“คนนี้พี่ปอนด์ใช่ไหมคะ? ได้ยินว่าหล่อเซอร์เอ๋อๆแต่น่ารัก เจอตัวจริงหล่อกว่าที่คิดไว้ซะอีกนะคะ ขอถ่ายรูป...”
“ยังอยู่ในเวลาแข่ง มาส่งเสียงดังรบกวนแบบนี้ คนอื่นเขาเสียสมาธิ!” สกัดดาวรุ่งพุ่งแรงของผมแบบจังๆ ทำเอาหน้าบานเป็นจานข้าวหมาของผมเป็นอันต้องหุบลงทันทีที่คนข้างๆมันเอ่ยปากขึ้น อย่าไปเชื่อมันนะครับ ผมไม่ได้เป็นนักกีฬา ผมไม่เสียสมาธิ ผมมีสติเต็มร้อยกว่าไอ้บ้าสองคนที่ยืนยิ้มร่าโชว์รองเท้าเน่าๆถ่ายรูปกับพวกน้องซะอีก
“พวกเราขอโทษด้วยนะคะพี่เหนือ ยังไงพี่เหนือก็เป็นที่รักของพวกเราแฟนคลับเหนือฟ้าทุกคนนะคะ” พูดจบก็เดินเรียงแถวกลับเข้านั่งกันอย่างว่าง่าย พร้อมบ้องข้าวหลามในมือที่ไม่มีรูปของผมกลับไปแม้แต่รูปเดียว ขนาดมันพูดแบบนี้คนยังรักยังหลง มันเล่นของรึไงวะผมอยากจะรู้จริงๆ
“พี่แม่งสกัดดาวรุ่งผมว่ะ น้องเขาตาดีเห็นความหล่อของผมพี่มาขัดซะได้”
“แค่รูปมึงกูก็ไม่อยากให้ใครเห็น...กูหวง”
“เออ! รู้แล้ว ฮึ่ย!” บ่นไปแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ครับ หวงของมันเกินพิกัดไปบ้าง...แต่บางครั้ง...ผมก็...ดีใจ
“........................” ตอนนี้หมดเวลาพัก เริ่มควอเตอร์สุดท้ายแล้วครับ คะแนนทิ้งห่างมากๆ ผมว่ายังไงฝ่ายไอ้พี่มินกับไอ้พี่แทนก็ชนะอยู่ดี ฝีมือเทพขนาดนั้นมีแค่มันสองคนก็กินขาด
“ปรี๊ดดดดดดดดด!” เสียงนกหวีดเป่าบอกหมดเวลาการแข่งขัน ทีมไอ้พี่แทนชนะขาดลอยตามคาดไปด้วยสกอร์รวม180-27คะแนน นี่พวกมึงใช้ลูกปิงปองเล่นแทนลูกบาสกันหรืออย่างไร ถึงได้ชู้ตเข้าห่วงง่ายดายจนคะแนนทิ้งห่างขนาดนั้น
“ไปแดกข้าวกันไนท์” พูดเหมือนซี้กันมาสามชาติ ยิ้มหน้าบานเลยไอ้พี่แทน
“มึงจะไปสภาพแบบนี้?”
“เปลี่ยนชุดก่อนก็ได้ มึงหนีกูมึงตาย!”
