มือของมันนุ่มเหมือนมือผู้หญิงไม่ต่างจากปากของมันที่ทั้งอุ่นและชื้นแฉะ ไม่มีใครสนใจเสียงฟ้าร้องที่ยังคำรามไม่เลิกทั้งที่ผ่านมาหลายชั่วโมงแล้ว พศินปล่อยเสียงครางอย่างหมดความอดทน ทั้งมือและปากของวรทย์ดึงรั้งจนแก่นกายของเขาร้อนไปหมดมันแข็งยิ่งกว่าท่อนเหล็กส่วนปลายบานฉ่ำเขารู้สึกถึงหยาดน้ำที่เริ่มปริ่มมาบ้างบางส่วน ลิ้นของมันตวัดไล้อยู่ส่วนปลายเลียวนรอบไปมาบางครั้งก็ลากต่ำลงมาจนเกือบสุดส่วนโคน เขาเปลี่ยนจากขยำผมมันเป็นลูกหัวทุยๆ ของมันเล่นหลับตาเคลิบเคลิ้มรอคอยความสุขสุดท้ายที่กำลังจะมาเยือน เพิ่งรู้ว่าให้ผู้ชายใช้ปากให้มันก็สุขสันต์ไม่ต่างจากผู้หญิง
ความเสียวเสียดทะยานขึ้นสูงเรื่อยๆ สะโพกแกร่งขยับเร็วมากขึ้นเพราะไม่ได้ปลดปล่อยมานานร่างกายเลยร้อนระอุเร็วกว่าปกติ ชายหนุ่มครางกระเส่านึกรักโพรงปากอุ่นๆ กับลิ้นเล็กๆ ของมันเหลือเกินอีกไม่กี่อึดใจเขาก็จะได้สาสมใจ ทว่าทุกอย่างไม่ได้เป็นอย่างที่คิดเมื่อ!
“โอ๊ย! ไอ้เหี้ย”
เนื้ออ่อนส่วนปลายยอดโดนฟันคมกัดเข้าเต็มแรง พศินดึงสะโพกหนีทันทีร้องด้วยความเจ็บปวดไม่ต่างจากวัวโดนเชือด วรทย์ถอยห่างออกมาอย่างรวดเร็วมองหน้าไอ้คนที่กำลังยกมือกุมหน้าขาหน้าตาบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด หมอหนุ่มหัวใจระรวยรสชาติของเนื้อยังติดที่ปลายลิ้นฟันของเขายังรู้สึกถึงเนื้ออ่อนๆ ที่โดนงับเข้าจมเขี้ยวดีที่เขาไม่ออกแรงมากกว่านี้ไม่อย่างนั้นมันคงได้ขาดติดปากแน่
มือขาวยกขึ้นเช็ดปากตัวเองเขาขยะแขยงจนอยากจะอาเจียนแต่สะใจมากกว่า ยิ่งได้เห็นไอ้คนอวดเก่งบิดตัวเร่าๆ ด้วยความเจ็บปวดยิ่งพอใจ เขากระโดดหนีมาตั้งหลักก่อนที่มือใหญ่จะคว้าแขนไว้ได้ร่างเล็กยืนค้ำหัวไอ้คนที่คิดว่าตัวเองแน่กว่าใคร คุณหมอเล็กพริกขี้หนูยกมือขึ้นกอดอกยิ้มเหยียดสมน้ำหน้าคนไข้ตัวใหญ่ที่นอนตัวงอกุมส่วนหน้าเอาไว้สีหน้าแสดงชัดว่าเจ็บปางตาย
“ฉันเก่งใช่ไหม นี่ครั้งแรกเลยนะที่ใช้ปากให้คนอื่น ถ้าอยากใช้บริการอีกเมื่อไรก็บอกนะพ่อจะได้กัดเสียให้ขาด”
พูดจบก็ทำท่าจะอาเจียน รสชาติไม่พึงประสงค์ยังกระจายเต็มปาก วรทย์สั่นหน้าแรงๆ มองไอ้เลวเสืออีกครั้งก่อนจะกระชากประตูห้องเต็มแรงแล้วปิดมันเสียงดัง ร่างเล็กวิ่งหาห้องน้ำเพื่อทำความสะอาดช่องปากอาเจียนจนแทบหมดกระเพาะจำไม่ได้ว่าบ้วนปากไปกี่รอบแต่ไอ้น้ำยาบ้วนปากในห้องน้ำมันหมดขวดไปเลย หมอหนุ่มทรุดร่างลงกับพื้นห้องน้ำไม่เคยทั้งเจ็บใจและสะใจเท่านี้มาก่อน พร้อมกันนั้นเขาเพิ่งจะรู้จักคำว่าเกลียดก็วันนี้นี่เองเขาเกลียดไอ้เสือจับใจเกลียดจนอยากจะตัดไอ้ที่เข้ามาในปากให้ขาดเขาน่าจะกัดมันให้ได้เลือดไม่น่าปราณีมันเลย ใบหน้าเล็กซุกลงบนหัวเข่าวันนี้มันวันวิปโยคของเขาจริงๆ...
อาณกรวิ่งหน้าตาตื่นเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าคุณหมอตัวเล็กหายไปจากห้องพัก พิกเล็กงัวเงียตื่นขึ้นเพราะเสียงร้องโหวกเหวกโวยวายของอาหนุ่ม แถมยิ่งวิ่งไปทั่วบ้านอีกด้วย เด็กชายตัวน้อยมองอาที่เอาแต่วิ่งไปห้องนู้นห้องนี้พลางร้องเรียกหาพี่มะรุมอีกด้วย
“มีอะไรเหรอฮะอาออย”
“พี่มะรุมของเราน่ะซิไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน อาตามหาจนจะทั่วบ้านแล้วไม่เจอเลย”
พิกเล็ตเพิ่งนึกออกว่าเมื่อคืนนี้พี่มะรุมมานอนค้างที่บ้านด้วยเพราะฝนตกหนัก เด็กชายยังไม่หายเมาขี้ตาดีเลยไม่มีสมองจะช่วยอาคิดหาหนทางที่ทำได้คือลากตุ๊กตาตัวโปรดกับไปนอนต่อ ปล่อยให้ผู้เป็นอาวิ่งวุ่นตามหาพี่ชายต่อไป
“ไปไหนวะ” อาณกรสบถอย่างหัวเสีย เขาไม่คิดหรอกว่าวรทย์จะไปขอร้องคนอื่นให้ไปส่งตั้งแต่เช้ามืด เพราะนอกจากเขากับพศินแล้วคนอื่นๆ ในบ้านไม่มีใครขับรถเป็นนอกเสียจากว่าวรทย์ไปหาพวกนายปืนแต่บ้านพักของคนงานอยู่ห่างจากบ้านใหญ่ไปเป็นกิโลเมตรที่สำคัญวรทย์ไม่มีทางรู้จักบ้านพักคนงานแน่ ชายหนุ่มยกมือขึ้นกุมขมับทั้งเป็นห่วงทั้งกังวลเพราะเป็นรับปากว่าจะพาคุณหมอหนุ่มไปส่งด้วยตัวเอง
“คุณออยคะ คุณออย”
ขณะที่กำลังหัวหมุนกับการตามหาตัววรทย์เมี่ยงก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา เด็กสาวมีสีหน้าตื่นตกใจเหมือนเห็นผี
“มีอะไร”
“หมอมะรุมค่ะ หมอมะรุม อยู่ในห้องน้ำในครัว” เมี่ยงพูดรัวเร็วเสียจนจับใจความไม่ได้
“อะไรฉันฟังไม่รู้เรื่อง”
“คืออย่างนี้ค่ะ” เมี่ยงพักหายใจ ตั้งสติชั่วอึดใจก่อนจะพูดต่อ “เมี่ยงเจอหมอมะรุมในห้องน้ำค่ะ นอนหลับอยู่บนพื้นห้องน้ำเลย”
ไม่ต้องรอให้บอกซ้ำอาณกรวิ่งพรวดผ่านหน้าเมี่ยงตรงดิ่งไปที่ห้องน้ำที่ว่าทันที แล้วก็เป็นอย่างที่เมี่ยงว่าร่างเล็กของคุณหมอนุ่มนอนคุดคู้กายอยู่บนพื้นห้องน้ำเย็นเฉียบ ใบหน้าขาวซีดปากเริ่มคล้ำคงเพราะถูกความหนาวเย็นเข้าครอบครอง ใจหายกับเนื้อตัวที่เย็นไม่ต่างจากพื้น
“หมอมะรุมครับ หมอมะรุม” เขาเขย่าตัวของคนหลับแล้วก็ต้องเบ้หน้าหนีเมื่อได้กลิ่นคาวที่โชยมาจากที่ใดสักแห่ง แล้วเขาก็พบคำตอบเมื่อเห็นรอยเปื้อนบนเสื้อที่วรทย์ใส่ “เมี่ยงไปตามปืนมา”
เมี่ยงพยักหน้าเร็วๆ ทำตามที่อาณกรสั่งทันทีอย่างไม่เกี่ยงงอน
“หมอมะรุมครับ ตื่นเถอะครับแล้วทำไมถึงมานอนในห้องน้ำได้ละเนี่ย”
ผู้จัดการไร่เคียงฟ้าทำหน้ายุ่งพยายามจะดึงเอาคนที่ตัวไม่ได้ใหญ่ไปกว่ากันขึ้นจากพื้นเย็นๆ ไม่ได้นึกรังเกียจกลิ่นไม่พึงประสงค์เพราะเคยเจอที่หนักหนากว่านี้มานับครั้งไม่ถ้วนตอนพศินเมาสภาพแย่กว่านี้ไม่รู้กี่เท่า พอจับตัวแรงๆ เข้าคนหลับก็ตื่นแต่อ่อนแรงจนเกินกว่าจะผงกหัวขึ้นมาคุยกันได้
“อือ ปวดหัว”
คุณหมอหนุ่มตื่นมาพูดเพียงแค่นั้นก่อนจะหลับลงไปอีกรอบ...ความลำบากใจมาเยือนเป็นหมอดันมาป่วยเสียเอง ที่สำคัญทำไมวรทย์ถึงมานอนในห้องน้ำได้แต่ที่น่าหนักใจกว่านั้นคือเขาจะตอบคำถามคุณหมออีกคนว่าอย่างไรดี...
*** ตอนนี้น้อยไปหน่อยนะคะเพราะคนแต่งเหนื่อยมากเลย แต่งเสร็จปุ๊บเอาลงปั๊บ ไม่มีการเช็กคำผิดอีกเช่นเคย ไม่ว่ากันนะคะช่วงนี้งานจะเยอะไปไหน พยายามหาเวลามาแต่งให้ด้วยใจรัก ขอบคุณทุกคอมเมนท์นะคะเค้าอ่านหมดนะเออ ดีใจค่ะที่เกลีดนายเสือเพราะเกลียดเหมือนกัน ฮ่าๆ ตอนนี้ป่วงๆ อีกตามเคยเพราะไม่ค่อยมีเวลา แถมยังเมาขี้ตาอีกต่างหาก อย่าถือโทษคนวัยทองเลยนะคะ ขอบคุณที่เมนท์ให้กำลังใจค่ะ***
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
