เจ็บ ร้าวระบมไปทั้งตัวจนแทบขยับไม่ไหว
อั้มที่นั่งน้ำตาไหลอยู่ที่พื้นแหงนหน้ามองคนที่เอาแต่ยืนหัวเราะด้วยความรู้สึกเจ็บใจ คนอะไรใจร้ายชะมัด ทั้งโหด ทั้งใจร้าย ใจดำ
“น่าสมเพช”
เสียงเย็นๆ และรอยยิ้มที่เห็นทำเอาฉุนกึก แต่ก็ทำอะไม่ได้ ได้แต่ใช้มือปาดน้ำตาป้อยๆ พอมือโดนแก้มก็เจ็บอีก เคราะซ้ำ
กรรมซัดจริงๆ ไม่ซิไม่ใช่กรรมซัด ไอ้ชั่วนั่นต่างหากที่ซัดเขา
อั้มเงยหน้ามองชายหนุ่มอย่างเอาเรื่อง แต่พอเห็นสายตาเย็นชาเท่านั้นก็ไดแต่ก้มหน้าหงุดๆ เพราะความกลัว
ก็จะไม่ให้กลัวได้ยังไง เขาทั้งโดนยิง โดนชก โดนตบ แถมยังโดนข่มขีนอีกต่างหาก ตั้งแต่เจอไอ้หมอนี่มา ไม่มีอะไรดีเลย
สักนิด มีแต่ซวย ซวย และซวย
“โอ๊ยย”
เด็กหนุ่มร้องลั่นอีกครั้งเมื่ออยู่ๆ ก็โดนกระชากตัวให้ลุกขึ้น
“เจ็บนะ”
การที่ต้องขยับตัวกระทันหัวทำให้สะโพกที่ร้าวระบมสร้างความปวดแปล็บมาถึงไขสันหลังก็พลันทำให้เขาอ่อนยวบไร้
เรี่ยวแรง
“อ่อนแอ หรือ สำออย”
คำถามนี้ทำเอาอั้มหันควับไปมอง พยายามที่จะทรงตัวให้ยืนขึ้นได้แม้จะเจ็บปวดมากก็ตามที
“หึ”
เสียงหัวเราะในลำคอพร้อมกับร่างที่ขยับเข้ามาใกล้กะทันหันจนเขาสะดุ้งสุดตัว
“จะทำอะไรนะ ไม่เอา”
“หุบปาก”
เสียงตวาดทำให้ร่างผอมสะดุ้งเฮือก แล้วก็ต้องตกใจเมื่ออยู่เขาโดนหิ้ว ไม่สิ เขาโดนอีกฝ่ายจับพาดบ่าอย่าไม่ใส่ใจ ทำให้
ท้องเขากระแทกเข้าทร่หัวไหล่ของอีกฝ่าย
ยิ่งกินอิ่มยังไม่ทันย่อยแถมโดนกระแทกเข้า ทำเอาของที่กินเข้าไปแทบจะคายออกมา อั้มพยายามยกตัวขึ้นไม่ให้ตัวเอง
ห้อยหัวแม้จะยากลำบากก้ตามที
‘ไม่ ไม่ได้ ไอ้ที่กินไปเมื่อกี้ของดีๆ ทั้งนั้น’
เด็กหนุ่มปิดปากตัวเองแน่นด้วยความผะอืดผะอม แค่พยายามจะยกตัวขึ้นก็ยากอยู่แล้ว แถมเวลาที่อีกฝ่ายก้าวเดินยิ่งทำให้
สะเทือนยิ่งขึ้นไปอีก
อั้มถูกอุ้มแล้วพาเดินไปที่ห้องเดินตอนที่เขาตื่น แค่เพียงเดินมาถึงเตียงเท่านั้นเขาก็โดนเหวี่ยงลงทันที
เด็กหนุ่มอยากร้องใจแทบขาด แต่ก็ผะอืดผะอมเกินที่จะพูดจึงได้แต่นอนนิ่งไม่ขยับอยู่บนเตียงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลพรากๆ
“นอนไป”
ชายหนุ่มพูดเพียงแค่นั้นแล้วเดินออกไปปล่อยอั้มให้นอนนิ่งอยู่บนเตียงอยู่คนเดียว
‘ไม่ให้นอนแล้วจะให้ทำอะไร แค่ขยับยังไม่ได้เลย คนบ้าอะไรเอะอะก็ทำรุนแรง’
อั้มมองแผ่นหลังกว้างแล้วได้แต่แช่งชักหักกระดูกอีกฝ่ายในใจ เพราะแค่ขยับเขายังไม่มีปัญญาจะทำ จึงได้แต่นอนแน่นิ่ง
อยู่บนเตียงเท่านั้น
ทัศเดินกลับมานอนเล่นที่โซฟาแล้วนึกไม่ออกเลยว่า ถ้าไม่ใช่เพราะฤทธิ์ยาเขาจะเอาเด็กนั่นลงไหม เด็กอะไรไม่รู้หาดีไม่
ได้เลย ทั้งตะกละ ทั้งมูมมาม ทั้งทุเรศอย่างไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน ท่าทางอย่างกับหมาจรจัดข้างถนน
คิดแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้าไปมาอย่างระอา นี่เขาต้องเลี้ยงเด็กนี่ไว้ดูเล่นเป็นอาทิตย์เลยเหรอเนี่ย พอคิดมาถึงตรงนี้เสียง
โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา ชายหนุ่มดูชื่อที่โชว์อยู่ที่หน้าจอ ‘เม่ยหลิน’
“เป็นยังไงบ้างคนสวย”
เขาสัพยอกหยอกเย้าหญิงสาว
“ยังไม่ตายย่ะ”
เสียงตอบกลับมาอย่างหมันไส่ทำเอาเขาหัวเราะ
“เชอะ ได้ข่าวว่าเก็บหมาจรจัดได้แล้วไปกัดมันจนแม็กต้องวิ่งโร่เอาเลือดไปตรวจเลยเหรอยะ”
‘ไอ้แม็ก ไอ้ปากสว่าง’
“อ้อ ไม่ต้องห่วง คนอื่นเขารู้กันหมดแล้ว”
ใบหน้าคมที่กำลังก่นด่าแม็กในใจเริ่มเปลี่ยนเป็นอยากที่จะซัดหน้าไอ้ผมทองปากสว่างขึ้นแทนที่จะตบมันให้หัวทิ่ม แต่มา
คิดดูอย่างไอ้แม็คแค่ซัดมันน้อยไป ยิงทิ้งเลยดีกว่า
ระหว่างที่ทัศกำลังเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันนึกถึงวิธีทรมานหนุ่มผมทองอยู่นั้นเสียงกระแอมไอของเม่ยหลินก็ดังขึ้นมา
“เฮ้อ นายรู้แล้วใช่ไหม ว่าเปลี่ยนแผน นายต้องอยู่ที่นั่นนานกว่าที่กำหนดไว้”
พอได้ยินแบบนั้นทัศถึงกับขมวดคิ้ว ตามกำหนดเขาต้องที่นี่แค่ 3-4 วันเท่านั้น
“นานแค่ไหน”
“อาทิตย์กว่า ถึง 2 อาทิตย์ไม่เกินนั้น ระหว่างนั้นแม็กอาจจะแว่บเข้าไปหา”
พอได้ยินชื่หนุ่มผมทองเท่่านั้นในหัวของชายหนุ่มมีภาพที่เขาใช้อะไรทุบอีกฝ่ายจนหัวแตกแว่บขึ้นมาทันที
“อย่างเพิ่งฆ่ากันตายนะ ยังมีงานอย่างอื่นที่ต้องทำหลังจากนี้”
เม่ยหลินพูดดักคอราวกับอ่านใจของทัศออก
“หึ ว่าแต่ขาเป็นยังไงบ้าง”
ทัศถามถึงบาดแผลที่โดนเขายิงเพื่อสร้างสถานะการณ์
“ฝากไว้ก่อนเถอะ”
พูดจบเพียงเท่านั้นหญิงสาวก็วางสายทันที
“ท่าจะโกรธจริงแหะ”
ทัศมองโทรศัพท์มือถือที่ดับลงแล้วเก็บลงกระเป๋ากางเกง ก่อนจะนอนลงบนโซฟาอีกครั้ง
วันหยุดเกือบ 2 อาทิตย์นี่ เขาควรจะเอามันมาทำอะไรดีนะ
อั้มที่เผลอหลับไปค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นช้าๆ ความรู้สึกผะอืดผะอมคลื่นไว้เริ่มหายไป เหลือแต่งเพียงความเจ็บปวดและร้าว
ระบมเท่านั้น
เด็กหนุ่มไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร แต่ที่เขาสังเกตเห็นก็ตือด้านนอนหน้าต่าง ดูเหมือนว่าพระอาทิตยืกำลังจะตกดิน
“อูยย”
การขยับตัวมันช่างยากลำบากเมื่อเทียบกับเมื่อเช้าที่ตื่นขึ้นมา ใครจะไปรู้ว่าไอ้โรคจิตซาดิสม์นั่นมันจะโหดได้ขนาดนี้
ตอนแรกพอขยับได้แม้จะไม่มาก แต่มันก็เทียบไม่ได้กับตอนนี้ ที่เพียงแค่ลุกขึ้นยินความเจ็บปวดก็แล่นริ้วขึ้นมาตามสั่นหลัง
ไล่ลงไปที่ต้นขา พอปวดแบบนี้แล้วทำให้เขาไม่กล้าที่จะขยับ ได้แต่พยายามหาท่านอนที่มันสบายที่สุด
หลังจากพยายามจัดท่านอนอยู่นาน ในที่สุดอั้มก็ค้นพบความสบายที่เขาเฝ้าใฝ่ฝันถึง
“พอมาคิดๆ ดูเตียงนี่นอนสบายดีแหะ”
เด็กหนุ่มใช้มือตบที่นอนและหมอน ให้ความรู้สึกนุ่มเด้งจนอยากโถมตัวเข้าใส่
“ท่าทางจะมีกะตัง”
จากสัมผัสที่ได้รับ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นของดีราคาแพง พอคิดมาถึงตรงนี้แล้ว ตามสัญชาติญาณทำให้อั้มเริ่มใช้สายตา
สำรวจรอบๆ ห้อง
ห้องถูกตกแต่งอย่างเรียบง่าย แต่เขาก้พอดูออกว่าของส่วนใหญ่แม้จะธรรมดา แต่ก้พอมีราคาทั้งนั้น
‘ขนอะไรไปขายได้บ้างเนี่ย มีแต่ของใหญ่ๆ ทั้งนั้น’
เด็กหนุ่มเริ่มคิดหาทางที่จะเอาข้าวของไปเปลี่ยนเป็นเงิน แต่ก่อนเปลี่ยนเป็นเงินก็หายดีซะก่อน สภาพแบบนี้หนีไปไหนไม่
ได้หรอก อย่าว่าแต่หนีเลย แค่เดินก็ไม่รอดแล้ว
‘ควรจะหาของชิ้นเล็กๆ’
พอคิดแบบนี้เด็กหนุ่มเริ่มส่งสายตามองรอบๆ ห้อง
‘มันต้องมีสักชิ้นละน่า ที่มันขนง่ายๆ’
อั้มคิดในใจ พร้อมกับตั้งมั่นที่จะเอาตัวรอดออกไปพร้อมกับของติดไม้ติดมือ
‘ไอ้โหดนั่นคงไม่คิดฆ่าเราหรอก ไม่งั้นเราคงตายไปแล้ว’
พอคิดได้แบบนี้แล้ว ชักรู้สึกสบายใจขึ้นอีกเล้กน้อย แม้จะไม่รู้ว่าทัศต้องการอะไร แต่อย่างน้อยเขาก็ไม่ตาย
จึงไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องไปสนใจความคิดของไอ้โหดนั่น หน้าที่ของเขาคือ เอาชีวิตตัวเองให้รอดก็พอแล้ว และถ้าโชคดี เขา
อาจจะมีของติดไม้ติดมือกลับไปมากหน่อยก็เท่านั้นเอง
""""""""""""""""""""""""""""
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