“กูไม่หนีหรอกควาย เร็วๆกูจองรอบหนังแล้ว” กูเดาล่วงหน้าว่าพวกมึงต้องฆ่ากันตายในโรงหนัง ไม่ก็อาจตายกันตั้งแต่ในร้านอาหารแล้ว สาเหตุการตายอาจมาจาก ช้อนส้อม ไม่ก็ตะเกียบ หรือ อาจเป็นไม้จิ้มฟัน ใช้เสียบกันจนตาย ขอไว้อาลัยสามวิ สาธุ
“ไอ้แทนมึงไปเคลียร์กับไอ้โจ้ด่วนกูไม่อยากมีปัญหา เรื่องเงินเดิมพันมันยอมจ่าย แต่เรื่องขวัญมันขอต่อรอง” พี่มินเดินหน้าเครียดเข้ามาบอกไอ้พี่แทนที่ยังทำหน้ากวนบาทาใส่ไอ้ไนท์อยู่
“ไอ้แทน กูเพิ่มเงินเดิมพันเป็นสองเท่า แต่มึงห้ามเอาตัวขวัญไป” คาดว่าไอ้พี่หน้าโหดเดินเข้ามาพร้อมพรรคพวกที่พ่ายแพ้ไปเมื่อครู่คงเป็นคู่กรณีของไอ้พี่แทนมันแน่ และน้องขวัญที่ว่าก็คงเป็นดาวบัญชีสาวสวยที่ยืนอยู่ข้างๆ
“กูบอกมึงตอนไหนว่าขวัญรวมอยู่ในเดิมพัน คิดเองเออเองนะมึงเนี่ย โง่แล้วเสือกอยากอวดฉลาด ผู้หญิงของตัวเองยังดูแลไม่ได้ก็อย่าเสือกเอาสมองควายๆมาท้ากู!” พูดจบมันก็ใช้นันยางสุดเก๋ามาตั้งแต่รุ่นพ่อยันโครมเข้าที่ท้องไอ้พี่โจ้จนงายหลังล้มตึง ก่อนไอ้พี่โจ้จะทำหน้าถมึงทึงให้ลูกสมุนฉุดร่างถึกๆให้ลุกขึ้นเผชิญหน้าพร้อมตั้งท่าจะกระโจนเข้าใส่ไอ้พี่แทนกลับไปอย่างโกรธเกรี้ยว
“ใจเย็นไอ้แทน” พี่มินรีบเข้ามาคว้าแขนไอ้พี่แทนไว้ ส่วนฝ่ายไอ้พี่โจ้เพื่อนมันก็มาจับตัวไว้เหมือนกัน จะตะลุมตีนกันหรือเปล่าผมไม่รู้ รู้แค่อย่าลากผมไปมีเอี่ยวด้วยก็พอ
“มึงจะเอายังไงก็ว่ามาไอ้แทน”
“เงินสองเท่า ส่วนผู้หญิงของมึงกูไม่สน แค่อยากให้มึงรู้ไว้ว่าคนอย่างกูไม่ใช่ใครจะมาลบเหลี่ยมได้ง่ายๆ ถ้ายังไม่อยากตายก็อย่ามาท้ากู”
“แล้วมึงเสือกมายุ่งอะไรกับเด็กกู!” ดิ้นเป็นวัวกระทิงจะไล่ขวิดผ้าแดงเลยครับไอ้พี่โจ้ ปากไอ้พี่แทนก็หน้าให้แดกตีนจริงๆ
“กูจะรู้ไหมว่าเด็กใคร เข้ามาหากูก่อน กูก็นอนด้วยทั้งนั้น” อย่าห้ามไอ้พี่โจ้มันเลย ปล่อยให้มันได้กระทืบปากไอ้พี่แทนเถอะว่ะเป็นกูก็ทนไม่ได้
“ไอ้เชี่ย! มึงมันเลว!” พูดจบก็กระโจนเข้าฟัดกันนัวเนีย ถึงไอ้พี่แทนจะร่างบางไม่ถึกเท่า แต่เพราะความว่องไวจึงหลบหมัดหลบตีนไอ้พี่โจ้ได้หมด ฝ่ายลูกสมุนเมื่อเห็นลูกพี่เป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำก็พากันรุมยำตีนช่วยกัน สองฝ่ายที่แข่งบาสกันเมื่อคู่เปลี่ยนไปแข่งมวยหมู่แล้วครับตอนนี้ ผมที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตูดชักร้อนนั่งไม่ติดต้องลุกขึ้นยืนเตรียมหาทางชิ่งทันที
“ผัวะ!...โอ๊ยยยยย!” ไม่ทันได้ก้าว กรามผมก็ร้าวระบม ใครชกกูวะ สัด! ให้กูตั้งหลักก่อนได้ไหม
“มึงกล้าชกแฟนกูหรอ!” ยังมึนไม่หายรู้ตัวอีกทีคนข้างๆก็เข้าตะลุมตีนไปกับเขาแล้ว เหนือตีนบรรลัยครับ ใครเจอเข้าไปไม่ซี่โครงหักก็กระอักเลือด ผ่านไปไม่ถึง5นาที ตอนนี้กลับเป็นฝ่ายไอ้พี่แทนครับที่ต้องจับล็อคตัวไอ้พี่เหนือไว้สุดฤทธิ์ ตกลงใครมีเรื่องกันแน่วะ?! ฝ่ายคู่กรณีก็นอนหมอบราบเป็นซากศพหลังสงคราม โดนระเบิดนิวเคลียร์เข้าไปบางคนถึงขั้นสลบไม่ได้สติ ฝีมือไอ้พี่เหนือมันคนเดียวล้วนๆ มึงเป็นศิษย์เอกจาพนมหรืออย่างไร ใส่เข่า ใส่ศอกเขาไม่ยั้งแบบนี้ ไอ้คนที่ต่อยผมเจอหนักสุดครับดูจากสภาพตามพี่รหัสผมไปแบบติดๆนอนโรงพยาบาลเป็นเดือนแน่ๆ
“รีบหนีไปสิวะ หรือพวกมึงอยากตายคาตีนไอ้เหนือ” ได้ยินเสียงไอ้พี่แทนพูดพร้อมใช้แรงทั้งหมดที่มีล็อคตัวไอ้พี่เหนือไว้ จากตัวร้ายกลายเป็นฮีโร่ไปแล้วไอ้พี่แทน ส่วนไอ้ตัวดีที่นั่งนิ่งเป็นผีตายซากมานานกับออกอารมณ์ร้ายกาจกว่าใครๆ สมกับที่ผมตั้งฉายาให้ว่าเหนือตีนบรรลัยจริงๆ เมื่อสบโอกาสจึงช่วยกันพาร่างสะบักสะบอมและไร้สติของเพื่อนพ้องตัวเองออกจากโรงยิมไปอย่างทุลักทุเล ขาเป๋ หน้าเยินกันไปแทบทุกราย
“ปล่อยกู กูจะกระทืบมันให้ตาย!”
“ใจเย็นๆสิวะไอ้เหนือ”
“มันต่อยไอ้ปอนด์ กูจะกระทืบมัน!”
“พี่ผมไม่เป็นไรแล้ว เขาคงไม่ได้ตั้งใจ ผมเซ่อเอาตัวไปขวางทางหมัดเขาเอง ใจเย็นๆนะ” กูเจ็บตัวยังไม่รู้สึกโกรธอะไรซักนิดเลย มึงเดือนร้อนแทนกูเกินไปหน่อยไหม เอาจริงๆหน้าคนที่ต่อยกูกูยังจำไม่ได้เลย มึงจะอะไรนักหนาวะ กูไม่ได้บอบบางอ่อนแอขนาดที่โดนชกแค่นี้จะตายหรอกนะเว้ย กูถึกกว่าที่มึงคิดไว้เยอะไอ้พี่เหนือ
“แต่มันต่อยมึง” สะบัดตัวหลุดออกจากไอ้พี่แทนมาได้ก็ตรงเข้ามาจับปากผมที่ยังมีเลือดซึมออกมา จับหน้าผมพลิกซ้ายที ขวาที สำรวจบาดแผลเหมือนมันสาหัสสากัญ
“ผมไม่เจ็บเท่าไหร่” เอาแต่จ้องปากผมที่เป็นแผล...ทำสีหน้าเป็นกังวล...ห่วง...อ่านได้จากสีหน้าและแววตา...ความรู้สึกที่แสดงออกมา...คือห่วงมาก...
