DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรักChapter 04: I knew you were trouble when you walked in
“ไม่เอานะพี่ ผมไม่ขึ้นไปนั่งเด็ดขาด!” ผมยื่นคำขาด มือสองข้างเกาะแขนพี่ธันแน่นไม่ยอมปล่อย ยังไงก็จะไม่นั่งไอ้รถนี่ตอนที่มันลงสู่สนามแข่งอย่างแน่นอน!
“ไม่นั่งไม่ได้ อย่าเพิ่งงอแงได้ไหมพริก” มาโคดึงแขนผมออกจากแขนพี่ธัน พี่ธันแกก็ดีครับ ไม่ว่าอะไรสักคำ ยืนนิ่งให้ผมเกาะอยู่อย่างนั้น
“ไอ้ธัน ปล่อยพริกดิ!” มาโคโวยวายใส่พี่ธัน
“ฉันก็ไม่ได้จับไว้นิ น้องมันมาจับเองแกก็เห็น” โยนความผิดมาให้ผมเห็นๆ ถึงแม้ว่าผมจะทำอย่างที่พี่แกพูดก็เถอะ แต่อย่างน้อยน่าจะช่วยพูดว่า...
อย่าไปบังคับน้องมันสิ แกขับไปคนเดียวนั่นแหละ อย่าให้น้องมันไปเสี่ยงตายด้วยเลยอะไรแบบนี้อ่ะ!
“พริก...ปล่อย” มาโคเลิกดึงแขนผม เขายืนกอดอกกดเสียงต่ำบอกผม ใช้สายตาข่มขู่ผมอย่างโจ่งแจ้ง
“ไม่” ผมก้มหน้าหนี ผมก็กลัวเป็นนะ แค่ขามายังนั่งเกร็งจนฉี่จะราดแล้ว
“ทำไม อย่าเรื่องมากน่า เห็นไม่ว่าทุกคนรอนายอยู่”
จริงครับ ทุกคนในสนามมองมาที่ผมเป็นตาเดียว บางคนก็ซุบซิบแต่สายตาไม่ได้ละไปจากผม อืม...จะนินทากันก็เนียนๆหน่อยสิครับ =_=
“ผมกลัวนี่ ทำไมผมต้องนั่งด้วยล่ะ แต่เอาผมไปเป็นเดิมพันที่ไม่พอใช่ไหม” ผมพูดใส่อารมณ์ แทนที่ผมจะได้กลับไปนอนพักผ่อนที่ห้อง แต่ก็ต้องมาที่นี่เพื่อให้ตัวเองเสี่ยงตาย
คิดว่าผมควรดีใจกระโดดขึ้นรถแล้วตะโกนร้องว่า
“วู้ววว ผมดีใจและรู้สึกเป็นเกรียติอย่างมากครับที่จะได้เสี่ยงตายและได้กลายเป็นของเดิมพัน!” อย่างนั้นเหรอครับ มันไม่ตลกเลยสักนิด
“เอาเถอะ เดี๋ยวค่อยบ่น แต่ตอนนี้นายต้องไปกับฉัน” เขาไม่คิดจะฟังคำพูดของผมด้วยซ้ำ และผมก็เหนื่อยเกินกว่าจะพูดอะไร เลยยอมให้เขาลากไปขึ้นรถ พอนั่งข้างคนขับแล้วผมก็ถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนที่เขาจะเข้ามานั่งในรถ
ช่างเป็นคนที่ทั้งดื้อและบ้าดีเดือดอะไรขนาดนี้นะ
“ไม่ต้องกลัว เชื่อใจฉัน ไม่มีอะไรแน่ๆ แค่อยากกรี๊ดเป็นพอ” ดูเขาพูดเข้า ผมเป็นผู้ชายนะครับ จะกรี๊ดได้ยังไง แล้วไอ้ที่ว่าไม่ต้องกลัวน่ะใครมันจะไปทำได้ คนจะกลัวมันห้ามได้เมื่อไหร่กัน -_-^
“...” ผมนั่งมองไปข้างหน้านิ่ง ไม่หันไปมองคนข้างๆ
“อย่างอนน่า เชื่อใจฉันได้ไหม” มือหนาคว้ามมือผมไปกุมไว้ ผมหันไปมองมาโค ส่ายตาเขาเต็มไปด้วยความรู้สึก เขาอยากให้ผมไว้ใจเขา ผมทำได้อย่างนั้นเหรอ
“พี่จะไม่ทำให้ผมเจ็บใช่ไหม” ไม่รู้ว่ามาโคจะเข้าใจความหมายที่สื่อออกไปหรือเปล่า ไม่ใช่แค่วันนี้ตอนนี้ แต่ถ้าวันข้างหน้าผมตกหลุมพลางหลงรักเขาจริงๆ ถึงตอนนั้น ผมจะเชื่อใจได้ไหมว่าเขาจะไม่ทำให้ผมเจ็บ
“พี่จะไม่ทำให้น้องพริกเจ็บครับ สัญญา” น้ำเสียงหนักแน่นและแววตาที่มั่นคงทำให้ผมพยักหนาตกลงในที่สุด
เอาล่ะ ผมรู้ตั้งแต่แรกแล้วล่ะว่าเขาจะเป็นตัวปัญหาสำหรับผม จะคิดซะว่ากำลังจะเล่นรถไฟเหาะก็แล้วกัน =_=
ผมสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ ถึงจะยอมทำใจนั่งรถไปด้วยในขณะแข่ง แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่กลัวนะครับ ผมก็ยังคงกลัวอยู่เหมือนเดิม มาโคหันมามองผมเพื่อให้แน่ใจว่าผมไม่ได้หัวใจวายตายไปแล้ว ก่อนจะหันกลับไปมองทางข้างหน้า เขาเร่งเครื่องยนต์จนเกิดเสียงดังกระหึ่มไปทั่วบริเวณ
รถอีกคันตีคู่ขึ้นมาอยู่ทางฝั่งผม รถของมาโคเป็นสีดำมันปราบ ส่วนของอีฝ่ายซึ่งผมไม่รู้จักชื่อเป็นสีเหลืองสด มาโคเลื่อนกระจกรถลงรวมทั้งอีกฝั่งด้วย ผมเลยได้เห็นใบหน้าของคู่แข็งมาโคอย่างชัดเจน เขาเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีคนหนึ่ง แต่ผมว่ามาโคดูมีเสน่ห์ที่ดึงดูดใครต่อใครมากกว่า
อีกฝ่ายไม่พูดอะไร เพียงแค่แสยะยิ้มมุมปากเท่านั้น สายตาเจ้าเล่ห์เขาจังจ้องมาที่ผม ผมเลยเบือนหน้ากลับ ได้ยินเสียงฟัดฟัดจากมาโค เขายกนิ้วกลางใส่อีกฝ่ายก่อนจะปิดกระจกรถ
เสียงสัญญาณให้รถออกตัวดังขึ้น ตัวผมเด้งกระแทกติดกับเบาะรถทันทีที่รถออกตัว ผมได้แต่นั่งนิ่งเอามือจับขอบเบาะแน่น
ระ เร็วมาก...
ช่วงจังหวะที่รถเลี้ยวโค้ง อย่าคิดว่าคนอย่างมาโคจะเลี้ยวธรรมดาๆอย่างที่ชาวบ้านเขาขับกัน เพราะเขาดริฟ! ผมเคยดูในนั่งตอนดริฟรถ ผมว่ามันสุดยอดมาก แต่ตอนนี้มันหวาดเสียวมาก!
ช่วงท้องผมรู้สึกหวิวไปหมด ความกลัวกลายเป็นความตื่นเต้น อันที่จริงมันก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด
“สนุกล่ะสิ” เหมือนว่ามาโคจะดูผมออก ผมยิ้มมุมปากเล็กน้อยเพียงเท่านั้น
รถอีกคันขับตีคู่กับมาโคอย่างสูสี แต่ในช่วงโค้งแรกของถนนมาโคแซงหน้ามาได้ ผมโล่งใจได้เปราะหนึ่งว่ามาโคจะไม่แพ้ แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่ออีกฝ่ายเล่นสกปรก
ตึง!!!
รถคันสีเหลืองขับกระแทกเข้าที่ท้ายรถของมาโค ทำเอารถเสียหลัก หน้าผมเกือบโขลกเข้ากับคอนโซลรถ แต่มาโคเอื้อมมือมารองหัวผมไว้พลางถามอย่างเป็นห่วง
“บ้าเอ้ยแม่ง!! เจ็บไหม” เขาถามพลางประคองรถให้ดี ผมใจเต้นแรงไม่ใช่เพราะตื่นเต้นที่รถถูกชน แต่เพราะในสถานการณ์หน้าซิ่งหน้าขวานแบบนี้เขากลับมีสติที่จะดูแลผมไม่ให้ผมเจ็บตัว
“มะ ไม่เป็นไร” ผมบอกเบาๆให้เขาเบาใจ มาโคสบถออกมาอีกหลายคำ ใบหน้าเข้มบึ้งตึง ความเร็วของรถเพิ่มขึ้น ผมสังเกตุเห็นเส้นเลือดบนมือที่กำพวงมาลัยของเขาอยู่
ทั้งมาโคและอีกฝ่ายต่างขับรถเร่งเครื่องห่ำหั่นกันตลอด ผมไม่รู้ว่าตอนนี้เราอยู่ตรงส่วนไหนของประเทศไทย แต่มันคงจะไปจบที่จุดเริ่มต้นเหมือนเดิม หลายครั้งที่อีกฝ่ายพยายามจะเข้ามาใกล้และกระแทกรถชนรถมาโค แต่เขาก็รู้ทันและระวังตัวได้ทุกครั้ง มาโคต้องขับฉวัดเฉวียนไปมาจนผมมึนหัวอยากจะอ้วก
ปึก!!!
“Shit!! ไอ้ดีน! @$^#$#%$!#@%$*)” มาโคด่าดีนออกมาอีกหลายคำที่ไม่คิดว่าคนอย่างเขาจะพูดออกมา
ผมเห็นทางข้างหน้าไกลๆมีแสงไฟ ผมคิดว่าคงใกล้จะถึงที่หมายแล้ว ทางข้างหน้าไม่ต่างอะไรกับสรวงสวรรค์ และผมจะรอดแล้วครับ ToT
“เดี๋ยวแกเจอฉันแน่ไอ้ดีน!!!” มาโคกัดฟัดพูดโกรธๆ เขาเร่งเครื่องก่อนจะเปลี่ยนเกียร์ ผมสะดุ้งโหยงเมื่อเขาเปลี่ยนเป็นถอยหลังอย่างเร็ว หัวใจผมหล่นไปอยู่ที่พื้น แรงกระทบกับบางสิ่งบางอย่างข้างหลังทำให้ผมหันไปมอง เป็นรถของอีกฝ่าย มาโคสับเกียร์เดินหน้าและถอยหลังกระแทกรถอีกฝ่ายอีกสองสามทีไม่ยั้ง ก่อนจะเร่งเครื่องเดินหน้าเข้าเส้นชัยในที่สุด
“เฮ้!!!” เสียงเฮรอบข้างดังกระหึ่ม
รถจอดสนิทแล้ว แต่ผมยังนั่งอึ้งตาค้างอ้าปากกว้างไม่หาย หน้าผมตอนนี้มันต้องซีดเป็นไก่ต้มแน่ๆ พ่อจ๋าแม่จ๋า ลูกรอดแล้ว! T^T
“ไง หน้าซีดเชียว” มาโคลูบแก้มผมเบาๆ เนื้อตัวผมสั่นน้อยๆ ค่อยๆหันไปหาเขา มาโคยิ้มให้ผมอย่างอบอุ่น วินาทีนั้นผมขยับตัวเข้าไปกอดเขาไว้
ผมกลัวจริงๆนะ มันอันตรายมากเลย ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงต้องเอาชีวิตตัวเองมาเสี่ยงตายด้วยนะ
“ไม่ต้องกลัว ฉันจะไม่ยอมแพ้และจะไม่ให้นายเป็นอะไรหรอกนะ”
“อื้อ” ผมส่งเสียงอู้อี้อยู่กับอกมาโค เรากอดกันอยู่สักพักจนหัวใจของผมกลับมาเต้นเป็นปกติ สตงสติเริ่มกลับเข้าร่าง ถึงได้รู้ตัวว่าตัวเองบ้าแค่ไหนที่เข้ามากอดมาโคก่อน >_<!
“พอแล้ว ปล่อยก่อน” ผมบอกหน้าแดง มาโคหัวเราะในลำคอ ปล่อยตัวผมให้เป็นอิสระ
ผมรีบเปิดประตูลงจากรถ แต่ก็ต้องถอยผงะเมื่อเห็นว่าคนที่แข่งรถกับยืนพิงรถตัวเองสูบบุหรี่อย่างสบายใจ ไม่มีทีท่าว่าจะหัวเสียที่โดนมาโคสอยรถเขาซะเยินแบบนั้น ประหลาดคนแท้
“ไอ้ดีน!!!” เสียงมาโคดังลั่นพร้อมกับที่ร่างสูงเดินปรี่เข้าไปหาผู้ชายที่ชื่อดีน ร่างของดีนถูกมาโคกระชากคอเสื้อจนตัวอีกฝ่ายเกือบลอยจากพื้น แต่แทนที่เขาจะโกรธหรือไม่พอใจ กับระบายยิ้มใส่มาโคเสียอย่างนั้น แล้วไง มาโคก็ยิ่งเดือดเข้าไปใหญ่
ผมว่าคนอย่างมาโคดูง่ายเกินไป และเขาจะต้องตกเป็นรองดีนแน่ๆถ้ายังระงับตัวเองไม่ได้
“ใจเย็นดีกว่า แกก็ชนะแล้วไง จะโมโหอะไรวะ” ดีนพูดอย่างอารมณ์ดี แต่มาโคไม่ดีด้วย
“อย่าเล่นอะไรให้มันเกินขอบเขตมากนักไอ้ดีน ไม่งั้นฉันไม่เอาแกไว้แน่!!!” สีหน้ามาโคเดือดดานจะน่ากลัว เขาผลักตัวดีนอย่างแรงจนไปกระแทกกับตัวรถ
ผมอยากจะห้ามแต่ก็ไม่กล้า ได้แต่หันซ้ายหันขวาหาเพื่อนของมาโค เห็นพี่ธันกับพี่ออกันยืนอยู่ไม่ใกล้ แต่ทั้งคู่ยืนมองเฉยไม่แม้แต่จะเข้ามาช่วยหรือห้ามเพื่อนสักนิด -_-^
“แกน่าจะชินได้แล้วนี่นา ทุกทีก็ไม่เห็นโวยวายอะไร” ดีนจับคอเสื้อตัวเองให้เข้าที ดูเขาจะสบายใจเกินไปหน่อยนะ
“แต่ไม่ใช่ครั้งนี้ที่พริกนั่งไปด้วย!” มาโคตวาดใส่ดีนเสียงดัง
นี่...เขาเป็นห่วงผมมากขนาดนี้เลยเหรอ
บ้าจริง! อย่าเต้นแรงบ่อยจะได้ไหมไอ้หัวใจบ้านี่!
“เหอะๆ นายนี่เหมือนไม่ใช่นายเลยนะ แต่เอาเถอะ วันนี้จบนี้แหละ” ดีนตบบ่ามาโคก่อนจะขึ้นรถตัวเองแล้วขับออกไป ทิ้งมาโคให้ยืนหัวเสียอยู่คนเดียว
“ใจเย็นสิ อย่าโมโหเลยน่า” ผมแตะที่แขนมาโคเบาๆ เขาหันหน้าไปมาอย่างหงุดหงิด ลมหายใจร้อนๆผ่อนออกจากจมูกโด่งอย่างแรงแล้วเขาก็ค่อยๆสงบลง
“กลับเถอะ” เขาพูดแล้วก็เปิดประตูรถให้ผม ผมเข้าไปนั่งอีกครั้ง มาโคไม่ได้ขึ้นรถทันที แต่เดินเข้าไปหาเพื่อนของเขา สักพักเขาก็เดินกลับมาขึ้นรถแล้วขับออก
ผมบอกทางไปคอนโดตัวเอง กลางคืนแบบนี้รถไม่เยอะ ถนนว่างพอที่จะให้มาโคซิ่งได้ แต่ก็ไม่ได้เร็วแหละหวาดเสียวเหมือนตอนแข่ง พอได้สัมผัสกับความเร็วนรกไปแล้ว ตอนนี้แม้ว่ามาโคจะเหยียบร้อยยี่แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเท่าไหร่ สงสัยจะเริ่มชิน
“ไปนอนกับฉันไหม”
“ห๊ะ? อะไรนะ” เมื่อกี้เขาพูดอะไรของเขา
“ฉันถามว่าไปนอนกับฉันไหม” มาโคถามหน้านิ่ง แต่ผมทำหน้าไม่ถูก เขาจะรุกหนักเกินไปแล้ว เจอกันไม่เท่าไหร่เขาถึงกลับชวนผมไปนอนด้วย ถ้ายังอยู่ใกล้ผู้ชายคนนี้ต่อไปผมคงไม่ปลอดภัยแน่ๆ
“ไม่ไป!” ผมทั้งพูดทั้งส่ายหน้าปฏิเสธ มาโคถอนหายใจเบาๆ
“งั้นคืนนี้ฉันก็ต้องนอนคนเดียวนะสิ” เขาว่าและทอดมองผมด้วยสายตาเฉื่อยชาเกียจคร้านราวกับเด็กน้อยอ้อนแม่ แต่ผมไม่ใช่แม่เขาเสียหน่อย อ้อนไปก็ไม่ได้ผลหรอก
ยังไงผมก็จะกลับไปนอนที่คอนโดตัวเอง
“แล้วปกตินอนกับใคร” ผมชวนคุยเมื่อเห็นมาโคหน้าจ๋อยลง รถออกตัวอีกครั้งหลังจากจอดติดไฟแดง
“ก็นอนกับใครก็ได้ที่อยากจะนอนกับฉัน” เขาตอบเรียบๆ
“งั้นแสดงว่าพี่ก็นอนกับใครก็ได้สินะ” ทำไมผมต้องรู้สึกหงุดหงิดด้วย เขาจะไปทำอะไรกับใครก็เรื่องของเขาสิ ไม่เห็นจะเกี่ยวกับผมตรงไหน
“ถ้านายไม่อยากให้ฉันนอนกับใครก็ได้ นายก็มานอนกับฉันสิ” เขาเชิญชวนผม ผมร้องเหอะในลำคอ
“ไม่ละครับ ตามสบายเถอะ” ผมยอกมือขึ้นกอดอกมองไปนอกกระจก
“ฉันไม่ชอบนอนคนเดียว” เขาพูดลอยๆ ผมรับฟังแต่ไม่โต้ตอบ จนมาโคขับมาส่งผมที่คอนโด ผมหันไปมองเขาอีกครั้ง ก่อนจะพูดในสิ่งที่พูดอีกเป็นครั้งสุดท้าย
“ผมจะถามพี่ครั้งสุดท้าย ทำไมพี่ถึงมายุ่งกับผม” ผมก็แค่อยากรู้เหตุผลของเขา
“เพราะฉันชอบนาย”
“...!!!”
“เพราะนายน่ารัก เพราะอย่างนั้น ฉันถึงได้อยากจะรักยังไงล่ะ”
โอเค จบแต่เพียงเท่านี้สำหรับคืนนี้ ผมรีบลงจากรถมาโคแล้วเดินเข้าคอนโดแบบที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ใครก็ได้เอาไอ้บ้านี่ไปเก็บที เขาทำให้ผมจะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว!!
วันต่อมาผมมาเรียนด้วยสภาพอิดโรยจนเพื่อนๆทัก ผมฟุบหน้าลงกับโต๊ะหลับตาลงด้วยความเพลีย เมื่อคืนผมนอนไม่หลับเลยเพราะคำพูดมาบ้าของมาโคคอยแต่จะเวียนวนในหัวผมไม่หยุด กว่าจะหลับก็เกือบเช้า วันนี้ผมเลยหลับมันตั้แงต่คาบแรกยังคาบสุดท้ายในขณะนี้
“ถ้าจะนอนทั้งวันอย่างนี้ไม่ต้องมาเข้าเรียนก็ได้นะ” ข้าวตังพูดแขวะผม
“อย่าบ่นน่า คนจะนอน” ผมพูดหงุดหงิด โต๊ะบ้านี่ก็นอนลำบากเสียจริง ถ้าไม่กลัวเสื้อเลอะแล้ววันนี้ผมจะไปเดินซื้อของ ผมคงลงไปนอนกับพื้นหอประชุมแล้ว
“ไปทำอะไรมาวะถึงได้ง่วงขนาดนี้” ไอ้แจ็คเพื่อนของข้าวตังที่กลายมาเป็นเพื่อนของผมอีกคนถามขึ้น ไอ้พวกนี้มันจะปล่อยให้ผมนอนดีๆไม่ได้ใช่ไหม
“ไปแข่งรถมา” ผมบอก ถึงไม่ได้แข่งเองแต่ก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก
“จริงดิ ที่ไหนวะ” ไอ้แดนขาซิ่งประจำกลุ่มถามอย่างสรอกสนใจ
“ไม่รู้” ผมตอบ ไอ้แดนทำหน้าเซ็งๆ
“นี่พริก ถามอะไรอย่างดิวะ” ข้างตังเอ่ยเบาๆแทบจะกลายเป็นกระซิบ ผมถ่างตาขึ้นมองมัน
“อะไร”
เฮ้อ ดูท่าวันนี้ผมคงไม่ได้หลับ(ในเวลาเรียน)แล้ว
“คือแกกับมาโค นายแบบ...”
“พอ! ไม่ต้องพูด” ผมรู้เลยครับว่ามันจะถามว่าอะไร ข้าวตังยู่หน้าที่ผมห้ามมันไม่ให้พูด มันคงกำลังสงสัยว่าผมกับมาโคเป็นอะไรกันแล้วไปรู้จักกันได้ไง แต่เรื่องนี้ผมคิดว่าผมไม่ควรบอกใครจนกว่าอะไรๆมันจะชัดเจนกว่านี้
“มันไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ แกลืมไปแล้วเหรอไงว่าฉันเป็นนายแบบ ถึงไม่ได้ออกไปเดินบบแคทวอค แต่ก็เคยเจอกันตามงานบ้างแล้วก็รู้จักกันแค่นั้น” ผมโกหกคำโต ข้างตังพยักหน้าเขาใจเชื่อผมเต็มเปา ขอโทษด้วยแล้วกัน แต่ผมไม่พร้อมบอกความจริงจริงๆ
“อ่อ แบบนี้นี่เอง”
ทำไมมันเด็กน้อยแบบนี้วะ โดนหลอกง่ายชะมัด
“เออ แบบนั้นแหละ เลิกถามได้แล้ว จะนอน” ผมบอก แต่ข้างตัวกลับคว้าแขนผมไว้ ผมมองหน้าถามกลายๆว่ามีอะไรอีก
“หมดเวลาเรียนแล้ว” มันบอก ผมส่ายหัวไปมาเซ็งๆ
ให้มันได้ออย่างนี้สิ ไว้ค่อยกลับไปนอนต่อที่ห้องก็ได้
“เดี๋ยวพวกฉันจะไปเตะบอลนะ ไปด้วยกันเปล่า” แดนและแจ็คเอ่ยชวนผมกับข้าวตัง
“ไม่วะ จะไปซื้อของ” ผมหยิบกระเป๋าเป้สินค้าตัวใหม่ของร้านขึ้นสะพาย รู้อะไรไหม เมื่อวานที่ผมแอบชิ่งหนีกลับเพราะไม่อยากรับของจากที่ร้าน แต่พอกลับถึงห้องของพวกนั้นมาอยู่ในห้องผมทั้งหมด
คอนโดที่ผมอยู่ทุกวันนี้เป็นคอนโดเก่าของคุณไวน์ ไม่แปลกหรอกที่เขาจะเข้ามาในห้องผมได้ เพราะยังไงทุกวันนี้มันก็ยังเป็นของคุณไวน์เขา ไม่ใช่ของผม
“’งั้นติดรถไปลงที่สถานีรถไฟฟ้าด้วยคนดิ” ข้างตังบอกผม เป็นอันว่าแดนกับแจ็คไปเตะบอลกันสองคน ส่วนข้างตังไปกับผม ผมให้ข้างตังเดินไปรอที่หน้าคณะส่วนผมก็เดินไปเอารถที่ลานจอดรถ
เดินจนเกือบจะถึงตัวรถ ก็มีผู้ชายสามคนเดินมายืนขวางหน้าผม ผมสำรวจคนทั้งสามตรงหน้า ไม่ใช่เด็กคณะผมและไม่ได้เรียนที่มหาวิทยาลัยนี้ด้วย
“มีอะไรกับผมหรือเปล่า” ผมถาม ผู้ชายที่ยืนตรงกลาง ใบหน้าเขาสวยหวานมากจนไม่คิดว่าจะเป็นใบหน้าของผู้ชายด้วยกัน
“มี” เขาตอบเสียงห้วน ผมขมวดคิ้วเข้าหากันพลางคิดไปว่าผมไปเหยียบเท้าเขามาหรือไงถึงได้มองเหมือนเกลียดผมมากขนาดนี้ “นายชื่อพริกใช่ไหม” เขาถาม
“อืมใช่ มีอะไร” ผมตอบ
“เหอะ! หน้าอย่างนายเนี่ยนะ” เขามองผมเหยียดๆ ผมเริ่มรู้สึกไม่ดี คนยิ่งง่วงๆอยู่ด้วย
“มีอะไรก็ว่ามา”
“ฉันขอสั่งให้นายเลิกยุ่งกับพี่มาร์ค”
มาร์ค? มาโคน่ะเหรอ
“ฉันไม่ได้ยุ่งกับเขา เขามายุ่งกับฉันเองเผื่อว่านายจะไม่รู้” นี่คงไม่ใช่เด็กของมาโคหรอกนะ
“ช่างกล้าพูด เขาเป็นของฉันจำใส่หัวนายไว้ นายไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับเขา!!” ผู้ชายหน้าหวานตรงหน้าแผดเสียงดังใส่ผม ทำให้คนที่อยู่ไม่ไกลหันมามอง
“แล้วนายเป็นอะไรกับเขาล่ะ” ผมหยัดยิ้มถาม อย่าได้มองว่าผมเป็นคนดี ใสซื่อไม่ทันโลก เพราะผมผ่านความลำบากมาเยอะ ผ่านมาจนรู้ว่าที่จริงโลกใบนี้มันโหดร้ายมากแค่ไหน ถ้าเราไม่สู้ เราก็ตายแค่นั้น บางทีคนเราก็ต้องหยิบหน้ากากออกมาใส่บ้างเพื่อผลประโยชน์เล็กๆน้อยๆ เพราะนี่มันก็เป็นเรื่องพื้นฐานของชีวิตมนุษย์
รัก โลภ โกรธ หลง
สี่อย่างนี้ ไม่มีมนุษย์คนในไม่มีและไม่เป็นหรอกครับ ไม่ว่าจะเป็นคนตรงหน้าผมหรือแม่แต่ผมก็ตาม
“ฉันเป็นแฟนเขา!” คนตรงหน้าเชิดหน้าอย่างมั่นใจ
“นายชื่ออะไร” ผมถามเก็บไว้เป็นข้อมูล
เดี๋ยวก่อนนะมาโค นายได้เคลียร์กับฉันแน่!
“ฉันชื่อพอร์ช ไปถามใครก็ได้ เขารู้กันหมดว่าฉันเป็นแฟนพี่มาร์ค” พอร์ชยิ้มเหยียดมองหน้าผมอย่างคนที่เหนือชั้นกว่า
“งั้นเหรอ ไม่รู้สิ ไม่เห็นมาโคบอกว่ามีแฟนตอนที่เขามาจีบฉันเลย” ผมทำหน้าไม่รู้เรื่องรู้ราว แน่นอนว่าผมเฟค และผมก็คิดว่าตัวเองไม่ใช่คนผิด มาโคมายุ่งกับผมก่อนเห็นๆ และเขาก็ไม่เคยบอกว่ามีแฟน
“แกมันหน้าด้าน!”
“ก็คงไม่เท่าคนที่มายืนด้านคนอื่นป่าวๆหรอก ถ้าเขาเป็นแฟนนายก็ช่วยดูแลหน่อยสิ เขาจะได้ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน!” ผมว่าแล้วก็เดินกระแทกไหล่พอร์ชไปที่รถ แต่ไหล่ผมถูกคว้าเอาไว้ พอร์ชบีบไหล่ผมแน่นเดินเข้ามาประชิดตัวผม ยืนใกล้กันแบบนี้เขาดูสูงกว่าผมนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้ถือว่าตัวใหญ่อะไรมากถ้าเทียบกับมาโคหรือโอชิน
“ปล่อย” ผมพูดนิ่งๆ น้ำเสียงติดจะห้วนเล็กน้อย
“เลิกยุ่งกับเขาซะ!” ดูท่าจะพูดไม่รู้เรื่องจริงๆแหะ
“มีอะไรกันหรือเปล่า” เสียงคุ้นหูดังขึ้นพร้อมกับแรงบีบที่หัวไหล่หายไป ผมเงยหน้ามองโอชินที่ดึงมือพอร์ชออกจากไหล่ผม เขาจ้องพอร์ชนิ่ง
“ไม่มีอะไร แค่เรื่องเข้าใจผิดน่ะ” ผมไม่อยากให้เป็นเรื่องเป้นราว แม้จะรู้สึกว่าในภายภาคหน้ามันต้องเกิดเรื่องแน่ๆ
“แน่ใจ?” โอชินถามย้ำ
“อืม ไปกันเถอะ” ผมเดินออกมาที่รถ โอชินเดินตามมาแย่งกุญแจรถผมไปขับให้ ส่วนผมก็ย้ายตัวเองไปนั่งข้างๆแทน ตอนที่ขับรถผ่านกลุ่มของพอร์ช เขาจ้องมองผมอย่างโกรธแค้น
เฮ้อ มีแต่เรื่องสินะชีวิต เพราะมาโคคนเดียวเลย
.......................................................
# บอกแล้วว่านายเอกเราแซ่บ! ฮ่าๆๆๆ คงยังดูไม่ออกใช่ไหมว่ามาโคหลงรักหนูพริกหรือยัง แต่ตอนหน้าพี่แกจะเป็นคนเล่าเรื่องบ้าง ทีนี้ก็จะได้รู้กันล่ะว่าแกรู้สึกยังไงกับหนูพริกของเรา
# ตอนต่อไปจะมาลงในวันที่ 15 ถ้าใครแวะเข้าไปดูในแฟนเพจของริริก็จะรู้ ที่มาลงช้าไม่ได้หายไปนะ ยุ่งมากเลย ปีสี่ปีสุดท้ายแล้ว
ให้เค้าจบเถอะนะ เค้าอยากจบ >.<
# แล้วก็ริริอยากรู้เรื่องหนึ่ง ไอ้ที่เค้าติดโพลกันอ่ะ ทำยังไงเหรอ ต้องเริ่มจากตรงไหน อยากทำบ้างงงงงง อยู่ที่เล้ามาปีน้อยๆ แต่นอกจากลงนิยาย ตอบเม้นบ้าง เม้นชาวบ้านบ้างก็ไม่เคยจะทำอะไรแบบนี้เลย ><
# สุดท้าย ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและก็คอมเม้นให้นะคะ รักมากมาย
หัวข้อ: ◄▌Double-faced▐►เสแสร้งแกล้งรัก ผัวผมใครห้ามแตะ! # 27-05-14 P.40 เปิดจองหนังสือ (อ่าน 446060 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก