DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 05: Sleep with me free breakfastHIM: MACO
“พี่มาทำไม” น้ำเสียงเย็นชาหลุดออกจากริมฝีปากสีสด ผมจับจ้องอยู่ที่ริมฝีปากของพริกจนเจ้าตัวดูออก เลยเม้มปากตัวเองแน่น ก็แค่อยากรู้ว่าทาลิปหรือเปล่า ไม่ได้จะทำอะไรเสียหน่อย แต่ดูแล้วคงไม่
สองสามวันก่อนผมยุ่งมากเรื่องงาน เลยไม่ได้มีแวลามาตามจีบพริกเท่าไหร่ พอวันนี้สบโอกาสว่างพอดี เลยไปหาเจ้าตัวที่มหาวิทยาลัย รอเกือบชั่วโมงได้ถึงได้รู้ว่าวันนี้มันไม่มีเรียน ถามไถ่กับเพื่อนของพริกจนได้ความว่ามันมาเป็นนายแบบอยู่ที่ร้านขายเสื้อผ้าแบร์ดใหม่ที่เปิดช็อบอยู่ในย่านธุรกิจ เลยขับมาที่นี่
และตอนนี้ผมก็อยู่ในสตูดิโอที่เขาถ่ายเสื้อผ้าแฟชั่นเซ็ตใหม่อยู่
“มารอรับ ไปทำงานเถอะ” ผมโบกมือไล่พริกให้กลับไปทำงานไม่ต้องมาสนใจผม แล้วเดินไปนั่งที่โซฟามุมหนึ่งของสตูดิโอ เวลางานก็คือเวลางาน ผมจะไม่ทำให้มันเสียเวลางานหรอก
ทีมงานหลายคนต่างมองผมด้วยความสนใจ คงสงสัยว่าทำไมผมมาที่นี่ ผมไม่ได้หลงตัวเองนะ แต่เชื่อเถอะว่าไม่มีใครที่นี่ไม่รู้จักผม ผู้หญิงบางคนก็สงสายตามาให้ผมอย่างสนอกสนใจ ผมก็เพียงแค่มองผ่านอย่างไม่ใส่ใจ จะมีก็แต่คนที่เดินมาหาผมเนี่ยแหละที่ดึงความสนใจของผมไว้ได้
“พี่กลับไปเถอะ ไม่ต้องรอหรอก” พริกกอดอกก้มต้ำมองผมนิ่งๆ วันนี้คงอารมณ์ไม่ดี ประจำเดือนไม่มาหรือไงวะ
“ฉันจะรอ”
“แต่ผมต้องไปทำงานนอกสถานที่ต่อ พี่กลับไปเถอะ” พริกทำหน้าหงิก
“ไปทำงานไป ต่อให้นายไล่ฉันก็ไม่กลับ” ผมหยิบหนังสือนิตยสารที่ร้อยวันพันปีไม่เคยคิดจะหยิบขึ้นมาดูเปิดอ่านเพื่อเป็นการตัดบท พริกขึงตาใส่ผมก่อนจะกระแทกเท้าเดินกลับไปทำงานตามเดิม
พยศๆแบบนี้มันน่ากำราบซะให้เข็ด!
ผมนั่งมองพริกถ่ายแบบเพลินๆ ก็ดูจะเป็นคนที่จัดการความรู้สึกให้ดี ตอนที่พูดกับผมเมื่อกี้ยังทำท่าจะกินหัวผมอยู่เลย แต่ตอนนี้กลับยิ้มให้กล้องด้วยท่าทางสดใสติดทะเล้นนิดๆ ผมไม่เคยเห็นใครยิ้มสวยและดูดีเท่านี้มาก่อน ทั้งน่ารักและดูเย้ายวนไปในตัว
ผมที่ท่าจะบ้า นั่นเป็นเหยื่อนะ ผมไม่ควรรู้สึกอะไรกับมันสิ แต่หัวใจผมกลับเต้นแรงเพียงแค่ได้เห็นหน้า และดูเหมือนจะระเบิดออกมานอกเพียวแค่ได้มองร้อยยิ้ม
ทำไมมีเสน่ห์อย่างร้ายกาจขนาดนี้วะ!
บางครั้งผมเคยคิดว่าถ้าทำให้พริกกลายมาเป็นของผมอย่างสมบูรณ์แบบคงดีไม่น้อย
ผมแม่งคิดบ้าอะไรอยู่ก็ไม่รู้ถึงได้คิดแบบนั้น เฮ้ออออ...กูเครียด!
มันจะรู้บ้างไหมว่าตัวเองมีเสน่ห์ดึงดูดใครต่อใครมากแค่ไหน ทั้งผู้หญิงและผู้ชายล้วนให้ความสนใจในพริกทั้งสิ้น บางคนหน้าตาดีดูดีก็จริง แต่ไม่ใช่ทุกคนจะมีเสน่ห์ออกมาให้เห็น แต่พริกแทบจะไม่ต้องทำอะไรเลย แค่ยืนเฉยๆคนก็มองแล้ว
แค่ผมพาไปสนามแข่งวันเดียว แค่แป็บเดียวด้วย ก็ดูเหมือนจะมีคนสนใจมันอยู่ไม่น้อย สืบถามกับใหญ่ว่าเป็นใคร อายุเท่าไหร่ เรียนที่ไหน เรื่องพวกนี้ไอ้กัสเป็นคนได้ยินมาแล้วเอามาบอกผม
ต่อไปนี้ผมจะไม่พามันไปที่สนามแข่งอีกแล้ว -_-!
ถ่ายแบบในสตูดิโอเสร็จ ก็เตรียมไปถ่ายนอกสถานที่ต่อ ผมลุกขึ้นยืนเดินไปหาพริกที่เก็บของใส่กระเป๋า เขาปรายตามองผมก่อนจะเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องแต่งตัว ผมข่มอารมณ์หงุดหงิดที่ถูกอีกฝ่ายเพิกเฉยเอาไว้ในใจ แต่อย่าให้ถึงทีของผมบ้างก็แล้วก็ จะเอาคืนให้สาสมเลยคอยดูเถอะ!
“เอามานี่ เดี๋ยวถือให้” ผมดึงประเป๋าเป้ของมันมาถือ เอาใจเขาหน่อย เด็กมันกำลังงอแง
แต่พริกยื้อเอาไว้ไม่ให้ผมแล้วเดินออกจากสตูดิโอไป ช่างแต่งหน้าหันมามองผมกับพริกด้วยความสนใจ แต่แค่ผมหันไปมองนิ่งๆทุกคนก็ก้มหน้าเก็บของตามเดิม
ผมเร่งฝีเท้าเดินตามพริกออกไป มันกำลังจะก้าเท้าขึ้นรถตู้ ผมรีบเข้าไปดึงตัวไว้ก่อนที่พริกจะขึ้นรถ
“ไม่รถฉัน” ผมบอกแล้วดึงแขนพริกให้เดินตาม แต่คิดว่ามันจะเดินตามผมดีๆไหมล่ะให้ทาย
“ไม่ ผมจะไปกับพี่ๆเขา” มันพูดหน้างอ ผมว่ามันต้องงอนอะไรผมสักอย่าง แต่เดี๋ยวค่อยเค้นคอถามเอาทีหลัง
“จะไปกับฉันดีๆหรือจะให้ฉันจูบโชว์คนพวกนี้” ผมถามเสียงต่ำ พริกทำหน้าเลิกลัก แต่ก็ไม่ยอมตามา ผมเลยต้องก้มหน้าลงไปใกล้ ดวงตาเรียวสวยได้รูปเบิกกล้างเล็กน้อย
“ผมไปก็ได้ นำไปสิ” พริกผลักอกผมก่อนจะเดินนำหน้า แล้วไหนบอกให้ผมนำไงวะ
“นี่ รถอยู่ทางนู่นต่างหาก” ผมดึงแขนพริกให้หันกลับมา ใบหน้าใสขึ้นสีแดงอ่อนๆด้วยความอาย
“ก็ ก็แล้วทำไมไม่บอกเล่า!”
“หึหึ” ผมขำแล้วออกเดินไปที่รถ มือผมจับมือพริกเอาไว้ แม้อีกฝ่ายจะพยายามแกะออก แต่ยิ่งแกะผมก็ยิ่งบีบแน่นขึ้น ผมจับอีกฝ่ายยัดเข้ารถก่อนจะเดินไปถามทีมงานว่าจะไปที่ไหน เขาก็บอกว่าให้ขับตามไป ผมพยักหน้ารับก่อนจะเดินกลับมาที่รถตัวเอง
ระหว่างทางผมชวนคุย แต่พริกก็ไม่ยอมพูดสักคำ เอาแต่มองไปนอกกระจกรถ
“จะเงียบอีกนานไหม” เมื่อความอดทนของผมหมดลง ก็เลยถามออกไปตรงๆ ไผมไม่ชอบแบบนี้เลย มีอะไรทำไมไม่พูดก็ไม่รู้
“เฮ้ออ” แต่พริกกลับถอนหายใจใส่ผม อารมณ์ผมพรุ่งปรี๊ดถึงขีดสุด ผมหักพวงมาลัยเลี้ยงเข้าข้างทางทันที ไม่สนใจว่ารถของทีมงานจะขับไปไหน ผมต้องได้เคลียร์กับไอ้เด็กนี่ตอนนี้ ไม่งั้นผมบ้าตายแน่ๆ
“พี่จอดรถทำไม ผมต้องไปทำงานนะ!” พริกเริ่มเปิดปากโวยวาย
“ไง พูดได้แล้วเหรอไง นึกว่าเป็นใบ้” ผมว่ากลับ
“พี่ดูไม่ออกหรือไงว่าผมไม่อยากพูดกับพี่น่ะ” มันโต้กลับอย่างถือดี ผมกระชากตัวพริกเข้ามาหาตัวผม หึ! ตัวเล็กเท่าลูกหมาลูกแมวทำมาเป็นอวดเก่ง ถ้าไม่ลงโทษก็คงจะไม่รู้ว่าอะไรควรไม่ควร
“อย่ามากวนประสาทฉัน มันไม่ใช่เรื่องดีสำหรับนายหรอกจำเอาไว้” พูดจบผมก็ประกบริมฝีปากทาบทับริมฝีปากอีกฝ่ายทันที ไม่มีความนุ่มนวลอ่อนโยนใดๆทั้งสิ้น ผมต้องการลงโทษให้รู้ว่าต่อไปเขาไม่ควรเพิกเฉยผมแบบนี
ผมทั้งบดเบียดทั้งขยี้ริมฝีปากอีกฝ่ายอย่างรุนแรง ผมล็อคตัวพริกที่ดิ้นหนีเข้ากับตัวของผมแน่น แต่ถ้าแค่นี้สิ้นฤทธิ์ก็คงไม่ใช้พริกแล้วล่ะ เพราะเขาพยายามจะเบี่ยงหน้าหลับจูบผม เลยจัดการใช้มืออีกข้างล็อคคอมันไว้แน่
“อย่าดื้อถ้าไม่อยากเจ็บตัว” ผมกระซิบชิดริมฝีปากที่บวมเจ่อนิดๆ ถ้าไม่ติดว่ามันต้องทำงานต่อผมคงเล่นให้เลือดออกสักตั้ง
คราวนี้ผมจะนุ่มนวลให้มากขึ้น บีบปลายคางพริกเบาๆให้มันเปิดปากตั้อนรับเรียวลิ้นร้อนของผม เสียงอู้อี้เหมือนจะห้ามในลำคอเป็นการกระตุ้นให้ผมอยากสัมผัสริมฝีปากคู่นี้มากไปอีกขึ้น ยิ่งพริกหดลิ้นตัวเองอย่างตื่นกลัวไม่ให้ผมสัมผัสผมก็ยิ่งต้องการมากขึ้นไปอีก ยิ่งหนีผมก็ยิ่งตาม ความหวานล้ำค่อยๆกรจายซ่ายอยู่ที่ปลายลิ้น เพียวแค่ได้แตะต้องได้สัมผัสร่างกายก็ตื่นตัวได้โดยง่าย
ในริมฝีปากนี้คงไม่ได้มียาปลุกเซ็กซ์ใช่ไหม ร้ายการจริงๆ
“อื้อ พะ พอ” เสียงครางเบาๆร้องขอ ผมดูดดึงริมฝีปากอีกฝ่ายอย่างร้อยแรงจนร่างเล็กหว่าระทวยอยู่ในอ้อมแขนผม
“ดื้อไม่เข้าเรื่อง คราวหลังจะเป็นอีกไหม หืม” ผมถามเสียงแหบพร่า เป็นไปได้ไม่อยากจะถอนจูบออกเลยสักนิด เสียงโทรศัพท์ของพริกดังขึ้น เจ้าตัวเหมือนจะเริ่มรู้สึกตัว เขามองผมเลิกลัก เริ่มดิ้นออกจากผม แต่ผมไม่ยอมปล่อยจนกว่าจะได้คำตอบที่พอใจ
“ปล่อยผม” พริกหลบตาไม่กล้าสบตาผม ผมก้มหน้าต่ำลงไปเพื่อจูบอีกครั้ง คราวนี้ไม่ขัดขืน แต่ก็ไม่โต้ตอบ ไม่ใช่ว่าไม่ให้ความร่วมมือ แต่จากที่ได้จูบมาสองครั้ง มันบอกผมได้ว่าเด็กคนนี้จูบไม่เป็น!
ความอิ่มเอมวิ่งพล่านไปทั่วร่าง วันนี้ยังไม่เก่งไม่เป็นไร แต่ครูดีอย่างผมจะสอนให้คนในอ้อมกอดกลายเป็นคนที่เร่าร้อนที่สุดอย่างที่เจ้าตัวนึกไม่ถึงเลยล่ะ เพราะขนาดจูบไม่เป็นยังเล่นผมแทบคลั่ง
“บอกมาก่อน คราวหลังจะดื้ออีกไหม” ผมซุกหน้าลงที่ลำคอขาวเนียน อยากจะสร้างรอยเอาไว้ แต่คิดว่ามันคงไม่เหมาะสมเท่าไหร่
“อื้ออ..” ใบหน้าเล็กเชิดขึ้นอย่างลืมตัว ผมยิ้มให้กับอาการของคนตรงหน้า มันน่าน่ารักน่าฟัดจริงๆ เสียงโทรศัพท์หยุดไปแล้ว แต่ก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“ว่าไง จะดื้อกับพี่อีกไหม” ผมถามเสียงเพราะ หลอกล่ออีกฝ่ายเต็มที่ พริกจ้องตาผมก่อนจะตอบเสียงเบา
“อืม ผมจะไม่ดื้อ...” มันเว้นจังหวะ ก่อนจะพูดประโยกที่หน้าหมั่นเขี้ยวที่สุด “ถ้าพี่ไม่ดื้อ”
นี่ผมไปดื้อกับมันตั้งแต่เมื่อไหร่กันวะ (ไม่เคยจะรู้ตัวหรอก”
“เออๆ ฉันจะไม่ดื้อ แต่ถ้าคราวหน้านายดื้อ บทลงโทษมันจะไม่จบลงที่จูบแน่ๆ” ผมขู่เอาไว้ก่อน แต่พริกดูจะไม่กลัวคำพูดของผมเลยสักนิด แบบนี้มันน่าจัดให้สักรอบเป็นบทเรียนทดลองก่อนจริงๆ
“ปล่อยได้แล้ว ผมจะรับโทรศัพท์” ไอ้เด็กดื้อพูดหน้างอ ผมยอมปล่อยแต่โดยดี ได้มาเท่านี้วันนี้ถือว่าคุ้มแล้วครับ
พริกรับสาย เอ่ยขอโทษกับทางปลายสายเบาๆก่อนจะยื่นโทรศัพท์มาให้ผม ผมรับมาพูด แล้วก็ถามว่าจะให้ไปที่ไหน ปลายสายก็บอกเส้นทางมา ไม่ใกล้จากจุดที่ผมจอดรถอยู่เท่าไหร่ผมเลยบอกไปว่าอีกสิบนาทีถึง คุยเสร็จผมก็คืนโทรศัพท์ให้พริก แต่สายคงตัดไปแล้วมันถึงได้เก็บลงใส่กระเป๋าเป้ตามเดิม
“แล้วตกลงเป็นอะไร ทำไมถึงต้องมาหงุดหงิดใส่ฉัน” ผมเริ่มต้นคุยอีกครั้ง พริกตวัดสายตามองผมเคืองๆก่อนจะเปิดปากพูด
“พี่มีแฟนแล้วมายุ่งกับผมทำไม ผมไม่ใช่ของเล่นของพี่นะ” พริกว่าน่าเครียด แต่ผมเครียดกว่า แฟนผมนี่ใครกันวะ
“เดี๋ยว ฉันไม่มีแฟน นายไปเอาเรื่องบ้าๆแบบนี้มาจากไหน”
“แฟนพี่มาบอกกับผมโดนตรงเลยนี่แหละ”
“ใคร?” ผมถามเสียงนิ่ง แต่พอจะเดาออกแล้วล่ะว่าเป็นใคร เพราะแฟนคนล่าสุดที่ผมเพิ่งจะสลัดทิ้งหมาดเพราะความรำคาญก็คือ...
“เขาชื่อพอร์ช”
นั่นไง กูว่าแล้ว =_=^
คิดไว้ไม่มีผิดว่าพอร์ชคงไม่ปล่อยผมไปง่ายๆ หลังจากที่ผมบอกเลิกเขาก็ไม่ได้เข้ามาวุ่นวายอะไร แต่เมื่อใดก็ตามที่คลื่นลมและท้องทะเลสงบ มันก็มักจะตามมาด้วยพายุลูกใหญ่เสมอ
“ฉันเลิกกับเขาไปแล้ว เดือนหนึ่งเห็นจะได้” ผมบอกความจริง พริกทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ น่าจับมาตีก้นจริงๆ
“พี่ว่าผมควรเชื่อป่ะ พี่รู้ไหมว่าเขามาหาเรื่องผมถึงมหาวิทยาลัย ผมไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะต้องมามีเรื่องทะเลาะกับคนอื่นเพื่อแย่งชิงผู้ชาย ผมก็ผู้ชายวะพี่ พี่คิดว่ามันปกติหรือไง” พริกพ่นถ้อยคำออกมามากมายเหมือนอยากจะระบาย ผมปล่อยให้เขาโวยวายเสียให้พอ ในใจนึกขุ่นเคืองที่พอร์ชตามไประรานพริกถึงที เขาควรจะมาหาเรื่องผม ไม่ใช่ไปหาเรื่องพริกแบบนี้
งานนี้ผมควรต้องทำอะไรบางอย่างให้มันเด็ดขาด!
“เหนื่อยไหม เอาน้ำเปล่า” ผมกล้งหยิบขวดน้ำออกมาแหย่คนที่นั่งหายใจฟึดฟัดหน้าดำหน้าแดง แล้วเขาก็เหวี่ยงค้อนใส่ผมหนึ่งควับ ขนาดโมโหยังน่ารักเลย
เอิ่ม...ผมเริ่มบ้าแล้วจริงและวะ T_T
“ขำไหมพี่ ผมไม่ขำด้วยหรอกนะ!”
“ก็ไม่ได้ให้ขำ”
“...”
“เรื่องพอร์ชเดี๋ยวฉันจัดการเอง แต่บอกไว้เลยว่าฉันเลิกกับเขาแล้ว และไม่คิดจะกลับไปหา ยังไงฉันก็เลือกนาย ยังไงนายก็คือคนที่ฉันชอบ” ผมจ้องมองอีกฝ่าย สื่อความจริงใจทั้งสายตาแหละคำพูด แต่อย่าถามว่าผมชอบพริกจริงๆใหม่ ถ้าเรื่องรูปร่างหน้าตาภายนอก ใช่ผมชอบ
แต่เรื่องของหัวใจ ผมรู้ดีกว่าผมทำอะไรอยู่ มันไม่ขำแน่ถ้าผมดันชอบอีกฝ่ายขึ้นมาจริงๆ
และผมต้องเตือนตัวเองเสมอว่าผมจะแพ้เกมส์นี้ไม่ได้เด็ดขาด!
HIM: PRIK
ไม่รู้ว่าผมควรจะเชื่อที่เขาบอกไหม แต่ความรู้สึกของผมมันบอกว่าเขาพูดความจริง และผมก็ตกลงไปในหลุมพลางที่เขาขุดไว้อย่างง่ายดาย
มนุษย์ช่างโง่เขลานัก
และผมก็เป็นคนที่โง่เขลาเอามากๆ
“หวังว่าพี่จะจัดการไม่ให้เขามาวุ่นวายกับผมนะ”
“ไม่ต้องห่วง ฉันจะดูแลนายใหดีที่สุดอยู่แล้ว”
รถหรูเคลื่อนตัวอีกครั้งหลังจากที่จอดเคลัยร์กันอยู่สักพักใหญ่ ดีนะไม่มีใครเดินผ่าน ไม่งั้นคงได้ตะลึงไปตามๆกันแน่ๆ ที่มีผู้ชายสองคนมากอดจูบกันในรถกลางวันแสกๆแบบนี้
ครั้งที่สองแล้วนะที่เขาจูบผม เขามันจอมฉวยโอกาส!
กว่าจะมาถึงสถานที่ถ่ายแบบ ทีมงานเขาก็เตรียมงานกันไปถึงไหนต่อไหน ถึงแม้จะมีแค่ตากล้องคนหนึ่ง ผู้ช่วยคน ช่างแต่หน้าแต่งตัวอีกสองคน แต่ผมก็เกรงใจที่ทุกคนต้องมารอผมโดยไม่จำเป็น งานนี้ไม่ใช่ความผิดผม ผมเลยลากมาโคมาขอโทษทุกคนแทน
ทีแรกเขาทำหน้าไม่เต็มใจ ผมเลยขู่ว่าถ้าไม่ทำก็กลับไป เขาเลยยอมไปขอโทษทุกคน และทุกอย่างก็ดูจะง่ายดาวเพียงแค่เขาเอ่ยปาก โลกนี้ช่างไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย
อย่างว่าแหละ เขาว่ากันว่าคนหน้าตาดีทำอะไรก็ไม่ผิด
พอสบายใจเรื่องมาโค ผมก็ทำงานออกมาได้ดีจนตากล้องชม ผมยิ้มเขินนิดๆ ยิ่งเห็นสายตาที่มาโคมองมา หัวสมองผมดันคิดไปถึงตอนที่เขาจูบผม
ความรุนแรงดุดันในตอนแรกมันแทบเผาผมทั้งเป็น แต่พอเขานุ่มนวลกับมาผมก็รู้สึกว่าตัวเองไม่เป็นตัวของตัวเอง ความรู้สึกบางอย่างที่ไม่เคยได้สัมผัสวนเวียนหวาบหวิวอยู่ในท้อง เหมือนตัวเองกำลังถูกสูบวิญญาณออกจากร่าง
ผมจะทนเล่ห์เหลี่ยมของผู้ชายคนนี้ได้อีกนานแค่ไหนกันนะ
ถ่ายเซ็ตที่สามเสร็จเราก็ย้ายทีไปอีกที่หนึ่ง ผมก็ยังต้องนั่งรถมาโคไปเช่นเดิม แต่คราวนี้เขาไม่ออกนอกเส้นทาง เราเลยตาท้ายรถของที่ร้านไปติดๆ สถานที่ที่สองเป็นร้านกาแฟ ผมไปขอให้ห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเซ็ตต่อไป ถ่ายที่นี่เสร็จก็เสร็จแล้วแหละครับ งานของวันนี้
ทางร้านก็ไม่มีปัญหา ให้เราใช้สถานที่ได้อย่างเต็มใจ เพราะถ้าพูดกับตามจริง การที่ผมมาถ่ายแบบที่นี่ ทางร้านก็ได้โปรโมทร้านไปในตัว เพราะเราจะลงชื่อสถานที่แหละที่อยู่ของร้านให้คนที่สนใจได้ตามมาใช้บริการ
“อย่ายิ้มบ่อยมากนะ ฉันหวง” มาโคกระซิบที่ข้างหูผมตอนที่ผมกำลังจะเดินออกจากห้องน้ำ
บ้าหรือไง มาสั่งให้ไม่ยิ้ม คอยดูเถอะ ผมจะยิ้มให้เหงือกแห้งกันไปข้างหนึ่งเลย
เราเลือกถ่ายในโซนที่เป็นเอาท์ดอร์ เพราะวันนี้มีเมฆมาก บรรยากาศเย็นสบายเพราะมีร่มพัดอ่อนๆ ผมเห็นมาโคยืนสูบบุหรี่อยู่ไม่ไกล เขาหันมามองผมก่อนจะขยับปากว่า
ห้ามยิ้มถ้าคิดว่าห้ามได้ก็ลองดู เซตนี้ผมเลยยิ้มมันตลอดเวลา บางครั้งก็หัวเราะออกมาบ้าง คนที่ดื่มกาแฟรอบข้างมองผมด้วยความสนใจ ใครยิ้มให้ผมผมก็ยิ้มตอบ มาโคนี่หน้าหงิกจนเห็นได้ชัด สะใจจริงๆครับ อยากมาจูบผมทั้งที่ผมยังไม่อนุญาตทำไมล่ะ
ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกสองชุดก็เป็นอันถ่ายเสร็จ
“น้องพริกจะกลับไปที่ร้านกับพี่หรือเปล่า” พี่ช่างแต่งหน้าถามผม
“กะ...”
“ไม่ครับ เขาจะกลับกับผม” ผมกำลังจะบอกว่ากลับ แต่มาโคกันพูดแทรกผม
“เอ่อ ค่ะ งั้นพี่ขอตัวก่อนนะ”
ผมเอื้อมมือไปคว้าแขนพี่เขาไว้ แต่มาโคจับแขนผมไว้ก่อน
“อะไรอ่ะ” ผมตีหน้ายุ่ง
“ก็บอกว่ามารอรับกลับไง” มาโคพูดหน้าตาย
“แต่รถผมอยู่ที่ร้าน” ผมว่า ถ้าเป็นแบบนี้บ่อยๆผมจะไม่ขับรถมาเองแล้วนะ ยุ่งยากฉิบ!
“จอดไว้นั่นแหละ มันไม่หายหรอก เดี๋ยวพรุ่งนี้พาไปเอา” เขาดึงแขนผมให้เดินไปที่รถ ผมเดินตามอย่างห้ามไม่ได้
“ทำไมต้องพรุ่งนี้ พี่จะไปรับผมที่คอนโดหรือไง” ผมถามหลังจากที่เข้ามานั่งในรถแล้ว
“เปล่า แต่คืนนี้นายต้องไปนอนกับฉัน”
“ห๊า! ผมไม่ไปนอนหรอก”
มาโคไม่ฟังคำทัดทานของผม เขาออกรถอย่างสบายใจ
“นี่! ผมไม่ไปนอนกับพี่ ได้ยินไหม!!!” ผมตะโกนลั่นรถ เขาสะดุ้งนิดๆก่อนจะมองผมอย่างปราบๆ
“เสียงดังทำไมเนี่ย อยู่ใก้ลกันแค่นี้” เขาตีคิ้วยุ่ง
“ก็ผมบอกไม่ไปไง พี่ฟังภาษาผมไม่รู้เรื่องหรือไง!”
“บอกแล้วไงว่าไม่ให้ดื้อ อยากโดนลงโทษใช่ไหม”
ผมหุบปากตัวเองฉับ กลัวเขาจะทำอะไรบ้าๆอีก แล้วสรุปคือผมต้องยอมใช่ไหม แค่ในรถเขายังจูบผมอย่างเอาเป็นเอาตาย ถ้าอยู่ในห้องเขาสองคนผมไม่โดนกินเรียบ กินหัวกินหางกินกลางตลอดตัวเลยหรือไง โวยวายก็โดนไม่โวยก็มีสิทธิ์โดน มีทางเลือกไหนให้ผมบางเนี่ย!
“เอานะ ไปนอนกับฉัน แถมฟรีมือเช้าให้มื้อหนึ่งเลยเอ้า”
มันคุ้มกันไหมวะเนี่ย!
…………………..
สุดท้ายผมก็ได้มาเหยียบคอนโดราคาเกือบสิบล้านของนายแบบชื่อดังจนได้ ผมก้าวเข้าไปข้างในอย่างกล้าๆกลัวๆ มาโคเดินหายเข้าไปในห้องหนึ่ง คงจะเป็นห้องนอนของเขา
ผมวางกระเป๋าตัวเองลงบนโซฟาก่อนจะนั่งลง สายตากวาดมองไปทั่วห้อง เฟอร์นิเจอร์เป็นสีดำสลับแดง บ่งบอกตัวต้นของเขาได้เป็นอย่างดี อยากรู้จริงๆว่าเตียงเขาจะเป็นสีอะไร สีดำ หรือ สีแดง แต่ผมว่าทั้งสองสีคงนอนไม่สบายแน่ๆ
แต่เตียงมาโคมันจะสีอะไรแล้วผมจะไปนึกถึงทำไมวะ! ยังไงผมก็ไม่นอนอยู่แล้ว!!!
“นี่ ทำอะไรให้กินหน่อยสิ” มาโคเดินออกมาในชุดเสื้อยืดกางเกงวอม ธรรมดาแต่ก็ดูดี
คนหล่อที่มันน่าอิจฉาจังเลยนะ (หนูก็หล่อลูก)
“ไม่เอา ทำไม่เป็น” ถึงทำเป็นก็ไม่ทำครับ ขี้เกียจ
“จะไปหาอะไรให้ฉันกิน หรือจะให้ฉันกินนายดี” มาโคก้าวย่างสามขุมเข้ามาหาผม นัยน์ตาวิบวับอย่างไม่น่าไว้ใจ ผมรีบลุกออกจากโซฟา
“ก็ได้ ผมทำก็ได้” ผมยอมเขาในที่สุด
เริ่มมองเห็นอนาคตของตัวเองปลายๆว่าต้องตกเป็นรองเขาแน่ๆ
ผมเดินกระแทกเท้าเข้าไปในครัว ไม่รู้หรอกอยู่ตรงไหน เดินไปมั่วๆเอา คอนโดนี้มันคงไม่ใหญ่จนทำให้ผมหลงหรอก เจอโซนที่เป็นห้องครัวแล้วผมก็เปิดตู้เย็นออกดู ของสดเต็มตู้เย็น คนแบบนั้นทำอาหารเป็นด้วยเหรอ ดูยังไงก็ไม่น่าเชื่อ
แล้วจะทำอะไรดี ผมทำอาหารไม่เก่ง ก็แค่พอทำได้แบบไม่ต้องเทให้หมากินอ่ะ ผมหยิบของที่คิดว่าจะออกมา แล้วก็ลงมือ กินมันง่ายๆแล้วกัน แค่ข้าวผัดกับต้มจืดก็คงพอ
ผมจัดการหุงข้าวแล้วก็เริ่มเตรียมอุปกรณ์ ผมทำต้มจืดก่อนแล้วก็รอให้ข้าวสุก เอาพริกออกมาหั่นใส่ในถ้วยแล้วเทน้ำปลาลงไป ผมชอบกินพริกมากๆ ยิ่งเป็นพริกในน้ำปลายิ่งชอบ คงเป็นผลพลอยได้มาจากชื่อ
“ฉันอยากกินพริกจัง” มาโคสวมกอดผมจากทางด้านหลัง ตัวผมกระตุกเพราะตกใจเล็กน้อยๆ ถ้าเกิดผมเป็นคนบ้าจี้แล้วหันไปแทงเขาขึ้นมาจะว่ายังไง
“ผมทำกับข้าวอยู่นะ” ผมพูดไม่ใส่ใจ คงต้องเริ่มทำใจให้ชินกับปลาหมึกตัวโตนี่
ฟอดดดด
“ฉันอยากกินนายมากกว่า...หนูพริก” เขากระซิบเสียงแผ่วข้างใบหู ขบเม้มเบาๆ ผมเบี่ยงหน้าหนีนิดๆด้วยความสยิว ไอร้อนของลมหายใจรินรดเหมือนจะหลอมละลายผมทั้งตัว
“อยากกินผมจริงๆเหรอ” ผมถามเสียงสั่นเล็กน้อย หันตัวไปเผชิญหน้ากับมาโค ทำให้ตอนนี้ตัวของผมตกอยู่ใต้อาณัติของเขาอย่างสมบูรณ์แบบ แขนแกร่งทั้งสองข้างกักตัวผมไว้ให้อยู่ตรงกลาง ใบหน้าเข้มหล่อเหลาเลื่อนเข้ามาใกล้ ประทับจูบเบาๆที่จมูกของผมก่อนจะเลื่อนไปหอมแก้มของผมทั้งสองข้างอย่างอ้อยอิ่ง แต่พอริมฝีปากสีซีดของเขาจะกดจูบลที่ริมฝีปาก ผมก็ยกมือขึ้นปากปากเขาไว้
“อยากกินพริกจริงเหรอ” ผมช้อนสายตาขึ้นมองมาโค สายตาของเขาบอกได้อย่างดีว่าเขาต้องการผมมากขนาดไหน
“จริงสิ” มาโคตอบเสียงพร่าก่อนจะพรมจูบที่มือผมโดยที่สายตาไม่ได้ละไปจากผมแม้แต่น้อย ใบหน้าผมอุณหภูมิสูงขึ้นจนร้อนฉ่า ถ้าเจาะไข่ลงบนหน้าผมตอนนี้ไข่คงสุกแน่ๆ
“งั้นหลับตาก่อนสิ” ผมบอก
“ทำไม” เขาถามงงๆ
“น่านะ ไม่อยากกิน ‘พริก’ เหรอ” ผมเน้นที่ชื่อตัวเอง มาโคมองผมตาโตก่อนจะส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาให้ มือหนาเปลี่ยนมาคว้าเอวผมเข้าไปใกล้ตัวแทน
“ก็ได้” เขาพูดแล้วก็หลับตาลง
“อ้าปากด้วยสิ” มาโคทำตามแต่โดนดี ผมเขย่งเข้านิดๆขึ้นจูบริมฝีปากร้อนๆ เขาทำท่าจะสอดลิ้นเข้ามาในปากผมแต่ผมผลออก เขาส่งเสียงครางอย่างขัดใจในลำคอ ผมหัวเราะขำ เขาน่ารักดีนะผมว่า
“จะให้กินพริกแล้วนะ” ผมกลั้นขำ มือเอื้อมไปด้านหลังไปหยิบบางอย่างแล้วจับยัดเข้าปากมาโคทันที
“อ๊ากกกกก! อะไรเนี่นพริก โอ๊ย!! เผ็ด!!!”
“ฮ่าๆๆ ก็เห็นบอกว่าอยากกินพริก ก็นี่ไงครับ พริกสดๆเลย เป็นไง อะไรอร่อยไหมครับ ฮ่าๆๆ”
“พริก! นายมัน..โอ๊ยยย! เผ็ดโว้ยย!!!”
……………………………………….
# ไงล่ะพ่อคุณ เจอพริกเข้าไป อร่อยเลยล่ะสิ ฮ่าๆๆๆ
ดูสิว่ามาโคจะจัดการน้องพริกยังไง แต่แสบขนาดนี้ถ้าจะรับมือยากน่าดูนะพี่ ก๊ากกกกก
# แวะไปพูดคุยทักทายถามไถ่ปรึกษา หรืออะไรก็แล้วแต่ได้ที่แฟนเพจนะคะ ยินดีต้อนรับทุกคนเลยยย ^^
# ไม่มีอะไรเม้าท์ต่อล่ะ พอแค่นี้ดีกว่า
หัวข้อ: ◄▌Double-faced▐►เสแสร้งแกล้งรัก ผัวผมใครห้ามแตะ! # 27-05-14 P.40 เปิดจองหนังสือ (อ่าน 446026 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก