หัวข้อ: "Under_lie"

[hobazaki]

พี่ษมาหมื่นฟาเรนไฮต์มากเลย อิอิ

[boboaje]

เฮียกะน้องนำ้ชามาแล้ว   ชอบแนวนี้อยู่แล้ว สั้นแต่เร็วทันใจดี รอตอนต่อไปน้า

[wijii]

คุณษมาไวไฟอ่ะ

[natalee22]

อั๊ยยะ พี่ษมาร้ายนะเนี่ย มือไวใจเร็วชะมัด ดูซิเจอกันไม่กี่วันเฟื่องเสร็จซะแล้ว

ส่วนเรื่องพ่อ ไปๆมาๆไม่ใช่ว่าพ่อเป็นคนให้คทาไปซ่อนเองซะล่ะ แลอาๆร้ายน่าดู

สู้ๆนะคะคุณไจฟ์น้องที ขยายออกไปอีก 2 3 4 5 ตอนก็ได้ค่ะ

อยากอ่านอีกอ่ะ จะขยายเรื่องนี้หรือขึ้นเรื่องใหม่ก็ดีใจทั้งนั้น

[buff89]

เรียบร้อยโรงเรียนษมา

[Anyann]

กลายเป็นว่าพ่อดูจะรู้ความจริงทุกอย่างซะงั้น
จะเจอกับอาทั้งสามแล้ว กลัวเฟื่องจะมีอันตรายจังเลย ษมาดูแลน้องดีๆนะ..ไม่งั้น ปลด 5555

พยายามคิดว่าการที่พ่อป่วยกับคทาหายไปนี้มันทำให้ใครได้ประโยชน์บ้าง แต่ก็นึกไม่ออก
รอคุณไจฟ์กับคุณทีมาเฉลยในตอนต่อๆไปค่ะ

[fangkao]

พี่ษมา

[qq_oo]

รอๆๆๆจ้า

[inspirer_bear]

ษมา มือไวไปนะ แบบว่า น้องเฟื่องเสร็จซะแล้วว

แล้วพ่อจะบอกอะไรหนอ แล้วคทาไปไหนล่ะ

ปูที่นอนรอออ *0*

[tuek]

รอพ่อของษมาว่าจะบอกอะไร

[kokoro]

เริ่มสืบได้เค้าอะไรมากขึ้นเรื่อยๆ
แต่จะอันตรายมากขึ้นรึเปล่าเนี่ย ระวังตัวกันด้วยน้าาาา

คุณพี่ษมาจัดการน้องไปซะแล้ว ไวจริ๊งงงง

[@PurPle SuN@]

สรุปว่าพ่อรู้ทุกอย่าง ว่าแต่มีอะไรที่เรายังไม่รู้ ลุ้นสุดๆ

อ่านเพลินๆมาจนตอนท้ายๆ เอ๊ะพี่ษมานิ จะรีบร้อนไปไหน ไม่ให้โอกาสน้องได้คิดเลย ชริ ชริ

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 5

ตื่นเช้าโดยที่มีคนนอนเบียดไหล่อยู่ข้าง ๆทำให้เช้านี้ษมาอารมณ์ดีอย่างเหลือเชื่อ
กลับไปอาบน้ำแต่งตัวที่ห้องตัวเอง แล้วมาเคาะประตูเรียกที่ห้องเล็ก ปรากฏว่าเจ้าตัวลงไปที่ห้องรับประทานอาหาร รออาหารเช้าของพ่อ

