LOVE (extra) HIGH STORY – extra 03 – Back Where I Belong15:17 น.
สนามบินนานาชาติเชียงใหม่
คุณลุงร่างท้วมหนวดเฟิ้มผิวกร้านแดดในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์สีซีดยืนกอดอกชะเง้อมองผ่านประตูอัตโนมัติของอาคารผู้โดยสารขาเข้า ราวกับว่ากำลังรอคอยใครบางคน... คุณลุงแกดูตื่นเต้นทุกครั้งที่ประตูเปิดออกและมีคนเดินออกมาจากอาคาร แต่ก็ดีใจเก้อไปหลายครั้งเพราะคนที่เดินผ่านประตูออกมานั้นไม่ใช่คนที่เขาเฝ้าคอย จนกระทั่งมีชายหนุ่มร่างเล็กกับผมตั้งๆ ชี้ๆ เดินถือกระเป๋าเดินทางออกมา มองซ้ายมองขวาอยู่สักพักก่อนสายตาจะมาปะเข้าที่คุณลุงหนวดเฟิ้ม ว่าแล้วก็เร่งสปีดเท้าเดินตรงเข้ามาหาพร้อมรอยยิ้มกว้าง
“ลุงดำ!!!” กีต้าร์เอ่ยเรียกคุณลุงเต็มเสียงพร้อมกับเดินตรงเข้ามาหาพร้อมกางแขนเข้ามากอดจนตัวโยน
“เอ้ออออ ว่าจะถามว่าเป็นยังไงบ้าง แต่คงไม่ต้องถามแล้วมั้ง กอดลุงแน่นขนาดนี้ แรงดีไม่เปลี่ยนเลยนะต้าร์ ฮ่ะๆๆๆ” ลุงดำกอดตอบพร้อมตบบ่าชายหนุ่มเบาๆ ก่อนจะผละตัวจากกัน
“ก็แรงเยอะตามประสาวัยรุ่นอะลุง ฮ่ะๆๆๆๆ”
“ดีๆ แรงดีแบบนี้ลุงจะได้มีคนช่วยงานในสวน ฮ่าๆๆๆๆ”
“โหยยยยย ลุงอะ มาถึงก็จะให้ใช้แรงเลยเหรอไง” ก้ต้าร์กล่าว แกล้งทำหน้างอน
“ฮ่ะๆๆๆๆ ลุงล้อเล่น ใครจะกล้าใช้ลูกเจ้านายกันล่ะ ฮ่ะๆๆๆๆ”
“แหม ลุงดำก็ มาเจ้านงเจ้านายอะไรกัน ลุงก็เหมือนลุงแท้ๆ ของผมนั่นแหละ”
“นั่นแหนะ ปากหวานก็เป็นเหมือนกันเหรอเรา ฮ่ะๆๆๆ”
“ฮ่ะๆๆๆๆ... เอ้อ เกือบลืมไปแหนะ... ลุงดำ นี่คือไอ้คุณโบ๊ท เป็น... เอ่อ...” กีต้าร์พยายามจะแนะนำโบ๊ทแต่ติดตรงที่ไม่รู้ว่าจะบอกว่าเป็นอะไรกันดี... เพื่อน?... รุ่นพี่?... แฟน? (...เฮือก!!)
“ดีครับลุงดำ ผมเป็นรุ่นพี่ของต้าร์ครับ เรียนคณะเดียวกัน แล้วก็อยู่คอนโดที่เดียวกันครับ” โบ๊ทไหว้แล้วแนะนำตัวเองก่อนที่กีต้าร์จะตะกุกตะกักไปกว่านี้
“เอ้อ ไหว้พระเถอะลูก... ไปๆ ขึ้นรถกันดีกว่า ไว้ไปคุยกันในรถก็แล้วกัน ต้องไปอีกไกล เดี๋ยวช้าแล้วมันจะค่ำ”
ว่าแล้วลุงดำก็พาชายหนุ่มทั้งสองเดินตรงไปที่ลานจอดรถซึ่งอยุ่ไม่ไกลจากประตูทางออกมากนัก รถที่ขับมารับลูกของเจ้านายนั้นเป็นรถสี่ประตู 4WD ที่เขรอะฝุ่นดินแดงไปเกือบทั่วทั้งคัน โบ๊ทเห็นแล้วก็นึกดีใจอยู่ลึกๆ ว่า “ดีแล้วที่ไม่ได้ขับรถมาส่งไอ้เปี๊ยก” เพราะท่าทางระยะทางไปบ้านสวนของกีต้าร์จะสมบุกสมบันอยู่ไม่น้อย
ตอนแรกที่กีต้าร์บอกเขาว่าจะกลับบ้าน ในความแวบแรกของความคิดโบ๊ทคิดจะขับรถมาส่งกีต้าร์เองเลยด้วยซ้ำ ถือโอกาสเที่ยวเชียงใหม่ไปในตัว... ขับรถมาชิลๆ แถมยังสะดวกต่อการเดินทางภายในเชียงใหม่อีกด้วย แต่คิดไปคิดมาก็เดาได้ว่ากีต้าร์คงไม่ยอมให้เขามาด้วยแต่โดยดีแน่ๆ แถมยังบอกให้เขาช่วยจองตั๋วเครื่องบินให้อีก เลยนับว่าโชคดีที่ไม่ได้ขับรถมาล่ะนะ
“ต้าร์จะซื้ออะไรที่เซ็นทรัลก่อนไหม กลับบ้านเราแล้วไม่มีห้างให้ซื้อของแล้วนะ” ลุงดำถามกีต้าร์ที่นั่งอยู่ข้างๆ กีต้าร์ทำท่าคิดอยู่ชั่วครู่ก็เอี้ยวตัวหันไปถามรุ่นพี่คนสนิทที่นั่งอยู่เบาะหลัง
“คุณโบ๊ทจะซื้ออะไรรึเปล่า”
“ไม่ซื้อ” โบ๊ทตอบพลางส่ายหน้าเบาๆ
“แน่ใจ?”
“อือ คิดว่าไม่มีอะไรขาดแล้วนะ ของใช้ก็เอามาครบ”
“งั้น... ตรงกลับบ้านเลยลุง”
รถกระบะ 4WD มุ่งหน้าไปอำเภอดอยเต่าซึ่งอยู่ห่างจากตัวอำเภอเมืองเชียงใหม่ประมาณ 120 กิโลเมตร... โดยระหว่างทาง กีต้าร์คุยกับลุงดำเพลินจนไม่ได้หยุดปาก ก็ไม่แปลกหรอกนะเพราะไม่ได้เจอกันมานานเป็นปี เลยมีเรื่องให้ถามให้เล่ากันได้ไม่รู้จบ...
โบ๊ทนั่งฟังไอ้เปี๊ยกเจื้อยแจ้วไปตลอดทางจึงได้รู้อะไรหลายๆ อย่างเกี่ยวกับไอ้เปี๊ยกเพิ่มขึ้น... ทำให้นึกแปลกใจที่รู้ตัวว่าจริงๆ แล้วเขามีอีกหลายอย่างที่ไม่รู้เกี่ยวกับรุ่นน้องตัวแสบคนนี้ โดยเฉพาะเรื่องครอบครัว เพราะกีต้าร์แทบจะไม่เคยพูดอะไรเกี่ยวกับครอบครัวให้ฟังเลย ที่จะได้ยินเรื่องครอบครัวก็จะเป็นตอนที่ต้าร์คุยโทรศัพท์กับแม่เท่านั้น
นั่งฟังลุงดำกับกีต้าร์คุยกันเพลินๆ เลยรู้สึกว่าระยะทาง 120 กม. ไม่ได้ไกลอย่างที่คิด เพียงชั่วโมงกว่าๆ ก็เข้าเขตอำเภอดอยเต่า... ลุงดำขับตัดจากถนนใหญ่เข้าเส้นทางลูกรังสู่ “บ้านสวนอุไรวรรณ” ซึ่งเป็นชื่อที่ตั้งตามชื่อของคุณยายเพราะแต่เดิมที่ตรงนี้เป็นของคุณยายและตกทอดมาจนถึงแม่ของกีต้าร์ในปัจจุบัน
ทันทีที่รถกระบะ 4WD ขับผ่านประตูรั้วไม้ที่มีป้ายชื่อบ้านสวนปักไว้ข้างๆ ก็นับเป็นเขตบ้านสวนอุไรวรรณทันที โบ๊ทตื่นตาตื่นใจไปกับสวนผลไม้ที่ปลูกไว้เป็นแนวไล่เรียงกันไปทั้งสองฝั่งของถนนลูกรังที่ทอดยาวไปจนถึงบ้านไม้ชั้นเดียวหลังใหญ่... บ้านของกีต้าร์นั่นเอง...
ลุงดำจอดรถไว้หน้าบ้านเพื่อให้กีต้าร์และโบ๊ทลงก่อนจะขับรถไปเก็บไว้ที่โรงรถใกล้ๆ ห้องพักคนงานซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่มาก... ทันทีที่ลงจากรถ โบ๊ทก็รู้สึกได้ถึงอากาศเย็นๆ ยามค่ำ กอปรกับบรรยากาศบ้านสวนและท้องฟ้าสีส้ม ทำให้รู้สึกว่าเป็นที่ที่สวยและน่าอยู่มากทีเดียว...
เมื่อมองไปยังตัวบ้านก็เห็นว่าสร้างโดยยกสูงขึ้นจากพื้นเล็กน้อย หน้าบ้านมีบันไดเตี้ยๆ สัก 5-6 ขั้นนำขึ้นไปสู่ลานระเบียงกว้างๆ ที่มีเซทโต๊ะไม้วางไว้ริมระเบียง... ตัวบ้านเป็นบ้านไม้สักชั้นเดียวขนาดใหญ่ ออกแบบอย่างเรียบง่ายแต่ลงตัวและเข้าได้กับทุกยุคทุกสมัยโดยมีประตูบานเฟี้ยมกระจกอยู่รอบบ้าน สามารถเปิดเพื่อรับแสงและลมธรรมชาติได้ทุกทิศทุกทาง...
“เข้าบ้านเหอะ รอไรเนี่ย” กีต้าร์ยืนรออยู่บนระเบียงแล้วมองลงมายังรุ่นพี่ร่างสูงที่เอาแต่ยืนมองซ้ายมองขวามาได้สักพัก
“อืมๆ” โบ๊ตอบพร้อมรอยยิ้มก่อนจะเดินขึ้นบันไดตามร่างเล็กไป
เมื่อเข้าไปถึงบ้าน กีต้าร์ก็โยนกระเป๋าลงบนโซฟาหวาย (พ่อเขาสั่งตรงมาจากฝรั่งเศสเลยนะเธอ!!) แล้วก็แหกปากเรียกคุณมารดาไปทั่วบ้าน... โบ๊ทวางกระเป๋าลงบ้างแล้วเดินตามกีต้าร์ไป
“ลูกใครมาโวยวายในบ้านฉันเนี่ย” หญิงวัยกลางคนผิวขาวตาโตร่างเล็กเดินออกมาจากห้องครัวตรงมาหากีต้าร์
“แม่!!!” ว่าแล้วกีต้าร์ก็โผเขากอดแม่จนตัวโยนกันทั้งคู่
“ฮ่ะๆๆๆๆ เหรอ... เด็กขี้โวยวายคนนี้เป็นลูกฉันเองเหรอเนี่ย ฮ่ะๆๆๆ”
“โหยยยย แม่ก็”
“โตแล้วนะเรา ยังขี้โวยวายไม่เปลี่ยนเลยนะ แบบนี้ถ้ามีแฟน แฟนเขาจะทนเราไหวเหรอเนี่ย ห๊ะ”
.
*เฮือก!!*.
“...แม่อ่ะ” ไม่รู้จะตอบยังไง ไปไม่เป็นเลยนะเปี๊ยก
“ฮ่ะๆๆๆๆ แล้วเป็นไงล่ะเรา เดินทางเหนื่อยไหมลูก”
“เหนื่อยดิแม่ เนี่ย เหนื่อยจะแย่แล้ว” กีต้าร์ทำเสียงอ้อน
“ไม่ต้องมาอ้อนเลยเรา โตแล้ว ยังจะอ้อนแม่อยู่อีก”
“ไม่อ้อนแม่แล้วจะให้อ้อนใครล่ะ”
“ก็หาแฟนไวๆ สิ จะได้มีคนให้อ้อน ฮ่ะๆๆๆ”
.
*เฮือก!!*.
“เอ้อ แม่... นี่คุณโบ๊ท...”
“สวัสดีครับ ผมเป็นรุ่นพี่ของต้าร์ที่คณะอ่ะครับ” โบ๊ทแทรกขึ้นมาเพื่อแนะนำตัวเอง เพราะรู้ว่าต้าร์ลำบากใจที่จะแนะนำสถานะของพวกเขาทั้งสอง
“อ้อ คนนี้เหรอตาโบ๊ทที่กีต้าร์พูดถึงบ่อยๆ...”
“อ้อ ครับ” โบ๊ทยิ้มแห้งๆ ก่อนจะค้อนตาไปมองร่างเล็ก... นี่แอบไปนินทาอะไรเขาไว้บ้างเนี่ย ฮืมมมม
“หล่อกว่าที่คิดไว้ตั้งเยอะแหนะตาโบ๊ท เห็นเจ้ากีต้าร์ชอบเล่าว่าเหมือนลิงภูเขา ไอ้เราก็เลยนึกว่าจะหน้าตาทะโมนๆ ซะอีก”
“แฮะๆ ขอบคุณครับ” ว่าแล้วโบ๊ทก็หันไปค้อนให้กีต้าร์อีกรอบ... ฮืมมมมม
“ก็เหมือนจริงๆ นี่ ดูผ่านๆ นี่นึกว่าลิงเลยนะเนี่ย ฮ่าๆๆๆๆ” กีต้าร์ถือโอกาสว่ากระทบชิ่งเข้าไปปักหลังโบ๊ทเต็มๆ
“นี่ เราก็ไปว่าเขาเสียๆ หายๆ นะกีต้าร์ ระวังเหอะ ไปว่าเขามากๆ ชาติหน้าเกิดเป็นลิงไม่รู้ด้วยนะ ฮ่ะๆๆๆ”
“ก็ถ้าชาติหน้าแม่เกิดเป็นลิง ผมก็ยอมเกิดเป็นลิง... โอ้ย!” นั่นไง ยอกย้อน เลยโดนบิดเอวเข้าให้
“ทะลึ่งนักนะเรา... เอ้อ ตาโบ๊ท ยังไงก็ขอบใจมากนะที่ช่วยดูแลกีต้าร์”
“ไม่เป็นไรครับคุณน้า”
“โอ้ย มานงมาน้าอะไร เรียกแม่เถอะ แม่จะได้มีลุกชายหล่อๆ กับเขาบ้าง”
“ครับ คุณแม่” โบ๊ทยิ้มแฉ่ง แม่กีต้าร์ใจดีและดูเป็นกันเองมาก จนเขาไม่รู้สึกอึดอัดเลยแม้แต่น้อย
“โหยยยย แม่อ่ะ แม่ก็มีลูกหล่อๆ อย่างผมอยู่แล้วนี่ไง” กีต้าร์โอดครวญ
