ปืนประคองร่างสะบักสะบอมไม่ต่างจากทหารผ่านศึกออกจะหนักหนากว่าด้วยซ้ำ เขาไม่เคยเห็นพี่เสือเจ็บหนักเท่านี้มาก่อนแต่ถึงจะเจ็บหนักแค่ไหนเขาก็ยังไม่เห็นแววเจ็บปวดในแววตาของเจ้านายเลยสักนิด แต่เรื่องที่สามารถจัดการไอ้สามตัวที่เฝ้าหน้าบ้านได้มันไม่ได้อยู่เหนือความคาดหมายเพราะทั่วทั้งบางรู้ดีว่า ‘ฝีตีน’ พี่เสือหนักแค่ไหน ถ้าไม่ติดว่ากำลังเจ็บอยู่ล่ะก็เขาเชื่อว่าไอ้พวกนั้นคงไส้แตกไปแล้ว พี่เสือเอนตัวพิงเบาะรถ ลมหายใจเข้าออกช้าลงแต่แผลที่บวมเปล่งทำให้อดห่วงไม่ได้ และนอกเหนือจากความเป็นห่วงเขายังชังน้ำหน้าไประยำตัวนั้นอีกด้วย
เขาเพิ่งได้เห็นหน้าไอ้สารเลวที่สร้างความเจ็บช้ำน้ำใจให้กับเจ้านายถึงสองครั้งสองคราเป็นครั้งแรก เคยได้ยินคนในไร่พูดกันว่าสาเหตุที่ทำให้ปารินหนีพี่เสือไปเพราะผู้ชายที่ชื่อโยธิน เคยได้ยินแต่ชื่อทว่าไม่เคยเห็นหน้า พอได้เจอวันนี้มันสร้างความประทับใจให้เขาด้วยแผลที่เต็มตัวพี่เสือไหนจะแผนที่คิดจะเอาตัวพิกเล็ตต่อรองแลกกับไร่เคียงฟ้าอีก มากราคะไม่พอยังโลภมากอย่างน่ารังเกียจอีกด้วย
“ปืน รีบไปกูเป็นห่วงลูก”
พี่เสือเร่งด้วยเสียงที่เหนื่อยหอบ ร่างกายบอบช้ำจนแทบหาที่ดีไม่ได้ และก่อนที่เขาจะได้พาเจ้านายใหญ่กลับไปหาลูกชาย ร่างใหญ่ที่เต็มไปด้วยบาดแผลและกลิ่นคาวของเลือดก็ทรุดฮวบลง
“พี่เสือ!”
…………………………….
ประตูหน้าห้องไอซียูปิดสนิทมาร่วมสองชั่วโมงแล้ว พื้นที่หน้าห้องเต็มไปด้วยคนจากไร่เคียงฟ้ายกเว้นลูกชายและคุณหมออีกคน วรทย์และพิกเล็ตถูกสั่งห้ามไม่ให้มาจนกว่าคนที่อยู่ในห้องจะปลอดภัย ใบหน้าที่นองไปด้วยน้ำตาของพิกเล็ตตอกย้ำถึงความโหดร้ายที่พศินได้รับจากปารินและอดีตเพื่อนรัก เขาอยากจะควักหัวใจของพวกมันออกมาดูว่าทำจากอะไรถึงได้เลวระยำได้ขนาดนี้ ทั้งที่พี่ชายของเขาไม่เคยทำอะไรให้พวกมันเลย กี่ครั้งกี่หนกันแล้วที่พศินต้องมาเจ็บทั้งกายบอบช้ำกายด้วยความซื่อที่มีมากเกินไป
แค่ซื่อแต่ยังไม่โง่เพราะถ้าโง่จริงพี่เสือคงเปิดโทรศัพท์เปิดเผยความเลวของโยธินให้เขาได้รับรู้ แต่กว่าจะจัดการพวกมันพี่ชายของเขาก็มีสภาพยับเยินเสียแล้ว แม้จะไม่เห็นด้วยตาแต่จากการบอกเล่าและสีหน้าของปืนมันก็ไม่ต่างจากการได้เห็นกับตาตัวเอง
มือเย็นเฉียบของเขาถูกกุมไว้ด้วยอุ้งมืออุ่นที่ใหญ่กว่า ตลอดเวลาตั้งแต่ออกจากไร่เคียงฟ้ามาที่โรงพยาบาลคิมหันต์ไม่เคยปล่อยมือจากเขาแม้แต่วินาทีเดียว แม้แต่ตอนที่ขับรถก็ยังกุมเอาไว้อย่างนั้นจนถึงเวลานี้คิมหันต์ยังไม่คลายมือออก ไออุ่นซึมแผ่มาให้เขาเพื่อลดความกังวลถึงไม่มีคำพูดแต่คิมหันต์ก็ถ่ายทอดกำลังใจให้เขา
ผ่านไปอีกราวสามสิบนาทีประตูห้องที่ทุกคนเฝ้ารอก็เปิดขึ้น ร่างของพศินนอนนิ่งสงบอยู่บนนั้นโดยมีผ้าห่มสีขาวพิมพ์ชื่อโรงพยาบาลคลุมถึงช่วงอก แผ่นอกที่มีผ้าพันแผลพันรอบมีสีแดงจางๆ ซึมออกมากระเพื่อมขึ้นลงเป็นระยะๆ ส่งสัญญาณบอกให้เขารู้ว่าพี่ชายที่เขารักสุดหัวใจยังมีชีวิตอยู่
น้ำตาคลอเคล้าขอบตาอย่างเกินควบคุม เขาไม่ได้วิ่งเข้าไปเกาะเตียงที่พี่ชายนอนอยู่เหมือนคนอื่นๆ ได้แต่ยืนร้องไห้อยู่ที่เดิมโดยที่มือยังถูกมืออุ่นเกาะกุมไว้
“พี่เสือยังไม่ตาย ฮึก” คำพูดของเขาถูกก้อนสะอื้นตีแน่นอยู่แค่ในคอ แล้วภาพใบหน้าซีดเซียวของพี่ชายก็ถูกแทนที่ด้วยเสื้อเชิ้ตสีอ่อนของเจ้าของอุ้งมืออุ่น
“อืม นายเสือยังไม่ตาย”
คิมหันต์รับอาสาไปรับคนที่พศินรักที่สุดทั้งสองคน หมอที่ให้การรักษาพี่ชายเป็นเพื่อนของอาปยุตท่านบอกว่าอาการของพี่เสือหนักไม่น้อย ทั้งร่ายเต็มไปด้วยบาดแผลจากการทุกทำร้าย หัวแตกต้องเย็บถึงสิบสี่เข็ม ใบหน้าแตกยับเขียวช้ำปูดบวมอย่างน่ากลัว แต่ที่น่าเป็นห่วงที่สุดคือหน้าอกหมอบอกว่ามันเป็นส่วนที่ทำร้ายมากที่สุดพวกมันคงพากันเหยียบย่ำตำแหน่งที่เป็นหัวใจของพี่เสือ ทว่าเป็นปอดด้านซ้ายต่างหากที่ถูกทำร้ายอย่างหนัก ตาหวานอมเศร้ามองเครื่องช่วยหายใจที่ครอบอยู่ที่ปากและจมูกของพี่ชายที่เขารักมากที่สุด น้ำตาไหลผ่านแก้มเงียบๆ เขาไม่เคยเห็นพี่เสือเจ็บหนักเท่านี้มาก่อนเลย ใบหน้าคมคายซีดเซียวไร้สีเลือด ถึงหมอจะยืนยันว่าอีกไม่กี่วันพศินก็ฟื้นแต่สำหรับเขาแล้วการที่ได้เห็นพี่ชายในสภาพนี้มันเกินจะรับได้จริงๆ
คนที่เขารักต้องเจ็บปวดขนาดนี้ ลำพังแค่กฎหมายไม่อาจทำให้ความเคืองแค้นในอกเบาบางลงได้ มือเรียวบางยื่นไปแตะบนหลังมือของผู้ที่เป็นได้แค่พี่ชายแผ่วเบาๆ ไม่มีน้ำตามาพักใหญ่แล้วพร้อมกับไออุ่นของคิมหันต์ที่ผละจากไป ทว่าหัวใจเขาไม่เป็นปกติพศินเจ็บเขาเองก็เจ็บเช่นกัน
“จะให้ผมพาตัวพวกนั้นไปโรงพักเลยไหมครับ”
เสียงทุ้มติดแหบดังขึ้นไม่ห่างนัก ในห้องพักพิเศษไม่ได้มีแค่เขาแต่ยังลูกน้องที่ภักดีอยู่ด้วยอีกคน ปืนยืนนิ่งอยู่กับที่ตั้งแต่ร่างของผู้เป็นนายถูกนำเข้ามาในนี้ และถึงแม้ไม่มีคำพูดใดๆ แต่เขาก็รับรู้ได้ว่าปืนเองก็โกรธแค้นชายหญิงคู่นั้นไม่ต่างกันกับเขา
“นายรักพี่เสือไหม” เขาเอ่ยถามอีกคนขณะที่สายตาไม่คลาดเคลื่อนจากใบหน้าของคนเจ็บ ปลายนิ้วขาวยกขึ้นเกลี่ยข้างแก้มที่เต็มไปด้วยบาดแผล
“รักครับ”
ปืนตอบโดยไม่ลังเล อาณกรยิ้มบางเบาที่มุมปาก ร่างบางยืดกายเต็มความสูงก่อนจะขยับปลายเท้าเข้าใกล้ร่างสูงใหญ่
ดวงหน้าอ่อนใสที่ไม่อาจคาดเดาอายุได้อยู่ใกล้แค่คืบ ปืนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ปะทะอยู่แถวลำคอของตัวเอง อาณกรช้อนตาขึ้น ลูกแก้วสีดำสนิทมองมาที่เขามันสิ่งสงบเหมือนท้องทะเลยามค่ำคืน มือขาวบางวางทาบบนแผ่นอกหัวใจเขาเต้นรัวจนอีกฝ่ายน่าจะรับรู้ถึงความผิดปกติ หน้าผากนูนที่ปกคลุมด้วยเส้นผมสีเข้มอยู่ห่างจากปลายคางนิดเดียวเท่านั้น เขาต้องความสามารถทั้งหมดในการห้ามใจไม่ให้เผลอทำตามแรงปรารถนาที่ซุกซ่อนมาเนิ่นนาน
“ใจนายเต้นแรงจัง”
ปืนไม่มีคำตอบให้กับคำถามนั้น เพราะถ้าอาณกรรู้ถึงสาเหตุเขาเชื่อเหลือเกินว่ามันจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่ได้พูดกับคนที่เขารักที่สุด
ไออุ่นจากเรือนกายเล็กเคลื่อนเข้ามาใกล้อีกนิดจนเหลือแค่ช่องว่างเพียงแค่ให้ลมผ่านได้เท่านั้น อัตราการเต้นของหัวใจรัวเร็วกว่าเดิม อดคิดไม่ได้มันอาจจะทะลุไปถึงฝ่ามือนุ่มของอาณกรก็เป็นได้ เขาพยายามจะก้าวถอยหนีแต่เท้าทั้งสองข้างคล้ายถึงตรึงด้วยตะปูที่มองไม่เห็น ปืนก้มหน้าลงเขาแทบจะกลั้นลมหายใจเมื่อสบประสานกับดวงตาคู่หวาน นัยน์ตาสีดำสนิทสะท้อนภาพใบหน้าที่มองดูเหมือนคนโง่ของเขา
“ฉันอยากให้นายทำอะไรบางอย่างเพื่อพี่เสือได้ไหม”
“อะ..อะไรหรือครับ”
ปืนรู้สึกถึงลำคอที่แห้งผากของตัวเอง กลิ่นกายหอมคล้ายกับดอกไม้ปนคาวเลือดสร้างเสน่ห์ให้กับอาณกรได้อย่างน่าประหลาด ตากลมหรี่ลงเล็กน้อยพร้อมกับฝ่ามือที่กดแนบแน่นกว่าเดิม
“จัดการโยธินให้หน่อย ไม่ต้องถึงตายแค่เอาให้จำไปจนวันตายก็พอ”
สมองของเขาในตอนนี้ไม่อาจเข้าใจคำขอร้องจากคนตัวเล็กได้ ทว่าไม่ว่าอะไรที่อาณกรต้องการเขาก็พร้อมที่จะทำให้ทุกอย่าง ปืนพยักหน้าเชื่องช้าขณะที่สายตายังจับอยู่ที่ใบหน้างดงามยิ่งกว่าอิสตรีของอาณกร..
………………………..
ผู้ชายที่อยู่บนเตียงไม่เหมือนนายเสือที่เขาเคยเห็นสักนิด ใบหน้าไร้สีเลือดเต็มไปด้วยแผล รอยเขียวช้ำมีกระจายไปทั่วร่างกายแม้จะมีเสื้อสวมคลุมแต่เขาก็รู้ดีว่าพศินอาการหนักแค่ไหน ความเจ็บปวดที่เขาได้รับมันเทียบไม่ได้เลยกับของอีกคน วรทย์นึกแปลกใจตัวเองที่เขาไม่มีน้ำตาสักหยดนับตั้งแต่รู้ว่าพศินอยู่ในห้องฉุกเฉิน อาจจะเป็นเพราะเขาเชื่อว่าผู้ชายคนที่เขาเผลอใจรักไปแล้วคนนี้จะต้องตื่นขึ้นมาบอกรักเขาอีกครั้งแน่ๆ มือขาวยื่นไปจับที่ข้างแก้มสากเขียวช้ำจากแรงกระแทกของอะไรสักอย่างที่เขาไม่อาจระบุได้
ถ้าหากว่าพศินไม่เลือกใช้แผนการตลับหลังบางทีอาจจะไม่เจ็บตัวมากเท่านี้ก็ได้ ก่อนหน้าที่พวกมันจะบุกมาที่ไร่เคียงฟ้าอาณกรโทรมาบอกให้เขาระวังตัวและยื้อเวลาไว้ให้ได้นานที่สุด เขาเกือบจะโดนพวกมันรุกรานเนื้อตัวยังจดจำสัมผัสน่าขยะแขยงได้ดี เขาอยากให้พศินตื่นขึ้นมาเสียเดี๋ยวนี้เพื่อลบรอยพวกนั้นให้ แต่นอกจากหน้าอกที่เคลื่อนไหวตามจังหวะการหายใจพศินก็ยังคงนอนนิ่งเหมือนเจ้าชายนิทรา
“หมอบอกว่าต้องเอ็กซเรย์ปอดกับหลอดลมอีกรอบ”
คิมหันต์ที่ตามเขาเข้ามาบอกคร่าวๆ แม้จะห่วงแค่ไหนแต่เขากลับทำได้แค่พยักหน้ารับฟังเท่านั้น ในอกอัดแน่นไปด้วยความรู้สึกที่ยากจะบอกใครได้ มันมากเสียจนกลั่นออกมาเป็นคำพูดไม่ได้แม้แต่หายใจยังเจ็บเสียด พศินน่าสงสารที่สุด ผู้ชายคนนี้ต้องเจ็บปวดจากคนที่รักถึงสองคน คนหนึ่งคือผู้หญิงที่รักจนยกให้เป็นคู่ชีวิตส่วนอีกคนคือเพื่อนที่รักมากที่สุด
แต่อีกคนที่เขาทั้งรักและห่วงสุดหัวใจคือเจ้าตัวน้อยที่กำมือเขาไม่ปล่อย เหตุการณ์เลวร้ายทั้งหมดเด็กชายวัยเพียงแค่ห้าขวบรับรู้มาโดยตลอดแม้ผู้ใหญ่จะพยายามปิดบังแค่ไหนแต่ความร้ายกาจที่แม่แท้ๆ เป็นผู้ก่อเขาเชื่อว่าพิกเล็ตต้องรับรู้ได้แน่นอน แต่เจ้าตัวเล็กเลือกที่เก็บงำมันไว้ ถ้าพศินน่าสงสารพิกเล็ตคือคนที่เข้มแข็งที่สุด อาจจะมากกว่าผู้ใหญ่อย่างเขาด้วยซ้ำ
“เมื่อไรพ่อเสือจะตื่นล่ะฮะ”
วรทย์เบนสายตาจากคนเจ็บมาที่ร่างเล็ก ดวงตาใสซื่อรอคอยคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ เขาระบายยิ้มยกมือลูบศีรษะเล็กแผ่วเบา
“อีกสองสามวันพ่อเสือก็ตื่นแล้วล่ะ พิกเล็ตรอไหวไหม”
“สบายมากฮะ ตอนพ่อเสือเมาหลับไปตามหลายวันหนูยังรอไหวเลย”
พิกเล็ตตอบอย่างไร้เดียงสา พลางขยับตัวเข้าใกล้เตียงมากกว่าเดิม มือเล็กๆ ยื่นเกาะขอบเตียงเขย่งปลายเท้าเพื่อที่จะได้มองใบหน้าของผู้เป็นพ่อได้ชัดเจนมากขึ้น
“พ่อเสือมีแผลเต็มเลย”
“อืม” ลำคอของผู้ใหญ่ตีบตัน จนแทบจะเค้นคำพูดออกมาไม่ได้ “เดี๋ยวพี่จะช่วยรักษาแผลจะได้หายเร็วกว่าเดิม”
“จริงๆ หรือฮะ พี่มะรุมจะรักษาพ่อเสืออีกใช่ไหม”
“ครับ พี่จะอยู่รักษาพ่อเสือไม่ไปไหนจนกว่าพ่อเสือจะไม่ต้องการพี่แล้ว”
เด็กชายตัวน้อยยิ้มกว้าง ก่อนยื่นมือเล็กๆ ไปจับที่หลังมือของคนเป็นพ่อ “พ่อเสือได้ยินไหมฮะ พี่มะรุมจะรักษาพ่อเสือเองฮะ ถ้าเป็นพี่มะรุมพ่อเสือต้องหายแน่นอน พี่มะรุมน่ะเป็นหมอที่เก่งที่สุดในโลก”
ทว่าคนถูกชมกับไม่ได้รู้สึกยินดีกับถ้อยคำเหล่านั้นสักนิด เขาไม่ใช่คนเก่งเพราะถ้าเก่งจริงคงไม่ปล่อยให้พศินไปกับผู้หญิงคนนั้นได้ มือเรียวขาวละจากเส้นผมนุ่มของเจ้าตัวน้อยแล้วยกขึ้นทับมือเล็กอีกชั้น จากนี้ไปเขาจะไม่สนใจว่าจะอยู่ในฐานะอะไร ตัวแทน ตัวสำรองหรือคนรักษาแผลใจ เขาก็ยินดีที่จะเป็น แต่สาบานด้วยหัวใจว่าจะไม่มีวันทำให้ผู้ชาย
คนนี้เจ็บปวดเด็ดขาด
“ฉันรักนายนะ นายเสือ”
……………………………..
ขอโทษที่หายไปนานนะคะ 
เค้าไม่เก่งฉากบู๊นอกเตียง แต่ถ้าบนเตียงสู้ตาย
การบรรยายอาจจะงงไปบ้าง แต่ก็พยายามแล้วนะ อย่าโกรธเค้าน้า
จากตอนนี้น่าจะรู้แล้วเนอะว่าคู่ของพี่ปืนคือใคร มีแววว่าจะได้แต่งต่ออีกเรื่องค่ะพล็อตมาแล้วแต่ยังขาดชื่อเรื่อง ใครอาสาจะตั้งรอ ตั้งไว้ได้เลยนะคะ
เรื่องนี้ใกล้จบแล้วค่ะ ส่วนเรื่องใหม่ก็แต่งไว้แล้ว (ยังไม่ใช่พี่ปืนนะคะ)
และกำลังเร่งแต่งตอนพิเศษอาออยกับคุณหมอด้วย 
เหมือนจะขยันแต่ตัวขี้เกียจสิงเพียบ 
หัวข้อ: Beautiful hangover เมารัก [ตอนพิเศษ ช้าง : พิกเล็ต] หน้า ๕๐ (อ่าน 566821 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก