หัวข้อ: Dangerous Your Mind อย่าร้าย...ได้ไหม(วะ!) Special Children’s Day 9/01/2016 P.60

[nam_lah]

อยากอ่านๆๆๆๆ อ๊ากกกกก จะลงแดงแว๊วววววว   

[yuyie]

ไอพี่เหนือหื่นว่ะ 

 ปอนด์ก็ซื่อไปไหน ให้เค้าหลอกพาขึ้นห้องได้ง่ายๆซะงั้น 

เขียนได้สนุกมากค่ะ ตลกดี เป็นกำลังใจให้นะ 

[So_Da_Za]

ปอนด์เสร็จพี่เหนือ ปอนด์เสร็จพี่เหนือ ปอนด์เสร็จพี่เหนือ ปอนด์เสร็จพี่เหนือ ปอนด์เสร็จพี่เหนือ ปอนด์เสร็จพี่เหนือ ปอนด์เสร็จพี่เหนือ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด  ฟินค่ะ 5555+
 

[rainiefonnie]

เค้ารออยุ่น๊าา 

[อเลนคุง]

Chapter 16…………………….. “ล้นใจ”







                    ผ้าปูที่นอนยับย่น กลิ่นกายหอมรัญจวนคละคลุ้งทั่วห้องนอนสีขาวที่ร่างเปลือยเปล่ายังคงหลับใหลไม่ได้สติ รอยยิ้มบางแต้มมุมปากแม้ยามหลับ สูดหายใจหอบกลิ่นกายของอีกคนเหมือนเสพติดเข้าไปเต็มปอด หลับตาพริ้มชอบใจ มีความสุขทุกห้วงลมหายใจถือเป็นอีกคืนที่อยากหลับใหลไม่ยอมตื่น เพราะกลิ่นหอมนี้ชี้ชวนให้ฝันหวาน แต่เหมือนถูกถีบลงเหวยามเมื่อจมูกไม่สามารถรับรู้กลิ่นอะไรได้อีก หายไปแล้วกลิ่นที่ชอบ หายไปแม้กระทั่ง...ลมหายใจของตัวเอง อึดอัด เริ่มมีสติมากขึ้น จมูกโดนบางอย่างรบกวน บางอย่างที่ปิดช่องทางการหายใจไว้ ทนไม่ไหวแล้ว เปิดเปลือกตาลำบาก แต่ก็ต้องยอมฝืนทนสู้แสงแดดที่สาดส่องผ่านผ้าม่านเข้ามาปะทะร่างของใครบางคนที่จ้องมองมาที่ตนด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์


“อื้อ...พี่เหนือ กูหายใจไม่ออก” ยกยิ้มชอบใจ...นอนแผ่คว่ำตัวราบลงบนเตียง...มือซ้ายใช้เท้าคาง....มือขวายื่นออกมาบีบจมูกของอีกคน...จ้องมองอีกฝ่ายอยู่นานแล้ว...คนขี้เซา...แอบจูบ...แอบหอม...แอบจับโน่นจับนี่ไปตั้งเท่าไหร่...บนร่างกายชวนหลงใหล...ที่มีเขาแค่คนเดียวได้ “ครอบครอง”...ไม่ยอมตื่นซักที...อ้าปากหว๋อ...นอนน้ำลายไหลไม่รับรู้...ฟัดแก้มแรงๆไปหลายรอบ...ทำแค่เสียงไม่พอใจในลำคอ...ย่นคิ้วแสดงออกว่ารำคาญ...แต่ก็ยังขี้เซานอนต่อไม่ยอมตื่น...ยิ่งอยากแกล้งขึ้นไปอีก


“ตื่นได้แล้วไอ้ขี้เซา” จิ้มแก้มจึกๆ...โดนปัดมือออกอย่างรำคาญ...ตาโตมองมาอย่างไม่พอใจ...กลัวอีกคนไม่สบายกังวลจนหลับๆตื่นๆทั้งคืน...แตะหน้าผากดูครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้...อุณหภูมิร่างกายเป็นปกติก็เบาใจ...โมโหได้แบบนี้...คงไม่มีอะไรให้น่าเป็นห่วง...รู้ว่าเมื่อคืนหนักไปหน่อย...แต่ยิ่งทำก็ยิ่งหลง...ยิ่งหลง...ก็ยิ่งยากจะถอนตัว...อยากจมอยู่ในร่างกายของอีกฝ่ายตลอดเวลา


“เพิ่งได้นอนเอง ผมง่วง”  ใช้มือขยี้ตาตัวเองแรงๆ...จนอีกคนที่เท้าคางจ้องมองอยู่ต้องจับมือรวบไว้


“เดี๋ยวเจ็บตา” พูดไปแบบนั้นก่อนจะปัดผมที่ปรกหน้าของอีกฝ่ายออกให้...ลูบแก้มแผ่วเบา...ช้ำบ้างหรือเปล่าเพราะหอมไปเยอะมาก...เห็นแต้มสีแดงระเรื่อ


“ตาผมไม่เจ็บว่ะพี่ แต่ผมเจ็บตูด” คิดว่าผมจะอายไหมครับที่พูดบอกไอ้พี่เหนือมันไปแบบนั้น บอกเลยว่าโคตรอาย แต่มันก็โคตรเจ็บจริงๆ ตอนนอนนิ่งๆคิดว่าคงไม่เป็นอะไรมาก แต่พอลองขยับตัวแค่นิดเดียวเท่านั้นแหละ ผมคิดว่าผมไปโดนระเบิดมา สงสัยมันกะเล่นผมถึงตาย


“หาหมอไหม?” หน้าตาเป็นห่วงจริงจัง ก้มลงมาหอมแก้มไปอีกฟอดใหญ่ ถามผมแบบหล่อหน้าตาย ไม่คิดว่ากูจะอายหมอมันบ้างรึไง ให้กูบอกหมอว่าโดนมึงจับทำเมียเนี่ยนะ แค่โดนมึงกดชีวิตกูก็รันทดหดหู่ไม่หลงเหลือศักดิ์ศรีให้เชิดหน้าชูตาพอแรงแล้ว