“...” แม่ไม่ตอบอะไร แต่ผละมือออกจากตัวกีต้าร์แล้วเดินไปยังโต๊ะข้างโซฟา
“ทำอะไรอ่ะแม่” กีต้าร์สงสัยที่อยู่แม่ก็เดินไปหาอะไรสักอย่างแถวๆ โซฟา... เมื่อกี๊ยังคุยๆ กันอยู่เลย
“หาแว่นตา ไม่รู้ไปถอดวางไว้ตรงไหน”
“อ้าว หาทำไมอ่ะ แม่จะใส่แว่นเหรอ” กีต้าร์เดินตามไปช่วยหาก้วยความสงสัย
“ก็ใช่นะสิ ก็เห็นกีต้าร์บอกแม่ว่าแม่มีลูกหล่อๆ อยู่แล้ว แต่แม่ไม่ค่อยมั่นใจเลยว่าจะใส่แว่นดูให้มันชัดๆ สักหน่อยว่าตรงไหนที่เรียกว่าหล่อ”
“โหยยยยยยย แม่อ่ะ!!!!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ” แม่หัวเราะร่าออกมาอย่างสนุกปาก
“ฮ่าๆๆๆๆ” โบ๊ทเจอมุขของคุณแม่ไอ้เกรียนเปี๊ยกเข้าไปก็เลยอดหัวเราะไม่ได้ ขำกร๊ากอย่างสนุกคอ... ส่วนไอ้เจ้าเปี๊ยกที่โดนแม่ตัวเองเล่นงานก็ไปไม่เป็น พลาดท่าเสียทีซะจนเป๋ เลยได้แต่โวยวายไปตามเรื่อง
“ฮ่ะๆๆๆๆ.... ไปดูในครัวกันดีกว่า แม่กับป้าเอียดกำลังเตรียมอาหารเย็นอยู่พอดีเลย มีไส้อั่วด้วยนะ” แม่หัวเราะร่าอย่างสดใส ดึงลูกชายมากอดคอแล้วพาเดินเข้าครัวไปโดยมีลูกชาย(?)คนใหม่เดินตามเข้าไปติดๆ
.
.
.
เมื่อเดินเข้าไปในครัวก็ได้กลิ่นอาหารลอยมาเตะจมูกชวนให้น้ำลายไหล เห็นป้าเอียดกำลังง่วนอยู่กับอาหารหลากชนิด ว่าแล้วกีต้าร์ก็ย่องเข้าไปข้างหลังอย่างเงียบๆ แล้วโผเข้ากอดป้าเอียดอย่างไม่ให้ทันได้ตั้งตัว
*หมับ*“ว๊ายยยย ตาเถร!!” ป้าเอียดสะดุ้งเฮือก ร้องอุทานออกมาเสียงสูง กระบวยตักแกงหลุดมือกันเลยทีเดียว
“ฮ่ะๆๆๆๆๆ ป้าเอียด นี่ผมเอง”
“โอ๊ยยยย กีต้าร์ เล่นแบบนี้คนแก่หัวใจจะวายเอานะค่ะเนี่ย”
“ฮ่ะๆๆๆๆ ผมขอโทษษษษษ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ใครจะไปโกรธกีต้าร์ของป้าลงล่ะ ฮ่ะๆๆๆ”
“ป้าเอียดน่ารักที่สุด”
“แต่... ไม่เล่นแบบนี้แล้วนะค่ะ คราวหลังไม่เอาแล้วนะ เดี๋ยวป้าช็อค” ป้าเอียดกล่าวก่อนจะหยิบกระบวยขึ้นมาแล้วคนแกงต่อ
“ฮ่ะๆๆๆๆ”
“ดีนะที่ป้าเอียดเขาไม่ตกใจแล้วหันมาเอากระบวยฟาดหัวเอานะกีต้าร์ ฮ่ะๆๆๆๆ” แม่ของต้าร์เอ่ยขึ้นมาพลางหัวเราะอย่างสดใส
“ก็นี่ป้าเอียดผู้ใจดีนี่ ไม่ใช่แม่สักหน่อย”
“หนอยยยย ยอกย้อนนักนะเรา เดี๋ยวเหอะ จะไม่ให้กินอะไรสักอย่างเลยดีไหม”
“โหยยยยยยย ข้าน้อยผิดไปแล้วววววว” ว่าแล้วก็หันกลับมาหาแม่แล้วเดินเข้ามาอ้อน
“แล้วนี่เราจะไม่แนะนำให้ป้าเอียดรู้จักตาโบ๊ทเขาหน่อยรึไง” แม่ถามเมื่อเห็นว่ากีต้าร์ยังไม่ได้แนะนำโบ๊ท
“อ้อ ใช่ๆ... ป้าเอียด นี่คุณโบ๊ท... คุณโบ๊ท นี่ป้าเอียด...”
“สวัสดีครับป้าเอียด” โบ๊ทเดินเข้ามาใกล้พร้อมยกมือไหว้ป้าเอียด
“ไหว้พระเถอะจ๊ะ”
“เอ้า หิวกันรึยัง เอาไว้ไปคุยกันต่อที่โต๊ะอาหารดีไหม” แม่กล่าวขึ้นมาเมื่อเห็นว่าอาหารเสร็จเกือบหมดแล้ว
“หิวแล้วววววววว” กีต้าร์ตอบอย่างกระตือรือร้น
“งั้นมา มาช่วยกันตักแล้วยกไปตั้งโต๊ะนะ มาตาโบ๊ทมา มีหลายอย่างเลย ทั้งแกงส้มยอดกระเจี๊ยบแดง ไส้อั่ว ลาบคั่ว ผัดผัก ชอบอะไรก็ตักไปเยอะๆ นะลูกนะ...” เมื่อพูดจบ แม่ของกีต้าร์ก็เดินออกจากห้องครัวไป
“อ้าว แม่ ไปไหนอ่ะ ไม่กินข้าวด้วยกันเหรอ” กีต้าร์เอ่ยถามด้วยความสงสัย
“เดี๋ยวแม่มา ว่าจะไปดูคนงานสักหน่อยว่ากินข้าวกินปลากันหรือยัง” ว่าแล้วก็เดินออกไป...
สองหนุ่มช่วยกันจัดอาหารใส่จานแล้วยกไปที่โต๊ะไม้ริมระเบียง... จานสุดท้ายที่ยกมาเป็นจานไส้อั่วที่กีต้าร์ยกมาเองกับมือด้วยสีหน้าแบบว่าฟินสุดๆ เมื่อวางลงบนโต๊ะก้อดไม่ได้ที่จะแอบหยิบมาชิมก่อนสักชิ้น เคี้ยวหนับๆ อย่างอารมณ์ดี... ว่าแล้วก็หยิบขึ้นมาอีกชิ้นแล้วไปจ่อที่ปากของรุ่นพี่ร่างสูง
“ชิมดิ อร่อยสุดๆ”
“ป้อนเหรอ”
“แล้วจะกินไหมล่ะ”
“แล้วกินคนป้อนด้วยได้ไหมล่ะ”
“ไอ้...!!”
“ฮ่ะๆๆๆๆ มาๆ... ง่ำ... งืมๆๆๆๆ... อร่อยสุดๆ จริงๆ แหละ”
“ใช่ไหมล่ะ... ปะ ไปยกโถข้าวกับจานข้าวกันเถอะ”
ว่าแล้วสองหนุ่มก็พากันเดินกลับเข้าครัวไป กีต้าร์เดินนำอย่างอารมณ์ดี โบ๊ทเองก็เดินตามอย่างอารมณ์ดีไม่แพ้กัน...
ใส่อั่วอร่อยอย่างที่ไอ้เปี๊ยกบอกจริงๆ แต่ไม่แน่ใจว่าที่อร่อยเนี่ยเป็นเพราะรสชาติของไส้อั่วหรือเป็นเพราะไอ้เปี๊ยกมันป้อนผมกันนะ (//อมยิ้ม).
.
.
อาหารค่ำมื้อนี้เป็นมื้อที่พิเศษมากๆ สำหรับโบ๊ท เพราะนอกจากจะได้ร่วมโต๊ะกับแม่ยาย(?)เป็นมื้อแรกแล้ว โบ๊ทยังติดใจวิวอันสวยงามจากริมระเบียงนี้เป็นอย่างมาก... ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าคือทุ่งนาและแปลงผักสีเขียวที่ทอดยาวไปจนถึงทะเลสาบดอยเต่าอันสวยงาม ยามค่ำแบบนี้ หมอกเย็นๆ เริ่มปกคลุมบางๆ ไปทั่วบริเวณ จนทำให้มองเห็นภูเขาที่อยู่อีกฝากของทะเลสาบได้เพียงลางๆ เท่านั้น... นึกๆ แล้วก็รู้สึกอยากเริ่มหัดถ่ายรูปจริงๆ จังๆ ขึ้นมาทันที เวลาได้เจอสถานที่ที่สวยงามแบบนี้ จะได้ถ่ายเก็บไว้ แต่ที่ทำได้ตอนนี้ก็คงเป็นแค่หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายไว้ก่อน จะได้อัพโหลดอวดเพื่อนๆ และน้องๆ ในเฟซบุค... แต่ก็เพราะแบบนี้แหละ ถึงได้โดนคุณแม่ดุเอาจนได้
“เวลากินข้าวอย่ามัวแต่เล่นโทรศัพท์สิตาโบ๊ท”
ถ้าเป็นคนอื่น โบ๊ทคงพูดอะไรเกรียนๆ สวนกลับไปแล้วล่ะ แต่กับคนนี้คิดว่ายอดชายนายโบ๊ทเขาจะกล้าไหมล่ะ... ฮ่าๆๆๆ
.
.
อาหารหลากเมนูบนโต๊ะล้วนแต่เป็นเมนูโปรดของลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของ “แม่ตุ้ม” ทั้งนั้น โดยเฉพาะไส้อั่วที่ตั้งใจทำเป็นพิเศษเพราะรู้ว่าลูกชายตัวแสบอยากกินมากถึงกับเก็บไปฝันเลยทีเดียว... นึกๆ แล้วก็ขำไม่หายตอนที่ลูกชายโทรมาเล่าให้ฟังว่าฝันถึงไส้อั่ว จนตอนนี้ก็ยังไม่แน่ใจว่าที่กลับมาบ้านคราวนี้เป็นเพราะคิดถึงแม่หรือคิดถึงไส้อั่วของแม่กันแน่
“แม่... แล้วป้าเอียดไม่กินด้วยกันเหรอ” กีต้าร์เอ่ยถามขึ้นทั้งๆ ที่เพิ่งยัดผัดกาดแก้วเข้าปากตามลาบคั่วไปติดๆ
“เห็นว่าพวกคนงานทำหลู้กับอ่อมไก่กัน เลยไปกินกับพวกคนงานน่ะ... ว่าแต่กีต้าร์เถอะ ค่อยๆ กินก็ได้ ดูสิ อย่างกับไปอดอยากมาจากไหน” แม่เอ็ดเล็กๆ แต่ก็ตักผัดผักใส่จานลูกชายไปอีกช้อนใหญ่ๆ ส่วนโบ๊ทได้ยินเช่นนั้นก็เลยต้องชะลอความเร็วลงเล็กน้อย เดี๋ยวจะโดนดุอีก ฮ่าๆๆๆๆ
“ไม่ได้อดอยากสักหน่อย แค่ไม่อร่อยเท่าแม่ทำ” กีต้าร์ปากหวาน เอ่ยชมฝีมือคุณแม่พร้อมรอยยิ้มพร้อมผัดผักเต็มแก้ม
“มาทำเป็นปากหวาน... ไหน ตาโบ๊ท เล่าให้ฟังหน่อยสิว่าอยู่กรุงเทพพากันกินอะไรกันบ้างเนี่ย”
“หลักๆ ก็ฝากท้องไว้กับร้านอาหารหน้าคอนโดฯ อะครับ... แม่” โบ๊ทพูดย้ำคำท้ายพร้อมเหล่ตามองไปยังกีต้าร์ แต่ไอ้เจ้าต้าร์กับเบ้ปากมาให้... อาจจะดูไม่ค่อยออกหรอกนะ เพราะเบ้ปากทั้งๆ ที่แก้มตุ่ยไปด้วยอาหารเต็มปาก
“อ๋อ ร้านป้าเพ็ญใช่ไหม”
“ใช่ครับ แม่ก็รู้จักเหรอครับ”
“รู้สิ... ป้าแกอยู่ตรงนั้นมานานแล้ว ตั้งแต่แม่ไปซื้อคอนโดฯ ไว้นั่นแหละ ก็ก่อนเจ้าต้าร์จะไปอยู่หลายปีเหมือนกัน เมื่อก่อนแวะไปดูห้องทีไรก็แวะกินข้าวร้านแกทุกที... ป้าแกทำผัดกระเพราอร่อยนะ เหมือนจะทำง่ายนะ แต่ถ้าตำพริกกระเทียมไม่ดีก็ไม่อร่อยนะตาโบ๊ท”
“ครับ เมนูโปรดผมเลย”
“งั้นก็แปลว่าพากันกินแต่กระเพราสิเนี่ย พี่น้องคู่นี้”
“ฮ่าๆๆๆๆ เปล่าสักหน่อยแม่... มีข้าวผัด ผัดพริกเผา ผัดพริกแกง หมูกระเทียม ผัดซีอิ๊ว ผัดขี้เมา โอยยยยย เยอะแยะ” กีต้าร์เอ่ยขึ้นพร้อมไล่เมนูประจำของตัวเองให้แม่ฟัง
“นี่แปลว่าไม่กินผักเลยใช่ไหมเนี่ยเรา ใช่ไหม”
“กินน่ะ ไม่เชื่อถามไอ้คุณโบ๊ทดู... ใช่ไหมคุณโบ๊ท” กีต้าร์หันไปถามพร้อมส่งสายตาอ้อนวอนแกมบังคับ
“ใช่ครับแม่ ต้าร์เขาก็กินผักนะครับ... กินบ้าง” เอ่อ คำท้ายประโยคนี้พูดเบาไปนะตาโบ๊ท
“ต้องกินผักนะลูก เมื่อก่อน ตอนเด็กๆ เคยไม่สบายหนักๆ จำได้ไหมว่าคุณหมอเขาบอกว่ายังไง”
“จำได้ดิ... เขาบอกให้กินผักเยอะๆ”
“อืม จำได้ก็ดี แล้วกินด้วยล่ะ ไม่ใช่แค่จำนะลูก” ว่าแล้วก็ตักผัดผักให้กีต้าร์อีกช้อนโตๆ
“นี่ไง กินโชว์เลยเนี่ย” เมื่อคุณแม่จัดมา คุณลูกก็สนองให้เต็มๆ ช้อน
“โบ๊ทด้วยนะลูก อย่าพากันกินแต่เนื้อสัตว์นะ กินผักกินผลไม้กันบ้าง ระบบขับถ่ายจะได้ไม่มีปัญหา สำคัญนะลูกนะ”
“ครับแม่” โบ๊ทตอบรับพร้อมรอยยิ้มกว้าง รู้สึกดีที่ได้เรียกแม่ของกีต้าร์ว่าแม่
“แล้วนี่ทำไมไม่ชวนทีกับโจมาด้วยละกีต้าร์”
“อ้อ พวกมันไม่อยู่อ่ะแม่... ปิดเทอมแล้วก็ไปหาญาติกันหมด... ไอ้ทีไปสิงคโปร์ ส่วนไอ้โจก็กลับใต้”
“น่าเสียดาย น่าจะได้มาด้วยกัน”
“เอาไว้คราวหน้าผมจะลากพวกมันมาด้วยนะแม่” กีต้าร์กล่าวพลางตักเห็ดชิ้นสุดท้ายในจานผัดผักเข้าปาก ซึ่งทำให้แม่ตุ้มแปลกใจมาก
“อะไรกัน เดี๋ยวนี้ไม่กลัว [ชิ้นสุดท้าย] แล้วเหรอลูก” แม่ตุ้มถามด้วยความแลปกใจปนสงสัย ทำเอาโบ๊ทนึกสนใจขึ้นมาทันที
“อะ... อะไร... ก็ ก็ไม่เห็นต้องกลัวอะไรเลยนี่” กีต้าร์ตอบ แววตาลุกลน โดยเฉพาะเมื่อหันไปเจอโบ๊ทที่จ้องมาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความอยากรู้
“กีต้าร์เขากลัวอะไรเป็นด้วยเหรอครับแม่” โบ๊ทหันไปถามแม่แบบตรงจุดตรงประเด็น
“ก็ใช่นะสิ... จริงๆ แล้วเมื่อก่อนกีต้าร์ก็ไม่เคยกลัวอะไรกับเขาหรอก จนวันนึง... ตอนนั้นสักป.2 ได้มั้ง ไปแย่งขนมกับเพื่อนผู้หญิงที่โรงเรียน... เด็กคนนั้นก็อยากกิน ไอ้เจ้าต้าร์นี่ก็ไม่ยอม เลยกลายเป็นว่าทะเลาะกันจนครูประจำชั้นต้องมาห้าม...”
“พอแล้วแม่ ไม่เห็นต้องเล่าเลย เรื่องมันเก่าเก๊าเก่ามาตั้งนานแล้วอะ” กีต้าร์พยายามตัดบทแต่...
“ฮ่ะๆๆๆ... ไอ้เจ้าต้าร์นี่ก็หัวแข็ง ดื้อ ยังไงก็ไม่ยอมปล่อยขนม... สุดท้ายครูเลยต้องแกล้งบอกว่าถ้ากินชิ้นสุดท้ายจะได้แฟนหล่อ... เท่านั้นแหละ ปล่อยขนมทันทีเลย ฮ่ะๆๆๆๆๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” โบ๊ทอดขำไม่ได้ แต่กีต้าร์เนี่ยสิ หน้าแดงลามไปถึงหูด้วยความอายแล้ว
“นี่ตาโบ๊ท ตอนแรกแม่ก็ไม่รู้หรอก แต่ต่อมาไอ้เจ้าต้าร์ไม่ยอมกินข้าวให้หมดจาน... ไม่ว่าจะกินอะไรก็เหลือไว้นิดๆ หน่อยๆ... แม่ก็นึกสงสัยเพราะปกติไม่เคยสอนให้กินทิ้งๆ ขว้างๆ เลยต้องหลอกถามจนยอมเล่าให้นั่นแหละ ฮ่ะๆๆๆๆๆ นึกๆ แล้วก็ยังขำไม่หาย ฮ่ะๆๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”
“แม่อ่ะ!!! จะเล่าทำไมเนี่ยยยยยยยย.... ไม่เอาแล้ว อิ่มแล้ว ไม่กินแล้ว” ว่าแล้วก็ลุกขึ้นแล้วเก็บจานเก็บช้อนของตัวเองแล้วเดินเอาเข้าห้องครัวไป
โบ๊ทมองตามแต่ก็อดนึกขำไม่ได้... กลัวอะไรน่ารักชะมัด... แต่แล้วก็ต้องสะอึกกับคำพูดขำๆ ของแม่ตุ้มที่พูดขึ้นมาในขณะที่กำลังช่วยกันเก็บจานว่า
.
.
“สงสัยตอนนี้จะไม่กลัวได้แฟนหล่อแล้วสินะ ฮ่ะๆๆๆๆ” .
.
*เฮือก!!*.
คำพูดเล่นๆ ขำๆ ของแม่ตุ้ม ทำเอาโบ๊ทสะดุ้งเพราะมันโดนใจเต็มๆ... ว่าแล้วก็เลยได้แต่ยิ้มและหัวเราะแห้งๆ... แฮะ แฮะ
เมื่อเดินเข้าห้องครัวไป ก็เห็นกีต้าร์กำลงยืนล้างจานและอุปกรณ์ครัวอีกสองสามชิ้นที่ป้าเอียดยังไม่ได้ล้าง แม่ตุ้มเดินตรงเข้าไปยืนข้างๆ ทำท่าจะช่วยลูกชายล้างจาน แต่โบ๊ทก็เอ่ยปากอาสาว่าจะช่วยกีต้าร์ล้างเอง แม่ตุ้มเลยตามใจก่อนจะขอตัวไปอาบน้ำเตรียมดูละครหลังข่าวเรื่องโปรด
สองหนุ่มยืนล้างจานอยู่ข้างๆ กันอย่างเงียบๆ... กีต้าร์ล้างฟอง โบ๊ทล้างน้ำ... แบ่งหน้าที่กันชัดเจน
“ขอบคุณนะ” ร่างสูงเอ่ยขึ้นลอยๆ ทำเอาร่างเล็กต้องเอียงหน้าหันมามองด้วยความสงสัยว่าขอบคุณอะไร
“ขอบคุณอะไร”
“ก็ขอบคุณที่กล้ากินอาหารชิ้นสุดท้ายไง”
“ไอ้...!! นี่คิดจะเอามาล้อกันเลยใช่ไหมเนี่ย ห๊า”
“เปล่าสักหน่อย นี่ขอบคุณจากใจจริงเลยนะ”
“งง”
“ก็ขอบคุณต้าร์ที่กล้ากินอาหารชิ้นสุดท้ายไง เพราะถ้าไม่กินก็คงไม่ได้แฟนหล่อ...”
“...”
“...และถ้าไม่ได้แฟนหล่อ ก็คงไม่ได้เจอกับโบ๊ทไง” โบ๊ทโน้มตัวไปกระซิบข้างๆ หูรุ่นน้องร่างเล็ก
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไอ้เสี่ยว!!! อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” กีต้าร์ยืนดิ้นพราดๆ อยู่หน้าอ่างล้างจานนั้นแหละ... โดน “มุขเสี่ยว Attack” โจมตีเข้าเต็มๆ
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
.
.
.
ในห้องนอนของแม่ตุ้ม... แม่ตุ้มเดินไปหย่อนตัวลงนั่งบนเตียงขนาด 6 ฟุตที่ขึงผาปูที่นอนไว้อย่างดี... มือเรียวเอื้อมไปหยิบรูปของลูกชายในกรอบรูปไม้ขึ้นมาดูพร้อมรอยยิ้ม... รูปนี้เธอตั้งไว้บนโต๊ะข้างเตียงเสมอ ไม่เคยย้ายไปที่ไหนเลย เพราะเป็นที่ที่เธอจะได้เห็นหน้าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนก่อนนอนทุกคืน ถึงแม้ตอนนี้เด็กในรูปจะโตขึ้นมาก แต่คนเป็นแม่ก็มักจะมองเห็นความเป็นเด็กที่ซ่อนอยู่ในตัวของลูกชายเสมอ และนั่นก็เป็นสิ่งที่ทำให้แม่มองว่าลูกของเธอนั้นน่ารักน่าเอ็นดูเสมอ
แม่ตุ้มคิดถึง “คุณเพชร” พ่อของกีต้าร์ขึ้นมา... นานแล้วที่ไม่ได้เจอกัน ถึงจะคุยกันบ่อยอยู่พอสมควร แต่ก็คงจะดีไม่น้อยถ้าตอนนี้ได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้า... ว่าแล้วก็มองออกไปนอกหน้าต่างเพื่อมองดูพระจันทร์และท้องฟ้าที่ใช้เป็นสิ่งคอยปลอบใจตัวเองอยู่เสมอว่า... คุณเพชรไม่ได้อยู่ไกล อยู่แค่ใต้ฟ้าใต้ดวงจันทร์เดียวกันนี่เอง...
แม่ตุ้มนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างได้สักพักก็ได้ยินเสียงโวยวายของลูกชายที่ดังมาจากในห้องครัว ว่าแล้วก็ส่ายหัวเบาๆ พร้อมรอยยิ้มและเสียงหัวเราะเล็กๆ ในลำคอก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไปจัดการธุระส่วนตัว... ไม่รู้ว่าหูแว่วหรืออย่างไร ถึงได้ยินเสียงโวยวายของลูกชายเป็นประโยคแปลกๆ ว่า
“โปรดติดตามตอนต่อไปปปปปปปปปป ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”----------------------------------------------
FlapJack Corner:
ครบ 100% แล้วนะ (จริงๆ แล้วต้องบอกว่า 120% สิ เพราะเกินมาตั้งเยอะ ฮ่าๆๆๆ) 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