“มึงเจ็บไหม?” น้ำเสียงอ่อนโยน...รับรู้ว่าถูกเอาใจใส่...อยากบอกว่าไม่เป็นไร...แต่ใจผมก็อยากให้เอ็นดู...
“ไม่เจ็บครับ แต่แสบมากๆ” พยายามส่งยิ้มไปให้มันคลายกังวล จริงๆก็เจ็บนะครับ แต่ตัดปัญหาเดี๋ยวจะเป็นเรื่องใหญ่
“อย่าให้มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีกนะไอ้แทน” หันไปต่อว่าไอ้พี่แทนที่ตอนนี้เดินเข้าไปอยู่หน้าไอ้ไนท์ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
“เออๆ นิดหน่อยไม่ได้เลยนะมึง หวงยิ่งกว่าอะไร” ตอบส่งๆเพราะความสนใจพุ่งไปที่ไอ้ไนท์มากกว่า
“เห็นมึงก็โดนด้วย เจ็บตรงไหนไหมวะ”
“กูไม่ได้อ่อนเหมือนมึง สัด! ไม่ต้องมาพูดดี”
“ใครอ่อน มึงสิอ่อน ทำอวดเก่ง” พอกันทั้งคู่แรงมาก็แรงตอบ ตกลงกูมาอยู่ที่นี่ทำไม? กูมาให้เขาต่อย?
“พี่แทน...ขวัญขอโทษ” ชนวนเหตุทั้งหมด สุดท้ายบุรุษต่อให้แน่แค่ไหน ก็พ่ายแพ้ให้แก่สตรีรูปงาม
“ขอโทษนะขวัญ ถ้าพี่รู้ตั้งแต่แรกว่าขวัญเป็นเด็กไอ้โจ้ พี่จะไม่ยุ่งกับขวัญเลย อย่ามาหาพี่อีก ครั้งหน้าถ้ามีเรื่องแบบนี้ พี่ไม่ไว้หน้าขวัญแน่” พี่แทนพูดจบ น้องขวัญที่ยืนสั่นเป็นเจ้าเข้าเพราะกลัวไอ้พี่เหนือก็วิ่งร้องไห้ตามไอ้พี่โจ้ที่มีสภาพเละยิ่งกว่าศพออกไปติดๆ ผมหวังว่าเธอคงจะได้บทเรียนชีวิตจากเหตุการณ์ในครั้งนี้ไม่มากก็น้อย
“กูไม่อยาก”
“ครับ?” จู่ๆไอ้พี่เหนือก็ยกมือขึ้นมาลูบแก้มผม
“ไม่อยากเห็นมึงเจ็บตัว...เพราะกูเจ็บตรงนี้” จับมือผมไปแนบที่อกซ้าย...หัวใจเต้น...ผมรับรู้...มองสบตากันนิ่ง...เวลานี้มีแค่เราสองคน...สองคนที่หัวใจเต้นเป็นจังหวะตรงกัน
“อะ...แฮ่มๆๆๆ เกรงใจพวกกูสิบชีวิตหน่อยครับ แฟนคลับมึงอีกเป็นโขยง ทำอะไรก็รู้จักอายบ้าง” สะดุ้งสุดตัวเมื่อเกือบเผลอเคลิ้มจูบกันกลางโรงยิม เหมือนโดนมนต์สะกด เคลิ้มอยู่ดีๆรู้ตัวอีกทีปากก็ห่างกันแค่เซ็นเดียว หันหน้าไปคนละทาง เห็นมันเกาหัวตัวเองอย่างเก้อๆ ส่วนผมก็ทำตัวไม่ถูกเลยหันไปมองสำรวจแป้นบาสประหนึ่งเป็นของหายากเกิดอยากศึกษาขึ้นมาตอนนี้
“......................” จากนั้นพวกนักกีฬาก็เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากัน เมื่อเสร็จสรรพทุกคนออกมา ไอ้พี่แทนก็ปรี่มาลากแขนฉุดไอ้ไนท์ออกไปทันที ด่ากันไปตลอดทาง แจกหมัด แจกตีน แต่ก็เห็นขึ้นพอร์ชแดงแรงฤทธิ์ที่ไอ้พี่แทนเป็นสารถีขับออกไปจากมหาลัย หวังว่าคงไม่ฆ่ากันตายไปก่อนจะได้แดกข้าวนะพวกมึง
“กูต้องไปทำธุระต่อ กลับก่อนนะ” ไอ้พี่มินเดินเข้ามาบอกผมกับไอ้พี่เหนือ เหลือบไปเห็นว่ามันใส่นันยางของไอ้พี่แทนอยู่ สงสัยจะถูกใจจริงๆ เดินสบายอกสบายใจออกไปที่รถ นี่ก็ไม่ยอมน้อยหน้าอัลฟ่าโรมิโอย่างเฉี่ยว สีบรอนด์เงินจี๊ดโดนใจผมเลย รสนิยมเรื่องรถดีเยี่ยม แต่เรื่องรองเท้ากูขอให้คะแนนติดลบว่ะไอ้พี่มิน อารมณ์มึงศิลปินมากกว่ากูซะอีก มึงเรียนวิศวะเพื่อ?!
