ท้องฟ้ายามค่ำคืนในคืนพระจันทร์เต็มดวงดูสว่างไสว ดาวส่องแสงกระจ่างเต็มท้องฟ้า และพระจันทร์ดวงโตที่คล้อยเคลื่อนดวงใหญ่จนดูเหมือนว่าจะยื่นมือไปสัมผัสได้....ตากลมโตทอดมองฟ้าอยู่นาน..ร่างบางพิงราวระเบียง...คิ้วเรียวขมวดอยู่ตลอดเหมือนกับคิดอะไร แววตาใสมีแววเหงาซ่อนอยู่ไม่น้อย...
“น้องบียังไม่นอนเหรอคะ ดึกแล้วนะ”
“น้องบีไม่ง่วงครับยายสร้อย” ตอบเสียงอ่อย ๆ กับคนดูแลคนใหม่ที่เจ้าของไร่เป็นคนจัดหามาให้...อายุก็รุ่นราวคราวเดียวกับยายพิมพ์นั่นแหละ มาจากบ้านใหญ่และเป็นคนดูแลปันณธรมาก่อน.. เพราะที่นี่ก็มีแต่คนงานล้นมือกันหมดทุกคน...
“.....คิดอะไรอยู่บอกยายสร้อยสิคะคนดี..”
“น้องบีเหงา คิดถึงพี่เอกับพี่ณิชา”
“ก็มีพี่ปันอยู่แล้วไง ไม่เหงานะคะ” มือเหี่ยวลูบใบหน้าใส ก่อนจะดึงเข้ามากอดไว้....เห็นครั้งแรกก็รู้สึกว่าเป็นเด็กน่ารัก ๆ คนนึง...ยิ่งรู้ว่าสติไม่เต็มเต็งยิ่งหนักใจว่าจะคุยกันรู้เรื่องได้ยังไง...แต่พอได้อยู่ด้วยและพูดคุยแล้วก็รู้สึกว่า...ช่างน่าเอ็นดู...คุณปันก็ช่างใจดีทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้มีเวลามาดูแลนักหรอก...
“..พี่ปัน ไม่เล่นกับน้องบี..วันนี้ยังไม่พาน้องบีไปดูผีเสื้อเลย..”
“พี่ปันงานยุ่งน่ะค่ะ เอาอย่างงี้ น้องบีอยากไปไหนบอกยายสร้อยนะคะ เดี๋ยวยายสร้อยพาไป...”
“จริงเหรอ..รักยายสร้อยจัง..พรุ่งนี้น้องบีจะไปดูผีเสื้อ จะไปเก็บดอกไม้กับคุณลุงตรงนู้น...แล้วก็จะไปดูปลาไปในน้ำ..”
“โหเยอะขนาดนี้คนแก่จะเดินไหวยังไงน้า” ถ้าพาไปหมดนั่นเธอคงต้องขาบวมกันไปข้างแน่ ๆ แต่ด้วยคำว่ารักที่ปากเล็กนั่นพูดออกมาก็อยากจะพาไปอยู่หรอก
“น้องบีจะ ช่วยจะจูงนายสร้อยเอง..”
“ค่ะ..ถ้ายายสร้อยเหนื่อยต้องเอาไว้วันหลังนะคะ..”
“จ้า..เอาไว้ไปอีกหลาย ๆ รอบ..ยายสร้อยใจดี ไม่เห็นเหมือนพี่ปันเลย..คนผิดสัญญา..” รู้สึกจะผูกใจแค้นกับคนผิดคำพูดนั่นเหลือเกิน คุณปันก็นะรู้ก็รู้ว่าตัวเองไม่มีเวลาก็ยังจะรับปากส่ง ๆ อีก...
“ว่าใคร”
“..........” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน ตาหรี่มอง...แก้มก็พองลมขึ้นมาทันที...ปฏิกริยาอะไรกันแน่...หรือว่า...งอน...เพราะระเบียงห้องที่ถูกสร้างขึ้นมาทอดรับหลังห้องสามห้อง เปิดประตูหลังห้องออกมาก็เจอกันได้แล้ว....ระเบียงไม้มีที่นั่งพักผ่อนทอดรับกับธรรมชาติด้านนอกสดชื่นและร่มรื่นเหมาะแก่การนอนพักผ่อนเวลาเครียด ๆ ที่สุด..
“ ก็เมื่อเช้าพี่ตื่น แต่บีบียังนอนไม่ตื่นหนิ”
“พี่ปันปันไม่ปลุกน้องบี” ก็ยังผิดอยู่...ปันณธรเท้าแขนลงกับราวระเบียง ก่อนจะยิ้มมุมปากนิด ๆ ....ง้อไม่เป็น...หน้าหล่อหันมองคนที่ยังอมลมอยู่..เมื่อเช้ามีงานแต่เช้า สารภาพตรง ๆ ว่าลืมที่สัญญากันไว้....
“แล้วจะต้องทำยังไง”
“ให้น้องบีไปเก็บดอกไม้ด้วยพรุ่งนี้จนเสร็จ...”
“.................” คงจะไปได้ยินมาล่ะสิ ว่าพรุ่งนี้จะเก็บดอกไม้ล็อตประจำอาทิตย์ ยายสร้อยยิ้มก่อนจะกลับเข้ามาใน้ห้องจัดที่นอนให้...ปล่อยให้สองคนเจรจากัน น้องบีจะได้รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้อยู่คนเดียว...
“แล้วถ้าไม่ให้ล่ะ”
“...................”
“อยู่บ้านเฉย ๆ ไม่ดีกว่าเหรอ จะเก็บไหวเหรอดอกไม้”
“..ก็น้องบี...ไม่อยากอยู่..เฉย ๆ ...น้องบี...” ใบหน้าน่ารักสลดก่อนจะนิ่งไป...ปันณธรรู้ว่าอีกคนเป็นอะไร คงจะเหงา แต่ไม่อยากจะพูดอะไรมากมาย...อ้อนไปตามประสาคนถูกตามใจ แต่ถึงเวลาที่ไม่ได้จริง ๆ ก็ไม่ดื้อดึงอะไร...
“..ไปก็ไปสิ แต่พี่ไปด้วยไม่ได้นะต้องทำงาน..” ต้องไปดูออร์เดอร์ดอกไม้ และดูว่าชนิดไหนที่ส่งได้หรือส่งไม่ได้...แล้วออร์เดอร์เข้ามาแต่ละอาทิตย์ก็ไม่ใช่น้อย ๆ ที่จะตัดพรุ่งนี้คือตัวที่คัดแล้วว่าสามารถที่จะส่งให้ได้...
“ค๊าบ...พี่ปันปันจ๋า น้องบีอยากมีดอกไม้ในห้องด้วย..น้องบีเอามาได้ไหม..”
“เรียกปันเฉย ๆ ได้ไหม ไม่ใช่ปันปัน”
“คับ พี่ปันปัน” เหมือนจะเข้าใจ...
“งั้นก็เข้าไปนอนได้แล้ว น้ำค้างมันแรง...ถ้าไม่สบายจะไม่ได้ไปไหน”
“..............” หน้าเล็กพยักขึ้นลงเหมือนเข้าใจ....แต่ก็แค่ขยับตัวจากที่ยืนพิงราวระเบียงไปนั่งที่โซฟาเล็ก ๆ ที่วางไว้นั่งพักผ่อนที่กลางระเบียง...ปันณธรแค่มองแต่ไม่พูดอะไร อยากจะดูว่าจะเข้าห้องรึเปล่า....อย่างนี้เขาเรียกว่า..ดื้อเงียบ...
“แล้วจะนั่งอีกนานไหม”
“น้องบี...ไม่ง่วง...” เสียงใสอ่อยลง หน้าตาก็ช่างทำให้น่าสงสารได้....นี่มันก็ 3 ทุ่มแล้ว...ส่วนตัวเขาก็นอนดึก เพราะทำงาน วันนี้สูดอากาศข้างนอกซักวันคงไม่เป็นไร...
“แล้วพรุ่งนี้จะไปเก็บดอกไม้ได้ยังไง”
“ได้...พี่ปันปัน...อะไรเอ่ย...รู้สึกได้ แต่มองไม่เห็น...”
“หือ..” ปันณธรมองหน้าใสที่ดูนวลสว่างเมื่อต้องแสงไฟ เหมือนจะถามคำถามเล่น ๆ แต่ทำไมดวงตาถึงได้ดูเศร้าขนาดนั้น...แล้วจะตอบว่ายังไงดีล่ะ...
“.................”
“ ยอมเลยได้ไหม “
“... คิดถึง...เหมือนกับที่น้องบีคิดอยู่ตอนนี้..” ถ้าไม่ติดว่าเพื่อนเล่าว่าน้องความจำเสื่อม เขาคงจะคิดว่าก็เหมือนเด็กทั่วไป...แต่ช่างพูด...ถ้าอาการปกติคงจะเรียกว่าคำพูดเกินอายุสินะ...
“คิดถึงมากไหม”
“เท่านี้...เท่านี้ดีกว่า...ไม่เอา..เท่าฟ้า..” สรุปว่าคิดถึงมาก...ทั้งที่พึ่งคุยโทรศัพท์กันไปนานสองนานเมื่อช่วงเย็น...แต่คนที่แค่ไม่กี่คนรอบตัว..เวลาไกลกันก็ไม่ต่างกับอยู่ตัวคนเดียวถึงจะมีคนอื่น ๆ อยู่รอบ ๆ ตัวก็เถอะ...มองคนที่ทำแขนกางออกเท่าไหร่ก็ไม่พอใจ เลยตัดสินใจชิ้มือขึ้นไปบนท้องฟ้า...
“แล้วรู้ไหมว่าทางนั้นเขาก็คิดถึงเหมือนกัน”
“รู้..พี่เอกับพี่นิชาบอกน้องบี..บอกว่าคิดถึงเท่าฟ้าเหมือนกัน..”
“แล้วจะไปนอนได้รึยัง”
“...อีกนิดเดียว..” พูดไม่พอยังเอานิ้วโป้งจิกนิ้วชี้ให้ดูด้วยว่านิดขนาดไหน....ถ้าจะจรดซะปลายนิ้วขนาดนั้นก็แปลว่านิดจริง ๆ
“..................”
“....For all those times you stood by me For all the truth that you made me see
For all the joy you brought to my life For all the wrong that you made right
For every dream you made come true For all the love I found in you
I'll be forever thankful baby You're the one who held me up
Never let me fall You're the one who saw me through through it all
You were my strength when I was weak You were my voice when I couldn't speak
You were my eyes when I couldn't see You saw the best there was in me
Lifted me up when I couldn't reach You gave me faith 'coz you believed
I'm everything I am Because you loved me
You gave me wings and made me fly You touched my hand I could touch the sky
I lost my faith, you gave it back to me You said no star was out of reach
You stood by me and I stood tall I had your love I had it all
I'm grateful for each day you gave me Maybe I don't know that much
But I know this much is true I was blessed because I was loved by you
You were always there for me The tender wind that carried me
A light in the dark shining your love into my life You've been my inspiration
Through the lies you were the truth My world is a better place because of you
(Because you loved me – Celine Dion)
“...................” เสียงใสๆ ที่ร้องเพลงความหมายดี ๆ ทำเอาปันณธรอึ้งและนิ่งไป...นี่น่ะเหรอคนที่เขาได้ยินมาว่า...ความจำเสื่อมและกลับกลายเป็นเด็ก 4 ขวบ...เขาทำกันได้ขนาดนี้กันเลยรึไง...และเสียงที่ขับกล่อมมา ในความรู้สึกของปันณธรมันเพราะกว่าต้นฉบับซะอีก เสียงร้องที่เปล่งออกมา ทำให้เขารับความรู้สึกตามความหมายในเพลงไปเต็ม ๆ ทั้งที่รู้ว่าเพลงนี้ เด็กคนนี้ตั้งใจร้องให้คนที่ห่างไกลก็เถอะ...
“...น้องบี..อยากร้อง...”
“จำเนื้อเพลงได้ด้วยเหรอ”
“น้องบีร้องบ่อย ๆ...ร้องให้...”
“ร้องให้ใคร”
“...ร้องให้...ใคร...ร้องให้ใคร...”
“ไม่ต้องคิด ๆ ไปนอนกันเถอะพี่ไปส่ง ป่านนี้ยายสร้อยจัดห้องเสร็จแล้ว” เดินมายืนตรงหน้าคนที่ยิ้มอยู่ดี ๆ ก็เหมือนจะร้องไห้เมื่อเขาถามว่าร้องให้ใคร...
“..ร้องให้..ฮึก คุณ ป๊า..ฮึก กับคุณ..ม๊า..ฮึก..น้องบี ร้อง ให้ คุณ ป้ากับ คุณม๊า ฮือ..”
“ร้องให้นานรึยังครับ”
“..ร้อง ฮึก ให้ เมื่อ คืน นี้ ฮือ...”
“.............” ความรู้สึกเจ็บวิ่งทิ่มแทงหัวใจของปันณธร ไม่น่าถามเลย...คิดว่าน้องบีจะจำอะไรได้บ้าง...แต่ทุกอย่างมันกลับเป็นความฝัน...คิดว่าเจ้าตัวน่าจะร้องเพลงนี้เป็นอยู่แล้ว...และก็ฝันดี ถึงคนที่จากไปแล้ว
....สงสาร...
“..ฮึก..อึก...”
“ลุกขึ้นสิ ไปนอน แล้วพรุ่งนี้พี่จะพาไปเก็บดอกไม้เอง”
“..ดี..ใจ...” พูดทั้งที่ยังสะอื้นอยู่...ดีใจ...ที่เขาจะพาไปเก็บดอกไม้...แสดงว่าเหงามาก ๆ จริงๆ ใช่ไหม...เวลาไปทำงานต้องพาไปด้วยรึเปล่าถึงจะไม่เหงา เพราะที่นี่ก็มีแต่คนทำงาน คนสูงอายุ ไม่มีเด็ก ๆ ให้เล่นด้วย...ดึงแขนเล็กให้ลุกขึ้นก่อนจะจูงมือให้เข้าห้องนอน....จะต้องเล่านิทานไหมเนี่ย...
*********************************************
“ คิ คิ ฮ่าๆๆๆ”
“น้องบี แกล้งมะปราง”
“น้องบี อยากให้มะปรางสวย” เสียงดังแว่วจากสวนเล็ก ๆ ข้างบ้าน ทำให้คนที่เดินลงจากบ้านต้องหันไปมอง ว่าตัวเองตื่นเช้าแล้ว เช้านี้มีคนตื่นเช้ากว่า ทั้งที่เมื่อวานตื่นทีหลัง...
“...............”
“พี่ปันปันจ๋า! น้องบีอยู่ทางนี้”
“..............” จำต้องเดินเข้าไปหา...รู้สึกหวั่น ๆ ยังไงไม่รู้....ว่าวันนี้จะมีเงาตามตัว....
“น้องบีนั่งรอตั้งนานแล้ว”
“ พี่จะไปทำงาน “
“น้องบีจะไปด้วย...จะไปเก็บดอกไม้”
“ยังไปไม่ได้ ต้องรอตอนเย็นสิ เขายังไม่เก็บกัน” มองคนที่ยืนทำคิ้วขมวดใส่เขา...จะหาว่าผิดสัญญาอีกไหมเนี่ย...แต่ที่นี่เขาเก็บดอกไม้ตอนเย็น เพราะเช้าก็ใส่รถไปส่งเลยจะได้ยังชุ่มชื่นอยู่...
“แล้วพี่ปันปันจะไปทำไม...”
“ไม่ต้องถามละ เอาเป็นว่าเล่นกับมะปรางไปก่อน แล้วตอนเย็นจะกลับมาหา...มะปรางไม่ต้องให้ออกแดดมาก”
“ค่ะคุณปัน” ถอนหายใจใส่คนตัวเล็กที่ทำไม่หือไม่อือ ทำหน้างอนใส่เขาอย่างเดียว ที่เคยคิดว่าคุยกันรู้เรื่อง...คงจะแค่บางครั้งละมั้ง...
“เข้าใจนะ”
“.............” เมื่ออีกคนไม่ตอบรับ ก็หันหลังทันที....
“ฮึก..ไอ้บ้า!!..ฮึก ฮืออ...โก หก ฮือ น้องบี!”
“น้องบีคะ!!”
“...............” ปันณธรถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะยกมือขึ้นเสยผมตัวเอง...เป็นครั้งแรกที่ถูกด่าตรงๆ อย่างนี้...เขาผิดอะไรเนี่ย...พ่นลมออกจากปาก ก่อนจะยกนาฬิกาขึ้นดู....ตอนเที่ยงกลับมาหาละกัน...ไม่ทันเวลาแล้ว...
ตาคมจ้องมองนาฬิกาบ่อยจนผู้ช่วยสังเกตเห็น บิลที่ดูก็พลิกแบบลวก ๆ พึ่งะจะเคยเห็นนายตัวเองทำงานแบบผ่าน ๆ ครั้งนี้เป็นครั้งแรก รีบอะไรรึเปล่า นี่ก็พึ่งจะ 10 โมง...ปกติงานจะเสร็จเกือบบ่ายถ้าเป็นออร์เดอร์ล็อตใหญ่ แต่นี่จะเสร็จแล้ว....
“คุณปันคะ มีธุระที่ไหนไหมคะ ที่เหลือไหมทำเองได้นะคะ”
“คือ...พอดีผมนัดนิดหน่อย” ชะงักเมื่อถูกถาม นี่เขาทำท่าลนลานเกินไปรึเปล่า...ก็แค่กลัวไม่ทันนัดเด็กบ้านั่น...ด่าเขาแล้วคงสบายใจแล้วมั้งป่านนี้..กลับไปหวังว่าคงจะไม่เชิดใส่หรอกนะ
“ไปก่อนเถอะค่ะ ที่เหลืออีกนิดหน่อยไหมทำเอง เหลือเวลาตั้งเยอะ”
“เอาอย่างงั้นเหรอครับ งั้นเย็นนี้ก่อนกลับคุณเอารายงานไปให้ผมที่สวนกุหลาบขาว”
“ได้ค่ะคุณปัน....คุณปันคะ...เอ่อ...” รับปากทั้งที่ยังก้มหน้าก้มตาทำงาน กำลังจะถามเรื่องที่ว่ามีเด็กน่ารักมาอยู่ที่บ้าน ว่าเป็นใคร เงยหน้าขึ้นมาก็เห็นแต่หลังเจ้านายไว ๆ ออกจากอ๊อฟฟิศไปแล้ว...รีบจริงอะไรจริง...
ปันณธรก้าวยาว ๆ ผ่านคนงานที่ตัดกิ่งดูแลดอกไม้อยู่ รับไหว้บ้างไม่รับบ้าง ก่อนจะรีบมุ่งหน้าไปหน้าบ้านที่เห็นแล้วว่าเป้าหมายเขาอยู่นั่น...บอกว่าไม่ให้ตากแดดไม่ใช่หรือไง แล้วมะปรางไปไหน...
“น้องบี!”
“พี่ปันจ๋า!..รถ..ฮึก..ป๊า รถป๊า..” ปันณธรมองตามมือเล็กไปหารถเก๋งฮอนด้าสีดำที่ติดเครื่องอยู่....นั่นมันรถลูกค้าเขา คงมาดูดอกไม้....รถที่เห็นค่อย ๆ เคลื่อนออกบริเวณนั้น โดยมีคนงานเขายืนส่งอยู่...
“ ป๊า!! ฮึก ฮืออ ป๊า!! รอ น้องบี!! ฮืออ รอ น้อง ฮืออ บี!!”
“น้องบี!! หยุด ไม่ใช่!!” ปันณธรนิ่งอึ้งไปซักพัก ก่อนจะออกตัววิ่งตามคนที่ออกวิ่งเมื่อเห็นว่ารถที่ตัวเองบอกว่าเป็นรถป๊ากำลังเคลื่อนออกไป
“ป๊า!!!ฮึก ฮืออออ ป๊า!!! รอ น้องบี!! ป๊า!! ฮึก ฮือออ ป๊า!!”
“น้องบี!!” คว้าแขนเล็กของคนที่วิ่งตามไม่หยุด ปากก็ตะโกนและร้องไห้ไปด้วย... ทั้งที่รถสีดำคันนั้นลับตาไปแล้ว....เกิดอะไรขึ้น....ทำไมถึงได้ฟูมฟายและแสดงอาการได้ขนาดนี้..
“..หา ฮึก ฮือ หา ป๊า! พี่ ปันจ๋า ฮืออ ป๊า ไม่รอ ฮึก ฮืออ น้องบี!”
“ไม่ใช่ป๊า ไม่ใช่...น้องบี...ฟังพี่สิ..รถคันนั้นไม่ใช่รถป๊าน้องบี...”
“ใช่..ฮึก ฮือออ ใช่ รถป๊า..ฮืออ”
“นิ่งซะ...ไม่ใช่รถป๊าหรอก..ไม่ใช่”
“ฮึก ฮืออ..รถ ป๊า..” โอบกอดไว้ทั้งตัว ก่อนจะลูบหลังบางนั่นเบา ๆ ....ร่างเล็กยังสะอื้นจนตัวโยนและหลับหูหลับตาร้องไม่หยุด...คงจะเป็นรถยี่ห้อเดียวกับที่พ่อตัวเองใช้สินะ....เพราะดูแล้วเป็นรุ่นเก่าพอสมควร....ทำไมถึงจำได้ในช่วงเวลาที่ผ่านมาแล้วเนิ่นนาน....แล้วช่วงเวลาที่หายไป มันไม่น่าจดจำรึไง....
“น้องบี! คุณปันเกิดอะไรขึ้นคะ...พอดีมะปรางไปช่วยป้าสร้อยเตรียมกับข้าว ตอนแรกก็นั่งเล่นอยู่ห้องนั่งเล่น แต่หันมาอีกทีก็หายไปแล้ว”
“ไม่เป็นไร มีอะไรก็ไปทำเถอะ...เดี๋ยวผมจัดการเอง”
“ค่ะ” มะปรางมองเด็กหนุ่มที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร....ก่อนที่จะเดินเข้าบ้าน... โดนคุณปันดุแน่ ๆ...
“หยุดร้องได้แล้ว ตอนเที่ยงหมอเอว่าจะโทรหา ถ้ายังร้องอย่างนี้ หมอเอต้องไม่สบายใจแน่ๆ “
“ ฮึก ฮือ...พี่เอ..”
“ครับ...งั้นเราไปรอโทรศัพท์เอในบ้านดีไหม”
“ฟืดดดด!!!” .. เอิ่ม…ตัวที่สอง...สีดำเหมือนเดิม.... คราวนี้เป็นแขนเสื้อที่อีกคนเอาจมูกเล็ก ๆ กับตากลมนั่นถูใส่....น้ำมูกใส ๆ ยังยืดติดแขนเสื้อเขาอยู่...ยังเงยหน้ามาทำตาโตมองอีกเหมือนจะงงว่าเขาจ้องที่เสื้อทำไม....น้ำตาเลอะแก้มใส จนต้องยกมือไปปาดให้แบบลวก ๆ ...อย่าให้ต้องคิดว่าแกล้งเขานะ...
“...เข้าบ้านเถอะพี่จะได้ไป...เปลี่ยนเสื้อ..” แม่บ้านซักเสื้อเขาจะคิดว่าเป็นคาบอะไรไหมเนี่ย...ครั้งต่อไปคงต้องเตรียมผ้าเช็ดหน้ามาไว้แล้ว หรือไม่ก็เปลี่ยนเป็นใส่ผ้ากันเปื้อนไว้ทั้งตัว..
**ตอนที่ 3 แล้วค่ะ ใครชอบไม่ชอบ หรือต้องปรับปรุงส่วนไหน คอมเมนท์ได้นะคะ ตอนต่อไปเร็ว ๆ นี้ค่ะ ขอบคุณทุกเมนท์ ให้กำลังบลู น้องบีและพี่ปันด้วยน้า ^^
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