“แม่ทำโจ๊กปลาให้คุณพ่อเสร็จแล้ว รอคทามายกขึ้นไปป้อนคุณพ่อจ้ะ” ลลิลเรียกตัวเองว่าแม่เหมือนทุกครั้ง
“งั้นคทาขึ้นไปป้อนพ่อก่อน พี่รอกินมื้อเช้าพร้อมกัน”
“วันนี้จะหยุดอีกหรือจ๊ะ” ลลิลถาม
ษมามองตามหนุ่มตัวเล็กที่ยกถาดอาหารขึ้นไปให้พ่อ ท่าทางเดินไม่ค่อยถนัดยิ่งทำให้ต้องยิ้มขำ
ลลิลหันไปมองตาม พลอยลืมไปว่าเมื่อครู่ถามอะไรษมา แต่ษมายังไม่ได้ตอบ
“ตาย คทาเป็นอะไรหรือเปล่าลูก”
“เปล่า” เฟื่องบอกทั้งรีบออกไปจากห้อง ษมาเลยเข้ามาช่วยถือถาดให้
“พี่ยกไปให้เอง แล้วคทาป้อนพ่อ”
คล้อยหลัง 2 พี่น้อง บัญชรก็เดินออกมาจากครัว
“อ้าว วันนี้คุณษจะไม่ไปทำงานอีกหรือ”
“คงไปมั๊ง ช่วยคทายกถาดอาหารเช้าของคุณพ่อขึ้นไปให้” ลลิลตอบแล้วหันมาชงกาแฟให้ตัวเอง “เธอน่ะแหละ รีบกินแล้วรีบไปทำงานได้แล้ว”
บัญชรถอนหายใจหนัก ๆ รอจนคนรับใช้เสิร์ฟชุดอาหารเช้าให้ลลิลเสร็จและเดินออกไป ถึงได้หันมาคุยกับพี่สาว
“บอกตามตรง ไม่ค่อยอยากให้น้อง ๆของคุณท่านทั้ง 3 คนกลับมาเลย”
“บ้าน่า ก็นี่บ้านเขา”
“ก็บ้านเขาน่ะสิ ถึงได้ขัดใจเขาไม่ได้เลย”
“ขัดใจอะไร” ลลิลซักทันที ทำให้บัญชรรู้ตัวว่าหลุดปากออกไป
“เออ น่า...พี่อย่ารู้เลย”
“ใช่เรื่องที่โดนคุณษมาหักเงินเดือนอยู่หรือเปล่า”
คุณบัญชรพยักหน้ายอมรับ “นั่นแหละ คุณณรงค์เขาจะใช้เงิน แต่มาบังคับให้ฉันต้องออกหน้าเบิกเงินจากฝ่ายบัญชี ไป 2 แสน ความซวยเลยมาตกอยู่ที่ฉัน”
“แล้วเธอไม่บอกคุณษมาไปล่ะ ว่าอาของเขาจะใช้เงิน”
“บอกยังไงล่ะ พี่ก็รู้ว่าพวกเขาน่ะ....” บัญชรหันไปมองทางประตูห้องอาหาร “ฉันไม่อยากเป็นเหมือนคุณท่าน ยอมให้คุณษมาหักเงินเดือนยังดีเสียกว่า”

การเผชิญหน้ากับอาณรงค์ อานารี และอานหทัย ไม่ใช่เรื่องง่าย
โดยเฉพาะในเวลาที่ษมาต้องไปทำงาน และเหลือเพียงลลิล ที่ถือหนังสือนิยายเข้ามานั่งอ่านอยู่ในห้องของพ่อตั้งแต่สาย จนกระทั่งรถที่ไปรับอาทั้ง 3 คนที่สนามบินเลี้ยวเข้ามาในบ้าน เธอก็รีบออกไปจากห้อง
อาทั้ง 3 ไม่ได้กลับเข้าบ้านพักของตนเอง แต่สั่งให้คนรับใช้เอากระเป๋าเดินทางไปไว้ที่บ้าน ส่วนตัวของทั้ง 3 คนตรงขึ้นมาที่ห้องนอนของพ่อ
อาณรงค์มีรูปร่างท้วม ส่วนอานารีและอาณหทัยต่างก็เป็นสตรีที่แต่งกายหรูหราสวยงามด้วยกันทั้งคู่

เมื่ออาทั้ง 3 คนเข้ามาในห้อง พ่อก็ขอให้พยาบาลที่กำลังดูแลอยู่ออกไปด้านนอก ทั้งบอกว่า อย่าให้ใครเข้ามารบกวน
“นี่คือ.....” พ่อชี้มาที่เฟื่อง
เฟื่องยกมือไหว้ แล้วแนะนำตัว “ผมชื่อเฟื่องครับ”
“เขามาดูแลฉันในช่วงที่พวกเธอไม่อยู่ และก็มาหาคทาด้วย”
ขณะที่อาณรงค์จ้องมองเฟื่องตรง ๆ อานารีและอาณหทัยมองเฟื่องด้วยหางตาทั้งเหยียดริมฝีปากอย่างดูถูก

พ่อพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า
“ที่เธอเห็นว่าฉันอยู่ในห้องนี้ตลอดเวลา มันมีหลายสาเหตุ เรื่องที่พวกน้อง ๆของฉันวางยาฉันมานานหลายปี เรื่องนั้นฉันรู้อยู่แล้ว”
อาทั้ง 3 คนหันมามองหน้ากัน ขณะที่พ่อพูดต่อ
“แต่ฉันไม่เคยโกรธ”
พ่อเล่าได้เพียงเท่านี้ ก็มีเสียงเคาะประตู ษมาก้าวเข้ามาในห้องทันที ตามมาด้วยลลิล และ บัญชร
“ถึงขนาดต้องตามกลับมาหมดเลยรึ” คนที่นอนป่วยอยู่บนเตียงหันมาหาลลิลที่หน้าจ๋อยอย่างเห็นได้ชัด
“ก็ดี จะได้พูดครั้งเดียว”

พ่อขยับตัวให้ษมากับเฟื่องเข้าไปช่วยกันจัดหมอนพิงหลังให้ใหม่ แล้วดึงมือให้ษมานั่งลงข้าง ๆบนเตียง
“ฉันทำงานหนักเพื่อเลี้ยงดูทุกคนเป็นอย่างดี แต่น้องของฉันวางยาฉัน เพราะโกรธที่ฉันไม่ยกทุกสิ่งทุกอย่างให้พวกมัน เพราะพ่อเก็บทุกอย่างไว้ให้แก...ษมา” พ่อหันมาหาคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ “แต่ถึงพวกมันจะวางยา มันก็ไม่ได้อยากให้พ่อตาย มันกลัวว่าแกจะไม่เลี้ยงพวกมันน่ะ จนกระทั่ง.....”
ดวงตาหม่นหมองหันมามองเฟื่อง “จนกระทั่งคทากลับมา แล้วจะพาพ่อไปหาหมอ แต่พ่อไม่ไป เพราะไม่อยากให้สืบเรื่องแล้วพบว่า ใครเป็นคนทำ เราคุยกัน แล้วมันก็เอารูปให้ดู บอกกับพ่อว่า คนที่อยู่ในรูปที่หน้าตาคล้ายกับมัน คือแฟนของมัน”

เฟื่องรู้สึกหัวใจเต้นแรงมือเย็นเฉียบ เมื่อษมาหันกลับมามองในทันที
การเป็นจุดรวมของทุกสายตาในห้องนี้ ไม่ได้ทำให้รู้สึกอึดอัดลำบากใจได้เท่ากับสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามของษมาได้เลย

“พ่อโกรธมาก! เหมือนมีคนโยนของเหม็นเน่าใส่หน้า! นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทั้งที่พ่อพยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุด แต่ทุกคนกลับก้าวถอยหลัง มีทางที่ดีให้เดิน แต่ไม่มีใครเลือกมัน ทั้งน้อง! ทั้งลูก! พ่อยอมให้คทาไม่ต้องไปเรียนเมืองนอกกับษมา แต่ไม่ได้ต้องการให้กลายเป็นโฮโมแบบนี้.....พ่อ....ใช้หนังสือฟาดเข้าที่หน้าของคทา จนล้มไปโดนขอบโต๊ะ.....” ดวงตาอ่อนล้า จ้องมองโต๊ะเล็กข้างเตียง “พ่อให้ณรงค์ นารี และณหทัยช่วยจัดการเผาศพ”

มือเหี่ยวย่นที่จับมือของษมาไว้แทบไม่มีแรง ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงปรากฏชัด

“พ่อขอให้นารีหายานอนหลับอ่อน ๆให้พ่อ เพราะทุกครั้งที่หลับตาลง พ่อจะฝันเห็นคทาที่ล้มลงในวันนั้นเสมอ เพราะอารมณ์ชั่ววูบ ทำให้พ่อพลั้งมือ พ่อรู้สึกหมดแรง...ไม่อยากออกไปจากห้องนี้”
“พอเฟื่องเข้ามาดูแล พวกแกเห็นว่าพ่อดีขึ้นก็จริง แต่ที่จริงแล้วพ่อนอนไม่หลับเลย พอนารีไม่อยู่พ่อเลยขอยาจากพยาบาล แล้วเขาก็ทิ้งยาไว้ให้ ก่อนที่เขาจะต้องเก็บของออกไปจากบ้าน”

ประตูห้องนอนเปิดออกอีกครั้ง พยาบาลเดินเข้ามาพร้อมกับชายรูปร่างสูงใหญ่
เฟื่องจำได้ว่าคือนายตำรวจคนที่พบที่กองปราบ ฯ แต่วันนี้ไม่ได้สวมเครื่องแบบ
นายตำรวจคนนั้นหันมารับไหว้เฟื่องแล้วหันไปบอกกับษมา
“แล้วแต่คุณษมานะครับ เพราะเท่าที่ฟังมันคือฆ่าคนโดยประมาท และก่ำกึ่งว่าจะเป็นอุบัติเหตุ”
ประโยคที่พูด บอกชัดว่าคน ๆนี้คือตำรวจ และฟังเรื่องอยู่ด้านนอกห้องครู่หนึ่งแล้ว
พ่อถอนหายใจยาวอย่างเหนื่อยอ่อน
“แกเรียกเขามาเพราะคิดว่าอาของแกเป็นคนฆ่าคทาใช่มั้ย”
ษมาพยักหน้ายอมรับ พ่อพูดต่อ
“อาของแกไม่ได้ทำอะไรเลย นอกจากอุ้มน้องของแกออกจากบ้านแล้วไปที่วัด จ่ายเงินให้สัปเหร่อ แล้วก็เผาน้องแก เอากระดูกไปลอยที่แม่น้ำ”

ขณะที่พ่อพูด ผู้กองหมอกสังเกตุเห็นว่า อานารีดูลังเล คอยลอบมองอาณรงค์กับอาณหทัยอยู่ตลอดเวลา

ษมาลูบหน้าตัวเองแรง ๆแล้วหันมาหาบัญชร “รบกวนคุณบัญชร เรียกรถพยาบาลให้ด้วยครับ ผมจะพาพ่อไปโรงพยาบาล”
จากนั้นคนตัวโตก็หันมาหาพ่อ “พ่อต้องไปโรงพยาบาลไปตรวจให้ละเอียด และรับการรักษาอย่างถูกต้อง ส่วนเรื่องคดี ขอผมคุยกับผู้กองหมอกก่อน”
สุดท้ายษมาก็หันมาบอกลลิลที่ยืนหน้าซีด
“รบกวนคุณลลิลกับคุณพยาบาล แล้วก็เฟื่องไปรอผมที่ห้องสมุดก่อนนะครับ”
เมื่อประตูห้องนอนของพ่อปิดลง ผู้กองก็พูดขึ้น
“ผมขอถามเรื่องคดีก่อนนะครับ ช่วงก่อนที่คุณคทาจะตาย พวกคุณให้ยาคุณท่านอย่างไรครับ”
อาณรงค์หันมามองพี่ชายก่อนตอบคำถาม “เดือนละครั้งครับ”
“ก็ไม่มากนะ” ผู้กองหมอกตอบ
“มันไม่ได้อยากให้ฉันตาย”
“ครับ” นายตำรวจรับทราบ “แต่หลังจากที่คุณคทาตาย ให้ยาอย่างไรครับ”
“เหมือนเดิม” คราวนี้อานารีเป็นคนตอบ “แต่ก็มีมอร์ฟีนกับยานอนหลับที่ให้ไว้กับพยาบาล เผื่อคุณพี่นอนไม่หลับ”
“พยาบาลบอกกับผมแล้ว ว่าบางครั้ง ท่านจะเรียกหายาต่อเนื่อง แต่ตอนนี้เปลี่ยนพยาบาลแล้ว ท่านเก็บยาไว้ที่ไหนครับ”
“อยู่ในนี้” พ่อชี้ไปที่โต๊ะหัวเตียง ตัวเดียวกับที่คร่าชีวิตของคทา
ษมาหันไปเปิดลิ้นชักหยิบขวดยาหลายขวดออกมา
ผู้กองหมอกถามต่อ “ถ้าวันนี้ คุณษมาไม่ได้กลับมา ท่านคิดจะจัดการคุณเฟื่องอย่างไรครับ”

พ่อจ้องมองผู้กองหมอกนิ่ง ๆไม่ตอบคำถาม ทั้งที่เมื่อนาทีที่ผ่านมา ทั้งพ่อและอาทั้ง 3 คนมีท่าทีที่พร้อมจะตอบทุกคำถาม

“งั้นผมขอเดานะครับ ท่านมีแผนที่จะจัดการคุณเฟื่องแบบเดียวกับที่จัดการคุณคทา ท่านถึงถ่วงเวลาด้วยการกินยาเองให้อาการทรุดลง รอจนน้องชายน้องสาวของท่านกลับมาวันนี้ แต่กลายเป็นว่า วันนี้คุณษมากลับมาบ้านเร็ว ทั้งเรียกผมมาด้วย ทำให้ทุกอย่างผิดแผน ท่านถึงได้รับสารภาพทุกอย่าง ทั้งเตรียมจะกินยาที่ท่านซ่อนไว้ก่อนที่รถพยาบาลจะมาถึง”
ผู้กองหมอกดึงกระเป๋าสะพายของนารีและณหทัยมาจากมือของสตรีทั้ง 2 คนแล้วเดินมาหาพ่อ จับข้อมือข้างที่ไม่ได้จับมือษมาไว้ แกะนิ้วผอมซีดออก แล้วหยิบยาขวดเล็กขึ้นมา จากนั้นก็เปิดกระเป๋าสะพายของสตรีทั้ง 2 คน เชือกเส้นเล็กอยู่ในกระเป๋าใบหนึ่ง และผ้าผืนใหญ่อยู่ในกระเป๋าอีกใบ

“ขอผมพูดอะไรตรง ๆสักอย่างนะครับ ท่านอายุเท่าไหร่แล้ว โดนวางยามาต่อเนื่องเป็น 10 ปีอีกไม่กี่ปีท่านก็จะจากไปด้วยสังขารของท่านเอง คุณท่านวางแผนจะฆ่าคนรักของลูกชายคนเล็ก แต่ขณะเดียวกัน มันคือการทำให้คุณษมาที่เสียน้องชายไปแล้วคนหนึ่ง จะต้องเสียทั้งพ่อ และอาอีก 3 คนในเวลาเดียวกันนะครับ”

พ่อพูดอย่างยากลำบาก
“เรื่องเฟื่องน่ะ ฉันลังเลมาตลอด ใจหนึ่งก็อยากให้เขากลับบ้านไป แต่ฉันก็กลัวว่าคทาจะตามเฟื่องไปด้วย”
“คทาตายไปแล้ว” อาณหทัยท้วง แต่พ่อส่ายหน้า
“พวกแกเห็นสร้อยที่ข้อมือนั่นมั้ย มันเป็นเส้นเดียวกันกับที่คทาใส่อยู่ มันเป็นเส้นเดียวกัน คทาอยู่กับมัน!”
เมื่อพูดประโยคสุดท้าย พ่อก็เหน็ดเหนื่อยจนต้องหลับตาลง

“เถ้ากระดูกส่วนหนึ่งของคทาอยู่ที่นี่ค่ะ” อานารีโพล่งขึ้นมา ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวลและหวาดกลัว บีบมือขาวซีดของตัวเองตลอดเวลา
อาณรงค์หันไปมองหน้าน้องสาวคนรองทันที “นารี”
“ตอนที่ไปลอยอังคาร นารีแอบเอากลับมาส่วนหนึ่ง แล้วไปโปรยไว้ใต้ต้นไม้ใหญ่ ตรงที่คุณพี่วางรูปปั้นเทวาน่ะค่ะ”
พ่อถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน
ขณะที่อานารีสารภาพโดยที่ได้แต่มองหน้านายตำรวจหนุ่ม ไม่กล้าสบตาคนอื่นในห้อง
“นารีไม่สบายใจที่ต้องเผาหลานไปทั้งอย่างนั้น แล้วยังไงที่นี่ก็เป็นบ้านแก อยากพาแกกลับบ้าน”
ลลิลพูดเหมือนคนละเมอ “คทาอยู่ในสวนนี่เอง”

ษมากำชับอาทั้ง 3 คนให้ตามไปดูแลพ่อที่โรงพยาบาลให้ดีพร้อมให้คำมั่น ว่าจะดูแลอาเป็นอย่างดี เหมือนกับที่พ่อดูแลอาเช่นกัน
“แต่ถ้าพ่อผมทรุดลงไปอีก ผมจะหักเงินเดือนพวกอา”
รอจนรถพยาบาลออกไปแล้ว ษมาถึงได้กลับมาที่ห้องทำงาน
เดิมห้องนี้คือห้องทำงานของพ่อ แต่พ่อไม่ได้ทำงานแล้ว ทั้งษมาเองก็ไม่เอางานกลับมาทำที่บ้าน หากมีงานต้องทำ ก็เลือกที่จะหอบเอางานออกไปนั่งทำงานที่โต๊ะสนามหน้าบ้านมากกว่า
สุดท้ายห้องนี้จึงกลายเป็นห้องที่เต็มไปด้วยหนังสือนวนิยายของลลิล

เมื่อษมาและผู้กองหมอกเดินเข้ามาในห้องนี้ ลลิล บัญชร และเฟื่องที่รออยู่ก็ลุกขึ้นยืนทันที
ษมาเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวใหญ่ คนอื่น ๆก็กลับนั่งลงตามไปด้วย
“มีใครอยากเล่าอะไรให้ผมฟังมั้ยครับ”
ลลิลหันไปมองน้องชาย แล้วหันมาเล่าเรื่องให้ษมาฟัง
“ตอนที่คทากลับมา แม่อยู่บ้าน แต่คทาไล่แม่ออกมาจากห้องพ่อ ก็...ไม่ทันได้พูดคุยอะไรกันหรอก”

ษมาไม่มีท่าทีแปลกใจที่คทาไม่ได้ทักทายลลิล 

“แล้วก็เห็นตอนที่คุณณรงค์เธออุ้มห่อผ้าอะไรลงมาจากห้อง แล้วก็ใส่รถออกไปกับคุณนารี คุณณหทัย”
ผู้กองหมอกขยับตัวตรง คนที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ข้างหน้านี่เอง แต่กลับไม่มีใครคิดจะถาม
“ไม่คิดว่าในห่อผ้านั่นคือคนหรือครับ”
ลลิลยิ้มแหย ขณะที่ส่ายหน้า “ไม่หรอกค่ะ เพราะบางทีพวกเธอก็เอาแจกันอันใหญ่ รูปหล่อ หรือภาพที่คุณท่านสะสมไว้ไปขาย”
“คนนะครับ จะเท่ากับแจกันได้ยังไง”
“แจกันบางอันในห้องที่ท่านสะสมของไว้ สูงเท่าตัวดิฉันยังมี”
ลลิลเถียง ทำให้ผู้กองหมอกหันไปถามษมา
“มีครับ แล้วก็มีรูปปั้นเทวานางฟ้าที่สูงเท่าคนจริงอยู่ในสวนนั่น เดิมของพวกนี้ใช้ประดับบ้าน แต่ต่อมาพ่อก็ให้ยกบางตัวเก็บขึ้นไปไว้ที่ห้องเล็กที่ชั้น 3 ข้างห้องนอนท่าน”
....ตอนนี้ ที่นั่นยังมีคทาอยู่ด้วย....
“ดิฉันนอนห้องเล็กที่เคยเป็นห้องเด็กของคุณษมา ส่วนคุณคทาอยู่ที่ชั้น 2 มาตั้งแต่แรก กับบัญชรก็อยู่ชั้น 2 เหมือนกัน”
ผู้กองหมอกรับฟัง แล้วถามต่อ
“ตอนที่เห็นพวกเขาอุ้มห่อผ้าลงมาคุณอยู่ตรงไหน”
ลลิลลุกขึ้น เดินนำไปที่ห้องกินข้าว “ดิฉันอยู่ในนี้”
ประตูและผนังห้องกรุกระจกลาย ใช่ว่าจะมองเห็นนอกห้องไม่ชัดเจน แต่คนข้างนอกอาจมองไม่เห็นคนในห้องนี้
“พวกเขาอุ้มห่อผ้าลงบันไดมา แล้วก็รีบออกไป”
ผู้กองหมอกหันไปบอกษมาช่วยอุ้มเฟื่องลงมาจากบันได โดยมีบัญชรเดินตามไปด้วย

เมื่อความจริงเริ่มปรากฏ....เฟื่องคือคนที่ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาษมา ขณะที่ษมามีสีหน้าเรียบเฉย  พออุ้มเฟื่องลงมาจากบันได ไปจนถึงหน้าบ้าน ก็ปล่อยให้ยืน

ทั้ง 3 คนต่างมองไปที่รูปปั้นเทวาในสวน
....คิดมาตลอดว่ารูปปั้นนั่นสวยแต่น่ากลัว แต่มันไม่ใช่ความรู้สึกว่ามีใครอยู่ที่นั่น
บางที...
บางที...วิญญาณของคทาอาจจากไปนานแล้ว เหลือแต่ใจของเราเองที่หวาดระแวง และตามหาคทาตลอดเวลา 
บัญชรหันมาเรียกษมากับเฟื่อง
“เข้าไปข้างในกันเถอะครับ ส่วนเรื่องในสวนนั่น ไว้พรุ่งนี้ผมจะไปปรึกษาหลวงพ่อที่วัด ว่าเราจะทำอะไรให้คทาได้บ้าง”
ษมาพยักหน้าแล้วเดินนำเข้าบ้าน
และเป็นอีกครั้งที่ บัญชรมองท่าที่ของเฟื่องกับษมาแล้วได้แต่ส่ายหน้า
....ไม่น่าเป็นแบบนี้เลย แต่เดี๋ยวเขาคงทำความเข้าใจกันเองแหละ....

เมื่อเสร็จสิ้นขั้นตอนนี้ ทุกคนกลับมาที่ห้องทำงาน
ผู้กองหันมาหาลลิล “ผมเชื่อที่คุณเล่า ว่าอาจสำคัญผิด ว่านั่นคือของไม่ใช่คน แล้วเรื่องยาล่ะครับ”
ลลิลชี้ไปที่น้องชาย “บัญชรเขารู้”
บัญชรรีบบอก “ผมชอบเตรียมอาหารเช้าเอง เพราะผมไม่ชอบไข่ดาวขนมปังแบบที่พวกเขากิน ผมเห็นพยาบาลหยดน้ำสีแปลก ๆลงไปในอาหารของท่าน แล้วภายในวันนั้น ผมก็จะได้ยินพี่ลลิลบ่นว่า ท่านอาเจียนอีกแล้ว หรือ ท่านปวดท้องมาก”
“เขาหยดทุกวันหรือเปล่าครับ”
“ไม่ครับไม่ ที่ผมเห็นกับตาตัวเองน่ะ 2 ครั้ง”
“พอคุณณรงค์สั่งให้บัญชรไปเบิกเงินบริษัทมาให้ พ่อคนนี้ก็รีบทำให้เพราะกลัว”
ผู้กองหมอกส่ายหน้า
“พวกคุณรู้เห็นเรื่องทุกอย่าง แต่กลับปิดเงียบ ผมเอาผิดคุณได้ตามกฎหมายนะ”
“เราเป็นแค่ผู้อาศัยนะครับ ถึงพี่สาวผมจะเป็นเมียคุณท่าน แต่ที่ชั้น 3 นั่นเป็นยังไง ผมยังไม่รู้ เพราะอยู่ที่นี่มาเป็น 10 ปีผมยังไม่เคยขึ้นไป ยิ่งบ้านของพวกเขา 3 คน ผมยิ่งไม่กล้า เกิดข้าวของเขาเสียหาย หรือมีอะไรหายไป ผมกับพี่จะหาที่ไหนไปใช้คืนเขา”
ลลิลเห็นพ้อง “อ่านนิยายอยู่ในห้องนี้ ไม่ก็ขึ้นไปอยู่กับคุณท่าน หลีกเลี่ยงคุณ 3 คนนั่นให้ไกล ดีที่สุด”
“พูดเหมือนคุณ 2 คนรู้อะไรมากกว่านี้”
“พวกเขาโมโหร้าย นั่นก็พอแล้วที่จะทำให้เราเลี่ยงได้ก็เลี่ยง” บัญชรบอก
ผู้กองหมอกหันมาหาษมา “แล้วคุณท่านล่ะ โมโหร้ายมั้ย”
คนตัวโตใช้นิ้วกดที่หัวตา ขณะที่ตอบคำถามนี้ด้วยน้ำเสียงขื่น ๆ
“ผมเคยเห็นพ่อตบตีแม่”
ผู้กองหมอกขยับนั่งตัวตรง “เราได้ข้อสรุปเรื่องของคุณท่าน กับคุณคทาแล้ว อย่างที่ผมบอก คุณท่านโดนวางยามาเป็นเวลานาน ร่างกายของท่านอ่อนแอกว่าที่เห็นมาก กับข้อเท็จจริงที่ว่า ยังไม่มีใครแจ้งความเรื่องคุณคทาเสียชีวิต ดังนั้น ผมต้องขอให้คุณษมาตัดสินใจ ว่าจะแจ้งความหรือไม่”

-=-=-จบตอนที่5-=-=-

มีซีรีย์อเมริกันอยู่เรื่อง เกี่ยวกับวัยรุ่นคนหนึ่งเดินเข้าสถานีตำรวจบอกว่าเธอคือ A ลูกสาวของครอบครัว C ที่หายสาบสูญไปตำรวจก็พาไปส่งบ้าน แต่พี่สาวคนโตของครอบครัว C บอกว่านี่ไม่ใช่น้องสาว ส่วนแม่กับน้องสาวคนเล็กบอกว่าใช่ เมื่อตำรวจสืบเรื่องก็พบว่า A ถูกกักขังทารุณอยู่ในบ้านหลังหนึ่งแล้วหนีออกมา และพบว่า น้องสาวคนเล็กฆาตกรรมพี่สาวคนกลางโดยมีแม่ช่วยปกปิดคดี และพวกเขากำลังจะฆาตกรรม A
นี่คือที่มาของเรื่องนี้
ส่วนเรื่องรูปปั้น มาจากการออกไปกินข้าวนอกบ้านในวันหนึ่ง แล้วทีก็ถามว่า "พี่ไจฟ์ ถ้าไอ้เด็กๆ ที่อยู่ในสวนหน้าร้าน มันลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจจะทำไง"
ผมตอบไปว่า "ไม่ทำไง เพราะถ้ามันบิดขึ้เกียจได้ ตัวเขาก็คงแตกหักหมด เพราะไม้ไม่มีความยืดหยุ่นพอที่จะบิดได้"
.....
ตอนหน้าจบแล้วครับ
ขอบคุณทุกคำแนะนำ และทุกความเห็น ขอบคุณที่คุณชอบเรื่องนี้
ไจฟ์กับทีครับ

[love2y]

เรื่องคนรักเนี่ย ......คทาคิดไปเองฝ่ายเดียวป่ะ? เฟื่องไม่ได้คิดอะไรด้วย?

เรื่องนี้ พ่อ ร้ายที่สุดซินะ อืมมมมมมม

[nokkie]

คดีพลิก...ทั้งเรื่องของพ่อ อาทั้งสาม กับลลิลและน้อง สุดท้าย..เฟื่องเป็นแฟนคทาจริงเหรอ

[fuku]

ดูเรื่องเดียวกันเลยค่ะ
เป็นแฟนซีรีส์เรื่องนี้ แต่ละคดี....หนักไปทางโหดโคตร ไม่ก็ซับซ้อนรุนแรงเกิน


จากตอนที่แล้วมาตอนนี้มันหักอารมณ์กันสุดๆเลย

[tuek]

ที่แท้พ่อก็เป็นคนฆ่าคทานี่เอง

[hpsky]

เดาถูกจริงๆด้วยเรื่องพ่อเป็นคนฆ่าคทา
แต่ที่คาดไม่ถึงคือ พ่อคิดฆ่าเฟื่องด้วย
ตอนหน้าก็จะจบแล้วซินะ

รักไจฟ์ที 

[didi]

อยากรู้ตอนต่อไป

[takara]

เรื่องมันเป็นแบบนี้เอง พลิกล็อคแฮะ

[malula]

ถึงว่ามันดูแปลก ๆ ทำไมพ่อไม่คิดอยากรักษาตัวให้หาย
แต่คิดจะฆ่าเฟื่องด้วยนี่ คาดไม่ถึงจริง ๆ

[natalee22]

แอบตกใจเล็กๆที่รู้ว่าพ่อคิดจะฆ่าเฟื่องด้วย พ่อใจร้ายอ่าาาาาาาาาา แล้วนี่ถ้ารู้เรื่องษมากับเฟื่องพ่อจะรับได้เหรอ

ษมาก็ทำท่าเหมือนไม่เชื่อใจเฟื่องด้วยง่ะ สงสารเฟื่องที่สุด หวังดีกับพ่อๆก็คิดจะฆ่า รักษมาๆก็เหมือนไม่เชื่อใจ

รอๆๆ รออ่านตอนจบนะคะ ^______________^

[Gokusan]

อื้อหือ...หน่วงจนเจ็บ พ่อพลั้งมือฆ่าลูกชาย
แต่ไม่มีมาฟูมฟายเลยว่าชั้นฆ่าลูกตาย...ซ้ำร้ายยังให้น้องๆ มาร่วมรู้เห็น
เพราะรู้ว่าน้องมีความผิดติดตัวเช่นกัน ยังไงก็ต้องช่วยให้พ้นตัวไป...ยังดีที่อายังรู้สึกว่ามันผิดกับหลาน

หาคทาเจอแล้ว แต่เหมือนจะบานปลาย
อิตรงเฟื่องโดนอ้างว่าเป็นแฟนน้องชายนี่แหละ
คนพี่ก็เก็บอาการ แต่ไม่มิดเท่าไหร่...อึมครึมจนคนอื่นรู้สึกได้

อยากเดา...แต่ไม่เอาดีกว่า ตอนหน้าก็รู้เรื่องแล้ว ^^
แอบสงสารเฟื่องเล็กๆ...ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกะคทาเลย แค่อยากตามหาเพื่อน แค่นั้น.....

[indy❣zaka]

ไอ๊ย๊ะ  กลายเป็นคนที่ไม่มีใครคิดถึงอย่างคุณพ่อไปได้   

แต่ครอบครัวนี้  ใจเหี้ยมกันโคตรๆอ่ะ   
ต้องบอกว่าคุณลลิลกับน้องชายนี่เก่งเลยนะ  ที่อยู่ทนกับพวกนี้มาได้จนถึงตอนนี้   

[jiki]

อ่านตอนนี้ด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก.....พ่อจะฆ่าเฟื่อง....

[nongrak]

ไม่น่าเชื่อว่าพ่อจะเป็นคนที่ฆ่าคทาเอง แล้วยังให้อาๆ เอาไปเผาด้วย ใจร้าย
สมควรที่นอนไม่หลับ แล้วยังคิดจะฆ่าเฟื่องอีก อย่างนี้เรียกว่าเลวแล้วไม่เห็นใจหรอก

[iforgive]

ไม่อยากเชื่อว่าเดาถูก  แต่ว่าเดามั่วจริง ๆ เพราะดูว่าไม่น่าจะมีแรงจูงใจอะไร
แต่เดาจากสไตล์การแต่งของ JiveTea นี่แหละ ว่ามักจะเป็นคนที่คาดไม่ถึง
คือ พ่อคทาโหดร้ายมากอ่ะ ไม่ใช่ตายเพราะอุบัตติเหตุนะ แต่ตั้งใจให้เจ็บ
เหมือนที่ตบตีแม่นั่นแหละ หวังว่าษมาคงไม่เอาเรื่องเฟื่องกับคทามาเป็นประเด็นให้ดราม่านะ

[Wordslinger]

ตอนที่อ่านช่วงแรกๆ ก็สะระตะคิดไปต่างๆ นานาว่าใครจะเป็นตัวร้าย แล้วอยู่ๆ ความคิดที่ว่าบางทีคุณพ่ออาจเป็นตัวการอยู่ด้านหลังเรื่องทั้งหมด ไม่น่าเชื่อว่าความจริงจะออกมาแบบนี้จริงๆ ถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ

ส่วนที่คทาบอกว่าเฟื่องเป็นแฟนของตนนั้น อาจเป็นไปได้ว่าคทาเพียงแต่เหมาเอาเองว่าเฟื่องเป็นแฟน เพราะคทาแอบชอบเฟื่องอยู่ แต่ไม่คิดว่าเหตุการณ์จะพลิกผันขนาดนี้ สุดท้ายก็ต้องจากโลกนี้ไป

ความจริงแล้วเรื่องนี้มันเป็นสิ่งที่เปราะบางมาก อาจใช้ความถูกต้องในทางกฏหมายมาใช้ไม่ได้ด้วย

เอาเป็นว่ารอตอนต่อไปละกันค่ะ 

[Yukisae]

ไม่คิดว่าพ่อฆ่าคทา แถมยังตั้งใจจะฆ่าเฟื่องด้วย
ษมาหนักเลย น้องตาย พ่อมีส่วนทำให้น้องตาย
รักคนที่น้องบอกว่าเป็นแฟน
ผู้กองหมอกเก่งมาก
รอตอนสุดท้ายค่ะ ++

[goosongta]

หลงผิดสงสารพ่อมาตั้งนาน เข้าใจว่าอาๆทำร้าย ที่ไหนได้ เรื่องทั้งหมดเกิดจากพ่อคนเดียว
ยังไงพ่อก็คงต้องยอมรับเฟืองเป็นลูกสะใภ้อยู่ดี ในฐานะเมียของษมา
คิดไม่ถึงจริงๆว่าเรื่องจะออกมาแนวนี้