“พี่เหนือ พี่มินมันติสเนาะ ดูรองเท้ามันดิพี่”
“อืม ของกูมันก็เอาไปใส่”
“คู่ไหนวะพี่?”
“คู่ที่กูได้มาโดยไม่ตั้งใจจากดอนเกิบหาย”
“ช้างดาวนั่นนะพี่?!” ฉิบหายเหอะคนเอาไปกูว่าบ้าแล้ว คนยืนทำหน้าเสียดายที่ถูกเพื่อนฉกรองเท้าไปกูว่าบ้ายิ่งกว่า อยากได้ก็บอกกูนี่ กูมีอยู่ที่หอเพียบ เดี๋ยวกูเอามีดเกะทำลายเฉพาะส่วนตัวลิมิเต็ดอิดิชั่นของมึงคนเดียวมีคู่เดียวในโลกให้ด้วยก็ได้ ทำหน้าเสียดายสุดๆเห็นแล้วกูอนาถใจ
“ไปทำแผล” พูดจบก็ฉุดข้อมือผมทันที เหลือกันแค่สองคนจะทำประเจิดประเจ้อไม่อายก็ได้อยู่หรอก แต่มันก็ไม่สมควร เคารพสถานที่หน่อยสิมึง
“ผมไปเองก็ได้ ห้องพยาบาลอยู่แค่นี้เอง”
“ใครว่ากูจะให้มึงไปห้องพยาบาล”
“อ้าว แล้วพี่จะพาผมไปไหน แผลเล็กเหมือนเป็นร้อนใน ร่อนไปถึงโรงพยาบาลผมอายหมอตายเลย”
“ไปบ้านกู”
“แผลแค่นี้ผมต้องไปถึงบ้านพี่เลยหรอวะ?”
“ทำไม หรือมึงกลัวอะไร”
“กลัวพี่ปล้ำ” ท้ากูก็ไม่สน กูไม่หลงกลเหมือนไอ้ไนท์ กูไม่โง่นะครับขอบอก กูตอบไปตรงๆเลยนี่แหละ
“มีแลมโบกินี่คันใหม่มาจอดที่บ้าน ไม่อยากไปดูหรอ?” ตาลุกวาวขึ้นทันที เหมือนมีใครมาจุดประกายไฟในตัวให้ลุกโชติช่วง
“จริงหรอพี่”
“กูเคยหลอกมึงด้วยหรอ?”
“ไปๆ อยากเห็นๆ” กระดี้กระด้าเหมือนปลาได้น้ำ ลืมทุกสิ่งอย่าง จะต้องไปให้ได้รู้เพียงเท่านี้!
