะส่งมาเร็วขนาดนี้ เลยไม่ได้บอกไว้ก่อน"


ไคโรคว้าแก้วกาแฟเย็นที่เหลือเพียงครึ่งเดียวมาดื่มต่ออย่างไม่ใส่ใจมารยาท "....ไม่ยักรู้ว่าพี่ต่ายกินกาแฟ"


"เพิ่งหัดน่ะ" ร่างเล็กลูบจดหมายเล่นอย่างใจลอย "ปกติพี่เสือไม่อนุญาตให้กินหรอก"


"ก็พี่ต่ายเหมาะกับนมมากกว่านี่นา" เมมฟิสยิ้มแป้น "แล้วจดหมายนั่น..."


"ผมนึกว่าพี่ปฏิเสธไปแล้ว ไม่ไปสอบสัมภาษณ์" ไคโรโพล่งออกมา กระต่ายเพียงยิ้มรับ ดวงตามีทั้งความยินดีและขื่นขม

สองพี่น้องสัมผัสได้เพียงความรู้สึกสับสนเพียงผิวเผิน หัวใจร้อนแรงที่ค่อยๆ เต้นช้าลง ความคิดอันวุ่นวายในหัวคล้ายดั่งถูกแช่แข็ง เย็นเยียบ เจ็บปวด แต่ก็หาทางออกได้


สิ้นสุดสิ่งหนึ่ง... เพื่อเริ่มอีกสิ่งหนึ่ง


ทางออกไม่ใช่กำแพงตัน หากคือบานประตูสู่ถนนสายใหม่...


โดยผู้เดินทางคือกระต่ายคนเดิม รอยยิ้มเดิม ร่างกายเดิม ความรักเดิม... แต่เส้นทางเปลี่ยนแปลงไปแล้ว



ร่างขาวหลับตาลงช้าๆ ผ่อนลมหายใจลง เขามองเห็นทางสองสาย... สายหนึ่งเดินเพียงลำพัง เปล่าเปลี่ยว... แต่เข้มแข็ง อีกทางหนึ่งอบอุ่น แต่อ่อนแอ


เมื่อดวงตาคู่นั้นลืมขึ้น มือบางฉีกซองจดหมายออก กวาดสายตาอ่านจดหมายแล้วยื่นให้สองพี่น้อง "พี่ไปสอบสัมภาษณ์มาแล้ว"


"อ๊ะ ไปคนเดียวเหรอ ?"


คนตรงหน้าผงกศีรษะ "ได้ทุนเรียนหนึ่งปี ฝึกงานโดยไม่ได้รับค่าจ้างอีกหนึ่งปี พร้อมที่พักและค่าใช้จ่ายประจำวัน" ไคโรอ่านเนื้อความเสียงดัง พลางมองหน้าขาว

"...ไหนบอกว่าจะไม่ไปสัมภาษณ์เพราะไม่อยากแยกจากพี่เสือ..."


"อืม..." เจ้าของเสียงหวานรับจดหมายกลับมาแล้วยิ้มตอบ "ก็เงื่อนไขดีออกนี่นา เมก็บอกเอง"


"อื้อ มันก็ใช่่ แต่นั่นปารีสนะ! ปารีสน่ะเป็นเมืองที่อยู่ยากสุดๆ! แล้วพี่ต่ายจะอยู่ได้เหรอ ? นี่... ไคเคยไปอยู่นี่ ?"


"สองสามเดือนน่ะ ตอนแรกไปเยี่ยมซอ แล้วเลยไปเที่ยว..."


"ติดผู้หญิงหรอก" น้องสาวทำเสียงขึ้นจมูกอย่างหมั่นไส้ "นั่ง Channel tube ไปหาเมกับแกรนด์มาแป๊บเดียวก็ไม่ไป..."


"เออน่ะ แต่ปารีสน่ะอยู่ยากสุดๆ เลยนะพี่ต่าย มิจฉาชีพเยอะมาก ขี้หมาก็โคตรเยอะ"


"นั่นสิ เมเคยไปเที่ยวนะ ลำบากมากๆ ป้ายก็เป็นภาษาฝรั่งเศสหมด ไม่มีใครพูดอังกฤษเลย"


"ยิ่งระบบราชการนี่... ยิ่งห่วยแตก"


"ฮื่อ... เมดีใจจะตายที่แม่ส่งไปอยู่ลอนดอน ไม่ใช่ปารีส"


กระต่ายรับฟังสองพี่น้องด้วยรอยยิ้ม "พี่อ่านมาบ้างแล้วล่ะ พอรู้ว่าตัวเองต้องเจอกับอะไรบ้าง"


"แล้ว.... จะไปจริงๆ เหรอ ?"


จดหมายถูกพับใส่ซองเรียบร้อย เมื่อเงยหน้าขึ้น สองพี่น้องมองเห็นความเข้มแข็ง ความเชื่อมั่นเต็มดวงตากลม "พี่รู้... ปารีสอยู่ยาก มิจฉาชีพเยอะ ผู้คนไม่เป็นมิตร... แต่โอกาสดีๆ แบบนี้หายากมาก ขอบใจมากนะ"


เมมฟิสทำท่าจะพูดอะไรอีก แต่กลับถอนหายใจ "เมคิดมาตลอดว่าพี่ต่ายไม่เหมาะกับเมืองอย่างปารีสหรือนิวยอร์กหรอก... อันตรายเกินไป ผู้คนไม่เป็นมิตรเกินไป... พี่ต่ายทำไมไม่ลองไปเมืองอยู่ง่ายกว่าอย่างลอนดอนหรือสิงคโปร์..."


"ใช่ มีศูนย์ลอนดอนด้วยนี่ ?" ไคโรพูด


"มี... แต่ในทุนระบุแค่ศูนย์ใหญ่ที่ปารีสเท่านั้น... พี่กะว่าจะไปเรียนภาษาก่อนสามเดือนน่ะ เลยต้องไปก่อนเปิดภาคสามเดือน"


"เอ๊ะ... ก่อนสามเดือน! งั้นก็ต้องเดินทางตั้งแต่..."


"สามเดือนหน้า" คำตอบเรียบร้อย "พี่ยังไม่ได้บอกพ่อแม่... แต่ช่วงสามเดือนแรกคงต้องขอให้พ่อแม่ส่งเรียนก่อน"


กระต่ายอธิบายให้สองพี่น้องฟังถึงเรื่องวีซา ที่พักและศูนย์สอนภาษาที่ติดต่อไว้แล้ว เมมฟิสและไคโรได้แต่กระพริบตาปริบๆ


"ทั้งหมดนี้พี่ต่ายติดต่อเองหมดเลย ?"


กระต่ายพยักหน้า แม้รอยยิ้มจะบางเบา แต่ดวงตาที่เปี่ยมด้วยความเชื่อมั่นนั้นทำให้ความกังวลของรุ่นน้องทั้งสองเจือจางลงบ้าง


"แล้ว... บอกพี่เสือหรือยัง ?"


รอยยิ้มบนใบหน้าค่อยๆ หายไป ริมฝีปากขบกันแน่น "ยังเลย"


"ไปสามเดือนหน้า... มันกะทันหันไปนะ ขนาดพวกเรายังคิดแบบนั้นเลย..."


"ฮื่อ... พี่ก็คิดแบบนั้น แต่เวลาผ่าตัดอะไรซักอย่าง ก็ต้องรีบทำให้เร็วใช่ไหมล่ะ"


"ผ่าตัด ?"


"ฮื่อ... ผ่าตัดเอาความคิดน่ารังเกียจของตัวเองออกไปน่ะ" กระต่ายเก็บจดหมายใส่เป้ แล้วมองนาฬิกา "พี่เสือใกล้มารับแล้วล่ะ พี่ไปก่อนนะ ขอบคุณทั้งคู่มาก"


สองพี่น้องมองร่างเล็กที่เดินไปจ่ายเงินแล้วหันกลับมายิ้มบางๆ ให้... จนร่างเล็กลับหายไปจากสายตา


"เปลี่ยนไปนะ" เมมฟิสพูดเบาๆ ไคโรพยักหน้า


"เมื่อก่อนพี่ต่ายไม่กล้าเข้าร้านกาแฟคนเดียวด้วยซ้ำ ไม่กล้ายืนรอข้างถนนคนเดียว... ไม่กล้าทำอะไรที่เสือมันห้ามซักอย่าง"


"เห็นว่าเมื่อก่อนไปเที่ยวสิงคโปร์กัน... พี่เสือทำทุกอย่างให้หมดเลย"


เด็กหนุ่มถอนหายใจเบาๆ ใจหายไม่น้อย... แต่เขารู้ดี กระต่ายเปลี่ยนไปแล้ว... แม้ยังอ่อนเยาว์ ไร้เดียงสา แต่ภายในที่อ่อนไหว กลับแกร่งกล้าแม้ถูกซุกซ่อนในรูปลักษณ์แสนอ่อนแอ


"ถ้าเป็นตอนนี้... พี่ว่า... ต้องไปได้ดีแน่ๆ"


ดวงตาคู่นั้น... เข้มแข็ง เชื่อมัน มีความฝันและความอดทนบรรจุเต็มเปี่ยม ไม่ต่างจากสายตาของพี่สาวคนโต... ลักซอร์เลยแม้แต่น้อย...


ผู้ที่มีความฝัน และอดทน ไคโรและเมมฟิสเชื่อว่าย่อมอยู่รอดและประสบความสำเร็จ

[aimer]

ผ่านไปอีกคืน... กระต่ายจ้องมองแก้วกาแฟว่างเปล่า เนื้อตัวเฉอะแฉะด้วยเหงื่อ ร่างกายขาวสะอาดมีร่องรอยรักอยู่ทั่วทุกแห่ง ริมฝีปากอิ่มเผยอน้อยๆ เมื่อหันกลับมานอนตะแคงมองคนที่ลูบไล้เรือนผมด้วยท่าทางเหม่อลอย

รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้าคมเข้มที่ดูขรึมลงกว่าเคย มือสากปัดผมนุ่มให้พ้นหน้า

"พี่ทำกระต่ายตื่นเหรอ ?"


"อืม... เปล่าหรอก ยังไม่ง่วงน่ะ"


"โดนพี่สูบพลังขนาดนี้ยังไม่เหนื่อยหรือไง ?" เสียงทุ้มนุ่มถามอย่างมันเขี้ยว โน้มกายลงขบแก้มนวลเบาๆ แก้มสากสีเขียวจางเต็มไปด้วยตอหนวดสั้นๆ ทำเอาผิวนวลระคาย คนที่นอนอยู่หัวเราะคิกอย่างจั๊กจี้

"พี่เสือบ้า... พอแล้ว... ไม่เล่นแล้วนะ"


ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดข้างหู อ้อมแขนแข็งแรงโอบกอดเอวบางไว้แนบตัก เสือก้มลงจุมพิตหน้าผากนวล "...ทำไมวันนี้ไม่นอน หืม ? แล้วพี่จะไปทำรายงานได้ยังไงกัน ?"


"ฮื้อ... เกี่ยวอะไรกัน ก็ทำไปสิ เดี๋ยวหนูไปชงกาแฟให้"


"ไม่ได้หรอก" เสือยิ้มน้อยๆ "ทุกครั้งพี่ต้องรอให้กระต่ายนอนก่อนแล้วค่อยไปทำงานน่ะ"


"อ๊ะ" เสียงหวานอุทาน... "ทำไม..."


"พี่ไม่อยากให้ต่ายน้อยนอนคนเดียว" คำตอบราบเรียบ มือเขี่ยแพขนตาหนาของคนรักเล่น "...เลยต้องรอให้เด็กน้อยนอนก่อน"


คล้ายได้ยินเสียงบางอย่างตกแตก... หัวใจถูกกระชาก รอยยิ้มบางบนใบหน้าหล่อเหลา คำพูดเรียบๆ แม้ไม่หวานซึ้ง แต่จริงจัง... กระต่ายเชื่อว่า พี่เสือทำเช่นนี้มานานแล้ว...


...เฝ้าดูให้คนที่รักหลับไป แล้วเรื่องของตัวเองค่อยมาทีหลัง


ริมฝีปากอิ่มขบเม้มแน่น เสือหัวเราะ "ไม่นอน งั้นวันนี้ไปนั่งเป็นเพื่อนพี่ทำงานก็แล้วกัน"


ดวงตากลมช้อนขึ้นมอง สองแขนอ้ากว้างให้วงแขนแข็งแรงอุ้มจากเตียง...


...ไปอยู่เคียงข้าง อยู่ด้วยกัน




คนที่มีทุกอย่าง เพียบพร้อมทุกอย่าง กลับไม่ปรารถนาสิ่งใดเลย... นอกจากตัวเขาเอง


ร่างเล็กซบใบหน้าบนไหล่กว้าง...

...ถ้าเป็นเช่นนี้... กระต่ายจะจากไปได้อย่างไรกัน



ขอเถิด... เพียงคำเดียว... เพียงครั้งเดียว

แล้วกระต่ายจะยกเลิกทั้งหมด ละทิ้งทุกอย่าง...



"พี่เสือ... ถ้าหนู... ไปเรียนที่ห่างกัน..." เสียงหวานถามเบาๆ ระหว่างถูกอุ้มให้นั่งบนโซฟา เนื้อตัวขาวสะอาดถูกพันด้วยผ้าห่มนุ่ม ในมือประคองแก้วโกโก้อุ่นๆ ในใจคนตัวเล็กคาดหวัง...


"จะไปที่ไหนกัน ? ต่ายน้อยก็อยู่มหาลัยเดียวกัน... อาจจะห่างกันคนละคณะ แต่ก็ไม่ได้ไกลขนาดนั้น ยังไงก็ต้องกลับมาที่คอนโดอยู่ดี" เสียงตอบทุ้มนุ่ม พลางกอดร่างเล็กแนบอก


กระต่ายกลืนน้ำลาย แต่ยังไม่หมดความหวัง... หากพี่เสือไม่ทำร้ายต้นอ่อนที่ชื่อว่าความฝัน... กระต่ายจะยินดีเป็นคนเด็ดมันทิ้งเอง เพียงเพื่ออยู่กับคนที่รัก... "ไม่ ไม่... คือ อย่าง... ไปต่างประเทศ..."


"ไม่!" ความหวามไหวหายไปทันตา พร้อมวงแขนที่แน่นเข้าราวกับจะฝังให้ร่างเล็กเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย จุมพิตร้อนแรงบดเบียดข้างแก้ม พร้อมมือแข็งแรงที่ดึงใบหน้าเล็กให้เงยขึ้นสบ ดวงตาคมสีดำสนิทดุร้าย ถมึงทึงราวกับกระต่ายพ่นคำหยาบคายออกมา


เมื่ออยู่ต่อหน้าสัตว์ร้าย กระต่ายตัวขาวทำอะไรไม่ได้นอกจากสั่นระริก เผลอทำแก้วโกโกร้อนหกเลอะเทอะ เสียงแก้วเซรามิกกระทบพื้น แตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ


และเมื่อจ้องเข้าไปในนัยน์ตาตรงหน้า มีเพียงสัตว์กระหายเลือดจ้องตอบกลับมา


"ต่ายน้อยฟังนะ... ต่าย - เป็น - เมีย - พี่" เสียงทุ้มเน้นย้ำทีละคำด้วยเสียงคล้ายคำราม มือบีบคางเล็กแน่นจนปวดร้าวไปถึงกระดูก


"และเมียพี่... ไม่มีสิทธิ... ออกไปไหน... แม้กระทั่งคิดก็ห้าม!" คำสุดท้ายคือเสียงตะคอก กระต่ายสะดุ้งเฮือก ดิ้นรนออกจากอ้อมแขน แต่มือที่สะบัดใบหน้าเขาออกเลื่อนมาจับตรึงร่างเหมือนสัตว์เล็กถูกจับสตาฟ

"อยู่กับพี่! รักได้แค่พี่! เข้าใจไหม!"


ผ้าห่มที่พันร่างกายถูกกระชากออก คล้ายดั่งว่าเสือคนที่คอยลูบไล้ร่างน้อย ปรนเปรอคนรักราวกับปรนนิบัติราชินีนั้นหายไป กระต่ายพยายามดิ้นออกจากกรงขัง


เสียงทุ้มดังเหนือศีรษะ คำราม... ข่มขู่... ตะคอก... ขณะที่ส่วนล่างของกายขาวถูกเปิดโล่งและกระแทกสวนเข้ามาทั้งๆ ที่ไม่ได้เตรียมพร้อมสำหรับรอบที่สอง

"เมียพี่! พี่รักต่ายน้อย! พี่รักต่ายน้อย!"


สมองมึนงง ถูกกระแทกกระทั้นจนร่างสะท้าน เสียงหวานกรีดร้องต่อความใหญ่โตที่บุกรุก ฉีกทึ้งร่างให้แหลกราน... รุนแรงจนกลีบเนื้อแทบฉีกขาด ผนังร้อนภายในถูกครูดจนเป็นแผลยาว


"อ๊าาา เจ็บ!"



...ภายในร่างกายที่ถูกย่ำยี ภายในสติสัมปชัญญะที่ดับวูบ... บางอย่างถูกทุบให้แหลกสลาย และบางสิ่งก่อกำเนิด ชูช่อแข็งแรง...






...จากหน้าดินที่บางแสนบาง


ตัวตนของกระต่ายที่ถูกฝังกลบไว้นานแสนนาน... กำเนิดขึ้นจากความลังเล ความขี้ขลาด ความริษยา ความต้องการและความรักจนมากเกิน


ขณะที่ร่างกายถูกลงทัณฑ์และตอบสนองความใคร่







มันชูช่องดงาม แข็งแรงและมั่นใจ










ร่างกายคนตัวเล็กผ่ายผอมลงไปทันตา... ภายในไม่กี่สัปดาห์ เสือได้เพียงจ้องมองร่างเล็กอย่างหนักใจ กระต่ายปิดปากเงียบกริบ ไม่พูดคำใดในทำนองที่จะจากไปอีก แม้ไม่มั่นใจ แต่เขาก็โล่งใจ...


...อย่างน้อย ไม่ว่าจะในครัวหรือบนเตียง กระต่ายก็ปรนนิบัติ ตอบสนองเขา.... ไม่ต่างจากเมียรักดังที่แล้วๆ มา


ไม่มีใครรู้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนรักที่นอนกอดอยู่ทุกวัน หึงหวง หวงแหนยิ่งกว่าชีวิตตัวเอง... ว่ากระต่ายตัวขาวปุกปุยแสนอ่อนแอได้ค่อยๆ ยืนหยัด แข็งแกร่ง


จนกล้าพอที่จะเผชิญหน้ากับด่านแรก... บิดามารดา


คุณแม่ของกระต่ายแปลกใจมากกว่า ก่อนจะแสดงความยินดีจากใจจริง ร่างเล็กเหมือนกระต่ายกอดลูกชายคนเล็กไว้ ส่วนคุณพ่อได้แต่ประหลาดใจที่ลูกคนเล็กที่แสนอ่อนแอจะตัดสินใจเด็ดขาด โผบินออกจากอ้อมอกพ่อแม่ได้เร็วขนาดนี้


กระต่ายไม่ได้มุทะลุแม้แต่น้อย แผนการทุกอย่าง ที่พัก ที่เรียน วีซา ทุกอย่างถูกติดต่อไว้หมดแล้ว เตรียมพร้อมทุกอย่างให้ตัวเอง ไม่เว้นแต่เรื่องเล็กๆ น้อยและวิธีการใช้ชีวิตที่ต่างแดน แม้จะเป็นเรื่องในหนังสือ แต่กระต่ายก็เตรียมตัว เตรียมใจอย่างน่าประหลาด


"แล้วพี่เสือล่ะ ?" คุณแม่ถาม ลูกชายส่ายศีรษะแล้วตอบ


"เดี๋ยวหนูจะบอกเอง"


"อ้าว ยังไม่บอกอีกเหรอ ? วันบินใกล้เข้ามาแล้วนะ"


"สรุปว่าคุณแม่คุณพ่อให้ไปใช่ไหม ?"


ผู้ปกครองได้แต่ยิ้มกว้าง จะตอบสิ่งใดได้นอกจาก "ตกลง" เมื่อลูกชายต้องการความก้าวหน้า ไม่แปลกที่จะทะเยอทะยาน และยิ่งเป็นเจ้าตัวน้อยที่เคยไร้เดียงสาปานนั้น หัวอ่อนขนาดนั้นกลับยืนยันที่จะตามความฝัน และมีกำลังพอที่จะคว้าโอกาสมาได้...


...คนเป็นพ่อแม่ได้แต่สนับสนุนและร่วมยินดีกับลูก


"แล้วเรื่องเงิน..."


คุณพ่อลูบคางท่าทางครุ่นคิด "พ่อกับแม่มีเงินให้พี่เสือกับต่ายคนละก้อนสำหรับเรียนมหาลัยอยู่แล้ว... สำหรับกระต่าย คงเอาเงินก้อนนั้นมาใช้เป็นค่าใช้จ่ายประจำวันกับค่าเรียนภาษา... ดีที่ไม่มีค่าที่พัก ค่าเรียน พ่ออ่านแล้ว ถ้าต่ายน้อยไม่ได้ทุนคงไม่มีปัญญาส่งแน่ๆ"


คุณแม่ลูบศีรษะน้อย "เป็นเด็กเป็นเล็ก... อย่ากังวลเรื่องนี้เลย เราทำดีที่สุดแล้ว พ่อกับแม่ก็ชื่นใจ ยังไงก็ต้องส่งให้ถึงที่สุดแน่นอน ต่ายน้อยต้องตั้งใจเรียน ตั้งใจฝึกก็พอ"


เพียงแค่ได้ยิน ลูกชายก็ขบริมฝีปากแน่น น้ำตาเอ่อรอบดวงตา ก้อนแข็งๆ บางอย่างจุกอยู่ที่คอ มือน้อยได้แต่พนมมือไหว้ลงบนตักของพ่อแม่อย่างซาบซึ้ง


...ความรักที่ไม่มีข้อแม้ ความรักที่ไม่ต้องการสิ่งใดตอบแทน... อาจจะเป็นความรักเช่นนี้ก็ได้ ที่กระต่ายคาดหวังจากพี่เสือ...







ขณะนั่งรถเมล์กลับคอนโดด้วยตัวคนเดียว เขาได้แต่สงสัยครามครัน ถ้าเช่นนั้น ความรักเช่นคนรักนั้น คือการเห็นแก่ตัว ผูกขาดและมีข้อแม้เช่นนั้นหรือ ?









"ไม่ให้ไป!" เสียงดังลั่น ก้องทั่วห้อง ใบหน้าเสือดำคล้ำ ร่างกายสูงใหญ่ราวยักษ์ปักหลั่นกระทืบเท้าจนพื้นสะเทือน แต่คล้ายดังว่าคนตัวเล็กไม่ต่างจากลูกสัตว์ไม่เกรงกลัว


ไหล่บางๆ ตั้งตรง ลำคอหยัดขึ้น ดวงตาใสแวววาวจ้องมองตรงไปเบื้องหน้า ไม่หวั่นไหวแม้ร่างยักษ์จะคว้าแขนตัวเองหมับ จนร่างขาวบางโยกคลอน


มือแข็งแรงจับต้นแขนบีบแน่น เจ็บลึกถึงกระดูก ภายในดวงตาสัตว์ร้ายเต็มไปด้วยโทสะร้อนแรง เขาเขย่าตัวคนรักพลางตะคอก

"พี่ไม่ให้ต่ายน้อยไปไหน!! กล้าดียังไงถึงจะไปจากพี่!"


กระต่ายไม่ได้เบือนหน้าหนี เพียงแต่สบตาตรงไปตรงมา "พี่เสือ... ตั้งสติหน่อย..."


"ไม่.... ไม่..." ร่างสูงราวกับคนบ้า "ต่ายเป็นเมียพี่! ของพี่เท่านั้น!"


"พี่เสือ..."


"ไม่!" เขาผลักร่างเล็กออก เบือนหน้าออกจากใบหน้าขาวใส รู้เพียงว่าหัวใจเจ็บจนแทบแยกชิ้นส่วนออกจากกัน แล้วคนตรงหน้าที่แสนน่ารัก ใช้มือขาวบางขยี้ทุกอย่างทิ้ง...


หัวใจดวงนี้...ไร้ค่าอย่างนั้นหรือ ?


กระต่ายนั่งตรงหน้าพี่ชายอย่างอดทน ก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อมือหนาคว้ากรอบรูปคู่ได้แล้วโยนทิ้งเต็มแรง


เพล้ง...


เสียงดังในความเงียบ ตามด้วยข้าวของชิ้นอื่น อารมณ์เกรี้ยวกราดระบายลงกับข้าวของราวกับว่าจะทดแทนความโศกเศร้าครั้งแล้วครั้งเล่า กระต่ายถอนหายใจเงียบๆ แล้วเดินเข้าห้องนอน


เสียงจานชามดังตกแตกตามมาเรื่อยๆ เขาหลับตาลง นวดหัวคิ้วเบาๆ






ราวตีสอง... กระต่ายไม่ได้หลับตาลงสักงีบ หลังจากกระสับกระส่ายทั้งคืน เมื่อเสียงด้านนอกเงียบลง เขาก็ลงจากเตียง เปิดประตูห้องออกไปเพื่อพบกับห้องนั่งเล่นที่กระจัดกระจาย โคมไฟ โทรทัศน์ โต๊ะ เก้าอี้ ของตกแต่งทั้งหมดแตกหักเสียหาย ถูกทำลายไม่มีชิ้นดี


ร่างที่นอนอยู่กลางห้อง มีน้ำตาอาบหน้าคือร่างสูงใหญ่ แต่ทว่าไร้ซึ่งความสง่างาม... เหมือนที่เคยเป็น


น้องเล็กคุกเข่าลงข้างๆ ดวงตาดุดันจ้องมองเขม็งทว่าเจือความเศร้าลึกล้ำ ริมฝีปากแหบแห้งกลืนกินหยดน้ำตาตัวเองถามเสียงแห้ง "ทำไม... ทำไม... ต่ายน้อยทำกับพี่ได้..."


ใบหน้าหวานโน้มเข้าใกล้ ประทับจุมพิตบางเบา กระซิบข้างหู "เพราะรักพี่เสือ... รักเกินไปยังไงล่ะ..."


"รักพี่... อย่าจากพี่ไปไหน..." แววตาสัตว์ร้ายล้นทะลักด้วยน้ำตา ใบหน้ามีเพียงความอ้อนวอน มือหนากระชับต้นแขนบางแน่น "ได้โปรด... ให้พี่กราบ... ให้พี่คุกเข่า..."


"อย่า..." คำตอบสั้น ก่อนปลดมือใหญ่ออกนุ่มนวล "ถ้าพี่เสือตั้งสติได้แล้ว... เข้ามาในห้องนะ จะได้ค่อยๆ คุยกัน"









นัยน์ตาบวมช้ำ คราบน้ำตาแห้งกรังบนใบหน้า ผมยุ่งเหยิงจนดูไม่ได้ หมดสภาพนักศึกษาทันตแพทย์หนุ่มรูปหล่อ กระต่ายยันกายขึ้นดึงร่างใหญ่ที่ไร้เรี่ยวแรงให้นอนหนุนตัก


คนเช่นเสือแล้ว ไม่เคยหมดสภาพเช่นนี้มาก่อน ไม่เคยตัวอ่อนปวกเปียกไร้กระดูกเช่นนี้ ไม่ใช่ว่าเพราะตั้งใจ แต่เป็นเพราะร่างกายหมดเรี่ยวแรง... ชายหนุ่มเข้าใจครั้งแรกในชีวิตว่า ล้มทั้งยืนเป็นอย่างไร...


เช่นเดียวกับเข้าใจแล้วว่าเหตุใดเพื่อนของเขาอย่างจัมโบ้จึงนอนไร้เรี่ยวแรงนิ่งๆ บนเตียงไม่ต่างจากซากศพได้เป็นเดือนๆ หลังจากคนรักจากไป...


...เพราะมันเจ็บเช่นนี้เอง...


มือน้อยไร้เดียงสาเด็ดหัวใจหลุดออกจากขั้ว ไม่ว่าจะโกรธคนตรงหน้าเพียงใด อยากกระชากเข้ามาใกล้ ข่มขืนให้สิ้นสติแล้วขังไว้ให้เป็นเพียงของเขาเพียงคนเดียว...


...แต่ดวงตาคู่นั้น มันฉายชัดถึงความเด็ดเดี่ยว ไม่ยอมแพ้ต่อสิ่งใดๆ


ไม่ว่าจะเป็นความยากลำบาก


...หรือความรัก!



และดวงตาคู่นั้น... ที่แสนหวาน แสนบริสุทธิ์นั้นเองที่ทำให้เขาทรมานที่สุด ยิ่งกว่าถ้อยคำร้ายกาจ การกระทำเลวร้ายนับแสนนับล้าน เพียงดวงตาคู่นั้น...



...มุ่งมั่น ชัดแจ้ง บริสุทธิ์


...และไม่ฉายภาพเขาแต่เพียงผู้เดียวอีกต่อไป!



เสือหนุ่มให้มือน้อยจัดท่าทางโดยดุษฏี หากตอนนี้ ตรงนี้ คนรักถือมีดแล่เนื้อ เชือดเฉือนอวัยวะภายใน กรีดแทงเนื้อหนังให้ถึงกระดูก... เขามั่นใจว่า


...ไม่เจ็บเท่านี้แน่นอน



ริมฝีปากอิ่มค่อยๆ จรดหน้าผาก เคราหนวดเขียวครึ้ม มือบางลูบไล้ใบหน้าอย่างอ่อนโยน ดวงตาสัตว์ร้ายปิดลงเชื่องช้า เสียงแหบแห้งเค้นจากลำคอ


ไร้เรี่ยวแรง ไร้กำลัง


"ทำไม... ทำไมต้องไป..."


หัวใจแหลกสลายคงน้อยไป... ร่างกายไม่เพียงไร้กำลัง หัวใจไม่เพียงเหลือกระทั่งฝุ่น แต่วิญญาณภายในสะเทือนลั่น ราวกับจะปลิดปลิวไปทุกลมหายใจ


เสือรัก รักกระต่าย...


....


.....


......มากกว่ากระต่ายรักเสือ



"เพราะหนูรักพี่เสือ..."


...


.


.


เงียบงัน... คำตอบเช่นนี้ไม่ว่าใครก็รับไม่ได้ เสือได้แต่เหม่อมองริมฝีปากอิ่มจิ้มลิ้ม ใบหน้างดงามอย่างไร้จุดหมาย


...



.


.


เขารอคอย... รอคอยให้เด็กตรงหน้าพูดว่าโกหก... หรือล้อเล่น แต่ทว่าเข็มนาฬิกาที่ผ่านไปเชื่องช้าดังไม่หยุด ราวชั่วกัปชั่วกัลป์ที่มีเพียงเสียงลมหายใจและเสียงนาฬิกา



ราวกับว่าได้ยินเสียงน้ำตาตัวเองไหลเอื่อยๆ ความร้อนพุ่งจนแสบร้อนหน้าอกและดวงตา


"ถ้ารักพี่ อย่าไปเลยนะ... อย่าไป"



นิ่งไปชั่วอึดใจ คนรักตอบกลับด้วยเสียงละมุน "พี่เสือ... หนูรักพี่เสือจริงๆ ยิ่งรัก ยิ่งอิจฉา... อิจฉาที่พี่เสือมีทุกอย่างที่หนูไม่มี"


ยินคำตอบแล้วร่างกายก็ผวาขึ้น เค้นเรี่ยวแรงกดกอดร่างน้อยให้กลืนหายไปกับอก เสียงทุ้มสั่นพร่า "ต่ายน้อยอยากได้อะไร จะเอาอะไร... เอาไปเลย!"

"ชีวิตพี่ ลมหายใจ เงิน อะไรก็ได้ทั้งนั้น! ขอแค่อย่าไปไหน!"


"เพราะหนูรู้ว่าจะเป็นแบบนี้ยังไงล่ะ... หนูถึงต้องไป" รอยยิ้มหวานกระจ่างตา คำตอบช้า ชัดทีละคำ ก่อนที่ร่างเล็กจะดันกายหนาออกเล็กน้อย เชยตาขึ้นสบ "หนูอยากเป็นคนมีความฝัน ทำความฝัน ไล่ล่าหาโอกาส... เป็นคนที่ดีพอสำหรับพี่เสือ"


"ไม่ ไม่... ไม่! ต่ายน้อยไม่เคยไม่ดี" เสือไม่สนใจสิ่งใดๆ บนโลกอีกแล้ว ไม่ว่าจะตัวเองหรืออะไร หรือใครก็ตาม ดวงตาพร่ามัวด้วยหยาดน้ำตามีเพียงคนตรงหน้า เสียงสั่นสะท้านไม่แพ้ร่างกายราวกับเด็กน้อยหวาดกลัวความมืด "ต่ายน้อยดีสำหรับพี่! ดีที่สุด!"


"แต่หนูไม่เคยดีพอสำหรับตัวเอง" คำตอบยังค่อยเป็นค่อยไป ปลอบประโลม แต่คนฟังสติหลุดลอย เสือสูดลมหายใจเฮือกเหมือนเป็นลมหายใจสุดท้ายของนักโทษประหาร สองตาหยุดนิ่งจับจ้องมองใบหน้าตรงหน้าที่ยังคงยิ้มระเรื่อ ไม่มีวี่แววโกรธขึ้งหรือเศร้าเสียใจ "หนูอยากทำในสิ่งที่หนูทำได้ เป็นคนเต็มคน ไม่ใช่เอาแต่พึ่งพาพี่เสืออยู่แบบนี้"


"พี่เต็มใจ!" เสียงยิ่งละล่ำละลักตอบ กอบกุมสองมือน้อยขึ้นจูบระรัว "อย่าไปเลย ได้โปรด อย่าไปได้ไหม... อย่าทิ้งพี่ไป"


ใบหน้าหวานที่ส่ายน้อยๆ สูบเอาทุกอย่างไปอีกครั้ง



โลกแหลกสลาย...


หัวใจถูกบิด ฉีกทึ้ง

วิญญาณถูกกระชากหลุดลอย




...กระต่ายของพี่



"หนูรักพี่เสือ และจะรักไปตลอดชีวิต ว่าจะอยู่ที่ไหน" คำตอบแน่วแน่ มือที่เกี่ยวพันกระชับแน่น "หนูไว้ใจพี่เสือนะ พี่เสือไว้ใจหนูไหม ? รักหนูพอไหม ?"


ร่างยักษ์สั่นสะท้าน ไม่อาจตอบคำ หยดน้ำอุ่นๆ หยดลงหลังมือหนา ไหล่ที่เคยเหยียดตรงสง่างามงองุ้มเหมือนคนแก่  ไม่รู้สึกรู้สากระทั่งร่างเล็กที่บดเบียดเข้ามา...


"หนูไม่ไปไม่ได้... ได้โปรดเข้าใจหนูนะ... รักหนู ได้โปรดปล่อยหนูไป..."


เหมือนคนตายแล้ว... ร่างสูงใหญ่ไม่ตอบสิ่งใด ไม่ตอบสนองใดๆ เพียงแต่แน่นิ่งรับฟังถ้อยคำที่กรีดลงบนร่างกายและวิญญาณซ้ำไปซ้ำมา


"สองปีเท่านั้น... แล้วเรา... จะกลับมารักกันให้มากยิ่งขึ้นกว่าเดิม เป็นผู้ใหญ่กว่าเดิม..."

[aimer]

บนโลกนี้มีคนอยู่สองประเภทเมื่อเจอความผิดหวัง กรีดร้อง ฟูมฟาย คร่ำครวญ หมดแรงทั้งกายและใจหรือต่อสู้ ดิ้นรนเอาชนะ


เสือเป็นแบบหลัง


หากไม่ว่าจะทำอย่างไรคนรักก็ต้องจากไป เขาก็จะทำทุกวิถีทางไม่ให้จากไปเช่นกัน


ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนเมื่อได้ยินเสียงเรียก


"คุณจิรภัทร... เกรดคุณก็ดีนี่ แน่ใจนะว่าจะลาออก ?" สตรีร่างท้วมในชุดทำงานเงยหน้าถามพลางยื่นเอกสารให้ชุดหนึ่ง "เกรดขนาดนี้ เกียรตินิยมนอนมาแน่ๆ คุณคิดดีๆ นะ"


ร่างสูงใหญ่ยกมือไหว้พนักงานมหาวิทยาลัยประจำแผนกทะเบียน "ครับ ขอบคุณครับ"


"เฮ้อ... เด็กสมัยนี้ น่าเสียดายนะ ทันตแพทย์เกียรติยม... จบไปโรงพยาบาลไหนก็อยากได้อยู่หรอก"


เสือไม่ตอบ ใบหน้าไม่มีรอยยิ้ม เพียงแค่พยักหน้า ก่อนจะยกมือไหว้ลาแล้วหมุนตัวเดินออกจากออฟฟิศ




...ไม่ใช่แค่ขู่ หากกระต่ายไม่ยอมหยุด เสือก็ต้องเป็นคนทำให้หยุด!


กระต่าย... มาลองดูกันว่า ใครจะใจแข็งกว่ากัน!




ถ้ายังดึงดันจะไป เขาก็จะทิ้งอนาคต ทิ้งทุกอย่าง... ตามคนรักไป!




ใบหน้าคมคร้ามขยับรอยยิ้มดุดัน...



...กระต่ายเอย อย่าได้เหลือทางเลือกใดๆ

...กระต่ายเอย อย่าได้หลงลืมว่า... ชีวิตพี่เสือคนนี้ไม่มีค่า ไม่มีสิ่งใดเลย...



...หากไม่มีกระต่าย





หลังจากโดนคุณพ่อเฆี่ยนไปหนึ่งรอบเมื่อเห็นสภาพห้องเละเทะ คุณแม่ตกใจจนแข้งขาอ่อน แม้กระต่ายจะเป็นคนเก็บกวาดทำความสะอาดไปแล้ว แต่ของที่แตกไปแล้วก็ไม่อาจกลับคืนสภาพเดิมได้


คุณพ่อตัดสินใจหักค่าใช้จ่ายของพี่เสือจนกว่าจะครบค่าของที่พี่เสือทำพังทั้งหมด


โชคดีที่คอนโดสองพี่น้องไม่ค่อยมีของมีค่าอะไรนัก


"ลูกคนนึงเคยดีๆ เป็นความหวัง กลายเป็นเกเรเละเทะ ลูกอีกคนปวกเปียกไม่เอาไหน กลับไปได้ไกล" คุณพ่อแอบรำพันกับคุณแม่ในรถตอนขากลับ


...แต่คุณพ่อคงต้องผิดหวังกว่านี้ คุณแม่ต้องเสียใจกว่านี้ หากได้เห็นเอกสารจากมหาวิทยาลัยของลูกชายคนโต









กระต่ายกลับถึงคอนโดพอดีกับที่คุณพ่อคุณแม่กลับบ้านไปแล้ว ร่างเล็กวางกระเป๋าเรียนไว้บนโต๊ะตัวใหม่แทนตัวเดิมที่ถูกพี่เสืออาละวาดไป


"พี่เสือ ?" เขาส่งเสียงร้องเรียกพี่ชายที่นั่งอยู่บนโซฟา


แต่...


...ร่างสูงใหญ่แข็งทื่อ ไม่มีเสียงตอบ


คนตัวเล็กถอนหายใจ เข้าใจดีว่าสภาพจิตใจของคนรักย่ำแย่เพียงใดจึงไม่เข้าไปรบกวน เพียงเดินเข้าครัว เปิดตู้เย็นทำอาหารเย็นเงียบๆ


กระต่ายทำอาหารได้เพลินๆ เกือบลืมยักษ์ใบ้ไปแล้ว แต่พอหมุนกายกลับจะหยิบจานก็ต้องสะดุ้งเฮือก

"พี่เสือ!"


ร่างสูงใหญ่ยืนตระหง่าน คล้ายกับว่าไหล่กว้างแข็งแรงนั้นเหยียดตรง สง่างามเช่นเคย จนร่างน้อยอดจะสงสัยครามครัน ยิ่งเมื่อเงยหน้ามองใบหน้าคมคาย... แม้จะซีดเซียว แต่ก็มีรอยยิ้ม ไม่สิ... เหยียดยิ้มบิดเบี้ยว


"ต่ายน้อย ไม่ว่ายังไงก็จะไปใช่ไหม ?"


ร่างเล็กถอนหายใจ พยักหน้าตอบ "ไม่ว่ายังไงก็จะไป ไม่ใช่ไม่รักพี่เสือนะ... รัก... แต่หนู -"


"งั้นถ้าแลกความฝันของกระต่ายกับอนาคตของพี่ล่ะ ?" ริมฝีปากยิ่งดูแปลกประหลาด ดวงตาประกายวาบจนกระต่ายเผลอถอยหลังชนเคาเตอร์


"อะ... อะไรนะ ?"


เอกสารชุดหนึ่งค่อยๆ วางบนมือขาว เสียงทุ้มเต็มไปด้วยสำเนียงประชดประชันอย่างไม่มีมาก่อน "ต่ายไป... พี่ลาออก "


"ลาออก!" เสียงหวานหวีดร้องเสียงหลง "ลาออกอะไรกัน! เกรดเทอมที่แล้ว... เกือบสี่นะ!"


เสือถอยออกมา ส่งยิ้มให้พลางส่ายศีรษะ "ยังยืนยันจะไปอยู่ไหม ?"


คนตัวเล็กตาพอง อ้าปากค้าง "...นี่พี่เสือขู่หนู ?"


"ใช่แล้ว พี่ทำทุกอย่าง... -"


"พอกันที!" กระต่ายตัวเล็กพองขน หันกลับไปเปิดเตาแก๊ส โยนเอกสารทั้งชุดลงไป ไฟลามเลียกระดาษอย่างรวดเร็วแต่คนตัวเล็กไม่นำพาความร้อน เมื่อติดไฟ เขาปากองกระดาษไฟท่วมลงตรงหน้าพี่ชาย

"เป็นไง! สะใจมั้ย! งั้นเราเผาคอนโดให้หมด ให้ตายๆ กันไปหมดดีไหม!" กระต่ายที่รักสงบถึงจุดเดือดแล้ว "แต่ต่อให้หนูตาย! ต่อให้พี่เสือขังล่ามโซ่ ข่มขืนหนู เผาหนู! หนูก็จะไป! เพราะหนูก็มีศักดิ์ศรีของหนู! แล้วหนูก็จะไม่ยอมให้คนที่หนูรักมาหยุดหรือขู่!"


ไม่ใช่แค่กระต่ายที่ไม่เคยเห็นเสือเป็นเช่นนี้ โทสะรุนแรงขนาดนี้เสือก็เพิ่งเคยเห็น ราวกับกระต่ายขนฟูได้สะสมเก็บทุกอย่างไว้ตลอดสิบแปดปี


"ขู่หนูเหรอ! คิดว่าหนูรักแล้วต้องยอมใช่ไหม!" ลมหายใจหอบกระชั้น เนื้อตัวสั่นระริก ดวงตาวาววับด้วยโทสะ "ถ้าอย่างนั้น หนูก็จะไป! ไม่ว่ายังไงหนูก็จะไป! ถ้าพี่เสือกล้าลาออก หนูก็จะมีคนใหม่! ให้มันรู้ไปสิว่าหนูจะหาคนมาแทนพี่เสือไม่ได้!"


กลายเป็นพี่ชายเองที่อ้าปากค้าง... ตกตะลึงจนทำอะไรไม่ถูก


เจ้าตัวน้อยที่ออดอ้อน แก้มกลมๆ แดงก่ำ กลายเป็นเนื้อตัวแดงจัด ร้อนผ่าวไปหมด สองมือบางคว้าไข่ใกล้มือได้ปาใส่คนรักสุดแรง!


เสียงเผละดังก้องในห้องแคบๆ ไข่เหนียวหนืดไหลเยิ้มติดไหล่ร่างสูง กระต่ายหันกลับไป หยิบชามสลัดแสตนเลสเงื้อสุดมือแล้วปาใส่คนตัวโตเต็มแรง


ถึงจะเป็นชามสลัดใบเล็กและคนปาก็เป็นแค่เด็กน้อยที่สูงแค่อกเขา แต่เมื่อกระต่ายตัวจ้อยโกรธสุดขีดแล้ว เรี่ยวแรงก็มหาศาลทีเดียว แรงปะทะทำเอาเสือร้องออกมาคำหนึ่งก่อนค้อมตัวลง จุกจนพูดไม่ออก


ลมหายใจหอบระบายเสียงดัง คนตัวเล็กแต่แรงช้างก้าวออกจากครัว ดับไฟกองเอกสารแล้วมายืนอยู่ตรงหน้า "ว่าไง จะยังเป็นแฟนหนู เป็นทันตแพทย์อยู่หรือเปล่า ?"


เสือร้องไม่ออก เจ็บจนตอบไม่ได้


"พอเรียนจบ ทำงานหาเงินได้ก้อนหนึ่ง พี่เสือเปิดคลินิก หนูเปิดร้านขนม... อยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต ดีไหม ?"


ชายหนุ่มคราง ทรุดนั่งกับพื้น ระบายลมหายใจช้าๆ "...แล้วทำไมต้องไป"


"หนูเคยเชื่อฟังพี่เสือมาตลอดสิบแปดปี..." คนตัวเล็กถอนหายใจก่อนทรุดลงนั่งข้างๆ ช้อนตามองคนรักอย่างออดอ้อน "ไม่ใช่ว่าไม่ดี พี่เสือเลือกแต่สิ่งที่ดีที่สุดให้หนูมาตลอด... หนูเองก็รู้ แต่พี่เสือไม่รู้ว่า ในตัวหนูขัดแย้งแค่ไหน"

"ตอนเรียนต่อมัธยม ใจหนูอยากให้พี่เสือเรียนที่ดีๆ... ไม่ใช่มาติดแหงกกับหนู แต่หนูก็ยังเป็นเด็ก อยากอยู่กับพี่ชาย พอมอปลายหนูเรียนไม่ไหวจริงๆ หนูเหนื่อยมาก... พยายามเท่าไหร่ก็ไม่เห็นผล... พี่เสือไม่เข้าใจสินะ ความสิ้นหวังน่ะ" รอยยิ้มบางปรากฏบนเสี้ยวหน้าหวาน คล้ายปลอบประโลมและประชดประชัน แต่แล้วมือบางก็ค่อยๆ เลื่อนไปกอบกุมมือหนา "พี่เสือเก่ง ฉลาด เท่ เป็นทุกอย่างที่หนูอยากเป็น... ไม่ใช่ความผิดพี่เสือเลย แต่มันยิ่งทำให้หนูดูต่ำลง... เป็นคนโง่ ทำอะไรไม่ได้..."


"เลยทำขนม ?" เสือพอเดาได้ลางๆ แม้จะเจ็บใจ แต่รอยยิ้มบนใบหน้าหวานก็ทำให้เขาใจแข็งไม่ลง


กระต่ายหัวเราะ หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาช่วยเช็ดเศษไข่ออกจากเสื้อผ้า "ใช่แล้ว... พอหนูรู้ว่าหนูทำอะไรได้... ทำได้ดี หนูดีใจมาก อยากให้ทุกคนภูมิใจ... โดยเฉพาะคนที่หนูรัก" เสียงหวานค่อยๆ แผ่วเบาลง พร้อมๆ กับร่างที่หยัดขึ้นให้อยู่ระดับเดียวกับคนรัก


ดวงตาสองคู่สอดประสาน... เสียงหวานคล้ายหมดเรี่ยวแรง


"พี่เสือ... ได้โปรดอย่าเอามันไปจากหนู... ได้โปรดรักหนู สนับสนุนหนู นี่เป็นศักดิ์ศรี ความภูมิใจชิ้นเดียวในชีวิตของหนู..." นัยน์ตาแสนเศร้า... มีหยาดน้ำใสคลอเอ่อ จะมีผู้ใดต้านทานได้ เสือสูดลมหายใจอย่างทรมาน

"หนูอยากอยู่กับพี่เสือไปตลอดชีวิต... อย่างเท่าเทียม มีเงิน มีงาน มีหน้ามีตาให้ใครๆ ก็อิจฉาพี่เสือ..."


น้ำตาค่อยๆ ไหลลงอาบไล้แก้มนวล ดวงตาคู่หวานที่จ้องกลับมามีทั้งภาพเสือและความเศร้า "ได้ไหม... ?"


เงียบไปชั่วอึดใจหนึ่ง เสือนิ่งงัน ไม่อาจละสายตาจากใบหน้าตรงหน้าได้ กระต่ายได้เป็นเป็นเด็กน้อยที่แสนน่ารัก เป็นน้องชายขี้อ้อน เป็นฝาแฝดที่รู้ใจ เป็นเมียที่ดีไม่มีที่ติ... แต่กระต่ายตอนนี้ เป็นมากกว่านั้น


...เบื้องหน้าเขา คือลูกผู้ชายคนหนึ่งที่ปรารถนาจะทำตามความฝัน ทะเยอทะยานสู่ความสำเร็จ และมีความรักเต็มหัวใจ


เสียงหัวใจที่เต้นในความเงียบ... เสือเข้าใจแล้วว่า กระต่ายเปลี่ยนไปแล้ว...


ความมุ่งมั่นเป็นประกายเต็มดวงตายิ่งทำให้เขาชอกช้ำ กระต่ายไม่เคยมั่นใจ ไม่เคยดื้อรั้นขนาดนี้มาก่อน กระทั่งเรื่องความรักหรือเรื่องเรียน


ไม่ใช่เสือที่บีบให้คนรักไม่มีทางเลือก แต่เป็นคนรักตัวจ้อย เช่นกระต่ายเองที่ใจร้ายจนไม่ให้เขาเลือกใดๆ


มือคร้ามค่อยๆ เลื่อนไปแตะใบหน้านวลเบาๆ "ขี้แย..." ปลายนิ้วค่อยๆ ปาดน้ำตาออก "พี่ต้องยอมใช่ไหม ?"


รอยยิ้มค่อยกลับคืนบนใบหน้า "ถ้าหากพี่เสือรักหนู..."


"อย่านอกใจพี่... อย่าดูถูกความรักของพี่อีก" เสือถอนหายใจ มือเลื่อนไปกอบกุมแก้มนุ่ม "พี่จะรอ..."


ริมฝีปากอุ่นที่เคลื่อนมาจรดนั้น... หวานที่สุดในชีวิต หวานยิ่งกว่าเมื่ออยู่บนเตียงหรือบทรักแสนเร่าร้อน กระต่ายค่อยๆ แนบตัวลงไปชิดใกล้พร้อมๆ กับจุมพิต


ไม่ได้เผยอปากเพื่อสอดใส่ลิ้น ไม่ได้ถอดทึ้งเสื้อผ้า... แต่หวานฉ่ำ ลึกล้ำที่สุด...


เสือโอบกอดกระต่ายด้วยร่างกายทั้งหมดที่มี จูบด้วยความรักทั้งหมดที่ให้... ไม่มีสิ่งใดเก็บเผื่อไว้ให้ตัวเอง


และจุมพิตหวานที่ตอบกลับมา... บอกให้รู้ว่า...





...กระต่ายก็ไม่ต่างกัน




นี่คือความรัก... ที่ไม่ใช่แค่การครอบครอง เห็นแก่ตัวหรือแลกเปลี่ยนความใคร่


แต่นี่คือรัก... รักในฐานะคนรัก ในฐานะคนในครอบครัว และรักในฐานะพี่ชายฝาแฝด...



'รัก' ที่ดีงาม แท้จริงและงดงามที่สุด... จะผลิบานและยืนยงอยู่เคียงข้างคนทั้งสอง









เสียงจ้อกแจ้กจอแจค่อยๆ เงียบลงเมื่อร่างสูงใหญ่หันหลังกลับ... ในสมองเขามีเพียงภาพหลังบอบบางแต่มั่นคงที่กระชับกระเป๋าเป้เดินเข้าสู่เกทไป


คุณแม่สะอื้นเบาๆ อยู่ข้างๆ "ไม่อยากเชื่อเลย... เด็กน้อยคนนั้น..."


เสือมองส่งจนมั่นใจว่าร่างเล็กหายไปจนลับตาแล้วจึงตัดใจจูงมือมารดาออกจากสนามบิน คุณพ่อตาแดงๆ ไม่พูดไม่จา


เมื่อถึงลานจอดรถ รถของคุณพ่อดูโล่งอย่างประหลาด เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนยังมีเด็กน้อยหน้าหวาน เสียงหวานคุยเสียงเจื้อยแจ้วกับครอบครัว เบียดเสียดกับพี่ชายฝาแฝดด้วยสัมภาระกองโต


...ไม่น่าเชื่อจริงๆ


ไม่อยากเชื่อ... ว่ากระต่ายจะจากไปแล้วจริงๆ


"คุณก็... ลูกไปร่ำเรียน ไม่ใช่ตายจากกันเสียหน่อย" คุณพ่อปลอบ แต่กลับส่ายหน้าเมื่อเสือเปิดประตูที่นั่ง "เสือขับเถอะ... พ่อ... ไม่ไหว"


เสือพยักหน้ารับ สลับไปนั่งที่คนขับ ทั้งสามเงียบไป เหม่อมองท้องถนนยามดึกจัดโดยไม่มีบทสนทนา


จนกระทั่งถึงทางแยก คุณพ่อจึงเอ่ยเบาๆ "เสือ... มานอนที่บ้านนะ"


"นั่นสิ..." คุณแม่สนับสนุน เสียงสั่นน้อยๆ คล้ายกลั้นสะอื้น "ต่ายไปเรียน... เสือไปเรียน ทุกคนจากแม่ไปหมด"


"คุณ... อย่าทำให้ลูกลำบากใจ คืนนี้เสือมานอนที่บ้านก็แล้วกัน"


"ครับ" ลูกชายคนโตรับคำสั้นๆ ท่าทางนิ่งขรึมจนมารดาอดซักไซ้ไม่ได้


"เสือ ไม่คิดถึงน้องเหรอลูก ?"


ใบหน้าคมกระตุกรอยยิ้มวูบหนึ่งในความมืด เร็วจนบิดามารดามองไม่ทัน


เสียงหวานดังก้องในหู... ยามที่กระต่ายกอดลา


'อย่านอกใจหนูนะ... หนูเอาตำแหน่งเมียอย่างเดียว... ไม่เอาเมียหลวง!'




"เฮ้อ... คุณพูดอะไร น้องไปทั้งคนทำไมเสือจะไม่คิดถึง" คุณพ่อถอนหายใจ โอบไหล่คุณแม่อย่างปลอบประโลม "อ้อ... เสือ ช่วงนี้มาอยู่บ้านเป็นเพื่อนแม่หน่อยก็แล้วกันนะ"


ลูกชายนิ่งไปชั่วครู ท่าทางคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะหมุนพวงมาลัยเลียบเข้าเลนส์ซ้าย "ครับพ่อ... ผมก็มีเรื่องจะพูดกับพ่อเหมือนกัน..."




ถึงตอนนั้น... พ่ออาจจะไล่ผมออกบ้านไม่ทันก็ได้... เด็กหนุ่มคิดพลางถอนหายใจ

....

[monetacaffeine]

( ทุกคนข้ามเม้นนี้ไปอ่านทอล์กของไรเตอร์ด้านล่างเลยนะคะ ขอโทษจริงๆค่ะที่มาแทรก T ____ T )



พี่เสือน้องต่าย .. พออ่านจนถึงตอนนี้ก็ได้แต่ย้ำกับตัวเองอีกรอบว่าสมเป็นหนึ่งในนิยายโปรดขึ้นหิ้งจริงๆเลยค่ะ ..
คือจะว่ายังไงดีล่ะ ตอนนี้เต็มไปด้วยความรู้สึกและความจริงจังมากกว่าทุกตอนเลยเนอะ ทั้งอีกมุมของน้องต่าย ทั้งความบ้าบิ่นของพี่เสือ
แต่ที่ทำให้เรา(และเชื่อว่านักอ่านทุกท่าน)แปลกใจ อึ้ง ทึ่ง ไปตามๆกันก็คงเป็นปฏิกิริยาของต่ายน้อยนี่แหละค่ะ
น้องไม่ใช่น้องคนเดิมแล้วจริงๆ .. ไม่ใช่คนที่ใสซื่อ หัวอ่อน ตามเพียงพี่ชายต้อยๆแล้ว
ไม่ใช่คนที่มีดีเพียงรูปลักษณ์ภายนอก หน้าตาที่น่ารักเหมือนเด็กผู้หญิงพาให้ใครๆหลงรัก ไม่ใช่กระต่ายที่มีแค่นั้นอีกต่อไป
น้องเป็นน้องที่กำลังจะเริ่มใช้ชีวิตของตัวเองแล้วจริงๆค่ะ ขอบคุณไรเตอร์ที่เลือกทางนี้ให้น้องและให้น้องระเบิดออกมาแบบนี้
สารภาพว่าถูกใจมากมากมากกกกกกจริงๆค่ะกับลุคต่อต้านแบบนี้ โดนเลย >_______<
(เทียบความเกรี้ยวกราดของน้องแล้ว เพลง I Can Fly ของป้าลาดูซอฟต์ไปทันตาเลยค่ะ /ฮา)

กลับมาที่พี่เสือกันบ้าง อยากบอกว่าชอบ ชอบมากๆค่ะกับคำที่บอกว่า "อย่าดูถูกความรักของพี่" .. คือมันใช่เลยจริงๆ
ถึงจะดูเหมือนเป็นผู้อยู่เหนือกว่า บังคับ บงการ เอาแต่ใจกับน้องตัวน้อยๆอยู่ตลอด แต่ลึกๆแล้วใครๆก็รู้กันอยู่แล้วค่ะว่าพี่ชายคนนี้น่ะ
ทั้งรักทั้งตามใจน้องมากที่สุด ไม่ว่าอะไรขอให้น้องเอ่ยปากก็ยอมสยบลงทุกอย่าง เคยมีคำที่เค้าบอกกันว่า
"อย่าผูกหัวใจไว้ที่ปลายเท้าคนอื่น" แต่เราเชื่อสุดใจเลยว่าถ้าเป็นปลายเท้าของต่ายน้อย ทั้งชีวิตทั้งหัวใจพี่เสือก็ยอมทุกอย่างแหละ
เพราะงั้นก็อย่าดูถูก"ความรัก"ของพี่เสือเลยนะ จริงๆแอบเคืองต่ายน้อยด้วยซ้ำที่บอกว่าจะมีคนใหม่น่ะ :(
ถ้าอยู่ด้วยจะจับมาตีให้ก้นลายเลย พูดแบบนั้นออกมาได้ยังไงเนี่ย -*- .. จะมีใครแทนพี่เสือได้จริงๆซะที่ไหนกัน
ไม่มีอีกแล้วบนโลกใบนี้ต่างหาก =______= .. เล่นพูดมาแบบนี้ ทั้งเคืองทั้งเสียความรู้สึกแทนพี่เสือเลยค่ะ

ก็ .. ตอนหน้าจะจบแล้ว คงคิดถึงน่าดูเลยจริงๆแฮะ ; ___ ; ..
นิยายเรื่องนี้ให้อะไรกับเราหลายอย่างมาก เปลี่ยนชีวิตเราไปในหลายๆแง่ ทำให้เราติ่งอนิเมะเรื่องคุโรโกะ(เพราะไรเตอร์เอามาเป็นคาแรคเตอร์พี่เสือน้องต่าย) ทำให้เราติ่งป้าลา (จากเพลง Summer Wine จนตอนนี้ก็หลงยาวไปเลย) มันเหมือนกับ .. อยู่มานานมากจริงๆ แล้วก็มีเรื่องราวอะไรเกิดขึ้นเยอะแยะเลย ..

สุดท้ายแล้วก็ จะรออยู่ด้วยกันไปจนถึงตอนจบเลยค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะ <3
รักไรเตอร์มากมากกกกกกค่ะ

[aimer]

// จบค่ะ

// โดนถีบ

อยากกู่ร้องให้ก้องโลก (จะ)จบแล้วค่าา เหลือตอนเดียวววให้จบสมบูรณ์ค่ะ

ตอนนี้เขียนสนุกมาก ได้เขียนที่อยากเขียนซักที ทั้งจุดหักเหของเรื่องทั้งเรื่องกระต่ายที่เป็นตัวของตัวเอง ฉากที่โมโหจนเสืออึ้ง ทุกอย่างคือสิ่งที่อยากเขียนมากๆ ค่ะ ในที่สุดกระต่ายก็ค้นพบตัวเองเสียที เด็กที่เก็บกดมานาน สะสมความกดดันทีละเล็กทีละน้อยในที่สุดก็ระเบิดออก ได้เขียนแล้วค่าาาาาาาาาาา!!

กลัวเหมือนกันว่าตอนที่เขียนทั้งความสับสนของกระต่าย ลังเล เพราะตัวเองเคยชินกับความอบอุ่น สุขสบายไม่ต้องคิดอะไรก็มีเสือทำให้ และความเสียใจของเสืออาจจะยังถ่ายทอดออกมาไม่ดีเท่าไหร่ บางคนอาจคิดว่า เฮ้ยย ทำไมเสือมันยอมง่ายวะ เอาจริงๆ คือ นี่คือกระต่ายที่เสือไม่รู้จักค่ะ กระต่ายเก็บความกดดันไว้ตั้งแต่เด็ก ทีละเล็กทีละน้อยโดยไม่รู้ตัว จนกระทั่งมาระเบิดออก กลายเป็นกระต่ายคนใหม่ กระต่ายที่เข้มแข็งและทะเยอทะยาน มีความเชื่อมั่น สิ่งเหล่านี้ทำให้เสือยอมแพ้ เพราะอีกอย่างหนึ่ง น้องขู่ไว้ด้วย 555

ไม่รู้จะเมาท์อะไร เอาเป็นว่าชวนฟังเพลงเนอะ ตอนเขียนไปเราก็ทำลิสต์เพลงชีวิตกระต่ายและพี่เสือไว้ค่ะ ใครเห็นว่ายังไงตามไปฟังกันได้นะคะ

ลิสต์ของกระต่าย
You don't know me - Ariana Granade - https://www.youtube.com/watch?v=eflMfEezvSw
- เนื้อเพลงพูดถึงถ้าเธอไม่เป็นฉัน เธอไม่รู้หรอก... ลองมาเป็นฉันซักทีสิ ฉันน่ะไม่ได้เป็นอย่างที่เธอหวังหรอกนะ พอกันที ประมาณนี้ค่ะ
I can fly - Lana Del Rey - https://www.youtube.com/watch?v=_RqPl5i1Mk4
- เนื้อเพลงประมาณว่า เธอขังฉันไว้กรงแสนสวย ทั้งๆ ที่ฉันมีความสามารถที่จะบินในช่วงชีวิตที่ดีที่สุดของฉัน
Listen - Beyonce - https://www.youtube.com/watch?v=y4gimHC7fKs
- เพลงที่ใช้ประกวดบ่อยที่สุดเพลงหนึ่ง 555 ควีนบีบอกพวกเราว่า ถึงเวลาแล้วล่ะ ที่เธอต้องฟังฉัน ฉันจะไปทำตามความฝันของฉัน เธอไม่สามารถบังคับฉันได้อีกต่อไป
West coast - Lana Del Rey - https://www.youtube.com/watch?v=o3SqUUoJjW8
- ป้าเทปยานเหมือนกระต่ายในตอนท้ายของตอนนี้ บอกพี่เสือว่า ต้องไปแล้วล่ะ ฉันไปแล้วนะ ไปไม่นานหรอก ฉันจะไปทำตามความฝันของตัวเสียที (ในเพลงพูดถึงการจากคนรักไป West coast ซึ่งหมายถึง Hollywood หรือความเด่นดัง เหมือนจะบอกว่า ฉันจากเธอไปเพื่อหาชื่อเสียงอะไรแบบนั้นค่ะ)
Leaving on a jet plan - Chantel Kreviazuk - https://www.youtube.com/watch?v=Jb6J_ejLd7o
- ความหมายตามชื่อเพลงเลยค่ะ ฉันจะคิดถึงเธอนะ แต่ฉันต้องไปแล้วล่ะ สัญญานะว่าจะรักฉัน
I'll think of you - Kurt Hugo Schneider - https://www.youtube.com/watch?v=QZpGe5rNJkI
- เพลงนี้เพราะมากกกกกกกก กระต่ายบอกพี่เสือว่า ไม่ต้องห่วงนะ ถึงเราไกลกัน ไม่ว่าเราอยู่ที่ไหน เราก็จะคิดถึงกันได้ทุกที่

ลิสต์ของพี่เสือ
Tears Of An Angel - Ryan Dan - https://www.youtube.com/watch?v=gg4zxY1vF1w
- น้ำตานางฟ้า... ฉันไม่มีทางเชื่อว่าเธอจะจากฉันไป ฉันไม่ยอมให้ไปหรอก ต่อให้ฟ้าร้องไห้ นางฟ้ามีหยาดน้ำตา
Stay with me - Sam Smith - https://www.youtube.com/watch?v=pB-5XG-DbAA
- ตามชื่อเพลงเลยค่ะ ที่รัก อย่าจากฉันไป
All i want - Ellie Goulding/Kodaline cover - https://www.youtube.com/watch?v=i257ygpG4gA
- ถ้าเธอรักฉัน ใยจากฉันไป ? ได้โปรดเอาฉันไปด้วย เมื่อเธอจากไป รู้ไหมว่าภายในฉันตายไปแล้ว
Maybe - Ingrid Michaelson - https://www.youtube.com/watch?v=FKU3UuJhIxU
- เอาเถอะนะ ถึงฉันไม่อยากบอกลา ฉันก็ต้องคงต้องทำ บางทีเธออาจจะกลับมา และฉันจะคิดถึงเธอเสมอ
Run - Leona Lewis/Snow Patrol cover - https://www.youtube.com/watch?v=jqpAgMxhx30
- เดิมทีเพลงนี้มีความหมายเศร้ากว่าแค่จากกันค่ะ เหมือนกับว่าจากกันตลอดกาล
'ยิ้มไว้ ยิ้มไว้
ให้เหมือนกับว่าคุณยังมีหนทาง
และถึงแม้คุณจะไม่ได้ยินเสียงผม
ผมก็จะยังยืนอยู่ข้างคุณ ที่รัก

ดังขึ้นอีก ดังขึ้นอีก
และพวกเราต่างก็วิ่งเพื่อชีวิตของเรา
ผมแทบพูดอะไรไม่ออก ผมเข้าใจ
ว่าทำไมคุณไม่อาจเปล่งเสียงเอ่ยคำใด

ช้าลง ช้าลง
พวกเราไม่มีเวลาทำอะไรอีกแล้ว
ทั้งหมดที่ผมต้องการในยามนี้ คือหาทางที่ง่ายที่สุด
ที่จะหลุดพ้นจากความฝันของเราสองคน

เข้มแข็งไว้ ที่รักของผม
เป็นธรรมดาที่พวกเราจะหวาดกลัว
ถึงแม้ว่ามันจะใช้เวลาไม่กี่วัน
ในการแก้ไขความผิดพลาดทุกอย่างของเรา'

ดูคำแปลที่นี่ค่ะ http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=latewinter&month=03-2009&date=13&group=6&gblog=8

[aorpp]

  น้ำตาซึมอ่ะ ปลื้มปริ่ม เหมือนเห็นดอกไม้ที่เราเฝ้าถนอมผลิบาน
ดีใจที่ต่ายน้อยค้นพบตัวเอง
ดีใจที่ต่ายน้อยมีความมั่นใจที่จะเดินไปในเส้นทางใหม่
ดีใจที่พี่เสือยอมและเข้าใจ ตอนพี่เสืออาละวาด ยอมรับว่ากลัวมาก กลัวพี่เสือขาดสติทำร้ายต่ายน้อย
ดีใจที่มองเห็นอนาคตของทั้งคู่
+1  ปาดน้ำตาด้วยความอิ่มใจ

[วิบวับ]

อ่านไปน้ำตาไหล
บอกตามตรงโคตรรักกระต่ายเลย!!!!!!!
มุ่งมั่นมาก กระต่ายของแม่โตแล้ว
พี่เสือเอ้ย รักชีวิตอย่าคิดสู้เมียนะพี่นะ ไม่งั้นเดี๋ยวไข่ทั้งแผงจะมาประดับบนหัว มิใช่แค่ลูกเดียว
ตอนนี้พี่เสือบ้า ไร้สติ นิสัยเสียมาก
สะใจตอนกระต่ายด่ามาก
รอตอนพี่เสือโดนขุ่นพ่อกระทืบเด้อค่า

[Piima]

กรี๊ดดดด ต่ายน้อย สู่โลกกว้าง

ชีวิตพี่เสือเพื่อต่ายน้อยเท่านั้นจริงๆนะ

[jessiblossom]

รอCountdown ตอนจบกันค่ะ T.T

[grimace]

พี่จะรอ...คำนี้เลย จากที่ยืนข้างกระต่าย ตอนนี้ขอปรบมือให้พี่เสือ
จนกว่าจะถึงวันนั้น ขอผ่านไปได้ด้วยดีทั้งพี่เสือและกระต่าย
หลังจากนี้เรื่องสำคัญที่สุดคือเรื่องของพ่อกับแม่
กลัวจะกลายเป็นว่าพ่อแม่ไม่ยินยอม และพี่เสือเอาตัวต่ายหนีออกจากบ้านหลังน้องเรียนจบ
ุ้ถ้าเป็นแบบนั้นคงหมองๆในใจน่าดู ภาวนาให้พ่อกับแม่ พี่เสือกระต่ายน้อยมีความสุขไปด้วยกัน
อยากได้บรรยากาศความสุขสุดๆแบบตอนแรกๆกลับคืนมา
อ่านตอนหลังช่วงหลังหน่วงมาก
รอตอนจบนะคะ

[B52]

ทั้งอ่านไปทั้งกลัวใจทั้งคู่ไป ลุ้นจริงๆไม่กล้าคิดไม่กล้าเดาอะไรเลยตอนนี้

[สายลมที่หวังดี]

ร้องไห้ตั้งแต่ตอนที่พี่เสือกับต่ายน้อยทะเลาะกันในคอนโดจนจบตอน นี่เหลืออีกตอนจบสุดท้ายใช่ไหมคะ รอมาอัพเดือรกว่าแน่ะ เอแต่ว่าคนแต่งไม่ได้เปลี่ยนหัวเรื่องวันที่อัพหรือเปล่าพอดีเราดูจากเฟสบุ๊คอ่า

ยังไงรอติดตามนะคะ ชอบเรื่องนี้มากเลย

พี่เสือรักต่ายน้อยคอยดูแลแลตามใจต่ายน้อยทุกอย่างจนไม่แคร์คนรอบข้าง เหมือนกักขังน้องไว้อยู่กับตัวเองจนทำให้ต่ายน้อยรู้สึกว่าตัวเองทำอะไรไม่ได้เลยไม่มีค่า ไม่มีอิสระ ไม่มีชีวิตเป็นของตัวเอง เลยต้องไปตามความฝันทั้งที่ต้องยอมจากพี่เสือ ยอมให้ตัวเอง และคนที่เรารักเจ็บปวด แต่ผลที่ได้รับคือความแข็งแกร่ง ทำตามความฝันของตัวเองทำสิ่งที่ตัวเองรัก นิยายก็เปรียบดั่งชีวิตจริงของเราๆแหล่ะ บางทีความรักแบบเห็นแก่ตัวหรือไม่ยอมปล่อยให้อีกฝ่ายทำสิ่งที่รักที่ชอบแล้วจะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขได้อย่างไร

พร่ำเพ้อยามดึกดึ่นน้ำตาไหลพรากๆ ฮือๆ(แบบว่าอิน)

[เก้าแต้ม]

 

[Maii2206]

ฮือออ เรานี่รู้สึกเหมือนเป็นแม่กระต่ายกับพี่เสือที่คอยเฝ้าดูเค้าเติบโตตังแต่เกิดจนถึงตอนนี้ ในทีสุดกระต่ายน้อยก้เติบโตแล้วเนอะ หลังจากนี้ไป จะเป็นตัวพิสูจน์ว่าต่ายน้อยจะสำเร็จมั้ย สู้ๆนะ   ส่วนพี่เสือก้.. ถึงปารีสจะไกลไปหน่อย แต่ปิดเทอมก้ไปหาได้อยู่แล้วเนอะ จะให้ไม่เจอ 2 ปีเลย ดูจะเป็นการบีบใจพี่เสือเหลือเกิน  ฮึก ตอนหน้าจะจบแล้วหรอคะ รู้สึกเสียดายยย อยากอ่านต่ายน้อยเวอร์ชั่นผลิดอกไม้บานนี้ต่ออีกจังเลยค่ะ  ขอบคุณคนแต่งมากๆเลย ที่ทำให้มีเสือและต่ายน้อยได้อ่านกัน คึคึ รอเรืองใหม่เลยดีกว่า

[ohho99]

ลุ้นพี่เสือและต่ายน้อยซะตัวเกร็ง ดีใจที่เสือคิดได้ปล่อยต่ายน้อยเดินด้วยตัวเอง
เหลือด่านพ่อแม่อีกอย่างใช่มั้ยคะ หวังว่าจะไม่ดราม่ามากเนอะ
แต่ก็อยากเห็นเสือต้องต่อสู้เพื่อต่ายมั้ง น้องตามใจพี่มาทั้งเรื่องแล้ว 555
อยากอ่านตอนหน้าแล้วค่ะ รีบมาอัพนะคะ รออยู่ๆๆๆ


เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^

[myd3ar]

เหมือนว่าจะคลี่คลายขึ้นนะ น้องต่ายขึ้นเสียงได้เด็ดขาดมาก

เข้าใจกันมากขึ้น เหลือแต่คุณพ่อคุณแม่ จะรับได้หรือเปล่า 

คิดถึงคนเขียน หายไปนาน ต่อบ่อยๆ นะคะ

[ppoi]

โอย หน่วงตับ หน่วงไต หน่วงไปถึงเซี่ยงจี๊เลยเนี่ย

เดี๋ยวตอนหน้ามีมาม่าครอบครัวอีกสิ //กรีดร้อง 

แต่ก็ดีใจนะที่ต่ายน้อยค้นพบตัวเอง โตขึ้น เป็นผู้ใหญ่ขึ้น ห่วงอย่างเดียวอ่ะ ตัวเล็กน่ารักเป็นเด็กอนุบาลงี้ ไปอยู่คนเดียวไม่มีคนช่วยเหลือ จะโดนอะไรบ้าง อยากให้ได้คนดูแล แบบไม่ใช่เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อล่ะนะ คือความเป็นผู้ใหญ่ดูแลตัวเองน่ะ เจ้าต่ายมีนะ แต่ความแข็งแรง เป็นลูกผู้ชาย สู้คนอื่นได้ คงไม่ไหว กลัวแค่นี้ล่ะ //เดี๋ยวมีใครมาฉุดเมียรักพี่เสือล่ะ กลายเป็นนิยายฆาตกรรมแทน

ความจริงไม่ต้องฮาร์ดคอร์ขนาดนี้ก็ได้ le cordon bleu เมืองไทยก็มีให้เรียนมั่งเหอะ แต่เสืออ่ะแหล่ะ ที่กดดันจนรู้สึกว่าต้องสุดโต่งอ่ะ ตอนอ่านรู้สึกเหมือนเสือเสียสติจริงจัง เจ้าต่ายอ่ะปกติ

ให้กำลังใจและรอต่อปายยยย 

[uknowvry]

เรื่องนี้เขียนได้ชั้นหนึ่งเลย..... รอซื้อเก็บนะครับ ออกเป็นหนังสือเมื่อไหร่ จะเอาไปขึ้นหิ้งไว้เลย....เขียนได้สุดยอดดดดด

[Infinity 888]

จบได้ดีเลยค่ะ ทุกคนมีอะไร

รอคอยตอนสุดท้าย 

[iammz]

พี่เสือมีเรื่องอะไรจะคุยกับคุณพ่อ

 

เอ๊ะ!~ หรือจะสารภาพว่าได้น้องชายฝาแฝดเป็นเมีย >.<

[puppyluv]

รักต่ายน้อยที่สวดดดดดดด!!!
ตอนอาละวาด คงไม่ใช่แค่ 18 ปีที่ฝังมานาน
พี่เสือยอมง่ายๆ เพราะช็อกกกกกกกก
น้องจะหาสะมีใหม่แทนตัวเองต่างหากเล่า 555
 
ชอบพี่เสือตรงหักรถเข้าเลนก่อนจะพูดกะคุณพ่อด้วย
ร้ายนะฮะ ร้ายมั่กมาก มัดมือชกกันเห็นๆ

กระหน่ำบวกและเป็ดขอบคุณ
รอนานมากๆ แต่คุ้มกับการแวะมาเปิดดูบ่อยๆ จริงๆ
 

[bowbeauty]

กระต่ายน้อยตัวเล็กในวันนั้น
วันนี้กระต่ายโตเต็มที่แล้วนะ

[วัวพันปี]

เป็นตอนที่อ่านแล้ว .ปลื้มนักเขียนค่ะ มันพีคถึงจุดทีสุดของอารมณ์จริงๆ

[fay 13]

 

[mamajie]