 
“พี่จะให้ผมบอกหมอว่าไงวะ ผมอาย” เอาแก้มกูไปเลยไหม หอมอะไรนักหนา เดี๋ยวกูจะเอาแก้มไปถูขี้หมาคอยดู พอมึงหอมแก้มกูมึงก็จะโดนขี้หมาทาปาก แค่คิดก็ตลกไอ้พี่เหนือมันแล้ว ทำไมผมเกิดมาฉลาดขนาดนี้วะ ผมมันอัจฉริยะจริงๆ


“ก็บอกว่าเพราะมีอะไรกับแฟน” พูดแล้วไม่ต้องทำหน้าเจ้าเล่ห์ขนาดนั้นก็ได้มั้ง ให้กูเดินไปบอกว่าเพราะแฟนผมมันเอ็กส์เซ็กส์จัดซาดิสจนตูดอักเสบครับหมอ แบบนี้หรอว่ะ มึงก็พูดไม่คิด


“ไม่เอา ผมไม่ไปหาหมอ” ใช้มือจับหน้าหล่อๆของมันยันไว้สองมือเลยครับ ยื่นหน้าเข้ามาจะจูบ จะหอมอีกแน่ๆ ชอบหรือไงฟันก็ยังไม่ได้แปรง ตัวมึงน่ะหอม แต่ตัวกูนี่สิยิ่งกว่าขยะเปียกเน่ารวมกันสามวันซะอีก


“ดื้อ! งั้นก็ไปกินข้าว จะได้กินยา” จับมือผมรวบไปไว้บนหัว ก้มลงมากัดปาก เสร็จมันอีกจนได้ สู้แรงมันไม่ไหวจริงๆ ขนาดตัวก็ไม่ต่างกันมาก สงสัยผมต้องไปฝึกมวยไทยไว้บ้างแล้ว เผื่อว่าผมจะเอาชนะเหนือตีนบรรลัยมันได้บ้าง


“อื้อ...ปล่อยผมก่อนสิ ผมจะไปเข้าห้องน้ำ” โดนดูดปากไปอีกจ๊วฟใหญ่ๆ เจ่อกำลังดี บวมกำลังได้ที่ มากกว่านี้ปากกูคงเท่าห่วงยาง น้ำท่วมกรุงเทพอีกครั้งกูจะเอาปากตัวเองเป็นทุ่นลอยน้ำแม่งเลย ถ้าจะดูดให้เจ่อขนาดนี้


“ว๊ากกกกกกกกกกกกก! มึงลุกก็หาอะไรมาปิดบ้างดิวะ!” ตาถลนแทบหลุดออกจากเบ้าทันทีที่จู่ๆมันก็ลุกออกจากผ้าห่มยืนขึ้นแล้วเดินไปทั้งที่ยังไม่มีอะไรสวมติดตัวซักชิ้น เปิดตู้เสื้อผ้าหน้าตาเฉย หยิบกางเกงในตัวใหม่ขึ้นมาสวมต่อหน้าต่อตาผม คือกูไม่อยากจะมอง แต่ท่ามึงมันเซ็กซี่เกินไปแล้ว จะก้าว จะกาง จะถ่าง จะแยก อะไรก็ไปทำไกลๆกูได้ไหม?! กูยังไม่อยากเป็นตากุ้งยิงไอ้เชี่ย! ตูดกูก็ยังอาการย่ำแย่มึงจะให้ตากูใช้การไม่ได้อีกหรอ มึงมันใจร้ายเกินไปแล้ว!


“รู้ว่าขาว หุ่นก็สะท้านใจสาว กูเห็นแล้วกูยังหนาวเลยมึง” ประชดไปก็เท่านั้น หันมายักคิ้วกวนๆ อมยิ้มชอบใจให้ผม ก่อนจะสวมกางเกงบอลทีมโปรดของมัน เสร็จสรรพก็เดินเข้ามาหาผมแล้วทิ้งตัวนั่งลงขอบเตียง อย่านั่งแรงมันสะเทือนถึงตูดกู!


“ไปอาบน้ำ มึงอยากกินอะไรกูจะได้ไปบอกพ่อบ้าน” เอามือมาแตะหน้าผาก ก่อนจะลูบแก้มผมเบาๆ


“กินอะไรก็ได้พี่ ยกเว้นผัก” พูดไปแบบนี้กูเตรียมกระเพาะไว้แดกผักได้เลย เพราะแม่งไม่เคยฟังที่กูบอกหรอก โดนลูบหัวอีกแล้ว กูเคลิ้มหลับแล้วอย่ามาบ่นว่ากูขี้เซาอีกนะมึง


“ไปอาบน้ำ ตัวเหม็น ไม่อยากหอม” แก้มกูช้ำนี่เพราะฝีมือหมาหรอมึง ขนาดไม่อยากหอมฟัดกูไปซะหลายรอบ อยากถีบหน้าหล่อๆนี่จริงๆ


“ครับๆ” ตอบรับไปแบบประชด ก่อนจะยันตัวลุกนั่ง น้ำตาเล็ด เห็นมันมองอยู่คงอยากช่วยประคอง แต่กลัวแรงควายๆของตัวเองจะเข้ามาทำให้ผมเจ็บหนักกว่าเดิมถึงได้ขืนตัวนั่งมองเฉยๆ

 
“พี่เหนือหยิบเสื้อให้ผมหน่อย”


“ครับ” ว่าง่ายดีว่ะ น่ารักเหมือนกันนะมึงเนี่ย แต่...กูเปลี่ยนคำพูดทันไหม?!


“พี่! มึงกวนตีนกูใช่ไหม?!” เชี่ยมาก! เอาเสื้อกล้ามยื่นให้กู มันปิดอะไรต่อมิอะไรให้กูได้ไหม กูหมายถึงเสื้อเชิ้ตยาวๆ หรือ เสื้อคลุมอาบน้ำก็ได้ ไม่ใช่เสื้อกล้ามสีขาวโชว์หัวนมบางเบาเห็นไปถึงถุงน้ำดีแบบนี้!


“อายอะไร?...ข้างในตัวมึงกูก็เคยเข้าไปแล้ว” ฆ่ากูเลยดีกว่าแบบนี้ มึงเห็นหน้ากูไหม กูไม่พอใจ กูอาย อย่ามายิ้มชอบใจ แกล้งกูได้แล้วก็พอเถอะ มึงมันซาตาน


“อย่าแกล้งผมสิ ผมเจ็บอยู่นะ” กูเหลือกตาเป็นกอลลั่มโกรธส่งให้ยังมาอมยิ้มชอบใจอีก กูโมโหมึงอยู่นะรับรู้ไว้ซะ กูกำลังโกรธนะ!


“ครับๆ เสื้อเชิ้ตนะ” ยิ้มอีกแล้ว กูโกรธอยู่! กูย้ำทางสายตาเหลือกๆขนาดนี้ว่ากูโกรธๆๆ ช่วยรับรู้ความรู้สึกกูบ้าง ตากูเป็นต้อขึ้นมาจะทำยังไง ข้างหนึ่งเป็นตากุ้งยิง อีกข้างเป็นต้อ ตูดก็อักเสบ ชีวิตกูจะดูน่าสมเพชเกินไปแล้ว เป็นเด็กเหนือเหมือนกูพาตัวเองมาตายชัดๆเลย

 
“เอาสีขาวมาทำไม พี่แม่งเลวว่ะ!” มันหลุดหัวเราะเลยครับทันทีที่ผมด่าไป เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาว สีขาวมันบาง! เห็นหมดไส้หมดพุง กูใส่ก็เหมือนไม่ได้ใส่ ให้กูแก้ผ้าเลยดีกว่าแบบนี้ แกล้งอยู่ได้ อารมณ์ดีเกินหน้ากูไปแล้ว เอาไอ้พี่เหนือแสนเย็นชาคนเดิมกลับมา คนนี้มันเจ้าเล่ห์ มันร้ายกาจเกินไป ผมรับมือมันไม่ไหว!


“กูไม่เดินอีกรอบนะ จะใส่ก็มีแค่ตัวนี้ ไม่ก็แก้ผ้าไป เลือกเอา” ทำหน้าจริงจัง กูเห็นมุมปากมึงยกยิ้ม ไม่เนียนว่ะ ฮึ่ย!!!!! เจ็บใจ เสร็จไอ้พี่เหนือมันอีกครั้งจนได้ ช่วงนี้กูแพ้มึงถี่เกินไปแล้ว รับตัวเองไม่ได้แต่ก็ต้องจำใจเอาเสื้อเชิ้ตของมันมาสวม ความยาวหมิ่นแหม่มากครับ หวิดจะเห็นปอนด์น้อยที่ไม่น้อยของผมจริงๆ สั้นเสมอมังกรโคโมโดกูว่ากูโชว์ไปเลยดีกว่า อนาถตัวเองสุดๆ อีกฝ่ายก็นั่งนิ่งบนเตียงจ้องมองด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ลวนลามทางสายตามาก ผมขาดทุนย่อยยับจนจะเจ๊งอยู่แล้ว ถ้าจะขนาดนี้ฟ้องล้มละลายผมไปเลยดีกว่าให้ไอ้ตัวร้ายมันมาเทคโอเวอร์ แต่มันก็เทคไปแล้วครับ...หลายรอบซะด้วย


“โอ๊ะ!” ก้าวขาลงจากเตียงได้ก็ถึงกับทรุด เข่าอ่อนเลยครับ ขาสั่นไปหมด ไม่มีเรี่ยวแรง ดีที่ไอ้พี่เหนือมันลุกพลวดเข้ามาโอบร่างผมไว้ทัน ผมเคยเล่นฟุตบอลหนักๆมาก็มาก แต่ไม่มีครั้งไหนเลยที่ขาผมจะไม่มีแรงหลงเหลือเท่าครั้งนี้มาก่อน

 
“ให้กูอุ้มไปส่งไหม?” ถามจริงจัง รู้ว่าเป็นห่วง รับรู้ได้ทางสีหน้า แต่แค่นี้ผมก็อายจะแย่แล้ว ผมเป็นผู้ชาย ผมเคยดูแลตัวเองได้ จนมาเจอมันนี่แหละ ทำเอาผมแทบคลาน


“ไม่ต้องพี่ ผมไปเอง” ผลักมันออกห่างก้าวขาไปช้าๆทั้งที่ยังสั่น ทุกย่างก้าวทำเอาน้ำตาเล็ด แต่ก็ฝืนกัดปากข่มความเจ็บไว้กลัวอีกฝ่ายเป็นกังวล เพราะถ้ามันทนไม่ไหวผมคงได้โดนอุ้มไปส่งโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้แน่ๆ แค่คิดก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว


“ปอนด์...มึงเซ็กซี่” หันหลังไปมองมันที่ยืนอยู่ด้านหลัง เห็นมันชี้มาที่ขา อะไรวะ?! รู้ว่ากูก้มตัวลำบากก็เสือกอยากมาทำให้กูสงสัยอีก แต่ด้วยความอยากรู้เลยยอมเจ็บก้มลงไปมองที่ขาด้านหลัง ทำเอาหน้าผมร้อนจนแทบระเบิด!


“อ๊ากกกกกกกกกกก! ไอ้พี่เหนือมึงแกล้งกู!” มันหลุดหัวเราะอีกครั้งที่เห็นผมอายจนเสียสติ...บางอย่างที่โคนขา...ไหลลงมาจากช่องทาง...ที่อีกฝ่ายเคยผ่านเข้าไป


“ต้องให้กูช่วยอาบไหม?...เพราะกูเป็นคนทิ้งไว้ในตัวมึง” เดินเข้ามาประชิดตัว...กระซิบที่ข้างหู...ฉกหอมแก้มอย่างรวดเร็วก่อนจะรีบเดินไปที่ประตู ผมที่ยกขาเตรียมถีบอีกฝ่ายแต่ก็ไม่ทัน ถ้าเป็นปกติผมคงยันมันไปแล้ว คนอะไรลามกที่สุดเลย มึงมันไอ้วายร้ายโรคจิต!!!!!


“พี่แม่งลามกว่ะ”


“อย่าอาบนานเดี๋ยวเป็นหวัด กูขึ้นมาอีกรอบต้องเห็นมึงแต่งตัวเรียบร้อย ไม่งั้น...”


“ไม่งั้น?”


“ไม่งั้น...กูจะกินมึงแทนข้าว”


“ไอ้เชี่ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ไม่ทันแล้วครับ มันยกยิ้มกวนตีน ทิ้งท้ายปิดประตูใส่หน้าผมออกจากห้องไปแล้ว ทิ้งให้ผมยืนหน้าแดงเถือกทั้งโกรธทั้งอายอยู่คนเดียว

 
“เพราะมึงคนเดียวไอ้พี่เหนือ” บ่นคนเดียวพร้อมลากตัวเองเข้าห้องน้ำไปได้อย่างทุลักทุเล เป๋ไปซ้าย ย้ายไปขวา ถลาไปข้างหน้า เซย้อนถอยหลัง ผมเพิ่งโดนกดมาหรือเมายาดองก็ไม่รู้นะครับ คอนโทลขาตัวเองไม่ได้อย่างใจเลย จั่งซี่มันต้องถอน? ถอนอีกผมว่าขอวิลแชร์ให้ผมเลยดีกว่า

 
“เชี่ย! สภาพกูหรอเนี่ย” หันไปเจอกระจกถึงกลับตกใจ ทั่วทั้งตัวมีร่องรอยที่ไอ้พี่เหนือมันฝากไว้เต็มไปหมด ทั้งคอ แขน หน้าอก ท้อง ขา ขนาดใกล้จุดยุทธศาสตร์มันยังฝากรอยไว้ มึงเป็นผู้ล่าอาณานิคมที่ชั่วช้ามาก โซเวียตที่ว่าแน่ยังแพ้ไอ้พี่เหนือ ว่าแล้วก็ขอดูอีกจุดดีกว่าครับ ถ้าจุดนี้มันยังฝากรอยไว้ได้นะ ผมลงไปกราบตีมันเดี๋ยวนี้เลย


“ฮึ๊บ!” ชูแขนขึ้นสองข้าง มองภาพสะท้อนในกระจกถึงกลับโล่งอก รักแร้ผมปลอดภัยไร้มลทิล คิดว่าจะฝ่าดงผักตบมาฝากรอยไว้ซะแล้ว ทนกลิ่นได้กูยอมกราบมึงเลย อย่างน้อยยังมีรักแร้ของผมที่ไม่ตกเป็นเมืองขึ้นมัน ฮ่า ฮ่า ฮ่า ผมควรดีใจ?


“..........................” อาบน้ำชำระร่างกายที่ใครบางคนมันฝากฝังบางอย่างไว้เยอะมากในตัวผมออก เห็นว่าสะอาดแล้วก็เดินยิ้มร่าตัวหอมออกมา เพราะเล่นเทครีมอาบน้ำมันแทบหมดขวด ไม่รู้หรอกครับว่าขวดอะไรเป็นขวดอะไร ทาหน้า ทาตัว ผมรู้แค่ ผมทามั่วไปหมด เห็นมันหอมๆก็เอามาราดตัวให้หมดเลย เดินไปเปิดตู้หยิบกางเกงในตัวใหม่ของมันมาใส่ พร้อมเสื้อยืด กางเกงบอล ไม่ลืมที่จะเก็บซากศพเสื้อผ้า และน้องเน่าแสนรักที่ปลิวไปตกไกลถึงห้องน้ำมาใส่ตระกล้าผ้าที่เตรียมซัก โบ๊ะแป้งหนาๆฉาบคอไว้ปกปิดรอยคิสมาร์ค ทาที่แก้มด้วยให้เหมือนคนงานพม่า แป้งมันหอมครับ คงจะแพง ผมเทมันให้หมดเลย อาบได้ผมอาบไปแล้ว เปิดประตูเดินออกจากห้อง มองเห็นบันได ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เหมือนกำลังจะทำสิ่งยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต ความรู้สึกเหมือนกำลังจะเหยียบพื้นดวงจันทร์เป็นครั้งแรก ปลื้มปริ่มจนน้ำตาตกใน อยากร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออกมันบอกไม่ถูก

 
“กว่ากูจะถึงชั้นล่างได้ กูคงขาดใจตายก่อน” ก้าวแรกก็โอย ก้าวสองก็โอ๊ย ก้าวสามมีน้ำตาเล็ด ก้าวสี่ปรี่ไปเกาะราวบันได ก้าวที่ห้าร้าวระบมไปถึงทรวงใน คาดว่าก้าวที่หกกูตกบันไดตายไปเลยดีกว่า ระบมไปทั่วทั้งตัว เดินได้ไม่ทันไรสายตาก็พลันเหลือบไปเห็นหลังไอ้พี่เหนือที่ยืนคุยอยู่กับพ่อบ้าน ว๊ากกกกกกกกกกกกกกก! ตาแทบกระเด็นหลุดออกจากเบ้าอีกแล้ว วันนี้ไอ้เชี่ยพี่เหนือมันทำผมสติแตกหลายรอบแล้ว


“พี่เหนือมึง!...” กูจะพูดยังไงดีวะ หันมาจ้องหน้าผมทันทีทั้งมันและลุงพ่อบ้าน ลุงแกส่งยิ้มมาให้ผม ผมจึงส่งยิ้มแห้งๆกลับไป หันหน้ามามองกูอีก! อย่าหันหลังให้ลุงพ่อบ้านดิวะ! ทำมือส่งซิกให้มันว่าข้างหลังมึงๆๆ มันก็ทำหน้างงใส่ผม ทำไมมึงโง่แบบนี้วะไอ้พี่เหนือ


“มีอะไรก็พูดมา” ตะโกนบอกผมลั่นบ้าน กลัวกูไม่อายหรือไง ว๊ากกกกกกกกกกก!!!!! อย่าหันหลังโชว์คนอื่นแบบนั้น ตอนนี้ทั้งลุงพ่อบ้าน แม่บ้าน สาวใช้ต่างยิ้มชอบใจในท่าทางตลกๆของผมมากเลยครับ กูมาเต้นแร้งเต้นกาอะไรอยู่บนบันไดบ้านคนอื่นวะเนี่ย ตอนแรกก็ไม่ทันสังเกตซะด้วย น่าจะให้มันใส่เสื้อก่อนลงมา ผมพลาดไปแล้ว!


“ข้างหลัง ข้างหลังพี่” รอยเล็บจิก กรีดเป็นทางยาวสิบนิ้ว เหมือนแมวข่วนของผม ใครเห็นเขาก็ต้องรู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ฝากรอยไว้เต็มหลังขนาดนั้น บ่งบอกว่าร้อนแรงเร่าร้อนกันมากแค่ไหน ยิ่งเห็นผมก็ยิ่งอาย คนอื่นๆก็ส่งยิ้มมาให้ผมได้อายกว่าเก่า บ้านนี้ชอบแกล้งคนอื่นเป็นงานอดิเรกหรอครับ? หรือเขาชอบที่เจ้านายตัวเองมีเมียเป็นผู้ชาย? โรคจิตกันทั้งบ้าน!


“อะไรของมึง?” เว้ย! กูจะบอกมึงยังไงดีวะ


“ไปใส่เสื้อก่อนพี่ ข้างหลังพี่เป็นแผล” ร่องรอยอารยธรรมเสียความบริสุทธิ์ของกูเองแหละ อย่าโชว์หราท้าทายสายตาคนอื่นแบบนั้น กูอาย!


“...................” เห็นมันยิ้มแล้วครับ แต่ตีเนียนไม่สนใจคำพูดผม หันหลังโชว์ศิลปะผลงานผมท้าทายสายตาแล้วไปคุยกับลุงพ่อบ้านต่อหน้าตาเฉย


“แม่งเอ้ย!” สบถเบาๆก่อนจะลากสังขารพร้อมความเจ็บใจลงมาถึงชั้นล่างได้อย่างปลอดภัยก็เดินปรี่เขาไปหาไอ้พี่เหนือมันทันที








                                     



                                มีต่อนะจ๊ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[อเลนคุง]

“พี่!”


“คุณเหนือพาคุณปอนด์ไปนั่งรอก่อนเถอะครับ ถ้าจัดโต๊ะเสร็จแล้วผมจะรีบเข้ามาบอก”


“อืม ขอยาแก้อักเสบให้ไอ้ดื้อด้วยนะ มันงอแงไม่ไปหาหมอ” ว๊ากกกกกกกกกกก! กูตกใจอีกแล้ว มึงไปบอกลุงแกทำไมวะ เดี๋ยวเขารู้หมดว่ามึงกับกูเพิ่งผ่านการฟันดาบกันมา


“เอ่อ...ถ้าเจ็บมากผมขอแนะนำว่าคุณปอนด์ควรไปหาหมอดีกว่านะครับ ตรงนั้นติดเชื้อง่าย ถ้าอักเสบจะยิ่งแย่ไปกันใหญ่ ยังไงให้ผมโทรตามหมอประจำตัวคุณเหนือให้ไหมครับ?” ผมอยากตายไปเลยตอนนี้ ความหวังดีของลุงฆ่าผมชัดๆ ผมไม่มีหน้ายืนอยู่บนโลกใบนี้แล้ว ผมอายเกินกว่าจะสู้หน้าผู้คนได้ ผมไม่อยากยอมรับว่าผมตกเป็นเมียคนอื่นลุงเข้าใจผมไหม?!


“เอ่อ...อ่า...คะ...คือ...คือ...ผะ...ผมไม่เป็นอะไรมากครับ...แค่...แค่...แค่...จะ...จะ...จะ...จะ...จะ...เจ็บๆนิดหน่อย” พูดเสร็จก็ตบปากตัวเองไปที ติดอ่างขึ้นมากะทันหัน เหนื่อยเหมือนกันกว่าจะพูดจบประโยค เห็นลุงแกขยับปากเอ้ออ้าตามผมคงจะลุ้นว่าแต่ละคำผมจะพูดอะไร และจะพูดจบไหมวันนี้


“มึงไม่ปกติสุดๆเลยปอนด์” ไอ้เชี่ย มึงมาเป็นกูแล้วจะรู้ว่าตั้งตัวไม่ทัน เจอคำถามแบบนั้นให้กูตอบว่าไงวะ ผมเจ็บรูตรู๊ดมากๆเลยครับ คาดว่ามันคงอักเสบ เวลาเดินก็รู้สึกเหมือนพกฝักข้าวโพดติดตัวอยู่ตลอดเวลา แถมเจ้านายลุงยังหื่นใส่ผมทุกนาทีแบบพร้อมจะยัดฝักข้าวโพดเข้ารูจมูกผมได้ทุกที่แบบนี้หรอวะ ไอ้ชั่ว! กูแก้ตัวไม่ได้ กูไม่รู้จะอธิบายยังไง!!!!!


“ลุงแกรู้ได้ไงวะพี่!” รีบถามมันทันทีที่ลุงแกขอตัวไปดูแม่ครัวทำอาหาร คงเห็นผมทำหน้าลำบากใจออกไปแกเลยเกรงใจผมขึ้นมา แต่ไอ้เจ้านายลุงนี่สิมันกลับไม่ทุกข์ร้อนแถมยังทำหน้ากวนตีนใส่ผม ก่อนมันจะประคองผมเดินไปนั่งที่โซฟาในห้องรับแขก


“กูบอกเอง อีกอย่างกูไม่เคยพาใครมาบ้าน แค่นี้เขาก็รู้กันแล้ว”


“ผมควรดีใจไหมวะพี่” ถามมันไปแบบประชด


“กูเฟอร์เฟคขนาดนี้มึงยังไม่พอใจอีกหรอ?” พูดมาได้ไม่อาย หลงตัวเองสุดๆ


“พี่เพอร์เฟคไป ผมเจ็บตูด”


“หึหึ อยู่กับมึงกูหัวเราะบ่อย”


“ผมชอบเวลาพี่ยิ้ม พี่หัวเราะได้แบบนี้ผมก็ดีใจ”


“..........................” มันเอามือโอบตัวผมไว้...เปิดทีวีจอยักษ์...สงสัยเครื่องนี้49นิ้ว?...มีเวลาสำรวจบ้านมันซักที หรูหราสมเป็นบ้านตระกูลดัง ที่เขาว่ารวยล้นฟ้าก็เห็นจะจริง มองสำรวจคร่าวๆจากสายตาแล้วประเมินว่าหลายสิบล้าน แต่ที่น่าแปลกใจ คือบ้านหลังใหญ่ขนาดนี้...ทำไมถึงมีแค่ไอ้พี่เหนืออยู่คนเดียว...ครอบครัวมันเป็นมายังไงกันแน่...ถ้าถามไป...รอยยิ้มที่ผมเห็นได้ไม่บ่อยในตอนนี้...จะหายไปไหมนะ?


“พี่เหนือมีพี่น้องไหมครับ?” หันมามองหน้าผมก่อน คงแปลกใจที่จู่ๆก็ถามขึ้นมา มองสบตามันนิ่ง มือที่โอบผมไว้ก็ลูบที่แขนผมไปเรื่อยๆ


“มีพี่สาวตอนนี้อยู่อิตาลี่กับแม่” พูดแค่นี้...เหมือนไม่อยากพูดอะไรต่อ...ผมควรพอ...ไม่อยากให้รอยยิ้มของมัน...หายไป


“ผมหิวว่ะพี่” ตบท้องแบนๆไร้ซิกแพกของตัวเองให้มันรู้ว่าหิวจริงๆ


“ให้กูไปเร่งไหม?”


“ไม่ต้องก็ได้ คงใกล้จะเสร็จแล้ว” มันยื่นหน้ามาหอมขมับผมก่อนจะโอบผมเข้าไปซุกในอกมัน เอ่อ...มึงลืมอะไรไปไหม?!


“พี่! มึงยังไม่อาบน้ำ เสื้อมึงก็ยังไม่ได้ใส่ จะกอดให้กูตายคาอกเลยหรือไงวะ” ยิ้มชอบใจอีกแล้ว...ไม่พูดอะไร...กอดต่อไปแบบนั้น...ขนาดไม่ได้อาบน้ำ...ตัวมันยังหอม...ลืมตัวซุกหน้าเข้าไปในอกมากกว่าเดิมแบบไม่รู้ตัว


“ครืด~ ครืด~~” มันหยิบไอโพนขึ้นมากดรับ เห็นหน้าจอแสดงรูปไอ้พี่มินในชุดบาสเก็ตบอลพร้อมชูรองเท้านันยางหราขึ้นแนบหน้า กูนับถือมึงจริงๆเลยไอ้พี่มิน


“อืม อยู่ ใคร? อืม...” ได้ยินมันพูดแค่นั้นก็ส่งไอโฟนเข้ามือผม ไม่บอกอะไรกูเลยหรอมึง เลิกสนใจแก้มกูก่อนดีกว่าไหม แล้วให้กูคุยกับไอ้พี่มินมันทำเชี่ยอะไร พูดไปก็คงไม่ได้อะไรจากมัน เพราะตอนนี้ความสนใจมันพุ่งไปที่แก้มผมมากกว่า ไม่อยากโวยวายครับพูดไปก็เปล่าประโยชน์เลยยกไอโฟนแนบแก้มอีกข้างที่ยังว่างอยู่


“ครับ ปอนด์พูด”


“เชี่ยปอนด์นี่กูเองธาม” เชี่ยมาก่อนเลยเพื่อนกู มึงพูดแบบนี้รอดตายจากไอ้พี่เหนือมาได้ไงวะ?!


“มึงอยู่กับไอ้พี่มินหรอวะ?”


“เคยอยู่ แต่ตอนนี้มันแย่งรองเท้ากูลงไปวิ่งไล่บอลอยู่กลางสนามแล้ว กูโทรหามึงไม่ติด ปิดเครื่องทำเชี่ยอะไรวะ” ยิงยาวรวดเดียวแบบไม่ให้แก้ตัวเลยเพื่อนกู


“...............................” หันไปมองหน้าไอ้พี่เหนือทันที


“กูปิดเอง” พูดจบก็ฟัดแก้มผมต่อ มึงอีกแล้วไอ้พี่เหนือ เพื่อนกูมันติดต่อไม่ได้มึงจะรับผิดชอบยังไงวะ แบบนี้มันก็สงสัยกันพอดี


“โทษทีว่ะ แล้วมึงโทรมามีอะไร?”


“ก็เป็นห่วงเห็นไม่กลับมานอนหอ...ที่แท้ก็นอนบ้านผัว ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววววว” ได้ยินเสียงไอ้ต้น ไอ้คิม ไอ้แบท ไอ้นนท์ลอดประสานเสียงมาตามสาย โอเปร่าอยากฟาดตีนเข้าหน้าเลยทีเดียว แต่มันจุกถึงลิ้นปี่ขยี้ที่หัวใจเพราะครั้งนี้เถียงพวกมันออกไปไม่ได้จริงๆหลักฐานมันตำตูด


“อย่ากวนตีนมีอะไรก็ว่ามา”


“กองหน้าขาด มาให้ไว ชนะได้แดกเหล้าฟรี”


“ให้ไอ้ไนท์ไปแทนกูได้ไหมวะ กูไม่ว่าง” มันแค่ข้ออ้าง จริงๆคือตูดกูบาดเจ็บสาหัส


“ไอ้ไนท์กำลังมา เห็นว่าไอ้พี่แทนจะไปรับที่บ้าน” เออ ด่ากันก็ไปด้วยกัน จะฆ่ากันแต่ก็ไปรับไปส่ง มันยังไงกันวะเนี่ย ถึงขนาดรู้จักบ้านกันแล้ว ไม่นานไอ้พี่แทนมันไม่เข้าไปอยู่ร่วมชายคาเดียวกันเลยหรอวะ แค่คิดก็สยองแล้ว


“กูไปไม่ได้ กูมีธุระ”


“ธุระเชี่ยไร อย่ามาบ่ายเบี่ยง หรือมึงเสร็จไอ้พี่เหนือไปแล้ววะ?”


“เชี่ย! เปล่า เสร็จบ้าเสร็จบออะไร...กู....กูแค่ไม่อยากไป เบื่อๆ...เล่นบอลมันร้อน...กูกลัวดำ” แถจนสีข้างถลอกปอกเปิกเลยผม


“อย่ามาทำห่วงหล่อ มึงไม่มาแสดงว่ามึงเสร็จไอ้พี่เหนือแล้ว วันจันทร์มามอมึงโดนพวกกูล้อแน่...ไอ้ปอนด์เมียพี่เหนือๆๆๆๆ” พูดจบก็ตัดสายไป พวกมึงเป็นเด็กประถมกันหรืออย่างไร เหมือนล้อเรื่องเหา เอาชื่อพ่อแม่มาด่า ผมละปวดประสาทกับไอ้พวกนี้จริงๆ ทำไงดีวะกู แค่ยืนยังลำบาก ให้กูไปวิ่งแย่งบอลกูได้ตายกลางสนามพอดี กองหน้าต้องว่องไว เข้าแย่งลูก และอาจโดนเสียบสกัดแรงๆ ก่อนไปกูก็โดนเสียบไปห้าครั้งแล้วนะ ยังจะให้กูไปโดนเสียบอีกหรอ สภาพกูตอนนี้แค่เดินยังเหมือนคลานเลย ชวนกูมาได้ แต่ถ้าไม่ไปก็ต้องตกเป็นขี้ปากพวกมันอีก เรื่องจังไรๆมันยิ่งหัวไวกันอยู่ ยิ่งไอ้คิมตัวดี ไม่มีอะไรเล็ดรอดสายตาชั่วๆของมันไปได้แน่ๆ

 
“พี่เหนือแย่แล้วพี่”


“ครับ?” มันเลิกสนใจฟัดแก้มผมไปนานแล้วครับ เพราะทีวีช่องแข่งรถดึงความสนใจของมันไป


“ไอ้ธามมันโทรมาตามผมไปแข่งบอล ทำไงดีพี่ผมวิ่งไม่ไหว”


“ก็ไม่ต้องไป” พูดง่ายสมเป็นไอ้พี่เหนือจริงๆ กูเครียดอยู่มึงเห็นไหม ปรึกษามึงไม่ได้เลยจริงๆ


“ถ้าผมไม่ไปพวกมันก็สงสัยดิ”


“แล้วไง?” คำนี้ที่ไม่ได้ยินมานาน ทำไมมึงต้องโผล่มาเวลานี้ด้วย กูซีเรียส! กูเครียด! กูจริงจัง! มึงได้ยินไหม?!


“ผมกลัวโดนพวกมันล้อ ผมอายว่ะพี่”


“การที่มึงเป็นแฟนกูมึงอายหรอปอนด์?”


“ไม่ใช่แบบนั้น ผมแค่...แค่กลัวมันรู้ว่าเรา...แบบว่า...คือ...มีอะไรกัน...” พูดเองก็อายเอง อยู่กับไอ้พี่เหนือต้องหน้าด้านครับ ผมรับรู้แล้วตอนนี้


“ปอนด์มึงฟังกูนะ...มึงกำลังโดนพวกมันปั่นหัวอยู่รู้ตัวไหม แค่มึงอยู่กับกู นอนบ้านกู มันก็รู้ไปถึงไหนต่อไหนแล้ว” หรอวะ? ทำไมกูไม่รู้ กูคิดไม่ได้นะเนี่ย?!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


“จริงดิวะพี่?!”


“มันหลอกให้มึงไป มันจะได้ล้อมึงหนักกว่าเดิม เห็นสภาพมึงตอนนี้ใครๆก็รู้ว่าโดนอะไรมา” พี่เหนือมึงฉลาดว่ะ ทำไมกูถึงคิดไม่ได้ แต่...เชี่ย!!!!! เพื่อนกูชั่วช้ากันมาก รู้กันแล้วยังแกล้งกู ไอ้สัด เลวกันจริงๆ ถึงว่าละน้ำเสียงมันดูร่าเริงชอบกล ปกติกูอยู่ปีก เสือกให้กูไปเป็นกองหน้า ห่า กะให้กูวิ่งขาขวิด เพราะรู้ว่าตอนนี้กูเดี้ยงวิ่งไม่ได้อยู่นี่เอง ไอ้พวกชั่ว แกล้งกู!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


“ผมจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนวะพี่”


“........................” ซบอกมันเลยครับไหนๆก็ไหนๆ ยังไงก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว ลองลวนลามมันกลับดูบ้าง หอมจริงๆตัวมึง มึงแดกน้ำหอมเป็นอาหารใช่ไหม ตัวถึงหอมฟุ้งตลอดเวลาแบบนี้


“ไว้กินข้าวเสร็จผมขอโทรกลับไปด่าพวกมันนะ”


“อืม”


“สำรับพร้อมแล้วครับคุณเหนือ คุณปอนด์” ผละออกจากกันแทบไม่ทัน ลุงแกมาไม่ให้ซุ่มให้เสียงแบบนี้ผมก็ตกใจแย่ดิ เกาหัวกันแก้เก้อทำหน้าเอ๋อไร้สติทันที ว่าแล้วก็รีบลุกเดินตามลุงแกไปที่โต๊ะอาหารทันที


“พี่อย่าประคองผมดิ”


“อายอะไรเขารู้กันหมดแล้ว” เออ! งั้นเชิญมึงตามสบายเถอะ จะโอบ จะกอดจะอะไรก็สุดแต่ใจมึงเลย กูไม่ห้ามแล้วแม่ง


“น่ากินว่ะพี่” ตาลุกวาวรีบนั่งลงมองกับข้าวกว่าสิบอย่างวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ แม่บ้านเข้ามาตักข้าวให้ผม


“สามทัพพีพูนๆนะป้า ผมกินจุครับ”


“ค่ะคุณปอนด์” ป้าแกยิ้มให้ผมแบบขำๆปนเอ็นดู ก่อนจะตักข้าวให้ผมล้นจาน หน้าบานเลยผม ว่าแล้วก็เพิ่งจะสังเกต


“ไม่มีผัก?”


“ก็มึงไม่ชอบ” ทำไมวันนี้มึงน่ารักงี้วะไอ้พี่เหนือ


“พี่น่ารักว่ะ”


“..........................” ทำหูทวนลม...แกล้งไม่ได้ยิน...กำลังเขิน...หูแดงนิดๆ...ตักข้าวเข้าปากคำโตกลบเกลื่อน...ตีหน้าเย็นชา...มุมปากสั่น...กำลังกลั้นยิ้มไว้สุดตัว


“ขอบคุณครับ” เห็นว่ามองอยู่ตลอด...เหมือนโดนจับผิด...รีบตักไก่ทอดชิ้นโตใส่ลงในจานให้...เหมือนอยากให้ไก่ดึงความสนใจผมไปจากหน้าอายๆของมัน...แถได้น่ารักจริงๆ


“ปอนด์...มื้อนี้...เป็นมื้อที่กูมีความสุขมากที่สุดในชีวิต” พูดไปแต่ก็ไม่ยอมเงยขึ้นมาสบตา...กุ้งตัวนั้นมีอะไรดีกว่าหน้าผม...ผมอิจฉากุ้งจัง...ได้เห็นหน้าเขินๆของไอ้พี่เหนือมันชัดเจน...ใครจะเคยได้เห็นแบบนี้บ้าง...อยากถ่ายรูปเก็บไว้


“ผมก็มีความสุขเหมือนกัน” ต่างคนต่างสนใจอาหารบนจานของตัวเอง...อีกคนเป็นกุ้ง...ส่วนผมเป็นไก่...พูดจากันไป...แต่กลับไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตา...เพราะอายเกินกว่าจะกล้ามอง



รู้ว่าอีกคนกำลังยิ้ม...แค่มันยิ้มผมก็มีความสุขมากแล้ว...




“ล้นใจ”...จนบรรยายเป็นคำพูดออกมาไม่หมด...



เขาว่าความรักทำให้คนตาบอด...สำหรับผมคงมากกว่านั้น...อาการหนักเข้าขั้นโคม่า...



ผมกำลังประสบปัญหา...



เพราะผมเป็นมากกว่าตาบอด...ผมมีอาการ...



“รัก” ขั้นรุนแรง...เลยใช่ไหม?!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!















ช้าไปหลายวัน เพราะคนแต่งมันเพิ่งสอบเสร็จ      อเลนเร่งทุกวันแล้ววันนี้มันก็ปั่นตอนใหม่มาให้ ตอนนี้อาจไม่มีอะไรมาก I-AMมันกลัวว่าจะหวานเลี่ยนกันเกินไป? แต่มันชอบเวลาพี่เหนือดูแลน้องปอนด์ค่ะ มันเลยเผลอจัดแบบทั้งตอนเดียวรวด

ปล.สำหรับคนที่รอคู่รักนองเลือด  ได้อ่านแน่คะ  ขอไม่บอกนะว่าตอนไหน ให้ลุ้นๆ
ปล.2 ให้ดอกไม้ทุกคนที่เป็นกำลังใจ

[Tassanee]

น่ารักอ่ะ


กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

[for-get-me-not]

  โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เขิน แทบจะมุดจอ

น่ารักอ่ะ ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก 

[ormn]

  กรี้ดดดดดดดดดดอ่านไปยิ้มไปเหมือนคนบ้าแล้วตู

[yuyie]

น่ารักมาก รอคู่ไนท์ค่ะ 

[ayumi_jern]

กรี๊ดดดดดดดด น่ารักที่สุ๊ดดดดดดดดดดด   

[malula]

บทจะหวานน้ำตาลเรียกพี่กันเลยทีเดียว

[Wereena]

อิอิ หวานเว่อร์    รอคู่รักนองเลือดด้วยคน

[EoBen]

อร้าย น่ารักมากกกก อิพี่เหนือ เขินไม่อยากจะเชื่อ

[ArgèntaR๛]

พี่เหนือมันเขินได้น่ารักจริง ๆ
จ้องกุ้งจ้องไก่กันไป 
ตอนนี้ติดใจเรื่องครอบครัว เหมือนมีอะไรในกอ เรื่องพ่อพี่เหนืออีก

[polartotty]

อร๊ายยยยย น่ารักสุดๆๆๆๆๆ เหนือนี้ทั้งรักทั้งหลงปอนด์เลยนะ ปอนด์น้อยยังซื่อเหมือนเดิม 55555 หวานจิงๆเลยตอนนี้ มาต่อเร็วๆนะคะ

[AfternoonTea]

 

ไม่ไหวแล้วววววววววว ฮือออออออออออ พี่เหนือกับปอนด์น่ารักเิกินไปแล้วววววววว

หวานมาก อ่านแล้วเหมือนน้ำตาลในเลือดจะสูงขึ้น

ชอบจังเวลาพี่เหนือฟัดแก้มปอนด์บ่อยๆ ให้อารมณ์ว่าปอนด์ต้องแก้มยุ้ยๆแน่ๆ 555

ส่วนพี่เหนือกลิ่นตัวหอมขนาดนั้นเลยหรอปอนด์ อยากลองดมดูบ้างจัง 55555555555555

[maemix]

พี่เหนือกะปอนด์น่ารักว่ะ
ไปเจอเพื่อนเมื่อไร โดนล้อแน่
"ปอนด์เมียพี่เหนือ" หรือจะเป็น"พี่เหนือผัวไอ้ปอนด์" กร๊ากกกกกดดดดด

[saradino1]

ฟินอ่า

[jum]

  จะรออ่านต่อนะคะ

[~tai~]

อ๊าย... อิจฉา อยากเป็นเด็กเหนือบ้าง....

ฝากถึงผู้แต่ง คนอ่านคนนี้อยากรับรู้ความรู้สึกพี่เหนือ
ว่าหลังจากต่อยหน้าไปวันที่รถโดนกรีด
อยู่ๆมารักน้องปอนด์ตอนไหนคะ ขอ Path พี่เหนือ อีกนะคะ 

[nemesis]

  น่ารักมากอ่าาาาาาาาาาาาาเขิล

[iforgive]

น่ารักสุด ๆ เลยอ่ะ

[puppyluv]

อู๊ววววว พี่เหนือโชว์รอย เต็มหลัง
อยากเห็นจริงเลย
ที่แน่ๆ ท่าทางจะรู้กันทั้งบ้าน
ไม่รวมพวกเพื่อนด้วย
จะน่ารักไปไหนปอนด์
บวกและเป็ดขอบคุณ

[ka[ze]na]

น่ารักอ่ะ ให้ตายเหอะ บร่ะเจ้า คุ้มโคตรอ่ะ ชอบๆๆๆๆ

[mach201]

แอร๊ยยย หวานเกินไปแล้วว   
รอคู่แทนไนท์

[My_yunho]

ไม่ไหวแล้วอ่ะ เขินๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[wikawee]

หนูปอนด์ไม่รู้เรื่องอะไรเลยยยยย   

[rainiefonnie]

  ปอนด์เมียเหนือ  อร๊ายยยยยยยหวานมากกก

[full69]

ปอนเมียเหนือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   กร๊ากกกก  ล้อบ้าง

แหมๆๆถ้าจะน่ารักกันขนาดนี้ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด