“เขาไม่ใช่ของเราไอ้ไนท์...เขาไม่ใช่ของเรา...ท่องไว้ เขาไม่ใช่ของเรา” บอกกับตัวเอง ย้ำเตือนให้รู้สถานะที่เป็น “มึงเมาสีจนเพี้ยนพูดกับตัวเองไปแล้วหรอวะไอ้ไนท์” มือหนึ่งทาบลงหน้าผากผมแบบไม่ทันตั้งตัว
“........................”
“ตัวก็ไม่ร้อนนี่หว่า หรือมึงเมาแดด?” ทำสีหน้าเป็นกังวล...ตอนนี้เปลี่ยนไปเป็นใช้มือทั้งสองข้างโอบประคองใบหน้าของผมไว้ แล้วจับพลิกซ้ายพลิกขวา...แหกลูกตา...ฉีกปาก...บีบจมูก...ดูลิ้นไก่...ไซ้ซอกคอ...มองตากูสิ แล้วมึงจะรู้ว่ากูอยู่ในอารมณ์ไหน?! อย่างสุดท้ายมึงชักจะมากเกินไปแล้ว ไซ้คอกูเพื่อ?!!!!!!!!!!!!!!!!!
“แก้มอุ่นๆ เดี๋ยวกูวัดอุณหภูมิด้วยปาก” มันทำท่าจะเข้ามาจูบปากผม
“หยู๊ดดดดดดดดดดดดดดด! มากไปแล้วมึง!” ใช้มือยันหน้ามันออกไปทันที เผลอเป็นไม่ได้เลยนะมึง แล้วมาทำเชี่ยอะไรอีกวะเนี่ย กูไม่มีเรี่ยวแรงจะเถียงกับมึงแล้วนะไอ้แทน
“หึ แรงยังดี แสดงว่าไม่ได้เมา...สังเกตได้ง่ายๆเลยคือมึงไม่เปลี่ยนชื่อให้กู” หือ? มึงนั่นแหละที่เมา พูดบ้าอะไรที่กูไม่เข้าใจอีกแล้ว
“มาทำไมอีกวะ กูเบื่อจะทะเลาะกับมึงแล้ว ทาสีเหนื่อยๆยังต้องมาตีกับมึง ไว้ค่อยมาใหม่ทีหลังแล้วกัน”
“จะทะเลาะกันมีให้ฝากไว้ได้ด้วยหรอวะ” ตอนนี้มันยืนพิงต้นไม้ หยิบบุหรี่ราคาแพงออกมาสูบ จะอัดมะเร็งเข้าปอดยังเสือกมีรสนิยม กูเห็นแพงแค่ไหนมันก็ตายกันทั้งนั้น จะตายคนเดียวไม่พอยังเสือกมาพ่นควันใส่หน้ากูอีกสัด!
“เออ กฎของกูเอง” ยัง...ยังไม่เลิกพ่นบุหรี่ใส่หน้ากูอีก!
“ไนท์มึงเหนื่อยไหม?” อยู่ๆมันก็ทำหน้าตาจริงจังขึ้นมา อารมณ์ไหนของมึงวะกูตามไม่ทัน แต่เห็นได้จากแววตาของมันไม่ได้ล้อเล่น ผมเลยไม่คิดจะกวนตีนมันกลับไป
“ไม่ค่อยว่ะ กูไม่ได้สำอางเป็นคุณชายแบบมึง”
“กูหมายถึงตรงนี้...มึงเหนื่อยไหม?” มันชี้มาตรงหน้าอกด้านซ้ายของผม...หือ?
“หัวนม?...มึง...กูใช้มือหยิบแปรงแล้วทาสีกูไม่ได้ใช้หัวนมจุ่มสีแล้วทา หัวนมกูไม่เหนื่อยหรอก” ถามเชี่ยไรของมึงวะเนี่ย แล้วทำไมกูต้องตอบคำถามพร้อมอธิบายขยายความให้มึงฟังด้วยวะ?!
“กูหมายถึงตรงนี้ๆๆ ข้างใน...มึงเหนื่อยไหม?” คราวนี้มันใช้นิ้วจิ้มๆลงตรงหน้าอกผมที่เดิมเลยครับ
“กูก็ไม่เคยเรียนอนาโตมี่ด้วยสิ ข้างในตรงหน้าอกแม่งมีซี่โครงกับกระบังลมหรือเปล่าวะ? อาจจะเป็นตับ? แล้วม้ามอยู่ตรงไหน? ไม่ๆมันอาจจะใช่ปอด?....กูไม่รู้ว่ะไอ้แทน แต่กูบอกมึงเลยกูไม่เหนื่อย กูยังยืนยันว่ากูใช้มือหยิบแปรงทาสี กูไม่ได้ใช้เครื่องในจุ่มสีแล้วทา”
“เชี่ยไนท์มึงโง่จริงหรือมึงกวนตีนกู!” มันทิ้งบุหรี่แล้วใช้มือสองข้างจับคอเสื้อผมทันที อะไรวะ! กูตอบดีๆกูกวนมึงตรงไหน? อัศวินผิดอะไร? ใครกันแน่ที่หาเรื่อง!
“แล้วมึงหมายถึงอะไรวะ จิ้มๆตรงอกด้านซ้ายกูแล้วกูจะรู้ไหม...อกซ้ายมันมีอะไรละ.........ถ้าไม่ใช่.....”
“.............หัวใจ.................” ยอมพูดคำตอบให้...ทั้งที่กำลังจะบอกออกไปเป็นเส้นเลือดใหญ่ ต่อมหมวกไต หรือถุงน้ำดีอยู่แล้วเชียว...ความรู้สึกบางอย่าง...ส่งผ่านให้รับรู้ได้จากสายตาที่มองตรงมา...มือที่จับกระชับคอเสื้อไว้ไม่ปล่อยหรือคลายออก...ระดับสายตาที่มองอยู่ระดับเดียวกัน...เผชิญหน้า...รับรู้ถึงความอุ่นจากกาย...กลิ่นเหงื่อ...เห็นดินที่เปื้อนอยู่ตรงแก้มด้านขวา...กับแววตาที่มองตรงมาแน่วแน่...รู้สึกอึดอัด...หายใจไม่คล่อง...เหมือนคนกำลังจมน้ำ
“ปล่อยกูก่อนได้ไหม...กู...กูอึดอัด”
“ตอบคำถามกูก่อน...ตรงนี้...มึงเหนื่อยไหม?” สองมือที่จับคอเสื้อคลายออก...มือหนึ่งยกขึ้นทาบแก้ม...ส่วนอีกมือทาบลงตรงตำแหน่ง “หัวใจ”...เหมือนความรู้สึกบางอย่างถ่ายทอดลงบนฝ่ามือที่ทาบลงบนกาย...ตรงแก้มคล้ายคำปลอบโยน...ตรงหัวใจเหมือนอยากส่งผ่านความรู้สึกบางอย่างให้รับรู้...บางอย่างที่ไม่เข้าใจ
“เหนื่อย...กูเหนื่อย...รู้แล้วก็ปล่อย” เหมือนโดนล้วงความลับ...เหมือนสอดแทรกบางอย่างเข้ามาให้ห้วงของความคิดความรู้สึก...สั่นไหว...สั่นคลอน...กลัวเสียการควบคุม...กลัวอีกฝ่ายแค่แกล้ง...กลัวโดนหัวเราะเยาะ...จุดอ่อนที่อีกคนล่วงรู้...ไม่นานคงสมน้ำหน้า...แล้วทำแววตาสมเพชกัน
“ไม่กับสมเป็นมึงเลย”
“........................” คิดว่าคงถูกหัวเราะเยาะ...คงทำแววตาสมเพช...คำพูดเย้ยหยันคงหลุดออกจากปาก...แต่กลับเป็นมือเดิม...มือเดิมที่วางทาบลงบนหัวแล้วลูบเบาๆ...ทำไม?...ทำไมกัน?...ไม่เข้าใจ?...ไม่เข้าใจเลยจริงๆ...อยากจะทำอะไรกันแน่?!
“ยุ่ง! ลูบหัวเห็นกูเป็นเพื่อนเล่นหรอ?” ไม่กล้ามองหน้า...ไม่กล้าหันไปสบสายตาอีกฝ่าย...จังหวะหัวใจเต้นแรง...หน้าร้อน...ความอุ่นจากมือที่วางลงบนร่างกาย...หน้าอก...แก้ม...หัว.........ยังคงหลงเหลือความอบอุ่นไว้ทุกที่...ทำไมกัน...กับคนที่เกลียดขนาดนี้...ถึงได้แสดงด้านที่อ่อนแอให้อีกฝ่ายเห็น...น่าอาย...เหมือนทำเรื่องน่าอายออกไปแบบไม่รู้ตัว...หรือรู้ตัวแต่ควบคุมอะไรไม่ได้เลย
“ทำไมดื้อจังวะ ทำตัวว่าง่ายกับกูหน่อยไม่ได้หรือไง”
“มึงแค่จะแกล้งกูใช่ไหม?”
“ดื้อ! กูเป็นรุ่นพี่มึงนะ เคารพกูบ้างสิ...ไหนมึงลองเรียกกูว่าพี่หน่อย...พี่แทน” มาพี่ทงพี่แทนอะไรตอนนี้วะ แล้วกูจะหลบสายตามึงทำไมกัน หน้าก็ยังร้อนๆไม่หาย ยิ่งเห็นรอยยิ้มมันก็ยิ่งไม่กล้าสู้หน้า กูเป็นอะไรไปแล้ววะเนี่ย
“อะไรของมึง กูก็เรียกแบบนี้มาตั้งแต่แรก ทำไมมึงเพิ่งจะมาเรียกร้องอะไรเอาตอนนี้”
“นะๆ...เรียกพี่แทน กูอยากได้ยินจากปากมึงซักครั้ง”
“ไม่เว้ย! เรียกให้โง่สิ มึงทำตัวน่านับถือสมเป็นพี่ตายล่ะ”
“มึงนี่มันปากหาเรื่องจริงๆ ไม่เรียกกูว่าพี่....กูจูบ!” อ้าวววววววววววว! ความผิดกูหรอมึง กวนส้นตีนแล้ว
“มึงจูบ...กูถีบ!”
“มึงถีบ...กูปล้ำ!” ใช้กำลังแบบลูกผู้ชายอย่างไหนของมึง ไอ้เชี่ยมั่วสุดๆ หาเรื่องกวนโมโหกูอยู่ใช่ไหม สุดท้ายสันดานเดิมก็โผล่ กูไม่น่าหลงคิดไปเศษเสี้ยวหนึ่งเลยว่ามึงเป็นคนดี มึงมันก็ซาตานเลวๆเหมือนเดิมนี่เอง
“งั้นกูฆ่า!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“ไนท์มึงยอมกูซักเรื่องบ้างได้ไหม แค่เรียกกูพี่มันยากขนาดนั้นเลยหรอวะ เพื่อนมึงยังเรียกกูพี่ทุกคนเลย ทำไมมึงถึงเรียกไม่ได้!”
“ก็นั่นมันเพื่อนกู กูก็เรียกแบบนี้มาตั้งแต่แรก แล้วอีกอย่างมึงกับกูเกลียดกัน!”
“ใครว่ากูเกลียดมึง...ช่างเถอะ กูเอาข้าวมาให้ อีกตั้งบ่ายกว่าจะได้พัก กูเลยไปขอข้าวที่ครัวแอบมาให้มึงก่อน” หันไปตรงที่วางกระติกน้ำเห็นจานข้าววางอยู่...มันเอาข้าวมาให้ผมจริงๆครับ แล้วรู้ได้ไงว่าผมต้องกินข้าวให้ตรงเวลาคือตอนเที่ยงตรงเพราะผมต้องกินยาโรคกระเพาะ แต่เพราะเมื่อเช้ากว่าจะได้เริ่มงานก็สายมากแล้วเวลาพักกินข้าวเลยต้องเลื่อนไปเป็นบ่ายโมงแทน ผมก็กังวลอยู่เหมือนกันว่าอาจปวดท้องขึ้นมา...ไม่คิดว่าไอ้แทนมันจะแอบเอาข้าวมาให้ผมก่อนแบบนี้ มึงก็........................เป็นคนดีเหมือนกันนี่หว่า....
“รีบแดกก่อนปวดท้อง กูไปละ”
“เดี๋ยว............คือ...” เอาไงดีวะ พูดไปเสียฟอร์มตายห่า
“มีอะไรก็รีบๆพูดมากูมีงานต้องไปทำต่อ”
“เอ่อ....มึง”
“..................................”
“คือ........กู”
“ไว้มึงคิดออกแล้วค่อยมาบอกกู” มันหันหลังทำท่าจะเดินออกไป
“ขอบคุณ!......................................ไอ้พี่แทน” เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายจะต้องหันกลับมาเลยรีบหันหน้าหนี...ทำเรื่องน่าอายไปอีกแล้วจนได้...ไม่สมเป็นอัศวินเลย
“ไม่มี “ไอ้” ไม่ได้หรอ?”
“ไม่ได้!” ได้คืบจะเอาศอก เดี๋ยวกูตอกหน้าหงาย
“หึ แบบนี้ค่อยสมกับค่าแรงคนคอย “ส่งข้าวส่งน้ำ” ให้มึงหน่อย” ยิ้มแบบฉบับกวนบาทา แต่ผมไม่กล้าสบตามันอีกเลย ไม่รู้เพราะตั้งแต่มือมันที่ลูบหัวผมตอนนั้นหรือเปล่า?
“ใครขอ?!” ยักคิ้วพร้อมส่งยิ้มกวนตีนตอบกลับมันไป
“กูเต็มใจ” พูดมาแบบหน้าตาย ยิ้มร้าย...ทิ้งท้ายก่อนจะหันหลังเดินไป
“อารมณ์ไหนของมึง?” ผมพูดกับตัวเอง ว่าแล้วก็หันไปสนใจข้าวในจานที่วางไว้ด้านหลังดีกว่า ข้าวสวยร้อนๆราดพะโล้มีไข่สองฟองแล้วก็ชิ้นหมูหอมเตะจมูก ข้างๆมีแก้วน้ำแดงใส่น้ำแข็งวางไว้ มันก็เป็นคนดีเหมือนกันนะครับไอ้พี่แทน ถึงจะชอบกวนโมโห ชวนทะเลาะ เลวทรามต่ำช้ายังไง...ผมก็ต้องขอยอมรับเลย ว่ามันก็เป็นคนมีน้ำใจคนหนึ่งเหมือนกัน
“งั่มๆๆๆ” ตักข้าวเข้าปากคำโตด้วยความตื้นตันปลื้มปิติยินดี แคร์คนอื่นกับเขาก็เป็นนะมึง แล้วมันรู้มาจากใครนะว่าผมเป็นโรคกระเพาะ เอาใจใส่คนอื่นก็ได้ สังเกตได้จากไข่พะโล้ที่ถูกจัดวางมาอย่างดีทั้งที่มีอยู่แค่สองฟอง ข้าวพร่องไปบ้างตรงขอบๆเหมือนเป็นการรังสรรค์ผลงานในแบบแอ๊บสแตร็ค น้ำพะโล้ถูกราดมาอย่างพอดี ไม่มากไป ไม่น้อยไปให้ข้าวแฉะ ที่สำคัญมีใบผักชีเหี่ยวๆวางแหมะลงกลางจานสองใบ มันก็น่าตื้นตันใจอยู่เหมือนกันนะครับ
“.....................” ไม่นานผมก็ซัดข้าวในจานจนเกลี้ยง ดูดน้ำแดงเย็นชื่นใจตามอีก อะไรจะสบายขนาดนี้ หายเหนื่อยไปได้เหมือนกันนะครับ...ผมลืมคิดถึงเรื่องปอนด์ไปเลยด้วย
“หรือต่อไปนี้กูจะญาติดีกับมึง? แล้วยอมเรียกมึงว่าพี่ดีไหมนะ?” เพราะมันก็ถือเป็นคนดีคนหนึ่ง ถ้าตัดเรื่องความเจ้าชู้ ปากหมา หน้าหม้อ ออกไป
“ไว้ตอนบ่ายคงต้องไปขอบคุณมันอีกที”
“ไอ้ไนท์ได้ข้าวรึยังวะ?” ไอ้คิมเดินเข้ามาถามผมอย่างรีบร้อน
“มึงเป็นคนให้ไอ้พี่แทนเอาข้าวมาให้กูหรอ?” ก็ไหนมันบอกว่าแอบแม่ครัวเอามาให้เอง มึงมันโกหกหน้าด้านๆ
“เออ มึงได้กินข้าวแล้วใช่ไหม อย่าลืมกินยาด้วยล่ะ” ที่แท้มึงนี่เองบอกมันว่ากูเป็นโรคกระเพาะ แต่เอาเถอะกูจะละเว้นโทษให้ครั้งนี้ เพราะความดีของไอ้พี่แทนมันยังพอมีอยู่ถึงจะแค่ทำหน้าที่คอยส่งข้าวส่งน้ำให้ก็เถอะ
“ทีหลังกูขอไข่กับหมูเยอะๆหน่อยไม่ได้หรอวะ กูยังกินไม่ค่อยอิ่มเลย”
“กูตักให้มึงล้นจานจนแม่ครัวจะด่ากูแล้วไอ้ไนท์ มึงแดกเยอะอะไรขนาดนั้น”
“ล้นจานอะไรวะ ข้าวยังแหว่งๆเลย ไข่ก็มีแค่สองฟอง มีหมูมาสามชิ้น แปะผักชีให้กูอีกสองใบ”
“มึงอย่ากวนตีน กูตักข้าวให้มึงสามทัพพีพูนๆ ไข่อีก5ฟอง หมู5ชิ้นใหญ่ๆ แปะใบผังชีให้ด้วยสามใบ!”
“อย่าบอกกูนะว่า....”
“มึงโดนแล้ว!”
“ไอ้เชี่ยแทน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” กูก็คิดอยู่ว่าทำไมข้าวมันพร่องๆไป กูหลงคิดไปว่ามันคือวิธีจัดจานแนวใหม่ที่ไหนได้! ไข่กูมึงก็ขโมยแดกไปสามฟอง! หมูอีกสองชิ้น! ขนาดใบผักชีเหี่ยวๆมึงยังแดกของกูไป! มึงมันโคตรใจบาปหยาบช้า เอาคำขอบคุณกูคืนมา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“แต่พี่แทนมันมาขอกูเองเลยนะ ตอนแรกกูจะเป็นคนเอามาให้มึงเอง”
“มันแค่จะหาเรื่องแย่งไข่กูนะสิไม่ว่า แกล้งกูได้มันสนุก มึงก็ไม่น่าให้มันยกมาให้กูเลย”
“กูก็คิดว่ามันหวังดีจริงๆนี่หว่าเห็นอาสา งั้นกูไปก่อนล่ะทางโน้นยังไม่ถึงไหนเลยคนเยอะก็จริงแต่สาวๆเขาอู้ไปดูไอ้สามหล่อโหดโคตรไม่ใช่คนกันหมด”
“เออๆ ขอบใจนะไอ้คิมที่มาทำให้กูไม่หลงกลไอ้วายร้ายตัวแสบ” มันไม่ตอบอะไรแต่ยกมือรับรู้ก่อนจะหันหลัง
“ไอ้ไนท์....แต่น้ำแดงแก้วนั้น...กูไม่ได้ฝากมาด้วยนะ” ไอ้คิมยิ้มให้ผมก่อนจะเดินออกไป
“น้ำแดงไถ่โทษหรอวะ?....มันแทนไข่กับหมูได้ที่ไหนกัน!” ว่าแต่มือผมกลับไปคว้าแก้วน้ำแดงขึ้นมาดูดทำไม? แล้วทำไมผมถึงอยากยิ้มนักก็ไม่รู้....ดีใจ?
“ชาตินี้มึงกับกูยังไงก็ญาติดีกันไม่ได้ กูจะฆ่ามึงไอ้แทน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ทำไมเหมือนผมได้ยินเสียงหัวเราะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
พร้อมใบหน้ากวนบาทาของมันลอยมาตามสายลม!!!!!
อย่าหวังว่าจะได้ยินคำว่าพี่ออกจากปากกูเลย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
มึงมันซาตาน...ตัวร้าย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ไอ้เชี่ยแทน...................................มึงแย่งไข่กู!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ตอนใหม่มาช้ามาก
อเลนก็เพิ่งกลับจากต่างจังหวัดค่ะ ส่วนI-AMหลังจากส่งงาน+สอบ มันก็โดนหวัดเล่นงานตอนนี้ยังไม่หายเลยค่ะ แต่มันเร่งปั่นตอนใหม่มาให้เพราะกลัวทุกคนรอ มันฝากขอโทษอีกทีนะคะ ทั้งที่แจ้งบอกในเพจแล้ว แต่ก็ยังกังวลว่าจะรู้กันไม่ทั่วถึง อย่าโกรธกันนะที่ช้า
ปล.ให้ดอกไม้คนที่รอและคนที่อ่านทุกคนจ้าาาาาา
ทุกคอมเม้นถือเป็นกำลังใจและมีความหมายต่อนักเขียนและคนอัพนิยายเสมอ
ปล.2 I-AM มันอยากให้ทุกคนดูแลสุขภาพด้วยนะคะ ระวังเป็นหวัดด้วยค่ะ
หัวข้อ: Dangerous Your Mind อย่าร้าย...ได้ไหม(วะ!) Special Children’s Day 9/01/2016 P.60 (อ่าน 1117620 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก