“พี่ไม่ต้องห่วง ผมจะช่วยพี่เอง” จักรยานสภาพไม่ต่างจากเศษเหล็ก ยังใช้ได้หรอ? เกิดคำถามขึ้นในใจทันที ยี่ห้ออะไรไม่รู้เพราะตัวรถมีสนิมเขรอะเกาะอยู่เต็มไปหมดบดบังแม้แต่สีของรถ ทำไมยังวิ่งได้? ดูสภาพแล้วไม่มีส่วนไหนให้ใช้งานได้เลย
“เสือกอีกแล้วไอ้เด็กเวร เห็นไหมว่าพวกกูถูกมันกระทืบอยู่” เด็กเวรที่ว่าทำตาโตมองมา...ดูประหลาดมากกว่าจะทำให้คนอื่นกลัว...ถลกเสื้อนักเรียนซีดจนเหลืองออกนอกกางเกงสีกรมเก่าๆ...จับแฮนด์จักรยานของตัวเอง...สองขาปั่นลงมาจากถนนที่เป็นเนินลาดชันพุ่งลงมาอย่างรวดเร็ว...ฝุ่นตลบ...อยากด่ามันออกไป...แต่คงห้ามไม่ทัน
“......................” ทุกคนหยุดทุกการกระทำ...มองเศษเหล็กสองล้อที่เคลื่อนตัวเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
“แม่งโครตเท่ พระเอกขี่ม้าขาวชัดๆ”
“เชี่ย! โคตรหล่อเลยไอ้เด็กเปรต”
“โคตรแมน”
“กูขอคารวะมันเลย คนจริงกระทิงแดงสุดๆ”
“................................” ตรงไหนที่ว่าเท่? หาเหตุผลเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ
“เชี่ย!!!!!” ยังไม่ทันทำอะไร...ล้อหลังก็หลุดแซงล้อหน้าออกมา...ทุกสายตามองตามล้อจักรยานที่กลิ้งนำหน้าออกมาก่อนตัวรถ...รถเป๋ไปลงพงหญ้าข้างทาง...เด็กเวรตีลังกาหน้าทิ่มลงพื้น...สุดท้ายก็หาไม่เจอจริงๆกับคำว่าเท่
“มันจะตายไหมวะ?” ไอ้ตัวหัวหน้าพูด...ไม่มีใครสนใจใคร...สนใจแต่เด็กเวรที่หายไปในพงหญ้าข้างทาง
“เชี่ยเอ้ย! จะหล่ออยู่แล้วมึง หน้าคะมำ ฝุ่นตลบ กลบพงหญ้าเลยทีเดียว” ใครซักคนพูด...ประโยคแรกที่เห็นด้วย
“ไม่ต้องห่วงผมสบายดี” ไม่เคยสะดุ้งให้กับอะไรมาก่อนในชีวิต...เพิ่งเคยตกใจเป็นครั้งแรกเมื่อมันโผล่หน้าขึ้นมาพร้อมเลือดไหลออกจากรูจมูก...หยิบกระดาษทิชชู่ในกระเป๋ากางเกงออกมายัดจมูกห้ามเลือดไว้...หัวเกรียนๆเลอะดินกับเศษหญ้าเต็มไปหมด...สภาพอนาถยิ่งกว่าพวกอันธพาลที่โดนกระทืบอยู่ตอนนี้
“มึงมาเสือกอะไร?” เดินเข้ามายืนข้างๆตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้...รีบถามมันไปทันที
“พี่กำลังจะโดนกระทืบไง ผมทนดูไม่ได้ว่ะ”
“กูต่างหากที่ทนดูไม่ได้ ไม่ต้องเสือกเรื่องของกู!”
“อย่าพูดแบบนี้ดิ ผมมาช่วยนะ พี่ควรขอบใจผม ผมยอมสละจักรยานตัวเองเลยนะ”
“..........................”
“จะคุยกันอีกนานไหม กระทืบแม่งทั้งคู่นี่แหละ”
“.........................” ร่างผอมๆที่ตั้งท่าให้ดูเก่งเกินตัวไม่นานถูกยันล้มลง แล้วหลายสิบชีวิตก็เข้าไปรุมกระทืบ อยากปล่อยผ่านไม่สนใจ...แต่ยิ่งเห็นสภาพมันตอนนี้ก็ยิ่งทนดูไม่ได้...รู้ว่าชกต่อยไม่เก่งทำไมถึงแส่หาเรื่อง...รู้ว่าไม่ใช่เรื่องของตัวเองทำไมต้องเข้ามายุ่ง...เจ็บตัวเพราะคนอื่น...เพราะอะไร...อยากรู้เหตุผล
“ตกลงมาช่วย หรือมาเป็นตัวถ่วงกู!” ฝ่าวงล้อมไปฉุดร่างมันออกมา...ในชีวิตไม่เคยคิดหนีใคร...แต่ตอนนี้ เพราะไอ้เด็กนี่...ทำให้ต้องพามันวิ่งหนีเอาชีวิตรอด...สู้ต่อไม่ได้...เพราะถ้าทำแบบนั้น...ไอ้เด็กเวรก็จะยิ่งเจ็บตัว
“ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!” กลายเป็นฝ่ายถูกจับมือไว้แน่น...โดนฉุดให้วิ่งตาม...เรื่องวิ่งหนีทำไมมันถึงได้เก่งขนาดนี้?
“แหกปากทำไม หนวกหู!”
“ไม่รู้ว่ะพี่ ผมอิน ว๊ากกกกกกกกกกกกกกก!”
“..........................” สิบกว่าชีวิตยังไล่ตามมาติดๆ...มันคงเป็นคนในพื้นที่...เพราะพาวิ่งลดเลี้ยวเข้าซอยได้อย่างว่องไว
“ผมเหนื่อยว่ะพี่ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก!” คงไม่ใช่เหนื่อยเพราะวิ่ง คิดว่ามันเหนื่อยเพราะร้องแหกปากมากกว่า
“มันคงไม่ตามมาแล้ว” หันไปมองข้างหลังไม่เห็นใคร...วิ่งมาไกลพอควร...ถูกมันพามาที่สะพานข้ามคลองอะไรซักอย่าง...ยืนอยู่บนสะพานไม้เก่าแคบๆสภาพผุพัง...มันหายใจหอบ...งอตัวใช้มือยันเข่าไว้สองข้าง...ทำเหมือนวิ่งมานานเป็นชั่วโมง
“ไอ้พวกนั้นมันชื่อแก๊งค์หมีพูร์ ตัวหัวหน้าที่เอานาฬิกาพี่ไปมันชื่อเท็ดดี้” ปัญญาอ่อน หน้าเถื่อนตัวเท่าควายชื่อเท็ดดี้...เหนือฟ้าถูกหาเรื่องโดยแก๊งค์หมีพูร์ที่มีหัวหน้าชื่อเท็ดดี้เอานาฬิกาไป! แค่คิดก็อยากกลับไปกระทืบ แบบนี้ต้องกระทืบ ต้องกระทืบสถานเดียว!
“เฮ้ย! พี่จะไปไหน” ถูกมันจับแขนไว้
“กลับไปกระทืบหมีควาย!”
“อยากตายรึไง ผมอุตส่าห์ไปช่วยออกมาแท้ๆ”
“......................”
“กระเป๋าตังผมคว้ามาคืนพี่ได้ด้วยนะ พี่คงไม่ใช่คนแถวนี้ใช่ไหมล่ะ คราวหลังอย่ามาอีกนะพี่ แถวนี้หมีมันดุ” ยิ้มตาหยี...ส่งกระเป๋าหนังสีดำคืนให้...ยื่นมือออกไปรับ...แต่ยังจ้องรอยยิ้มนั้นอยู่ตลอด...เหมือนเคยเห็นรอยยิ้มแบบนี้...รอยยิ้มมาจากใจ
“มึง...” ตาโตๆจ้องมาอย่างสงสัย...เวลาทำหน้านิ่งจะดูหล่อ...พอมันยิ้มกลับน่ารัก...มึงมันเป็นสิ่งมีชีวิตแนวไหน...ทำไมกูเพิ่งค้นพบ
“ไม่ต้องขอบใจผมนะ รถผมเดี๋ยวเอามาซ่อมก็ใช้ได้เหมือนเดิม ทุกทีหลุดสองล้อเลยนะพี่ วันนี้โชคเข้าข้างหลุดแค่ล้อหลัง ฮ่า ฮ่า ฮ่า” พูดหมือนเป็นเรื่องสนุก...ใช่เรื่องน่าภาคภูมิใจขนาดนั้นเลย?...หน้าคะมำวันละกี่รอบกัน?...เจอมันไม่ถึงชั่วโมง...ก็เกิดคำถามขึ้นในใจมากมาย
“ต้องการอะไร”
“หือ?”
“มึงช่วยกูต้องการอะไร?” ในชีวิตไม่เคยเจอคนที่เข้ามาโดยไม่หวังอะไรตอบแทน...ไม่ว่าหน้าไหน...ก็เห็นแก่เงินทั้งนั้น...
“พี่กำลังจะถูกกระทืบ ผมคิดแค่นั้น”
“..........................”
“กลับจากเลิกเรียนผมเห็นแก๊งค์หมีพูร์หาเรื่องคนอื่นไปทั่ว..ทุกทีก็ทำเป็นมองไม่เห็นมาตลอด...จนมาถึงคิวพี่นี่แหละ...รู้ตัวอีกทีก็ตะโกนออกไปแล้ว ผมก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่ะ ทำไมถึงเลือกแบบนั้น” ไม่เห็นความหลอกลวงในแววตานี้...รอยยิ้มซื่อๆที่ส่งมา...เด็กบ้า...มึงมันเด็กบ้าจริงๆ
“..........................” ไม่พูดอะไร...เอาแต่จ้องหน้ามัน...อยากมองแบบนี้...อยากอยู่แบบนี้นานๆ
“ทำไมไม่ปล่อยกูไว้แบบนั้น?”
“ไม่รู้ดิพี่ ทำไมพี่ไม่ห่วงตัวเองบ้างวะ ไม่เจ็บหรอ?”
“เจ็บ...แต่ไม่ใช่จากแผลที่มึงเห็น”
“แผลพี่ผมมองไม่เห็น?...แต่ร่างกายพี่ผมมีสิทธิ์ห่วงมันนะ”
“............................”
“ค่าตอบแทนล้อหลังจักรยานสุดรักของผม ขอเป็น...ให้พี่ดูแลร่างกายตัวเอง ห้ามทำให้ร่างกายมีแผลอีก ตกลงไหม?”
“ทำไมกูต้องตกลง?”
“เพราะผมสละชีพ “น้องหนิม” ไปไง พี่เห็นรถผมมีอะไหล่เสริมหาได้ง่ายๆหรอวะ พรุ่งนี้ผมต้องลำบากเดินไปโรงเรียนอีก”
“............................” น้องหนิมคงมาจากสนิม อะไหล่ก็ดูจะหาไม่มีจริงๆ ตกลงเป็นกูที่ไม่เข้าใจ หรือ เพราะมึงอินดี้เกินไป?
“ผมต้องไปแล้ว พี่เดินตรงไปจะเจอถนนใหญ่ก็เรียกแท็กซี่เอานะ ผมไปละ”
“เดี๋ยว...” มันหันหลังเดินกลับไปทางเดิม...หันไปมองตามแผ่นหลังที่ไกลออกไปเรื่อยๆ...ความรู้สึกแรก...ไม่อยากให้มันไป...อยากให้มันอยู่ด้วยกัน
“พี่...แผลในใจที่มองไม่เห็น มันเจ็บปวดกว่าแผลภายนอกหลายเท่า...ถ้าพี่กำลังหนีปัญหา...ผมอยากให้พี่กลับไปเผชิญความจริง อย่างน้อยพี่ก็มีผมเป็นพวกแล้วหนึ่งคน” ยิ้มกว้างส่งมาให้...สว่างไสวกว่าอะไรที่เคยเห็น...ไม่เคยมีสิ่งสำคัญ...ไม่เคยมีอะไรที่อยากได้...อยากได้คนๆนี้...อยากได้รอยยิ้มนี้...อยากครอบครองสิ่งนี้ไว้กับตัว
“มึงชื่ออะไร?”
“ปอนด์...ผมชื่อปอนด์”“พี่...”
“...................”
“พี่เหนือ!”
“อะไร?”
“คิดอะไรอยู่วะ เหม่ออยู่ได้ ผมเรียกตั้งนาน” ยืนมือไปแตะหน้าผากมัน...ตัวเริ่มร้อน...คงมีไข้
“กลับบ้านกัน”
“อือ ผมกินยาแล้วง่วงจัง ปวดหัวไปหมดเลย แผลก็ปวด”
“ได้ทีอ้อนใหญ่เลยนะมึง พามันกลับบ้านเถอะพี่ ฝากดูแลมันด้วยนะ ให้มันกลับไปนอนหอผมว่าได้เป็นหนักกว่าเดิม ไอ้ธามมันดูแลใครไม่ได้หรอก ตัวมันเองยังเอาไม่รอดเลย”
“ดิสเครดิตกูว่ะไอ้นนท์”
“กูเห็นด้วยกับไอ้นนท์นะ มึงแค่ซักกางเกงในให้สะอาดก็เอาให้รอดก่อน”
“เชี่ยต้นหุบปากไปเลยมึง!”
“มึงซักเกงในไม่สะอาดหรอธาม?”
“โธ่พี่มิน อย่าเสือกสงสัยผมในเรื่องแบบนี้ดิวะ แล้วรองเท้าก็คืนผมมาได้แล้ว”
“พาน้องกลับบ้านเถอะ เดี๋ยวพวกนี้กูอาสาไปส่งเอง” ไอ้มินเดินเข้ามาบอก
“ส่วนมึงก็กลับกับกู”
“ทำไมกูต้องไปกับมึงด้วยวะ!”
“ก็กูเป็นคนไปรับมึงมาจากบ้าน ไปกับกู!” ฉุดกระชากลากกันออกไป คิดภาพตอนมันพูดจากกันดีๆไม่ออก
“ปล่อยไปจะดีหรอพี่ กลัวมันตีกันตายก่อนถึงบ้านว่ะ” ห่วงตัวเองก่อนเถอะ จับแขนมันจูงออกไปขึ้นรถ ได้ยินเสี่ยงโห่แซวตามมา ไม่มีเสียงด่าทอกลับไป ทำให้ยิ่งเป็นห่วง...คิดว่ามันคงป่วยหนัก
“........................” เบาแอร์ให้มัน เอาเสื้อคลุมที่โยนไว้ที่เบาะหลังส่งให้ เห็นตัวมันสั่นคงจะหนาว หน้าก็เริ่มซีด
“ตอนผมเรียกพี่คิดอะไรอยู่?”
“คิดเรื่องที่ไม่เคยลืม” ตาเหลือกโพล่งทันที ป่วยแต่ต่อมเสือกก็ยังทำงานได้ดี...ถ้าเปลี่ยนเป็นสมองส่วนความจำคงดีกว่านี้
“บอกผมได้ไหม?”
“ไม่บอก”
“พี่เหนือ...ผมอยากรู้นะๆๆๆๆๆ” ทีเวลาแบบนี้กลับอ้อน...ตอนอยู่บนเตียงอยากให้อ้อนกลับไม่ยอมทำ...ไอ้แมวดื้อ!
“หึ ไม่บอก”
“ฮึ่ย! ไม่อยากรู้แล้วก็ได้วะ พี่แม่ง!” ยื่นมือไปลูบหัวมัน...อยากแกล้งยีแรงๆ...แต่มันบอกปวดหัว...ไม่กล้าทำมากกว่านี้
“หยุดด่ากูในใจด้วย” สะดุ้งเพราะโดนรู้ทัน...หน้ามันคิดอะไรก็แสดงออกมาหมด...ไม่เปลี่ยนไปเลย...สามปีที่แล้วมึงเป็นแบบไหน...ตอนนี้มึงก็ยังเหมือนเดิม
“พี่รู้ได้ไงวะ? ว่าจะถามตั้งนานแล้วตอนเจอพี่ครั้งแรกที่พี่หาว่าผมกรีดรถพี่ พี่ก็รู้ว่าผมด่าพี่อยู่ในใจ ผมถามจริง...พี่มีพลังพิเศษอ่านใจคนได้หรอวะ?” หน้าตาซีเรียส...อะไรที่ควรจริงจังกลับทำเป็นล้อเล่น...ทีเรื่องไร้สาระกลับเก็บมาจริงจัง
“มึงคิดว่าไงล่ะ?”
“ผมคิดว่าพี่แค่บังเอิญเดาถูก”
“ในโลกนี้ไม่มีความบังเอิญหรอกนะปอนด์...”
เหมือนการที่มึงกลับมาเจอกูอีกครั้ง...
เหมือนการที่มึงตกเป็นแพะโดยไม่ตั้งใจ...
เหมือนการที่มึงต้องเป็นเด็กเหนือ...
“ลูกรัก” หรือ ความบังเอิญที่กูสร้างขึ้นมา...
ทั้งหมดเพียงเพราะ
“บังเอิญ” ที่กูได้เจอกับมึง...
“บังเอิญ”...มึงเอาหัวใจของกูกลับไปด้วย
สรุปแล้ว...
เป็นกู...หรือ มึง กันแน่...ที่ร้ายกว่ากัน?!
เอาตอนใหม่มาฝาก ตอนที่ทุกคนรอคอยว่าทำไมพี่เหนือถึงรักน้องปอนด์มากขนาดนั้น
I-AM มันบอกว่าถ้าไม่เพราะแก๊งค์หมีพูร์และน้องหนิม พี่เหนือคงไม่บังเอิญเจอกับน้องปอนด์นะคะ อีกความลับที่แม้แต่ปอนด์ก็ยังไม่รู้...ตั้งแต่ตอนนั้นพี่เหนือก็ชอบตุ๊กตาหมีพูร์ค่ะ ห้องนอน ในรถ ปากกา ยางลบ สมุด ถ้าปอนด์มันสังเกตดีๆ จะเป็นรูปหมีพูร์ทั้งหมด
พี่เหนือก็มีมุมน่ารักๆนะ I-AMฝากมาบอกเฉพาะ แฟนคลับพี่เหนือเลยนะ เสี่ยงโดนพี่เหนือกระทืบมาก
รู้แล้วเหยียบไว้เลยนะ
ปล. ขอบคุณทุกๆความเห็น คำติชม และกำลังใจค่ะ
ปล.2 ให้ดอกไม้ทุกคนเหมือนเดินน้าาาา
หัวข้อ: Dangerous Your Mind อย่าร้าย...ได้ไหม(วะ!) Special Children’s Day 9/01/2016 P.60 (อ่าน 1070348 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก