“เดี๋ยวเสือกินข้าวก่อนนะ จะได้กินยา”
พยาบาลเอ๋เอาอาหารเช้ามาให้ เด็กหัวเกรียนเบือนหน้าหนีทันทีที่เห็นข้าวต้มหมูเละๆ กับกล้วยน้ำว้าใบใหญ่
“ไม่เอาอ่ะ ผมไม่ชอบกินข้าวต้ม เละหยั่งกับอ้วกหมา”
เขาเกือบหลุดขำกับการช่างเปรียบของเสือ
“กินหน่อยจะได้กินยาไง ไม่อยากไปเตะฟุตบอลแล้วหรือไง” เสือยังลังเลมองข้าวต้มในถาดสลับขาที่ใส่เฝือกของตัวเอง “พี่เล่นบอลไม่ค่อยเก่ง นี่กะว่าถ้าเสือหายเมื่อไรจะให้เสือช่วยสอนให้”
“พี่จะให้ผมสอนให้จริงอ่ะ”
“อืม แต่ต้องหายไวๆ หน่อยนะเดี๋ยวพี่ใช้ทุนหมดแล้วไปที่อื่นเสือจะไม่ได้สอนพี่นะ”
“ก็ได้”
วรทย์อมยิ้ม ส่งสัญญาณให้พยาบาลเอ๋ทำหน้าที่แต่เสือกลับสั่นหน้า “ให้พี่ป้อน”
หมอหนุ่มกระพริบตาปริบๆ คิดไม่ถึงว่าจะโดนเด็กตัวโตอ้อนเสียได้ ครั้นจะปฏิเสธก็อดสงสารไม่ได้ เจ้าหัวเกรียนขยับตัวตรงอ้าปากรอรับข้าวต้มจากมือเขา
“พี่ป้อนดีๆ ดิ มันไม่ตรงปากผมอ่ะ”
เสือช้อนตามองพลางข้อคว้ามือเขาไว้เพื่อบังคับให้ทิศทางของช้อนตรงกับปากตัวเอง ปลายนิ้วอุ่นกดเบาๆ ที่หลังมือ เสือยังคงมองตาเขาอยู่เช่นเดิมขณะที่ปากก็เคี้ยวข้าวต้มไปด้วย วรทย์รู้สึกถึงไอร้อนที่เห่อขึ้นแก้มชายหนุ่มหลบตาวูบแล้วเสไปตักข้าวต้มในถาดหลุมต่อ บังคับมือตัวเองไม่ให้สั่นตามหัวใจที่จู่ๆ ก็เกิดสั่นขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล
“มือพี่หอมจัง พี่ใส่น้ำหอมด้วยหรือ”
เสือถามระหว่างที่เขากำลังส่งยาให้ มือที่เริ่มใหญ่จับปลายนิ้วเขาชิดกับกลีบปากสีเข้ม เด็กหนุ่มอ้าปากออกเล็กน้อยและใช้ลิ้นกวาดเอายาเข้าปาก หน้าเขาร้อนกว่าเดิมเป็นเท่าตัวเมื่อลิ้นสีสดตวัดโดนปลายนิ้วแม้จะเพียงนิดเดียวแต่มันสร้างปั่นป่ายให้ไม่น้อย เสือทำหน้าเบ้กวักมือหาน้ำพยาบาลเอ๋ส่งให้อย่างทันท่วงที เขามองแผ่นอกที่ขยับขึ้นลงเร็วๆ หลังจากกินยาเข้าไป เสือเป็นเด็กรูปร่างสูงใหญ่เขาเชื่อว่าอีกไม่เกินสองปีเด็กหัวเกรียนคนนี้ต้องตัวใหญ่กว่าเขาแน่นอนเพราะตอนนี้ก็ทำท่าจะสูงแซงเขาแล้ว
“ขม”
“ยาก็ขมทั้งนั้นแหละ กินยาแล้วก็นอนนะ เดี๋ยวพี่จะไปทำงานต่อ”
“พี่จะมาอีกไหม ผมอยากคุยเรื่องฟุตบอลกับพี่อีก” เสือถาม ตาคมเว้าวอนจนคนมองหายใจติดขัด
“อืม เดี๋ยวตอนเย็นพี่มาหา”
“จริงนะ ผมจะรอ”
วรทย์จำต้องละสายตาจากรอยยิ้มกว้างอวดฟันขาวตัดกับสีผิว เขาหันหลังให้กับรอยยิ้มนั้นพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงขึ้นทุกที เขาต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ ผู้หญิงยิ้มให้เท่าไรไม่เคยใจสั่นขนาดนี้ แต่กับเด็กผู้ชายเขากลับทำตัวเหมือนเด็กสาว คุณหมอหนุ่มสั่นหัวแรงๆ ไล่ความรู้สึกบ้าๆ ทิ้ง ก่อนที่มันจะทำลายจรรยาบรรณหมอของเขา…
………………………
“พี่เสือจ๋าเจ็บไหม เพราะแพรวแท้ๆ เลยพี่เสือเลยต้องเจ็บตัว”
“ไม่เจ็บสักนิดเลยจ้ะ ถ้าเพื่อแพรวแล้วพี่ยินดีทำทุกอย่าง”
“ฮื้อ พี่เสือน่ารักที่สุดเลย”
เสือตาวาวเมื่อเห็นเด็กสาวก้มหน้างุดมือบิดชายกระโปรงสีน้ำเงินจนมันร่นมาถึงต้นขาอ่อน น้องแพรวหรือปารินเพิ่งเรียนชั้นมอหนึ่งทว่าความสวยและน่ารักพุ่งทะลุหน้ารุ่นพี่ไปหลายคน ดวงตาโตกลมและผิวขาวไม่ต่างจากหยวกกล้วยพิชิตใจเขาได้ตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้เห็น แม้จะมีข่าวลือหลุดมาให้ได้ยินหลายระลอกว่าเด็กหญิงปารินคนนี้ไม่ธรรมดารู้จักมีแฟนตั้งแต่อยู่ประถมห้าด้วยซ้ำ แต่คนอย่างเสือไม่ถือสาเพราะสมัยนี้ใครๆ เขาก็มีแฟนกันตั้งแต่เรียนประถมแล้วทั้งนั้น อย่าว่าแต่ปารินเลย เขาเองก็มีแฟนคนแรกตอนอยู่ประถมสี่
“แล้วนี่แพรวมาเยี่ยมพี่อย่างนี้ไม่เป็นไรหรือจ๊ะ มันเย็นแล้ว”
ปารินสั่นหัว ผมสีอ่อนสั้นแค่หูปลิวไปตามแรงสะบัด ในสายตาของเสือปารินน่ารักน่าเอ็นดูเหลือเกิน สาวน้อยไร้เดียงสาและขี้อาย ไอ้ข่าวพวกนั้นมันก็เป็นแค่ข่าวลือจริงๆ ปารินที่เขาเห็นไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลยสักนิด
“แพรวบอกแม่แล้วจ้ะ พี่เสือหิวไหมหนูซื้อพิซซ่ามาฝาก”
ปารินก้มลงดึงถุงพลาสติกที่พิมพ์ยี่ห้อพิซซ่าสีเขียวหราติดถุง กล่องสีแดงขนาดกลางส่งกลิ่นหอมชวนน้ำลายไหลตั้งแต่ปารินเดินเข้ามาแล้ว แต่เขาไม่กล้าถามกลัวน้องแพรวจะหาว่าเขาตะกละ แค่เธอรู้ว่าเขาตกต้นมะพร้าวตามข่าวที่ส่งโดยไอ้ดินที่บังเอิญเรียนห้องเดียวกันก็อายแทบแย่แล้ว
มือขาวค่อยๆ แกะกล่องพิซซ่าอย่างบรรจง ชิสสีเหลืองติดอยู่บนแฮม ไส้กรอก ปูอัดและอีกสารพัดอัดแน่นอยู่บนแผ่นแป้งสีขาวขุ่น ที่ขอบแป้งยังมีไส้กรอกไส้ชิสอยู่อีก กลิ่นของมันกระตุ้นน้ำย่อยได้อย่างดีเยี่ยม ตาคมเหลือบมองนาฬิกาบนฝาผนังผัดผักรสห่วยแตกกับส้มสองลูกที่พี่พยาบาลคนสวยเอามาให้หมดฤทธิ์ไปนานแล้ว อีกไม่กี่นาทีก็จะสี่โมงเย็นแต่คุณนายภาวิตายังไม่มา ของที่ออร์เดอร์ไปก็ยังมาไม่ถึง แถมรสชาติอาหารของโรงพยาบาลยังแย่ยิ่งกว่าเขาทำเองเสียอีก คงไม่ผิดหรอกอะไรถ้าหากเขาจะเลือกกินของอร่อยที่มาจากน้องแพรวคนสวย
“พี่เสืออ้าปากจ้ะ”
ริมฝีปากเข้มเผยอขึ้นรอรับพิซซ่าสีเหลืองน่ากินมือประคองมือเล็กของปารินเอาไว้ด้วย แต่ก่อนที่ลิ้นได้ลิ้มรสความหอมอร่อยของมัน ประตูห้องก็ถูกเคาะขึ้นเสียก่อน
“เสือพี่เอาหนังสือ..” ผู้มาเยือนชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวขอโทษ “โทษทีพี่ไม่คิดว่าเสือจะมีแขก”
“เอ่อ หนูเป็นแฟนพี่เสือค่ะ” เด็กสาวตอบเสียงใส
“ยะ อย่างนั้นหรือ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวหมอมาใหม่ก็แล้วกันนะ”
เสือเงื้อมือค้างในอากาศ เขากำลังจะเรียกพี่หมอหน้าขาวเอาไว้แต่อีกฝ่ายก็หมุนตัวเดินออกไปเสียแล้ว เสือถอนหายใจหมดอารมณ์กินพิซซ่าดื้อๆ เขาได้ยินที่พี่หมอบอกก่อนจะเอ่ยขอโทษ ดูเหมือนว่าพี่หมอจะมีหนังสือมาฝากเขาด้วย เสียดายที่รั้งไว้ไม่ทัน
“พี่เสือกินซิจ้ะเดี๋ยวเย็น”
เด็กหนุ่มอ้าปากนึกอยากจะเปลี่ยนคนป้อนขึ้นมาดื้อๆ รสชาติของชีสกระจายไปทั่วปากแต่เขากลับไม่รู้สึกถึงความอร่อยสักนิด ทั้งไส้กรอกและอะไรต่อมิอะไรไม่ได้ทำให้ให้อยากกินต่อ เขากินไปอีกสองคำก็ต้องสั่นหน้าปฏิเสธมันเลี่ยนจนจุกลิ้นปี่ ตาคอยมองไปที่ประตูเป็นระยะอยากเห็นหน้าขาวๆ ของพี่หมออีกสักครั้งอยากรู้ว่าพี่หมอเอาหนังสืออะไรมาฝากเขาจะเกี่ยวกับฟุตบอลหรือเปล่า ปารินมาเยี่ยมเขาก็ดีใจอยู่หรอกแต่จะให้คุยเรื่องฟุตบอลกับผู้หญิงมันไม่สนุกถึงพี่หมอจะไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับฟุตบอลมากนักแต่เขาก็เต็มใจที่จะสอน…อยากเจอพี่หมอ
พี่พยาบาลเอาข้าวเย็นกับยามาให้ตอนสี่โมงตรงเขาหวังว่าจะได้เจอหน้าพี่หมอแต่ก็ไร้วี่แวว เสือคอตกไม่เคยรู้สึกผิดหวังเท่านี้มาก่อน ปารินกลับไปตอนเกือบหกโมง เด็กสาวเอาแต่คุยเรื่องตัวเอง ทั้งเรื่องเพื่อนร่วมห้องที่ไม่ลงรอยกัน เรื่องนักร้องเกาหลีที่แค่ได้ยินชื่อก็ปวดหัวแล้ว แต่ถ้าเป็นปาร์คจีซองเขายินดีจะสนทนาด้วย หูเขาโล่งเหมือนได้หลุดมาอยู่อีกโลกเมื่อไม่มีเสียงเจื้อยแจ้วเหมือนนกแก้วของปาริน ไม่รู้เป็นอะไรเขารู้สึกโทนเสียงของเธอสูงเกินไปรู้สึกไม่สบายหูเอาเสียเลย ปารินสวนกับคุณนายภาวิตาแค่นิดเดียวเท่านั้น นายแม่ของเขาโผล่มาตอนหกโมงนิดๆ พร้อมกับของที่เขาร้องขอไปยกเว้นกาแฟสด ท่านโยนไอโฟนห้าเอสสีทองให้ด้วยสีหน้าหงุดหงิดเต็มกำลัง
“ร้องทั้งคืนเลย แม่ต้องให้เจ้าออยมันปิดให้ น่ารำคาญชะมัด”
เขารีบเปิดโทรศัพท์ รอไม่อึดใจทุกอย่างที่คุณนายภาวิตาบอกก็เป็นจริง เสียงเตือนจากไลน์ เฟสบุ๊ค รวมทั้งสไกป์ แทงโก้ ทวิตเตอร์ดังไม่หยุดหย่อน ส่วนใหญ่มาจากเพื่อนร่วมห้องและปารินที่ระดมพิมพ์หาเขามากที่สุด เสือทิ้งโทรศัพท์ลงโลกโซเชี่ยวเน็ทเวิร์กกลายเป็นเรื่องน่าเบื่อ เขาอยากคุยกับพี่หมอมากกว่า
“แม่เห็นพี่หมอไหม”
“หมอไหน” คุณนายภาวิตาถามกลับพลางยื่นถุงไส้กรอกวุ้นเส้นให้ เขารับมาอย่างเสียไม่ได้ทั้งที่ไม่อยากกินมันแล้ว
“หมอที่รักษาหนูไง”
“อ๋อ หมอมะรุม ทำไมแกมีอะไรกับเขา”
“ชื่อมะรุมหรือ?” คิ้วเข้มยกสูง คุยกันนานสองนานแต่กลับไม่รู้จักชื่อ เสือแอบยิ้มพี่หมอมะรุมตัวขาวเหมือนเนื้อในมะรุมเลย รู้สึกจะเริ่มชอบสีขาวขึ้นมาเสียแล้วซิ
“ว่าไงแกมีธุระอะไรกับเขา”
“เขายังไม่มาตรวจหนูเลย ตั้งแต่เที่ยง”
“เขามีคนไข้ตั้งหลายคนจะมาดูแลแกคนเดียวได้ยังไง แล้วไอ้นี่จะกินไหมถ้าไม่กินแม่จะเก็บใส่ตู้เย็นแล้วนะ”
เสือสั่นหน้า หมดอารมณ์อยากอาหารไปตั้งแต่พี่หมอมะรุมเดินหันหลังหนีไปแล้ว เสือรู้สึกตัวเองเหมือนดอกไม้โดดแดดเผาแห้งเหี่ยวไปหมด อยากเห็นหน้าพี่หมอ อยากคุยแล้วก็อยากได้กลิ่นหอมๆ เหมือนขนมจากพี่หมออีก ‘คิดถึง’
…………จบ ๕๐%………….
กลับมาแล้วค่า เค้าขอโทษที่หายไปนานเพิ่งปิดต้นฉบับเสร็จเมื่ออาทิตย์ที่แล้วนี่เอง
ที่จัดตอนพิเศษให้ก็เพราะว่าดันต่อของเก่าไม่ติด หายไปนานลืมเลย แถมตอนนี่แต่งได้เกือบจบแล้วแต่รู้สึกว่ามันเยิ่นเย้อไม่สนุกด้วยเลยตัดทิ้งแล้วแต่งใหม่ ใจร้อนเอาลงให้อ่านแก้คิดถึงนายเสือก่อนครึ่งนึงนะคะ แล้วเดี๋ยวจะรีบแต่งให้จบแล้วลงต่อให้ คิดถึงทุกคนม๊ากมาก 
หมอมะรุมน่ารักละมุนละไม ><
[attachment deleted by admin]
หัวข้อ: Beautiful hangover เมารัก [ตอนพิเศษ ช้าง : พิกเล็ต] หน้า ๕๐ (อ่าน 566884 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก