อากาศเย็น ๆ จากเครื่องปรับอากาศทำให้คนตัวบางที่นอนห่มผ้าอยู่ต้องเขยิบจนตัวชิดกับอีกคนที่นอนข้างกัน ทั้งที่คนที่นอนดูข่าวอยู่ก็ยังไม่หลับ บนเครื่องก็นอนมาแล้ว ยังจะหลับง่ายขนาดนี้อีก...
“.................” ปันณธรมองคนที่กลิ้งเข้ามานอนติดเขา พร้อมกับขยับยุกยิกไปอย่างไม่เข้าที่เท่าไหร่....
“ อืม...พี่เอ จ๋า น้องบี หนาว กอด”
“.................” มือหนาคว้ารีโมทแอร์ที่เอามาวางไว้หัวเตียง ปรับแอร์ลงก่อนจะใช้มือลูบผมยาวระใบหน้าของคนที่นอนเบียดออก ตาคมก้มมองเสี้ยวหน้า ดูบอบบางเหมือนจะแตกสลายได้...นึกไม่ออก ว่าเจ็บปวดและเสียใจแค่ไหนกันถึงได้เป็นอย่างนี้...มันก็คงจะต้องไม่น้อยเพราะคนที่รักตั้งสองคนที่หายไปจากชีวิต....ลูบแก้มใสไปมาเบาๆ อย่างเพลิน ๆ เพราะนุ่มมือ ละสายตาไปดูข่าวต่อ....เมื่อเบาแอร์คนที่ยุกยิกก็นิ่งไป..
ปิ๊บ!
“ราตรีสวัสดิ์ครับ”
“อืม กอดน้องบี..พี่เอ” ไถตัวนอนลงข้างคนที่เบียดอยู่หลังจากที่ปิดทีวีไปแล้ว กำลังจะดึงผ้ามาห่ม ก็ถูกแขนเล็กวาดกอดเอวไว้....จนไม่กล้าขยับแรง....ไม่ใช่หมอนข้างนะน้องบี...
“กอดก็กอด” ตะแคงข้างก่อนจะกอดตอบคนที่กอดเอวเขาอยู่..ร่างเล็กเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดอุ่นก็ยิ่งซุกตัวเข้าหาไออุ่นนั้นมากขึ้น...ซักพักก็นิ่งไป...ปันณธร มองฝ่าแสงสลัวออกไปนอกม่าน....จะหาเหตุผลอะไรพาน้องบีกลับไปที่ไร่ดี เพราะถ้าได้เข้าไปให้ใครได้เห็นว่าเป็นคนสำคัญของเขาและพ่อ ความปลอดภัยและความสุขมันจะเริ่ม ๆ หายไปอย่างแน่นอน....
“พี่ปันจ๋า...เช้าแล้ว...”
“.................”
“พี่ปันจ๋า...น้องบีขอแต่งหน้าอีกน้า”
“อืม..”
“เอาแก้มแดง เอาปากแดง...คิก คิก วันนี้พี่ปันจะไปธุระ น้องบีจะแต่งหน้าให้น้า” เสียงกรุกกรักจากกระเป๋าเป้ที่สะพายมาจากบ้านด้วย ก่อนจะหยิบปากกาเมจิสีดำและแดงมาอย่างละด้าม...
“.................” หยิบปากกาได้ก็ขึ้นเตียงคลานเข้าหาเป้าหมาย...หยุดแล้วนั่งทับปลายเท้าตัวเองอยู่ข้างร่างสูงของพี่ชาย...วันนี้เอาปากดำดีกว่า...
“..จะทำอะไร.!..”
“ น้องบี..จะ...อ้อ.. น้องบีจะไปเข้าห้องน้ำ ไปก่อนนะ..”
“จะไปไหนมาเนี่ยเลย จับได้คาหนังคาเขา!”
“เหวอ พี่ปัน!”
“แกล้งนัก ชอบแกล้งนักใช่ไหม นี่แหน่ะ ๆ!!”
“ อย่า พี่ปัน! คิกๆๆ พี่ปัน!! น้องบีจี๋!! ฮ่าๆๆ อย่า! “ คนตัวบางดิ้นพล่านหลังจากที่ถูกดึงแขนให้นอนลงที่เตียงเหมือนเดิม ขณะที่กำลังลุกขึ้นจะหนีความผิด
“ยอมรึยัง! จะทำอีกไหม!”
“ไม่! ยอมแล้ว คิกๆๆ!” ร่างสูงที่ขึ้นคล่อมร่างน้องชายไว้ จัดการจี๋เอวโจรร้ายที่กำลังจะทำร้ายหน้าตาเขา...ร่างเล็กดิ้นไปมา หัวเราะเสียงหลง...อย่างนี้ต้องสั่งสอน...
“งั้นเอาปากกามานี่”
“หายไปแล้ว” ยังนั่งทับหน้าท้องแบนราบนั่นเบา ๆ ก่อนจะยื่นมือขอปากกาจากคนที่นอนอยู่...แต่ใบหน้าน่ารักก็ทำตาโตแบ้วใส่ พร้อมกับยกมือขึ้นมาให้ดูว่าปากกาหายไปแล้ว...
“ไม่เชื่อ อย่ามาอำ เอาออกมาไม่งั้นจะจี๋อีก”
“อย่าน้า อย่าทำน้องบี! อ่ะ” ยอมมอบหลักฐานชิ้นสำคัญออกมา หน้าเล็กแดงก่ำเพราะขำ เสียงหายใจยังหอบอยู่เพราะออกแรงดิ้น แต่รู้สึกว่าสีหน้าทะเล้นนั่นยังไม่จางหาย...จัดการให้อยู่หมัดเลยละกัน...
“เอาคิ้วสีอะไร”
“ไม่เอา!”
“ให้เลือก ไม่ได้ให้เลือกปฏิเสธ” หัวกลมส่ายไปมาพัลวัน แต่ปากก็ยังยิ้มไม่หยุด ดวงตาเปล่งประกายความสนุก มือเล็กก็ยันบ่าเขาไว้เหมือนจะไม่ให้เข้าไปรุกราน...
“จะทำน้องบีเหรอ..น้องบีน่าสงสารน้า.”
“..............” หน้าหล่ออึ้งนิดนึงก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ อย่ามาอ้อนเลย....คำพูดน่ารัก ท่าทางอ้อน ๆ ทำเอาชะงักไปนิดนึง แต่ก็รู้ทันหรอกน่าว่าเป็นแผน...เขาก็เริ่มจะสนุกกับการแกล้งเด็กซะแล้ว...น่าสงสารก็จริง แต่ไม่ใช่ตอนนี้...
“พี่ปันจ๋า อย่าทำน้องบีนะ ให้น้องบีทำอะไรก็ได้...” เอามือเล็กปิดหน้าตัวเอง หัวก็ส่ายไปมา..เมื่อมือหนาเริ่มจะรุกรานด้วยการถอดปลอกปากกาและดึงแขนขาวออก...
“ทำอะไรก็ได้เหรอ”
“ได้สิ น้องบีทำได้หมดเลย” ทำตาโต สีหน้าตื่นเต้นเหมือนตัวเองกำลังจะรอดจากปากกาสีดำที่เขาถืออยู่....
“งั้น...นวดขาให้หน่อย..”
“จ้า..นอนลงสิ”
“เอา..จัดการซะ” แกล้งเด็กนี่มันสนุกอย่างนี้นี่เอง ลงจากร่างเล็กก่อนจะนอนลงเหยียดยาวบนที่นอน น้องบีลุกขึ้นก่อนจะไปนั่งอยู่ข้างลำขาแข็งแรง ก่อนจะลงมือจับ ๆ บีบ ๆ
“มีแรงแค่นี้รึไง”
“มีอีก น้องบีนวดเท้าเก่งน้า”
“เอาแค่ขานั่นแหละ”
“ไม่เป็นไร น้องบีนวดให้”
“...............” ไม่ทันปฏิเสธคนตัวเล็กก็ปฏิบัติการนวดเท้า ด้วยการขึ้นมานั่งทับขาเขาหันหลังให้...ปันณธรมองแผ่นหลังบางที่ก้ม ๆ เงย ๆ เอามือจับ ๆ บีบ ๆ ที่เท้าเขาไปมา....ก็รู้สึกดีเหมือนกันแฮะ...ตาคมหลับลงปล่อยให้ตัวเองเคลิ้ม ๆ ก่อนจะลืมตาเมื่อรู้สึกว่าอีกคนลุกขึ้น...
“...น้องบีจะไปอาบน้ำ น้องบีจะไปเก็บดอกไม้..”
“อืม..” รับคำแล้วกดรีโมททีวีเปิดขึ้น...โดยไม่ได้ดูเท้าตัวเอง...ซักพักพอน้องบีออกจากห้องน้ำ คนที่นอนอยู่ก็สปริงตัวขึ้น คว้าผ้าเช็ดตัวเดินจะเข้าห้องน้ำ
“ คิก ๆ “
“...........” หัวเราะอะไรอีก...หันมองคนที่เดินสวนกันแล้วปิดปากหัวเราะคิกคัก ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยเชียว....แต่หวังว่าจะเช็ดหัวให้แห้งก่อนออกจากห้องนะ ไม่งั้นเขาอาจจะถูกป้าสร้อยดุว่าไม่ดูแลน้อง...
“..หือ...” ปลดชุดนอนก่อนจะใช้ผ้าเช็ดตัวพันตัว....เห็นอะไรบางอย่างที่เท้า....
แกร๊ก!!
“ น้องบี!!” หายไปแล้ว เด็กบ้า! เล่นเขาจนได้ ก้มมองเล็บเท้าตัวเอง....แดงเถือกเลย...ปกติอะไรนิดหน่อยเขาก็จะรู้ตัว จับพิรุธได้ แต่กับเด็กคนนี้นี่รอดพ้นสายตา เขาได้ตลอดสิน่า!
**************************************************************
“ปันมาดูนี่สิ ชุดน้องบีคืนนี้พ่อไปเลือกที่ร้านมาเอง”
“พ่อไปเลือกเองเลยเหรอครับ” กำลังจะเดินออกไปหาป้าสร้อย แต่คุณพ่อเรียกไว้เลยชะงัก แล้วต้องเดินเข้าไปหา...ชุดสูทขนาดไซส์เล็กถูกชูให้เห็น นี่คุณพ่อลงทุนไปเลือกเองเลย...
“แล้วเจ้าตัวล่ะครับ”
“ยังไม่เห็นเลย ไปไหนแล้วล่ะ”
“อยู่หลังบ้านค่ะ เอาขันไปตักปลาคราฟซะเกล็ดหลุดหมดแล้วค่ะ น่าตีจริงๆ “
“ฮ่าๆๆ ไม่เป็นไร ๆ ไปตามมาหาฉันหน่อยสิแม่สร้อย”
“ค่ะคุณท่าน” ปันณธรมองพ่อตัวเองที่ส่อง ๆ มอง ๆ ชุดอยู่ไม่ห่าง...ใครได้เห็นได้อยู่ใกล้น้องบีจะเป็นอย่างนี้ทุกคนรึเปล่านะ..
“คุณป๊าจ๋า น้องบีมาแล้ว...คิก ๆ “
“ยังจะมาหัวเราะอีก”
“อ้า คุณป๊าช่วยน้องบีด้วย” ปันณธร ชี้หน้าคาดโทษคนทำผิดที่เอาปากกาเมจิสีแดงไปทาเล็บเท้าเขาโดยที่เนียนชนิดเขาไม่รู้ตัว นี่ก็ยังไม่ได้ล้างออกเพราะไม่มีน้ำยาล้าง อาศัยใส่ถุงเท้าปิดไปก่อน...ใครเห็นได้อายถึงโลกหน้าแน่..
“อะไรกัน อะไรกัน”
“................” ใครจะกล้าบอกว่าถูกทำอะไร..ได้แต่ไปนั่งลงดูคนตัวเล็กนั่นอ้อนพ่อเขา...
“ของน้องบี”
“ใช่ของน้องบี เอาไว้คืนนี้ค่อยใส่”
“รักคุณป๊าจาง” อ้อนกันเข้าไป ปันณธร ได้แต่มองแล้วหันไปพยักเพยิดใส่ป้าสร้อยที่ยืนยิ้มอยู่....ปัญหามันก็คืนนี้แหละ...ไม่รู้เลยว่าหลังจากนี้จะมีอะไรตามมา...ถ้าเกิดอะไรขึ้นเขาต้องผิดกับหมอเอไปตลอดชีวิตแน่..
***********************************************************
ถึงเวลาที่ปันณธรรู้สึกหนักใจมากที่สุด ผิดกับอีกคนที่ตื่นเต้นจนโดดไปมาบนที่นอนอย่างร่าเริงทั้งที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ชุดสูทพอดีตัวสีดำทั้งเสื้อและกางเกงไซส์เล็กกว่าของเขา ทรงผมที่ถูกเซ็ทเสยเปิดใบหน้าพร้อมกับเติมหน้าอีกนิดหน่อย ไม่น่าเชื่อว่าตอนนี้ใบหน้าน่ารักนั่นกลับกลายเป็นสวยหวาน และดูเป็นผู้ใหญ่ถ้า....ไม่พูดและไม่ทโมน...
“พี่ปันปันจ๋า...เสร็จรึยัง”
“ใกล้แล้ว อย่ากระโดดได้ไหมเดี๋ยวแข้งขาหักไป”
“พี่ปันปันจ๋า หล่อจัง” รู้อีกนะว่าหล่อไม่หล่อ ร่างบางคลานเข่าเข้ามาก่อนจะโอบกอดคอเขา หลังจากที่ปันณธรเดินเข้ามายืนอยู่ปลายเตียง ทำให้ต้องกอดตอบพร้อมกับโยกตัวไปมาโดยอัตโนมัติ ไม่รู้ว่าทำไมต้องทำอย่างนี้ แค่รู้ว่าทำแล้วรู้สึกดี...และน้องบีก็ชอบด้วย...
“คืนนี้น้องบีบีอย่าดื้อนะรู้ไหม ถ้าไม่อยู่กับพี่ก็อยู่กับคุณป๊า ห้ามเดินไปไหนมาไหนคนเดียว”
“น้องบีจะอยู่กับพี่ปันปัน”
“งั้นลงไปได้แล้ว” อุ้มร่างเล็กนั่นลงจากเตียง ก่อนขาเรียวเล็กจะยืดยืนกับพื้น...แล้วจูงมือกันออกนอกห้อง...ร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีเดียวกับน้องบี ผิวขาวสะอาด หน้าตาคมทำให้ดูหล่อสะดุดตาที่สุด...ถ้าใครไม่รู้จักปันณธร บุตรชายเสี่ยปัฐพี ก็คงจะคิดว่านายแบบหรือนักแสดงที่ไหนเดินเข้าไปในงานแน่ ๆ
“คุณป๊า น้องบีมาแล้ว”
“ลูกชายใคร หล่อจัง” คุณป๊าอ้าแขนรับคนที่วิ่งเข้ามาหาพร้อมกับบุตรชายตัวเอง ไม่เสียแรงที่จ้างช่างแต่งตัวมาให้ทั้งสองคน ทั้งที่ผ่านมาปันณธรไม่เคยให้ใครยุ่งกับร่างกายตัวเองเท่าไหร่ พอบอกว่าจะเอามาแต่งให้น้องบี เลยให้บังคับให้นั่งต่อคิวด้วย...
“คุณป๊าหล่อเหมือนพี่ปันปันเลย”
“น้องบีก็สวยน่ารักจังลูก”
“น้องบีหล่อสิ น้องบีเป็นผุ้ชายน้า”
“หล่อก็หล่อ ไปเถอะ..” ปันณธรเดินตามคนที่จูงมือกันเดินไปขึ้นรถ มีลางสังหรณ์อะไรบางอย่างที่รู้สึกว่าการออกงานครั้งนี้ มันอาจจะนำมาสู่ความวุ่นวายทั้งปวง...
รถบูกัตติ เวย์รอนสีดำ สองคันที่วิ่งตามกันมาติด ๆ จอดเทียบโรงแรมหรูระดับหน้าดาว ซึ่งเป็นอสังหาริมทรัพย์ของเจ้าของวันเกิด ก่อนจะมีคนมาเปิดประตูรถให้ ทั้งสามคนก้าวลงจากรถคันหรู ก่อนจะโดนแสงแฟรชสาดใส่ พร้อมกับนักข่าวที่อยากจะเข้ามาสัมภาษณ์ประเด็นต่างๆ ที่มีค้างคาอยู่ในวงสังคม แต่ก็ถูกการ์ดในงานดันไว้ พร้อมกับเปิดทางให้แขกคนสำคัญเดินเข้างาน...ความสง่างามและน่าเกรงขามจากเสี่ยปัฐพีทำให้ทุกคนในงานหันมามอง..และนาน ๆ ทีบุตรชายคนสำคัญของเสี่ยพีจะออกงาน ความหล่อเด่น ๆ พอ ๆ กับความสำคัญ แล้วยังจูงเด็กหนุ่มหน้าตาสะสวยเข้างาน ก็ต้องเป็นประเด็นเพิ่มขึ้นอีกว่าคือใคร....งานนี้ไม่ใช่งานหนักอะไร ทำให้บรรดาคนมีหน้ามีตาพาลูกสาวลูกชายตัวเองออกมาโชว์ตัวกันยกใหญ่...แต่ทั้งงานก็คงไม่มีใครเด่นเกินลูกชายของเสี่ยคนดังคนนี้แล้ว...
“พี่ปันปัน น้องบี...กลัว”
“จับมือพี่ไว้แน่น ๆ สิครับ” ลืมนึกไปเลย ว่าน้องบีไม่ค่อยได้ไปไหน และอยู่ที่บ้านกับคนไม่กี่คน....หน้าหล่อคมหันมองหน้าใส ที่คืนนี้สวยหวานจนคนในงานหันมอง ทั้งสงสัยและสนใจ...
“..สวัสดีครับ..ท่านรัฐมนตรี..”
“โอ้ เสี่ยพี..ขอบคุณและเป็นเกรียติมากที่ท่านมา แล้วนี่..”
“ลูกชายผมเอง..ปันณธรไงครับ” ปันณธรยกมือไว้เจ้าของวันเกิด ก่อนจะหลีกทางให้ของขวัญวันเกิดที่คุณพ่อส่งสัญญาณให้การ์ดที่ถือมาเดินมาด้านหน้า...
“ขอบคุณมาก ๆ ครับ...หล่อเหมือนพ่อไม่มีผิด สง่าราศีจับจนเด่นกว่าใคร...แล้วน้องหนูนี่ล่ะครับท่าน”
“นี่ก็เป็นลูกชายผมอีกคนครับ น้องรักปันณธรเขา”
“น้องบี...” คนตัวเล็กขยับเข้าหาปันณธร มือเล็กเกาะชายเสื้อพี่ปันปันแน่น....ทำไมคนเยอะแยะขนาดนี้ ไม่มีดอกไม้เหรอ...ไม่มีผีเสื้อ...ไม่มีคุณลุงคนเก็บดอกไม้...
“พาน้องออกไปเดินเล่นก่อนก็ได้ปัน แล้วค่อยพาเข้ามา..”
“ครับคุณพ่อ...ไปครับน้องบี” จูงมือเล็กให้เดินออกจากงาน ตลอดทางก็ต้องส่งยิ้มให้กับสาวๆ ที่มองมา และยกมือไหว้ผู้ใหญ่ที่พอรู้จัก....ยิ่งเขาหยุดคุยน้องบีก็เกาะเขาแน่นขึ้น...
“ น้องบี จะกลับบ้าน “
“...................” งานเข้าแล้วไง ปันณธรจูงมือคนตัวเล็กที่บ่นอยากกลับบ้าน ไปที่ห้องน้ำภายในโรงแรม เพราะเขาก็อยากทำธุระอยู่เหมือนกัน...
“ไม่มีดอกไม้ ไม่มีผีเสื้อ...น้องบีจะกลับไปหายายสร้อย..”
“เดี๋ยวก็ได้กลับแล้ว...น้องบีรอพี่ตรงนี้นะเดี๋ยวพี่ออกมา อย่าไปไหนนะรู้ไหม..หรือจะเข้าห้องน้ำกับพี่”
“น้องบีจะกลับบ้าน”
“เดี๋ยวพี่พากลับ รอตรงนี้ก่อน..ห้ามไปไหน..”
“..กลับบ้าน..” เสียงพูดแว่วให้ได้ยินก่อนเปิดประตูเข้าห้องน้ำ....ทีนี้คุณพ่อจะได้รู้ซักที ว่าน้องบีไม่ชอบงานแบบนี้...รวมทั้งเขาด้วย...รีบทำธุระแล้วก็รีบออกมา พาออกไปเดินเล่นด้านนอกตัวโรงแรมน่าจะดีขึ้น
“เสร็จแล้วน้องบี....น้องบี!...”
“.................”
“น้องบีอยู่ไหน! น้องบี!”
**ตอนต่อไปเป็นกำลังใจให้น้องบีบี ด้วยจ้า...ขอบคุณทุกเมนท์ ทุกเป็ด ทุกบวกนะคะ ไม่ต้องกลัวหายเน้อ แต่งจบแน่นอน ^^
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