“งั้นปอนด์ไปบ้านพี่นะ?” ฮึ่ย! พูดหยาบคายก็ได้ ยังไงกูก็ไป! พูดเพราะแบบนี้ยิ่งอยากไปใหญ่ แทนตัวกับกูว่าพี่ครั้งแรกฟังแล้วจั๊กจี้หูแต่รู้สึกดีชะมัด
“ไปๆ ผมไป เร็วๆ ให้ไวเลยพี่” ว่าแล้วก็ตรงเข้าฉุดแขนไอ้พี่เหนือทันที แอบเห็นมันยิ้มแบบมีเลศนัยแต่ผมไม่สงสัยใส่ใจอะไรหรอกครับ เสียเวลาคิดถึงน้องแลมโบฯของผม? ว๊ากกกกกกก! มันต้องสวย เฉี่ยวมากแน่ๆ ผมเชื่อในรสนิยมของไอ้พี่เหนือมัน
“ฮึฮึ น่ารักนะมึงเนี่ย” คาดเบลท์อย่างรีบร้อน นั่งสลอนอยู่ในลูกรักเรียบร้อย ไอ้พี่เหนือยิ้มอีกแล้ว ยิ้มอะไรวะ? คนดีใจน่ะกูนะเว้ยที่จะได้ไปเจอสุดยอดรถในฝันคันใหม่ แค่คิดหัวใจก็พองโตแล้ว
“....................” มันยื่นมือมาลูบหัวผมเบาๆ เคลิ้มอีกแล้ว วันนี้มันใจดีกับผมจัง ผมต้องหาโอกาสตอบแทนความใจดีของมันซักครั้งแน่นอน!
“วันนี้พี่ใจดี อ่อนโยนด้วย”
“กูจะใจดีแล้วก็อ่อนโยนกับมึงมากกว่านี้อีก” หือ? หมายความว่าไงวะ?! แต่ช่างเถอะครับ ว่าแล้วมันก็ขับรถออกไป โดยมีจุดมุ่งหมายคือบ้านมัน ผมกำลังจะไปเยียบบ้านมันเป็นครั้งแรก ผมจะได้ทำการสำรวจครั้งยิ่งใหญ่ ว่าด้วยกลอนสี่หยาบคายที่เคยรับรู้มาว่าจริงเท็จแค่ไหน มันมีทีวี49นิ้วจริงหรือไม่จะได้รู้กันก็คราวนี้ วะฮ่า ฮ่า ฮ่า สุขใจจริงๆ ดีนะผมไม่โง่เหมือนไอ้ไนท์ที่แค่โดนท้าก็ยอมไปกับเขา ต้องมีอะไรมาแลกเปลี่ยนแบบผมนี่ถึงจะเรียกว่าฉลาดแท้ของจริง!
ยิ้มร่าไปตลอดทาง...ไอ้พี่เหนือก็อมยิ้มไปตลอดทาง?!
ทำไมวะ?!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ยิ้มอะไร?!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ตอนใหม่มาแล้ว
I-AM มันอู้ไม่ทำงานส่งค่ะ
เลยปั่นตอนใหม่มาเร็วมาก
มันบอกดีใจคนอ่านนิยายมันแล้วอารมณ์ดี
สำหรับคนที่เข้ามาอ่านตามกระทู้แนะนำ อเลนขอขอบคุณแทนI-AMด้วยนะคะ ขอบคุณทั้งคนอ่านแล้วก็คนที่เข้าไปแนะนำเลย น่ารักกันจริงๆ
ปล. ใครเม้นประจำ จำได้นะคะ ให้ดอกไม้กันเสมอเลย
ขอบคุณมากๆค่ะ I-AMมันดีใจจนจะลอยได้อยู่แล้ว
ใครชอบนิยายเรื่องนี้ก็ขอให้ติดตามกันไปเรื่อยๆนะคะ สำหรับ คู่แทนไนท์ คู่รักนองเลือด? I-AMมันสปอยมาว่ายังไงก็มีแน่นอนค่ะ รอติดตามกันต่อไป
หัวข้อ: Dangerous Your Mind อย่าร้าย...ได้ไหม(วะ!) Special Children’s Day 9/01/2016 P.60 (อ่าน 1120083 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก